ตอนที่ 9 พลาดซะแล้วเชพบ๊ะ คุณชอบไหมคะไหมคะผู้ชาย
ชอบหญิงตรงไหน ไหนไหนไหนไหนไหน
ไหนลองเผยใจ บอกหน่อยเถิดหนา
เชพบ๊ะ เอวยี่สิบหกอกสามสิบห้า
หน้าผากโหนกนูน บวกลบหารคูณคุณคงรู้ดี
รักน้องจริง อย่าทิ้งน้องนะ
เชพบ๊ะบ๊ะ น่ารักไหมพี่
เชพสะเรนเดอร์ เอ้อเหอเซ็กซี่
น่าสูน่าสีน่าดู๋น่าดี๋ชีกอ เชพบ๊ะ
บ๊ะบ๊ะบ๊ะบ๊ะบ๊ะบ๊ะ ไหมล่ะไหมล่ะ
น่าเคล้าน่าคลอ รีบมาสู่ขอ
ขอเพียงล้านเดียว เท่านั้นละคุณ
เชพบ๊ะ
“เซฟมากน้อง~ เซฟแรงๆ!” ไอ้แซมจอมหื่นตั้งแต่เลิกกับแฟนไปมันกลับอัพดีกรีบ้ากามเป็นเท่าตัว มันไปยืนเต้นโห่ร้องอยู่หน้าเวทีโน้นแน่ะ ตอนนี้พวกผมนั่งสลอนพร้อมหน้าที่ร้านบ้านนา บนโต๊ะมีตั้งแต่ลาบ ก้อย สอย แซ วางเต็ม แต่ที่เป็นส่วนมากคือขวดเหล้าสี่สิบดีกรีนี่แหละ หนึ่งลังวางเด่น!
ผมจิบไปกินกับแกล้มไป นั่งกินบรรยากาศฟังเพลงลูกทุ่งสุดแสนจะมีความสุข ตั้งแต่ตกเป็นทาสแรงงานของไอ้โซโล่ก็เหมือนผมมีชีวิตหลังแต่งงานอย่างไรอย่างนั้น เพราะอย่างนี้แหละถึงไม่อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่ในกรณีไอ้โซโล่มันคนละเรื่องกับมีเมีย เพราะไอ้เวรนี้โทรมาสั่งอย่างเดียว อาทิตย์นี้ผมวิ่งวุ่นอยู่หลายเรื่องจนไม่มีเวลาดูแลเหล่าลูกๆ ที่เพิ่งปลูกใหม่ โชคดีที่ฝากพวกเพื่อนๆ ช่วยดูแล ผมวางใจได้ระดับหนึ่ง ไอ้ห่าโซโล่แม่งจิกหัวผมใช้ทำรายงานบ้าง ทำนั้นทำนี้แทน กูเรียนถาปัตย์น่ะโว้ย ทำแบบนี้ให้ย้ายไปเรียนวิศวะเลยไหม!? สรุปได้ข้อหนึ่งนั้นคือ ทุกข์ใจกว่ามีเมียเสียอีก
มีเมียยังดีกว่ามีไอ้เวรโซโล่เลย!
วันนี้ผมขอเป็นไทสักวัน พูดแล้วมันตื้นตันอยู่ในอก ปลื้มจริงๆ อุตส่าห์ได้อิสระแม้จะแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม ไอ้โจ้โทรศัพท์จ๊ะจ๋าดี๊ด๊ากับน้องลูกหว้าอยู่ตรงมุมร้านใกล้ๆ โต๊ะที่พวกเรานั่ง สองคนนี้ไวไฟมาก ผมหันไปสนใจนักร้องที่เจริญหูเจริญตาดีกว่า เห็นไอ้แซมเต้นเหยงๆ หน้าเวทีแล้วปวดตับ ผมเลิกมองเวทีทันที
ไอ้สตางค์กับไอ้บู๊ลิ้มนั่งติดกันเป็นตังเม ผมเหลือบมองพวกมันที่กำลังกินข้าวพร้อมกับหยอกกิ๊กๆ กุ๊กๆ คิขุอาโนเนะ คิดว่าไม่มีใครเห็นเหรอวะ? กูเห็นนะโว้ย! ทำอย่างกับอยู่หุบเขาเร้นรัก ผมจ้องพวกมันเขม็งอยู่ตั้งนาน กูรู้น่าไม่ต้องแสดงว่าพวกมึงกิ๊กกันชัดขนาดนี้ก็ได้ ไอ้สตางค์หันมาเห็นสายตาที่แสนจะจริงจังแบบหลอกๆ ของผมก็รีบผลักไอ้บู๊ลิ้มออกไปอย่างกับมันเป็นของร้อน ไอ้ห่าบู๊ลิ้มเหลือบมองผมอย่างไม่สบอารมณ์ กูทำอะไรผิด?
“ไอ้สตางค์ กูอยากกินสเต๊กไปหยิบให้หน่อย”
“เออๆ” ไอ้เตี้ยกระวนกระวายลุกไปหยิบบุพเฟ่ต์สเต๊กให้ผมทันที เหลือผมกับไอ้บู๊ลิ้มเผชิญหน้ากัน เราทั้งสองเงียบไม่พูดอะไร
“ไอ้เตี้ยน่ะมันเคยถูกคนรักทรยศ กูไม่รู้ว่ามึงจริงจังแค่ไหน มึงจะคบมันก็ไม่เป็นไรแต่ถ้ามึงแค่เล่นๆ ก็ถอยออกไป ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน” ผมค่อยๆ ยกแก้วจิบเหล้ามองหน้าไอ้บู๊ลิ้มจริงจัง แววตาข่มขู่ ไอ้บู๊มองผมนิ่งก่อนจะยกมุมปากขึ้นเอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ
“มึงเที่ยวไปขู่แฟนไอ้เตี้ยแบบนี้ทุกคนใช่ไหม?”
“...มันเป็นเพื่อนที่ดีของกู มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่กูทำให้มันได้” ผมเอ่ยยอมรับอย่างเปิดเผย
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทของตัวเองเป็นเกย์ชอบผู้ชาย มันเป็นก่อนมาคบกับผมเสียอีก แต่มันไม่กล้าบอกผมเท่านั้นแหละ ผมรอมันเปิดใจยอมพูดให้ฟัง ก็มันเป็นเพื่อนที่ดีถึงผมจะทำเรื่องเหี้ยๆ แค่ไหน มันก็ยังเป็นเพื่อนกับผมจนกระทั่งถึงตอนนี้ แค่ทำให้ชีวิตมันไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนไม่ดี ย่อมไม่เป็นอะไรที่หนักหนาอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเวลามันคบกับใครผมก็ต้องทำตัวกร่างไปข่มขู่พวกไม่พึงประสงค์ที่คิดจะใช้ไอ้สตางค์เพื่อมาถึงตัวผม เฮอะ! อย่าคิดจะใช้เพื่อนกูเป็นเครื่องมือเลย
“ไอ้เตี้ยมาได้ยินมึงพูดแบบนี้คงจะร้องไห้ตื้นตันแน่” ไอ้บู๊ลิ้มหัวเราะขบขัน ผมสะบัดหน้าให้
“เฮอะ กูเป็นพวกรักนะแต่ไม่แสดงออกโว้ย!”
ไอ้สตางค์เดินเข้ามาพร้อมกับวางจานสเต๊กให้กับผม มันมองผมกับไอ้บู๊ลิ้มสลับกันไปมาอย่างงุนงง ไอ้เตี้ย มึงไม่ต้องรู้อะไรหรอก เรื่องนี้รู้แค่กูกับไอ้บู๊ลิ้มก็พอ ผมหยิบแก้วเหล้าพร้อมกับลุกขึ้นเหลือบไปมองโต๊ะข้างๆ ที่มีสาวร่างบางคนหนึ่งกวักมือเรียกผมอยู่ ผมก้มหน้ามาเอ่ยกับไอ้บู๊ลิ้มท่ามกลางสีหน้างุนงงของไอ้สตางค์
“ยังไงกูก็ฝากมันด้วยล่ะกัน ถ้ามันเสียใจเมื่อไรกูจะเอาเลือดหัวมึงมาล้างตีนกู เข้าใจ๋?”
“เออ! ไม่มีวันนั้นหรอกโว้ย!” ไอ้บู๊ลิ้มยิ้มกว้างมีความสุขคว้าไอ้สตางค์ที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวเข้ามากอดหมับ มันพูดด้วยความมั่นใจสุดๆ ฮึ! กูจะคอยดู อย่าเก่งแต่ปากล่ะกัน ไอ้เตี้ยร้องไห้เช็ดหัวเข่าเมื่อไรกูจะฟาดปากมึงไม่ไว้ชีวิตเลยเฮอะ ผมเหลือบมองไอ้สตางค์นั่งตัวแข็งทื่อเหมือนตกใจ มันมองผมอย่างตื่นตระหนก กูไม่ทำอะไรมึงหรอก กลัวทำหอกอะไรวะ?
“เรื่องผัวมึงอะ ถ้าพร้อมค่อยบอกกู กูจะรอฟัง!” พูดจบผมก็บิดตูดเดินออกไป ไอ้สตางค์ตกใจมองไอ้บู๊ลิ้มแล้วหันมาเรียกผม
“พรีสต์!”
“จะเรียกกูทำไมวะ?” ผมหันกลับไปเอ่ยอย่างขี้เกียจ
“ขอบใจ” มันลุกขึ้นแล้วพูดเสียงเบาอย่างอายๆ
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
ผมยิ้มที่มุมปากแล้วเดินมาที่โต๊ะข้างๆ ที่มีสาวสวยหน้าหวานหยดนั่งรอ ผมยิ้มกว้างเอ่ยทักทายเธอ สาวคนนี้ผมเคยพูดถึงมาก่อนแล้ว เธอคือหลิงนั่นเอง ก่อนจะมาที่นี้เธอโทรหาผม พอคุยกันสักพักเธออยากเจอผม ผมก็เลยบอกเธอว่าผมอยู่ร้านอาหารบ้านนา
“รอนานไหม?”
“ไม่เลย ดีใจจังที่พรีสต์ให้หลิงมาเจอได้”
“จะเป็นอะไร ก็เพื่อนกัน” ผมพูดไปอย่างนั้นทำให้อีกฝ่ายหน้าจ้อยลงนิดหน่อย แต่แล้วเธอก็รวบรวมพลังยิ้มสดใสอีกครั้ง ผมนับถือเธอคนนี้ก็ตรงนี้แหละ ไม่มีการเซ้าซี้ ไม่มีการทำง่องแง่งใส่ผม
“กินอะไรหรือยังล่ะหลิง เดี๋ยวเรียกพนักงานมาสั่งไหม?”
“ก็ดีจ้ะ เอาสักขวดก็ได้นะ” หลิงยิ้มแล้วเอ่ยอย่างขำๆ ผมฉีกยิ้ม หลิงคออ่อนจะตายยังจะมาพูดเล่นเอาสักขวดได้ยังไงล่ะ สั่งมาทีไรก็เป็นผมเองที่ดื่มแทน บางทีเธออาจจะสั่งมาเพื่อผมนั่นแหละ ผมเลยไม่ขัด
“ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพรีสต์เลย”
“อ๋อ ช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะ มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าหรอก กลัวมารบกวนน่ะ”
“ไม่หรอก พวกเพื่อนมันก็ไม่สนใจผมอยู่แล้ว อยู่กับเธอก็ดีเหมือนกัน มีเพื่อนคุย”
“อืม” เธอพยักหน้าสีหน้าดูดีขึ้น ผมหันไปดูนักร้องชายบนเวทีที่กำลังร้องเพลงโปรดของผมเลย ผมฟังไปโยกศีรษะไป หลิงมองผมแล้วยิ้ม ผมจะทำยังไงล่ะ ก็ผู้หญิงคนนี้เขาซื่อขนาดนี้ นิสัยก็ดีขนาดนี้ ทำให้ผมทำใจร้ายไล่เธอไปจากชีวิตไม่ได้ เฮ้อ~
“ร้องเพราะเนอะ”
“อือ ฟังได้ด้วยเหรอ?”
“ถ้าพรีสต์ชอบ หลิงก็ฟังได้” เธอเอ่ยซื่อๆ ผมยิ้มกลับ เก็บความลำบากใจเอาไว้ข้างใน ทำไมต้องพยายามที่จะต้องทำเพื่อคนอย่างผมด้วย เธอควรจะไปสนใจคนที่ดีกว่านี้สิถึงจะถูก
“วันอาทิตย์นี้พรีสต์ว่างไหมจ๊ะ?”
“ทำไมเหรอ?”
“คือว่า...หลิงได้ยินว่าวันอาทิตย์มีงานสินค้าโอท็อปจากทั่วประเทศ ไปดูไหม?” เธอเอ่ยถามผมเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจ ผมก็ยิ้มรับแล้วพยักหน้าทันที
“เอาสิ จะไปกี่โมงล่ะ?”
“สักประมาณบ่ายไหม?”
“โอเค เดี๋ยวผมจะไปรับที่หอนะ”
“จ้ะ! ขอบใจน่ะที่ไม่รังเกียจหลิงน่ะ”
ผมได้แต่ยิ้มให้กับเธอเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยเศร้าๆ ทำไมเธอถึงยังยึดติดกับอดีตเลวร้ายแบบนั้นอยู่อีก ผมไม่ได้บอกให้เธอลืมอดีต ผมเข้าใจว่ามันคงจะเป็นเรื่องที่ตามหลอกหลอนเธอไปตลอดชีวิต แต่ว่าผมอยากให้เพื่อนคนนี้มีความสุข ไม่ใช่มัวแต่นั่งคิดว่าตัวเองไม่มีค่าไม่คู่ควรกับใครอยู่แบบนี้
“สิ่งสำคัญน่ะมันขึ้นอยู่กับจิตใจ ถ้าเป็นไปได้อยากจะให้เธอคิดว่าตัวเองมีคุณค่าบ้าง คนดีๆ ยังมีอีกเยอะ”
“คนดีๆ ที่ไม่ใช่พรีสต์ใช่ไหม?” หลิงก้มหน้าแล้วเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“ผมไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ”
“พรีสต์เป็นคนดีที่หนึ่งสำหรับหลิงเลยนะ! ถึงคนอื่นจะว่ายังไงแต่พรีสต์ไม่ใช่อย่างนั้นสักน้อย สตางค์ก็รู้เหมือนกัน พวกเราถึงได้ชอบพรีสต์มากไงล่ะ พรีสต์เป็นคนดีจริงๆ นะ”
เอาไปเอามาทำไมเธอมาพูดปลอบใจผมล่ะเนี่ย ได้ข่าวว่าผมพูดปลอบเธออยู่ไม่ใช่เหรอ? ผมส่ายหน้าไปมาอย่างจนปัญญา ให้ตายเถอะ! อย่ามาดราม่าแถวนี้ได้ไหมหลิง? ผมไม่พูดอะไรต่อหันไปฟังเพลงดีกว่า อาหารที่สั่งไว้ถูกนำมาวางบนโต๊ะพร้อมกับเบียร์ขวดหนึ่ง ผมเปิดขวดเทเติมแก้วเดิมที่หมดไปแล้ว
พวกเราคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยจนกระทั่งไอ้โจ้มันเก๋าขึ้นไปยึดเวทีร้องเพลงที่หวานเลี่ยนจนขนลุก ผมมองมันอย่างเอือมระอา ไอ้บร๊ะเจ้าโจ้กำลังอินเลิฟมันเลยร้องเพลงรักแบบนี้ เป็นนิสัยประจำของมัน ผมโยกตัวไปมา ไอ้โจ้กวักมือเรียกผมเข้าไปร่วมวงด้วย ผมหันมามองหลิงอย่างเกรงใจ เธอยิ้มให้ผมแล้วพยักหน้าให้
“ไม่ต้องห่วงหลิงหรอก ไปสนุกกับเพื่อนของพรีสต์เถอะ”
ผมวางแก้วแล้วเดินเข้าไปร่วมวงเฮฮากับไอ้โจ้ เราทั้งสองกอดคอกันร้องเพลงลูกทุ่งยอดฮิต มีไอ้แซมเต้นโชว์ลีลาอยู่ข้างๆ พวกเราโชว์ลีลาลูกคอเสียงทองได้เหงื่อนิดหน่อยก็ลงมาเติมพลังงานข้างล่าง ไอ้สตางค์ส่งจานสเต๊กที่แทบจะเย็นจืดชืดให้กับผม ผมเหลือบมองแวบหนึ่งแล้วไม่สนใจ
“มึงกินเถอะ มันเย็นแล้วกูไม่ชอบ”
“ห่า! กูอุตส่าห์ไปต่อแถวเอามาให้” มันบ่นอย่างเคืองๆ เลื่อนจานไปเก็บตรงมุมอย่างไม่แยแส ผมนั่งโจ๊ะครึมกับเพื่อนอยู่สักพัก ไอ้โจ้ก็เข้ามาสะกิดผมพร้อมกับชี้ไปที่หลิง
“ไอ้หมา มีคนเข้ามาเจ๊าะเจ๊ะกับสาวมึงแน่ะ”
“ไม่ใช่สาวกูเฟ้ย แค่เพื่อน”
“เออ! เพื่อนก็คือเพื่อน เพื่อนสาวมึงน่ะกำลังโดนจีบอยู่โว้ย”
ผมยักไหล่ไม่เห็นจะแปลกอะไร หลิงออกจะสวยขนาดนั้น จีบให้ติดไปเลยจะดีมาก! ผมจะคอยยินดีทีหลัง
“มึงไม่สนไม่ได้นะโว้ย นั้นไอ้มอสคณะวิศวะ เหี้ยโคตรๆ ว่ะ” ไอ้สตางค์ที่ปกติเป็นแอนตี้หลิง มันถึงกับออกปากออกมาเองแบบนี้แสดงว่าไอ้คนที่สะเออะเข้ามาคงจะเหี้ยจริง
“คณะนี้มันมีแต่ตัวเหี้ยหรือไงวะ?” ผมมองไปที่หลิงแล้วบ่นพึมพำ คณะนี้มันเลี้ยงตัวเหี้ยเยอะจริงโว้ย อนุรักษ์เหี้ยกันหรือไง!? ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นไปจัดการทันที ผมเดินไปถึงโต๊ะแล้วมองหน้าไอ้มอดหรือเปล่า? อะไรก็ไม่รู้ล่ะแต่หน้ามันหื่นฉิบหาย!
“พี่มีอะไรกับเพื่อนผมหรือเปล่าครับ?”
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก” ไอ้ม้อด(?)อะไรนี่ตอบแบบไม่สบอารมณ์ที่มีคนเข้ามาขัด แต่พอหันมาเจอะผมเท่านั้น ไอ้หน้าหื่นมันก็ยิ้มกว้างจนผมขนลุก หยองอิ๋บอ๋าย! ผมเดินมาแทรกกลางระหว่างหลิงกับไอ้มอส หลิงรีบจับแขนของผมเอาไว้ ผมสังเกตเห็นเธอสั่นกลัว จะว่าไปผู้ชายคนนี้คล้ายๆ กับเจ้าพวกที่เคยทำร้ายหลิงเลยนี่น่า มิน่าถึงได้กลัวขนาดนี้
“พี่แค่ชวนน้องเขามาดื่มกันสักแก้วเท่านั้นแหละ เห็นนั่งคนเดียวกลัวจะเหงา” มันจีบปากจีบคอพูดเหมือนเป็นคนดีมีเมตตา ผมมองหน้ามันอย่างไร้อารมณ์ หลุบตามองแก้วสีใส ผมจับแก้วมาแล้วกระดกเข้าปากไปอย่างรวดเร็ว หมอนั่นมองตามผมอย่างตกใจเล็กน้อย ผมวางแก้วนั้นไว้ที่เดิม
“เพื่อนผมดื่มไม่ได้ ขอตัว”
มันยิ้มออกมาแปลกๆ ผมไม่สนใจดึงหลิงเดินกลับที่โต๊ะเดิมของพวกผม ไอ้บู๊ลิ้มส่งยิ้มให้พร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ ผมนั่งลงโดยมีหลิงนั่งข้างๆ
“โคตรเท่เลยว่ะ ‘เพื่อนผมดื่มไม่ได้ ขอตัว’ อ๊ายยยย~ พี่พรีสต์เท่ม๊ากมากฮ๊า~” ไอ้แซมตัวดีเก๊กหน้าขรึมพูดล้อเลียนผม โบกมือกรี๊ดกร๊าดดัดจริตอย่างที่สุด เวร! เสียสายตาว่ะ หยุดทำสักที กูจะอ้วก!
“ขอโทษนะพรีสต์”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก”
“หลิง กินนี่สิ” ไอ้สตางค์ยกจานสเต๊กมาให้หลิง ไอ้นี่มันก็นำเสนอสเต๊กจริงๆ แถมยังเป็นสเต๊กที่เอามาให้ผมตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้มันเย็นชืดไร้รสแล้ว ยังจะยัดเหยียดให้คนอื่นอีก หลิงรับมากินหน้าตาเฉย เฮ้อ! ผมนั่งดื่มต่อกับพวกเพื่อน ไอ้โจ้สะกิดผมอีกครั้ง
“อะไรของมึงอีกวะ?”
“ไอ้มอสแม่งมองมึงอย่างกับจะข่มขืนเลยว่ะ”
“ช่างหัวมัน!” ผมส่ายหน้าไม่สนใจ นั่งดื่มต่อไปเรื่อย สักพักผมก็หน้าแดงก่ำ รู้สึกมึนหัวสุดๆ อะไรวะ? ทำไมวันนี้ผมเมาเร็วแบบนี้กันวะ? ปกติแค่นี้ไม่สะกิดต่อมเมาเลยนี่ ไอ้สตางค์ร้องทักผมก่อนใคร
“ไอ้พรีสต์เป็นอะไรวะ?”
“หือ? สงสัยกูจะเมาแล้วมั้ง” ผมพึมพำออกไปอย่างไม่มั่นใจ ร่างกายมันอ่อนปวกเปียกไปหมด แต่สติของผมกลับยังแจ่มใสเหมือนเดิม พวกผมกินเสร็จเรียบร้อย กำลังจะแยกกันกลับ ตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว ผมสะบัดศีรษะแรงๆ ทีหนึ่งแล้วลุกขึ้นเซนิดๆ
“เฮ้ย ไหวไหมวะ?” ไอ้โจ้ร้องถามทันที ผมพยายามยืน พยักหน้า
“ไหวๆ แต่สงสัยกูจะไปส่งหลิงไม่ได้แล้วว่ะ ฝากมึงไปส่งหลิงที่หอด้วยนะโว้ยไอ้โจ้”
“เออๆ ได้ๆ แต่มึงกลับไหวจริงๆ นะโว้ย”
“เออ ขอตัวไปล้างหน้าล้างตาก่อนล่ะกัน”
“พรีสต์ไหวจริงๆ นะ?” หลิงถามย้ำอีกครั้ง สีหน้าเป็นห่วงผมจริงจัง ผมพยักหน้าโบกมือเดินแยกตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมยืนหน้ากระจกนวดขมับ เปิดก๊อกน้ำเพื่อจะล้างหน้า แต่แล้วผมก็ชะงักกับภาพในกระจกบานใหญ่ มันไม่ได้สะท้อนภาพผมแค่คนเดียว ยังมีอีกคนที่ยืนข้างหลังผมและมันกำลังยิ้มอย่างไม่น่าไว้ใจ
มันคือไอ้มอส!
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” มันเดินเข้ามาจับไหล่ของผมถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ที่ผมตัดสินว่ามันโคตรไม่น่าไว้ใจ ผมปัดมือมันออกอย่างขยะแขยง มันไม่ได้ว่าอะไรแค่ยิ้มยืนอยู่ข้างๆ ผม ผมไม่สนใจ รองน้ำควักล้างหน้าเพื่อเรียกสติซึ่งตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
“หน้านายแย่ๆ นะ ให้ช่วยอะไรหรือเปล่า?”
เวร! ช่วยเอามือที่มาลูบๆ ไหล่กูออกไปได้ไหมวะ!? มันเหลือบมามองผมอย่างมีนัยๆ ทำเสียงกระเส่าเต็มที่ ผมมองมันตาขวาง
“เอามือมึงออกไป!”
ผมเอ่ยเสียงเย็นไล่มันอย่างรำคาญ ก่อนจะเดินออกไปไม่ชำเหลืองมองมันด้วยซ้ำ ไอ้เวรนั้นจับแขนของผมกระชากกลับ ผมตกใจ บิดแขนออกจากมือของมัน ตัวกลับเซไปผิงผนัง อะไรกันวะ!? ผมเห็นไอ้มอสยิ้มกระหยิ่ม
“โฮ ยานี้เจ๋งจริงๆ ว่ะ สติอยู่ครบถ้วนแต่ร่างกลับตอบสนองยา เจ๋งสาด” มันลูบมือไปมาพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเองอย่างโรคจิต ผมงุนงงกับคำพูดของมัน ยาอะไรกัน? ระ...หรือว่าแก้วนั้น!!? เวร!!! กูโดนมอมยาอีกแล้ว!
มันหัวเราะในลำคอเดินเข้ามาใกล้ ผมค่อยๆ ทรุดตัวลงนอนกองพื้น อะไรกันเนี่ย ร่างของผมไม่มีแรงเลย เกิดอะไรขึ้นกับผม? ทั้งๆ ที่สติยังอยู่ครบครันสมบูรณ์แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามคำสั่งเลย ผมกัดฟันพยายามฝืนสุดตัว
“อยู่ๆ ก็ส้มหล่นได้คนดังอย่างหนุ่มพรีสต์เป็นเพื่อนบนเตียงแบบนี้ ดีจังเลยนะ ตัวจริงใกล้ๆ แบบนี้น่ารักจริงๆ ว่ะ ผิวขาวจั๊วะน่าเขมือบอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ หือ! ตัวก็ห๊อมหอม”
ผมแทบบ้าคลั่ง ไอ้เวรนี่เข้ามาแตะต้องซุกไซ้ตัวผมอย่างหยามใจ ผมขบกรามกรอดๆ มือของมันปลดกระดุกเสื้อของผม ไอ้เวร! มึงจะทำอะไรวะ!? ผมได้แต่มองมันแตะต้องเนื้อตัวโดยไม่มีแรงใดๆ ต่อต้าน โว้ย!!! นี่เรี่ยวแรงของผมหายไปไหน!?
“อ่า แค่เห็นหน้าสวยๆ ก็จะเสร็จอยู่แล้ว” เสียงของมันกระเส่าเต็มไปด้วยอารมณ์ ผมเบ้ริมฝีปากอย่างรังเกียจ ไอ้บ้านี่ปลดกางเกงของตัวเองมองหน้าของผมแล้วหัวเราะอย่างพออกพอใจ
“อ่า~ เมียจ๋า ผัวตื่นเต้น ดูสิ ของผัวสั่นอยากจะเอาจะแย่แล้ว” มันเข้ามากระซิบข้างหูผมแล้วเอาไอ้แท่งแข็งๆ ถูกับเอวของผมไปมา อ๊ากกกก!!! กูทนไม่ได้แล้ว ใครเป็นเมียมึงไม่ทราบ ผมโมโหจนหน้ามืดตามัว ยกมือของตัวเองกัดสุดแรงจนเป็นแผลลึก ความเจ็บปวดแล่นแปลบ สั่งสมองรวบรวมกำลังถีบไอ้โรคจิตนี้เต็มแรง ไอ้มอสกระเด็นออกไปจากตัวของผม ผมยังกัดมือของตัวเองอีกครั้งแล้วพยายามที่จะลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
“ไอ้ชาติหมา! มึงอย่าอยู่เลย...” ผมกำลังจะก้าวไปกระทืบมันด้วยอารมณ์ฟิวส์ขาดแต่ก็ต้องชะงักตัวไว้ โธ่เอ๊ย!!! ผมจะมีเรื่องไม่ได้ เมื่อได้สติผมรีบวิ่งออกมาจากสถานที่บัดซบเพื่อจับเจ้าเหลืองกลับบ้าน อาการมึนหัวรุนแรงพร้อมกับความรุ่มร้อนของทุกส่วนร่างกาย ผมกอดตัวเองสั่นเทาไปทั้งร่าง
ฉิบ! แบบนี้กูจะกลับอย่างปลอดภัยไหมเนี่ย!!?
ผมสะบัดหน้าไปมา ติดเครื่องรีบบิดออกไปอย่างรวดเร็ว ผมพยายามประคองสติให้มากที่สุด กัดฟันสู้กับอาการที่ร่างกายมันเริ่มเรียกร้องขึ้นมากเรื่อยๆ ขอบตาของผมเริ่มร้อนผ่าว เวร! น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาทั้งๆ ที่ไม่ได้เสียใจ สงสัยจะทรมานมากเกินไปหน่อย แค่นี้เอง ผมทนได้! แค่นี้เอง!! ผมท่องปลอบใจตัวเองว่าทนได้ ทนมาตลอดทาง
เส้นทางที่เหมือนมันไกลอย่างกับขับจากเหนือไปใต้ทำให้ผมหงุดหงิดโมโห เมื่อไรมันจะถึงสักที แล้วทำไมผมต้องมาที่บ้านไอ้โซโล่ด้วยเนี่ย ทำไมผมไม่กลับบ้านตัวเองที่ใกล้กว่า โว้ยยยย!!! ผมสาปแช่งไอ้หน้าเหี้ยมอสต้นเหตุไปตลอดทาง ในที่สุดเจ้าเหลืองก็พาผมมาถึงหน้าบ้านไอ้โซโล่อย่างปลอดภัย
กูรอดตายแล้ว!
ผมรีบเปิดประตูพาเจ้าเหลืองเข้าไปจอดที่ประจำ จากนั้นก็กลับมาปิดประตูไว้เหมือนเดิม ผมพาร่างที่แทบจะไม่ไหวเข้าบ้านไป ผมพยุงตัวตามกำแพงเลียบๆ เข้าไป เมื่อเห็นแสงไฟสว่างอยู่ภายในบ้านก็รู้สึกแปลกใจ ผมมองไปรอบๆ เห็นไอ้โซโล่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวที่ประจำของมัน
“แมวไม่อยู่หนูร่าเริงจริงๆ” มันเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่หันกลับมามองสักนิด ผมไม่ตอบอะไร ไม่มีแรงที่จะตอบ!
“นี่มันกี่โมงแล้ว!? ไปทำอะไรอยู่ไม่ทราบ!?”
“มึงเป็นเมียกูหรือไง!!!? กูจะกลับกี่โมงมันก็เรื่องของกู!!!”
เหี้ยเอ๊ย! กูจะบ้าอยู่แล้วมันยังจะมาตะคอกไม่ดูตาม้าตาเรือ ไอ้โซโล่ลุกขึ้นตาวาวแสงอย่างโมโหสุดขีด เดินฉับๆ มาที่ผม จับแขนบีบเสียผมรู้สึกว่ามันจะแหลกคามือของมัน
“กูไม่ใช่เมียมึง แต่เป็นเจ้านาย!”
“...” ผมสะบัดแขนจากมือมัน รีบเดินหนีไป กูไม่อยากเถียงมึงด้วยสภาพแบบนี้หรอก ผมรีบพาตัวเองขึ้นไปที่ชั้นสอง ไอ้โซโล่เดินตามมากระชากแขน โอ๊ย! ทำไมกูต้องโดนกระชากตลอดเลย!? ผมแทบจะปลิวมาซบอกมัน แต่เพราะไม่มีแรงเลยทำให้ทรุดตัวล้มนอนราบไปกับพื้น
“เฮ้ย!” ไอ้โซโล่ตกใจจนปล่อยมือ มันยืนมองนิ่งด้วยความงุนงง
“อย่ามาสำออยน่ะโว้ย ไอ้หมาบ้า!”
ใครหมาวะ!!!?
ผมไม่สนใจมัน นอนหายใจหอบอยู่กับพื้น อือ~ พื้นเย็นๆ แบบนี้รู้สึกดีจังเลย สติของผมไปเสียแล้วล่ะ ผมเหนื่อยที่จะควบคุมมันแล้ว!
“เฮ้ย!”
“อือ...” ผมทำได้แต่ส่งเสียงตอบรับเท่านั้น ผมไม่รู้หรอกนะว่าไอ้โซโล่มันทำอะไร ผมไม่สนใจแล้วด้วย อย่ามายุ่งกับกู ตอนนี้กูขอความเย็นดับความร้อนในตัวก่อน จะด่าก็ด่าทีหลังเถอะ!
“เออดี! มึงนอนอยู่ตรงนี้แหละ” มันพูดเสียงเย็นเดินจากไปอย่างไม่แยแส ผมคิดแล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ ไม่แปลกใจอะไรเลย ดีเสียอีกที่มันไปซะได้ รำคาญ!
“...” ผมกำลังจะผล็อยนอนหลับแต่ถูกรบกวนอีกครั้ง อะไรของมึงอีก!? ไอ้โซโล่เดินกลับมาพร้อมกับพยุงผมขึ้น อะไรของมึงเนี่ย!? ผมลืมตาเหลือบไปมองมันอย่างงุนงง
“พรุ่งนี้คนอื่นมาเจอมึงเมาเละแบบนี้ เดี๋ยวจะตกใจตาย!”
“...” ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป หลับตา ซบร่างของมันเต็มที่ มึงจะช่วยก็ช่วยให้มันสุดๆ ล่ะกัน! ไอ้โซโล่ลากผมขึ้นมาชั้นสองอย่างลำบากลำบน พลางบ่นเป็นหมี
“มึงเป็นอะไร หายใจแปลกๆ” ไอ้โซโล่ใช้มือมาโอบเอวผมเพื่อหิ้วขึ้นบันได
“อา...อือ...อืม กูโดนยา”
“...” ไอ้โซโล่ชะงักตัวแล้วเงียบไปเลยครับ มันหันมามองผมที่แทบจะไร้สติ ทำไมผมถึงเริ่มคิดเสียใจกับคำพูดเมื่อกี้นี้วะ ไม่น่าพูดเลย แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว พาไปโยนลงทะเลขั้วโลกหน่อยได้ไหม!? ร้อนไปหมดแล้ว!
“เดินต่อสิวะ แล้วช่วยโยนกูเข้าห้องน้ำด้วย จะขอบใจมาก!”
“หือ? มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?” ไอ้โซโล่พูดเสียงเรียบๆ มันแสยะยิ้มชั่วๆ ออกมา ผมมองอ้าปากค้าง มันตวัดตัวอุ้มผมเข้าไปในห้องของมัน
เฮ้ยยยยยย!!! เดี๋ยววววว!!! ++++++++++++++++TBC+++++++++++++++
อือ...มาเร็วอีกแหละ คนอ่านยังไม่ได้หายใจหายคอเล๊ย
แล้วพรีสต์ก็ซวย อุตส่าห์หนีจากตัวเหี้ยดันมาเจอตัวจัญไรกว่า ฮ่าๆ
ตอนหน้าเนี่ยแหละ พิสูจน์กันเลยว่าไอ้พรีสต์ก็ผ่านสมรภูมิมาเยอะเหมือนกัน!!!
ปล.กรุณาเตรียมผ้าหรือทิชชู่ แล้วก็เลือดถุงใหญ่ๆ สองถุงขึ้นไป!! 
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1390641 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก