อ๊ากกก!!! ถ้าจะออกข้อสอบแบบนี้ล่ะก็เอาปืนมายิงกูเลยดีกว่า!!!ข้อสอบเหี้ยอะไรวะแข็งยิ่งกว่าหิน นี่มันเป็นเพชรแล้ว!
ผมเดินออกมาจากห้องสอบด้วยสภาพสะโหลสะเหล่เป็นซากศพเดินได้ แหงล่ะ ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ผมยังไม่ได้นอนเลยสักงีบเพราะเจ้าเควินตัวดีมันจะมาแก้เพลงอะไรตอนจะอัดเสียงไม่ทราบ ผมต้องนั่งถ่วงตากับพวกมันไปด้วย โห~! กูเข้าใจว่าพวกมึงต้องการงานเพลงที่ดีเพื่อแฟนๆ ที่เฝ้ารอมานานนับปีแต่โปรดสงสารกูหน่อยเถอะ!
ไม่ได้นอนแล้วยังต้องมาอ่านหนังสือสอบต่อทั้งวัน ความรู้เหี้ยอะไรก็ไม่ค่อยเข้าหัวกูเลยโชคดีที่ชี้ตสรุปนั้นทำมาดีเป็นผลพลอยได้ที่ทำให้ผมเข้าใจวิชานี้มากขึ้น คุณกูขอคารวะเจ้าของชี้ตที่ช่วยชีวิตข้าน้อยไว้ ผมพาสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นของตัวเองมาที่ห้องพักของอาจารย์หวังว่าอาจารย์จะยังไม่กลับหรอกนะ แหม ปล่อยให้เด็กตาดำๆ ตะลุยกับข้อสอบมหาโหดตามลำพังมันก็ออกจะเกินไปหน่อย ผมเดินมาถึงก็เห็นโต๊ะอาจารย์เห็นอาจารย์ทำหน้าสะใจเมื่อเห็นสภาพล่องลอยของผม
ได้ฆ่าผมด้วยข้อสอบแล้วสะใจล่ะสิจารย์!!"มีอะไรหรือเปล่าคุณภูรินทร์?"
"เอ่อ...ขอรายชื่อคนที่เรียนวิชานี้กับอาจารย์ได้ไหมครับ?"
"รายชื่องั้นเหรอ? ทำไมเธอไม่ไปดูที่หน้าห้องสอบล่ะ?"
"ผมอยากได้รายชื่อ ไม่ใช่อยากดูครับ"
"อ้อ ได้สิ แต่คงจะไม่เอาไปทำอะไรไม่ดีหรอกนะคุณภูรินทร์"
"ไม่แน่นอนครับอาจารย์"ผมพยายามทำตัวดูดีน่าเชื่อถือเอ่ยรับรองเป็นอย่างดี อาจารย์ท่านก็ค้นเอกสารในลิ้นชักแล้วยื่นรายชื่อคนที่เรียนทั้งหมดในคลาสมาให้ผม ผมรับไว้แล้วกวาดสายตาดูรายชื่อนั้นมีตั้งร้อยกว่าคนแล้วกูจะหาเจ้าของชี้ตปริศนานี้เจอได้ยังไงวะ!?
"วิชานี้เปิดเซ็ตเดียวใช่ไหมครับ?"
"แหม เปิดมากกว่านี้ก็ไม่มีใครเรียนนี่น่า"
ไม่ต้องมาประชดผมหรอกครับจารย์ ผมไม่รู้สึกผิดอะไรสักนิดเพราะผมด้านแล้ว!
"ขอบคุณครับ ผมขอตัวกลับก่อน"
"หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันซัมเมอร์หน้านะคุณภูรินทร์"
จารย์ไหงพูดงี้ล่ะ!? จะให้ผมติดเอฟงั้นเหรอ!?
เสียใจ ผมมั่นใจว่าสอบผ่านว่ะ!!! ผมหันมายิ้มๆ แล้วโค้งตัวเคารพอาจารย์ถึงจะเหี้ยยังไงแต่ก็เคารพคนที่ควรเคารพนะครับอันนี้แม่ผมสอนมาดี! แต่สำหรับคนเหี้ยๆ ไม่ควรเคารพผมก็ไม่ไว้หน้ามันหรอกอันนี้ปู่ของผมสอนมาดีเกินไปเลยมีเรื่องกับรุ่นพี่บ่อยๆ แล้วแม่งเสือกอ่อนกว่ากูอีกแค่ต่อยได้นิดๆ หน่อยๆ จะมาสู้กับผมงั้นเหรอ? ให้ตายเถอะ! ผมน่ะคล่องทั้งมวยวิวาททั้งมวยทางการนะไม่ได้มีแค่กล้ามเพราะบ้าออกกำลังกายแบบไอ้โซโล่ไอ้เพื่อนตัวดีนั้นหรอก! ผมรีบเดินเข้าลิฟต์ไปแล้วก้มหน้าก้มตาเอารายชื่อใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเอง ไม่ทันได้สังเกตอะไร
กึก!!! กึก!!! พรึบ!!อะไรวะ!!? เกิดอะไรขึ้น!!?
แม่ง! อย่าบอกกูนะว่าลิฟต์มันค้างน่ะ! ไฟในลิฟต์ดับวูบลงทันทีที่ลิฟต์หยุดทำงาน ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจกลัว ทำไมลิฟต์เหี้ยนี้ไม่มีไฟสำลองวะ บัดซบ!!! ผมหลับตาปี๊ดแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นทันที บอกไปก็มีแต่คนหัวเราะเยาะเหอะ!
ผมน่ะกลัวความมืด!!คนโคตรจะสมบูรณ์แบบอย่างผมดันมากลัวอะไรบ้าๆ บอๆ แบบนี้!!! ก็มันฝังใจตั้งแต่ตอนเด็กๆ แล้วนี่ครับเพราะตอนเด็กโดนลักพาตัวบ่อยเนื่องจากธุรกิจของพ่อมันรุ่งโรจน์เกินหน้าเกินตาคู่แข่ง ผลพลอยมันก็ตกมาที่ลูกยังเล็กๆ แบบผมเนี่ยล่ะ ตอนเด็กๆ ยังช่วยตัวเองไม่ได้แล้วสมัยเด็กๆ ผมก็ตัวเล็กกว่าเด็กทั่วไปอีกแต่ลองมาลักพาตัวตอนนี้ดูซะ กูจะตามฆ่าล้างโคตรแม่ง!!
ผมเริ่มหายใจแรงในลิฟต์พื้นที่แคบๆ ได้ยินอย่างชัดเจน อากาศแม่งก็เริ่มหนาว ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ในความมืดแบบนี้ ไม่มีแสงใดๆ ลอดเข้ามาได้เลย ตัวของผมเริ่มสั่นเทาอาการเริ่มแย่ขึ้นมาเรื่อยๆ ผมกะพริบตาเมื่อเห็นแสงสลัวๆ สว่างวูบขึ้น นั้นแสงจากมือถือนี่หว่า
“เฮ้ย! เป็นอะไรวะ?”
อ้าว เฮ้ย!! ลืมไปว่ามีคนอยู่ด้วย!! เวร! ดันมาเห็นสภาพทุเรศๆ ของผมแบบนี้อีกแม้แต่พวกเพื่อนๆ ยังไม่มีใครรู้หรือเห็นเลยนะ ผมไม่พูดอะไรออกไป แหงล่ะ ตอนนี้กูไม่อยากจะให้คนที่ไหนก็ไม่รู้มาสมเพชหรอกนะ
“ตายหรือยัง?”
ผมแทบอยากจะเบิร์ดกะโหลกอีกฝ่าย เสือกเอานิ้วมาจิ้มกูอย่างกับกูตายไปแล้ว ถ้ากูตายกูจะมาหลอกหลอนมึงคนแรกเลย ให้ตายสิ! ถ้าทำได้ตอนนี้ผมอยากจะถีบคนกวนติ่งคนนี้ก่อนเลยแต่ตอนนี้มันทำไม่ได้น่ะสิ เจ้าบ้านั้นก็เข้ามาเขย่าผมเบาๆ โว้ยยย! ถ้ากูเป็นเซียมซีล่ะก็มึงได้ไม้ซวยแน่!!
เมื่อแสงมือถือดับลงไปผมก็หลับตาปี๊ดอีกครั้ง ไอ้บ้า! มึงรีบๆ กดมือถือให้มีแสงเดี๋ยวนี้นะโว้ย!! ผมเริ่มอารมณ์เสีย อายก็อาย ศักดิ์ศรีกูหายไปไหนหมดวะ!? ก็อีแค่ความมืดทำไมจะต้องกลัวมากมายแบบนี้ด้วย ไม่เคยกลัวอะไรแต่ทำไมต้องมากลัวไอ้ที่มันปัญญาอ่อนแบบนี้ด้วย! กลัวความสูงแบบไอ้โซโล่หรือกลัวหมาอย่างไอ้ชินยังจะดีกว่าอีก!!
"แสง..."
มึงรีบๆ กดแสงให้กูสิว่ะ! มึงจะเป็นใครกูไม่รู้หรอกแต่ตอนนี้กูต้องการแสงจากมือถือมึง! ไอ้บ้านั้นก็ไม่รู้ทำอะไรอยู่ มึงนั่งสวดมนต์อยู่หรือไง!? แล้วสักพักมันก็กดแสงมือถือสว่างขึ้น ผมถอนหายใจโล่งแล้วแสงนั้นก็ดับลงไปอีกครั้ง ผมพยายามเบียดตัวไปหาเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกคน เอามือถือมาให้กู! แต่ไอ้บ้านั้นก็ไม่เข้าใจว่าผมต้องการอะไร มันกดมือถืออีกครั้ง ตอนนี้ผมก็นั่งใกล้มันพอจะมองเห็นหน้าตาอีกฝ่ายแต่พอหันไปมองมือถือดันดับวูบไปพร้อมกับเสียงเตือนอะไรบางอย่าง
“เวร มือถือแบตฯ หมด”
หมอนั้นเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ผมเนี่ยอยากจะบ้าตาย แบตหมดเนี่ยนะ ทำไมมึงไม่รู้จักชาร์จแบตให้มันเต็มๆ ตลอดเวลาวะ!? ถึงจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่าแต่กูก็อยากจะด่ามึง กูพาล! กูรู้!! มือถือกูก็ไม่ได้เอามาด้วยเพราะรีบมาสอบ โธ่เอ๊ย ผมนั่งมองไปรอบๆ ที่มืดสนิท นั่งอยู่ตรงนี้แม่งก็นานแล้ว แถมรอบๆ ยังเงียบกริบเหมือนไม่มีใครอยู่เลยสักคน
ผมหายใจไม่ออก... มันอึดอัด...
ความมืดแบบนี้ผมไม่ชอบเลย มันเหมือนผมอยู่คนเดียว
ไม่เอา! ผมไม่อยากจะอยู่คนเดียว!!จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา แม่ง! ร้องไห้หาเหี้ยอะไรวะ!? มันไม่ได้เศร้าอะไรสักหน่อย! ตอนนี้ผมกำลังเสียใจงั้นเหรอ? เปล่า! ผมสบายดี ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลย! ใครมันจะเป็นยังไงก็ช่าง ผมไม่แคร์! ใครจะไปก็ไป ไปให้หมดเลยยิ่งดี! อย่างน้อยผมก็มีแม่ มีพ่อ...
เหี้ยเอ๊ย! ไอ้พ่อเฮงซวยย!!!
“เป็นอะไรวะ ร้องไห้ไม่อายหรือไง?”
อย่ามาพูดนะโว้ย! กูร้องไห้ซะที่ไหน มึงมั่ว!!! ไม่เห็นจะมีเรื่องเศร้า กูไม่ได้เสียใจ!! เจ้าพ่อบ้าเอ๊ย!! ไอ้พ่อเฮงซวย!!! เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว...! เหนื่อยทั้งใจและกายถึงจะปฏิเสธยังไงมันก็เหมือนเดิม
ผมเป็นคนที่ถูกทิ้ง!!ทั้งคนนั้น ทั้งคนนี้!!!ไม่มีใครจริงใจสักคน ก็แค่ใช้ประโยชน์จากผมนั้นแหละ! พ่อ คนที่ไม่น่าจะหักหลังผมมากที่สุดกลับกลายเป็นคนทิ้งผมไปอีกคน พ่อ! เจ้าพ่อบ้า...ตอนนี้ผมคิดถึงแม่ คิดถึงมาก ถ้านี่แม่ยังอยู่ล่ะก็... พ่อคงจะยังเหมือนเดิม พ่อคงจะรักผมมากเท่าเดิม
แม่...
“เฮ้ย อย่าเนียนโว้ย!”
ใครก็ไม่รู้ล่ะขอยืมกอดเป็นแม่หน่อยโว้ย! อารมณ์มันแซด เข้าใจไหม!? คนมันแซด!!! เจ้าบ้านั้นดิ้นขัดขืน อะ...ตัวเล็กกว่าผมอีกแน่ะกอดได้พอดีเลย กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนกลิ่นส้มผมพยายามซุกตัวเข้าหาอีกฝ่ายมากขึ้น สักพักเจ้าหมอนั้นก็นิ่งไปแล้วสวมกอดผมใช้มือลูบหลังเบาๆ อ่า...ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นอาการมึนหัวก็โล่งโปร่งมือที่โอบปลอบผมไว้มันช่างอ่อนโยนจนทำให้คิดถึงแม่มากขึ้น ผมกอดอีกฝ่ายไว้แน่น อารมณ์แม่งก็พาไป...เหลือเกิน
“ยังรักผมอยู่หรือเปล่า? ทำไมถึงทิ้งผมไป?”
“ก็ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย”
“ไม่จริง! ไหนบอกว่ารักผมไง แล้ว...ทำไมทิ้งผมไป!”
อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว
ผมไม่อยากอยู่คนเดียว!ผมไม่อยากเดียวดายคนเดียว...
โธ่เอ๊ย!!!ขอแค่คนเดียว!!คนเดียวเท่านั้น...
ช่วยเดินเข้ามาอยู่ข้างๆ ผมหน่อย!!!ช่วยมารักผม จริงใจกับผมหน่อย!!!..
....................
..............................................
.....................................................................
...........................................................................................
...
โอ๊ะ!!?ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ มองรอบๆ ตัวแล้วยิ่งงงกว่าเดิม รอบข้างมืดไปหมด ผมลงมาที่นี้ได้ยังไงวะ? มานั่งตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย? ผมมองเลิ่กลั่กไปมาแล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรติดที่หน้าผากของตัวเองผมดึงมันมาดู โพสต์อินอีกแล้วเหรอ!? แถมยังเป็นตัวหนังสือแบบเดียวกับในชี้ตนั้นเลย!!
'อกหักมันไม่ตายหรอกไอ้เด็กขี้แย!'"..."
พอนึกถึงเรื่องตอนติดลิฟต์แล้วกูแม่งอายชิบหาย! ทำอะไรลงไปแบบไม่รู้ตัวสักนิด อ๊ากกก!!! แล้วนี่มัน...หมายความว่ายังไง!? คนที่ติดลิฟต์กับผมคือคนที่ผมอยากจะขอบคุณเรื่องชี้ต? แล้วเจ้าตัวก็อยู่ใกล้มาก กลิ่นส้มผมยังจำได้!
ผู้ชาย...?
แหงล่ะ! ซุกอกแล้วแบนราบไม่มีก้อนไขมันแบบนั้นก็มีแต่ผู้ชายนั้นแหละแถมยังเรียนเซ็ตเดียวกับผมชัวร์! แสดงว่าคนๆ นั้นต้องนั่งทำข้อสอบจนหมดเวลา? โธ่โว้ย!! ตอนออกมาจากห้องสอบผมไม่ได้สนใจใครหน้าไหนจำอะไรไม่ได้เลย มันมึนไปหมด!
แล้วเขาเป็นใครกันวะ!!?ฟุบ!ผมมองไปเห็นเสื้อแขนยาวที่หล่นจากไหล่ไปกองกับพื้น วันนี้ผมไม่ได้ใส่เสื้อแขนยาวมาสักหน่อยแล้วไอ้ตัวนี้มันมาได้ยังไงกันล่ะ ของใครล่ะเนี่ย? ผมหยิบมันขึ้นมาแล้วขมวดคิ้ว นี่มันเสื้อแขนยาวคณะสถาปัตย์รุ่นที่ 13 ทำไมผมรู้น่ะเหรอ? ก็มันปักไว้ด้านหลังนี้ไง!
'ถาปัตย์ 13'
เจ้าเสื้อตัวนี้มันเพิ่งโผล่มาตอนที่ผมเผลองีบไปในตอนที่ลิฟต์ค้าง งั้นก็แสดงว่าเจ้าของมันต้องเป็นคนที่ติดลิฟต์กับผม เจ้าของชี้ตและโพสต์อินนี่? แสดงว่าอีกฝ่ายเรียนคณะสถาปัตย์น่ะสิ! ผมรีบค้นหารายชื่อที่ไปขออาจารย์มา แน่นอนเรียนซัมเมอร์แบบนี้แต่ละคณะลงไม่มากหรอกอย่างมากก็ไม่เกินสิบคน! แต่หายังไงผมก็ไม่เจอผมส่ายหน้าหงุดหงิดสงสัยมันจะตกอยู่ในลิฟต์แล้วตอนนี้มันก็ปิดให้บริการแล้วด้วย ผมถอนหายใจอย่างเสียดายถ้าได้รายชื่อมาล่ะก็มันก็แคบลงตามหาตัวได้แน่ๆ!
คลาดแค่นิดเดียวเอง!
ผมถอนหายใจไม่นานก็ยิ้มขำกับตัวเอง ให้ตายเถอะ! ตอนนี้ผมหยั่งกับเจ้าชายที่ตามหาซินเดอเรลร่าเลย! ผมลุกขึ้นยืนแล้วเหวี่ยงเสื้อแขนยาวพาดไหล่ยิ้มอย่างสนุก มีเรื่องน่าตื่นเต้นอีกแล้ว! เอาล่ะ ซินเดอเรลร่าคนงามมาทิ้งรองเท้าแก้วของเจ้าไว้เช่นนี้ก็เหมือนท้าทายให้ข้าต้องตามหาเจ้าให้พบ
รอก่อนเถอะ เจ้าชายคนนี้กำลังจะไปหา!!!TBC.กลายเป็นนิทานคลาสสิกไปแล้ว!!
เจ้าชายตามหานางซินเดอเรลล่า...
กรณีของเจ้าชายหายากกว่าของคุณชายโซโล่เสียอีก!
รายนั้นเห็นหน้าชัดเจนแต่คุณเจ้าชายวินเซอร์ไม่เห็น...
มีแค่เสื้อและลายมือเท่านั้น...
ท่านเจ้าชายจะทำอย่างไงต่อไป ติดตามตอนต่อไป~ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
