หัวข้อ: "MyBoy"

[p_phai]

อารายหรอ แอบสงสัย

[ETOM]

  :z1:นู๋เฟี๊ยต แรงส์สสสสส

[hobazaki]

ตอนหน้าจิจบแล้วเหรออออออ 

ขอตอนพิเศษเยอะๆ เลยนะจ๊ะ น้องไจฟ์น้องที

พี่อ๋อมบวชดูสงบพึลึก ตั้งจิตให้ดีไว้นะ สึกเมื่อไหร่ค่อยกลับมาดูแลน้อง 

เป็ดดดดดดดดดดดดดดดดด

[silverphoenix]

พระอ๋อมดูท่าจะร้อนใจมั่กๆ อิอิ

เอาน่า..นะ  เหมือนเรื่องจะค่อยๆคลี่คลายแล้ว

+1 จ้า  ขอบคุณไจฟ์ทีมากๆ

[Poppetkiiz]

ย่องมารีตอนหัวค่ำเคิ๊บ ๆ ๆ ๆ =,.=
อยากจะปรบมือให้ดังลั่นโลกสำหรับอิคุณพี่อ๋อม
เจ๋งสวดยอด!!! เป็นการบอกพ่อที่แมนคอดเลยอ่ะ ๕๕ ๕ ให้มันได้งี้ดิ่พระเอก กร๊าก กก ก ก

โอ๊ะ โอ ดูเหมือนจะดราม่าเรื่องแม่ต้อยเหรอเนี่ย
มัน พะย่ะค่พแล้วล่ะที่นี้ =,.= อยากรู้จังว่าอ๋อมจะเคลียร์เรื่องแม่ยายเยี่ยงไรนิ่


อร๊าย ย ย ยย ย  ย >//<
เฟี๊ยตทู ๆ ๆ ๆ (พักหลังจะย้ายมาเป็นแม่ยกเต็มตัวแล้วนะเนี่ย)
อ่านแล้วเขินอ่ะ >//////////< ทูเจ๋งจริงจังอ่ะ ฮร่า ๆ


ตามตอนจบคร๊าฟโพ้ม ม ม ม ม ม สู้ ๆ นะน้องชายทั้งสอง 

[killy]

 

[kazhiki]

น่ารักเน้ออออออ 

[hpsky]

พี่อ๋อมจะฉุดน้องอ่ะ  :m16:มันไม่ดีน๊า จะรักเค้าต้องเข้าตามตรอกออกตามหน้าต่าง อิอิ
แต่พออยู่ในผ้าเหลืองแล้วเย็นสงบขึ้นนั่นแหละดีแล้วจะได้บุญมาก

พี่อ๋อมสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 :กอด1:ไจฟ์กับทีรวบบบบบ

[rellachulla]

บางที
เราก้อหมั่นไส้ ทู เป็นที่สุด
คริคริ

[kenghan]

มิตรภาพมันงดงาม

[indy❣zaka]

แอบฮาตรงหลวงพี่ แทนตัวเองว่าหนูอ่ะ 
ส่วนแม่ต้อน ก็เฮ้อ...  ยังคงรับรู้ แต่ไม่ยอมรับ เหมือนเดิม 

[little_nok]

พรุ่งนี้เป็นวันพฤหัส อ๊ากกก
ไม่อยากให้จบเลย
รู้สึกไปเองว่ามันยังไม่จบ
ก็เรื่องราวมันยังไม่คลี่คลาย
แม่ก็ไม่รู้จะยอมให้คบกันหรือเปล่า
น้องยังเด็กแท้ๆ ยังไม่จบมหาวิทยาลัย
พี่อ๋อมก็ต้องเรียนอีกสองปี กว่าจะทำงาน
กว่าจะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้โดยไม่ต้องขอพ่อแม่
แล้วกว่าจะมั่นคงพอจะรับผิดชอบน้องต้อนได้อีกล่ะ
พี่ว่ามันต้องอีกยาวๆ นะคะ

[malula]

ชอบที่พี่อ๋อมคุยกะพ่อ ถ้าไม่ไปขอ หนูจะฉุด อารมณ์ประมาณรักมันล้นอกแล้ว

เห็นเฟียตนิ่ง ๆ หึงเป็นด้วย ดีนะที่ทูเคลียร์ได้ทัน

[nn~~NN]

คนอ่านกลับจากหนีเที่ยวแล้วค่า เกือบมาไม่ทันตอนจะจบแล้วนะเนี่ย
รู้สึกสามตอนรวดที่อ่านดราม่าเต็มๆเลย  อ่านไปอ่านมาชักจิตตก
แต่เหมือนหนทางจะสว่างไสวขึ้นเนาะ  บวชแล้วขอให้คุณแม่ใจอ่อนด้วยเถอะ (จะว่าไปพลิกล๊อคนะเนี่ย ไม่คิดว่าดราม่าตอนท้ายจะมาจากคุณนายเรียบกริบ  ได้ไงอ่ะ  )

ยังไงก็ไม่อยากให้จบอ่ะ  ขอพิเศษกุ๊กกิ๊กๆๆๆๆหน่อนนะคะ   

[ordkrub]

อ่านตอนนี้แล้วอิ่มใจในความรักของเพื่อนจริงๆครับ

[choijiin]

ตอนนี้คนอ่านค่อยหายใจสะดวกขึ้นมาหน่อยนึง
แต่แอบตลกพี่อ๋อมนิดนึง
แม่ต้อนยึดโทรศัพท์
ป๋าอ๋อมบุญทุ่มซื้อให้น้องใหม่ทันที
 

แถมคู่ทูเฟียตก็หึงกันสนั่นโลก
ไม่แคร์สื่อจูบโชว์หวานซะ
 
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ?
ถ้าน้องต้อนกับพี่อ๋อมจบแล้ว
ไจฟ์กับน้องทีอย่าทิ้งคนอ่านไปนานน้า
คิดถึง 

[tuek]

ตอนหน้าก็จบแล้ว 
ยังไม่อยากให้จบเลย
จะรออ่านเรื่องต่อๆไปนะคะ
+1 นะคะ

[MinKKniM]

หลวงพี่ใจเย็นๆ ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น เชื่อว่ายังใงคุณนายเรียบกริบต้องเข้าใจแน่ๆ

อย่า รีบ จบ เลยยยยยย 

[K3n0]

น้องกบ น่ากลัวสุด

[from_mars]

ชอบเรื่องนี้จัง มีชีวิต...หลายมุม และสมจริง!!!
ชอบอ่ะ มากอดหน่อยเร้ว....อิอิ
ทั้ง + ทั้งเ็ป็ด ให้ไปหมดแล้ววว นะจ๊ะ (จ๊วบๆๆๆ)

[Zam_Zammy]

ไม่อยู่หลายวัน กลับมา
จะจบแล้ว

[someone1992]

เอิบ...จะจบแล้วอ่ะ
เฟี๊ยตกับทูยังไม่สะใจ
เอ๊ย! อ๋อมกับต้อนสิเนอะ
กรั่กๆๆๆ

รอติดตามตอนจบคร่า ^^

[tamekung]

จะจบซะแล้วว ว~ รอเรื่องหน้าเลย 

ขอให้แม่ยอมรับสักทีไม่งั้นเฮียอ๋อมจะฉุดแล้วนะ 
สงสารพี่อ๋อม ฮู่ว วว ว แบบนีเค้าเรียกว่ามีมารผจญตอนจะบวชรึเปล่าน้อออ
ตอนหน้าจะได้รู้กัน!! 555555

ขอบคุณไจฟ์กับน้องที 

[patee]

มารออ่านตอนจบค่ะ

บอกคำว่า "ชอบมาก"

[cassper_W]

เห็นแล้วว่าเรื่องนี้ความจริงจบแล้ว.  เข้าห้องนิยายโพสจบไปแล้วด้วย แต่สงสัยที่บอร์ดล่มตอนจบสุดท้ายเลยหาย. ค้างอะอยากอ่านตอนจบ. คุณเจฟทีมาโพสลงซ้ำให้หน่อยสิคะ.  อยากอ่าน. TwT

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 25 ตอนจบครับ

ที่ผ่านมา ไปไหนก็ไปด้วยกัน เรื่องที่รับปากไอ้อ๋อมไว้ถ้าติดงานบอกให้เฟียตไปช่วยดูแลเกมวันที่ต้องไปหาหมอ ห้ามเกมไปกับต้อนตามลำพัง 2 คนอย่างเด็ดขาด เฟียตมันก็ไม่เคยมีคำถามให้ต้องพูดซ้ำ
แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
หรือว่ามันหึง มันคิดเยอะ
แค่ไม่พูดว่ารัก มันถึงขนาดที่ทำให้ต้องสูญเสียความมั่นใจเลยหรือไง
อันที่จริงก็บอกไปแล้วนะ บอกไปทั้งคำพูดทั้งการกระทำนั่นแหละ
 
วันเสาร์โรงพิมพ์ไม่มีงาน เฟียตเดินเข้ามาในบ้านตอนสาย ไม่ได้ตะโกนเรียกหน้าบ้าน จะมาตอนไหน มันก็ไม่เคยทำแบบนั้น ทุกครั้งเฟียตจะเดินไปที่บ้านใหญ่ก่อนเสมอ เข้าไปไหว้ย่า ไหว้พ่อแม่ คุยกับพี่วรรณ พี่เขย ส่วนเด็กๆวันนี้มีเรียนพิเศษกัน เสร็จแล้วถึงจะมาที่บ้านหลังเล็ก เปิดประตูเข้ามา ถ้าเจอก็เจอถ้าไม่เจอก็ตรงเข้ามาถึงห้องนอน
นี่ก็สิทธิ์พิเศษอีกนั่นแหละ ใครที่ไหนก็ทำอย่างนี้ไม่ได้ อ๋อมกับโอก็ไม่ได้เหมือนกัน
เพราะว่า......

เฟียตเปิดประตูห้องนอน ผ้าม่านหนายังปิดอยู่ พอมองเห็นคนที่ยังไม่ยอมตื่น แผ่นหลังขาวเนียน กล้ามเนื้อพองาม
ก้าวเข้ามายืนที่ข้างเตียงแล้วเบียดแทรกลงไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
ทูสะดุ้งจนสุดตัว
“เหี้ย..”
“คนไม่ใช่เหี้ย” เฟียตบอกขณะที่พลิกตัวขึ้นคร่อมก้มลงจูบแก้ม ไซ้คอ
“อื้อ อย่าเพิ่ง กูยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน”
“ก็มึงชอบนอนยั่ว”
“กูเปล่า”
“เหรอ...” เฟียตบอกขณะที่เลื่อนมือลงหาแก่นกายที่มีเพียงกางเกงชั้นในตัวบาง ริมฝีปากเลื่อนจากคอไล่ลงมาที่อก
“เหี้ยเอ้ย อย่างน้อย ก็ขอกูอาบน้ำล้างหน้า ก่อนไม่ได้หรือไง”
เฟียตเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก้มลงจูบที่หน้าท้อง
“เหี้ย กูปวดฉี่ สัด แมร่ง เดี๋ยวกูฉี่ใส่หน้ามึงหรอก”
เฟียตขำกลิ้ง คือกลิ้งจริงๆ พลิกตัวออกจากตัวไอ้ทู ปล่อยให้มันวิ่งเข้าห้องน้ำ พร้อมกับเสียงด่า
“ห่าเอ๊ย หื่นไม่ดูตาม้าตาเรือ”
ออกมาเฟียตยังคงนอนกางแขนกางขาเต็มเตียง มองทูเดินไปแต่งตัว
เวลาที่เฟียตมานอนค้างที่บ้านนี้ทีไร หลังจากที่นอนด้วยกันเสร็จทูจะใส่ชุดนอนเรียบร้อย แต่ถ้ามาปลุกตอนเช้า จะเห็นทูใส่แต่กางเกงชั้นในตัวเดียวทุกที แต่ทูก็ไม่เคยหลับสนิทให้ต้องปลุกกันด้วยวิธีพิเศษแบบนี้ ส่วนใหญ่พอเปิดประตูห้อง ทูจะรู้ตัวหันมาด่า และดักทางก่อน
“มึงนอนเช้าหรือไง กูเปิดประตูเข้ามามึงถึงไม่รู้เรื่อง”
“อือ อ่านหนังสือถึงตี 4 ได้มั้ง”
ทูบอกขณะที่แต่งตัว แล้วนึกขึ้นได้ “จะไปไหนหรือเปล่า”
“แล้วแต่มึงสิ”
“วันนี้ เกมมันไม่ได้ไปไหนนี่หว่า ต้อนก็อยู่บ้าน ไอ้โอคงลากเด็กมันไปเฝ้าบ้านอ๋อมตอนบ่าย” ทูเปลี่ยนใจหยิบกางเกงขาสั้นแค่เข่า กับเสื้อยือคอวีสีขาว เหมือนจะอยู่บ้าน แต่ก็พร้อมที่จะออกไปข้างนอกบ้านได้ทันที
แต่งตัวเสร็จเฟียตยังไม่ยอมขยับจากเตียงนอน
“ปะ กินข้าวเช้ากัน ก่อนแล้วค่อยไปดูหนัง”
เฟียตนอนนิ่ง มีแต่ดวงตาที่มองมา มองจนสงสัย
“อะไรของมึงอีกล่ะ สัด”
“เปล่า..ก็แค่กูชอบมองมึง”
“เหรอ” ทูบอกแล้วเดินนำไปที่ประตู “ปะ เร็ว กูหิวข้าว”
หันมา เฟียตยังไม่ขยับ ทูเลยต้องเดินกลับมาเอง “เฮ้ย มีคำถามก็รีบถาม มีเรื่องจะพูดก็รีบพูด บอกว่ากูหิวข้าว”
ไอ้ตี๋โย่งยกยิ้มมุมปาก ยกมือให้ทูจับ ทูมันก็คิดว่าเฟียตลุกไม่ขึ้น จะให้ดึงขึ้น แต่เฟียตกลับยกตัวรั้งให้ทูนั่งตักหันหน้าเข้ามาหา
มือใหญ่ประคองใบหน้า เกลี่ยแก้ม คิ้ว จมูก ริมฝีปาก ดวงตาหวานเชื่อม
“เฟียตรักทู”
ไม่ใช่คำบอกรักครั้งแรก ไม่ใช่เพราะว่ามันอ่อนโยนกว่าเคย ไม่ใช่เพราะประโยคการเรียกขานที่ต่างไป แต่มันก็ยังมีอิทธิพลให้หัวใจเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าว มือไม้เดี๋ยวเย็นเดี๋ยวอุ่น
“ทูรักเฟียตมั้ย”
“สัดเหอะ ไม่รักจะยอมขนาดนี้มั้ย”
“ทูรักเฟียตมั้ย”
“เหี้ย จะถามทำไมนักหนา”
“ทูรักเฟียตมั้ย”
“เออ แมร่ง”
“ทูรักเฟียตมั้ย”
“ชกหน้าแหกเหอะ พูดไม่รู้เรื่อง เป็นแผ่นเสียงตกร่อง”
“ทูรักเฟียตมั้ย”
“มันสำคัญตรงไหนเนี่ย”
“ทู รัก เฟียต บ้าง มั้ย”
ทูสบตาสีเข้มที่อยู่ใกล้ ใกล้จนเห็นภาพของตัวเองชัดเจน
“รัก”
เฟียตจูบริมฝีปากบางบดเบียด ดูดแรง มือใหญ่โอบกอด
กว่าจะยอมปล่อย เดินออกมาจากห้องนอนด้วยกัน ก็คือริมฝีปากบางกลายเป็นช้ำ ทูบ่นอุบ “สัดเอ้ย แบบนี้ใครเห็นก็รู้ว่าจูบกัน”
“งั้นกูไปเอาข้าวมาให้มึงที่นี่มั้ยล่ะ ป่านนี้เขากินข้าวกันหมดแล้ว”
ทูหน้าคว่ำ “ไม่ต้องหรอก ไปกินข้าวกันเหอะ แล้วมึงเป็นอะไรอยู่ดีๆ ถึงจะมาถามเซ้าซี้ให้กูพูด”
“ก็พระอ๋อมจะสึกกลับมาแล้ว”
“แล้วไง สึกมาเค้าก็ไปหาต้อนสิ”
“แล้วมึงล่ะ”
“กูทำไม เกี่ยวอะไร”
“ก็มึงชอบอ๋อมไม่ใช่หรือไง”
ทูถึงกับหยุดเดิน จนเฟียตหันมามอง
สีหน้าท่าทางของคนดุ ตอนนี้ยิ่งดุกว่าเดิม ระดับเสียงไม่ได้ดังไปกว่าปกติ แต่น้ำเสียงบอกว่าจริงจังมาก
“ฟังนะเฟียต ตอนนี้กูไม่ได้ชอบอ๋อมแบบนั้นแล้ว และกูจะไม่พูดซ้ำอีก”
“ความรู้สึกแบบนั้นมันตัดกันได้ง่ายๆหรือ”
“คนอื่นกูไม่รู้ แต่สำหรับกู อ๋อมเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนไอ้โอ กูอาจเคยมีความรู้สึกพิเศษ แต่มันผ่านไปแล้ว”
เฟียตพยักหน้า
“พยักหน้าแบบนี้แปลว่าอะไร”
“พยักหน้าว่ากูเข้าใจ แต่กูไม่ได้หล่อ รวย หรือฉลาดอย่างอ๋อม ถ้าอ๋อมกลับมามึงอาจ...”
“อาจอะไร”
“ไม่รู้”
“เหี้ย มึงคิดว่าถ้ากูไม่มีใจให้มึง มึงจะฉุดกูเข้าห้องน้ำโรงเรียนได้ง่ายๆหรือไง มึงหอมแก้มกูต่อหน้าคนเยอะแยะ กูไม่ฆ่ามึงทิ้งที่โรงเรียนชายแดนหรือไง สัด รักคนโง่ เหนื่อยทั้งชาติอย่างที่แม่สอนจริงๆ”
ทูบ่นแล้วก้าวเดินต่อ เฟียตเข้ามาดักทาง จ้องหน้าคนตาคม คลี่ยิ้มกว้างเต็มหน้า
“กูคิดมาตลอดว่า ทั้งหมดเพราะกูบังคับมึงในวันที่มึงอกหัก”
“คิดว่ากูเลยตามเลย เพราะบังเอิญมึงผ่านมาหรือไง”
เฟียตพยักหน้า แล้วทำหน้าตาตื่นเมื่อเห็นทูหน้าคว่ำทันที “ขอโทษ ขอโทษ ไม่ได้คิดจะดูถูกกันอย่างนั้น ก็ทูด่าตลอด ทำอะไรก็ไม่ถูกใจ”
“เออ ไม่ถูกใจ ไม่เคยถูกใจ ตอนนี้ก็ไม่ถูกใจ เพราะมึงเซ้าซี้มาก คำถามมาก มีหน้าที่อะไรไม่รู้จักทำ”
“หน้าที่....” ณ โมเมนต์นี้ ไอ้ตี๋โย่งเริ่มไปไม่ถูก
“มึงมีหน้าที่จับกูไว้ ไม่ปล่อยกูไปไหนไม่ใช่หรือไง”
ยิ้มกว้างกลับมาใหม่ได้ในทันที ขณะที่ก้าวเดินข้างกัน 
ทูยังบ่นไปเรื่อย
“กินข้าวดีกว่า อิ่มท้อง คุยกับมึงแล้วเหนื่อยชิบหาย”
 
นัดเจอกับเล้ง ปลา และนนท์ ที่สถานีรถไฟฟ้าปากซอยบ้านต้อน ที่ๆ เคยมายืนอยู่คนเดียวเพื่อรอต้อน แต่ตอนนี้มีเพื่อน 3 คนมารอก่อนแล้ว พร้อมกับของขวัญในมือ
ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ พี่โอกับพี่กบ พี่ทูกับพี่เฟียต พาไปนั่นมานี่ตั้งแต่โรงพยาบาลสงฆ์ ไปจนถึงบ้านเด็กอ่อน และการบริจาคโลหิต รวมกับการไปพบจิตแพทย์เป็นระยะ ไม่ได้ช่วยลดทอนความต้องการจะเป็น 1 ลงไปได้อย่างรวดเร็วก็จริง รวมถึงที่รักต้อนก็ยังรัก ยังอยากอยู่ใกล้กัน ยังอยากได้ยินเสียงเหมือนที่ผ่านมา
แต่ที่มองเห็นชัดเจนกว่าเดิมก็คือ การเป็นที่ 1 ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง และที่สำคัญคือ ต้อนไม่เคยมีใจให้ ไม่ว่าจะมีพี่อ๋อมหรือไม่ ก็ไม่เคยหันมามอง สถานะของเกมในสายตาของต้อนไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิม
รักข้างเดียวมันเจ็บ
แต่ที่เจ็บกว่าคือการที่เราคือคนที่ไม่สามารถทำให้คนที่เรารักหัวเราะได้ ในทางตรงข้ามเรากลับเป็นคนที่พรากเสียงหัวเราะไปจากคนที่เรารัก

พ่อกับแม่ของต้อนกลับบ้านเร็วในวันเกิดลูกชาย อาหารที่ลำเลียงเข้ามาในบ้าน เป็นผลงานของพี่ทูที่สั่งร้านค้าใกล้ๆมาส่ง แต่เค้กช็อกแล็ตขนาดใหญ่ พี่โอกับพี่กบเป็นคนถือมา ยังมีพี่เฟียตที่ยกลังเครื่องดื่มมาส่งตั้งแต่หัววัน
งานเลี้ยงวันเกิดครบรอบปีที่ 18 เรียบง่าย อบอุ่น เสียงหัวเราะดังขึ้นไม่ขาด ต้อนกอดแขนแม่ไว้แทบจะตลอดเวลา
“ขอบคุณฮะแม่ วันเกิดเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด แต่มันคือวันที่แม่เจ็บที่สุดเหมือนกัน ขอโทษที่ทำให้แม่ร้องไห้ และเป็นทุกข์เพราะผม”
“ต้อน มีความสุขมั้ย”
“ผมกอดแม่อยู่ ผมคือคนอายุ 18 ที่มีความสุขที่สุดในโลก”
แม่กอดตอบ
แต่คำพูดที่ทุกคนรอคอย ยังคงไม่มีใครได้ยิน
เมื่องานเลี้ยงจบลง ทุกคนแยกย้าย ต้อนช่วยพ่อกับแม่เก็บบ้านแล้วขึ้นมาบนห้อง
พ่อได้แต่มองแม่แล้วส่ายหน้า “ไม่อยากเชื่อเลย”
“แม่ทำอย่างนี้ก็เพราะแม่รักลูกนะ”
พ่อส่ายหน้าอีกครั้ง แล้วเดินไปใส่กุญแจประตูบ้าน
ต้อนยิ้มได้ หัวเราะง่ายเหมือนเดิม แต่ว่ามันกี่วันแล้วนะ ที่ไม่มีเสียงแซวแม่ แหย่พ่อให้ได้ยิน

ข้อความที่พี่ส่งมาทางโทรศัพท์ คือคำอวยพรวันเกิดยาวเหยียด พร้อมกับการกำชับให้ดูแลสุขภาพ และเตือนว่า อย่าขัดใจแม่
อีกไม่กี่วันเราก็จะได้พบกัน
ต้อนส่งข้อความกลับไป หันไปมองปฏิทินที่ฝาผนังแล้วปิดไฟเข้านอน

การเปิดเทอมเริ่มต้นด้วยกิจกรรมรับน้อง ซ้อมเชียร์ แต่เพียงแค่สัปดาห์เดียวต้อนก็โดดซ้อมเชียร์รีบกลับมาบ้าน ตั้งแต่เย็น
บ้านหลังข้างๆมีรถปิคอัพจอดอยู่ ในโรงรถมีรถเก๋งสีเข้มที่คุ้นตา พอลงจากรถมอร์เตอไซค์ คนในบ้านก็เดินออกมาหา แต่ไม่ได้เดินมาคุยที่ข้างรั้วเหมือนเคย กลับเดินออกมาจากบ้าน
“พ่อกับแม่พี่มา พี่โชคก็มาด้วย”
ต้อนเดินมากลับมาสวัสดีทุกคน
“น้องต้อน ใส่ชุดนักศึกษาแล้วหล่อว่ะ” พี่โชคมองอย่างชื่นชม ทำให้คนที่คนรูปหล่ออีกคนกระแอมเตือน
“มาเที่ยวกันหรือฮะ” ต้อนถาม
“จ้ะ มาเที่ยว แล้วก็มีธุระสำคัญของไอ้อ๋อมมันด้วย” แม่บอก
ต้อนพยักหน้า “ฮะ งั้น...ผมกลับบ้านนะฮะ”
“จ้ะ บอกแม่ว่าไม่ต้องทำอาหารเย็น เดี๋ยวทางนี้จะทำไปให้”
“ทำไปให้...” ต้อนทวนประโยคของแม่พี่อ๋อม แล้วหันไปหาพี่ “พี่ไม่ได้บอกแม่หรือฮะว่า...”
พี่อ๋อมแค่ยักไหล่ “เดี๋ยวมานะแม่ พ่อเดี๋ยวหนูมา”
คนรูปหล่อตัวโตจับข้อมือดึงออกมาจากบ้าน พอมาถึงหน้าบ้านตัวเอง ต้อนก็เบี่ยงตัวขวางประตูไว้
“พี่จะบ้าเหรอ เดี๋ยวแม่มาเห็นหรอก”
“เข้าบ้านก่อน”
“ไม่เอา เดี๋ยวแม่มาเห็นก็โดนจับแยกยาว ไหนพี่ว่าสึกแล้วจะรีบมาหา แล้วทำไมทำงี้ล่ะ”
“เข้าบ้านก่อนไม่ได้หรือไง ยืนพูดตรงนี้ ร้อนจะแย่”
“งั้นพี่ก็กลับบ้านพี่ไปก่อน ถ้าจะมาก็มาค่ำๆ พร้อมพ่อกับแม่พี่สิ แม่ผมจะได้ไม่โกรธ”
“งั้นตามใจ พี่ปีนรั้วเข้าไปก็ได้ ใช้ว่าจะไม่เคยทำสักหน่อย” พี่อ๋อมทำท่าจะปีนรั้วจริงๆ ต้องต้องดึงไว้
“เฮ้ย ไรของพี่เนี่ย เหลือเชื่อเลยว่ะ”
“ทำอะไรของมึงวะอ๋อม” พี่โชคที่ยืนดูอยู่ชักทนไม่ไหว
“น้องพี่อะ สงสัยอากาศจะร้อนจัด เป็นบ้าไปแล้ว” ต้อนฟ้อง แต่ก็ไขกุญแจให้พี่เข้าบ้าน “พี่อะ พี่อะ พี่อะ”
ไขกุญแจเข้าบ้านยังไม่ทันจะวางหนังสือ หรือว่าเปิดหน้าต่าง ทำอะไรสักอย่าง แขนแข็งแรงก็รัดแน่นริมฝีปากประกบจูบบดขยี้จนต้อนต้องทุบหลังพี่
ริมฝีปากพี่ถึงได้ละไปที่แก้ม ซุกไซ้เรื่อยมาถึงต้นคอ
ต้อนหลับตาเหยียดคออ้าปากหอบอากาศเข้าสู่ปอด รู้สึกถึงฝ่ามือที่กอบอก
“พี่ เดี๋ยว เดี๋ยว..”
“คิดถึง” พี่บอก วินาทีถัดมาคือเท้าลอยไม่ติดพื้น เพราะพี่อุ้มขึ้นบันไดไปชั้นบน
“ปล่อย ไม่งั้นจะร้องให้ลั่นบ้าน!”
คำขู่ที่ทำให้พี่หยุดที่ขั้นบันได “ทำไมละต้อน”
“ก็แค่รอแม่กลับมา อีกไม่ถึง 3 ชั่วโมงเอง” 
“ต้อน..”
“นะฮะ ผมไม่อยากคบกับพี่แบบหลบๆ ซ่อนๆ แล้ว”
คนรูปหล่อยิ้มกว้าง จูบที่หน้าผาก
“งั้นขอจูบนะ”
บอกว่าขอแต่พี่ก็จูบไปทั่วใบหน้า จูบไซ้ถึงคอ เรื่อยไปที่ไหล่ ฝ่ามือลูบไล้ทั่วแผ่นหลัง พากลับมาที่โซฟาจับกอดซุกไว้กับอกกว้าง
น่าอายจริงหนอ แทนที่พี่จะเป็นผู้นำ แต่กลับกลายเป็นคนเอาแต่ใจอยู่เสมอ
ไอ้คนตัวเล็กร่าเริงนี่เสียอีก ที่ดูเหมือนเป็นคนเรื่อยๆ ต้องกลายมาเป็นคนที่คอยเตือนให้พี่ช้าลง
ได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาที่เดินหน้าไปเรื่อย พี่ประคองใบหน้าขึ้นมาจูบปาก  “ไปอาบน้ำแล้วไปกินข้าวด้วยกันนะครับ” เกลี่ยนิ้วมือที่แก้มใส ริมฝีปากอิ่มแดงเรื่อ “พี่รักต้อน”
ต้อนพยักหน้าเขินๆ “เหมือนกัน”

เมื่อแม่ต้อนกลับมาถึงบ้าน ต้อนก็อยู่ในชุดเสื้อยืดสีอ่อนกับกางเกงขาสั้นแล้ว แม่มองที่บ้านข้างๆแล้วหันมาหาต้อน บางอย่างในแววตาของแม่ทำให้ต้อนโผเข้าไปกอดแม่ไว้แน่น
“ผมรักแม่นะฮะ ผมรักแม่ที่สุดในโลก”
ต้อนเดินกอดเอวแม่เข้ามาในบ้าน วางของที่แม่ซื้อมาไว้ที่โต๊ะกินข้าวในครัว แต่แม่ที่ทำเหมือนจะเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องนอนเหมือนทุกวันที่ผ่านมา กลับหยุดยืนนิ่งที่หน้าบันได หันไปมองบ้านข้างๆ แล้วหันมาหาต้อน
“ต้อน”
“ฮะ”
“แม่ทำให้ต้อนไม่มีความสุขหรือเปล่า”
“ไม่นี่ฮะ ผมรู้ว่าแม่รักผม ส่วนเรื่องนั้นน่ะ...แล้วแต่แม่นะฮะ”

แม่เปลี่ยนจากชุดฟอร์มทำงานมาเป็นกางเกงขาสามส่วนกับเสื้อยืดอยู่กับบ้านเหมือนเคย แม่ดูระแวงระวังคอยมองตามต้อนที่ช่วยแม่ทำงานงานบ้านไปเรื่อย
กระทั่งพ่อจอดรถมอเตอร์ไซค์หน้าบ้าน ต้อนเดินไปเปิดประตู แม่ก็ไปยืนรอรับเสื้อแจ๊คเก็ต เสียงประตูข้างบ้านก็เปิดออกมาพร้อมกัน พี่อ๋อมยกมือไหว้ข้ามรั้วมาก่อน  ตามมาด้วยพ่อกับแม่ของพี่อ๋อม ปิดท้ายที่พี่โชค ถือข้าวของมากมายตามมาด้วย
“มันเอาจริงใช้ได้เลยนะเนี่ย” พ่อพึมพัม แต่แม่ส่งค้อนให้ทั้งพ่อทั้งต้อน จนพ่อหันมาแหย่ “คุณนายครับ ทำตัวเหมือนแม่ยายหวงลูกสาวมากขึ้นทุกวันเลยนะครับ”
“เย๋ย พ่อ” ต้อนเสียอีกที่ทำตาเหลือก แต่แม่ฟาดที่แขนพ่อเสียงดัง
“เหอะ ให้ท้ายกันดีนัก”
“แหมแม่อะ ฟังเขาก่อนสิ พ่อก็นะ” ต้อนหาทางไกล่เกลี่ย ทั้งที่ตัวเองหน้าแดงไปถึงหู “เขาอาจมาขอโทษที่ทำให้แม่ไม่พอใจก็ได้”
“ว่าแต่คุณนายคิดตกหรือยังว่า ไม่พอใจเค้าเรื่องอะไร” พ่อไม่วายแหย่
“เหอะ ร้อยเรื่อง วินาทีนี้พูดเรื่องอะไรมาก็ไม่สามารถพอใจได้ทั้งนั้นแหละ”
แม่ทำหน้าตึง
พ่อกับต้อนหันมามองหน้ากันแล้วระเบิดเสียงหัวเราะ
“คุณนายครับ ผมละเชื่อคุณนายแล้วจริงจริ๊ง”
ต้อนโผเข้าไปกอดแม่หอมแก้มแรงๆ พ่อรีบเข้ามาจับแยก “เฮ่ยๆๆๆ ปล่อยเลย มากอดมาหอมเมียพ่อต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ยอมไม่ได้โว้ย” พ่อหันไปหาอ๋อมกับพ่อแม่ที่ขำบ้านหรรษาตั้งแต่ยังไม่เข้าบ้าน “อ๋อม ดูไอ้เด็กไม่หล่อแล้วยังเฉื่อยคนนี้สิ มันน่าลงโทษให้ไปล้างรถซะให้เข็ด”
“อะโจ่ รถมอไซค์พ่อคันกะจิ๋วหลิว”
“ใครบอกว่ามอไซค์พ่อ พ่อจะให้แกไปล้างรถบิ๊กฟุตที่เขาใช้ในเหมืองต่างหาก”
“อ๊ากกกกกกกกก อ๊าซซซซซซซซซซซซ ว๊ากกกกกก เกลียดคนหล่อแล้วยังฉลาดว่ะ”

หลังกินอาหารค่ำพร้อมหน้า โดยที่เจ้าของบ้านไม่ต้องทำอะไรเลยแม้แต่ล้างจาน เพราะพี่โชคเป็นคนจัดการ พ่อกับแม่พี่อ๋อมชวนพ่อกับแม่ต้อนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย กรุงเทพฯ รถติด ระยองปีนี้ฝนดีน้ำมาก ผลไม้ราคาดี  คุยกันไปเรื่อยจนกระทั่งพ่อพี่อ๋อมชวนให้ย้ายไปนั่งคุยกันที่โซฟาหน้าโทรทัศน์
ต้อนช่วยพี่โชคอยู่ในครัว ชะโงกหน้าออกมามอง
พี่อ๋อมส่งยิ้มสุดหล่อมาให้ พยายามบังคับมือไม่ให้สั่น ทำน้ำเสียงให้นิ่ง จริงจัง
“พ่อครับ แม่ครับ ผมขออนุญาตคบกับต้อนนะครับ”

*-*-*

รถเก๋งสีเข้มจอดเทียบบันไดบ้านพักหลังเล็กในรีสอร์ทหรู เมื่อเปิดประตู อากาศเย็นกับสายลมเอื่อยๆตอนหัวค่ำพัดเข้ามาทักทาย
หนุ่มน้อยคนที่นั่งข้างๆบิดตัวไล่ความเมื่อยขบ
“ถึงแล้วหรือฮะ”
“ถึงแล้ว ไปเข้าไปนอนต่อในบ้าน” คนขับรถบอกแล้วเดินไปเปิดท้ายรถยกกระเป๋าเดินทางเข้าไปในบ้านพักปีกไม้หลังเล็ก ระเบียงกว้างด้านหน้า กับหนึ่งห้องนอนและหนึ่งห้องโถง
“อันนี้ไม่ใช่ครั้งก่อนที่ผมมากับพวกพี่โอนี่นา”
อันนั้นติดทะเล แต่อันนี้ให้บรรยากาศแบบบ้านไร่ เพียงแต่ว่า ในพื้นที่ใกล้เคียงกันยังมีบ้านสวยๆอีกหลายหลัง อยู่ในพื้นที่เดียวกัน
“ไม่ใช่หรอก อันนึ้ของเพื่อนพี่โชคน่ะ เป็นรีสอร์ทแบบทั้งจัดสรร แล้วก็ที่ทำเองด้วย อันของเราต้อนเคยไปพักแล้ว แล้ววันนี้ ก็มีพวกกรุ๊ปทัวร์มาลง พี่สะใภ้เค้าเลยแนะนำให้ที่นี่เพราะมีบ้านที่มันเป็นส่วนตัวมากกว่า”
“ผมนอนที่ไหนก็ได้ นอนที่บ้านพ่อกับแม่ก็ได้”
“ก็กว่าจะได้มาเที่ยวด้วยกันมันช่างลำบากยากเย็น”
พี่พูดเรื่อยๆ ขณะที่ยกกระเป๋าเข้าบ้านปีกไม้หลังสวย กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ริมระเบียงทักทายเมื่อเดินผ่าน
“หอมจัง แต่เงียบจริงๆแหละ”
ต้อนยังยืนมองไปรอบๆ บ้านพักหลายหลังรูปทรงแตกต่างกันปลูกสร้างไปตามแนวถนน แต่บ้านหลังที่ยืนอยู่นี้ตั้งอยู่เป็นหลังสุดท้าย ถัดไปคือสนามหญ้า แล้วถึงจะเป็นแนวรั้วต้นไม้ทึบ
มองหันกลับไปมองบ้านหลังอื่นๆ เห็นมีอยู่ไม่ถึง 5 หลังที่เปิดไฟ แต่ที่ไกลออกไปทางด้านหน้า เห็นแต่หลังคาคงเป็นโรงแรมขนาดเล็ก
“พี่อยากทำรีสอร์ทแบบนี้มั้ยฮะ”
“ไม่ล่ะ ทำรีสอร์ทใหญ่ขนาดนี้มันต้องใจใหญ่ตามไปด้วย”
“แล้วตกลงหลังนี้บ้านใคร” ต้อนเดินเข้าบ้านตามมาด้วย
“ไม่ใช่ของพี่” พี่ตอบแบบรู้ทัน
ต้อนหัวเราะคิก “ว้า คิดว่าจะเหมือนในละครซะอีก”
“ขอโทษนะครับที่พี่ไม่ค่อยเหมือนพระเอกในละคร”
พี่บอกเมื่อปิดประตูบ้าน รั้งคนที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเข้ามากอดจูบ
“อาบน้ำแล้วไปกินข้าวที่คอฟฟี่ช็อป หรือจะให้เขามาส่งที่นี่”
“ไปคอฟฟี่ช็อปก็ได้ฮะ”
กินข้าวเสร็จกลับมาที่บ้านพัก แต่ต้อนยังนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน คุยโทรศัพท์กับแม่ แล้วต่อด้วยเกม ตอนแรกพี่ก็นั่งอยู่ข้างๆดีๆอยู่หรอก แต่สักพักก็ขยับท่าเปลี่ยนจับน้องนั่งตัก กอดเอวไว้
.....ก็ต้อนเป็นอย่างนี้มาตลอด พ่อกับแม่คือคนสำคัญที่สุดในชีวิต เกมคือคนที่ต้อนไม่อยากให้เสียใจ วิธีการมองโลกแบบที่ต่อให้อยู่ท่ามกลางความมืดมิด คนๆ นี้ก็ยังสามารถเห็นว่ามีเรื่องที่ดีงามแฝงอยู่
ทุกคนรอบตัวหลอมให้ต้อนเป็นแบบนี้
และเพราะเขาเป็นแบบนี้ คนรอบตัวถึงยิ่งรักเขามากขึ้นเรื่อยๆ
ต้อนกดวางสายจากเกม แตะมือที่คางพี่
“เหนื่อยมั้ย”
“ไม่หรอก ก็แค่รอ”
“แล้วรอเนี่ยมันเหนื่อยมั้ย เบื่อหรือเปล่า”
“ไม่เลย”
“งั้นต้องขอยืมคำพี่ทูมาใช้ จำคำของพี่ไว้ให้ดี พูดแล้วอย่าคืนคำ”
พี่ขยับตัวลุกจูงมือให้เดินตามเข้ามาในบ้าน “คุยกับเฟียตตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ออกจะบ่อย เพราะพี่ทูกับพี่โอแหละ แม่ถึงได้ยอมให้ผมไปงานบวชพี่ แล้วก็เตือนอยู่บ่อยๆว่า อย่าไปรบกวนพี่ ถ้าเกิดผมไปวุ่นวายกับพี่มาก เดี๋ยวผ้าเหลืองร้อน ผมจะตกนรก พาพ่อแม่ตกนรกไปด้วย เพราะเลี้ยงลูกมาไม่ดี”
พี่ปิดบ้าน ปิดไฟ “นี่แสดงว่าแม่รู้เรื่องแมสเซจ”
“รู้ แต่ก็บอกว่า อย่ามากกว่านี้นะ ย้ำทุกวันเรื่องอย่าเยอะ กลัวบาป”
พี่พยักหน้ารับทราบเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องนอน ช่วยถอดเสื้อให้น้อง “มิน่า ตอนที่พ่อแม่พี่มาบ้าน ถึงได้ยอมให้เข้าบ้าน”
“แต่จะว่าไป ขออนุญาตคบกันแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”
ต้อนเดินตามพี่เข้าห้องน้ำ น้ำอุ่นกระทบร่าง มือใหญ่ฟอกสบู่อาบน้ำล้างตัวให้
พี่พูดเรื่อยๆ “ก็ต้อนบอกว่าไม่อยากคบกันแบบหลบๆ ซ่อนๆ พี่ก็จัดให้ไง”
ต้อนหันมาหาพี่
...ดวงตาวาวเหมือนดาวในคืนเดือนมืด ยิ้มกว้างที่ทำให้หัวใจพองฟู อ้อมกอดที่เป็นมากกว่ารางวัลของคนรอ
จูบย้ำ ซ้ำๆ ทั่วใบหน้า ลำคอ ฝ่ามือที่ลูบไล้สัมผัสทั่วตัว ร่างกายผอมบางยิ่งแตะต้องยิ่งพาลอ่อนไหว
เสียงครางหวาน สอดรับเสียงเรียกชื่อ
ริมฝีปากและปลายลิ้นจูบชิมไปทั่วตัว ร่างเล็กๆ แทบบิดเป็นเกลียวเมื่อพี่ลงลิ้นย้ำที่ช่องทางด้านหลัง
กระทั่งช่องทางที่รัดแน่น ค่อยผ่อนคลาย รอให้พี่สอดประสานช้าๆ มือเล็กกำข้อมือพี่ไว้แน่น น้ำตาอุ่นๆหยาดจากหางตา
“ต้อนครับ”
ต้อนหายใจเข้าลึกๆ พี่สอดเข้าหาจนสุดแล้วหยุดนิ่ง สบตาคู่สวย ก้มลงจูบแล้วขยับสะโพก
ร่างกายตอบรับ กอดรัด เกาะเกี่ยว หลอมรวม หยาดเหงื่อจากปลายคางหยดลงอกบาง เสียงลมหายใจกลายเป็นหนึ่งเดียว หัวใจเต้นแรง ความรุ่มร้อนปะทุขึ้นแล้วระเบิดออก แต่เหมือนยังไม่พออยากได้มากกว่าเดิม ต้องการมากกว่าเดิม
ขอทั้งหมดที่น้องมี
ทั้งหมด....
แสงอาทิตย์แทรกผ่านร่มไม้ผ่านหน้าต่างเข้ามาถึงในห้องนอนกว้าง คนที่นอนอยู่ในแขนขยับตัวนิ่วหน้า
“ชู่ว..หลับต่อเถอะ”
“อือ..” เสียงขานรับแผ่วเบา เปลือกตายังคงหนักอึ้ง ไม่อยากลืมตาตื่นต่อให้ฤทธิ์ยาจะทำให้อาการปวดร้าวที่ก้นกบหายไปแล้ว แต่ก็ยังเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะลืมตาตื่นอยู่ดี
“พี่รักต้อน”
ยิ้มจางๆจากริมฝีปากแดงช้ำ พาให้พี่ยิ้มตาม
“เด็กน้อยของพี่ ต้อนของพี่”

============จบ================
ป๋ามีภารกิจนะครับ ผมทีเลยมาลงแทน จำไม่ได้แล้วว่าทอล์คท้ายเรื่องว่าอะไร
 ขอบคุณที่ติดตามกันตลอดมาครับ
tea ครับ
   

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที

[MyTeaMeJive]

(ตอนพิเศษ "โอ")

เลยเที่ยงมา 10 นาที เกมเดินออกมาจากตึกคณะเศรษฐศาสตร์ มองหารถสีขาวของพี่โอ รู้สึกแปลกใจที่เจ้าของรถไม่อยู่ กำลังหันซ้ายหันขวาถึงได้เห็นว่าพี่โอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ สีหน้าไม่สู้ดี แล้วกดสายไปขณะที่เดินมาหา
“สวัสดีครับพี่ ขอโทษที่ผมลงมาช้า”
“เออ ไม่เป็นไร มีเวลาเหลือเฟือ นัดหมอบ่ายครึ่งใช่มั้ย” พี่โอคนใจดีกดรีโมทปลดล็อครถ
“ครับพี่”
“ไปกินข้าวที่โรงพยาบาลเหมือนเคยแล้วกัน”
“ครับ”
แล้วพี่โอก็เงียบไปจนถึงเกือบถึงโรงพยาบาล เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง พี่โอกดรับสาย
“พี่ขับรถอยู่...ก็พี่นัดกับน้องไว้ว่าจะมา และ ...” พี่โอถอนหายใจแรงๆ แล้ววางโทรศัพท์ไว้ในช่องว่างด้านหน้า โดยที่ไม่ได้กดวางสาย กับคำพูดครึ่งคำที่ค้างไว้
ซึ่งมันแปลว่าพี่โอโดนอีกฝ่ายกดตัดสายไป
เกมเฝ้ามองแล้วเผลอกำมือแน่น ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นมาทันที ริมฝีปากเม้มสนิทแทบเป็นเส้นตรง
“เฮ่ย เป็นไร” พี่โอแหย่ทั้งที่ไม่ได้หันมามองคนที่นั่งข้างๆ
“ทะเลาะกันหรือครับ”
“เออ นั่นแหละ เรื่องปกติ”
เกมมองตรงไปข้างหน้า “พี่ส่งผมที่โรงพยาบาลก็พอ พี่กลับไปหาพี่กบเถอะครับ”

พี่กบเป็นแฟนของพี่โอ คนที่เฝ้าโทรศัพท์ตามจีบกันมานานนับปี กว่าที่ทั้งคู่จะตกลงเป็นแฟนกัน เริ่มเดทด้วยการไปกิจกรรมกับแก๊งต้อน ตั้งแต่โรงพยาบาลสงฆ์ จนถึงพาเกมไปหาหมอ ไปงานบวชอ๋อม แล้วก็งานอื่นอีกตามแต่วาระและโอกาส
ส่วนเรื่องที่มาโรงพยาบาลกับเกมเนี่ย เกมก็บอกอยู่ตลอดว่ามาเองได้ แต่พี่โอก็ยังคงพาพี่กบมาด้วย มันอาจเป็นหนึ่งในกลไกสร้างความเชื่อมั่นของคู่รัก แต่ว่าในช่วงสองอาทิตย์มานี้ พี่โอมาคนเดียว แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นกับตาตัวเองว่า ทั้ง 2 คนกำลังมีปัญหากัน

“ไม่เป็นไร ก็กูบอกแล้วว่าจะมาแทนแม่มึง กูก็ต้องมา”
“ถึงแม่ผมมา บางทีพี่กับพี่กบก็มาด้วย”
“ก็เออ รับปากไว้แล้วนี่นาว่าจะช่วยก็ต้องช่วย”
แต่เกมส่ายหน้า “ผมเป็นคนอื่นนะครับพี่ แต่พี่กบเป็นแฟนพี่”
“เออ มึงคุยกับหมอแค่ครึ่งชั่วโมง เสร็จแล้วกูค่อยไปหาก็ได้” โอบอกผ่านๆ ทำให้เรื่องมันกลายเป็นเรื่องเล็กจิ๋ว จัดการได้
แต่เกมคนเครียดและจริงจังหันมาย้ำกับพี่โอ “นะครับ พี่ไปหาพี่กบ อย่าทะเลาะกันเพราะผม”
“เฮ้ย ไม่ได้ทะเลาะกันเพราะมึงหรอกน่า”
เกมจ้องหน้าพี่โอ ทวนคำพูดของพี่โอช้าๆ  “....พี่นัดกับน้องไว้ว่าจะมา....”
...ห่าโอ..ลืมไปว่าไอ้เกมมันเด็กเก่ง สมองเพชร....
 “เออ เขาก็อยากให้ไปหาเขามั่ง อยากไปเที่ยวด้วยกันโดยที่ไม่มีเพื่อน ไม่มีน้องๆ ก็เออ กูคงให้เวลาเขาน้อยไปจริงๆ”


พี่โอจอดรถที่ลานจอดแล้วก้าวลงจากรถ เกมพูดเรื่อยๆ “ ไม่เห็นเคยได้ยินไอ้ต้อนมันจะเรียกร้องอะไรแบบนี้ กับพี่อ๋อมเลย”
“เฮ่ย.....” พี่โอคนดีทำเสียงเตือน
เกมได้แต่ยิ้มแห้งๆ “ผมก็แค่พูดเปรียบเทียบเท่านั้นแหละ”
“แค่เปรียบเทียบเท่านั้นนะโว้ย”
โอนี่ก็แปลกว่ะ ทีน้องกบแฟนมัน มันกลับไม่ค่อยหวง ดันข้ามฟากข้ามฝั่งมาหวงต้อนแทนไอ้อ๋อมเพื่อนรักอย่างออกหน้าออกตา

“ผมรู้หรอกน่า แต่จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่เจอใครที่จะมาทำให้ผมรู้สึกดีเวลาที่อยู่ใกล้ ได้เหมือนกับมัน”
เกมพูดแล้วหันมาหาพี่โออีกครั้ง “พี่กบยังเป็นคนที่พี่รู้สึกดีเวลาที่ได้อยู่ใกล้อยู่หรือเปล่าครับ”
พี่โอไม่ตอบ แต่เดินนำไปที่แผนกผู้ป่วยใน วางบัตรแล้วออกไปกินข้าว รอเวลาที่เกมนัดคุยกับจิตแพทย์
หัวข้อที่คุยกันเปลี่ยนไปเป็นเรื่องการเรียน และกิจกรรม
พอพี่โอมาส่งที่หน้าปากซอยบ้าน เกมถึงได้กดโทรศัพท์หาต้อน

โอขับรถต่อมาที่มหาวิทยาลัยของกบ พลิกดูนาฬิกาข้อมือไม่แน่ใจว่าเรียนเสร็จหรือยัง โทรหาก็ไม่รับสาย ได้แต่ถอนหายใจโยนทิ้งไปเรื่อย
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไม่พอใจ ถ้าการดูแลเกมทำให้ไม่สบายใจ หรือไม่ชอบก็น่าจะพูดจาบอกกันก่อน หรือที่ไม่ชอบที่อยู่กับเพื่อนมากเกินไปก็น่าทักท้วงกันล่วงหน้า
แต่กบก็เคยบอกกันแล้วนี่นา ว่ายังไงก็ได้ขอแค่ไม่เจ้าชู้
แปลกเหมือนกันที่ทำไมอยู่มาวันหนึ่ง ไม่ว่าจะทำอะไร หรือไม่ทำอะไรมันถึงได้ไม่ถูกใจไปเสียทั้งหมด
ไม่ถูกใจโดยที่ไม่มีการแจ้งเตือน ไมมีการส่งสัญญาณให้รู้ตัวเลยสักนิด
หาที่จอดรถเสร็จก็เดินเตร่แถวตึกเรียน จนเจอรุ่นน้องที่รู้จักชี้บอกว่าห้องของกบยังเรียนอยู่ถึงได้นั่งคอยแถวหน้าตึกเรียน
จนกระทั่งเลิกเรียน เห็นกบเดินออกมาจากอาคารเรียนพร้อมกับกลุ่มเพื่อน ตอนนี้เองที่โอสังเกตเห็นว่า หนุ่มนักศึกษาชายคนหนึ่งถือกระเป๋าสะพายของกบอยู่
ยังไม่แน่ นี่มันระยะไกลอาจมองพลาด
แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ถึงได้แน่ใจ กบไม่ได้สะพายกระเป๋า ทั้งไม่ได้ถือหนังสือเรียนเอง
กบเจ็บมือหรือเปล่า ไม่นี่
ท่าทางเหมือนไม่สบายจะเป็นลมมั้ย ไม่นี่ หัวเราะกันดีกับเพื่อน
ท่าทางมีความสุขดีไม่เหมือนคนที่เมื่อเที่ยงใส่ไม่ยั้งมาทางโทรศัพท์เลยสักนิด
มีความสุขจนมองไม่เห็นคนๆนี้
หนุ่มโอ ผู้มีมนุษยสัมพันธ์อันดีหยุดยืนนิ่ง
วินาทีแรกมันเหมือนชาไปทั้งตัว แล้วมันก็กลายเป็นอุ่น จากหัวใจไปจนถึงปลายนิ้วมือ และเส้นผม ยิ้มเล็กๆ มันผุดขึ้นมาเองที่มุมปาก
แล้วก็เบา......
เพียงแต่ตอนที่จะหันหลังเดินจากมา กลับได้ยินเสียงของกบเรียกไว้ เมื่อหันไปมองหญิงสาวหน้าตาซีดเผือด วิ่งมาหา
“พี่โอ ไปโรงพยาบาลกับเกมไม่ใช่หรือคะ” 
“ฮื่อ เสร็จแล้วก็มาหากบ เห็นว่ากบไม่พอใจที่พี่ไม่มีเวลาให้ เลยจะมาชวนไปดูหนัง”
“พี่โอ” กบเหลือบตาไปมองหนุ่มอีกคนทางด้านหลัง
หนุ่มโอคนใจดี ยืนมือล้วงกระเป๋า ส่งยิ้มกว้าง “ขอให้มีความสุข”

แล้วในตอนที่อ๋อมกลับเข้าบ้านหลังเลิกเรียนตอนทุ่มหนึ่งก็พบว่า รถของโอมาจอดอยู่หน้าบ้าน ส่วนตัวเจ้าของรถไปอยู่บ้านต้อน นั่งคุยอยู่กับแม่ต้อน
“สวัสดีครับแม่” อ๋อมสวัสดีแม่แล้วหันไปพยักหน้ากับโอ “ไรของมึงวะนั่น มาก็ไม่โทรหา”
“ก็เรียนเสร็จก็แวะมาคุยขอกินข้าวเย็นก่อนไปกินเหล้ากับมึงไง”
“ไปข้างนอกกันหรือฮะ” ต้อนชะโงกหน้าออกมาจากในครัว คาดว่าเพิ่งล้างจานชามเสร็จ
“กินนี่ก็ได้เดี๋ยวโทรหาทูกับเฟียตก่อน” โอบอกแล้วลุกออกไปโทรศัพท์
แม่ต้อนทำขยิบตา ป้องปากกระซิบกับอ๋อม “เห็นต้อนบอกว่า เกมโทรมาหาเล่าว่าโอมีปัญหากับแฟน”
อ๋อมพยักหน้ารับทราบ เดินไปหาโอแกล้งตะโกนใส่โทรศัพท์ “เร็วเลยนะโว้ย ซื้อไก่จ๊อปากซอยกับโซดามาด้วย บ้านกูเหลือแต่ผักกาดกระป๋อง กับปลาสลิด”
โอหันมาหาเพื่อนทันที “กูอยากกินยำปลาสลิด”
“เออ ได้ยินมั้ยทู ด่วนๆ”
คาดว่าพี่ทูจะส่งเสียงด่ามาตามสาย เพราะคนช่างแกล้ง 2 คนตรงนี้พากันหัวเราะร่วนแล้วหันมาสวัสดีแม่อีกครั้งก่อนที่จะออกไปจากบ้าน

คุณนายเรียบกริบหันมาหาต้อน “ยังไงน่ะต้อน”
“ทวนข้อความนะฮะ เกมมันโทรมาหาผม บอกว่า ไม่เจอกับพี่กบมาหลายวันแล้ว พี่โอมาคนเดียว แล้ววันนี้ ได้ยินพี่กบใส่พี่โอเป็นชุดทางโทรศัพท์ แล้วพี่โอก็นิ่งๆไป เกมมันกลัวว่าจะทำให้เขาทะเลาะกัน”
แม่ขมวดคิ้วเรียบเรียงเหตุผล “ถ้าเรื่องที่โอมันดูแลคนนั้นคนนี้ มันไม่น่าจะทำให้ทะเลาะกันได้หรอก เพราะโอมันก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร แล้วใช่ว่า มันจะดูแลเกมตลอด 24 ชั่วโมงหรือทำงานอาสาของมันจนผิดนัดนี่นา มันน่าจะมีเรื่องอื่นด้วยน่ะแหละ”
“ก็เห็นพี่โอคุยกับแม่ตั้งนาน ไม่หลุดเรื่องอะไรเลยเหรอ”
“คุยเรื่องการเมือง เรื่องละครสิ ไม่เห็นมีอะไรเลย”
“ว้า คุณนาย ฝีมือตกว่ะ ไม่ได้เรื่องเล้ย”
“เดี๋ยวจะโดนต้อน” แม่ทำท่าหงุดหงิด แล้วก็หันไปมองบ้านข้างๆ “คงมาเพราะไม่สบายใจเฉยๆมั้ง เค้าก็มากินเหล้ากันเรื่อยๆ อยู่แล้วนี่”
“เป็นห่วงหรืออยากรู้ครับคุณนาย”
“เป็นห่วงสิ โอมันเป็นคนดี”
“อ่ะ จิง ดิ” ต้อนทำหูตาวาว
“อย่ามาเยอะต้อน ไปล้างห้องน้ำไป”
“ล้างเสร็จผมไปบ้านโน้นได้มั้ย”
“ดูก่อน ถ้าความประพฤติดีจะให้ไป” คุณนายทำกอดอก
“เหอะ เดี๋ยวเค้าจะฟ้อง คุณชายหล่อเสมอ ว่าเมียโหด”
“ไม่ใช่อย่างนั้น เขาเพื่อนกัน ให้เขาคุยกันก่อน เราไปนั่งเสนอหน้าอยู่ เกิดเขามีเรื่องที่ไม่อยากให้เรารู้ไง”
“เออ เนอะ งั้นไปล้างห้องน้ำละ”
ต้อนผละจากแม่ไปง่ายๆ เดินเข้าห้องน้ำทำงานตามที่แม่บอก

ส่วนอ๋อมกับโอ พอเข้ามาบ้านนี้ได้ โอก็เดินทะลุต่อไปถึงครัว
“อ๋อม เอายำปลาสลิดนะ แล้วมึงมีอะไรอีกเนี่ย” คนใจดีทวนคำสั่งรายการกับแกล้ม มือก็เปิดตู้เย็น ตู้กับข้าวไปเรื่อย
“ต้มยำอะไรดี เอาต้มยำกุ้งนะ” บอกแล้วก็หยิบแพ็คกุ้งออกมาวาง พร้อมกับเครื่องต้มยำ
อ๋อมเปิดประตูครัว เปิดหน้าต่าง ปล่อยให้โอมันรื้อบ้านไปตามเรื่อง
“อย่าลืมเคาะน้ำแข็งใส่กระติกด้วยนะ”
“เออ เดี๋ยวกูจัดเอง มึงไปจัดการเรื่องของมึงเหอะ”
จนกับแกล้มเสร็จแล้ว เหล้าแก้วแรกผ่านไปแล้ว ทูกับเฟียตถึงได้มา คนตาดุเดินนำเข้ามาในบ้าน แล้วนั่งลงข้างๆโอ
“หิวชิบหาย เฟียตแมร่งกว่าจะไปรับได้”
ทูบุ้ยปากไปหาเฟียต “มาก่อนเดี๋ยวแมร่งก็งอนอีก”
“ไอ้เฟียตเนี่ยนะงอน ถ้าบอกว่ามึงงอนสิน่าเชื่อ”
เฟียตปล่อยให้เพื่อนทะเลาะกันไป ส่วนตัวเองเดินถือถุงอาหารเข้าไปในครัว เทใส่จานแล้วถือออกมาวางให้
“อ่ะ ไก่จ๊อมึง”
“ดีมากเพื่อน” โอถือส้อมจะจิ้มไก่จ๊อ แต่อ๋อมยกจานหนี “เฮ่ย บาปนะมึงคนจะกินเสือกแย่ง”
“บอกกูมาก่อน มึงเลิกกับกบแล้วใช่มั้ย”
โอกวาดตามองเพื่อน แล้วพยักหน้า “เออ..”
ทูทำหน้างง “ทำไมมันง่ายนักหล่ะ พวกมึงคุยกันเป็นปีๆ กว่าจะคบกัน แล้วพอจะเลิกกัน ก็เลิกง่ายๆ ไม่มีอาการติดค้างอะไรเลยเหรอ”
โอจิ้มไก่จ๊อ ใส่ปาก เคี้ยวช้าๆ เหมือนพยายามซึมซับรสชาติของอาหาร ต่อให้เพื่อนทั้ง 3 คนรอฟังให้พูดมันก็ยังเคี้ยวไปเรื่อยๆ จนหมดคำ “ที่จริงมันไม่ปุบปับหรอก มันมีเค้าลางมานานแล้ว เพียงแต่กูไม่ได้ยอมรับ คิดว่าเขาก็มีเพื่อนของเขา สังคมของเขา ก็ไม่เข้าไปยุ่ง เพียงแต่ตอนหลังๆ เขาชี้ข้อเสียของกูเยอะมาก จนมีประโยคที่มันค้างคาในใจ ก็คิดว่าเพราะกูทิ้งช่วงห่างมากไปเลยทำให้เขาคิดหรือเปล่า ก็พยายามไปหาเขามากขึ้น แต่ไอ้ประโยคนั้นมันก็ยังไม่หายไป”
“ประโยคอะไร” ทูถาม
แต่เฟียตตอบ “กบคิดว่ามึงเป็นเกย์กับไอ้เกม”
“บ้าสิ” ทูหันมาดุเฟียต แล้วก็กลับมาย้ำกับโอ “จริงสิ”
โอพยักหน้า “ไม่ใช่แค่เกมหรอก บางทีก็ว่ากูชอบอ๋อม เป็นกิ๊กกับมึงไปเรื่อย ทั้งที่ก็เห็นๆกันอยู่...ไม่น่าจะมีคำถามแบบนี้ได้เลย ก็ยังเอามาถาม”
อ๋อมนิ่งอึ้ง “ขอโทษนะโอ”
“เฮ้ยมึงจะมาขอโทษกูเรื่องอะไร เรื่องไอ้เกมน่ะ กูทำด้วยความสบายใจ มันเป็นความภูมิใจของกูที่มึงฝากให้กูดูแลคนๆหนึ่งให้ดีขึ้น ได้เห็นมันดีขึ้นช้าๆ ก็แค่นั้น”
“ต่อไปให้ต้อนมันไปกับเกมก็ได้”
“ไม่ได้ๆ” โอรีบยกมือห้าม “มันเพิ่งบอกกูว่ามันยังรักต้อนอยู่”
“แต่ถ้าทำให้มึงทะเลาะกันกับกบ เรื่องต้อนกับเกมน่ะ กูไว้ใจเด็กกูว่าไม่มีทางวอกแวก เว้นเสียแต่ว่ามึงรู้ตัวว่ามึงรักไอ้เกม”
“กูไม่ได้รักไอ้เกมแบบที่มึงรักต้อนแน่นอน ฟันธง ยืนยัน คอนเฟิร์ม มันเหมือน....เหมือนมันเป็นลูกชายกูน่ะ มึงรู้มั้ยตลอดเวลา มันอาจพูดถึงแม่แบบหลุดมานานๆครั้ง แต่มันไม่เคยพูดถึงพ่อเลย”
“ความคิดของคนดี กูไม่ค่อยเข้าใจเลยว่ะ” เฟียตบอกขณะที่ตักปลาสลิดป้อนให้ทู
“ขอบใจที่ชม แต่ก็อย่างที่ว่าน่ะ หลังๆมานี้ กบยังชี้ให้กูมองเห็นความไม่ดีของกูหลายเรื่อง คุยกันทีไรเขาก็โมโหทุกที แม้แต่วันนี้” โอยกเหล้าขึ้นจิบ “แต่วันนี้ พอเสร็จจากเรื่องไอ้เกม กูก็ไปหาเขาที่มหาลัย ก็เลยเห็นและรู้ว่าเพราะอะไร กูถึงได้มีข้อเสียเยอะนัก...”
ทูทำท่าหมดแรง “จบข่าว จะไปทำไมต้องหาเรื่องทะเลาะกันด้วยวะ”
“กูไม่เคยทะเลาะกับเขานะ ได้แต่คิดว่า ทำไมกูไม่มีดีอะไรสักอย่างเลยวะ”
อ๋อมกอดคอเพื่อนไว้ “ยังไงกูก็ต้องขอโทษ เรื่องมันเริ่มจากกูฝากให้มึงดูเกม ดูต้อนช่วงที่กูไม่อยู่ มึงก็ทำตัวเป็นคุณพ่อแสนดีดูแลเด็กๆไปหาหมอ กินยา กินข้าวไปเรียน จนมึงกับกบคบกันแล้ว กูก็ยังเคยตัวให้มึงดูแลเด็กๆอยู่ แทนที่จะมาจัดการเสียเอง”
“ไม่หรอกน่า ไอ้เกมเองมันก็บอกว่า มันมาโรงพยาบาลกับแม่มันเองได้ หรือไม่มันก็มาคนเดียวได้ ไอ้ปลา ไอ้นนท์ มันก็บอกว่ามันมาได้ แต่กูนี่แหละที่คิดว่าอยากให้กบได้รู้จักการช่วยคนอื่นแบบ ทำให้เสร็จเรื่อง ไม่ใช่ทิ้งไว้ค้างๆคาๆให้คนอื่นมารับช่วง”
“เจตนาจะหากิจกรรมทำร่วมกับแฟนด้วยว่างั้น” เฟียตเสริม
“เออ แบบนั้นแหละ ไม่อยากให้เขาดีแต่เดินช็อป เสื้อหรู รองเท้าใหม่ ก็ตอนที่คุยกัน ก็เห็นเขาชอบให้กูเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ พาไปทำบุญด้วยกันก็ชอบอยู่นะ แต่ทำไม พอผ่านไปแล้ว ทำไมทุกอย่างมันถึงได้ไม่ถูกใจเขาไปซะได้”
“เขาไม่ชอบแม้กระทั่งงานอาสาที่มูลนิธิเด็กที่มึงไปทำด้วยหรือ” อ๋อมถาม
“อือ ก็ถึงบอกว่า ไม่ใช่แค่เรื่องเกมหรอก ไม่มีอะไรถูกใจสักอย่าง”
เพื่อนแต่ละคนมองแก้วเหล้าในมือ ขณะที่โอ พูดไปเรื่อยๆ
“ตอนที่ไปงานอาสาที่มูลนิธิครั้งแรกเลย ก็เหมือนเขาจะไม่ค่อยชอบเด็กๆที่นั่น แต่มันเป็นก็เป็นแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ เพราะเขาเป็นแบบนั้น วิธีคิดของเขาเป็นแบบนั้น ผลของชีวิตเขาถึงออกมาแบบนั้น ประสบการณ์ทำให้คนต่างกัน ตอนนั้น พวกมึงก็ไปด้วยนี่นา”
ทูพยักหน้า หันไปเล่าเรื่องให้อ๋อมฟัง “ได้ยินที่เขาบ่นแต่กูไม่ได้ติดใจอะไรไง ก็คิดอย่างไอ้โอแหละ คนไม่เหมือนกัน แต่ประเด็นคือเราไปทำอะไรที่นั่น แล้วจะให้กูไปบอกไปเตือนเขาเหรอมันก็ไม่ใช่”
“ก็เลยเปลี่ยนไปที่โน่นที่นี่” โอเล่าต่อ “แต่มันไม่ใช่ประเด็นหรอก มีน้ำท่วม ภัยหนาวก็ไปช่วยกัน เขาก็ไปดี มีบ่นๆบ้าง แต่ก็ไปด้วยกัน”
“แต่มาวันหนึ่งเขากลับเอามารวมกันหมด” เฟียตต่อเรื่องให้
“เออ มันคงไม่ใช่ทางเขามาตั้งแต่แรกน่ะแหละ” โอสรุป
“ตอนที่ฟังมึงเล่าเรื่องมันสนุกดี แต่พอลงมือทำแล้วมันเหนื่อย พอวันหนึ่งมีคนใหม่เข้ามา แล้วท่าทางชีวิตจะสบายกว่าก็ไป” อ๋อมพูดแล้วส่งแก้วเหล้าให้เพื่อน “งั้น...กูก็ว่าดีแล้ว ดีกว่าเสียเวลา”
“เออ ดีกว่าเสียเวลา กูก็คิดอย่างนั้นแหละ พอเห็นเขาอยู่กับอีกคน แล้วเขายิ้มได้ หัวเราะ มีความสุขดีก็เลยรู้สึกว่า อย่างนี้นี่เอง โคตรโล่ง...”
โอบอกแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ
“ไม่เสียดายเลยเหรอ” ทูถาม
โอหันมาหาเพื่อนตาคม “ถ้าวันหนึ่งมึงเห็นไอ้เฟียต เดินอยู่กับหนุ่มน้อยน่ารักอ่อนหวาน ยิ้มเก่งช่างเอาใจมึงจะเสียดายมั้ย”
ทูนิ่งอึ้ง ไม่กล้าหันไปมองเฟียต
ไอ้ตี๋โย่งมันก็ช่างรู้ใจพูดเรียบๆ แต่ประดับด้วยรอยยิ้มกว้างตามนิสัยของมัน “ไม่ใช่สเป็ค กูรักคนดุ และจริงจัง ไม่ใช่คนอ่อนหวาน อันนั้นต้องไปถามอ๋อม”
ทูถึงได้เหลือบตามองไอ้เฟียต พอเห็นว่ามันมองอยู่ กับรอยยิ้มเปิดเผย ก็เขินจนต้องฟาดหลังมือ
“สัด ฉลาดตอบนะมึง”
เสียงหัวเราะดังลั่นบ้าน ทูเลยหันมาพาลเพื่อนอีก 2 คน
“พวกมึงน่ะแหละ ขึ้นต้นอะไรก็ได้ ลงท้ายหันมาหากูทุกที”
“อ้าว แสดงว่ามึงเป็นที่รักของเพื่อนไงทู” อ๋อมบอกแล้วหันไปพยักหน้ารู้กับกับโอ
“สัดเหอะ ไอ้หงึกหงักแบบนี้มาอีกละ กูละโคตรเกลียด”
เสียงเฮดังขึ้นอีกครั้ง กับเสียงออดหน้าบ้าน อ๋อมรีบลุกออกไปดู เด็กสาวยืนอยู่หน้าบ้าน ในมือถือถุงพลาสติกใส่ขวดนมกับไข่ไก่
“อ้าวเน็ต”
“หนูเอาของมาส่งค่ะพี่”
“ทำไมมาตอนนี้ล่ะ” อ๋อมหันไปมองนาฬิกามัน 2 ทุ่มกว่าแล้ว
“พรุ่งนี้เช้าหนูต้องไปต่างจังหวัดกับพ่อแม่น่ะค่ะ ฝากน้ามาดูร้านให้ หนูเลยมาส่งของก่อน”
ส่วนที่บ้านข้างๆ ต้อนเปิดประตูโรงรถออกมามอง แล้วเรียก
“ของเราด้วยหรือเปล่า”
“ด้วย” เน็ตหันไปส่งยิ้มกว้าง ต้อนเลยเปิดประตูบ้านออกมารับขวดนม
อ๋อมถามต่อ “ไม่อยู่กี่วันน่ะเน็ต”
“วันเดียวค่ะ งานศพญาติทางฝั่งพ่อน่ะค่ะ กลับดึก แล้ววันถัดไปหนูมาส่งนมแต่เช้าเหมือนเคยนะคะ”
เน็ตตอบอ๋อมกับต้อน แล้วหันไปส่งยิ้มให้กับอีกคนที่เดินตามออกมา
“คุ้นๆหน้าว่ะ” โอทัก
“หนูชื่อเน็ตค่ะเคยเห็นพี่ไปรับพี่กบที่คณะ แล้ววันนี้ ตอนที่พี่ไปหนูก็อยู่แถวนั้น”
มีเสียงหัวเราะคึคึมาจากไอ้ตี๋โย่งที่ยืนพิงกรอบประตูบ้าน ทำให้โดนคนดุหันไปขึงตาใส่
ส่วนไอ้คนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้ารถจักรยานส่งของไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยสักนิดดันพาลยิ้มเขินหน้าแดงซะเอง จนอ๋อมต้องโอบไหล่พาเดินกลับเข้ามาในบ้าน
เน็ตพลอยเก้อตามไปด้วย เหลียวมองซ้ายขวา เหลือแต่เน็ตกับโอ
“หนูไปนะคะ”
“เดี๋ยว” โอร้องเรียก “ร้านน่ะ...ร้านอยู่ที่ไหน”
“ร้านขายของชำตรงปากทางเข้าหมู่บ้านน่ะค่ะ ไม่ใช่เซเว่นปากซอยใหญ่นะคะ”
“ร้านเล็กๆร้านนั่นน่ะเหรอ”
“ค่ะ” เน็ตตอบแล้วหันไปเตะขาตั้งจักรยาน
“แล้ว ถ้า...เวลาพี่มา แล้วพี่จะสั่งของ”
เน็ตหันมาหยุดมองจ้องหน้า แล้วค่อยคลี่ยิ้ม “ถามพี่อ๋อมค่ะ”

รถจักรยานส่งของแวะไปส่งนมที่บ้านหลังอื่น แล้ววนกลับออกไป โอถึงได้หันไปมองเพื่อน 2 คน
“เพื่อนกูไม่เจ้าชู้” ทูบอก
“ไม่สักนิด มันแค่รักทีละคน” เฟียตช่วยเสริม
“ดูให้ดีนะโว้ย” คนตาคมไม่ลืมให้สติ
“ดูให้ดีแน่นอน แต่ตอนนี้กูกำลังคิดอยู่ว่า จะโดนไอ้อ๋อมมันใช้ให้ทำอะไรแลกกับเบอร์โทรวะ”

========จบตอนพิเศษ==========
วันพุึธนี้ตอนพิเศษต้อนอ๋อมนะครับ
tea ครับ

[samsoon@doll]

ต๊ายยยยยยยยยยยยย ตอนแรกแอบคิด นึกว่าจะโอ เกม อิอิ ว่าแต่ชะนีหน้ากบนี่แรงเนอะ เบื่อจังพวกจะเลิกแล้วหาเรื่องเนี้ย

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

เย้~~~~~~~~~~~~~~~~~!!!~~~ ตอนพิเศษ,,