LOVE HIGH STORY – 45 – It All Belongs to Me | ของผมคนเดียว 08:07 น. ห้อง 707
เช้าวันใหม่ อะไรๆ ก็ดูสดใสไปหมด ถึงกรุงเทพฯ จะอากาศร้อน แต่ยามเช้าแบบนี้ ก็พูดได้เต็มปากอยู่ว่าอากาศสบายใช้ได้เลยละ... กีต้าร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ขยับเปลือกตาก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาสู้แสง... คิ้วเข้มเรียวคู่นั้นย่นเข้าหากันในขณะที่ตากลมๆ ทั้งสองข้างแข่งกันปรับโฟกัส พยายามลืมขึ้นมาเจอกับวันใหม่...
เมื่อตาปรับโฟกัสและเปิดรับแสงได้เต็มที่ สิ่งแรกที่กีต้าร์เห็นคือใบหน้าด้านข้างของรุ่นพี่ร่างสูงที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ในระยะประชิด... เขาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองเป็นฝ่ายนอนกอดร่างสูงที่นอนหงายให้เขากอดมาทั้งคืน... จำได้ว่าเมื่อคืนโบ๊ทจะนอนกอดเขาเหมือนเช่นเคย แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่า “ทำไมต้องโดนกอดอยู่ฝ่ายเดียวด้วย” ก็เลยดื้อไม่ยอมให้กอดแต่โดยดี... เลยเถียงๆ ยื้อๆ กันจนต้องใช้กำลังเข้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่นานสองนาน... สุดท้ายเลยกลายเป็นโบ๊ทที่ต้องนอนนิ่งๆ ให้ต้าร์กอดแทนหมอนข้าง... ส่วนหมอนข้างของไอ้คุณโบ๊ทนะเหรอ โดนลูกหลงจากสงครามฟัดเหวี่ยงของเกรียนทั้งสองจนต้องโดนเตะกระเด็นตกไปอยู่บนพื้นที่ปลายเตียงนุ้นแหนะ
.
...อืมมมม แต่ดูจากสีหน้ายามหลับของโบ๊ทแล้วเนี่ย ท่าทางเขาจะไม่เสียใจหรอกนะที่กลายมาเป็นฝ่ายถูกกอดบ้าง...
.
กีต้าร์ยกหัวขึ้นจากไหล่ของรุ่นพี่ร่างสูงพร้อมๆ กับยกแขนขวาขึ้นมาท้าวหัว... ดวงตากลมคู่นั้นจับจ้องไปบนใบหน้าใสของรุ่นพี่คนสนิท... ก่อนที่จะค่อยๆ ยกแขนที่พาดอยู่บนตัวของโบ๊ทขึ้นมาแล้วเลื่อนไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าใส เปิดให้เห็นหน้าหล่อนั้นชัดๆ...
.
เขาตกลงคบกับผู้ชายคนนี้...
.
อืมมมมม... สรุปว่า ตอนนี้ผมคบกับคนคนหนึ่งอยู่ และคนคนนั้นก็เป็น... ผู้ชาย... แถมยังเป็นผู้ชายกวนประสาท บ้าอำนาจ เอาแต่ใจ แล้วก็ยังรุ่มร่ามสุดๆ อีกด้วย... คิดๆ แล้วก็ขนลุก! ฮึ่ย!! นี่ถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้หรอกนะ ว่าไอ้คุณโบ๊ทมันเป็นคนรุ่มร่ามมือไวแบบนี้... เผลอทีไร เปลืองตัวทุกที... เดี๋ยวมาลูบ มาคลำ มากอด มาจู... บ...
เฮือก! จูบ!
อ๊ากกกกก นี่ผมกำลังคิดถึงอะไรอยู่วะเนี่ย!! เดี๋ยวก็พาลใส่คนหลับซะหรอก!
จริงอยู่ที่ผมไม่เคยจูบกับใคร และไอ้คุณโบ๊ทนี่ก็เป็นคนแรก... แต่... เดี๋ยวนะ อย่าเข้าใจผมผิด ที่พูดแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยคบใครหรอกนะ... ตอนอยู่มัธยมก็กิ๊กๆ กับคนนั้นคนนี้ไปตามประสา แต่ไม่มีใครสักคนที่เรียกว่า “แฟน” ได้อย่างเต็มปากเต็มคำสักคน จนมาถึงไอ้คุณโบ๊ท... เอ๊ะ? ว่าแต่... .
...จะว่าไป ยังไม่เคยมีใครบอกรักกันเลยสักคำ...
.
นั่นสินะ... เราทั้งสองคนยังไม่เคยบอกรักกันเลยแม้แต่คำเดียว... ไอ้คุณโบ๊ทยังไม่เคยบอกว่ารักผม... ฮึ่ย! คิดๆ แล้วผมก็รู้สึกว่าผมนี่มันใจง่ายชะมัด เขายังไม่ทันบอกรักเลย ดันยอมตอบตกลงคบไปได้ยังไงวะเนี่ย!! ก็ยังว่าอยู่ว่ามันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง... คนเป็นแฟนกันเขาต้องเริ่มกันที่ “ฉันรักเธอ” ก่อนไม่ใช่เหรอ... แต่นี่คำว่ารักก็ยังไม่ได้ยิน แต่เปลืองตัวไปขนาดนี้แล้ว ขาดทุนชะมัด!! ว้อยยยยยยยย.
...เขาว่ากันว่า ถ้าอยากได้ยินคำว่ารักจากใคร ก็ให้บอกรักเขาคนนั้นก่อน...
.
เหรอ? งั้นถ้าผมอยากได้ยินจากปากไอ้คุณโบ๊ทเพื่อความมั่นใจละ ก็แปลว่าผมต้องบอกรักก่อนอย่างนั้นเหรอ... อืมมมม แต่ที่ผ่านมาผมว่าผมก็ขาดทุนไปเยอะแล้วนะ จะให้ไปบอกรักก่อนก็เหมือนลงทุนเพิ่มทั้งๆ ที่ยังไม่เคยได้กำไรเลยแม้แต่น้อย.
...การลงทุนมีความเสี่ยง ผู้ลงทุนควรศึกษาข้อมูลก่อนตัดสินใจทุกครั้ง...
.
จะให้ผมไปศึกษาจากใครละ มองไปรอบกายก็มีแต่คนเกรียนๆ ที่ไม่น่าจะพึ่งพาเรื่องพวกนี้ได้สักเท่าไรนัก จะไปคุยเรื่องพวกนี้ก็คงจะเหมือนเป็นการขุดหลุมไว้แล้วให้พวกมันมากระโดดถีบให้ตกหลุมที่ขุดไว้นั่นแหละ ดีไม่ดีพวกมันจะพากันฝังกลบให้พร้อมซะด้วยเลย...
“ผมรักคุณโบ๊ทนะ”
ฮึ้ยยยยยยย! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ถ้าให้พูดออกไปตรงๆ แบบนี้ ผมว่าใจผมได้เต้นจนหลุดออกจากอกแน่ๆ.
... การกระทำพูดได้ดังกว่าคำพูด...
.
ถ้าแบบนั้น... ผมว่าเราบอกรักกันหลายครั้งแล้วนะ...
เฮ้ออออ นี่ผมมาคิดอะไรไร้สาระแต่เช้าละเนี่ย... จริงๆ แล้วมันไม่ยักกะสำคัญอะไรสักนิด ไอ้คำว่า “รักนะ” อะไรทำนองนี้ เพราะบางครั้งคำว่ารักมันก็มาในรูปแบบของความรู้สึกที่ส่งต่อให้กันทางสายตา ผ่านมือที่จับกันไว้ ผ่านสัมผัสต่างๆ และความห่วงใยใส่ใจที่มอบให้แก่กันอยู่แล้วนี่นะ... .
...เพราะความรักมันเป็นเรื่องของความรู้สึก ไม่ใช่คำพูด...
หรือนี่มันจะเป็นแค่ข้ออ้างของคนที่ไม่กล้าบอกรักออกไปตรงๆ
.
กีต้าร์สะบัดหัวเหมือนจะไล่ความคิดออกจากสมองก่อนจะทิ้งตัวกลับลงไปนอนซบไหล่กอดร่างสูงอีกครั้ง... ว่าแล้วก็นึกสงสัยขึ้นมาว่า “แล้วไอ้ที่นอนกอดแบบนี้ มันนับเป็นการบอกรักไหมนะ... หรือต้องกอดแน่นกว่านี้?”... ว่าแล้วก็กระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีกสักหน่อย...
.
.
.
10:15 น. ห้อง 707
.
.
เมื่อโบ๊ทรู้สึกตัวตื่น มือของเขาก็ควานหาร่างเล็กเป็นสิ่งแรก แต่กวาดมือไปจนทั่วพื้นที่ข้างกายแล้วก็พบเพียงเตียงเปล่าๆ... พอโบ๊ทลืมตาก็พบว่าบนหน้าผากของเขามีกระดาษแปะอยู่ เมื่อหยิบออกมาดูก็เห็นว่ามันคือกระดาษโพสอิทที่มีลายมือของไอ้เจ้าเปี๊ยกเขียนไว้ด้วยดินสอว่า
“อรุณสวัสดิ์ =)” โบ๊ทนั่งอ่านกระดาษแผ่นนั้นซ้ำๆ พร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเล็กๆ... นี่ถ้าอยู่ตรงนี้จะจับมากอดมาฟัดให้หนำใจ...
เขานั่งแช่อยู่บนเตียงอีกสักพักก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปแปะกระดาษแผ่นนั้นไว้บนกระดาษปักหมุดบนกำแพงหลังโต๊ะทำงาน ก่อนจะหยิบดินสอบนโต๊ะขึ้นไปเขียนวันที่ไว้ที่มุมขวาล่างของกระดาษ... เมื่อกลับมาอ่าน จะได้จำได้ว่าเป็นวันที่เท่าไร
ขายาวๆ ทั้งสองข้างพาเขาเดินออกจากห้องนอน... เพียงพ้นประตูห้องนอน เขาก็เห็นร่างเล็กที่เขากำลังมองหานั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา... ว่าแล้วก็ตีหน้าง่วงเดินอาดๆ เข้าไปหาแล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ แล้วเอนหัวซบไหล่ หวังจะให้ร่างเล็กหันมาสนใจ... แต่ที่ไหนได้ แทนที่กีต้าร์จะหันมาทักทายกันสักนิด เขากลับทำเมิน เอาแต่สนใจหนังในทีวี... ว่าแล้วโบ๊ทก็เลย...
~ ฟอด ~“เฮ้ยยยย” กีต้าร์ร้องเหวอเมื่อโดนดึงเข้ากอดแล้วหอมเข้าไปฟอดใหญ่ แต่พอหันมาเจอหน้ายิ้มตาหยีของร่างสูงก็ล้มเลิกความคิดจะโวยวายไปซะดื้อๆ ปล่อยให้นั่งกอดอยู่แบบนั้น
“หิวจัง... กินเปี๊ยกได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย”
“เพี้ยนรึไง ผมไม่ใช่ข้าวกระเพราไก่สักหน่อย”
“ฮ่าๆๆๆๆ ก็นึกว่าใช่ เห็นว่ามีไข่ดาว” ร่างกล่าวพลางไล้สายตาไปที่อกแบนๆ ของร่างเล็ก
“โธ่เอ้ย พูดอย่างกับตัวเองไม่ไข่ดาวอย่างนั้นแหละ ธ่ออออ”
“ฮ่ะๆๆๆๆ อย่างน้อยกล้ามหน้าอกโบ๊ทก็ใหญ่กว่าของต้าร์ละนะ”
“คร้าบบบบ พ่อหุ่นนักกีฬา.... ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ทำไมไม่เล่นกล้ามเพาะกายให้นมตั้งเต้าไปซะเลยละคร้าบบบ” กีต้าร์ประชด
“ทำไมต้องไปเล่น ให้เอ็งนวดให้ทุกวันๆ เดี๋ยวมันก็ใหญ่เองแหละ”
“ผมนวดเป็นซะที่ไหนละ... แต่ถ้าเป็นนวดหน้า ก็พอไหวนะ...”
“จริงดิ นวดเป็นเหรอเรา ห๊ะ”
“จริงๆ... มันจะไปยากอะไร กะอีแค่นวดหน้าด้วยฝ่าเท้าเนี่ย ง่ายมากๆ ลองไหมละ... โอ้ย!” นั่นไง ยังไม่ทันได้นวดเขาก็โดนโบกซะละ
“ไอ้เกรียน!”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่อยากลองหน่อยเหรอ นวดให้ฟรีนะ”
“เหอะ! ไม่เอาอะ... เอ็งนี่มันไม่หวานเอาซะเลย โว๊ะ! นอนต่อดีกว่า” ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาโดยใช้ตักของต้าร์เป็นหมอนแล้วหลับตา... เป็นอีกครั้งที่กีต้าร์ล้มเลิกความคิดจะโวยวายกลบเกลื่อน
“ไม่หิวแล้วเหรอ”
โบ๊ทส่ายหัวเบาๆ แทนคำตอบ ก่อนจะคว้ามือของต้าร์มาจูบบนฝ่ามือเบาๆ แล้ววางแหมะบนหน้าผากตัวเอง... “แค่นี้ก็พอประทังชีวิตแล้ว”
“...ประสาท” เอ้า ว่าเขา แต่ทำไมตัวเองอมยิ้มแบบนั้นละกีต้าร์
เพียงครู่เดียว ร่างสูงก็หายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ใบหน้าดูผ่อนคลาย... ร่างเล็กเห็นหน้าตาดูมีความสุขแบบนี้แล้วก็นึกหมั่นไส้ อยากฟาดหน้าผากแรงๆ สักที แต่ก็กลัวร่างสูงจะตื่นขึ้นมาเอาคืน... ว่าแล้วก็เลยเปลี่ยนจากตีหน้าผาก เป็นก้มลงไปจูบปลายจมูกโด่งได้รูปนั้นแทน...
.
.
.
เวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียวในความรู้สึก... เพียงอึดใจเดียวหลังจากที่หนังจบลง ก็มีเสียงเคาะที่ประตูดังขึ้นมาแทน...
“ตื่น คุณโบ๊ท ลุกขึ้นก่อน...” กีต้าร์เขย่าตัวร่างสูงเบาๆ
“...” โบ๊ทรู้สึกตัวแล้ว แต่ยังแกล้งนิ่งเนียนๆ
“คุณโบ๊ท รู้นะว่าตื่นแล้วอะ อมยิ้มขนาดนี้ ไม่เนียนหรอก”
“หึหึหึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอทั้งๆ ที่ยังหลับตา เพิ่มดีกรีความน่าหมั่นไส้ขึ้นอีกเป็นเท่าตัว...
ร่างเล็กไม่พูดอะไรอีก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าใสก่อนจะค่อยๆ ง้างมือขึ้นให้ได้ระยะพอเหมาะ แล้ว...
~ เพี๊ยะ! ~“โอ้ยยยย”
ร่างสูงร้องเสียงหลง มือทั้งสองยกขึ้นมากุมหน้าผากที่เพิ่งโดนฟาดไปเน้นๆ... แต่ยังไม่หมดแค่นั้น กีต้าร์ฉวยโอกาสนี้ลุกขึ้นโดยไม่ให้โบ๊ทตั้งตัว ทำเอาโบ๊ทเกือบตกโซฟา แต่ยังดีว่ามือยังค่ำยันพื้นไว้ทัน
ร่างเล็กพุ่งไปที่ประตู เมื่อเปิดออกดูก็เห็นเพื่อนสนิทตัวดีของเขาทั้งสองคนยืนพร้อมใจกอดอกกันอยู่หน้าห้อง
“กูว่าแล้ว ว่าแม่งต้องหนีมานอนกกกันสองคน” ทีหันไปพูดกับโจทันทีที่ต้าร์เปิดประตู
“เออ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ หึหึ” โจทำหน้าล้อเลียนพ่วงด้วยเสียงหัวเราะในลำคอ
“ตื่นมาก็ปากดีแต่เช้าเลยนะพวกมึง! ไอ้เพื่อนเลว... จะให้กูนอนห้องกูได้ยังไง ก็พวกมึงดันเข้าไปแย่งห้องกูอะ”
“อ๊ะๆ อย่ามาอ้าง” ทีกล่าวพลางแกว่งนิ้วชี้ไปมา
“ใช่ มึงอย่าใช้พวกกูเป็นข้ออ้าง” โจเสริม ทำท่าเดียวกันเป๊ะ
“ห่า พวกมึงกลับไปนอนต่อเลยไป เชี่ย ตื่นมาก็มารุมแกล้งกู... แล้ว.. ไร มึงยิ้มเชี่ยไรกัน”
ทีและโจยืนยิ้มกรุ้มกริ่ม ว่าแล้วก็ส่งซิกบอกให้ต้าร์หันไปมองข้างหลัง... “เฮ้ย!”... เมื่อกีต้าร์หันไป ก็เห็นร่างสูงยืนท้าวขอบประตูอยู่ด้านหลังในระยะประชิด... มาเมื่อไร ทำไมไม่รู้สึก... แล้วไม่รู้ว่าต้าร์รู้ตัวไหมนะ ว่าสภาพของเขาทั้งสองตอนนี้มันจะชวนจิ้นแค่ไหน หากมีสาววายเดินผ่านมาเห็นเข้า... ชายหนุ่มสองคนยืนประกบกันอยู่หน้าห้องโดยมีเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์เป็นเสื้อผ้าเพียงชิ้นเดียวที่ห่อหุ้มกาย
“ดีเลย ไอ้ทีไอ้โจ พวกมึงตื่นก็ดีละ กูกำลังหิว เดี๋ยวลงไปซื้อข้าวกับกูหน่อย” โบ๊ทกล่าวขึ้น
“ให้ผมลงไปซื้อให้ก็ได้นะพี่” โจเสนอ
“ไม่เป็นไร กูยังคิดไม่ออกว่าจะกินอะไร เดี๋ยวรอกูอาบน้ำแปบนึง”
“ได้พี่ เดี๋ยวพวกผมไปถามพวกที่เต็มก่อนว่าจะกินอะไรกัน จะได้ซื้อขึ้นมาทีเดียว”
“อ้าว พวกมันตื่นกันแล้วเหรอ”
“ตื่นหลังผมได้สักพักอะพี่ นี่ก็ผลัดกันเข้าห้องน้ำอยู่”
“เออดี จะได้ไล่พวกแม่งกลับไวๆ ฮ่าๆๆๆ... ไป เปี๊ยก อาบน้ำกันดีกว่า... พอดีมีเรื่องต้องสะสางด้วย ทำไว้แสบนักนะ หึหึหึ” ว่าแล้วก็ไม่รอช้า ล็อคคอกีต้าร์เข้าห้องไป ส่วนไอ้เจ้าต้าร์เนี่ย ก็โวยวายไปตามประสานั่นแหละ... ทีและโจไม่รู้หรอกว่าไอ้เรื่องที่ต้องสะสางกันของพี่โบ๊ทเนี่ย หมายถึงอะไร แต่ก็พอเดาๆ ได้แหละว่ามันคงจะเกี่ยวกับเสียงร้องที่พวกเขาได้ยินก่อนประตูจะเปิดกับรอยเส้นแดงๆ บนหน้าผากของโบ๊ทที่ดูคล้ายๆ จะเป็นรอยนิ้วอย่างแน่นอน... รุนแรงกันจัง คู่รักคู่นี้!
.
.
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป โบ๊ทและที ก็พากันเดินลงไปซื้อข้าวร้านป้าเพ็ญเจ้าเก่า... ตอนแรกโจและไอ้เจ้าเปี๊ยกจะตามลงมาด้วยแต่ไอ้เปี๊ยกโดนโบ๊ทไล่ให้ไป “เก็บกวาดห้องของเอ็งเหอะ โคตรเละเลย” ซะก่อน... แล้วอย่างไอ้ต้าร์เนี่ยนะจะไม่แคร์ รักสะอาดซะขนาดนั้น (ยกเว้นไม่อาบน้ำตอนเมา) ว่าแล้วก็ตาลีตาเหลือกคว้าแขนโจแล้วรีบแจ้นเข้าห้อง 706 ไป ก่อนจะตามมาด้วยเสียงบ่นเสียงโวยวายที่ดังลอดช่องประตูออกมาจากในห้อง... เอิ่มมมม โบ๊ทเอ้ย ทิ้งระเบิดเอาไว้ให้พวกไอ้เต็มซะงั้นเลย... มีหวัง ได้ฟังไอ้เปี๊ยกมันบ่นจนหูดับแน่ๆ ฮ่าๆๆ.
.
.
ทางฝั่งร่างสูงที่เดินไปกับทีลงไปซื้อข้าวที่ร้านป้าเพ็ญ... ที่โบ๊ทชวนทีออกมาแบบนี้ เขามีเหตุผล...
“ไอ้ที...”
“ไรพี่”
“เล่าเรื่อง บาส ให้ฟังหน่อยดิ... ไอ้เปี๊ยกมันสนิทกับบาสแค่ไหน”
“เฮ้ย พี่ รู้จักบาสด้วยเหรอ”
“ไม่หรอก แค่... เมื่อคืนบังเอิญไปเจอรูปของไอ้เปี๊ยกที่ถ่ายคู่กับบาสนะ”
“แล้วพี่ได้คุยกับไอ้ต้าร์มันยัง”
“ก็คุยบ้าง มันก็เล่าให้ฟังแหละ เพียงแค่... อยากได้ยินจากมุมของคนอื่นบ้าง อย่างมึง อย่างไอ้โจ”
“อืม... จะให้เริ่มจากตรงไหนดี... ว่าแต่ พี่อยากรู้เรื่องอะไรบ้างละ พี่ถามผมแล้วให้ผมตอบดีกว่า”
“สองคนนั้น... คบกันแบบไหน”
“โอยยยย พี่ อันนี้ก็พูดยากนะ... พี่หึงมันละสิ ฮ่ะๆๆๆ...”
“ไอ้ที นี่จริงจังนะเนี่ย ยังจะมาขำอีกนะมึง เดี๋ยวกูโบกซะหรอก” โบ๊ทถมึงหน้าใส่รุ่นน้อง
“โอเคๆๆๆๆ ครับพี่... คือ... ผมก็บอกไม่ถูกหรอกนะพี่ว่ามันคบกันแบบไหน... จะบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทก็ใช่ แต่เหมือนจะเป็นแฟนก็พอถูไถ...”
“...”
“แต่... พี่ไม่ต้องกังวลหรอก... เพราะที่พี่เป็นอยู่เนี่ย ผมพูดได้เต็มปากเลยละว่า พี่นะ เดินมาไกลกว่าไอ้บาสมันเยอะ และผมก็เชื่อว่าพี่จะเดินไปได้ไกลกว่านี้อีก... ไอ้บาสกับไอ้ต้าร์เนี่ย มันก็เหมือนเส้นขนาน แถมยังเป็นเส้นขนานที่แยกทางกันไปก่อนจะได้วกมาประจบกันอีกต่างหาก...”
“แต่... ไอ้ต้าร์มันก็ยังไม่ลืมบาส”
“โหหห พี่ ให้เวลามันหน่อยดิ เรื่องของมันกับบาสก็เป็นเรื่องที่ฝังใจอยู่พอตัวเลยนะพี่... พวกมันรู้จักกันตั้งหลายปี มันเกิดจากการเปิดใจยอมรับความรู้สึกอีกฝ่ายโดยที่ไม่มีอะไรมาเป็นพันธะ มีเพียงคำว่า “เพื่อน” เป็นเส้นกั้นบางๆ ระหว่างเส้นขนานทั้งสองเท่านั้น และพวกมันก็ไม่คิดจะข้ามเส้นนั้น... อยู่ข้างกันด้วยความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันตั้งหลายปีแบบนั้น พี่คิดว่ามันจะลืมกันง่ายๆ ได้เหรอ... แล้วอีกอย่างนะ ไอ้เส้นขนานสองเส้นที่ว่านั้น เพิ่งจะแยกกันไปยังไม่ถึงสองปีเลยนะพี่...”
“ก็รู้อยู่หรอกว่ามันต้องใช้เวลา แต่นึกๆ แล้วมันก็อดคิดไม่ได้ว่ามันยังคิดถึงคนอื่นอยู่อะ”
“พี่ให้เวลามันหน่อยนะ ถ้าพี่รักมัน พี่ก็ต้องเข้าใจมันหน่อยนะ... มันเองก็รักพี่ ผมรู้”
“...อืม”
“แต่... ขออย่างนะพี่... ผมขอแค่ว่า อย่าทำให้เพื่อนผมเสียใจ... ผมไม่อยากเห็นมันเศร้าเหมือนตอนมันรู้เรื่องไอ้บาสอีก”
“อืม รับรองได้เลย”
“หลงเพื่อนผมขนาดนี้เลยเหรอพี่... อุเหม่ ไอ้เปี๊ยกมันมีอะไรเด้ดน๊าาาา ฮ่าๆๆๆๆ... โอ้ย พี่ ผมเจ็บนะ โอ้ยยย”
ทีเอ้ย จะเปลี่ยนโหมดทั้งที ก็หาอะไรที่ไม่ต้องเจ็บตัวมาเล่นดีกว่าไหม ฮ่าๆๆๆ
.
.
.
โบ๊ทและทีเดินกลับไปที่ห้อง 706 พร้อมข้าวกล่องเจ็ดกล่อง ไปถึงก็แจกจ่ายแล้วนั่งล้อมวงกันกินข้าวอยู่ที่โต๊ะรับแขกหน้าโซฟา... กินกันไปด้วยความครื้นเครง ถึงไม่มีเบียร์ก็รั่วกันได้... คำแซวล้อเลียนยังพรั่งพรูออกจากปากเพื่อนๆ อยู่ไม่ขาด... ไปๆ มาๆ กีต้าร์ก็เริ่มจะชินกับคำแซวพวกนี้ซะแล้วละ... ส่วนไอ้เจ้าโบ๊ทนะรึ รายนั้นเขายิ้มรับทุกคำแซวมาตั้งนานแล้วจ้า!
เต็ม แบงก์ ว่าน ที และโจ หมกตัวกันอยู่ในห้องของต้าร์ตลอดบ่าย อยู่กันจนเย็น เล่นเกมกันสนุกสนานกันตามประสากลุ่มผู้ชายเกรียนๆ กว่าจะแยกย้ายกันกลับก็เย็นๆ ค่ำๆ จนได้สั่งพิซซ่ามากินก่อนกลับกันมื้อใหญ่... และก่อนเต็มจะลากเพื่อนๆ กลับบ้าน เขาเดินตรงเข้าไปหารุ่นน้องร่างเล็กแล้วกระซิบทิ้งท้ายไว้ว่า
“จุดอ่อนไหวของไอ้โบ๊ทมันอยู่ที่หู... งับเบาๆ นะ อ่อนระทวยยยยย”
“เฮ้ยย!!!” ร่างเล็กถึงกับอุทานออกมาหน้าขึ้นสี ปฏิกริยาของต้าร์ทำเอาเต็มหัวเราะร่าถูกอกถูกใจ
“ฮ่าๆๆๆๆ ไปๆๆๆ ไอ้พวกก้าง กลับกันได้แล้ว แฟนกันต้องการเวลาส่วนตัว ฮ่ะๆๆๆๆ”
.
.
ร่างเล็กยืนหน้าแดงอยู่หน้าประตู มองเพื่อนๆ พี่ๆ เดินจากไปจนสุดทาง... แต่พอหันหลังกลับเข้าห้อง ก็เจอร่างสูงยืนกรุ้มกริ่มอยู่กลางห้อง สายตาจับจ้องมาที่เขาอย่างจงใจ... มองกันแบบนี้ ทำเอาเสียวสันหลังวาบ... ว่าแล้วก็เดินเลี่ยงไปล้างแก้วล้างช้อนแบบเนียนๆ แต่เพียงครู่เดียว ความรู้สึกเสียวสันหลังก็กลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ ระยะประชิด...
เฮือก!วงแขนของร่างสูงสวมเข้ากอดเอวบางก่อนจะกระชับให้แนบแน่น โบ๊ทโน้มคอลงมาวางบนไหล่ของร่างเล็กที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่อ่างล้างจาน
“โบ๊ทไม่มีแรงเลยอะต้าร์...” เสียงออดอ้อนของโบ๊ททำเอาต้าร์เผลอกลั้นหายใจ... จะมากระซิบอะไรใกล้ขนาดนี้
“หิวเหรอ... ก็... เพิ่งกินพิซซ่าเองนะ”
“ไม่เกี่ยวอะ... วันนี้ยังไม่ได้ชาร์จแบทเลยนะ แบทอ่อนขึ้นขีดแดงแล้วเนี่ย”
ไม่พูดเปล่า ร่างสูงพลิกตัวร่างเล็กให้หันมามองตา... มือแกร่งค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าและต้นคอของต้าร์ให้เงยหน้าขึ้นให้ได้องศา... โบ๊ทค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปหาแล้วจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากบาง... จูบซ้ำๆ อย่างอ่อนโยนก่อนประกบปากแนบแน่น...
“อืออออ..มมม”
โบ๊ทส่งลิ้นอุ่นเข้าไปลิ้มรสหวาน ไล่เกี่ยวหวัดลิ้นของต้าร์อย่างไม่รีบร้อน... กีต้าร์ไม่ต่อต้าน ปล่อยให้ร่างสูงนำเกมได้ตามใจ จนสุดท้าย กลายเป็นเขาเองที่ทนไม่ไหว... ลืมจังหวะหายใจจนหายใจไม่ทัน จะถอนจูบก็โดนไล่ต้อน จะหันหน้าหนีก็โดนมือแกร่งล็อคไว้ สุดท้ายเลยได้แต่ส่งเสียงประท้วงอยู่ในลำคอ...
“เอ็งนี่นะ จะกลั้นหายใจทำไมเนี่ย”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่!”
“มาๆ เดี๋ยวจะสอน”
“ไม่ต้องงงงงงง”
“น่า กีต้าร์... จะได้จูบเป็นไง”
“ไม่ได้จำเป็นสักหน่อย”
“ใครบอก... จำเป็นดิ ไม่งั้นโบ๊ทชาร์จแบทได้ไม่นานเลยอะ”
“นี่ยังนานไม่พออีกเหรอ”
“ไม่พอ ต้องได้ทั้งคืน... หึหึหึ... มาๆ อย่าเล่นตัว”
ว่าแล้วก็ประคองหน้าของต้าร์แล้วจูบอย่างละเมียดละไม ค่อยๆ มอบสัมผัสให้อย่างอ่อนโยน เพื่อให้ต้าร์ค่อยๆ ได้จับจังหวะหายใจ...
.
“เห็นไหม ไม่ยากเลย... มา ลองอีก”
.
“ดีขึ้นละ เอาใหม่”
.
“นั่นแหละ เก่งมาก อีกรอบ”
.
“ดีแล้ว ดีแล้ว อีกที”
.
“เยี่ยม อืมมม”
.
“อีกทีนะ..”
“เฮ้ยยยยยย พอแล้ว!!! ปากช้ำไปหมดแล้วเนี่ย!”
“ฮ่ะๆๆๆๆ เอ็งนี่มันน่าแกล้งชะมัด”
“...”
“... อ้าว เป็นไรอะ หืมมม” โบ๊ทถามเมื่อเห็นว่ากีต้าร์เงียบลง ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่
“...”
“...”
“คุณโบ๊ท...”
“อะไรครับ”
“ไม่ต้องพูดเพราะก็น่า ขนลุกหมดแล้วเนี่ย”
“ฮ่ะๆๆๆ โอเคๆ ว่าไงละ หืม”
“เรื่องของบาสนะ... ไม่ต้องห่วงหรอกนะ... ผมกับมันไม่มีอะไรจริงๆ... ยังไงก็ยืนยันว่าไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่ถ้าจะให้ลืม มันคงยาก...”
“ต้าร์... ฟังนะ... โบ๊ทเข้าใจ... คิดๆ ไปแล้ว การที่จะให้ลืมใครสักคนมันก็ดูเป็นเรื่องที่ใจร้ายไปสักหน่อยเหมือนกันนะ เพราะถ้าเป็นโบ๊ทเอง ก็คงจะเสียใจถ้าถูกต้าร์ลืม...”
“ขอบคุณนะ คุณโบ๊ท” กีต้าร์ยิ้มให้กับสิ่งที่ได้ฟังจากปากร่างสูง
“แต่... ถ้าโบ๊ทเจอบาสนะ โบ๊ทจะเก็บตังค์บาส”
“เก็บตังค์อะไรอะ”
“ค่าเช่าไง... จะมาอยู่ในใจแฟนคนอื่นฟรีๆ เนี่ย ไม่ได้หรอกนะ...”
“...ประสาท” เอาอีกละ หน้าแดงอีกแล้วนะเปี๊ยก
“เอ้า ก็จริงอะ พื้นที่ในนี้มันเป็นของโบ๊ท... ของโบ๊ทคนเดียว ทั้งหมดเลย...” ร่างสูงกล่าวพร้อมรอยยิ้มพลางจิ้มไปที่อกข้างซ้ายของต้าร์
“ขี้ตู่วะ”
“ไม่รู้แหละ ของโบ๊ทคนเดียว” ไม่พูดเปล่า โบ๊ทดึงกีต้าร์เข้ามาสวมกอดก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังขึ้นว่า
“ต้าร์... โบ๊ทจะรอนะ รอวันที่ในนั้นมีแค่โบ๊ทคนเดียว”ร่างเล็กไม่ได้พูดอะไร เขาตอบรับคำของโบ๊ทด้วยอ้อมกอดที่กระชับแน่นยิ่งขึ้น... รักคนคนนี้เข้าแล้วจริงๆ... ยืนกอดกันนิ่งๆ อยู่สักพัก โบ๊ทก็เอ่ยออกมาเสียงเจ้าเล่ห์ว่า...
“ไปที่เตียงกันไหม” คำถามนี้ ทำเอาต้าร์หุบยิ้มแล้วทุบไปแอ่กใหญ่ไปที่ไหล่กว้าง
“ตลกละ”
“แหม... ก็... ถามหวังผลไปงั้นแหละ เพื่อฟลุก ฮ่าๆๆๆ”
.
“... แล้ว... อยากฟลุกปะละ”
.
กีต้าร์ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา เอ่ยออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา ทำเอาร่างสูงตาโต ดีใจลิงโลดอยู่ข้างใน แต่ก็ต้องรักษาฟอร์มไว้
“จริงอะ...”
“ไม่รู้ว้อยยยยย ปล่อยได้แล้ว จะล้างแก้ว” ร่างเล็กสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดแล้วหันไปล้างจานด้วยความอาย... พูดอะไรออกไป
“เดี๋ยวสิ...” เสียงเย็นๆ ของร่างสูงที่พูดรดต้นคอ ทำเอามือชะงักจนเกือบทำแก้วหล่น...
“...”
“ต้าร์... เรามาลองกันนะ”
“...”
กีต้าร์ไม่ตอบอะไร ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น... ตื่นเต้น... รู้ตัวอีกทีก็มีมือของร่างสูงลูบจากต้นแขนไปจนสุดมือ... แก้วที่อยู่ในมือถูกฉวยไปวางไว้ในอ่าง ก่อนที่มือของร่างสูงจะเปิดก๊อกน้ำแล้วจัดการล้างมือให้ร่างเล็ก... ถูอย่างเบามือ ทะนุถนอม...
.
.
.
ในอ่างน้ำมีแก้ววางไว้หลายใบ... และหนึ่งในนั้นเป็นแก้วกาแฟสีขาว ที่สกรีนเป็นลายไว้ว่า...
.
.
.
-------------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในขณะที่กีต้าร์กำลังเก็บกวาดห้องของตัวเองอยู่ สายตาก็พลันไปมองลิ้นชักที่เก็บรูปและของของบาสไว้... เขามองซ้ายมองขวาเผื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครกำลังมองเขาอยู่... เขาเดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบรูปขึ้นมาดู... ความทรงจำมากมายแล่นเข้ามาในหัวราวกับการกดปุ่มเล่นซ้ำ
สิ่งของต่างๆ ที่บาสฝากเอาไว้ ถูกใส่รวมกันไว้ในลิ้นชักนี้... ร่วมถึง... พวงกุญแจตุ๊กตาวูดูที่มีเข็มหมุดปักหัวใจตัวนี้ด้วย
“หืมมมม... หรือจะโดนไอ้บาสมันเล่นของใส่วะเนี่ย ถึงไม่ลืมมันสักที...”
ว่าแล้วก็หยิบพวงกุญแจตุ๊กตาวูดูขึ้นมาดู... กีต้าร์คิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจดึงเข็มหมุดที่ปักหัวใจตุ๊กตาวูดูตัวนั้นออก... แต่หลังจากนั้นไม่นาน ต้าร์ก็ต้องหัวเราะให้กับความคิดของตัวเอง...
“มึงจะปัญญาอ่อนเกินไปแล้วนะไอ้ต้าร์... ไอ้บาสเนี่ยนะจะเล่นของใส่... ตลกวะ ฮ่ะๆๆๆ”
แต่กระนั้น เขาก็ทิ้งเข็มหมุดเล็กๆ นั้นลงถังขยะก่อนจะหย่อนพวงกุญแจตุ๊กตาวูดพวงนั้นลงกลับไปในลิ้นชักตามเดิม... -------------------------------------------------------------------------
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648867 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก