g红孔雀นกยูงแดง 16
สมัยเรียน นอกจากลู่อี้เผิงจะทำคะแนนสอบวิชาทฤษฏีได้สูงเป็นอันดับต้นๆ ของชั้นปีแล้ว วิชาปฏิบัติอย่างยิงปืน หรือแม้แต่วิชาป้องกันตัวอย่างกังฟู นายตำรวจหนุ่มคนนี้ก็ยังทำคะแนนได้ดี จนเป็นที่ชื่นชมของบรรดาอาจารย์ กระทั่งหัวหน้าผู้ฝึกสอนกังฟูที่โรงเรียนยังชมว่าเขาเป็นลูกศิษย์ที่ฝีมือดีที่สุดเท่าที่เคยสอนมาเลยทีเดียว
ดังนั้น ลู่อี้เผิงมีความภูมิใจในฝีมือป้องกันตัวของตัวเองอยู่เสมอมา
จนกระทั่งมาเจอกับหงคงฉ่วย...
------------------------------------------------------------
“ส่งผมตรงนี้ก็ได้ ผู้กองต้วน” ลู่อี้เผิงบอกกับต้วนเฟิง ซึ่งกำลังขับรถอยู่ คนเป็นลูกน้องจึงเลี้ยวรถเข้ามาในลานจอดรถของโรงเรียนนายร้อยตำรวจ ก่อนจะถามกลับ “ไม่กลับบ้านหรือครับ?”
“ว่าจะแวะไปหาอาจารย์หวูหน่อยน่ะ” ลู่อี้เผิงตอบ เนื่องจากเขาเอารถยนต์ของตัวเอง ที่เพิ่งออกจากอู่ได้ไม่นาน ชนเสยเข้ากับรถยนต์ของเอเย่นค้ายาคนหนึ่ง ในจังหวะที่บังเอิญขับรถกลับบ้าน แล้วเห็นเหตุการณ์เช้าพอดี ดังนั้นตอนนี้รถของเขาจึงถูกลากไปอู่อีกรอบ หลังจากกลับไปให้ปากคำเสร็จ ต้วนเฟิงเลยขับรถของกรมออกมาส่งเขา
“อาจารย์หวู” ต้วนเฟิงทวนคำ “โหย สมัยเรียนนะ ผมโดนแกต่อยคว่ำทุกทีเลย ยังไงฝากสวัสดีเขาด้วยนะครับสารวัตร ผมคงไม่สะดวกจะแวะเข้าไป เพราะต้องไปเข้าเวรต่ออีก”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวจะบอกเขาให้แล้วกัน” ลู่อี้เผิงว่า และเปิดประตูรถ “ขอบใจที่มาส่งนะ”
“เรียกรถกลับบ้านดีๆ นะครับสารวัตร” ต้วนเฟิงพูดตอบ และขับรถออกไป ลู่อี้เผิงจึงเดินเข้าไปในตัวอาคารที่ตั้งตระหง่านอยู่
หลังจากยื่นบัตรและแจ้งความประสงค์ในการมาแล้ว ลู่อี้เผิงไปนั่งรอพบอาจารย์ในห้องรับรองทั่วไป
หวูฟ่านเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนกังฟูของที่นี่ ลู่อี้เผิงเห็นต้วนเฟิงขับรถผ่านโรงเรียนก็นึกขึ้นได้ ว่าเขาน่าจะมาขอคำแนะนำจากอาจารย์ ถึงเคล็ดวิชาต่างๆ เผื่อจะได้เอาไปใช้กับหงคงฉ่วยบ้าง ไม่งั้นคงถูกจัดการในห้าวินาทีแบบนี้อยู่ร่ำไป
รออยู่สักพัก หวูฟ่านก็เดินเข้ามา เขาเป็นผู้ชายตัวไม่สูงมากนัก ตัดผมสั้นเรียบร้อย ปีนี้น่าจะอายุสักสี่สิบได้แล้วมั้ง พอเห็นหน้าผู้เป็นอาจารย์ ลู่อี้เผิงก็เอ่ยทักทันที “สายันห์สวัสดิ์ครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย”
“นั่นสิ” หวูฟ่านว่า และตบไหล่เขาเบาๆ “ไม่เจอกันนานดูตัวโตขึ้นนะ งานเป็นไงบ้างล่ะ พักนี้เห็นบู๊น่าดู รถราน่ะ เพลาๆ บ้างก็ได้”
ลู่อี้เผิงหัวเราะเขินๆ จะว่าไปพักนี้เขาก็ขับรถชนบ่อยจริงๆ นั่นแหละ
“ผมจับคนร้ายนะ” คนเป็นลูกศิษย์ว่า และพูดต่อ “อาจารย์พอจะว่างไหมครับ ผมอยากได้รับคำชี้แนะเพิ่มเติมสักหน่อย”
หวูฟ่านเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “อย่าบอกนะว่ามาเพราะเรื่องนี้เลยน่ะ ไปโดนใครปราบมาหรือไง?”
“มีก็แล้วกันล่ะครับ” ลู่อี้เผิงว่า ขี้เกียจจะอธิบายเรื่องของเขากับหงคงฉ่วย หวูฟ่านมองเขาอยู่อีกพักหนึ่ง แล้วพยักหน้า “งั้นไปห้องซ้อมก็แล้วกัน”
-----------------------------------------
ห้องซ้อมเป็นโถงกว้างๆ มีเบาะปูพื้นทั้งห้อง ตอนที่ลู่อี้เผิงเดินไปถึง มีนักเรียนกำลังซ้อมกันอยู่สักสามสี่คู่ พอเห็นเขากับอาจารย์ พวกนั้นก็หยุดซ้อมแล้วเดินเข้ามาทักทันที
“นี่รุ่นพี่ของพวกเธอ สารวัตรลู่” หวูฟ่านแนะนำลูกศิษย์ของตน นักเรียนพวกนั้นทำตาโตแล้วแย่งกันพูดทันที
“ว้าว ได้ยินชื่อรุ่นพี่มานานล่ะครับ ได้ยินว่ารอดมาจากหงคงฉ่วยด้วย เขาเป็นคนยังไงหรือครับ ใช่คนรึเปล่า?”
ลู่อี้เผิงกะพริบตาปริบๆ พลางรีบยกมือห้ามเด็กพวกนั้น ก่อนจะถามอะไรที่มันฟังดูสยดสยองกว่านี้ เจ้าหงคงฉ่วยนี่เป็นดาราหรือไงนะ
“เขาก็เป็นคนเหมือนคุณกับผมนี่แหละ”
“แต่มีคนบอกว่าเขาไม่แก่ไม่ตายนะ ได้ยินว่ายังหนุ่มยังแน่นอยู่ จริงหรือเปล่าครับ?”
ลู่อี้เผิงอ้ำๆ อึ้งๆ “เอ่อ... อาจจะอย่างนั้น แต่เขาคงมีวิธีดูแลสุขภาพของเขาล่ะ”
“เหรอ รุ่นพี่ถามให้หน่อยสิ พ่อผมอยากรู้มากเลย”
“แม่ผมด้วยล่ะ”
ลู่อี้เผิงอ้าปากพะงาบๆ อยู่เป็นค่อนวัน ไม่รู้จะต่อปากต่อคำกับเจ้าเด็กพวกนี้ยังไงดี มันจะอะไรกับหงคงฉ่วยกันนักกันหนา ดีที่ได้หวูฟ่านช่วยไว้
“หยุดถามไร้สาระแล้วไปซ้อมเถอะ วันนี้สารวัตรลู่เขาก็มาซ้อมเหมือนกัน”
“ว้าว” พวกเด็กๆ ยังไม่เลิกสนใจเขา คำถามยังมีมาอีก “งั้นรุ่นพี่มาเป็นคู่ซ้อมให้หน่อยสิ ได้ยินจากอาจารย์ว่ารุ่นพี่เก่งน่าดู”
ลู่อี้เผิงหันไปมองหน้าหวูฟ่านเป็นเชิงขอความเห็น คนเป็นอาจารย์นิ่งคิดอยู่พักหนึ่งก็พยักหน้า “เอาสักรอบก็แล้วกัน”
สารวัตรหนุ่มเลยถอดเสื้อแจ็กเก็ตตัวนอกออก ก่อนจะเดินเข้ามาในลานฝึก “เอาล่ะ พวกเธอเข้ามาพร้อมกันเลย”
หวูฟ่านที่ยืนเป็นกรรมการให้ถึงกับส่ายหน้า “กี่ปีๆ ก็ห่ามจริงๆ เลยนะ เธอเนี่ย”
“งั้นพวกผมไม่เกรงใจล่ะนะ” เจ้าเด็กพวกนั้นพูด แล้วฮือใส่พร้อมกันทันที ลู่อี้เผิงกะพริบตาปริบๆ ท่าทางพักนี้เขาจะรับมือกับหงคงฉ่วยถี่ไปหน่อย เห็นไอ้เจ้าพวกนี้แล้วก็รู้สึกว่าปวกเปียกกันจริงๆ เลย
ผ่านไปสามนาที พวกเด็กๆ ก็ขอยอมแพ้ “รุ่นพี่เก่งจริงๆ ด้วย”
ลู่อี้เผิงไม่รู้จะรับคำชมเอาไว้ดีหรือเปล่า เพราะเขายังงัดฝีมือออกมาใช้ได้ไม่ถึงหนึ่งในสามด้วยซ้ำ หวูฟ่านเดินมาตบไหล่เขา “เก่งขึ้นนี่ ได้อาจารย์พิเศษหรือไง”
“เปล่าครับ” นายตำรวจหนุ่มรีบปฏิเสธทันที “สงสัยจะได้ประสบการณ์มาจากงานน่ะครับ”
“อ้อ...” หวูฟ่านพยักหน้า แล้วตั้งท่าทันที “ถึงตาฉันบ้างล่ะนะ”
ผ่านไปสิบนาที ลู่อี้เผิงสู้กับอาจารย์ตัวเองจนเหงื่อท่วม อีกฝ่ายก็ดูจะลมหายใจปั่นป่วนแล้วเหมือนกัน แต่ยังหาคนแพ้ชนะไม่ได้ ประมือกันไปได้สักพัก หวูฟ่านก็พูดออกมา “พอแค่นี้แหละ”
ลู่อี้เผิงชะงักมือกลางอากาศ ก่อนจะหอบหายใจฮั่กๆ หวูฟ่านสูดหายใจลึก แล้วระบายออกมา “ฝีมือเธอดีขึ้นเยอะจนน่าตกใจเลยล่ะ ปรับระบบหายใจอีกหน่อยก็น่าจะสมบูรณ์แบบแล้ว ที่จริงเธอเองก็มีข้อเสียตรงหายใจสั้นไปหน่อยเท่านั้นแหละ ท่าทางจุดตรงลิ้นปี่จะมีปัญหา”
“อาจารย์ช่วยทะลวงให้หน่อยได้ไหมล่ะครับ?” ลู่อี้เผิงว่า คนเป็นอาจารย์สั่นศีรษะทันที “ฉันยังไม่เก่งขนาดนั้นหรอก” นิ่งไปพักหนึ่ง แล้วก็โพล่งขึ้นมา “เอางี้สิ รู้จักท่าเรือร้างเสฉวนรึเปล่า”
“ครับ?”
“เธอไปที่นั่น แล้วเขียนรูปนกทิ้งเอาไว้บนตู้คอนเทนเนอร์ผุๆ ที่วางอยู่ตรงมุมซ้ายนะ แล้วอีกวันค่อยแวะไปดู ถ้ารูปหาย ก็ให้ร้องว่านกน้อย นกน้อย เดี๋ยวจะมีครูพิเศษมาช่วยสอนให้เธอ”
“หา?!” ลู่อี้เผิงร้องออกมาทันที ถ้าไม่ติดว่าเป็นอาจารย์ เขาด่าไปแล้วจริงๆ นะเนี่ย หวูฟ่านทำหน้าจริงจัง "คิดว่าฉันพูดเรื่องตลกล่ะสิ ตอนฉันเจอเขาบอกให้ทำแบบนี้ฉันก็คิดว่ามันตลก แต่เขาเก่งจริงๆ นั่นแหละ ถ้าเธออยากหาคนช่วยสอนเพิ่ม ฉันว่าเธอควรไปพบเขา”
“เขานี่ใครหรือครับ?” ลู่อี้เผิงถามต่อ หวูฟ่านสั่นศีรษะ “ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเจอเขาโดยบังเอิญ เราคุยเรื่องกังฟูกัน เขาเลยอาสาจะเป็นคู่ซ้อมให้ฉัน ที่จริงก็เรียกว่าเป็นอาจารย์ฉันได้แล้วล่ะ เพราะเขาเก่งมากจริงๆ ระยะหลังนี่งานยุ่งๆ ฉันเลยไม่ได้แวะไปซ้อมกับเขาอีก เธอไปลองดูแล้วกัน น่าจะช่วยได้”
----------------------------------------------
ท้ายที่สุดลู่อี้เผิงก็กลับออกมาจากโรงเรียน และโบกแท็กซี่ ความจริงไอ้เรื่องที่หวูฟ่านเล่าก็ดูไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่หรอก ติดแต่ว่าอาจารย์เขาคนนี้เป็นคนจริงจัง คงไม่โกหกเรื่องแบบนี้กับเขา ดังนั้น ลู่อี้เผิงจึงตัดสินใจจะไปที่ท่าเรือร้างเสฉวนดูสักครั้ง
ตอนที่ลู่อี้เผิงไปถึงท่าเรือ ฟ้าก็มืดสนิทพอดี บรรยากาศเลยดูวังเวงพิกลๆ ดีทียังพอมีแสงไฟจากท่าเรือข้างๆ ช่วยบ้าง แล้วมือเขาก็ใช้เป็นไฟฉายได้ ดังนั้น ลู่อี้เผิงจึงหาตู้คอนเทนเนอร์ที่ว่าได้ไม่ยาก
ตู้คอนเทนเนอร์ผุมากแล้วจริงๆ ไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่หวูฟ่านมา มันจะผุขนาดนี้รึเปล่า ลู่อี้เผิงขีดช็อล์กลงไปบนผนังผุๆ ของตู้คอนเทนเนอร์ สนมสีแดงเลยร่วงกราวลงมา ฝีมือวาดรูปของเขาก็พอไปวัดไปวาได้ อย่างน้อยยังสามารถสเก็ตช์ภาพผู้ต้องหาคร่าวๆ ได้ ดังนั้น วาดนกแค่นี้ ไม่เป็นปัญหา
ลู่อี้เผิงวาดไปวาดมาก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะเริ่มรู้สึกว่านกที่วาดคล้ายนกยูงเข้าไปทุกที ดังนั้นนายตำรวจหนุ่มจึงหยุดวาด แล้วเดินกลับออกมา เรียกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านแถวนั้น
พรุ่งนี้ไม่มีเข้าเวร จะแวะมาดูอีกทีก็แล้วกัน
-----------------------------------------
เย็นวันรุ่งขึ้น ลู่อี้เผิงเรียกแท็กซี่มาที่ท่าเรือร้างอีกครั้ง รูปที่วาดไว้เมื่อวานหายไปแล้ว เมื่อคืนและช่วงกลางวันก็ไม่มีฝนตก พอเข้าไปดูใกล้ๆ ก็มีรอยลบออก แต่ไม่แน่ นี่อาจจะเป็นฝีมือของคนมือบอนก็ได้
เดินคิดไปคิดมาอยู่สักพัก ลู่อี้เผิงก็กลั้นใจตะโกนออกไป “นกน้อย นกน้อย”
“จ๋า”
เสียงที่ตอบรับกลับมาทำเอาลู่อี้เผิงสะดุ้งโหยง ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวทันที จากนั้นใครบางคนก็กระโดดลงมาจากตู้คอนเทนเนอร์อีกตู้หนึ่ง
“คงฉ่วย!!!” ลู่อี้เผิงร้องออกมา แล้วทำท่าเหมือนเห็นภูตผีปิศาจจากนรกโลกันต์ปรากฏตัวขึ้นมาบนโลกก็ไม่ปาน หงคงฉ่วยสวมเสื้อยืดแขนสั้น กางเกงหลวมๆ แบบที่ใช้ฝึก เจ้าตัวเอียงคอมองเขา แล้วทำหน้าแปลกใจจนน่าหมั่นไส้
“ว้าว เผิงเผิงมาได้ไงเนี่ย แวะไปหาหวูฟ่านแล้วเขาบอกมาล่ะสิ”
“นี่...” ลู่อี้เผิงลากเสียง พลางเขม่นมองคนตรงหน้า “อย่าบอกนะว่าคุณคือคนลึกลับที่อาจารย์ผมพูดถึง”
“ถูกต้องแบบไม่ต้องเดาเลยล่ะสารวัตรลู่” หงคงฉ่วยว่า และพูดต่อ “พอดีวันนั้นฉันบังเอิญเจอเขาที่บาร์ กำลังทุกข์ใจเรื่องวิชากังฟูของตัวเอง แปลกดีไหมล่ะ คนเข้าบาร์พูดเรื่องกังฟูนะ”
ลู่อี้เผิงเห็นว่าเจ้าหมอนี่แปลกกว่าเสียอีก เจ้าหมอนี่เข้าบาร์ไปเพื่อฟังคนบ่นหรือไงนะ
“ฉันเลยคุยกับเขา เราคุยกันถูกคอใช้ได้เลย ดังนั้นฉันเลยอาสาจะเป็นคู่ซ้อมให้ แน่นอนว่าเขาไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร”
“ผมว่าดีแล้วที่เขาไม่รู้ ท่าทางเขาชื่นชมคุณมากเลยนะ” พูดจบก็ทำหน้าละเหี่ยๆ “ทำไมผมถึงดวงกุดแบบนี้นะ”
“หนอย... ดวงกุดอะไรกัน ได้ฉันเป็นอาจารย์ทั้งที ต้องเรียกดวงดีไปสิบชาติต่างหาก แล้วนี่ยังไม่รีบคุกเข้าเรียกอาจารย์อีก” หงคงฉ่วยพูดยืดยาว ลู่อี้เผิงมองเขาอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้น
“ผมกลับดีกว่า” พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไป หงคงฉ่วยเลยเดินมาขวางไว้ “นี่ อุตส่าห์เขียนรูปนกยูงซะสวย ตั้งใจแล้วก็ทำให้สำเร็จซี่ จะมาเขินอะไรตอนนี้”
“ผมไม่ได้เขิน ไม่ได้วาดนกยูงด้วย” ลู่อี้เผิงเถียงทันที หงคงฉ่วยดูจะไม่ยอมแพ้ พูดสวนขึ้น “ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นนกยูง”
“นั่นนกปักษาสวรรค์ต่างหาก” นายตำรวจหนุ่มยังหาข้ออ้างมาจนได้ หงคงฉ่วยยื่นหน้าเข้ามาหาเขา จากนั้นก็กระซิบข้างหู “ปักษาสวรรค์กับนกยูงก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“มันจะเหมือนกันได้ยังไงเล่า!!” ลู่อี้เผิงพูดอย่างหมดความอดทน “คุณหยุดโมเมแล้วกลับคฤหาสน์ไปเถอะ ถือว่าผมดวงซวยก็แล้วกัน”
“ชิ เด็กปากดีนี่ ไหนหายใจเข้าลึกๆ ซิ” หงคงฉ่วยว่า ลู่อี้เผิงมองหน้าเขางงๆ แต่ก็สูดหายใจลึกตาม จังหวะที่นายตำรวจหนุ่มกำลังจะหายใจออก หงคงฉ่วยก็คว้านมือ จ้วงใส่ลิ้นปี่ของเขาอย่างแรง
ลู่อี้เผิงเซแซ่ดๆ ออกไป ชนกับตู้คอนเทนเนอร์ ก่อนจะเรอออกมาเสียงดังลั่น
“ทำอะไรของคุณเนี่ย!!??” นายตำรวจหนุ่มตะเบ็งเสียงถาม พลางปัดเศษสนิทเหล็กออกจากตัว หงคงฉ่วยพูดยิ้มๆ “ก็ทะลวงจุดให้เธอไง ต้องหาจังหวะดีๆ นะเนี่ย เป็นไง หายใจคล่องขึ้นมั้ย?”
ลู่อี้เผิงถลึงตามองหงคงฉ่วยอยู่พักหนึ่ง จึงค่อยทดลองสูดหายใจดู ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ “อืม.. เหมือนจะดีขึ้นแล้ว”
“งั้นก็ดี” หงคงฉ่วยว่า จากนั้นก็พุ่งหมัดเข้ามาโดยไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรอีก ลู่อี้เผิงตาเหลือก รีบกระโดดถอยหลังหลบทันที
“นี่!!” ยังอ้าปากพูดไม่ทันจบคำ ทางนั้นก็เตะใส่มาอีก คราวนี้นายตำรวจหนุ่มจึงจำต้องเกร็งลมปราณเพื่อป้องกันตัวเองเต็มกำลัง ก็รู้ๆ อยู่ว่าเขาสู้ไม่ได้ ยังจะมาอาละวาดใส่อีก ไม่เข้าใจเจ้านกยูงนี่จริงๆ
หงคงฉ่วยมือไวเท้าไวเป็นที่หนึ่ง ผ่านไปไม่กี่วินาที ลู่อี้เผิงก็โดนทั้งเท้าทั้งหมัด โดยปกติ หงคงฉ่วยจะจัดการ”วางราบ”เขาตั้งแต่ห้าวินาทีแรก แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม ฝ่ายนั้นจะเตะเขาก็เตะไม่หนัก จะต่อยก็ต่อยไม่แรง หรือว่าวางแผนอะไรเอาไว้อีกนะ
“ก้าวไปทางซ้ายอีก” หงคงฉ่วยพูดขึ้นระหว่างที่ไล่เตะลู่อี้เผิงที่ทำได้เต็มที่แค่หลบ นายตำรวจหนุ่มเลิกคิ้ว ยังไม่ทันได้ก้าว ขาก็ถูกอีกฝ่ายเตะตัดจนล้มฮวบ พอร่วงถึงพื้น ปลายเท้าก็เสยตามเข้ามา ถ้าหลบไม่ทัน ลู่อี้เผิงมีหวังได้ลงไปนอนนับดาวแน่
กระโดดหลบลังกาหลังไปได้สองตลบ ไอ้เจ้านกยูงนั่นก็ไล่ตามมาอีก ไม่รู้จักเหนื่อยกับเขาบ้างหรือไงนะ
“ถ้าเผิงเผิงไม่สู้บ้างล่ะก็ ฉันจะจับถอดเสื้อนะ” หงคงฉ่วยว่า ลู่อี้เผิงอยากจะตะโกนไปเหลือเกินว่า ถึงไม่สู้ก็โดนจับถอดอยู่ดีนั่นแหละ
ไล่กันไปได้สักพัก ลู่อี้เผิงก็รู้สึกตัวว่าเข็มขัดถูกฉกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เห็นอีกทีก็อยู่ในมือหงคงฉ่วยแล้ว เจ้านั่นยิ้มที่มุมปากนิดๆ แล้วใช้เข็มขัดต่างแส้ ไล่ฟาดเขาต่อ
ไอ้นกยูงบ้านี่!!
ลำพังแค่มือเปล่า ลู่อี้เผิงก็แทบจะหลบไม่พ้น นี่ยังเพิ่มเข็มขัดมาอีก วันนี้มันวันซวยอะไรของเขานี่
“เผิงเผิงอยากถูกจับถอดเสื้อหรือนี่?” หงคงฉ่วยว่า และตวัดเข็มขัดไล่ฟาดนายตำรวจหนุ่มอย่างสนุกมือ แล้วลู่อี้เผิงก็รู้สึกว่า ตะขอกางเกงขาด
ไอ้เฒ่าตัณหากลับ!!!
ลู่อี้เผิงโมโหจนหน้าดำหน้าแดง หยุดกระโดดหนีแล้วต่อยเข้าใส่หงคงฉ่วยเป็นครั้งแรก แน่นอนว่าต่อยไม่ถูก แถมโดนเข็มขัดฟาดก้นดังป้าบอีกต่างหาก
“ก้าวขาให้มันยาวกว่านี้อีกสิ” หงคงฉ่วยว่า แล้วตวัดเท้ามาเตะตัดขาเขาอีกรอบ ลู่อี้เผิงหน้าทิ่มลงไปบนพื้นซีเมนต์ แต่พอจะตั้งหลัก ยันตัวกลิ้งหลุนๆ แล้วหันมากระโดดต่อยใส่หงคงฉ่วยอีกรอบได้
“แบบนั้นเขาเรียกว่าต่อยที่ไหนกันเล่า” หงคงฉ่วยว่า จากนั้นก็เบี่ยงตัวหน่อยหนึ่ง หลบหมัดของลู่อี้เผิงแล้วต่อยเข้ากลางลำตัวของนายตำรวจหนุ่มเต็มๆ ลู่อี้เผิงเซแซ่ดๆ ไปหลายก้าว พอตั้งตัวได้ก็เห็นเท้าลอยมา
“นี่ ไม่ลองถูกเตะดู แล้วจะรู้ได้ไงว่าเตะแบบไหนเล่า” หงคงฉ่วยพูดต่อ หลังจากลู่อี้เผิงหลบลูกเตะนั้นไปได้อย่างหวุดหวิด นายตำรวจหนุ่มอยากจะอ้าปากด่าใจจะขาด แต่ขืนพูดไป มีหวังไม่ถูกเตะก็ถูกต่อยแน่ๆ
การต่อสู้ยังดำเนินไปในรูปแบบที่ลู่อี้เผิงเสียเปรียบทุกประตู แต่อย่างน้อยๆ หงคงฉ่วยก็เลิกไล่ถอดเสื้อผ้าเขาแล้ว เหลือแต่ให้เจ้าหมอนี่หยุดไล่ฟาดเขาเสียที
ลู่อี้เผิงตัดสินใจว่าเขาจะเอาเข็มขัดตัวเองคืนก่อน เพื่อกัดอุดจาดตะขอที่หลุดไป ดังนั้นเป้าหมายหลังจากหลบเท้าของหงคงฉ่วยที่เตะมาแล้ว คือเข็มขัดเส้นนั้น
เข็มขัดเขาออกเงินซื้อเองแท้ๆ ดันมาโดนไอ้นกยูงนี่เอามาฟาดเล่นแทนแส้ไปได้ แถมยังฟาดเขาอีก คิดแล้วน่าโมโหจริงๆ อย่าให้จับได้บ้างเหอะ จะฟาดให้หลังลายก้นลายเลย
กว่าจะรู้ตัวอีกที ลู่อี้เผิงก็ไล่ตะปบเข็มขัดตัวเองซึ่งอยู่ในมือหงคงฉ่วย เหมือนแมวไล่ตะปบไม้ขนไก่ที่เจ้าของเอามาล่อ ตะปบเท่าไหร่ก็ไม่โดนสักที นายตำรวจหนุ่มเหงื่อแตกพลั่กๆ
ในเมื่อคว้าเข็มขัดในมือไม่ได้ล่ะก็....
ลู่อี้เผิงกระโดดถอยหลัง อาศัยตู้คอนเทนเนอร์เก่าอีกตู้ที่อยู่ใกล้ๆ แทนฐานส่งตัว ดีดเท้าพุ่งเข้าใส่หงคงฉ่วย พลางกางมือออกทั้งสองข้าง มองไกลๆ เหมือนจะพุ่งเข้ากอดหงคงฉ่วยอย่างไรอย่างนั้น
หงคงฉ่วยเจออาการพุ่งเข้าใส่แบบนี้ ถึงกับต้องรีบกระโดดถอยหลังบ้าง สองมือของลู่อี้เผิงจึงคว้าลมเข้าเต็มๆ ร่างของนายตำรวจหนุ่มทิ่มวูบลงบนพื้น ก่อนจะใช้สองมือยันตัวขึ้น ตีลังกาเกลียวในอากาศรอบหนึ่ง แล้วพุ่งหมัดใส่หงคงฉ่วยอีกครั้ง
เป็นครั้งแรกที่ลู่อี้เผิงเห็นหงคงฉ่วยเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ
คราวนี้แหละ ขอเอาคืนบ้างเหอะ!!
คิดว่าหมัดนี้ต้องต่อยโดนหงคงฉ่วยแน่แล้ว ไม่ดั้งหักก็ต้องกรามแตก ค่าที่สั่งสมความแค้นให้เขามานานหลายปี
แต่แล้วจู่ๆ ลู่อี้เผิงก็เสียหลักกลางอากาศ แล้วถึงได้รู้ว่าหงคงฉ่วยตวัดเข็มขัดมารัดท่อนแขนเขาไว้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นลู่อี้เผิงก็รู้สึกถึงแรงกระชากมหาศาล แล้วตัวเขาก็ปลิวกระเด็นลอยไปอีกหลายเมตร ก่อนจะกลิ้งขลุกๆ ไปจนเกือบชนตู้คอนเทนเนอร์อีกตู้หนึ่ง
เจอแบบนี้ต่อให้ลู่อี้เผิงอึดขนาดไหน ก็ไม่มีทางตะกายพื้นขึ้นมาตั้งตัวได้ในห้าวินาทีแน่ๆ ดังนั้น ตอนที่นายตำรวจหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา หงคงฉ่วยก็มายืนยิ้มตรงหน้าเขาแล้ว
“เหล่าซือล่ะภูมิใจในตัวศิษย์เผิงเผิงจริงๆ ” ทางนั้นว่า และยื่นมือมาจับคางเขาเอาไว้ ลู่อี้เผิงถลึงตาใส่แล้วสะบัดหน้าหนี “ใครไปเป็นลูกศิษย์คุณตั้งแต่เมื่อไหร่!”
“โถ...” หงคงฉ่วยครางออกมา “เผิงเผิงนี่ไม่รู้จักบุญคุณคนเอาเสียเลย จบเกียรตินิยมมาได้ยังไงนี่ ตะกี้เพิ่งใช้ท่าที่ฉันสอนไปให้หยกๆ ยังจะมาปากแข็งว่าไม่ใช่ลูกศิษย์อีก”
ลู่อี้เผิงอ้าปากพะงาบๆ อยากจะเถียงอยู่หรอกว่าไม่ใช่ แต่ไอ้ท่าที่เขาใช้ไปตะกี้ เป็นท่าที่แอบลักจำหงคงฉ่วยมาตอนที่ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน
“เถียงไม่ออกก็คุกเข่าแล้วสารภาพมาซะเถอะน่า ว่าอยากฝากฝังตัวเป็นศิษย์ฉันนานแล้ว” หงคงฉ่วยพูดต่อ ลู่อี้เผิงถลึงตาใส่เขาทันที “ไม่มีทาง ต่อให้คุณเป็นปรมาจารย์กังฟูคนสุดท้ายของโลก ผมก็ไม่มีทางยอมเป็นลูกศิษย์คุณเด็ดขาด”
หงคงฉ่วยฟังแล้วสั่นศีรษะ “น่าเสียดาย น่าเสียดาย บังเอิญฉันไม่ใช่ปรมาจารย์กังฟูคนสุดท้าย แต่เผิงเผิงท่าจะเป็นลูกศิษย์ฉันไปโดยไม่รู้ตัวแล้วล่ะ”
“อย่ามาเที่ยวโมเมเอาเองนะ ผมไม่เคยกราบคุณเป็นอาจารย์” นายตำรวจหนุ่มเถียงขาดใจ อีกฝ่ายพยักหน้า “มันก็ใช่น่ะนะ แต่อาจารย์เธอเป็นลูกศิษย์ฉัน เพราะฉะนั้น นับตามศักดิ์แล้ว ฉันเป็นอาจารย์ปู่ของเธอนะ”
ลู่อี้เผิงอ้าปากพะงาบๆ อีกรอบ “คุณอย่ามั่วเอาเองได้มั้ย คุณไปเป็นอาจารย์ของอาจารย์ผมตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“อ้าว” หงคงฉ่วยทำหน้างง “หยูฟ่านไม่ได้บอกเธอเลยเรอะ ว่าฉันเป็นอาจารย์ เขาพูดกับเธอถึงฉันว่าไงน่ะ?”
ลู่อี้เผิงอ้าปากเป็นปลาติดแหรอชาวประมงมาแกะไปทอดอยู่ครึ่งค่อนวัน ถึงพูดออกมาได้ “ถึงงั้นก็เถอะ ผมไม่ยอมรับหรอก”
“ทำไมล่ะ เป็นลูกศิษย์ฉันไม่ดีตรงไหน” หงคงฉ่วยว่า และทรุดตัวลงนั่ง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้นายตำรวจหนุ่ม “หรือว่าอยากเป็นอย่างอื่น หืม?”
“ผมไม่อยากเป็นอะไรกับคุณทั้งนั้นแหละ” ลู่อี้เผิงว่า หงคงฉ่วยมองหน้าเขาแล้วลากเสียงอย่างกวนประสาท “จริงเร้อ.....”
นายตำรวจหนุ่มเม้มปากแน่น จากนั้นก็แก้มแดงขึ้นมา “ผมจะกลับแล้ว ค่ำแล้ว” ลู่อี้เผิงว่า แล้วพยายามจะผลักหงคงฉ่วยออก อีกฝ่ายจึงพูดขึ้นต่อ
“แหม... จะรีบกลับไปไหนกัน รถเข้าอู่อยู่ไม่ใช่เหรอ... ไปทานข้าวกับฉันก่อนไหมล่ะ? วันนี้มีปลาหิมะย่างซีอิ้วแบบที่เธอชอบด้วยนะ”
ลู่อี้เผิงมองหน้าคนชวนด้วยสายตาไม่ไว้วางใจถึงขีดสุด “ไม่ไปหรอก เดี๋ยวคุณใช้ผมทำอย่างอื่นอีก”
“มีรากบัวต้มโสมด้วยนะ” หงคงฉ่วยยังคงพูดต่อด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน “มีชาอู่หลงเก็บใหม่ด้วยนะ”
“................”
“ไปไหมล่ะ?”
“.........................”
“นี่ อย่าท่ามากนักเลยน่า รถก็ไม่มี ข้าวปลาดีๆ ก็ไม่ค่อยได้กินอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง หรือจะต้องให้ฉันอุ้มไป?”
“ผมไปเองได้” ลู่อี้เผิงพูดออกมาทันที ก่อนจะมองหน้าหงคงฉ่วยอีกครั้ง “คุณเอารถอะไรมาน่ะ?”
“เปล่า ฉันไม่ได้เอารถ ฉันเอาเจ็ทสกีมา”
“หา!!” นายตำรวจหนุ่มร้อง พลางถลึงตามองคนตรงหน้าเหมือนเห็นของแปลก หงคงฉ่วยจ้องหน้าเขากลับแล้วพูดต่อ “อะไร ฉันขี่เจ็ทสกีไม่ได้หรือไง ก็นี่มันติดอ่าว มาทางบกก็เสียเวลา”
ลู่อี้เผิงจ้องเหมือนจะเอาให้ทะลุ ก่อนจะพูดขึ้นบ้าง “ขี่มาทั้งชุดนี่เนี่ยนะ”
“แน่นอน มีอะไรหรือไง?” หงคงฉ่วยว่า ลู่อี้เผิงแทบจะเอามือกุมศีรษะ เจ้าหมอนี่แต่งชุดแบบนี้ขี่เจ็ทสกีมา เชื่อเลย...
---------------------------------------------------------
ท้ายที่สุดลู่อี้เผิงก็ต้องมาซ้อนเจ็ทสกีหงคงฉ่วย เพราะชาอู่หลงเก็บใหม่กับปลาหิมะเป็นเหตุแท้ๆ
“ผมขี่ดีกว่า” นายตำรวจหนุ่มว่า หงคงฉ่วยสั่นศีรษะ “ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเผิงเผิงซิ่งไปชนเรือแล้วจะยิ่งยุ่ง ฉันขี่นี่แหละ เธอก็จับเอวฉันเอาไว้ให้แน่นๆ แล้วกัน จะได้ไม่ร่วงลงไป เอ... หรือจะจับเธอผูกเท้าแล้วลากไปดีนะ ท่าทางน่าสนุกดี”
“เอาล่ะ ผมซ้อนท้ายคุณก็ได้” ลู่อี้เผิงรีบพูด จากนั้นก็ขยับไปซ้อนท้ายหงคงฉ่วย ก่อนจะกอดเอาไว้แน่น
กอดแน่นขนาดนี้ เจ้านกยูงบ้านี่คงไม่สลัดเขาหล่นกลางอ่าวหรอกนะ
------------------------------------------------
**หลังจากผจญต้นฉบับสายลับ6มาสองวัน กลับมาเขียนเรื่องนี้ที่เขียนค้างเอาไว้สี่หน้า ถึงกับงง ฮ่าๆๆ ทำไมมันตลก (แต่ไอ้เรื่องนั้นมันซีเีรียสสุดๆ ) พอหยุดแล้วกลับมาเขียนต่อ ชักจะืลืมๆ ว่าจะเขียนไปทางไหนกันแน่.... ดังนั้น ท่าทางว่าตอนนี้มันจะออกทะเลนิดหน่อย(ถึงมาก)ล่ะ
ปล. รู้สึกว่า เผิงเผิง โคตรจะซึนเลย (ยิ่งเขียนยิ่งซึน แต่นี่เมะนะ?!!!) ส่วนคงฉ่วย ดูเจ้าสัวไปทุกที..ตกลงเรื่องนี้ใครได้ใครเสียเนี่ย??!!
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่าะ
โพลล์
หัวข้อ: [แจ้งข่าวหน้า1]红孔雀 นกยูงแดง (มาเฟีย?vsตำรวจ SMนะ!-จบ) แปะรูปp40 :9/9/2554 (อ่าน 613156 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก