"ถึงบ้านพี่แล้ว เข้ามาสิ"พี่นัทอะไรของพรีสต์นั้นแหละเดินมาเปิดรั้วบ้านแล้วกวักมือเรียกพวกเราเข้าไป ไอ้พรีสต์มันเดินหน้าเริ่ดไปก่อนเพื่อน ไอ้บ้า! ไม่คิดก่อนเลยหรือไงว่าสมควรเข้าไปหรือเปล่า? มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอวะ?
"ฮัก ไม่เข้ามาเหรอ?"
"..."ผมยืนนิ่งมองรั้วประตูแล้วเหลือบไปมองเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ สีขาวที่เดินดุ๊ดดิ๊กเข้ามายืนสง่าใกล้เท้าของเจ้าของบ้าน ผมสบตาเข้ากับตาลูกแก้วกลมโตใสวิ๊งนั้น เหมือนมีฟ้าผ่าเปรี้ยงลงบนตัวผม แม่ง!!!
เจ้าหมาตัวนั้นน่าร้ากเป็นบ้าาาาา!!!"อ้อ เจ้าตัวเล็กนี่ชื่อว่าสำลีน่ะ สำลี มาพ่ออุ้มหน่อย"หมอนั้นก้มลงไปอุ้มเจ้าสำลีน้อยขึ้นมาแล้วส่งมาให้ผม
"..." หึ!! เพราะว่าหมาน่ารักหรอกนะ!
ผมรับเจ้าสำลีมาอุ้มไว้ ขนนุ๊มนุ่มแหละ~ ที่บ้านน่ะเลี้ยงอะไรก็ไม่ได้เพราะไม่มีใครดูแล อีกอย่างแม่น่ะเป็นโรคภูมิแพ้ด้วย น่าเสียดายที่เลี้ยงไว้ที่บ้านไม่ได้! เพราะเจ้าสำลีหรอกผมถึงยอมเข้าบ้านน่ะ! พอเข้ามาในบ้าน เจ้าบ้านก็หาขนมนมเนยมาเสิร์ฟแบบทันใจไอ้พรีสต์
“มีแต่ขนมนอกทั้งนั้นเลย!”
“ตอนไปทำงานต่างประเทศ พี่ซื้อติดไม้ติดมือมาด้วยน่ะ”ลุงนั้นเอ่ยเมื่อไอ้พรีสต์มันอุทานด้วยใบหน้าปลื้มสุดชีพ ไอ้บ้านี่มันจะตื่นเต้นทำไมวะ ปกติพ่อแม่มันก็ซื้อมาให้ตลอด ไม่เห็นต้องทำเหมือนไม่เคยกินแบบนี้เลย! ผมนั่งลงบนเก้าอี้มองไอ้พรีสต์กินขนม
“ฮักไม่กินด้วยเหรอครับ?”
“ฮักเขาไม่ชอบกินของหวานหรอกฮะ นิสัยเหมือนพระเอกการ์ตูนตาหวานเลย”ไอ้พรีสต์มันเงยหน้าขึ้นมาตอบแทนผม ไม่ได้อยากให้มันเหมือนพระเอกการ์ตูนหรอกนะ พวกนั้นมาซ้ำผมเองต่างหากล่ะ! อีกอย่างผมไม่ได้ไม่ชอบแต่ไม่กินอะไรที่มันเลี่ยนมากๆ เท่านั้นเอง! แล้วอย่าสงสัยว่าทำไมไอ้พรีสต์ปัญญาอ่อนนี้รู้จักการ์ตูนตาหวาน เจ้านี้บอกว่าแม่มันอ่านการ์ตูนตาหวานให้ฟังก่อนนอน มันถึงได้รู้จัก! ผมว่าไอ้พรีสต์มันปัญญาเบาแล้วน่ะแม่มันเป็นหนักกว่าอีกแน่ะ!
“ถ้าไม่กินขนมจะไปดูเกมไหม?”
“...”ผมหันไปมองเขาแล้วพยักหน้ารับ
“งั้นไปรอพี่ที่ห้องนั้นน่ะ แล้วจะตามไป”
ผมมองตามมืออีกฝ่ายที่ชี้ไปแล้วกระโดดลงจากเก้าอี้เดินไปห้องนั้น หวังว่าเจ้าพรีสต์จะไม่โดนทำอะไรแปลกๆ หรอกนะ เอาเถอะ ถ้าถูกทำอะไรเดี๋ยวมันก็แหกปากร้องตะโกนหาผมเหมือนเดิมนั้นแหละ ผมเดินเข้าไปพร้อมกับเจ้าสำลี พอเข้าไปก็เห็นจอทีวีขนาดใหญ่พร้อมกับเครื่องเกมวางไว้อยู่ข้างหน้า ผมวางเจ้าสำลีลงพื้นแล้วเดินไปจมปลักหน้าทีวี หยิบเกมนั้นเกมนี้มาดู
รู้สึกว่าที่บ้านก็มีเกมพวกนี้เหมือนกันนะ ก็พอผมอยากเล่นอะไรก็จะไปขอพ่อ พ่อของผมก็จะหามาให้แบบทันใจทีเดียวล่ะ ก็ไม่ได้บอกว่าพ่อผมเป็นพ่อขี้เห่อลูกหรอกนะ แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ทำไมผมถึงชอบเล่นเกมน่ะเหรอ? ดีกว่าอยู่เฉยๆ นั้นแหละ สำหรับคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นอย่างผมก็มีแค่เกมเท่านั้นแหละที่เป็นเพื่อนยามอยู่คนเดียว!
แต่ก็นั้นแหละเล่นเกมคนเดียวมันก็ไม่สนุกเท่าไร แค่แข่งกับสมองคอมพ์มันจะไปมันส์อะไรกัน ดีหน่อยที่ยังมีเกมออนไลน์เล่นกับคนอื่นได้ แต่ก็นั้นแหละมองไม่เห็นหน้ากันมันก็ไม่มันส์เท่ากับเล่นเห็นตัวเห็นตนกัน ทำไมถึงไม่ออกไปเล่นกับเพื่อนรุ่นเดียวกันน่ะเหรอ? เหอะ! ก็เพราะไม่มีใครเล่นด้วยน่ะสิถึงได้ติดเกมน่ะ ถามโง่ๆ!
แกร่ก...
ผมหันไปมองตาลุงที่เข้ามาในห้องแล้วเปิดประตูเดินมาที่ผม เขาหยิบแผ่นเกมที่ผมเพิ่งวางไปมาดู แล้วหันมาถามผมที่กำลังมองเขาอยู่ ลุงคงจะไม่ได้ทำอะไรพรีสต์ใช่ไหม? ผมก็เป็นห่วงมันเหมือนกันล่ะน่า ถึงมันจะน่ารำคาญไปหน่อยแต่มันก็เป็นเพื่อนคนเดียวของผมนะ!
“อยากเล่นอะไรล่ะฮัก?”
“มีอะไรสนุกๆ กว่านี้ไหม พวกนี้เล่นจนเบื่อแล้ว”
“หึๆ แหม ในที่สุดก็เปิดปากพูดสักทีนะ”
อ้าว ก็ไม่ได้เป็นใบ้นิ ตูยังพูดได้อยู่โว้ยไอ้ลุงนี้หาเรื่องงั้นเหรอ!!? ผมมองอีกฝ่ายนิ่งเหมือนเดิม เข้าสู่โหมดเงียบ เจ้าลุงนั้นชื่ออะไรนะ? นัท? อ้อ ลุงนัท ถึงจะไม่ได้แก่ขนาดเรียกลุงได้แต่ผมอยากเรียกว่าลุง ทำไมล่ะ หึ! ลุงนี้ก็ลุกขึ้นไปยกกล่องกระดาษมาวางไว้ตรงหน้าผม โห~! มีแต่แผ่นเกมทั้งนั้นเลยนี่หว่า!! ผมจับขึ้นมาดูแล้วเอียงหน้ามองอีกฝ่ายที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“นี่เกมอะไรอ่ะ?”
“...”ลุงแกมองมาที่แผ่นในมือผมแล้วทำท่าตกใจ ผมมองแผ่นเกมนี้อีกครั้ง เกมอะไรวะ เอาคนมาเป็นตัวละครด้วยแหละ มีแต่ผู้ชาย แล้วไมมันแก้ผ้ากันทุกคนแบบเนี่ยแหละ? เกมบ้าอะไร
“นั้นมันเกมผู้ใหญ่เขาเล่นกันน่ะ”
“เกมผู้ใหญ่? มันสนุกไหม?”ผมเงยหน้ามองตาลุงนัทที่ส่งยิ้มแปลกๆ มาให้
“สนุกสิ อยากลองเล่นไหมล่ะ?”
“เล่นได้เหรอ?”
ไหนบอกว่าเกมผู้ใหญ่แล้วเด็กๆ อย่างผมจะเล่นได้งั้นเหรอ?
“ถ้าอยากเล่นก็เล่นได้นะ เดี๋ยวพี่จะเล่นด้วย”
ทำไมมันรู้สึกถึงอันตรายอย่างไงไม่รู้แฮะ แต่ว่าเกมนี่ก็ไม่เคยเล่นแฮะ แถมยังเป็นเกมแปลกๆ อีกด้วย ผมวางแผ่นเกมนั้นแล้วหยิบแผ่นอื่นๆ มาดู ก็มีแต่เกมที่ผมเคยเล่นแล้ว อ่ะ! ไอ้นี้ก็เกมแบบเมื่อกี้เลยแฮะ แต่ตัวนี้ไม่ได้มีตัวละครเยอะแต่เป็นผู้ชายสองคนเอง นี่มันเกมจริงเหรอวะ? ดูๆ ไปแล้วเหมือนหนังมากกว่า
“...ทำไมนายถึงหยิบเจอแต่แผ่นแบบนี้กันนะ”
“...”จะไปรู้ได้อย่างไงวะ ก็หยิบจากกล่องที่ลุงเอามานั้นแหละ! ผมค้นแผ่นเกมไปเรื่อยแล้วในที่สุดก็ตัดสินใจเลือกแผ่นเกมสักที ผมหยิบแผ่นเกมนั้นแล้วยื่นไปให้ลุงที่นั่งรออยู่ พอผมยื่นไปเท่านั้นแหละตาลุงนัทก็หัวเราะออกมา
“เอาจริงดิ?”
“อืม ก็เราเล่นแค่สองคนเองนี่”
เกมอื่นๆ ก็เล่นมาหมดแล้วเหลือแต่แผ่นเกมแปลกๆ พวกนี้แหละ แล้วอีกอย่างเราก็เล่นแค่สองคนเอง จะไปเลือกพวกตัวละครเยอะๆ ทำไม ขี้เกียจเลือกตัวเล่นอีก มีสองตัวเลือกไวกว่าเยอะ หมอนั้นจับแผ่นเกมจากมือของผมมองหน้าผมก่อนจะบ่นพึมพำ
“นี่ไม่ได้ยั่วพี่ใช่ไหมฮัก?”
“...”ยั่วอะไร? จะเล่นเกมโว้ย!!! อีกฝ่ายมองผมนิ่ง แต่ผมนิ่งกว่า เรามองกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเจ้าพี่นัทอะไรนั้น เลียริมฝีปากแผล่บ
“เฮ้ย ว่าจะรอให้โตอีกหน่อย แต่นี่มายั่วกันโต้งๆ แบบนี้ ใครจะทนได้ฟ่ะ”
“...!!”ผมตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ เจ้าหมอนี้ก็พุ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น ตัวแม่งก็ใหญ่เป็นบ้า! แล้วมากอดทำไมโว้ย จะเล่นเกม เล่นเกมไปเซ่!!!! เฮ้ยๆ!! อุ้มมาที่เตียงทำไมมมมม!!! แบบนี้มันก็มองจอเกมไม่ถนัดน่ะสิ!! อยู่ไกลจากจอเกินไปแล้ว!! จะนอนเล่นเหรอ? มันจะเห็นเกมได้อย่างไงกันวะ!!? เฮ้ย!! เข้ามาซุกคอทำไม!!?
“จะเล่นเกมไม่ใช่หรือไง?”
“ก็กำลังจะเล่นอยู่นี่ไงล่ะครับ”
“...” เล่นอยู่งั้นเหรอ? แล้วไหนว่าจอยเกม ไม่เห็นจะใส่แผ่นเลย! แล้วเกมนี้มันต้องถอดเสื้อผ้าด้วยงั้นเหรอ!? ผมมองมือใหญ่ๆ นั้นแกะกระดุมเสื้อของผมนิ่งอย่างสงสัย
“ไม่ใส่แผ่นก่อนเล่นเหรอ?”
“แผ่นนั้นก็แค่ของเสริม เล่นจริงๆ น่ะต้องใช้ตัวเองเล่นกับคนอื่น”
“เกมที่ใช้ตัวเองเล่นกับคนอื่นงั้นเหรอ?”ผมกะพริบตาปริบๆ มองอีกฝ่ายถอนเสื้ออย่างงงๆ เกมที่เล่นกับคนอื่น ไม่ต้องเล่นกับจอเกมอยู่คนเดียวงั้นเหรอ? งั้นแบบนี้มันก็สนุกกว่าเกมที่เอาแต่จ้องแต่จอเกมน่ะสิ!!
“ใช่ เล่นคนเดียวก็ได้นะแต่เล่นกับคนอื่นน่ะสนุกกว่า นี่แหละเกมของผู้ใหญ่”
“...”
โลกของผู้ใหญ่สินะ!!? ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีเกมประเภทนี้อยู่เลยแฮะ ผมตั้งตาตั้งหน้าดูอีกฝ่ายบรรจงถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วถอดเสื้อของผมออกเหมือนกัน ในหน้าปกนั้นก็ถอดซะล่อนจ้อนทั้งสองฝ่ายเลยแล้วจากนั้นต้องเล่นกันอย่างไงหว่า? ไอ้ถอดเสื้อผ้าเล่นเกมมันสนุกจริงเหรอวะ? เกมผู้ใหญ่เนี่ยเข้าใจยากจังเลย!
ปัง!!“ทำอะไรฮักน่ะตาลุงโรคจิตตตตตตตตต!!!”ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงแหลมปี๊ดของไอ้พรีสต์ดังขึ้น สีหน้าของมันที่มองมาเนี่ยตลกเกือบทำผมหลุดขำออกไปแน่ะ หน้าเล็กๆ นั้นทำเป็นบึ้งคิ้วขมวดเกือบจะชนกันแน่ะ!! ไอ้พรีสต์เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ลุง!! อย่ามายุ่งกับแฟนพรีสต์ได้ไหม!!?”
ใครเป็นแฟนมันกันวะ?
“เขากำลังเล่นเกมกันหรอกเจ้าบื้อ”
“...”ตาลุงนั้นหันมามองผมแล้วหัวเราะในลำคอ หัวเราะอะไรวะ? ก็เล่นเกมกันอยู่มีใช่หรือไง!? แต่ตอนนี้ไม่อยากเล่นแหละ เห็นหน้าเจ้าพรีสต์เบ้ปากจะร้องไห้แบบนั้นแล้วมันหมดอารมณ์วะ!
“ทำไมไม่เรียกเค้าเล่นด้วยล่ะ!?”
“กลับป่ะ?”
“ฮักอ่า!! ทำไมไม่เรียกพรีสต์ด้วย!?”
ผมใส่เสื้อกลับมาที่เดิมแล้วกระโดดลงจากเตียงเดินไปหาเจ้าพรีสต์ที่กระทืบเท้าประท้วง มันจะอะไรขนาดนั้นวะ? ผมเดินเข้ามาโอบไหล่มันไว้แล้วดันมันเดินออกไปแต่ไม่วายจะมาประท้วงกับผมเบาๆ ก่อนที่เราจะเดินออกไปจากบ้านนั้น ผมหันไปมองเจ้าของบ้านที่เดินตามออกมายืนกอดอกมองผมนิ่งก่อนจะยิ้มให้เล็กน้อย
“โตเป็นหนุ่มแล้วมาเล่นกันใหม่นะฮอยฮัก”“...”
ถ้าตอนนั้นยังชอบเล่มเกมอยู่ล่ะนะ!!“จากนั้นผมก็สงสัยว่าทำไมทุกคนถึงชวนผมเล่นแต่เกมนี้กันจัง บางคนไม่พูดจาอะไรลากไปเล่นแกมบังคับกันเลย ผมก็ยอมเล่นด้วยน่ะนะ แต่เพราะพวกนั้นมัวแต่ลีลาท่ามากจนผมเบื่อก็เลยเล่นได้แค่ต้นๆ เท่านั้น มารู้ว่าไอ้เกมพวกนี้มันคืออะไรจนกระทั่งขึ้นมอปลายเลยแหละ แย่จริงๆ ทำไมถึงไม่มีใครอธิบายให้ฟังเลยนะ พอถามไปกลับบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่นเฉยเลย”
“จะบอกว่าซื่อหรือโง่ดีวะ?”
“ก็ตอนนั้นยังเด็กอยู่นี่หว่า ว่าแต่มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?”ผมหันไปมองคนที่นั่งขมวดคิ้วข้างๆ อย่างสงสัย หมอนี้มาตั้งแต่เมื่อไร สงสัยผมมัวแต่เล่าเรื่องจนลืมสังเกตรอบตัวไปเลยแฮะ ไอ้พรีสต์ยักไหล่ไม่ตอบ
“ว่าแต่ตาลุงนั้น ตอนนี้เป็นไงวะ?”
“อ้าว ก็พระเอกตลอดกาลของช่องดราม่าทีวีไง เห็นว่าตอนนี้ยังไม่ได้แต่งงานด้วย”
“อ้อ จำได้ล่ะ มิน่าถึงหน้าคุ้นๆแต่เขาว่าหมอนั้นเป็นเกย์นี่หว่า แถมยังไม่ได้คบใครเป็นตัวเป็นตนอีกต่างหาก หรือว่าเขารอมึงอยู่วะ?”
“...อย่าพูดเป็นลางได้ป่ะ”
เรื่องไอ้วินเซอร์ยังไม่เคลียร์เลย อย่ามาสร้างปัญหาให้อีกจะได้ไหม!!?TBC.จบตอนพิเศษ~ เฮ้อ! รายงานยังไม่คืบหน้าไปไหนเลยครับพี่น้อง T^T
แต่พอเป็นนิยายนั่งทีไรพิมก๊อกๆ แก๊กๆ ได้ตลอด พอเป็นรายงานเนี่ยมืดแปดด้านเชียว!!
อาทิตย์นี้ก็ขออัพเพียงเท่านี้ก่อนนะคร้าบ เมื่องานหลวงเสร็จจะมาต่อให้เน้อ!
ปล.จริงๆ แล้วฮักมันซื่อ(บื้อ)เนอะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
