ตอนที่ 5 สู่ความเป็นทาส“แกทำไมนิสัยแบบนี้ย่ะ ปล่อยให้เพื่อนหล่อๆ แบบนี้รอได้อย่างไงกัน!?”
พี่เซนต์ยกน้ำดื่มเหมือนพี่แกอดอยากปากแห้งรอดตายมาจากทะเลทราย พอดื่มเสร็จแทนที่จะเงียบๆ เป็นใบ้ไปซะ เสือกหันมาดุผมอีกแน่ะ ไม่ได้บอกให้มันมารอนี่น่า! มันจะยืนรากงอกเป็นไม้ยืนต้นก็ไม่เห็นเกี่ยวกับกูเลย!
อีกอย่างถ้านี่เป็นไอ้สตางค์มายืนรอล่ะก็พี่เซนต์จะไม่เดือดร้อนขนาดนี้หรอกครับ แต่บังเอิญพี่สาวของผมมันเป็นประเภทอนุรักษ์หนุ่มสุดหล่อ ยิ่งไอ้โซโล่เนี่ยไม่ต้องพูดถึง มีโอกาสร้อยเปอร์เซ็นต์ถ้าไอ้โซโล่มันเอ่ยขอฆ่าผมตรงนี้พี่เซนต์ก็จะเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง แถมให้ความร่วมมือร่วมช่วยอีกต่างหาก!
“อะ พี่ขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ รู้สึกเหนียวเนื้อตัว ยืนรอแกนั้นแหละเจ้าน้องงั่ง! พี่ขอตัวก่อนนะจ้ะโซโล่”พูดเสร็จเจ๊แกก็ผละออกไปอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวววววว!!! เจ๊อ่า! ปล่อยให้น้องอยู่กับตัวอันตรายแบบนี้สองต่อสองได้อย่างไงวะ!?
พอพี่เซนต์หันหลังเท่านั้นแหละไอ้รอยยิ้มอบอุ่นสดใสแสนจะเสแสร้งของไอ้โซโล่เย็นยะเยือกขึ้นทันทีครับ มันหันมาจิกสายตาเหี้ยมใส่ผม ผมก็เขม็งตาจ้องอย่างไม่ยอมแพ้ กูไม่กลัวมึงหรอกนะโว้ย!!
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าครัวอย่างรวดเร็ว ผมไม่ได้กลัว ผมแค่รู้สึกหิวเท่านั้นแหละ เลยมาเอาขนมปังที่แช่แข็งไว้ในตู้มาอบเพื่อมาประทังหิว หึๆ! ต่อให้มันมาถึงที่บ้านก็ใช่ว่าจะทำอะไรผมได้!
ผมชะโงกไปมองข้างนอก นี่มันก็นานแล้วนะพี่เซนต์ควรจะออกมาได้แล้ว แล้วเนี่ยผมกินขนมปังไปสองชิ้นแล้วนะ ออกมาสักทีสิโว้ย!! แต่งองค์ทรงเครื่องอะไรนักหนา ออกมา!
“มึงเข้ามานั่งกินคนเดียวเนี่ยนะ?”ยังจะมาตามหลอกตามหลอนกูอีกนะเวรเอ๊ย! ผมมองไปหน้าประตูห้องครัว ไอ้เวรนั้นเกาะประตูทำเท่ หมั่นไส้มันสุดขอบโลก!! เท่เหลือเกินนะพ่อคุณ!!
“กูจะไปรู้ได้อย่างไงว่ามึงอยากกินด้วย”
“เออ! ก็หัดตรัสรู้เองสิย่ะ! แหม~ เห็นแก่ตัวจริงๆ นะไอ้พรีสต์!!”เสียงตวาดแว้ดๆ ตามมาทีหลังทำเอาผมสะดุ้งโหยง ออกมาตอนไหนวะเนี่ย ทำไมผมไม่เห็นเจ๊แกวะ? แล้วให้ผมตรัสรู้เองเนี่ยมันจะไปทำได้อย่างไง ถ้าทำได้ป่านนี้ได้มีพระอรหันต์องค์ใหม่แล้ว!! แต่ที่ขัดใจมากที่สุดคือไอ้รอยยิ้มเยาะของมันเนี่ยแหละ แหม~ เห็นแล้วอยากจะยัดขนมปังอุดปากมันจริงๆ!!
ผมทำใจยกจานขนมปังร้อนกรุ่นออกไปนั่งกินต่อข้างนอก พอผมนั่งเท่านั้นแหละ ผมถึงทำตาโตเมื่อเห็นพี่เซนต์ ป๊าดดดดดด!!! แต่งตัวแบบนี้จะออกไปล่อกระทิงเหรอครับเจ๊!? ผมไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้เลยครับ ก็ดูสิวะ พี่กูเป็นเอามาก!! ลงทุนแต่งตัวล่อฟายเลยทีเดียว ผมหลบสายตาไปมองด้านอื่นทันที ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นกูจะดูแมร่งหัวจรดเท้าแต่เนี่ยพี่กูแท้ๆ มันรู้สึกจั๊กจี้ปนสยองอย่างไงไม่รู้!
ผมเหลือบมามองไอ้โซโล่ที่ยังคงนิ่งเฉยไม่มีท่าทีจะรู้สึกอะไรใดๆ ไอ้นี่มันเก๊กหรือว่ามันเป็นพระอิฐพระปูนกันแน่วะ!? ผมมั่นใจสุดๆ ว่ามันรู้ทันความคิดของพี่สาวผม คิดไปแล้วกูก็อ๊ายอาย หมดกันพี่กู!!
“แล้วเนี่ยโซโล่มาหาพริตตี้ทำไมจ๊ะ?”
พอพูดกับไอ้โซโล่เนี่ยเสียงอ่อนเสียงหวานแต่พอพูดกับน้องอย่างผม เจ๊มันทำเสียงซะเหี้ยมเกรียมน่ากลัวสุดๆ โห~ ลำเอียงให้กับความหล่อของหนังหน้าชัดๆ! ไอ้โซโล่เหลือบไปมองพี่เซนต์ที่ทำท่าแบบว่า...ยั่วสัดๆ มันกระตุกยิ้มที่มุมปากนิดๆ พี่เซนต์เนี่ยยิ้มรับหน้าแดงอายม้วนเชียว ช่างเป็นภาพที่ผมแทบจะช็อก อีเจ๊มันเขินเป็นด้วยเว้ยเฮ้ย!!
“คือผมคิดว่าจะซื้อเฟอร์นิเจอร์แต่งห้องใหม่น่ะครับ ก็เลยขอให้พริตตี้ไปดูช่วย”
อือหือ!? ไอ้นี่ก็ไม่มีทางยอมแพ้เลยเหอะ หว่านเสน่ห์ทำหน้าเสียงเข้มนุ่มลึกแล้วมันก็ใช้ได้ผล พี่เซนต์เนี่ยอย่างกับถูกมนต์สะกดแน่ะ ทำตาเหม่อลอยเคลิ้มเชียว ว่าแต่...มึงจะหยุดเรียกกูว่าพริตตี้ได้ไหมเฟ้ยยยยย!! เรียกทีไรทำให้กูอยากดูฮัลโหลคริตตี้เลยว่ะ!
“อ้อ พริตตี้เขาเรียนตกแต่งภายในนี่น่า คงจะพอช่วยได้อยู่ล่ะ พี่ก็ทำงานโรงแรมอาจจะช่วยได้เหมือนกัน แล้วพี่ก็ว่างๆ ด้วย”เอาล่ะสิครับ อีเจ๊เขาออกตัวแรงขอแบบโต้งๆ ว่ากูอยากไปด้วย! ไอ้โซโล่ยิ้มเหมือนเดิม มันยังใช้โทนเสียงมหาเสน่ห์ทุ้มต่ำล่อลวงเหยื่อ
“อ่า ถ้าผมรู้มาก่อนว่าพริตตี้มีพี่สาวเก่งทางด้านนี้ผมคงไม่ขับรถสปอร์ตมาแน่ๆ แต่น่าเสียดายวันนี้ผมขับสปอร์ตมา อ่า...ทำไงดี?”
มันอ้างเหตุผลได้ตอแหลมาก!“ไม่เป็นไร มึงไปกับพี่เซนต์เหอะ พี่กูน่ะเชี่ยวเรื่องแบบนี้”ผมสนับสนุนไปทันที มีโอกาสกูก็ขอถีบส่งไปให้พี่เซนต์ล่ะวะ กูจะได้ปลอดภัย! พี่เซนต์หันมาแอบยกนิ้วให้กับผมอย่างถูกใจ เราพี่น้องกันครับพี่ ผมช่วยพี่สมหวังเอง สุดท้ายผมก็ได้กำไร หึๆ
แต่พอหันมากะจะเยาะเย้ยไอ้โซโล่สักหน่อยดันประสานสายตากับปีศาจที่มีแววน้ำโห ผมเนี่ยจ่อยเลยครับ ตามันโคตรน่ากลัวเลยอ่า! งือ...ผมนั่งหุบปากตามคำสั่งทางสายตาของมันอย่างว่านอนสอนง่าย แหม~ ก็ไอ้สายตานั้นมันบ่งบอกว่าถ้ามึงพูดอีกกูจะเอามึงไปถ่วงน้ำแน่ อะไรแบบนั้นทำเอาผมเนี่ยใจคอไม่ดีเลย
“นายคงจะลืมไปว่าพี่วัฒน์น่ะนัดนายไปคุยธุระด้วยนี่ ไม่ไปพี่แกเอาตายเลยน่ะ”มันพูดซะสุภาพทำเอาผมกลายเป็นคนป่าเถื่อนหัวรุนแรงไปซะงั้น แล้วที่ว่าพี่วัฒน์เอาตายน่ะกูไม่เชื่อหรอก แต่ถ้ามึงหมายถึงกูไม่ไปมึงเอาตายเนี่ย กูเชื่อแน่ๆ!!
“เออๆ นั่นสิ”ผมหัวเราะออกมาแห้งๆ ตามมีตามเกิดล่ะเฟ้ยงานนี้!! พี่เซนต์ทำหน้าเคืองเล็กน้อยแต่เจ๊แกก็ยอมแต่โดยดี เมื่อไอ้โซโล่บอกว่าคราวหน้าไว้ไปเที่ยวด้วยกันก็ได้ แหม! ถ้าเป็นผมล่ะนะสิบชาติเถอะว่าเจ๊แกจะยอม เจ๊แกจะเถียงจนผมยอมแพ้ เถียงจนดำเป็นขาวนั้นแหละ ผมน่ะไม่เคยเถียงชนะเจ๊แกสักครั้งเหอะ! หึ! ไอ้โซโล่พูดคำเดียวแมร่งจอดไม่แจวสักคำ ลำเอียงชัดๆ!
“แล้วเนี่ยเจ๊จะค้างไหม?”
“ไม่! คือ...แบบว่าพี่นัดเพื่อนไว้น่ะพริตตี้ เนี่ยก็ได้เวลาแล้วล่ะ พี่ขอตัวก่อนล่ะกัน แล้วเจอกันนะจ้ะ~!”นั้นไงครับ พอพูดกับน้องเนี่ยเสียงคนละแนวกันเลย พูดหันไปพูดกับไอ้โซโล่เนี่ยเสียงเปลี่ยน หึ!
พี่เซนต์หยิบขนมปังชิ้นหนึ่งงับใส่ปากด้วยท่าทีน่ารักน่าชังแล้วฉวยกระเป๋าสะพายโบกมือลาไปอย่างก๊าวใจสุดๆ โห~ เจ๊แกเปิดโหมดจีบหนุ่มหล่อเต็มพิกัดเลยนี่หว่า ไหนบอกว่าว่างไงวะ? แล้วไอ้ที่นัดเพื่อนเนี่ยกูไม่เชื่อ อีเจ๊มันนัดแฟนไว้แน่ๆ!!
“...”
พอนึกได้ผมก็แทบจะสะดุ้ง เฮ้ย!! ตอนนี้กูอยู่กับตัวอันตรายตามลำพังแบบไม่มีก้าง เอ๊ย ไม่ตัวขัดขวางแล้วด้วย ทำไงดีวะ!? อยู่แบบนี้กูอันตรายแน่ๆ เหอะ! ถึงจะมั่นใจว่ามันคงไม่พิศวาสผมแต่ป้องกันไว้ก่อนดีที่สุดล่ะ
“งั้นเรารีบไปหาซื้อเฟอร์นิเจอร์อะไรของมึงกันเหอะ!”
“...”มันเหลือบสายตามามองผมอย่างเย็นๆ แล้วตอบกลับมาด้วยท่าทางดูถูกกันสุดๆ มันชกกูเลยเหอะถ้าจะทำท่าแบบนั้นน่ะ กูว่าชกจะเจ็บน้อยกว่า
“มึงโง่หรือแกล้งโง่กันวะ นั่นกูแค่โกหกเท่านั้นแหละ”
ไอ้มาดเพลย์บอยชวนเคลิ้มฝันพัดกระจายหายไปอย่างรวดเร็วเหลือไว้แต่ไอ้เกรียนกวนส้น ผมพยักหน้ารับทันที แล้วเราสองคนก็นั่งนิ่ง ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งไอ้โซโล่มันพูดขึ้นมาเอง
“หิว”
“หา?”
“หิว!”
แล้วไงล่ะวะ? มาบอกกูแล้วได้อะไร? ผมทำหน้าซื่อบื้อใส่มันอย่างกวนส้นเช่นกัน ไอ้เวรโซโล่คิ้วกระตุกแล้วมันก็เอ่ยเสียงเหี้ยมชวนเสียวคอวาบๆ
“อย่าให้เจ้านายอย่างกูต้องพูดซ้ำ!”
“แล้วจะให้ทำอย่างไงเล่า!?”มันตวาดมากูตวาดกลับ ไอ้โซโล่ชี้นิ้วไปที่ห้องครัว ผมมองตามไปแล้วหันมามองมันอีกครั้ง แล้วไงวะ?
“มีปัญญาก็ไปทำ!”
โธ่เอ๊ย!!! ถ้ามึงบอกว่าอยากกินข้าวไปทำให้กินหน่อยอะไรแบบนี้มันก็จบแล้ว! บอกแต่หิวๆ แล้วกูจะไปตรัสรู้ได้อย่างไงฟ่ะ? ผมลุกขึ้นพร้อมกับตบโต๊ะอย่างแบบไม่พอใจ กูไม่พอใจจริงๆ นั้นแหละ ชี้นิ้วสั่ง! เออ มึงเป็นเจ้านายนี่น่า กูมันทาส! ไอ้โซโล่มองตามผม
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก!?”
“เอามือถือมา”
ผมขบเขี้ยวทันที แมร่ง! อุตส่าห์กูจะเนียนล่ะ มันก็คิดขึ้นมาได้!! ทำไมไม่ลืมๆ ไปซะวะไอ้บ้า ผมล้วงเอามือถือในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาวางไว้ให้มัน ก่อนจะเดินเข้าครัวไป ไปช้าเดี๋ยวมันโมโหหิวจะทำอย่างไงล่ะครับ ไม่รู้ว่ามือถือของผมมันจะทำอะไรบ้าง? มันคงจะไม่ยึดมือถือของผมหรอกนะ!! ไม่มีอะไรโทรนะโว้ย ที่สำคัญไม่มีตังค์ซื้อใหม่ด้วย!!
ผมเปิดตู้เย็นแล้วหยิบๆ อะไรในตู้ออกมาวางเพื่อดูว่าจะทำอะไรกินได้ จากนั้นก็รีบลงมืออย่างว่องไว เดี๋ยวมันจะโมโหหิว คนโมโหหิวเนี่ยมันน่ากลัวนะครับ ไม่ฟังเหตุผลอะไรหรอก มันอาจจะสั่งฆ่าผมได้! ทำเสร็จผมก็รีบยกไปถวายมันทันที ไอ้โซโล่โยนมือถือคืนมาให้กับผม ยื่นดีๆ ไม่ได้หรือไงวะ!? เดี๋ยวมันตกพื้นพังขึ้นมาแล้วจะรับผิดชอบซื้อไอโฟนให้กูเลยไหม!? (โห มันแอบหวังได้ของใหม่!)
“ก็พอแดกได้”
ดู๊ดู! มันพูดเข้า!! พอแดกได้ เหอะๆ ข้าวเข้าปากมึงก็พูดงั้นแหละฟายเอ๊ย ผมยืนบื้อมองมันกินจนไอ้โซโล่หันมามอง
“มึงไม่ต้องทำตัวสมฐานะขนาดนั้นก็ได้ ไม่กินเหรอวะ?”
“กูไม่หิว มึงกินไปคนเดียว!”
กูไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับมึงเฟ้ย มันกินไม่ลง!
“กูกินเสร็จแล้วจะพามึงไปดูงานที่ต้องทำ เอ่อ...จัดกระเป๋าเก็บเสื้อผ้าไปเลยก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องยุ่งยากหลายรอบ”
เอ๋??? ทำไมต้องจัดกระเป๋าด้วยวะ!? “ต้องขอบคุณกูที่ไล่คนใช้ออกไปหมดเลยมีงานรอมึงอยู่เยอะแยะเลยล่ะ!”มันพูดออกมาหน้าตายแต่ผมเนี่ยสิจะตาย! โอ้~!!! มึงจะไล่พวกเขาออกทำเตี๋ยอะไรวะ!? ไม่สงสารพวกเขาหรือไง? พวกเขาต้องทำงานหาเลี้ยงชีพนะโว้ย พวกเขาอาจจะมีครอบครัวหกเจ็ดแปดคนต้องเลี้ยงดู! โวยไปเหมือนเป็นคนดีแต่จริงๆ แล้วโวยให้ตัวเองนั้นแหละครับ มันบ้าแล้วเรอะ!!?
“งานมันก็มีตั้งแต่กวาด ถู ปัดฝุ่น ซักผ้า ทำกับข้าวเช้าเย็น บ้านหลังเล็กๆ เองเพราะกูอยู่คนเดียว ไม่ตายหรอก”
มึงพูดง่ายเพราะมึงไม่ใช่คนทำน่ะสิ!!ผมพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปทำทีว่ากำลังเดินเข้าห้องของตัวเองเพื่อไปจัดกระเป๋าเสื้อผ้า ไอ้หมอนั้นก็มองผมอย่างแปลกใจคงไม่คิดว่าผมจะยอมง่ายๆ ล่ะมั้ง หึๆ มึงคิดถูกแล้ว กูไม่ยอมง่ายๆ หรอกกก~ ก๊ากๆ!! ผมจับกระเป๋ายัดๆ เสื้อผ้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วปิดกระเป๋าสะพายใส่บ่า เปิดหน้าต่างห้องก่อนจะปีนหนีออกไป สภาพแบบนี้เหมือนหนีเมียไปพักร้อนกับสาวๆ เลยเว้ยเฮ้ย
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผมจะหนีใครออกทางหน้าต่างแบบนี้! แต่เอาเถอะ หนีก็คือหนีเฟ้ย! ไม่มีทางเลือกแล้วผมไม่อยากเป็นทาสใครหรอก ให้ตายเถอะ! ช่วงนี้ไปอยู่บ้านเพื่อนก็ได้โว้ย!!
พอลงพื้นเสร็จผมก็ย่องมาที่หน้าบ้านเพื่อมาเอารองเท้า เฮ้อ~ ทางโล่ง! ผมรีบใส่รองเท้าอย่างรวดเร็วแล้วหันตัวจะวิ่งสุดแรงเกิดไปที่เจ้าเหลือง แต่ก็ดันมากำแพงอันสูงลิ่วยืนขวางทางพร้อมกับยกจานข้าวมากินเย้ยๆ ผมหัวเราะแฮะๆหมุนตัวถอดรองเท้าไว้ที่เดิม เปิดประตูบ้านเดินเข้าไปข้างในทิ้งกระเป๋าไว้บนพื้นแล้วนั่งลงที่โซฟากลางห้อง
ไอ้โซโล่เดินเข้ามาเหลือบมองผมที่นั่งสงบเสงี่ยม มันก็กลับมานั่งทานข้าวต่อราวกับไม่มีอะไรใดๆ เกิดขึ้น ผมเหล่มองมันอย่างขัดใจ ปัดโธ่เอ๊ย!! มันมาดักผมอยู่ด้านหน้าได้อย่างไงวะ!? กูสงสัยชิบหาย!! ไอ้เวรนี่สายบิดามันเป็นสุนัขหรือไง จมูกดีชิบ รู้อีกว่ากูจะหนี!!
ผมได้แต่หงุดหงิดอยู่ที่โซฟา โทรหาไอ้สตางค์ส่ง S.O.S. ดีไหมวะ? ผมล้วงมือถือออกมาแล้วกดค้นหาเบอร์ไอ้สตางค์ทันที สถานการณ์ตอนนี้เหมือนโจรขึ้นบ้านของผมเลยครับ หว่า~ ไอ้โซโล่มันโจรล่ะน่า โจรปล้นสวาท! ฮ่าๆๆๆ มันยังมีเวลาเล่นขำอีกแน่ะ อย่าสนใจคนบ้าๆ แบบผมเลยน่ะครับพี่น้อง!!
“ฮัลโหล”
เมื่อโทรติดเรียบร้อยผมก็เอนตัวนอนขนาบโซฟาเพื่อหลบสายตาของไอ้โซโล่มัน เหมือนกูกำลังโทรหากิ๊กในขณะที่เมียกินข้าวอยู่เลยเว้ยเฮ้ย! ผมแอบชะโงกมาดูไอ้โซโล่ที่ยังนั่งกินข้าวอยู่ อ่าฮะ มันไม่รู้ตัวเสร็จโจ๋ล่ะ!!
[ มีอะไรวะ? ]
“โทรฉุนเฉินเฟ้ย อันตรายๆ แมร่ง”
[ หา? มึงกระซิบอะไรวะ กูไม่ได้ยิน! ]
“ฟายเอ๊ย! อย่าพูดเสียงดังสิวะ”
ผมด่ามันไปทีแล้วแอบชะโงกหน้ามองดูไอ้โซโล่ที่ยังนั่งละเอียดกินข้าวไม่รู้เรื่องรู้ราว เออดี! ห้ามหันมานะมึง! ผมหดหัวกลับมาอีกครั้งแล้วก้มหน้ากระซิบเสียงเบาคุยกับไอ้สตางค์
“ไอ้สตางค์โว้ย สถานการณ์แย่มากเลยวะ”
[ พี่เซนต์จะฆ่าหมกศพมึงเหรอ? ]
มันใช่ที่ไหนเล่าไอ้ฟาย!!
“ไม่ใช่โว้ย ไอ้โซโล่เฟ้ย ไอ้โซโล่!”
[ หา!!!? ]
“อย่าเสียงดัง!”
บอกมันไปแต่ตัวเองเนี่ยแหละเสียงดังกว่า ผมรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที หวังว่ามันจะโง่ไม่ได้ยิน ผมแอบเสี่ยงตาน้อยไปดูอีกครั้ง อ่าฮะ! มันยังนั่งกินแบบโง่ๆ ต่อไปเหมือนเดิม ผมถึงได้โล่งอกซะ กลับมาคุยกับไอ้สตางค์อีกครั้ง
[ มันไปหามึงที่บ้านเลยเหรอวะ? ]
“เออสิวะ มันนั่งกินข้าวบ้านกูฟรีอยู่เนี่ย กูควรทำไงดี?”
[ ตีหัวมันแล้วฆ่าหมกเลย ]
“สาดดดด~! กูจริงจังนะโว้ย!”
[ ไม่ต้องกลัว วันนี้กูส่งน้องเจนไปแล้ว รับรองว่ามึงปลอดภัยแน่ ]
“เหรอวะ แล้วน้องเจนของมึงเนี่ยเมื่อไหร่จะมา”
[ หือ? แมร่ง! เดี๋ยวนะ เดี๋ยวกูโทรกลับ ]
แล้วมันก็ตัดสายไปเลยครับ อ้าว! เวรแล้วไอ้เศษสตางค์!! ทำไมทำกับกูแบบนี้วะ พอไอ้สตางค์มันตัดสายไปไอ้โซโล่ก็เรียกผมไปรับใช้ทันที ผมก็ยอมทำตัวเป็นแจ๋วเดินไปรับใช้อย่างเรียบร้อย
“รีบล้าง จะได้รีบไป”
เออ! ผมเก็บจานชามหอบเข้าครัวมายืนล้าง โห~ รันทดได้อีกชีวิตกู ทำไมต้องมารับใช้เป็นทาสมันด้วย อาทิตย์เดียวก็ยังพอทำใจได้ แต่เนี่ยมันตั้งสามเดือน! เทวดาห่าเหวที่ไหนดลบันดาลให้กูชวนมันเล่นไพ่ ผีที่ไหนมากระซิบกูให้พนันกับมันวะ!!?
“เสร็จหรือยัง?”
“เออๆ!”
ผมเช็ดทำความสะอาดให้แห้งเรียบร้อยแล้ววางบนชั้นก่อนจะเช็ดมือเดินออกมาจากห้องครัว ไอ้โซโล่โยนกระเป๋าให้กับผมแล้วเดินนำออกไป ผมเดินตามหลังมันแล้วล็อกบ้าน ไอ้โซโล่เดินไปที่รถสปอร์ตคันหรู ผมแอบกลืนน้ำลาย โอ้~! เอาวะ ในโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่!! ผมกำลังจะได้นั่งรถนอกคันล้านดอลเชียวนะ!!
ผมยืนอยู่ข้างๆ รถของไอ้โซโล่อยู่นาน เอ่อ...จะให้พูดไงล่ะครับ? เอ่อ...เมื่อกี้ผมมัวแต่ตะลึงทึ่งอยู่กับการเปิดประตูรถที่แสนจะโคตรเท่นั้นจนลืมดูว่ามันเปิดอย่างไง? ดูเหมือนจะงัดขึ้นข้างบนน่า อ่า...กูบ้านนอก กูไม่เคยมีรถนอกมาก่อนเลยไม่รู้ว่ามันเปิดอย่างไง!!? ไอ้โซโล่ทนเห็นผมยืนบื้อไม่ไหว มันก็เอื้อมมาเปิดประตูให้
“ลืมไปว่ามึงบ้านนอก!”
อู้ยยย!! มันเป็นความจริง กูเถียงมันไม่ได้! ผมค่อยๆ เข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม อ่า~!!!! สุดยอดเลย รถเก๋งกิ๊กก๊อกเทียบไม่ติดเลยวะ!! ไอ้โซโล่มองผมนิ่ง สายตามันเหี้ยมๆ อะไร? กูทำอะไรผิด?
“ปิดประตูสิวะ!!”
มันทนความบ้านนอกของผมไม่ไหวก็ตวาดแล้วชี้ไปที่ประตูรถที่ยังไม่ปิด อ่า...แล้วมันปิดไงล่ะเนี่ย เหี้ย!! ไอ้โซโล่ถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง มันก็โน้มตัวมาดึงประตูแล้วปิดให้ ผมรีบเอนหลบมันทันที โห~ ใกล้ซะได้กลิ่นน้ำหอม ห๊อมหอมวะ! ใส่น้ำหอมด้วยขนาดกูไม่เคยได้ใส่เลย!
แล้วในที่สุดผมกับไอ้โซโล่ก็ได้ฤกษ์ออกเดินทางกันสักที มันคาดเข็มขัดแล้วหันมาสั่งผมบ้าง เอาล่ะ คราวนี้ผมไม่บ้านนอกแล้วเพราะเมื่อกี้สังเกตไอ้โซโล่มันคาด ผมรีบคาดเข็มขัดทันที เมื่อผมคาดเสร็จไอ้โซโล่ก็สตาร์ครถออกไปอย่างว่อง กูรู้ว่าเครื่องมันแรง! แต่ไม่เห็นมึงจะต้องขับเร็วขนาดนี้เลยนี่หว่า!!
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!ผมนั่งตัวแข็งทื่อระแวงมาตลอดทาง ยังดีที่ผมไม่ได้เป็นโรคหัวใจไม่งั้นหัวใจวายตายคารถแล้ว แต่ว่าตายที่รถหรูๆ แบบนี้มันก็ดีเหมือนกันน่ะเนี่ย! แต่ผมไม่ขอตายตอนนี้นะ ไอ้โซโล่ขับมาหมู่บ้านจัดสรรที่อยู่นอกเมืองออกมา (มหาวิทยาลัยของผมอยู่ตัวเมืองครับ เป็นมหาวิทยาลัยที่อยู่ในตัวเมืองใหญ่ที่สุดด้วย) บ้านมันก็เหมือนๆ กันนั้นแหละครับ โห! แต่อยู่ที่นี้คนเดียวก็ถือว่ารวยโพดๆ แล้วล่ะ เออว่ะ ลืมไปว่าตอนนี้ผมนั่งรถขับละล้านดอลอยู่ อีแค่บ้านจัดสรรหลังหนึ่งทำไมมันจะไม่มีปัญญาซื้อ!!
แล้วมันก็ขับมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ไอ้โซโล่หันมาทางผมแล้วสะบัดหน้า ผมมองหน้ามันอย่างงงๆ อะไร? ให้กูทำอะไร?
“ลงไปเปิดประตูสิว่ะ!”
อ้อ! ผมถึงกับบางอ้อทันที ผมปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูรถออกมา คราวนี้ผมไม่ได้บ้านนอกแล้วนะ ผมเปิดประตูออกมาได้! ผมปิดประตูรถแล้ววิ่งมาเปิดประตูให้เจ้าคุณชาย พอเปิดประตูผมก็เดินเข้ามาในบ้าน ยืนเอ๋อแดกทันที ขอชกปากมึงหน่อยได้ไหมไอ้โซโล่!!?
ไหนบอกว่าบอกหลังเล็กๆ อยู่คนเดียวล่ะโว้ยยยยยยย!? นี่มันอยู่ได้เป็นโขยงเลยนะ!! ถ้าผมทำความสะอาดหมดหลังเนี่ยผมต้องตายก่อนแน่ๆ! ไอ้โซโล่ขับเข้ามาจอดที่หน้าเชิงบันไดบ้าน ผมรีบวิ่งตามมาทันที เห็นลุงแก่ๆ คนหนึ่งรับกุญแจจากมันที่ก้าวลงมาจากรถ จากนั้นก็มีป้าคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับสาวใช้อีกสองคน
โห~ คุณชายม๊ากมาก!!“ป้าอรครับ นี่คือคนใช้ใหม่ที่ผมหามาได้”
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ป้าที่ส่งยิ้มมาให้เป็นมิตร ท่านรับไหว้ผม
“ไหว้พระเถอะลูก แหม ยังเด็กอยู่เลยนะแต่สู้ชีวิตทำงานส่งตัวเองเรียนจนถึงขนาดนี้ ป้าเห็นด้วยทันทีที่คุณชายโซสนับสนุนรุ่นน้องให้ทำงานสุจริต ไม่ต้องห่วงนะหนู คุณชายท่านเป็นคนดีหนูสบายใจได้ทำงานที่นี้จนเรียนจบหาทำงานโน้นแหละ ไม่ต้องไปทำงานเสี่ยงๆ แบบนั้นอีก”
“???”
ผมมองหน้าป้าอรอย่างงุนงง ทำงานอะไรฮะ? ผมเนี่ยน่ะสู้ชีวิต? ผมเหลือบมองไอ้ตัวต้นเหตุ มึงไปโม้อะไรให้ผู้หลักผู้ใหญ่เขาฟังวะ!? ไอ้ต้นตอมันก็ยืนเป็นตอไม่พูด ผมยิ้มรับแห้งๆ เออออห่อหมกไปกับเหตุผลนั้น ตกลงว่ากูเป็นรุ่นน้องมึงถูกมึงช่วยจากพวกเสี่ยๆ ให้มาทำงานที่นี้?
โอ้โห! ไอ้คุณชาย ความคิดมึงโคตรบรรเจิด!ไอ้โซโล่เดินเข้าไปในบ้านก่อนครับ พวกสาวรับใช้ก็เดินบิดไปมาตามก้นเจ้านายไป ป้าอรก็เดินเข้ามาหาผมแล้วจูงมือผมเข้าบ้านไป ป้าแกพาผมขึ้นมาชั้นสองของบ้าน โห~! บ้านหลังนี้ตกแต่งได้ยอดเยี่ยมมากครับ ผมแทบจะเอาตัวเข้าไปแทรกผนังห้องลูบไล้ทุกอย่างอย่างคลั่งไคล้ ผมน่ะชอบบ้านสวยๆ แบบนี้! ฝันมานานแล้วว่าอยากจะสร้างบ้านสวยๆ แบบนี้!
“ห้องหนูจ้ะ”ป้าอรเปิดประตูแล้วค่อยๆ ดึงผมเข้าไปดู โห~! กูเพิ่งรู้เนี่ยแหละว่าคนรับใช้บ้านนี้มันอยู่หะหรูหะหราแบบนี้!! แถมยังได้อยู่ห้องข้างๆ เจ้านายอีกแน่ะครับ แน่นอนว่าผมเห็นไอ้โซโล่มันเข้าไปห้องข้างๆ นี้ก็เดาได้ว่าต้องห้องมันแน่ๆ
สงสัยหน้าของผมมันฟ้องความสงสัยเกินไป ป้าอรแกก็อธิบายครับว่าบ้านหลังนี้ไม่มีห้องคนรับใช้ มีแต่ห้องที่เอาไว้ให้พวกเพื่อนๆ ของไอ้คุณชายโซโล่ค้างครับ เออ! นี่ถ้ามันมีห้องคนใช้ล่ะก็ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมต้องได้ไปอยู่เป็นทาสหลังบ้านแล้ว!
ผมเดินเข้ามาในห้องแล้วมองไปรอบๆ สังเกตการตกแต่งห้องอย่างปลื้มๆ ก็มันตกแต่งแบบโมเดิร์นเรียบๆ แต่โดนอ่าครับ โดนใจอย่างแรง!! รสนิยมของไอ้โซโล่มันเยี่ยมเลยน่ะเนี่ย
“ชอบไหมจ๊ะ?”
“ชอบครับ ห้องสวยมาก”
“งั้นหนูพักได้ตามสบายนะลูก ถ้ามีอะไรคุณชายจะเรียกเอง”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”ผมก้มศีรษะให้กับป้าอย่างมีมารยาท บ้านผมเขาก็สอนมารยาทมาบ้างล่ะน่า! แหม~ เห็นผมเถื่อนๆ แบบนี้ก็เถอะ ผมโยนกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วกระโดนขึ้นเตียงนอนทันที ย่ะฮู้~!!!! ผมตื่นเต้นมากเลยอ่ะครับ หลงๆ ลืมๆ ไปเลยว่าตอนนี้กำลังตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายย่ำแย่ขนาดไหน ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินดูรอบๆ ห้อง
โห! ห้องน้ำหรูโคตร! ขนาดเป็นห้องแขกน่ะเนี่ย แล้วห้องน้ำไอ้คุณชายมันจะไม่หรูกว่านี้งั้นเหรอวะ? ผมจดจำแบบไว้ในสมองแล้วเดินกลับมาที่เตียงเหมือนเดิม กระโดดลงบนเตียงกลิ้งไปมาอย่างสุขใจ เตียงกว้างเฟ้ย!! ไม่เหมือนที่บ้านแคบจะตาย กระดิกทีตกเตียง!!
“ดีใจขนาดนั้น?”
เสียงที่ถามขึ้นทำเอาผมเกือบตกเตียง ผมลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปที่หน้าห้อง ไอ้โซโล่ยืนกอดอกทำหน้านิ่งแต่ดูๆ สายตามันดูแคลนมาก แหม~ ดูพิณก็ไม่ได้ กูชอบพิณ ไม่ชอบแคน!! ผมรู้ครับว่ามุกมันแป้ก แต่ตอนนี้มันตกใจคิดอะไรไม่ออกแล้ว!
“มึงต้องการอะไรวะครับคุณชาย?”
“กวนตีน”
แต่กูว่าหน้ามึงนั้นแหละกวนตีน คนเหี้ยอะไรวะ ด่าคนหน้านิ่งมาก! มึงไปศัลยกรรมเสริมคอนกรีตมาเรอะ!? ผมลุกขึ้นจากเตียงเมื่อมันเดินพาตัวเข้ามาในห้อง ทำไมมันเข้ามาได้หว่า ผมมองไปที่ประตูอย่างสงสัย ไอ้โซโล่มองตามแล้วหันกลับมาตอบข้อสงสัยของผม
“ประตูบ้านนี้ล็อกไม่ได้ ยกเว้นห้องกู”
ชะ!!!ห้องล็อกไม่ได้! ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกถึงอันตรายนิดๆ จากประโยคนี้ โอ้! บ้านนี้ทั้งหลังไม่มีสถานที่ปลอดภัยให้เป็นถิ่นฐานซะเลย! นี่ถ้ากูนอนๆ อยู่ถ้ามันคิดอุบาทว์ชาติชั่วเข้ามาทำมิดีมิร้ายกูเล่นล่ะ!?
“กูจะออกไปข้างนอก ตอนช่วงประมาณหนึ่งทุ่มกูจะกลับมากินข้าว แล้วจะบอกว่ามึงต้องทำอะไรบ้าง”มันเดินมาบอกแค่นี้แล้วเดินออกไปครับ ผมมองตามแผ่นหลังมันไปแล้วยักไหล่ จะมาบอกให้กูทำข้าวไว้ให้แดกล่ะสิ ชิชะ! ทำไมมึงไม่กินข้าวข้างนอกวะครับ?
“กูไม่ชอบกินข้าวนอกบ้าน”
แมร่ง! เสือกหันมาตอบกูอีกแน่ะ กูแค่คิดในใจเท่านั้นเอง มันจะเทพไปไหนห๊ะ? ผมพยักหน้ารับรู้ทำหน้าเจียมเนื้อเจียมตัวสุดขีดตรงข้ามกับในใจที่ด่าแหลกลาน ไอ้โซโล่ก็เดินออกไปเงียบๆ แมวไม่อยู่หนูร่าเริงสิครับ! ผมเดินมาปิดประตูแล้วพยายามที่จะล็อกห้องแต่มันก็ยังเปิดได้อยู่ดี ทำไมมึงเป็นอย่างนี้วะ!? ห้องเหี้ยอะไรล็อกไม่ได้!
ไม่คิดจะคบใครจริงจัง เพราะไม่อยากทำร้ายใคร
และไม่ได้คิดว่าตัวเองดัง หรือว่าเป็นคนหลายใจ
ก็ชั้นแค่ใจร้าย ชั้นแค่ใจร้าย ทุกวันก็เตือนตัวเองในใจอย่าไปทำร้ายคนอื่น
ผมสะดุ้งเมื่อมือถือในกระเป๋าสั่นพร้อมกับส่งเสียงร้องเตือนเป็นเพลง เออๆ กูรู้แล้ว! จะรับเดี๋ยวนี้แหละโว้ย ผมล้วงมือถือมาดูเบอร์ที่โทรเข้า เป็นไอ้สตางค์นั้นเองครับ ผมกดรับทันที
“เหี้ยยยยย! มึงตัดสายกูทำไมวะ!?”
[ ใจเย็นโว้ย กูโทรจัดการเรื่องให้มึงแล้ว อุตส่าห์ช่วยนะโว้ย ]
“ช่วย? มึงช่วยอะไรกู?”
มึงช่วยอะไรกูได้ ตอนนี้กูยืนอยู่บ้านมันแล้ว!
[ กูส่งเหยื่อสังเวยไปเรียบร้อย น้องเขาบอกว่าจะถ่วงเวลานานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ]
อ้อ! ไอ้ที่มันออกไปข้างนอกเพราะแผนนี้สินะ แต่มันบอกว่าจะกลับมานี่หว่า! เวร!! ไม่เห็นมันจะได้ผลเล๊ย แต่ไม่แน่หรอกมันอาจจะเพลินจนลืมกินข้าว หึๆ ขอให้มันเพลินไปไกลเลยนะโว้ย!!
“เออ ขอบใจว่ะเพื่อน”
เอาล่ะครับ ตอนนี้ผมต้องนั่งคิดหาแผนสำรองมาป้องกันตัวเองก่อน ณ เวลานี้ผมต้องพึ่งพาตัวเองก่อนล่ะ! ผมวางสายจากไอ้สตางค์แล้วเอนตัวนอนแทบจะยกเท้ามาเกยหน้าผาก กลิ้งตัวคิดไปคิดมา กูจะเอาไงกับชีวิตดีวะ? ตอนนี้มันไม่อยู่ หือ!!!!? มันไม่อยู่!?
ผมก็หนีได้น่ะสิ!!!TBC.วันนี้ไปอบรมโปรแกรมที่คณะ หว่า~!!
อยากจะนอนที่เตียงเฟ้ย
วันนี้บรรยากาศเย็นๆ ฝนรินๆ น่านอน!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
