ตอนที่ 11 เที่ยวงานโอท็อปผมขับเจ้าเหลืองมาที่หอของไอ้โจ้ตั้งแต่เช้า ต้องขีดเส้นใต้ว่าลำบากม๊ากมาก ช่วงล่างเจ็บสะเทือนอย่างสุดๆ พอถึงหอผมโทรหาไอ้โจ้ให้ลงมารับ หอไอ้โจ้มันเป็นระบบสแกนด้วยลายนิ้วมือถึงจะเข้าไปได้ ผมรออยู่หน้าหอมัน ไม่นานไอ้โจ้ก็โผล่มาด้วยสภาพผมยุ่งหัวฟูมาแต่ไกล มันขมวดคิ้วหงุดหงิด
“เพิ่งตื่นเหรอวะ?”
“เปล่า ยังไม่นอนเฟ้ย”
“เวร กินข้าวเช้าด้วยกัน กูอุตส่าห์ซื้อมา” ผมชูถุงกับข้าวที่อุตส่าห์แวะซื้อมาก่อนจะมาที่นี้ ไอ้โจ้รับถุงไปสำรวจแล้วพยักหน้าพาผมเข้าไปในหอ หอพักของมันค่อนข้างไฮโซ ก็อย่างที่บอกนั้นแหละ บ้านมันค่อนข้างรวยพอตัว
“วันนี้มึงจะไปที่ไหนหรือเปล่า?”
“ไม่มีว่ะ ทำไม?”
“กูขอยืมรถหน่อย เดี๋ยวตอนเย็นๆ จะเอามาคืน”
“เออๆ” มันเปิดประตูเข้าไปในห้องพร้อมกับพยักหน้าอนุญาต ผมเดินเข้าไปในห้องมานั่งรอกินข้าวบนโต๊ะเล็กๆ ตรงมุมห้องครัว ไอ้โจ้จัดข้าวมาเสิร์ฟอย่างว่องไวทันใจ ผมเป็นคนเปิดพิธีสวาปาม ไอ้โจ้นั่งหาวแล้วหาวอีก มันตักข้าวเข้าปากเนือยๆ
“มึงทำอะไรถึงไม่นอนฟะเนี่ย?”
“กูคุยกะน้องหว้า”
“มึงจริงจังเหรอวะ?” ผมถามมันอย่างแปลกใจ ไอ้โจ้พยักหน้าหงึกๆ รับ โฮ~! ประหลาดสุดๆ สองคนนี้มันจริงจังกันจริงๆ ด้วย ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น กูงงฉิบ!
“แล้วมึงยืมรถกูไปไหนวะ?”
“ไปงานโอท็อป มึงจะไปด้วยไหม?”
“ฮึ กูไม่ไป กูจะนอนข้ามวัน”
“เออ ระวังมันจะข้ามปี”
ผมออกมาตั้งแต่เช้าแบบนี้ ไอ้คุณชายโซโล่น่ะเหรอ? ตื่นออกมาทำวัตรเช้า เอ๊ย ออกกำลังกายแต่เช้าของมันตามสเต๊ป ตอนผมออกมามันยังออกกำลังกายอยู่ในห้องฟิตเนสอยู่เลย ผมกินข้าวไปเรื่อยๆ มองหน้าไอ้โจ้พลางอึกอักอยากจะพูดแต่ไม่กล้าพูดออกไป ไอ้โจ้พยายามเปิดเปลือกตาแทบจะหลับของมันมองผม
“อะไรของมึง กูมีหงอนงอกบนหน้าเหรอวะ?”
“ไม่มีแต่มีเขางอกบนหัวมึง”
“แสรดดด! มีอะไรก็ว่ามา เดี๋ยวแม่งกูถีบออกนอกห้อง”
“เอ่อ กูขอถามอะไรอย่างดิวะ”
“ถามเหี้ยอะไรล่ะ?”
“เอ่อ...เหี้ยโจ้ มีอะไรกับผู้ชายแล้วรู้สึกดี มันแปลกหรือเปล่าวะ?”
คำถามนี้มันคาใจผมอยู่นานสองนาน สงสัยมากจนต้องเร่งมาถามไอ้บร๊ะเจ้าโจ้ที่พึ่งอันเก่าแก่ของผม แม่ง ผมไม่ได้ชอบผู้ชายแต่ทำไมต้องรู้สึกดีเวลามีอะไรกับไอ้เวรนั้นด้วยล่ะ? หรือว่าผมจะเป็นเกย์? เฮ้ย! ไม่จริง อาจจะเป็นเพราะไอ้เหี้ยนั่นมีเทคนิคดี เทคนิคมันโดนใจล่ะมั้ง?
“หือ? มึงคิดว่าเซ็กส์ระหว่างชายหญิงและชายชายมันต่างกันยังไงล่ะ?”
เกี่ยวไรด้วยวะ!? แม้จะไม่เข้าใจแต่ผมก็ต้องมาคิด ก็ไอ้บร๊ะเจ้ามันจ้องจริงจังซะขนาดนั้น เซ็กส์หญิงชายและชายชายเหรอวะ? มันต่างกันยังไงล่ะ ก็มันต่างกันตรงเข้าคนละที่ ข้างหน้ากับข้างหลังไงล่ะไอ้บร๊ะเจ้า! ถูกเปล่าวะเนี่ย? ผมคิดได้แค่นี้ก็เลยเงยหน้าเอ๋อๆ มามองไอ้โจ้
“เปลี่ยนคำถามก็ได้ เซ็กส์มันมีจุดประสงค์อะไร?”
“ระบายความเงี่ยนกับทำลูก!”
เรื่องนี้กูตอบได้แน่นอน! ไอ้บร๊ะเจ้าพยักหน้าส่งเสียงอืมตอบกลับ แล้วมันยังไงล่ะวะ กูยังไม่ได้เข้าใจเล๊ย! มึงเกริ่นอะไรมาวะเนี่ย? รีบๆ เข้าเรื่องได้ไหม!?
“อืม นั้นแหละ เซ็กส์ระหว่างชายหญิงกะชายชายมันก็ต่างกันแค่ทำลูกนั้นแหละว้า เรื่องเซ็กส์จุดประสงค์หลักๆ แม่งก็อยู่ที่ระบายความอยากไม่ใช่เหรอ? มันจะแปลกอะไร”
“แปลกดิวะ! กูไม่ใช่เกย์สักหน่อย!”
“ทำแบบไหนแม่งก็น้ำแตกเหมือนกันนั้นแหละ ไอ้การร่วมรักกันทางประตูหลังมันมีมาตั้งแต่โบราณเลยนะโว้ย แล้วมึงรู้สึกดีก็ไม่แปลกหรอกเพราะตรงผนังทางประตูหลังมันมีกลุ่มปลายประสาท Sacral plexus ถ้ามันมีมากก็จะรู้สึกดีมาก เสียวมาก จนเสร็จถึงจุดสุดยอดน้ำแตกได้เลย แล้วมึงรู้สึกไงล่ะ มากเลยไหม?” ไอ้ห่าโจ้ถามกลับหน้ากวนทีนโคตร
“ไม่ต้องมาย้อนถาม!”
“จะรู้สึกดีมันก็ไม่ผิดหรอก ไม่ใช่เรื่องผิดร้ายแรงอะไรด้วย ดีกว่ามึงไปทำให้สาวท้องใช่ไหมล่ะ? เอาไปเอามากูว่าเซ็กส์หญิงชายนั้นแหละอันตราย มีกันมั่วๆ เกิดท้องขึ้นมาในตอนไม่พร้อม ก็ไปทำแท้งเป็นบาปอีกแน่ะ!”
“งั้นมึงคิดว่าเซ็กส์กับผู้ชายมันดีกว่า?”
“เอี้ยนิ กูไม่ได้ว่าอย่างนั้นเฟ้ย! เซ็กส์ก็คือระบายความเงี่ยน จะใครแม่งก็ได้หมดนั้นแหละ แต่ถ้าทำลูกก็ต้องเป็นหญิงที่ตัวเองรักสิเฟ้ย ถ้าไประบายใคร่กับคนรักล่ะก็เป็นเรื่องใหญ่เลยแหละ ยุ่งยากคิดเรื่องจะตั้งท้องอีก กูเลยนั่งเปลี่ยวอยู่นี้ไง”
“แค่ระบายความอยากงั้นเหรอ?” ผมทำหน้าคิดหนัก เริ่มพอจะเข้าใจสิ่งที่ไอ้โจ้มันพูด
“เออเนอะ! ใช่ของมึง กูจะมาคิดมากทำไม ก็แค่ระบายความใคร่ น้ำแตกแล้วแยกทางตัวใครตัวมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง ไม่ผูกมัด เออว่ะ! ดีเหมือนกัน อีกอย่างกูก็ไม่ได้ชอบมัน กูยังชอบผู้หญิงอยู่ กูก็ไม่ได้เป็นเกย์ใช่ไหม?” ผมพยักหน้าประมวลคำพูดของไอ้บร๊ะเจ้าได้ใจความเป็นเช่นนี้แล รู้สึกโล่งอกขึ้นเยอะเลย อยากก็ทำ น้ำแตกก็จบ เออ! ง่ายดีเหมือนกัน!!
“เออ ไม่ได้รักไม่ได้ชอบก็ไม่เป็นสิว่ะ แล้วใครแม่งขั้นเทพจับมึงกดล่ะเนี่ย?” ไอ้บร๊ะเจ้าโจ้ถามหน้าตาย คุณมึงไม่รู้สึกแปลกบ้างเหรอวะที่เพื่อนแม่งเอากับผู้ชาย หรือว่ามึงชินแล้ว? โฮ แค่มีแฟนเป็นผู้ชายแบบจำใจแค่ครั้งเดียวก็เชี่ยวชาญขนาดนี้เลยเหรอวะ ไหนบอกว่าไม่เคยมีอะไรกันแล้วทำไมมึงรู้มากจัง!
“ไม่ต้องมองกูแบบนั้นโว้ย กูแค่อ่านศึกษาไว้เผื่อเอ็มเขาอยากทำแต่มันก็ไม่ทำ กูก็เลยไม่ได้ด้านหลังแค่นั้นแหละ”
“อ๋อเหรอ?”
“หน้าตามึงตอแหลมาก” ไอ้โจ้กัดฟันพูดอย่างหมั่นไส้ อ้าว! ก็กูไม่อยากจะเชื่อมึงนี่หว่า ไอ้โจ้หันมามองผมด้วยสายตาคมกริบ
“อย่าเสือกเนียนเปลี่ยนเรื่อง! ใครกดมึงว่ามา?” มันวกมาถามจนได้ อุตส่าห์เนียนกลบเกลื่อนไปเรื่องอื่นแล้วเชียว โธ่! เอาวะ บอกก็บอก ก็ไม่ได้เสียหายอะไร!
“เออ ไอ้โซโล่”
“ห๊า!!? ไอ้เหี้ยโซโล่วิศวะคนนั้นหรือเปล่า?” ไอ้โจ้เบิกตาตื่นทันทีเลยครับ มันอุทานซ้ำแล้วซ้ำอีก
“เออ” ผมตอบอย่างเซ็งจัด
“โซโล่ปีสามวิศวะคนนั้น?”
“เออ!”
อย่าให้กูต้องยืนยันซ้ำ เดี๋ยวแม่งลุกขึ้นมากระโดดถีบยอดอกมึงแก้เขินน่ะโว้ย ไอ้โจ้ทำหน้าปูดๆ แล้วมันก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน ผมมองมันอย่างงงๆ อะไรของมึงงงงง!? ผมทำหน้างุนงงไอ้โจ้ก็อธิบายพร้อมๆ กับหัวเราะไปด้วย
“ในที่สุดมึงก็โดนมันสอย!”
“หา?”
“มึงรู้ปะ? ในหมู่วิศวะเถื่อนดิบนั่นมันยกให้มึงเป็นของสูงที่เกินเอื้อมเลยนะโว้ย มากินข้าวมาคณะเราบ่อยๆ น่ะจุดประสงค์คือส่องสาวกับมาดูมึง เมื่อนานมาแล้วล่ะมั้งกูยังลืมไปแล้วเฮอะ ไอ้โซโล่ดันมาถูกใจมึงเข้า หาทางเข้าหามึงทุกอย่างแต่ถูกรุ่นพี่ปีสูงของคณะเราเบรกไว้ ไอ้พี่เพ้นต์นั่นแหละตัวดี ไอ้เหี้ยโซโล่กับเฮียเพ้นต์แทบจะมีเรื่องฆ่ากันกลายเป็นเรื่องวิวาทระหว่างคณะเลยนะโว้ย แบบว่าเสน่ห์มึงแร๊งแรงว่ะ! ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วต้นเหตุอย่างมึงเสือกไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล๊ย ยังบ้าไม่เต็มเอ๋อตามปกติสุขของมึงอยู่เหมือนเดิม เพราะมึงโชคดีที่มีอิทธิพลเฮียเพ้นต์คุ้มหัว ไอ้พวกที่อยากจะเข้ามาเจ๊าะมาแจ๊ะมึงก็เลยไม่กล้า ใครอยากจะลองดีกับคุณชายตระกูลผู้มีอิทธิพลอย่างเฮียเพ้นต์กันล่ะ แต่ก็คงจะมีแต่ไอ้โซโล่ล่ะมั้งที่กล้า เหี้ยนี่ก็ดีกรีคุณชายเหมือนกันนี่หว่า อำนาจอาจจะพอๆ กันเลยด้วยซ้ำ โคตรอิจฉามึงเลยเฮอะมีคุณชายตั้งสองคนมารุมหลงรัก”
“ห่า! ไม่เกี่ยวกับกู” ผมโบกมือทันที ไม่เกี่ยวกับกูเฟ้ย ถึงสองคนนั้นจะฆ่ากันจนตาย เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับกู! เข้าใจผิดหรือเปล่า? โถ~! มาแย่งผู้ชายกันนี่นะ เอาอะไรคิดวะ แค่ผมฟังก็ยังขนลุกจั๊กจี้ยังไงก็ไม่รู้ จะบ้าตาย!
“แล้วนี่ถ้าเฮียเพ้นต์รู้ว่ามึงตกเป็นเมียไอ้โซโล่คงจะเต้นเผงๆ โฮ! ชนคณะคราวนี้แหละมึงเอ๊ย มันหยด!!! หึๆ ศึกแย่งมึงฮ็อตอีกรอบแน่ๆ ต้องขอขอบพระคุณมึงจริงๆ ที่ตกเป็นเมียไอ้โซโล่ กูจะได้มีเรื่องสนุกๆ ดู”
“มึงหุบปากไปเลยนะ” ผมปรามไอ้โจ้ด้วยอารมณ์เซ็งจิต มันน่าดีใจตรงไหนที่ได้เป็นเมียไอ้โซโล่ เรียกว่าเมียไม่ได้เต็มปากซะด้วยเพราะมันกับผมก็ไม่ได้คบกัน เอ้อ! แถมยังกัดกันเป็นหมาอยู่เหมือนเดิม แล้วเหี้ยโซโล่เนี่ยนะสนใจกู ถุย! เห็นแต่จิกใช้กูจนหัวปั่นยิ่งกว่ากูเป็นพจมาน สว่างวงศ์! ไร้สาระจริงว่ะไอ้โจ้เอ๊ย
“แล้วมึงไปซั่มกับมันได้ยังไงวะ?”
“เรื่องมันยาว” กูไม่อยากบอกมึงหรอก เดี๋ยวจะหาว่ากูโง่!
“ยาวไม่เป็นไร กูนั่งฟังได้”
“แต่กูนัดหลิงไว้สิบโมง นี่จะสิบโมงแล้ว มึงล้างเองล่ะกัน เอากุญแจรถมาให้กูดิ” ผมพูดตัดบทโยนหน้าที่ล้างให้เจ้าของห้องซะเลย หึๆ ไอ้โจ้ลุกไปหยิบกุญแจรถโยนมาให้ผม ผมรับไว้อย่างแม่นยำ
“ขอบใจว่ะ กูไปล่ะ” ผมลุกขึ้นโบกมือลาไอ้บร๊ะเจ้าอย่างรวดเร็ว
“โฮ กูนึกว่าจะไปกับใคร ดันไปกับกิ๊กแล้วผัวมึงล่ะไอ้หมา!?”
“ห่านิ กูไม่มีผัว!”
“เออ! อย่าให้ผัวมึงรู้ล่ะกันว่าแอบไปควงสาวเที่ยวงานน่ะ!”
“โอ๊ยยย~ ไอ้ห่าโจ้! มึงหยุดพูดเลย” ผมเดินมาถึงประตูห้อง ไอ้เวรโจ้ยังไม่หยุดปาก ไอ้ห่าโซโล่ไม่ใช่ผัวกูโว้ยยย! กูแค่ออฟมันชั่วคราว ชิ! ไอ้โจ้ส่งยิ้มกวนๆ มาให้ผม
“ฮู้วววว~ ไอ้ห่าพรีสต์หนีผัวมาเที่ยวโว้ย!!!”
ปัง!!!
ผมเปิดประตูห้องกะจะให้มันผังแล้วให้ไอ้โจ้ออกค่าซ่อมเอง โทษฐานยัดเหยียดให้กูเป็นเมียไอ้เวรโซโล่ดีนัก! เป็นเหี้ยอะไร คบกันก็ไม่ใช่ จะให้เป็นเมียมันนี่น่ะ เฮอะ! กูมันก็แค่ทาสไว้จิกใช้นั้นแหละโว้ย!
ผมไปรับหลิงอย่างตรงเวลา อีกฝ่ายมายืนรอที่หน้าหอพักเรียบร้อยแล้ว ผมจอดรถยิ้มรับสาวสวยที่วันนี้สวยเป็นพิเศษ ผมลงรถมาเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้กับหลิง ผมค่อนข้างเป็นสุภาพบุรุษนะครับ แหม~ ไม่งั้นสาวๆ จะมารุมหลงผมทำไมมมม~
“ขอบใจจ้ะ” หลิงเข้าไปนั่งเป็นที่เรียบร้อย ผมปิดประตูเดินอ้อมมาประจำที่คนขับ ผมหันมาถามหลิงเพื่อเช็คความพร้อม
“ไม่ลืมอะไรนะ?”
“ไม่จ้ะ หลิงเตรียมพร้อมตั้งแต่เมื่อวานแน่ะ” เธอเอ่ยแล้วหัวเราะเสียงใส อ่า! ทำไมน่า? เธอน่ารักขนาดนี้แล้วทำไมผมถึงไม่ชอบหรือคิดจะรักเธอ เฮ้อ~
“งั้นไปล่ะนะ!”
ในที่สุดพวกเราก็มายืนที่หน้างานประมาณสิบโมงครึ่งได้ครับ งานโอท็อปจัดอยู่ที่หอประชุมขนาดใหญ่กลางเมืองที่มักจะใช้จัดงานพวกนี้หรือไม่ก็คอนเสิร์ตอยู่เป็นประจำ มันเป็นฮอลล์ที่ใหญ่มาก ผมคิดว่ากว่าเราจะเดินดูทั้งหมดใช้เวลาอย่างน้อยที่สุดคงจะสองสามชั่วโมง
งานนี้เปิดตั้งแต่เก้าโมง ในงานมีผู้คนไม่หนาแน่นมาก บางทีช่วงบ่ายๆ นู้นอาจจะมีคนมาเยอะ มาตอนเช้าๆ ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องไปเบียดกับผู้คน ผมกับหลิงตกลงเริ่มเดินจากจุดแรกคือ ผลิตภัณฑ์จากภาคเหนือ เข้าไปในโซนเหนือซึ่งมีดนตรีสไตล์เหนือบรรเลงขับกล่อม เดินดูนั้นดูนี้ไปสักพักหลิงก็หยุดดูเครื่องเงิน ก็ผู้หญิงนี่นะต้องชอบพวกกำไลสร้อยอะไรแบบนี้อยู่แล้ว แต่สำหรับผมมันน่ารำคาญ หลิงหยิบกำไลเงินมาให้ผมดู ผมก็พยักหน้า มันก็สวยดี หลิงตัดสินใจซื้อมาวงหนึ่งเธอใส่โชว์ผมทันที อ่า สวยดีนะเข้ากับเธอมากเลย พวกเราเดินต่อไป ผมมาแวะดูไวน์ผลไม้ ส่วนหลิงไปยืนดูเทียนหอม ผมมันพวกชอบของกินมากกว่าล่ะนะ!
เราหยุดพร้อมกันที่ร้านผ้าซิ่น ลายสวยดีเลยทำให้ผมคิดถึงย่ากับยายแล้วก็มามี๊ด้วย ถึงมามี๊ของผมจะเป็นลูกครึ่งแต่ท่านก็ชอบนุ่งซิ่น ผมขอให้หลิงเลือกผ้าซิ่นสวยๆ ให้กับพวกมามี๊ เดี๋ยวปิดเทอมนี้ผมจะเอาไปมอบให้เป็นของขวัญพวกท่าน ผมเป็นเด็กดีชิมิ ฮิๆ และแล้วด้วยความร่วมมือของหลิงผมก็ได้ผ้าซิ่นมาสามผืน พวกเราเดินเลาะกันต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดที่ร้านผ้าไหม ผมหยิบผ้าคลุมไหล่สีฟ้าอ่อนๆ มาคลุมไหล่ให้หลิง
“เหมาะเลย ชอบไหม เดี๋ยวผมซื้อให้”
“จริงอะ? ไม่ใช่จ่ายให้ก่อนแล้วมาทวงทีหลังหรอกนะ”
“โธ่ เห็นผมเป็นคนยังไง แค่นี้ไม่เหนียวหรอกน่า เอาไหม?”
“ถ้าพรีสต์ซื้อให้หลิงก็เอา”
“งั้นขอผืนนี้ล่ะครับ” ผมหันไปพูดกับเจ้าของร้านแล้วยื่นเงินให้อีกฝ่าย พออีกฝ่ายจะยื่นถุงให้ผมก็ปฏิเสธทันที บอกให้หลิงใส่ไว้อย่างนั้นแหละ ไม่ต้องใส่ถุงหรอก เราเดินกันต่อเข้าสู่โซนภาคใต้ ได้กาแฟกับข้าวตากแห้งมาคนละถุง ผมกับหลิงมาหยุดยืนดูไข่มุกด้วยกัน
“แพงจังเลยอ่า” หลิงบ่นพึมพำหลังจากยืนดูอยู่นาน เธอทำหน้าชื่นชอบมันมากๆ ผมหันไปส่งยิ้มแล้วเอ่ยถามอย่างหวังดี
“อยากได้เหรอ? เดี๋ยวผมซื้อให้”
“แต่มันแพงไปนะ หลิงไม่เอาหรอก”
“น่า ไม่เห็นเป็นไร นานๆ ทีจะมีมาสักหน ซื้อๆ ไปใส่งานราตรีเดือนหน้านี่ไง”
“ไม่เอา ใช้แค่ครั้งเดียวไม่คุ้มกันหรอก”
“เอาน่า เดี๋ยวให้ยืมก่อนก็ได้”
“ไม่ ขอยืนดูเฉยๆ ไม่ซื้อหรอก”
“ก็ตามใจล่ะกัน” ผมถอนหายใจพยักหน้ายอม แปลกจริง บอกจะซื้อให้ๆ ก็เกรงใจอะไรนักหน ถึงผมจะไม่ค่อยมีเงินสดติดตัวแต่แค่นี้ซื้อให้ได้น่า หลิงยืนดูอยู่สักพักแล้วเริ่มชวนผมออกเดินไป เราเดินกันจนขาแทบจะลากมานั่งพักกันที่โซนระหว่างภาคกลางและภาคอีสานซึ่งจะเป็นโซนขายอาหาร บนเวทีข้างหน้ามีการแสดงของภาคต่างๆ เวียนสลับกันไปมาซึ่งตอนนี้เป็นโชว์โปงลาง ผมแทบอยากจะบุกเวทีขึ้นไปโชว์สเต๊ปขั้นเทพแต่ทำไม่ได้ ทำได้แค่ขยับเท้าเป็นจังหวะอยู่กับที่
“หิวไหม?”
นี่มันก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว พวกเราสองคนใช้เวลาเดินดูของเดินชิมอาหารนานมากจริงๆ ยังเดินไม่ทั่วผมกับหลิงก็หมดสภาพไร้เรี่ยวแรงในการเดินกันแล้ว หลิงพยักหน้า เราสองคนแยกย้ายกันออกหากิน เอ๊ย แยกย้ายกันไปหาอะไรกิน ผมยืนต่อซื้อน้ำมะพร้าวน้ำหอม มองไปข้างหน้าแล้วถอนหายใจ แถวโคตรยาวเลยว่ะ
“เอ้า”
“เออ ขอบใจ”
จู่ๆ ก็มีผู้ใจดียื่นมะพร้าวมาให้กับผม ผมก็รับมาทันที เฮ้ย!!! ใครจะมาใจดีให้น้ำมะพร้าวกูฟะ!? ผมรีบหันไปมองผู้หวังดีที่ยืนมองผมเขม็ง ผมอ้าปากเหวอทันที เวรล่ะ!!!
ผัว!!? เอ๊ย ไม่ใช่!!!
ไอ้เวรโซโล่!
ฉิบหาย! ภาพลวงตาหรือเปล่าวะ!? ผมพยายามกระพริบตาปริบๆ ภาวนาให้คนตรงหน้ามันหายไปซะ แต่ไอ้คนที่ยืนทำนิ่งเป็นรูปปั้นมันก็ยังไม่หายไปสักที ผมยิ้มแห้งๆ
“มาเที่ยวเหมือนกันเหรอ?”
มันไม่ตอบ ส่งสายตาเย็นๆ มาทิ่มแทงแทน โธ่เอ๊ย!!! อยากจะด่าก็ด่ามาเลย กูโกหกมึง กูมันขี้ฮก กูมัน... อะไรก็แล้วแต่ด่ามาเถอะ ดีกว่ายืนจ้องกูนิ่งๆ อยู่แบบนี้มันอึดอัด!
“มากับใคร?”
“ห๊ะ?” ผมทำหน้างงๆ ไอ้โซโล่คว้ามือผมดึงออกไปจากตรงนั้น เพราะคนต่อแถวซื้อน้ำมะพร้าวเริ่มทำหน้าเหี้ยมใส่พวกเรา พอได้สติผมก็ดึงมือของตัวเองกลับมา
“อะไรวะ?”
“กูถามว่ามากับใคร?”
“ทำไมกูต้องบอกมึงด้วยไม่ทราบ” ผมเชิดหน้าขึ้นแล้วย้อนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
“นี่ทำโปรเจ็กท์ของมึงเหรอ มาเที่ยวกับสาวน่ะสิ”
“มึงเห็นแล้วจะมาถามทำไมว่ามากับใคร? แล้วกูมาเที่ยวบ้างไม่ได้หรือไง?”
“มาเที่ยวได้ กูไม่ห้าม แต่มึงโกหกกู”
“ใครบอกให้มึงโง่เองล่ะ!” ผมยักไหล่ ทำหน้าไม่แคร์
“ไอ้หมาบ้า...” มันกัดฟันกรอดหน้านิ่งๆ ของมันกลายพันธุ์เป็นอสูรอย่างง่ายดาย แต่ผมไม่กลัว ทำไมผมจะต้องกลัวมันด้วย มันจะฆ่าผมเหรอ? คนในนี้ตั้งเยอะตั้งแยะ กล้าก็ลองดู!
“พี่โซโล่ครับ อยู่นี่เอง อ้าว พี่พรีสต์ใช่ไหมครับ?”
จู่ๆ ก็มีหนุ่มหน้าใสกิ๊งวิ่งเข้ามาหาไอ้โซโล่ เขาคนนั้นหันมามองผมแล้วตกใจเล็กน้อยก่อนจะแย้มยิ้มหน่อยๆ เมื่อจำผมได้ ผมก็จำอีกฝ่ายได้ทันที ก็น้องเขาหน้าตาเด่นขนาดนั้นนี่น่า! ผมเหล่มองไอ้โซโล่ อะโด่! มึงก็มาเที่ยวกับแฟนนั้นแหละ ยังจะมาหาเรื่องกูอีก!
“ใช่ พี่เอง น้องข้าวโพดใช่ไหม?”
“ครับ สวัสดีครับพี่พรีสต์”
“เออ สวัสดี แล้วนี่มากับแฟนเหรอ?”
หลอกถามครับ หึๆ น้องข้าวโพดส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็วแต่หน้านี่แดงแปร๊ด หลักฐานมันฟ้อง! ไอ้โซโล่ยืนนิ่งไม่รู้สึกรู้สาเมื่อผมส่งสายตาไปล้อเลียน ไม่สนุกเลย หันมาแกล้งน้องข้าวโพดแทนล่ะกัน
“ข้าวรู้จักหมาบ้านี่ด้วยเหรอ?” ไอ้โซโล่มันหันมาถาม ใครหมาบ้าวะ!? แล้วทำไมมีแต่คนเรียกกูว่าหมาเนี่ย!? น้องข้าวโพดหัวเราะออกมาหน่อยๆ
“ก็เพิ่งรู้จักกันเมื่อสองสามวันนี้แหละครับ เนอะพี่พรีสต์”
“อืม” ผมยิ้มตอบกลับ เหตุการณ์นั้นนึกทีไรก็ขำไอ้โจ้กับน้องลูกหว้าทุกที แถมตอนนี้สองคนนั่นยังคุยกันจริงจัง คิดว่าจะคบกันต่อแหงๆ สุดยอด!
“พี่พรีสต์มากับพวกพี่โจ้หรือเปล่าครับ?”
“พี่มากับเพื่อนอีกคนน่ะ เอ่อ... นั่นไง หลิงๆ ทางนี้” ผมกวักมือเรียกหลิงที่กำลังมองหาผมอยู่ หลิงเดินเข้ามาพลางทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นเหล่าคนที่ยืนอยู่กับผม น้องข้าวโพดยกมือไหว้อย่างมีมารยาท หลิงรับไหว้อย่างงงๆ เช่นเดิม
“พรีสต์จ้ะ เพื่อนหลิงมารอแล้ว เดี๋ยวหลิงขอไปหาเพื่อนเลยล่ะกัน”
“หา? แล้วจะทิ้งผมไว้ที่นี้คนเดียวเหรอ?”
“โถ ก็เพื่อนของหลิงน่ะสิ พอบอกว่ามาที่นี้กับพรีสต์ พวกนั้นก็อยากเจอพรีสต์กันใหญ่ แต่หลิงไม่ให้เจอหรอก เรื่องอะไร พรีสต์มีไว้ให้หลิงดูคนเดียวก็พอ”
“คนทั้งโลกก็ต้องตาบอดแล้วล่ะ ถ้าให้หลิงมองผมได้คนเดียว” ผมหัวเราะเบาๆ เอ่ยตอบกลับอย่างหมั่นไส้
“จ้ะ ตาบอดยิ่งดีจะไม่มีใครมาเห็นพรีสต์ หลิงจะได้เก็บไว้ดูคนเดียว”
“ไปๆ เพื่อนหลิงอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปถึงให้ถึงมือเลย”
“ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวพรีสต์ก็ไปทำให้เพื่อนหลิงหลง แค่นี้ก็นับไม่ถ้วนแล้ว”
“โธ่ เห็นผมเป็นคนยังไง” ผมส่ายหน้าเมื่อถูกหยิบยกเรื่องพวกนี้ขึ้นมา ย้อนถามด้วยใบหน้างอๆ หลิงยิ้มเอ่ยกลับ
“ไม่เจ้าชู้แค่ทั่วถึงไงล่ะจ้ะ”
แรง!!! หลิงแรงว่ะ!!! แต่ผมไม่ปฏิเสธหรอกนะก็เพราะมันเป็นเรื่องจริง! ฮ่าฮ่าฮ่า คั่วผู้หญิงเป็นว่าเล่นไม่ให้เรียกว่าใจง่ายโลภมากจะเรียกว่าอะไรล่ะ? ฮึ! ก็งี้แหละพวกผู้ชายแม่งก็กับใครก็ได้ ผมอยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำซะดื้อๆ นี่แหละ หึๆ ผมมันนิสัยไม่ได้ดีเด่ออะไรนักหรอก
“เอาอย่างนั้นก็ได้ แล้วเจอกันนะ”
“จ้ะ บ๊ายบาย” หลิงโบกมือลาไปอย่างง่ายดาย ผมกำลังครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อ อ่า... โทรหาสาวสักคนสองคนไปเที่ยวดีกว่า
“พี่พรีสต์จะไปเดินกับพวกเราไหมล่ะครับ?” น้องข้าวโพดเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าน่ารักๆ อ่า นี่ถ้าน้องเป็นผู้หญิง พี่จะเต็มใจไปด้วย แต่นี่น้องเป็นผู้ชายแล้วเจือกพ่วงไอ้ตัวน่าหมั่นไส้มาด้วย พี่ขอบายว่ะ!
“ไม่ล่ะ ขืนเดินกับพวกน้อง พี่ก็จีบสาวไม่สะดวกน่ะสิ แถมยังเป็นตัวก้างขัดแฟนชาวบ้านอีก ขอตัวก่อนล่ะกัน” ผมยกมือลากะปลีกตัวออกมาทันที
“พรีสต์!” ไอ้โซโล่เรียกผม ผมหันกลับไปมองเล็กน้อยแล้วยักไหล่เดินต่อ มึงจะเรียกกูทำไมเนี่ย น้องข้าวโพดรีบกอดแขนดึงไอ้โซโล่ที่กำลังจะเดินตามผมมา ไอ้บ้านั้นทำหน้าลำบากใจนิดหน่อยแล้วหยุดนิ่งปล่อยผมมา
“กูจะไปไหนต่อดีวะ?” หลังจากหลุดจากไอ้โซโล่ผมก็มายืนมองไปรอบๆ ยกมือเกาหัวยิกๆ เอาว่ะ ตอนนี้หิวตายห่า ไปหาอะไรกินแล้วค่อยคิดจะทำอะไรต่อ ผมต่อแถวร้านไก่ย่างหอมกรุ่น เห็นไก่ย่างแล้วผมกลืนน้ำลายทันที อ่า! ไก่ตัวนั้นช่างน่ากินจริงๆ ผมนี่มันตัวกินไก่เลย แหะๆ ต้ม ทอด ย่าง เอามาเถอะ กินหม๊ดดดด!
“เอ้า!”
อีกแล้ว!!! มีคนมาประเคนไก่ย่างให้ผมถาดใหญ่แน่ะ เฮ้ย! คงไม่ใช่ไอ้โซโล่อีกใช่ไหม กูหลอนนะเฟ้ย ผมเงยหน้าไปมองร่างสูงที่ส่งยิ้มอ่อนโยนเป็นเอกลักษณ์ ผมถึงกับถอนหายใจโล่งอก ไม่ใช่ไอ้โซโล่!
“พี่เพ้นต์”
“เอ้า เอาไปสิครับ อุตส่าห์จะซื้อไปฝากที่บ้านแต่ดันมาเห็นตัวจริงยืนน้ำลายไหลยืดซะก่อน” พี่เพ้นต์พูดพลางกลั้นยิ้ม ผมรีบยกมือเช็ดน้ำลายที่มุมปาก ส่งเสียงอ้อมแอ้มออกไป
“ก็ผมหิวจะตายอยู่แล้วนี่”
“ครับ พี่เห็นกับตาเลยล่ะ ไป่ ไปนั่งกินกับพี่” พี่เพ้นต์ขยี้หัวของผมเบาๆ ดึงมือผมเดินออกมาหาโต๊ะนั่ง ผมขมวดคิ้วมองมือที่พี่เพ้นต์จับเสียแน่น ผมไม่ชอบให้ใครมาจับเนื้อจับตัวแบบนี้เลย นอกจากผมเข้าไปจับเอง ผมตัดสินใจไม่สน เงยหน้าถามคนข้างหน้า
“พี่มาทำอะไรเหรอครับ?”
“พี่ไม่ได้มีเวลามาเดินเที่ยวแบบใครบางคนหรอก งานนี้พี่สาวของพี่เป็นคนออกแบบก็เลยตามมาเรียนรู้งานด้วยน่ะครับ”
โฮ ขยันครับ! แล้วนั่นประชดกูหรือเปล่าวะ? ผมกับพี่เพ้นต์จับจองโต๊ะที่ว่างตัวหนึ่งนั่งกินข้าวด้วยกัน ผมเริ่มกินแหลก พี่เพ้นต์ยกอาหารมาประเคนถวายผมเสียทุกอย่าง ส่วนตัวเองนั่งกินเล็กๆ น้อยๆ จากนั้นมองผมกินแล้วอมยิ้ม เอ่อ... ไม่ได้เขินนะแต่อาย! กูแดกซะไม่มีคาบผู้ดีเลย! ผมวางมือแล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้า
“อ้าว อิ่มแล้วเหรอครับ?” พี่เพ้นต์เลิกคิ้วเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ผมพยักหน้า
“ครับพี่”
มานั่งจ้องกันแบบนี้มันกินไม่ลงหรอกครับ!
“แล้วพรีสต์เดินทั่วหรือยัง?”
“ยังเลยครับ”
“พี่ก็ยังเดินไม่ทั่ว ไปเดินด้วยกันนะครับ”
“เอ่อ...ครับ ได้ครับ”
จะให้ผมปฏิเสธยังไงล่ะ!? คุณพี่เขาอุตส่าห์เอานั้นเอานี้มาให้ผมกินตั้งเยอะตั้งแยะ ผมก็ได้แต่พยักหน้ายอมไปด้วย ก็แค่เดินเที่ยวงาน คงไม่มีอะไรหรอก อีกอย่างผมยังไม่ได้เดินดูภาคอีสานเลย เดินกับพี่รหัสมันจะเป็นอะไร ถือว่าเรียนรู้งานไปด้วยล่ะกัน พวกเราสองคนลุกจากโต๊ะเดินเที่ยวชมผลิตภัณฑ์ต่อ
ผมกับพี่เพ้นต์เดินดูนั้นดูนี้ด้วยกัน ส่วนมากพี่เพ้นต์เป็นคนซื้อ ไม่ได้ซื้อให้ตัวเองด้วย ซื้อให้ผม! ผมปฏิเสธตามเคย อย่ามาเปลืองกับรุ่นน้องแบบผมเลย ถึงพี่จะแสนดีแค่ไหนก็เถอะ ผมมองไปรอบๆ รู้สึกว่ามันแปลกๆ ไม่ให้แปลกได้ยังไง มาเดินเที่ยวกับผู้ชายสองคน เพื่อนก็ไม่ใช่!
“พรีสต์ ยางมัดผมนี่น่ารักดีนะครับ”
“อ่าครับ” ผมพยักหน้าเห็นด้วย เมื่อพี่เพ้นต์ชูยางมัดผมที่เป็นรูปดอกทานตะวันเล็กๆ น่ารักๆ ขึ้นมาให้ดู เขากวักมือเรียกให้ผมเดินเข้าไปหาแล้วบอกให้ผมหันหลัง
“วันนี้ทำไมไม่มัดผมไว้ล่ะครับพรีสต์ ปล่อยแบบนี้เดี๋ยวมีคนเข้าใจผิดหรอก”
เข้าใจผิดเรื่องอะไรครับพี่?
ผมขมวดคิ้ว พี่เพ้นต์หยิบหวีที่ทางร้านเตรียมไว้แล้วมาหวีผมให้ ผมทำหน้าไม่ถูก เฮ้ยๆ หวีให้ก็ไม่เท่าไรหรอก แต่ทำไมต้องหวีซะเบาทำซะอ่อนโยน ทำไมมันดูหวานจนเลี่ยนแบบนี้ล่ะโว้ย! ผมรู้สึกขนลุก ไม่ชอบเลย! พี่เพ้นต์มัดผมให้จากนั้นก็หวีอีกเล็กน้อย เขาจับผมหมุนกลับมามองแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ คุณกูไม่ใช่ตุ๊กตานะครับ! พี่เพ้นต์หยิบกระจกมาให้ผมส่อง ผมมองกระจกแล้วอุทานเสียงหลง
“ทำไมมัดแบบนี้ล่ะครับพี่ มัดธรรมดาๆ ก็พอแล้ว!”
“แบบนี้สวยกว่านี่ครับ” พี่เพ้นต์ตอบแล้วยิ้มให้ ผมอ้าปากค้างเลย ผมไม่ต้องการสวย ผมต้องการแค่ความสะดวกไม่ทำให้รำคาญ อันที่จริงผมไม่ชอบไว้ผมยาวหรอกนะ แต่ช่วยไม่ได้ผมรอให้คนตัดกลับมาตัดให้นี่น่า นี่ก็รอมาตั้งสองปีแล้ว! ใครๆ ก็บอกให้ไปตัดแต่ผมไม่ไป ก็สัญญาไปแล้วนี่น่าว่าจะรอให้กลับมาตัดให้
พี่เพ้นต์ยิ้มอย่างมีความสุข ทำเอาผมที่คิดจะดึงมามัดใหม่ทำไม่ลง ผมจะทำลายความสุขของคนดีๆ แบบนี้ได้ไง!? แล้วรอยยิ้มพี่เพ้นต์ก็ค่อยๆ หายไปกลับทำหน้าเหี้ยมเสียจนผมคิดถึงสมัยพี่แกเป็นพี่ว้าก ผมมองตามสายตาของพี่เพ้นต์ไปเจอะเข้ากับไอ้โซโล่และน้องข้าวโพด ไอ้โซโล่ยืนทำหน้านิ่งๆ มองพี่เพ้นต์ด้วยสายตาอันน่าสะพรึงกลัว ผมมองสองคนไปมาแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
บรรยากาศชวนสยองเป็นบ้า!!!TBC.มาเร็วโคตรเนอะ เพราะตอนหน้าอาจจะมาช้าม๊วกกกกก~!!
เพราะฉะนั้นเอาตอนนี้มาส่งให้ค้างคา ให้คิดถึงกันเล่น(ใจร้ายเนอะ)
เฮียเพ้นต์ปะทะเสี่ยโซโล่ (เอิ่ก!) ใครจะอยู่ใครจะไป เอาล่ะเฮ้ย!!
มันหยด!! อย่างที่ว่าคุณชายผู้มีอิทธิพลปะทะคุณชายเจ้าอำนาจ
ที่แน่ๆ พรีสต์นั้นแหละลำบากสุด ไม่รู้จะเลือกใคร ก๊ากกกกก!!!
มาทิ้งระเบิดแล้วก็จรลีหายไป~ กิ้วๆๆๆ 
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1390547 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก