LOVE HIGH STORY – 34 – Taking Chance | ฉวยโอกาสภายในห้อง 706 ...
.
.
ตัวเลขบนหน้าจอนาฬิกาตั้งโต๊ะข้างเตียงแสดงเวลา 2:24 AM... ดึกขนาดนี้แล้ว แต่ร่างเล็กยังนอนกระพริบตาปริบๆ อยู่ในความมืด มือขวายังวนเวียนอยู่ที่แก้ม นิ้วเรียวไล้วนอยู่รอบพวงแก้มใส... แรงกดสัมผัสยังคงฝังอยู่จุดเดิม... เขายังรู้สึกได้อย่างชัดเจน ไม่เจือจาง... มันรู้สึกอุ่นๆ ชวนทำให้ร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้า... แม้อุณหภูมิเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศก็ไม่ได้ช่วยให้ร้อนคลาย...
.
.
ทางด้านร่างสูงที่อยู่ในห้องตรงข้าม... เขาเองก็มีสภาพไม่ต่างกันสักเท่าไรนักหรอก จะต่างกันก็ตรงที่นิ้วเรียวไม่ได้ลูบวนอยู่ที่แก้ม เอาแต่แตะไล้ปลายจมูกอยู่อย่างนั้น... แรงสัมผัสที่เขารู้สึกยังคงวนเวียนอยู่ที่เดิมราวกับว่าเพิ่งจะเกิดไปเมื่อครู่ที่ผ่านมานี้เอง... กรุ่นกลิ่นหอมอ่อนๆ ของผิวกายขาวละเอียดยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูกไม่จางหาย
.
.
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก... เพียงแค่นึกถึงวินาทีอุบัติเหตุริมสระน้ำ ก็ทำเอาทั้งสองใจเต้น... ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
.
.
คืนนี้ยังอีกยาวนาน... โดยเฉพาะในความรู้สึก
.
.
เก้าชั่วโมงเต็มผ่านไป...
โบ๊ทตื่นขึ้นหลังจากที่ผลอยหลับไปเมื่อตอนรุ่งสาง เมื่อมองนาฬิกาก็ต้องตกใจซะเต็มตื่นเพราะว่าเขาตื่นสายสุดๆ... ร่างสูงรีบกุลีกุจอกระโจนออกจากเตียงหมายจะพุ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว แต่สติก็เรียกให้เขาหยุดชะงักแล้วชักขากลับไปที่โต๊ะข้างเตียงที่มีโทรศัพท์มือถือนอนนิ่งอยู่ เขาหยิบมันขึ้นแล้วกดโทรออกไปหารุ่นน้องคนสนิทห้องตรงข้าม ด้วยความที่รู้ดีว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกแสบไม่มีทางตื่นก่อนเขาแน่ๆ เพราะที่ผ่านมา ก็มีแต่เขานี่แหละ ที่ทำหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุก
ร่างสูงรอสายอยู่สักพักใหญ่ๆ จนเกือบจะวางสาย แต่ปลายสายก็รับสายซะก่อน... เสียงอู้อี้งัวเงียของร่างเล็กกรอกมาตามสายทำเอาร่างสูงยืนยิ้มอย่างไม่มีเหตุผลอยู่คนเดียว... เป็นไปอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ไอ้เปี๊ยกยังไม่ตื่น... แต่พอโบ๊ทบอกให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว เสียงงัวเงียก็เปลี่ยนเป็นเสียงโวยวายดังๆ ชนิดที่เรียกได้ว่าดังทะลุลำโพงมือถือเลยทีเดียว ทำเอาโบ๊ทเลื่อนโทรศัพท์ออกห่างจากหูแทบไม่ทัน... เมื่อคุยเสร็จ ร่างสูงก็วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมรอยยิ้มจางๆ
.
.
.
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็วแสงกันแล้ว ก็ได้เวลาออกเดินทางสู่มหาวิทยาลัยกันสักที... โบ๊ทคว้ากุญแจรถและกระเป๋าตังค์แล้วจ้ำไปที่ประตู เมื่อเปิดออกก็เห็นรุ่นน้องร่างเล็กยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าห้อง ทำหน้าทำตาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่สักอย่าง
“เอ้า มายืนทำอะไรของเอ็งเนี่ย” ร่างสูงหรี่ตาถามพลางใช้มือดันประตูปิด
“ก็... ยืนรอไง” ร่างเล็กตอบหน้าซื่อ
“เสร็จก่อนแล้วทำไมไม่เคาะประตูละ เข้าไปรอในห้องโบ๊ทก็ได้ มายืนอยู่หน้าห้องทำไม หืม?”
“ก็... ก็กำลังจะเคาะนะแหละ คุณโบ๊ทก็ออกมาพอดีไง แฮะ แฮะ” ต้าร์ตอบพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ... อืมมมม กำลังจะเคาะงั้นเหรอ แล้วไอ้ที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่นานเกือบสิบนาทีก่อนหน้านี่เนี่ย มัวทำอะไรอยู่วะเฮ้ย ทีงี้ละคิดช้าเชียวนะเอ็ง
“อืมๆ... ตามนั้นก็ตามนั้น... ไป เดี๋ยวจะสาย” โบ๊ทเห็นท่าทางของกีต้าร์แล้วก็ไม่อยากจะซักไซ้ไล่เลียงอะไรให้มากความ เผอิญว่าวันนี้อารมณ์ดี เลยไม่อยากต้อนใครให้จนมุม... ได้แต่เดินยิ้มพลางคิดในใจว่า “เอ้ออออ ทำตัวเพี้ยนแต่เช้าเลยนะเอ็ง”
.
.
รถ BMW สีดำคันคุ้นเคยเคลื่อนล้อออกจากที่จอดรถโดยมีพลขับเป็นชายหนุ่มร่างสูงเช่นเคย ส่วนผู้โดยสารร่างเล็กเมื่อหย่อนก้นลงแตะเบาะได้ก็ตั้งท่าเตรียมหลับซะทันที ทำเอาร่างสูงหันควับมาจ้องด้วยความตกใจปนสงสัย...
“เฮ้ย เปี๊ยก ไรของเอ็งเนี่ย” โบ๊ทพูดแล้วตีเข้าที่ต้นแขนร่างเล็กเป็นเชิงปลุกให้ตื่น
“หืมมมม” ต้าร์ลืมตาสลึมสลือ
“ขึ้นรถปั๊ปก็จะหลับปุ๊ปเลยเหรอวะเฮ้ย”
“ก็มันง่วงอะ” เออ เชื่อละว่าง่วงจริง หน้าง่วงซะขนาดนี้ เสียงอ่อยซะขนาดนั้น
“ง่วงอะไรวะ... ตื่นก็สาย ยังจะง่วงอีก?”
“ง่วงดิ เพิ่งได้นอนตอนแปดโมงนี่เอง...” ว่าแล้วก็พลิกตัวหันหน้าออกประตู หันหลังให้เจ้าของรถ ทำท่าคุดคู้เตรียมนอน
“อ้าว แล้วทำไมไม่นอน”
“ก็... ตอนนั้นมัน... ไม่ง่วงอะ เลยนอนไม่หลับ”
“แล้ว... มัวแต่คิดอะไรอยู่... ทำไมนอนไม่หลับ” โธ่ ทำเป็นถามเขา ทีตัวเองก็เพิ่งจะมาหลับเอาตอนตีห้านี่เอง
“ก็... เรื่อยเปื่อย... คิดไปเรื่อยเปื่อยแหละ” คำตอบของร่างเล็กทำเอาร่างสูงใจเต้น... ตึก ตึก... อยู่ข้างใน... เขาเองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเหมือนกัน... คิดๆ ไปแล้วก็นึกสงสัยว่าสิ่งที่ทำร่างเล็กนอนไม่หลับ จะเป็นเรื่องเดียวกับที่ทำเขานอนไม่หลับหรือเปล่า... อยากจะถามเหมือนกันแต่มันก็เขินๆ ยังไงบอกไม่ถูก เอาเป็นว่า เปลี่ยนประเด็นเลยดีกว่า...
“โห มิน่าละ ตอนเปิดประตูออกมา นึกว่าแพนด้ามายืนอยู่หน้าห้องซะอีก ฮ่าๆๆๆๆ”
“เหรอออออออ...”
“ฮ่าๆๆๆๆ แพนด้าเปี๊ยก” ร่างสูงทำเสียงล้อเลียนหน้าโทรมๆ ของร่างเล็กที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้เขาอยู่ ทำเอาร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบขึ้นมาว่า...
“ขับรถเงียบๆ สิ
แพนดี้...”
“ไอ้เปี๊ยก!” ร่างสูงหุบยิ้มแล้วหันไปค้อนดังควับ แต่ค้อนไปก็เท่านั้นเพราะว่าไอ้เปี๊ยกมันหันหลังให้มาตั้งนานละ ฮ่าๆๆๆ... เลยได้แต่คาดโทษไว้ในใจ... อืมมม จะว่าไป เขาเองก็ง่วงเหมือนกันนะเนี่ย
.
.
ร่างสูงใช้เวลาชั่วโมงนิดๆ กว่าจะไปถึงมหาวิทยาลัย แต่พอใกล้จะถึงโทรศัพท์ของทั้งสองก็ดังเป็นว่าเล่น โดนเพื่อนๆ โทรตามกันยิกเพราะใกล้ได้เวลาเข้าเรียนกันแล้วแต่ทั้งสองหนุ่มยังไปไม่ถึงกันสักที เรียกได้ว่าโทรจิกกันอย่างสนุกสนานเลยละ ส่วนโบ๊ทกับต้าร์ก็โวยวายใส่เพื่อนๆ กันอยู่สองคนในรถ แม้กระทั่งว่าจอดรถแล้วก็ยังจะโทรตามอีก... แบบนี้ไม่เรียกว่าตั้งใจกวนตีนแล้วจะให้เรียกว่าอะไร ฮ่าๆ
“เฮ้ยยยยย มากันแล้วเว้ย.... ฮิ๊ววววววววววววววววววว”
เต็มนำทีมโห่ฮิ๊ว เพื่อนๆ และรุ่นน้องก็ส่งเสียงเป็นสร้อยตามอย่างพร้อมเพรียง... ทำเอาโบ๊ทและต้าร์อายผู้คนที่อยู่แถวนั้นอยู่ไม่น้อย โบ๊ทถึงขั้นกับลากต้าร์เดินเลี่ยงออกไปทางอื่นด้วยความที่กลัวคนแถวนั้นจะรู้ว่าไอ้คนเถื่อนพวกนี้มันโห่ให้ใคร เมื่อเป็นเช่นนั้น เพื่อนๆ เลยเรียกให้กลับมา แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก สุดท้ายเต็มและแบงก์เลยต้องวิ่งไปลากตัวทั้งสองคนกลับมาที่โต๊ะ... เมื่อเรียกดีๆ(?) ไม่มาก็ต้องใช้กำลังกันหน่อยละ
“พวกมึงจะเดินหนีทำไมเนี่ย สาดดด” เต็มถามราวกับว่าไอ้การโห่ฮิ๊วนั่นมันไม่น่าอายเลยสักนิด
“ก็ดูพวกมึงดิ โห่กันทำไมวะ” โบ๊ทตอบเสียงสูง
“ฮ่าๆๆๆๆ ก็พวกมึงมาช้าอะ พวกกูรอตั้งนานแล้วเนี่ย”
“มัวแต่ทำอะไรกันอยู่วะ มาโคตรสายเลย” แบงก์ถาม... อืมมมม แน่ใจนะว่าที่ถามอะอยากรู้จริงๆ หรือแค่ถามแบบหวังผล
“ไม่ได้ทำไร พวกกูตื่นสาย” โบ๊ทตอบโดยมีต้าร์พยักหน้างุดๆ เป็นกำลังเสริม
“ฮ่าๆๆๆ พวกกูแค่ถามเล่นๆ พวกมึงไม่ต้องทำหน้าระแวงกันขนาดนั้นหรอก สาดดดด”
ว่าแล้วทั้งสี่คนก็เดินกลับไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ ที่รออยู่ที่โต๊ะหินอ่อนริมสระเป็ด แต่เมื่อไปถึงโบ๊ทกับต้าร์ก็อยากจะเดินหนีออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เพราะว่าโดนแซวอีกระลอกใหญ่ โดนกล่าวหาว่ามัวแต่ทำ “อะไรๆ” กันดึกจนไม่มีแรงตื่นในตอนเช้า หรือไม่ก็ตื่นมาแล้วก็ทำ “อะไรๆ” กันอีกกี่รอบต่อกี่รอบในตอนเช้า เลยมาสาย... แล้วยิ่งโบ๊ทไปตอบว่า
“พวกกูไม่ค่อยได้นอน กว่าจะได้นอนก็จะเช้าแล้ว” เข้าไปอีก ก็ยิ่งไปเติมเชื้อไฟให้เพื่อนๆ ได้วิ๊ดวิ๊วกันสนุกปาก... โบ๊ทเองก็อยากจะตบปากตัวเองที่พูดออกไปโดยไม่เลือกคำพูดให้ดี... เอ่อ จะว่าไป ต้าร์เองก็นั่งกำมือแน่นเลยนะนั่น สงสัยจะอยากต่อยปากร่างสูงอยู่เหมือนกันนะนั่น ฮ่าๆๆๆๆ...
...แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ริมสระเมื่อคืน ก็ทำเอาต้าร์คลายกำปั้นแล้วหน้าขึ้นสีขึ้นมาซะงั้น... เพื่อนๆ เห็นเช่นนั้นก็ยิ่งได้ใจ แซวกันต่อไปไม่มีลดละ... พอเริ่มทนกับคำแซวไม่ไหว ต้าร์ก็โวยวายบ่ายเบี่ยงไปเรื่อย พยายามจะเบี่ยงประเด็นให้พ้นตัว แต่ดูแล้วท่าทางจะสำเร็จยากนะต้าร์นะ
.
.
เมื่อได้เวลาเข้าเรียน ชายหนุ่มทั้งเจ็ดคนก็เดินเข้าห้องเรียนไปโดยทิ้งให้โบ๊ทและต้าร์รั้งท้าย โบ๊ทเห็นสีหน้ามู่ทู่ของกีต้าร์แล้วก็นึกขำอยู่ในใจก่อนจะกลายเป็นรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า...
“หิวไหม จะซื้ออะไรเข้าไปกินในห้องเรียนรึเปล่า” โบ๊ทเอ่ยถามกีต้าร์ที่เดินอยู่ข้างๆ แต่ร่างเล็กยังไม่ทันจะตอบก็มีเสียงโครกครากดังออกมาจากพุงน้อยๆ เสียก่อน กีต้าร์เลยได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้แทนคำตอบ...
“ฮ่ะ ฮ่าๆๆ ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยย” ร่างสูงหัวเราะให้กับเสียงท้องร้องที่ดังออกมาได้จังหวะพอดิบพอดี...
มือเรียวยื่นไปวางแหมะอยู่บนหัวของร่างเล็กแล้วขยี้เบาๆ ก่อนจะลดมือลงมาพาดไว้บนไหล่แล้วพากันเดินแยกไปซื้อขนมก่อนเข้าห้องเรียน...
.
.
ทางด้านทีและโจ เมื่อมองหาไอ้เปี๊ยกกับโบ๊ทไม่เจอ ก็เลยย้ำแผนที่เตรียมไว้กับแบงก์ เต็ม และว่าน
“พี่ อย่าลืมนะ วันนี้ไปบริกบาร์กัน” ทีกล่าว
“เออ กูรู้น่าไอ้ที ว่าแต่จะให้พวกกูทำอะไรบ้าง ว่ามา”
“ง่ายๆ เลยพี่เต็ม พวกพี่แค่มอมไอ้เปี๊ยกกับพี่โบ๊ทให้ได้ก็พอ ที่เหลือผมจัดการต่อเอง”
“เอ้า แล้วทำไมมึงไม่มอมไอ้เปี๊ยกเองวะที คราวที่แล้วมึงก็เห็นว่าไอ้เปี๊ยกแม่งคอแข็งชิบหาย”
“โธ่พี่ ถ้าผมมอมมันแล้วผมเมาไปด้วย แล้วใครจะเดินแผนต่อละพี่”
“เออ ก็จริงของมึง... หึหึหึ พวกมึงนี่มันได้ใจกูจริงๆ วะไอ้ทีไอ้โจ ฮ่าๆๆๆๆ” เต็มหัวเราะด้วยสีหน้าชั่วร้าย
“ไอ้ที มึงอย่าลืมย้ำให้ไอ้โต้งทำตามแผนด้วยนะเว้ย” โจกล่าวเตือนให้ทีย้ำกับผู้ร่วมแผนการคนสำคัญอีกคน
“เออ เดี๋ยวกูโทรเลย”
“ไอ้โต้ง? ทำหน้าที่อะไรวะ” ว่านสงสัย
“เอาน่าพี่... เดี๋ยวก็รู้เองแหละ หึหึหึ”
.
.
.
ในคาบเรียน ชายหนุ่มทั้งเจ็ดคนนั่งเรียงแถวหน้ากระดานอยู่ด้านหลังของห้องเลคเชอร์ บ้างก็ตั้งใจเรียนจดโน๊ตเพิ่มเติม บ้างก็เล่นเกมหรือไม่ก็แชทในโทรศัพท์มือถือ บ้างก็นั่งเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ส่วนโบ๊ทและต้าร์ วันนี้เขาไม่ได้เล่มเกมจุดกันอย่างเช่นเคยแต่กลับโดนความง่วงเข้าโจมตีจนฟุบหลับหมดสติคาโต๊ะเรียนจนหมดคาบ... ว่าแต่... รู้ตัวกันไหมละนั่นว่าโดนเพื่อนๆ แอบถ่ายรูปแล้วโพสขึ้นเฟซบุคไปกี่รูปแล้วเนี่ย...
หลังเลิกเรียน เต็มและทีก็นำทีมเพื่อนๆ ไปหาอะไรกินและเดินเล่นฆ่าเวลาแถวๆ สยาม ก่อนจะไปต่อกันที่บริกบาร์ในย่านตรอกข้าวสาร... มีแผนการที่พวกเขาตั้งตารอคอยอยู่
.
.
มันคงไม่ใช่เรื่องปกติสักเท่าไรนักที่จะแห่กันไปผับหรือบาร์กันตั้งแต่สองทุ่ม แต่ยังไงๆ ก็แล้วแต่ ตอนนี้ชายหนุ่มทั้งเจ็ดก็มาถึงร้านประจำกันแล้ว โต๊ะยังว่างให้เลือกนั่งได้ตามใจ ก็เลยจัดโต๊ะใหญ่กันตรงกลางร้านมันซะเลย เผื่อที่ไว้ให้โต้ง อู่ และดรีมอีกสามที่ รวมๆ แล้วก็เก้าคนพอดีไม่ขาดไม่เกิน...
เพิ่งจะนั่งกันไม่ทันไรก็เริ่มสั่งแอลกอฮอล์มากันซะแล้ว ท่าทางจะรีบร้อนใช่ย่อยเลยนะทีและโจเนี่ย ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรให้มากความ จัดการชงเหล้าแล้วส่งไปรอบวง แต่จะชงเข้มหน่อยก็แก้วที่ส่งไปให้โบ๊ทและต้าร์นั่นแหละ ส่วนของตัวเองและคนอื่นๆ ก็เจือจาง หวังไว้ว่าจะถล่มไอ้เปี๊ยกและโบ๊ทให้เมาให้ไวที่สุด เพราะในแผนยังมีอย่างอื่นที่ต้องทำอีก... แต่...
“เฮ้ย เปี๊ยก อย่ากินเลยเอ็งอะ” ร่างสูงเอ่ยท้วงในขณะที่ต้าร์กำลังจะยกแก้วขึ้นดื่ม
“ทำไมวะ ไอ้โบ๊ท น้องมันจะกินก็ให้มันกินไปดิ” เต็มกล่าวขึ้นแทรกก่อนที่ต้าร์จะได้พูดอะไร
“ไอ้ห่าเต็ม มึงอะตัวดี... คราวที่แล้วแม่งก็ให้มันดื่มแล้วเป็นไง เมาชิบหาย แล้วงานเข้าใครละ... ก็กูเนี่ย... แหม่ ปากดีบอกว่าถ้าไอ้เปี๊ยกเมาจะช่วยเอามันกลับคอนโดฯ แต่ที่ไหนได้ สุดท้ายพวกมึงก็เมาเป็นหมา ปล่อยกูต้องพามันกลับบ้านคนเดียวเหอะ สาดดดด”
“เอาน่าๆ คราวนี้กูสัญญาว่าจะมีสติ... มาๆ ชนๆๆๆๆ... เอ้า ชน!!!” เต็มไม่ฟังคำท้วงของโบ๊ทแถมยังหันไปชวนคนอื่นๆ ชนแก้วอีกต่างหาก ซึ่งหนึ่งในคนที่ยกแก้วชนไปกับเขาด้วยก็ไม่ใช่ใคร ก้ไอ้คนที่เขาห้ามไม่ให้ดื่มเหล้านั่นแหละ... เห็นเช่นนั้นก็แอบรู้สึกหมั่นไส้อยู่ในใจ พลางคิดเอาไว้ว่า
“คอยดูนะเอ็ง ถ้าเมาจะปล่อยให้นอนจมกองอ้วกอยู่ที่โต๊ะเนี่ยแหละ หึ!” ว่าแล้วก็ยกแก้วตัวเองขึ้นกระดกทีเดียวจนเกือบหมดแก้ว
“เอ้ออออ มันต้องแบบนี้ดิวะเพื่อน” เต็มพูดด้วยสีหน้าที่พอใจกับท่าทางของเพื่อนสนิท... ดื่มมันเข้าไปเหอะไอ้โบ๊ท หึหึหึ
.
.
.
โต้ง ดรีม และอู๋ มาถึงเมื่อเกือบห้าทุ่ม มาถึงก็เห็นเพื่อนๆ พี่ๆ นั่งกันตาเยิ้มกันแทบถ้วนหน้า ยกเว้นแต่ทีและโจที่ยังสดใสปิ๊งปั๊งอยู่ และยิ่งดูลิงโลดขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าโต้งมาถึงเสียที... เจ้าทีชงเหล้าแล้วส่งให้เพื่อนๆ ที่เพิ่งมาถึงทั้งสามคนพร้อมทักทายและส่งสายตาเป็นเชิงว่า “ตามแผนเลยเพื่อน” โต้งก็พยักหน้ารับ แต่คงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าสายตาของโต้งดูหม่นขัดกับรอยยิ้มบนใบหน้ามากแค่ไหน
วงดนตรีสดที่เล่นวันนี้สร้างความครื้นเครงให้นักท่องราตรีได้ไม่น้อย ผู้คนต่างลุกขึ้นมาขยับแข้งขยับขาตามจังหวะเสียงเพลงกันอย่างสนุกสนาน โต๊ะของพวกเต็มก็ไม่น้อยหน้า ลุกขึ้นมาโยกหัวยักไหล่กันเต็มที่ ส่วนไอ้เจ้าเปี๊ยกคราวนี้ท่าทางจะโดนกรอกเหล้าเข้าไปเยอะจนไม่มีแรงจะลุกขึ้นมาดิ้นเหมือนคนอื่นๆ เลยได้แต่นั่งใช้มือตีโต๊ะไปตามจังหวะ... แค่นั่งพยุงหัวตัวเองไม่ให้ฟุบลงกับโต๊ะได้ก็นับว่าเก่งมากแล้วนะนั่น... ส่วนทางเจ้าโบ๊ทก็แทบไม่ต่างกัน นั่งสลึมสลือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ใช้แขนเท้าโต๊ะเพื่อพยุงหัวตัวเองเอาไว้อยู่อย่างนั้น แต่ก็มิวายกระดิกเท้าตามจังหวะเพลงไปด้วย
ทีและโจยิ้มอย่างพอใจกับสภาพของเพื่อนสนิทและรุ่นพี่... เวลาผ่านไปจนตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว และทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผน โบ๊ทและต้าร์เมาจนแทบจะหลับไปแล้ว แต่จะปล่อยให้เมามากไปกว่าก็อาจจะไม่ค่อยดี เดี๋ยวจะหลับหมดสติกันไปหมด แผนจะล่มเอาได้ ว่าแล้วก็เลยส่งซิกให้โต้งและเต็ม แต่รายหลังนี่ท่าทางจะส่งซิกได้ก็ไม่รู้เรื่องแล้วละ คงจะเมาไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้... เอาเป็นว่าให้พวกพี่ๆ เขาจัดการตัวเองก็แล้วกัน... ว่าแล้วก็เรียกพนักงานมาคิดเงิน...
“พี่ๆ ไอ้ต้าร์กับพี่โบ๊ทเมามากแล้ว พวกผมพากลับก่อนนะพี่... ผมจ่ายเงินไปก่อนแล้ว เอาไว้ค่อยไปเคลียร์กันทีหลังนะพี่นะ” ทีโน้มเข้าไปบอกเต็มที่ยืนโยกย้ายอยู่ข้างๆ ได้ยินหรือไม่ได้ยินก็ไม่รู้แล้วละ... ว่าแล้วก็ส่งซิกให้โต้งพยุ่งโบ๊ทลุกขึ้นแล้วพาออกนอกร้านไป ส่วนเขาก็ไปหิ้วปีกไอ้เปี๊ยกแล้วพาเดินตามออกไปติดๆ
.
.
“โต้ง ฝากขับรถพี่โบ๊ทกลับด้วย จอดอยู่ตึกจอดรถตรงเซเว่น ชั้นสามหน้าลิฟท์ กุญแจรถก็อยู่ในกระเป๋ากางเกงพี่โบ๊ทนะแหละ... รู้ทางไปคอนโดฯ พี่โบ๊ทใช่ปะ” โจถามขึ้นหลังจากที่ก้าวพ้นประตูผับ
“อ้อ รู้ เคยไป” โต้งตอบเสียงเรียบ
“แล้วมึงเอารถมาป่าวเนี่ย” ทีนึกขึ้นได้ว่าโต้งเองก็มีรถนี่นะ
“เอามา แต่เดี๋ยวให้ไอ้อู๋ขับกลับ”
“อืมๆ เยี่ยม... งั้นก็ฝากด้วยนะ”
“อือ”
“ตามแผนเลยเว้ย เค้นถามมาให้ได้ละ ถ้าพี่เขาจะหลับก็ถือโอกาสตบแก้มเลยเว้ย ตอนนี้ช่วงโบนัส ฮ่าๆๆๆ” ทีเขยิบเข้าไปกระซิบด้วยกลัวว่าโบ๊ทจะได้ยิน...
“อือ”
“ส่วนเราก็ไปเว้ยโจ เราต้องไปจัดการไอ้ขี้เมาเปี๊ยกนี่อีก”
“เดี๋ยวที มึงจะพาต้าร์ไปไหน” โต้งสงสัย
“พาไปบ้านกูวะ ยังไงกูก็ต้องกลับไปนอนบ้าน เดี๋ยวม๊าด่า จะไปสอบปากคำไอ้เปี๊ยกที่ห้องมันก็ไม่ได้ เลยจะพาไปที่บ้านแทนอะ”
“อ้อ อืมๆ”
“เออเว้ย ยังไงก็ฝากด้วยนะมึง กูไปละ คืนนี้ยังอีกยาวนาน ฮ่าๆๆๆๆ... ไปเว้ย โจ... อ้าว แล้วนั่นมึงหยิบถุงอะไรมาเยอะแยะวะ”
“ก็เผื่อไอ้ต้าร์มันอ้วกไง”
“อ้อออออ ฉลาดมากมึง”
.
.
ร่างโปร่งพยุงรุ่นพี่ร่างสูงไปที่รถแล้วพาเข้าไปนั่ง... อืมมม เหนื่อยเหมือนกันนะ ถึงจะเป็นนักกีฬามาก่อน แต่ต้องมาพยุ่งผู้ชายอีกคนเดินมาไกลๆ แบบนี้ก็ทำเอาเมื่อยแขนได้ไม่น้อยเลยละ...
โต้งเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ... รถคันนี้คือคันที่โบ๊ทเขาหวงนักหวงหนา... คงต้องขับอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ... สิ่งที่เขาได้รับมอบหมายมาในวันนี้คือการหลอกถามโบ๊ทเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกีต้าร์ที่ใครๆ ก็สงสัยว่าสองคนนี้ไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องกัน แต่ที่ผ่านมาโบ๊ทและต้าร์ก็ไม่เคยยอมรับกันสักที... อันที่จริงภารกิจครั้งนี้ออกจะเป็นอะไรที่ทำร้ายจิตใจเขาอยู่ไม่น้อย แต่มันก็คงจะดีถ้าเขาได้ยินมันจากปากของรุ่นพี่ที่เขาแอบปลื้มเองเลย เขาจะได้ตัดใจได้สักที และนี่ก็เป็นหุผลหลักที่เขาตกลงเข้าร่วมแผนการของทีและโจ
.
.
โต้งใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงขับรถจากถนนข้าวสารไปยังคอนโดฯ ของรุ่นพี่ร่างสูงบนถนนลาดพร้าว... เมื่อไปถึงเขาก็หิ้วปีกรุ่นพี่ร่างสูงขึ้นห้องไป...
“ขึ้นห้อง... งั้นเหรอ...” ทันใดนั้น ความคิดนอกลู่นอกทางบางอย่างเริ่มผุดขึ้นในหัวของร่างโปร่ง ทำเอาใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ... ยิ่งได้เดินใกล้กันขนาดนี้ยิ่งหวั่นไหวไปกับแก้มใสและปากได้รูป... เขาสะบัดหัวไล่ความคิดเกินเลยออกจากหัวก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาพยุงร่างสูงที่แทบจะไม่เหลือสติเดินไปจนถึงห้อง
เมื่อไปถึงเขาก็เปิดประตูห้องด้วยกุญแจที่เขาเจออยู่ในช่องเก็บของใกล้เบรคมือในรถแล้วพาร่างสูงเข้าห้องไป... ร่างเกือบไร้สติของร่างสูงถูกหย่อนให้นอนลงบนเตียง... โต้งจัดแขนขาของโบ๊ทให้นอนสบายๆ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
โต้งเดินออกมาพร้อมกับผ้าหมาดน้ำอุ่นในมือ เขาเดินตรงไปที่ร่างของโบ๊ทที่นอนพริ้มอยู่บนเตียงก่อนจะนั่งลง... เขานั่งมองร่างสูงอยู่สักพักก็เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อออกจนหมดจนเผยให้เห็นผิวละเอียดและริ้วกล้ามสมส่วน... สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาเริ่มมือสั่นและใจเต้นไม่เป็นจังหวะ... หวั่นไหว...
“อือ...”
โบ๊ทครางอยู่ในลำคอเมื่อผ้าหมาดน้ำอุ่นเข้าสัมผัสผิวหน้าโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าได้ทำให้ใครบางคนอารมณ์กระเจิงไปไหนต่อไหน... โต้งชะงักมืออยู่ชั่วครู่ก่อนจะทำใจแข็งแล้วเช็ดหน้าให้จนเสร็จแล้วเลื่อนมือต่ำลงไปเช็ดที่ลำคอ อก และหน้าท้อง... สายตาของโต้งไล้มองตั้งแต่แพขนตา จมูกเป็นสันได้รูป ปากบาง ลงไปจนถึงหน้าท้องที่มีขนอ่อนไล่จากใต้สะดือจนหายเข้าขอบกางเกงชั้นในไป
“อึก..”
เสียงร่างโปร่งกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามห้ามใจไม่ให้คิดอะไรเกินเลยกับรุ่นพี่ที่นอนอยู่ตรงหน้า แต่ในสภาพแบบนี้บวกกับความรู้สึกที่เขามีต่อโบ๊ท มันก็ต้องยอมรับว่ายากที่จะไม่หวั่นไหว... นี่เขากำลังทำอะไร?
โต้งสะบัดหัวเรียกสติให้กลับมาก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วตัดใจหันหลังให้กับความหวั่นไหว... เขาอยากจะลืมภารกิจที่ตกลงกับทีเอาไว้แล้วไปจากตรงนี้ซะ... แต่...
.
“อือ...”
.
~ผึง!~
เสียงความเข้มแข็งของเขาขาดลงเมื่อได้ยินเสียงครางในลำคอของร่างสูงที่นอนเปลือยอกอยู่บนเตียง... โต้งตัดสินใจเดินกลับไปที่เตียงแล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ โบ๊ท... สายตาจ้องอยู่ที่ใบหน้าและริมฝีปากบางได้รูปชวนสัมผัส... ความตื่นเต้นเข้ารุมเร้าหัวใจ ทำให้คอแห้งและหายใจติดขัด... โต้งค่อยๆ โน้มตัวลงไปอย่างช้าๆ แล้วพูดเสียงทุ้มข้างหูโบ๊ทว่า...
.
.
“ขอโทษนะพี่...”
.
.
ริมฝีปากได้รูปของร่างโปร่งกดประทับลงบนหน้าผากของรุ่นพี่ร่างสูง ก่อนจะพรมจูบอย่างอ่อนโยนไปที่ปลายจมูกและแก้มใส... ส่วนมือก็ไล่ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองไปพลาง... ริมฝีปากอยู่ห่างเพียงลมหายใจกั้น... เสียงครางในลำคอของร่างสูงกลายเป็นตัวกระตุ้นให้อารมณ์ของโต้งพุ่งสูงจนเกินจะหยุด... แต่ก่อนที่เขาจะได้สัมผัสริมฝีปากบาง โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาก็สั่นร้องเรียกความสนใจเสียก่อน... โต้งชะงัก ครุ่นคิดอยู่สักครู่ว่าจะรับหรือไม่รับดี... ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าใครโทรมา... แต่ดูแล้วก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียง... เขาไม่รับ... ปล่อยให้โทรศัพท์สั้นอยู่อย่างนั้น บนหน้าจอมีไฟกระพริบโชว์คำว่า...
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป”
.
.
-------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ช่วงสายๆ ระหว่างที่โบ๊ทและต้าร์กำลังเดินออกจากลิฟท์ไปที่ล็อบบี้นั้นเอง...
พี่ยาม: น้องๆ น้องคนนั้นอะ ตัวเล็กๆ นั่นอะ
กีต้าร์: (//หันควับไปมองค้อนให้กับคำว่า “ตัวเล็ก”)
โบ๊ท: (//กระซิบ) เฮ้ยยย เขามาจับเราสองคนที่เล่นน้ำเมื่อคืนนี้ป่าววะ
กีต้าร์: (//กระซิบ) ไม่รู้ดิ
พี่ยาม: น้องๆๆ ที่เมื่อคืนนี้ไปเดินหาหนังสืออยู่ริมสระอะ
กีต้าร์: ครับ?
พี่ยาม: หนังสือที่น้องหาอะ ใช่เล่มนี้ไหม (//ชูหนังสือชาย-ฉะ-กันของต้าร์ขึ้นมาโชว์)
กีต้าร์: เฮือก!! (//มองไปรอบๆ ก็เห็นว่าคนรอบข้างแถวๆ นั้นต่างก็มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ทันทีที่เห็นปกหนังสือ)
โบ๊ท: อุ๊บส์ (//กลั้นหัวเราะแบบสุดชีวิต)
พี่ยาม: ใช่ไหม เนี่ยพี่เจอมันอยู่บนเตียงสระน้ำอะ
กีต้าร์: เอ่อ... ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่เล่มนี้
โบ๊ท: อ้าว เปี๊ยก นี่มันการ์ตูนเกย์ของเอ็งนี่
กีต้าร์: เฮ้ยยยยย ไม่ใช่!!! ไอ้คุณโบ๊ท!! ไหนรีบไปไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก ไปๆๆๆๆๆๆ (//เดินดันหลังร่างสูงให้เดินออกไปจากตรงนั้น)
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่ยาม: (//ยืนงง) เอ้า ตกลงว่าใช่หรือไม่ใช่วะเนี่ย ห๊ะ?-------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
วันนี้มาช้านิดนึงเพราะว่าเมื่อวานออกไปเถลไถลกับเพื่อนตั้งแต่สายๆ กลับมาก็ดึก เหนื่อย เมา ฮ่าๆๆๆๆ แล้ววันนี้ก็ตื่นสาย + แฮงก์อีก เลยแต่งได้ช้ามากกกกกกก 
เอาละ มาตอบเม้นท์กันดีกว่า...
@iforgive จะให้เอาโต้งไปไว้ไหนละคร้าบบบบ 
@pim_onelove แหม มันก็แค่อุบัติเหตุนะ 
@malula คำว่า "แปลกๆ" มันก็ตีความในด้านบวกได้นะเออ 
@BitterSweet~ "ขอบคุณที่ทำให้เรายิ้มแก้มปริแต่เช้า ^^" >>> ผมเห็นชนกลุ่มน้อยมีความสุขผมก็ยิ้มแก้มแตกเหมือนกันคร้าบบบบ 
@greensnake แต่พออ่านตอนนี้แล้วจะรู้ว่าไอ้เปี๊ยกมันทิ้งยูกิกับมูซาชิแล้วละ เอาตัวรอด
@BeeRY "เอาหวานๆแบบนี้อีกนะ" >>> ไม่เอา nc แล้วใช่มะ 
@wijii น่ารักเหมือนคนเขียนอะแหละ อิอิ... แอ่ก! 
@yeyong มันเป็นเกมนะ อยู่ที่ว่าใครใจอ่อนก่อนก็แพ้ไป 
@namngern ไม่เป็นไรครับ ไม่ว่ากัน แต่แวะมาเยี่ยมกันบ้างนะครับ 
@JingJing "นี่ขนาดเลิฟซีนอนุบาล(เกรียนน้อย?) แม่ยกยังฟินขนาดนี้" >>> อ้าว ฟินซะแล้ว งั้นไม่ต้องมี nc แล้วมั้ง
@ลู่เคอOlive♥ ไอ้เจ้าโบ๊ทมันเคยขาดทุนแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ จำได้ใช่มะว่าตอนไหน 
@KURATA รอคอยจริงจังนะเธอ 
@RGB.__ เริ่มแล้ว... มั้ง
@uknowvry ขอบคุณคร้าบบบบ มาๆ กอดต้อนรับหน่อย 
@sakurai เรื่อยๆ มาเรียงๆ นะ 
@Whatever it is มันแถตลอดอะ ยิ่งเวลาเขินนะ แถไปไหนก็ไม่รู้
@imonkey mc "ไอ้เปี๊ยกของเราไม่มีท่าทีจะโต้ตอบเเต่อย่างใด!" >>> มันคงจะเขินอะมั้ง 
@princegolf แหม่ๆ เขาไม่ได้กอดกันทุกวันหรอกนะ อย่าไปกล่าวหาเขาแบบนั้น 
@norimakii "แต่ตอนช่วงชิงหนังสือการ์ตูนนี่ก็ ลุ้นเหนื่อยนะ 555" >>> ดีจัง เหมือนได้อ่านนิยายไปออกกำลังกายไปด้วยเลยเนอะ
@Theznux ผมเองก็อยากครับ 
@- คราส - "น่าร้ากกก" >>> หมายถึงผมอะเหรอ เขินเลยอะ 
... แอ่ก!
@luckyzaaa มันเป็นอุบัติเหตุนะ 
@sukie_moo นั่นสิ มาเจอตอนกอดกันนี่มีฮาจริงๆ นะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะครับ รักทุกคนเลย 
เอาไว้เจอกันตอนหน้านะครับ ชะแว้บบบบบ
ปล 1. +1 กันไปครับ 
ปล 2. ตอนนี้กำลังเศร้ากับการจากไปของ Whitney Houston อยู่ครับ 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648931 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก