LOVE HIGH STORY – 50 – Insecurities | ความไม่แน่นอนบนเตียงนอน ห้อง 707
.
.
.
ร่างเล็กนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ส่วนที่โผล่พ้นผ้าผืนหนาออกมาทีเพียงดวงตาที่ปิดสนิทและผมสีดำขลับที่ชี้ฟูไม่เป็นทรง... อืม ผมไอ้เปี๊ยกเริ่มยาวแล้วจริงๆ... ข้างๆ ร่างเล็กที่นอนนิ่งหายใจเป็นจังหวะ มีร่างสูงนั่งเอนพิงหัวเตียง ในมือมีหนังสือนิยายผจญภัยภาษาฝรั่งที่ซื้อมานานแล้ว แต่ก็อ่านไม่จบเสียที...
ร่างสูงนั่งอ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ ก็ละสายตาออกจากหน้าหนังสือแล้วหันไปมองดูร่างเล็กที่หลับอยู่ข้างๆ... รอยยิ้มจางๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าใสอย่างไม่มีสาเหตุ... ไอ้เปี๊ยกนี่มันขี้เซาจริงๆ นอนได้นอนดี นอนเก่งไม่มีใครเกิน... ว่าแล้วก็วางมืออุ่นลงบนหัวยุ่งๆ ที่โผล่พ้นผ้าห่มก่อนจะลูบและยีเบาๆ อย่างเอ็นดู...
“อือ...”
ร่างเล็กขยับตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพลางบ่นงืมงำอยู่ในลำคอ ทำเอาร่างสูงผละมือออกด้วยเกรงว่าจะทำร่างเล็กตื่น... กีต้าร์นิ่งไปเพียงไม่กี่วินาที มือเล็กๆ นั้นก็เริ่มขยับควานหาอะไรสักอย่างอยู่ใต้ผ้าห่มก่อนจะมาจับโดนขาของร่างสูง ว่าแล้วก็คว้าหมับแล้วพยายามรั้งเข้าหาตัวเอง... คงจะคิดว่าขาร่างสูงเป็นหมอนข้างอย่างแน่นอน... โบ๊ทนึกขำกับท่าทางเพี้ยนๆ ของร่างเล็ก และก็อดไม่ได้ที่จะขอขัดใจร่างเล็กสักนิดสักหน่อย ว่าแล้วก็ขืนขาตัวเองไว้ไม่ปล่อยไปตามแรงดึงของคนหลับจนเกิดเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ลำคอ สุดท้ายเมื่อรั้งมาหาตัวไม่ได้ กีต้าร์ก็เลยยอมแพ้ นอนก็นิ่งไปทั้งๆ ที่มือยังจับขาของโบ๊ทไว้อยู่ใต้ผ้าห่ม คิ้วเข้มคู่นั้นขมวดเข้าหากันด้วยความที่โดนขัดใจ... โบ๊ทส่ายหัวเบาๆ พร้อมรอยยิ้มปนขำให้กับท่าทางของรุ่นน้องคนสนิท ก่อนจะยกหนังสือขึ้นมาอ่านต่ออย่างอารมณ์ดี...
ประมาณสิบกว่านาทีต่อมา ร่างเล็กขยับตัวอีก แต่คราวนี้ท่าทางจะรู้สึกตัวตื่นแล้ว โบ๊ทหันไปมองก่อนจะวางหนังสือลงบนตักแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าใสของร่างเล็ก
“ตื่นได้แล้ว”
เสียงทุ้มนุ่มหูกล่าวผ่านรอยยิ้มอบอุ่นเพื่อทักทายร่างเล็กที่กำลังจะลืมตาตื่น มือเล็กปล่อยขาของร่างสูงแล้วเหยียดตรงบิดขี้เกียจ
อยู่สองสามท่าก่อนจะละลงมาขยี้ตาไล่ความเซา
“อรุณสวัสดิ์”
ร่างสูงกล่าวพลางทอดตัวลงนอน ท้าวแขนตั้งศอกเอามือรองหัว นอนหันหน้าหาร่างเล็กที่ยังคงมีเพียงตากลมใสกับผมยุ่งๆ ที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนา โบ๊ทยิ้มให้กับดวงตาที่ยกโค้งเล็กน้อยของร่างเล็ก ดูก็รู้ว่ากีต้าร์กำลังยิ้มอยู่ใต้ผ้าห่ม
“อรุณสวัสดิ์” กีต้าร์เอ่ยตอบน้ำเสียงงัวเงีย
“...” โบ๊ทไม่ตอบอะไร เอาแต่นอนยิ้มจ้องหน้าร่างเล็กอยู่อย่างนั้น
“ยิ้มอะไร” กีต้าร์เอ่ยถามไปทั้งๆ ที่ตัวเองก็แอบยิ้มอยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนกัน
“เปล่า... ยิ้มเฉยๆ... ไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้”
“อะไรกัน ทีเอ็งยังยิ้มเลย”
“ไม่ได้ยิ้มซักหน่อย”
“อย่าๆ ดูก็รู้ แอบยิ้มอยู่ใต้ผ้าห่มใช่ไหมละ... ตื่นมาเจอคนหล่อแล้วมีความสุขละสิ”
“แหวะ หล่อตายละ” ปากปฏิเสธ แต่ตายิ่งยกโค้งขึ้นกว่าเก่า แปลว่ารอยยิ้มใต้ผ้าห่มนั้นกว้างขึ้นใช่ไหมละ กีต้าร์
“หล่อดิ ไม่งั้นจะมีแฟนน่ารักขนาดนี้เหรอ”
“เสี่ยววะ ไม่คุยด้วยแล้ว” ว่าแล้วก็ยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเพื่อปิดหน้าแดงๆ ของตัวเอง
“จะหนีไปไหน เอาหน้าแดงๆ มาดูหน่อยยยยย ฮ่าๆๆๆๆ” ร่างสูงกล่าวพลางมุดเข้าใต้ผ้าห่มตามร่างเล็กไปติด
“ไม่เอา!!”
กีต้าร์เอามือปิดหน้าของตัวเอง ส่วนร่างสูงก็จะแกะมือออก ยื้อกันสองคนยุกยิกอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นโดยมีเสียงหัวเราะร่าของทั้งสองคนเป็นดนตรีประกอบ...
.
.
~หมื่น แสน ล้านนาที ต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดั่งความฝันที่เคยละเมอ~
.
.
เสียงหัวเราะของทั้งสองคนถูกขัดจังหวะด้วยเสียงริงโทนจากโทรศัพท์ของโบ๊ทที่ส่งเสียงพร้อมสั่นครืดครืดเรียกร้องความสนใจอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ร่างสูงเอี้ยวตัวไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับด้วยน้ำเสียงสดใสเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์ของพี่ชายของเขาเอง... ส่วนกีต้าร์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้รุ่นพี่คนสนิทคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียง
.
.
ผ่านไปสักพัก กีต้าร์ก็ออกมาจากห้องน้ำเพื่อจะมาพบว่าร่างสูงนั่งหน้าเครียดอยู่บนเตียง
“คุณโบ๊ท... เป็นอะไร... มีอะไรเหรอ” กีต้าร์กล่าวด้วยความแปลกใจพลางเดินไปหยุดตรงหน้าร่างสูง ก่อนที่ร่างสูงจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยแววตาหม่นบนใบหน้าเครียดแล้วบอกกับเขาว่า...
.
“น้องเบลล์โดนรถชน ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”.
น้ำเสียงและแววตาของโบ๊ททำเอากีต้าร์ใจหล่นลงไปอยู่ที่พื้น กีต้าร์ตกใจอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะตั้งสติแล้วค่อยๆ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ แล้วจับไหล่ร่างสูงแทนคำให้กำลังใจ... ทั้งๆ ที่เขาเองก็ตกใจ และอยากรู้รายละเอียดว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร และน้องเบลล์มีอาการเป็นอย่างไรบ้าง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาถามอะไรเยอะแยะ ดังนั้นจึงส่งกำลังใจให้ผ่านมืออุ่นแทน... โบ๊ทเองก็ดูเหมือนกับว่ากำลังพยายามรวบรวมสติไม่ให้จิตใจว้าวุ่น เห็นได้จากมือที่กำแน่นและสีหน้าที่เคร่งเครียด
“งั้น คุณโบ๊ทไปอาบน้ำเหอะ จะได้ไปโรงพยาบาลกัน”
ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนร่างเล็กก็คว้ากระเป๋าตัวเองแล้วเดินกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องตัวเอง จะได้ไม่เสียเวลา...
.
.
.
รถ BMW สีดำคันคุ้นตาขับด้วยความเร็ว แซงซิกแซกซ้ายขวา ตัดหน้ารถคันอื่นคันแล้วคันเล่า จนเกือบเฉี่ยวเกือบชนคันอื่นอยู่หลายครั้ง เรียกได้ว่าบ่งบอกถึงอารมณ์ของคนขับที่ตอนนี้นั่งอยู่หลังพวงมาลัยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดได้อย่างชัดเจน
“โธ่เว้ย!”
ร่างสูงสบถออกมาเมื่อรถคันหน้าขับช้าไม่ทันใจจนทำให้เขาต้องติดไฟแดงทั้งๆ ที่ถ้าไม่มีรถคันหน้ามาขวาง ป่านนี้เขาก็
คงจะซิ่งเลยแยกนี้ไปได้ไกลแล้ว
“คุณโบ๊ท...” กีต้าร์เอ่ยเสียงอ่อนพลางวางมือลงบนมือของโบ๊ทที่กำลังจับหัวเกียร์ไว้แน่น ใจจริงอยากจะปลอบโยนและพูดให้ร่างสูงใจเย็นและคลายกังวลลงบ้าง แต่เขาก็หาคำพูดที่เหมาะไม่ได้ เพราะเขาเข้าใจดีว่าโบ๊ทรักน้องและครอบครัวมากแค่ไหน ก็คงไม่แปลกที่จะร้อนใจเมื่อรู้ว่าน้องของตัวเองถูกรถชนจนเข้าโรงพยาบาล พูดอะไรไปก็มีแต่จะไปตอกย้ำให้รู้สึกกังวลกว่าเก่า
“...” โบ๊ทไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หันมาสบตารุ่นน้องร่างสูงก่อนจะฝืนคลี่ยิ้มจางๆ ให้... กีต้าร์เห็นเช่นนั้นก็กระชับมือที่กุมมือของโบ๊ทไว้ให้แน่นขึ้นอีกนิด เพื่อเป็นการย้ำว่าเขาเป็นกำลังใจให้
.
.
หลังจากนั้นเพียงไม่นาน ร่างสูงก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาล ถึงแม้ว่าจะขับช้าลงแล้ว แต่ก็ยังเร็วมากอยู่ดี เรียกได้ว่ายังไม่พ้นขีดความเสี่ยงโดนด่าบุพการี แต่ก็เอาเหอะ มาถึงโรงพยาบาลโดยที่ไม่กลายเป็นผู้ป่วยกันก็ดีแล้ว...
เมื่อจอดรถเสร็จ โบ๊ทก็เดินนำลิ่วไปยังห้อง ICU ด้วยใจที่ร้อนรน ทั้งๆ ที่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว แต่ใจกลับยิ่งเป็นกังวล... แต่เมื่อมาถึงที่หมาย ดบ๊ทก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าที่หน้าห้อง ICU มีสมาชิกในครอบครัวของโบ๊ทอยู่กันพร้อมหน้า...
...รวมถึงน้องเบลล์ด้วย...
“ห๊ะ?”
ร่างสูงตกใจจนต้องขยี้ตาตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้กำลังตาฝาดเมื่อเห็นน้องสาวตัวเองนั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีเฝือกดามแขนและมีผ้าพันอยู่ที่หัว... ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและกำลังพูดคุยเจื้อยแจ้วอยู่กับป๊า ม๊า และเฮียเบนซ์... ส่วนร่างเล็กที่เดินตามมาก็มีอาการไม่ต่างกันกับโบ๊ทสักเท่าไรนัก
โบ๊ทยืนค้างอยู่สักพักน้องเบลล์ก็หันมาเห็น จึงส่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงสดใส... โบ๊ทสาวเท้าเข้าไปหาด้วยสีหน้าที่ยังคงความแปลกใจไว้ แต่ข้างในกลับก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“เป็นไรเนี่ยเฮีย หน้าเครียดเชียว” น้องเบลล์เอ่ยทักพี่ชายคนรองที่เดินหน้าเครียดมาหา โบ๊ทยังไม่ตอบอะไร เขาหันไปยกมือไหว้ป๊า ม๊า และทักทายพี่ชายก่อนจะหันมาหาน้องสาวที่ทำเขากังวลก่อนหน้านี้
“ฟุ่วววววว ปลอดภัยสินะเรา” โบ๊ทพ่นลมออกจมูกอย่างโล่งใจเมื่อเห็นว่าน้องเขาปลอดภัยและไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปค้อนพี่ชายที่โทรมาแจ้งข่าวโดยที่ไม่บอกรายละเอียดให้ชัด ทำให้เขาคิดอะไรไปไกลได้ขนาดนี้
“ปลอดภัยสิค่ะ เห็นไหม น้องเบลล์แข็งแรงจะตาย” เบลล์กล่าวเสียงสดใสพลางยกแขนขึ้นมาทำท่าเบ่งกล้ามโชว์ก่อนจะหันไปเห็นรุ่นพี่ร่างเล็กที่กำลังยกมือไหว้ป๊า ม๊า และเฮียเบยซ์อยู่ไม่ห่างเกินไปนัก “อ้าวพี่ต้าร์ สวัสดีค่ะ มาเยี่ยมน้องเบลล์เหรอค่ะ”
กีต้าร์ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มให้กว้างๆ มาแทนคำตอบ
“แล้วไหน เจ็บตรงไหนบ้างเนี่ยเรา” โบ๊ทนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ รถเข็น
“ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่แขนหัก แล้วก็หัวแตกนิดหน่อยค่ะ” น้องเบลล์กล่าวพร้อมรอยยิ้มราวกับว่าไม่ได้เจ็บหรือเป็นกังวลอะไรกับอาการของตัวเองซะมากมาย
“ยังโชคดีนะ ที่เป็นแค่นี้ เห็นคนในเหตุการณ์เขาบอกว่าน้องเบลล์โดนรถเฉี่ยวแล้วล้ม แล้วรถคันที่ตามมาเบรกไม่ทัน เลยเหยียบทับแขน” เฮียเบนซ์กล่าวเสริม
“โห ฟังดูน่ากลัวนะเฮีย... แปลว่าน้องสาวเราดวงแข็งใช่ไหมเนี่ย ถึงเจ็บแค่นี้...” โบ๊ทกล่าวด้วยรอยยิ้มอุ่นที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหลังจากที่รู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะ
“แล้วไปทำอีท่าไหน ถึงโดนรถเฉี่ยวได้ละ น้องเบลล์” กีต้าร์เอ่ยถาม
“ก็วันนี้น้องเบลล์มีเรียนพิเศษ ก็เลยขึ้นแท๊กซี่ไป แล้วตรงที่เบลล์จะลงมันมีรถเมล์จอดอยู่เยอะมาก แท๊กซี่ก็เลยจอดซ้อนกับรถเมล์ ซึ่งพี่แท๊กซี่เขาจอดชิดมาก จนเบลล์คิดว่าไม่น่าจะเปิดประตูได้ ก็ลงประตูขวาแล้วเบลล์ลืมดูรถจากเลนขวาให้ดีก่อน รู้ตัวอีกทีก็ได้เสียงบีบแตร แล้วก็รู้สึกเหมือนโดนเฉี่ยว พอลืมตามาอีกทีก็นอนอยู่ที่พื้นแล้ว คนมุงดูเต็มเลยค่ะ”
“แล้วนี่คุณหมอเขาทำอะไรให้บ้าง” ร่างสูงเอ่ยถามน้องสาว น้ำเสียงดูเป็นห่วยเป็นใยเมื่อได้ยินน้องสาวเล่าถึงเหตุการณ์เฉียดตาย
“ก็... มีแสกนสมอง เพราะหมอบอกว่าหัวเบลล์ฟาดพื้นตอนล้ม พอตรวจแล้วก็ไม่มีอะไรค่ะ แค่หัวแตกเฉยๆ ก็เลยเย็บแล้วพันผ้าไว้แบบนี้... ส่วนแขนนี่ หมอบอกว่ากระดูกแตก แต่เดี๋ยวต้องดูแบบละเอียดอีกทีนึง ตอนนี้ก็เลยใส่เฝือกอ่อนไว้ก่อน รอคุณหมอพาไปตรวจเพิ่มค่ะ”
“แล้วนี่ต้องนอนโรงพยาบาลไหมป๊า” โบ๊ทหันไปถามป๊าที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ
“คงต้องนอนแหละ ป๊าว่านอนรอดูอาการสักวันสองวันก่อน ป๊าห่วงเรื่องสมองของน้อง เพราะหัวฟาดพื้นตอนล้ม” โบ๊ทเข้าใจดีกว่าคนเป็นพ่อย่อมเป็นห่วงลูกเสมอ ยิ่งน้องเบลล์เป็นลูกสาว แถมเป็นลูกคนสุดท้องด้วย เลยยิ่งเป็นห่วง... และถึงแม้ว่าจะได้หมอที่เก่งที่สุด อยู่ในความดูแลของโรงพยาบาลที่มีคุณภาพ แต่เพื่อความสบายใจ ยังไงก็ให้นอนเพื่อรอดูอาการใกล้มือหมอไว้ก่อนดีกว่า ซึ่งเขาเองก็เห็นด้วย
“แล้วจัดการเรื่องห้องไปรึยังอะ”
“ม๊าคุยกับหมอวิสุทธิ์ไว้คร่าวๆ แล้ว คนนี้สนิทกับป๊ากับม๊า เดี๋ยวเขาจัดการให้พิเศษเลย” ม๊าตอบทั้งๆ ที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่บนหน้า นี่ท่าทางม๊าจะร้องไห้หนักไม่ใช่น้อย ตาบวมอย่างเห็นได้ชัด ยังดีที่ตอนนี้บนใบหน้าที่มีคราบน้ำตานั้นมีรอยยิ้มอบอุ่นประดับอยู่ ซึ่งแสดงให้เห็นได้ว่าม๊าเองก็สบายใจขึ้นมากเมื่อเห็นว่าลูกสาวคนเล็กไม่เป็นอะไรมาก
“เดี๋ยวเบนซ์หรือโบ๊ทจะมานอนเป็นเพื่อนน้อง” ป๊าเอ่ยถาม
“เดี๋ยววันนี้ผมจะอยู่กับเบลล์ก่อน แต่พรุ่งนี้ต้องให้โบ๊ทมาสลับ เพราะพรุ่งนี้ผมมีไปประชุมที่นครปฐม” เบนซ์ตอบ
“ได้เฮีย งั้นเฮียกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อนไหม เดี๋ยวเรื่องห้องทางนี้จัดการเอง” โบ๊ทกล่าว
“อืม ว่าจะอยู่อีกสักพัก วันนี้ลางานมาแล้ว ไม่ได้รีบไปไหน ว่าแต่แกเหอะโบ๊ทกินอะไรมารึยัง ตอนเฮียโทรไปเพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ”
“ยังเลยเฮีย”
“งั้นก็ไปกินก่อนเถอะ เดี๋ยวโบ๊ทกลับมาเฮียค่อยกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า”
“ได้เฮีย... ป๊า ม๊า เบลล์ เอาอะไรไหม โบ๊ทกับต้าร์จะไปกินข้าว”
“ไม่เอาหรอก ป๊ากับม๊ากินแล้ว ส่วนเบลล์เนี่ย ม๊าลืมถามหมอว่าให้กินอะไรได้ไหม เห็นว่าจะต้องตรวจอะไรเพิ่มนี่นะ”
“โห ม๊าอะ ตรวจแขนนะ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องกินสักหน่อย” เบลล์โอดครวญเมื่อถูกห้ามไม่ให้กิน ทั้งๆ ที่ตัวเองก็หิวอยู่ไม่น้อย
“ไม่เอา รอถามหมอให้แน่ใจก่อน ถ้าหมอบอกว่ากินได้ น้องเบลล์จะกินอะไรม๊าจะไปหามาให้กินทุกอย่างเลย ดีไหม”
“ค๊าาาาา”
บทสนทนาธรรมดาๆ ระหว่างสมาชิกในครอบครัวของโบ๊ทนี้ ทำเอาต้าร์เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว... เขารู้สึกได้ถึงความรักความห่วงใยที่คนในครอบครัวนี้เขามีให้กัน... คิดแล้วก็นึกอิจฉาโบ๊ทอยู่ลึกๆ ที่มีพี่น้องให้คอยเป็นห่วง ไม่เหมือนเขาที่เป็นลุกคนเดียว แถมยังห่างกับพ่อแม่อีกต่างหาก...
ยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย รู้ตัวอีกทีก็มีมือของร่างสูงมาวางบนไหล่แล้วดันให้เดินไปด้วยกัน... เมื่อเงยหน้าขึ้นดู ก็พบกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าร่างสูง... ว่าแล้วทั้งสองชายหนุ่มก็พากันเดินไป ถึงแม้จะไม่ได้กอดคอกันอย่างเคย แต่ทั้งสองก็ไม่ได้รู้สึกว่าขาดหายอะไรไป เพราะยังไงก็ยังมีอีกคนเดินอยู่ข้างๆ กันอยู่ดี...
.
.
โบ๊ทและต้าร์อยู่ที่โรงพยาบาลกันจนถึงเย็น ส่วนน้องเบลล์ก็ได้พักในห้องสวีทระดับพรีเมี่ยมที่มีขนาดใหญ่กว่าคอนโดฯ ของพวกเขาเสียอีก... เฮียเบนซ์กลับไปเอาเสื้อผ้าเพื่อมาค้างเป็นเพื่อนน้องเบลล์ กว่าจะฝ่าการจราจรของเมืองกรุงกลับมาที่โรงพยาบาลได้ เวลาก็เดินไปจนเกือบหกโมงเย็น ซึ่งก็ได้เวลาที่ป๊าและม๊าจะกลับบ้านเสียที โบ๊ทกับต้าร์ก็เช่นกัน
ขากลับ โบ๊ทขับรถใจเย็นผิดกับขาไปอย่างกับเป็นคนละคน บรรยากาศในรถก็ผ่อนคลายลงมากจนกลายเป็นบรรยากาศที่พวกเขาคุ้นเคย... แอร์เย็นๆ และเสียงเพลงจากวิทยุเปิดคลอเบาๆ แต่ที่แปลกก็คือวันนี้ไม่มีการเถียงกันอย่างเคย ทั้งสองคนนั่งพูดคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยโดยที่ไม่ได้พูดถึงอุบัติเหตุของน้องเบลล์กันแม้แต่น้อย... ส่วนใหญ่ก็พูดกันเรื่องของตัวเอง ว่าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร อยากไปไหน อยากเป็นอะไร... เรื่องบางเรื่องก็รู้กันอยู่แล้ว แต่บางเรื่องก็นับเป็นข้อมูลใหม่ เรียกได้ว่าได้เข้าใจและรู้จักกันและกันมากยิ่งขึ้น...
.
.
เมื่อกลับถึงห้อง กีต้าร์ก็จะกลับห้องของตัวเอง แต่ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเดินตามเข้าห้องมาเฉยเลย... แต่ก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ทีเมื่อคืนเขายังไปนอนห้อง 707 เลย... ถึงจะกึ่งๆ โดนบังคับก็เหอะ... เอ่อ แค่กึ่งๆ นะ... ว่าแล้วก็เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ปล่อยให้ร่างสูงเดินเข้ามาตามสบาย...
ร่างสูงเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ต้าร์บนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนตักแล้วหลับตา มือเรียวคว้ามือเล็กมากุมไว้แล้ววางไว้บนอก...
“เป็นไรไป” ร่างเล็กเอ่ยถามเมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็เงียบแล้วมานอนหนุนตักเขาแบบนี้
“ไม่เป็นอะไร... แค่กำลังคิดว่าถ้าเราอยู่ด้วยกันไปแบบนี้ตลอดไปเลยก็คงจะดี”
“ก็... ถ้าคุณโบ๊ทไม่ไปไหน เราก็อยู่ด้วยกันแบบนี้ได้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะตายกันไปข้างนั่นแหละ”
“ตายเหรอ... อืมมม อุบัติเหตุนี่มันคาดเดาไม่ได้จริงเนอะต้าร์ ดูดิ อยู่ดีๆ น้องเบลล์ก็โดนรถเฉี่ยว ถ้าวันหนึ่งมันเกิดขึ้นกับต้าร์ละ โบ๊ทจะทำยังไง”
“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงละ ก็ผมไม่เห็นต้องขึ้นแท๊กซี่สักหน่อยนิ ใช่ไหมละ” ร่างเล็กกล่าวติดตลกแก้เขินที่ร่างสูงมาพูดแสดงความห่วงใยกันตรงๆ แบบนี้
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” โบ๊ทหัวเราะเล็กๆ ในลำคอก่อนจะซุกหน้าเข้าหาร่างเล็ก
“ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก ผมก็อยู่นี่แหละ ไม่ไปไหนหรอกน่า” ร่างเล็กกล่าวน้ำเสียงอบอุ่นพลางก้มลงโอบหัวของร่างสูง
คำพูดเรียบๆ กับอ้อมกอดของต้าร์ทำเอาโบ๊ทยิ้มกว้าง... ที่พูดแบบนี้คงเป็นการให้คำสัญญากับเขาสินะ ว่ากีต้าร์จะไม่ทิ้งเขาไปไหน...
“ขอบคุณน่ะ”
“อือ”
.
.
.
ภาพสุดท้ายในห้อง 706 เป็นภาพของชายหนุ่มร่างสูงนอนหนุนตักร่างเล็กแล้วซุกหน้าเข้าหาพร้อมโอบกอดร่างเล็กไว้ ราวกับว่ากลัวร่างเล็กจะหายไปไหน ส่วนร่างเล็กก็โน้มตัวลงโอบหัวของร่างสูงไว้ในอ้อมกอด... พูดจากระซิบกระซาบอะไรกันสักอย่างที่พวกเขาได้ยินกันเพียงสองคน...
เอาเป็นว่าปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาสองคนกันไป ส่วนเราที่เป็นคนนอกทั้งหลายเอาหูมานี่ FlapJack จะกระซิบดังๆ ให้ฟังเลยว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป” .
.
.
-----------------------------------------------------
[LOADING... Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่ทั้งสองหนุ่มทานข้าวกันเสร็จ ก็เดินซื้อผลไม้ข้างโรงพยาบาลเข้าไปเผื่อให้ป๊า ม๊า เฮียเบนซ์ และน้องเบลล์ ทั้งชมพู่ ฝรั่ง แตงโม และสับปะรด เรียกได้ว่าแทบจะซื้อผลไม้ทุกชนิดที่มีในร้านเลยก็ว่าได้... เมื่อไปถึงห้องตามหมายเลขที่โทรถามเฮียเบนซ์มาได้กีต้าร์ก็จัดแจงผลไม้หลากชนิดใส่จานแล้วยกเสิร์ฟ... ทำเอาม๊าของโบ๊ทประทับใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นเด็กรุ่นใหม่รู้จักทำอะไรแบบนี้ ไม่ใช่แค่ซื้อมาแล้วก็มาโยนให้คนแก่ทำให้เท่านั้น... คิดๆ แล้วก็นึกเสียดายอยู่ในใจที่เธอเลี้ยงลูกทั้งสามมาแบบไข่ในหินมากไป เลยไม่เคยได้หยิบจับอะไรเองสักเท่าไรนัก...
โต๊ะอาหารขนาดกลางที่ตั้งอยู่ในโซนของห้องพักญาติที่แยกออกจากห้องพักผู้ป่วยอย่างเป็นสัดส่วนได้กลายเป็นโต๊ะที่ทุกคนล้อมวงทานผลไม้ พูดคุยกันตามประสาคนในครอบครัวโดยมีต้าร์นั่งเคี้ยวผลไม้อย่างเงียบๆ อยู่ด้วย... ฟังอย่างเดียว ยิ้มอย่างเดียว...
ทานกันไป คุยกันไป จนผลไม้หมดทุกชิ้น เกลี้ยงทุกจาน... กีต้าร์เก็บจานอย่างรู้งานไม่รอให้ใครทันได้เก็บ ประมาณว่าอยากปล่อยให้ครอบครัวเขาใช้เวลาร่วมกัน ส่วนเขาจะเป็นคนเองจานไปล้างเอง... ว่าแล้วก็ยกจานกับส้อมไปล้าง
ล้างได้เพียงครู่เดียวก็มีผู้ชายร่างสูงคนคุ้นหน้ามายืนยิ้มตาตี่อยู่ข้างๆ กีต้าร์หันไปมองเหมือนอยากจะถามว่า “มาทำไม” แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร โบ๊ทก็ตอบดักหน้าเสียก่อน...
“มา เดี๋ยวช่วยล้าง” ไม่พูดเปล่า โบ๊ทเปิดน้ำแล้วหยิบจานที่มีฟองอยู่เต็มขึ้นมาล้าง
“ฮึ่ย ไม่ต้อง กลับไปนั่งเลยไป” นี่ก็ไม่พูดเปล่า ปิดน้ำแล้วคว้าจานในมือของโบ๊ท
“ช่วยล้างงงง” แต่มีเหรอที่โบ๊ทจะยอม ว่าแล้วก็ขอยื้อสักหน่อยเหอะ... ตอนแรกอยากช่วยจริงๆ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจละ อยากแกล้งแทน
“ไม่ต้อง จานแค่นี้ล้างคนเดียวได้!” กีต้าร์กล่าวรอดไรฟัน
“ก็อยากช่วยอะ” โบ๊ทอ้อนพลางเขยิบตัวเขาเบียดร่างเล็กจนร่างเล็กต้องเหล่มองคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องพลางเขยิบตัวหนี
“ก็บอกว่าไม่ต้องไง จะเล่นอะไรอีกเนี่ย”
“ไม่ได้เล่น อยากช่วยจริงๆ... ไม่เชื่อเหรอ” ตอนแรกก็ฟังดูน่าเชื่อดีอยู่หรอก แต่ไอ้น้ำเสียงเจ้าเล่ห์กับมือที่เลื้อยจากจานไปจับมือของต้าร์แทนเนี่ย มันทำให้ไม่น่าเชื่ออย่างแรกเลยนะโบ๊ท!
“อย่า... คนอื่นอยู่เยอะแยะ” กีต้าร์ยังกล่าวรอดไรฟันพลางถอยมือหนี
“เขาไม่เห็นหรอก... แค่จับมือเอง” แหม่ๆ ไอ้ตาวิ้งค์ๆ นั่นมันน่าหมั่นไส้จริงจริ๊ง! ไอ้โบ๊ท!!
...ทันใดนั้นเอง
.
“โบ๊ทเอ้ย ไปกวนอะไรน้องเขารึเปล่าละนั่น”
เฮือก!
.
เสียงม๊าดังมาไกลๆ จากด้านหลัง ทำเอาโบ๊ทแทบสะดุ้ง ปล่อยมือต้าร์มาคว้าส้อมแทบไม่ทัน เมื่อหันไปทางรุ่นน้องร่างเล็กที่อยู่ข้างๆ ก็เห็นสีหน้ากวนประสาทที่มีรอยยิ้มเย้ยลอยหน้าลอยตาอย่างผู้ชนะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะจริงใจ(?)แบบตั้งใจให้ทุกคนได้ยินว่า...
“ฮึ่ย พี่โบ๊ท จานตรงนั้นล้างหมดแล้วนะ จะล้างฟองให้เปื้อนอีกทำไม”
และนั่นแหละที่ทำให้ม๊าของโบ๊ทต้องส่ายหน้าแล้วเรียกกึ่งบังคับให้ลูกชายคนกลางวางจาน ล้างมือ แล้วกลับไปที่โต๊ะ
“เลิกกวนน้องได้แล้วลูก”
โบ๊ททิ้งส้อมแล้วล้างมือโดยที่ตายังค้อนต้าร์อยู่ตลอด... ไอ้แสบ!-----------------------------------------------------
FlapJack Corner:
โอเค โบนัสก็แจกแล้ว ต่อไปก็มาฟังข่าวดี(?)กันบ้าง 
ข่าวที่อยากแจ้งให้ทราบโดยทั่วกันก็คือ หลังจากนี้ ผมจะหายไปอีกหลายวัน เพราะมีภารกิจต้องเดินทาง เลยอาจจะไม่สะดวกอัพนิยาย แต่ก็ไม่แน่นะ อาจจะแอบย่องมาอัพก็ได้ แต่ไม่ต้องมาคอยเช็คกันหรอกนะครับ เสียเวลาเปล่าๆ เอาไว้ผมจะไปตะโกนบอกใน FlapJack Space ละกันนะ (แล้วจะแอบย่องมาอัพเพื่อ?) 
เอาละๆ +1 กันไปสำหรับทุกคอมเม้นท์นะครับ เป็นกำลังใจชั้นดี อ่านแล้วหายเหนื่อยเลยทีเดียวเชียว 
ปล. กอดต้อนรับชนกลุ่มน้อยหน้าใหม่ 
(หลงมาจากไหนกันอะ ฮ่าๆๆๆ)
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 649012 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก