LOVE HIGH STORY – 52 – Choices| ตัวเลือก “เฮีย...”.
.
เสียงเรียกอันแผ่วเบาของเบลทำเอาทั้งโบ๊ทและต้าร์สะดุ้ง ผละแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติ แต่ยังไงก็ช้าเกินกว่าจะปิดบังอะไรได้อีก...
“เบล...” ร่างสูงเอ่ยเรียกน้องสาวเสียงแผ่วด้วยสีหน้าที่ตกใจไม่แพ้กับน้องเบล
“เอ่อ... คือ เบลแค่จะออกมาเอาน้ำกินยาเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอกเฮีย” พูดเสร็จก็ค่อยๆ เดินไปหยิบแก้วของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ในโซนรับแขกด้วยสีหน้าที่ยังค่อนข้างช๊อคกับสิ่งที่ได้เห็นและรับรู้
“เบล...”
“...หืม?” น้องสาวหยุดเดินแล้วหันมาตามสียงเรียกของพี่ชาย พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติให้มากที่สุด
“...คือ...”
“เบลแคจะออกมาเอาน้ำนะเฮีย พอดีน้ำในห้องมันหมด...”
“...”
“...”
“เบลมีอะไรจะถามเฮียไหม” ร่างสูงตัดสินใจพูดออกไป เพราะในใจลึกๆ แล้ว เขาอยากให้ทุกอย่างมันชัดเจน มีอะไรก็พูดกัน เพราะมาถึงขั้นนี้แล้ว จะปิดบังหรือไม่พูดอะไรกันก็มีแต่จะสร้างความกระอักระอ่วนให้กับทุกฝ่าย
“...” เบลหยุดฝีเท้าแล้วยืนนิ่งใบหน้าหลุบต่ำ
“...” เมื่อเห็นว่าน้องมีท่าทีลังเล โบ๊ทก็เลยหันไปมองร่างเล็กที่ยืนหน้าเครียดอยู่ข้างๆ ก่อนจะยื่นมือไปกุมมือเย็นๆ ของร่างเล็กแล้วส่งสายตาที่บอกว่า “ไม่เป็นอะไร” ตรงไปให้แววตาหม่นจากดวงตากลมโต
“...ไม่... ไม่มีหรอกเฮีย จะให้เบลถามอะไรละ”
“ก็... อะไรที่เบลอยากรู้หรือสงสัย...”
“...” เบลยืนนิ่ง ทำหน้าครุ่นคิดเหมือนกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะพูดหรือไม่พูดดี
“...”
“...เบลเหนื่อยแล้วอะเฮีย เบลขอไปนอนก่อนนะ” หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เบลก็ตัดสินใจว่าเธอยังไม่พร้อมจะฟังอะไรจากพี่ชายของเธอทั้งนั้น ยิ่งเห็นว่าพี่ชายหันไปกุมมือรุ่นน้องคนสนิท ก็ยิ่งรู้สึกว่ายังไม่พร้อมจะรับฟังอะไรทั้งนั้น ว่าแล้วก็ก้าวขาเดินตรงเข้าห้องนอน...
“เดี๋ยวเบล...”
“...ค่ะ?”
“เฮียไม่อยากให้มันค้างคา แต่ถ้าเบลไม่พร้อมจะคุยก็ไม่เป็นไร... แค่... ไม่ว่าเบลจะเห็นอะไร หรือเบลจะคิดยังไงเกี่ยวกับเฮีย... เฮียขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า [ใช่] และเฮียก็ไม่คิดจะแก้ตัวหรือปิดบังอะไร ถ้าเบลพร้อมที่จะคุย พร้อมที่ถามเฮียเมื่อไร ก็บอกละกันนะ...” ร่างสูงกล่าวโดยที่กุมมือร่างเล็กไว้แน่น... สิ่งที่ร่างสูงพูดออกไปทำเอากีต้าร์ใจเต้น... ตึกตึก... อยู่ในอก
“...ค่ะ...” หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะก้าวขาหายเข้าห้องไปพร้อมกับบานประตูที่ปิดสนิท
.
.
บรรยากาศภายในห้องยังคงถูกความเงียบเขาปกคลุม ชายหนุ่มทั้งสองยังคงจับมือกันแน่น แต่ไม่มีคำพูดใดเผยออกมาจากปากเลยสักคำ... ทั้งโบ๊ทและกีต้าร์ต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียด โดยเฉพาะโบ๊ทที่ดูเป็นคนที่ลำบากใจและเป็นกังวลมากที่สุด... ไหนต้องแคร์ความรู้สึกน้อง ไหนต้องแคร์ความรู้สึกของกีต้าร์ แล้วไหนต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอีก...
กีต้าร์บีบมือร่างสูงเบาๆ... คงอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่หาคำพูดไม่ได้... ร่างสูงรู้สึกได้ถึงความห่วยใยผ่านสัมผัสกระชับที่ประสานอยู่ที่มือและสายตาที่ส่งผ่านดวงตากลม... โบ๊ทหันมามองหน้าร่างเล็กพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า แต่ดวงตาคมคู่นั้นไม่สามารถซ่อนอะไรจากร่างเล็กได้... ดูก็รู้ว่ากลุ้มและหนักใจอยู่ไม่น้อย
“เป็นไร หน้าเครียดเชียว” โบ๊ทเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“ไม่ต้องมาแกล้งยิ้มเลย...”
“ไม่ได้แกล้งยิ้มสักหน่อย... เอ็งก็เหมือนกัน หน้าเป็นตูดเชียว ยิ้มหน่อยสิ”
“...”
“นะ... ยิ้มนิดนึง” เมื่อร่างเล็กยังไม่ยอมยิ้ม ร่างสูงก็เลยบีบแก้มร่างเล็กให้ปากกลายเป็นโค้งคล้ายๆ ยิ้ม
“ยังจะมาตลกอีกนะ”
“นะ... ยิ้มให้โบ๊ทหน่อยสิ” ถึงจะท่าทางเล่นๆ แต่แววตาคู่นั้นกลับหม่นลง... กีต้าร์สังเกตได้และรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นแววตาแบบนี้จากร่างสูง ว่าแล้วก็เลยฉีกยิ้มกว้างๆ ให้ไปหนึ่งที... เพียงแค่นั้น ร่างสูงก็ยิ้มตอบแล้วเขยิบตัวเข้ามาสวมกอดร่างเล็กก่อนจะค่อยๆ กระชับวงแขนแล้วพาดคางลงบนไหล่
กีต้าร์โอบแขนไปสวมกอดแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะกล่าวติดตลก “เห็นไหมละ น้องมาเห็นเลย คุณโบ๊ทอะ ชอบทำอะไรรุ่มร่าม บอกก็ไม่ฟัง... ผมเสียหายนะเนี่ย”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... น้องเบลไม่ว่าหรอก เขาออกจะปลื้มเอ็งนะ”
“ใครบอก... เมื่อกี๊น้องเบลดูตกใจมากเลยนะ...”
“อืม ก็คงช็อคแหละ... เอาไว้ให้เบลพร้อมคุยแล้วค่อยคุย”
“แล้ว... น้องเขาจะโอเคเหรอ... ที่เรา...”
“ไม่รู้หรอก... แต่ยังไงโบ๊ทก็ไม่คิดจะปิดบังอยู่แล้ว คิดไว้แล้วว่าสักวันก็จะบอกน้องเบลอยู่แล้วละ”
“คุณโบ๊ทอยากให้น้องเบลรู้อยู่แล้วเหรอ”
“อืม แต่ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“ทำไมถึงอยากให้น้องเบลรู้ละ”
“ก็... ยังไงเราก็จะคบกันไปจนตายกันไปข้างนึงไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นจะให้มาหลบๆ ซ่อนๆ ก็คงยาก... โบ๊ทอยากให้ที่บ้านรู้เรื่องของเรา... ถึงแม้ว่ามันจะฟังดูบ้าและท่าทางจะเป็นปัญหาก้อนโต แต่ถ้าพวกเขาเข้าใจ เราสองคนก็จะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจริงๆ ได้ ไม่ใช่แค่ในคอนโดฯ เท่านั้น... แต่ก็ไม่ใช่ว่าโบ๊ทจะบอกป๊าม๊าเลยหรอกนะ อาจจะรอให้เรียนจบมีงานทำก่อน”
“แล้ว... ถ้าพวกเขาไม่เข้าใจละ...”
“อืม... เราก็หนีไปอยู่เชียงใหม่เลยดีไหม หรือไปภูเก็ตก็ได้”
“จะบ้าเหรอคุณโบ๊ท... คอนโดฯ เราก็มี”
“ก็ถ้าป๊ายึดคอนโดฯ โบ๊ทละ”
.
“...ห้องผมไง...”.
คำพูดของร่างเล็กทำเอาร่างสูงสบายใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก... เหมือนเป็นการบอกอ้อมๆ ว่าถึงอย่างไรเขาก็จะยังมีต้าร์อยู่เสมอ... รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนหน้าหล่อใส ว่าแล้วก็กระชับวงกอดให้แน่นขึ้น เผื่อว่าต้าร์จะรู้สึกได้ว่าคำพูดของต้าร์ ทำโบ๊ทใจเต้นได้แค่ไหน
“โอยยยย จะกอดแน่นจนให้ผมหายใจไม่ออกตายเลยรึไง” กีต้าร์บ่นกลบเกลื่อนความเขินในคำพูดของตัวเอง... ชวนผู้ชายเข้าห้องนะเอ็ง ฮ่าๆ
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... เอ็งนี่มัน...”
“อะไรๆ พูดดีๆ นะ”
“...น่ารัก”
“... บ้า... ( -//////-)”
“ฮ่ะ ฮ่ะ... เอ็งไปอาบน้ำเหอะ จะได้นอน”
“อือ”
“...”
“...”
“...”
“คุณโบ๊ท...”
“หืม?”
“ก็ปล่อยสิ!”
“ฮ่าๆๆ ลืม”
.
.
เวลาของผู้ชายสองคนกลายเป็นเวลาของคนสามคนไปโดยไม่รู้ตัว เพราะน้องเบลแง้มประตูแอบดูและแอบฟังอยู่ตลอด... ภาพตรงหน้าทำเอาใจเต้นระส่ำอย่างไม่เคยมาก่อน มันเกิดจากความรู้สึกหลากหลายที่ปนเปกันอยู่ในอก...
แต่ถ้าถามว่าโกรธไหม... ก็ตอบไม่ได้ว่าโกรธหรือไม่โกรธ
ยังตอบอะไรไม่ได้ เพราะยังรู้สึกตกใจไม่หาย ใจหนึ่งก็รู้สึกผิดหวังในตัวพี่ชาย เพราะเฮียโบ๊ทไม่เคยมีท่าทีว่าจะหันมาคบผู้ชายด้วยกันเลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ก็มีแต่แฟนผู้หญิงมาตลอด แล้วนี่มันอะไร?... จริงๆ แล้ว กว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา ก็พอจะรู้สึกตะหงิดๆ อยู่บ่อยครั้งถึงความสนิทสนมในความสัมพันธ์กับพี่ต้าร์ แต่ด้วยความที่เข้าใจว่าผู้ชายเขาคงสนิทกันแบบนั้นได้เหมือนกัน เลยไม่เคยได้ตั้งคำถามเผื่อไว้ในใจ ไม่เคยคิดจะกังขาในความบริสุทธิ์ใจในความสนิทสนมของพี่ชายทั้งสอง
สำหรับเบลแล้ว จะคิดไป มันก็เป็นสิ่งที่เห็นได้ทั่วไปในกรุงเทพฯ อยู่แล้ว... ผู้ชายเดินจูงมือกัน เดทกัน มีให้เห็นเยอะแยะแถวสยาม... เห็นทีไรก็ไม่เคยนึกติดใจอะไร แต่พอมากลายเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง กลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก...
หญิงสาวค่อยๆ ดึงประตูปิดแล้วเดินกลับไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียง พยายามไล่ภาพที่เห็นให้พ้นสมอง แล้วข่มตาหลับ...
.
.
.
เมื่อกีต้าร์อาบน้ำเสร็จ ก็ออกมาเจอเตียงโซฟาที่ร่างสูงจัดการแปลงสภาพไว้เสร็จสรรพพร้อมนอน... โบ๊ทนั่งพิงพนักพิงหลังของโซฟา สายตาจับจ้องอยู่บนหนังสือเรียนที่อยู่ในมือก่อนจะละสายตามามองและส่งยิ้มให้ร่างเล็ก ร่างเล็กยิ้มตอบก่อนจะเดินไปหยิบชีทและสมุดโน๊ทแล้วลงไปนั่งข้างๆ ร่างสูง... ไม่มีใครพูดอะไร ต่างคนต่างนั่งอ่านหนังสือกันเงียบๆ... มีเพียงไหล่ของทั้งสองคนเท่านั้นที่ชนกัน...
เวลาผ่านไปนับชั่วโมง จนความง่วงเข้าโจมตีเปลือกตาของชายหนุ่มทั้งสอง ว่าแล้วก็พากันวางหนังสือแล้วปิดไฟนอน... คืนนี้คงเป็นคืนแรกตั้งแต่ตกลงคบกันที่โบ๊ทนอนโดยไม่กอดกีต้าร์ ด้วยความที่เกรงใจว่าน้องสาวจะตื่นมาเห็นอีก แต่นอนไปได้เพียงครู่เดียว โบ๊ทก็จับมือต้าร์อยู่ใต้ผ้าห่ม กุมอยู่อย่างนั้นจนผลอยหลับไป...
ส่วนกีต้าร์ เขายังไม่หลับ เพียงแค่นอนหลับตาอยู่อย่างนั้นจนแน่ใจว่าร่างสูงหลับไปแล้ว... กีต้าร์ลืมตาขึ้นมากลางดึก พยายามหรี่ตาดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาตี 3 กว่าแล้ว... ว่าแล้วก็หันไปมองหน้าร่างสูงที่หลับอยู่ข้างๆ ก่อนค่อยๆ ดึงมือตัวเองออกจากมือร่างสูง... เขาลุกไปเก็บของใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง ด้วยความที่กลัวร่างสูงจะตื่นขึ้นมาเห็น... เขาจะกลับคอนโดฯ
จริงๆ แล้วกีต้าร์อยากกลับคอนโดฯ ตั้งแต่วินาทีที่น้องเบลเห็นเขากับโบ๊ทที่อ่างล้างจานแล้วละ แต่วินาทีนั้นเขารู้สึกว่าเขายังต้องอยู่ข้างๆ โบ๊ท ถึงแม้ว่าเมื่อดูจากสถานการณ์แล้วเขาพบว่าในห้องนี้ไม่มีพื้นที่สำหรับคนนอกอย่างเขา... นี่เป็นเรื่องของพี่-น้องที่ควรจะเคลียร์กันโดยไม่ต้องมีเขามาทำให้เสียบรรยากาศ... ทั้งโบ๊ทและเบลควรจะคุยกันได้โดยไม่ต้องมาเกรงใจเขา... และอีกอย่างก็คือต้าร์รู้สึกว่า ถ้าเขายังอยู่ น้องเบลก็คงจะไม่สบายใจเป็นแน่
ว่าแล้วก็ค่อยๆ เดินไปที่ประตูห้อง แต่ก่อนที่มือจะเอื้อมถึงลูกบิดประตู ก็ได้ยินเสียงทุ้มอันคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง...
“ต้าร์...”กีต้าร์ชะงัก แต่ไม่หันไปตามเสียงเรียก... ยืนนิ่งอยู่เพียงชั่วอึดใจก็เอื้อมมือไปบิดลูกบิดแล้วเปิดออกก่อนจะเอ่ยพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“ผมกลับก่อนนะ เอาไว้เจอกันที่คอนโดฯ ก็แล้วกัน... ถ้าน้องเบลเขาจะคุยด้วย ก็อย่าไปเกรียนใส่เขาละคุณโบ๊ท ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ว่าแล้วก็ก้าวขาออกพ้นประตู... แต่ก่อนที่จะได้ปิดประตู ก็มีมือมาดันบานประตูเอาไว้เสียก่อน
“เอ็งมาบอกว่าไม่ให้คนอื่นเกรียน ทั้งๆ ที่เอ็งกำลังเกรียนใส่โบ๊ทเนี่ยนะ ต้าร์... อยู่ๆ ก็จะหนีกลับแบบนี้เหรอ” โบ๊ทกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
“ผมขอโทษที่ไม่บอก... แต่ผมอยู่ไม่ได้จริงๆ... ถ้าคุณโบ๊ทแคร์ความรู้สึกของน้องเบล ก็ให้ผมกลับเถอะ”
“...”
“...”
“เดี๋ยวโบ๊ทไปส่ง”
“ฮึ่ย ไม่ต้องหรอก แท๊กซี่เยอะแยะ”
“โบ๊ทจะไปส่ง”
“คุณโบ๊ท... แล้วใครจะอยู่กับน้องเบล นี่ก็ดึกแล้ว ถ้ามีคนแอบเข้าห้องตอนคุณโบ๊ทไม่อยู่จะทำยังไง”
“...” โบ๊ทไม่มีอะไรจะเถียง เลยได้แต่พ่นลมออกจมูก
“กลับไปนอนเถอะ เอาไว้เจอกันที่คอนโดฯ ละ” กีต้าร์กล่าวพร้อมรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าก่อนจะก้าวขาพ้นประตู
ร่างสูงได้แต่มองตามจนร่างเล็กเดินเลี้ยวหายไปตามทางเดิน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ จึงวิ่งตามออกไป แต่ร่างเล็กลงลิฟท์ไปแล้ว จึงวิ่งกลับเข้าห้องแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก รอสายอยู่สักพักร่างเล็กก็รับสาย โบ๊ทไม่ได้พูดอะไรมาก แค่...
“กลับถึงห้องแล้วแมสเสจมาบอกด้วย... แล้ว... ห้ามไปไหนนะ โบ๊ทกลับไปต้องเจอ...”
พูดจบก็กดวางสาย ไม่ปล่อยให้กีต้าร์ได้พูดอะไร... หลังจากนั้นก็นั่งรอจนได้ข้อความจากกีต้าร์ส่งมาบอกว่า "ถึงห้องแล้ว" โบ๊ทจึงกลับไปนอน
.
.
.
เช้าวันถัดมา โบ๊ทต้องตื่นแต่เช้าเพราะหมอจะเข้ามาดูอาการน้องเบล หากไม่มีอะไรก็สามารถกลับไปพักที่บ้านได้ ซึ่งดูจากอาการแล้วก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงและน่าจะกลับบ้านได้วันนี้...
หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจเสร็จ พยาบาลสาวหน้าตาใจดีก็เดินนำอาหารเช้าเข้ามาเสิร์ฟ ส่วนโบ๊ทก็โทรสั่งห้องอาหารของโรงพยาบาล ด้วยความที่ขี้เกียจเดินลงไปซื้อ (เดินไปคนเดียวมันไม่สนุกนะสิ)... และในระหว่างที่รอให้อาหารจากห้องอาหารมาส่ง เบลก็ยกถาดอาหารตัวเองมานั่งที่โต๊ะอาหารที่โบ๊ทนั่งอ่านหนังสืออยู่...
ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเจอหน้ากัน ยังไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากของสองพี่น้องเลยแม้แต่คำเดียว... แม้น้องเบลจะมีท่าทีว่าอยากพูดอะไรสักอย่างอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา จนกระทั่งตอนนี้...
“เฮีย... หมอบอกว่าให้เช็คเอาท์ได้วันนี้เลย”
“อืม เฮียโทรบอกป๊าแล้ว เดี๋ยวสายๆ เขามา”
“...”
“...”
“...”
“...กินสิ เดี๋ยวข้าวต้มก็เย็นหมดหรอก” พี่ชายกล่าวเมื่อเห็นว่าน้องสาวยกถาดอาหารมาแต่ไม่แตะเลยสักนิด
“เดี๋ยวรอกินพร้อมเฮีย...”
“อืม” คำพูดของน้องเบลทำโบ๊ทใจชื้นขึ้นมาได้ไม่น้อย ถึงจะยังมีกลิ่นอายของความกระอักกระอ่วนในน้ำเสียงอยู่ก็ตาม
หลังจากนั้นเพียงไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นและนั่นก็หมายถึงว่าอาหารของโบ๊ทมาส่งแล้ว... สองพี่น้องลงมือทานอาหารเช้ากันอย่างเงียบๆ โดยมีเพียงเสียงการ์ตูนจากโทรทัศน์ที่คอยไล่ความเงียบไม่ให้เข้าครองพื้นที่ในห้องนี้... โบ๊ทดูสนใจกับการ์ตูนในจออยู่ไม่น้อย จนเบลนึกสงสัยว่าโบ๊ทกลับมาดูการ์ตูนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร เพราะเท่าที่จำความได้คือพี่ชายคนกลางของเขาเลิกดูการ์ตูนไปตั้งแต่ม.ปลายแล้ว และนั่นก็ทำให้เบลต้องนั่งดูการ์ตูนอยู่คนเดียว จนต้องไปลากเฮียเบนซ์หรือเฮียโบ๊ทมานั่งดูเป็นเพื่อนอยู่หลายครั้ง...
อาหารมื้อเช้าดำเนินไปอย่างช้าๆ ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งเบลตัดสินใจเริ่มบทสนทนา
“แล้ว... พี่ต้าร์ละ”
“...อ้อ... กลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วละ” โบ๊ทชะงักเล็กน้อยก่อนจะละสายตาจากโทรทัศน์แล้วหันมาตอบ
“...”
“...”
“คือ... เฮียกับพี่ต้าร์... เอ่อ...” เบลตัดสินใจว่าจะถาม แต่พอเอาเข้าจริง คำถามก็จุกคอ ไม่กล้าจะถามออกไปตรงๆ ทั้งๆ ที่โบ๊ทเองก็มีท่าทีเปิดกว้าง พร้อมตอบอยู่ตรงหน้า
“อืม... พี่กับต้าร์กำลังคบกัน... เราตกลงเป็นแฟนกันมาได้สักพักแล้ว” โบ๊ทตอบด้วยใจที่เต้นระส่ำ การจะพูดสิ่งเหล่านี้ให้น้องสาวแท้ๆ ฟังมันไม่ใช่เรื่องง่ายเอาซะเลย แต่ยังไงก็ต้องพูด และต้องพูดตรงๆ ให้จบ เพราะยิ่งอ้อม ก็ยิ่งลำบากใจที่จะพูด
“...”
“...มีอะไรอยากถาม ถามมาได้เลยนะเบล”
“...แล้ว... ทำไมเฮียถึงมาคบกับพี่ต้าร์ละ... ทั้งเฮียทั้งพี่ต้าร์ต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ฮึ... ไม่เหมือนกันหรอกเบล”
“หืม?”
“ก็ไอ้ต้าร์มันเป็นผู้ชายเกรียนๆ ส่วนเฮียเป็นพระเอก จะเหมือนกันได้ไง... ฮ่ะ ฮ่ะ” โบ๊ทกล่าวติดตลก ซึ่งก็ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นได้ไม่น้อย
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ... อย่างกับเฮียไม่เกรียนนิ”
“ติดมันมานะแหละ”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“เบล...”
“ค่ะ?”
“เฮีย... ขอโทษนะ”
“ไม่หรอกเฮีย เบลสิต้องขอโทษ ที่เมื่อคืนทำท่าทางแบบนั้นให้เฮียกับพี่ต้าร์ไม่สบายใจ... เบลแค่ตกใจ ไม่คิดว่าเฮียกับพี่ต้าร์จะ...”
“อืม เฮียเข้าใจ เป็นใครก็คงตกใจทั้งนั้นแหละ... ตัวเฮียเองยังตกใจเลย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“ซะงั้นละเฮีย... มิน่า เห็นพาพี่ต้าร์ไปบ้าน ตอนแรกเบลก็แปลกใจนะ เพราะเฮียไม่พาเพื่อนไปบ้านนานแล้ว จู่ๆ พาพี่ต้าร์มา แถมเป็นงานวันเกิดเฮียเบนซ์ เบลก็นึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้สงสัยไปไกลถึงขั้นว่าพวกเฮียจะคบกัน”
“ยังหรอก ตอนที่พาต้าร์ไปบ้านนั้นยังไม่ได้ตกลงคบกัน แต่ตอนนั้นความรู้สึกก็สุกงอมเต็มที่แล้วละ...” โบ๊ทพูดด้วยใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีเล็กๆ บอกถึงอาการเขินที่ต้องมาพูดเรื่องแบบนี้ให้น้องสาวฟัง
“แล้ว... ทำไมถึงไปคบกันได้ละเฮีย”
“เฮียก็ขอมันดื้อๆ ตรงๆ นี่แหละ เพราะตอนนั้นรู้ตัวแล้วว่าคิดยังไงกับมัน แล้วพอสถานะมันไม่ใช่ จะทำอะไรมันก็ครึ่งๆ กลางๆ... มีแต่สร้างความอึดอัดให้กัน เฮียไม่ชอบแบบนั้น เลยทำให้มันชัดเจน”
“เฮียเป็นฝ่ายขอคบเหรอ” น้องสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ปนด้วยความผิดหวังเล็กๆ... ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าตัวเองจะไม่รู้จักพี่ชายของตัวเองได้ขนาดนี้
“อืม...”
“เฮียชอบพี่ต้าร์มากขนาดนั้นเลยเหรอ มากกว่าแฟนคนเก่าๆ ที่ผ่านมาอีกเหรอ”
“อืม... มันด้วยอะไรหลายๆ อย่างนะเบล... กับคนอื่นมันเกิดจากรูปลักษณ์ภายนอก บางคนก็นิสัยดี แต่เอาเข้าจริงก็เข้ากันไม่ได้ สุดท้ายก็เลิกกันไป... แต่กับต้าร์ มันไม่ได้เกิดเป็นความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่แรก แต่เป็นเพราะอยู่ใกล้กันแล้วนิสัยมันเข้ากันได้ เลยกลายเป็นความใกล้ชิดไปโดยไม่รู้ตัว”
“เฮียรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเหรอ”
“ไม่รู้สิ อาจจะนานมาแล้ว แต่มันค่อยๆ สะสมไงเบล... รู้ตัวอีกที ไม่ว่าจะจะกินจะนอนหรือจะทำอะไร ก็มีแต่ไอ้ต้าร์อยู่เต็มสมองไปหมด แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรละเบล...”
“เบลไม่เข้าใจอะเฮีย ทั้งที่เฮียเป็นผู้ชาย แล้วพี่ต้าร์เขาก็เป็นผู้ชาย จะรู้สึกแบบนั้นต่อกันได้ยังไง”
“เฮียก็ไม่รู้หรอกเบล วันนี้เบลอาจจะไม่เข้าใจ แต่เฮียเชื่อว่าสักวันหนึ่งที่เบลโตขึ้น เบลจะเข้าใจ... อย่างเฮียกับต้าร์ เราคบกันโดยไม่มีเงื่อนไขอะไร แทบไม่ได้เปลี่ยนนิสัยอะไรกันเลยด้วยซ้ำ เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น มันเป็นเรื่องของความรู้สึกที่เรามีให้กับคนคนหนึ่ง มันเป็นความสบายใจที่ได้อยู่กับคนคนนั้น”
“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอเฮีย กับการที่เฮียจะยอมรับตัวเองว่าชอบผู้ชายด้วยกัน”
“มันไม่ง่ายเลยเบล... ไม่ง่ายเลย... รู้ไหม เฮียใช้เวลานานแค่ไหนในการปฏิเสธตัวเอง ปฏิเสธคนอื่น ว่ามันไม่จริง มันไม่ใช่ ไอ้ต้าร์เองมันก็ไม่ต่างกัน มันถึงขึ้นเป็นพ่อสื่อให้เพื่อนมันมาจีบเฮียด้วยซ้ำ และตอนนั้นแหละที่เฮียต้องยอมรับกับตัวเองว่าคิดยังไงกับไอ้ต้าร์ เพราะเฮียเสียใจที่ไอ้ต้าร์มันทำแบบนั้น ถ้าเฮียไม่รู้สึกอย่างอื่นกับมัน เฮียคงไม่รู้สึกแย่ที่มันเชีนร์เพื่อนมันให้มาจีบเฮียหรอก ใช่ไหมเบล... แล้วเวลาปีกว่าที่ผ่านมามันไม่ใช่เวลาแค่เดือนหรือสองเดือนนะเบล ความรู้สึกนี้มันไม่ใช่ว่าเฮียยอมรับมันง่ายๆ นะ...”
“แล้วป๊ากับม๊าละเฮีย...”
“เฮียก็ตั้งใจว่าจะบอกแหละ แต่ยังไม่ถึงเวลา... พวกเฮียยังเพิ่งเริ่มต้นกัน ยังไม่แข็งแกร่งกันสักเท่าไร ยิ่งไอ้ต้าร์เป็นพวกชอบคิดมากอยู่ด้วย เห็นดูไม่สนใจใคร ไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนั้น แต่จริงๆ แล้วมันคิดนะ แค่ไม่ค่อยพูด... นี่มันแอบหนีกลับไปเมื่อคืนนี้ก็เพราะห่วงความรู้สึกเบลนะ รู้ไหม”
“...ค่ะ...”
“เบล เฮียเข้าใจนะ ว่ามันน่าตกใจ และคงรับได้ยาก แต่ยังไงเฮียก็อยากให้เบลเข้าใจเฮียกับต้าร์นะ”
“แล้วถ้า... สมมตินะ สมมติว่าเฮียต้องเลือกระหว่างพี่ต้าร์กับครอบครัวละ... เอ่อ แค่เบลคนเดียวก็ได้”
“อย่าถามแบบนี้ดิเบล...”
“เฮีย... เฮียก็น่าจะรู้ว่าบ้านเรามันบ้านคนจีนอะเฮีย เรื่องแบบนี้ป๊ากับม๊าไม่มีทางรับได้หรอก ยังไงสักวันเฮียก็ต้องเลือก”
“แล้วทำไมเฮียต้องเลือกละเบล ในเมื่อเฮียรักทุกคน ไม่ว่าจะป๊าม๊า เฮียเบนซ์ น้องเบล หรือต้าร์ เฮียเลือกไม่ได้หรอกเบล... ถ้าจะถามเฮียแบบนี้นะ เฮียขอตัวเลือกที่ตอบว่า [ถูกทุกข้อ] ได้ไหมละ”
“ไม่รู้สิเฮีย เบลก็หวังว่าถึงเวลานั้นจะมีตัวเลือกนั้นให้เฮียเลือกนะ”
“...”
สิ้นบทสนทนา โบ๊ทได้พูดอะไรออกไปหลายอย่าง ซึ่งก็ทำให้โล่งอกไปได้หลายเปาะ แต่ก็ยังไม่สามารถพูดได้ว่าทุกอย่างเคลียร์ จบ ไม่ค้างคา เพราะท่าทีของน้องสาวถึงจะรับฟัง แต่ก็มีแววตาที่ต่อต้านอยู่เล็กๆ... โบ๊ทเข้าใจดีว่าการจะให้ยอมรับมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับพี่น้องแท้ๆ เพราะหากจู่ๆ เบลมาบอกว่ามีแฟนเป็นผู้หญิงเหมือนกัน โบ๊ทเองก็คงช๊อคไม่ต่างกันอย่างแน่นอน ดังนั้น โบ๊ทจึงได้แต่หวังว่า สักวันเบลจะเข้าใจและยอมรับเขากับต้าร์ได้ในที่สุด
.
.
.
ภาพสุดท้ายเป็นภาพของสองพี่น้องนั่งกันเงียบๆ อยู่ที่โต๊ะอาหาร ต่างคนต่างเริ่มเขี่ยข้าวในจานของตัวเองทั้งๆ ที่เพิ่งกินกันไปได้เพียงไม่กี่คำ... สองพี่น้องต่างจับจ้องไปที่การ์ตูนในโทรทัศน์แต่ไม่แน่ใจว่ากำลังดูกันอยู่หรือเปล่า เพราะดูจากแววตาแล้ว คงกำลังคิดอะไรอย่างอื่นกันอยู่มากกว่าจะสนใจกับเนื้อเรื่องของการ์ตูน... สุดท้าย การ์ตูนก็จบลง และโปรยคำลงท้ายว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป” -------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
เวลา 3:38 น.
รถแท๊กซี่เหลืองเขียวแล่นออกจากโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังใจกลางเมือง มุ่งหน้าถนนกำแพงเพชร รัชดาภิเษกก่อนจะเลี้ยวตัดเข้าถนนลาดพร้าว...
ร่างเล็กนั่งอยู่เบาะหลัง ดวงตากลมเหม่อมองออกไปนอกรถอย่างเงียบๆ... จะมีก็เพียงเสียงถอนหายใจเบาๆ อยู่เป็นระยะ จนพี่คนขับแท๊กซี่อดไม่ได้ ต้องคอยชำเลืองส่องกระจกหลังอยู่เรื่อยๆ แต่แอบดูกี่ที ผู้โดยสารหนุ่มวัยรุ่นคนนี้ก็นั่งอยู่ท่าเดิม หน้าเดิม นั่งอยู่อย่างนั้นกับแววตาหม่นๆ เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ... อายุยังน้อยจะมีอะไรให้กลุ้มใจนักหนา ถ้าหนุ่มๆ แบบี้ก็คงไม่พ้นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หรือไม่ก็เรื่องเพื่อน... แต่ถ้าเพิ่งมาจากโรงพยาบาลก็คงไม่พ้นเรื่องคนใกล้ชิดที่ไม่สบาย...
“เป็นห่วงคนที่โรงพยาบาลเหรอน้อง” พี่คนขับแท๊กซี่เอ่ยถามทำลายความเงียบหลังจากนั่งฟังแต่เสียงเครื่องปรับอากาศของรถตัวเองมาได้สักพักใหญ่ๆ
“เอ่อ... เปล่าครับ... คนป่วยไม่ได้เป็นอะไรมาก เห็นว่าพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว” กีต้าร์แปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ พี่คนขับแท๊กซี่ก็เอ่ยถามขึ้น... หรือมันจะเงียบเกินไป เลยหาเรื่องคุย... มั้ง
“แล้วเป็นไรละน้อง ดูไม่ค่อยดีเลย ง่วงเหรอ หลับได้นะ ถึงแล้วพี่จะบอก” กีต้าร์ฟังแล้วก็ได้แต่นึกค้านอยู่ในใจ... ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เหอะ แต่ใครจะกล้าหลับลงละพี่ ต่อให้ง่วงก็เหอะ
“เปล่าพี่ ผมไม่ได้ง่วง” ว่าแล้วก็ปฏิเสธไปก่อนจะปล่อยให้ความเงียบเข้ามาเยือนอีกครั้งจนรถแท๊กซี่แล่นเข้าจอดที่จุดส่งผู้โดยสารของคอนโดฯ ริมถนนลาดพร้าว...
กีต้าร์ตรงขึ้นห้อง อาบน้ำ แล้วออกมานั่งเช็ดผมด้วยความรู้สึกโมโหตัวเองที่ดันไม่ตัดผม... ถ้าผมสั้นๆ ก็ไม่ต้องมานั่งเช็ดหัวอยู่แบบนี้หรอก... เช็ดไปก็บ่นอยู่ในใจไป สุดท้ายก็เช็ดไม่แห้ง แต่ก็เลิกเช็ดเพราะขี้เกียจเช็ดแล้ว ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนทั้งๆ ที่หัวยังชื้นๆ อยู่อย่างนั้นแหละ... แอร์เป่าเดี๋ยวก็คงแห้งไปเอง... นอนเหอะ...
.
.
.
หลับตามานานแล้ว แต่ก็ยังไม่หลับ... ตายังสว่างอยู่เลย... มองดูนาฬิกาก็เห็นว่าใกล้จะตี 5 แล้ว แต่มันก็ไม่ง่วง... รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง... แค่อย่างเดียวจริงๆ
นอนไม่หลับ ไม่มีอะไรทำ... ถ้ามีเพื่อนคุยก็คงจะดี แต่นี่ไม่รู้จะคุยกับใคร
มือเรียววาดไปบนพื้นที่ว่างบนเตียง... กว้างจัง... ไม่รู้สึกว่าเตียงมันกว้างขนาดนี้มานานแล้ว... กว้างเกิน
กลิ้งเล่น... กลิ้งไปซ้าย... กลิ้งไปขวา... กลับไปซ้าย แต่ไม่กลับมาขวา... นอนคว่ำหน้าอยู่กับหมอนอีกใบที่ไม่ใช่ของตัวเขาเอง...
กลิ่นนี้คุ้นจัง...
หอมดี...
คิดถึง...
นอนแช่อยู่อย่างนั้นก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคง... ตรงนี้นอนสบายกว่าที่เดิมอีก... มิน่า คุณโบ๊ทถึงเลือกนอนฝั่งนี้ เพราะตรงนี้อุ่นกว่า หอมกว่า สบายจัง...
ชักง่วงแล้ว... หลับตา... หวังว่า จะฝันดี...
...ราตรีสวัสดิ์-------------------------------------------------------------
FlapJack Corner:
เต็มบทแล้ว แจกโบนัสแล้ว แต่ยังไม่ได้ตอบเม้นท์กับ +1 ฮ่าๆๆๆๆๆ... 
แอ่ก!
ขวัญเอ้ยขวัญมานะชนกลุ่มน้อยที่รัก จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้ดราม่าอะไรขนาดนั้นใช่ไหมละ แค่อึมครึมนิดๆ เหมือนฝนจะตกเท่านั้นเองเนอะ
อ้อ แล้วก็อย่าลืม กิจกรรมชิงน้องหมี ของเรานะ ใครอยากได้น้องหมีก็ไปอ่านกติกาง่ายๆ ก็คลิ๊กไปอ่านกติกาง่ายๆ กัน ได้เลย >> กิจกรรมชิงน้องหมี<< หรือใครไม่อยากได้น้องหมีก็ร่วมสนุกกันได้นะครับ แล้วผมจะรออ่านของทุกคนนะ 
คืนนี้ ราตรีสวัสดิ์ครับ 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648944 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก