หัวข้อ: "MyBoy"

[MadamLilac]

วันอังคารแล้ว

[pochu52]

พี่ข้างบ้านอย่างพี่อ๋อมจะเนียนจีบน้องต้อนยังไงน๊า แต่ไม่ทันไรพี่อ๋อมก็มีคู่แข่งแล้ว อิอิอิ

[puppyluv]

วันอังคารแล้วววววว

[MyTeaMeJive]

อ๊าซซซซซ มาแล้วๆๆๆ

ตอนที่ 3

ตอนที่เป็นเพื่อนกัน เกมก็มาบ้านบ่อยๆ ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกม ไปตามเรื่องของคนเงียบๆที่พออยู่ในกลุ่มมันมักจะนั่งฟังคนอื่นคุย
ส่วนต้อนก็ร่าเริง แต่เผลอก็....ลอย....ได้เหมือนกัน
...ไม่เคยรู้เลยว่าอะไรทำให้เกมคิดไปไกลเกินเพื่อน...
และเพราะว่ามันเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาหลายปี ทำให้รู้จักกันดี...เกินไป..

เลิกเรียนแต่ละคนเก็บหนังสือเล่มบางลงกระเป๋า แก๊งค์หลังห้องเอะอะโวยวายไปเตะบอลกัน
ต้อนกับเล้งอยู่แถวหน้าเลยบอกแก๊งค์หลังห้องให้ไปกันก่อน
“พวกมึงจะไปเตะบอลกันก็ไปเตะดิ เดี๋ยวกูทำการบ้านกับไอ้เล้งก่อนแล้วจะตามไป”
“มึงก็ไปทำข้างสนามบอลเหอะ” ไอ้ปลาบอก
เกมเข้ามาแย่งกระเป๋านักเรียนของต้อน แต่ต้อนยื้อไว้ เอาสะพายหลัง
“กูถือให้”
“ฮึ กูถือเองได้” ต้อนบอกขณะที่มองไปทางอื่น แล้วก็พากันเดินตามกันมาที่ข้างสนามบอลในโรงเรียนเหมือนเคย
ไปๆมาๆ คนที่นั่งอยู่ข้างสนามมีเพียงคนเดียวคือต้อน ส่วนอีก 4 คนถอดเสื้อนักเรียน เหลือเสื้อกล้ามลงไปวิ่งไล่ลูกฟุตบอลในสนาม
ต้อนนั่งมองเพื่อนเตะบอล
แปลกมั้ย นี่มันมอ 6 เทอมปลายใครๆก็พากันขวนขวายหาที่ติวที่เรียนพิเศษ นับชั่วโมงเรียนที่สามารถหยุดเรียนได้ เพื่อที่จะอ่านหนังสือ หรือทำแบบฝึกหัด ไปติว แต่ไอ้ 4 คนนี้มันมาโรงเรียนกันได้ทุกวัน
ก็เพราะว่าอยู่บ้านแล้วเล่นเกมกับนอนน่ะสิ เลยมาโรงเรียนดีกว่า อย่างน้อยก็นอนในห้องแอร์ไม่เปลืองไฟที่บ้าน 5555

หนุ่มตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม วันนี้เลือกที่จะเป็นผู้ชม แทนที่จะลงไปอยู่ในสนามกับเพื่อนเหมือนทุกวันที่ผ่านมา
รู้ว่าตอนนี้อย่างน้อยก็น่าจะคิดถึงคำพูดของเกม หรือแม้แต่ท่าทีเจ้าชู้ของพี่ชายข้างบ้าน แต่ก็ไม่ได้คิด...
ที่น่าจะใส่ใจกับเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัย หยิบโน๊ตขึ้นมาท่องสูตรคณิต เคมี ฟิสิกส์ หรือ อะไรบางอย่าง หรือสักนิดก็น่าจะส่งเสียงเชียร์เพื่อนในสนาม แต่ก็ไม่ได้ทำเหมือนกัน...
แต่ที่ต้อนเป็นอยู่ตอนนี้คือดวงตากลมที่มองผ่านเพื่อนเล่นบอล
มองผ่านออกไปไกลออกไปถึงไหนก็ไม่รู้ เหมือนใจที่มันลอยไปเรื่อยๆ จากเรื่องหนึ่งไปอีกเรื่องหนึ่ง เบา...ลอย...ไป...เรื่อยๆ.....

จน 4 โมงเย็น พรรคพวกถึงได้พากันวิ่งไปล้างหน้าล้างตัวแล้วกลับมาเอากระเป๋านักเรียน สะพายหลังเดินเป็นกลุ่ม
ไอ้ปลาใช้ศอกกระทุ้งเอวไอ้ต้อน “มึงตอบไอ้เกมไปว่าอะไร เยส ออร์ โน”
“ไม่ได้ตอบ”
“อ้าว” ไอ้ปลาทำสีหน้าไม่เข้าใจ
ต้อนกลับย้อนถาม “มึงรู้ได้ไง”
“รู้ตั้งนานละ แอบแซวลับหลังมึงด้วยซ้ำ แต่ไอ้เกมมันโกรธ บอกว่ามึงกับมันไม่ได้อะไรแบบนั้น”
“เหรอ”
“แต่สุดท้ายที่พวกกูแซวไว้ก็เป็นไปตามนั้น”
ท่าทางของต้อนที่เหลือบมองคนที่เดินตามมาด้านหลังทำให้ไอ้ปลาต้องซุบซิบ
“ทำไมมึงดูงงๆวะ”
“ก็ ไม่รู้ เพราะกูไม่เคยคิดแบบนั้น แล้วเหมือนพวกมึงจะรู้ดีกว่ากูซะอีก”
ปลาพยักหน้าหงึกหงัก “งี้ต้องคุยกันยาวละ”
“ก็กูไม่รู้” ต้อนลากเสียงยาว คาดว่าไอ้คนที่เดินตามมาน่าจะได้ยินที่คุยกันด้วย 
“จริงอ้ะ”
“จริง”
“ไอ้เกมมันห่วงมึงออกนอกหน้ามาตลอด มึงรู้มั้ย”
“รู้ ก็พวกมึงชอบว่ากูลอยไม่ใช่เหรอ”
“เออ มึงชอบลอยไปไหนไม่รู้ แต่ไม่คิดว่าจะถึงขนาดที่ไม่ฉุกคิดเรื่องไอ้เกม”
“ก็กูชอบลอย แต่มันจริงจัง ก็คิดแค่นั้น”
“เพราะรู้จักกันมานานมั๊งเนอะ”
“แล้วทำไงดีวะ”
“แล้วกูจะรู้มั้ย กูเองก็ไม่เคยคิดจะจีบใคร หรือมีใครมาจีบกูซะด้วยสิ”

ต้อนก็เลยเงียบ มาจนถึงสถานีรถไฟ ไอ้เล้งที่ต้องแยกไปอีกทางหันมาหาเกมกับต้อน
“กูมั่นใจว่ากูชอบผู้หญิง ตู้มๆ แต่ถ้ามึง 2 คนจะคบกัน มันก็เป็นเรื่องของมึง กูรับได้”
ต้อนทำตาเหลือก “เฮ่ย กูยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลยนะ”
ดวงตา ทุกคู่หันมาหาไอ้ต้อน
“ก็ มัน เร็วไป” ต้อนอึกอัก
“ก็ไม่เป็นไร ดูๆกันไปก็ได้” ประโยคเบสิก น้ำเสียงนิ่งก็จริง แต่สีหน้าของเกมผิดหวังชัดเจน จนต้อนไม่กล้าสบตา
“เออ งั้นมึงก็ดูกันไป กูไปละ” ไอ้เล้งแยกไปขึ้นรถไฟอีกฝั่ง ส่วนอีก 4 คนยืนเข้าแถวรอ

ถึงบ้านไอ้ปลากับนนท์ มัน  2 คนก็ทยอยลงไป และเลยสถานีบ้านเกม ต้อนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวสูง
“ไม่ลงล่ะ”
“ไม่ล่ะ ก็บอกแล้วว่า กูจะมาส่งมึง”
“ไม่เห็นต้องส่ง”
“อย่างกับกูไม่เคยมาส่งมึงงั้นแหละ”
“แต่มันไม่เหมือนกัน กูรู้สึกแปลกๆว่ะ”
เกมยิ้มหน้าบาน ท่าทางดีใจจนต้อนต้องหันออกไปมองนอกรถ
มีคนนี้ยืนอยู่ข้างๆ อึดอัดไม่สบายใจก็จริง แต่นาทีถัดมา...ใจก็เริ่มลอยหายไปในที่ที่ไกลแสนไกล...

พอลงรถหน้าปากซอยก็เรียกรถมอเตอร์ไซค์เข้าบ้าน แล่นผ่านข้างบ้าน เห็นรถวีออสคันนั้นจอดอยู่ในโรงรถ แต่บ้านปิดเงียบ
หัวใจโดนกระชากแรงกลับเข้ามาอยู่ในตำแหน่งที่มันควรอยู่
เกมที่ลงจากรถมายืนข้างๆ หันมาถาม “มีอะไร”
“ฮึ” ต้อนทำเสียงขึ้นจมูกแต่ไม่วายหันไปมองข้างบ้านอีกครั้ง
“พี่อ๋อมเหรอ”
“เมื่อวานบอกว่าจะไปค่าย 2 อาทิตย์ฝากให้ดูบ้าน แล้วทำไมรถอยู่”
“ไปค่าย เขาคงไม่ขับรถไปเองหรอก คงเอาของไปมหาลัยแล้วเอารถมาเก็บน่ะแหละ”
ต้อนไขกุญแจเข้าบ้าน เกมก็นั่งทำการบ้านที่หน้าโทรทัศน์

...เอารถกลับมาเก็บ คิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจะช่วยขนภูเขาไฟจำลองนั่นไปโรงเรียน วันนี้พี่อ๋อมก็จะไปมหาวิทยาลัยโดยที่ไม่เอารถออกตั้งแต่แรก...

“ต้อนหิวหรือเปล่า กูทำอะไรให้กินมั้ย”
“เดี๋ยวแม่ก็มา มึงเสียบเกมเล่นดิ”
“มึงมาเล่นด้วยกันสิ”
“กูไปเปลี่ยนเสื้อก่อน”

มันแปลกๆ กระดาก เขิน ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันดี ไม่เหมือนเคยจนขนาดนั่งเล่นเกมข้างกันยังรู้สึกแปลกๆ
“วันนี้มึงเงียบจัง”
“มึงก็พูดเยอะกว่าปกติ”
“เครียดว่ะ”
“เออ เครียดเพราะมึงแหละ พูดอะไรไม่รู้ กูทำตัวไม่ถูกว่ะ”
“แต่มันทำให้กูแน่ใจตัวเองมากขึ้น”
“เหรอ กูรู้แต่กูทำตัวไม่ถูก”

.....แวบหนึ่งในความคิด  ถ้าเป็นพี่อ๋อมโรคจิต จะทำตัวผ่อนคลายกว่านี้มั้ย...

“เดี๋ยวแม่มึงมากูก็กลับ”
“อ้าว ไม่กินข้าวก่อนเหรอ”
เกมหันมายิ้มกว้าง “ขอบใจ”
“ขอบใจไรกู ขอบใจแม่กูเหอะ”
ต้อนทำปากยื่น เกมหัวเราะโอบไหล่คนตัวเล็ก เลยโดนตีมือ
“อ้าว ตีทำไมเนี่ย”
“แล้วมึงโอบทำไม”
“ก็ทีเมื่อเช้ายังทำได้เลย”
ต้อนเอียงคอคิดตาม ...เออจริง.... “แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ละ”
“อ้าว...”
“ก็กูเขิน”
...บอกว่าเขิน แล้วก็ถามตัวเองว่าแบบนี้เรียกว่าเขินหรือกระดากกันแน่
แต่ว่ามันทำให้เกมยิ้มกว้าง 
ต้อนมองซ้ายมองขวาแล้วก้มมองเข่าตัวเอง “กูถามไรได้มะ”
“เออ”
“ทำไมมึงถึงบอกกู”
“เพราะ...เมื่อวานกูเห็นพี่อ๋อมดีกับมึง” เกมหันมามองหน้าต้อนตรงๆ ความจริงจังแบบฉับพลันทันทีจนต้อนได้แต่กัดปากตัวเอง ไม่กล้าเงยหน้า
เกมยังพูดต่อไป “บอกตามตรงว่ากูระแวง แล้วเราก็อยู่เทอมปลายกันแล้ว เราอาจได้เรียนคนละมหาลัย เพราะมึงไม่เลือกหมอ กูก็เลยอยากบอกให้มึงรู้”
“แล้วเตี่ยกับม๊ามึงไม่ว่าไรเหรอ ถ้ามึงจะ..ชอบผู้ชายน่ะ”
“ฮึ” เกมทำเสียงขึ้นจมูก ออกไปทางประชด ไม่แคร์ มากกว่ายอมรับ
“เกม งั้นกูขออะไรอย่างนะ”
น้ำเสียงคนร่าเริงออกไปทางกล้าๆ กลัวๆไม่มั่นใจ เรื่องบางอย่างของเกมที่รู้กันในกลุ่มเพื่อนสนิท ทำให้ต้อนไม่แน่ใจว่าควรขอหรือไม่
“อะไร”
“เพราะว่าที่ผ่านมา กูคิดกับมึงเป็นเพื่อนที่แบบเก่งมากๆๆๆๆ” มือไม้โบกไปมา ทำท่าทางตลกเข้าไว้ เผื่อเกมจะลดความเครียดลง “แล้วเราก็อยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มหลายคน พอจะให้มาเปลี่ยน กูไม่รู้ว่าต้องทำไง”
เกมหรี่ตาลง ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง
ต้อนได้แต่กลืนก้อนน้ำลายฝืดๆลงคอ “คือ...ให้มันค่อยเป็นค่อยไปละกัน...นะ..”
....ที่สงสัยก็คือ เวลาที่มีคนบอกรัก กูมีสิทธิ์ปฏิเสธมั้ย...
....แล้วถ้ามี ทำไมกูถึงไม่กล้าปฏิเสธเกม....
....ก็กูไม่กล้า ไม่กล้าจริงๆ ถ้าลองเปลี่ยนเป็นอีก 3 คนสิ อาจได้ชกกันตั้งแต่หน้าห้องวิทย์ เลิกคุยกันไปเลย แต่พอเป็นไอ้เกม คนจริงจัง เคร่งเครียด คนเก่งคนนี้...มัน...ไม่กล้า...จริงๆ...
....เพราะรู้จักกันดีเกินไป จน..ไม่...กล้า...

พอได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์รับจ้างของแม่มาจอดที่หน้าบ้าน ต้อนก็ลุกออกไปสวัสดีแล้วช่วยถือของเข้าบ้าน
“วันนี้แม่มาเร็วจัง”
“อือ ติดรถที่ทำงานเขามาต่อรถไฟฟ้าน่ะ เลยเร็ว” แม่เข้ามาในบ้านแล้วรับไหว้เกม “วันนี้เกมมาคนเดียวหรือลูก อีก 3 คนไปไหน”
“แยกย้ายกันกลับบ้านดิแม่”
ต้อนบอก ส่วนเกมเข้ามาช่วยถือของเข้าบ้าน
“2 คนกินกันก่อนได้นะ” แม่บอก
“แม่จะกินพร้อมพ่อเหรอ”
“จ้ะ”
ต้อนหันมาหาเกม “มึงหิวยัง”
“ยัง”
“งั้นสักหกโมงค่อยกินละกัน”
เกมพยักหน้าง่ายๆ ช่วยต้อนเก็บของไว้ในครัว
ต้อนหันไปมองข้างบ้านอีกครั้ง
“แม่ ต้อนไปดูบ้านพี่อ๋อมนะ”
“เออไปสิ”

แต่พอมาถึงบ้านนี้เข้าจริงๆ โดยมีเกมเดินตามมาด้วย  ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ได้แต่ฉีดน้ำรดต้นไม้ไปเรื่อย
“พี่อ๋อมไม่เลี้ยงปลาเลี้ยงหมาเลยเหรอ” เกมชวนคุย  ต้อนมองไปรอบๆบ้าน
“ไม่หรอก แต่ก็ดีแล้วหล่ะ บ้านอีกซอยอ่ะ เลี้ยงหมาตัวใหญ่แล้วมันเห่าเสียงดัง โดนวางยาเบื่อตายไป บ้าน 4-5 หลังแถวนั้นกลายเป็นโกรธกันมีเรื่องตลอด”
เกมได้แต่พยักหน้า เดินตามต้อนไปรอบบ้าน กระทั่งกินข้าวเสร็จ แล้วจะกลับบ้าน เกมให้ต้อนส่งแค่หน้าบ้าน
“พรุ่งนี้เช้ากูมารับ”
ต้อนทำปากเบี้ยว “เอางี้ หกโมงเช้ามึงรอที่สถานีรถไฟฟ้า ไม่ต้องเข้ามา”

กลับเข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อนอน แล้วหอบเอาหนังสือ แบบทดสอบมานั่งทำที่หน้าโทรทัศน์เป็นเพื่อนแม่ที่นั่งรอพ่อ
“พักนี้พ่อกลับทำโอทีบ่อยเนอะ”
“อือ ช่วงปิดงบก็งี้แหละ ต้อนไม่ต้องสนใจหรอก อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้ว อ่านหนังสือไปเถอะเรา”
“แม่ ถ้าผมสอบเข้ามหาลัยไม่ได้ แม่เสียใจมั้ย”
“ไม่หรอก แม่เองก็เรียนราชภัฎ กลัวแต่แกจะสอบเข้ามหาลัยรัฐไม่ได้สักที่แล้วต้องเรียนเอกชนต่างหาก”
“เรียนรามไง”
“เอ้อระเหยขนาดนี้ กี่ปีจะจบกัน”
ต้อนทำหน้าตาละห้อยละเหี่ย จนแม่โยกหัวเกรียนเบาๆ
“ไม่ต้องกลัวว่าพ่อกับแม่จะเสียใจถ้าต้อนสอบไม่ได้ เพราะแม่เห็นว่าต้อนอ่านหนังสืออยู่ทุกวัน ไม่ได้เกเรที่ไหน ต้อนพยายามเต็มที่แล้วนี่นา”
“ตอนแม่สอบ แม่เครียดมั้ย”
“เครียดสิ” แม่ยอมรับตามตรง “แต่เรื่องบอกให้ไม่เครียดเนี่ยมันยาก เพราะคนรอบตัวเรามีแต่คนติวที่นั่นที่นี่ ใช่มั้ยล่ะ โดนคนนั้นคนนี้ถามทุกวันเลือกคณะอะไร จะสอบได้มั้ย”
ต้อนพยักหน้าหงึกหงัก “แต่ไอ้ 4 ตัวนี่มันยังคงเตะบอลหลังเลิกเรียนเป็นปกติ คนอื่นเขาไปติวกัน”
“เออ ก็ผ่อนคลายบ้าง ก็ไม่เป็นไร”
“สรุปคือ ขอแค่ไม่เรียนเอกชนก็พอใช่มั้ย”
“จะขอบใจคุณลูกเป็นอย่างมาก”
ต้อนเข้าไปกอดเอวซบหน้าซุกไหล่เล็กบางของแม่ “ได้ครับคุณนายเรียบกริบ”
เสียงรถมอเตอร์ไซค์พ่อจอดหน้าบ้าน แม่กับต้อนก็ลุกไปเปิดประตูให้พ่อเข็นรถเข้าบ้าน
“รีบกลับมาไมเนี่ย” ต้อนยืนแก้มพองหน้างอ
“อ้าว ไอ้ต้อน” พ่อขำมากกว่าโมโห ถอดเสื้อแจ๊คเก็ตส่งให้แม่
“เพิ่งจีบแม่ได้แป๊บเดียวเอง รีบมาซะละ”
“ช่วยไม่ได้” พ่อยักไหล่รู้ทันกัน “ให้เวลาตั้งนานแล้วยังจีบไม่ติดเองนี่หว่า แต่อย่างว่าละนะ สามีเค้าหล่อและแสนดี คนมาทีหลังก็งานหนักอย่างนี้แหละ”
“โห ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะเนี่ย หล่อและแสนดี”
“ใครหลงตัวเอง มันคือความจริง ส่องกระจกทีไรกลุ้มใจความหล่อตัวเอง”
“เหอะ แล้วขี้หวงนะความหล่อตัวเองเนี่ย ไม่ยอมแบ่งใครเขาเลย”
“เฮ่ยไม่ได้หรอก แบ่งไปเดี๋ยวเกิดมันไม่งอกขึ้นมาใหม่ ความหล่อลดหาย ยอมไม่ได้โว้ย”
“ไม่คิดว่าแบ่งมาแล้วมันจะเพิ่มปริมาณมากขึ้นเหรอพ่อ”
พ่อทำท่าคิด “คิด แต่ไม่ทดลองดีกว่า เพื่อความปลอดภัย”
ต้อนหันมามองแม่ที่เอาแต่หัวเราะ “หัวเราะอีกละ รู้ป่ะเนี่ย หัวเราะอะไรอ่ะ”
“หัวเราะพ่อลูกคู่เพี้ยนน่ะสิ ไปพ่อล้างมือล้างหน้ากินข้าวเถอะ”

หลังสองทุ่มเบอร์โทรศัพท์แปลกๆขึ้นที่หน้าจอเครื่องของต้อน เด็กหนุ่มกดรับ
“ต้อนครับ”
“พี่อ๋อมเอง วันนี้เป็นไงบ้าง”
ต้อนเงียบไปเดินไปยืนมองผ่านหน้าต่างไปที่ห้องนอนของบ้านหลังติดกัน เหมือนเห็นเจ้าของห้องยืนส่งยิ้มกว้างมาจากห้องที่ปิดไฟมืด
“ดี”
“เหรอ คืนนี้พี่นอนค่ายทหารว่ะ”
“ทำไมเงียบจัง”
“ก็พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า บางคนพัก บางคนนั่งคุยกัน แต่มันก็เงียบๆ ไม่รู้ไง อยากโทรหาต้อน ถามว่าเป็นไงบ้าง”
“วันนี้.....”
ต้อนเงียบไป
“มีอะไร”
“ไม่มีอะไร ผมไปรดน้ำต้นไม้บ้านพี่ แล้วไอ้เกมมันถามว่าพี่ไม่เลี้ยงหมาเลี้ยงปลาบ้างเลยเหรอ”

คุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งนึกขึ้นมาได้ ว่าโทรศัพท์เนี่ยมันเสียตังค์ไม่ได้โทรฟรี ถึงได้บอกกันว่าให้วางสาย
“ถ้าพรุ่งนี้เข้าไปพื้นที่แล้วมีสัญญาณพี่จะโทรหานะ”
“อือ”
“เสาร์อาทิตย์นี้มีกวดวิชาใช่มั้ย”
“ใช่ รู้ได้ไง”
“ก็เมื่อวานแม่บอกไง”
“เหรอ...”
พอทำท่าจะชวนกันคุยต่อ ต้อนเลยรีบบอก “พี่ส่งแมสเซจมาก็ได้ ไม่ต้องโทรมาหรอก เดี๋ยวมันเหมือนในหนัง กดโทรออก กดรับปุ๊บตู้ม!”
พี่อ๋อมหัวเราะร่วน “ก็ได้ อย่านอนดึกนะครับ”

========จบตอนที่ 3=======

ตอนที่ 3 แล้วหนอ อัพวันเว้นวันแบบนี้ตามทันหรือเปล่า หรือว่าจะให้เลื่อนเป็น 2 วันครั้ง อย่าเลยเนอะ แค่นี้ก็ยังรอมร่อจะตกหน้าไม่ตกหน้าอยู่แล้ว
คิดเห็นอย่างไร อ่านแ้ล้วเกิดความสงสัยไม่เข้าใจ บอกกัน เราจะได้ปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นครับ
เพราะเรายังไม่เก่ง
ขอบคุึณที่ติดตามกันเสมอมา
ไจฟ์กับที
ข้อ 1 พบกันวันพฤหัสฯ นะครับ
ข้อ 2 แยกไม่ออกจริงหรือครับว่าอันไหนผมเขียน อันไหนน้องเขียน ผมเขียนพล็อตกับขึ้นเรื่องก่อน จากนั้นน้องมาเติมแก๊ก กับแก้คำพูดของต้อนทั้งหมด ทั้งหมดจริงๆ เพราะไม่เหลือที่ผมเขียนตอนแรกแต่น้อย แต่ไม่แตะทำพูดและการกระทำของพี่อ๋็อมที่ผมเขียน
ถ้าคุณรักต้อนก็แปลว่าคุณรักที ถ้าคุณหมั่นไส้พี่อ๋อม ก็ฝีมือผมเอง 5555   
เขียนและแก้กลับไปกลับมา ใช้เวลานานมากอย่างที่คุณคาดไม่ถึง 
ข้อ 4 สำคัญมาก "ขอบคุณที่คลิ๊กมาอ่าน ขอบคุณสุดหัวใจ ไจฟ์กับที"

[puppyluv]

อุอุ ขออ่านก่อนล่ะ
ปล่อยเป็ดไปซะละ
ให้พ่อต้อน พ่อยังไงลูกยังงั้น น่ารักค่อด
ว่าแต่ งี้ต้องคุยกันยาววววววววววววววววววววววววววววว
เจ้าลอยเอ๊ย งานรุม รถไฟหลายสายชะมัด รางเดียวต่างหาก
ได้ชนกันเปรี้ยงปร้างแน่
อ๊าว---ช๊น (แก้ว)

[เจริญพร]

 

[roseen]

 

[MadamLilac]

อารมณ์ดีกันทั้งบ้านเนอะ

[a_tapha]

มาเร็วทันใจกด+ แทนคำขอบคุณ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
สนุกจัง ครอบครัวต้อนอบอุ่นน่ารักมาก พ่อแม่ลูกสนิทสนมต่อปากต่อคำกันเหมือนเพื่อน ไจฟ์ทีบรรยายได้เห็นภาพมาก
เกมกับพี่อ๋อมเริ่มทำคะแนน หลังเอ็นทรานซ์ รักแท้แพ้ใกล้ชิดแน่ นึกถึงเพลงโบราณบ้านเรือนเคียงกันแอบดูทุกวันมองเมียง
ปล.1 พี่เริ่มทำรั้วข้างบ้านให้สูงโดยรอบเพราะพี่อ๋อม
ปล.2 พี่เรียกไจฟ์ทีเพราะไม่รู้ใครคือคนแต่งตัวจริง
ปล.3 พระเอกตัวจริงต้องอายุมากกว่านายเอก อิอิ

[hahn]

น้องต้อนนี่มีใจให้พี่อ๋อมแล้วซินะ  พี่อ๋อมล่ะจริงใจกับน้องหรือเปล่า +1

[from_mars]

ครอบครัวน้องน่ารักจัง....อ่านแล้วยิ้ม มุขแซวพ่อกะแม่ คิดได้ไงอ่ะ น่ารักอ่ะ
ต้อน ลอย...ลอยไปมีจุดหมายที่ตัวเองไม่รู้หรือเปล่า?
หรือว่าเพื่อนจะทำให้"รู้"ตัวเองมากขึ้น คิคิ  ชอบจ๊ะ
+1 และมอบเป็ดที่แสนน่ารัก อิอิ

[iforgive]

พี่หื่นโรคจิตหายไป   กำลังจะกลายร่างเป็นพี่ชายที่แสนดีหรือเปล่าเนี่ยะ

[Lazy_woman]

+1 ให้ค๊าา เพราะเป็ดมันน่ารัก อิอิ

ชอบครอบครัวสุขสันต์เค้าเล่นกันน่ารักดี

ส่วนเพื่อนเกม เหอ เหอ เปลี่ยนใจเถอะ ได้ข่าวว่าเพื่อนมันไม่เล่นด้วยนิ เพราะใจมันลอยไปหาคนอยู่ำไกลแล้ว

ขอบคุณค่ะน้องชาย จะรอติดตามตอนต่อไป อิอิ

[เฉาก๊วย]

ครอบครัวน้องต้อนน่ารักจริงๆ แหละ เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากกก
คงเพราะพ่อแม่น่ารัก ลูกก็เลยเป็นเด็กดีน่ารักตามไปด้วย

เกม อ๋อม เลือกเชียร์ไม่ถูกเลยสองคนนี้  แต่ชื่อเรื่องเป็น MyBoy นี่นะ ถ้าเชียร์หนุ่มคนแรก จะเชียร์ขึ้นมั้ยเนี่ย

[sukie_moo]

+1 และให้เป็ดไปเลี้ยง
ชอบครอบครัวนี้จังอบอุ่นดีแท้

[i1_to*pp]

ครอบครัวนี้น่ารัก อารมณ์ดีกันทั้งบ้านเลย+1ค่ะ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

อยากอ่านทุ๊กวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แต่วันเว้นวันก็ได้ค่ะแล้วแต่คนเขียนสะดวกจะโพส~!!

เหมือนต้อมจะรู้ใจตัวเองนิดๆ  หรือ แบบลอยๆ *0*

[natty _lovelove]

ต้อนกับครอบครัวน่ารักมาก  อบอุ่นจัง

[หลงไหลในม่านหมอก]

น่ารักจังค่ะ เลยครอบครัวนี้ ^^

มาต่อทุกวันก็อ่านทันค่ะ 5555555

 

[golove2]

ติดตามต่อจ้า

เกมรุกหนักเลย

 

[hpsky]

ชอบต้อนกับพ่อแม่เวลาคุยกันอ่ะ น่ารักดี
+1ค่า

[natalee22]

เฮ้อออออออออ กลุ้มใจแทนพี่อ๋อมจริงๆ

เกมรุกหนักมาก ถ้าพี่อ๋อมรู้คงกลุ้มใจตายเลย

ต้อนเก็บใจไว้รอพี่อ๋อมก่อนน๊า หรือไม่ก็เล่าให้พี่อ๋อมฟังไปเลย

พี่แกจะได้เตรียมรับมือทัน อิอิอิ

ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[samsoon@doll]

ชอบมาก แต่กดอดันจังถ้าเป็นต้อนจริงๆ เลือกไม่ถูกเลยจะเอาใครดี 555

[ณยฎา]

สงสารเกมส์เพราะต้อนดูเหมือนเกรงใจจนไม่กล้าปฏิเสธตรงๆ เหมือนกับจะให้ความหวังยังไงไม่รู้

[yayee2]

ในฐานะที่น้องไจฟ์กับน้องทีสร้างครอบครัวที่น่ารักขึ้นมาให้ได้รู้จัก(ครอบครัวต้อน)
เลยมอบทั้งเป็ดทั้ง+ให้น้องไจฟ์กับน้องทีซะเลย
ตอนนี้ชักคิดหนักแทนต้อนแหละ  เกมก็เปิดเกมรุก
พี่อ๋อมขยันก็ส่งสัญญาณบางอย่างให้ต้อนได้ใจไหวๆไกวๆแกว่งๆล่ะ

[MiSS-U]

น้องต้อนยังอยู่ในวัยรุ่นคงสับสนอ่ะนะที่เพื่อนสนิทมาบอกชอบ

งานนี้เกมคงต้องทำใจเพราะดูแล้วพี่อ๋อมน่าจะมีภาษีดีกว่า

ปล.2วันครั้งอัพทีนานไปแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ

[BeeRY]

ครอบครัวน้องต้อนสุขสันต์มากมาย น่ารักๆๆๆๆ
เลยส่งผลให้น้องต้อนเป็นคนน่ารักน่าใคร่ขนาดนี้เนอะๆพี่อ๋อม

[kazhiki]

ขอบคุณมากเลยยยย มาต่อแต่หัววัน 

พี่อ๋อมกลับมาไวไวเน้อออ ตอนนี้น้องต้อนเจอปัญหาหัวใจอยู่ รีบกลับมาช่วยน้องหน่อย
อย่าให้โดนซิวไปซะก่อนล่ะ

[jira]

กอดดดค่า
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกถึงความไม่กล้าของน้อง  น้องไม่รู้จะทำตัวยังไงกับเพื่อน  ไม่ใช่เพราะความรังเกียจ  แต่เพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงเมื่อรับรู้ว่าเพื่อนมันคิดมากกว่าเพื่อน  กลัวแทนพี่อ๋อม  เพราะน้องไม่รังเกียจนี่ล่ะ  ถ้าปล่อยให้นานไปอีกนิด  รับรองว่าพระเอกต้องเปลี่ยนขั้วได้แบบเนียน ๆ แน่นอนค่ะ555+  จิเชียร์หมดค่ะ  เปิดกว้างเสมอ กร๊ากกกกกก
ใช้เวลาอ่านนานมากค่ะ  เพราะเหลือตาแค่ข้างเดียว  อ่านไปพักไป  อีกข้างมันอักเสบอ่ะ  เลือดออกตา  น่ากลัวมาก555+
บวก 1 และ บวกเป็ดค่ะ
 
ปล. เพิ่งรู้ว่าคุณเขียนกัน  2  คน  เก่งจังค่ะที่สามารถใช้ความรู้สึกของคน  2  คนใส่ลงมาในรายละเอียดเดียวกันโดยไม่ทำให้นิยายหลุดกรอบ  สู้ ๆ ค่ะ จิเป้นแฟนคลับแล้วนะคะ ทั้งคู่เลย >////<