“ดะ...”
“หือ?”
“ดะ...เดี๋ยว!!!!!!”ผมหลับตาแล้วผลักไอ้วินเซอร์ไปอย่างแรง ปรากฏว่าไอ้วินเซอร์มันก็หงายหลังไปเลย อืม สม! มาทำให้กูเครียดเกร็งแล้วไงล่ะ โดนพลังช้างสารผลักซะหงายหลังไปเลย ผมถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก ไอ้วินเซอร์มันก็ลุกขึ้นมองหน้าผมอย่างโกรธจัด
“ฮอยฮัก!”
“เอ่อ...หิวหรือเปล่า เดี๋ยวทำอะไรให้กินนะ”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นสถานการณ์มันไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปกูได้เสียเอกราชแหงๆ ไอ้วินเซอร์มองผมคิ้วสั่นยิกๆ แค่ผลักหงายหลังเอง โกรธอะไรนักวะ!! ผมทำหน้านิ่งแล้วรีบจรลีหนีเข้าครัวไปทันที ไอ้วินเซอร์มันก็บ่นงึมงำทำเสียงขึ้นจมูกตามหลังมาแล้วมันก็ไปเปิดทีวีนั่งดู ผมถึงได้ถอนหายใจโล่ง
ให้ตายสิ! นึกว่าไม่รอดแล้ว หัวใจมันเต้นรัวเหมือนมีกลองตีไปทั่วร่าง สมองมันก็เบลอไปหมด ถ้าจะตื่นเต้นขนาดนี้นะ ผมว่ามันไม่ไหวแน่ๆ เลยอ่ะ อีแบบนี้ผมต้องเป็นลมพับไปกลางคันแหงๆ ไม่รู้ทำไมหรอกนะแต่พออยู่ใกล้มันทีไรอาการมันก็เริ่มทุกที ตื่นเต้นหัวใจเต้นสูบฉีดไปทั่วร่าง ตัวก็พาลจะเกร็ง ไม่เป็นตัวของตัวเอง เรื่องแบบนี้ไม่เห็นจะเกิดกับคนอื่นเลยนี่น่า เป็นกับแค่ไอ้วินเซอร์เนี่ยแหละพยายามที่จะนิ่งเท่าไรก็แค่มันเข้ามาใกล้จับนิดหน่อยผมก็อาการหนัก คนอื่นถึงจะจับกอดอะไรไปก็รู้สึกเฉยๆ ไม่เหมือนกันเลยสักนิด ผมเนี่ยคงจะชอบมันมากเลยสินะ เฮ้อ
ผมทำข้าวต้มเบาๆ ให้มันกินแก้หิวแล้วชงโกโก้อุ่นๆ ให้ นี่มันก็ดึกแล้วจะให้กินอะไรหนักๆ ก็คงไม่ได้ เดี๋ยวอ้วน! ผมนั่งลงข้างๆ ไอ้วินเซอร์ที่นั่งดูทีวี จ้องหน้ามันนิ่ง หว่า ไม่ได้เจอกันตั้งสองอาทิตย์แน่ะ นานเป็นบ้าเลยเนอะวินเซอร์ แล้วนี่ผมยาวขึ้นสินะ เมื่อก่อนมันก็แค่ลำคอตอนนี้มันยาวจะปะบ่าแล้ว
“หน้ากูมีอะไรติดหรือเปล่า?”
“ก็ไม่นี่”
“แล้วมองทำไมวะ?”
“ไม่ได้เจอตั้งนาน คิดถึง”
“...เฮ้อ~ พูดออกมาหน้าตาเฉย กูล่ะยอมแพ้จริงๆ”ไอ้วินเซอร์มันเงียบไปสักพักมันก็ถอนหายใจเฮือกส่ายหน้าไปมาแล้วผลักหัวผมเบาๆ ผมนั่งดูทีวีกับไอ้วินเซอร์ ดูไปสักพักมันก็เป็นโฆษณาที่ผมเป็นพรีเซ็นเตอร์อยู่นั่ครับ อันนี้ทำแล้วไม่ได้ค่าตัวเท่าไรเพราะคนที่บังคับข่มขู่ให้ผมทำก็คือพี่ลอนดอน โฆษณาร้านของพี่แกนั้นแหละครับ! ซึ่งนี่เป็นเมนูเด็ดเมนูอร่อยของร้านเขา ไอ้วินเซอร์จ้องจอทีวีเขม็งขมวดคิ้วเครียดๆ
“แมร่ง เห็นโฆษณานี้ทีไร กูไม่อยากกินของหวานนั้นหรอก อยากให้พรีเซ็นเตอร์มากินของหวานกูมากกว่า!”มันบ่นพึมพำเบาๆ แต่ทำเอาผมสำลักโกโก้แล้วไอแค่กๆ ของแหวานที่มันว่าก็คือสารพัดบานาน่าครับ! ให้มากินกล้วยมึงเนี่ยนะ!! ไอ้หื่นเอ๊ย!!! ไม่เกรงใจกูที่นั่งอยู่ด้วยเล๊ย ไอ้วินเซอร์มองผมแล้วหัวเราะขำ
“เป็นอะไรวะ หรือว่าอยากกินของหวานของกู”
“ไอ้บ้า!”ผมฟาดฝ่ามือใส่มันครึ่งแรง ถ้าเต็มแรงเดี๋ยวไหล่มันหลุดไปแล้วมันจะยุ่งอ่ะครับ ไอ้วินเซอร์มันก็หัวเราะในลำคอแล้วจับหัวผมขยี้ จากนั้นมันก็ขมวดคิ้วมองมือของตัวเอง
“มึงสระผมเปล่าเนี่ย ทำไมเหนียวแบบนี้วะ”มันก็ผลักผมทำท่ารังเกียจ แมร่งเอ๊ย นั้นมันมูสเฟ้ย กูสระผมทุกวันเหอะไอ้คุณรักสะอาด! ผมก็สะบัดผมใส่ไอ้วินเซอร์ที่ทำท่ากลัวหมัดกลัวเห็บจากผม ท่าเว่อร์จริงไอ้นี่นิ โคตรโรแมนติกเลยวะ วันเกิดมาสะบัดผมใส่กันเนี่ย จะมีคู่ไหนเขาทำกันถ้าไม่บ้าจริง! สักพักผมก็มองนาฬิกาเวลามันจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ผมควรจะกลับบ้านสักที ผมหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วหันมาบอกไอ้วินเซอร์ที่กำลังหัวเราะละครซิตคอม ดูท่าหัวเราะมันสิโคตรอุบาศก์ มึงอย่าไปทำให้คนอื่นเห็นนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าหล่อแล้วปัญญาอ่อน
“กลับก่อนนะ”
“อืม”
ผมมองไอ้วินเซอร์แล้วใจสั่น เวรเอ๊ย อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ! ทำอย่างกับเป็นหมาน้อยโดนทิ้ง น่าสงสารจัง อย่ามองละห้อยแบบนั้น กูไม่กล้ากลับเลย! ผมมองไอ้วินเซอร์ทำใจแข็งแล้วเดินออกไป แต่ไอ้วินเซอร์มันก็เรียกไว้ก่อน ผมหยุดยืนที่หน้าประตูห้องหันไปมองไอ้วินเซอร์ที่ลุกเดินตามมา มันหยุดยืนตรงหน้าผมก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัยก้มหน้ากระซิบข้างหูของผมเบาๆ
“ของขวัญที่ขอยังรออยู่นะฮัก”“...”ผมยืนหน้าแดงแปร๊ดอย่างรวดเร็ว บ้าเอ๊ย!! ดูมันทำเสียงเข้าสิ!! กระเส่าเซ็กซี่ไปไหนเล่นเอากูใจหวิวไปเลย!!
“รู้แล้ว เดี๋ยวจะหาของขวัญให้!”
“ไม่ต้องลำบากหาก็ได้ แค่มึงจับตัวเองผูกโบว์สีแดงนอนบนเตียงแล้วพูดว่า ‘เปิดของขวัญสิ’ แค่นั้นแหละ”ไอ้วินเซอร์ยิ้มๆ แล้วพูดแถมทำท่าประกอบซะผมอายไม่รู้จะทำหน้าอย่างไงดี
“ไอ้บ้า!!!”ผลักมันออกไปไกลจากตัวเองแล้วเปิดประตูเดินออกจากห้องปิดประตูดังปัง! สายตาโคตรหื่นเลยเหอะไอ้บ้าวินเซอร์!! ผมคิดทบทวนเรื่องของไอ้วินเซอร์แล้วมีความสุขอยู่ในภวังค์ที่สร้างขึ้น ไม่รู้ตัวเลยว่ามาถึงบ้านแล้ว ผมจอดรถแล้วเดินเข้าบ้านไป อาการแบบว่าล่องลอยตัวเบาหวิว
“ฮัก”เสียงเรียกเข้มๆ เรียกผมที่กำลังเดินขึ้นห้องไปพอหันกลับมาเห็นพี่ยิ้มทำหน้าเข้มเครียดยืนกอดอกจ้องผมหาจุดผิดปกติ พี่ยิ้มเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วสังเกตรอบตัวสแกนบาร์โค้ดอย่างรวดเร็ว
“ไปไหนมา?”
“หาเพื่อนมาครับ”ผมตอบไปด้วยใบหน้านิ่งๆ ขอโทษนะครับพี่ยิ้มที่ต้องโกหกน่ะ นี่ถ้าบอกความจริงไปพี่ยิ้มต้องปรี๊ดแตกแล้วจับผมขังไว้จากนั้นก็ไปต่อว่าพวกพ่อๆ แล้วไปเล่นงานไอ้วินเซอร์ต่อแน่ๆ ก็พี่ยิ้มน่ะไม่ชอบพวกรักษ์โลกแบบพวกนิยมไม้ป่าเดียวกันนี่น่า พี่ยิ้มหรี่ตาลงอย่างไม่เชื่อ
“ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย?”
“วันนี้วันเกิดเพื่อนครับ ผมก็เลยต้องรีบไปเดี๋ยวจะไม่ทันเวลา”
“อ้อ งั้นเหรอ? ต่อไปก็บอกพี่ด้วยนะ นี่อะไรมาถึงก็วิ่งแจ้นออกไปเลย มันตกใจรู้ไหม?”
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรๆ คราวหน้าก็บอกด้วยล่ะ พี่เป็นห่วง”
“ครับ”
“เอ่อ วันปีใหม่ ไม่ลืมใช่ไหมว่าจะต้องไปที่บ้านใหญ่น่ะ”
“ไม่ลืมครับ”ผมพยักหน้ารับแล้วขอตัวขึ้นห้องไป พี่ยิ้มก็ตบไหล่เบาๆ แล้วแยกตัวกลับห้องของพี่ไป ผมมองตามพี่ชายแล้วถอนหายใจ ในที่สุดผมก็ต้องโกหกพี่ของตัวเองจนได้ ทำไงได้ล่ะ เฮ้อ ผมเปิดประตูห้องของตัวเองโยนกระเป๋าไว้บนโต๊ะแล้วเดินล้มตัวเองลงบนเตียงนอนนุ่ม
“บ้านใหญ่งั้นเหรอ? ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะไปเลย”บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างเซ็งๆ บ้านภวัตนรเศรษฐ์คุณปู่น่ะไม่เท่าไรแต่พวกญาติๆ เนี่ยสิมันน่าเบื่อ เอาเถอะ ปีละครั้งเองอดทนเอาล่ะกัน ผมถอนหายใจแล้วลุกไปอาบน้ำเพื่อจะเข้านอน รู้สึกไม่สบายใจอย่างไงไม่รู้แฮะ
“ฮัก เป็นอะไรหรือเปล่าลูก?”
“ทำงานหนักมากเหรอฮัก?”
“พี่ขอตัวก่อนนะฮัก”
และแล้วก็ถึงวันรวมญาติของตระกูลภวัตนรเศรษฐ์ ผมมากับพี่ยิ้มครับ พอมาถึงคฤหาสน์ที่เป็นศูนย์กลางของตระกูลโดยมีเฮดใหญ่สุดคือคุณปู่ ก็มาเจอเข้ากับพ่อดีซและพ่อรินที่กำลังเดินเข้าไปข้างในพอดี พี่ยิ้มมองทั้งสองผงกศีรษะทักทายให้แล้วเดินแยกออกไปกับภรรยา ก็บอกแล้วว่าพี่ยิ้มน่ะไม่ชอบพ่อทั้งสองเท่าไรถึงได้มีท่าทีแบบนั้นครับ พ่อทั้งสองก็ไม่ได้ถือโทษโกรธในท่าทีของพี่ยิ้ม
"ฮัก ไม่เป็นไรนะ?”
“ไม่เป็นไรครับ ทำงานหนักไปหน่อย”
“พักบ้างนะลูก”
“ครับ”ผมพยักหน้ารับ ประธานทิมน่ะใช้ผมซะคุ้มเลยล่ะครับ แล้วนี่ก็เป็นวันที่ 1 ปีใหม่พอดีก็เลยได้พัก แต่พอพักไม่เท่าไรก็ต้องลุกมาวันรวมญาติแบบนี้อีก และที่แย่ที่สุดก็คือไอ้วินเซอร์น่ะสิ!! ดันบอกว่าจะไปฉลองปีใหม่กับครอบครัวที่อเมริกา ไม่ได้เจอมันเลยตั้งแต่วันเกิดนู้นเพราะผมต้องทำงานตัวเป็นเกรียวได้แต่โทรหามันเท่านั้น แล้วไอ้บ้านั้นก็ไม่เคยโทรหาผม ต้องเป็นฝ่ายผมซะอีกที่ต้องโทรหา บางครั้งมันก็ไม่ว่างจะรับผมก็ไม่ว่างจะโทร เอาไปเอามากลายเป็นว่าผมกับมันเริ่มห่างกันเหมือนเดิม ได้เบอร์มาก็ไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ย โชคดีหน่อยที่ส่งข้อความหากันได้
พูดคุยกันเล็กน้อยผมกับพ่อก็เดินเข้าไปในบ้าน เสียงเฮฮาดังมาจากบรรดาลูกหลานและคนที่อยู่ตรงกลางไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็คุณปู่นั้นแหละ พอลูกชายคนโตอย่างพ่อดีซเข้ามาเสียงก็เงียบลง คุณปู่มีลูกชายอยู่สองคนครับ พ่อดิซเป็นลูกชายคนโต ส่วนพ่อของผมเป็นลูกคนสุดท้องครับ เห็นว่าพ่อของผมหงิมๆ เงียบๆ แต่ดันร้ายจัดเป็นลูกมีปัญหาขนาดทะเลาะกับพ่อตัวเองแล้วหนีออกจากบ้านเลยครับ
“ดีเซลมานี่ลูก”คุณปู่ที่เห็นลูกชายคนโตมาถึงก็ยิ้มแล้วเรียกลูกชายไปหาทันที คุณปู่กับพ่อดีซกอดกันแล้วปลีกตัวไปคุยตามประสาพ่อลูกที่ไม่ได้เจอกันนาน ผมกับพ่อรินก็ยืนรออยู่ด้วยกัน สังเกตเห็นว่าพ่อรินยิ้มมีความสุขที่เห็นพ่อดีซกับคุณปู่สนิทกันแบบนั้น
พ่อรินเคยเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนน่ะคุณปู่เป็นพวกหัวแข็งระเบียบจัดมากและเข้มงวดกับลูกทุกคน ทำให้พ่อของผมน่ะหนีออกจากบ้านไปเลยล่ะครับ พ่อผมอยากเป็นนักแสดงแต่คุณปู่ไม่เห็นด้วย คุณปู่ก็เลยมาเข้มงวดกับพ่อดีซแทนเพราะเป็นลูกชายคนโตและเหลืออยู่คนเดียว แต่จนแล้วจนรอดพ่อดีซกลับไปรักกับพ่อรินที่เป็นผู้ชาย คุณปู่รู้เรื่องเข้าบ้านแทบแตก ชีวิตโคตรดราม่าอ่ะครับเส้นทางรักรันทดอย่างรุนแรง แต่ทั้งสองก็ฝ่าฟันมาด้วยกันจนกระทั่งทำให้คุณปู่ยอมรับได้แบบนี้แหละครับ พ่อทั้งสองคนแน่มาก ผมเคารพเทิดทูน! หวังว่าผมกับวินเซอร์ก็จะเป็นแบบนั้นแต่ว่านะดูจากนิสัยไอ้วินเซอร์แล้วไว้ใจมันไม่ได้เลยวะ
ถ้าเรื่องพ่อของผมกับคุณปู่น่ะเขาคืนดีกันแล้วล่ะครับ ทุกวันคุณปู่โทษตัวเองว่าไล่ลูกคนเล็กออกจากบ้านไป สุดท้ายพ่อของผมก็กลายเป็นนักแสดงด้วยความสามารถของตัวเองเลยกลับมาขอขมาพ่อที่หนีออกไปและไม่เคยมาเยี่ยมเลย กว่าจะคืนดีกันพ่อก็มีผมแล้ว พาครอบครัวมาแถมยังเอาหลานมาให้ตั้งสอง คุณปู่ก็พูดอะไรไม่ออกเลยครับ ได้ลูกได้หลานกลับมาคุณปู่น่ะดีใจจะตาย
พี่ยิ้มน่ะเป็นหลานคนโปรดของคุณปู่เขาล่ะ เพราะพี่ยิ้มเขาเหมือนพ่อนี่ครับ เหมือนมากเลย พ่อดิซยังบอกว่าเหมือนมากคอนเฟิร์ม คุณปู่ก็เลยเอ็นดูเป็นลูกอีกคน มันคงจะดีมากนะครับถ้ามีกันแค่นี้แต่ที่ผมเซ็งมากก็เพราะพวกกาฝากทั้งหมดน่ะสิ! แห่กันมาเต็มไปหมด เหอะ! เลียแข้งเลียขาเป็นงานที่ถนัดที่สุดล่ะมั้ง
“อะ พี่ฮักค่ะ สวัสดีค่ะ”
“อืม”ผมพยักหน้ารับเท่านั้นแหละครับ ไม่อยากจะเสวนาด้วยเล๊ย คุณเธอเนี่ยชอบทำตัวมาป้วนเปี้ยนผมแถมที่น่าหงุดหงิดมากกว่านั้น คุณเธอดันไปทำศัลยกรรมมาและที่ให้อภัยไม่ได้เลย ตัวแบบของคุณเธอก็คือผมน่ะสิ!! ไม่อยากจะพูดอะไรกับยัยนี้เลย ให้ตายสิ!
“พี่ฮักค่ะ ตอนนี้เดียร์ได้เป็นนักแสดงบริษัทดีเอแล้วนะค่ะ”
“อืม”ผมพยักหน้ารับไปแต่ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเธอเท่าไรหรอกครับ เดียร์ก็ทำหน้าบึ้งไม่พอใจเมื่อเห็นผมเดินหนีเธอไป ยัยบ้าเอ๊ย ที่เธอเข้าได้มันก็เพราะใช้หน้าตาของฉันเข้าไม่ใช่หรือไง!!? ยัยเดียร์นั้นก็ตามมารังควานผมอยู่เหมือนเดิม
“พี่ฮักค่ะ พี่รู้จักกับลูกชายของประธานบริษัทดีเอหรือเปล่า?”
“ไม่”ผมตอบสั้นๆ เหมือนเดิม เหลือบมองยัยเดียร์ด้วยหางตา ลูกชายประธานบริษัทดีเอ? ประธานฮัน? หมายถึงไอ้หัวทองจอมหื่นมือว่องไวปานลิงเหนียวหนึบยิ่งกว่าปลิง ไอ้วินเซอร์น่ะเหรอ? ถึงจะรู้จักแล้วจะทำไม? มีแต่คนโง่นั้นแหละที่จะบอก ตาเนี่ยเป็นประกายวิบวับ กะจะเล็งไอ้วินเซอร์หรือไง? ขอโทษทีนะหมอนั้นน่ะฉันแขวนป้ายเป็นเจ้าของแล้ว! ห้ามยุ่ง ห้ามแตะ ห้ามให้อาหาร!
“หว่า~ อะไรกัน พี่อยู่วงการมาตั้งนานไม่รู้จักเขาได้อย่างไง วินเซอร์ออกจะดัง”
แล้วไงล่ะ? เธอไปเกี่ยวอะไรกับเขา!“หล่อ รวย เก่ง นิสัยดี ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ เฟอร์เฟ็คส์ เดียร์น่ะใจเต้นตื่นเต้นไปหมดแค่เห็นหน้าเฉยๆ นะ”
เธอไปโดนภาพไหนหลอกเข้าล่ะ? ผมมองยัยเดียร์ด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึกใดๆ ไอ้ที่พูดมาน่ะแน่ใจว่าเป็นไอ้วินเซอร์ เหอะ นิสัยดีเหรอ? โห! เอามาตรฐานไหนมาวัดวะ ต่ำชิบหาย!! ผมเดินหนียัยเดียร์อีกครั้งทำเป็นเดินทักทายญาติคนอื่นๆ เพื่อเลี่ยงยัยน่ารำคาญนี่ น่ารำคาญจริงๆ นะครับยัยเดียร์เนี่ย พอผมมีอะไรคุณเธอก็ต้องดิ้นรนหาให้ได้แบบผมแล้วมาพูดอวดอ้างเสมอ
“วินเซอร์น่ะ ชมว่าฉันสวยด้วยแหละพี่ฮัก”
เหอะ ไอ้วินเซอร์มันก็ชมผู้หญิงทุกคนว่าสวยนั้นแหละ ไอ้หื่นนั้น! ผมเหล่มองยัยเดียร์ที่ปลาบปลื้มสุดขีดกับคำชมนี้ เหอะ! ถึงจะชมว่าสวยแต่หน้าเธอก็ไม่ใช่ของจริงนี่ เธอก๊อปมาจากฉันชัดๆ เพราะฉะนั้นมันไม่ได้ชมเธอหรอก ยัยบ้าเอ๊ย!! ผมเดินหนียัยนี้ตลอดจนได้เวลากลับนู้นแหละถึงสะบัดยัยนี้หลุดได้ เกาะติดยิ่งกว่าปลิงอีก เฮ้อ เหนื่อยวะ
พี่ยิ้มก็ยิ้มหน้าบานสมชื่อมาเชียว ก็อีกไม่กี่เดือนพี่เป๊ปซี่ภรรยาพี่ยิ้มก็จะคลอดลูกคนแรกแล้วนี่น่า น้ำยาพี่แกดีจริงๆ ครับ แต่งปุ๊บปั๊มติดปั๊บ แถมยังบอกว่าอยากให้ออกมาหน้าตาเหมือนผม เอ่อ ออกมาเหมือนผมก็ซวยเลยน่ะสิ! เดี๋ยวผมก็ได้ข้อหาเป็นชู้กับเมียพี่หรอก!!
หลังจากวันงานรวมญาติของตระกูล ผมก็กลับมาตรากตรำทำงานหนักเหมือนเดิม ประธานนะประธาน ใจร้ายมาก! แต่ผมก็แก้แค้นไปแล้วหลายดอก เชอะ~! ตอนที่อีกฝ่ายวิ่งออกมาจากห้องเพราะต้นบอนไชสุดที่รักโดนน้ำร้อนลวกจนต้นเฉาหมด หาให้เป็นคนรับผิดก็ไม่ได้ ผมเนี่ยมองสถานการณ์ความวุ่นวายนั้นอย่างสะใจเป็นบ้า สมน้ำหน้า!
ยังไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะครับ มันแอบขโมยทิชชู่ในห้องน้ำของท่านประธานออกมาด้วยตลอดแล้วเวลาประธานเข้าไปไม่ดูตาม้าตาเรือก็ได้ติดแหงกอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมงกว่าจะหาที่ชำระได้ หึๆ ไม่แค่นั้นหรอก ยังมีอีกเยอะครับ เห็นอะไรผมก็แก้แค้นหมดไม่เลือกวิธีหรอกนะ แล้วคนที่เป็นแพะโดนสงสัยก็คือพี่ลอนดอนครับ แต่พี่แกก็มาตบไหล่ผมแล้วบอกว่าเอาอีกเยอะๆ เลย ดูเหมือนว่าพี่ลอนดอนแกจะชอบใจที่ผมแกล้งประธานทิมแฮะ
กว่าจะเคลียร์งานเสร็จผมแทบจะหมดเรี่ยวแรงจะเดิน ดีนะที่ไม่ใช่งานที่ต้องเดินทางไปต่างประเทศ ไม่งั้นผมก็ไม่มีเวลาเรียนตามเพื่อนๆ แน่เลย เนี่ยก็เพราะพวกเพื่อนๆ เก็บงานตามงานให้ และในช่วงสอบก็ได้พวกมันเป็นคนหาชีทติวให้ ขอบคุณน้ำใจเพื่อนๆ ทุกคนมาก เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวพวกมึงทุกคนเลยนะ ซึ้งใจวะ!
พูดถึงไอ้วินเซอร์ล่ะก็ ช่วงนี้มันก็ยุ่งกับงานเหมือนกันครับ เราก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันก็มีโทรหาบ้าง แน่นอนว่าผมเป็นคนโทร ชิ! อย่างมันน่ะเหรอจะโทรหาผมก่อนน่ะ ไม่มีวัน! ส่งข้อความไปมันก็ตอบกลับมาสั้นๆ อย่างเช่น อืม เหรอ? แล้วไง? อะไรพวกนี้ ให้ตายเถอะ! ผมพิมพ์ข้อความจนเป็นเซียนมือถือล่ะ แต่ดูมันตอบกลับสิ! อืม เหรอ? ฟายเอ๊ย!! ตอบกลับมาได้แค่นี้น่ะเหรอ?
“ฮอยฮัก เหม่ออะไรฟ่ะ? จะเลี้ยงพวกกูไม่ใช่หรือไง!!?”ไอ้พรีสต์มาสะกิดผมเบาๆ ไอ้หมาบ้านี่เป็นต้นตอกทำให้เกิดการทะเลาะกันระหว่างวิศวะและสถาปัตซึ่งเจ้าตัวมันไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย เอาแต่เล่นกับหมา ลันลากับลูกๆ มันที่สวนดอกไม้ ตอนนี้แมร่งสถานการณ์วิศวะกับสถาปัตย่ำแย่มาก เจอกันก็จ้องเขม็งยกพวกตีกันแหลกลาน โอ๊ะ ผมน่ะเหรอ? ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่บอกไปว่าไม่ได้อยู่สถาปัต อยู่แพทย์ พวกนั้นก็เชื่อแหละครับ!
“เออๆ สั่งเลย”
ตอนบ่ายเนี่ยอาจารย์ไม่อยู่ก็เลยว่าง ดูตารางเรียนของไอ้วินเซอร์ตอนบ่ายมันเรียนวิชาเดียว ถ้าอย่างนั้นตอนเย็นมันก็ว่าง ผมกะว่าจะไปทำเซอร์ไพรส์มันสักหน่อย ไม่ได้เข้าคณะวิศวะมานานแหละต้องแวะไปทักทายเพื่อนรุ่นพี่ที่คอยเป็นที่พึ่งดูแลเป็นหูเป็นตาให้ แล้วยังเพื่อนๆ ในคณะของไอ้วินเซอร์อีก
ผมเปิดเมนูอาหารเพื่อดูว่าจะสั่งอะไรบ้างแต่ก็ชะงักเมื่อเห็นไอ้พวกเพื่อนๆ ที่ตายอดตายอยากมาจากไหนก็ไม่ทราบ มันเล่นสั่งเอาๆ จนผมหันขวับไปมองคนจดเมนูยืนเอ๋อเลยครับ โดยเฉพาะไอ้พรีสต์ มึงเกรงใจกูบ้างนะพรีสต์ ได้ข่าว่ามันไม่ค่อยมีส่วนรวมที่ช่วยกูเท่าไร แถมเป็นตัวถ่วงให้กูติวให้อีก เวร ไอ้หมาบ้า! นี่มึงจะซดเบียร์ตั้งแต่หัววันเลยหรือไง!?
ผมก็จำใจเปิดกระเป๋าเลี้ยงเพื่อนๆ ที่กะจะมาถลุงเงินจากผมเต็มที่ โดยไอ้พรีสต์หัวโจ๊กให้เหตุผลว่าผมไม่ได้เจอมันมาตั้งนาน เหรอ? ได้ข่าวว่าเมื่อตอนปีใหม่กูก็ไปฉลองนับถอยหลังกับมึงอยู่นะ ไอ้ที่มึงบ่นเหี้ยอะไรกับความรักเพ้อเจ้อของมึงให้กูฟังน่ะ เชอะ ผมกำลังพูดถึงเรื่องไอ้พรีสต์กับหลิงหลิงอ่ะครับ รู้จักกันมาตั้งแต่นู้น มัธยมปลายนู้นครับ จริงๆ แล้วเรื่องนี้น่ะผมไปเป็นคนเจอเข้าแต่ผมไม่ค่อยอยากจะไปยุ่งก็เลยบอกให้ไอ้พรีสต์ไปจัดการแทน สังหรณ์ใจอยู่แล้วเชียว นี่ถ้าเป็นผมไปช่วยล่ะก็ยัยหลิงนั้นต้องติดหนึบผมแน่ๆ เฮ้อ! ยัยหลิงนั้นก็คิดไม่เป็นเล๊ย จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ชอบไอ้พรีสต์มันหรอกก็แค่รู้สึกสำนึกบุญคุณไม่ใช่หรือไงวะ เอาเถอะ เรื่องคนอื่นผมไม่ยุ่งดีกว่า
พอใกล้จะถึงเวลาที่ไอ้วินเซอร์มันเลิกเรียนผมก็ขอตัวจะกลับก่อนแต่ไอ้พวกนี้มันไม่ยอมครับ พอผมควักเงินวางไว้พวกมันก็พร้อมใจปล่อยผมมาทันที เวร พวกมึงรักกูมากเลยวะ! ผมส่ายหน้ากับพวกเพื่อนเหี้ยๆ แล้วรีบโบกรถกลับมาให้คณะวิศวะ ไม่ลืมซื้อขนมนมเนยมาฝากพวกเพื่อนๆ พี่ๆ เหมือนเดิม เราจะต้องรู้จักเข้าหาและใช้ประโยชน์จากสิ่งต่างๆ ให้เต็มที่ครับ พอเดินเข้ามาในคณะวิศวะผมก็ถูกใครก็ไม่รู้ลากไปซอกตึกหลังป่า รู้สึกว่ามันจะเป็นหลังตึกเพียรจิตน่ะครับ ที่เขาลือกันว่าเป็นซอยตำนานคราบเลือด ว้าว เท่เนอะ! แต่พวกนี้พาผมมาทำไมอ่ะ? ผมมองพวกสาวๆ ด้วยสายตาซื่อๆ
“มีอะไรเหรอครับ?”ถามไปซื่อๆ แบบกูไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ในใจผมน่ะสั่นระริก ตื่นเต้นกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น นี่เขาเรียกว่าตบหมู่ป่ะ? โอ๊ย เพิ่งจะเคยโดนเนี่ยแหละ ตื่นเต้นอ่ะ!! ผมพยายามมองหน้าคนที่ลากผมมา นับๆ แล้วน่าจะสิบกว่าคนได้ เป็นผู้หญิงและไม่หญิงปะปนกัน
“นึกว่าจะไม่โผล่หน้ามาแล้วไอ้จืด!”
“หน้าทุเรศยิ่งกว่าอะมีบา แล้วยังเสนอหน้ามาตามตื้อวินเซอร์อีก กล้ามากนะหล่อน!!”สาวเพศสองนางหนึ่งแต่งตัวได้สุดๆ อ่ะครับ ยิ่งกว่าต้นคริสต์มาส นี่เทรนด์ใหม่มาแรงหรือเปล่าเนี่ย หลุดโลกยิ่งกว่าเลดี้กาก้า ผมมองเขาขึ้นลงแล้วไม่พูดอะไร
“ใช่!! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่ามายุ่งกับวินเซอร์นะย่ะ!!”สาวสวยที่เสียงทุ้มยิ่งกว่าผู้ชายถลามาดึงผมแทบจะคะมำหงายหลังเลยล่ะครับ เฮ้ยๆ อย่าดึงผมกูสิวะ มันเจ็บหนังหัว! แล้วคนอื่นๆ ก็เข้ามารุมแย่งกระเป๋าและถุงขนมไปจากมือของผม
“พูดแล้วยังจะมาทำหน้าทำตาใส่ น่าหมั่นไส้จริงไอ้เหี้ยนี่!!”
“หน้าแมร่งกวนชิบหาย!! อยากจะเหยียบหน้ามันจริงๆ วะ หน้าด้านเอ๊ย!!!”
“ไม่เจียมตัวนะมึง!!! คิดว่ามึงเป็นใคร วินเซอร์เป็นใคร!!!”
ผัวะ!!!! ผมเบิกตากว้างเมื่อถูกชกเข้าท้องอย่างแรง โคตรจุกอ่ะครับ พวกนั้นปล่อยผมลงเข่าทรุดพื้นแล้วหัวเราะกันใหญ่ ดูท่ามีความสุขมากสินะ ผมปล่อยให้พวกมันรุมยำไปนิดหน่อย ผมพยายามปกป้องใบหน้าที่ใช้หากินไว้สุดชีวิต เอาเถอะ ปล่อยให้พวกมึงได้ใจไปก่อน พวกมันลงมือก่อนนะครับ หึๆ ไม่ใช่ผมเป็นคนลงมือลง ผมแค่สู้เพื่อป้องกันตัวเท่านั้นเอง นับหนึ่งถึงสิบแล้วผมก็จับเท้าที่กำลังกระทืบอย่างเมามันส์ดึงมันล้มลงบนพื้นแล้วผมก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“มึงสู้เหรอไอ้เวรนี่!!? ตายดีๆ ไม่ยอม วอนหาเรื่อง!!”
แค่ผู้หญิงกับกะเทยไม่กี่คนเองถ้าอยากจะสนุกจนเห็นนรกก็เข้ามาสิวะ ผมมองพวกนั้นที่โกรธจัดแล้วกระดิกนิ้วเรียกพวกมันเข้ามา วิ่งเข้ามากรูแบบไม่มีสติสตังแบบนั้นมันจะเอาอะไรมาสู้วะ ผมเดินเข้าไปหาพวกมันแล้วแย้มยิ้มหวานๆ ให้พวกนั้น
“ถามว่ากูเป็นใครน่ะเหรอ? กูก็เป็นคนที่จะจัดการพวกมึงลงนรกน่ะสิ”ฟาดแข้งหวดก่อนที่พวกมันจะเอื้อมมือมาตบผมจากนั้นก็แทงเข่าโยนรายแรกทิ้ง ยันโครมรายสองรายสามออกไปแล้วจับเหวี่ยงรายสี่ไปใส่รายห้า พวกมันจับผมรวบล็อกแขนจากด้านหลัง อืม มึงมาข้างหลังกูเองนะ ผมก็งัดเจ้าคนที่ล็อกแขนนั้นทุ่มลงพื้นไปแล้วถีบมันกลิ้งออกไปไกลรัศมีของผม ฟาดศอกใส่ไอ้พวกที่กำลังเข้ามารุม กระโดดถีบยอดอกรายเจ็ด แล้วส้มือใส่รายแปดที่ยืนเอ๋อด้วยกัน เหลือแค่สองคนที่ยืนเบิกตามองเพื่อนที่นอนร้องโอดโอยกับพื้น ผมเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าต้นกะเทยคริสต์มาส ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น
“ถามว่าวินเซอร์คือใครน่ะเหรอ? แหม แน่นอนว่าวินเซอร์ก็ต้องเป็นผัวกูสิวะ!!”ผัวะ!!! หมัดตรงสุดแรงเกิดที่ทำให้สองคนสุดท้ายล้มโครมไปไกล ผมมองพวกมันแล้วส่ายหน้าปัดฝุ่นจากเสื้อผ้าเล็กน้อยแล้วเดินไปเอากระเป๋าและถุงขนมของตัวเองที่ถูกพวกมันโยนทิ้งตั้งแต่เริ่มบู๊กัน แล้วบังเอิญไปเหยียบพวกมันที่นอนกองกัน โทษทีวะ ตั้งใจเหยียบเนี่ยแหละ ถีบพวกมันที่กำลังจะลุกขึ้นให้ล้มอีกครั้ง พวกนั้นก็มองผมกัดฟันโกรธกันใหญ่
“คราวหน้าให้มันมันส์กว่านี้นะ”พูดทิ้งท้ายแล้วโบกมือลาพวกนั้นมา อืม ขนาดผู้ชายหุ่นบึกกูก็สู้ว่าแล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงหุ่นแค่นี้กันล่ะ ผมเดินออกมาจากซอยตำนานนั้น หันซ้ายหันขวา เสียเวลาไปนิดหน่อย ไอ้วินเซอร์มันเลิกแล้วไปไหนหรือเปล่าเนี่ย? ผมเดินล่องลอยยกมือรับคำทักทายคนอื่นๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้ย ไอ้แว่น!!”
ผมหันขวับหาต้นเสียงนั้นทันที จำได้ว่าเสียงนี้มันไอ้วินเซอร์แน่นอนครับ พอหันไปก็เห็นมันเดินมากับเพื่อนๆ ของมัน แต่ละคนเนี่ยทำหน้างุนงง ไอ้วินเซอร์มันก็เดินมาถึงตัวผมมองสำรวจไปทั่วตัว มีอะไรหรือเปล่า? แล้วไอ้วินเซอร์ก็หันขวับไปมองด้านหลังที่สะดุ้งเฮือกเมื่อมันมองกลับไป
“จริงๆ นะ!! ฉันเห็นพวกกลุ่มนั้นลากไอ้แว่นไปจริงๆ!!”เจ้าพวกนั้นจำได้ว่าเป็นลิ่วล้อของไอ้วินเซอร์ครับ ประมาณมีอะไรก็จะวิ่งแจ้นมารายงานมันตลอด เป็นสายข่าวกลายๆ พวกนั้นมองผมอย่างงงแล้วรีบวิ่งสลายกลุ่มไปก่อนที่จะถูกลูกพี่กระทืบ
“มีอะไรเหรอ?”ผมหันมาถามไอ้วินเซอร์ที่หัวเสียไม่ใช่น้อย สบถตามกลุ่มลิ่วล้อไป ไอ้วินเซอร์มันไม่ตอบครับกลับมองมาที่ผมอย่างสงสัยและเหมือนจะจับผิดกลายๆ ด้วย เห็นสายตามันแล้วผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างไงไม่รู้แฮะ ผมพยายามทำหน้านิ่งไม่รู้เรื่องกลบเกลื่อนไป แต่ไอ้วินเซอร์มันก็ยังจ้องผมเขม็งเหมือนมีอะไรคาใจอยู่งั้นแหละ อะ...อะไรวะ? เหมือนมีลางสังหรณ์ส่อถึงความอันตรายอย่างไงไม่รู้แฮะ
“ได้เจอหน้าแหละ ขอตัวกลับก่อนนะ”เมื่อรับรู้ถึงความอันตรายผมก็รีบขอตัวกลับไปก่อนทันทีแต่ก็ยังเดินไปไม่ถึงไหน ไอ้วินเซอร์มันก็เรียกเอาไว้ก่อน แถมเสียงนั้นมันกดดันพิกลอ่ะครับ ผมเนี่ยเสียวสันหลังวูบ หันกลับไปมองมันที่ส่งยิ้มหัวเราะหึๆ แวบหนึ่งเห็นมันเป็นซาตานมีเขางอกออกมาบรรยากาศมืดรอบตัวมัน ผมเนี่ยหน้าซีดเลยครับ
“มีอะไรจะต้องเคลียร์กันหน่อยไหมฮอยฮัก?”เคลียร์อะไร ไม่มี๊!!!!TBC.เย้~!!!! ได้อัพแล้ว อะไรนะ ใครบอกว่าจะ Nc ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย
โห ให้ฮักมันทำใจไปก่อนเหอะ ปล่อยฮักเขาไปเถอะ สงสาร ฮ่าๆๆๆ 
วันนี้สอบไปสองวิชา เหลืออีกหนึ่งวิชา โห ช่างเป็นมิดเทอมที่สอบน้อยที่สุดแล้ว
ดีใจจัง 555 แต่งานก็ยังรอข้าพเจ้าอยู่เหมือนเดิม เศร้าเลย เฮ้อ~ 
ต่อไปเป็นส่วนของวินเซอร์บ้าง ไม่รู้ทำไม รู้สึกชอบแต่งเวอร์ชั่นวินเซอร์
มันมีรั่วๆ และสติแตกกว่าฮักเป็นหลายเท่าก็เลยชอบหรือเปล่า? 555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
