การเรียนในภาคฤดูร้อนมันผ่านไปอย่างรวดเร็วจริงๆ ครับ เวลาแค่สั้นๆ แต่ก็ได้รับความรู้อย่างเต็มเปี่ยม อีกหนึ่งอาทิตย์ก็จะสอบแล้วรู้สึกใจหายอยู่เหมือนกัน อ่า...ใกล้จะขึ้นปีสองแล้วเหรอเนี่ย? มันเร็วจังเลย ผมมองไปโต๊ะใกล้ๆ แถวเดียวกัน ปกติจะมีเจ้าวินเซอร์มานั่งเรียนแต่อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวมันเลยครับ
นิสัยแย่แล้วยังเกเรียนอีกเหรอเนี่ย? แต่มันก็น่าแปลกอยู่เหมือนกันนิสัยโคตรเสียแบบนั้นแต่กลับมาเรียนตรงเวลาและไม่เคยหลับในคาบเรียนเลยแม้แต่น้อยตั้งใจเรียนกว่าที่ผมคิดไว้ในตอนแรกซะอีก นึกว่าจะเป็นพวกเกเรแบบพวกเด็กวิศวะทั่วๆ ไปที่ชอบมาสาย ขาดเรียน มาก็นอนหลับ เป็นสิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจแต่ก็นั้นแหละ เรื่องของมันไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย
ถึงมันจะตั้งใจเรียนอุตส่าห์ทำตัวดีแล้วมันก็ดีแตกไม่ใช่หรือไงล่ะ? นี่ไง มันไม่ได้มาเรียนเป็นอาทิตย์แล้ว บ๊ะ แล้วทำไมผมต้องมานั่งคิดเรื่องของมันด้วยวะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ แล้วผมก็นั่งขบคิดเรื่องที่ไอ้วินเซอร์ไม่มาเรียนทั้งชั่วโมงจนอาจารย์สอนจบ ความรู้ไม่ได้เข้าหัวกูเล๊ย! ใกล้จะสอบแล้วด้วย โธ่โว้ย!! นี่มันเป็นความผิดใครวะ?
ความผิดมึงนั้นแหละไอ้หัวเหลือง!ดันไม่มาเรียนทำให้กูสงสัยเลยเห็นไหม!? กูเรียนไม่รู้เรื่องเลย เวร!! แล้ววันต่อๆ มาเป็นอาทิตย์แน่ะมันก็ไม่มาเรียน โชคดีที่อาจารย์ท่านไม่เช็คชื่อใครจะเข้าเรียนก็มาใครจะไม่เรียนก็ช่างทำให้นักศึกษาในคลาสน้อยมากครับ ส่วนมากมารับเอกสารประกอบการเรียนแล้วก็จรลีหายไปกับสายลม ตกลงไอ้เวรวินเซอร์มึงจะขาดจนไปถึงวันสอบเลยหรือไงวะ!?
วันนี้ผมมาเรียนตามปกติวันสุดท้ายของการเรียนเป็นวันปิดคอร์สซึ่งอาจารย์ท่านก็บอกไว้ชั่วโมงที่แล้วแน่นอนว่าไม่ค่อยมีใครมาเรียนกัน ชั่วโมงนี้อาจารย์ท่านจะบอกแนวข้อสอบครับแต่ก็ไม่มีใครมาอีกเช่นเคยเพราะชั่วโมงที่แล้วรู้กันน้อยมาก ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกเนิร์ดไอ้พวกนี้คงไม่บอกพวกที่ไม่มาหรอก
เป็นอย่างที่ผมคาดไว้จริงๆ คนเข้าเรียนน้อยเหมือนเดิมก็มีแต่ผมและพวกเนิร์ดนั่งเรียน ผมนั่งฟังอาจารย์สอนและแนะนำแนวข้อสอบจดไว้อย่างว่องไวเพื่อจะกลับไปนั่งอ่านเนื้อหาแล้วสรุปออกมาแบบง่ายๆ ให้ตัวเองเข้าใจ แต่ไม่รู้ทำไมตลอดชั่วโมงผมเอาแต่เหลือบไปมองที่นั่งข้างๆ
วันนี้มันก็ไม่มา...
เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ? ไม่มาสองอาทิตย์ติดกันแล้วน่ะเนี่ย เข้าโรงพยาบาลหรือเปล่า? ยิ่งกวนบาทาชาวบ้านแบบนั้นคงไม่พ้นโดนเขายำตีนหรอกมั้ง? แล้วทำไมต้องกูจะมาคิดเรื่องมันด้วยวะ!!? ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วจัดสมุดหนังสือเข้ากระเป๋าลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเมื่ออาจารย์เลิกคลาส
ไม่มาแล้วจะรู้ไหมเขาสอบอะไรเจ้างั่งนั้น
ผมเดินเรื่อยๆ มารอรถเมล์เพื่อกลับบ้าน วันนี้เรียนวิชาเดียวตอนบ่ายผมมีงานครับ งานถ่ายแบบแถมยังถ่ายแบบรวมดาวรุ่งนายแบบชายประจำปีซะด้วย งานของผมไปได้ด้วยดีแต่รู้สึกว่าวงการนี้มีแต่พวกตัวขี้อิจฉาทั้งนั้น ตัวเองไม่เด่นไม่ดังก็มาโทษคนอื่น หึ!
ผมเดินขึ้นรถเมล์แล้วนั่งที่เบาะข้างหน้าต่าง มองข้างทางไปเรื่อยๆ ขณะที่รถแล่นไปอย่างช้าๆ ผมมองไปที่รถสปอร์ตคันหรูที่จอดรอไฟจราจร รถมีระดับแบบนี้มีแต่พวกไฮโซนั้นแหละที่ซื้อมาขับอวดชาวบ้านให้อิจฉา ผมมองไปที่คนขับแล้วค่อยๆ เลิกคิ้วขึ้น นั้นมัน...
ไอ้วินเซอร์นี่หว่า
ชิชะ...
ไม่เข้าเรียนแถมยังมาซิ่งรถหรูอีกแน่ะ เฮ้อ! พอเห็นแบบนี้แล้วผมเสียดายเวลาที่เอาไปคิดเรื่องมันจริงๆ กูไม่น่าไปคิดเรื่องมันเลย เจ้าเด็กนิสัยไม่ดีคนนี้! ผมมองมันอย่างพิจารณาอีกครั้ง มันทำหน้าซีเรียสเหมือนมีเรื่องเป็นเรื่องตายแถมทำหน้าเศร้าๆ ด้วย เอ่อ...แล้วทำไมกูต้องติดใจสงสัยอะไรเกี่ยวกับมันอีกวะเนี่ย!?
ผมสะบัดหน้าไปมาแล้วมองไปด้านอื่น ดูทีวีดีกว่าว่ะ ไม่นานไฟเขียวก็ขึ้นรถที่รออยู่ก็ออกตัวแล่นไปอย่างรวดเร็ว ตาของผมเบนไปมองตามรถสปอร์ตสีดำที่แล่นไปลับตา รีบอะไรขนาดนั้นวะเดี๋ยวก็ไปชนรถคนอื่นตายหรอก ผมไม่ได้ห่วงมันผมห่วงรถต่างหากล่ะ สวยขนาดนั้นไปถ้าชนคันอื่นคงจะน่าเสียดาย!
ผมกลับมาถึงบ้านแล้วเจอเข้ากับพี่สะใภ้ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่สวนหน้าบ้าน ภรรยาของพี่ยิ้มชื่อว่าเป๊บซี่ครับ เป็นสาวสวยมีรสนิยมดีแถมนิสัยก็ดีมากด้วย พี่ยิ้มกับเธอเพิ่งแต่งงานกันไปเมื่อเดือนก่อนนี่เองครับ เธอโบกมือทักผมเล็กน้อยผมพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าบ้านไป เห็นพี่ยิ้มกำลังคุยกับพี่บอสด้วยใบหน้าซีเรียสๆ พี่บอสเป็นผู้จัดการของผมเองครับ เมื่อก่อนพี่บอสเป็นผู้จัดการของพี่ยิ้มแต่พี่ยิ้มเลิกอาชีพนายแบบไปแล้วพี่บอสก็เลยย้ายมาเป็นผู้จัดการของผมแทน
“คุยอะไรกันซีเรียสแปลกๆ?”
“ซีเรียสตรงไหนหาเจ้าฮัก? มานี่ กลับมาก็ต้องทักทายกันหน่อยสิ”พี่ยิ้มหยุดคุยเมื่อเห็นผมเดินเข้ามา พี่โบกมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหาแล้วคว้าคอโน้มลงมาหอมแก้มทักทาย ทำอะไรเด็กๆ ว่ะ
“พี่บอส ผมขอตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ”ผมหันมาเอ่ยกับเพื่อนของพี่ชายและเป็นผู้จัดการส่วนตัวด้วย พี่บอสพยักหน้ารับจากนั้นผมก็เดินเลี่ยงขึ้นไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากล้างหน้าล้างตาสะอาดสะอ้านกลับมาเป็นนายฮอยฮักคนเดิม ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าตามปกติของตัวเองแล้วเดินลงมาเพื่อจะออกไปทำงาน พี่บอสนั่งรอรับผมอยู่ที่เดิมส่วนพี่ยิ้มไม่รู้หายไปไหน ผมหันมองซ้ายมองขวา
“พี่ยิ้มล่ะครับ?”
“ออกไปข้างนอกหาเป๊บซี่น่ะ”
“อ้อ เราไปกันเลยไหมครับพี่?”
“โอเค ไปกันเลย”
และแล้วผมก็มายืนกอดอกทำหน้านิ่งมองนายแบบคนอื่นๆ ถ่ายก่อน ช่วงนี้ให้ถ่ายทีละคนก่อนเสร็จแล้วค่อยถ่ายรวมครับ นายแบบคนข้างๆ ผมชวนคุยอยู่หลายประโยคแต่ผมก็คงคอนเซ็บต์ไว้ให้พูดเมื่อยามจำเป็นเท่านั้นทำให้อีกฝ่ายยกธงยอมแพ้เดินเลี่ยงออกไปแน่นอนว่าผมต้องมีอิมเมจคือ เย่อหยิ่งไง! ห้ามคุยกับใครเด็ดขาดถ้าไม่จำเป็น
“ไงเลิฟ?”
“สวัสดีครับประธาน มาทำอะไรที่นี้น่ะ?”
“แวะมาหาเพื่อน ได้ยินว่าเธอถ่ายแบบที่สตูฯ นี้ก็เลยแวะมาดูหน่อยน่ะ งานนี้โอดีไหม?”
“ก็โอนะครับ ตากล้องดูมีประสบการณ์มาก”
“แน่น๊อน นั้นน่ะไอ้คิมตากล้องขั้นเทพเลยนะ รับรองถ่ายออกมาเท่ระเบิด!”ประธานที่ไม่เคยชมใครง่ายๆ ยังชมตากล้องที่ดูเหมือนนักเลงคนนี้เลยแฮะ ตอนแรกที่ได้เจอผมก็ตกใจอยู่บ้างแต่โชคดีเจ้าตัวเป็นคนนิสัยยิ้มง่ายมีอารมณ์ขันถึงจะหน้าโจรไปหน่อยก็เถอะ
“คิวเธออีกนานไหมเลิฟ?”
“ก็นานอยู่ครับ”
“งั้นไปหาอะไรกินเถอะ มายืนแบบนี้เดี๋ยวขาใหญ่กันพอดี!”ประธานยิ้มเสียจนหนวดกระตุกยิกๆ แล้วก็เล่นลากผมไปโดยไม่ฟังคำตอบจากผมก่อน ไอ้คุณประธานก็เป็นแบบนี้ตลอด เหอะ! ผมกับท่านประธานมายืนซื้อกาแฟอยู่ร้านค็อฟฟี่ใต้ตึกของบริษัทดีเอซึ่งเป็นบริษัทสื่อบันเทิงขนาดยักษ์ใหญ่ของประเทศ ไม่ว่าจะเป็นละคร โฆษณา เพลง บริษัทนี้ครอบคลุมทุกๆ อย่างในวงการบันเทิงเลยล่ะครับ
“ที่บอกว่ามาหาเพื่อนเนี่ยใครเหรอครับ?”
“อ้อ ไอ้แก่ที่เพิ่งหมั้นกับสาวเอ๊าะๆ น่ะ”
ไม่ได้ขยายความให้กูได้เข้าใจเล๊ย! ผมกับประธานเดินออกมาข้างนอกด้วยกันเพื่อจะมานั่งจิบกาแฟตรงโต๊ะที่จัดไว้ของทางค็อฟฟี่ช็อป ผู้คนมองตามพวกเรามากันเพียบ ก็ไม่ได้ปฏิเสธหรอกนะครับว่าตอนนี้ผมก็ดังพอสมควร ผมกับประธานกำลังจะนั่งแต่แล้วก็มีเสียงโวยวายดังลั่น
“ขโมย!! ช่วยด้วย ขโมย!!! จับมันทีค่ะ!!!”
ผมหันซ้ายหันขวาแล้วขยับตัวออกไปวิ่งตัดหน้าเจ้าขโมยที่ดันวิ่งมาใกล้ทางที่ผมอยู่ เจ้าบ้านี่รนหาที่ตายซะแล้ว ผมเข้าไปกระชากกระเป๋าถือกลับมาแล้วจับตัวอีกฝ่ายทุ่มไปนอนกับพื้น เห็นแบบนี้ผมได้สายดำขั้นสูงของยูโดเลยนะ ไอ้โจรกระจอกที่เพิ่งหัดขโมยสลบเหมือดไปอย่างใจเสาะที่สุด เฮ้อ~ ไม่เห็นสนุกตรงไหนไม่น่าเข้ามายุ่งเลย ตอนแรกผมนึกว่าจะมีการกระชากต่อสู้อะไรแบบนี้เสียอีกรู้แบบนี้ผมนั่งจิบกาแฟที่เดิมดีกว่า!
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ช่วยค่ะ”แล้วหญิงสาวเจ้าของกระเป๋าก็วิ่งเข้ามากระหืดกระหอบพร้อมกับโค้งตัวขอบคุณผมอยู่หลายครั้ง ผมโบกมือเล็กน้อยแล้วคืนกระเป๋าให้กับเธอ ไม่ได้ตั้งใจช่วยเสียหน่อย เฮ้อ~ ไม่ต้องขอบคุณขนาดนั้นก็ได้ เธอรับกระเป๋าไปแล้วยังก้มหัวขอบคุณผมต่ออีกแน่ะ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรู้สึกขอบคุณขนาดนั้น
“เธอเป็นอะไรไหมก้ามปู?”ชายหนุ่มผมทองเดินเข้ามาหาหญิงสาวแล้วถามอย่างเป็นห่วง หญิงสาวก็หันไปส่ายหน้าแล้วชี้มาที่ผม ชายคนนั้นหันมามองผมอย่างแปลกใจแล้วหันไปมองประธานที่เดินทำหน้าน่ากลัวเข้ามา
“เลิฟ! ใครบอกให้นายวิ่งเข้าไปใส่โจรแบบนั้น หา! ถ้าอีกฝ่ายมีมีดจะทำยังไง? นายเป็นนายแบบน่ะ! ห้ามหาเรื่องเจ็บตัวแบบนี้สิวะ ถ้าพลาดอาจจะเสียโฉมได้นะเจ้าบ้า!”
แหม ถ้าโจรมีมีดก็ดีน่ะสิครับผมจะได้สนุกกว่านี้ นี่อะไร? แค่ทุ่มนิดเดียวสลบไปเสียเฉยๆ มันไม่เร้าใจเอาซะเลย ผมมองประธานที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับหอบคำต่อว่ามาสารพัดพิษ ผมยืนทำหน้านิ่งใช้สกิลส่วนตัวคือรับฟังแต่ไม่รับรู้!
“ไอ้ทิม! มาที่นี้ได้ไงวะ?”
“อ้าว เหี้ยฮัน มึงนั้นแหละตัวดีเลย กูอุตส่าห์มาเยี่ยม มึงเสือกไม่อยู่! ห่า”
“เวร มึงจะมาก็โทรมาบอกก่อนสิวะ ไม่โทรมาจะรู้เหรอว่ากูอยู่ไม่อยู่”
“ก็กูอยากจะเซอร์ไพร้ส์มึง อุตส่าห์หอบของขวัญสำหรับคู่หมั้นมึงมาให้ด้วย”
จู่ๆ ประธานกับแฟนหนุ่มผมทองของสาวเจ้าทุกข์ก็หันมาเจอะกันแล้วคุยกันไปมา ประธานกับเขารู้จักกันเหรอเนี่ย? ผมมองทั้งสองคนแล้วเงียบตามประสาของผม เงียบไว้เดี๋ยวก็รู้เรื่องเองแหละ ประธานทักทายกับเพื่อนอย่างสนิทสนมแล้วเพื่อนของประธาน รู้สึกว่าจะชื่อฮันก็หันมามองผม
“ต้องขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยคู่หมั้นของผมไว้”
“ไม่เป็นไรครับ”ผมตอบกลับไปหน้านิ่งตามปกติ ประธานทิมก็เข้ามาแนะนำผม
“นี่ เลิฟมี นายแบบดาวเด่นต่อจากไอ้สไมค์โว้ย นายแบบบริษัทแกเทียบมันไม่ติดหรอก!”
“อ้อ ผมจำได้แหละ คุณดูดีกว่าในภาพมากครับ ผมชอบคุณมาก ถ้าบริษัทของไอ้ทิมมันขี้เหนียวเรื่องค่าตัวก็ย้ายเข้ามาบริษัทของผมได้นะครับ ยินดีต้อนรับเสมอสำหรับคนโดดเด่นเช่นคุณ”
“ไอ้ฮัน น้อยๆ หน่อยโว้ย! ชิชะ จะมาแย่งคนของบริษัทกูไปเหรอ บริษัทมึงไม่มีปัญญาหาคนหรือไง?”
“ไม่ต้องหาโว้ย บริษัทกูวันๆ มีคนเป็นพันเดินเข้ามาให้เลือก!”
“ถ้าอย่างนั้นมึงจะมาแย่งคนบริษัทกูทำไมวะ ด๋อยนี่หว่า”
“แหม ทั้งสองคนก็ เป็นประธานบริษัททั้งคู่ยัวจะเถียงกันแบบเด็กๆ อีกนะคะ ไม่อายคนอื่นเหรอคะ?”ก้ามปู อืม...เธอคงจะชื่อนี้ล่ะมั้ง ก้ามปูเข้ามาห้ามทัพไม่ให้เกิดการปะทะระหว่างเพื่อน ผมแอบเสียดายเล็กน้อย แหม ก็น่าจะปล่อยๆ ให้เขาทะเลาะกันเลยน่าจะสนุกกว่านะ!
“ก็ไอ้บ้านี่มันชอบฉกของชาวบ้านนี่หว่า”
“ใครดีใครได้สิฟะ”
“พอเถอะค่ะ เลิฟมีเขางงไปหมดแล้วนะคะ”
ผมไม่ได้งง ผมกำลังเชียร์ประธานทิมให้งับหัวของหนุ่มผมทองอยู่! ทั้งสองหันมามองผมที่ยืนนิ่งทำตัวไม่รับรู้อะไรใดๆ แล้วถอนหายใจเฮือก ประธานทิมเดินมาหาผมแล้วโบกมือไล่เพื่อนของตัวเองไป
“จะไปไหนก็ไปสิว่ะ ชิ่วๆ”
“เวร ไอ้บ้า นี่มันบริษัทกูนะ”
“มึงก็ไปทำงานสิเฟ้ย”
“ตอนนี้เวลาพักโว้ย”
“บ่ายสองเนี่ยนะพักของมึง ไอ้ประธานจอมอู้!”
“ดีกว่าประธานบ้าๆ บอๆ แบบมึงล่ะกัน”
“ว่าใครบ้าวะ?”
“ใครรับก็คนนั้นล่ะ”
“ไอ้เหี้ยฮัน!”
“อะไรวะไอ้ห่าทิม?”
แหม...มันมาก ผมมองทั้งสองทะเลาะกันแบบไม่มีใครยอมใครจริงๆ ประธานทิมก็สู้ฟัดมากปกติเฮียแกก็ด่าไหลไฟแลบอยู่แล้วพอมาเจอเพื่อนสนิทของตัวเองยิ่งใส่ไม่ยั้ง ก้ามปูสาวสวยเดินเข้ามาดึงคู่หมั้นของตัวเองออกไปเธอหันมาพูดกับผมเล็กน้อย
“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ถ้าว่างๆ ล่ะก็อยากจะเลี้ยงข้าวตอบแทน”
“นี่นามบัตรของผมเองครับ รับไว้นะครับ ถ้าตกลงย้ายสังกัดก็มาเข้าดีเอของเราได้”ประธานฮันยื่นนามบัตรให้กับผมแล้วขยิบตาให้ ทั้งสองก็จากไปพร้อมกับเสียงโวยวายส่งท้ายของประธานทิม ท่านประธานแย่งนามบัตรของประธานฮันไปแล้วโยนเข้าถังขยะทันที ผมมองตามไปเล็กน้อยก็ไม่ได้เสียดายอะไรหรอกแต่ประธานทิมโยนแม่นแนอะ ทีเดียวเข้าถัง!
“ไอ้จอมฉกเอ๊ย อย่าไปเชื่อมันมาก ไอ้บ้านี่นิสัยไม่ดี”
“ก็ไม่เห็นจะไม่ดีตรงไหนนี่ครับ”
“ไม่ดีสิวะ ไอ้นี่มันจอมฉก ตอนสมัยหนุ่มๆ น่ะชอบแย่งแฟนของฉันตลอด มาคราวนี้แย่งแฟนลูกชายเฉยเลย ต่อไปมันจะแย่งอะไรจากใครอีกล่ะ หวังว่ามันจะไม่มาแย่งนายแบบบริษัทฉันหรอกนะ เฮ้อ~”
“เขาไม่ดีแต่ประธานก็คบเขาเป็นเพื่อนนี่ครับ”
“ก็พวกฉันไม่มีใครคบก็เลยมาเป็นเพื่อนกันเองไงล่ะวะ!”
สรุปนิสัยเหี้ยพอกันนั้นแหละ!“ว่าแต่ประธานเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับประธานฮันจริงเหรอครับ?”
“ก็จริงสิว่ะ ถามทำไม?”
“...”
งั้นหน้าประธานทิมก็ไปก่อนอายุหรือประธานฮันหน้าอ่อนเอง? เพราะประธานฮันยังดูหนุ่มแน่นอยู่เลยแถมยังหน้าตาหล่อเฟี้ยวขนาดนั้น!! ประธานทิมมองผมอย่างสงสัย
“แกจะหาว่าฉันหน้าแก่เหรอ!!?”
“เปล่านี่ครับ”ผมปฏิเสธไปแบบหน้าตายสุดๆ ไม่ได้คิดว่าแก่สักหน่อย แค่คิดว่าหน้าล้ำอายุเท่าเองแหละครับประธาน
“พอเถอะ เรื่องไอ้บ้าฮันไม่อยากจะพูดแล้ว! แกก็กลับไปทำงานต่อไป่!”
ได้ข่าวว่าประธานเป็นคนลากผมมาเองนะแล้วผมก็เดินแยกจากประธานเดิน พอเข้ามาในตึกเห็นใครบางคนเดินแวบเข้าสตูดิโอข้างๆ อืม...ก็แค่ข้างแวบๆ แล้วทำไมกูจำได้แม่นจังฟะ ผมกัดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย แม่ง! ก็พอกูไม่คิดถึงมึงก็เล่นมาตามหลอนให้กูคิดถึงจนได้
ไอ้เวรวินเซอร์!! ผมตัดสินใจเดินกลับมาที่สตูดิโอถ่ายแบบของผม พี่บอสเดินเข้ามาบอกผมว่าใกล้ถึงคิวแล้วอย่าไปไหน ผมพยักหน้ารับแล้วค้นกระเป๋าของตัวเอง อืม...เอามาติดไม้ติดมือเผื่อมีเวลาอ่านเท่านั้นแหละครับ ผมหยิบชี้ตที่อุตส่าห์สรุปเองและแนวข้อสอบที่เขียนไว้วิ่งออกมาจากสตูดิโอแล้วแวบเข้าสตูดิโอข้างๆ
สตูดิโอนี้กำลังถ่ายแบบของเหล่านางแบบสุดยอดดาวเด่นแห่งปีเหมือนกันครับ ผมมองซ้ายขวาไปทั่วๆ เจ้าบ้าวินเซอร์ไปไหนกันฟะ ผมเดินไปรอบๆ สตูดิโอแล้วไปเจอะไอ้วินเซอร์ที่กำลังนั่งคุยกับนางแบบสาวโคตรสวยคนหนึ่ง อิจฉาโว้ย!! กูคุยกับนางแบบไม่ได้ประธานห้ามเอาไว้ครับ ปัดโธ่ ประธานนะประธาน!!
รู้สึกว่าไอ้บ้าวินเซอร์มันจะเปลี่ยนสีผมกลายเป็นสีแดงแสบตาเชียวแต่คนหน้าตาดีทำอะไรก็ไม่ขี้เหร่จริงๆ ว่ะ! ผมแอบมองมันคุยกะนางแบบอยู่นานสองนานคุยกันกะหนุงกะหนิง มันน่าหมั่นไส้จริงๆ โว้ย เอาล่ะ นี่คือโอกาสของผมล่ะ ทำไงดีวะ? เดินไปยื่นให้เหรอ บ้าน่ะเซ่! เอาว่ะ โยนให้แม่งเลย!!
คิดเสร็จผมก็หยิบปากกาที่พกติดตัวตลอดมาเขียนข้อความส่งให้มันเมื่อเขียนเสร็จก็หันกลับมาเล็ง เล็งให้แม่นๆ นะโว้ยไอ้ฮัก ทีเดียวโดนกบาลมันเลย! ใครบอกให้มันทำให้กูคิดถึงมันอยู่นานสองนาน!! แก้แค้นหน่อยล่ะว่ะ! ผมม้วนชี้ตแล้วโยนเหมือนพุ่งหลาวไปอย่างรวดเร็วแล้วมันก็แม่นมากซะด้วยสิ โดนหัวไอ้วินเซอร์จังๆ!!
สมน้ำหน้า!!!ไอ้บ้านั้นจับหัวของตัวเองมองซ้ายมองขวาสีหน้าไม่พอใจอย่างแรง ส่วนผมน่ะเหรอ? ตอนนี้เนียนมายืนคุยกับเหล่านางแบบที่เห็นผมก็รีบเข้ามาล้อมกันเชียว ตูเป็นนายแบบน่ะเฟ้ยไม่ใช่ของลดราคาไม่ต้องรุมกันขนาดนี้ก็ได้ ผมเหลือบไปมองเห็นไอ้วินเซอร์เอื้อมมือไปหยิบชี้ตที่ผมเหวี่ยงไปให้ขึ้นมาอ่าน สีหน้าของมันมึนงงสุดๆ แล้วมันก็หันมองหาเจ้าของชี้ต
สิบปีมึงก็ไม่รู้หรอกไอ้โง่!“เลิฟใช่ไหมคะ เลิฟตัวจริง!”
“มาทำอะไรคะเนี่ย แน่ะๆ มาหาใครหรือเปล่าเอ่ย? สตูฯ นี้ถ่ายนางแบบนะค่ะไม่ใช่นายแบบ”
“ก็คงจะมาหาคนแถวนี้แหละครับ ขอตัวก่อนล่ะกัน”ผมเหลือบมองนางแบบที่ยิ้มยั่วให้กับผม อืม...ให้ตายเถอะ มายิ้มยั่วให้ผมงั้นเหรอ? ผมก็ขยับตัวแล้วยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแตะไหล่อีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปจากสตูดิโอ ยั่วมากูก็ยั่วกลับ เอาสิ!!
“หายไปไหนมาน่ะเลิฟ ถึงคิวนายแล้ว”
“ขอโทษครับ ผมไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ”
“เออๆ เข้าฉากเร็วๆ เข้า”
ผมพยักหน้าให้กับพี่บอสแล้วเดินเข้าฉากมายืนตรงหน้ากล้อง พี่คิมตากล้องขั้นเทพของประธานทิมส่งยิ้มให้กับผม ผมก็ทำหน้าตายเหมือนเดิมนั้นแหละทำให้อีกฝ่ายยิ้มแห้งๆ ลงแล้วเริ่มทำงานอีกครั้ง ผมยืนหันข้างให้กับกล้องแล้วเหลือบมองไปด้วยหางตา แสงแฟรชสาดเข้ามาเรื่อยๆ ผมเริ่มปรับเปลี่ยนท่าโพสเล็กน้อย
“...”
เวลาผ่านไปสักครู่ตากล้องค้างนิ่งไม่ยอมถ่ายมาสักที พูดอะไรก็ไม่พูด ผมหันกลับมามองอีกฝ่ายอย่างงุนงง คนอื่นๆ ก็หยุดไปด้วยแล้วเรียกตากล้องที่ยังนิ่งอยู่ พี่คิมค่อยๆ ขยับตัวแล้วกระพริบตามองผม
“นายชื่อเลิฟงั้นเหรอ?”
“ครับ”จู่ๆ พี่คิมก็ถามผมขึ้นมา ผมพยักหน้ารับอย่างงงๆ พี่แกก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มแล้วมองผมนิ่ง
“อ่า...ในฐานะตากล้องที่ถ่ายมาเป็นพันๆ คน แต่น้อยคนที่จะทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ได้ นายที่ยืนตรงหน้าแล้วมองผ่านเลนส์ทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงสุดๆ สงสัยฉันจะหลงเสน่ห์นายซะแล้ว”
หา!!?TBC.นั่งอ่านหนังสือไปมาเริ่มรู้สึกหงุดหงิด
โว้ยยยย!!! จำชื่อภูเขาสลับแม่น้ำกันไปหมด!
ก็เลยมานั่งแต่งนิยายผ่อนคลาย~
อ่านหนังสือแล้วจำได้แม่นแบบนิยายก็คงดีเนอะ
พรุ่งนี้ศึกครั้งยิ่งใหญ่ สู้ตายครับพี่น้อง!!! 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
