(ต่อ)โบ๊ททิ้งตัวลงนั่ง... เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อยู่ๆ ใจก็เต้นเร็วขึ้น ราวกับเด็กที่ถูกจับได้เมื่อทำผิด... ไอ้ “คนอื่นในใจ” ที่โต้งพูดมานั้นทำเอาโบ๊ทเสียศูนย์ได้ไม่น้อย แต่ก็ยังเก็บอาการไม่แสดงอะไรออกไปทั้งๆ ที่คำตอบมันมีอยู่แล้วในใจ ไม่ใช่ไม่รู้... เพียงแค่ว่าเขาเองก็ยังไม่กล้าจะคิด...
แต่ที่น่าเจ็บใจก็คือการที่กีต้าร์ไปเป็นที่ปรึกษาให้โต้วมาจีบเขานั่นเอง... โบ๊ทพาลคิดไปถึงว่ากีต้าร์คิดจะผลักไสเขาไปให้ไกล ยกเขาให้คนอื่นอย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่ตัวเขาเองไม่เคยคิดจะไปไหน...
ไม่คิดจะห่างไปไกล...
อยากอยู่ใกล้ๆ...
อยู่ด้วยกันแบบนี้เรื่อยไป...
...ก็เพราะว่ามันสุขใจดีอยู่แล้ว
ต่อให้ใครต่อใครเข้ามาเสนอตัวเสนอใจให้ยังไง โบ๊ทก็ไม่สนใจด้วยความที่รู้สึกมาตลอดว่า “เพียงพอแล้ว” กับสิ่งที่มีและเป็นกันอยู่... พาลคิดไปถึงว่าหรือจะมีเพียงเขาที่รู้สึกแบบนี้ ในขณะที่ต้าร์กลับอยากให้เขาไปอยู่กับคนอื่น... อย่างนั้นหรือ
.
.
~ หมื่น แสน ล้าน นาทีต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดังความฝันที่เคยละเมอ ~.
.
เสียงโทรศัพท์ของโบ๊ทดังขึ้นแทรกจังหวะความคิดฟุ้งซ่าน โบ๊ทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นชื่อเพื่อนสนิทของรุ่นน้องร่างเล็กโชว์หราบนหน้าจอ
“ว่าไง ที”
“พี่โบ๊ท ไอ้ต้าร์มันอยู่กับพี่ปะ”
“เฮ้ย ไม่อยู่ ไหนไอ้โต้งบอกว่ามึงพามันกลับไง”
“ก็ใช่พี่ ผมพามันกลับเองแหละ เมื่อคืนมันก็นอนอยู่ด้วยกัน แต่ผมตื่นมาแล้วมันหายไปแล้วอะพี่”
“อ้าว แล้วที่บ้านมึงเขาไม่มีใครเห็นไอ้เปี๊ยกบ้างเลยเหรอ”
“ม๊าผมบอกว่าเห็นมันตั้งแต่เช้า มันไหว้ม๊าผมแล้วก็เดินออกจากร้านไปเลยอะพี่ ผมโทรหาก็ไม่ติด ปิดเครื่องอะ”
“มึงทำอะไรมัน”
“เฮ้ย พี่ ผมจะไปทำอะไรมันละพี่ มันเพื่อนผมนะ”
“เออ แล้วไป...”
“สรุปว่าพี่ไม่เห็นมันใช่ปะ”
“อือ เมื่อเช้าไปเคาะห้องมันก็ไม่มีคนตอบนะ เดี๋ยวจะลองไปเคาะอีกทีก็แล้วกัน”
“โอเคพี่ ยังไงโทรบอกผมด้วยนะพี่”
“อือ”
ว่าแล้วร่างสูงก็วางโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้องไป...
.
.
~ ปึง ปึง ปึง ปึง ~โบ๊ทเคาะประตูห้อง 706 แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา... เขาเลยแนบหูเข้ากับประตูเพื่อลองฟังดูว่ามีเสียงเคลื่อนไหวอะไรในห้องหรือเปล่า และเสียงที่เขาได้ยินกลับมาก็คือเสียงทีวีช่อง Cartoon Network ช่องโปรดของไอ้เปี๊ยกแสบ...
“เปี๊ยก รู้นะว่าอยู่ในห้อง เปิดประตูเร็วๆ”
โบ๊ทยืนรออยู่สักพักก็ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะเปิดประตูให้ จึงเคาะประตูอีกครั้ง แต่คราวนี้ดังและนานกว่าเดิม... ถ้ามันทนได้ก็ทนไปสิ... และก็ได้ผล... ประตูห้อง 706 เปิดออกพร้อมใบหน้ายู่ยี่ของร่างเล็กที่อยู่ในสภาพเปลือยบนและมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่รอบเอว
“อาบน้ำอยู่ เคาะอยู่นั่นแหละ โว๊ะ!” เจอหน้ากันก็โวยวายเลยนะ... แต่ไม่ยักกะมองหน้าเขาละ หือ
“เอ้า เข้าห้องไปสิ มายืนขวางอยู่ได้ ชอบโชว์หรือไง” โบ๊ทพูดพลางดันไหล่รุ่นน้องให้เดินกลับเข้าห้อง 706 ไป โดยที่เขาเองก็เดินตามเข้าไปติดๆ
กีต้าร์เดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำไปจัดการธุระต่อ ปล่อยให้โบ๊ทอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียว... โบ๊ทหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออกไปยังเบอร์รับสายล่าสุดเพื่อบอกให้ทีรู้ว่าต้าร์อยู่ที่นี่ ไม่ได้หายไปไหน
.
.
เพียงไม่นานร่างเล็กก็เดินออกมาจากห้องแล้วมาหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ รุ่นพี่ร่างสูง...
“ไอ้ทีมันโทรมาถามว่าเอ็งอยู่นี่หรือเปล่า เพราะว่าตื่นมาแล้วไม่เจอเอ็ง” โบ๊ทพูดเสียงเรียบ สายตาจับจ้องอยู่ที่เบนเท็นในทีวี
“อือ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าบรรยากาศมันดูอึมครึมชอบกล
“แล้วปิดเครื่องทำไม ไอ้ทีมันโทรหาไม่ติด”
“ไม่ได้ปิด... แบทมันหมดอะ นี่ก็กำลังชาร์จ”
“ชาร์จก็เปิดเครื่องได้นี่... หรือเอ็งกำลังหนีอะไร”
“เฮ้ยยยย เปล่านะ ไม่ได้หนี!”
“ไอ้ทีไม่ได้ทำอะไรเอ็งใช่ไหม” คำถามของร่างสูงทำเอาต้าร์หวนคิดไปถึงสิ่งที่เขาคุยกับทีและโจเมื่อคืน... ว่าแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น
“เปล่า ไม่มีใครทำอะไร”
“แน่ใจ แล้วทำไมต้องหน้าแดง”
“แน่ใจ ไม่มีอะไร... แล้วทำไมต้องทำเสียงดุด้วยวะเนี่ย”
“...” โบ๊ทไม่ตอบอะไร แค่พ่นลมออกจมูกแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบว่า
“ซื้อข้าวไว้เผื่อ ถ้าจะกินก็ไปที่ห้องละกันนะ” พูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ต้าร์นั่งทำหน้างงอยู่คนเดียว พาลทำให้คิดสงสัยว่าใครไปทำอะไรให้คุณชายท่านโกรธเข้าหรือเปล่า... คิดๆ แล้วก็มาลองทบทวนดูว่าเขาได้ทำอะไรผิดหรือเปล่า...
... อืมมมมม แต่ก็คิดไม่ยักกะออกแฮะ
เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาไม่ใช่ต้นเหตุ เลยเดินตามรุ่นพี่ร่างสูงไปที่ห้องทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้หิวสักเท่าไรนักหรอก เพราะยังมึนจากอาการแฮงก์อยู่นิดๆ
.
.
เมื่อเข้าห้อง 707 ไปก็เห็นร่างสูงนั่งอยู่ที่โซฟา พอมองไปที่โต๊ะอาหารก็เห็นว่ามีข้าวกล่องอยู่สองกล่อง โดยที่กล่องหนึ่งวางอยู่นอกถุงและไม่มียางรัด ส่วนอีกกล่องยังอยู่ในถุงและมีรางรัด... แค่เห็นก็รู้ว่ากล่องไหนเป็นของเขา... ร่างสูงไม่ได้แสดงท่าทีว่าสนใจรุ่นน้องร่างเล็กเลยสักนิด เมื่อเป็นเช่นนั้น ต้าร์เลยแกล้งหยิบกล่องผิด...
“อ้าว กล่องนี้มีคนกินแล้วนี่” ทำท่าทำทางแบบว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญเสียเต็มที่ แต่อย่างน้อยก็เรียกความสนใจจากร่างสูงได้ละนะ
“นั่นมันของโบ๊ท ของเอ็งอะอยู่นี่” โบ๊ทอดไม่ได้ ต้องเดินมาหยิบข้าวอีกกล่องออกจากถุงให้ไอ้เปี๊ยกแสบที่ดันมาทำเซ่ออะไรตอนนี้ก็ไม่รู้
“อ้อ ก็ยังว่า ทำไมข้าวมันหายไปครึ่งกล่อง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
ร่างสูงส่ายหน้าหน่ายให้กับท่าทางเพี้ยนๆ ของร่างเล็กก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาอย่างเดิม... ส่วนต้าร์ก็นั่ง ลงมือกินข้าวในกล่องของตัวเองทั้งๆ ที่ไม่หิว...
.
.
ร่างเล็กกินข้าวไม่หมด ซึ่งนับเป็นเรื่องแปลกมาก... เขาปิดกล่องข้าวแล้วเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ รุ่นพี่ร่างสูง... ต่างคนต่างไม่พูดไม่จา นั่งจ้องทีวีกันอยู่อย่างนั้น... ร่างเล็กอยากถามใจจะขาดว่าทำไมโบ๊ทถึงดูอารมณ์ขุ่นๆ อึนๆ แต่ก็ได้แต่คิดเท่านั้น เขาไม่ได้เอ่ยถามออกไป แต่บรรยากาศแบบนี้มันก็อึดอัดไม่ใช่เล่นเลยนะ...
“เย็นนี้คุณโบ๊ทไปกินข้าวกับที่บ้านใช่ป่าว” ร่างเล็กหาเรื่องชวนคุย
“อืม”
“ไปกินที่ไหนอะ”
“ที่บ้าน”
“อ้อ... นึกว่าจะไปฉลองกันที่อื่นซะอีก”
“...”
“...”
“...”
“งั้นก็... กินให้อร่อยนะ จำได้ว่าคุณโบ๊ทเคยเล่าให้ฟังว่าพี่เลี้ยงของคุณโบ๊ททำกับข้าวอร่อยมาก ยังไงก็กินเผื่อด้วยนะ...”
“...อืม”
“งั้น... ผมว่าผมกลับไปนอนต่อดีกว่า... ยังมึนๆ อยู่เลย” เมื่อแผนชวนคุยล้มเหลว กีต้าร์เลยจะชิ่งหนีกลับห้อง แต่เขายังไม่ทันได้เดินออกจากโซฟาก็โดนมือแกร่งคว้าข้อมือไว้เสียก่อน...
“เดี๋ยว...”
“หืม?” ร่างเล็กมองข้อมือตัวเองที่มีมือใหญ่มากุมไว้ก็ชวนให้ใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ... ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก...
“...โต้งมันบอกโบ๊ทหมดแล้วนะ”
“ห๊า??” สิ่งที่ได้ยิน ทำเอาร่างเล็กตาโต
“อือ โต้งมันบอกโบ๊ทแล้วว่ามันคิดยังไง...”
“เหรอ...” กีต้าร์หย่อนตัวลงนั่งเช่นเดิม พลางเกิดความคิดในหัวว่าหรือนี่จะเป็นเรื่องที่ทำให้โบ๊ทอารมณ์ขุ่นแบบนี้... หรือโบ๊ทจะไม่พอใจที่โต้งมาชอบ...
“...” โบ๊ทนิ่งเงียบ แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากข้อมือเล็กของกีต้าร์
“แล้ว... คุณโบ๊ทว่ายังไงละ” ต้าร์ก้มหน้าถาม ไม่อยากสบตา... ถึงจะอยากรู้อยู่ไม่น้อยว่าโบ๊ทจะตอบว่าอะไร แต่ก็แอบหวั่นแอบกลัวอยู่ลึกๆ...
“หึ... เอ็งน่าจะรู้อยู่แล้วนะว่าโบ๊ทจะตอบว่ายังไง... แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ มีคนบางคนที่อยากผลักไสโบ๊ทให้ไปกับคนอื่น... จับโบ๊ทใส่พานยกให้คนอื่นไปแล้วเรียบร้อยโดยที่ไม่ถามกันสักคำ...” โบ๊ทกล่าวเสียงเรียบ
“ไม่ใช่นะ!” กีต้าร์ปฏิเสธเสียงสูงพลางพยายามแกะมือออกจากการเกาะกุม แต่ก็ดูไม่เป็นผล เพราะโบ๊ทกลับยิ่งจับแน่นกว่าเดิมเสียอีก
“ไม่ใช่ยังไง... ก็เอ็งไปเป็นที่ปรึกษาให้ไอ้โต้งมาจีบโบ๊ทอะ อยากให้โบ๊ทคบกับมันมากใช่ไหม... จำได้ไหมว่าเอ็งเคยถามว่าทำไมโบ๊ทถึงไม่มีแฟน... เอ็งก็เห็นอยู่ว่าโบ๊ทไม่เลือกใครอื่นเลย... เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีแล้ว แล้วทำไมถึงต้องอยากให้คนอื่นมาจีบโบ๊ท ทำไมถึงผลักไสให้โบ๊ทไปคบคนอื่น”
.
ร่างเล็กได้แต่นั่งกลืนน้ำลาย... มันไม่ใช่ว่าเขาเองจะเต็มใจเสียเต็มประดาที่เป็นที่ปรึกษาให้โต้ง เขาเองก็กระอักกระอ่วนใจอยู่ไม่น้อย... แต่ไอ้ความรู้สึกโหวงๆ ที่เกิดขึ้นนั่น ก่อนหน้านี้เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับว่ามันคืออะไร... เขาเองก็พอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ระหว่างเขาสองคน ไม่เคยคิดอยากจะไปหาใคร หรือให้โบ๊ทไปอยู่กับคนอื่นเลยแม้แต่น้อย... แต่เมื่อคืนนี้เขาเองก็ได้ยอมรับกับตัวเองและเพื่อนสนิททั้งสองไปแล้วว่าเขาคงรู้สึกดีกับรุ่นพี่ร่างสูง แต่แค่นั้นมันก็ไม่ได้มากพอจะรั้งหรือเก็บโบ๊ทไว้กับเขาเพียงคนเดียว... ปรบมือข้างเดียวมันไม่ดัง
.
“แล้วคุณโบ๊ทจะให้ผมทำยังไง... เราไม่ได้เป็นอะไรกัน... แล้วผมจะไปมีสิทธิ์อะไรไปห้ามคนอื่นมาจีบคุณโบ๊ทละ” ร่างเล็กกล่าวน้ำเสียงนิ่ง เสตามองไปทางอื่น
“ทำไมเอ็งจะไม่มีสิทธิ์... ก็เราเป็น...” ร่างสูงพูดไม่จบประโยค เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าความคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและรุ่นน้องร่างเล็กจะเกินเลยกว่าเพื่อนพี่น้องจะชัดเจนในความรู้สึกได้ขนาดนี้
“เป็นอะไร?”
“...”
“...”
“เอ็ง... เห็นโบ๊ทเป็นอะไร”
“...”
“พูดไม่ออก?”
“ไม่ต้องมาถามเลย ทีคุณโบ๊ทยังไม่ตอบคำถามของผมเลย”
“ได้... อยากได้คำตอบใช่ไหม งั้นอ่านปากเอาเองก็แล้วกัน!”
“เฮ้ย... อุ๊บ”
ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปประกบปากรุ่นน้องร่างเล็ก ทำเอาร่างเล็กตกใจ... รสสัมผัสนุ่มหยุ่นที่ริมฝีปากทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือไม้อ่อนแรง... เพียงจะผลักร่างสูงออกยังทำไม่ได้ เลยได้แต่ดันไหล่อยู่อย่างนั้น... เมื่อเรียกสติกลับมาได้ ร่างเล็กก็เม้มปากและพยายามหันหน้าหนีการรุกราน แต่ก็หนีไปไหนไม่ได้เพราะมีมือใหญ่มาจับหน้าและคอเอาไว้ไม่ให้หนี...
เมื่อร่างเล็กยังดื้อดึงเม้มปากหนีการรุกรานอยู่อย่างนี้ โบ๊ทเลยใช้ไม้ตายเพื่อเปิดปากร่างเล็กให้เขาได้รุกรานอย่างเต็มที่... เขาขบไปที่ริมฝีปากบางจนร่างเล็กเผลอร้องออกมา และนั่นก็เป็นโอกาสให้โบ๊ทส่งลิ้นเข้าไปสัมผัสความหวาน... ร่างเล็กพยายามดันลิ้นไม่ให้โบ๊ทฉวยโอกาส แต่เขากลับไม่รู้เลยว่านั่นยิ่งเป็นการกระตุ้นให้โบ๊ทรุกหนักขึ้น... ด้วยความที่มันคล้ายๆ กับการตอบรับรสสัมผัส... สุดท้ายเขาก็กลายเป้นฝ่ายแพ้อย่างราบคาบ... ในหัวกลายเป็นสีขาวโพลน... แรงดันที่ไหล่ของร่างสูงกลายเป็นแรงบีบแทน ส่วนเสียงร้องต่อต้านจากร่างเล็กก็กลายเป็นเสียงครางในลำคอ... สร้างความพอให้กับร่างสูงเป็นอย่างมาก...
.
.
.
สองร่างคลอเคลียกันอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ปล่อยให้ทีวีเปิดอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจจะปิด รายการในทีวีดำเนินต่อไปจนจบ... ท้ายรายการขึ้น credit ทีมงานก่อนจะปิดท้ายด้วยคำลงท้ายว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”.
.
.
----------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ที่ร้านป้าเพ็ญ...
ป้าเพ็ญ: ไหงวันนี้มาคนเดียวละโบ๊ท ไอ้ตัวเล็กไปไหนละ
โบ๊ท: อ้อ ไอ้ต้าร์มันยังนอนอยู่เลยป้า เมื่อคืนเมา ฮ่าๆๆๆ
ป้าเพ็ญ: ฮ่ะๆๆ โบ๊ทต้องแบกกลับห้องอีกแล้วสิ เห็นบ่นอุบไปเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนนี่เอง
โบ๊ท: ป่าวป้า ผมก็เมา เพื่อนเลยแบกมาส่ง ฮ่าๆๆๆ
ป้าเพ็ญ: ดีดี เมากันให้หมด ดีนะเพื่อนใจดี ไม่ทิ้งให้นอนข้างถนน ฮ่าๆๆๆ... เอ้า แล้ววันนี้จะกินอะไรละเรา หือ
โบ๊ท: อืมมมมม เอาข้าวไก่กระเทียมสองกล่อง แล้วก็เอากระเพราหมูสับไข่ดาวให้ต้าร์ด้วยนะป้า
ป้าเพ็ญ: ไก่กระเทียมสองกล่องเลยเหรอ
โบ๊ท: ซื้อไปให้เพื่อนอีกคนอะป้า นอนอยู่เหมือนกัน
ป้าเพ็ญ: อ้อ
โบ๊ท: เอ้อ ป้าครับ.. กระเพราหมูสับไม่ใส่ถั่วฝักยาวกับต้นหอมนะครับ ไอ้ต้าร์มันไม่ชอบ
ป้าเพ็ญ: ได้จ้า
โบ๊ท: แล้วไข่ดาวก็ขอกรอบๆ นะครับ เดี๋ยวไม่กรอบแล้วไอ้ต้าร์มันจะบ่นเอาอีก
ป้าเพ็ญ: ฮ่าๆ... แหม่ๆ พี่น้องคู่นี้มันรู้ใจกันจริงจริ๊ง
โบ๊ท: แฮะ แฮะ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับป้า (//เกาหัวแก้เขิน)
----------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
รู้สึกเหมือนตัวเองเก็บกดยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งมีเวลาแต่งน้อย ยิ่งบ้าพลังแต่งยาวขึ้นทุกตอนเลย - -"
ตอนนี้ก็เกิน 20000 ตัวอักษรอีกแล้ว ตัดยังไงมันก็บอกว่าเกิน ก็เลยต้องแยกออกเป็น 2 โพส หวังว่าชนกลุ่มน้อยคงจะไม่รู้สึกขาดตอนนะครับ
ตอนนี้ก็เบาๆ กันไปก่อนเนอะ 
@pim_onelove ตบบ่าปลอบใจผมด้วยสิ 
@SnowFlakez ขอบคุณครับ มาๆ กอดต้อนรับหน่อย 
@Whatever it is ยังไม่เสียน่า ผมไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก อิอิ
@runningout โต้งมันก็มีจิตสำนึกอยู่บ้างละนะ ใช่มะละ
@greensnake เคยได้ยินที่เขาพูดกันไหมว่า "คนเมาไม่โกหก" นะ ฮ่าๆๆๆ
@uknowvry ไอ้ที่ว่าเกรียนเนี่ย หมายถึงต้าร์หรือคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่ผมใช่ไหมอะ 
@Mc_ma เห็นไหมละ ว่าโบ๊ทปลอดภัยนะ แต่สำหรับตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าต้องห่วงใครกันแน่ 
@iforgive สะใจเลยเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ สงสารโต้งมันหน่อยน่า
@JingJing "รักเค้าข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง(เออแล้วทำไมต้องข้าวเหนียวนึ่งเนาะ??)" >>> นั่นสิ พูดแล้วหิวอะ
@ลู่เคอOlive♥ บอกแล้วว่าผมไม่ใช่คนใจร้ายหรอกนะ หุหุหุ ว่าแต่เสนอตัวช่วยดามอกโต้งเหรอ เดี๋ยวผมจับมัดแล้วส่งไปษณีย์ไปให้ถึงบ้านเลยละกันนะ 
@kururu ใกล้แล้วละครับ (รู้สึกกันบ้างไหม 
)
@BeeRY ถ้าจะ 
ทีกับโจเมื่อไร บอกผมด้วยนะ ขอแจมด้วยคน ฮ่าๆๆๆ
@BitterSweet~ มาแล้วนะ หุหุหุ
@sukie_moo เอ่อ หมายถึงภารกิจส่วนตัวหรือภารกิจจากทีละนั่น
@wijii โต้งเป็นรุกนะเออ
@malula แงะปากไอ้เปี๊ยกได้ขนาดนี้ก็นับว่าเทพแล้วละครับ ฮ่าๆๆ
@- คราส - ไม่ต้องห่วงโต้งนะ มีคนเสนอตัวดามอกโต้งแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
@aishiteru. 
กอดตอบ
@Mulberry ฮ่าๆๆๆ อยากฟัดแมวเลยรึ ประมาณนี้ป่าว >>>
@princegolf "Do the best with love" >>> ขอกดไลค์ 
@KURATA ตัดแล้วนะ สบายใจได้ อิอิ
@noomasoi3 แค่เกือบแหละน่า แต่ก็เหมือนมีคนอยากให้สำเร็จอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ
@chamin หมายถึง "บาส" อะเหรอครับ อันนั้นเป็นตัวละครที่ยังไม่ออกนะครับ และไม่คิดว่าจะออกมาแล้วด้วย แต่ไม่แน่นะ ถ้าเรื่องนี้มีภาคต่อก็อาจจะได้รู้จัก "บาส" กันละครับ 
@eaey "เร่ื่องนี้(กว่าจะ)รัก(กัน คนแต่ง)มันเยอะ" >>> คนแต่งไม่เยอะนะ ขอยืนยัน มีคนแต่งคนเดียวเลย ไม่ได้หลายคน... 
แอ่ก... มุขฟาย
ขอบคุณทุกคนนะครับ สำหรับตอนนี้ก็หวังว่าคงจะชอบกันนะครับ ขอให้อ่านให้สนุกนะ
แล้วเจอกันครับ 
ปล. +1 กันไป
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648996 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก