LOVE HIGH STORY – 33 – Two Hearts (That Beat Together) | สองใจ (ที่เต้นไปพร้อมๆ กัน)“หาอะไรเหรอน้อง”
.
.
.
ร่างเล็กสะดุ้งขนลุกซุ่ เมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มดังขึ้นมาจากด้านหลัง เมื่อหันไปตามเสียงก็เห็นพี่ยามเดินออกมาจากมุมมืดหลังกำแพงติดประตูทางเดินเข้าล็อบบี้คอนโดฯ... หน้าตาเหมือนจะเพิ่งตื่นนอนมาซะด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าเข้าไปทำอะไรในนั้น แถมไม่เปิดไฟอีกต่างหาก
“เอ่อ... ผม... เอ่ออออ คือ... ผมทำของตกมาจากระเบียงอะพี่” ร่างเล็กตอบตะกุกตะกัก ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะบอกกับพี่ยามเขายังไงว่าทำอะไรตกลงมา
“ทำอะไรตกละน้อง” พี่ยามเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นพลางทำท่าช่วยมองหาไปรอบๆ
“เอ่ออออออ... หนังสือการ์ตูนอะพี่” ต้าร์ก้มหน้าก้มตาตอบยึกยัก
“การ์ตูนเหรอ... อืมมมม พี่ไม่เห็นเลยนะ” เอ่อ พี่ครับ ถ้าพี่หลับอยู่แล้วพี่เห็นก็แปลกแล้วละครับ!
“...”
“ทำตกมาแถวนี้เหรอ” เอ้อออออ ตกแถวพารากอนมั้งพี่ มาเดินวนหาอยู่ขอบสระเนี่ย!
“ครับ”
“น้องอยู่ชั้นไหนเนี่ย”
“ชั้นเจ็ดพี่”
“ห้องไหนละ”
“706... ห้องตรงนั้นอะ” ร่างเล็กกล่าวพลางชี้นิ้วขึ้นไปที่ระเบียงห้องของตัวเอง
“แล้วไปทำอีท่าไหน หนังสือถึงได้ตกลงมาได้ละนั่น” ณ จุดนี้ ต้าร์เริ่มรู้สึกว่าเสียเวลาขึ้นทุกที เพราะท่าทางไอ้พี่ยามนี่จะไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย เอาแต่ถามอะไรอยู่ก็ไม่รู้ โว๊ะ!
“ผมตีลังกาเล่นอยู่บนระเบียงอะพี่ แล้วอ่านหนังสือการ์ตูนไปด้วยเลยเผลอทำหลุดมือ ปลิวลงมาตกอยู่แถวๆ สระเนี่ยแหละ แต่พอลงมาเก็บก็หายไปแล้ว” ต้าร์ตอบหน้านิ่ง กะว่าจะกวนตีนทิ้งท้ายแล้วจะกลับขึ้นห้องละ ขอสักหน่อยเหอะ
“ห๊ะ?” พี่ยามหันมาทำหน้างง ไม่แน่ใจว่าเพิ่งได้ยินอะไร มันฟังดูแปลกๆ ชอบกล
“ไม่เป็นไรครับพี่ ช่างมันเหอะ สงสัยจะหายไปแล้วละ... ผมไปก่อนนะพี่” ว่าแล้วก็จะฉวยโอกาสในช่วงที่พี่ยามกำลังงงๆ นี่แหละ ชิ่งซะเลย... ประมาณว่าตีให้มึนแล้วรีบหนีนั่นแหละ
.
.
ร่างเล็กเดินหน้าเซ็งเข้าคอนโดฯ แล้วตรงไปที่ลิฟท์ กดลิฟท์แล้วยืนรอ... แต่ในขณะที่เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ตามประสาคนยืนว่างๆ ไม่มีอะไรทำนั้นเอง หางตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างของชายหนุ่มสุดคุ้นที่กำลังนั่งอ่านอะไรสักอย่าง อยู่บนโซฟาที่ล็อบบี้...
.
.
ผมว่า... ไอ้หนังสือเล่มนั้นก็ดูคุ้นๆ นะ... อืมมมม
เฮือก!
เวร!!!!!... นั่นมัน... นั่นมัน... เฮ้ยยยยยย ชิบหายแล้ว!!!...
ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี????... คิดสิวะต้าร์ คิดสิ คิด!! ว้อยยยยยย ไอ้ลิงภูเขามันดันแอบไปเก็บหนังสือการ์ตูนมาก่อนแล้ว แถมกำลังนั่งอ่านอยู่ด้วย.... อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก จบแล้วชีวิตกู หมดกัน ไม่เหลืออะไรแล้ว! จะเอาอะไรไปแก้ตัวละเนี่ย!!!
ชิ่งขึ้นห้องแล้วล็อคประตูเลยดีไหม? ขังตัวเองไว้สักสามสี่วัน เดี๋ยวก็คงลืมๆ ไปเอง... หรือจะเก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับไอ้ทีสักพักดี? ไม่เจอกันสักสองสามวันก็คงจะลืมๆ ไปเองแหละ... มั้ง... เดี๋ยวสิ... ยังไงก็ต้องไปมหาลัยอยู่ดี ยังไงก็หลบไม่พ้น... อ๊ากกกกกกกกกกกกก...
แล้วจะให้ทำยังไง? จะปล่อยให้อ่านไปจนจบเลยเหรอ... ฮึ่ยยยย ไม่ดีมั้ง... เอาไงดีละ???.
.
ร่างเล็กยืนทึ้งยืนยีหัวตัวเองอยู่หน้าลิฟท์ ท่าทางดูกระสับกระส่ายอยู่ไม่น้อย... เขายืนทำหน้าเครียดอยู่สักพักก็พ่นลมออกจมูกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปที่ร่างสูงที่กำลังคิ้วขมวดนั่งอ่านการ์ตูนต้องห้ามของไอ้เปี๊ยกอยู่ที่โซฟาในล็อบบี้คอนโดฯ
กีต้าร์ผ่อนน้ำหนักและชะลอฝีเท้าทำท่าย่องไปด้านหลังของร่างสูง... แอบยึดคอมองดูว่าร่างสูงเปิดอ่านไปถึงหน้าไหนแล้ว เมื่อเห็นว่ายังไม่ถึงฉากล่อแหลมชวนฟ้าผ่าก็พอจะรู้สึกโล่งใจมาได้สักหน่อย แต่ยังไงก็คงจะต้องทำใจแล้วละว่าป่านนี้ไอ้เจ้าโบ๊ทคงจะรู้แล้วละว่านี่ไม่ใช่หนังสือการ์ตูนธรรมดาๆ ทั่วๆ ไป... ก็แหม แหววใส่กันขนาดนั้น ถ้าไม่รู้ก็ #%@!&%$ แล้วละ!
เมื่อได้จังหวะ ร่างเล็กที่รออยู่สักพักแล้วก็ได้โอกาสคว้าเข้าที่หนังสือการ์ตูนเล่มนั้นแล้วฉวยมาจากมือร่างสูง... เมื่อได้ของกลางมา ต้าร์ก็เผ่นแนบ... โบ๊ทก็นับว่ามีปฏิกริยาที่ว่องไวใช้ได้ กระโจนลุกขึ้นแล้ววิ่งตามไอ้เจ้าเปี๊ยกไปติดๆ
ไม่รู้ว่าเพราะมัวแต่ตื่นเต้นตกใจหรือเพราะอะไร ต้าร์จึงซอยขายิกออกไปที่สระว่ายน้ำแทนที่จะวิ่งขึ้นบันไดแล้วชิ่งเข้าห้องไปซะ... หรืออาจจะเป็นเพราะรู้ดีว่าถ้าขึ้นบันได ยังไงเขาก็อึดสู้ไอ้เจ้าโบ๊ทไม่ได้ มีหวังได้ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเพราะหอบรับประทานก่อนจะถึงชั้นเจ็ดอย่างแน่นอน และนั่นก็หมายความว่าหนีไอ้เจ้าโบ๊ทไม่พ้นและโดนสอบปากคำเรื่องหนังสือการ์ตูนต้องห้ามเล่มนี้เป็นแน่แท้
.
วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง เอ้า! วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง!
.
ตอนอยู่บนห้องก็วิ่งอ้อมโซฟากัน ลงมาก็มาวิ่งอ้อมสระว่ายน้ำกันอีก... สนุกหรือไม่สนุก อันนี้ไม่แน่ใจ แต่ถ้าถามว่าเหนื่อยไหม ตอบได้เลยว่าน่าจะสุดๆ เพราะเห็นทั้งสองคนเหงื่อโทรมกายกันซะขนาดนั้น... นี่ถ้าเป็นปกติ ไอ้เปี๊ยกคงยอมแพ้ไปแล้วละ แต่นี่คงมีแรงฮึดจากสัญชาตญาณการเอาตัวรอดมาช่วยให้วิ่งได้ไวขึ้นและวิ่งได้นานขึ้นนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
.
เร็วเข้าสิ วิ่งเร็วเข้าสิ แอร๊ยยยย... เร็วเข้าสิ วิ่งเร็วเข้าสิ แอร๊ยยยยย... เร็ววววว วิ่งงงงง เข้าสิ
.
นับว่าร่างสูงฉลาดเหมือนกันนะ เพราะจริงๆ แล้วที่วิ่งๆ กันอยู่เนี่ย เขายังไม่ได้ออกแรงวิ่งสักเท่าไรเลย ด้วยดีกรีอดีตนักกีฬา ทำให้สมรรถภาพทางกายมีความได้เปรียบเด็กติดเกมอย่างไอ้เปี๊ยกอยู่แล้ว... และคราวนี้เขาก็แค่วิ่งบ้าง ผ่อนบ้าง ปล่อยให้ไอ้เปี๊ยกวิ่งให้เหนื่อยให้เต็มที่ หมดแรงแล้วค่อยเชือดทีเดียว... ให้มันเหนื่อยๆ จะได้เชือดง่ายๆ
.
.
ยอมรับว่าช็อกเหมือนกันนะครับที่เห็นว่าหนังสือการ์ตูนของไอ้เปี๊ยกเล่มนั้นมันเป็นการ์ตูนอะไร... ด้วยความที่อยากรู้สุดๆ ว่ามันมีอะไรนักหนา ไอ้เปี๊ยกถึงได้มีพิรุธขนาดนั้น ก็เลยรีบลงมาเก็บก่อนที่ไอ้เปี๊ยกจะแต่งตัวแล้วลงมาเก็บไปเสียก่อน... ยังนับว่าโชคดีที่หนังสือไม่ตกน้ำ ไม่งั้นผมเองก็คงอดอ่านดูว่ามันเป็นเรื่องอะไร... เอาจริงๆ ถ้าให้ไปเค้นถามมันเอง ยังไงๆ มันก็คงไม่ยอมพูดหรอก ต้องเห็นกับตาเองแบบนี้แหละ
ถ้าถามว่าช็อกไหม?... อืมมมม ก็ช็อกอยู่นะ ไม่คิดว่าไอ้เปี๊ยกจะอ่านหนังสือประเภทนี้ แต่ก็ไม่ถึงกับช็อกอะไรมากมายขนาดนั้นหรอกครับ... อันที่จริงมันมีความรู้สึกโล่งๆ เข้ามาปนกับความช็อกอยู่ด้วยนะครับ เรียกได้ว่าช็อกแต่ก็ไม่ใช่ช็อกแบบเลวร้ายอะไร แต่กลับรู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดๆ ด้วยซะงั้น... แปลกไหมครับ?
ตอนแรกที่ลงมาเก็บ แค่เห็นหน้าปกก็ตะหงิดๆ แล้วละครับ จะเปิดอ่านริมสระนี้เลยมันก็ดันไม่สว่างพอ บวกกับกลัวว่าไอ้เปี๊ยกจะมาเจอแล้วมาป่วนมาขัดขวางไม่ให้ผมอ่านด้วยแหละ แต่จะขึ้นห้องก็กลัวจะเดินสวนกับไอ้เปี๊ยก เลยตัดสินใจไปนั่งอ่านที่โซฟาที่ล็อบบี้... จริงๆ ก็คาดไว้แล้วละครับว่าถ้าไอ้เปี๊ยกลงมามันคงต้องเห็นผมอยู่แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเห็นผมเร็วขนาดนี้ ผมเองก็มัวแต่สติหลุดไปกับเนื้อเรื่องในการ์ตูน เลยไม่ทันได้ระวังตัว... ไอ้เปี๊ยกนี่ก็แสบจริงๆ ย่องมาตอนไหน แถมไวเป็นลิง...
หึ แต่ไม่ต้องห่วงครับ ไอ้เปี๊ยกมันก็เหมือนถ่าน AAA แหละครับ จิ๋วแจ๋ว แต่ก็หมดไว ปล่อยให้มันวิ่งหนีไปอีกสักพักก็ถ่านอ่อนแล้วละครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ... มันเองก็น่าจะรู้ดีแก่ใจนะครับ ว่าวิ่งหนีผมไปก็ไลฟ์บอย เพราะว่ามันไม่เคยหนีผมพ้นเลยสักครั้งเดียว... หึหึหึหึ.
.
ร่างสูงเร่งฝีเท้าเป็นการรีดพลังงานเฮือกสุดท้ายของร่างเล็ก และมันก็ได้ผลอย่างน่าพอใจ เพราะว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกฮึดวิ่งต่อไปได้อีกสักพักก็ยอมแพ้... หอบหายใจจนหน้าแดง ชูมือขึ้นมาเป็นเชิงบอกว่าขอเวลานอกก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงสระน้ำแล้วตักตวงอากาศเข้าปอดแบบสุดชีวิต... โบ๊ทวิ่งเหยาะๆ เข้ามาด้วยใบหน้าปกติ ถึงแม้จะมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นไม่น้อยและการหายใจดูแรงกว่าปกติอยู่นิดหน่อย แต่ดูจากสภาพแล้วโบ๊ทคงยังวิ่งได้อีกนาน วิ่งได้อีกไกล... ต่างกับสภาพของไอ้เปี๊ยกที่ดูก็รู้ว่า “ไม่ไหวแล้ว” อย่าสิ้นเชิง
ต้าร์ก้มหน้าก้มตาหอบอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือร่างสูงที่ยืนกอดอกแล้วก้มหน้ามองเขาด้วยสายตาเยอะเย้ย พ่วงกับรอยยิ้มน่าหมั่นไส้ที่มุมปากนั่นอีก... ร่างเล็กเบ้ปากแล้วหันหน้าหนีไปมองน้ำในสระแทน แถมยังแอบนั่งทับหนังสือการ์ตูน เป็นการซ่อนหลักฐานอย่างเนียนๆ... ร่างสูงเห็นท่าทางของรุ่นน้องคนสนิทก็นึกขำอยู่ในใจ จะคอยฟังว่ามันจะแถอะไรได้อีก ในเมื่อมีพยานหลักฐานอยู่ตั้งสองคน... ยูกิกับมูซาชิ... ฮ่าๆๆๆๆ
กีต้าร์เอนหลังไปตามความเอนของเตียงสระน้ำ ความเหนื่อยยังเข้ารุมกินโต๊ะร่างเล็กไม่ขาดสายแต่ก็คงจะอิ่มไปหลายตัวแล้วละ เพราะว่าก็ดูเหนื่อยหอบน้อยลงบ้างแล้วละนะ แต่ก็ยังหายใจแรงกว่าปกติอยู่นิดหน่อย... จากที่หน้าแดงกลายเป็นหน้าซีด เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า หัวก็เปียกเหงื่อ เสื้อก็ชื้น...
“เดี๋ยวนี้เอ็งอ่านการ์ตูนแบบนี้เหรอ” ร่างสูงถามเปิดประเด็น ทำเอาร่างเล็กที่หน้าซีดอยู่แล้วหน้าซีดลงไปอีกอย่างเห็นได้ชัด
“...” ต้าร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ตอบอะไร ท่าทางจะพยายามคิดหาคำแก้ตัวอยู่
“เปลี่ยนรสนิยมเหรอ”
“เปล่านะ”
“หืม?”
“มันไม่ใช่การ์ตูนของผมสักหน่อย”
“อ้าว แล้วของใคร”
“เอ่อ... ขะ.. ของ... ของ” พูดคุยกันเนี่ย เขาบอกว่าให้มองตากันด้วยนะต้าร์ แล้วนี่เอ็งจะหลบตาไปทำไมวะ
“ไอ้เปี๊ยกเอ้ย โกหกไม่เนียนเลยนะ”
“ไม่ใช่สักหน่อย!”
“เดี๋ยวนี้นิสัยเสียใหญ่แล้วนะเรา”
“อะไร”
“หัดโกหกกันนะเดี๋ยวนี้อะ... ช่วงหลังๆ มานี่ก็ความลับเยอะ ทำตัวมีพิรุธ น่าสงสัย... แล้วไหนจะไอ้ยูกิอะไรนั่นอีก”
“โว๊ะ คิดมากไปได้... ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย ความลงความลับอะไรนั่นนะ”
“แล้วมันอะไรนักหนาละ ถึงทำตัวแปลกๆ อยู่เรื่อย”
“ไม่แปลกสักหน่อย... ก็ไม่มีอะไรจริงๆ นี่”
“แน่ใจ?”
“ก็... มันก็มีนิดนึงอะ นิดเดียวเอง”
“แล้วมันคืออะไรละ ไอ้นิดเดียวที่ว่านั่นอะ”
“ก็เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าถึงเวลาก็จะบอกเองแหละน่า”
“เกี่ยวกับไอ้โต้งละสิ...”
“...”
“หึ ไม่ตอบ... แปลว่าเกี่ยวกับไอ้โต้งจริงๆ...”
“...”
“สรุปว่า... ไอ้โต้งมันจีบเอ็ง?”
“เฮ้ยยยย ไม่ใช่!!! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ ประเด็นนี้อะตกไปได้เลย ยกฟ้อง ไม่รับฟ้อง ไม่ต้องพูดถึงเลย”
“โอเคๆ จะลองเชื่อดูก็ได้... แล้วไอ้การ์ตูนเล่มนั้นละ ว่าไง”
“...” เจอคำถามนี้เข้าไป ต้าร์เองก็ไม่รู้จะตอบอะไร เขาเองก็ไม่ใช่คนโกหกเก่งสักเท่าไหร่ โกหกทีไรก็โดนจับได้ทุกที... ตอนแรกคิดไว้ว่าจะโยนไปให้โต้ง บอกว่าเป็นการ์ตูนของโต้งไปซะเลย แต่นั่นก็เท่ากับเป็นการปริปากบอกโบ๊ทว่าโต้งเป็นอะไร ซึ่งเขาตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะไม่พูด ถ้าคนอื่นจะรู้เรื่องของโต้ง มันก็ต้องมาจากปากของโต้งเองเท่านั้น... ดังนั้นจึงตัดโต้งออกจากข้ออ้างไปได้เลย
เมื่อนอนคิดแล้วคิดไม่ออก ก็เลยตัดสินใจว่าจะพูดความจริงออกไปซะเลย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ... ว่าแล้ว ต้าร์พลิกตัวนอนตะแคงไปอีกด้านเป็นการหลบหน้าร่างสูง เขาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะพ่นออกมาเป็นคำพูดที่อยู่ในใจ...
“ก็... ไอ้พวกนั้นมันชอบแซว... ว่า... เราสองคน... เหมือน... เหมือน... แฟนกัน... ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรหรอก เพราะว่าพวกมันก็เคยแซวเล่นๆ จับคู่ผมกับคนนุ้นคนนี้ไปเรื่อยเปื่อยมาตลอดตั้งแต่มัธยมแล้ว ไม่ว่าจะกับผู้หญิงหรือผู้ชายมันก็เอามาแซวหมดอะ แต่คราวนี้มันแซวไม่เลิกไง... ผมเองก็ไม่ได้รำคาญหรือรังเกียจที่โดนแซวกับคุณโบ๊ทหรอกนะ... แต่แค่... เราทั้งสองคนก็ตัวผู้กันทั้งคู่อะ... ใช่ปะละ... ผมก็เลยสงสัย... อยากรู้ว่า... ผู้ชายมันจะเป็นแฟนกันได้ยังไง... ผมก็เลย...”
“เอ็งก็เลยไปแอบซื้อการ์ตูนเกย์มาอ่าน” ร่างสูงช่วยต่อประโยคที่ต้าร์พูดค้างไว้
“...” ส่วนร่างเล็กก็พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงยอมรับอย่างเงียบๆ
“แล้ว... เอ็งอ่านแล้วคิดว่าไงละ” โบ๊ทพูดพลางทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงเดียวกันกับต้าร์ กลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งสองคนหันหลังคุยกันอยู่ริมสระว่ายน้ำ
“ก็... ไม่รู้ดิ... มันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่นะ”
“ยังไง”
“ไม่รู้ดิ... วุ้ยยยย เอาแต่ถามอยู่ได้”
“ฮ่าๆๆๆ เลิกถามก็ได้”
“แล้ว... คุณโบ๊ท... อ่านแล้วเหรอ”
“อืม... ก็เปิดๆ อ่านกับดูภาพคร่าวๆ ไปแล้ว เดาเรื่องไม่ยากหรอก”
“แล้วคุณโบ๊ท... คิดว่าไง”
“อืมมม... ไม่รู้ดิ... แปลกๆ มั้ง... แบบรู้สึกจั๊กจี้แปลกๆ”
“อือ ผมก็ว่างั้นนะ แฮะๆ”
“อืม”
.
.
เมื่อสิ้นบทสนทนา ความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่งพื้นที่สระว่ายน้ำ... ร่างเล็กยังนอนอยู่เดิมคือนอนตะแคงอยู่ที่ขอบเตียงด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่งก็มีร่างสูงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น... ไม่มีใครพูดอะไรกันอีก...
ผ่านไปหลายนาที โบ๊ทเห็นว่าต้าร์ยังไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นและกลับห้องเลยสักนิด ยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับตัว จัหวะการหายใจก็สม่ำเสมอ ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว(ซะงั้น)... ว่าแล้วเขาก็ตัดสินใจเอนตัวลงนอนบ้าง ปล่อยให้ไอ้เปี๊ยกหลับเอาแรงก่อนสักพักแล้วค่อยปลุกขึ้นห้องละกัน แต่ด้วยความที่เตียงสระน้ำก็ไม่ได้มีขนาดใหญ่อะไรมากมาย จึงกลายเป็นว่าดูเล็กเกินไปสักหน่อยสำหรับผู้ชายสองคนจะนอนร่วมกัน แต่กระนั้นโบ๊ทก็หาท่าหาองศาที่เหมาะสมจนสามารถนอนได้
“ฮึ่ยยยย ไรเนี่ย มานอนเบียดไร ไปนอนเตียงอื่นดิ” ท่าทางยุกยิกๆ ของร่างสูงทำเอาร่างเล็กไม่สบายตัวซะแล้วละ
“ขี้เกียจลุกแล้ว นอนนี่แหละ” ว่าแล้วก็หลับตาเป็นเชิงบอกว่าจะไม่รับความคิดเห็นอะไรแล้ว
กีต้าร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาไม่ได้ออกปากไล่รุ่นพี่คนสนิทอีก แต่การที่นอนเบียดกันอยู่อย่างนี้มันก็ไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไรนัก สุดท้ายก็เลยกลายเป็นเขาที่นอนยุกยิกๆ ไปมา... แต่สิ่งที่ท่าทางจะอยู่ไม่เป็นสุขที่สุดก็คือไอ้ก้อนกล้ามเนื้อที่อยู่ในอกข้างซ้ายเนี่ยสิ ก็มันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว... แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นอาการที่ผิดปกติหรือเปล่าหรอกนะ เพราะว่าเท่าที่เขารู้สึกได้จากการที่นอนเบียดกับร่างสูงแล้วเนี่ย เขาก็รู้สึกได้จากแผ่นหลังของเขาที่แนบอยู่กับอกของรุ่นพี่คนสนิทว่าหัวใจของอีกคนก็เต้นแรงและเร็วพอกัน...
“ยุกยิกอะไรอยู่ได้” โบ๊ทกล่าวขึ้นทั้งๆ ทั้งหลับตาอยู่อย่างนั้น
“ก็มันเบียดอะ”
“เบียดแล้วทำไม ไม่ตกหรอกน่า” ว่าแล้วก็โอบแขนข้างหนึ่งไปรวบเข้าที่ลำตัวของร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างกายแล้วรั้งเข้ามาให้แนบชิดกับตัวยิ่งขึ้น
“เฮ้ยยยยย ทำไร” ร่างเล็กก็เริ่มโวยวายไปตามประสาตามปกติ
“จะโวยวายทำไมละ ทำอย่างกับไม่เคยนอนกอดกันอย่างนั้นแหละ...” ร่างสูงพูดหน้าตาเฉย แต่รู้ไหมว่าทำให้ร่างเล็กหน้าแดงได้ยิ่งกว่าวิ่งมาเหนื่อยๆ เสียอีก
“โอย อึดอัดอะ” หาข้ออ้างไปเรื่อยนะเอ็ง
“นอนเฉยๆ เหอะน่า ดิ้นอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก”
เมื่อสิ้นน้ำเสียงนุ่มหูของร่างสูง ความเงียบก็เขาปกคลุมพื้นที่สระว่ายน้ำอีกครั้ง... ร่างเล็กนอนหลับตาปี๋ พยายามสะกดจิตตัวเองให้ง่วง หลับๆ ไปซะจะได้ไม่ต้องมาใจเต้นใจสั่นอยู่แบบนี้... แต่ไม่รู้ว่าความง่วงมันหายหัวไปไหน ทำยังไงก็ไม่ยักกะมาเยือนเขาสักที สุดท้ายเลยต้องนอนลืมตามองน้ำอยู่อย่างนั้น
พระจันทร์ที่ทอดเงาสะท้อนอยู่ในน้ำชวนให้ต้าร์ไล่สายตาขึ้นไปมองพระจันทร์กลมโตที่อยู่บนแผ่นฟ้าสีดำสนิท... คืนนี้ถึงท้องฟ้าจะมีเมฆอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่มากเกินจะปิดผืนฟ้าไม่ให้มองเห็นดวงดาวที่ส่องแสงอยู่กระจัดกระจายไปทั่วผืนฟ้า...ร่างเล็กนอนมองอยู่อย่างนั้นก็พลันนึกถึงวันคริสต์มาสปีก่อนที่เขาไปนั่งดูดาวกับโบ๊ทกันบนทางด่วน เขาจำได้ว่าคืนนั้นโบ๊ทสอนให้เขาดูดาวกลุ่มต่างๆ... ตอนนี้เขาก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง ก็เลยได้แต่ดูไปก็เดาไปอย่างนั้น แต่กระนั้นก็ไม่ได้แน่ใจเลยสักนิดว่าที่เขาดูแล้วเดาเอาว่าเป็นดาวอะไรหรือกลุ่มดาวอะไร ก็เลยว่าจะปลุกโบ๊ทขึ้นมาถามสักนิด
“คุณโบ๊ท”
ร่างเล็กเรียกร่างสูงที่นอนโอบเขาอยู่ข้างๆ แต่เรียกแล้วท่าทางจะไม่ได้ยิน เลยเอี้ยวตัวและลำคอหันไปเรียกแต่ก็บังเอิญ(?)ที่ไปประจวบเหมาะกับจังหวะที่ร่างสูงขยับและยกหัวขึ้น... จมูกโด่งๆ ของร่างสูงเลยไปกดเข้าที่แก้มขาวของร่างเล็กที่หันมาพอดี... กดเข้าไปเต็มๆ ไม่ใช่แค่เฉียดซะด้วยสิ... แบบนี้ไอ้เปี๊ยกโวยวายสระน้ำระเบิดแน่ๆ
แต่...
ผิดคาด... ไม่มีคำโวยวายพรูออกมาจากปากร่างเล็กเลยแม้แต่น้อย มีเพียงสีหน้าเหวอๆ ก่อนจะกลายเป็นสีแดงแปร๊ด... ส่วนร่างสูงก็หน้าขึ้นสีไม่แพ้กัน เหวอไม่แพ้กัน...
“เอ่อ... กลับห้องกันดีกว่าไหม เหมือนจะนอนกันนานเกินไปแล้วนะ แฮะๆ” เมื่อเรียกสติกลับมาได้ ร่างเล็กก็นึกอยากจะกลับห้องไปซะเดียวนี้เลย... ตั้งแต่รู้จักโบ๊ทมาก็เพิ่งจะรู้สึกเขินเป็นจริงเป็นจังก็คราวนี้แหละ จะเป็นอุบัติเหตุหรืออะไรก็แล้วแต่... ส่วนร่างสูง เหมือนจะรู้ว่าร่างเล็กเขิน เพราะไม่งั้นคงต้องโวยวายดิ้นเป็นเจ้าเข้าแล้วละ แต่นี่หลบตาแถมพูดจาเสียงอ่อนเชียว ก็เลยนึกอยากแกล้งต่ออีกสักหน่อย...
“เดี๋ยวดิ คืนนี้ดาวสวยใช้ได้เลย... ขอนอนดูก่อนแปบนึง”
“...” ร่างเล็กเอนตัวลงนอนเหมือนเดิมโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“ต้าร์...”
“หืม?”
“จำได้ไหมว่านั่นคือกลุ่มดาวอะไร”
“ดาวไถ”
“ไม่ใช่”
“เอ้า ไม่ใช่หรอกเหรอ”
“ไม่ใช่ นั่นนะดาวแถ... ดาวประจำตัวของเอ็งไง ฮ่าๆๆๆ”
“ตลก! มีญาติเป็นแอนนาชวนชื่นหรือไง”
“ถ้าโบ๊ทมีญาติเป็นแอนนา เอ็งก็มีญาติเป็นน้าโย่งแล้วละ ฮ่าๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของร่างสูงดังขึ้นก่อนบทสนทนาจะดำเนินต่อไปสลับกับเสียงหัวเราะต่อกระซิกของชายหนุ่มทั้งสองคน...
ภาพสุดท้ายเป็นร่างสูงชี้ให้ร่างเล็กดูกลุ่มดาวขนาดใหญ่กลุ่มหนึ่งที่เรียงตัวกันจนดูคล้ายๆ กับคำว่า...
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”.
.
--------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่คอร์สดาราศาสตร์ฉบับไอ้คุณโบ๊ทจบลง...
โบ๊ท: (//ลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อ)
กีต้าร์: เฮ้ยยย ทำไร!
โบ๊ท: จะว่ายน้ำ (//ถอดกางเกง เหลือเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์)
กีต้าร์: ห๊ะ? ตอนนี้เนี่ยนะ
โบ๊ท: อือ
กีต้าร์: ฮึ่ยยย เขาไม่ให้เล่นน้ำหลังสองทุ่มนะคุณโบ๊ท
โบ๊ท: เขา? ใคร?
กีต้าร์: นายกฯ มั้ง เป็นวาระแห่งชาติเลยนะ... โอ้ย (//โดนโบก)
โบ๊ท: กวนตีนได้ตลอดนะเอ็ง... บอกมาว่าใครบอกว่าห้ามเล่นน้ำหลังสองทุ่ม
กีต้าร์: (//ไม่ตอบอะไร ทำหน้าเซ็งพร้อมชี้นิ้วไปที่ป้ายประกาศแผ่นใหญ่ริมกำแพงทางเข้าสระว่ายน้ำ)
โบ๊ท: อ้อ...
กีต้าร์: ตาตี่ก็เงี้ย มองไรไม่เคยจะเห็น... โอ้ย! (//โดนโบกอีกรอบ)
โบ๊ท: ไม่สนเว้ย ตอนนี้ไม่มีใครคุมสักหน่อย เล่นแปบเดียวเอง เขาไม่ว่าหรอก
กีต้าร์: ก็ตามใจ (//ยักไหล่แล้วเอนตัวลงนอนต่อ)
โบ๊ท: เอ้า ยังจะลงไปนอนอีก ลุกขึ้นมา ถอดเสื้อผ้าเร็ว
กีต้าร์: ห๊า? ถอดไมอะ
โบ๊ท: ว่ายเป็นเพื่อนกันหน่อยดิวะ
กีต้าร์: เหอเหอเหอ... ไม่เอาอะ ว่ายไปคนเดียวเหอะลุง
โบ๊ท: ปฏิเสธ?... งั้น... อืมมมม จะเป็นยังไงนะ ถ้าทุกคนรู้ว่าเอ็งซื้อการ์ตูนเกย์มาอ่าน (//หรี่ตาฉายแววเจ้าเล่ห์)
กีต้าร์: (//เฮือก!!!) เฮ้ย ขู่กันชัดๆ แบล็คเมล์กันเห็นๆ อะ!!
โบ๊ท: ไม่ได้ขู่... นี่เสนอทางเลือกให้นะ ไม่ได้บีบบังคับสักหน่อย... ว่าไง จะว่ายหรือไม่ว่าย
กีต้าร์: เออ!! ว่ายก็ได้วะ!!! แง่งงงงง (//ลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าด้วยความจำใจ)
โบ๊ท: ถอดเร็วๆ อย่าลีลา
กีต้าร์: คร้าบบบ คร้าบบบบบ รับทราบคร้าบบบบบ (//ปากขมุบขมิบบ่นกร่นด่าร่างสูงอยู่ตลอดเวลา)
โบ๊ท: เสร็จยัง (//ยืนกอดอกรอ)
กีต้าร์: เสร็จแล้วๆ (//กองเสื้อผ้าไว้ข้างๆ ของโบ๊ท)
โบ๊ท: ดี... งั้นก็ลงไปได้แล้ว (//ผลักร่างเล็กตกสระดัง “ตู้ม!!” โดยไม่ให้ตั้งหลักก่อน แล้วจะกระโดดตามลงไปแบบหล่อๆ)
กีต้าร์: แว๊กกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ลิงภูเขา!!!
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆ
ร่างเล็กโวยวายไปตามเรื่อง ส่วนร่างสูงก็หัวเราะร่ามีความสุขที่ได้แกล้งร่างเล็ก...
ทั้งสองเล่นน้ำกันอย่างกับเด็กๆ แถมออกจะเป็นแนวเด็กที่สกปรกอยู่สักหน่อย เพราะเล่นไปเล่นมาก็เริ่มจะมีการอมน้ำแล้วพ่นใส่กัน เหมือนที่เห็นๆ กันตามรายการตลกในโทรทัศน์... เอ่อ แบบนี้เขาไม่เรียกว่า “ว่ายน้ำ” หรอกนะพวกนาย!...
แต่แล้วเวลาแห่งความสนุกก็ต้องสิ้นสุดลงเมื่อพี่ยามตื่นขึ้นมาเจอชายหนุ่มนั้งสองกำลังเล่นน้ำกันนอกเวลาที่กำหนด... ว่าแล้วพี่ยามก็ปรี่เข้าไปที่ริมสระแล้วเรียกให้ทั้งสองคนขึ้นจากสระแล้วกลับขึ้นห้องไปซะ...
ร่างเล็กรีบขึ้นจากสระแล้ววิ่งไปคว้ากองเสื้อผ้าของเขาและโบ๊ทก่อนจะวิ่งแจ่นใส่เกียร์แมวเข้าคอนโดฯ ไปอย่างรวดเร็ว...
ส่วนร่างสูงที่ยังไม่ได้ขึ้นจากสระก็...
.
“เฮ้ยยย ไอ้เปี๊ยก! เสื้อผ้าของโบ๊ทละเฮ้ยยยยยย! กลับมาก่อนนนนนนนน”
.
. --------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ตามสัญญาครับ ตอนนี้มาเต็มพร้อมโบนัสกันไปเลย เอาแบบเล็กๆ เบาๆ กันไปก่อนเนอะ หวังว่าจะพอถูๆ ไถๆ ให้มันกระชุ่มกระชวยกันขึ้นมาได้บ้างสักนิด...
สำหรับ Bonus ของตอนนี้ก็ยาวนิดนึง(?) เป็นการชดเชยของตอนที่ 32 ก็แล้วกันเนอะ (ตอนนั้นถึงจะม่ไมีโบนัสแต่ความยาวนี่แทบจะทะลุ 20000 ตัวอักษรแล้วนะเออ 
)
มา คุยกันตัวต่อตัวหน่อยสิ (ช่วงนี้เป็นช่วงเปลี่ยนชื่อในเล้ากันสินะ ถ้าใครเปลี่ยนชื่อแล้วผมจำผิดหรือจำไม่ได้ก็ต้องขออภัยมานะที่นี่ด้วยนะครับ 
อาจจะบอกกันนิดนึงก็ได้ว่าชื่อเดิมชื่อว่าอะไรนะครับ)
@aoommy "ไม่เป็นไรจ้า มาตอนไหนก็รออ่านนะ" >>> 
@nokkaling "คู่นี้น่ารัก ตล๊อด ตล๊อดดดดดดดดดดดดด" >>> ผมก็น่ารักนะเออ... แอ๊ก 
@BeeRY นี่มันเล่มแรกในชีวิตของไอ้เปี๊ยกเลยนะ จะให้ชิลๆ แบบสาววาย/หนุ่มวายมือโปรมันคงไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ 
@norimakii ก็อย่างว่าแหละ เล่มแรกก็เลยตื่นเต้นหน่อย 
@iforgive "เห็นชื่อตอนนึกว่าจะมาม่า" >>> ไม่มาม่าหรอกน่า ชิลๆ เนอะ 
@KURATA ไม่หื่นเลยยยยยยยย แค่อยากให้ข้ามขั้นไปภาคปฏิบัติกันซะงั้น 
@greensnake "กลัวมูซาชิกับยูกิจมน้ำ" >>> ผมว่าจริงๆ แล้วมันไม่ได้ห่วงยูกิกับมูซาชิหรอก มันเสียดายเงินที่ซื้อหนังสือการ์ตูนมาต่างหากละ
@malula "ทีนี้จะทำยังไงคุณโบ๊ทล่วงรู้ความลับเข้าให้แล้ว" >>> คงรู้แล้วใช่ไหมครับ ว่าไอ้เปี๊ยกมันทำไง 
@- คราส - มองมุมไหนเนี่ย ที่ว่าไอ้เปี๊ยกมันน่ารักเนี่ย 
/ "ตอนวิ่งไล่จับกันทำเอาจิ้นไปไกล" >>> แหม่ๆ คิดว่าจะมีฉากล้มปากชนกันบนโซฟาละสิ 
@imonkey mc "กว่าจะซื้อต้องเเมนเเล้ว เปิดอ่านก็ต้องเเมนกว่าอีก * !!!!... เกรียนจริงไอ้เปี๊ยก 5555555" >>> เหมือนผมจะโดนร่างแหไปด้วยยังไงก็ไม่รู้สิ 
@sukie_moo ได้อ่านสิ โบ๊ทก็ได้อ่านนะ 
@pim_onelove ลับยังลับอยู่ แค่เพิ่มจากรู้ 1 คนเป็น 2 คนเท่านั้นเอง 
@luckyzaaa หน้าใหม่? งั้นต้องโดนกอดต้อนรับ ห้ามขัดขืน 
@namngern ไปไหนมาเหรอครับ 
@JingJing นี่ก็หื่นมาอีกคนแล้ว
@yeyong ขอบคุณที่เข้าใจครับ
@Whatever it is ตอนที่แล้วผมงด Bonus นะครับ เพราะว่าบทนั้นมันยาวทะลุ 20000 ตัวอักษรแล้วครับ จะเอา Bonus ไปโพสไว้อีก Reply นึงก็ไม่ทันแล้วเพราะว่า rep ถัดมาเป็นคอมเม้นท์ของชนกลุ่มน้อยไปแล้วอะครับ
@princegolf "จุดพลุโป้งป้าง ยินดีกับ สามหมื่น วิว นะครับ" >>> ขอบคุณครับ 
@Mc_ma หน้าใหม่อีกแล้ว โดนกระทู้แนะนำล่อลวงมานั่นเอง มาๆ ไหนๆ ก็หลงมาแล้ว มาให้กอดซะดีๆ (ขอบคูณสำหรับคำชมนะครับ อ่านแล้วชื่นใจมากๆ ยังไงผมก็จะพยายามนำเสนอให้ดีที่สุดนะครับ)
@BitterSweet~ มองยังไงหว่า ถึงได้ว่าไอ้ต้าร์มันน่ารัก ผมว่ามันน่าเตะมากกว่านะ
@FoN LiGhT~ หน้าใหม่!!! มาๆ มาให้กอดต้อยรับซะดีๆ
@runningout ก็ว่าคุ้นๆ เหมือนกันใช่ปะละ
@ลู่เคอOlive♥ "เปี๊ยกโดนจับได้แล้วแน่ๆ" >>> เต็มๆ พร้อมหลักฐานเลยละครับ 
ขอบคุณทุกคนที่อดทนรอกันนะครับ ซึ้งใจจริงๆ
สำหรับตอนใหม่นี้ก็หวังว่าคงจะถูกใจกันบ้างไม่มากก็น้อยนะครับ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ
เอาไว้เจอกันตอนหน้านะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ 
ปล. +1 กันไป 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648864 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก