หัวข้อ: "MyBoy"

[gayraygirl]

ขอบคุณไจฟ์กับทีจ้าสำหรับนิยายดีๆ
ตามอ่านมาหลายเรื่อง และกำลังไล่อ่านนิยายของทั้งคู่อยู่
ชอบการแต่งของทั้งสองคนมากเลยที่สำคัญทอร์คตอนท้ายเป็นอะไรที่ต้องอ่านตลอด
แล้วจะติดตามผลงานของไจฟ์กับทีต่อไปจ้า 

[Moose]

  

[anukul]

ไม่มีตอนพิเศษหรอครับ

[anukul]

คิดถึงเรื่องนี้นะคับ

[nunda]

ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ เรื่องนี้ แม้จะมีเรื่องเกมมาเบรคอารมณ์บ้าง
อยากบอกว่าชอบ "เฟี๊ยต"อ่ะ เป็นคนที่น่าคบหา ประมาณนั้น ^^

ขอบคุณอีกทีสำหรับเรื่องดีๆอีกเรื่องค่ะ

[miyuujung]

นิยายที่อิงโลกความเป็นจริง ให้ข้อคิด แนวคิด ในการใช้ชีวิต
อ่านแล้วได้หลายอารมณ์ ที่สำคัญภาษาเข้าใจง่าย
คู่ต้อนอ๋อม กว่าจะลงเอย ต้องผ่านหลายอุปสรรค ชอบความแน่วแน่ มั่นคงของอ๋อม ในตอนท้ายที่ให้พ่อแม่ไปขอต้อน ต้องบอกว่าแมนมาก ต้อนเองเป็นเด็กที่ใจดี คิดบวก ซื่อๆแต่ไม่โง่ มีความคิดเป็นของตัวเองดี ชื่นชมครอบครัวของคู่นี้ รักกันดีมาก
คู่ทูเฟียต ครอบครัวคู่นี้ก็น่ารัก โดยเฉพาะครอบครัวเฟียต มาม้าตรงได้อีก
โอ เล้ง นนท์ ปลา เป็นเพื่อนที่ดีมากๆ และเกม สักวันเกมคงจะพบความสุขจริงๆ ได้เจอรักดีๆ ตอนนี้คงได้แค่เยียวยาจิตใจ ยังดีที่แม่ของเกมเข้าใจและพร้อมจะก้าวไปพร้อมลูก
ขอบคุณคุณ ไจฟ์ที สำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ

[Devil_Angle]

อ่านกี่ทีก็ชอบ ฮีๆ

[ไอ้หัวแห้ว]

จบแล้วววววววว

หว๊านหวาน

[jbook]

  เพิ่งอ่านตอนแรก >< อิอิ เริ่มเรื่องมาก็น่ารักเลยจ้า
ขอขอบคุณค่ะ >O<

[jbook]

  อ่านถึงตอนที่4แล้วจ้า >< อิอิ อ่านแล้วยิ้มตาม
น่าลุ้นจริงๆจ้า
ขอบคุณค่ะ

[jbook]

  ขอบคุณมากๆค่ะ
อ่านจนจบ ประทับใจมากจริงๆค่ะ

[tpaibull]

มีน้องแนะนำให้อ่านเรื่่องนี้ ยอมรับ สนุก+น่ารักสุดๆ
ขอบคุณน้องไจฟ์ทีมากครับ

[benji]

  ขอบคุณ ไจฟ์และน้องที สำหรับ นิยายสนุกแฝงแง่คิดการใช้ชีวิตนะคะ  อยากบอกว่า ถ่อมตัวกันเกินไปนะจ๊ะ ทั้งคู่เขียนดีมาก  อ่านเพลินเลย ภาษาเข้าใจง่าย เนื้อเรื่องไม่วกวน ลื่นไหลเรื่อยๆ ไม่น่าเบื่อ

>>>>>สำหรับต้นแบบตัวละคร

 แม่น้อง => คุณนายเรียบกริบ  เพื่อนไจฟ์ => พี่โอ  บางส่วนของน้องที => ต้อน  แล้วพี่อ๋อม มาจาก... รึป่าวจ๊ะ  คึคึคึ

[AgotoZ]

 

ต้อนน่าร้ากกกก

 

[koikoi]

ชอบค่ะ

[aa_mm]

อ่านจบแล้วววววววววววววววว
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ  น้องต้อนน่ารักสุด ๆ 
แบบว่า อ่านไปยิ้มไป คู่นี้รักกันได้น่ารักมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ทั้งที่ว่าพี่เค้าโรคจิต  แต่เค้าทำอะไรก็ยอมเค้าหมด น่ารักอ่ะ 
อยากรู้เหมือนกันนะเนี่ย  ว่าน้องรักพี่อ๋อมตอนไหน
อีกคู่ก็น่ารักค่ะ แต่ชอบต้อน+อ๋อม มากกว่า(ลำเอียงอ่ะ 55)
ขอบคุณที่เขียนนิยายน่ารัก ๆ มาให้อ่านนะคะ
คาดว่า คนเขียนคงน่ารักมากกกกก

[risanana]

อ๋อม เลิกเจ้าชู้ เสเพล มั่ว งาบคนนั้นคนนี้ โชว์สด และเคลียร์ตัวเองให้ต้อนเห็นก่อนเหอะค่อยมาอะไรๆกับต้อนไม่งั้นคนที่น่าสงสารที่สุดก็คงไม่พ้นต้อนความสดใสความร่าเริงที่น้องมีคงจะหายไปด้วย

[risanana]

ตอนที่5นี่รำคาญทูกับเกมมากเลยขอบอก ทูก็เยอะเกมก็แยะ น่าจะจับมัดรวมเป็นคู่นะ

[risanana]

เฟี๊ยตนี่มาแรงแซงโค้งได้ใจแม่ยกจริงไรจริง

[risanana]

ไม่รู้สินะอ่านแล้วไม่รู้สึกสงสารเกมเลยถึงจะเพราะเกมมีปมถึงเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างนี้ก็เถอะแต่รับไม่ได้จริงๆที่ทำไมแม่ต้อนต้องกดดันให้ต้อนกับอ๋อมต้องมาห่างกันเพราะเหตุผลส่วนหนึ่งมาจากเกม คือแม่คะเข้าใจว่าแม่อาจรับไม่ได้ที่มีลูกชายรักชายด้วยกันและรู้สึกผิดที่ต้อนเป็นสาเหตุให้เกมคิดฆ่าตัวตายแต่ทำไมแม่ไม่คิดว่าที่ผ่านมาต้อนมันรับแรงกดดันจากเกมมากมายมหาศาลแค่ไหนเพียงแค่เพราะจะช่วยเพื่อนไม่ว่าจะหาข้ออ้างไหนๆมาก็คิดไม่ตกอยู่ดีว่าสุดท้ายต้อนมันทำร้ายเกมหรือไง?ไอ้เกมนู้นที่มันทำร้ายตัวเองเห็นแก่ตัวคิดถึงแต่จิตใจตัวเองปากบอกรักต้อนแต่การกระทำมันกดดันทำร้ายกันมากกว่าแล้วนี่แม่ต้อนยังจะให้เกมห่างกับอ๋อมเพื่อมาดูแลไอ้เกมอีกเหรอเพื่ออะไร?สมมุตินะสมมุติถ้านี่คือเรื่องจริงแล้วไอ้เกมมันคิดไม่ได้คนที่ต้องตกนรกทั้งเป็นไม่ใช่ต้อนกับอ๋อมเหรอรักกันแต่ต้องห่างกันเพราะคนอื่นดีนะที่เป็นนิยายไอ้เกมมันถึงสำนึกได้ ยังไงก็เคืองแม่ต้อนอยู่ดีเข้าใจนะว่าหัวอกแม่ก็อยากให้ลูกดำเนินชีวิตแบบปกติสุขที่สุดแต่ไม่ว่ามันจะดำเนินชีวิตไปในทางไหนเลือกอะไรรักใครคนที่เป็นพ่อแม่ควรที่จะเปิดใจยอมรับให้เกรียติในการตัดสินใจของลูกและคอยให้คำปรึกษาเป็นที่พักพิงเป็นร่มไม้ใหญ่ให้ลูกได้พึ่งร่มเงาแทนที่จะมากำหนดชะตาขีดเส้นชีวิตให้ลูกไม่ใช่เหรอ อันนี้หมายรวมถึงพ่อแม่ไปเกมไปด้วยนะ

[risanana]

ตามเก็บเป็นเรื่องที่3แล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับตัวอักษรตัวละครทุกตัวที่นำมาซึ่งความสุข กำลังจะตามไปเก็บเรื่องที่4 ณ.บัดนี้คร๊า

[seaz]

น่ารัก

[aom2529]

สนุกมากค่ะ..ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีอีกหนึ้่งเรื่อง..

[mamiya]

อ่านเรื่องนี้แล้วก็เห็นแง่มุมของสังคมนะ เอาจริงๆ คนอย่างเกมน่ากลัวและเสี่ยงที่จะเป็นอันตรายจากสังคม

แล้วยิ่งเรียนหมอด้วยนี่ยิ่งน่ากลัวเสียมากกว่าอีก ทั้งสร้างภาวะตึงเครียดให้คนรอบข้าง ทั้งยังอาจเป็นอันตรายต่อคนอื่นด้วย

ส่วนสำคัญมันมาจากภาวะจิตใจที่ไม่ปกติจากสภาพแวดล้อมการเลี้ยงดู ควรจะเข้าบำบัดนะเหมือนของเมืองนอกเค้าจะนิยม

เข้ากลุ่มคุยกันแบบจิตวิทยาเพื่อสลายพฤติกรรมหรือความตึงเครียดนั้น ๆ ควรต้องให้รู้จักรับมือกับความผิดหวังความไม่ได้ดังใจบ้าง

เฮ้อ...อ่านแล้วเหนื่อยแทนตัวละคร

รวมทั้งคนรอบข้าวก็ไม่ควรเอาใจไปเสียหมดทุกอย่างอย่างต้อนที่ปล่อยเลยตามเลยเนี่ยถือว่าทำผิดไปมากเพราะยิ่งนานเข้าอีกฝ่ายก็ยิ่งคิดเข้าข้างตัวเอง

[KKKwanGGG]

  เรื่องนี้น่ารักครับ ชอบทูกับเฟียต

ขอบคุณครับ

[teamkoyza]

โอ๊ะ โอ มายบอย ฟินจุงเบย อิอิ

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ

ยังมีใครไหมครับที่ยังไม่รู้ว่ากระผมนายต้อนสุข เด็กข้างบ้านคนนี้มีคะแนนความสามารถเรื่องการทำกับข้าวเป็นศูนย์ ดังนั้นวันนี้ผมจึงจะลองทำเมนูที่ใครๆ ก็บอกว่ามันง่ายที่สุดในโลก
เดี๋ยวนะ มีใครพูดว่าเมนูไข่หรือเปล่า
อย่านะ เมนูไข่น่ะมันยากกว่าที่คิดเยอะนะฮะ ผมลองมาแล้ว มันแบบเอ่อ...มันคือฝันร้ายของพี่อ๋อม เอ้ยไม่ใช่มันคือฝันร้ายของผมมาจนถึงทุกวันนี้
ผ่านเมนูไข่มรณะกันไปเถอะฮะ เพราะเมนูที่ผมจะทำวันนี้คือปลากระป๋อง!
ง่ายไหมล่ะ แค่ดึงวงแหวนที่ฝากระป๋องขึ้นมา แล้วก็ดึง แล้วก็เทใส่จาน แล้วก็กินกับข้าว ง่ายกว่านี้มีไหมฮะ
แต่พอมาดูไอ้ที่นอนเรียงกันอยู่ในจาน ผมว่าไม่น่าจะเรียกว่าเป็นการทำอาหารนะ น่าจะเรียกว่าเทอาหารมากกว่าเพราะดูไปดูมามันก็ไม่ได้ต่างจากการออกไปซื้อแกงถุงมาเทใส่ถ้วยเลยสักนิด
ผมคิดว่าผมควรแสดงความสามารถสักเล็กน้อย ให้คนที่ยังปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น...ก็คนนั้นน่ะฮะ คนนั้นน่ะแหละ เจ้าของบ้านที่ผมมารื้อครัวอยู่นี่แหละ...เผื่อว่าเขาจะเซอร์ไพรซ์ เผื่อเขาจะชมว่าผมเก่งบ้างไง
ดังนั้น.....ครัวบ้านนี้เขามีอะไรบ้างนะ เรามาดูกัน...

“ต้อนเล่นอะไร” เสียงพ่อคนนั้นแหละฮะ เขาเพิ่งตื่นลงมาแน่นอนฮะ หน้าก็ซีดทั้งยับย่นเพราะยังเมาค้าง หัวฟู  ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน ก็แค่คนคิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่ง ปากสวย แล้วก็ผิวสวย ตัวสูง พร้อมด้วยซิกแพก...เห็นปะ ไม่เห็นจะหล่อเลยสักนิด
“ไม่ได้เล่น” คนกำลังทำอาหารเช้ากินอยู่เหอะ “แม่สอนไม่ให้เล่นของกิน”
“แล้วทำอะไร” ตาคมมองเลยไปที่ปลากระป๋องในจาน “แล้วไปเอาปลากระป๋องมาจากไหน นึกอย่างไรถึงได้อยากกินปลากระป๋อง”
....ขอซื้อได้ไหมฮะ ไอ้นิสัยถามต่อเนื่องกันเป็นชุดแบบนี้น่ะฮะ
“กำลังจะทำอาหารเช้า ส่วนปลากระป๋องเอามาจากบ้าน แล้วก็คิดว่ามันง่ายดี”
พี่เสยผมลวก ๆ คาดว่าจะแฮ้งค์และมึนเรื่องความพยายามทำอาหารเช้าของผมในเวลาเดียวกัน
“หิวแล้วหรือ” ไม่รอฟังคำตอบของผมเขาก็พูดต่อ “ขอโทษเมื่อคืนกลับเช้า มานั่งรอเถอะ เดี๋ยวพี่ทำให้ นอกจากปลากระป๋อง เอาแกงจืด หรือ ต้มยำดี”
ในที่สุดก็ถึงช่วงที่ผมจะได้ตอบคำถามละนะ “เอาต้มยำก็ได้”
พี่พยักหน้า หันไปเปิดฝาดูข้าวในหม้อหุงข้าวไฟฟ้าที่ผมเสียบไว้ แล้วเปิดตู้เย็นหยิบเครื่องต้มยำกับซี่โครงอ่อนออกมา ต้มน้ำ จากนั้นก็หันไปตักชิ้นปลาออกจากน้ำซอสมะเขือเทศ แล้วใช้น้ำสุกล้างชิ้นปลา

“อ้าว...” พี่ทำเป็นเพิ่งหันมาเห็นผมยังยืนอยู่ “ไม่ไปนั่งรอล่ะ”
“ไม่อะ จะดู” ที่สำคัญแอ็คติ้งพี่ยังไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ไม่ค่อยสมบทบาทประหลาดใจที่เห็นผมไม่ทำตามคำสั่งนะฮะ

.....ดวงตากลม ๆ ของเจ้าตัวซนยังคงมองไปตามมือพี่ ขณะที่ 2 มือไขว้หลัง ท่าทางเหมือนครูกำลังคุมสอบนักเรียนอย่างไรอย่างนั้น
ผมรู้ว่าต้อนพยายามทำอาหารเอง เพราะเกรงใจผม แต่มันไม่เคยสำเร็จ
แต่ผมชอบนะ ที่เขามาขอให้ผมทำอาหารให้เขากินน่ะ และมันก็เป็นความภูมิใจอย่างหนึ่งของผม ที่จะเป็นคนที่เขาคิดถึงเสมอเวลาที่ต้องการความช่วยเหลือ
ผมรู้ว่าตอนแรกๆ ผมเป็นพี่ชายข้างบ้าน ที่ก็แค่เดินผ่านแล้วยิ้มทักทายกัน ต่อมาก็กลายเป็นคอยรับ-ส่งเขา ทำกับข้าวให้กินบ้าง เป็นที่ปรึกษาเรื่องเพื่อน เรื่องเรียนให้เขาบ้าง
เรารู้จักกันมานาน ผมก็ไม่ได้แสดงความเป็นพระเอกให้เขาเห็นสักเท่าไหร่ เคยถามว่าอะไรทำให้เขาเลือกที่จะอยู่ข้าง ๆ กัน....ถ้าเขาตอบตรง ๆ ว่าเพราะอะไรนั่นก็ไม่ใช่นายต้อนสุขแล้ว...
แต่สำหรับผม เมื่อนึกย้อนกลับไป ผมคิดว่าผมชอบเขามานานแล้ว แต่เพราะผมเป็นแค่พี่ชายข้างบ้านที่ชีวิตวุ่นวายไปกับสาวๆ และกลุ่มเพื่อน ผมก็เลยมองข้ามหัวใจตัวเอง
รู้ตัวอีกที ผมก็ทั้งรักทั้งหวงพ่อหนุ่มตัวเล็ก ตากลมคนนี้ไปเสียแล้ว

“พี่เอาน้ำสุกล้างปลาทำไม ซอสมะเขือเทศอร่อยนะ” ต้อนถามเมื่อผมตักน้ำเดือดมาราดปลาที่แยกออกมา
“ล้างแล้วใส่ตะแกรงพักไว้ แล้วเราก็จะไปตำกระเทียมกับพริกไทยไง”
ไม่เห็นว่าดวงตากลม ๆ นั่นจะแสดงให้เห็นว่าเข้าใจเลยสักนิด ทั้งยังมีคำถามต่อไปอีก
“พี่จะทำอะไรเนี่ย”
“ปลาทอดกระเทียมไง”
ต้อนบิดปาก ท่าทางหมั่นไส้คำตอบพี่ แต่ยังไม่ยอมถอยไปนั่งที่
“จะกินปลากระป๋องอะ”
“ครับ รู้แล้วครับว่าปลากระป๋อง กำลังทำอยู่ไงครับ”
“ไร ถามแค่นี้ทำหงุดหงิด”
ต้อนถามพลางหัวเราะคิกคัก เพราะเขารู้ว่าผมไม่ได้หงุดหงิด แต่เพราะผมกำลังทำกับข้าวไป ตอบคำถามเขาไปด้วยต่างหาก
ตอนนี้ผมกำลังเอาเครื่องต้มยำกับซี่โครงอ่อนใส่ในหม้อต้มยำ
...ใครจะหงุดหงิด คุยกับไอ้ตัวซนเนี่ยมันคือความสุขนะครับ หลังจากพบเจอกับอะไรมากมายในแต่ละวัน คุยกับเพื่อนมันก็หัวเราะกันไปเมากันไป แต่มันไม่เหมือนกับการคุยกับต้อน
เขาเหมือนทุ่งหญ้ายามเช้า ที่มีสายลมอ่อน กับดอกไม้กลิ่นหอม

“พี่อ๋อม” ไอ้ตัวซนสะกิด “หน้าผมมีอะไร มองอยู่นั่นแหละ ทำต่อสิ”
นั่นแหละครับ หน้าที่ของเขาเวลาที่อยู่ในครัว คือเร่งให้ผมทำอาหารให้เสร็จเร็ว ๆ
“ถ้าไม่หิว ก็ไม่มาบ้านนี้สินะ”
“แหมๆๆๆๆ” ตัวซนรัวคำว่าแหมเป็นชุด “มาก่อนหิวเหอะ แต่พอมาถึงประตูบ้าน ก็นึกได้ว่าหิวเลยกลับบ้านไปเอาปลากระป๋อง”

ผมได้แต่ยิ้มไปทำกับข้าวไป เมื่อฟังต้อนเล่าเรื่องใหม่ตั้งแต่ต้น ที่สรุปได้ว่า พ่อกับแม่ หรือที่ต้อนเรียกว่าคุณชายแว้นกับคุณนายเรียบกริบออกไปงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ของเพื่อนที่ทำงานของพ่อ แต่ต้อนไม่ไปเพราะไม่อยากตื่นเช้า ทั้งไม่อยากพากันออกไปเรียกแท็กซี่ และไม่อยากพากันซ้อนสามด้วย พอตื่นนอนทำงานบ้านเสร็จก็เลยมาปลุกผม แต่เมื่อคืนผมกลับมาดึกไปหน่อย ปลุกแล้วผมยังไม่ตื่น เขาก็เลยจะมาทำปลากระป๋องกินกับข้าว แต่คิดว่า กินข้าวกับปลากระป๋องเปล่า ๆ มันง่ายไป ก็เลยจะทำปลากระป๋องให้เป็นเมนูอะไรสักอย่างทานเอง
นี่ต้องเรียกว่าเป็นโชคดีของผมสินะที่ตื่นนอนขึ้นมาทันเวลา 
หลังจากปลาที่ผึ่งไว้สะเด็ดน้ำ ผมก็ตั้งกระทะ  เทน้ำมันลงไป
ผมก็อยากตั้งตนเป็นผู้รอบรู้เรื่องการทำอาหารอยู่หรอกนะ แต่ครัวบ้านนี้เน้นตามใจคนกิน ก็เลยบอกคุณไม่ถูกเหมือนกันว่า อะไรควรมีปริมาณเท่าไหร่ แต่ต้อนไม่กินเผ็ด และชอบของกรอบ ผมก็เทน้ำมันมากหน่อย ระหว่างรอให้ร้อน ผมก็เอาปลามาคลุกกับแป้งกรอบนิดหน่อย ทอดปลาพอกรอบเอามาวางพักแล้วค่อยทอดกระเทียมพริกไทยราดลงไป ส่วนซอสมะเขือเทศที่เขาชอบ อยู่ในอีกถ้วย ไว้ให้จิ้มกินกับปลาทอด
หันไปอีกทีต้อนกำลังยิ้มจนตาหยี
“น่ากินจัง ใครทำหนอ”
“อ้าว ยืนคุยกันอยู่ตั้งนานไม่รู้หรือว่าพี่เป็นใคร”
ต้อนทำเสียงฮื่อ รับจานปลาไปจากมือ แล้วเขย่งหอมแก้มผม “ขอบคุณนะฮะ”
“ขอบคุณน่ะ แล้วรู้หรือยังว่าพี่เป็นใคร”
“เป็น....เทวดาไง เสกอาหารให้ผมอิ่ม”
มันอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะไม่บีบจมูกรั้นนั่น “เรานี่มัน....”
ต้อนหันไปตักข้าวใส่จาน “เรานี่มันหล่ออออออมากใช่ปะละ”
“คร้าบบบบ หล่อมากครับ” แต่เมื่อต้อนจะตักข้าวอีกจานผมก็ต้องรีบท้วง “ยังไม่ต้องตักของพี่หรอก ต้อนกินก่อนเถอะ”
“อ้าว....” ต้อนมองจานข้าวในมือแล้วมองหน้าผม ที่กำลังปิดเตาที่ทำต้มยำ “พี่ยังไม่ได้ล้างหน้า แปรงฟันหรือฮะ ผมรอได้นะ กินพร้อมกันเหอะ”
“ต้อนกินก่อนก็ได้ พี่จะล้างครัวก่อนด้วย”
“ผมล้างเองได้” ต้อนวางจานแล้วหันมาดึงมือผมให้ขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้า “กิน 2 คนอิ่ม 2 คน กินคนเดียวอิ่มคนเดียว พี่ไม่เคยฟังโฆษณาหรือไง”
“โฆษณาอะไรของต้อนวะ” ผมย้อนถามขำ ๆ แล้วขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้า ลงมาต้อนกำลังนั่งดูทีวีอยู่
“เร็วชมัด วิ่งผ่านน้ำหรือเปล่าเนี่ย” ต้อนแซว แต่รีบลงนั่งประจำที่ที่โต๊ะกินข้าวทันที
ต้อนตักต้มยำใส่ถ้วยไว้แล้ว แต่มะนาวกับพริกยังอยู่ในถ้วยใบเล็ก ผมก็หยิบไปจัดการ
“เห็นบ่นหิว ก็เลยรีบไง”
จัดการถ้วยต้มยำเสร็จต้อนยังไม่ลงมือกิน รอจนผมนั่งลง เขาก็ตักซี่โครงหมูในถ้วยต้มยำใส่ในจานผมก่อน
“ขอบคุณมากครับ”
ผมตักชิ้นปลาใส่จานให้น้อง “ขอบใจที่มากินข้าวด้วยกัน”
“ครือ.....” เจ้าตัวซนทำท่ากัดช้อน “พี่ก็รู้ว่าผมไม่แอ็บ ไม่สร้างภาพนะฮะ...”
รอฟังเขาแล้วกันว่าจะปล่อยมุขอะไรออกมาอีก
“ครือ....อันที่จริงผมก็...ไม่ค่อยได้อยากกินพร้อมพี่สักเท่าไหร่หรอกนะฮะ”
“หือ....” ทำเสียงสูงคล้อยตามพ่อคนอารมณ์ดีกันหน่อย
“แม่ให้ตังค์ไว้ซื้อโจ้กกิน แต่ไม่อะ เก็บตังค์ไปซื้อขนมกินดีกว่า แล้วอีกอย่าง ผมขี้เกียจไปปากซอย อีกอย่างผมอยากกินข้าวต้มมากกว่า แต่กลัวทำครับพี่เละอีก เลยกลับไปเอาปลากระป๋องมา กะกินเสร็จจะไปปลุก...” ตากลม ๆ มองพี่ “ไม่แปลกใจเลยหรอฮะ”
“ไม่นี่” ผมก็บอกตามตรงเหมือกัน “อยากกินข้าวต้มทำไมไม่บอกแต่แรก”
“ก็ตอนนั้นอยากกินข้าวต้ม แต่ตอนนี้อะไรก็กินแหละ หิวมาก....”  ต้อนลากเสียงยาวแล้วตักข้าวเข้าปาก “เฮ้ย อร่อยอะ”
ผมมองคนที่กำลังกินข้าวไป พูดไปว่าอร่อย
ผมใช้นิ้วเคาะโต๊ะ “เอ้า ตกลงเอาข้าวต้มหรือเปล่า พี่จะได้ทำ มันไม่ได้ยากอะไร”
ต้อนโบกมือ “ไม่อะ อันนี้แหละ อันนี้เลย มื้อเย็นทำอีกนะฮะ” แต่พอเห็นผมนั่งมองเขากินเจ้าตัวก็โวยวาย “พี่อะ นั่งยิ้มอะไรเนี่ย เมื่อไหร่จะกินข้าวฮะ กินสิ กินเยอะ ๆ นะฮะ แฟนผมเป็นคนทำ”
ต้อนบอกแล้วหัวเราะร่วนเสียงดัง
น้ำเสียงสดใสแบบที่ทำให้ทุ่งหญ้าของผมสว่างสดใส....
มื้อเย็นจะทำอะไรให้เจ้าตัวซนกินดีนะ...

.....จบตอนพิเศษครับ.....

[fangkao]

คิดถึงคู่นี้กับคุณนายเรียบกริบ กินข้าวแล้วหิวอีกเลย เมนูนี้ขอลองนะ ปลาทอดกระเทียมราดซอส

[nekko]

เมนูน่าลอง   

[Nathi]

กำลังคิดอยู่ว่าจะกลับไปอ่านเรื่องนี้อีกรอบ คิดถึงตัวซนของพี่อ๋อม
ตอนพิเศษมาคงต้องวนไปอ่านอีกสักรอบแล้วล่ะ