LOVE HIGH STORY – 41 – Just "Us" | แค่ "เรา"ยามสายวันอาทิตย์
ในห้อง 706
กีต้าร์นั่งทำรายงานโดยประชุมผ่าน Skype กับทีและโจไปด้วย ส่วนโบ๊ทก็นั่งอยู่ข้างๆ นั่นแหละ... เอิ่ม หมายถึง นั่นป่วนอยู่ข้างๆ นั่นแหละ... ก็ยังดีที่ video call ไม่สามารถใช้พร้อมกันได้หลายๆ คน ไม่งั้นทีและโจคงได้เห็นว่าเพื่อนเปี๊ยกกับรุ่นพี่ของพวกเขานั้นทำอะไรกันบ้าง...
อืมมมม จริงๆ แล้วต้องบอกว่า
“ก็ยังดีที่ video call ไม่สามารถใช้พร้อมกันได้หลายๆ คน ไม่งั้นทีและโจคงได้เห็นว่ายอดชายนายโบ๊ทเนี่ย ทำอะไรเพื่อนเปี๊ยกของเขาบ้าง...” น่าจะถูกต้องมากกว่า จะเพราะอะไรละ ก็ดูเอาสิ ตั้งแต่ตกลงคบกันนะ โบ๊ทก็ยิ่งติดไอ้เจ้าต้าร์ไปกันใหญ่ เรียกได้ว่าไม่ยอมออกห่างเลยก็ว่าได้ นี่ขนาดกีต้าร์นั่งปั่นรายงาน ก็ไปนั่งกระแซะนั่งเบียดอยู่ข้างๆ... เดี๋ยวก็ซบไหล่ เดี๋ยวก็กอดคอ เดี๋ยวก็จับมือ เดี๋ยวก็ลูบหัว... นี่ถ้าไม่ติดที่ว่าต้าร์วางโน๊ตบุคไว้บนตัก ไอ้เจ้าโบ๊ทก็คงนอนหนุนตักไปแล้วละ... จนร่างเล็กอดสงสัยไม่ได้ว่า ไอ้ลิงตัวนี้มันเก็บนิสัยแบบนี้มาจากไหนกัน รู้จักกันมาเป็นปีไม่ยักกะเห็นว่าจะซนจะรุ่มร่ามได้ขนาดนี้!... เหมือนจะคิดผิดที่ไปตบปากรับคำยอมคบหากับไอ้รุ่นพี่มือปลาหมึกนี่ซะแล้ว... ขาดทุนชะมัด... ว่าแล้วก็มองดูนาฬิกาใหม่ของตัวเองบนข้อมือสลับกับ “นาฬิกาที่ไม่ได้ใส่ถ่าน” บนข้อมือของโบ๊ท... แต่แล้วก็ดันเผลอยิ้มปนเขินเองซะได้...
“คนอะไร ใส่นาฬิกาไม่ใส่ถ่าน... ไอ้บ้า! ไอ้เพี้ยน!”.
.
แต่การที่เปิด video call ไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าทีและโจจะไม่ได้ยินสิ่งที่กีต้าร์และโบ๊ทคุยกัน... ทีและโจจับสังเกตได้ถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของทั้งสองคน จนต้องแอบไปกระซิบหลังไมค์กันเอง คุยไปคุยมากพากันสงสัยว่า “เขาคบกันแล้วเหรอ... หรือนี่จะเป็นการพูดคุยแบบปกติในเวลาที่ต้าร์และโบ๊ทอยู่ด้วยกันตามลำพัง???”... อันนี้ทีและโจก็คงต้องเดากันเองละนะ เพราะว่าเขาทั้งสองก็ไม่รู้หรอกว่าเวลาโบ๊ทและต้าร์อยู่ด้วยกันตามลำพังก่อนหน้านี้พูดจาหรือทำตัวต่อกันอย่างไร แต่เอาเป็นว่าเท่าที่ได้ยินกันนี้ ทีและโจก็ค่อนข้างจะมั่นใจแล้วละ ว่ามันต้องมีอะไรคืบหน้าอย่างแน่นอน... ดูเอาง่ายๆ จากไอ้เปี๊ยกเพื่อนสนิทของพวกเขาเองนั่นแหละ เพราะรู้จักกันมาเกือบสิบปี ก็เพิ่งจะมีครั้งนี้แหละที่ไอ้เปี๊ยกปฏิเสธใครได้ไม่เต็มปาก พี่โบ๊ทออดอ้อนอะไรนิดอะไรหน่อยก็โอนอ่อนให้หมด... เอาละสิ
.
.
เวลาเดินไปเกือบเที่ยงแล้ว แต่กีต้าร์ก็ยังทำในส่วนของตัวเองไม่เสร็จสักที ทั้งๆ ที่ก็เหลืออีกไม่เยอะ เพราะส่วนหนึ่งได้ส่งให้ทีและโจไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว... ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็เพราะว่าต้าร์ไม่มีสมาธิเอาซะเลยนะสิ... พอโดนทีและโจกดดันบ่อยๆ เข้าก็ต้องใจแข็งตัดใจไล่ให้โบ๊ทกลับห้องไปซะ... โบ๊ทเองก็เริ่มดื้อ เริ่มรั้น ไม่ยอมไปแต่โดยดี จนกีต้าร์ต้องยืนกราน นอนกราน เขย่งกราน ขอให้โบ๊ทกลับห้องไปก่อน เพราะเขาต้องการสมาธิ... ส่วนโบ๊ทก็ไม่ยอมไป ยอมสัญญาว่าจะนั่งเฉยๆ ไม่ก่อกวน แต่กีต้าร์ก็ยังใจแข็ง... ฟังดูใจร้ายเหมือนกันเนอะ ฮ่าๆๆ แต่จริงๆ แล้วเป็นเพราะว่าต้าร์เองไม่อยากให้โบ๊ทเบื่อต่างหาก... ก็คิดดูนะ ถ้าโบ๊ทไม่ก่อกวนเขา แล้วโบ๊ทจะนั่งอยู่เฉยๆ แบบนั้นนะเหรอ ไม่มีอะไรให้ทำ...
...จะให้เปิดทีวีดูโบ๊ทก็ไม่ดู บอกว่าเสียงดังรบกวน
...จะให้เล่นเกมรอก็บอกว่าเล่นคนเดียวไม่สนุก
...บอกให้อ่านหนังสือรอก็บอกว่าเดี๋ยวหลับ
...อืมมมม กลัวรบกวนสมาธิกันขนาดนี้ แล้วไหงมารุ่มร่ามจนเขาสมาธิกระเจิงได้ละเนี่ย!
เอาเป็นว่า สุดท้ายโบ๊ทก็ต้องยอมเดินคอตกกลับห้องไปอย่างไม่มีทางเลือก... และแล้ว ความสงบก็กลับมาสู่ใจของต้าร์ ให้เขาพร้อมปั่นงานอย่างใจนึกเสียที
.
.
แต่!!! ความสงบนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อ...
.
~ ปี๊ป ปี๊ป ~
.
โทรศัพท์ต้าร์ร้องเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้ามา... กีต้าร์ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดจ้อความอ่าน... แต่แค่เพียงเห็นชื่อคนส่งก็ทำเอาเหงื่อตก... ขนาดตัวไม่อยู่ยังส่งข้อความมาก่อกวนอีกเรอะ!! แต่ก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงไปเป็นพิธีแค่นั้นแหละ เพราะหลังจากที่อ่านข้อความแล้วก็ต้องแอบนั่งยิ้มอยู่คนเดียวอยู่บนโซฟานั่นแหละ...
.
“Mojo Jojo:
คิดถึงแล้วอะ”
.
กีต้าร์นั่งอ่านไปก็เขินไป ยิ้มไม่หุบอยู่คนเดียว... มันเป็นความรู้สึกที่ทำเอาใจสั่น ทำให้เหมือนตัวจะลอยขึ้นไปติดเพดาน มันมีความจั๊กจี้อยู่ในอกที่ทำเอานั่งไม่ติด อยากจะไปวิ่งรอบห้องสักสิบรอบ...
กีต้าร์วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา แต่ก็อดเหลือบมองอยู่เป็นระยะๆ ไม่ได้... จนสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาเปิดข้อความนั้นอ่านซ้ำๆ อีกหลายรอบ... อ่านไปก็จั๊กจี้หัวใจไป... นี่ถ้าหากเป็นการ์ตูนตาหวาน ตอนนี้ต้าร์ก็คงจะลงไปกลิ้งๆๆๆ อยู่บนพื้น หรือไม่ก็มีปีกงอกออกมากลางหลังแล้วบินลั้ลลาไปทั่วห้องแล้วละ...
เอ่อ ว่าแต่ เอ็งยังทำงานยังไม่เสร็จนะต้าร์...
และแล้วก็เป็นทีและโจอีกครั้ง ที่เป็นคนกระตุกสติกระชากวิญญาณของกีต้าร์ให้กลับเข้าเนื้อเข้าตัวด้วยคำถามที่ว่า “เฮ้ย เสร็จยังวะไอ้ต้าร์ พวกกูรอส่วนของมึงอยู่นะ”... ซึ่งทำเอาต้าร์ต้องร้อง “เฮือก!” ก่อนดึงสติที่ลอยติดเพดานกลับมาจดจ่อที่คอมแล้วรีบทำให้เสร็จ...
.
.
มาเดากันไหมละ ว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกมันจะมีสมาธิทำงานได้นานสักแค่ไหน
- 5 นาที
- 10 นาที
- 15 นาที
- ครึ่งชั่วโมง
- นานกว่าครึ่งชั่วโมง
.
.
.
และคำตอบที่ถูกต้องก็คือ... 10 นาที... ผ่าง!!!
.
.
ทั้งนี้ทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าไอ้เปี๊ยกมันสมาธิสั้นหรือหลงรักไอ้ข้อความนั้นจากร่างสูงอะไรขนาดนั้นหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าร่างสูงนะสิ หลังจากมีข้อความแรกก็มีข้อความที่สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด ตามมาอีกเรื่อยๆ... เรียกได้ว่าถึงจะอยู่คนละห้องก็ทำเจ้าเปี๊ยกสติหลุดได้ไม่ยาก... และในที่สุด ความอดทนของร่างเล็กถึงขีดจำกัด!!
.
.
~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~
.
เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงวางโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูเพื่อดูว่าใครมาเคาะ... และเมื่อเปิดประตูไป ก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างเล็กหอบคอมฯ มายืนหน้าบูดอยู่หน้าห้อง...
โบ๊ทยังไม่ทันได้ถามหรือเอ่ยอะไร กีต้าร์ก็เดินเบียดเข้าไปในห้อง 707 ซะก่อน... โบ๊ทมองตามหลังของร่างเล็กไปด้วยความสงสัยว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกจะทำอะไร... แต่ก็ได้คำตอบเมื่อเห็นว่าร่างเล็กเดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วทำท่าเหมือนจะนั่งทำงาน
ส่วนร่างเล็ก พอหย่อนตัวลงนั่งแล้วก็เหลือบไปเห็นว่าโบ๊ทพิมพ์ข้อความค้างเอาไว้... นี่ถ้าเขาไม่มาที่นี่เสียก่อนก็คงจะได้ข้อความจากร่างสูงอีกข้อความแน่ๆ... ว่าแล้วก็หยิบขึ้นมาอ่านโดยไม่ขอเจ้าของเครื่องเขาสักคำ
“เฮ้ย อย่าอ่านก่อนดิ ยังไม่ได้ส่งเลย” ร่างสูงเดินมาคว้าโทรศัพท์ของตัวเองออกจากมือของกีต้าร์
“งั้นก็พิมพ์ให้เสร็จแล้วส่งซะสิ...”
“อืมมม ไม่รู้สิ... ส่งไปแล้วคนรับเขาอ่านรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ถ้าไม่อ่านจะมาอยู่นี่เร๊อะ!!” ร่างเล็กโวยวายกลบเกลื่อน... ส่งมากวนอยู่ได้ ก็เลยมาหาซะเลย จะได้ไม่ต้องส่งอีก
“ฮ่ะๆๆๆ จะไปรู้เหรอ... ก็ส่งไปแล้วไม่เห็นตอบกลับมาเลยอะ” โบ๊ทพูดเสียงอ่อน แกล้งพูดเหมือนน้อยอกน้อยใจ
“วุ้วววววว ลีลาอะ คุณโบ๊ท... ถ้าไม่ส่งก็เอามานี่ จะส่งเอง”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เกรียนเอ้ยยยย” โบ๊ทกลั่วหัวเราะแล้วก็ยีผมร่างเล็กจนหัวฟู เรียกเรียงโวยวายได้อีกหลายเดซิเบลเลยละ ฮ่าๆๆ
.
.
ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ร่างเล็กก่อนจะเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบ
“โบ๊ทกวนหรือเปล่า”
“มากอะ” ร่างเล็กตอบแบบไม่ต้องคิดให้เมื่อยสมอง
“โอยยยย ไม่โกหกสักหน่อยเหรอ โกหกให้ดีใจอะ”
“ไม่เอาอะ เดี๋ยวเคยตัว...” คราวนี้นอกจากจะหันไปตอบแล้วยังยักคิ้วให้ร่างสูงอีกต่างหาก
“เอ็งนี่นะ ไม่หวานเอาซะเลยยยย”
“ยังไม่เคยชิม จะรู้ได้ไงว่าไม่หวาน” นั่นไง ไอ้เปี๊ยก ปากหาเรื่องแท้ๆ
“อะ... งั้น... คงต้องชิมสักหน่อยแล้วละ หึหึหึ” โบ๊ทกล่าวน้ำเสียงหื่นๆ พลางส่งมือไปลูบขาร่างเล็ก
“เฮ้ยๆๆๆ ล้อเล่นเฟ้ย... นั่งเฉยๆ เลย อย่าป่วน!” ร่างเล็กแกะมือโบ๊ทออกแล้วค้อนตาปรามไม่ให้รุ่มร่าม แต่ก่อนที่ร่างสูงจะได้พูดอะไรหรือขยับตัวไปไหน กีต้าร์ก็พลิกตัวหันข้างแล้วนั่งพิงโบ๊ทแทนพนักพิงโซฟา... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็อมยิ้มแล้วยีหัวร่างเล็กอีกรอบก่อนจะปล่อยให้กีต้าร์พิงอยู่อย่างนั้น ส่วนเขาก็เอื้อมมือไปหยิบรีโมทมากดปิดโทรทัศน์ก่อนจะหยิบหนังสือนิยายแปลแนวสืบสวนที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาอ่าน
.
.
ท่ามกลางความเงียบในห้อง 707 นั้น มันมีบรรยากาศที่ละมุนละไมอยู่รอบๆ ทั้งๆ ที่ทั้งสองคนไม่ได้พูดหรือทำอะไรกันเลยแม้แต่น้อย... ใบหน้าของคนทั้งสองแสดงอารมณ์ที่สงบแต่อิ่มเอม... กีต้าร์ก็มุ่งมั่นปั่นรายงานด้วยสีหน้าที่เหมือนจะอมยิ้มไว้ตลอดเวลา ส่วนโบ๊ทก็นั่งอ่านนิยายฆาตกรรมสืบสวนด้วยใบหน้าที่ดูราวกับว่ากำลังอ่านนิยายโรแมนติกหวานฉ่ำ...
.
.
.
อีกเพียงไม่ถึงสองชั่วโมงหลังจากนั้น กีต้าร์ก็ปั่นงานในส่วนของตัวเองเสร็จ ว่าแล้วก็ส่งไฟล์งานให้ทีและโจผ่าน Skype ที่กำลังคุยกันอยู่นั่นแหละ
“เยส! เสร็จสักที!!”
และทันทีที่คลิ๊กส่งไฟล์เสร็จ โบ๊ทที่เหลือบแอบมองอยู่ก็ดีดตัวลุกขึ้น ทำเอากีต้าร์ที่นั่งพิงเขาอยู่ต้องหงายเงิบไม่เป็นท่า ส่งเสียงโวยวายอยู่บนโซฟานั่นแหละ
“เฮ้ยยยย จะลุกทำไมไม่บอกกันสักคำวะเนี่ย” กีต้าร์โวยวายทั้งๆ ที่ยังนอนอยู่บนโซฟา ดีนะที่ไม่เผลอปล่อยคอมให้ร่วงไปกระแทกพื้น
“เสร็จแล้วใช่ปะ งั้น... ไปเดินเล่นกัน” โบ๊ทกล่าวเสียงสดใสโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของร่างเล็ก
“เดินเล่น? ที่ไหน?”
“ไปเจเจไหม”
“ร้อนอะ” กีต้าร์กล่าวหน้ามู่เมื่อนึกถึงอากาศร้อนอบอ้าวกับคนเบียดเสียดบนถนนแคบๆ ในตลาดนัดจตุจัก
“ไม่ร้อนขนาดนั้นหรอกน่า นี่ก็บ่ายสองแล้ว กว่าจะอาบน้ำ กว่าจะออกไปก็เย็นพอดี ไม่ร้อนหรอก”
“ไม่มีตัวเลือกอื่นเหรอ”
“ไม่มี”
“เอ้า! งั้นจะถามทำไมเนี่ย ไม่มีตัวเลือกให้เลือกแบบนี้มันบังคับกันชัดๆ นี่หว่า”
“แล้วจะไปหรือไม่ไป” เอ่อ... แน่ใจนะว่านั่นนะคำถาม ทำไมเสียงแข็งแบบนั้นละโบ๊ท
“อืมมมม ขอคิดดูก่อน จะไปหรือไม่ไปดีน๊า” ร่างเล็กลอยหน้าลอยตา ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งทำท่าคิด แต่เหมือนจะจงใจกวนตีนมากกว่านะ เพราะดูหน้าตาแล้วเหมือนไม่ได้กำลังคิดอะไรจริงๆ สักหน่อย
“หรือเอ็งอยากไปไหนที่ไม่ใช่เจเจ?”
“อืมมมมม... ไม่รู้สิ”
“เฮ้อออออ งั้นก็คิดไปก่อนนะ ได้คำตอบแล้วบอกด้วย” ว่าแล้วโบ๊ทก็หย่อนตัวลงนั่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากด
เมื่อโบ๊ทนั่งนิ่ง ขยับแต่นิ้วอยู่กับมือถืออยู่อย่างนั้น... ร่างเล็กก็เลยเหล่มองดูว่าโบ๊ทกำลังทำอะไร... และเมื่อเห็นก็ต้องร้อง “อ้าว” อยู่ในใจ จะเพราะอะไรละ ก็ไอ้เจ้าโบ๊ทเนี่ยกำลังแชท whatsapp อยู่กับสาวที่ไหนก็ไม่รู้
.
“ฮ่ะๆๆ”
.
เอ้า แล้วนั่น นอกจากจะนั่งแชทกับสาวหน้าตาเฉยแล้ว ยังจะมีหัวเราะคนเดียวอีกต่างหาก... ท่าทางจะแชทสนุกมากเลยสินะ ฮืมมมมม
“คุยกับใครอะ” กีต้าร์ตัดสินใจเอ่ยปากถามพลางเหลือตามอง อยากรู้ว่าคุยอะไรกัน
“น้องแพร” โบ๊ทพูดออกมาหน้าตาเฉย แต่มือกลับเลื่อนหลบสายตาของร่างเล็กอย่างรู้ทัน
“แพรไหน”
“ก็น้องคนนั้นไง... อ้อ ลืมไปว่าอีกวิชานึงเอ็งไม่ได้เรียนด้วยกันนี่หว่า”
“...” ร่างเล็กไม่ตอบอะไร แต่ในใจนี่เริ่มปะทุ... หนอย นี่แปลว่าในอีกวิชาหนึ่งที่ไม่ได้เรียนด้วยกันนี่คงจะป้อสาวกันสนุกเลยสินะ ฮืมมมมมม
“ทำไมเหรอ” ร่างสูงหันมาถามพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เปล๊า” ร่างเล็กละสายตาออกจากมือถือของโบ๊ทแล้วเอนพิงโซฟา ทำท่าเหมือนไม่สนใจ แต่หารู้ไม่ ว่าทุกอย่างมันแสดงออกมาหมดทางสายตาขุ่นๆ แข็งๆ ของเอ็งนั่นแหละ
“...หึงเหรอ” โบ๊ทเอี้ยวตัวมาทางกีต้าร์แล้วโน้มหน้าเข้าใกล้
“ไม่มีอะ” กีต้าร์ตอบหน้าตายพลางหันหน้าหลบ... จะใกล้เกินไปแล้วนะ
“หึหึหึ... ไม่หึงก็ไม่หึง... แล้วนี่คิดได้รึยังว่าจะไปไหนถ้าไม่ไปเจเจ”
“ยัง” หึ จะทันได้คิดอะไร ก็มัวแต่เหล่มองโบ๊ทแชท whatsapp นี่นะ ฮ่าๆๆ
“โอเค งั้น... เดี๋ยวโบ๊ทไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ รีบๆ คิดละ” ว่าแล้วก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาแล้วเดินอ้อมโซฟาเข้าห้องน้ำไป
.
.
กีต้าร์นั่งเหล่โทรศัพท์มือถือของโบ๊ทอยู่สักพักก็ค่อยๆ ยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมา... สงสัย คุยอะไรกัน... แล้วนอกจากน้องแพรแล้ว ยังคุยกับใครอีกบ้าง... เท่าที่รู้คือทุกวันนี้ มีคนโทรมาคุยมาทอดสะพานให้ไอ้คุณโบ๊ทอยู่จำนวนหนึ่ง แต่เขาเองก็ไม่เคยไปสนใจหรือใส่ใจอะไรมากมายว่าคุยอะไรยังไงกันบ้าง... และ ณ วินาทีนี้ เขาก็ได้โอกาสแอบดูแล้ว... เปิดดูเลยดีไหม ทั้งแมสเสจ ทั้ง whatsapp... ฮืมมมมม
.
.
ส่วนร่างสูง จริงๆ แล้วเขาไม่ได้ปวดฉี่หรือปวดอึอะไรทั้งนั้น เขาแค่อยากรู้ว่าถ้าเขาวางโทรศัพท์ไว้แบบนั้นหลังจากที่จุดชนวนหึงเอาไว้ในใจของร่างเล็กแล้ว ร่างเล็กจะทำยังไง... จะแอบดูโทรศัพท์เขาไหม... ว่าแล้วก็เดินไปแอบอยู่หลังประตูห้องนอนแล้วแอบมองผ่านช่องบานพับประตู
.
.
กีต้าร์ถือโทรศัพท์ของโบ๊ทไว้นิ่งๆ อยู่แบบนั้น เหมือนกำลังชั่งใจ... แอบดู หรือไม่แอบดู... เอายังไงดี... ใจหนึ่งก็อยากรู้ อยากจะดูว่าคุยอะไรกัน คุยกับสาวกี่คน... แต่ใจหนึ่งก็รั้งมือเขาเอาไว้ไม่ให้กดดู... เพราะยังไงมันก็คงไม่ดีหากมาแอบดูโดยวิสาสะแบบนี้... จะมาทำตัวเป็นนางเอกละครมาคอยจับผิดกันก็คงไม่ใช่ เพราะยังไงเขาก็ไม่ใช่ผู้หญิง ไม่จำเป็นต้องมาคิดจุกจิกอะไรขนาดนั้น...
กีต้าร์ก็พยายามบอกตัวเองว่ามันคงไม่มีอะไร เพราะไอ้คุณโบ๊ทคงไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น จากที่รู้จักกันมาอะนะ...
แล้วอีกอย่างคือ... ถึงจะคบกันยังไง คนเราก็ต้องการพื้นที่ส่วนตัวอยู่บ้าง จะไปก้าวก่ายจู้จี้เรื่องของอีกฝ่ายไปซะทุกเรื่อง มันก็คงไม่ใช่สิ่งที่คนรักกันเขาทำกันหรอก... อืม คนรักกันเขาไม่ทำแบบนั้น... อืมมม คนรักกัน... อืม คน... เฮือก!!!
ว่าแล้วก็ตัดใจ วางโทรศัพท์มือถือของโบ๊ทไว้ที่เดิมแล้วชักมือกลับมากอดอก คล้ายๆ กับเป็นการล็อคมือไม่ให้ยื่นออกไปหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นมาอีก
.
.
โบ๊ทยืนลุ้นอยู่หลังประตู... เขาคิดเอาไว้ว่ามันคงจะเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังอยู่ไม่น้อย หากกีต้าร์เปิดมือถือเขาอ่าน หรือเช็คข้อความต่างๆ ภายในเครื่อง เพราะมันแสดงถึงความไม่ไว้ใจกัน แสดงถึงความรู้สึกที่ว่ากีต้าร์ไม่ได้รู้จักเขาอย่างที่เขาคิด...
แต่แล้ว กีต้าร์ก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง
โบ๊ทยืนยิ้มกว้างอยู่คนเดียวที่หลังบานประตูห้องนอน เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของไอ้เปี๊ยกตอนวางมือถือกลับลงไปบนโต๊ะแล้วชักมือกลับมากอดอก... “ไอ้เกรียนเอ้ย”
เอ่อ... โบ๊ท ถึงแม้ว่ากับไอ้ต้าร์แล้วเนี่ยนะ คำว่า “เกรียน” กับคำว่า “น่ารัก” มันจะห่างกันเพียงเส้นด้ายกั้น แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่คำเดียวกันซะทีเดียวหรอกนะ... อย่าใช้เหมารวมกันสิ!
.
.
โบ๊ทเดินออกมาจากห้องพร้อมรอยยิ้ม
“คิดได้ยัง”
“คิดไม่ออกอะ... งั้นไปเจเจก็ได้” ร่างเล็กยังนั่งกอดอกตอบเสียงเรียบ... แววตายังขุ่นอยู่ไม่น้อย
“ต้าร์...” โบ๊ทเรียกชื่อร่างเล็กเสียงนุ่มหูพลางหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
“หืม?”
“ไว้ใจโบ๊ทไหม”
“ห๊ะ?”
“โบ๊ทถามว่าเราไว้ใจกันใช่ไหม เราเชื่อใจกันใช่ไหม”
“ก็... อยากให้เป็นอย่างนั้น”
“ตอบแบบนี้แปลว่าจริงๆ แล้วไม่เชื่อใจโบ๊ทใช่ไหมเนี่ย”
“...ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
“ถ้าไว้ใจ งั้นต้าร์ก็ต้องไม่หึงดิ”
“ตลกอีกละ ใครไปหึงคุณตอนไหนไม่ทราบวะครับ”
“ใคร? ก็ไอ้เกรียนที่นั่งตาขวางอยู่ตรงนี้ไง”
“ฮึ่ยยยย ไม่ใช่สักหน่อย”
“ยอมรับมาเหอะน่า... หึงโบ๊ทกับน้องแพรใช่ปะละ”
“ไม่ใช่! บอกว่าไม่ใช่ไง! โว๊ะ กวนประสาทวะ กลับห้องดีกว่า” ว่าแล้วก็จะลุกขึ้นยืน แต่ข้อมือก็โดนมือเรียวคว้าไว้เสียก่อน มิหนำซ้ำยังโดนดึงให้ลงไปนั่งอย่างเดิมอีกด้วย
“ต้าร์...”
“ก็บอกว่าไม่ได้หึง อย่าขี้ตู่ได้ปะ”
“อะๆ ไม่หึงก็ไม่หึง... แต่ฟังไว้นะ ว่าโบ๊ทไม่มีใครคนอื่น ไม่เคยมี และจะไม่มีด้วย... เข้าใจไหม... ที่คุยกันเนี่ย มีแต่น้องๆ พี่ๆ กันทั้งนั้น”
“น้องๆ พี่ๆ ของคุณโบ๊ทคนเดียวอะดิ... คนอื่นเขาจะคิดแบบเดียวกับคุณโบ๊ทหรือเปล่าก็ไม่รู้...” คำพูดของร่างเล็กทำเอาร่างสูงยิ้มกว้างใจพองโต... ถึงจะไม่ยอมรับว่าหึง แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าหึง... หึงมากซะด้วย... อืม แล้วเวลามีคนมาหึงเนี่ย มันรู้สึกดีไม่น้อยเลยละ
“โอเคๆ เข้าใจละ... งั้น... เอางี้ โบ๊ทจะเลิกแชทให้หมดเลย ลบ whatsapp ออกจากเครื่องเลย ดีไหม”
“...ผมไม่ได้ขอให้ทำแบบนั้นสักหน่อย”
“ไม่ได้ขอก็จะทำให้... เพื่อที่ว่าใครแถวนี้จะได้ไม่ต้องมาตาขวางตาขุ่นอยู่แบบนี้อีก” โบ๊ทกล่าวน้ำเสียงล้อเลียน
“...” ร่างเล็กได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกดีอยู่ในใจจนเกือบเผลอยิ้มออกมา แต่ก็กลั้นไว้ ไม่อยากเสียฟอร์ม...
“ลบออกให้หมดเลย ไม่คุยกับคนอื่นเลยแม้แต่คนเดียว... ไม่ยุ่งกับใครแล้วก็ไม่ให้ใครมายุ่ง... จะได้มีแค่ “เรา” สองคนไง.. ดีไหม”
“...” ยิ่งโบ๊ทพูดอย่างนี้ต้าร์ยิ่งเกือบเผลอยิ้ม แต่ก็ยังรักษาฟอร์มไว้... แต่ไอ้อาการแก้มยกเล็กๆ นั้นก็ไม่ได้หลุดรอดสายตาของโบ๊ทไปได้หรอกนะ ฮ่าๆ
“งั้น... ไป... ไปอาบน้ำกันดีกว่า จะได้ไปเจเจกันนะ” ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปหาต้าร์... กีต้าร์ที่ยังพยายามกลั้นยิ้มอยู่นั้นก็ไม่ทันได้คิด ยื่นมือไปจับมือร่างสูงแล้วลุกขึ้นเดินตามร่างสูงเข้าห้องนอนไป...
แต่ไม่กี่วิหลังจากนั้นก็...
.
“เฮ้ยยยยย ตลกแล้ว ปล่อย!! เฮ้ยยยยยยยย ไม่เอา ไม่อาบ... จะบ้ารึไง อาบด้วยกันได้ยังไงเล่า ไม่เอา ไม่!!”.
สิ้นเสียงโวยวายจากในห้องนอน ก็เห็นร่างเล็กวิ่งหอบเสื้อออกมาแล้ววิ่งออกจากห้อง 707 ไป โดยมีร่างสูงเดินเปลือยบนออกมายืนพิงประตูมองตามด้วยร้อยยิ้มและแววตาที่แค่มองก็รู้ว่าเขามองอยู่แค่คนๆ เดียวนี่แหละ ไม่ได้มองคนอื่นเลยแม้แต่น้อย...
.
.
~ ปิ๊ป ~
เสียงเตือนว่ามีข้อความใหม่... โบ๊ทเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่าน ก็เห็นว่าเป็นน้องแพรคนเดิมที่คุยกันก่อนหน้านี้ส่งอิโมติคอนหวานๆ มาให้... ไม่รอช้า โบ๊ทพิมพ์ข้อความที่จะเป็นข้อความสุดท้ายใน whatsapp ของเขาแล้วส่งไปพร้อมอิโมติคอนโบกมือลา... บ๊ายบาย
.
.
เมื่อโบ๊ทวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ถึงได้สังเกตว่าโน๊ตบุคของไอ้เปี๊ยกยังคงวางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา... หน้าจอยังเป็น skype ที่คุยค้างไว้กับทีและโจที่ยังคุยกันไม่หยุด ว่าแล้วก็เลยขอแจมวงสนทนาด้วยสักหน่อยด้วยการพิมพ์เข้าไปว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป”.
.
.
------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
เต็มนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่บ้านของตัวเองอย่างสบายใจ... วันนี้วันอาทิตย์ ต้องพักผ่อนให้เต็มที่... แต่แล้วอยู่ดีๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นขัดจังหวะรายการวาไรตี้สุดโปรดยามบ่ายแก่ๆ วันอาทิตย์... เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อ “ว่าน” เพื่อนสนิทโชว์หราอยู่บนหน้าจอ
เต็ม: โหล
ว่าน: ไอ้เชี่ยเต็มมมมม
เต็ม: ไร เชี่ยว่าน คำแรกก็สรรเสริญกูเลยนะ สาดดด
ว่าน: มึงๆๆๆๆ มึงมีข่าวอัพเดทกูไหม
เต็ม: ข่าวไรวะ
ว่าน: เรื่องไอ้เชี่ยโบ๊ทไง
เต็ม: ห๊ะ? เรื่องไร? ไอ้โบ๊ทมันเป็นไร?
ว่าน: เป็นอะไรละ... อยู่ๆ แม่งก็สร้างกระแสใน whatsapp ซะงั้น
เต็ม: สร้างกระแสอะไรวะ
ว่าน: มึงเข้าไปดูสเตตัสมันใน whatsapp ดิ แล้วจะรู้ แม่งงงงงงง เอาจนได้เลยเพื่อนกู น้องๆ whatsapp มาถามกูกันเพียบเลยเนี่ย
เต็ม: เฮ้ยยย เชี่ย พูดซะกูอยากรู้เลยเนี่ย
ว่าน: เออ งั้นก็รีบไปเปิดดูซะ อย่าช้านะมึง
เต็ม: เออๆ
ว่าน: เออ งั้นแค่นี้นะมึง กูโทรไปสืบข่าวจากไอ้ทีไอ้โจดีกว่า หุหุหุ
ว่าแล้วก็วางสายกันไป... เต็มไม่รอช้า เปิด whatsapp ดูทันที... และแล้วสิ่งที่เขาเห็นก็ทำให้เขาต้องตาโต พูดอะไรไม่ออก เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ โบ๊ทตั้งสเตตัส whatsapp ไว้ว่า...
.
“เลิกเล่น... เพื่อแฟน”
.------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
อะ เห็นบอกว่าอยากได้หวานๆ กันสักกะนิดสักกะหน่อยก็จัดไปให้ได้เลี่ยนกันไปข้างหนึ่งเลยละกัน หวังว่าคงจะชอบกันนะครับ
มาๆ คุยกันตัว-ตัวดีกว่า ไม่ได้คุยกันนานแล้วเนอะเรา
@Mc_ma ไม่ใช่แค่คนอ่านอ่านไปยิ้มไปหรอกครับ คนเขียนอ่านคอมเม้นท์ของทุกคนแล้วก็ยิ้มแก้มปริเหมือนกัน 
@malula ลุ้นกันเหนื่อยเลยเนอะ กว่าจะมาถึงขั้นนี้ได้ 
@pim_onelove อะ เห็นแบบนี้ไอ้เจ้าโบ๊ทมันก็โรแมนติกกับเขาเหมือนกันนะเออ 
@papa_paolo "เราว่าอิเฮียโบ็ทคงแอบดูแลผู้ควบคุมเวลาอีกทีแหละ เพราะอิเฮียกลัวถ่านหมด กีตาร์ไม่เปลี่ยนเดี๋ยวเฮียเปลี่ยนเอง ๕๕๕" >>> ผมก็ว่าคงจะเป็นแบบนั้นแหละ 
@SiCK_SENt™ ก็ต้องมีชื่อสิครับ ผมจำได้หมดทุกคนนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนกันกับนิยายเรื่องนี้ 
@wijii ผมยังไม่ได้บอกนะ ว่าจะมีมาม่าหรือไม่มี แค่ให้เดากันเล่นๆ นะ 
@runningout รับรองเลยครับ ว่าถ้าผมจะเสิร์ฟมาม่า มันต้องไม่นิดแน่ๆ เอ้ย! ไม่ใช่ หมายถึง ต้องไม่เยอะแน่ๆ คร้าบบบ 
@ooopimmyooo คนเรามันก็ต้องมีมุมนี้กันบ้างแหละ เนอะๆๆๆ 
@Miw_Miw@In Love ดีใจอะ คิดถึงผมด้วยอะ 
@RGB.__ "คุณโบ๊ทหงิงมาก ><" >>> ผมนึกถึงอาการอ้อนมืออ้อนเท้าของน้องหมาเลยอะ
@iforgive ไหนๆ ก็ไม่ต้องสงวนท่าทีอะไรกันมากมายแล้วนี่เนอะ จัดเต็มไปเลย 
@BitterSweet~ ถึงไอ้เจ้าโบ๊ทมันจะดูเพี้ยนๆ แต่มันก็มีมุมนี้กับเขาเหมือนกันนะ อึ้งละสิ
@ลู่เคอOlive♥ เพิ่งเริ่มเองนะ 
@OoniceoO ความรักแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ ถ้าคนสองคนช่วยกันทำให้มันเป็นไปตามนี้นะ 
@Mulberry "เดี่ยวจะไปคิดลึกๆๆๆๆในเรื่องบนเตียงแทนละกัน" >>> ไอ้เปี๊ยกสะดุ้งเฮือกเลยนะนั่น 
@imonkey mc "กระโดดกอดคุณแจ็ค" >>> กอดผมแล้วผมไม่ปล่อยง่ายๆ หรอกนะ 
@yeyong "เรื่องนาฬิกาเนี่ย เป็นอะไรที่ลึกซึ้งมาก ช่างคิดเนอะ" >>> 
@greensnake ลุ้นกันเหนื่อยเลยใช่ไหมครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะ เพราะว่าเขาลุ้นกันเหนื่อยทุกคน... 
แอ่ก (คนเขียนโดนรุมกระทืบ โทษฐานทำชนกลุ่มน้อยลุ้นกันเหนื่อย)
@playgirl ขอบคุณครับ ว่าแต่... หน้าใหม่ปะเนี่ยเรา มาๆ มาให้กอดต้อนรับซะดีๆ 
@imac นี่ก็หน้าใหม่นี่นา มาๆ ต้องทำตามธรรมเนียม ให้คนเขียนลวนลามก่อนนะ
@noomasoi3 ฮ่าๆๆๆ ผมกลัวแล้วคร้าบบบบบ 
@Kalamall "ถึงต้าร์จะเกรียนแต่ก็เขินเป็นนะ" >>> ถูกต้องนะคร้าบบบ 
@namtarn11 "ถ้าจะดราม่าก็คงจะ เป็นครอบครัวของคุณโบ๊ทใช่ป่ะ" >>> อ๊ะอ่า ไม่เอาไม่พูด
@KURATA "พูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่รู้ว่าดีใจมาก" >>> ถ้าพูดไม่ออก ก็บอกว่า "รัก FlapJack" สิครับ... แอ่ก!!
@TifaReira ต้องมีชื่ออยู่แล้วครับ ผมจำได้ทุกคนนะ 
@JingJing "คุณโบ๊ทปล้ำเลยๆ" >>> ไอ้เปี๊ยกมันตัวสั่นเลยครับ 
@ไอ้หัวแห้ว คนนี้ก็หน้าใหม่ ต้องขอโทษทีที่ไม่ได้ต้อนรับตั้งแต่แรกๆ นะครับ ช่วงนั้นมันยุ่งๆ ยังไงก็ "ยินดีต้อนรับ" นะครับ มามะ มาให้กอดต้อนรับซะดีๆ
@BeeRY "ขอหวานๆแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อนน้า" >>> จัดไป
@- คราส - แน่นอนครับ ไอ้เปี๊ยกมันก็เขินเป็นนะ
เอาละ สำหรับตอนนี้ก็หวานๆ ชิลๆ กันไปนะ หวังว่าคงจะพอเติมพลังให้กันได้หลังจากที่ลุ้นกันเหนื่อยมานานมากกกกกกก ฮ่าๆๆๆ
+1 กันไปครับ เป็นสิ่งเล็กๆ แทนคำขอบคุณน้ำใจทุกคนครับ 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648948 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก