ตอนที่ 4<< Winzer’s Mode >>หมั้นงั้นเหรอ?
เหอะ ให้ตายเถอะ ยัยผู้หญิงหน้าด้านคนนี้! โผจากลูกชายก็ไปเกาะพ่องั้นเหรอ!? ช่างเป็นผู้หญิงที่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ!! ผมนั่งมองบัตรเชิญที่ถูกส่งมาบนโต๊ะนิ่ง ผู้หญิงเลวกับผู้ชายชั่วๆ กำลังจะหมั้นกันแล้วส่งบัตรมาเยาะเย้ยผม! อยากจะหมั้นก็หมั้นไปสิโว้ยยย! มาบอกกูทำไม!!!?
ผมโยนเจ้าบัตรเชิญเจ้าปัญหาใส่ถังขยะอย่างไม่แลเหลียว เหอะ อย่าคิดว่ากูจะไปงานของพวกมึงเลย! หน้าก็ไม่อยากจะมอง!! ผมลุกขึ้นคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกไปจากห้องทันที มือก็กดรับมือถือที่ส่งเสียงเพลงเรียกเข้ามา เอ่ยทักอีกฝ่ายปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว
“ถ่ายแบบเหรอครับ? โอ้~ ดีใจด้วยนะ แน่นอน ถ้าส้มไม่ถูกเลือก ผมจะไปโวยกองนิตยสารให้ดู”
“ไม่ได้ล้อเล่น คุณสวยที่สุดอยู่แล้ว ครับๆ แล้วเจอกัน”
ผมวางสายจากคู่ควงคนล่าสุด นางแบบสุดเซ็กซี่ เธอชื่อว่าส้ม เธอสวยและมีเสน่ห์ ถูกต้อง! เธอสวยมาก!! สวยกว่ายัยป้าหน้าด้านที่กล้าทิ้งผมไปโผซบอกไอ้พ่อบ้าๆ นั้นอีก! ยัยเพิ้งเอ๊ย! คิดว่าฉันจะง้อเธองั้นเหรอ ไปตายซะ!!!
ผมลงมาที่ลานจอดรถของคอนโดแล้วขับรถออกไปเพื่อไปตามนัดกับสาวสวย เหอะๆ วันนี้ต้องพาไปฉลองสักหน่อย! ผมขับรถเข้าไปในตัวมอมันเป็นทางผ่านไปบริษัทดีเอ บริษัทของพ่อผมเอง พ่อ...ที่เมื่อก่อนผมเคยเคารพมากแต่ตอนนี้ทำไมถึงทำแบบนี้กับผมได้ ผมก็อยากถามเหมือนกัน ทำไมพ่อเปลี่ยนไป...พ่อรักผู้หญิงคนนั้นมากกว่าผมงั้นเหรอ?
ผมที่เป็นลูกชายคนเดียว
ลูกของผู้หญิงที่พ่อรักไม่ใช่เหรอ!?
ผมกำพวงมาลัยรถแน่นแล้วกัดฟัน พ่อ!! ครั้งนี้ผมไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆ หรอกแล้วยัยผู้หญิงนั้นก็เหมือนกัน ยัยจอมหลอกลวง! ผมเหยียบคันเร่งออกตัวไปอย่างรวดเร็วตอนนี้อารมณ์ไม่ดีอยู่โว้ย! ถ้าไม่ยอมตายก็อย่าสะเออะมาขวางทางรถกู!!
พอผ่านทางคณะวิศวะแล้วถอนหายใจนี่ผมไม่ได้ไปเรียนกี่วันแล้วเนี่ย? กะแค่ผู้หญิงเลวๆ กับผู้ชายที่ไว้ใจไม่ได้คนหนึ่ง ทำไมต้องมาทำให้ผมไม่สนใจไปเรียนแบบนี้ด้วยผู้หญิงคนนั้นมีค่าให้ผมต้องทำตัวแบบนี้งั้นเหรอ? ให้ตายเถอะ ทำไมตัวผมถึงน่าสมเพชแบบนี้กันนะ!
ผมมาถึงบริษัทดีเอ ดีเอย่อมาจากชื่อจริงๆ ซึ่งผมไม่ค่อยชอบชื่อนี้เลย เฉิ่มและน่าอายเป็นที่สุด! บริษัทนี้เริ่มก่อตั้งเมื่อยี่สิบปีก่อนตรงกับปีที่ผมเกิด พ่อสร้างบริษัทนี้ขึ้นและมีแม่ของผมเป็นคนช่วยสนับสนุนมากตลอดแต่แม่ก็ด่วนจากไปด้วยเหตุบางอย่างเหลือแค่พ่อและผม...
ผมโกรธพ่อ! ผมเกลียดผู้หญิงคนนั้น!"วินเซอร์~"เสียงเรียกหวานๆ ดังจากนางแบบสาวสวยที่นั่งรอผมอยู่หน้าร้านค็อฟฟี่ช็อปใต้ตึก ผมยิ้มหวานเอาใจอีกฝ่ายเดินเข้าไปโอบกอดอีกฝ่ายอย่างที่เคยทำ ร่างบอบบางแบบนางแบบดิ้นหนีเพียงเล็กน้อยจากนั้นก็ยอมปล่อยให้ผมกอดแต่โดยดี ง่ายใช่ไหมล่ะ? หึ
"วันนี้ส้มได้ถ่ายสุดยอดนางแบบแห่งปี ตื่นเต้นมากเลยล่ะค่ะ"
"ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก ยังไงส้มก็สวยที่สุดอยู่แล้ว"
"แหม ปากหวาน!"
"ปากหวานที่ไหนกันล่ะครับ นี่มันเรื่องจริงต่างหากล่ะ"
"พอๆๆ ส้มเขินจะแย่แล้ว!"เธอหน้าแดงก่ำแล้วเข้ามาทุบอกของผมเบาๆ แบบที่ผู้หญิงเขาทำกันนั้นแหละครับ ผมยิ้มขำเล็กน้อย มันก็ปฏิกิริยาเดิมๆ อย่างที่เคยเจอมานั้นแหละ
"วิน ได้เวลาแต่งหน้าแหละ ส้มไปรอที่สตูฯ ก่อนนะ"
"โอเคครับ เดี๋ยวผมตามไปนะ"
"แล้วเจอกัน"แล้วเธอก็โบกมือเดินเข้าไปในบริษัทก่อน ผมยืนโบกมือพร้อมกับส่งยิ้มให้กับเธอจนกระทั่งอีกฝ่ายลับสายตาไป เฮอ! ปั้นหน้าซะเมื่อยไปหมดเลยตู ปวดคางว่ะ ยิ้มอย่างกับคนงี่เง่า! ผู้หญิง หึ! มันก็แพ้ตรงรอยยิ้มกับคำหวานเนี่ยแหละว่ะ! ผมส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในบริษัทกดลิฟต์ขึ้นไปบนสุดของตึกซึ่งเป็นส่วนห้องผู้บริหาร
ผมเดินมาหยุดนิ่งอยู่ที่ห้องประธานบริษัทผู้บริหารสูงสุดแล้วแสยะยิ้ม เหอะ ผมเดินผ่านมาที่ห้องของตัวเอง แน่นอนว่าผมช่วยพ่อทำงานและในอนาคตบริษัทนี้ก็จะต้องเป็นของผม มันแปลกๆ อยู่เหมือนกัน อันที่จริงตอนนี้ผมเรียนวิศวะอยู่ ไม่ได้ใช้อะไรที่เรียนมาเล๊ย ผมน่าจะเรียนพวกบริหารอะไรแบบนี้มากกว่า ก็นะ ผมควรโทษความโง่ของตัวเองหรือของไอ้ชินเพื่อนของผมดีล่ะ?
ช่วงนั้นผมยุ่งกับการทำงานมากไปหน่อยเพราะตอนนั้นเป็นช่วงที่ทางเราส่งนักร้องของค่ายโกอินเตอร์หลายกลุ่มมันทำให้ผมต้องวิ่งวุ่นไปด้วย ช่วงแอดฯ ผมก็ให้เจ้าเพื่อนตัวดีมันลงคณะให้ไอ้เวรนั้นกลับลงรหัสผิดจากบริหารกลายเป็นวิศวะไปเฉย!!
แล้วทำไมผมถึงไม่แอดใหม่น่ะเหรอ? ไม่มีอะไรหรอก! ที่วิศวะมันเข้าแนวผมมากกว่าพวกบริหารที่มีแต่พวกคุณหนูรักสะอาดแสนจะสำอางพวกนั้นล่ะมั้ง ที่นี้เขาเถื่อน ตรงไปตรงมาดี ผมชอบ! แต่ก็ยังโชคดีอยู่บ้างที่ผมเรียนวิศวะสาขาสารสนเทศพอจะเกี่ยวข้องกับพวกการสื่อสารบ้างและที่สำคัญคือผมมีเพื่อนเรียนคณะเดียวกันอยู่สองคนแต่เจ้าพวกนั้นเรียนคนละสาขากับผม ผมมีเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กอยู่สี่คนครับ
คนแรกก็คือไอ้โซโล่มันเรียนวิศวะคอมพ์ บ้านมันจัดว่ารวยเพราะที่บ้านมันทำธุรกิจเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์และบ้านมันก็เป็นผู้ดีเก่า ผมไม่ค่อยชอบย่ามันเท่าไร ทำตัวเป็นผู้ดีเหยียดคนอื่น เหอะ! ยังไงบ้านกูก็รวยกว่าบ้านมึงล่ะหว่า เหยียดก็เหยียดสิว่ะ แต่พ่อแม่ของไอ้โซโล่นิสัยดีครับผมถึงไปเล่นบ้านมันบ่อย คนที่สองคือไอ้ชิน ไอ้นี้บ้านมันก็เป็นผู้ดีเก่าเหมือนกับไอ้โซโล่ มันเรียนวิศวะเครื่องกลเพราะที่บ้านมันน่ะทำธุรกิจเกี่ยวกับรถยนต์
คนที่สามก็คือไอ้หมู มันเรียนอยู่คณะแพทย์นานๆ ทีจะได้มากินข้าวด้วยกัน บ้านไอ้บ้านี่มันเป็นหมอกันทั้งตระกูลครับ คนสุดท้ายไอ้ลูกชุบมันเรียนคณะนิติเพราะที่บ้านมันเป็นพวกเกี่ยวกับกฎหมายอะไรพวกนี้ทั้งตระกูลอีกแหละ ก็เล่นมาด้วยกันตั้งแต่เด็กก็เลยรู้ไส้รู้พุงกันดี ส่วนนอกนั้นก็มีเพื่อนเที่ยวเพื่อนเล่นบ้าง ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาผมเอาแต่เรียนเลยไม่ค่อยมีเวลานัดพวกนั้นไปสังสรรค์กันเลย ว่างๆ ผมจะชวนเจ้าพวกนั้นไปดื่มกันสักหน่อย
ดีกว่ามานั่งเศร้าใจอยู่คนเดียว!ผมกำลังเปิดประตูห้องแต่ก็ชะงักเมื่อประตูห้องข้างๆ ซึ่งเป็นห้องของผู้บริหารอย่างประธานบริษัทถูกเปิดออก แล้วคนที่เดินออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะสดใสเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่หน้าด้านที่สุดที่ผมเคยเจอมา!!!
"..."เธอหันมาเจอผมก็ค่อยๆ หุบยิ้มลงทันที เหอะ! ทำไมผมจะต้องรู้สึกผิดกัน เธอต่างหากที่ควรจะอายน่ะ! ยัยผู้หญิงหน้าด้าน!!!
"วินเซอร์ มาทำอะไรเหรอ?"
"มาทำอะไรก็คงไม่จำเป็นต้องบอกเธอหรอกมั้ง"ผมขยับริมฝีปากแล้วตอบไปอย่างห่างเหินเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเหินห่างออกไปก่อน เธอคือก้ามปู อดีตแฟนเก่าของผมเองแต่ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นของพ่อผม ผมมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วมองหน้าเธอนิ่ง
"ดูมีความสุขดีนี่น่า"
"แน่นอน ฉันมีความสุขกว่าตอนที่คบกับเธอเยอะ ไม่ต้องวิ่งวุ่นตามเธอ ไม่ต้องคิดมากว่าเธอจะไปคั่วใครต่อใคร อยู่กับเธอฉันก็มีแต่คิดมาก เพราะเธอมันไม่เคยจริงจังกับใครอยู่แล้ว คนอย่างเธอน่ะไม่รู้จักพอหรอก!”
“ถึงฉันจะเป็นอย่างนั้นก็จริงแต่ก็รู้หรอกว่าใครสำคัญใครไม่สำคัญ!”
...ซึ่งมันไม่ใช่เธอแน่นอน!“จะหาว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้แต่ไม่ว่าใครก็ต้องการเป็นที่หนึ่งและหนึ่งเดียว! แม้แต่เธอก็ยังไม่อยากให้คนรักไปมีคนอื่นใช่ไหมล่ะ? พอเขาไปมีคนอื่นแล้วรู้สึกยังไงล่ะ? เจ็บไหม!? ฉันก็เคยเจ็บแบบนี้แหละ!! พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจหรอกเพราะเธอน่ะไม่เคยรักใครจริง!! ผู้ชายแย่ๆ อย่างเธอไม่มีใครจะมารักจริงๆ หรอก!! ทุกคนจะทิ้งเธอไปอย่างแม่เธอไง พ่อเธอก็กำลังทิ้งเธอเหมือนกัน!!”
“...”
ผมยืนกัดฟันกรอดอยู่ที่เดิม ยัยบ้า! กล้าดียังไงมาว่าฉัน หา!!!? ผมหายใจแรงแล้วดึงแขนของอีกฝ่ายมาบีบไว้แน่น มองอีกฝ่ายด้วยแววตาโรจน์ ผมกำลังโมโหมาก! ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงยัยป้านี่ไม่มีทางจะมาพูดฉอดๆ ต่อหน้าผมแบบนี้หรอก! แม่ไม่ได้ทิ้งผมไป! ส่วนพ่อน่ะ...พ่อก็แค่หลงผิดเท่านั้นแหละ!!
“ลิ้งทำอะไรน่ะ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเรียบๆ จากด้านหลังของผม ผมปล่อยแขนของก้ามปูแล้วหันมามองใบหน้าบิดาของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาที่มีเค้าเป็นลูกครึ่งนั้นยังเหมือนเดิมรู้สึกว่าผมจะไม่ได้เจอพ่อนานแล้ว ผมไม่พูดอะไรเดินกระแทกไหล่ของพ่อผ่านไปเปิดประตูห้องของตัวเอง
“ลิ้ง! ตอนเย็นพ่ออยากกินข้าวด้วย ลิ้ง!!”
“ผมไม่ไป เห็นหน้ายัยนั้นแล้วผมกระเดือกไม่ลง!”
ปัง!!!ผมปิดประตูห้องเสียงดังปังไม่สนใจว่ามันจะพังหรือเปล่า ใครจะไปสนล่ะ! เจ้าพ่อบ้าเอ๊ย!!! แม่ง! หลงยัยป้านั้นเข้าไปเดี๋ยวก็จะตาสว่างแบบเขาเองนั้นแหละ เหอะ! ยัยก้ามปูปลิงดูดเลือดเอ๊ย!! ผมไม่น่าโง่ไปคบคนแบบนี้ตั้งแต่ตอนแรกเลย ให้ตายสิ! รู้สึกขยะแขยงตัวเองที่ไปคบยัยนั้น!!
ผมนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องทำงานของตัวเองเหลือบไปมองกีต้าร์ที่วางอยู่มุมห้อง ผมลุกขึ้นไปหยิบมันขึ้นมา กีต้าร์ตัวนี้ผมรักมันมากเพราะแม่เป็นคนซื้อให้กับผมเป็นกีต้าร์ตัวแรกที่ผมเล่นและผมจะใช้มันแต่งเพลงเสมอ เห็นแบบนี้ผมก็แต่งเพลงเองน่ะครับ เป็นโปรดิวเซอร์ให้กับพวกนักร้องมาก็หลายคนหลายวงแล้วด้วย พ่อบอกให้ผมเรียนรู้งานทุกอย่างเพื่อจะได้เข้าใจและบริหารออกมาดีที่สุด ผมนับถือพ่อตรงนี้ท่านเป็นที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดเสมอยกเว้นตอนนี้น่ะนะดันเลือกยัยปลิงนั้นซะได้!
ผมเล่นกีต้าร์ไปเรื่อยๆ เพื่อสงบอารมณ์คุกรุ่นของตัวเอง ไม่นานผมก็กลับมาเป็นปกติถึงจะไม่ดีเท่าไรแต่มันก็ยังดีกว่าตอนที่เข้ามาในห้องนี้ล่ะนะ ผมถอนหายใจแล้ววางกีต้าร์ไว้ที่เดิมเดินมาจับเปียโนสีขาวสะอาดที่ถูกรักษาไว้เป็นอย่างดี ถึงมันจะไม่ใช่ตัวแรกที่ผมเคยเล่นแต่เปียโนนี้ก็เป็นตัวที่พ่อชอบเล่นให้ผมฟังบ่อยๆ ผมนั่งลงแล้วมองแป้นเปียโนก่อนจะกดนิ้วลงไป
พ่อน่ะไม่ใช่คนโง่...ผมเชื่อแบบนั้น
พ่อต้องวางแผนอะไรแน่ๆ
พ่อเป็นคนฉลาดที่ผมมักจะอ่านแผนท่านไม่ขาด...
ผมนั่งเล่นเปียโนไปเรื่อยๆ เป็นเพลงบ้างไม่เป็นบ้าง จากนั้นก็หยุดก่อนจะนึกย้อนไปจังหวะก่อนหน้านี้ เมื่อกี้นี้ดนตรีมันโอเคเลยน่ะเนี่ย ผมลองเล่นใหม่อีกครั้งแล้วหยิบกระดาษที่มักจะอยู่ใกล้ตัวเสมอมาจดโน้ตเพลงเอาไว้แล้วเริ่มเล่นใหม่ซ้ำไปซ้ำมา ผมจมอยู่กับโลกของตัวโน้ตอยู่สักพักแล้วเงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนัง
สงสัยจะได้เวลาแล้วล่ะมั้ง?
ผมลุกขึ้นแล้วลงไปข้างล่างเพื่อนั่งดูการถ่ายแบบของนิตยสารเมด้าที่เป็นนิตยสารเกี่ยวกับพวกดาราในวงการบันเทิง ก็ออกจะเป็นแนวก๊อสซิบเล็กน้อยแต่เมด้าน่ะมีสาระกว่านั้นเยอะ! นิตยสารที่ผมสร้างน่ะไม่มีข่าวเลิกรักไร้สาระที่เป็นเรื่องส่วนตัวของชาวบ้านหรอก ผมเดินเข้ามาสตูดิโอที่กำลังถ่ายรูปของเหล่านางแบบทั้งหลาย
เมื่อเห็นผมทุกคนก็หยุดชะงักแล้วเข้ามาทักทายผม ผมพยักหน้ารับทุกคนก็กลับไปทำงานต่อเหมือนเดิม ผมเดินมานั่งดูการถ่ายแบบอยู่ไม่นานนักการถ่ายก็แยกถ่ายทีละคนก่อนแล้วค่อยถ่ายเป็นคู่บ้างเป็นกลุ่มตามความต้องการของตากล้อง ส้มวิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับรอยยิ้มหวานหยดผมยิ้มรับเธอแล้วลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ เป็นไงบ้าง?”
“ก็ดีค่ะ ทุกคนเป็นมืออาชีพ”
“ก็ดีแล้ว ถ้ามีอะไรขาดเหลือบอกผมได้เดี๋ยวผมจะจัดหาให้”
“ขาดคนดูแลหัวใจล่ะมั้ง ฮิๆ”
“สวยๆ แบบส้มไม่น่าจะขาดนะครับ”
เออ! ไม่น่าจะขาดล่ะนะเพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนก็มีข่าวลือว่าควงกับพระเอกลูกครึ่งสุดล่ำไม่ใช่หรือไงวะ? ผมยิ้มที่มุมปากแล้วอดคิดในใจไม่ได้ ดูทำท่าเขินอายซะรู้หรอกนะว่าเคยมานับไม่ถ้วนน่ะ! ก็ข่าวคาวน่ะเยอะสุดๆ นี่น่ายัยส้มคนนี่! เห็นว่าส่งสายตาเชื้อเชิญมาให้ผมก่อนผมถึงเล่นด้วยน่ะนะ
“แหม~ ขาดสิค่ะ ก็...”
ปั้ก!!!“โอ๊ยยย!!!”
“ต๊ายยย! วินเซอร์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ!?”
ผมกุมหัวของตัวเองที่จู่ๆ ไม่รู้มีอะไรมาโดนหัวเต็มๆ มันดังปั้กเลยน่ะ! หัวกู!!! ผมมองซ้ายมองขวาอย่าให้กูรู้ว่าใคร!? แม่งจะจับมาเชือดให้ตายช้าๆ ให้ดู!! ผมพยายามมองหาไอ้ของปริศนาที่หล่นมาโดนหัวของผมแล้วไปเจอไอ้กระดาษเป็นปึก ไม่ให้กูเจ็บได้ยังไงวะหนาซะขนาดนั้นกูยังไม่ตายก็บุญแล้ว! พอจับมาพลิกดูแล้วต้องขมวดคิ้วผมมองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ
ชี้ตนี่มัน...วิชาที่ผมลงเรียนซัมเมอร์นี่น่า!!!แล้วมันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงวะ!!!? มันบินมา!? บินมาถูกหัวกูซะด้วย!!? ผมพยายามมองหาแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นใครที่น่าสงสัยเลย ผมนั่งลงดูชี้ตในมือของตัวเอง ยัยนกกระจิบข้างๆ ก็ถามอยู่นั้นแหละว่าอะไร เธอไม่เห็นหรือไงว่ามันคือกระดาษน่ะหรือมองเห็นว่ามันเป็นกระดานชนวน ห๊ะ!!?
ผมเปิดดูชี้ตที่สรุปเนื้อหาทั้งหมดเป็นแมทปิ้งอย่างเป็นระบบตัวหนังสือดูเป็นระเบียบและอ่านง่ายมาก ผมนั่งอ่านคร่าวๆ อย่างแปลกใจ ใครวะ? ตั้งใจโยนมาให้ผมงั้นเหรอ? อะไรกัน? ผมนั่งงุนงงอยู่กับที่แล้วเงยหน้ามองหาเจ้าของชี้ตปริศนานี้อีกครั้ง มองไปที่หน้าประตูเห็นหลังใครเดินออกไปไวๆ ผมมองเจ้าชี้ตในมือของตัวเองแล้วเห็นกระดาษโพสต์อินแปะเอาไว้ ผมแกะมันออกมาแล้วอ่านข้อความที่ถูกเขียนไว้ ท่าทางจะรีบร้อนเขียนน่าดูเพราะตัวหนังสือไม่ดูเป็นระเบียบเหมือนในชี้ต
‘ไอ้เด็กนิสัยเสีย! อ่านแล้วไปสอบซะ!!’ “...”
จะว่าไงดีล่ะครับ? เป็นข้อความที่ดูเหมือนจะด่าแต่ก็ด่าด้วยความหวังดี? มันดูน่ารักเป็นบ้าเลยว่าไหม? ผมอมยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ผมน่ะเหรอเด็กนิสัยไม่ดี? เหอะๆ น่ารักไปหรือเปล่า? ผมว่าผมเข้าขั้นโคตรเลวมากกว่านะ!! ผมลองเปิดชี้ตนั้นอ่านอีกครั้งโดยไม่สนใจยัยส้มเช้งอะไรนั้นอีก เหอะ! ชี้ตนี้น่าสนใจกว่าอีก!!
ผมตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปสอบถามทีมงานเกี่ยวกับทุกคนในสตูดิโอว่ามีใครเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับผมมั้ง ปรากฏว่าไม่มีใครเลยสักคน งั้นใครมันจะเรียนวิชาเดียวกับผมล่ะ? เอ๊ะ? หรือว่าคนที่เดินออกไปตอนนั้นวะ!? ผมสอบถามเหล่านางแบบที่ยืนคุยกับคนๆ นั้น
“อ้อ เลิฟมีค่ะ”
“เลิฟมี?”
ชื่อเหี้ยอะไรวะ!!? เลิฟมี!!? สยองเกินไปแล้ว!!! “ค่ะ เขากำลังถ่ายแบบสตูฯ ข้างๆ นี้แหละ”
“ข้างๆ นี้งั้นเหรอ? ขอบคุณครับ”
เมื่อคุยได้ความผมก็เดินออกมาจากสตูดิโอนางแบบแล้วเดินเข้าสตูดิโอที่กำลังถ่ายทีมนายแบบ พอผมเข้าไปเท่านั้นแหละ ปฏิกิริยาของทุกคนในตอนแรกก็เหมือนกับสตูดิโอเมื่อกี้นี้เป๊ะ ทุกคนเข้ามาทักทายกับผมแล้วชวนคุยเล็กน้อย สงสัยกำลังพักอยู่ล่ะมั้ง งั้นผมก็ขอถามล่ะนะ
“เลิฟมีอยู่ไหนเหรอครับ?”
พูดชื่อนี้ทีไรกูกระดากปากทุกที!
“อ้อ เลิฟน่ะเหรอ? นั่งอยู่ตรงนั้นไงล่ะ”
“เขาเรียนที่มหาวิทยาลัย...หรือเปล่า?”
“ไม่นะ เขาน่ะอายุ 22 แล้วคงจะเรียนจบแล้วล่ะมั้ง?”
ผมพยายามจะมองไปที่นายแบบคนหนึ่งที่นั่งคุยอยู่กับใครสักคนที่ผมคุ้นๆ หน้า นั้นมันพี่บอสผู้จัดการของรุ่นพี่สไมล์ไม่ใช่เหรอ? ผมพยายามจะไม่ใส่ใจกับเหล่านายแบบที่เข้ามาเจ๊าะแจ๊ะด้วย อะไรวะ!? มายุ่งอะไรกับกูนักหนา! แล้วนายแบบคนนั้นก็หันมามองผมด้วยหางตา
ให้ตาย ท่าทางดูหยิ่งยโสจริงๆ!ผมมองอีกฝ่ายนิ่งแล้วแกล้งทำเป็นสนใจเขา เหล่าสตาฟฟ์ชวนคุยผมก็แอบเหลือบไปมองเขาเป็นพักๆ เขาหันกลับไปคุยกับพี่บอสอีกครั้ง อ่า...ให้ตายสิ! ตานั้นน่ะ!! ถึงจะดูเย็นชาและหยิ่งขนาดไหนแต่มันก็ดูสวยและ...ยั่วยวนชะมัดยาก!!! ผมน่ะชอบ...ดวงตามากเพราะดวงตาน่ะเป็นเสมือนหน้าต่างหัวใจไม่ใช่เหรอ? อ่า...ตาเรียวคมนั้นมันช่าง...เร้าอารมณ์สุดๆ ว่ะ!!!
“รุ่นพี่เลิฟก็เป็นคนแบบนั้นแหละครับคุณวินเซอร์ เขาดูหยิ่งๆ และไม่ค่อยพูด”
“อย่าโกรธเขาเลยนะครับ ถึงนิสัยจะไม่น่าคบแต่รุ่นพี่เขาน่ะเป็นนายแบบที่สุดยอดมาก”
รุ่นพี่...เวร! นั้นสินะ เขาอายุมากกว่า! แถมยังเป็นที่ยอมรับของพวกนี้ซะอีกแสดงว่าต้องมีความสามารถสุดๆ ไม่ใช่เหรอ? ผมตกใจเล็กน้อยที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ อีแบบนี้ผมก็แย่น่ะสิ ไม่น่าไปสัญญากับพ่อเอาไว้เลย! คิดไปแล้วก็เริ่มเสียใจ นี่ถ้ากูรู้ล่วงหน้าล่ะก็...เฮ้อ! ผมเคยสัญญากับพ่อไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับรุ่นพี่และคนที่มีความสามารถนอกเสียจากเขาจะเข้าหาผมเอง อะไรวะแล้วคนแบบนั้นจะเข้าหาผมก่อนได้ยังไงเนี่ย!?
กูเครียดดด!!ผมสอบถามทีมงานก็ปรากฏว่าไม่มีใครสักคนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับผมแล้วไอ้ชี้ตเนี่ยมันมาจากใครล่ะวะ? มันบินมาหาผมเองเพราะอยากให้ผมได้เกรดเอเหรอ? บ้าแล้ว! ผมแอบเสียดายและผิดหวังเล็กน้อย เลิฟมี...รุ่นพี่เลิฟมี!? ไม่ใช่คนนี้หรอกเหรอ? อุตส่าห์หวังอยู่ลึกๆ ว่าบางทีเขาอาจโกงอายุก็ได้แต่คงจะเป็นไม่ได้หรอกมั้ง...
ผมเดินออกจากสตูดิโออย่างเนือยๆ แล้วแอบเหลือบมองไปทางเขาอีกครั้ง หว่า~ หน้านิ่งๆ แบบนั้นน่ะ น่าแกล้งเป็นที่ซู้ดดด!!! อยากจะรู้จริงๆ ว่าถ้าโดนแกล้งจะแสดงสีหน้าแบบไหนกันนะ หึๆ! เฮ้อ~! สันดานเก่าที่ทำยังไงก็ไม่หายสักทีของผมดันกำเริบขึ้นอีกแหละ ก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับคนสันดานเสียอย่างผมน่ะ...
ชอบแกล้งคนที่ชอบน่ะสิ!TBC.ก็นะ... แปลกใจล่ะสิที่ปอยมาอัพได้ เหอะๆ 
วินเซอร์เขาขอร้องมา... ก็เลยทำให้ ถูกติดสินบนน่ะ ฮ่าๆ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
