LOVE HIGH STORY – 63 – Our Moment in Time | ช่วงเวลาของเรา [part II]2,125 บาท......คือจำนวนเงินที่สองหนุ่มมีเหลือติดตัวหลังจากที่เติมพลังกันด้วยอาหารมื้อแรกของวันกันตอนเที่ยง จ่ายค่าความเสียหายไปเบาๆ ที่ 100 บาท (ข้าวจานละ 50)... จริงๆ แล้วต้องมีค่าน้ำแข็งอีก 6 บาท (แก้วละ 3 บาท) แต่ไอ้เจ้าโบ๊ทนะสิ มันดันไปส่งยิ้มให้น้องเด็กเสิร์ฟหวังผลขอลดค่าอาหารกับค่าน้ำแข็ง... แต่สุดท้ายก็ได้ลดแค่น้ำแข็ง เพราะป้าแม่ครัวไม่ยอมลดค่าอาหาร แถมยังโดนไอ้เปี๊ยกเตะหน้าแข้งไปซะเต็มรักด้วยข้อหาใช้ตาตี่ๆ ไปล่อลวงเยาวชน... คุ้มไหมเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
ร่างสูงดูเวลา เห็นว่าบ่ายโมงแล้ว ก็เลยชวนกีต้าร์ไปเช็คอินที่โรงแรมก่อน จะได้ไม่ต้องแบกเป้กันให้เมื่อย... ว่าแล้วก็พากันกระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วบิดออกไปตามถนนคอนกรีตแคบๆ ของเกาะล้าน... ขับไปก็ถามทางเขาไปเรื่อยเป็นระยะๆ แต่ก็นับว่าหาไม่ยากเท่าไร ห่างจากร้านอาหารที่ท่าเรือมาสักเกือบกิโลเท่านั้นเอง
เมื่อมาถึง สองหนุ่มก็เห็นโรงแรมเล็กๆ ขนาดสองชั้นที่มีรูปทรงไม่ต่างจากบ้านคนทั่วไปสักเท่าไร ต่างเพียงแค่บ้านคนทั่วไปคงไม่มีผนังเป็นกระจกขอบอลูมีเนียมรอบบ้านแบบนี้... ถึงโรงแรมที่สองหนุ่มเข้าพักไม่ติดทะเล แต่ก็อยู่ไม่ไกลจากหาดนัก ยังอยู่ในระยะที่เดินได้แบบไอ้ต้าร์ยังไม่ทันได้บ่นก็เดินถึง และสามารถมองเห็นทะเลได้จากห้องพักบนชั้นสอง
โรงแรมนี้โบ๊ทหาและจองไว้ตั้งแต่เมื่อคืน... จริงๆ แล้วอยากได้บังกะโลติดทะเล เพราะบรรยากาศดีและมีความเป็นส่วนตัวมากกว่าโรงแรม (จะทำอะไรก็ไม่ต้องเกรงใจห้องข้างๆ... โบ๊ทเขาว่างั้น) แต่โรงแรมและบังกะโลติดทะเลก็เต็มหมด ที่จะมีเหลืออยู่ก็ราคาเกินงบ เลยเลือกโรงแรมที่อยู่ไม่ไกลชายหาดมากนักและราคาอยู่ในระดับรับได้... ตอนแรกกีต้าร์จะไม่ยอมจองก่อน บอกว่า...
“เดี๋ยวค่อยไปหาเอา ตื่นเต้นดีออก”
แต่โบ๊ทไม่ยอมตามใจ แค่งบ 3,000 กับห้ามพกโทรศัพท์มือถือนี่ก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว จะให้มาเดินลุ้นว่าจะมีห้องพักไหมก็คงจะไม่ค่อยอยากเสี่ยง เลยขู่ไปว่า...
“ถ้าไม่จองไปก่อน แล้วไปเดินหาแล้วมันไม่มีห้องนะ จะให้เอ็งไปนอนบนโขดหินให้ปลามันกระโดดขึ้นมาตอดไอ้ปู๋!”
กีต้าร์นึกภาพตามแล้วก็รู้สึกว่าคงเป็นภาพที่ไม่น่าดูสักเท่าไร... ถึงจะน่าลองก็เหอะ... ก็เลยยอมให้โบ๊ทเลือกจองโรงแรมได้ตามใจ เพียงแค่ขอว่าให้เลือกห้องเตียงเดี่ยวและห้องน้ำไม่ใช่ผนังกระจกก็พอ
.
.
สองหนุ่มเช็คอินโดยที่โบ๊ทเลือกที่จะจ่ายค่าห้องไว้ก่อนเลย จะได้ไม่เผลอใช้เงินเกินจนไม่พอจ่ายค่าห้อง...
ค่าห้องพัก 1 คืน 2,150 – 850 = งบคงเหลือ 1,300 บาทถ้วน
ร่างสูงเห็นเงินที่เหลือในกระเป๋าสตางค์แล้วก็ต้องแอบถอนหายใจ รู้สึกว่าชีวิตไม่มันคงเอาซะเลย...
ว่าแล้วก็พากันแบกเป้เดินขึ้นชั้นสองโดยมีเป้าหมายอยู่ที่ห้องพักหมายเลข 5... เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นห้องพักโทนสีฟ้า-ขาว... เสียดายที่ห้องพักของสองหนุ่มไม่ได้เห็นวิวทะเลและท้องฟ้าเพราะมีโรงแรมข้างๆ มาบังทัศนียภาพ แต่ก็ยังดีที่ยังพอจะนั่งดูวิวได้จากระเบียง
กลางห้องมีเตียงเดี่ยวขนาด 3.5 ฟุตสองเตียงอยู่ข้างกันโดยมีโต๊ะหัวเตียงคั่นกลาง... กีต้าร์ไม่รอช้า กระโจนขึ้นเตียงไปจับจองเตียงติดระเบียงเลยทันที... แอร์เย็น เตียงนุ่ม ท้องอิ่ม อ๊าห์ อะไรจะครบองค์ประกอบการนอนกลางวันได้ไปกว่านี้... ร่างสูงยืนมองอยู่หน้าประตูห้องเห็นร่างเล็กนอนหลับตาพริ้มพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าแบบนี้เขาเองก็พลอยมีความสุขไปด้วย
โบ๊ทเดินไปวางของไว้บนเตียงข้างๆ แล้วเดินไปล้างหน้าล้างมือในห้องน้ำพลางคิดแผนเที่ยวคร่าวๆ ที่เกิดขึ้นจากข้อมูลที่พอจะรวบรวมได้จากการตะลอนมอเตอร์ไซค์สำรวจกันมาในช่วงเช้า... คิดๆ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรให้ทำมากนัก ครั้นจะไปดำน้ำดูปะการังก็ต้องใช้เงินอีกประมาณคนละ 300 บาท... ครั้นจะเล่นบานาน่าโบ๊ทก็คงจะไม่เหมาะ เพราะมีกันแค่ 2 คน แถมราคาก็ 600-1,000 บาท... เทียบกับเงินที่เหลือในกระเป๋าสตางค์แล้วก็คิดได้ไม่ยากว่าต้องตัดใจ... ทริปนี้คงต้องฝากชีวิตไว้กับของฟรีอย่างชายหาด ทะเล สายลม และแสงแดดซะแล้ว
ภาพที่ร่างสูงเห็นหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำทำให้รู้สึกคันมือยิบๆ เพราะสิ่งที่เห็นคือไอ้เปี๊ยกมันกำลังหลับคาเตียง!!
“ฮืมมมมม พริ้มเชียวนะ”
ตอนแรกโบ๊ทกะว่าจะกระโจนไปตะครุบเป้านิ่งแล้วฟัดซะให้สะใจ แต่พอเข้าไปใกล้ๆ แล้วก็นึกเสียดายภาพน่ารักๆ ของรุ่นน้องร่างเล็ก... จริงๆ แล้วตื่นมาก็เจอภาพแบบนี้แทบทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเบื่อเลยสักนิด... ว่าแล้วก็มองซ้ายมองขวา... ค่อยๆ ย่องไปค้นกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วก็หยิบของต้องห้ามขึ้นมา นั่นคือ... โทรศัพท์มือถือ
โบ๊ทเหลียวหลังไปมองให้แน่ใจก่อนว่าไอ้เปี๊ยกมันจะไม่ตื่นขึ้นมาเห็นของต้องห้ามอันนี้... เมื่อแน่ใจก็กดปุ่มเปิดเครื่อง (ปิดเสียงไว้อยู่แล้ว) แล้วค่อยๆ ย่องไปถ่ายรูปไอ้เปี๊ยกตอนหลับ
*แชะ แชะ แชะ แชะ*ถ่ายไป 3-4 รูปก็พอใจละ... น่ารักชะมัด... เสร็จแล้วก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายใบเล็ก รอบคอบขนาดที่เก็บในช่องซิปด้านในกระเป๋า ไอ้เปี๊ยกจะได้ไม่เห็น... ดูไปดูมา เหมือนคนโรคจิตเข้าไปทุกวัน... นั่นไง ทำยิ้มย่องหัวเราะในลำคออะไรอยู่คนเดียว ไอ้บ้า!
โบ๊ทเดินกลับไปที่เตียง เขาค่อยๆ คลานขึ้นเตียง คร่อมร่างเล็กที่นอนหงายพริ้มหลับอย่างเป็นสุข...
“ต้าร์”
“...”
“ต้าร์ ตื่น”
“...”
“ตื่นเร็ว ไปแก้ผ้าลงทะเลกัน”
“...”
“กีต้าร์”
“...งืม”
“ตื่นได้แล้ว ไปเล่นน้ำกัน”
“...อือ...อออ”
“ต้าร์... ถ้าไม่ตื่นจะจูบแล้วนะ”
“เฮือก!”
*ปิ๊ง*ได้ยินเช่นนั้นกีต้าร์ก็เลยลืมตาซะเต็มตื่นเลยทันที... จริงๆ ก็ตื่นตั้งแต่โบ๊ทเรียกแรกๆ แล้วละ แต่แอร์มันเย็น กำลังนอนสบายๆ เลยขี้เกียจลืมตา... แต่พอเจอคำขู่แบบนั้นเข้าไป เลยต้องยอมตื่นด่วนๆ...
ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้ารุ่นพี่ร่างสูงหน้าหล่อกำลังทำปากจู๋อยู่ห่างๆ...
อืมมมม จริงๆ ก็ไม่ได้ห่างขนาดนั้น...
หมายถึงไม่ค่อยห่างนะ...
ไม่ห่างเลยละ...
ทำไมดูใกล้จัง...
ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
ชักจะใกล้เกินไปแล้ว...
“เฮ้ย!!!”
ร่างเล็กร้องอุทานเมื่อร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาระยะประชิด ปากจู๋ๆ ของร่างสูงพุ่งเป้าไปที่กลีบปากบางของร่างเล็ก... ไม่ร้องเปล่า กีต้าร์ยกมือขึ้นมาดันหน้าร่างสูงไว้ได้ทันก่อนจะโดนขโมยจูบแบบฉิวเฉียด
“ไม่เอาน่า อย่าขัดขืน ยอมพี่เถอะนะน้อง” ร่างสูงวางมาดป๋าหื่นกามที่กำลังล่อลวงเด็กหนุ่ม... ทำหน้าหื่นได้เป็นธรรมชาติมาก!
“ไอ้หื่น!! นี่มาเที่ยวนะเว้ย วันๆ คิดแต่จะซัมบาละฮึ่ยอย่างเดียวเลยเหรอเฮ้ย!!!” กีต้าร์ดันหน้าร่างสูงไว้อย่างสุดความสามารถ แต่ด้วยตำแหน่งที่ตกเป็นเบี้ยล่าง เลยดูจะต้านทานกล้ามเนื้อคออันแข็งแกร่งของร่างสูงไม่ไหว จึงดูใกล้จะเสียจูบอยู่รอมร่อ... ด้วยสัญชาตญาณ กีต้าร์ปกป้องปากตัวเองด้วยการหันหน้าหนี
*เฮือก*อากาศเย็นๆ ในห้องทำให้สัมผัสอุ่นๆ บนผิวใต้เสื้อยิ่งชัดเจน... กว่ากีต้าร์จะรู้ทันก็โดนมือเรียวของร่างสูงล่วงล้ำเสื้อเข้าไปลูบไล้ผิวเนียนโดยไม่เอ่ยขอ
“คุณโบ๊ท อย่า”
“เอ็งก็อย่าดิ้นดิ”
“ไม่ดิ้นก็โดนดิ”
“โดนไร???” โบ๊ทถามด้วยสีหน้าล้อเลียน
“โดนลิงลวนลาม... โอ้ย!!” นั่นไง ปากดีไม่เจียมตัว เลยโดนบิดพุงไปซะ
“หึ! อย่างกับดิ้นแล้วเอ็งจะไม่โดนอย่างนั้นแหละ หึหึหึ”
“แม่ง!!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ พอๆๆๆ ไม่เล่นละ”
“...” กีต้าร์หยุดดิ้นแล้วจ้องร่างสูงด้วยแววตาไม่ไว้ใจ
“หยุดเล่นจริงๆ”
“...” เมื่อได้ยินเช่นนั้น บวกกับสีหน้าที่ดูหื่นน้อยลงของร่างสูง กีต้าร์ก็เลยผ่อนแรงผลักแรงดันลง...
“ไม่ต้องมามองระแวงเลย ไม่เล่นแล้ว... แต่ขอจูบจริงทีนึง”
“...”
“ไม่ตอบ แปลว่ายอม”
“...ปิดม่านก่อนดิ”
“ไม่เอาอะ พอโบ๊ทลุกไปปิดม่าน เอ็งก็จะวิ่งหนี ใช่ไหมละ รู้ทันหรอกน่า”
“ไม่หนีหรอก... เร็ว ไปปิดม่านก่อน”
“แค่จูบเอง ไม่ต้องปิดหรอก ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นสักหน่อย”
“ไม่เอาอะ”
“ไม่มีใครเห็นหรอก”
“ทำไมจะไม่มี ดูดีๆ ดิ...” กีต้าร์หันหน้ามองออกไปนอกห้องพลางชี้นิ้วไปที่โรงแรมข้างๆ... เมื่อโบ๊ทมองตาม ก็เห็นเด็กฝรั่งอายุน่าจะประมาณขวบนิดๆ กำลังยืนเกาะประตูระเบียงที่เป็นกระจกบานยาว ดูเหมือนจะกำลังจ้องมาที่พวกเขา
“โธ่ แค่เด็กเอง...”
“ไม่เอาอะ อายเด็กมัน”
“เด็กขนาดนี้ไม่รู้เรื่องหรอก”
“นี่ คุณโบ๊ท เด็กคือเป็นผ้าขาว เขาเรียนรู้จากการกระทำของผู้ใหญ่นะ ถ้าไม่ปิดม่าน เดี๋ยวเด็กเห็นก็เอาไปเลียนแบบหรอก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ชักแม่น้ำทั้งห้าเลยนะเอ็ง เหนื่อยไหม... มาๆ ยอมดีๆ จะได้ไปเล่นน้ำกัน”
“ไม่ได้ชักแม้น้ำทั้งห้... อุ๊บ”
*จ๊วบบบบบบ*“ก็แค่นี้เอง... ปะ ลุก เปลี่ยนเสื้อผ้าไปเล่นทะเลกัน”
“ไอ้คุณโบ๊ทแม่งงงงงงง!! เหม็นปลาหมึกวะ!!” กีต้าร์โวยวายพลางใช้แขนเช็ดปากกลบเกลื่อนความเขิน
“ฮ่าๆๆๆๆ”
.
.
.
เวลาบ่ายสองกว่าๆ สองหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อมลงทะเลกัน แล้วก็กอดคอพากันเดินไปที่ชายหาดที่อยู่ไม่ห่างจากโรงแรม ระหว่างทางผ่านร้านสะดวกซื้อก็เลยแวะซื้อชาเขียวกับน้ำอัดลมกันคนละขวด... จริงๆ แล้วอยากซื้อน้ำเปล่ากันมากกว่า แต่น้ำเปล่ามันแพง... มาทริปนี้ต้องประหยัด
ค่าน้ำจากร้านสะดวกซื้อ 1,300 – 50 = งบคงเหลือ 1,250 บาท
เดินกันไปต่อได้สักพักก็เจอร้านไอศกรีมที่มีฝรั่งเป็นเจ้าของ ไม่ใช่ร้านใหญ่โตอะไร มีเพียงโต๊ะเล็กๆ วางหน้าร้านเท่านั้น... เห็นเช่นนั้นไอ้เจ้าเปี๊ยกก็กระเหี้ยนกระหือรือนึกอยากไอศกรีมขึ้นมาทันที ไม่รอช้า กีต้าร์เดินเบี่ยงตรงไปทางร้าน... เดินเบี่ยงซะหัวนำตัวเลยนะเอ็ง!... แต่... ก้าวไปได้ไม่ถึง 3 ก้าวก็โดนรุ่นพี่คนสนิทคว้าคอเสื้อเอาไว้เสียก่อน
“เอ้ยยยยย” ร่างเล็กร้องอุทานเมื่อคอเสื้อร่นมารัดคอจนลิ้นแทบปลิ้น
“จะไปไหน” โบ๊ทเอ่ยถามแกมรู้ทัน
“...” กีต้าร์ไม่ตอบ แต่หันมาทำตาละห้อยใส่ร่างสูงสลับกับมองไปที่ร้านไอศกรีม
“กินไม่ได้ ไม่มีงบประมาณ” พูดจบก็ไม่ยืนนิ่งให้เสียเวลา ก้าวเท้าออกเดินต่อพร้อมลากคอไอ้เปี๊ยกไปด้วยกันโดยไม่สนใจสายตาอาลัยอาวรณ์ร้านไอศกรีมของไอ้เปี๊ยกเลยแม้แต่น้อย
“โถ่ คุณโบ๊ทอะ ขอแค่นี้เอ...” เมื่อสายตาละห้อยใช้ไม่ได้ผล ก็เลยจะใช้คำพูดอ้อนให้ร่างสูงเห็นใจ แต่...
“ไม่ต้องเลย... ใครกันนะ ตั้งงบไว้แค่ 3,000” โบ๊ทไม่พูดเปล่า แถมด้วยสายตาและรอยยิ้มเย้ยไปให้ร่างเล็กในอ้อมแขน
“...” เจอเงื่อนไขของตัวเองรัดคอซะจนเถียงอะไรไม่ได้ เลยได้แต่บ่นอยู่ในใจ... ก็สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่บ่น หึ!!!
.
.
ระหว่างทางจากโรงแรมไปชายหาด สองหนุ่มผ่านย่านชุมชนที่มีร้านรวงอยู่ริมทาง มีทั้งร้านอาหารตามสั่งแบบบ้านๆ ร้านขายยา ร้านขายของที่ระลึก ร้านเสื้อผ้าและอุปกรณ์เล่นน้ำต่างๆ... สองหนุ่มเดินกอดคอกันดูของอย่างร้อน ถึงอากาศจะอบอ้าว แต่บรรยากาศสบายๆ รอบตัวที่ดูไม่เร่งรีบอย่างชีวิตในเมืองใหญ่ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลาย เดินได้อย่างเย็นใจ...
ของที่ระลึกมีสวยๆ อยู่หลายอย่าง แต่ด้วยความที่งบมีอยู่อย่างจำกัด สองหนุ่มเลยต้องตัดใจจากของที่ระลึก แต่ก็ยังดีที่ได้แม๊กเน็ทติดตู้เย็นมาอันหนึ่งในราคา 20 บาท... จริงๆ ราคาเต็มอยู่ที่ 29 บาท แต่ไอ้เจ้าต้าร์มันตื้อพ่อค้าต่อราคาจนได้ลดราคาเหลือ 20 บาท...
ค่าแม๊กเน็ทติดตู้เย็น 1,250 – 20 = งบคงเหลือ 1,230 บาท
อาลัยอาวรณ์แบงก์ 20 บาทที่เพิ่งจากกันไปอยู่สักชั่วอึดใจ สุดท้ายก็ต้องหันหลังให้กับร้านค้า เดินออกมาพร้อมแม๊กเน็ทในถุงใสเล็กๆ ที่มีเชือกกระสอบร้อยเป็นหูจับ... กำซะแน่นเชียวนะไอ้เปี๊ยก...
ไม่นานหลังจากนั้น สองหนุ่มก็เดินมาถึงหาดตาแหวนที่เป็นที่หมายว่าจะมาเล่นน้ำกัน แต่พอมาถึงก็พบว่าหาดตาแหวนมีนักท่องเที่ยวอยู่เยอะมาก ฝรั่งเต็มไปหมด พูดภาษาอะไรสักอย่างที่ไม่น่าจะใช่ภาษาอังกฤษ แอบได้ยินชาวบ้านเรียกกันว่าฝรั่งรัสเซีย งั้นก็คงเป็นภาษารัสเซียละมั้ง... เมื่อเป็นเช่นนั้น โบ๊ทและกีต้าร์เลยพร้อมใจกันพยักหน้าลงความเห็นว่าให้เดินเลยไปหาดสังวาลย์ซึ่งป้ายบอกว่าอยู่ไม่ห่างจากหาดตาแหวนสักเท่าไร...
สองหนุ่มเดินไปอีกนิดก็เจอท่าเรือที่พวกเขามาขึ้นท่ากันเมื่อเช้า เลยพอจะนึกเส้นทางแถวๆ นี้ออกได้บ้าง... เดินเลยท่าเรือไปสักหน่อยก็เห็นหาดสังวาลย์ที่มีโขดหินกั้นโดยมีสะพานไม้ให้เดินข้ามไปชายหาด... ระหว่างทางบนสะพานไม้ กีต้าร์ก้มมองโขดหินไปตลอดทาง เห็นแล้วก็นึกถึงคำขู่ของร่างสูงที่ขู่ไว้เมื่อคืน พลางนึกสงสัยว่าถ้าไม่จองโรงแรมมาก่อน แล้วพอมาถึงแล้วไม่มีห้องพัก ไอ้คุณโบ๊ทมันจะไล่ให้มานอนบนโขดหินให้ปลาตอดปู๋จริงๆ อย่างที่ขู่ไหม... แต่นึกสงสัยขึ้นมาได้ยังไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงหัวเราะ “หึหึ” ดังมาจากลำคอของชายหนุ่มรุ่นพี่คนสนิทที่เดินอยู่ข้างๆ...
อืม ไอ้เจ้าโบ๊ทมันคงจะเอาจริง แต่มันจะแปลงร่างเป็นปลาเองหรือเปล่า อันนี้ก็ไม่รู้นะเออ...
พอข้ามสะพานเสร็จ ก็มาเจอชายหาดสีขาวและทะเลสีฟ้าใสปิ๊ง กีต้าร์มองด้วยแววตาระยิบ นึกแปลกใจที่ทะเลสวยๆ แบบนี้ไม่ต้องไปไกลถึงภาคใต้ แถมยังมาอยู่ติดกับทะเลป่วยๆ ของพัทยาอีกต่างหาก... เห็นแล้วก็นึกอยากกระโจนลงน้ำไวๆ ว่าแล้วก็ไม่รอช้า สาวเท้าออกวิ่งพลางเลิกเสื้อยืดขึ้นเตรียมถอด แต่เท้ายังไม่ทันได้แตะน้ำ กีต้าร์ก็โดนร่างสูงดึงแขนไว้ก่อน
“ฮึ่ย ไอ้เปี๊ยก รอก่อนดิ ไปเช่าเตียงพับก่อน จะได้วางของ”
ร่างสูงพูดพลางชี้นิ้วไปที่กระเป๋าคาดตัวใบเล็กของตน... ว่าแล้วก็ลากรุ่นน้องร่างเล็กเดินตรงไปที่เตียงพับที่วางเรียงกันอยู่ริมหาด มองซ้ายมองขวาหาคนเก็บตังค์อยู่สักพักก็มีชายผิวคล้ำในเสื้อสีส้มเดินเข้ามาเก็บตังค์โดยแจ้งว่าค่าเช่าเตียงละ 20 บาท... โบ๊ทได้ยินเช่นนั้นก็คำนวณบวกลบงบประมาณอยู่ในใจ คิดไปคิดมาก็ตัดสินใจว่าจะเช่าแค่เตียงเดียว ตั้งใจเอาไว้แค่วางของเฉยๆ... ว่าแล้วก็จ่ายเงินไป 20 บาท
ค่าเช่าเตียงพับชายหาด 1,230 – 20 = งบคงเหลือ 1,210 บาท
โบ๊ทจ่างตังค์เสร็จสรรพก็ฉวยเอาแม๊กเน็ทในมือกีต้าร์มาใส่ไว้ในกระเป๋าแล้ววางไว้บนเตียงก่อนจะถอดเสื้อแล้วพาดไว้บนพนักพิง กีต้าร์เห็นก็ถอดมั่ง เตรียมพร้อมลงทะเล...
“ไปยัง ไปยัง ไปยัง ไปยัง”
“ยัง”
“เอ้า! ไรอีกอะ”
“ทาครีมกันแดดก่อนดิ” ร่างสูงกล่าวพลางล้วงมือไปควานหาหลอดครีมกันแดดในกระเป๋าสะพายบนเตียง
“จำเป็น?”
“จำเป็นดิ ถ้าไม่ทาเดี๋ยวผิวใหม่ ลอกเป็นแผ่นๆ เลยนะ” ไม่พูดเปล่า โบ๊ทบีบครีมออกมาทาแขนทั้งสองข้าง
“มิน่าละ เป็นนักว่ายน้ำ แต่ไม่ยักกะดำ”
“ไม่เกี่ยวเลย... ตอนโบ๊ทเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ โบ๊ทซ้อมแต่ในร่มเหอะ”
“ซ้อมในอ่างอาบน้ำ?”
“...ไอ้...เปี๊ยก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆจะด่าก็ด่ามา ไม่ต้องมาทำตาตี่ใส่หรอกน่า ฮ่าๆๆๆๆๆ... โอ้ย!” นั่นไง โดนเขกกะโหลกไปซะ
“ปากดีดีนัก... อะ เอาไปทาซะ รีบๆ ทาล่ะ เสร็จแล้วมาทาหลังให้โบ๊ทด้วย”
กีต้าร์รับครีมมาทา เมื่อทาเสร็จก็ไปทาหลังให้รุ่นพี่ร่างสูง แต่สงสัยว่าจะถูแรงเกินไป... แรงจนดูจงใจ... เลยโดนเคาะกะโหลกไปอีกทีแถมยังโดนโบ๊ทเอาคืน จับมาถูหลังอย่างเมามันส์... สุดท้ายเลยได้โวยวายกันก่อนลงทะเลไปตามระเบียบโรงเรียนเกรียน
.
.
ถ้าในละครหลังข่าว... พระเอก-นางเอกคงจะจูงมือกันวิ่งสกิปเขย่งกระโดดลัดเลียดไปตามขอบชายหาดให้เท้าพอสัมผัสน้ำ หัวเราะต่อกระซิกกันสองต่อสอง บรรยากาศอบอวลหอมหวานด้วยเสียงคลื่นทะเลเบาๆ และแสงแดดสีเหลืองอ่อนที่ส่องกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบ...
...แต่...
ในชีวิตจริง สำหรับคู่เกรียนโบ๊ท-ต้าร์... สิ่งที่เกิดขึ้นคือ...
.
.
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!”
*ตูมมมมมมมมม*.
.
โบ๊ทฉวยข้อมือกีต้าร์แล้วลากให้ออกวิ่งโดยที่กีต้าร์ยังไม่ทันได้ตั้งตัว กีต้าร์เลยได้แต่แหกปากร้องเสียงหลง วิ่งขาขวิดตามร่างสูงผ่านนักท่องเที่ยวหัวทองหัวดำที่ต่างก็หันมามองตามเสียงร้องโวยวายของร่างเล็กกันเป็นตาเดียว... หันไปอีกทีก็เห็นร่างสูงกระโจนลงทะเลด้วยท่าโลมาร่าเริงโดยมีร่างเล็กปลิวตามติดมือไปก่อนจะหน้าคว่ำลงทะเลซะน้ำกระจาย
ร่างเล็กกระวีกระวาดปัดแขนแกว่งขาหาที่เกาะหาที่ยืนตั้งตัว คว้าไปคว้ามาก็มีแขนแกร่งยื่นมาให้เกาะและช่วยพยุงให้ยืนขึ้น... ถึงจะแปบเดียว แต่รู้ตัวอีกทีก็โดนลากลงทะเลมาหลายเมตรจนน้ำสูงเกือบเท่าเอว... ลงทะเลครั้งแรกก็กลืนน้ำทะเลไปซะเกือบอิ่ม แถมยังมีอีกอึกใหญ่ๆ อมอยู่ในปากอีกต่างหาก... ตอนแรกว่าจะกลืนแต่พอขึ้นมายืนแล้วได้ยินเสียงหัวเราะอันน่าหมั่นไส้ของโบ๊ทแล้ว ต้าร์ก็เลยเปลี่ยนใจ... ขออมไว้ก่อน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“...”
“อะไรละ เปี๊ยก ก็เอ็งอยากลงทะเลไม่ใช่เหรอ ก็พามาลงแล้วไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“...”
“ไม่ต้องเลยนะ ไม่ต้องมาทำเป็นงอนแก้มป่อง ถ้าทำแล้วน่ารักจะไม่ว่าเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“หึ!”
“แหนะ ยังจะมาทำเชิดทำเมินอีก”
“...”
“เอาอีกสักรอบไหม... ฮ่าๆๆๆๆๆๆ... เห?”
“...” กีต้าร์ไม่ตอบ แต่กลับยื่นมือเข้าไปจับหน้าของโบ๊ทเอาไว้แล้วค่อยๆ โน้มลงมาใกล้ๆ เมื่อได้ระยะก็...
*ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด*“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
โบ๊ทเอะใจตั้งแต่วินาทีที่ไอ้เปี๊ยกทำปากจู๋แล้ว แต่ไม่ทันได้เบี่ยงหน้าหลบ เลยโดนน้ำเค็มจากปากไอ้เปี๊ยกไปเต็มหน้าซะเต็มรัก แถมไอ้เปี๊ยกมันยังเล่นเป้าสูง พ่นน้ำเล็งหน้าผากซะด้วย... แสกหน้า ได้แต้ม!!!
“ฮืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
โบ๊ทลืมตาขึ้นมาก็หรี่ตาคาดโทษไอ้เจ้าเปี๊ยกที่ยืนหัวเราะสะใสอยู่ในระยะลมหายใจคั่น... ไม่รอช้า ฉวยโอกาสในช่วงที่ไอ้เปี๊ยกยังหัวเราะอย่างเมามันส์อยู่นี้สวมกอดหมับเข้าที่เอว
“ฮึ่ย!”
กีต้าร์ตกใจเมื่อโดนสวมกอดแล้วรั้งเข้าแนบชิดร่างแกร่งของรุ่นพี่ร่างสูง แต่เขาไม่ทันได้มีเวลาสงสัยหรือเอาตัวรอด เพราะโบ๊ทจู่โจมเข้าที่กลีบปากบางแล้วโถมน้ำหนักตัวเข้าใส่จนพากันล้มลงทะเลทั้งคนกอดและคนถูกกอด... แต่อย่าได้คิดว่านี่คือละครหลังข่าวที่คู่พระ-นางจะจูบกันดูดดื่มในทะเล เพราะทันทีที่หัวถึงน้ำ กีต้าร์ก็ดิ้นพรวดและออกแรงผลักโบ๊ทออกด้วยสัญชาตญาณเอาตัวรอดในอารามตกใจ
“เชี่ยยยยย!!”
กีต้าร์สบถเสียงสูงทันทีที่ลุกขึ้นยืนพ้นน้ำก่อนจะหันมองไปรอบๆ ดูว่าคนรอบข้างเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกันไหม หรือมีใครกำลังทำหน้าเหวออยู่หรือเปล่า... แต่เขาก็ไม่เห็นใครกำลังจ้องมองมาที่เขาและไม่เห็นใครกำลังซุบซิบอะไรกัน เลยสบายใจได้เปาะนึงว่าคงไม่มีใครรู้เห็นเป็นพยานเสี้ยววินาทีชวนฟ้าผ่าที่เพิ่งเกิดไปสดๆ ร้อนๆ
เมื่อหันมาเจอร่างสูง ก็เจอใบหน้ายิ้มทะเล้นพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ... แถมยิ้มอย่างเดียวไม่พอ ยังจะล้อเลียนต่อด้วยการทำปากจู๋แบบ “จุ๊บ จุ๊บ -3-“ ให้อีก... กีต้าร์หายใจเข้าลึกๆ ไปเฮือกใหญ่แล้วถอนออกมาแรงๆ ก่อนจะหันหลังเดินหนีร่างสูงขึ้นหาด
“อ้าว ไปไหนอะ”
โบ๊ทไม่เดินตาม เพียงแค่มองหลังของร่างเล็กที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ... ยืนรอดูทีท่าของกีต้าร์ว่ามันงอนจริงรึเปล่า... ยืนรอดูอยู่สักพักก็เริ่มแน่ใจว่าไอ้เปี๊ยกมันคงงอนจริงอะไรจริง เพราะไม่มีท่าทีจะหันกลับมา โบ๊ทเลยตัดสินใจว่าต้องตามไปง้อ... ว่าแล้วก็เดินตามร่างเล็กขึ้นฝั่งไป
แต่...
เดินตามไปยังไม่ทันพ้นขอบคลื่นทะเล กีต้าร์ก็หันหลังกลับแบบเฉียบพลัน... เหยียดขาข้างหนึ่งไปด้านหลัง... โน้มตัวลงเล็กน้อย... ยกข้อศอกข้างหนึ่งขึ้นไปด้านหลังให้ได้มุม 45 องศา... เงยหน้าขึ้นฉายแววตาอาฆาตแล้วคำรามด้วยน้ำเสียงแห่งความเคียดแค้นว่า
“มึง ตายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”ชายหนุ่มร่างบางสมส่วนหน้าตาจิ้มลิ้มวิ่งด้วยความเร็วสูงแล้วกระโจนยกขาคู่กระโดดถีบชายหนุ่มร่างสูงหน้าหล่ออีกคนที่ดูพยายามจะหันหลังวิ่งหนีด้วยสีหน้าตกใจแบบคนหนีตาย... เสียงคำรามของร่างเล็กทำเอาทุกคนในบริเวณนั้นเงียบแล้วหันมามอง...
ได้ยินเสียงอีกทีก็ดัง
“พลั่ก!” แล้วต่อด้วย
“ตูม!” คล้ายๆ กับมีวัตถุขนาดใหญ่ล้มลงกระทบน้ำทะเล...
ทุกอย่างเงียบกริบลงอีกครั้ง แต่ก็เพียงไม่นาน เพราะหลังจากนั้นก็มีเสียงโวยวายของชายหนุ่มสองคนดังขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มร่างเล็กจะกลายเป็นฝ่ายที่ต้องวิ่งหนีด้วยสีหน้าแบบคนหนีตายเสียเอง...
ภาพสุดท้าย เห็นชายหนุ่มร่างเล็กวิ่งหนีชายหนุ่มร่างสูงที่มีรอยเท้าอยู่บนหลัง... นักท่องเที่ยวฝรั่งที่เห็นเหตุการณ์คนหนึ่งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปแล้วอัพโหลดลงเฟซบุคโดยเขียนคำบรรยายภาพไว้สั้นๆ ว่า...
.
.
.
“To Be Continued”.
.
.
--------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ระหว่างที่ครอบครัวชาวอังกฤษครอบครัวหนึ่งกำลังจะพากันออกไปว่ายน้ำเล่นกันตามประสาพ่อแม่ลูก... คุณแม่ยังสาวเดินออกมาจากห้องโดยอุ้มลูกชายวัย 14 เดือนอยู่แนบอก... ส่วนสามีร่างบึกของเธอนั้นยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว
“Oh! I forgot my sunglasses. John, could you hold him for me for a minute?”
(ซับไทย : โอ้! ฉันลืมแว่นกันแดดซะแล้วสิ จอห์นค่ะ อุ้มลูกให้แปบนึงสิค่ะ)
“Alright Honey”
(ซับไทย : ได้เลยจ๊ะ ที่รัก)
ว่าแล้วภรรยาก็ส่งลูกน้อยให้สามีอุ้มแล้วเดินหายกลับเข้าห้องไป
ระหว่างรอ คุณพ่อยังหนุ่มก็เล่นกับลูก หยอกล้อกันคิกคักคิกคักอยู่หน้าห้อง... ช่างเป็นภาพที่น่ารักจริงๆ
คุณพ่อก็สนุก คุณลูกก็สนุก... เล่นไปเล่นมาลูกก็เริ่มมืออยู่ไม่สุข ปัดไปปัดมา จับหูพ่อบ้าง หน้าผากบ้าง จมูกบ้าง จนสุดท้ายก็ไปหยุดไว้ที่แก้มทั้งสองข้างของพ่อแล้ว...
“mmmmmmmmmm muah -3-”
คนเป็นพ่ออึ้งไป 3 วิก่อนจะฉีกยิ้มกว้างสุดชีวิตแล้วตะโกนอวดภรรยาว่าเขาเป็นคนแรกที่ลูกจูบ
“Hey Baby! Come hear some. You must be jealous for this hahaha!”
(ซับไทย : เฮ้ ที่รัก มาฟังอะไรนี่ รับรองคุณต้องอิจฉาแน่ๆ ฮ่าๆๆ”
“What is it?”
(ซับไทย : อะไรเหรอ)
“It’s Daniel. He first kissed me!”
(ซับไทย : ก็ลูกนะสิ ลูกเพิ่งจะจูบผมเป็นคนแรก!)
“Awwwww! That’s so sweet!!! Come on here Daniel. Kiss mommy too”
(ซับไทย : อ๊ายยยย นั่นมันน่ารักมากเลยนะคุณ มานี่เลย แดเนี่ยล จุ๊บหมามี๊ด้วยสิ”
ว่าแล้วก็รับลูกมาจากอ้อมแขนสามีมาอุ้มไว้แล้วเอาจมูกไปถูกับจมูกลูกน้อย... ส่วนหนูแดเนี่ยลก็หัวไว คว้าหมับเข้าที่หน้าคุณแม่แล้วก็...
“mmmmmm muah... -3- mama!”
คราวนี้ไม่ใช่แค่จุ๊บนะ แต่ถึงกับออกเสียงเรียกแม่เป็นครั้งแรกอีกด้วย...
สรุปแล้วบ่ายนั้น พ่อแม่ลูกครอบครัวนี้ก็ไม่ได้ไปว่ายน้ำเล่นกันตามที่ตั้งใจไว้ เพราะพากันดีใจกันยกใหญ่ที่ลูกจุ๊บทั้งพ่อทั้งแม่เป็นครั้งแรก แถมยังเรียกแม่เป็นครั้งแรกอีกด้วย...
อืมมมม ช่างเป็นครอบครัวที่น่ารักเสียจริง... ว่าแต่ใครไปสอนให้แดเนี่ยลจุ๊บเป็นละเนี่ย หือ???--------------------------------------------------
FlapJack Corner:
อ๊าห์ เต็มบทแล้ว นานหน่อยแต่ก็นานนะเออ (เอ๊ะ ยังไง??? 
)
เอาละสำหรับทริปนี้ยังมีต่อ ก็เอาไว้ลุ้นและเป็นกำลังใจให้โบ๊ทและไอ้เปี๊ยกก็แล้วกันนะ ยังไม่ผ่านพ้นวันแรกเลย เงินเหลือกันน้อยเหลือเกิน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ไปนอนละครับ เดี๋ยวไว้เข้ามา + ให้ทุกคนนะครับ
ราตรีสวัสดิ์ครับ (ใครมาเจอตอนเช้าก็ "อรุณสวัสดิ์" ไว้ล่วงหน้านะครับ) 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 649015 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก