“บทหมายเลขหนึ่งที่เลื่อนมาไว้อันดับสุดท้ายเนื่องจากคุณเลิฟมีติดงานมาไม่ทันช่วงแรกนะครับ เชิญเลยครับคุณเลิฟมี”
ผมเงยหน้าขึ้นมามองแล้วถอนหายใจทันที บทนี้พ่อให้หมอนี้เล่นจริงๆ ด้วย!!!! คนในห้องเนี่ยยิ้มเคลิ้มแล้วตบมือเสียงดังให้กับฮอยฮัก มันยังไม่ได้ทำอะไรเล๊ยแต่ดูเหมือนจะได้ใจจากกรรมการไปเรียบร้อยแล้ว ผมหันไปมองพ่อที่ยิ้มนิดๆ แล้วกระทู้ศอกเอียงตัวมากระซิบผมเบาๆ
“ต้องขอบคุณพ่อนะไอ้ลูกรักที่ทำให้คำขอของแกเป็นจริง”
“ห๊ะ? พ่อพูดอะไรน่ะ?”
“คอยดูล่ะกัน”
อะไรวะ? คำขออะไรของผมมิทราบ! ผมไม่สนใจพ่อหันมามองคนที่กำลังตวัดดาบในมือหวืดๆ กลางอากาศ ดาบจริงหรือดาบปลอมวะนั้น กูเสียวหัวแทน! แล้วพี่บอสก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงอะไรก็ไม่รู้เต็มสองมือ อะไรหว่า? ให้มาออดิชั่นนะไม่ได้ให้มาทำอาหารโชว์! ระหว่างที่พี่บอสกำลังเตรียมของในถุงนั้น ฮอยฮักก็ตวัดดาบในมือหมุนไปมารอบตัวได้อย่างคล่องแคล่วอย่างกับกายกรรมโชว์! ทำเอาคนอื่นๆ อ้าปากเหวอตบมือกันชื่นชมกันเกรียวกราวจนผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเอาหมอนี้ไปโชว์เก็บตังค์คงจะได้เงินดีแหงๆ!!
พี่บอสลุกขึ้นพร้อมกับถือลูกแตงกวายาวไว้ในมือ สังเกตเห็นหน้าของพี่แกดูซีดๆ ไงไม่รู้ครับ ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไร ฮอยฮักก็วิ่งพุ่งมาทางพี่บอสตวัดดาบในมือจับไว้มั่นแล้วตวัดดาบฟันพี่บอส เอ๊ย แตงกวาในมือของพี่บอสอย่างรวดเร็วเพียงเสี้ยววิ คนอื่นๆ เนี่ยนิ่งเงียบจนกระทั่งเจ้าแตงกวาผู้โชคร้ายในมือของพี่บอสร่วงตกลงไปบนพื้นเรียงตัวเป็นชิ้นๆ อย่างสวยงามเหมือนมีมือมาจับวาง พี่บอสยืนกลืนน้ำลายเอือกตื่นเต้นยิ่งกว่าคนดูเสียอีกครับ
เสียงตบมือดังจากพ่อของผมแล้วคนอื่นๆ ก็ตบมือตามหลังจากหายอึ้ง ทึ่ง เสียวในความสามารถขั้นเทพของหนุ่มหล่อมาดนิ่ง ฮอยฮักตวัดดาบกระโดดหมุนตัวเหมือนจอมยุทธในหนังจีนที่ผมเคยดู อ่า~!! มันเท่จริงๆ ให้ตายสิ!! ดาบธรรมดาก็ว่าเก่งแล้วนะ นี่มันเป็นดาบยาวพอๆ กับดาบมาซามุเนะของป๋าเซฟิรอธแถมยังใช้สองมืออีกต่างหาก! ระดับนี้ต้องยอมรับว่าเขาเทพจริงๆ ครับ!! นี่ถ้าเป็นผมตวัดดาบครั้งเดียวฟาดหัวตัวเองปูดไปแล้วล่ะครับ ถึงดาบแบบนี้ผมจะไม่ถนัดแต่ถ้าเป็นดาบที่ได้มาตั้งแต่เกิดล่ะก็ผมช่ำชองนะครับ ลองให้ฮอยฮักมาฟาดแข่งผมดิ หึๆ
การโชว์ฝีมือดาบและกระบวนการต่อสู้ที่เรียกได้ว่ามืออาชีพมาเองทำให้เขาเหมาะสมกับบทหมายเลขหนึ่งที่เป็นยอดคนเหมือนในบทเลยนะ แต่เรื่องแอคติ้งผมยังไม่เห็นเลยว่าเขาจะแสดงออกมาอย่างไง ตอนนี้ฮอยฮักตวัดดาบเหมือนกำลังสู้กับคนจำนวนมากที่ผมมองไม่เห็น ตวัดดาบแทงแล้วก็ฟาด ผมมองอีกฝ่ายอย่างทึ่งจัด ท่าทางที่แสดงออกทำให้รู้ว่ากำลังต่อสู้อยู่กับคนหมู่มากได้เหมือนของจริงเลยครับ การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ว่องไวมันเหมือนการร่ายรำที่งดงาม ผมนั่งนิ่งเงียบเหมือนคนอื่นๆ ในห้อง ดวงตาสวยนั้นก็แสดงออกถึงความแข็งกระด้างเย็นชาแล้วผมก็ใจหายวูบเมื่อจู่ๆ ปลายดาบก็มาตวัดใส่คอของผม ดีนะที่ปฏิกิริยาของผมมันไวพอจะก้มหลบแล้วลุกขึ้นมานั่งสะบัดหน้าไปมองคนที่ตวัดดาบมาใส่แต่ยังไม่ได้ว่าอะไรออกไป ฮอยฮักก็พูดออกมาเบาๆ เสียงแหบพร่าที่เหมือนกำลังจะตาย
“ข้าจะสังหารมันผู้ใดก็ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ มีเพียงแค่เจ้าที่ทำอย่างไรข้าก็ไม่อาจสังหารได้”ผมนั่งตัวแข็งทื่อมองอีกฝ่ายนิ่ง ดวงตาสีดำเข้มสั่นเทาจนใจผมอ่อนยวบ แม้กระทั่งตัวก็สั่นไปด้วย ดูน่าสงสารและอยากจะเข้าไปกอดปลอบสุดๆ น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นก็สะท้านใจ อย่าร้องไห้สิฮัก
“ได้โปรดเชื่อใจข้าและขอให้ข้าอยู่เคียงข้างเจ้าด้วยเถิด ภูรินทร์”
ภูรินทร์!!!!!!?นะ...นั้นมันชื่อของผมนี่หว่า ฮอยฮักเอ่ยจบน้ำตาไหลพรากๆ ผมก็นั่งนิ่งไม่ไหวติ่ง ขนาดร้องไห้ยังทำหน้านิ่งได้อีกอ่ะ แต่เอ๊ะ บทของหมายเลขหนึ่งมันก็เป็นแบบนี้นี่หว่า เย็นชาไร้ความรู้สึกแต่นี่เป็นบทพูดตอนที่ไอ้ราชาพยัคฆ์นั้นทิ้งหมายเลขหนึ่งไว้เพราะอยากให้อีกฝ่ายปลอดภัยแล้วหนีไปต่อสู้คนเดียว ก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละว่าไอ้ราชานั้นชื่อว่าภูรินทร์ ผมหันขวับกัดฟันกรอดมองพ่อของตัวเองพ่อออออ!!!! เอาชื่อลูกไปตั้งเป็นตัวละครอีกแล้วนะ!!!!
พ่อของผมก็ยิ้มให้แล้วหันไปตบมือเมื่อฮอยฮักตวัดเก็บดาบแล้วโค้งตัวจบการแสดงของตัวเอง ผมเนี่ยมองหน้าอีกฝ่าย แมร่ง ร้องไห้จริงๆ ด้วยวะ น้ำตายังไหลอาบหน้าอยู่เลยไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกชอบหน้าตอนร้องไห้เมื่อกี้นี้แฮะ ผมนี้มันเริ่มโรคจิตซาดิสม์อ่อนๆ หรือเปล่าวะ!!? แต่แมร่ง หน้าเมื่อกี้มันน่ารักจริงๆ น่า
“สุดยอด เลิฟมียอดเยี่ยมมาก! ฝีมือดาบ แอคติ้ง แม้กระทั่งลางสังหรณ์คาดเดาก็สุดยอด!!!”พ่อตบมือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เอ่ยชมอีกฝ่ายไม่ขาดปากเลยครับ คนอื่นๆ ก็ตบมือชื่นชมกัน สาวๆ ในห้องก็มองมันเคลิ้ม เท่อย่างนั้นเท่อย่างนี้ ผมก็ทำหน้าเซ็งๆ มันเท่จริงๆ นั้นแหละ เหอะ ยอมรับก็ได้
“ดีใจแทนไอ้โซล่ามันจริงๆ”พ่อของผมบ่นพึมพำกับตัวเองแต่พอหันไปมองพ่อก็ยิ้มรับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร เหอะ! ผมรู้แล้วล่ะน่าพ่อ!! แต่เอาเถอะ ถ้าอยากจะปิดไว้ผมก็จะเล่นด้วยล่ะกัน!! จบการแอคติ้งบทของฮอยฮักที่อุตส่าห์เลื่อนมาอยู่สุดท้ายเพราะเจ้าตัวติดงาน เหอะ ไอ้งานถ่ายรูปแต่งงานนั้นใช่ไหม!!? คิดแล้วมันหงุดหงิดวะ!! ผมกก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไป ออดิชั่นจบแล้วนี่แต่พ่อของผมกลับดึงตัวเอาไว้ก่อน
“อะไรครับพ่อ?”
จบแล้วไม่ใช่หรือไงผมจะไปที่อื่น วันนี้นัดพวกไอ้โซโล่ไปเที่ยวตามประสาหนุ่มๆ น่ะครับ ใครบอกให้ไอ้ฮักมันเล่นทำงานไม่มาหาผมเลยล่ะ ผมเลยว่างก็ต้องออกไปเที่ยวตามประสาหนุ่มโสดอ่ะครับ พ่อดึงผมนั่งลงเหมือนเดิมแล้วพี่โฟมผู้กำกับมือฉมังก็ลุกขึ้นพูด
“ครับ ต่อไปเป็นบทสุดท้ายที่จะออดิชั่น นั้นก็คือบทราชาภูมินทร์ ราชาเผ่าพยัคฆ์แห่งเมืองหมอกมายาครับ”สิ้นเสียงของพี่โฟมทุกคนก็ตบมือกันแต่ก็ไม่มีใครลุกออกมาสักคน อ้าว ยังออดิชั่นยังไม่จบเหรอวะแล้วคนแสดงบทนี้คือใครกันฟ่ะ? ผมก้มเปิดเอกสารในมือของตัวเองแล้วเบิกตากว้าง
เฮ้ยยยยยย!!!!! นี่มันชื่อกูไม่ใช่เหรอ!!!!?“พ่อทำบ้าอะไรเนี่ย! ผมไม่แสดง!”ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วปฏิเสธทันที ไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้แต่น้อย เรื่องอะไรผมจะแสดงด้วยล่ะ! พ่อก็ลุกขึ้นดึงผมที่กำลังจะเดินออกไปอย่างหงุดหงิด ผมเห็นพวกพี่ลอนดอนยิ้มแล้วยักไหล่กันด้วย นี่แสดงว่าสองคนนี้ก็รู้ใช่ไหมว่าผมมีชื่อเขียนไว้น่ะ อ้อ ไอ้รอยยิ้มแปลกๆ ตอนแยกกันมันหมายถึงเจ้านี้ใช่ไหม?
“ลิ้ง ไม่มีใครเหมาะกับบทนี้เท่าลูกอีกแล้ว”พ่อของผมเอ่ยออกมาจากจริงจัง ใบหน้าเข้มเครียดมากครับแต่ผมก็ทำหน้ามึนไม่ยอมรับเด็ดขาด
“ราชาพยัคฆ์ที่สง่างาม ยิ่งใหญ่ บ้าอีโก้ หลงตัวเอง เอาแต่ใจ เห็นไหม!!? นี้มันลูกชัดๆ!”
พ่อ...ด่าผมอยู่ใช่ไหม!!!?“ยิ่งนิสัยที่ว่าจะทำแค่สิ่งที่ตัวเองอยากทำเท่านั้นไม่ใส่ใจชาวบ้านเขาเนี่ย พ่อคิดถึงแกคนแรกเลยลิ้ง”พ่อตบไหล่ของผมแล้วยิ้ม ยกนิ้วโป้งให้กับผมอีกต่างหาก หยุดเลยยยย!!! ไม่ต้องมายกนิ้วให้นะพ่อ!! แล้วเมื่อกี้อะไรกูเห็นนะไอ้ฮอยฮักที่มึงพยักหน้าเห็นด้วยกับพ่อน่ะ!!! ผมปัดมือพ่อออก หงุดหงิด ไม่พอใจโว้ย!!
“นี่ลิ้ง พ่ออุตส่าห์ดึงเลิฟมีมาคู่กับแกเลยนะ ก็ไหนตอนเด็กๆ แกเคยบอกว่าอยากแสดงกับเขาไง”
“ตอนไหนไม่ทราบครับพ่อ”ผมเหลือบไปมองพ่ออย่างเย็นชา ผมเคยพูดเหรอว่าอยากจะแสดงกับหมอนั้น? เห็นผมไม่ยอมพ่อก็ถอนหายใจ
“ก็ตอนโฆษณาแฮปปี้เวดดิ้งไง แกยังวิ่งมาเล่าหน้าตากระดี๊กระด๊า”
“ห๊ะ?”ผมขมวดคิ้วมุ่น ตอนโฆษณาแฮปปี้เวดดิ้งงั้นเหรอ? ผมพยายามคิดแล้วก็หันมามองหน้าพ่อ นี่พ่อยังจำได้อยู่งั้นเหรอ!? ผมมองพ่ออย่างทึ่งจัด ขนาดตัวผมเองยังลืมมันไปแล้วนะเนี่ย แหม พ่อเนี่ย! สุดยอดคุณพ่อจริงๆ รักพ่อวะ!!
ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ถ่ายโฆษณาแฮปปี้เวดดิ้งตอนนู้นเสร็จผมเนี่ยหน้าหงิกไม่พอใจที่เห็นไอ้พรีสต์มันได้ถ่ายรูปคู่กับฮอยฮักครับ แต่ตอนจะกลับฮอยฮักวิ่งมาจับมือของผมแล้วบอกว่าคราวหน้าอยากจะเล่นคู่กับผมเพราะฉะนั้นให้ผมรอจนกว่าจะถึงเวลานั้นแล้วก็วิ่งกลับไปกับพ่อแม่ ปล่อยให้ผมเพ้อเจ้ออยู่กับพ่อนานสองนาน ไอ้เวรนี้มันมีแต่ให้ความหวังลมๆ แร้งๆ กับชาวบ้านจริงๆ วะ!!
“ตกลงจะแสดงไหมลิ้ง?”
“เหอะ แสดงก็ได้!”
สรุปแล้ววันนั้นผมก็รู้สาเหตุว่าทำไมพ่อถึงโยนงานของผมไปให้คนอื่นๆ ทำก็เพราะพ่อเคลียร์งานให้ผมได้แสดงหนังตัวนี้น่ะสิ เวรจริงๆ นี่วางแผนกันตั้งแต่ที่ผมยังไม่ได้รับปากเลยงั้นเหรอ!? ช่างเถอะครับ ดาราคนอื่นๆ ก็ยกเลิกงานทั้งหมดเพื่อให้คิวหนังเรื่องนี้ก่อนเราจะถ่ายทำกันให้เร็วที่สุดที่จะทำได้ครับ นั้นก็แสดงว่าผมกับฮอยฮักจะได้เจอกันบ่อยขึ้นเมื่อมีคิวแสดงที่ตรงกัน ไม่ต้องห่วงในเรื่องบทของผมกับฮอยฮักก็มาแท็กคู่ตลอดอ่ะ
แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ฮอยฮักไม่ได้ทำงาน ผมหลอกถามพี่บอสมาเรียบร้อยแล้วครับ แถมยังไปลวงเอาตารางงานของฮอยฮักจากอาทิมมา หึๆ วันนี้ฮอยฮักจะว่างแสดงว่าเขาจะต้องมาหาผมที่ห้องในตอนเช้า ผมคิดแผนเอาคืนหมอนั้นยาวเหยียดเป็นหางว่าวเรียบร้อยแล้ว มาเมื่อไรโดนดีแน่ฮอยฮักเอ๊ย!
เสียงมือถือของผมดังขึ้นหยิบมาดูแล้วเป็นเบอร์ของฮอยฮัก ผมก็กดรับกรอกเสียงตอบไป
“มีอะไร?”
[ วันนี้คงไม่ได้ไปหานาย วันนี้ฉันต้องไปซื้อของกับเพื่อนน่ะ ]
“กับเพื่อน?”
ไอ้พรีสต์หรือเปล่าวะ!!!? ผมถามกลับเสียงห้วนๆ แบบไม่พอใจ
[ อืม ไปซื้อต้นไม้กับเพื่อนที่ไร่บ้านสวนนะ ]
“ทั้งวันเลย?”
[ ประมาณนั้นแหละ แล้วนายจะทำอะไรหรือเปล่าวันนี้? ]
“ไม่รู้ คงไม่”
[ เหรอ งั้นแค่นี้นะ ]
“เออ”
[ วินเซอร์ คิดถึง ]
ตรู้ดๆๆๆๆ
มันพูดปุ๊บก็วางปั๊บผมเนี่ยขบกรามทันที กูไม่เชื่อมึงหรอกกกกกหอยหลอด!!! ถ้ามึงคิดถึงกูมึงก็ต้องมาหากูสิไอ้ฮักกกกกก!!! หนอยยย!!! เห็นเพื่อนดีกว่ากูงั้นเหรอ!!? ได้!! มึงกับกูได้เห็นดีกัน!!! มึงไปกับคนอื่นได้กูก็ไปกับคนอื่นได้เหมือนกัน กูมีเด็กในสต็อกเยอะอยู่แล้ว!!!
ผมก็มาเดินเฉิดฉายที่ไร่บ้านสวน ไร่บ้านสวนเป็นไร่ที่ปลูกพวกไม้ดอกไม้ประประดับไว้ขายให้กับร้านต่างๆ ครับแล้วบริเวณที่ผมเดินอยู่ในตอนนี้ก็เป็นบริเวณที่จัดดอกไม้ต้นไม้เพื่อให้นักท่องเที่ยวมาชมกันน่ะครับ แน่นอนว่าผมไม่ได้มาคนเดียวควงสาวสวยมาด้วยคนหนึ่ง ช่วงนี้เธอคนนี้เข้ามายุ่งกับผมบ่อยๆ เรียกง่ายๆ เจ๊นี้มันมาอ่อยผมนั้นแหละครับ ผมก็ไม่ได้เล่นด้วยหรอกนะแต่ครั้งนี้ผมยืมตัวมาประชดชีวิตรักหน่อยเถอะ!!
“ว้าว ดอกไม้สวยมากเลยค่ะวินเซอร์”
“เราไปเช่ารถนั่งชมไปรอบๆ ดีไหมเดียร์?”
“ค่ะ เดียร์ตื่นเต้นจังเลย”พูดไปก็กอดแขนเบียดอกนิ่มๆ นั้นกับแขนของผม เอ่อ...ตื่นเต้นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแขนกูด้วยวะ อ่อยกันชัดๆ เฮ้อ! ผมก็เดินโดยมีเดียร์ดาราใหม่ในสังกัดเดินกอดแขนเป็นปลิง จะว่าไปแล้วเดียร์เนี่ยเหมือนเป็นฮอยฮักเวอร์ชั่นผู้หญิงเลยนะครับ หน้าสวยเหมือนกันเป๊ะแต่ดูเหมือนไปศัลยกรรมมาน่ะครับ มองดูก็รู้หน้ามันแข็งๆ ไม่เป็นธรรมชาติน่ะครับ ผมไม่ค่อยสุงสิงกับคนที่ไปทำศัลยกรรมหรอกเพราะกลัวเจอของปลอมที่ศัลยกรรมแม้กระทั่ง...ปิ๊บ...ตรงนั้นแหละครับ กลัวเจอของเทียมครับ!
“เดียร์ปล่อยแขนผมก่อนได้ไหม ผมจะขับรถ”
“อุ้ย เดียร์เนี่ยล่ะก็ เผลอนะค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ”พอผมทักไปเธอก็ทำท่าตกใจปล่อยแขนของผมแล้วทำเขินอายโอเว่อร์แอคติ้งสุดๆ มิน่าพ่อถึงเลือกเธอคนนี้ไปทางนางอิจฉาที่ต้องแสดงท่าทางโอเว่อร์ๆ ผมยิ้มรับเล็กน้อยแล้วขับรถกอล์ฟออกไปช้าๆ เพื่อดูความสวยงามของไร่ ระหว่างทางผมก็ถ่ายรูปเก็บบรรยากาศไปด้วย สวยจริงๆ แฮะ เหมาะกับถ่ายแบบเหมือนกันน่ะเนี่ย
“วินเซอร์คะ มาถ่ายรูปคู่กันค่ะ”
“ครับๆ”ผมเดินมายืนข้างๆ เธอ เดียร์ก็คว้าแขนของผมไปโอบไหล่เธอเอาไว้ เอ่อ...เธอเนี่ยมันไวไฟจริงๆ น่า ผมฉีกยิ้มมองกล้องแล้วเสียงชัตเตอร์ก็ดังแชะ ผมเห็นคนที่กำลังมองมาทางผม เขายืนอยู่ซุ้มองุ่นดำนู้นครับแต่ตอนนี้ผมกำลังอยู่ทุ่งทานตะวัน ไอ้รูปร่างแบบนั้นต้องเป็นฮอยฮักแน่ๆ!! แถมคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมทองอีกต่างหาก ฟันเฟริ์มมาเป็นไอ้พรีสต์ชัวร์!!! ผมคว้าเอวของเดียร์เข้ามาใกล้ตัว
“อุ้ย วินเซอร์คะ ใกล้เกินไปหรือเปล่า?”
“ไม่ดีเหรอครับ?”ผมหันมาเอ่ยเสียงนุ่มกับเธอแล้วส่งยิ้มให้ เดียร์ก็หน้าแดงแล้วยิ้มตอบไปอย่างเคลิบเคลิ้ม หึ มันก็แค่นี้ล่ะวะ!! เราถ่ายรูปกันอยู่หลายรูปจนเป็นที่พอใจของเดียร์นั้นแหละครับ เธอวิ่งไปรับกล้องจากคนใจดีที่อุตส่าห์ถ่ายรูปให้
“แฟนเหรอคะ เหมาะสมกันดีนะคะ”
“อุ้ย ไม่ใช่ค่ะ เราไม่ได้เป็นแฟนกัน”ปฏิเสธแล้วทำหน้าขวยเขิน คนที่ใจดีถ่ายรูปให้ก็ยิ้มรับแล้วเดินออกไป เดียร์หันมาแล้วตีผมเบาๆ
“เพราะวินเซอร์คนเดียวเลย เห็นไหมคนอื่นเข้าใจผิดหมดเลย”
“เดียร์!!!”ก่อนที่ผมจะพูดอะไรไปก็มีเสียงคนเรียกชื่อเดียร์ด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีดเลยครับ ผมยังตกใจมองไปที่คนที่ยืนกอดอกทำหน้าทมึงจ้องเดียร์เขม็ง เออ คุณฮอยฮักโผล่ออกมาได้น่ากลัวโคตรๆ อ่ะครับ ไอ้พรีสต์ก็วิ่งตามมายืนหอบอยู่ข้างๆ ฮัก อ้าว หน้าตาแบบนี้นี่มันคนที่ไอ้โซโล่ตามจีบไม่ใช่เหรอ!!!? ผมยืนมองไอ้พรีตส์อย่างไม่แน่ใจ
“ต้ายยย พี่เองเหรอ? เดียร์ตกใจหมดเลย”
“มาทำอะไรที่นี้!?”ฮอยฮักไม่ได้ฟังเดียร์พูดเลยครับ ถามออกมาอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงโคตรน่ากลัวแต่ผมเฉยๆ นะ เดียร์ชะงักตัวมองฮอยฮักอย่างไม่เข้าใจครับ สองคนนี้รู้จักกันด้วยเหรอเนี่ย อ้อ นามสกุลของเดียร์ก็ภวัตนรเศรษฐ์นี่น่า สงสัยจะเป็นญาติกันนั้นแหละ
“เดียร์มาทำอะไรก็ไม่เห็นเกี่ยวกับพี่เลย วินเซอร์คะ ไปทางอื่นกันเถอะค่ะ”
“ก็ดีนะครับ แถวนี้ผมก็ไม่อยากจะอยู่ มีแต่ตัวขัดลูกกะตา”
เดียร์สะบัดป๊อบใส่ฮอยฮักแล้วเข้ามากอดแขนอ้อนผมให้พาไปตรงอื่น ผมก็ก้มหน้ายิ้มให้อีกฝ่ายแล้วโอบเอวพาเดินออกไปโดยทิ้งคำประชดเล็กๆ เอาไว้ เดียร์ก็หัวเราะคิกคักอย่างพอใจ
“ใช่เลยค่ะ มีแต่ตัวที่ไม่เจริญหูเจริญตา”
“เฮ้ย!!! พูดให้ดีๆ นะโว้ย!!! พวกมึงนั้นแหละไม่เจริญหูเจริญตา!!”ไอ้พรีสต์ทำหน้าโมโหกระโดดมาขวางทางพวกผมแล้วด่าฉอดๆ ชี้หน้าผมทำท่านักเลงโคตรๆ ผมขมวดคิ้วหน่อยๆ นี่มันไอ้พรีสต์จริงเหรอวะ? ไม่น่าจะใช่นะ มันต้องปัญญาอ่อนกว่านี้สิ?
“ต้าย พูดจาหยาบคาย”
“โถๆ แม่คุณ! พูดหยาบดีกว่าใจหยาบวะ!!”
“แกว่าใครไอ้ตุ๊ด!!”
“หา!!! หนอยยย วันนี้กูขอกระทืบผู้หญิงทีเหอะ”
“ไอ้พรีสต์ มึงจะมีเรื่องเหรอวะ?”
“เปล่า พูดไปงั้นแหละ”ก่อนที่ไอ้พรีสต์ที่หรี่เข้ามาหายัยเดียร์ที่ตาลีตาลานมาหลบอยู่หลังผมฮอยฮักก็คว้าไอ้พรีสต์ไว้ก่อน สองคนนั้นซุบซิบกันแล้วก็เดินออกไป ยัยเดียร์นี้ก็ออกมาจากที่หลบพูดหาเรื่อง เท่านั้นแหละสองคนนั้นหยุดชะงักแล้วหันกลับมาทันที
“โธ่เอ๊ย! นึกว่าจะแน่!!”
“ให้กูตบอีนี้หน่อยเถอะ!!”
“ไอ้พรีสต์! พอ กลับ!!”ฮอยฮักทนไม่ไหวครับจับแขนไอ้พรีสต์แล้วลากมันกลับไป ดูท่าทางฮอยฮักจะอารมณ์เสียนะ ผมยิ้มรู้สึกสนุกสะใจโจ๋จริงๆ อ่า แค่นี้มันก็เพิ่งเริ่มๆ นะฮอยฮัก!! ยังมีอีกเยอะที่มึงต้องเจอ!! มาสนุกกันเถอะฮัก สนุกจนร้องไห้กันไปข้างหนึ่งเลย!!!
ต่อรีล่าง 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
