LOVE HIGH STORY – 51 – Please Stay | อยู่เถอะนะเช้าวันเสาร์ ห้อง 706
ร่างเล็กนั่งหลับอยู่บนโซฟาโดยมีรุ่นพี่ร่างสูงนอนหนุนตักซบหน้าเข้าหาตัวพร้อมโอบแขนไว้รอบเอว... เตียงใหญ่ๆ นิ่มๆ มีแต่ไม่ไปนอน มาหลับกันอยู่บนโซฟาแบบนี้ ไม่ใช่ว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศหรืออะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าร่างสูงเผลอหลับไปทั้งๆ ที่ยังนอนหนุนตักร่างเล็กอยู่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืนต่างหาก... ตอนแรกกีต้าร์ก็อยากเรียกให้ตื่นไปอาบน้ำนอนอยู่หรอกนะ เพราะมาหลับคาตักเขาแบบนี้ทำเอาเมื่อยอยู่ใช่เล่น แต่พอเห็นสีหน้าด้านข้างของร่างสูงที่นอนหลับตาพริ้มราวกับว่ากำลังมีความสุขอยู่เสียมากมาย กีต้าร์ก็เลยเปลี่ยนใจ ปล่อยให้นอนหนุนตักอยู่อย่างนั้น...
เวลาเดินผ่านไป จากยามเช้าก็เริ่มคล้อยเข้ายามสาย พระอาทิตย์ขึ้นครองท้องฟ้าจนใกล้ได้เวลาเที่ยง อากาศเริ่มร้อนขึ้น รวมถึงภายในห้อง 706 ด้วย เพราะกีต้าร์ไม่ได้เปิดแอร์ตั้งแต่เมื่อคืน... ในที่สุดกีต้าร์ก็ลืมตาตื่นก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองที่เปียกชื้นเล็กๆ จากเม็ดเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นบนหน้าผาก เมื่อก้มหน้าดูใบหน้าตี๋คมบนตักก็เผลอยิ้มออกมาเล็กๆ... รู้สึกอุ่นใจที่ได้ตื่นขึ้นมาเจอคนๆ นี้เป็นคนแรกในทุกเช้าวัน...
กีต้าร์นั่งมองหน้าของร่างสูงที่ยังหลับพริ้มอยู่อย่างนั้นได้สักพักก็เริ่มจะเมื่อยขาจนทนไม่ไหว เลยค่อยๆ ขยับตัวเพื่อไล่ความเมื่อย แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโบ๊ทความรู้สึกไวหรือเป็นเพราะกีต้าร์ขยับตัวแรงไป โบ๊ทเลยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา...
“อืออออ”
ร่างสูงส่งเสียงครางในลำคอก่อนที่ตาคมคู่นั้นจะค่อยๆ ลืมขึ้นและกระพริบถี่ๆ... เมื่อตาปรับแสงได้แล้วก็ค่อยๆ เหล่ตามองเจ้าของตักอุ่นที่กำลังก้มหน้ามองเขาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ทำเอาเขาอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มกว้าง... ... รู้สึกอุ่นใจที่ได้ตื่นขึ้นมาเจอคนๆ นี้เป็นคนแรกในทุกเช้าวัน...
โบ๊ทพลิกตัวนอนหงายเพื่อจะได้มองหน้าร่างเล็กได้เต็มๆ สองตา... เห็นหน้ายิ้มๆ ของกีต้าร์ก็ทำให้นึกอยากฉวยโอกาสในขณะที่กีต้าร์กำลังอารมณ์ดีสักหน่อย เผื่อจะได้อะไรๆ ให้ได้ชื่นใจบ้าง... ว่าแล้วก็หลับตาแล้วหันหน้ากลับไปซุกร่างเล็กอย่างเดิม ทำเอากีต้าร์อุทาน “เอ้า!” ออกมาเสียงสูง... ตื่นแล้วยังจะนอนต่ออีกเหรอ...
“เฮ้ย ตื่นแล้วก็ลุกซิคุณ เมื่อยขานะเนี่ย” ร่างเล็กบ่นพลางเขย่าไหล่ๆ ร่างสูงเบาๆ
“อืมมมม” ร่างสูงแกล้งทำงัวเงีย พลิกตัวกลับมานอนหงาย แต่ก็ยังไม่ลุกขึ้นอยู่ดี
“ตื่นๆๆๆๆๆๆๆ”
“...” แทนที่จะตอบรับ เขากลับพลิกตัวมานอนหงายจ้องหน้าร่างเล็กพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“มองอะไรเล่า” กีต้าร์เอ่ยด้วยสีหน้าทีดูก็รู้ว่าเขินอยู่เล็กๆ ที่โดนจ้อง ขอเดาว่าถ้าไม่มีหัวของร่างสูงอยู่บนตัก ร่างเล็กคงจะลุกหนีไปแล้วละ
“...” ร่างสูงไม่มีคำตอบอะไร มีเพียงรอยยิ้มที่กว้างกว่าเก่าที่ส่งให้ร่างเล็ก
“ยังจะมายิ้มอีก ลุกไปได้แล้ว เมื่อยนะเนี่ย”
“...” โบ๊ทส่ายหน้าปฏิเสธคำสั่งก่อนจะทำหน้าแบ๊ว(?)แล้วจิ้มนิ้วไปบนหน้าผากตัวเอง หวังจะอ้อนให้รุ่นน้องคนสนิทจูบหน้าผากสักทีสองที
“...”
“เร็วดิ ทีเดียวเอง... นะ” ร่างสูงเร่งรัดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเมื่อเห็นว่าร่างเล็กลังเลจะทำตามที่เขาขอ
“...ทีเดียวนะ”
“อืม” โบ๊ทตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างพลางจิ้มนิ้วไปบนหน้าผากตัวเองเป็นการย้ำ
กีต้าร์สูดหายใจเข้าลึกแล้วปล่อยออกมาคล้ายๆ กับการถอนหายใจ... อาการอ้อนๆ แบบนี้รับมือยากชะมัด... เขาหลับตาแล้วค่อยๆ ก้มหน้าลงไปหาหน้าผากของร่างสูง แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะได้จรดลงบนหน้าผากของร่างสูง เขาก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสนิ่มๆ หยุ่นๆ ที่ริมฝีปาก... เมื่อลืมตา ก็เห็นว่าร่างสูงเป็นฝ่ายที่ยกหัวขึ้นมาจูบเขาเสียเอง...
ริมฝีปากของชายหนุ่มทั้งสองสัมผัสกันอยู่ครู่เดียวก็ผละออกจากกัน... ต่างคนต่างเขิน
“ลุกได้แล้ว” กีต้าร์กล่าวโดยไม่ยอมสบตา
“ยังไม่ลุก”
“ลุกไปได้แล้วน่า ยังจะเอาอะไรอีก ห๊ะ”
“จะลุกได้ไง ต้าร์ยังไม่จูบหน้าผากโบ๊ทเลยนะ”
“เฮ้ยยย ไอ้ลิงภูเขา อย่ามาขี้โกงแบบนี้นะ... แล้วเมื่อกี๊มันไม่ยิ่งกว่าแค่จูบหน้าผากรึไง ห๊า!”
“เมื่อกี๊ไม่นับ...”
“...กวนตีน”
“อะไรนะ”
“...เปล่า”
“...”
“...”
“เอ้า รอไรอยู่ เร็วๆ ดิ เมื่อยไม่ใช่เหรอ”
“เออๆๆๆๆๆๆ ก็ได้ๆ... ”
ว่าแล้วโบ๊ทก็หลับตาพริ้มพร้อมรอยยิ้มแป้นบนใบหน้า รอให้กีต้าร์ก้มลงมาจูบ... หึหึหึ เช้านี้กำไรเห็นๆ...
แต่...
.
เพี๊ยะ!
.
“โอ้ย!”
โบ๊ทร้องเสียงหลงพร้อมยกมือขึ้นมากุมหน้าผากเมื่อโดนกีต้าร์แล่นนิ้วมือทั้งสี่นิ้วลงบนหน้าผากเสียเต็มรัก มิหนำซ้ำ กีต้าร์ยังผลักเขาออกแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขาเกือบตกโซฟา ยังดีว่าใช้แขนยันโต๊ะรับแขกไว้ทัน ไม่งั้นมีหวังลงไปนอนอยู่บนพื้นแหงๆ... กว่าจะตั้งตัวได้ ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็วิ่งปรู๊ดหายเข้าห้องนอนไปแล้ว... ฮึ่มมมมมม
แต่ก็เอาเหอะ ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรเลยสักหน่อยนี่นะ หึหึหึ
ก่อนที่โบ๊ทจะยันตัวลุกขึ้น โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกก็ส่งเสียงพร้อมสั่นครืดครืดเรียกความสนใจจากเจ้าของเครื่อง ร่างสูงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็น “เต็ม” เพื่อนสนิทของเขานั้นเอง
“โหล ไงวะ เชี่ยเต็ม”
“ไอ้โบ๊ท ห้องมึงมีอะไรกินไหม”
“ห๊ะ? ห้องกู?”
“เออ ก็ห้องมึงอะดิ อย่าบอกนะว่ามึงลืมว่าพวกเรานัดกันว่าจะไปอ่านหนังสือสอบที่ห้องมึง”
“เฮ้ย เชี่ย!”
“นั่นไง ชัดเลย... นี่มึงลืมแล้วใช่มะ”
“เปล่าเว้ย กูไม่ได้ลืม แต่พอดีเมื่อวานนี้น้องเบลล์เข้าโรงพยาบาลวะ วันนี้กูต้องไปนอนเฝ้าแล้วกูลืมโทรบอกพวกมึง โทษทีวะ กูลืม”
“อ้าว แล้วน้องเบลล์เป็นไรวะ”
“โดนรถเฉี่ยว”
“เฮ้ย เป็นไรมากป่าว”
“ก็นิดหน่อยว่ะ แต่ป๊าม๊ากูเขาให้นอนดูอาการสักสองสามวัน กูเลยต้องไปนอนเฝ้าเนี่ย”
“เออ ก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก ว่าแต่ น้องมึงอยู่โรงบาลไหนวะ”
“อยู่บำรุงราษฎร์ มึงจะไปเยี่ยมเหรอ”
“เปล่าหรอก กูจะได้พากันไปอ่านหนังสือที่ห้องน้องมึง ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เชี่ย ไอ้เลวววว”
“ฮ่าๆๆๆ กูพูดเล่น... ก็อยากไปเยี่ยมนะ เดี๋ยวเอาไว้กูโทรหามึงอีกทีละกันถ้ากูจะไป”
“เออได้ๆ ขอบใจเว้ย”
“เออๆ งั้นแค่นี้แหละ คุยนาน เปลืองตังค์กู”
“ไอ้สาด”
“ฮ่าๆๆๆ”
“บายเว้ย”
“เออ บายมึง”
เมื่อบทสนทนาจบลง โบ๊ทก็นึกสงสัยขึ้นมาตะหงิดๆ ว่าชาติที่แล้วเขาไปทำอะไรไว้นักหนา ถึงได้เกิดมาแล้วรายล้อมไปด้วยคนเกรียนๆ ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเพื่อนหรือรุ่นน้อง... เอิ่มมมม *แฟน* ก็ด้วย... แต่พอนึกถึงคำพูดที่ว่า “คนที่เกรียนเหมือนกันเท่านั้นแหละถึงจะคบกันได้” ขึ้นมาก็รู้สึกว่าสงสัยไปก็เหมือนเป็นการขว้างงูไม่พ้นคอตัวเองเสียเปล่าๆ...
.
.
.
กีต้าร์อาบน้ำอย่างสบายใจ ไม่รีบร้อน สระผมไปก็เล่นฟองไป สนุกอยู่คนเดียวในห้องน้ำ... กว่าจะอาบเสร็จก็ผ่านไปกว่าสี่สิบนาที กว่าจะแต่งตัวเสร็จก็รวมๆ เวลาเข้าไปเป็นชั่วโมง... เมื่อเสร็จธุระ ต้าร์ก็ออกจากห้องนอนมาเพื่อเรียกให้ร่างสูงไปอาบน้ำ แต่ก็ไม่เห็นร่างสูงบนโซฟาแล้ว กวาดสายตาไปรอบห้องก็ไม่เจอ เลยเข้าใจได้ว่าคงกลับห้องไปแล้ว ว่าแล้วก็หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ดูรอร่างสูง จะได้ลงไปหาอะไรกินด้วยกันก่อนที่ร่างสูงจะออกไปนอนเฝ้าน้องเบลล์ที่โรงพยาบาล
กีต้าร์นึกสงสัยว่า ถ้าโบ๊ทชวนให้เขาไปนอนเฝ้าน้องเบลล์เป็นเพื่อน เขาควรจะตอบตกลงไหม... โดยลึกๆ แล้วเขาคิดว่ามันคงไม่เหมาะสักเท่าไรนัก เพราะว่าเขาก็แค่เป็นคนนอกที่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับน้องเบลล์หรือครอบครัวของโบ๊ทเลยสักนิด อีกอย่างก็คือว่าน้องเบลล์ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับโบ๊ท และเขาก็ไม่พร้อมจะให้คนในครอบครัวของโบ๊ทมาระแคะระคายอะไรอีกด้วย... ดังนั้น วันนี้เขาจะอยู่ที่ห้องเนี่ยแหละ จำได้ว่าวันนี้พวกไอ้ทีและโจจะมาติวกันที่ห้อง... ก็ดีเหมือนกันที่มีเพื่อนๆ มาอ่านหนังสือเป็นเพื่อน เขาคงมีสมาธิมากกว่าที่จะอยู่กับโบ๊ทสองต่อสองเป็นแน่...
ว่าแล้วก็โทรหาทีสักหน่อย เพื่อจะถามว่าจะมากันกี่โมง...
“ฮัลโหลลลลล” กีต้าร์กรอกเสียงสดใสใส่โทรศัพท์ทันทีที่ปลายสายรับสาย
“ว่าไงเปี๊ยก”
“มึงจะมากันกี่โมงเนี่ย”
“อ้าว สรุปว่าไปติวที่ห้องมึงเหรอ”
“อย่าบอกนะว่ามึงลืม พวกมึงเป็นคนตัดสินใจกันเองเลยนะ สาดดดดด”
“กูไม่ได้ลืมเว้ย แต่กูเริ่มงงละเนี่ย เพราะเมื่อกี๊พี่โบ๊ทโทรมาบอกกูว่าวันนี้ไปติวที่ห้องมึงไม่ได้ เพราะมึงกับพี่โบ๊ทจะไปเฝ้าน้องสาวที่โรงพยาบาล แล้วห่างกันมาถึง 5 นาทีมึงก็โทรมาถามกูว่าตกลงกูจะไปกี่โมงเนี่ย โอยยย กูงงค้าบบบ”
“ห๊ะ? ไอ้คุณโบ๊ทโทรไปบอกมึงแบบนั้นเหรอ?”
“เออดิ”
“...กวนตีน”
“ฮ่าๆๆๆๆ พวกมึงนี่นะ ไปคุยกันให้รู้เรื่องก่อนเลยไป สาดดด”
“เชี่ย กูไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่ากูต้องไปด้วย”
“ไม่รู้แหละ เรื่องในครอบครัวมึง กูไม่เกี่ยว ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้สลัด!”
“ไปเลยมึง ไปคุยกับพี่โบ๊ทก่อนเลยว่าสรุปว่ายังไง”
“ไม่คงไม่คุยอะไรทั้งนั้นแหละ มึงมาที่ห้องกูได้เลย แค่นี้นะ กูจะโทรไปบอกไอ้โจก่อน”
“เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวดิวะ ฮ่าๆๆๆๆ...”
“ขำเชี่ยไรครับ ไอ้ที”
“ฮ่าๆๆๆๆ กูขำคนปากดีวะ ฮ่าๆๆๆๆ... ไปเลยมึง ถ้ามึงจะไม่ไปกับพี่โบ๊ทก็ไปให้พี่เขาอนุมัติก่อนเหอะ เดี๋ยวพวกกูจะโดนกระทืบ ส่วนไอ้โจมึงไม่ต้องห่วงหรอก มันกำลังมาบ้านกู... แล้วมึงได้คำตอบสุดท้ายว่ายังไงค่อยโทรบอกกู แค่นี้นะ...” ทีร่ายยาวแล้วตัดจบแบบไม่ให้ต้าร์ได้ตั้งตัว
“เดี๋ยวดิมึ...”
.
ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด
.
“เชี่ย ไอ้เพื่อนเลว แทนที่จะเข้าข้างกัน ดันไล่ให้ไปขออนุญาต... แม่งงงงง”
ร่างเล็กนั่งบ่นใส่โทรศัพท์อยู่คนเดียวก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะรับแขก ตอนแรกก็อยากจะโยนเพื่อระบายอารมณ์แบบใน MV ของพวกดารานักร้องอยู่หรอกนะ แต่ในเสี้ยววินาทีที่จะโยนก็ดันนึกกลัวขึ้นมาซะก่อนว่า “ถ้าโยนพลาดละ เจ๊งเลยนะเว้ย” ว่าแล้วก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาตะหงิดๆ เลยเปลี่ยนใจเป็นแค่วางลงเฉยๆ แล้วหันไปคว้าหมอนมาชกรัวๆ แทนโดยจินตนาการหมอนนั้นให้เป็นหน้าหนุ่มรุ่นพี่ร่างสูง... อ้าว ไหงเป็นงั้นละกีต้าร์!
.
.
.
ส่วนทางร่างสูงที่อยู่ในห้อง 707...
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมือจัดกระเป๋าเพื่อไปผลัดเวรกับเฮียเบนซ์นอนเฝ้าน้องสาวที่โรงพยาบาลโดยที่ไม่ลืมจะเตรียมชีทเรียนและสมุดโน๊ตไปไว้อ่านทบทวนเตรียมสอบในสัปดาห์หน้าอีกด้วย เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จก็ออกจากห้องแล้วเดินข้ามไปยังห้องฝั่งตรงข้าม...
ทันทีที่ร่างสูงเปิดประตูเข้าห้อง 706 เขาก็เห็นร่างเล็กกำลังนั่งกอดหมอนดูโทรทัศน์อย่างสบายอารมณ์ ทุกอย่างดูเกือบจะปกติ ยกเว้นก็แต่... ทำไมไอ้เปี๊ยกมันถึงแต่งตัวบ้านจัง เสื้อยืดเก่าๆ กับกางเกงขาสั้นสีซีดๆ ผมก็ไม่เซท... แต่ที่เห็นแล้วทำเอายิ้มไม่หุบก็คือ ถึงจะแต่งตัวบ้านๆ แบบนี้ แต่กีต้าร์ก็ยังใส่นาฬิกาที่เขาให้ไว้เสมอ
“ไร” กีต้าร์เงยหน้าขึ้นถามด้วยสีหน้างงๆ เมื่อร่างสูงเดินมายืนขวางหน้าแล้วไม่พูดอะไรสักที ประมาณว่า... จะมาบังเพื่อ?
“ยังจะมาถามอีก ทำไมยังไม่แต่งตัว”
“แต่งตัว? ไปไหน” อืมมม จริงๆ แล้วก็พอจะรู้นะว่าที่ร่างสูงถามเนี่ย หมายถึงอะไร แต่ก็ตีเนียนไปก่อนละกัน
“เอ้า ก็ไปโรงพยาบาลไง ไปหาน้องเบลล์”
“อ้อ ใช่ๆๆๆๆ ต้องไป [เยี่ยม] น้องเบลล์” กีต้าร์ถามย้ำ
“อืม ไปแต่งตัวเหอะ หิวข้าวละ แต่ว่าเอาไว้ค่อยซื้อไปกินกับน้องเบลล์” ร่างสูงพยักหน้าแล้วตอบ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ กีต้าร์
“โอเค”
ร่างเล็กตอบรับเสียงสดใส เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ได้บอกให้เขาจัดกระเป๋า แถมเขาถามย้ำแล้วว่าแค่ไปเยี่ยมเฉยๆ ไม่ได้พูดถึงการค้างคืนเลยแม้แต่น้อย ในใจนึกสงสัยตะหงิดๆ ว่า “ทำไมไอ้คุณโบ๊ทมันไม่ชวนให้ไปนอนค้างด้วยหว่า อืมมม หรือว่าลืม...
อืมมมมม แต่ก็ดีแล้วละ เพราะเราไม่ได้จัดกระเป๋าไปจึงพอจะใช้เป็นข้ออ้างที่ดูสมเหตุสมผลได้ดี ดังนั้นแค่ออกจากคอนโดฯ ได้ก็เรียกว่าอยู่ในระยะปลอดภัยแล้วละ หึหึหึ” ว่าแล้วก็รีบแจ้นเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...
แต่แล้ว ร่างสูงก็ส่งเสียงเรียกให้ต้าร์ได้ใจหาย...
“ต้าร์”
“หืม?” ร่างเล็กหันกลับไปตามเสียงเรียกด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ
“อย่าลืมเตรียมชีทไปนั่งอ่านด้วยละ”
“อือ”
ฟุ่วววววว โล่งไปที...
.
.
.
โบ๊ทและต้าร์พากันไปถึงโรงพยาบาลในช่วงบ่ายโดยไม่ลืมซื้อข้าวกล่องขึ้นไปทานกันบนห้อง เมื่อทั้งสองหนุ่มไปถึงห้องน้องเบลล์ ก็พบว่าในห้องมีทั้งป๊า ม๊าและน้องเบลล์กำลังนั่งทานขนมกันอยู่พลางดูโทรทัศน์กันอย่างอารมณ์ดี
“เฮียโบ๊ทททท” น้องเบลล์เอ่ยเรียกเสียงใสตั้งแต่เห็นร่างพี่ชายยังไม่พ้นชอบประตู
“อ้าว มาได้สักทีนะตาโบ๊ท น้องนั่งรอแต่เช้าแล้วเนี่ย อ้าวกีต้าร์ก็มาเหรอลูก” ม๊ากล่าวทักแกมแซวลูกชายก่อนจะเห็นร่างเล็กที่เดินตามร่างสูงมาติดๆ
“แฮะๆ ดีป๊าดีม๊า” ร่างสูงกล่าวพลางยกมือไหว้พ่อแม่ กีต้าร์เองก็ยกมือไหว้ด้วยเช่นกัน
“พี่ต้าร์ก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนน้องเบลล์เหรอ” เบลล์กล่าวถามเสียงสดใสด้วยความที่ส่วนตัวก็รู้สึกถูกชะตากับเพื่อนรุ่นน้องของพี่
ชายอยู่แล้ว
“อ้อ เปล่...” กีต้าร์กำลังจะกล่าวปฏิเสธ แต่ก็โดนร่างสูงกล่าวแทรกเสียก่อน...
“ใช่แล้วละน้องเบลล์ วันนี้เฮียกับต้าร์จะมาอยู่กับน้องเบลล์ทั้งวันทั้งคืนเลย ดีไหม”
คำพูดของร่างสูงทำเอากีต้าร์หน้าเหวอ เขารีบหันไปจ้องหน้าร่างสูงก่อนจะดึงเข้าไปใกล้ๆ แล้วพูดเบาๆ “ฮึ่ย ผมนอนไม่ได้หรอก เดี๋ยวเย็นๆ ผมก็กลับคอนโดฯ แล้ว”
“ทำไมจะนอนไม่ได้” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยสีหน้างงๆ
“ผมไม่ได้เอาอะไรมาเลย จะนอนได้ยังไง เกงในก็ไม่มีมาเปลี่ยนนะเนี่ย”
“ไม่เป็นไร”
“บ้าเหรอ ไม่เป็นไรได้ไง”
“ไม่เป็นไร”
“ฮึ่ย ไม่มีเกงในเปลี่ยนนี่เรื่องใหญ่นะ มาบอกไม่เป็นไรได้ไงละ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เพราะโบ๊ทเตรียมมาให้หมดแล้ว นี่ไง อยู่ในกระเป๋าหมดแล้ว เกงในของต้าร์โบ๊ทก็หยิบมา ไม่ลืม” ร่างสูงกล่าวหน้าตายพลางยกกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นเล็กน้อย
“..แล้ว... แล้วจะนอนได้ยังไง ไม่มีเตียงให้ผมนอนสักหน่อย”
“โซฟามันปรับเป็นเตียงได้ ดึงเบาะตรงใต้ที่นั่งออกมาก็กลายเป็นเตียงแล้ว แค่สองคนนอนได้สบายๆ” ร่างสูงกล่าวโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าไอ้น้ำเสียงสบายๆ ของตัวเองนั้น มันทำให้ต้าร์อยากจะทึ้งหัวตัวเองให้เสียทรงให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเสียให้ได้... คิดว่ารอดแล้วเชียว มิน่า ไม่เอ่ยปากถามสักกะแอะ...
“ฮืมมมมม”
“อ้าว สองหนุ่มนั่นนะ จะยืนกระซิบอะไรกันอีกนานไหม ซื้อข้าวมาก็รีบมากินซะให้เรียบร้อยสิลูก เดี๋ยวเพื่อนๆ ของน้องเบลล์เชาจะมากันบ่ายๆ เนี่ย จะได้เก็บให้เรียบร้อย ไม่ใช่มานั่งกินต่อหน้าแขกอยู่ละลูก” ม๊าของโบ๊ทเอ่ยเรียก เลยทำให้ทั้งสองหนุ่มต้องผละออกจากกันแล้วรีบสาวเท้าเดินไปนั่งลงที่โต๊ะ ส่วนกีต้าร์ก็แยกตัวไปหยิบจานและช้อนส้อมด้วยสีหน้าเหมือนเด็กถูกขัดใจ
หลังจากที่สองหนุ่มมาถึงกันได้สักพักใหญ่ๆ ป๊าและม๊าก็กลับ เพราะมีนัดไปทานข้าวกับผู้บริหารของบริษัทใหญ่ที่กำลังจีบให้มาเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท ส่วนเฮียเบนซ์ก็มีประชุมที่นครปฐม เลยต้องรีบออกไปตั้งแต่เช้ามืด... น้องเบลล์ก็ออกมานั่งเล่นนั่งคุยกันพี่ชายและรุ่นพี่ร่างเล็กอยู่สักพักใหญ่ๆ ก็ขอตัวไปนอนพักผ่อนเพราะเริ่มมึนหัว แต่ก่อนแยกตัวไปพักผ่อนก็ยังกล่าวติดตลกอีกว่า “สงสัยเบลล์พูดมากไป เลยปวดหัวเลย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
และแล้วก็ได้เวลาที่ทั้งสองหนุ่มจะนั่งอ่านหนังสือกันเงียบๆ เสียที... แต่กว่าที่ร่างเล็กจะรวบรวมสมาธิได้ก็ผ่านไปหลายสิบนาที เพราะยังรู้สึกขัดใจกับท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของร่างสูงที่แอบเก็บเสื้อผ้าของเขามาด้วยโดยที่ไม่ยอมบอก และเขาเองก็ไม่ได้อยากจะนอนเฝ้าน้องเบลล์ด้วยสักเท่าไรนัก... ถ้าแช่งให้ไอ้ทีท้องเสียจนต้องเข้าโรงพยาบาลตอนนี้จะยังทันไหมนะ จะได้ไปนอนเฝ้าไอ้ทีแทนที่จะต้องมานอนเฝ้าน้องเบลล์กับไอ้คุณโบ๊ทแบบนี้ ไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรน้องเบลล์หรอก แค่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมสักเท่าไรนักในความคิดของตัวเขาเองที่มองตัวเองว่าเป็นคนนอก...
ร่างสูงนั่งอ่านหนังสือด้วยสีหน้าสบายๆ อยู่บนโซฟา ส่วนร่างเล็กแยกมานั่งอ่านอยู่ที่โต๊ะอาหารเพราะถ้านั่งอยู่ใกล้ๆ ก็กลัวว่าร่างสูงจะทำอะไรรุ่มร่าม ส่อเสี่ยงต่อการที่น้องเบลล์จะมาเห็นเข้าได้ง่ายๆ... แต่ก็ไม่วายจะโดนกวนประสาทเมื่อเหล่ตาไปมองร่างสูงแล้วร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมลูบเบาะนั่งโซฟาราวกับต้องการจะย้ำว่า นี่แหละที่นอนของเราคืนนี้... หึหึ...
กีต้าร์เบ้ปากก่อนจะหันหน้าหนีกลับมาสนใจชีทบทเรียนตรงหน้า ท่าทางโดนขัดใจแบบนั้นทำเอาโบ๊ทยกยิ้มอย่างอดไม่ได้ที่ได้แกล้งร่างเล็ก... จริงๆ แล้วจะว่าแกล้งก็ไม่เชิง เพราะเขาอยากให้ต้าร์มาค้างด้วยกันจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่นแต่อย่างใด แต่เขารู้ดีว่าถ้าถามไอ้เจ้าเปี๊ยก ก็คงจะได้คำปฏิเสธอย่างแน่นอน เลยจัดการเตรียมเสื้อผ้าและแปรงสีฟันมาให้เองเลย ของในห้อง 707 ก็มีอยู่อยู่แล้ว จึงจัดใส่กระเป๋าได้เลย ไม่ต้องถามให้เมื่อยปาก ดีไม่ดีจะพลั้งพลาดโดนไอ้เจ้าเปี๊ยกตลบหลังหลุดรอดไปได้เสียอีก มัดมือชกแบบนี้แหละ ดีแล้ว
ทั้งสองหนุ่มนั่งอ่านหนังสือกันได้อีกสักพัก เพื่อนๆ ของน้องเบลล์ก็ยกขบวนกันมาเยี่ยมไข้กันนับสิบชีวิต ทั้งหญิงทั้งชาย... โบ๊ททำหน้าที่พี่ชายคนป่วยได้เป็นอย่างดี เข้าไปดูแลเทคแคร์น้องๆ อย่างเป็นกันเอง ส่วนกีต้าร์ออกจะดูเกร็งๆ ไปสักนิด ด้วยความที่ไม่ใช่คนที่อัธยาศัยดีกับคนที่ไม่คุ้นเคยสักเท่าไรนัก... กว่าน้องๆ จะกลับกันไปก็ทำเอาเสียเวลาอ่านหนังสือไปหลายชั่วโมง
ตอนเย็นหลังจากที่เพื่อนๆ กลับกันไปหมดแล้ว น้องเบลล์ก็อาบน้ำเตรียมตัวนอน ในหัวมีความสงสัยที่เกิดจากการได้ยินเพื่อนคนหนึ่งถามพี่ชายของตัวเองว่า “เฮียโบ๊ทมีแฟนแล้วรึยังอะคะ” แล้วพี่ชายตอบกลับไปแบบเขินๆ ว่า “มีแล้ว” แต่พอโดนตื้อโดนถามต่อ ก็อ้อมแอ้มตอบเลี่ยงๆ ไป จึงทำให้น้องเบลล์สงสัยว่าเฮียโบ๊ทมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร ตั้งแต่เลิกกับพี่ที่ชื่ออะไรสักอย่างคนนั้นไปเมื่อปีที่แล้วก็ไม่เห็นว่าจะ in relationship with ใครเลยสักคน วันๆ ก็เห็นอยู่แต่กับเพื่อนๆ และพี่กีต้าร์เท่านั้น ไม่เห็นมีถ่ายรูปหรือ check-in กับสาวไหนเลยสักคน... หรือว่าจะแค่ตอบเลี่ยงๆ ไปเพราะไม่ได้สนใจเพื่อนของน้องเบลล์ เลยไม่อยากให้ความหวัง... อืมมม คงจะเป็นเช่นนั้นละมั้ง เอาไว้ค่อยถามพี่ต้าร์เอาก็ได้ว่าเฮียไปแอบซุกสาวคนไหนไว้หรือเปล่า...
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ น้องเบลล์ก็จะออกมานั่งเล่นกับพี่ชายอีกสักพักก่อนทานยานอน ออกมาจากห้องของตัวเองก็มาเห็นว่าเฮียโบ๊ทกับพี่กีต้าร์ของน้องเบลล์นั้นกำลังยืนช่วยกันล้างจานล้างแก้วอยู่ที่อ่างล้างจานที่โซนครัวติดกับโซนห้องนั่งเล่น น้องเบลล์ยิ้มให้กับท่าทางขี้เล่นของพี่ชายตัวเองที่ท่าทางจะชอบรังแกรุ่นน้องร่างเล็กอยู่ไม่น้อย เพราะเท่าที่เห็นก็คือว่าล้างกันไปก็แกล้งกันไป ดูคล้ายๆ กับเด็กสองคนที่กำลังเล่นสนุกกันมากกว่า...
แต่แล้ว ก่อนที่น้องเบลล์จะได้เอ่ยปากแซวอะไร ก็มีภาพที่ทำให้เบลล์ต้องใจเต้นและตกใจ... เพราะภาพที่เห็นคือพี่ชายของตัวเองใช้แขนโอบคอรุ่นน้องร่างเล็กแล้วดึงเข้ามาจูบขมับก่อนที่จะเลื่อนมือตำลงไปโอบเอวรุ่นน้องร่างเล็ก... นี่หรือคือท่าทางของคนที่เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องเขาทำกัน...
.
.
.
“เฮีย...”.
.
.
ภาพสุดท้ายเป็นภาพของชายหนุ่มสองคนผละตัวออกจากกัน ก่อนที่ร่างสูงจะหันไปตามเสียงเรียกแผ่วเบา... ความเงียบเขาปกคลุมพื้นที่ในห้องไปโดยปริยาย...
นอกห้องมีเสียงพยาบาลเดินผ่านพร้อมๆ กับเม้าท์ละครหลังข่าวเรื่องโปรดไปพลาง
“เหรอๆ เธอ พระเอกกับนางเอกโดนคนเห็นตอนกอดจูบกันเหรอเธอ”
“ใช่แล้ว ฉันเดาไม่ผิดเลยละเธอ”
“แล้วเป็นไงต่อละ”
“แหม ของแบบนี้จะมาเล่าก่อนก็ไม่สนุกสิ มันต้องติดตามตอนต่อไปจ๊ะ”
.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในช่วงที่เพื่อนของน้องเบลล์มาเยี่ยมที่โรงพยาบาล โบ๊ทได้ทำหน้าที่พี่ชายผู้ป่วยเป็นอย่างดี ดูแลเพื่อนๆ ของน้องสาวอย่างทั่วถึงทั้งหญิงทั้งชาย มีบางคนที่โบ๊ทคุ้นกันมานานเพราะเป็นเพื่อนเบลล์มาหลายปี แต่หลายๆ คนก็เป็นเพื่อนหน้าใหม่ที่คาดว่าคงจะเพิ่งรู้จักกันตอนขึ้นมัธยมเป็นแน่
ส่วนกีต้าร์ เนื่องจากไม่คุ้นกับการคลุกคลีกับคนแปลกหน้าสักเท่าไรนัก จึงเลือกที่จะนั่งเล่นเกม Tower Defense ในโทรศัพท์มือถือ (ของคุณโบ๊ท) แทน... เล่นไปเพลินๆ ไม่สนใจใคร... เล่นๆ ไป เดี๋ยวตาก็ลุกวาว ปากยิ้มแป้น แปลได้ว่าเล่นผ่านด่านไปได้ด้วยดี... หรือไม่ก็หรี่ตาเป็นขีดพร้อมทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ ก็แปลได้ว่าเล่นแพ้... โดนขัดใจ จิ๊จ๊ะ จิ๊จ๊ะ
แต่ด้วยท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของไอ้เจ้าเปี๊ยกเนี่ยแหละ ที่ทำให้ร่างสูงนึกหมั่นไส้... แทนที่จะมาช่วยกันรับแขก เพราะเอาเข้าจริงๆ เขาเองก็ไม่ได้ชอบกับการต้องมาพูดคุยดูแลคนที่ไม่สนิทกันด้วยสักเท่าไร แต่ก็ต้องทำไปด้วยหน้าที่ของความเป็นพี่ และตอนนี้ เขาก็คิดว่าต้าร์เองก็มีหน้าที่(ของความเป็นแฟน)ที่ต้องช่วยเขาเช่นกัน...
ว่าแล้วก็...
“เดี๋ยวเฮียมานะ”
ร่างสูงกล่าวแทรกบทสนทนากลางวงเด็กวัยรุ่นก่อนจะแทรกตัวออกจากกลุ่มแล้วเดินตรงไปยังร่างเล็ก... ส่วนร่างเล็กก็ไม่ได้รู้ตัว ไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่จับจ้องอยู่กับเกมในมือ... และในขณะที่ป้อมปืนของเขากำลังระดมลูกกระสุนและระเบิดใส่ฝูงมอนสเตอร์เป็นกลุ่มสุดท้ายของด่านอยู่นั่นเอง ก็มีมือใหญ่ทาบปิดหน้าจอก่อนจะใช้นิ้วก้อยไปสะกิด(?)ปุ่มปิดหน้าจอ... Game Over!
“ฮึ่ย!!... *โอ้ย* เชี่ย!!”
ร่างเล็กอุทาน ก่อนจะตามด้วยคำสบถหลังจากที่โดนร่างสูงดีดหน้าผากเข้าให้อย่างจัง ยังมิวายหันไปมองหาเรื่องร่างสูงโดยมีมืออีกข้างกุมหน้าผาก
“จะมองให้ท้องเลยไง? ลุก ไปช่วยกันดูแลน้องหน่อยดิ เอาแต่เล่นเกมอยู่ได้”
ว่าแล้วก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง... กีต้าร์ได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตัวเองที่มีโทรศัพท์ที่เล่นเกมอะไรก็ไม่ได้ แชทได้อย่างเดียว... ซึ่งปกติก็ไม่เคยจะขอ PIN ใครมาแชทอะนะ มีแค่เพื่อนเกรียนๆ ไม่กี่คน...
โบ๊ทเดินกลับไปยังกลุ่มน้องๆ ก่อนจะหันกลับมาพยักหน้าเรียกให้ต้าร์เดินตามไป กีต้าร์ก็ทำมึนตีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว จนโบ๊ทต้องทำท่าเหมือนจะกลับมาลากตัวออกไป เลยยอมแงะตัวออกจากโซฟาแต่โดยดี... แล้วก็ไปยืนยิ้มแห้งๆ ให้น้องๆ ที่เข้ามาทักทาย... ท่าทางเก้ๆ กังๆ ดูเกร็งๆ แบบนี้ ทำให้ทุกคนในที่นั้นรู้สึกได้ตรงกันว่า พี่คนนี้น่าแกล้งชะมัด... แต่ก็ไม่มีใครลงมือหรอกนะ
กีต้าร์เข้าไปคลุกวงในได้สักพักก็เริ่มมีสิ่งที่ทำให้ใจเต้นระส่ำ เมื่อหูของเขานั้นไปได้ยินเด็กสาวคนหนึ่งถามโบ๊ทด้วยเสียงอายๆ ว่า
“เฮียโบ๊ทมีแฟนหรือยังค่ะ”
เท่านั้นแหละ สมองของกีต้าร์ก็ไม่รับรู้ถึงโสตเสียงใดๆ อีกเลย เอาแต่จับจ้องว่าโบ๊ทจะตอบว่าอะไร... ร่างสูงหน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะหันมาสบตาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ แล้วหันไปตอบกับเด็กสาวคนนั้นว่า
“มีแล้ว”
คำตอบของร่างสูงทำเอาน้องๆ ทำหน้าผิดหวังกันเป็นแถบ แต่ก็ผิดหวังอยู่กี่วินาทีก่อนที่ห้องจะกลับมาเจี๊ยวจ๊าวอีกครั้งด้วยคำถามที่ตื้อถามว่าแฟนโบ๊ทเป็นยังไง สวยไหม ขอดูรูปหน่อย อะไรประมาณนี้... และแล้ว โบ๊ทก็ทำเอากีต้าร์ต้องหายใจสะดุดอีกครั้ง เมื่อโบ๊ทหันมาสบตาเป็นรอบที่สองพร้อมรอยยิ้มเขิน... ถึงแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีที่สบตา แต่ก็เป็นเสี้ยววินาทีที่พรรณนาความรู้สึกอะไรต่อมีอะไรได้เป็นล้านๆ คำ...--------------------------------------------------
FlapJack Corner:
เต็มบท + โบนัส ยาวๆ เอาให้จุกกันไปเลยทีเดียว แต่ใจเย็นๆ ก่อน เพราะผมต้มมาม่าไว้ ใกล้จะอืดคาชามแล้วด้วย รับรอง อิ่มยาว 
ส่วนกิจกรรมชิงน้องหมี เอาไว้ติดตามกันอีกทีนะ ไม่นานเกินรอครับ (ยังนึกไม่ออกว่าจะให้ทำอะไรเพื่อชิงน้องหมีดี มีใครเสนอไรมะ??? 
)
+1 กันไป แทนน้ำใจที่ไม่ทิ้งกัน 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648986 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก