หัวข้อ: "MyBoy"

[● MaYa~Boy ●]

พี่ทูเข้าใจก็ดีแล้ว ^^

[tamekung]

ทูเฟียตสู้ต่อไป ~ 
ขึ้นชื่อว่า "ครอบครัว" ก็ย่อมรักและเข้าใจเราอยู่แล้ว
แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องใช้เวลา ในการยอมรับบ


ส่วนเรื่องพี่อ๋อมกับน้องต้อนนี่ยิ่งต้องสู้เยอะๆหน่อย 55555
ปล.ขอบคุณไจฟ์ และ  น้องที (ฝากไจฟ์กอดดีกว่าา  )

[KURATA]

อ๊าคคคคคคคคคคค
แม่ยกทู-เฟี๊ยต ลั้ลลา~~~
ีี่พี่สาวทูน่ารักนะ เข้าใจน้องดี
ขอบคุณค่ะ 

[someone1992]

เอาเป็ดสีเหลืองไปนอนกอดสองตอนรวด! ^^!

เฟี๊ยตกะทูน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
อ๊าก ๆ ๆ อร๊าย ย ย >///<"

ชอบพี่วรรณอ่ะ ฮี่ ๆ

ช่วงนี้มาตามอ่านช้าหน่อยนะเคิ๊บ~
กำลังขยันอ่านหนังสือ(รึป่าว? 555)

เอาเป็นว่า สอบเสร็จเมื่อไหร่จะว่างกว่านี้อ่ะนะ (รันทด T.T)
สู้ ๆ ครับน้อง ๆ!!~~~

[พี่วันเสาร์]

ทูเฟี๊ยตทิ้งระยะห่างจากพี่อ๋อมต้อนมาก

[Gohan]

ครอบครัวพี่อ๋อมก็น่ารักไม่แพ้ครอบครัวน้องต้อนเลย
พอจับให้มาอยู่รวมกันแบบนี้ ครึกครื้นจนเกือบลืมไปเลย
ว่ายังมีเกมรอเล่นบทมาม่าอยู่ เหอๆ โยกหลบลืมไปเลยก็ได้นะ
ส่วนคู่ทูเฟี๊ยต ไม่เสียแรงทำป้ายไฟมาเชียร์
ไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่ปิดกั้น โชคดีมากล่ะ
อย่าลืมหาของไปกำนัลพี่วรรณนะ เฟี๊ยต 

ขอบคุณสองหนุ่มคร๊าบ

[wan]

ความดื้อตาใส + กับการมีใจทำให้ทู ยอมรับเฟียต เพียงแต่ปัญหาเรื่องครอบครัวที่ยังเป็นกังวลอยู่
อย่างน้อยก็มีพี่วรรณ ที่เข้าใจถึงแม้จะไม่ยินดีกับแนวทางของน้องเท่าไหร่
+1 ให้เป็นกำลังใจ
ปล.ป๋าไปทำอะไรให้น้องทีเคืองหรือเปล่า 

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 20

แน่นอนว่าความวุ่นวาย และผู้คนมากมายในบ้านข้างๆทำให้เกมไม่พอใจและไม่แม้แต่จะยกมือสวัสดีผู้สูงวัย แต่เพราะพี่อ๋อมเคยมาให้ข้อมูลพื้นฐานไว้ เกี่ยวกับเกมทำให้เหล่าสมาชิกไม่ได้ถือสา ในทางตรงข้ามทุกคนทำความเข้าใจว่า เป็นความเครียดส่วนตัว นิสัยส่วนตัวของเกมเอง

“พี่ๆ เมื่อไหร่จะได้ไปเล่นบอล” หลานๆ ร้องถามข้ามรั้ว เมื่อเห็นต้อนเสร็จจากติวเข้มกลับมาบ้าน พร้อมกับเกม
ต้อนหันกลับไปมองเกมที่ยืนหน้าเครียดอยู่ข้างหลัง แล้วหันมาบอกหลานๆ ทำเป็นมองไม่เห็นคนที่เพิ่งกลับมาจากซ้อมรับปริญญา ที่ยืนอยู่ข้างหลังหลาน
“ไว้พรุ่งนี้เช้านะ” ต้อนบอก
เด็กๆ พยักหน้าเข้าใจ แล้วกลับเข้าบ้านไปดูการ์ตูนกันต่อ
ต้อนมองต่อไปอีกคนที่ส่งยิ้มทักทาย แต่ยังไม่ได้พูดกัน เกมก็เข้ามาดึงมือให้เข้าบ้าน
 
“จะสอบอยู่แล้ว ทำไมต้อนยังเล่นได้ทุกวัน” เกมบ่น “แล้วพวกนั้น ทำไมไม่รู้จักไปไหนกันบ้างหรือไง มากันเต็มบ้านแบบนี้ เสียงดังตลอดเวลา ไม่เกรงใจคนอื่นเลย”
ต้อนหันไปมองข้างบ้าน พี่อ๋อมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาสีเข้มมองผ่านเข้ามาในบ้านหลังนี้ 
จะว่าไปต้องถือว่าญาติพี่อ๋อมไม่ได้เสียงดังอะไรนักหรอก ถ้าเทียบกับญาติพ่อแม่ที่ต่างจังหวัดน่ะ แต่ละคนเสียงดังอย่างกับตะโกนคุยกันคนละฝั่งคลอง แต่เกมคงไม่ชิน แล้วก็คงรำคาญจริงๆแหละ
รำคาญ เครียดแล้วก็หาเรื่องพาลไปเรื่อย
หลังๆมานี้เกมเป็นแบบนี้บ่อยๆ แต่เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน พอจะรู้ทางว่าต้องเปลี่ยนความสนใจไปที่เรื่องอื่น

“แอบฟังเขาคุยกันก็ตลกดีนะเกม” ต้อนทำตลก “เกมกินปั้นสิบไส้ปลามั้ย” ถามเปลี่ยนไปเรื่องอื่นทันที ก็ ...นะ ...คนเรามันต้องรู้จักพัฒนาเทคนิคกันมั่ง
เกมพยักหน้า ส่วนต้อนเดินเข้าไปในครัว หยิบปั้นสิบใส่จานออกมาวางให้ ที่ห้ามเด็ดขาดคือห้ามบอกว่า คนบ้านข้างๆเขาทำมาให้กิน
คนเครียดกินเสร็จก็นั่งเล่นอยู่สักพักถึงได้กลับไป
ทันทีเกมเดินพ้นประตูบ้าน ใครอีกคนที่บ้านข้างๆ ก็เปิดประตูออกมายืนมอง ดูเผินๆเหมือนมายืนดูหลานเล่นกันในโรงรถ
เพียงแต่สายตาไม่ได้มองที่หลาน แต่มองคนที่เดินผ่านบ้านไปเรียกรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างตรงหัวมุม
พอเขาคล้อยหลังไป คนทางนี้ก็เดินอ้อมเข้ามาในบ้านต้อนทันที
“โห จะรอให้มอไซค์เกมมันลับมุมไปซักนิดก็ไม่ได้”
ต้อนบ่นพึมพัมเดินเข้าบ้านตัวเอง
ส่วนพี่อ๋อมที่เดินตามเข้ามา หันไปมองข้ามไปบ้านตัวเอง แล้วเหนี่ยวเอวน้องหลบเข้ามุมลับตา กดติดฝาผนัง
กดจูบปาก จูบใบหน้า ลำคอ วนกลับมาที่ปากปลายลิ้นบดเข้าหาแล้วผละออก สบตาหวานเชื่อมค่อยก้มลงหาแตะปลายลิ้นที่ริมฝีปาก
ต้อนกระพริบตา เบี่ยงหน้าหลบ
“อื้อ”
พี่ส่งสายตาหวานเชื่อมกดจูบที่ใบหูนิ่ม
ต้อนได้แต่เหลือบตามองริมฝีปากพี่ ”
พี่แตะริมปากแผ่วเบาไปทั่วแก้ม และคอ กลับมาช้อนจูบปากไม่รุกล้ำเชิงยั่วเย้า  ขณะที่เลื่อนมือกระชับที่ก้นกลม
ต้อนลืมตาโพลงผลักอกกว้าง “กล้าไปแล้วพี่”
แต่พี่เบี่ยงหน้าแนบหน้าผากชิด มือที่ก้นกลมบีบนวดช้าๆ ดันความแข็งแกร่งที่ด้านหน้าเสียดสี
ต้อนเกาะแขนพี่ไว้แน่น รู้สึกถึงความตื่นตัวที่ถูกปลุกเร้า
“พี่....”
พี่อ๋อมกดริมฝีปากลงมาช้าๆ แทรกลิ้นลงหา ต้อนตอบรับอย่างเงอะงะ แต่ความร้อนรุ่มกำลังแผ่ขยาย รู้สึกเหมือนพี่ผละออกเพียงนิดเดียว เข็มขัด ขอบกางเกงยีนส์ก็หลุดลงมาติดอยู่ครึ่งสะโพก
คนตัวโต เลื่อนมาจูบหนักๆที่คอ เสื้อยืดถูกรั้งขึ้นมาเหนือราวนม ตวัดปลายลิ้นรอบแล้วดูด กดจูบเรื่อยลงมาหาหน้าท้อง คุกเข่าลง ขณะที่สบตาสีอ่อน
“พี่ ผม กลัว”
“ไม่ต้องกลัว”
มือใหญ่รั้งขอบกางเกงชั้นในลง มือใหญ่กำรอบชักให้ช้าๆ แล้วแตะลิ้นที่ส่วนปลาย โลมเลียจนทั่ว
ต้อนส่งเสียงคราง เสียวไปทั้งตัวจนยืนไม่อยู่รูดตัวลงมานั่งกับพื้น
พี่ก้มลงตามรูดริมฝีปากดูด ปลายลิ้นกวาดเลีย
ต้อนแทบดิ้นพล่าน “พอ พอแล้ว พี่”
แต่พี่อ๋อมทำต่อจนกระทั่งต้อนเกร็งสุดตัวฉีดน้ำสีขาวขุ่นให้พี่รับไว้ พี่ขยับตัวช้อนน้องขึ้นนั่งซ้อนตัก ต้อนซุกหน้ากับอกพี่ หอบหายใจ
รู้สึกถึงความตื่นตัวของพี่ที่ยังไม่หายไป
“พี่หึงว่ะ ทั้งที่พยายามแล้ว แต่ก็ยังหึงอยู่ดี”
“แล้วดีขึ้นหรือยัง”
“นิดหน่อย”
ต้อนเงยหน้าขึ้นมอง “จะ ให้ ผม ทำให้ พี่ เหรอ”
อยากกระโดดตะครุบคำถามนี้ไว้จริงๆ แต่ว่า...พี่เป็นคนดีนี่นา
“ไว้รอหลังพรุ่งนี้ ให้พี่รับปริญญาเสร็จก่อนก็ได้”
ต้อนหน้าแดงจัด หัวใจเต้นแรง พี่เองก็เหมือนกัน พูดเองเขินเอง ยังไงไม่รู้ อธิบายได้ยากเหลือเกิน
“ฮื่อ”
“ไปอาบน้ำ พักผ่อน แล้วไปกินข้าวบ้านพี่นะ”
 “ฮะ”

เช้ามืดของวันรับปริญญา บ้านพี่อ๋อมมีเสียงเอะอะโวยวายปลุกคนแทบทั้งซอย เพราะมาถึงตอนนี้ ทุกคนต่างก็อยากไปมหาวิทยาลัยของ “อาอ๋อม” ด้วยกันทั้งนั้น
“ไปก็ให้ไวทั้งหมดเข้าแถวด่วนๆ” เสียงพี่โชคสั่งการ ท่ามกลางความวุ่นวาย แล้วทยอยกันออกมาขึ้นรถ
ต้อนคว้าช่อดอกไม้ วิ่งออกไปยืนรอ
ครุยสีเข้มของพี่อ๋อมยังพาดอยู่แขน แต่รังสีความหล่อฉายแรงบังแสงอาทิตย์ยามเช้าทอแสงพ้นยอดไม้
“ว่าไง”
“ยินดีด้วยฮะ”
ต้อนยื่นช่อดอกไม้สีขาวเหมือนสีเสื้อพี่ส่งให้
“ขอบคุณมาก” พี่อ๋อมรับมาแล้วลังเล “พี่เอาไว้ที่นี่ดีมั้ย ไม่อยากให้ช้ำ แต่ก็อยากอวดว่ะ”
“โห สวยว่ะต้อน” พี่โชคชะโงกหน้ามามอง
“แน่นอน คุณนายเรียบกริบเขาจัดการ” ต้อนยิ้มอวด
พี่สะใภ้เลยบอก “เอาวางไว้บนโต๊ะใหญ่ดีกว่าอ๋อม ดอกไม้ขาว ถือไปถือมาจะช้ำไม่สวย เดี๋ยวกลับมาพี่ใส่แจกันให้”
“งั้นถ่ายรูปด้วยกันก่อน” พี่อ๋อมเหนี่ยวไหล่ต้อนเข้ามาหา ชี้บอกพี่โชคให้ถ่ายรูปคู่ให้

รูปคู่ใบแรกของเรา คือรูปถ่ายในวันรับปริญญา กับดอกไม้สีขาว ขยายใหญ่อยู่ที่ผนังห้องนอน

*-*-*

บอกว่าหลังพี่รับปริญญาเรามีนัดกันก็จริง แต่โอกาสที่จะได้ย่องเงียบมาบ้านหลังนี้ หรือเวลาที่น้องอยู่ตามพังกลับหากได้ยากยิ่ง
เพราะต้อนก็ไปติวเข้ม แล้วก็กลับบ้านเย็นมาพร้อมกับเกม บางทีก็มีเล้ง ปลา หรือนนท์กลับมาด้วย
ไม่มีสักวันที่ต้อนจะเดินเข้าบ้านเพียงคนเดียว
ช่างไม่สงสารคนรอ...(โอกาส)..จะอยู่กับน้องตามลำพังบ้างเลย

จนถึงวันสอบน่ะแหละ โอกาสถึงได้มาเยือน แต่มันใช่เวลาที่จะเอาเปรียบตอดนิดตอดหน่อยตอนนี้หรือไง
ตอนนี้มันเวลาของการทำคะแนนให้เขาวางใจว่าพี่เป็นที่พึ่งพิงที่ดี เป็นมนุษย์สะดวกใช้ต่างหาก
ดังนั้นที่ควรทำเป็นอย่างยิ่งคือ เดินเข้าไปหาพ่อแม่เขา แล้วขออาสาไปส่งน้องที่สนามสอบ
“ผมอยู่ว่างๆ แค่ไปส่งแล้วผมก็ไปธุระต่อ”
พ่อกับแม่ก็เลยอนุญาตอย่างง่ายๆ ก็อย่างว่าแหละนะ หลายวันนี้นอกจากการสานสัมพันธ์อันดีแล้ว ตัวพี่อ๋อมเองก็ปราศจากสาวๆแวะเวียนมาให้เพื่อนบ้านลุ้นระทึกมาเป็นเวลาหลายเดือน
แต่อย่าไว้ใจหมาแก่ย่อมเป็นหมาแก่ มีหรือที่จะพามาส่งที่หน้าสนามสอบ มาแต่เช้าถามเรื่องห้องสอบ ไปหาที่จอดรถแล้วเดินกลับมานั่งเป็นเพื่อน รอจนเที่ยงออกมาจากห้องสอบ พาไปกินข้าว ....เอาเป็นว่า อยู่ด้วยจนสอบเสร็จน่ะแหละ
นั่นคือวันที่มีสอบ
ส่วนวันที่ไม่มีสอบ
พอพ่อกับแม่ออกจากบ้าน คนรูปหล่อตัวโตที่รอจังหวะก็จะเข้าประจำที่ข้างรั้ว
“ไปได้มั้ย”
“เที่ยงละกัน วันนี้อยากกินข้าวผัดเผ็ดๆน่ะพี่”
“กะเพราคลุกน่ะเหรอ”
“ฮื่อ”
“ได้เลย งั้นพี่ไปตลาด”
“ดูในตู้เย็นก่อนก็ได้พี่ อย่าถึงกับต้องไปซื้อเลย” ต้อนเกรงใจจริงๆ
“แป๊บเดียว เดี๋ยวพี่มา”
ต้อนเดินเข้าบ้านตัวเอง กวาดบ้าน ทำความสะอาด อ่านหนังสือได้ไม่เท่าไหร่พี่ก็กลับมา แล้วตรงมาบ้านนี้ทันที
“อ๊ะ ไม่ต้องลุกมาเลย อ่านหนังสือไป ทางนี้ยินดีบริการครับ”
แล้วพี่อ๋อมก็ทำโน่นนี่ไปเงียบๆ นอกเหนือจากเตรียมอาหารเที่ยง เสร็จตั้งแต่ยังไม่ 10 โมงก็มานั่งเหยียดขาพิงโซฟา อ่านหนังสือเล่มเล็กในมือ
ต้อนหันไปมองพี่  แล้วขยับมาล้มตัวลงนอนตักอ่านหนังสือต่อไป
เกือบ 11  โมงครึ่งพี่ถึงได้บอกว่าต้องลุกไปเตรียมอาหารเที่ยงแล้ว
ไม่นานนักข้าวผัดกะเพราปลากระพง ไข่ดาว และแกงจืดเต้าหู้ไข่ก็วางพร้อมบนโต๊ะ
เวลาที่ผ่านไปด้วยกันเกือบครึ่งวัน ในรูปแบบเอื่อยๆ เย็นๆ สะดุดด้วยเสียงโทรศัพท์ตอนนี้เอง
“กูอ่านหนังสืออยู่บ้าน”
ท่าทีของต้อนที่ยืนหันรีหันขวางโทรศัพท์อยู่หน้าประตูครัว ดวงตาที่เหลือบมองพี่ แล้วก้มลงมองพื้น แล้วก็เหลือบมองพี่อีกทีแบบนี้ รู้ได้เลยว่าใครอยู่ปลายสาย
“ก็...สอบของวันนี้เสร็จก็กลับบ้านไปพักเหอะ เดี๋ยวม๊ามึงเป็นห่วง”
พี่อ๋อมก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าทำให้ต้อนต้องเงยหน้าขึ้นมอง มือแข็งแรงช้อนที่ท้ายทอยของน้องขณะที่ก้มลงจูบแก้มไล่มาที่ลำคอ
“อะ ไม่ ไม่มีอะไร เดี๋ยวบ่ายๆก็อ่านหนังสือต่อน่ะแหละ”
ต้อนเบี่ยงตัวหนี ผลักไหล่หนาออก แต่พี่ดันไล่ สอดมือเข้าใต้เสื้อยืดสะกิดยอดอกสีอ่อน
“แค่นี้นะเกม” ต้อนเปลี่ยนมาบิดเนื้อที่เอวพี่จนพี่ต้องหยุดนัวเนีย “ไม่ใช่ๆ กูทำอะไรอยู่บนเตาน่ะ ยังไม่ค่อยเก่งเดี๋ยวมันไหม้ นะ ถึงบ้านแล้วค่อยคุยกัน”
พอเกมวางสายไปต้อนก็หันมาฟาดแขนเสียงดังเพี๊ยะ “เล่นอะไร”
“ไม่ได้เล่นสักหน่อย”
ต้อนบ่นขณะที่เดินมาโต๊ะกินข้าว “ไม่เล่น แล้วทำไรเนี่ย”
“รีเพลย์มั้ย”
ดวงตากลมหันมามอง แล้วทำเบ้ปาก
“ผมไม่ชอบที่ต้องโกหกเกมแบบนี้เลย”
”ก็จะบอกไปตามตรงว่าอยู่กับพี่ก็ได้นี่”
ต้อนรับรู้ถึงอารมณ์หงุดหงิดของพี่ ก็เลยตัดจบ
“เหอะ พูดไปก็เรื่องยาว เหลืออีกไม่เท่าไหร่เอง”
“แล้วถ้าเกิดเขาสอบเสร็จต้อนสอบเสร็จ เขามาที่นี่ทุกวันล่ะ”
ต้อนกระพริบตามอง ค่อยๆลำดับความคิด “คงไม่หรอก เกมมันก็ต้องมีกิจกรรมที่บ้านมันมั่งละน่า”
หันไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเทใส่แก้ววางให้พี่ กับอีกใบของตัวเองแล้วนั่งลง
ต่างคนต่างกินอาหารในจานของตัวเอง

ทั้งที่ต่างคนต่างเงียบเหมือนที่ผ่านมาครึ่งวัน แต่ความเงียบหลังรับโทรศัพท์เกมกลับแตกต่าง
ก่อนนี้มันคือความรู้สึกเบา เย็น เหมือนสายน้ำที่ไหลเรื่อยๆ
แต่ตอนนี้เหมือนมีหินก้อนใหญ่แบกอยู่เต็มบ่า
จนกินข้าวเสร็จต้อนลุกขึ้นเอาจานมาวางในอ้างล้างจาน พี่อ๋อมถึงได้เปิดปากพูด
“วางไว้เหอะ เดี๋ยวพี่ล้างเอง จะได้ล้างเครื่องครัวด้วย”
“ผมล้างเองก็ได้”
พี่อ๋อมหันมาแย่งฟองน้ำล้างจาน ล้างมือให้น้องแล้วกอดเอวมากลับมานั่งตักที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวอีกรอบ
“นั่งก่อน”
คำสั่งสั้นๆ แล้วก็ต่างคนต่างเงียบ
ต้อนค่อยๆทิ้งน้ำหนักลงพิงอกพี่ ทำให้คนที่กอดอยู่พลอยผ่อนลมหายใจ ก้มลงหอมแก้มใส
“พี่พยายามแล้วนะ แต่ก็ยังขี้หึงมากขึ้นเรื่อยๆ ”
“เหรอ เมื่อกี้เรียกหึงเหรอ”
ต้อนย้อนให้ หน้าตาเหรอหราไม่รู้เรื่องจนพี่เหนื่อยใจ
“ก็ได้ ก็ได้ พอเหอะ ไปล้างมือ ล้างหน้าเหอะ เดี๋ยวพี่จัดการทางนี้เอง”

ยังไม่ทันจะอ่านหนังสือต่อ เสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังใกล้เข้ามา ทำให้ต้อนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะเล็กหน้าทีวีรีบวิ่งเข้ามาหาพี่อ๋อมที่เดินออกมาครัว
“พี่ฮะ เสียงรถ”
พี่อ๋อมชะโงกมองข้ามรั้วไป เห็นรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างจอดที่หน้าบ้าน โอผู้มีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยมก้าวลงจากรถ แล้วส่งเงินค่ารถให้คนขับ
“โอมา”
ต้อนหายใจโล่งอก พลอยเดินตามพี่ออกมาด้วย
“โอ กูอยู่บ้านนี้”
“เออ น้องต้อนหวัดดี”
“สวัสดีฮะ พี่โอ”
“กูไปเที่ยวมา เอาของฝากมาให้” โอพูดพลางยกถุงในมือขึ้นสูงทำท่าจะเดินมาหา แต่อ๋อมรีบบอก
“เอาของเข้าบ้านเลย เดี๋ยวกูไป” พี่อ๋อมบอกแล้วหันมาหาน้อง “เดี๋ยวพี่มานะ อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย”
ต้อนพยักหน้า
ตอนนี้เองถึงได้รู้ตัวว่า มือกำชายเสื้อพี่ไว้แน่น จนเสื้อยับตามรอยมือ
“แหะ แหะ เสื้อยับเลย”
อ๋อมบีบจมูกน้องเบาๆ “นอนพักสักแป๊บก็ได้ ฝืนอ่านไปทั้งที่ไม่พร้อม มันได้แต่ผ่านตา แต่ไม่จำ”
“ฮะ”
ต้อนรับคำพี่อ๋อม แต่รีบเรียกพี่โอไว้ “พี่โอ อาทิตย์หน้าผมสอบวิชาสุดท้าย เสร็จเป็นคนสุดท้ายของกลุ่มด้วย พี่ๆมากินข้าวบ้านผมนะ”
“ได้เลย” พี่โอรับปาก
พี่อ๋อมกำลังจะก้าวออกบ้าน แต่อยู่ดีๆ ก็ชี้หน้าพี่โอ
“โอมึงจำแผนเอบี ของไอ้ทูได้มั้ย”
“แผนพาเกมไปงานอาสากับไปบ้านมึงน่ะเหรอ” คือไอ้ทูมันมีแผนพาไปเที่ยวบ้านอ๋อมจำได้มั้ยครับ อันนั้นเรียกแผนเอ ส่วนงานอาสานี่คือแผน บี
“อือ”
“สอบเสร็จอาทิตย์หน้าเราไปโรงพยาบาลสงฆ์กันก็ได้ มึงจัดการติดต่อ เตรียมของ แล้วตอนที่กูบวช เราก็ไปช่วยกันทำความสะอาดวัด เที่ยวและทำบุญไปพร้อมกันอันนี้กูจัด”
“ได้ แล้วทำไมเพิ่งบอกวะ”
“คิดได้นานแล้ว แต่พอจะบอกก็มีเรื่องอื่นเข้ามาซะก่อนทุกที” พี่อ๋อมหันมาหาต้อน “ต้อนว่าไง”
“ดีฮะ” ต้อนเห็นด้วยพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

*-*-*จบตอนที่ 20*-*-*

คนเขียนต้อนกับเกมหยุดการผละงานประท้วง หลังอิ่มไอติมชาเขียว กับ บลูเบอร์รี่พาย ฟรุ๊ตพาย และเค้กใบเตย รวมถึงประโยคเด็ด "พี่เชื่อว่าทีทำได้" เชื่อก็ได้ แต่ขอบะหมี่เกี๊ยวอีกห่อได้ป่ะ อิอิอิ 
เรื่องนี้จะจบในตอนที่ 25 จบลงอย่างรวดเร็วตามเคย
มีความเห็นอย่างไรบอกกันนะครับ จะได้แก้ไขเพิ่มเติมได้ทัน เพราะเรายังไม่เก่ง คุณไม่รู้หรอกว่าผมเครียดขนาดไหนกับทุกคะแนนที่คุณให้ เครียดจนป๋าจะยึดมือถืออยู่แล้ว
ช่วงนี้สอบอยู่้เว้นไว้มาอ่านหลังสอบเสร็จก็ได้ ยังไงเรื่องนี้ก็ยังคงอยู่ในบอร์ดนี่แหละ เพียงแต่อาทิตย์หน้ามันจะย้ายไปห้องจบแล้วเท่านั้น
พบกันวันพุธครับ
ขอบคุณทุกความเ็ห็น ทุกคะแนน ทุกกำลังใจ หน้าบอร์ด หลังบอร์ด ขอบคุณมากครับ 
ไจฟ์กับทีครับ


 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
เกมแรงพี่อ๋อมก็ใช่ย่อย
รอดูวิธีการจัดการเกม
ปล.1 ปั้นสิบใส้ปลา เป็น ปั้นสิบไส้ปลา
ปล.2 จบเร็วจัง เล่าจนต้อนจบป.ตรีแล้วย้ายมาอยู่กับพี่อ๋อม จะได้เล่านานๆไง
ปล.3 โอจัดการเกมละกัน เอาให้เป็นแฟนที่ดีเลยนะ
ปล.4 เจอกันวันพุธตอน21
ปล.5 คิดถึงที

[roseen]

 

[หมวยลำเค็ญ]

โถ พี่อ๋อมที่หึงเนี่ย เพราะอยากจะตอดนิดตอดหน่อย น้องใช่มั้ยคะ

[sukie_moo]

จะจบตอนที่ 25
แต่ตอนนี้ 20 แล้วรู้สึกเหมือนเพิ่งเริ่มๆเรื่องเอง 

+1 และ แจกเป็ด

[kitty]

 o18พี่อ๋อมชอบลวนลามมมมมมมมมมมมมมมมมมม

[dukdikdukdik]

ชอบตอนพี่อ๋อมลวนลามน้อง 555+

[Yukisae]

อ๊าคคคค คุณพี่อ๋อม
หึงหื่น น้องยังไม่ทันสอบเสร็จจบม.6เลยนะ หุหุ
อยากรู้ๆว่าทูจะทำอะไรต่อ
โหน้องที กว่าจะจบ ตัวกลมพอดี หุหุ
ล้อเล่นนะ เรื่องที่คุณไจฟฟ์กับน้องทีเขียน
อ่านกีีทีก็ยิ้มได้ตลอด ทั้งตัวเอก ทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งบรรยายกาศของเรื่อง
ทำให้รู้สึกชอบ ต้องขอบคุณมากๆเลยค่ะ♡
+1กับน้องเป็ดค่ะ ^^

[choijiin]

อรั๊ยยยยยยยยย
 
พี่อ๋อมได้ทีเอาใหญ่เลยนะยะ
น้องต้อนก็ไม่ว่าอะไรซ้ากคำ
น่ารัก+หื่นจริงๆเลยพี่อ๋อมเนี่ย
 

อีก 5 ตอนจะจบแล้วเหรอคุณไจฟ์?
เร็วจังเลย แป๊บเดียวเอง
เหมือนเพิ่งได้เริ่มอ่านเมื่อวานนี้เอง

แจกเป็ดน้อยให้น้องทีเบาๆ 1 ที
 

[เกี๊ยวกุ้ง]

จะจบแล้วเหรอ...ไม่อยากให้จบเลยอ่า...
ว่าแต่...จะมีตอนพิเศษมั้ยคะ (แอบหวัง หุหุ)

[BeeRY]

จบตอน 25 งั้นก็ใกล้จะจบแล้วดิ 
เวลาพี่อ๋อมกับน้องต้อนเค้าจู๋จี๋กัน พลอยทำเอาตื่นเต้นไปด้วย แบบกลัวเกมเข้ามาเจอไรงี้ (ไอ้นี่มันโรคจิต )
ถึงนักเรียนจะสอบ แต่ครูไม่ได้สอบ โอเคเรายังอ่านได้ทุกวัน 
กดบวกกดเป็ดให้นะ

[kiyomaro]

 :L2:สนุกจ้า มาเพิ่มอีกหนึ่งกำลังใจนะ

[♀♥♀DearigA♂♥♂]

แบบนี้ไม่เรียกหึงค่ะอ๋อม เขาเรียกว่า "หื่น" ต่างห่าง อิอิ

ตอดน้องตลอด เดี๋ยวต้อนก็พรุนหรอก ฮาๆๆ

[samsoon@doll]

ใจหายจัง จะจบเสียแล้ว

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ๊าาาาา  พี่อ๋อมง่ะ

นัวเนียๆน้องตลอด

ไอ้ที่ว่าหึงน่ะ  มันข้ออ้างต่างหาก เง้อออออ

[iforgive]

เห็นด้วยกับทุกคนที่ว่าหึงน่ะมันเป็นข้ออ้าง  จริง ๆ แล้วหื่นมากกว่า

[silverphoenix]

ฉากหวีด เอ้ย สวีท  ของคู่นี้ทำเราเขินจริงๆ 

เมื่อไหร่ปัญหาเกมจะเคลียร์ล่ะนี่

+1  +เป็ด  จ้าาาาา

[kazhiki]

พี่อ๋อมจะหื่น เอ้ย จะหึงมากไปแระนะ แต่ชอบบบบบบ
เจอกันวันพุธค่ะ 

[MiSS-U]

เกมเริ่มเป็นมากขึ้นเรื่อยๆ คงเพราะสอบด้วยเลยยิ่งเครียด

เห็นใจเกมมากเลยสงสารอ่ะ  ต้อนกับอ๋อมจะจัดการยังไงน้อ

ปล.ไม่อยากให้จบเลยค่ะ และ+1กับเป็ดให้นะคะ

 

[bow55]

จะจบ แต่ก็ยังหมั่นไส้เกมอยู่ดี
อินจัด

[jiki]

ใกล้จบแล้วหรือเนี่ย เร็วจัง

ยังไม่รู้เลยว่า เกมจะเอายังไงกับชีวิตกันแน่เนี่ย

[rellachulla]

เอาเกมส์ไปเก็บไวๆ เลย
ฮาาา เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆอ่ะ

[malula]

ดีนะที่เป็นพี่โอมา ถ้าเกมมาละก็ จะเครียดแค่ไหน

น้องทีกินเยอะ ๆ นะ จะได้มีแรงมีอารมณ์เขียนเรื่องน่ารัก ๆ มาให้ป้า ๆ อ่าน