LOVE HIGH STORY – 57 – Long Time No See | ไม่เจอซะนานยามสายวันต่อมา...
กีต้าร์นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างสระเป็ด...
มือ... ถือหนังสือการ์ตูนนารุโตะเล่มใหม่ที่เพิ่งออกสดๆ ร้อนๆ
ตา... จับจ้องไปที่ภาพและตัวอักษรบนหน้ากระดาษของหนังสือการ์ตูนที่อยู่ในมือ
สมอง... จินตนาการภาพและบทสนทนาบนหน้ากระดาษเป็นภาพเคลื่อนไหว 4 มิติ
หู... ฟังเพลงแนวๆ ของวง Gorillaz อยู่ด้วยความดังชนิดที่ใครเดินผ่านก็ยังได้ยิน
ปาก... เคี้ยวหมากฝรั่งกลิ่นคูลมิ้นท์ที่ยึดมาจากร่างสูงเมื่อเช้านี้
หัว... โยกตามเพลง
เท้า... กระดิกตามจังหวะ
ดูผ่านๆ อาจไม่นึกเอะใจ แต่ถ้าดูดีๆ แล้วจะนึกประหลาดใจและสงสัยว่า... เอ๊ะ... มันอ่านรู้เรื่องเหรอวะนั่น?
ที่ว่ามาทั้งหมดนี้ อาจจะไม่ใช่สิ่งที่อยู่นอกเหนือศักยภาพของใครหลายๆ คนที่สามารถอ่านหนังสือ ฟังเพลง พร้อมโยกหัวและกระดิกเท้าตามจังหวะไปพร้อมๆ กันได้ แต่ในกรณีของไอ้เปี๊ยกนี่ไม่ใช่ เพราะสีหน้ามันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่น่าจะกำลังสนุกไปกับเพลงหรือเรื่องราวในการ์ตูนเลยสักน้อย...
ใบหน้าสโลสเล สลึมสลือ กึ่งหลับกึ่งตื่น เป็นผลมาจากการที่เขานั่งอยู่กับโบ๊ทและพี่ๆ กันเกือบทั้งคืน... พี่ๆ เขาติวกันไอ้เจ้านี่ก็นั่งฟังไปด้วย ไม่ใช่ว่าขยันหรือมองการณ์ไกลฟังไว้เผื่อต้องเรียนในอนาคตหรอกนะ แต่เป็นเพราะโดนไอ้เจ้าโบ๊ทมันกักตัวไว้ ไม่ยอมให้ไปนอนต่างหาก... พอบ่นว่าง่วงก็ดันบอกว่า “หนุนตักสิ” ซะงั้น เลยโดนแซวกันไปตามระเบียบโรงเรียนเกรียน... แล้วคิดว่าไอ้เปี๊ยกมันจะกล้าหนุนตักต่อหน้าคนอื่นไหมละ
แล้วอย่าได้นึกกันไปไกลว่าไอ้เจ้าโบ๊ทจะมานึกพิศวาสอะไรไอ้เปี๊ยกต่อหน้าเพื่อนๆ เลยเชียว เพราะเรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าโบ๊ทนั่งอ่านหนังสืออยู่บนพื้น นั่งนานๆ เข้ามันก็มีเมื่อยไหล่เมื่อยหลังบ้าง ก็เลยใช้ให้ไอ้เจ้าต้าร์นวดให้... กว่าโบ๊ทจะปล่อยให้ไปนอนก็ตอนใกล้ๆ จะตี 4 นั่นแหละ แถมต้องตื่นตั้งแต่ 6 โมงเช้า เพราะไอ้เจ้าโบ๊ทอยากลากไอ้เปี๊ยกให้ไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน... และสุดท้าย ก็เลยมาเป็นไอ้เปี๊ยกในสภาพที่เห็นๆ กันอยู่เนี่ยแหละ
ที่ยอมตามมาด้วยทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีสอบเนี่ย ไม่ใช่อะไร แต่เป็นเพราะโบ๊ทฉวยโอกาสตอนที่กีต้าร์กำลังเบลอๆ ถามว่า “ไปด้วยกันไหม” แล้วไอ้เจ้าต้าร์ก็ดันพยักหน้าตอบไปอย่างไร้สติทั้งๆ ที่ไม่รู้เรื่องหรอกว่าโบ๊ทถามว่าอะไร... ว่าแล้วก็เลยโดนจับโยนเข้าห้องน้ำไปในสภาพที่กำลังเซ่อนอนซะอย่างนั้น... รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างสูงจูงมือเดินไปจนถึงรถนั่นแหละ... พอเริ่มโวยวายก็โดนจับยัดใส่รถจนมาถึงมหาวิทยาลัยเนี่ยแหละ
“แค่แปบเดียวเอง เดี๋ยวสอบเสร็จจะพากลับไปนอนตลอดบ่ายเลย”
โบ๊ทเขาว่างั้น...
.
.
.
ร่างเล็กอ่านการ์ตูนจบเล่มในเวลาไม่นาน ว่าแล้วปิดหนังสือแล้วฟุบลงกับโต๊ะ... เขาเหล่ตามองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมืออยู่เป็นระยะ... ร่างสูงมีสอบ 9 โมง และจะออกจากห้องสอบตอนเที่ยง ดูๆ เวลาแล้วก็เห็นว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าจัง...
นอนฟุบอยู่อย่างนั้นอีกสักพัก รู้ตัวอีกทีก็มีนิ้วมาสะกิดที่ไหล่ ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วหันหน้าไปมองเจ้าของนิ้ว
“อ้าว โต้ง” กีต้าร์ตกใจเล็กน้อยที่เจอโต้งที่ไม่ได้เจอกันมาสักพักใหญ่ๆ... โต้งหายไปจาสารบบตั้งแต่วันนั้นที่ไปดื่มกัน... เมื่อนึกถึงสถานะของตัวเองกับโบ๊ทในตอนนี้ ก็ทำเอารู้สึกผิดต่อโต้งอยู่ลึกๆ... จะช่วยเขา แต่อิเหนาดันได้ซะเอง
“ดีต้าร์”
“ดีๆ เป็นไงบ้าง... มาๆ นั่งก่อนๆ” กีต้าร์กล่าวพร้อมรอยยิ้มแห้ง พลางถอดหุฟังออกแล้วชี้มือชี้ไม้ไปที่เก้าอี้ข้างๆ
“ขอบใจ” ว่าแล้วโต้งก็หย่อนตัวลงนั่ง
“เป็นไงบ้าง ไม่เจอนานเลย หายไปไหนมาเนี่ย”
“ไม่ได้หายไปไหนหรอก เราก็มามหาลัยทุกวันแหละ แต่พอดีช่วงนี้เราไปช่วยรุ่นพี่ที่เรียนนิเทศทำโปรคเจคนะ เลยไม่ค่อยได้มาที่โต๊ะ”
“อ้อ... แล้วไป... ไอ้เราก็นึกว่าจะ...”
“หืม? นึกว่าอะไรเหรอ”
“แฮะ แฮะ แฮะ... ไม่มีไร”
“นึกว่าไร ว่ามาเลยต้าร์ ไม่ต้องเกรงใจเรา” โต้งกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“...นึกว่าหายหน้าไปเพราะไอ้คุณโบ๊ทนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ... ต้าร์ พูดจริงๆ นะ เอาเข้าจริงมันก็ไม่ได้เฮิร์ทขนาดนั้นนะ... สงสัยเป็นเพราะเราไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้วด้วยมั้ง”
“งั้นก็แปลว่าโต้งยังโอเคอยู่สินะ”
“อืม โอเคดิ ไปช่วยงานพี่เขามันก็ยุ่งๆ ดี ช่วยให้ไม่คิดมากได้... ว่าแต่ต้าร์เหอะ ได้ข่าวว่ามีข่าวดี” โต้งพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง บวกกับแววตาที่ดูสดใส ทำให้ต้าร์ไม่รู้สึกกดดัน
“เหรอ เรามีข่าวดีเหรอ” กีต้าร์ทำมึน
“ฮ่าๆๆ อย่ามาเนียนนะต้าร์... เราได้ยินมานะ...”
“เนียนไร เราเปล่านะ ไม่รู้จริงๆ”
“งั้น... ก็แปลว่าพี่โบ๊ทก็ยังโสดสินะ... งั้นเราจีบพี่โบ๊ทอีกรอบดีไหมนะ คราวนี้จะไม่อายแล้วด้วย”
“...”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ต้าร์ ถึงกับหุบยิ้มเลยเหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“...เชี่ย” กีต้าร์สบถเบาๆ เขาถึงกับต้องพยายามกลั้นยิ้มเมื่อรู้ตัวว่าโดนโต้งแกล้งให้หลุดเนียน
“ฮ่ะๆๆๆ... อืมมมมม ยังไงก็ดีใจด้วยนะ”
“อือ... ขอบใจ” กีต้าร์ปล่อยปากตัวเองให้เผยรอยยิ้มเล็กๆ ออกมาบนหน้าที่ขึ้นสีเล็กๆ...
“แล้วนี่ต้าร์มีสอบเหรอ”
“อ้อ เปล่าหรอก...”
“หืม? ไม่มีสอบ?... อ้อออออออ พี่โบ๊ทสอบอยู่ละสิ”
“ก็... ประมาณนั้นแหละ... ว่าแต่โต้งเหอะ สอบเสร็จแล้วเหรอ” ว่าแล้วกีต้าร์ต้องหาเรื่องคุยให้พ้นตัวสักหน่อย ถึงโต้งจะไม่โกรธไม่เปลี่ยนไป แต่ยังไงเขาก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องมาพูดเรื่องของเขากับคุณโบ๊ทกับโต้งหรอกนะ
“เราสอบบ่ายอะ”
“อ้อ แล้วดรีมกับอู๋ละ”
“เนี่ย นัดไว้ที่ตึก P กำลังเดินไปหาพวกนั้น แต่มาเจอต้าร์ซะก่อน ก็เลยเข้ามาทักนะ... นี่ก็ว่าจะต้องไปแล้ว เดี๋ยวโดนดรีมบ่นเอา ฮ่าๆๆๆ”
“ได้ๆ งั้นไปหาดรีมเถอะ เดี๋ยวเราจะพลอยโดนบ่นไปด้วย ฮ่าๆๆๆ”
“อืม ก็ว่าเดี๋ยวคงต้องขอตัวละ...อ้าว พี่โบ๊ท” คุยๆ กันอยู่ดีๆ ก็มีรุ่นพี่ตาตี่มายืนอยู่ข้างหลังไอ้เจ้าเปี๊ยก โต้งเงยหน้าไปเห็นเลยเอ่ยทัก ส่วนไอ้เจ้าต้าร์ ยังไม่ทันได้หันหน้าไปดู ก็มีมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างจากด้านหลังแล้วตามมาด้วยความรู้สึกอุ่นๆ ที่เข้าแนบที่แผ่นหลัง ว่าแล้วก็เงยหน้ามอง ก็เห็นใบหน้าของร่างสูงกำลังก้มลงมองเขาพอดี
“จะรีบไปไหนวะโต้ง” โบ๊ทเอ่ยถาม
“พอดีเดี๋ยวมีสอบบ่ายอะพี่” โต้งตอบพร้อมรอยยิ้ม
“แล้วไปไงมาไงถึงมาเจอไอ้เปี๊ยกได้ละเนี่ย”
“ก็พอดีเดินผ่านมาอะพี่ กำลังจะไปหาดรีมกับไอ้อู๋ แต่มาเจอคนน่ารักซะก่อน เลยลองแวะจีบดู ฮ่ะๆๆๆๆๆ”
“แหน่ะๆ วอนซะละมึง” โบ๊ทหุบยิ้มแล้วกล่าวน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นน่าพี่... เดี๋ยวผมว่าผมขอตัวเลยดีกว่า เดี๋ยวโดนพวกนั้นมันบ่น”
“โอเคๆ งั้นโชคดีเว้ยไอ้น้อง”
“ครับ... ไปก่อนนะต้าร์”
“โชค A เว้ยโต้ง”
“อืม ขอบใจ บายๆ”
ว่าแล้วร่างโปร่งก็เดินจากไป แต่ก็ยังไม่วายหันมาโบกมือบายๆ ให้ก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินมุ่งหน้าไปยังตึก P
“คนอื่นๆ ละ” กีต้าร์เงยหน้าถามร่างสูง เพราะไม่เห็นวี่แววของพี่คนอื่นๆ เลย มีแต่ไอ้ลิงภูเขามายนเกาะไหล่อยู่เนี่ย
“แยกย้ายกลับไปนอนกันหมดแล้ว” ร่างสูงก้มหน้าลงมาตอบพร้อมรอยยิ้ม
“อ้าว แล้วไม่ไปกินไปดื่มฉลองกันเหรอ”
“อันนั้นมันของตายอยู่แล้ว แต่ตอนนี้แต่ละคนโทรมอย่างกับซอมบี้ เลยแยกย้ายกันไปนอนเอาแรงก่อน เดี๋ยวเย็นๆ ค่อยออกไปเจอกัน”
“อืมๆ แล้ว... นี่จะกินอะไรก่อนกลับคอนโดฯ ไหม”
“กินเตี๋ยวขาหมูไหม”
“กิน!!” แหงละ ของโปรดไอ้เจ้าเปี๊ยกมันเลยนี่นะ
“งั้นปะ”
ว่าแล้วทั้งสองหนุ่มก็พากันเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยวขาหมูข้างมหาวิทยาลัย เดินๆ กันไปไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ ก็เลยเอ่ยถามขึ้น
“ทำได้ไหม”
“ข้อสอบอะเหรอ”
“อือ”
“ทำได้ดิ ระดับนี้แล้ว... ไอ้เราก็นึกว่าจะไม่ถามแล้วซะอีก”
“ก็ถามไปงั้นแหละ” พูดไปก็ยักไหล่ไป
“ห่วงเค้าใช่มะละ” โบ๊ทกล่าวน้ำเสียงทะเล้นก่อนจะเข้าไปกอดคอร่างเล็กแล้วยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ
“เปล่าสักหน่อย กลัวแค่ว่าถ้าสอบไม่ผ่าน เดี๋ยวเทอมหน้าต้องไปลงเรียนด้วยกันต่างหากละ ฮ่าๆๆๆๆ”
หลังจากที่สองหนุ่มกินก๋วยเตี๋ยวกันจนอิ่มท้อง ก็พากันเดินซื้อขนมอีกเล็กน้อยก่อนจะกลับคอนโดฯ... ระหว่างทาง หลังจากที่คุยกันเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย จู่ๆ ไอ้เจ้าเปี๊ยกก็เอ่ยอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาร่างสูงงงอยู่ไม่น้อย... อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเรื่องกระทันหันซะงั้น...
“โต้งนี่สูงจังเนอะ”
“ห๊ะ?”
“ผมบอกว่าโต้งสูงดี”
“ก็ไม่เท่าไรหรอก พอๆ กับโบ๊ทนี่แหละ” โบ๊ทหุบยิ้มทันที... มีที่ไหนมาชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้า
“บ้าดิ โต้งสูงตั้งร้อยแปดสิบกว่านะ”
“นั่นแหละ ก็พอๆ กับโบ๊ทนี่แหละ”
“นี่ๆ คุณนะตัวเล็กกว่าโต้งอีกนะ”
“ไม่เล็กกว่า”
“เล็กกว่า”
“ไม่เล็กกว่า”
“เล็กกว่า”
“ไม่เล็กกว่า”
“เล็กกว่า”
“ไม่เล็กกว่า”
“เล็...”
“นี่! ถ้าเอ็งพูดคำว่า “เล็กกว่า” อีกรอบนะ โดนจูบกลางแยกไฟแดงแน่!”
“...”
กีต้าร์หุบปากทันที... เม้มซะแน่นเชียว... นั่งนิ่งๆ กลอกตาไปมาอยู่สักพักก็ยื่นมือไปกดเปิดวิทยุฟังเพลงแล้วก็ผิวปากตามไปตลอดทาง... ส่วนโบ๊ทก็นั่งตีหน้านิ่งไปตลอดทาง แต่ก็มีแอบเหล่มองไอ้เจ้าต้าร์นั่งผิวปากอยู่ข้างๆ... กวนประสาทชะมัด
.
.
.
เมื่อไปถึงคอนโดฯ ร่างเล็กก็เดินนำขึ้นห้องไป เขาเดินไปหยุดที่หน้าห้อง 706 เตรียมจะไขประตูเข้าห้อง แต่ร่างสูงก็เข้ามาแทรกขวางประตูไว้ก่อน
“หือ?”
“...” โบ๊ทตีหน้านิ่ง เอามือขวางประตูไว้
“ทำไรเนี่ย”
“โบ๊ทไม่ได้ตัวเล็กกว่าไอ้โต้งนะเว้ย”
“หืม???”
“ห้ามพูดว่าโบ๊ทตัวเล็กกว่าไอ้โต้งอีก เข้าใจไหม”
“อืมมมมมมม”
“แล้วก็ เอ็งต้องถอนคำพูดด้วย”
“ไม่ถอน”
“จะถอนไม่ถอน”
“ไม่ถอน”
“ถอนเดี๋ยวนี้”
“ไม่ถอน”
“อย่ามาทำมึนนะ”
“ไม่ได้มึนสักหน่อย ก็พูดไปแล้ว จะให้ถอนยังไง”
“ก็แค่บอกว่าโบ๊ทไม่ได้ตัวเล็กกว่าโต้ง แค่นั้นเอง”
“โหยยยยย เรื่องเยอะจริงๆ เลยผู้ชายคนนี้... ไม่เอาละ เสียเวลานอน”
“ต้าร์! ถอนเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นไม่ยอมให้นอน”
“หึหึ”
“ถอนเดี๋ยวนี้”
“หึหึ... ถอยไปน่า...
ไอ้เปี๊ยก” ร่างเล็กหัวเราะในลำคอก่อนจะแหงนหน้าเล็กน้อย เขยิบเข้าไปใกล้ๆ ร่างสูง แล้วพูดเน้นพยางค์สุดท้าย
.
.
*ช็อก* 
.
.
ร่างสูงยืนช็อกอยู่กับสิ่งที่ได้ฟัง... เขาโดนไอ้ต้าร์เรียกว่า “ไอ้เปี๊ยก”... กีต้าร์เห็นเช่นนั้นก็เลยค่อยๆ ดันร่างสูงออกให้พ้นประตูแล้วก็ไขประตูอย่างไม่รีบร้อนก่อนจะเดินผิวปากเข้าห้องไปอย่างอารมณ์ดีโดยที่ปล่อยให้ร่างสูงยืนช็อกอยู่หน้าห้องอยู่อย่างนั้น
กีต้าร์เข้าห้องไปได้ไม่ถึงนาที ก็มีเสียงเคาะประตูอย่างบ้าคลั่งพร้อมๆ กับเสียงโวยวายของร่างสูงที่กล่าวคาดโทษเขาสารพัด... แต่ตราบใดที่ประตูห้องยังล็อคอยู่ มีเหรอ ไอ้เจ้าต้าร์มันจะกลัว... ว่าแล้วก็ถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแค่บ๊อกเซอร์ แล้วก็กระโจนขึ้นเตียงไป แต่นอนมุดผ้าห่มได้ไม่เท่าไร ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เลยลุกขึ้นแล้วเดินไปค้นกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่งไปหาร่างสูง
หลังจากที่กดส่งไปได้ไม่กี่วินาที เสียงเคาะประตูและเสียงโวยวายก็หยุดลง... ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่ามีข้อความใหม่ เมื่อกดดูก็เห็นเป็นข้อความว่า...
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป.
.
----------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในช่วงก่อนรุ่งสาง กลุ่มของโบ๊ทนั่งติวหนังสือกันอยู่ในห้อง 707 โดยที่ร่างสูงมีร่างเล็กนั่งอยู่ข้างๆ คอยนวดไหล่นวดหลังให้... ในช่วงโค้งสุดท้ายของการติว โบ๊ทพุ่งสมาธิไปที่เนื้อหาที่กำลังติวกัน... รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกได้ว่าไม่มีมือเรียวคอยนวดคอยคลึงให้อีกแล้ว จึงหันไปดู
ภาพที่เห็นคือกีต้าร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานั้น เอาแขนพาดไปบนโซฟาแล้วฟุบหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้... ว่าแล้วก็สะกิดให้ตื่น แต่สะกิดยังไงก็ไม่ตื่น เลยกลายเป็นว่าต้องเขย่าตัวกันเลยทีเดียว
“ไปนอนในห้องไป”
โบ๊ทกระซิบบอก... กีต้าร์ก็ว่าง่าย เมื่อโบ๊ทบอกเช่นนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินกึ่งหลับกึ่งตื่นเข้าห้องนอนไป...
.
.
ผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ กีต้าร์รู้สึกตัวอีกทีก็มีแขนแกร่งโอบเข้าที่เอว ตามด้วยความอบอุ่นที่เข้าแนบที่แผ่นหลัง ก่อนจะรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นที่ท้ายทอย...
ไม่จำเป็นต้องหันไปมองว่าเจ้าของความอบอุ่นที่ด้านหลังนี้คือใคร เพียงแค่ได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคย เท่านี้ก็รู้แล้วว่าเจ้าของแขนแกร่งนี้คือใคร ----------------------------------------------
FlapJack Corner:
ใครรู้สึกว่าตอนนี้สั้นบ้าง... จริงๆ แล้วมันก็ไม่สั้นไปกว่าตอนอื่นๆ หรอกนะ อย่าได้เอาไปเทียบกับตอนที่แล้วเลยเชียว 
จริงๆ แล้วตอนนี้เป็นเหมือนทางผ่านไปสู่ตอนต่อไปซะมากกว่า แต่จะใช้เป็น interlude ก็ยาวไป แถมเนื้อหายังเกี่ยวกับเนื้อเรื่องมากกว่าจะเป็น interlude อะนะ
เอาละ หวังว่าคงจะชิลกันไปให้ถ้วนทั่วนะครับ ใครอยากกินมาม่าก็คงต้องไปหาซื้อเองแล้วละ 
+1 กันไปสำหรับทุกคอมเม้นท์ของตอนที่แล้วนะครับ 
ปล. ขอกอดต้อนรับคนอ่านหน้าใหม่นะครับ @7AevengD @Forever_ever @jincool 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648855 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก