LOVE HIGH STORY – 62 – Our Moment in Time | ช่วงเวลาของเราภารกิจ “สวรรค์ชั้น 7” สูบพลังงานของทั้งสองหนุ่มอยู่ไม่น้อย เลยหลับกันยาว กว่าจะพากันตื่นก็เกือบบ่าย 3 ของวันใหม่... นับเป็นภารกิจที่เหนื่อยสุดเลยก็ว่าได้...
กีต้าร์เอาแต่ปิดปากเงียบไม่พูดไม่จามาตั้งแต่เมื่อคืน รุ่นพี่คนสนิทถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่พ่นลมออกจมูกอยู่ท่าเดียว แต่โบ๊ทก็ไม่เป็นกังวลนะ ยังชิล ยังยิ้มแป้นไม่หุบ เอาแต่เดินตามต้อยๆ ไม่ยอมห่าง...
หรือว่ากีต้าร์โกรธที่โบ๊ทฉุดขึ้นสวรรค์ชั้น 7 ทั้งคืน?
โน โน ไม่ใช่ ไม่ใช่
แล้วเพราะอะไรอะเหรอ?
โอ้ย คงเล่าให้ฟังไม่ได้หรอก
เล่าไม่ได้จริงๆ... ขืนเล่านะ ไอ้เปี๊ยกคงได้อายไปสามวันแปดวันแน่ๆ ที่คนอื่นรู้ว่า... ก่อนที่โบ๊ทจะพาขึ้นสวรรค์ชั้นที่ 7 ไอ้เจ้ากีต้าร์มันดันเสร็จสมอารมณ์หมายได้เองแบบ “อัตโนมัติ” โดยที่กีต้าร์น้อยยังไม่โดนลวนลามเลยด้วยซ้ำ... เห็นเช่นนั้น โบ๊ทก็อึ้งไป 3 วิ แต่รู้สึกภูมิใจในลีลาของตัวเองเป็นอย่างมาก ราวกับเป็นนักกีฬาเหรียญทองโอลิมปิกเลยทีเดียว และไอ้ความภูมิใจที่ว่านั้นก็ฉายออกมาทางแววตาและรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าที่ทำหน้าที่แทนคำแซวให้กีต้าร์อายจนแทบมุดดินหนี... เห็นไหม มันน่าอายแทนไอ้เจ้าเปี๊ยกอยู่ไม่น้อยนะ ดังนั้นขออุบไว้ก็แล้วกัน คงเล่าให้ใครฟังไม่ได้หรอก สงสารไอ้เปี๊ยกมันนะ
กีต้าร์เดินไปเดินมา โบ๊ทก็เดินตามต้อยๆ ไม่ยอมห่าง... เดินตามอยู่สักพักใหญ่ๆ ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าไอ้เปี๊ยกมันจะหยุด ถามอะไรก็ไม่ตอบ ชวนกินข้าวก็ส่ายหัว ชวนเล่นเกมก็ทำนิ่ง สุดท้ายเลยต้องใช้ไม้แข็ง เข้ารวบตัวกีต้าร์แล้วลากไปที่โซฟา...
.
.
“เฮ้ยยยย เชี่ยยย!”
.
.
กีต้าร์สบถเมื่อโดนโบ๊ทเหวี่ยงลงบนโซฟาแล้วกระโจนลงล็อกตัวเอาไว้ ใช้ทั้งแขนทั้งขา กอดรัดไอ้เปี๊ยกไว้ไม่ให้ดิ้นหนี...
“ทำปากหายเหรอ” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงยียวน
“...” กีต้าร์ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“แล้วทำไมไม่พูด”
“...” ส่ายหน้าแทนคำตอบอีกที
“ไม่ยอมพูด? หรือจะเก็บเสียงไว้คราง?”
“ฮึ่มมมมมม....” อยากเถียง แต่ไม่อยากพูด เลยได้แต่คำรามขู่อยู่ในคอ
“หรือเมื่อคืนครางจนเสียบแหบไปแล้ว... หืม???” โบ๊ทกระซิบถามเสียงหื่นอยู่ข้างหู
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ใช่เว้ย แม่ง!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ ในที่สุดก็พูดสักที... ไหนบอกสิ เป็นไรอะเรา ห๊า”
“ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย”
“ปากแข็งตลอดดดดดด... ทีงี้ละทำปากแข็ง แต่จูบทีไร นิ๊มนิ่ม”
“อ๊ากกกกกกกกก ไอ้... ไอ้... ไอ้...”
“เร็วๆ... บอกมาว่าเป็นไร... โกรธเรื่องเมื่อคืนเหรอ”
“...” เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็นึกอายขึ้นมาจนหน้าร้อนผ่าว
“นั่นไง... หน้าแดงแปร๊ดเลย ฮ่าๆๆๆๆ”
“แม่ง...”
“โบ๊ทเก่งใช่ไหมละ หึหึหึ”
“ไอ้หื่นเอ้ย!!!!”
“เพราะเอ็งนั่นแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เฮ้อออออออออ”
.
.
“ต้าร์ ระบมมากไหม...” อยู่ๆ ก็เปลี่ยนจากเสียงขี้เล่นมาเป็นเสียงอบอุ่น ทำเอากีต้าร์ใจเต้นตึกตึก
“...อืม”
“ขอโทษนะ”
“...อืม”
“งั้น... โบ๊ทจะพาต้าร์ไปเที่ยวเป็นการไถ่โทษละกัน ดีไหม... เอ็งอยากไปไหน โบ๊ทก็จะพาไป...”
“จริงอะ?”
“อือ”
“ไปไหนก็ได้จริงอะ”
“อืม ดิ... เดี๋ยวนะๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้คิดอะไรเกรียนๆ อยู่ใช่ไหม... บอกไว้ก่อนนะว่าหมายถึงภายในประเทศเท่านั้น นอกประเทศหรือนอกโลกไม่มีปัญญาพาไปนะเฟ้ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ... เบื่อวะ รู้ทัน”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เกรียนเอ้ย”
“จะพาไปจริงอะ?”
“อืม จริงๆ ไม่หลอก... ถือว่าไปเดทกันช่วงปิดเทอมไง” ร่างสูงกล่าวพร้อมรอยยิ้มอุ่น
“อืมมมมมมมม... งั้น... ไปทะเล”
“เสม็ด?”
“...” จริงๆ แล้วเสม็ดก็สวยนะ แต่ไอ้น้ำเสียงกับแววตาเจ้าเล่ห์ของร่างสูงเวลาพูดคำว่า “เสม็ด” เนี่ย มันไม่น่าไว้ใจสักเท่าไรนัก ชวนให้นึกถึงวลีสุดฮิตที่ว่า “ไปเสม็ด เสร็จทุกราย” ซะงั้น... เลยส่ายหัวรัวๆ ปัดตัวเลือกนี้ตกไปอย่างไม่ลังเล
“อาจจะไกลไป... งั้นไปใกล้ๆ ดีไหม... หัวหิน”
“...อืมมมมมมมมมมมมมม” กีต้าร์ครุ่นคิด ปกติไม่เคยได้ยินวลีหื่นๆ อะไรที่เกียวกับหัวหิน แต่ไอ้แววตาปิ๊งปั๊งของร่างสูงเวลาพูดคำว่า “หัวหิน” มันชวนให้คิดว่าต้องมีอะไรทะแม่งๆ... แต่ถึงจะไม่เคยได้ยินวลีเกรียนๆ เกี่ยวกับหัวหิน แต่ไอ้ความเกรียนส่วนตัวนี่แหละที่พาลให้นึกขึ้นได้ว่า “ไปหัวหิน ฟินทุกราย”... ว่าแล้วก็ส่ายหัวรัวๆ ปัดตกตัวเลือกนี้ไปอย่างไม่ลังเล
“เสม็ดก็ไม่เอา หัวหินก็ไม่ไป... งั้นตัวเลือกสุดท้ายแล้วนะ... เกาะล้าน จะไปไม่ไป”
“เอ้า ไหนบอกว่าจะพาไปทุกที่ที่อยากไปไง”
“เกาะล้าน... จะไปหรือไม่ไป”
“เฮ้ยยยยยย กวนตีนละ”
“นับหนึ่งถึงสาม ไม่ตอบถือว่าไม่ไป... หนึ่ง... สอง...”
“ไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ... ไปก็ได้!! แม่งงงงงง... เกาะล้านก็เกาะล้านสิวะ”
“ก็แค่นั้นนะ ทำเป็นลีลาอยู่ได้ เปี๊ยกเอ้ย ฮ่าๆๆๆๆ”
“แต่ผมมีเงื่อนไขในการไปเที่ยวนะ...”
“ห๊ะ???”
“เพื่อเป็นการเพิ่มความสนุกในการไปเที่ยว ผมจะตั้งเงื่อนไขว่า... 1) ให้วางเงินกองกลางคนละ 1,500 บาท แล้วให้ใช้แค่เงินกองกลางเท่านั้น...”
“รวมค่าน้ำมัน?”
“อืม”
“ตลกละ ไอ้เปี๊ยก งบแค่ 3,000 จะไปพออะไร ค่าน้ำมันไป-กลับก็หมดแล้ว บีเอ็มนะเว้ย ไม่ใช่ฮอนด้าแจ๊ซ”
“อ้าวเหรอ งั้น...” กีต้าร์ทำท่าครุ่นคิดหาทางออก ใช้เวลาอยู่ชั่วครู่ก็ปิ๊งไอเดียที่ผ่านการวิเคราะห์จากเซลล์สมองอันปราดเปรื่อง
“ถ้าเงินไม่พอ คุณโบ๊ทก็รูดบัตรไปสิ” กล่าวพลางยักไหล่ชิลๆ ทำเอาโบ๊ทนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ
“ไอ้...”
“2) ห้ามเอาโทรศัพท์มือถือไป” กีต้าร์ไม่เปิดโอกาสให้ร่างสูงด่า ชิงพูดตัดหน้าก่อน
“เฮ้ย!! นี่มันเงื่อนไขอะไรของเอ็งวะเนี่ย... เงินแค่ 3,000 แถมยังห้ามเอาโทรศัพท์ไปอีก... นี่ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรนี่ จบเห่กันทั้งคู่เลยนะ”
“ก็นั่นแหละถึงจะสนุก ตื่นเต้นดีออก หิหิหิ”
“ไอ้...”
“ไม่รู้แหละ ถ้าไม่รับเงื่อนไขของผมก็เชิญไปคนเดียวเหอะ”
“ไอ้เกรียนเอ้ยยยยย... ไหนเอ็งลองตอบมาสิว่า... สมมติว่ารถเสียกลางทาง ไม่มีโทรศัพท์มือถือแล้วจะเรียกช่างมาซ่อมให้ได้ยังไง”
“ก็นั่นแหละที่น่าตื่นเต้น... ก็โบกรถที่ผ่านไปผ่านมาให้เขาช่วยสิ มันคือประสบการณ์ใหม่เลยนะคุณโบ๊ท”
“แล้วถ้าไม่มีคนยอมจอดช่วย?”
“ผมก็จะผลักคุณโบ๊ทให้ออกไปขวางหน้ารถสักคันให้เขาจอดไง”
“ไอ้...!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมล้อเล่น... โอ๋ๆๆๆๆ ไม่เอา ไม่ทำหน้าลิงอารมณ์บูดสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ... โอ้ย!!!” สมน้ำหน้า โดนเขกกะโหลกไปซะ
“ตามใจ เอาแบบนี้ก็ได้ แต่อย่าให้ได้ยินเสียงเกรียนบ่นละกัน จะเตะออกนอกรถเลย หึ!”
“แล้วเราจะไปกันกี่วัน”
“งบแค่นี้ 2 วันหนึ่งคืนก็พอแล้ว” พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นพรวด แล้วเดินตรงไปที่ประตูห้อง ทำเอาร่างเล็กสงสัย
“จะไปไหนอะ”
“ไปเก็บกระเป๋า”
“เฮ้ย อะไรจะไวปานนั้น”
“เก็บเลย เอ็งก็ด้วย... เผื่อคืนนี้จะไม่มีเวลาได้เก็บ... หึหึหึหึ” โบ๊ทตอบโดยที่ไม่ปกปิดรังสีความหื่นเลยแม้แต่น้อย ทำเอาคนฟังขนลุกเกรียว
“...ไอ้!!!”
.
.
.
05:00 น. ของวันถัดมา นาฬิกาปลุกส่งเสียงร้องทำหน้าที่ปลุกสองชายหนุ่ม... เมื่อคืนกีต้าร์รอดจากเงื่อมมือของลิงภูเขาไปได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปดด้วยข้ออ้างว่ายังระบมจากภารกิจเมื่อคืนพร้อมส่งสายตาดราม่าเรียกร้องความเห็นใจ... มารยาชัดๆ...
.
06:00 น. รถ BMW สีดำแล่นออกจากคอนโดฯ มุ่งหน้าสู่พัทยาโดยผ่านมอร์เตอร์เวย์ นับเป็นจุดเริ่มต้นของการบริหารงบ
เสียค่าทางด่วนและมอเตอร์เวย์รวม 3 ต่อ... 3,000 – 40 – 30 – 30 = งบคงเหลือ 2,900 บาท
แวะกินข้าวและซื้อน้ำและขนมที่จุดพักรถ... 2,900 – 70 – 40 – 30 = งบคงเหลือ 2,760 บาท... จริงๆ ไอ้เปี๊ยกอยากกินชาเขียวปั่นแก้วละ 60 บาท แต่โบ๊ทไม่ให้กิน เลยได้เป็นชาเขียวขวดละ 20 บาทมาแทน... สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆๆ
โบ๊ททำหน้าที่สารถีขับรถโดยมีกีต้าร์นั่งทำท่าดีดกีต้าร์ไปกับเพลงของ DEPAPEPE อย่างเมามันส์อยู่ข้างๆ แต่ก็มีพักเป็นช่วงๆ คอยป้อนน้ำป้อนขนมให้โบ๊ทอยู่เป็นระยะๆ... เลยไม่แน่ใจว่าที่โบ๊ทยิ้มอารมณ์ดีเนี่ยเป็นเพราะขนมอร่อยหรือเพราะมีคนป้อนกันแน่
...เอ่อ... แต่รู้สึกว่าไอ้เปี๊ยกจะป้อนให้โบ๊ทเฉพาะชิ้นเล็กๆ นะ ไอ้ชิ้นใหญ่ๆ มันเหมาหมด ฮ่าๆๆๆๆๆ
.
ราวๆ 08:00 น. ทั้งสองหนุ่มก็มาถึงแหลมบาริฮายซึ่งมีจุดฝากรถเพื่อขึ้นเรือข้ามไปยังเกาะล้าน
เสียค่าจอดรถค้างคืน... 2,760 – 100 = งบคงเหลือ 2,660 บาท... จริงๆ แล้วมีที่จอดฟรีแถวๆ ท่าเรือ แต่มีที่จอดไม่มาก และต้องมาเช้ากว่านี้ถึงจะเหลือที่จอด
พอจอดรถเสร็จไอ้เจ้าต้าร์ก็เดินนำดุ่มๆ ไปที่จุดขายตั๋วตรงศาลาแหลมบาริฮายเลยทันที พอไปถึงก็ไม่รอช้า ตีซี้ป้าคนขายตั๋ว เจรจาถามไถ่ราคาให้เรียบร้อยเสร็จสรรพ แต่ยังไม่ทันได้ซื้อตั๋วก็โดนร่างสูงลากคอไปอีกทาง
“ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยยย ไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เมื่อกี๊มันที่ขายตั๋ว speed boat... มีเงินแค่นี้จะเอาปัญญาไหนไปขึ้น speed boat วะ ของเรามันต้องไปนั่งเรือเมล์ข้ามเกาะนุ้นนนนนนน” ร่างสูงพูดพลางชี้นิ้วไปยังสุดทางท่าเรือ
“โห นี่ไปหาข้อมูลมาตอนไหนเนี่ย ทำไมรู้ละ” กีต้าร์ทึ้งเล็กน้อย
“ถามเขามาเมื่อกี๊ ฮ่าๆๆๆๆ”
“อิธ่อออออออ”
ว่าแล้วก็กอดคอพากันเดินไปลงเรือเมล์ เสียค่าโดยสารคนละ 30 บาท... 2,660 – 60 = งบคงเหลือ 2,600 บาท
สองหนุ่มแบกเป้ลงเรือแล้วพากันขึ้นไปนั่งบนชั้นสองเพื่อคอยดูวิวและรับลมทะเล หยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายรูป โดยไม่ลืมผลัดกันถ่ายรูปโดยมีป้าย PATTAYA CITY เป็นพื้นหลัง...
ระหว่างทาง เรือแล่นผ่านเกาะครกและเกาะสากให้ได้ถ่ายรูปกันชิลๆ... ถ่ายอยู่ดีๆ ก็เห็นเรือ speed boat แล่นแซงไปต่อหน้าตอตา ไอ้เจ้าเปี๊ยกมองตามด้วยแววตาเสียดาย... เห็นๆ อยู่ว่าเรือ speed boat เท่กว่าไอ้เรือเมล์นี้ตั้งเยอะ...
“ไม่ต้องมองด้วยแววตาละห้อยแบบนั้นหรอกเปี๊ยกเอ้ย... ใครกันนะที่กำหนดงบไว้แค่ 3,000”
“...” กีต้าร์ได้ยินคำเย้ยอยู่เต็มหู แต่ก็เถียงอะไรไม่ได้ เลยได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ
.
.
ราวๆ 45 นาทีถัดมา เรือเมล์ก็พาทั้งสองหนุ่ม(และผู้โดยสารคนอื่นๆ)ก็มาถึงเกาะล้าน โดยเรือเทียบที่ท่าเรือหาดตาแหวน... ร่างสูงคว้าข้อมือร่างเล็กขึ้นมาดูนาฬิกา เห็นว่ายังไม่ 9 โมง ยังเช็ดอินที่พักไม่ได้ เลยชวนกีต้าร์ให้แบกเป้เที่ยวรอบเกาะกันก่อน... ว่าแล้วก็เดินหาเช่ามอเตอร์ไซค์ขับกัน ไม่ได้หาไกลหรอก มีที่ให้เช้าอยู่แถวๆ ท่าเรือนั่นแหละ
เสียค่าเช่ามอเตอร์ไซค์แบบค้างคืน... 2,600 – 350 = งบคงเหลือ 2,250 บาท
“คุณโบ๊ท” กีต้าร์เอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่คนสนิททำท่าเก้ๆ กังๆ อยู่บนอานมอเตอร์ไซค์
“หืม?” โบ๊ทขานรับโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าฉงนของรุ่นน้องตัวกะเปี๊ยก
“ขับเป็นป่าวเนี่ย”
“ไม่รู้อะ”
“...” กีต้าร์หมดคำถามเมื่อได้ฟังคำตอบ ทำเอากลืนน้ำลายซะเฮือกใหญ่
“ทำไมเหรอ”
“ยังจะมาถามอีก!!! ขับไม่เป็นแล้วเช่ามาทำไม”
“ก็ราคารถสองแถวมันแพงนี่หว่า เช่ามอไซค์ขับเองคุ้มกว่า”
“แต่ขับไม่เป็น...”
“อย่าบอกว่าขับไม่เป็นดิ แค่ยังไม่เคยขับเฉยๆ”
“มันต่างกันที่ไหนละ!"
“เอาน่า ไม่ลองไม่รู้... ปั่นจักรยานได้ มอไซค์ก็ไม่ต่างกันหรอก”
“...”
“เชื่อมือดิ ไม่ยากหรอก” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ท่าทางเก้ๆ กังๆ ของร่างสูงก็ไม่ได้สร้างความสบายใจอะไรให้กับกีต้าร์ได้เลยแม้แต่น้อย ว่าแล้วก็เลย...
“เฮ้อ... มาๆ ผมขับเอง”
“หือ? ขับเป็นเหรอเอ็ง”
“เป็นดิ... หลีกเลยๆ มาซ้อนท้ายพี่นี่น้อง”
“อย่ามาเกรียน ไปขับเป็นตอนไหน ห๊ะ?”
“ผมกลับบ้านทีไรก็ขับมอไซค์ตลอดแหละ”
“จริงอะ ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลย”
“ก็ไม่ได้ถามนี่... โอ้ย!”
“นี่ ทำเป็นยอกย้อน”
.
.
กีต้าร์ไม่ได้ขับมอเตอร์ไซค์คล่องแคล่วสักเท่าไร เพราะไม่ได้ขับมานาน เลยค่อยๆ บิดไปชิลๆ แต่ก็นับเป็นข้อดีที่ทำให้ทั้งสองหนุ่มดูวิวรอบๆ ได้... แต่ก็คงเป็นเพราะมัวแต่ชมวิวกันนี่แหละ ไอ้เจ้าต้าร์เลยพาหลงไปไหนก็ไม่รู้ ไปโผล่ทางขึ้นเขาชันๆ ที่ทำเอาคนซ้อนหวาดเสียวได้อยู่หลายรอบ กลัวจะพากันกลิ้งตกเขาดับอนาถกันทั้งคู่ แต่จนแล้วจนรอดก็ผ่านพ้นความหวาดเสียวไปได้ โดยไปโผล่ที่ลานกว้างๆ บนยอดเขาที่มีเสาโทรเลขตั้งเด่นหรา...
เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่ามันเป็นการหลงที่คุ้มอยู่พอตัว เพราะหลงมาเจอจุดชมวิวที่สวยงามบนยอดเขาที่มองเห็นวิวรอบเกาะแบบ 360 องศากันเลยทีเดียว ว่าแล้วก็เดินชมวิวกันไปรอบๆ พลางชูกล้องถ่ายรูปคู่กันไปสี่-ห้ารูป... ที่ถ่ายรูปคู่ได้เพราะบนนี้ไม่มีใคร ลองมีคนอื่นอยู่ด้วยสิ ให้ดิ้นตายไอ้เจ้าเปี๊ยกก็ไม่ยอมให้โบ๊ทกอดคอแนบแก้มถ่ายรูปแบบนี้หรอก... เสียดายที่มาเจอที่ตรงนี้เร็วไปนิด ถ้ามาเจอตอนเย็นๆ คงได้นั่งชมวิวกันชิลๆ นานกว่านี้แล้วละ แต่สำหรับตอนนี้ แดดร้อนจนแก้มไอ้เจ้าต้าร์แดงไปหมดแล้ว เลยต้องพากันลงเขาไปหาที่หลบร้อนกันก่อน
ทางขึ้นว่าหวาดเสียวแล้ว เจอทางลงเข้าไป โบ๊ทถึงกับเผลอกอดเอวกีต้าร์แน่นเพราะมันหวาดเสียวกว่าหลายเท่า ต้องคอยลุ้นทุกครั้งที่เบรกว่าจะเบรกอยู่ไหม จะไถลไหม หรือจะพากันล้มหน้าคะมำไหม... แต่ที่ทำให้แปลกใจก็คือเวลาหวาดเสียวแบบนี้ ไอ้เจ้าต้าร์มันดันไม่โยวายเลยสักแอะ แต่กลับนิ่งเงียบ ดูตั้งใจบังคับแฮนด์และเบรกให้ดีที่สุด... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก... เอาน่าไว้ใจไอ้เปี๊ยกมันหน่อยละกัน
เมื่อลงมาถึงข้างล่าง(อย่างปลอดภัย)ก็มาเจอกับหาดแสม (สะ-แหม) ที่มีหาดทรายสีขาวละเอียด น้ำใส และมีนักท่องเที่ยวไม่มากนัก ทำเอาไอ้เจ้าเปี๊ยกนึกอยากถอดเสื้อแล้ววิ่งลงทะเลซะเดี๋ยวนั้น แต่ก็โดนร่างสูงปรามไว้ก่อนด้วยเหตุผลว่า “มีอีกตั้งหลายหาด รอดูให้ทั่วๆ ก่อนก็ได้”
ถัดจากหาดแสมก็วนกลับมาเจอหาดตาแหวนจุดเริ่มต้นของพวกเขานั่นเอง มองดูนาฬิกาก็บอกว่าใกล้จะเที่ยงวันในไม่กี่นาทีนี้แล้ว... ตอนแรกก็ยังไม่หิวหรอก แต่พอเห็นว่าใกล้เที่ยง กระเพาะไอ้เจ้าต้าร์ก็ร้องขึ้นมาทันที ว่าแล้วก็เลยแวะหาร้านอาหารตามสั่งกินกันตามงบประมาณที่มี...
“กินไรเปี๊ยก” โบ๊ทเอ่ยถามร่างเล็กในขณะที่เขากำลังนั่งไล่ดูรายการอาหารขนาด A4
“...” กีต้าร์ไม่ตอบ เอาแต่ส่งสายตาเว้าวอนที่ร่างสูงดูก็รู้ว่าอยากกินหลายอย่าง
“กินแค่รองท้องไปก่อนเหอะ เดี๋ยวตอนเย็นค่อยจัดเต็ม” ได้ยินโบ๊ทบอกแบบนั้น กีต้าร์ก็เลยฉีกยิ้มแป้นพร้อมดวงตาประกายความหวัง
“งั้นเอา... ข้าวหมึกกระเทียมพริกไทย” ไม่พูดเปล่า กีต้าร์เอื้อมมือไปหยิบเอากระดาษจดรายการอาหารมาจดเมนูของตัวเองลงไปก่อนจะนั่งรอให้ร่างสูงได้เมนูที่จะกิน
“อืมมมมมม โบ๊ทเอาข้าวผัดกุ้ง”
“โอเค... ข้าวหมึกกระเทียมพริกไทย ข้าวผัดกุ้ง น้ำแข็งเปล่า 2... เท่านี้นะ”
“อือ”
ว่าแล้วกีต้าร์ก็ฉีกกระดาษรายการอาหารแล้วลุกขึ้นไปยื่นให้แม่ครัวที่ยืนปรุงอาหารอยู่ในร้าน... รอเพียงไม่นานหญิงสาวที่ท่าทางจะเป็นลูกเจ้าของร้านก็เดินเอาน้ำแข็งมาเสิร์ฟให้สองแก้ว และเพื่อเป็นการประหยัดเงิน เลยเลือกที่จะดื่มน้ำในเหยือกที่ทางร้านจัดไว้ให้บนโต๊ะอาหาร... ผ่านไปอีกสักพักอาหารที่สั่งก็ยกมาเสิร์ฟ
“เออ หมึกกระเทียมน่ากินเหมือนกันนะ”
“งั้นกินด้วยกันก็ได้นะคุณโบ๊ท” ว่าแล้วกีต้าร์ก็เลื่อนจานตัวเองไปวางตรงกลางโต๊ะให้โบ๊ทที่นั่งตรงข้ามได้กินด้วยกัน... โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็ทำบ้าง เลยกลายเป็นว่าสองหนุ่มนั่งแชร์อาหารที่ตัวเองสั่ง ตักข้าวผัดคำ ข้าวหมึกกระเทียมคำ... เรียกได้ว่าอาหารไม่ต้องหรู บรรยากาศไม่ต้องดี แค่ได้กินข้าวกับคนรู้ใจ... กินยังไงก็อร่อยละเนอะ
เอ้า!! กินข้าวกันดีๆ ได้ไม่เท่าไร เริ่มแย่งปลาหมึกแย่งกุ้งกันซะแล้ว!!!
.
.
เฮ้อออออ ปล่อยให้สองหนุ่มเขาตีกันไปก็แล้วกัน ส่วนเราก็มาดูกันมั่งดีไหมว่ากินอะไรดี... นี่ไงเมนู เลือกเอาละกัน ส่วนบร๊ะเจ้าแจ๊คขอเลือกเมนูพิเศษที่มีชื่อว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไปนะเออ”.
.
.
------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] เมื่อสองหนุ่มโบ๊ท-ต้าร์พากันลงเรือข้ามเกาะ...
โบ๊ท: ต้าร์
กีต้าร์: หืม
โบ๊ท: ใส่นี่ด้วย (//ยื่นเสื้อชูชีพให้)
กีต้าร์: (//ส่ายหัว) ไม่เอาอะ
โบ๊ท: ทำไมอะ ใส่ไว้ดิ เผื่อไว้จะได้ปลอดภัย
กีต้าร์: ไม่ใส่อะ
โบ๊ท: อย่ามาดื้อนะ ใส่ๆ ไปเหอะ
กีต้าร์: ไม่เอาอะ ดูสภาพมันไม่น่าจะช่วยอะไรผมได้นะ
โบ๊ท: ใส่ไว้เหอะ อาจจะพอช่วยได้นะ
กีต้าร์: ไม่เอา ไม่ใส่
โบ๊ท: ถ้าเรือล่มแล้วจมน้ำจะทำยังไง ยิ่งว่ายน้ำงูๆ ปลาๆ อยู่นะเอ็ง
กีต้าร์: จะไปกลัวอะไร... ผมมีคุณโบ๊ทอยู่ทั้งคน
โบ๊ท: ...(//อึ้ง)
กีต้าร์: ...(//ยิ้ม)
โบ๊ท: ...(//ยิ้มแป้น) ...(//อยากดึงไอ้เปี๊ยกมากอดจนตัวสั่น)------------------------------------------
FlapJack Corner;
เอาละๆ ครบเต็มบทพร้อมโบนัสแล้วนะครับ จริงๆ แล้วเดทนี้รายละเอียดค่อนข้างยาว เลยต้องตัดขึ้นตอนใหม่ ยังไงก็ไปเที่ยวเกาะล้านด้วยกันละกันนะ 
ไว้เจอกันกับเดทออกทะเลของโบ๊ทกับต้าร์ในตอนหน้านะครับ คืนนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 649009 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก