ตอนที่ 12 หวานแบบหมาๆ(?)“...”
“...”ไม่มีใครคิดจะพูดอะไรเลยหรือไง!?
ผมมองทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างอึดอัด อยากเดินหนีบรรยากาศแบบนี้ใจจะขาด งั้นดีล่ะ ผมขอตัวออกไปจากที่นี้ล่ะกัน คิดได้ผมก็เดินออกมาเสียดื้อๆ สูจะตีกันก็ไม่เกี่ยวกับคุณกู! พอเห็นผมเดินออกไป พวกเขาก็เริ่มขยับตัว แน่ะ ทำอย่างกับกูเป็นสวิตช์เดินปุ๊บขยับปั๊บ
“พรีสต์/น้องพรีสต์!”
แน่ะ เรียกกูพร้อมกันอีก!
ผมถอนหายใจเฮือก หันกลับไปมองพวกเขา ไอ้โซโล่จ้องผมเขม็ง กูทำอะไรผิดไม่ทราบ แค่เดินเที่ยวงานกับพี่รหัสเท่านั้นเอง น้องข้าวโพดมองไอ้โซโล่อย่างงุนงงไม่เข้าใจสถานการณ์ แววตาสงสัย ก่อนจะหันมามองผมด้วยสายตาชวนขนลุก อย่างกับว่าโดนผมแย่งแฟน พี่เพ้นต์เดินมาหาผม ยกมือแตะไหล่ของผมเบาๆ
“กลับไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ผมกำลังปฏิเสธ แต่โดนไอ้โซโล่แทรกขึ้นมาก่อน มันสะบัดแขนน้องข้าวโพดเดินมาหยุดตรงหน้า
“เขาจะกลับกับกู”
น้องข้าวโพดยิ่งงงมากกว่าเดิม เมื่อไอ้โซโล่สะบัดแขนที่น้องเขากอดไว้แล้วเดินมาหาผม พี่เพ้นต์หันไปมองไอ้โซโล่ด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนที่จะเหลือบมองอย่างลำบากใจ
“คุณเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ?” พี่เพ้นต์ถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงต่ำออกแนวข่มขู่ ไอ้โซโล่ยักไหล่ไม่มายด์ ตอบกลับด้วยท่าทางไม่กลัวอะไรใดๆ
“เกี่ยวหรือไม่เกี่ยวก็ไม่เห็นจะต้องบอกมึง”
“น้องพรีสต์ไปกันเถอะครับ แถวนี้มีนักเลงนิสัยไม่ดีชอบระราน” พี่เพ้นต์กำลังเอื้อมมือมาจับผม ไอ้โซโล่ปัดมือของพี่เพ้นต์ออกไป มันมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเยาะๆ
“นักเลงนิสัยไม่ดี ก็ยังดีกว่าไอ้เลวที่ชอบสวมหน้ากากแถวนี้แหละว่ะ”
“มึงว่าใคร?”
หือ!!? ผมหันมามองพี่เพ้นต์อย่างตกใจ เมื่อกี้นี้เขาพูดว่า ‘มึง’ ใช่ไหมครับ!? แถมยังทำเสียงซะเหี้ยมเกรียมเลย พอเห็นผมทำหน้าตกใจ มองเขสอย่างไม่เชื่อสายตา พี่เพ้นต์ก็รีบปรับสีหน้ากลับมาทำหน้านิ่งๆ แฝงไปด้วยความไม่ชอบใจ ไอ้โซโล่หรี่ตามองพี่เพ้นต์ด้วยสายตาเหยียดหยาม
“กลัวน้องรหัสที่รักของมึงรู้สันดานเหรอวะไอ้เพ้นต์?”
พี่เพ้นต์ไม่พูดอะไรตอบกลับ ไม่แม้จะมองหน้าไอ้โซโล่ด้วยซ้ำ เจาหันมาพูดกับผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กลับกันเถอะครับ เดี๋ยวพี่จะพากลับ”
“เอ่อ...” ผมอึกอัก ไม่รู้จะทำตัวยังไงให้เหตุการณ์แบบนี้ดี
“พรีสต์จะกลับกับโซใช่ไหมครับ?”
ปรู๊ดดดดด!!!
ผมแทบจะขย้อนไก่ย่างออกมาเป็นตัว หันมองไอ้โซโล่อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เผลอทำหน้าพิลึกๆ ใส่มันอีก ก็ใครบอกให้มันหันมายิ้มพูดเพราะ เสียงหวานนุ่มชวนคลื่นไส้แบบนั้นล่ะ!? เสียงน่ะหวานอยู่หรอก แต่ตาที่ใช้จิกมานี่สิมันแสนจะเย็นเชียบ พี่เพ้นต์มองหน้าไอ้โซโล่สีหน้าเหมือนเป็นงุนงง ยิ่งไอ้โซโล่ดึงผมไปอยู่ข้างๆ มันก็ยิ่งมึนงงมากกว่าเดิม
“เฮ้ย!” พี่เพ้นต์ได้สติจับผมดึงกลับ ไอ้โซโล่ไม่ยอมปล่อยแถมดึงตัวผมไปกอดไว้แน่น เวร! หน้าของผมซุกเข้ากับอกของมันพอดีเลย ได้กลิ่นหอมด้วย เอ๊ย! ไม่ใช่แล้ว เฮ้ย! ปล่อยนะโว้ย หายใจไม่ออก!
“ไอ้เหี้ยโซโล่ ปล่อยพรีสต์เดี๋ยวนี้นะโว้ย”
“กูไม่ปล่อย” ไอ้โซโล่ลอยหน้าลอยตาตอบกลับ
“เหี้ย! ปล่อย!!” พี่เพ้นต์สบถคำหยาบออกมาเต็มพิกัด พยายามแย่งผมกลับมา ไอ้โซโล่ก็กอดรัดผมแน่น อ๊อก! กูจะหายใจไม่ออกแล้ว!
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องน้องเขา”
“กูทำยิ่งกว่าแตะต้องแล้วว่ะไอ้เพ้นต์!” หน้าไอ้โซโล่แลดูสะใจเป็นที่สุดที่ได้เห็นหน้าซีดๆ ของพี่เพ้นต์ ผมถอนหายใจเฮือก ไอ้พวกนี้นิ...พวกมึงนี่...
น่ารำคาญจริงโว้ย!!!
“โว้ยยยยย!!! กูเอารถมา กูกลับเองได้!!!”
ผมสะบัดไอ้โซโล่ออกจากตัว ผลักพี่เพ้นต์ออกไป เดินแยกตัวจากไปอย่างรวดเร็ว คนที่มาเที่ยวงานสนใจคอยชะเง้อมองกันใหญ่ พวกนี้ชอบเรื่องชาวบ้านเขาจริงๆ! แถมยังมีบางคนหัวใสควักขันมาลงเดิมพัน แม่งงงง! มาแบ่งครึ่งกับกูเลยนะ เฮ้ย ไม่ใช่ล่ะ! พอจ้ำอ้าวมาไกลพอสมควรผมก็หันกลับไปมอง พี่เพ้นต์ยังทำหน้าเอ๋อ ส่วนไอ้โซโล่บึ้งสนิท
แบร่~!!! พวกบ้าเอ๊ย!!!
ผมเดินมาที่รถของไอ้โจ้ กำลังจะเปิดประตูรถกลับมีมือมาปิดมันไว้ คว้าเอวของผมพร้อมกับปิดปากลากเข้าซอกแคบๆ ลับตาคน ผมพยายามดิ้นสะบัดตัวไปมา ไม่นานผมก็หยุดเพราะไอ้กลิ่นน้ำหอมที่โชยมาเตะจมูกทำให้รู้ว่าเป็นใคร พออีกฝ่ายปล่อยตัว ผมก็หันกลับไปถลึงตาใส่พร้อมสบถหัวเสีย
“ห่าโซโล่! กูตกใจหมด!”
“จะไปไหน?” มันไม่สนใจผมด้วยซ้ำ ยิงคำถามกลับแทบจะทันที ผมนิ่งไปเล็กน้อยแล้วตอบ
“จะเอารถไปส่งไอ้โจ้แล้วจะกลับไง”
“งั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าจะโทรนัดใครไปเที่ยวต่อหรอกนะ”
น่านนนน!!! รู้ทันกูอีก!
ผมกลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ แล้วยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนเมื่อถูกความเงียบของอีกฝ่ายกดดัน ผมไม่ชอบความเงียบแบบนี้เลย มันทำให้ผมอึดอัด แต่ถ้าเงยหน้าไปมองหน้าของไอ้โซโล่ก็อึดอัดเหมือนกัน หน้านิ่งแบบนั้นอ่านความคิดไม่ค่อยออก ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่!
“เปล่าสักหน่อย” ผมค่อยๆ เอ่ยแก้ตัวอย่างไม่เต็มเสียง ไอ้โซโล่ถอนหายใจเฮือก อะไร? มีอะไรต้องกลุ้มใจขนาดนั้นด้วยวะ?
“แล้วนี่พี่เพ้นต์ล่ะวะ?”
เท่านั้นแหละ ไอ้โซโล่ก็เหลือบมองผมด้วยสายตาอำมหิตแทบจะฆ่าคนได้ แค่เพราะผมเอ่ยคำว่า ‘เพ้นต์’ ออกไป อ้าว กูผิดอีก! มันดันตัวผมมาติดกำแพง ผมหันมองด้านหลังที่ติดกับกำแพงอย่างไม่เข้าใจ จะทำอะไร? คงไม่ฆ่ากูแล้วฉาบกลบกำแพงหรอกนะ!?
“ไอ้เพ้นต์น่ะเหรอ? วิ่งหน้าตื่นหามึงอยู่ไง ฮึ”
“เหรอวะ? เดี๋ยวกูไปลาพี่แกก่อนดีกว่า”
ไปขอโทษเรื่องผลักพี่เขาด้วย เหมือนเขาจะตกใจมากจริงๆ เฮ้อ เฮียอุตส่าห์ทำดีกับผมมาตลอด ไอ้ผมมันก็เป็นน้องเนรคุณมากเนอะ ผมขยับตัวไม่ได้เพราะไอ้โซโล่ยกมือกักตัวผมไว้ อะไรอีกวะ ผมเงยหน้ามองมันอย่างไม่เข้าใจ ทำแบบนี้กูก็ไปไหนไม่ได้น่ะสิ ไอ้โซโล่เงียบพร้อมกับเผยอเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างช้าๆ มันเอียงหน้าก้มลงมาจูบผมโดยไม่ให้สัญญาณใดๆ เหมือนเดิม ไอ้เวรนี่ชอบทีเผลอจัง บอกกูดีๆ ก็ได้!
ริมฝีปากของเราบดเบียดอย่างนุ่มนวล เคล้าคลอกันแผ่วเบา ค่อยๆ เพิ่มความเร้าร้อนเป็นจุมพิตที่ร้อนแรงด้วยการบดขยี้ดูดเม้มริมฝีปาก ลิ้นของผมและมันเกี่ยวตวัดหยอกล้อกันอยู่ในโพรงปาก ไอ้โซโล่โอบกอดเอวของผม รั้งเข้ามาแนบชิดตัว ผมยกแขนรั้งลำคออีกฝ่ายลงมาจูบให้ถนัดยิ่งขึ้น อารมณ์ของเราสองเตลิบไปไกล มือของไอ้โซโล่สอดเข้าไปในเสื้อลูบไล้แผ่นหลังของผม เรายืนแลกน้ำลายกันอยู่นานกว่าจะผละออกจากกันได้ เสียงหอบดังแผ่วจากผมและมัน ไอ้โซโล่มองผมนิ่ง แววตาประหลาดใจ
“ทำไมไม่เห็นขัดขืน?”
“มึงโรคจิตหรือไงถึงชอบให้คนขัดขืน”
“เปล๊า ปกติมึงออกจะรังเกียจ”
“กูชอบ กูอยากทำแค่นั้น มีอะไรแปลก?” ผมเอ่ยไปหน้าตายม๊ากมาก ไอ้โซโล่ยิ่งขมวดคิ้วเป็นปมยิ่งกว่าเดิม ผมถอนหายใจเหนื่อยหน่าย สมองมึงก็ออกจะปราดเปรื่องไม่ใช่หรือไง มาโง่อะไรตอนนี้วะ
“อยากก็ทำน้ำแตกก็จบ ไม่ผูกมัด พอใจทั้งสองฝ่ายก็โอแล้วนี่”
“หา?” ยิ่งผมพูดหน้าไอ้โซโล่ยิ่งลงเหวเข้าไปใหญ่ อะไร? ผมพูดอะไรผิด? มันก็น่าจะเคยมีสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดเหมือนกันนั้นล่ะน่า ได้ข่าวว่ามีมากกว่าผมตั้งหลายเท่าด้วยซ้ำ แล้วมันยังไม่เข้าใจอะไรอีก จะให้อธิบายยังไงถึงจะเก็ต
“เซ็กส์เฟรนด์ไงโว้ย!”
“เซ็กส์เฟรนด์!?” ไอ้โซโล่อุทานขึ้นมาเสียงดัง มันทรุดตัวลงนั่งทันที อะไรวะ? มีอะไรน่าตกใจขนาดนั้น ผมทำหน้างุนงง นั่งลงตาม มองหน้าไอ้โซโล่ที่บ่นพึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเอง ผมจับความได้แค่ ‘กูเป็นได้แค่เซ็กส์เฟรนด์นี่นะ’ อะไรประมาณนี้ อ้าว! แล้วคุณมึงจะเป็นอะไรวะครับ!?
“เป็นไรวะ?”
“หึ ไอ้หมาบ้าเอ๊ย มึงนี่มัน...”
“กูมันเหี้ย?” แล้วผมจะมาเดาด่าตัวเองทำไมวะเนี่ย ไอ้โซโล่มองหน้าผมแล้วหัวเราะออกมา
“มีแต่เรื่องที่กูไม่คาดคิดตลอด!”
“เรื่องปกตินี่หว่า” ผมพยักหน้ายอมรับ ใครๆ ก็พูดแบบนี้กับผม บ้างก็บอกว่าครอบครัวของผมเป็นอะไรที่ไม่คาดคิด อย่างพวกพี่ๆ นี่หน้าตาไปคนละแนวกันเลย ผมออกจะลูกครึ่งจ๋าหัวทองขนสีอ่อน พวกพี่ๆ ของผมมีผมสีดำสนิทกันหมด นั่นทำให้ผมถูกฝ่ายปกครองกับพวกรุ่นพี่หมั่นไส้เรื่องสีผมตลอด เซ็งเหมือนกัน แถมยังชอบหมอลำลูกทุ่งอะไรแบบนี้อีก มีอีกเยอะที่เป็นเรื่องไม่คาดคิดของผม!
“แต่กูคงจะเป็นเซ็กส์เฟรนด์กิตติมศักดิ์ล่ะนะ เพราะกูเป็นเจ้านายมึง!”
“เออๆ”
กูไม่ได้คิดจะยกระดับจากทาสไปเป็นคุณหญิงท่านหรอกโว้ย ไม่ต้องการด้วย! มีอีกอย่างหนึ่งที่ผมข้องใจอยู่ ผมมองหน้าไอ้โซโล่แล้วถามออกไปตรงๆ ก็ผมเป็นอย่างนี้แหละ อยากทำอะไรก็ทำ!
“น้องข้าวโพดแฟนมึงเหรอ?”
“อยากรู้เหรอวะ?” มันย้อนมาถามด้วยใบหน้ากวนตีนฉิบหาย ผมยักไหล่ ใครจะไปสนว่ามึงจะคบกับใคร กูแค่อยากรู้ว่ามึงกับน้องเขาเป็นแฟนกันจริงๆ หรือเปล่าเท่านั้นเอง ถึงจะเป็นเซ็กส์เฟรนด์แต่กูก็ไม่อยากยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว มันเสียจรรยาบรรณ!
“กูมีแค่มึงคนเดียว” มันพูดออกมาหน้าตายพอๆ กับเสียงเรียบๆ เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาปกติ ผมจ้องมันเขม็ง หึ! กูเชื่อมึงก็ฟายเต็มทน! ผมลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นเล็กน้อย ก่อนจะพูดสรุปตามความเข้าใจ
“มึงไม่ได้เป็นแฟนกับน้องข้าวโพด?”
“เออ! ก็แค่เอ็นดู”
ผมเหลือบไปมองหน้าไอ้โซโล่ที่ยังหน้านิ่ง น้ำเสียงของมันเหมือนกำลังล้อเลียนผมอยู่ชัดๆ กูไม่เชื่อมึงหรอกเฟ้ย กูไม่ได้เป็นฟายแบบมึง! ผมถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“มึงมีแฟนตัวจริงเปล่าวะ?”
“มึงล่ะ?”
“กูถามมึงก่อน มึงก็ต้องตอบกูก่อน”
“กูไม่มี...ล่ะมั้ง” มันตอบอย่างทีเล่นทีจริงแบบนี้ ผมอยากจะซัดศอกถวายนัก! กะล่อนแบบนี้ฟันธงว่าไม่มี ชัวร์! เหมือนผมนั้นแหละ! เล่นๆ ไม่ชอบผูกมัดกับใคร ก็โลกนี้ยังมีเรื่องสนุกๆ เกินกว่าจะผูกมัดตัวเองกับคนๆ หนึ่งนี่น่า
“มึงล่ะไอ้หมาบ้า?” ไอ้โซโล่ถามผมกลับบ้าง ผมเบ้ปาก ยักไหล่ประกอบ
“กูไม่สนใจจะมีหรอก!”
“ตอบได้สมกับมึงจริงๆ ไอ้หมาเอ๊ย”
คำก็หมา สองคำก็หมา กูเหมือนหมาตรงไหน!? ผมมองมันตาขวาง เจ้างี่เง่านี่! ด่ากูตลอด หลังจากที่เราคุยกันเหมือนจะเข้าใจกันดี สักพักก็เดินออกไปแล้วเจอเข้ากับน้องข้าวโพดซึ่งมีท่าทีกระสับกระส่ายอยู่หน้ารถไอ้โซโล่ ครั้งนี้ไอ้บ้านี่ขับรถเก๋งมาแทนแฮะ เล็กซัสเลยนะ โคตรแจ่ม! สีแดงแปร๊ดอีกแล้วครับ!
“พี่โซโล่!!!” น้องข้าวโพดหันมาเห็นไอ้โซโล่ รีบวิ่งถลาเข้ามาราวกับพลัดพรากกันนานเป็นสิบปี ผมมองน้องข้าวโพดที่เกาะแกะไอ้โซโล่แล้วยักไหล่ ไอ้โซโล่หันมามองผมแล้วถาม
“กินข้าวหรือยัง?”
“เออ”
“ไปดูหนังด้วยกัน”
“เออ”
ผมได้แต่ตอบรับ ก็รถของไอ้โจ้น่ะโดนมันชิงกุญแจไป แถมมันยังโทรสั่งคนที่บ้านมาเอารถไปส่งไอ้โจ้ที่หออีก เร็วมาก! แถมขากลับต้องขี่ไอ้เหลืองไปกลับมาด้วย เออ สรุปผมต้องมากับมันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่ไปด้วยแล้วผมจะกลับกับใคร!? น้องข้าวโพดมองผมกับไอ้โซโล่สลับไปมา ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบรับไป
แล้วเราทั้งสามก็มานั่งอยู่ในโรงหนังด้วยกัน ผมกับน้องข้าวโพดนั่งคนละข้างของไอ้โซโล่ โฮ! ไอ้ห่านี่นิ โลภจริง! ควงสองเชียวนะ แต่อย่านับผมด้วยเลย ขอร้อง ผมแค่มาเป็นตัวแถม ขออยู่เงียบๆ ดูหนังอย่างเดียวล่ะกัน พอมองไปที่น้องข้าวโพดแล้วผมก็สงสัย น้องคนนี้ชาติก่อนเป็นแพนด้าหรือไง ชอบเกาะแขนไอ้โซโล่มันจัง!
เราดูหนังผีกันครับ เปิดตัวมานี่ก็น่ากลัวสาดดดด! น้องข้าวโพดร้องกรี๊ดลั่นเนียนกอดแขนไอ้โซโล่ได้อีก ผมนั่งดูเรื่อยๆ แล้วสะดุ้งเฮือก ไม่ใช่ตกใจเพราะหนังแต่เพราะมือผีคนข้างๆ สิทำพิษ! คุณมึงจะล้วงไหอะไรแถวนี้ ผมเหลือบมองไอ้โซโล่ มันมองหน้าจอนิ่งเหมือนตั้งใจดูซะเหลือเกิ๊น
“ไอ้...!” ผมอยากจะสบถเสียงดัง เวรเอ๊ย! มือผีสิงนี่จากลูบเฉยๆ มันก็ล้วงเข้าไปข้างใน จับบริเวณต้องห้ามที่กำลังนอนสงบ ผมเกร็งตัวขึ้นมาทันที หนังเหี้ยอะไร กูดูไม่รู้เรื่องแล้ว ผมกัดริมฝีปากแน่น เวรนี่มันก็ขยับมือปรนเปรอผมท่ามกลางความมืดในโรงหนัง
“อึก...” ผมครางออกมาเบาๆ
เชี่ยเอ๊ย! ไอ้เวรโซโล่!!!
ผมเริ่มทนไม่ไหว ผมมือของไอ้โซโล่แล้วลุกเดินออกไปดื้อๆ น้องข้าวโพดเงยหน้ามองผมอย่างงงๆ ส่วนไอ้หน้าด้านหน้าทนบางคนเงยขึ้นมาถามผมเสียงเรียบๆ อย่างกับว่ามันไม่ใช่ต้นเหตุที่ผมต้องรีบลุกออกมาแบบนี้
“จะไปไหนวะ?”
“ห้องน้ำ!”
ตอบเสร็จผมก็เดินออกมามาจากโรงหนังเพื่อเข้าห้องน้ำ ฟายโซโล่!!! กูบอกแล้วว่าเป็นพวกไวต่อสัมผัส มึงก็ยังเสือกมาจับมันเล่นอยู่ได้! ผมล้างมือของตัวเอง ดึงทิชชูติดไม้ติดมือเพื่อทำกิจส่วนตัว แต่แล้วผมเห็นไอ้ตัวต้นเหตุมายืนพิงประตูเข้าห้องน้ำพร้อมกับเลิกคิ้วหน้านิ่งๆ มันช่างกวนอารมณ์ฉิบหาย!
“กูทำ เดี๋ยวกูรับผิดชอบทำให้เสร็จเอง”
“ไม่ต้อง!” พูดเสร็จผมก็รีบปิดประตูห้องน้ำ เรื่องอะไรผมจะให้มันมาทำให้ เดี๋ยวแม่งต้องเตลิดไปจนจับผมเสียบอีกแหงๆ สันดานเสียเชื่อไม่ได้! ผมปลดกางเกงของตัวเองแล้วล้วงเข้าไปทำกิจ แม่ง! เห็นไหม มันฟองตัวขึ้นขนาดนี้เชียว จะบ้าตาย!
“อ๊า...~”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เฮ้ย มึงจะให้กูยืนฟังเสียงของมึงอย่างเดียวนี่นะ”
“มึงจะไปไหนก็ไปสิวะ!”
“ม่ายยย~ กูอยากจะช่วย”
โว้ยยยยย!!! กวนตีนไอ้ห่านิ! ผมปลดกลอนประตู ถีบเปิดออก ไอ้ห่าโซโล่รีบแวบเข้ามาด้วยความเร็วสูง มันคว้าประตูปิดลงกลอนเป็นอย่างดี โรคจิตเหรอวะ!? ยืนจ้องลูกชายชาวบ้านเขาอยู่แบบนี้เนี่ย! มันเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
“ให้ช่วยอะไรไหม?”
“มึงอยากทำอะไรก็ทำไป! ถามมากรำคาญ!”
“พูดเองนะ”
ผมไม่ตอบมันเพราะเริ่มหงุดหงิดเต็มทน กูจะว่าวน้องชายโว้ย เพราะมึงคนเดียวนั้นแหละ เวร! ยังจะมากวนประสาทอีก ถนัดนักแหละเรื่องกวนอารมณ์คนอื่นเนี่ย!
“อย่างอนสิ” มันเข้ามากอดผมจากข้างหลังผม หัวเราะหึๆ ข้างหู กูไม่ได้งอนแต่หงุดหงิดเฟ้ย ไอ้หน้ากวนส้น! ทำไมผมต้องเปิดประตูเชื้อเชิญมันเข้ามาด้วยวะ คิดผิดสุดๆ ผมถอนหายใจเฮือกพร้อมกับเจ้าบ้านั้นใช้มือแตะต้องส่วนที่ร้อนผ่าวที่สุดของผม ผมหายใจหอบเอนตัวไปผิงอกอีกฝ่าย
“เป็นไง?” มันกระซิบถามเสียงกระเส่าข้างๆ หูของผม อู้ยยยยย~ เสียงเซ็กกะซี่มาก! ผมเม้มริมฝีปาก หัวใจเต้นตุ้บๆ หวังว่าหน้าจะไม่แดง มาเขินทำเอี้ยอะไรก็ไม่รู้ งงตัวเองจริงๆ!
“อือ...อ่า...อื้อ...”
“ให้ทำอะไรอีก?”
กระซิบอยู่ได้!? เสียงสั่นๆ ข้างหูมันทำให้กูเสียว! ไอ้โซโล่ขบเม้มติ่งหูของผมเบาๆ เป่าลมใส่ใบหูด้วยการหายใจรด ลมหายใจอุ่นๆ ทำให้ผมขนลุกชัน แย่สุดๆ แบบนี้มันแย่สุดๆ! ร่างกายแม่งภักดีต่อมันเหลือเกิน ทำตัวสมกับตำแหน่งฉิบหาย ร่างกายของผมกลายเป็นทาสของมันสมบูรณ์แบบแล้ว แว๊กกกก!!!
“อื้อ...อ๊ะ!”
ในหัวของผมมีกลุ่มสีขาวขนาดใหญ่ระเบิดดังโพละ ทำเอาความคิดว่างเปล่าไปพร้อมๆ กับปลดปล่อยออกมา ผมหายใจหอบ กะพริบตามองภาพตรงหน้า แม่ง... เลอะใส่ผนังห้องน้ำ! ผมถูกไอ้โซโล่จับหันหน้ามาจูบปาก มือของมันลูบไล้ตามร่างกายของผม ไอ้บ้าเอ๊ย! หื่นตลอดแหละมึง!!!
“อื้ม...”
ยืนแลกลิ้นกันอยู่พักใหญ่ เราสองคนจึงผละออกจากกัน ผมรีบใส่กางเกงให้เรียบร้อย เจ้าบ้านี่ต้องจงใจดึงกางเกงของผมลงแน่ๆ! ผมรีบทำลายหลักฐาน เดี๋ยวคนอื่นมาเจอจะตกใจ ไอ้โซโล่เปิดประตูเดินออกไปอย่างสบายใจ ผมแปลกใจอยู่นิดๆ ว่าทำไมมันไม่จับผมต่อจนเสร็จ แค่จูบแล้วก็ผละออก แล้วผมจะมาสงสัยทำไมฟะ!? มันไม่ทำก็ดีแล้ว!
ผมเดินมาล้างมือเช็ดมือเรียบร้อยแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ มีคนกลุ่มหนึ่งเดินสวนเข้ามา ผมเหลือบมองอย่างโล่งใจ ดีนะที่ไม่มาตอนกำลังติดภารกิจอยู่ ไม่งั้นได้อับอายแหงๆ ผมเห็นไอ้โซโล่ยืนซื้อขนมกับน้ำ พอผมเดินไปถึงมันก็ส่งแก้วน้ำมาให้ผมถือ ส่วนมันถือถุงป๊อบคอร์นขนาดใหญ่
“เด็กนั่นคงจะรอป๊อบคอร์นจนแก่หงั่ก!” มันพูดพลางหัวเราะนิดๆ ดูจะสะใจอยู่นะ เอ็งไม่พอใจน้องเขาเรื่องอะไรวะถึงได้แกล้งกันแบบนี้ ผมกับไอ้โซโล่กลับมานั่งที่เดิมด้วยสีหน้าตายสุดๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ผมได้ยินน้องข้าวโพดบ่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะไอ้โซโล่เอาป๊อบคอร์นยัดปากน้องเขาไว้ ผมแอบขำนิดหน่อยๆ น่าสงสารน้องเขานะ! ยัดซะเต็มปาก
ผมไม่ดงไม่ดูมันแล้วครับ นั่งปุ๊บเอียงหัวหลับปุ๊บ แอร์มันเย็นครับ เรื่องปกติ เสียงซาวด์โคตรน่ากลัวก็ไม่ทำให้ผมสะดุ้งตื่นแม้แต่น้อย หลังจากปลดปล่อยแล้วตัวมันเบาสบายก็เลยเผลองีบ จนกระทั่งมีคนมาสะกิดผมนั้นแหละถึงงัวเงียตื่นขึ้นมา ผมผงกหัวออกมาจากไหล่ของไอ้โซโล่ หืม? นี่กูหลับซบไหล่มันตอนไหนเนี่ย!? หลักฐานคือน้ำลายชั้นดีที่เปียกเป็นวงๆ บนเสื้อของไอ้โซโล่ โรงหนังเปิดไฟสว่างเพื่อให้ผู้คนเดินออกไปทำให้ผมเห็นชัดเจน
“หมาบ้านอนน้ำลายไหลยืด”
ไม่ต้องมาแดกดันกู! กูรู้ กูเห็น น้องข้าวโพดรีบควักผ้าเช็ดหน้ามาให้กับสุดที่รักของน้องเขา โธ่~ น้ำลายของพี่ไม่มีพิษสุนัขบ้าหรอก ฉีกยามาแล้ว!
“ไม่ต้องหรอกครับข้าวโพด รีบออกไปก่อนที่เขาจะขังเราไว้ดีกว่า” ไอ้โซโล่ยกมือปฏิเสธผ้าเช็ดหน้าแห่งความหวังดี เอ่อ... ไอ้โซโล่ไม่เอาก็มาให้พี่ก็ได้นะครับข้าวโพด พี่จะเอามาเช็ดน้ำลายว่ะ
“ไป่! นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ได้” ไอ้โซโล่ลุกขึ้นยืนพร้อมดึงผมลุกด้วย กูเพิ่งตื่นนอนก็มีเอ๋อบ้างอะไรบ้างนั้นแหละ เราสามคนเดินออกมาจากโรงหนัง ผมบิดตัวไปมาคลายความปวดเมื่อย โอ๊ยยย~ นั่งนอนมันไม่ดีแบบนี้นี่เอง!
“อยากไปไหนอีก?” ไอ้โซโล่ยกแขนมากระแทกตัวผมเบาๆ ผมเลิกคิ้ว หือ? ถามกูเหรอ? นี่กูมีสิทธิเลือกตอนไหนวะ? ผมส่ายหน้า น้องข้าวโพดก็ชิงเอ่ยผ่ากลางวง
“ข้าวอยากดูเสื้อผ้าครับพี่โซโล่”
“งั้นเหรอ? มึงอยากไปดูด้วยไหม?”
“เออ”
ถามแปลกนะมึง ถ้ากูไม่ไปกับพวกมึงแล้วกูจะมายืนเสนอหน้าตรงนี้ทำด๋อยอะไรฟะ!? ไอ้โซโล่พยักหน้า จับมือของผมเดินลงไปชั้นล่างซึ่งเป็นแผนกแฟชั่นต่างๆ น้องข้าวโพดเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างเราสองคนแล้วกอดแขนไอ้โซโล่แน่นหนึบ ผมจึงปล่อยมือจากไอ้โซโล่มาเดินตามหลังของทั้งสองคนแทน
บ๊ะ! สายตาน้องข้าวโพดที่มองผมชักจะเข้าป่าลงเหวขึ้นทุกทีแล้วสินะเนี่ย!? งึมๆ แต่ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกสนุกเป็นบ้าที่ได้เห็นหน้าใสๆ น่ารักๆ แบ๊วๆ นั้นหงิกเป็นส้นทีน! ไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวหรอกนะ แต่มัน...ไม่รู้สิ ผมรู้แค่ว่าผมสะใจว่ะ! พวกผมเดินเข้ามาที่ร้านเสื้อผ้าแนวยูนิเซ็กส์ ประเภทเสื้อพวกชายหรือหญิงก็ใส่ได้ เสื้อผ้าพวกนี้เหมาะกับน้องข้าวโพดหนุ่มน้อยหน้าใสเขาล่ะ!
น้องข้าวโพดเข้ามาในร้านก็ทำตัวลันลา เท้าไม่ติดกับพื้น กระโดดเหยงๆ ไปดูนั้นดูนี้ ทำท่าซะน่ารักเชียวแต่ผมไม่พอใจอย่างแร๊งงงงง! จะน่ารักไปไหนครับน้อง น่ารักไปเพื่อใครรร!? ไอ้ตูดหมึกที่ยืนทำหน้านิ่งกวนไส้ติ่งนี่เหรอครับ!?
“พี่โซโล่ ตัวนี่เหมาะกับข้าวไหม?”
“อืม น่ารักดี” ไอ้โซโล่หันไปมองพร้อมพยักหน้าตอบกลับ ไม่ต้องคิดอะไรมาก เพราะน้องเขาใส่อะไรก็น่ารักทั้งนั้นแหละ ก็หนังหน้ามันให้นี่น่า! ไอ้โซโล่มองไปรอบๆ ร้านแล้วหยุดมองชุดตัวหนึ่ง มันหันมาชี้ให้ผมดู ก้มหน้ามาพูดกับผมเสียงราบเรียบ
“ชุดนั้นเหมาะกับมึงนะ”
“...” ผมเงยหน้าไปมองแล้วขมวดคิ้วทันี
เหี้ยยยย!!!
นั่นมันเป็นเสื้อแขนสั้นมีฮู้คเป็นหูหมาที่เป็นลายดาเมเซียน! จะหาว่ากูเป็นหมาอีกแล้วงั้นสิ เวร! นี่ผมจะกลายเป็นหมาเต็มตัวเลยหรือเปล่าวะเนี่ย พรุ่งนี้มันคงไม่อุตริซื้อปลอกคอให้หรอกใช่ไหม!?
“พ่อมึงดิ! ใส่เองไหมล่ะ!?”
“อือ... ขอสองตัวครับ” ไอ้โซโล่นิ่งคิดอยู่นาน มันก็ตัดสินใจหันไปสั่งกับพนักงานของร้าน ผมมองมันอย่างสงสัย ซื้อมาทำไมสองตัว? พอพี่พนักงานจะใส่ถุงให้มันก็โบกมือปฏิเสธ คว้าเสื้อสองตัวนั้นมาไว้ในมือ โยนบัตรเครดิตทองให้พนักงานแทน ไอ้โซโล่หันมาหาผมแล้วโยนเสื้ออีกตัวให้ ผมมองเสื้อลายหมาในมืออย่างงงๆ เงยหน้ามองไอ้โซโล่อย่างงุนงง มันยิ้มเล็กน้อย
“ใส่คู่กันไง เป็นหมาตัวใหญ่กะหมาตัวน้อย!”
“ใครจะเป็นหมากับมึงไม่ทราบ อยากเป็นก็เป็นคนเดียวสิว่ะ!”
แล้วทำไมกูจะต้องใส่คู่มึงด้วย!? ไปให้น้องข้าวโพดคนน่ารักของมึงใส่ซี ทำไมกูจะต้องเป็นหมาคู่กับมึงด้วย!? มึงอยากจะเป็นหมาตัวใหญ่อะไรนั้นก็แล้วแต่มึง อย่ามาดึงกูเข้าไปเกี่ยว! ผมหันหลังให้มันทันที เฮอะ! แล้วนี่ทำไมผมต้องหัวใจเต้นเร็วแบบนี้วะ!?
อ๊ากกกกก!!! บ้าที่สุด หน้าผมดันแดงและร้อนผ่าว ผมกัดริมฝีปากเล็กน้อย จะมาโดนใจอะไรกับประโยคหมาๆ อย่างนี้เนี่ย!? ประโยคมันชวนโรแมนติกซะที่ไหน!? ผมรีบเอาเสื้อในมือคลุมหัวไว้ ไม่ให้รู้หรอกเฟ้ยว่าผมหน้าแดงหวั่นไหวกับประโยคหมาๆ!
“ไอ้หมาบ้าใครพามึงใส่เสื้อแบบนั้นวะ” ไอ้โซโล่ถอนหายใจเฮือก เดินเข้ามาหยิบเสื้อออกจากหัวของผม ยัดเหยียดใส่ให้อย่างกับผมเป็นเด็กน้อยอนุบาล ระหว่างที่ไอ้โซโล่ขืนใจผมให้ใส่เสื้อ ผมก็ได้ยินเสียงน้องข้าวโพดถามขึ้นมา
“มีเสื้อแบบนี้อีกไหมครับ?”
“ไม่มีแล้วค่ะ นี่เป็นเสื้อคู่รักมีชุดเดียวค่ะ”
เสื้อคู่รัก!!? เวร!!!?
“เฮ้ย ข้างหลังเสื้อมันเขียนไว้ว่า ‘หมาตัวน้อยของตัวใหญ่’ ตัวนี้เขียนว่า ‘หมาตัวใหญ่ของตัวน้อย’ ด้วยว่ะ”
เมื่อบังคับใส่ให้ผมเสร็จ ไอ้โซโล่มันก็จิ้มด้านหลังของผมแล้วอ่านเสียงดัง มันหัวเราะในลำคอ กางเสื้อของตัวเองจิ้มตรงหลังที่มีตัวอักษรแนวๆ พิมพ์ไว้ ผมอ้าปากเหวอ ไอ้โซโล่ใส่เสื้อแขนยาว ส่วนผมเป็นแขนสั้น มันลากผมที่ยืนอึ้งมาที่หน้ากระจก ผมมองกระจกนั้นแล้วใจมันเต้นรัวขึ้นมา กระจกนั้นสะท้อนภาพ....
หมาตัวใหญ่กะหมาตัวน้อย!!!TBC.หวีตกันแบบหมาๆ หวานซะไม่มี(???) เหอะๆๆๆ
อย่างน้อยสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ก็พัฒนาขึ้นล่ะน่า(???)
ตอนนี้คนแต่งง่วงมากกกกกก ขอโบกมือลาไปฝันดีก่อนล่ะน่า~
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1390611 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก