หัวข้อ: "MyBoy"

[konnarak]

พี่อ๋อมหื่นสุดๆๆเเล้วน้องจะได้น้อนป่ะเนี้ย    สงสารต้อนอยากไปช่วยจังเลย     




 

[Gohan]

ฮ่าๆๆ น้องต้อนสุข สงสัยจะขาดพี่อ๋อมไม่ได้แล้วล่ะ
แม้แต่ไข่ดาว ยังไม่รอด เอิบ...
ว่าแต่คุณนายไม่อยู่แบบนี้ น้องต้อนท่าจะโดนจัดหนัก
รออ่านคู่ทูเฟี๊ยตต่อไป อิอิ

ขอบคุณครับ คนเขียนก็รักษาสุขภาพด้วยเช่นกันนะ
ปล.จัมโบ้บอกรักน้องทีที่ซู้ด วันหลังเอาไข่ 10 ฟองมาให้กินอีกนะ 

[ppmayuree]

ตอนแรกนึกว่ามาซ่อมเฉย ๆ เลยมองผ่าน ๆ กลับมาดูอีกที
ตอนพิเศษนี่หว่า
ฟ้าเหลืองแน่ ๆ +

[MimZiiz]

พี่อ๋อมสงสารน้องบ้างก็ดีนะ

[Kfc_Pizza]

 

[Whatever it is]

น่ารักกันทุกคู่เลย 

แต่ขำโออะ ชิลเสมอ อกหักแบบชิลๆ 

[anukul]

ชอบมาก   มาอีกนะครับ

[Pepor]

พี่อ๋อมหื่นอ่ะ เดี๋ยวแม่เค้ากลับมาเถอะจะโดนแม่ยายสั่งเก็บแน่ๆ ^__^

[dek_jun_rai]

โอ้...... 

[anukul]

มาอีกนะครับ  ชอบๆๆๆๆ

[หลงไหลในม่านหมอก]

พี่อ๋อม น้องต้อน น่าร๊ากกก

คนแต่งก็น่าร๊ากกก  ขอบคุณคร๊าบบบ

[a_tapha]

เอิ่ม เค้ารอตอนนี้มาทั้งเรื่อง หุหุ ไม่ได้หื่นน๊า 

[BeeRY]

เหมือนโลกนี้มีแต่สองเราจริงๆเลย
ตอนนี้น้องทีทอดไข่เก่งขึ้นยังคะ 
เรื่องทำกับข้าวนี่มันความสามารถเฉพาะตัวจริงๆ พี่ทำยังไงก็...เป็นคนกินอย่างเดียวดีแระ
วันอาทิตย์กลับหอแล้วจะรออ่านนะค้า

[Apollo]

อ่านตอนเดียว น้ำท่วมเลยยย 555

[-~iK@iZ_KunG~-]

ตอนพิเศษน่ารักมากครับ เข้ามารอตอนต่อไปครับ

[tamekung]

พี่อ๋อมจัดเต็ม 
พ่อแม่น้องต้อนไปฮันนีมูนบ่อยแบบนี้
ลูกต้อนจะโทรมเอานะคะ (แต่พี่อ๋อมเค้าชอบล่ะ)


ปล.น้องที 10ฟองง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค๊าไจฟ์น้องที 

[เกี๊ยวกุ้ง]

เอิ่มมมมม พี่อ๋อมคะ...
พี่เมาค้างอยู่มิใช่หรา...แต่ไหงมีเรี่ยวแรงหื่นใส่น้องต้อนขนาดน้านนนนนนน

[nolirin]

วันนี้วันอาทิตย์  :m1:เค้าแวะมารอ

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ เฟียตทู

ทูตื่นเช้าอาบน้ำแต่งตัวเดินไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ เสร็จแล้วก็กลับไปนั่งพิมพ์รายงานอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านของตัวเอง เสียงหลานๆเล่นอยู่ในสนาม เป็นหนึ่งในความคุ้นเคย ไม่ได้ทำให้รำคาญ
อีกมุมหนึ่ง นุชพาย่าเดินเล่นออกกำลังกายหลังอาหาร 
พ่อกับแม่อยู่ในบ้าน รวมถึงพี่วรรณกับแฟนด้วย
นั่งมองๆ แล้วก็เลยนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
บางอย่างที่ไม่เคยคิดมาก่อน
มองหลานเล่นกันเพลินๆ ประตูบ้านก็เปิดออก ไอ้ตี๋โย่งถีบรถมอเตอร์ไซค์คันเดิมของมันเข้ามาจอดที่โรงรถ ส่งยิ้มระยะไกล 100 เมตรมาถึงคนนี้ แล้วเดินไว้กราดมาตั้งแต่ย่า แวะบ้านไปไหว้พ่อแม่ พี่วรรณกับพี่เขยแล้วถึงได้มาบ้านนี้

จะว่าไปขั้นตอนแบบนี้เฟียตมันก็ทำตามที่ทูทำอยู่ทุกวันน่ะแหละ
“เที่ยงไปดูหนังกันมั้ย” ตี๋โย่งถามตั้งแต่ยังไม่ก้าวขึ้นบันไดระเบียงบ้าน
“ดูก่อน การบ้านกูส่งวันจันทร์ มึงก็ทำการบ้านมึงสิ” ทูชี้กระเป๋าเป้หลังที่ใส่โน้ตบุ๊คของเฟียต
“ไปเที่ยวแล้วกลับมาทำก็ได้”
“ดูหนัง เที่ยวห้างทุกอาทิตย์ไม่เบื่อหรือไง”
“ไม่หรอก ทูน่ะแหละบ้านอยู่นี่ ที่ทำงานอยู่นั่น แล้วก็ไปเรียน เบื่อมั้ย” ตี๋โย่งพยักหน้าไปที่ตึกแถวด้านหน้า ที่เป็นทำงาน
“ไม่อ่ะ กูก็มีนัดกินข้าวกับเพื่อนกับ.....คนอื่นตลอดแหละ”
ทูเว้นวรรคคำขณะที่มองตามหลังคนที่เดินเข้าบ้านไปเก็บกระเป๋า
แต่เท่าที่เห็นเฟียตมันก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะตัวมันเองก็ไปกินข้าวเย็นกับกลุ่มที่เรียนโทเหมือนกัน
ทูยักไหล่แล้วหันมาพิมพ์รายงานต่อ ส่วนเฟียตก็หยิบโน้ตบุ๊คของตัวเองกับหนังสือออกมานั่งทำงานเหมือนกัน ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาทำรายงานของตัวเอง จนเที่ยงถึงได้ลุกไปกินข้าวที่บ้านใหญ่แล้วก็เดินกลับมาที่บ้านเล็กเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ อากาศข้างนอกร้อนขึ้นเลยต้องขนของเข้ามาในบ้าน

“มึงอยู่ของมึงเงียบๆแบบนี้ทุกอาทิตย์เลยหรือ” ไอ้ตี๋โย่งถาม
“ไม่เงียบสักหน่อย ไม่ได้ยินเสียงเด็ก เสียงเอะอะโวยวายของคนงานหรือไง”
“ได้ยิน แต่กูหมายถึง ไม่มีใครเดินมาคุย หรือมึงไม่แวะไปคุยไปหาพ่อแม่เลยหรือ”
“ก็คุยกันอยู่ทุกวัน”
เฟียตมองหน้าทูนิ่ง ๆ “มึงอารมณ์ไม่ดี”
“กูอารมณ์ดี”
“มึงกำลังอารมณ์ไม่ดี”
“กู อารมณ์ ดี” ทูกระแทกเสียง
เฟียตนั่งพื้นเหยียดขาออก ดวงตาจ้องมองโทรทัศน์
“อยากให้กูกลับมั้ย”
ทูตอบโดยที่ไมได้หันมามองหน้า “เรื่องของมึง”
เฟียตพยักหน้า เก็บของใส่กระเป๋าเป้หลัง ทูไม่แม้แต่จะหันมามอง แต่พอจะเปิดประตูก้าวขาออกจากบ้านไอ้ตี๋โย่งก็ถอนหายใจ
“หลังสอบส่งรายงานนี่เสร็จแล้วกูจะไปฟิลิปปินส์กับแม่สองอาทิตย์นะ”
“ฟิลิปปินส์” ทูทวนคำ
เฟียตหันมาหาทู ทำเสียงประหลาดใจพอกัน “ก็ฟิลิปปินส์ทำไมล่ะ”
“ก็เออ ไปทำไมฟิลิปปินส์”
“ก็แม่กูเป็นฟิลิปปินโน เขาไปงานครบรอบวันตายของตา” ไอ้ตี๋โย่งดูอึ้งปนงง “มึงไม่รู้เหรอ ว่าแม่กูไม่ใช่คนไทย”
“กูจะรู้ได้ไง มึงเคยเล่าเรื่องครอบครัวของมึงหรือไง” ทูพูดแล้วลุกเดินเข้ามาหาจ้องหน้าจนหน้าเฟียตแทบทะลุหลัง “เจอกันมาจนจะครบปี มึงเคยพากูไปหาพ่อแม่มึงมั้ย ไม่เคยแม้แต่จะพูดถึง มึงสนใจแต่จะเอากูเท่านั้นแหละ”
ไอ้ตี๋โย่งยกยิ้มมุมปาก “กูเคยพูดถึงแม่ว่าเขาติดละครหลังข่าว ส่วนเรื่องที่กูสนใจแต่จะเอามึงนั่นถูกต้อง เพราะกูอยากเป็นหนึ่งเดียวกับมึง แต่กูไม่เคยรู้ว่ามึงอยากรู้จักแม่กู”
“กูไม่.....เออ เรื่องของมึงเหอะ อยากเข้าใจอะไรก็ช่างมึงเหอะ”

...โมโหแมร่งว่ะ โมโหจนบรรยายไม่ถูก แล้วมันบรรยายอะไรของมันวะ อยากเป็นหนึ่งเดียว แล้วกูจะเหวี่ยงยังไงละวะทีนี้

เฟียตเดินกลับมาวางกระเป๋าเป้หลังไว้ที่เดิม มองคนฮึดฮัดท่าทางเหมือนอยากด่าแต่เรียงคำพูดไม่ถูก

“ที่จริง ตามหลักสุขศึกษาเขาว่า เอากันหลังกินอิ่มเนี่ยมันไม่ดีต่อสุขอนามัย แต่ตอนนี้ขอยกเว้นหน่อยเหอะ”
“สัด มึงนี่มัน...” ทูผลักอกกว้างของไอ้ตี๋โย่ง เบี่ยงหน้า บิดตัวหนีจากคมจมูกที่ไล่ตาม “สัดๆๆๆๆ ปล่อยเลย กลางวันแสกๆ นะมึง คนเต็มบ้าน เหี้ย ปล่อยกู๊….”
...กูกำลังโกรธ กำลังงอนมึงไม่เข้าใจหรือไง...

เสียงสูดปาก กอบอากาศเข้าสู่ปอดอบอวลในห้องนอนของบ้านหลังเล็ก หยดเหงื่อแตะแผ่นอกบางเมื่อคนตัวสูงโย่งขยับสะโพก ขณะที่เร่งมือชักให้อีกคน
“สัด ช้า ช้า”
แต่เฟียตยังคงเร่งมือจนทูบิดตัว คว้าข้อมือไว้ แล้วผวายกตัวขึ้นจูบ เกร็งตัวแล้วฉีดน้ำสีขาวขุ่นท่วมหลังมือ
“สัด ไม่ รู้ ว่า จะเร่ง ไปไหน เหี้ย เอ๊ย” ทูบ่นหอบๆ ขณะที่เฟียตกัดฟันแน่น พยายา่มเปลี่ยนความสนใจ หยุดความต้องการไม่ให้เสร็จตอนนี้
ทูจ้องมองแล้วยิ้มกว้าง “คิดแกล้งกูเหรอ”
“อย่าเพิ่ง”
แต่ทูผลักเฟียตลงนอนหงายกดสะโพกลงหา เพียงไม่กี่ครั้ง เฟียตก็เกร็งตัว
ทูถอนออกช้าๆ แล้วนั่งหัวเราะ “สมน้ำหน้า แตกซะอย่างกับเขื่อนแตก”
“ก็ไม่ได้ทำตั้งหลายวัน”
“กูอ่านในหนังสือเวลาที่ฝ่ายรับเสร็จเนี่ย ข้างหลังมันจะรัดแน่นใช่มั้ย”
“ไม่เสร็จมึงก็แน่นอยู่แล้ว ฟิตโคตร”
“แล้วมึงจะแกล้งให้กูเสร็จก่อนทำไม”
“ทำให้เมียเสร็จก่อน คือยอดสามี”
ทูอ้าปากค้างใบหน้าแดงจัด ฟาดมือลงที่หน้าท้องของเฟียตเต็มแรง คนโดนตีทั้งเจ็บทั้งขำ
ทูทำตาคว่ำ “เพื่อนเหอะ เพื่อนกัน”
“เออ ก็ได้ ทำให้เพื่อนเหอะ เพื่อนกันเสร็จก่อน คือยอดเพื่อน” เฟียตย้อนด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“สัด มีความสุขมากเลยนะ หัวเราะไปเลย สัด”
ทูด่าแล้วลุกไปห้องน้ำ เฟียตมันก็เดินตามมาด้วย “เย็นนี้ไปกินข้าวบ้านกูมั้ย”
คนตาดุเปิดน้ำฝักบัว ขณะที่หันมามอง
.....มันก็รู้นี่หว่าว่ากูกำลังงอน....แต่แมร่งขอบโยกโย้ให้กูโกรธ..
 “แล้วกูกลับแท็กซี่เองเหรอ”
“กูมาด้วยสิ”
“แล้วมึงจะไปๆมาๆทำไม ในเมื่อมึงกลับบ้านแล้วน่ะ บ้านมึงมีบ่อน้ำมันอยู่หลังบ้านหรือไง”
“ก็แล้วจะให้กูปล่อยมึงกลับบ้านคนเดียวหรือไง เดี๋ยวไปเหวี่ยงใส่คนขับรถแท็กซี่ โดนไล่ลงจากรถพอดี”
“เหอะ มึงรู้จักกูน้อยไป โหมดเทวดากูก็ทำเป็น”
เฟียตยิ้มๆ ช่วยฟอกสบู่อาบน้ำล้างตัวให้คนตาดุ

บ้านของเฟียตอยู่ใกล้กับบ้านของโอชนิดที่ถัดไปไม่ถึง 10 หลังแต่ทั้ง 2 หลังต่างก็ไม่ใช่บ้านจัดสรร บ้านของเฟียตร่มรื่นไปด้วยไม้ใบไม้ดอก
ตี๋โย่งจอดรถมอเตอร์ไซค์แล้วเดินนำเข้าไปในบ้าน
เงียบจนเหมือนไม่มีใครอยู่
แต่เฟียตก็พาเดินไปที่ห้องทำงานกว้างของแม่ ภาพวาดเสร็จแล้วเรียงซ้อนชิดฝาผนัง กับยังมีภาพใหญ่ที่ยังวาดไม่เสร็จ
หญิงสูงวัยมวยผมสูง ดวงตายาวเรียว ผิวขาวจนเหลืองหันมาส่งยิ้มทัก
ทูรีบยกมือไหว้ก่อนที่เฟียตจะแนะนำ
“มาม่า นี่ทูแฟนผมเอง”
มาม่าทั้งรับไหว้ ทั้งเดินเข้ามากอดหนุ่มตาคม ที่กำลังหน้าแดงจัด “หล่อกว่าเฟียตเสียอีก”
เฟียตทำหน้าเหนื่อยใจ “นี่แหละที่ทำให้ไม่ค่อยอยากพามา”
“อะไร กันเฟียต” แม่หันมาส่งค้อนให้เฟียต แต่ยังกอดทูไว้
เฟียตก็เลยเฉลย “มาม่าชอบคนหล่อ ชอบพระเอกละครทุกคนในโทรทัศน์”
ทูก็เลยร้องอ๋อแล้วกอดมาม่าของเฟียตไว้ขณะที่พาเดินไปดูภาพวาดเรียงราย “แกลลอรี่อยู่ที่ไหนครับ”
“มาม่าเขียนเล่นๆ  ถ้าเพื่อนมาดูแล้วเขาชอบก็เอาไป”
ทูมองมาม่าที มองภาพวาดทีแล้วส่ายหน้า “แบบนี้ไม่เล่นหรอกครับ ภาพสวยมาก”
“ขอบใจจ้ะ แต่มาม่าเพิ่งไปเรียนเป็นเรื่องเป็นราวก็ตอนเฟียตอยู่ปี 4 แล้ว”
“เรื่องเรียนน่ะมันเป็นเรื่องของทฤษฎีครับ ภาพสวยหรือไม่มันเป็นขึ้นอยู่กับจิตใจของคนเขียน”
ทูกอดเอวมาม่า ดูภาพโน้นภาพนี้ไปเรื่อย ส่วนเฟียตแยกไปหาเครื่องดื่มในครัว เตรียมของว่างตอนบ่าย

แม่ลูกคู่ใหม่คุยกันถูกคอจนกระทั่ง มีเสียงเคาะประตูขึ้น  ผู้มาใหม่เป็นหนุ่มตัวเล็ก ดวงตากลมวาว “มาม่ามีแขกหรือครับ”
“ไม่ใช่แขก นี่ชื่อทู แฟนเฟียต” มาม่าหันมาแนะนำ “ทูนี่แดปจ้ะ”
“แฟนพี่เฟียตเหรอ” แดปทวน
....อ่า ฮะ...ทูตะครุบตัวปีศาจร้ายในใจไม่ให้กระโดดขึ้นมานั่งบนบ่าแทบไม่ทัน
คำตอบคือรอยยิ้มกว้าง
เฟียตเดินออกมาจากครัว ร้องทัก “แดป”
นั่นไง ดวงตายาวเรียวหันขวับมาหาทูในทันที
และเพราะเฟียตแสดงอาการชัดเจน ก็ชัดเจนเหมือนในทุกครั้งที่ผ่านมานั่นแหละ
แต่มันทำให้แดปมีรอยยิ้ม ส่วนทูมีอาการคอแข็งขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
แล้วถ้าของเก่ายิ้ม คนปัจจุบันต้องทำไง
“แดปมีธุระอะไร” ทูถามเสียงเข้ม ดุ และจริงจัง

เวลาที่ทูมันดุ มันก็คือดุ ปกติมันทำหน้าเฉยๆ ก็ดุอยู่แล้ว อย่างที่เบิ้มประธานชมรมค่ายอาสาบอกน่ะแหละ
แดปที่กำลังยินดีในใจที่ทำให้เฟียตลังเล กลายเป็นลังเลเสียเอง เพราะหันไปอีกที เฟียตกำลังยิ้มหวานให้ทู

“ก็ผมกำลังจะออกไปซื้อของเลยแวะมาถามว่ามาม่าอยากได้อะไรหรือเปล่าจะได้ซื้อมาให้ด้วย”
เฟียตถึงกับสงสัย “แดปย้ายบ้านมาอยู่แถวนี้หรือ”
...เออใช่..เพิ่งนึกออก ถ้าบ้านแดปอยู่แถวนี้ ไอ้โอต้องเคยระแคะระคายเรื่องนี้ แต่นี่ไอ้โอไม่เคยแสดงอาการอะไรเลยสักนิด...
“เปล่า ก็เห็นว่ามาม่าอยู่บ้านคนเดียวก็เลยมาถาม แหม ...คนเขามีน้ำใจ” แดปเดินเข้ามาหาทำท่าคล้องแขนเฟียต แต่ไอ้ตี๋โย่งรู้ตัวรีบชักมือหนี หันไปหามาม่า
“ของว่างเสร็จแล้ว ไปดื่มน้ำชากัน”
มาม่าหันมายิ้มกับทู แล้วเดินผ่านแดปกับเฟียตออกไป พอคล้อยหลัง
ไอ้ตี๋โย่งคนอารมณ์ดีก็หันมาหาแดป
“จะทำอะไร”
...คุณต้องไม่อยากรู้จักกับเฟียตคนนี้แน่ เพราะมันกำลังทำเหมือนตะคอกใส่หน้าหนุ่มตัวเล็ก

“แหม จะทำอะไร แดปก็แค่เห็นว่ามาม่าอยู่บ้านคนเดียวก็เลยแวะมาดูแล”
“มาม่าไม่ได้อยู่บ้านคนเดียว คนงานก็อยู่”
“ทำไม กลัวแฟนใหม่รู้ว่าแดปยังเดินเข้านอกออกในบ้านนี้ได้เหมือนเคยหรือไง”
เฟียตตีสีหน้านิ่งสนิท “กูไม่เคยกลัวว่าทูจะรู้หรือไม่รู้อะไร แต่เพราะกูรู้ว่ามึงต้องการอะไรจากมาม่าต่างหาก อย่ามาให้เห็นหน้าอีก ไม่อย่างนั้นกูจะเรียกตำรวจจับมึง”
แดปผงะ แต่ไม่วายตวัดตามองภาพของมาม่าที่วางอยู่ที่พื้น
“นี่พี่ยังคิดว่าแดปขโมยภาพของมาม่าไปขายอีกเหรอ”
“กูไม่ได้แค่คิด แต่เพราะกูเห็นกับตาตอนที่มึงส่งรูปให้คนอื่นแล้วรับเงินมา ไปให้พ้นอย่ามาที่นี่อีก”
“เหอะ ถามมาม่าสักคำหรือยัง คิดจะไล่แดปน่ะ”
“กูไล่มึง เพราะมึงขี้ขโมย นี่ยังชัดไม่พอหรือไง”
“แต่แดปไม่ได้ขโมย”
“มึงจะบอกว่า มาม่าให้ภาพมึงไปขายหรือไง”
แดปอึกอัก หันไปมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูแล้วต้องกำมือแน่น
ทูกอดอกเดินเข้ามากวาดตามองแดปหัวจรดเท้า เท้าจรดหัว แต่พูดกับเฟียต
“มาม่าให้มาเรียกไปดื่มชา”
แดปทำท่าเหมือนจะรีบคว้าโอกาสที่จะได้เข้าใกล้มาม่า แต่ทูดักคอ
“แต่ชั้นว่า เราควรไล่แมวขโมยออกจากบ้านกันก่อนดีกว่า”

เดินกลับเข้ามาในบ้านร่วมโต๊ะชา ทูจิบน้ำชาหอมๆ ที่มาม่าบอกว่าเป็นชาชั้นดีจากฝรั่งเศสด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม
....แบบ...ปั้นยิ้มสุดฤทธิ์น่ะ...แล้วจะรู้ว่าทูคนนี้นางฟ้าขนาดไหน...
“หอมจังครับมาม่า”
“จ้ะ ชื่นใจ”
“ครับ”
เฟียตมองแม่ลูกเขาอวยกันให้พอใจ แล้วต้องหัวเราะหึหึ เมื่อทูยิงคำถามสำคัญที่เฟียตรอมาตั้งนาน
“เย็นนี้ขอผมทานอาหารกับมาม่าด้วยคนนะครับ”
ก่อนถึงเวลาอาหารเย็น ปาป้าก็กลับมาบ้าน ชายสูงวัยรูปร่างสูงใหญ่ท่าทางเหมือนทหาร แต่ว่าไม่ใช่ ปาป้าเล่าว่าวันนี้เดินดูพระตั้งแต่ท่าพระจันทร์ยันท่าเตียนอย่างสนุกสนาน
“ตกลงรู้มั้ยน่ะว่าจริงหรือปลอม”
“จริงทั้งนั้น” ปาป้าตอบ เล่นเอาผู้ร่วมโต๊ะทั้ง 3 คนร้องค้าน  “จริงนะ จริงทั้งนั้นแหละ” ปาป้ายืนยัน ทั้ง 3 คนเลยได้แต่ส่ายหน้า
“โธ่ ปาป้า ใครที่ไหนก็รู้ว่าของจริงใครที่ไหนจะเอามาวางบนเสื้อปูพื้นให้คนเดินผ่านแบบนั้น” เฟียตเถียง
แต่ปาป้าหันมาหาทู “จริงหรือเท็จอยู่ที่ใจ ใจบอกจริงมันก็คือจริง ใจบอกเท็จยังไงก็เท็จ”

ท่าทางไอ้โอ จะคุยกับปาป้า มาม่าของเฟียตรู้เรื่องที่สุด ไม่ก็ต้องจัดให้ไปเจอกับบ้านหรรษาสักที สงสัยจะฮากระจาย

กินอาหารเสร็จนั่งคุยกัน พอนาฬิกาบอกเวลาทุ่มหนึ่ง เฟียตก็ขยับลุก “ปะ ทูกลับบ้านกัน”
ทูหันไปสวัสดีปาป้า กับมาม่า
มาม่า รับไว้พร้อมลุกขึ้นกอดทู “เรากำลังจะไปฟิลิปปินส์กัน ไปด้วยกันมั้ย”
“คงไม่ได้หรอกครับเพราะผมต้องทำงาน”
“เสียดายจริง”
“ไม่เป็นไร แต่อยากให้ทูมาบ้านนี้บ่อยๆ” ปาป้าบอก
“ครับ”
“นะ มากินข้าวด้วยกันบ่อยๆ หรือไม่...ก็มาอยู่ด้วยกันก็ได้” มาม่าพูดตรงจนทูถึงกับเหวอ

ตอนที่ซ้อนมอเตอร์ไซค์เฟียตกลับมาบ้านตัวเอง ทูถึงได้ถาม “ที่บ้านมึงพูดกันตรงไปตรงมาแบบนี้ตลอดเหรอ”
“เออ”
“ดีเนอะ ที่เขายอมรับ”
“ว่าที่จริงพ่อกูก็เคยมีเมียเป็นผู้ชายก่อนจะมาแต่งกับแม่นะ”
“เหรอ แล้วแม่มึงไม่คิดติดใจอะไรเหรอ”
“ดูเค้าคิดติดใจอะไรมั้ยล่ะ”
ทูส่ายหน้า แล้วนึกขึ้นได้ “เวลาอยู่นอกบ้านมึงไม่เรียกปาป้า มาม่า”
“เออ”
“ทำไมล่ะน่ารักดีออก”
เฟียตขมวดคิ้วท่าทางคิดหนัก “กูว่ามันเหมือนเด็กอนุบาลพูดไม่ชัดน่ะ”
ทูถึงกับหัวเราะร่วน วนกลับเข้าเรื่อง “แล้วในเมื่อที่บ้านมึงพูดตรงๆกันอย่างนี้ ทำไมแม่มึงถึงได้ไม่รู้ว่าแฟนเก่ามึงขโมยภาพไปขาย”
“กูว่าเขาไม่ได้สนใจมันเลยต่างหาก วาดเสร็จแล้วก็แล้วกัน เพื่อนก็มาเอาไปขายได้ก็ดี ขายไม่ได้ก็เอามาเปลี่ยน เขาก็หัวเราะ บอกว่ามันเป็นงานอดิเรก”
“เขาไม่สนใจแต่มึงโกรธ”
“เออ กูพาคนเข้าบ้านหวังให้เป็นเพื่อนแม่ ดูแลแม่ แต่เสือกขโมยของแม่ เป็นมึงจะทำไง”
“กูจะฆ่าแมร่งซะเลย”
เฟียตหัวเราะหึหึ “กูเองถึงตอนที่คบกับมันจะก็ออกแนวเอากันมันดี มากกว่าการดูแลเอาใจใส่กันแบบที่คนรักกันเขาทำกัน แต่พอเห็นว่ามันเอาของๆแม่ไปขายแล้วมันโมโหว่ะ”
“เออ คิดไปคิดมากูก็ชักโมโหมันเหมือนกันนะ”
“เรื่องอะไร”
“ท่าทางจะหลายตังค์ว่ะ แมร่งรู้งี้กูเสนอหน้ามาบ้านนี้ซะตั้งนานแล้วซะก็ดีหรอก กูจะเอาภาพวาดของแม่มึงมาทำสมุดภาพ แล้วก็ขาย ขายทั้งสมุดภาพ ภาพพิมพ์แล้วก็ต้นฉบับเลย 3 ต่อเห็นๆ” ทูคำนวนอย่างเอาจริงเอาจัง

พอถึงบ้านเฟียตยังไม่ยอมกลับทำท่าจะเข็นรถเข้าบ้าน
“ทู ไม่น้อยใจแล้วนะที่กูไม่พามึงไปบ้านน่ะ”
“ไม่อ่ะ แต่สงสัยว่าทำไมถึงไม่พาไป มันมีอะไร ซ่อนใครไว้ แต่พอไปก็คิดว่ามึงคงไม่อยากให้กูไปเจอแดป”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“อ้าว ไม่กลัวไปเจอแดปเหรอ”
“ไม่กลัวหรอก แต่ไม่อยากให้เจอพ่อ”
“เพราะเรื่องที่ว่าพ่อเคยมีเมียเป็นผู้ชายแล้วมาแต่งกับแม่น่ะเหรอ”
“อือ ไม่อยากให้ทูกังวล”
ทูส่ายหน้า ยิ้มกว้างจนตาหยี “ไม่หรอก อนาคตน่ะอะไรมันก็เกิดขึ้นได้” แล้วคนดุก็ชี้นิ้วออกคำสั่ง “กลับบ้านสิ”
“ไม่อ่ะ คืนนี้ขอนอนนี่ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ พรุ่งนี้กูมีเรียน”
“อะไรกันพรุ่งนี้วันอาทิตย์นะ”
“เออ อาจารย์นัด”
“แต่ยังไงกูก็ต้องเข้าไปที่บ้านมึงอยู่ดีแหละ”
“ทำไม”
“กระเป๋ากูยังอยู่ที่บ้านมึง”
เฟียตบอกแล้วเปิดประตูเล็ก เข็นรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งเข้าบ้าน พอเข้าไปได้ยังหันมายักคิ้วส่งยิ้มหวานให้อีกครั้ง ทั้งเดินนำกลับเข้าไปในบ้านเล็กอีกต่างหาก

เสียงหอบหนักๆส่งท้ายพร้อมกับการทิ้งตัวลงนอนข้าง แต่ไม่วายม้วนกอดคนดุเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“สัด อยากอาบน้ำว่ะเหงื่อโชกเลย แสบก้นชิบหาย แต่กูไม่มีแรงแล้ว”
เฟียตก้มลงหอมแก้มคนบ่น “กูคิดว่ามึงจะอาละวาดตอนที่เห็นแดปแล้วซะอีก”
“กูไม่อาละวาดของเก่าหรอก เว้นแต่มึงปล่อยกู กูจะด่าให้สามบ้านแปดซอยเลยคอยดู”
เฟียตหัวเราะคึคึ แล้วกลายเป็นระเบิดเสียงหัวเราะ
“กูละโคตรๆๆ รักมึงจริงๆเลยว่ะ ดุชิบหาย เค็มชิบหาย”
“สัดนั่นมันคำชมหรือคำด่าวะเนี่ย” ทูพลอยหัวเราะตาม
“ชม สิกูรัก...อ่าไม่ใช่ งั้นเอาใหม่นะ..เฟียตรักทู”
ทูทำเอียงหน้า หรี่ตามอง
“กูเคยบอกมึงมั้ยว่า ไอ้หวานๆแบบนี้น่ะมันไม่เข้ากับมึงเลย”
"เหมือนจะเคย"
"แล้วมึงก็ไม่ก็เคยสนใจเลยสักที" ทูบ่นไปเรื่อย "มาถึงตอนนี้กูไม่สงสัยแล้ว ว่านิสัยแบบนี้มาจากไหน"

เฟียตลุกตามมาจับกอดฟัด ทูมันก็ด่าไปเรื่อย แล้วมันก็คงเป็นอย่างนี้ไปเรื่อย แบบเพื่อนกันน่ะ เพื่อนกัน ทูมันว่าอย่างนั้นใช่มั้ย

========จบตอนพิเศษทูเฟียต========
เิดิมพล็อตนี้อยู่ในเรื่อง แต่พอเขียนแล้วมันเป็นประเด็นที่หลุดออกมาจากโครงเรื่องหลัก แล้วคู่นี้ก็ขโมยซีนไปเยอะแล้ว ทำให้ต้องยกออกมานอกเรื่อง
ที่มาของเรื่องคือการไปเดินเล่นกันแล้วเจอคนที่เขาขายรูปอยู่ ซุบซิบกันว่า เขาไปขโมยรูปใครมาขายน่ะ คนนั้นเขาวาดให้เห็นๆ แต่คนที่กำลังขายรูปคนนี้ ท่าทางเหมือนคนผสมสีไม่เป็นด้วยซ้ำ
ฝนตก น้ำท่วม อากาศเปลี่ยน ทางเหนืออากาศเย็นแล้วใช่มั้ยครับ รักษาสุขภาพนะครับ ทำงานหนัก เล่นเน็ตเยอะ ยังไงก็อย่าลืมทานข้าว
ตอนต่อไปเป็นตอนสุดท้ายของเรื่องนี้ ต้อนอ๋อม มาวันพุธนะครับ
ps.ขอบคุณทุกคะแนนที่โหวตให้กับเรื่องที่พี่ไจฟ์เขียน แน่นอนว่าถ้าคุณชอบเกม โทระ เจ้หงส์ เฮียซาโต้ นั่นคือคุณชอบพี่ไจฟ์ ส่วนผมน่ะ พี่ไจฟ์เขาว่า ในบรรดาทั้งหมดผมเหมือนชุนมากที่สุด แต่ชุนก็ทำอาหารเก่งนี่นา....(แอบมาลบตอนท้ายเพราะอายตัวเอง พี่ที่มาให้เป็ดทิ้งไว้แต่ไม่แสดงตน อย่าบอกใครนะว่าผมโม้อะไรไว้ อายเค้า >//<)
Tea ครับ

[from_mars]

คู่นี้เค้าน่ารักจริงอะไรจริง
ดุด่ากันแบบจค้้คงได้ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชรแน่ๆ
กอดแน่นๆ และ + เป็ดจ๊๊ะ

[roseen]

 :z2:เขาเรียกว่าคนเอาเพื่อนฝูง


หุๆๆๆมันส์ดี

[Wordslinger]

โอย ชอบตอนพิเศษของเฟียตกับทูเหลือเกินค่ะ คุณไจฟ์น้องที

อ่านแล้วมันให้ความรู้สึกเหมือนกับคู่รักชายกับชายในชีวิตจริงๆ มันไม่เฟค และไม่ดราม่าค่ะ

ขอบคุณค่ะ 

ปล. ขอจุ๊บน้องทีที่แก้มหนึ่งครั้ง คงไม่ว่ากันนะคะ อิอิ 

[indy❣zaka]

จ้ะๆ เชื่อแล้ว ว่าเป็นเพื่อนกัน

[♠DekDoy♠]

เป็นคนดีค่ะ เป็นคนเอาเพื่อนเอาฝูง อย่างนี้เรียกว่ายอดเพื่อน555

[POPEA]

ทูเ ฟียต
รอต้อนอ๋อมอีกตอนน๊า~
+เป็ด

[DEMON3132]

 ทูกับเฟียตกลายเป็นคู่ที่ครบรสจริง ๆ โหด ดุ หวาน หื่น ชอบแบบคู่นี้แหละ ได้ใจดีจัง
ขอบคุณความสุขที่เข้ามาในช่วงนี้จริง ๆ (อ่านไปเครียดไปว่าน้ำจะท่วมถึงบ้านนาทีไหน)
+1 และ +เป็ด แทนคำขอบคุณสำหรับคุณไจฟ์ และน้องที 

[MadamLilac]

คิดเหมือนกันเลยว่า ผู้ชายรักกันมันคงออกแนวนี้ ตรงๆไม่ผูกมัด เป็นเรื่องของใจล้วนๆ
ยูโทเปียมาำกไปไหมเนี่ย 55
เหลืออีกตอนหรือคะ
พบกันวันพุธค่ะ

[malula]

ง่าาาาาาาาาา เฟียตหนุ่มมาดนิ่งของเรา มีทั้งมุมโหดมุมหื่น
ชอบทูในตอนนี้ รับมือกับสถานการณ์ได้ดีมาก ไม่เหวี่ยงไม่วีน

ขอบคุณไจฟ์และทีมาก ๆ ค่ะ

[donutnoi]

คู่นี้เขารักกันแบบตรงๆดี เพื่อนกันก็งี้แหละ ชอบ

[naiin]

ตรงดีน้อบ้านนี้