Santa Claus is coming to town
He sees you when you're sleeping
He knows when you're awake
He knows if you've been bad or good
So be good for goodness sake!
O! You better watch out!
You better not cry
Better not pout
I'm telling you why
Santa Claus is coming to town
Santa Claus is coming to town
ผมเดินอยู่ในห้างที่แปลงสภาพเป็นเทศกาลคริสต์มาส นี่ถ้ามีหิมะตกลงมาผมคงจะคิดว่าที่นี้เป็นต่างประเทศแล้วน่ะเนี่ย เดินไปไหนผมก็ได้ยินแต่เพลงคริสต์มาส ผู้คนใส่ชุดสีแดงฟู่ขาวกลายร่างเป็นซานต้าไปหมดแล้วครับ ข้าวของตกแต่งคริสต์มาสถูกนำมาขายกันเยอะแยะ เห็นครอบครัวพากันมาเที่ยวห้างในวันคริสต์มาสแล้วมันรู้สึกดีน่ะครับ ผมเดินมาที่ร้านเบอเกอรี่ที่สั่งทำเค้กเอาไว้ ในร้านก็เปิดเพลง jingle bells รับกับวันคริสต์มาส พนักงานก็ใส่ชุดซานต้า ดูน่ารักดีแฮะ
“ขอบคุณครับ แล้วแวะมาอีกนะครับ”
ผมรับกล่องเค้กมาแล้วเดินไปหารถทันที ผมเตรียมข้าวของไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอาหาร จานชาม แก้วและไวน์ เหลือแต่รอให้คนที่ฉลองด้วยมาเท่านั้น ระดับหมอนั้นแล้วต้องแอบมาเซอร์ไพรส์ผมแน่ๆ แต่ก่อนที่มันจะมาเซอร์ไพรส์ผมก็ต้องชิงเซอร์ไพรส์มันก่อน ถ้าฮักรู้ว่าผมอยากจะฉลองวันเกิดกสองต่อสองแล้วจะรู้สึกอย่างไงบ้างนะ? ผมวางเค้กไว้อย่างเบามือแล้วขับรถกลับห้อง
พอมาถึงห้องก็จัดห้องแล้วเตรียมโต๊ะอาหาร มองนาฬิกาไปด้วยนี่มันก็จะสี่โมงแล้ว ผมมานั่งรอเสียงกริ่งหน้าประตูด้วยใจจดจ่อ นั่งรอด้วยความตื่นเต้น ความรู้สึกด้วยไปเดทครั้งแรกเผลอๆ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ นั่งรอไปสามสิบนาทีก็เริ่มเปิดทีวีดูฆ่าเวลาไปพลางๆ หันไปมองนาฬิกาทุกๆ ห้านาที นี่ก็ห้าโมงแล้วก็ยังไม่ได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้องเลย หรือว่ากริ่งหน้าห้องเสียวะ? ผมนั่งเคาะเท้ากับพื้นขมวดคิ้วมุ่น ละครที่ดูก็เริ่มดูไม่รู้เรื่อง นั่งจ้องนาฬิกาจับเข็มยาวไปเรื่อยๆ นอนรอก็แล้วก็ยังไม่มีวี่แววจะมาเลยครับ
ผมนอนจนเผลอหลับไปตื่นหนึ่ง สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกริ่งหน้าห้อง ผมเงยหน้ามองไปที่นาฬิกา หนึ่งทุ่มแล้ว! รีบกระโดดจากโซฟาวิ่งมาที่หน้าห้องทันที จัดผมดูเสื้อผ้าเช็คความเรียบร้อยของตัวเองรวดเร็วสิบวินาทีแล้วจับกลอนประตูบิดอย่างช้าๆ ในอกมันก็เต้นตุ้บๆ เสียงดัง ผมทำหน้านิ่งดึงประตูเข้ามาหาตัวเองแล้วชะโงกหน้าออกไปดู
“เย้~!!!! แมร์รี่คริสต์มาส!!!!” 
ปัง!!! ปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติ ปิดมันฉับพลัน
ปังๆๆๆๆ“ไอ้วินเซอร์!!!”
ผมถอนหายใจแล้วเปิดประตูอีกครั้ง อย่าทุบประตูกูนะโว้ยไอ้พวกโง่นี้ พอเปิดไปไอ้ชินมันก็มองหน้าผมอย่างไม่พอใจ พวกเพื่อนๆ ที่ยืนสลอนหน้าอยู่ก็รีบต่อว่าผมทันทีที่ปิดประตูใส่หน้าพวกมัน เหอะ! ดีกว่ากูปิดไปแล้วปิดไปเลยนะโว้ย แล้วนี่พวกมันมาทำไมกันวะ? ได้ข่าวว่าเมื่อวานนี้ก็เลี้ยงเต็มที่แล้ว
“เฮ้ย ไปฉลองคริสต์มาสกันเหอะ”ไอ้หมอหมูพูดแล้วผลักไอ้ชินเดินเข้ามาในห้องของผมจากนั้นพวกมันก็เดินตามเข้ามา ผมก็ได้แต่จำใจถอยหลังให้พวกมันเข้ามาครับ โธ่โว้ย พวกมึงจะมาชวนกินอะไรอีกวะ เมื่อวานยังไม่หนำใจหรือไง หรือว่าพวกมึงคิดอยากจะฉลองแมร่งทุกวันวะ ไอ้โซโล่ที่เดินเข้ามาคนสุดท้ายมองผมแล้วเอ่ยถาม
“เป็นอะไรวะ ทำหน้าอย่างกับลูกหมาถูกทิ้ง”
“กูเพิ่งตื่น”กลัวมันไม่เชื่อรีบหาวประกอบคำโกหกมดเท็จนั้นทันที ไอ้โซโล่ก็ยังมองผมไม่เชื่อ คนอื่นๆ ก็ไม่ได้สนใจหรอกครับ พวกมันไปเปิดทีวีเดินเข้าครัวไปหาอะไรกิน เฮ้ย!! เข้าไปไม่ได้นะโว้ย!! ผมเดินตามไอ้ลูกชุบดึงมันออกมาจากห้องครัวทันที ไอ้ชุบมันก็โวยวาย
“อะไรของมึงวะไอ้วิน กูอยากกินน้ำ!”
“นั่งอยู่นี่ เดี๋ยวกูเอามาให้”ผมจับมันนั่งโซฟาแล้วสั่งไอ้ชุบที่มองผมอย่างงุนงง ผมเดินไปเอาน้ำมาให้กับมัน ไอ้ชุบมันก็ยังมองผมอย่างแปลกใจ ส่วนไอ้เหี้ยชินมันก็เดินเข้าห้องครัวอีกคน เฮ้ยยยย!!! ผมรีบวิ่งมาดึงเอาไว้ก่อนที่มันจะเดินเข้าห้องครัวไป
“อะไรของมึงวะไอ้วิน กูจะไปหาอะไรกิน!”
“ห้องกูไม่ใช่ร้านอาหารมาให้พวกมึงหาอะไรกินนะโว้ย ถ้าอยากจะกินก็ออกไปหากินข้างนอกนู้น”ผมลากไอ้ชินที่ไม่ยอมตามมาง่ายๆ ดันทุรังจะเข้าครัวไปให้ได้ โธ่เอ๊ย!! ถ้าไอ้พวกนี้ไปเห็นเข้าล่ะนะ ผมต้องซวยแน่ๆ แล้วไอ้เพื่อนเวรๆ นี่ก็จะไปรุมกินโต๊ะแหงๆ ไอ้พวกนี้มันรู้จักกับคำว่าเกรงใจซะที่ไหน ระหว่างที่พยายามต่อสู้กับไอ้ชินและไอ้ชุบ หางตาของผมก็เหลือบไปเห็นไอ้โซโล่ยืนมองเข้าไปในครัวเรียบร้อยแล้ว
เวรรรรร ไอ้โซโล่!!!!!“โซโล่ เอาน้ำมาให้กูหน่อยสิวะ”ไอ้หมูที่นั่งดูทีวีเงยหน้าขึ้นมาแล้วบอกไอ้โซโล่ที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องครัว ผมคิ้วกระตุกแล้วหันมาตอบไอ้หมู
“น้ำมันก็อยู่ตรงหน้ามึงไงไอ้หมอหมา!”
“เออวะ กูไม่เห็น กูไม่ผิด”ไอ้หมูมันยักไหล่แล้วจับแก้วรินน้ำใส่แล้วยกซดหันไปดูละครของมันต่อไม่ได้ใส่ใจสภาพของเพื่อนคนอื่นๆ เลย ไอ้หมอหมาเอ๊ย! ส่วนไอ้โซโล่มันก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยมันไม่พูดอะไรครับ ผมก็มองมันอย่างเป็นกังวล ส่วนไอ้ชินกับไอ้ชุบมันก็ทำตัวเป็นเด็กงอแงจะเข้าห้องครัว
“พวกมึงช่วยหุบปากหน่อยเหอะ โตเป็นฟายแล้วยังจะมาทำปัญญาอ่อนอีกนะมึง”ผมทนไม่ได้ก็ต้องว่าพวกมันหน่อยแหละ โดยเฉพาะไอ้ห่าชินอายุเยอะสุดแต่ทำตัวปัญญาอ่อนสุด!
“อะไรวะ แค่ห้องครัวเอง มึงซ่อนอะไรไว้!”
นั้น เสือกเดาถูกอีก!“ไม่ได้ซ่อนอะไรหรอกโว้ย”
“แล้วทำไมพวกกูเข้าไปไม่ได้ เมื่อก่อนแทบจะนอนในห้องครัวมึงก็ยังไม่สนใจเล๊ย”
“เออ! แล้วทีนี้ทำไมหวงห้องครัวจังวะ”
“หวงบ้าอะไร ไม่เชื่อถามไอ้โซโล่มันสิ”ผมรำคาญไอ้สองตัวนี้มากก็เลยปัดปัญหาไปให้ไอ้โซโล่ที่ยืนนิ่งอยู่ ไอ้บ้านั้นก็หันมาพยักหน้า เห็นไหมล่ะ!? ไอ้โซโล่มันแสนรู้ว่าควรจะทำอะไรอย่างไง ไอ้สองตัวนี้ก็ยังบ่นกระปอดกระปอดไม่พอใจ ผมมองนาฬิกา จะสองทุ่มครึ่งแล้วแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของไอ้ฮอยฮักเลย ผมถอนหายใจเฮือก แมร่งเอ๊ย!! หายหัวไปไหนของมันวะ!? ผมยืนหายใจเข้าออกเสียงดัง เริ่มหงุดหงิดและโมโหสุดๆ!
“เฮ้ กลับเหอะพวกมึง”จู่ๆ ไอ้โซโล่มันก็ชวนกลับเฉยเลยครับ ผมหันไปมองมันอย่างแปลกใจ แล้วจ้องมันอย่างมีความหวัง ได้โปรดเอาพวกบ้านี่ออกไปจากห้องกูทีโซโล่!!
“กูขอดูน้องหวานใจจบก่อนได้ไหม?”ไอ้หมอหมูทำหน้าซีเรียสมากครับ เวร ที่บ้านมึงไม่มีทีวีดูหรือไงวะ!? น้องหวานใจของมึงอ่ะ เสร็จกูแล้ว! อยากให้แซดเดี๋ยวมึงร้องไห้เปล่าๆ! ไอ้หมอหมูขอร้องด้วยใบหน้าน่าสงสารมาก ไอ้นักศึกษาแพทย์ติดละคร ซีรี่ย์มันก็ติด!
“อะไรวะ เพิ่งมาเองนะโว้ย ได้กินน้ำแค่แก้วเดียว”มึงต้องการอะไรไอ้ชิน เดี๋ยวกูหาให้แล้วมึงรีบๆ ไสตูดออกไปจากห้องของกู! ไอ้สามตัวนี้มันไม่ยอมกลับกันสักที จนไอ้โซโล่งัดไม้ตายออกมา
“พวกมึงไม่กลับก็ได้ กูกลับคนเดียวแล้วพวกมึงโบกแท็กซี่กลับล่ะกัน”
“ให้ไอ้วินไปส่งก็ได้โว้ย”
“กูขอปฏิเสธ!”
“โห ไรวะ กลับก็ได้!”และแล้วไอ้โซโล่มันก็สามารถพาพวกนั้นกลับไปได้ผมเนี่ยอยากจะกราบขอบพระคุณมันจริงๆ เดี๋ยวกูช่วยมึงนะเพื่อน แต่ตอนนี้กูขอเอาตัวเองให้รอดก่อน! พอไอ้พวกนั้นกลับไปห้องของผมก็เงียบลง เฮ้อ กว่าจะกลับไปได้นะพวกมึง มองนาฬิกาสามทุ่มแล้วครับ เดินเข้าครัวไปมองของบนโต๊ะที่เย็นชืดแล้วเม้มปาก
ตกลงมึงจะไม่มาใช่ไหม?ผมเดินออกมาจากห้องครัวว่าจะเก็บกวาดทำความสะอาดแต่ก็ขี้เกียจ ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ เดินมาหยุดที่หน้าทีวีผมก็ปิดมันไว้ มองนาฬิกาอีกครั้ง เหลืออีกสามชั่วโมงจะผ่านวันที่ 25 แล้วแต่ก็ยังไม่เห็นมันแม้แต่เงาหัว ตกลงมันไม่รู้หรือเปล่าว่าวันนี้วันเกิดของผม ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดวิทยุทิ้งไว้เพื่อไม่ให้ห้องมันมีแต่ความเงียบ มีแต่เสียงนาฬิกาที่ดังอยู่ ผมนั่งมองนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆ นั่งมองนาฬิกาแล้วใจหาย เพลงที่เปิดก็เสือกเข้าบรรยากาศยิ่งฟังกูยิ่งเศร้าแดก
ไม่มีเธอให้รำคาญ เหมือนเก่า
มีเพียงแต่ความว่างเปล่า
แล้วน้ำตา ทำไม ทำไม ต้องไหล
ไม่ขอให้เธอหายโกรธ
แต่โปรดกลับมาหน่อยได้ไหม
พึ่งเข้าใจ... ฉันรักเธอ
กูไม่ได้ร้องไห้ กูไม่ใช่คนขี้แย แต่แมร่งมันรู้สึกยิ่งกว่ากูร้องไห้อีก ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะเปิดใจลองดูสักครั้งแต่นี่มันอะไรกัน พอกำลังจะไปได้ดีทีไรมันกลับพลิกตาลปัตรไปทุกที แบบนี้แหละถึงไม่อยากจะเสี่ยงกับใครเลยสักคน ผมถอนหายใจเฮือก
...รู้สึกแย่วะ ผมนั่งรออยู่ที่เดิมมองนาฬิกาที่เดินไปอย่างเชื่องช้า ผ่านเลขต่างๆ ไปเรื่อยๆ ไม่มีหยุด นึกย้อนไปถึงวันแรกที่เจอกัน ไอ้แว่นหัวรังนกเดินมาสารภาพรักแบบมึนที่สุดในชีวิต ผมยกยิ้มที่มุมปาก ไอ้แว่นหน้าจืดที่เข้ามาวุ่นวายในคณะวิศวะสุดเถื่อน แถมยังมาป่วนผมถึงห้อง ยัดเหยียดทำนู้นนี้ให้โดยที่ไม่ได้ร้องขอเลย มาทุกวันและผมก็ไล่มันไปทุกวันแต่มันก็ด้านไม่ไปไหน จนไม่รู้ว่าตอนไหนจู่ๆ ก็ชิน จู่ๆ มันก็ส่วนหนึ่งของชีวิตไปโดยไม่รู้ตัวเลย
จะไม่รักแล้วฉันก็รัก จะไม่สนแล้วฉันก็สน
หัวใจมันเวียนวกวน หยุดตัวเองไม่ได้สักที
สิ่งที่ฉันนั้นคิดร้าย ร้าย เธอเข้ามาทำลายด้วยรักที่เธอมี
เมื่อรู้ตัวเองอีกที ก็รักไปไม่มีเหตุผล ไม่รู้ตัว
มึงอยู่ไหนวะ?
ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มาสักที?มันไม่เกี่ยวว่าหมอนั้นจะคือฮอยฮักที่ผมเคยชอบและคลั่งไคล้ แน่นอนว่าความรู้สึกนั้นมันหายไปกับกาลเวลาและการเติบโตขึ้น ก็แค่เริ่มตั้งแต่เจ้าแว่นจืดธรรมดาๆ คนหนึ่งที่เข้ามาเปลี่ยนบางอย่างในชีวิต ด่าก็แล้วไล่ไปก็แล้วไม่สนใจก็แล้วแต่หมอนั้นก็ยังเดินตามผมมาตลอด จนกระทั่งความรู้สึกของผมก็เปลี่ยนไป ไม่รู้เมื่อไรว่าสนุกไปด้วย รู้สึกธรรมดาที่มีคนทำอะไรให้ รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องปกติที่มีคนเข้ามายุ่งวุ่นวาย แบบนี้มันเรียกว่ารักหรือเปล่า? ไม่รู้เลยจริงๆ
อยากให้รู้ คิดถึงเธอขนาดไหน
เปรียบกับฟ้า ก็ยังคงไม่พออธิบาย
อยากให้รู้ คิดถึงเธอกว่าใครจะเข้าใจ
เธออยู่ไหน... ฉันคิดถึงเธออยู่ที่ตรงนี้
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาอีกครั้ง สี่ทุ่มตรง เหลืออีกแค่สองชั่วโมง ฟังเพลงแล้วมันจี๊ดในใจผมลุกขึ้นแล้วปิดมัน ตอนนี้ในห้องเหลือแต่เสียงฝีเท้าของผมที่ก้าวเดินไปในห้องครัว มองไปรอบๆ ห้องแล้วเดินมาหยุดที่โต๊ะกินข้าว มองของบนโต๊ะอยู่นานกว่าผมจะตัดสินใจจะเก็บทำความสะอาดแต่แล้วผมก็ทำไม่ลง ทั้งๆ ที่ดึกขนาดนี้แล้วคงไม่มาหรอกแต่ทำไมผมถึงยังลังเลใจอยู่ได้
ทำไมยังไม่มา!!ทำไมต้องให้รอ!!ทำไม...ในหัวของผมมีแต่คำว่าทำไมๆ เต็มไปหมด คำตอบของคำถามที่ผุดขึ้นมาผมไม่อยากจะรู้เลย ตอนนี้ เวลานี้ ความรู้สึกของผมมันแย่ถึงสุดขีด ลูบหน้าปลุกปลอบตัวเองไม่ให้รู้สึกหรือคิดไปไกลมากกว่านี้ ผมเดินออกมาจากห้องครัวแล้วมาหยุดที่หน้าประตูมองกลอนประตูนิ่ง ถามว่าโกรธไหม? โกรธสิ โกรธมาก โกรธขนาดอยากจะเตะมันเลยล่ะ แต่มากกว่าความโกรธมัน...
คิดถึงวะ...อยากเจอจู่ๆ อารมณ์แมร่งก็อ่อนไหว ตาร้อนผ่าว ไหล่สั่น เหมือนกำลังหมดแรง ทั้งๆ ที่คิดว่ามันน่าจะดีแต่มันกลับเป็นแบบนี้ ผมกลัว ผมไม่อยากจะเสียใจ จู่ๆ ก็เข้ามาแล้วจู่ๆ มันก็หายไป
ผมกลัวว่า...
มันจะไม่กลับมาอีกแล้ว
“ฮึก...”
ภาพที่มองเห็นทำไมมันสั่นและเลือนแบบนี้วะ?
ผมไม่ได้ขี้แย
ผม...
น้ำตาไหลแหมะจากตาข้างหนึ่ง แล้วมันทำท่าจะไหลลงมาเป็นสาย ร้องไห้? บ้าไปแล้ว!!! ไม่เห็นจะเจ็บ จะปวดตรงไหน แล้วทำไมจู่ๆ น้ำตามันไหลออกมาจากตาได้ล่ะ? แค่รอแค่นี้ทำไมมันถึงทำให้ผมร้องไห้ได้ ก็แค่มันไม่มา ทำไมผมจะต้องร้องไห้เป็นไอ้บ้าแบบนี้ด้วย ผมยืนเช็ดน้ำตาที่ร่วงมาไม่หยุด
กริ่ง!!ผมพยายามกลั้นน้ำตาไว้เช็ดน้ำตาเดินไปล้างหน้าล้างตาทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด โธ่เอ๊ย!! มาอะไรตอนที่กูกำลังเศร้า กูกำลังอิน!!! แล้วดูหน้ากูสิ หมดหล่อ!!! พยายามทำให้หน้ามันดูปกติที่สุดแล้วรีบเดินมาเปิดประตูอย่างหงุดหงิด ถ้าเป็นพวกไอ้ชินล่ะก็กูกระทืบหน้าห้องเลย คอยดู!!
“แมร่งเอ๊ย เหี้ยตัวไหน!!!?”
...วะ?
“...”
ไม่ใช่เหี้ยแต่เป็นไอ้ฮอยฮัก!!!!ผมยืนมองมันนิ่ง ไม่คิดว่ามันจะมา อยากจะยิ้มแล้วเข้าไปกอดบอกมันว่า ‘คิดถึงนะ’ แต่มันก็ทำไม่ได้ ความน้อยใจที่ไม่รู้มาจากไหนพุ่งปรี๊ดเข้ามาในใจ ปล่อยให้กูรอตั้งสองอาทิตย์ มึงไปอยู่ที่ไหนมา!!? ผมถอยหลังขมวดคิ้ว มึงจะมาทำไมตอนนี้!!! กูเสียใจไปแล้ว!!! ผมกำลังจะปิดประตูแต่ไอ้ฮักมันก็เข้ามาขวางไว้ ปากก็ไล่มันไปแต่ในใจผมน่ะดีใจที่มันมา มาช้าดีกว่าไม่มาเลยล่ะนะ
ในที่สุดเพราะความบ้าของเราทั้งสองก็เลยเคลียร์กันได้แบบมึนๆ ทำงานอะไรของมันก็ไม่รู้ขนาดไม่มีเวลามาหาผมเลยเหรอ? ถึงจะสงสัยแต่ผมก็ไม่มีเวลาถามก็เจ้าบ้านี้จู่ๆ ก็เข้ามากอดหัวเราะดีใจ อะไรวะก็แค่ผมอยากจะฉลองกับมัน ไม่เห็นต้องดีใจขนาดนั้นเลย ก้มหน้าแล้วกอดมันตอบ ห่า กูเขิน!
พอมันถามว่าอยากได้อะไร ผมก็อยากจะแกล้งมันก็เลยบอกไปว่า ‘อยากได้มึง’ เห็นหน้าตอนที่ไอ้ฮักได้ยินแล้วโคตรฮาอ่ะครับ ไอ้ฮักถอยจากผมอย่างรวดเร็วพอเข้าไปใกล้หน่อยก็ตัวสั่น แหม แบบนี้ยิ่งน่าแกล้งนะฮัก หึๆ จริงๆ แล้วก็คือพูดเล่นหยอกมันเท่านั้นแหละครับแต่ถ้าให้ก็เอา หึๆ!
ผ่านวันเกิดของผมไปเราก็ไม่ได้เจอกันเลยครับ ก็มีโทรคุยกันบ้าง มันน่ะเป็นคนโทรมา ผมไม่โทรไปหรอก ถ้ามันบ่นเดี๋ยวเติมเงินโทรศัพท์ให้ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเพราะผมอาจจะทำงานก็เลยไม่ว่างรับสายเท่าไรหรือว่าทางนั้นยุ่งกับงานก็ไม่ว่างที่จะโทรมา ก็เลยส่งข้อความแทนผมก็ส่งตอบกลับสั้นๆ เพราะช่วงก่อนวันปีใหม่ยุ่งมากครับ ต้องสะสางงานก่อนจะบินไปฉลองปีใหม่ที่อเมริกากับคุณปู่คุณย่าที่นั้น
คุณปู่ของผมเป็นอย่างไงน่ะเหรอ? ก็รูปร่างสูงใหญ่ชอบใส่สูทดำแว่นดำใส่หมวกแล้วที่ขาดไม่ได้เลยก็เสื้อโค้ทยาวต่อให้มีตู้เสื้อผ้าเยอะขนาดไหนข้างในนั้นก็มีแต่เสื้อผ้าแบบนี้ล่ะครับ ส่วนคุณย่าของผมคำกำจัดความก็คือ ‘ตุ๊กตาเดินได้’ แน่นอนว่าถ้าได้เห็นก็จะไม่รู้หรอกว่าเป็นปู่กับย่าของผม บอกแล้วว่าดีเอ็นเอตระกูลน่ากลัว!!
พอมาเรียนฮอยฮักก็ไม่มาหาผมที่คณะเลย หรือว่ายังยุ่งเรื่องงานเหมือนเดิมวะ ทำงานอะไรกันนักกันหนา ผมไม่เข้าใจเลย ที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงินเหรอ? ก็ไม่น่าเชื่อนะ พ่อแม่คงจะทิ้งมรดกไว้ให้เยอะอยู่แหละผมว่า แถมพี่ชายอีกคนก็ต้องทำงานแล้วล่ะมั้ง คงจะไม่ปล่อยให้มันทำงานหรอก ไอ้ที่บ่นๆ มาไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็แค่คิดถึง!!
“เฮ้ย ไอ้วินมึงมีความรักเหรอวะ?”
“หา? พูดอะไรของมึงวะ?”ผมเงยหน้ามองไอ้ชินที่ถามขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเนียนทำหน้างงใส่มัน ไอ้ชินมันก็แยกเขี้ยวใส่ น่ากลัวแหละมึงนะ โห ทำมาแล้วคิดว่ากูจะกลัวงั้นเหรอ!?
“ก็ดูมึงทำตัวสิฟ่ะ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเที่ยว ควงใครก็ไม่ควง แถมนั่งดูมือถือของตัวเองอีก จะให้กูสาธยายอีกไหม? หลายข้อเลยล่ะมึง บอกมาดีๆ นะโว้ย อย่าคิดจะปิดบังเพื่อนฝูง”ไอ้ชินพูดกดดันผม ผมก็ยักไหล่ไม่ยอมรับ เรื่องไรกูจะบอกพวกมึงวะ นี้มันเรื่องของกู พวกมึงไม่เกี่ยว กูจะมีหรือไม่มีก็เรื่องของกู! พวกมึงยุ่งอะไรด้วยวะ!!
“ช่วงนี้เบื่อๆ เท่านั้นเอง แล้วงานกูก็ยุ่งมากด้วย”
“เหอะ อย่าให้กูรู้ว่ามึงเสร็จไอ้แว่นมันไปแล้ว”ไอ้ชินยกนิ้วชี้คาดโทษหน้ามันเอาจริงเอาจังมาก เรื่องคนอื่นเนี่ยยุ่งได้ยุ่งดีแต่เรื่องตัวเองเอาไม่รอดนะไอ้เตี้ย
“พูดถึงไอ้แว่นแล้ว”ไอ้โซโล่ที่นั่งเงียบมานาน ผมถึงมามันหลับทำสติซะอีก เห็นนั่งเงียบไม่พูดไม่จาตั้งนาน แล้วไอ้แว่นมันทำไมวะ? ผมกับไอ้ชินหันไปมองไอ้โซโล่ที่ทำท่าวิเคราะห์
“ดูจากลักษณะของมัน สูงโปร่งผอมเพรียว ไม่ใหญ่บึกแบบนี้และก็ไม่เตี้ยแคระแบบนี้”ไอ้โซโล่มันตบหน้าอกของผมดังปั๊กแล้วตบไหล่ของไอ้ชินอย่างปลอบใจ ไอ้เตี้ยแคระทำหน้าเหวอไปเลยครับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้แว่นวะ?
“แถมท่ายืน ท่าเดินของมันเนี่ยเรียกได้ว่ามั่นใจเกิน อย่างกับพวกนายแบบนางแบบอาชีพ กูว่ามันไม่ใช่แว่นธรรมดาหรอก”ไอ้โซโล่มันวิเคราะห์ฝ่ากลางวงปึก! พวกผมมองหน้ามันทันที นี่มึงไปสังเกตมันขนาดนั้นเลยหรือไงฟ่ะ!? นี่ถ้ามึงไม่ตามจีบหนุ่มผมทองคนนั้นอยู่กูคิดว่ามึงชอบไอ้ฮักมันแล้วน่ะเนี่ย!?
ถ้าจะพูดถึงความมั่นใจของฮอยฮักที่มันมั่นใจเกินเด็กเนิร์ดทั่วไปควรจะเป็นล่ะก็มันก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องแปลกอะไรนี่ครับ อย่าลืมสิ พ่อแม่ของเจ้านั้นน่ะเป็นดาราชื่อดังนะ ท่ายืนท่าเดินก็ต้องถ่ายทอดมาอยู่แล้ว อีกอย่างหมอนั้นตั้งแต่เด็กๆ ก็มีความมั่นใจสูงมาก ผมไม่แปลกใจอะไรหรอก ระหว่างที่พวกผมกำลังคุยซุบซิบอยู่ข้างหลังห้อง อยากบอกไว้ว่าตอนนี้กำลังเรียนอยู่แต่พวกผมไม่ได้สนใจวะ มัวแต่เม้าท์มอยกันอยู่นี่ไง!!
“มึงโหลดฮอยฮักมาแล้วเหรอวะ ส่งเข้าเครื่องกูดิ”
“แมร่ง สวยเอี้ยๆ เลยวะ คิดถึงฮักจังเลย”
“เออวะ ตั้งแต่เรียนจบมอหกไปไม่ได้เจอกันเลย นัดเลี้ยงรุ่นดีไหมวะ?”
“มึงคิดว่าฮักจะมาเหรอ ฟาย!”
หูของผมกระดิกเมื่อได้ยินไอ้กลุ่มเด็กคณะมนุษย์กำลังซุบซิบอะไรบางอย่างอยู่ข้างๆ ผมครับ ปกติผมจะนั่งเรียนอยู่ข้างหน้าแต่วันนี้อยากเปลี่ยนบรรยากาศชวนพวกไอ้โซโล่มานั่งข้างหลัง ผมหันไปมองพวกมันสองคนที่กำลังกดมือถือกันใหญ่ ฮอยฮักอะไรนะ? คิดถึงอะไร!? พอเห็นผมหันมามองพวกนั้นก็ส่งยิ้มแห้งๆ มาให้
“ฮอยฮักอะไรนะ?”
“เปล่าครับ ไม่ได้พูดอะไรครับ”
“เอามือถือมึงมาดูนิ”ผมแบมือกระดิกนิ้วเรียกมือถือจากพวกเด็กมนุษย์พวกนั้น พูดสุภาพกับกูทำไมวะ ได้ข่าวว่ารุ่นเดียวกัน พวกมันก็ยึกยักไม่ยอมให้ผมขมวดคิ้วเริ่มรำคาญก็แย่งมือถือมาจากมือพวกมัน โหลดฮอยฮักอะไรของมัน พอผมกดมือถือของพวกมันดู ภาพหน้าจอเป็นรูปเลิฟมี ทุกอย่างเต็มไปด้วยเลิฟมี เอ่อ...นี่แมร่งคลั่งขนาดนี้เชียวเหรอวะ?
“นี่มันเลิฟมีนี่ เกี่ยวอะไรกับฮอยฮักวะ?”ผมเงยหน้าขึ้นมาจากมือถือของพวกนั้น โยนคืนไปให้แล้วถามพวกมันด้วยน้ำเสียงกดดัน ไอ้ชินกับไอ้โซโล่ก็หันมาสนใจ ไอ้พวกนี้ก็อ้ำอึ้งกันอยู่
“เอ่อ...นั้น ฮอยฮักเป็นชื่อจริงของเลิฟมีน่ะครับ”
“ห๊ะ มึงหมายความว่าเลิฟมีเป็นชื่อในวงการน่ะเหรอ? เหี้ย มึงโกหกหรือเปล่า?”ผมเบิกตาเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วถามไอ้พวกนั้นพร้อมกับคว้าคอเสื้อของพวกมัน ไอ้พวกนั้นก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธกันพัลวัน
“จริงๆ ครับ พวกเราเป็นเพื่อนที่จบจากโรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกันกับฮักก็เลยรู้”
“ควายเอ๊ย!”ผมปล่อยมือจากคอเสื้อพวกมันแล้วสะบัดออกไปไกลๆ ไอ้พวกนั้นก็รีบลุกจากเก้าอี้แล้วย้ายที่ไปทันที ผมสบถไปหลายรอบ ควายน่ะมันผมเอง ไม่ได้ด่าใครแต่ด่าตัวเอง!!
รักมันทำให้กูตาบอด!!มิน่าที่หน้าเหมือนกันเพราะ...แมร่งเป็นคนเดียวกัน!! มิน่าที่ยุ่งงานไม่มีเวลาเพราะไปทำงานถ่ายแบบเล่นละคร! มิน่าเลิฟมีเรียนอยู่มอนี้ ปีเดียวกันกับผมเพราะไอ้ฮอยฮักเรียนสถาปัต ปีสอง! มิน่าพอถามพ่อไปว่าทำไมไม่ชวนฮอยฮักเข้าวงการ พ่อถึงยิ้มแล้วบอกว่า ไม่ทันแล้ว!! มิน่าถึงไม่มีข่าวคราวเลิฟมีในมอนี้เพราะมันกลายเป็นไอ้แว่นจืดฮอยฮัก มิน่างานเลี้ยงตอนนั้นถึงเห็นเลิฟมีอยู่ในงาน! มิน่า... ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม...
เลิฟมีถึงเมินผมแต่ฮอยฮักมาตามตื้อล่ะวะ!!!?เล่นอะไร!!? สนุกมากหรือไง!!!?ผมตัวเย็นเชียบ แน่นอนว่าตอนนี้ผมโกรธมาก!!! ไม่รู้จะโกรธอย่างไงโมโหอย่างไง!! หลอกกันได้ สนุกนักหรือไง!!!? ปั่นหัวกูจนงงไปหมด สับสนกับตัวเองปวดหัวแทบแย่!! ผมกำหมัดแน่นแล้วขบกรามกรอดๆ เลิฟมี! ฮอยฮัก! หนอยยย!!!! มันจะหยามกันเกินไปแล้ว!!! ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วเมื่ออาจารย์ปล่อย
“เฮ้ย! ไอ้วินเป็นอะไรวะ?”ไอ้ชินกับไอ้โซโล่มันตะโกนถามไล่หลังผมมา กูรีบไปเค้นคอหาความจริงก่อน ไม่บอกกูจะบีบคอให้คายความจริง คอยดู!! รักน่ะก็รักแต่โกหกกันน่ะมันอีกเรื่อง!! ยิ่งเป็นผมแล้วด้วย ผมไม่ชอบให้ใครมาโกหก ผมเคยบอกไปแล้วว่าเกลียดคนโกหกหลอกลวง!! ผมกดมือถือค้นหาเบอร์มันเพื่อจะโทรลากคอมันออกมาหาแต่ยังไม่ทันได้กดโทร เจ้าพวกลิ่วล้อก็วิ่งหน้าตั้งมาหา
“ลูกพี่!! เมื่อกี้เห็นพวกไอ้กันลากไอ้แว่นไปซอยตำนาน!”
“อะไรนะ?”ผมถามพวกมันอีกทีอย่างไม่แน่ใจ พวกไอ้กันกะเทยสามสีที่ไม่รู้ห่าเหวอะไรมาชอบผมรวมกลุ่มพวกที่ชอบผมแต่ผมไม่สนใจจะแดก แหงล่ะ! ใครจะแดกลง พวกห่านั้นจ้องจะเล่นงานคนที่มายุ่งกับผมแทบจะทุกคน ผมก็เลยตัดปัญหาคบกับคนในวงการที่พวกมันเข้าไปไม่ถึงซะเลย แล้วพวกนั้นมีโคตรเยอะลากฮอยฮักไปงั้นเหรอ? ชิบหายแล้ว!!!
“เกิดอะไรขึ้นวะ?”ไอ้โซโล่กับไอ้ชินวิ่งตามมาถึงก็ถามด้วยอาการงุนงงไม่เข้าใจ ผมก็รีบออกตัวอย่างด่วนจี้ เฮ้ยยยย!!!! ไอ้กะเทยสามสี!!!! มึงจะทำอะไรฮอยฮักของกู!!!!? วิ่งหน้าเหี้ยมมาไกลแล้วผมก็มาเจอะเข้ากับไอ้คนที่ถูกกะเทยพวกนั้นลากไปกระทืบ แต่แปลกที่มันเดินทักทายคนอื่นด้วยใบหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ผมหยุดวิ่งยืนมองพิจารณาสักครู่
“เฮ้ย ไอ้แว่น!!”เรียกแล้วไอ้ฮอยฮักที่ทักทายเขาไปทั่วก็หันมามองแล้ววิ่งมาทางผมทันที มันมองผมแล้วมองคนอื่นๆ แบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เนียนมาก!! คิ้วของผมก็กระตุกยิกๆ เดินสำรวจความเสียหายของมัน ไม่มี!! นี่มันหมายความว่าไง หา!!! ไอ้พวกลิ่วล้อ!!!!? หันขวับไปจ้องพวกนั้น พวกมันก็ยืนยันคำเดิมแล้วก็ยิ้มแห้งๆ รีบจรลีหนีไปก่อนที่บาทาของผมก็ยกขึ้นจากพื้นซะอีก พอพวกนั้นวิ่งหนีไปผมก็หันมาจ้องเขม็งตัวต้นเหตุ
“มีอะไรเหรอ?”มันถามด้วยใบหน้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย เนียนมาก!! สมกับที่มึงได้รับรางวัลนักแสดงหน้าใหม่ยอดเยี่ยม ออสการ์เขายังจะให้มึงเลยไอ้ฮอยฮัก!!! ผมจ้องมันไม่พูดอะไร อารมณ์ตอนนี้โคตรโกรธมาก โมโหจนควันมันจะออกหูอยู่แล้ว!! ฮอยฮักมองผมนิ่งแล้วคิดอะไรบางอย่างก่อนจะยกมือโบกลา
“ได้เจอหน้าแหละ ขอตัวกลับก่อนนะ”
มึงคิดจะไปไหน หือ ฮอยฮัก!!? ไม่สิ คุณเลิฟมี!!! ผมเรียกมันไว้แล้วหัวเราะในลำคอ มึงคิดว่ามาหลอกไอ้วินเซอร์แล้วจะลอยหน้าลอยตาไปโดยที่กูไม่ได้แก้แค้นมึงให้สาสมงั้นเหรอ? เสียใจด้วย!! กูน่ะลูกเฮียฮันนี่หลานป๋าวอลเธอร์ไม่เคยปล่อยคนที่ทำผิดลอยนวลง่ายๆ!!! ผมเข้าไปจับแขนของฮอยฮักบีบไว้แน่น หมอนั้นหน้าซีดลง
“มีอะไรจะต้องเคลียร์กันหน่อยไหมฮอยฮัก?”
กูจะเอาคืนให้สาสมเลย!!!TBC.เพิ่งสอบเสร็จก็เลยวิ่งมาอัพให้อย่างรวดเร็ว(?) มีบางคนโวยที่มีช้า T T ขอโทษ
บอกทางเฟซไปแล้วว่าจะอัพตอนหกโมงเย็นนะน่ะ แต่ไม่เป็นไร 
อยากจะแก้ตัวให้กับพระเอกเหลือเกิน วินเซอร์ไม่ได้โง่แต่วินเซอร์ไม่คิดว่าฮักจะหลอก
วินเซอร์อุตส่าห์เชื่อใจ(?) มันไม่คิดว่าไอ้แว่นที่ดูกระจอกๆ จะมาหลอกมันได้อ่ะนะ
เหมือนเสียหน้าให้กับฮอยฮัก วินเซอร์ที่เป็นคนมั่นก็เลยเสียเซลฟ์ เขาเรียกว่าโมโหแล้วพาล 
ตอนต่อไปเรามาแกล้งฮอยฮักกันเถอะ เรามาพิศาลตบจูบแบบซาดิสม์กันเถอะ!!(???) 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
