ผมกำลังถูกล่อลวง!!!“ว้ายยย น่ารักจังเลยค่ะคุณนัท มันชื่ออะไรคะ?”
“อ้อ เจ้าเด็กนี้ชื่อฮัสกี้น่ะ”
“พันธุ์อะไรคะเนี่ย น่ารักจังเลย ว้ายยย”
“ไซบีเรียนฮัสกี้น่ะ”
ผมนั่งอ่านบทรอผู้กับกำที่ถ่ายซีนอื่นอยู่ครับ แล้วระหว่างที่รอนั้นก็มีคนจับกลุ่มกรี๊ดกร๊าดน้องหมาตัวน้อยที่เจ้าของเป็นถึงพระเอกตลอดกาลอย่างนัทพล ที่ใครๆ มักจะเรียกว่าพี่นัทพันปีเพราะผ่านไปกี่ปีๆ เฮียแกก็ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แถมยังหล่อขึ้นกว่าเดิมอีก เขาว่ามาน่ะครับ ไม่ใช่ผม
ดาราสาวๆ ที่พักหรือไม่มีคิวแสดงก็พากันไปห้อมล้อมอุ้มกอดเจ้าน้องหมาผู้โชคร้ายนั้น ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอกนะครับ แค่แอบมองแล้วหันมากลั้นใจกับเจ้าไซบีเรียนน้อยที่น่ารักน่าชังนั้น ให้ตายสิ ตัวอ้วนกลมน่ากอด ขนก็น่าจะนุ่ม น่ากอดที่สุดเลย!! มือเปิดบทจ้องตัวหนังสือท่องไปแต่สมองแมร่งคิดแต่ภาพเจ้าฮัสกี้หมาน้อยตัวนั้น ผมเหมือนกำลังโดนล่อลวงอยู่เลย!!
เสียงหยอกกรี๊ดกร๊าดทำเอาผมอยากจะเข้าไปร่วมด้วยเหลือเกินแต่ด้วยภาพพจน์ต้องนั่งเก๊กหน้านิ่งเหมือนไม่สนใจ ปิดบทในมือแล้วหันไปมองซีนที่กำลังถ่ายทำอยู่ดีกว่า เป็นซีนในพระราชวังครับ และตอนนี้ก็เป็นตอนของพี่ลอนดอน พี่นิวยอร์กเล่น นั่งดูอยู่นานจนถ่ายจบซีน นักแสดงฉากนี้ไม่มีผิดพลาดเลยครับ สุดยอดกันจริงๆ!
“เอ้า! สาวๆ เตรียมตัวเข้าฉากได้แล้ว!!”ผู้กำกับโฟนพูดผ่านโทรโข่งตัวเล็กมาที่กลุ่มสาวๆ ที่รับบทเป็นนางกำนัลอะไรพวกนั้นแหละครับ พี่ลอนดอนกับพี่นิวยอร์กก็เดินออกไปจากฉากเพื่อพัก ฝ่ายช่างแต่งหน้าก็เข้าไปรุมทั้งสองคนเพื่อเติมเครื่องสำอางกันทันที ผมก็เหลือบสายตาไปเห็นไอ้วินเซอร์เดินเข้ามาคุยกับผู้กำกับ นอกจากแสดงแล้วเจ้านั้นก็เป็นผู้ช่วยผู้กำกับด้วยครับ ผมมองหัวขาวๆ นั้นอย่างแปลกใจ ไอ้หมอนี้มันสามารถจริงๆ ขนาดเปลี่ยนผมเป็นสีเงินสว่างขนาดนั้นยังหล่อไม่มีตกไม่มีหล่นสักนิด อ้อ ที่มันไปเผลี่ยนสีผมจากทองเป็นสีเงินก็เพราะในบทละครราชาภูมินทร์นั้นผมสีเงินครับก็เป็นเสือขาวนี่น่ะ
ผมเลิกคิ้วก้มลงไปมองที่ขาของตัวเองรู้สึกเหมือนโดนอะไรมาถูขา พอก้มไปก็เห็นเจ้าหมาน้อยฮัสกี้วิ่งมาคลอเคลียขาของผมเหมือนมันกำลังอยากเล่นด้วยเลยครับ อืมมมมมม ผมขมวดคิ้วทำหน้าเคร่งเครียด ผมกำลังถูกยั่วสินะ!! เอาไงดีวะ เงยหน้าขึ้นมองหาเจ้าของที่ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้วก็ก้มลงไปมองเจ้าหมาน้อยที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากผม ผมทำหน้าลำบากใจสุดๆ
อย่ามายั่วได้ไหม!?ในที่สุดการต่อสู้ภายในจิตใจของผมก็พ่ายแพ้ให้กับความน่ารักน่าชังของเจ้าฮัสกี้ ผมก้มลงอุ้มเจ้าหมาน้อยนั้นขึ้นมามองหน้ามันแล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา น่ารักสุดๆ เลยอ่ะ!! ตาสีฟ้าด้วย อ๊างงงง~!! ผมอุ้มมันหมุนตัวตะแลงๆ หึๆ อวบอ้วนน่ากอดสุดๆ เลยอ่ะ ผมวางมันไว้บนตักแล้วลูบหัวมันเบาๆ ขนก็นุ่มมือ หว่า~ สุดยอดไปเลย! ผมจับเจ้าหมาน้อยนี้มาลองกอดดู จริงๆ ด้วย นุ่มสุดๆ อ่ะ!!
“...!!!?”“เอ่อ...คือว่า...”
เวร!!!!!มัวแต่กอดฟัดกับพุงของฮัสกี้น้อยพอเงยหน้ามาอีกทีก็เจอกับสายตาของเจ้าของตัวจริงที่ยืนมองผมนิ่ง ผมชะงักตัวแล้วค่อยๆ วางเจ้าฮัสกี้ลงบนตัก กูอายยย!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฟ่ะ แล้วทำไมไม่ส่งเสียงให้ได้รู้ตัวสักนิดเลยล่ะ!! ตอนนี้หน้าของผมซีดแล้วแดงเข้มขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆ ยื่นเจ้าฮัสกี้คืนเจ้าของ
“ไม่เป็นไรหรอก เธออยากเล่นก็เล่นได้นะเลิฟมี”พี่นัทยิ้มแล้วเอ่ยบอกไม่ได้ใส่ใจหรือล้อเลียนท่าทางบ้าบอเมื่อกี้ของผม พี่แกเดินมานั่งลงบนเก้าอี้แล้วหัวเราะเสียงใส
“ไม่คิดว่าเธอจะชอบสุนัขนะ”
“...”ผมไม่ตอบอะไรไปก้มหน้าเล่นกับเจ้าฮัสกี้เงียบๆ ตั้งแต่ถ่ายหนังเรื่องนัมเบอร์นี้ ก็มีนักแสดงคนอื่นๆ เข้ามาชวนผมคุยบ่อยๆ แต่ผมก็รักษาภาพพจน์ได้อย่างดีเยี่ยม นั้นก็คือนิ่ง เงียบ ไม่พูด ไม่สนใจ แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งแหละครับที่ขยันเข้ามาพูดกับผมเหลือเกิน ก็คนที่กำลังฝอยน้ำลายแตกอยู่ตรงหน้านี่ไง!
“เห็นเธอแล้วทำให้คิดถึงเด็กคนนั้นเลยนะ หึๆ”พี่นัทพูดผมก็นิ่งเหมือนเดิมทำหน้าที่นั่งฟังแล้วก็เล่นกับเจ้าฮัสกี้ กินหนมเปล่าฮัสกี้? งั้นขอมือหน่อยดิ มืออ่ะมือ! เจ้าฮัสกี้ก็จ้องผมแลบลิ้นแฮๆ ไม่รู้เรื่องแต่แล้วมันก็ยกขาหน้ามาวางไว้บนมือของผม เออ ฉลาดดีนี่หว่า!! ผมปล่อยให้พี่นัทพูดไปเรื่อย แต่แล้วอีกฝ่ายก็เงียบไป ผมเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นอีกฝ่ายจ้องผมนิ่ง อะไรหว่า?
“เด็กคนนั้นโตขึ้นมาคงจะสวยแบบเธอแน่ๆ เลยนะ”
“งั้นเหรอครับ”ผมเอ่ยเป็นครั้งแรก พี่นัทเลิกคิ้วเบิกตาอย่างเหลือเชื่อ ผมก็พูดคุยกับคนอื่นๆ ปกตินะแต่ด้วยความทรงจำในสมัยเด็กแล้วผมก็ไม่ค่อยอยากจะสุงสิงกับคนๆ นี้เท่าไร ไอ้ผู้ใหญ่ที่พาเด็กหกขวบขึ้นเตียงแล้วถอนเสื้อผ้าเนี่ยมันน่าไว้ใจซะที่ไหนเล่า!!?
“ว้าว ในที่สุดเธอก็ยอมพูดซะที ว่าแล้วถ้าเอาฮัสกี้มาด้วยต้องมีโอกาสได้คุยกับเธอแน่ๆ”พี่นัทหัวเราะแล้วเอื้อมมือมาตีหัวเจ้าฮัสกี้เบาๆ ทำเอาผมนิ่งไปเลยครับ เอาเจ้าหมามาล่ออีกแล้ว!! ตอนนั้นก็เอาหมามาล่อให้เข้าบ้าน แผนเดียวกันแต่ต่างช่วงอายุถึงอย่างนั้นมันก็ได้ผล เพราะผมแพ้สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ น่ารักๆ!! คนๆ นี้ต้องการอะไรจากกูกันแน่ฟ่ะ!!?
“เจ้าฮัสกี้เนี่ยแสนรู้สุดๆ เลยนะ ฉันฝึกมาอย่างดีเอาไว้ล่อคนน่ะ”
คนๆ นี้พูดอะไรรรร!!!? ผมนั่งนิ่งพยายามที่จะหาทางออกไปจากสถานการณ์นี้ พี่นัทแกยกเจ้าฮัสกี้ไปจากผมแล้ววางลงบนโต๊ะลูบหัวของมันก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วยิ้ม
“รู้ตัวหรือเปล่า เธอน่ะเหมือนพี่เรียน่ามากจนน่าตกใจ พี่เรียน่าเป็นคนสวยระดับหาตัวจับยากมากแล้วยิ่งได้ดวงตาสวยๆ มาจากพี่โซล่ายิ่งทำให้เธอสวยไร้ที่ติจริงๆ ตรงกับสเปกในฝันของฉันเลย”
พล่ามอะไรโว้ย!!!?“อ่า เรามาสนิทกันดีกว่า เพราะอย่างไงบทในหนังเรื่องนี้เราก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันนะ”พี่นัทยื่นมือมา ผมมองมือนั้นแล้วนิ่งไม่ขยับเหมือนเดิม อย่าเข้าใจผิดนะครับ! ในหนังพี่แกเล่นเป็นราชาแห่งเผ่าหมี ซึ่งพ่อเลี้ยงของผมถึงในนิยายเรื่องนี้จะแต่งไว้ว่าราชาหมีแกหลงรักลูกก็เถอะนะ แต่ในหนังมันไม่มี!
พี่นัทที่เห็นมาผมไม่เล่นด้วยก็หัวเราะเบาๆ อีตานี้เดี๋ยวก็ยิ้มเดี๋ยวก็หัวเราะ เป็นคนอารมณ์ดีหรือว่าบ้ากันแน่วะ? พี่นัทลุกขึ้นยืนพรวดแล้วเดินมาจับมือของผมเขย่า เฮ้ย!! ก่อนที่ผมจะกระชากมือคืนอีกฝ่ายก็กระชากผมไปก่อนพี่แกโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูๆ
“ยังชอบเล่นเกมอยู่หรือเปล่าฮัก?”
“ไม่แล้วครับ”ผมตอบกลับอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นเฉียบ แหงล่ะ ผมเลิกชอบเล่นเกมไปตั้งนานแล้ว! พี่นัทปล่อยมือของผมแล้วยืดตัวยืนมองผมเล็กน้อย
“น่าเสียดายนะ”
“คุณนัทครับ ผู้กำกับเรียกไปปรึกษาฉากต่อไปน่ะครับ”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากข้างหลังของผมมันฟังดูสุภาพนอบน้อม เสียงนี้มันไอ้วินเซอร์นี่น่า!! พี่นัทเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ
“งั้นเหรอ?”
“ครับ อย่ามัวแต่จีบหนุ่มสิครับพี่ ตั้งใจทำงานหน่อย”
“โทษทีๆ เห็นคนสวยแล้วมันลืมตัวทุกที”พี่นัทเอ่ยขอโทษไม่จริงจังอะไรนักแล้วหันมาพูดกับผมเรื่องเจ้าหมาฮัสกี้น้อยก่อนจะเดินออกไปหาผู้กำกับ
ผมโล่งใจเลยครับ จู่ๆ ก็โดนไล่ต้อนอย่างกะทันหันผมก็เลยตั้งตัวรับไม่ทัน แสดงว่าที่ผ่านมาอีตานี้มาชวนคุยเพื่อจับผิดผมแน่ๆ เลย เอาเถอะ ไอ้เรื่องตัวจริงเนี่ยผมก็ไม่ได้ปิดบังอะไรหรอกนะถ้าใครถามผมก็ตอบนั้นแหละแต่บังเอิญไม่มีนักข่าวคนไหนมาถามน่ะสิ ผมเหลือบไปมองด้านหลังที่รู้สึกว่ายังมีคนยืนอยู่ผมมองไอ้วินเซอร์ที่ยืนจ้องผมเขม็ง อะ...อะไร? ไอ้วินเซอร์มันไม่พูดอะไรมองแล้วก็เดินจากไป อะไรเล่า! อยากพูดอะไรก็พูดสิฟ่ะ ผมมองตามไอ้วินเซอร์แล้วยักไหล่
แล้วหลายวันต่อๆ มาพี่นัทก็เข้ามาป้วนเปี้ยนผมยิ่งกว่าเดิมอีกครับ ผมเนี่ยแทบจะไม่มีช่องได้ขยับตัวไปไหน ก็ผมกับพี่แกได้เข้าฉากเดียวกันบ่อยๆ ก็เลยได้เจอกันเกือบจะทุกวันเลยครับ แล้วช่วงนี้ไอ้วินเซอร์มันก็หายตอมไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่ที่มันนัดบอกผมให้ไปที่ภัตตาคารเดิมนั้นแหละครับ ผมก็อุตส่าห์ดีใจว่ามันจะนัดไปดินเนอร์เพื่อขอโทษเรื่องตอนนั้นแต่ที่ไหนได้ ไอ้เวรนั้นเสือกปล่อยให้ผมนั่งรอจนภัตตาคารนั้นปิด!
ผมก็บ้ายืนรอมันอยู่หน้าภัตตาคารนั้นจนเกือบจะเที่ยงคืนแน่ะ! ไอ้วินเซอร์มันปล่อยให้มันรอมันตั้งหกโมงชั่วโมงเต็มๆ! ผมเกือบจะเขื่อนน้ำตาแตกไอ้เวรนั้นสันดานโคตรๆ!! พอเที่ยงคืนแป๊ะไอ้วินเซอร์ก็เสนอหน้ามาด้วยสภาพที่เหมือนผ่านสมรภูมิรบ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย กลิ่นเหล้า กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง อ๊ากกกกกก!!! ระหว่างที่ผมรอด้วยความทรมานมันเสือกไปเอ็นจอยปาร์ตี้หน้าตาเฉย!! ผมอยากจะกระโดดถีบตามแล้วกระทืบบาทาหนักๆ!! แต่ผมก็ทำอะไรมันไม่ได้เลย ระหว่างกลับบ้านไอ้วินเซอร์มาส่ง (บ้านพี่ยิ้มน่ะครับเดี๋ยวผมค่อยขับรถกลับบ้านพ่อต่อ) มันบอกว่าจะไปทำธุระไม่ต้องไปที่ห้องมันแล้วไอ้บ้านั้นก็ไม่ได้บอกว่ามาจะทำธุระเสร็จตอนไหนด้วย ผมนั่งถอนหายใจเบาๆ
“เป็นอะไรงั้นเหรอฮัก? นั่งถอนหายใจบ่อยๆ จะแก่เร็วนะจะบอกให้”อีกแล้วครับ พอหลุดจากผู้กำกับโฟนมาพี่นัทก็เข้ามาเจ๊าะแจ๊ะกับผมเหมือนเดิม ที่ผ่านๆ มาผมก็ใช้พี่ลอนดอนเป็นกันชนบ้าง ใช้พี่นิวยอร์กบ้างแต่ตอนนี้ทั้งสองคนนั้นติดถ่ายอยู่น่ะสิครับ ไม่มีใครเป็นไม้กันหมาให้เล๊ย!!
“อ๊ะ ดูนี่ ช็อกโกแลตแบบแท่งให้เจ้าอัสกี้ในวันวาเลนไทน์น่ะ”พี่นัทค้นกระเป๋าของตัวเองแล้วยกกล่องช็อกโกแลตนำเสนอให้ผมดูอย่างภูมิใจสุดๆ พี่ครับ หมามันกินช็อกโกแลตได้งั้นเหรอ? เดี๋ยวหมาพี่ก็ตายหรอกครับ
“มันไม่ใช่ช็อกโกแลตแท้ๆ หรอก มันเป็นตับบดน่ะ”พี่นัทยิ้มแล้วเอ่ยไขข้อสงสัยของผม สงสัยพี่แกจะรักหมาสุดๆ เลยนะ มีให้ช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์กับหมาที่เลี้ยงไว้ด้วย พี่นัทยิ้ม
“แล้วเนี่ยฮักได้เตรียมช็อกโกแลตไว้ให้พี่ไหม?”อีกฝ่ายพูดแบบนี้มาผมก็ส่งสายตาเย็นชากลับไปทันที
“พี่อยากได้ช็อกโกแลตจากฮัก ทำให้พี่หน่อย~”
“คงจะมีคนให้พี่เยอะอยู่หรอกครับแต่นั้นไม่ใช่ผม”
“หว่า อะไรกันเย็นชาจังนะ”คนแก่ๆ มาทำเป็นตัดพ้อเนี่ยมันดูไม่น่ารักหรอกนะครับลุง ผมไม่สนใจพี่นัทลุกเดินไปที่อื่น พอเห็นพี่ลอนดอนกับพี่นิวยอร์กกำลังพักก็เข้าไปสุมหัวด้วยทันที ไม่รู้ทำไมหรอกครับแต่ดูเหมือนพี่นัทแกจะกลัวๆ พี่นิวยอร์ก สองคนนี้เข้าวงการมาพร้อมๆ กันน่ะครับ สงสัยต้องเคยมีเรื่องกระทบกระทั่งกันมาก่อนแน่ๆ อยากรู้จังว่าเรื่องอะไรท่าทางจะสนุกอ่ะ แต่ผมถามทีไรพี่นิวยอร์กก็ยิ้มให้แค่นั้นไม่ตอบอะไรให้ชัดเจนเลยครับ เชอะ
“ท่าทางหมอนั้นเอาจริงน่าดูเลยนะ”พี่ลอนดอนหันไปมองพี่นัทแล้วเอ่ยขึ้นเมื่อผมนั่งลง พี่นิวยอร์กยิ้มรับแต่ไม่พูดอะไรครับจากนั้นผู้กำกับก็เรียกพี่นิวยอร์กให้ไปเช็คภาพที่ถ่ายฉากเมื่อกี้ พอพี่นิวยอร์กลุกออกไปพี่ลอนดอนก็หันมามองผม
“อะไรครับ?”
“เตรียมช็อกโกแลตไว้หรือยังล่ะ พรุ่งนี้แล้วนะ”
“ไอ้บ้านั้นไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน ถ้าผมทำไปก็ทำรอเก้อน่ะสิ”
“หึๆ หมอนั้นกลับมาจากอเมริกาแล้ว ทำไปเถอะน่า”พี่ลอนดอนยิ้มแวบหนึ่งแล้วเอ่ย ผมยิ่งอารมณ์เสียกว่าเดิม กลับมาแล้วแต่ไม่ยอมติดต่อมาหาผมเลย เหอะ! ไอ้บ้านั้นมันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่เคยเป็นฝ่ายโทรหาผมก่อนเลย!! ผมเทยกเหยือกเทน้ำใส่แก้วเพื่อดื่มดับโมโหหน่อยครับ พี่ลอนดอนมองผมแล้วทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้
“แล้วที่ขอสูตรไปจากฉันเนี่ยคิดจะเสียจิ้นให้ไอ้วินมันแล้วใช่ไหม?”
พรู้ดดดดดด!!!! 
“แค่กๆๆๆ”ผมพ่นน้ำเป็นพุทันทีที่พี่ลอนดอนพูดจบ พี่แกก็ยังพูดต่อด้วยใบหน้าตาย
“งั้นวันนี้ไปเอาอุปกรณ์เตรียมตัวกับฉันที่ห้องนะ มีเยอะของมีคุณภาพทั้งนั้น ไอ้วินมันยังฝากฉันซื้อบ่อยๆ ถ้าแกจะสั่งซื้อก็ซื้อผ่านทางฉันได้นะ แล้วอย่าลืมเตรียมตัวดีๆ ล่ะสูตรที่ขอไปน่ะทำตามนั้นเลย ฉันเขียนให้ละเอียดยิบไม่ข้ามสักขั้นตอน ยิ่งเตรียมตัวดีก็ยิ่งปลอดภัยและลดความเจ็บได้เยอะ ไอ้วินมันไม่ธรรมดาน่า...”
“พี่ลอน!”
“อะไรของแก? หึๆ เขินเหรอ? ฉันพูดจริงน่า”
“ผมไม่ได้จะ...”
“อย่าปิดกันเลยไอ้น้องเอ๊ย”พี่ลอนดอนมองมาที่ผมด้วยสายตาวิบวับประมาณพี่รู้ทันแกนะโว้ย ชิชะ!! ไม่ใช่สักหน่อย ไม่ช่ายยยย!!! ตอนแรกก็ว่าจะยอมๆ มันไปครั้งแรกสองครั้งแต่เดี๋ยวนี้ไอ้บ้านั้นมันทำตัวไม่ดี ไม่น่ารักเอาซะเลย เพราะฉะนั้นมึงก็แห้วไปนะไอ้เสือ!!!
ผมกลับกับพี่ลอนดอนครับเพราะพี่นิวยอร์กมีถ่ายละครต่อนิดหน่อย ผมแวะบ้านพี่ลอนดอนไม่ได้มาเอาอะไรนะครับ!! พี่ลอนดอนแกขอให้ผมสอนวิธีทำช็อกโกแลตให้เท่านั้น! ไม่ได้มุ่งหวังว่าจะมาเอาอะไรเล๊ย จริงๆ พี่ลอนดอนอยากทำช็อกโกแลตให้พี่นิวยอร์กด้วยตัวเองสักครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างพี่ลอนดอนก็แอบหวานเหมือนกันน่ะเนี่ย ผมก็เลยถือโอกาสนี้ทำช็อกโกแลตให้กับไอ้วินเซอร์ไปด้วยเลยครับ
“ทุกปีฉันซื้อจากร้านให้น่ะนะ”พี่ลอนดอนบ่นงึมงำระหว่างที่เรากำลังทำช็อกโกแลตกันอยู่ ดูก็รู้แล้วล่ะครับว่าพี่ลอนดอนทำอะไรแบบนี้ไม่เป็น! ผมกับพี่ลอนดอนทำช็อกโกแลตไปได้ครึ่งทางพี่ยูไนเต็ดก็มาถึงครับ รายนี้เขาเป็นแม่ศรีเรือนอยู่แล้ว เรื่องทำช็อกโกแลตก็เลยทำได้สบายๆ แล้วที่มาทำที่บ้านของพี่ลอนดอนก็มาช่วยผมสอนพี่ลอนดอนนั้นแหละครับ
“ได้กลิ่นช็อกโกแลตตั้งแต่หน้าประตูบ้านแน่ะครับ”พี่ยูไนเต็ดเดินยิ้มเข้ามาในห้องครัวแล้วพี่แกก็เข้ามาทำช็อกโกแลตบ้าง ผมยืนเฝ้าเตาอย่างเข้มเครียด ไอ้บ้าวินเซอร์มันไม่ชอบทำของหวานต่างจากผมที่ชอบกินของหวานแต่ไม่ชอบหวานเลี่ยนเกินไป แล้วนี่ก็เป็นการทำช็อกโกแลตครั้งแรกที่ให้กับคนที่ชอบด้วย ปกติจะทำให้แค่พ่อๆ และพี่ยิ้มเท่านั้นแหละครับ แต่ปีนี้ใจดีหน่อยล่ะกัน ทำเผื่อพวกเพื่อนๆ ด้วย
วันวาเลนไทน์ผมถือถุงที่บรรจุกล่องช็อกโกแลตมาเต็มสองมือ ตอนเช้าก็แจกพวกเพื่อนๆ ในสาขาแล้วก็ไปแจกพวกเพื่อนๆ คณะวิศวะเป็นสิ่งตอบแทนที่อุตส่าห์เป็นหูเป็นตาช่วยน่ะครับ ตอนนี้มันก็เลยเหลืออยู่กล่องเดียวเป็นกล่องพิเศษที่สุดแน่นอน! ก็กล่องนี้ผมตั้งใจทำให้วินเซอร์สุดฝีมือเลยนี่น่า พวกเพื่อนๆ วิศวะบอกว่าไอ้วินเซอร์มาเรียนอยู่ครับตอนนี้มันกลับไปแล้ว ทำไมวันนี้มันกลับห้องเร็วจังวะ เอาเถอะ ผมเอาไปให้ถึงห้องก็ได้!
ด้วยความไวอันสุดยอดผมก็มายืนอยู่หน้าห้องของไอ้วินเซอร์ แฮะๆ ไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์เลยนะ รู้สึกตื่นเต้นอย่างไงไม่รู้แฮะ แล้วนี่มันอยู่ห้องหรือเปล่าหว่า ผมกดกริ่งหน้าห้องของมันแล้วยืนรอ รอตั้งนานก็ยังไม่มีใครออกมาเปิดประตูให้ หรือว่าไม่อยู่วะ ผมลองกดกริ่งอีกครั้ง ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ผมมองเข้าไปในห้องแล้วเห็นคนที่มาเปิดประตูผมมองตาค้างเติ่ง
“มึงจะยืนอยู่อีกนานไหม?”ไอ้วินเซอร์มันพูดออกมาน้ำเสียงรำคาญนิดๆ ผมก็กระพริบตาปริบๆ ตั้งสติแล้วเดินเข้าห้องไปเหลือบมองไอ้วินเซอร์มันอีกครั้ง คราวนี้มันมาแปลกอ่ะครับ ใส่สูทสีเทา ทรงผมก็เรียบร้อยมาก ท่าทางเป็นทางการแล้วมันแลดูเป็นผู้ใหญ่สุดๆ เหมือนตอนงานเลี้ยงครั้งนั้นเลย ประกายวิบวับรัศมีผู้บริหารใหญ่จับ โคตรเท่เลยอ่ะ ผมมองไอ้วินเซอร์จนอีกฝ่ายหันมาพูดประชด
“สายตามึงหื่นมาก”
หื่นซะที่ไหนเล่าไอ้บ้า!!!“นายจะไปไหนเหรอ?”
“งานเลี้ยง”ไอ้วินเซอร์มันตอบสั้นๆ แล้วหยิบนาฬิกามาใส่ มันก้มหน้ามองผมแล้วเหลือบตามองของในถุงที่ผมถืออยู่
“แล้วมึงมาทำไม?”
ยังจะมาถามอีกไอ้บ้าเอ๊ย!!!กูมาอวยพรตรุษจีนล่ะมั้ง!!!ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วหยิบเจ้ากล่องช็อกโกแลตที่ทำมาให้ไอ้วินเซอร์ไป ไอ้บ้านั้นก็มองอยู่นั้นแหละ กูอายนะโว้ย!!! รีบๆ รับไปซะทีเซ่!!! แล้วในที่สุดไอ้วินเซอร์มันก็รับกล่องนั้นไว้มันทำหน้านิ่งแล้วยิ้มที่มุมปากแถมยักคิ้วให้เล่นเอาผมอยากจะตะบันหน้ามัน โทษฐานมาทำให้หัวใจเกือบจะหยุดเต้น แมร่ง ดูดียังน้อยไป หล่อไปไหน หล่อเกินไป! เจ้านั้นก็เดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ไม่รู้เข้าไปทำอะไรหรอกครับ กว่าจะเดินออกมานานมาก ไอ้วินเซอร์มันเดินเข้าไปในครัวแล้วเดินออกไป
“ฝากทิ้งช็อกโกแลตในห้องด้วยนะ มันรก”ไอ้วินเซอร์หยิบกุญแจรถแล้วยิ้มให้กับผมแบบแปลกๆ ผมมองตามมันไปอย่างไม่เข้าใจ จนกระทั่งอีกฝ่ายเดินออกไปจากห้องนั้นแหละครับ ช็อกโกแลต? ผมเดินมาที่ห้องของมันแล้วเปิดเข้าไปก็ต้องอ้าปากค้างกับกองกล่องของขวัญที่กองพูนอยู่เต็มห้อง
แมร่งงงง!!! อย่าบอกนะว่าช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์น่ะ!!!ผมเดินเข้ามาหยิบกล่องนั้นกล่องนี้ดู กล่องเล็กก็มี กล่องใหญ่ไล่ไปถึงใหญ่โอเว่อร์ ตุ๊กตา ดอกไม้ มีครบเลยครับ! ถ้านี่ไม่ใช่ห้องของไอ้วินเซอร์ผมจะคิดว่ามันเป็นร้านขายช็อกโกแลตหน้าเทศกาลวาเลนไทน์ไปแล้ว!! สุดยอดอ่ะ ผมก็ได้ช็อกโกแลตจากแฟนๆ เหมือนกันนะเพราะผมเป็นดารานี่น่า แต่ไอ้บ้านี่มันไม่ใช่ดาราแต่ได้เยอะกว่าผมซะอีก! หยิบการ์ดที่แนบมากับของขวัญมาอ่านแล้วชวนหงุดหงิดอย่างไงไม่รู้สิครับ
ผมเดินมาค้นหาถุงดำเพื่อยัดข้าวของพวกนี้เอาไปทิ้งตามคำบัญชาของไอ้วินเซอร์ ทิ้งๆ ไปก็ดี!! รกหูรกตาอยู่เหมือนกัน ผมโยนพวกมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดี หึๆ แล้วไงล่ะ มันไม่ใช่ของผมเนี่ยน่า!! อ่า แต่ถ้าคิดถึงใจของคนให้แล้วมันก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะ พวกเขาอุตส่าห์ตั้งใจมอบให้นี่น่า ถ้าเป็นผมล่ะก็ผมก็เสียใจเหมือนกันนั้นแหละ
ผมเก็บช็อกโกแลตแต่ละกล่องไปทิ้ง ห้องก็เริ่มโล่งบ้างแล้ว ผมหยิบของพวกนั้นยัดใส่ถุงไปเรื่อยๆ ไอ้วินเซอร์มันไปงานเลี้ยงอะไรกันนะ? เกี่ยวกับธุระที่มันไปทำหรือเปล่า? ผมมองกล่องในมือแล้วหยุดคิดเกี่ยวกับไอ้วินเซอร์ กล่องขนาดนี้? กระดาษสีแบบนี้? ริบบิ้นโบว์สีแบบนี้? อ่า...!
นี่มันของกูนี่หว่า!!!ผมถือเจ้ากล่องนั้นนิ่ง เข้าใจหัวอกของกล่องอื่นๆ ที่ถูกทิ้งไปแล้วก็ตอนนี้แหละ!! ไอ้วินเซอร์ มึงกล้าทิ้งงั้นเหรอ!? แถมยังให้เจ้าของมาเป็นคนทิ้งเองอีก!!! เจ็บปวดยิ่งกว่าพวกที่ไม่รู้กล่องอื่นๆ ไม่อยากได้ก็ไม่เห็นต้องรับมาเลยนี่!! ผมยืนนิ่งอยู่กับตัวเอง นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? ยืนมองกล่องช็อกโกแลตที่ทำขึ้นมาแต่คนรับไม่ต้องการและบอกให้เอาไปทิ้ง!! ผมปล่อยมือจากถุงนั้นแล้วเดินมาจับกระเป๋าของตัวเองสะพายขึ้นบ่า
บ้าชัดๆ เลยนะ ผมคิดว่าตัวเองทำสำเร็จแล้ว ผมคิดว่าอีกฝ่ายก็รู้สึกเหมือนกันแต่นั้นมันก็แค่ผมคิดไปเองสินะ? เจ้าหมอนั้นมันก็แค่เห็นผมเป็นของเล่น จะเล่นสนุกอย่างไงก็ได้สุดท้ายก็มาลูบหัวปลอบใจ ผมถอนหายใจ มันเหนื่อยที่จะต้องไล่ตามใครสักคนที่ไม่ยอมหยุดวิ่งให้จับได้สักที เหมือนจะจับได้แล้วแต่มันก็หันมายิ้มแล้วเดินออกไปอยู่เสมอๆ
บางทีผมน่าจะหยุดบ้าง เว้นช่วงบ้าง หรือ...
หายไปเลย...แล้วหมอนั้นจะรู้สึกเสียใจบ้างหรือเปล่า?
อ่า!!! ผมรู้อยู่แล้วล่ะ!
“เสียใจบ้าอะไรกันเล่า”
หมอนั้นดีใจโล่งอกไปเลยน่ะสิที่ผมไม่มายุ่งด้วย!! คงจะวิ่งรอกหาคนบรรดาคนที่รออ้าขาให้น่ะสิ!! ฮึ่ม!! ผมจับกลอนประตูแล้วเปิดออกเพื่อจะกลับไปพัก แต่แล้วผมก็ชะงักมองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างงุนงง เธอก็เงยหน้ามองผมอย่างแปลกใจ สาวสวยในชุดกิโมโนสีแดงลายผีเสื้อ เมืองไทยร้อนตับจะแตกแต่แม่สาวคนนี้กลับใส่กิโมโนเนี่ยนะ!!!?
“ร้องไห้ทำไมเหรอพ่อหนุ่ม?”เธอเอียงหน้ายิ้มให้กับผมแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใสๆ
หะ...หา? ผมเนี่ยนะร้องไห้!!? บ้าบอ!!! ผมแค่...แค่... ผมลองยกมือปาดน้ำที่ไหลออกมา อ่า...ฝุ่นมันเข้าตา?
“นี้ห้องของดาร์ลิ้งใช่ไหมจ๊ะ?”
ดาร์ลิ้ง!!!!? ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมถึงเรียกชื่อจริงแล้วเจ้าวินเซอร์!!! ผมกระพริบตาปริบๆ แล้วพยักหน้า เธอยิ้มให้กับผมเหมือนเดิม
“ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม?”เธอเอ่ยขอผมที่ไม่ใช่เจ้าของห้องอย่างมีมารยาทมากมาย ผมเลยก้าวถอยหลังไปแบบไม่รู้ตัวแล้วหญิงสาวคนนั้นก็เดินผ่านผมเข้ามาฉับๆ ผมมองตามเธอไปอย่างสงสัย เดินไปนั่งหน้าตาเฉย!! ทำตัวโคตรจะคุ้นเคยกับห้องนี้เหมือนมาบ่อยๆ!! เธอนั่งลงบนโซฟาแล้วหันมามองผม
“ช่วยเอาน้ำมาให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ รู้สึกคอแห้ง”
“อ้ะ ครับ”ผมพยักหน้ารับอย่างมึนๆ แล้วเดินเข้าห้องครัวไปเอาน้ำมาเสิร์ฟแขก เธอก็หยิบน้ำขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางมีมารยาทเป็นผู้ดีสุดๆ ผมยืนมองเธอด้วยความเอ๋อแดก ผู้หญิงคนนี้คือใคร!? มาหาผู้ชายยามวิกาล!!? แถมยังเรียกไอ้วินเซอร์ว่าดาร์ลิ้งอีก!!!
“ขอบใจหนูมากนะ”เธอดื่มน้ำเสร็จวางแก้วลงแล้วหันมาเอ่ยขอบใจผม พูดกับผมอย่างกับพูดกับเด็กๆ ทั้งๆ ที่ผมดูอย่างไงเธอก็ไม่น่าจะอายุมากกว่าผมเลยนี่น่า! เธอหัวเราะโดยยกมือปิดปากมองผมด้วยสายตาเอ็นดู
“เธอนี่ดูนิ่งสุขุมดีนะต่างจากไอ้หลานงี่เง่าของฉันลิบ”
ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย เมื่อกี้พูดว่าหลานงั้นเหรอ? หญิงสาวปริศนาในชุดกิโนโมที่พูดไทยชัดสุดๆ นั่งมองผมอย่างสำรวจ แสกนสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาจริงจังที่คมกริบผมยังรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวเลย! แล้วเธอก็หัวเราะหน่อยๆ ก่อนจะเผยมือไปที่โซฟาตัวตรงกันข้าม
“เชิญนั่งสิจ้ะ เราคงจะมีเรื่องพูดคุยกัน...ยาวเลยล่ะ”เธอทอดเสียงเน้นว่ายาวเหมือนมีแรงกดดันแปลกๆ ที่ทำให้ผมพาตัวเองมานั่งลงอย่างไม่ขัดขืน ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา!!! พอผมนั่งลงเธอก็ยกมือแตะบริเวณอกของตัวเองแล้วเอ่ยแนะนำตัวอย่างสุภาพมากๆ รัศมีผู้ดีสุดๆ!!
“สวัสดีจ้ะ ฉัน วรกานต์ เรียกว่ากานต์ก็ได้นะจ้ะ”
“ครับ”ผมพยักหน้ารับหงึกๆ อ่า ชื่อก็ดูไทยนี่หว่าแล้วทำไมใส่ชุดแบบนี้ล่ะ สาวสวยในชุดกิโนโมเธอหัวเราะเสียงใสแล้วแย้มยิ้มกว้าง
“เป็นย่าของดาร์ลิ้งจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
ว่าไงนะ คุณย่างั้นเหรอ!!!!? 
TBC.ถ้าใครไม่รู้จักลุงนัทก็ไปอ่านตอนพิเศษได้นะจ้ะพวกเธอ
แอบมาย่องอัพเหมือนเดิม อาจารย์เลื่อนวันสอบ โฮก! โชคดีจัง!!
และแล้วก็เปิดตัวคุณย่าหน้าเด็กแอ๊บแบ๊วของวินเซอร์จนได้
ไม่รู้ว่าผู้ช่วยคนนี้จะมาทำให้ยุ่งกว่าเดิมหรือเปล่านะ เหอะๆ
ร้อยหน้าแล้ว!! T-T ปกติเป็นคนแต่งหื่น Nc มาไวโคตรๆ
ไม่เชื่อเหรอ? จริงๆ แต่ละเรื่องไม่เกินสิบตอนได้เสียกันแน่นอน(ยี่ห้อปอยแล้ว = =)
แต่ทำไมเรื่องนี้ถึงไม่มีสักทีวะ!!! อีสองคนนี้นิ ชักช้าอ่ะ เฮ้อ
ปล.คนอ่านอดทนไว้ อีกนิดเดียวก็ได้ตับๆ แล้ว!! ตอนนั้นก็เอาให้สะใจ ถึงพริกถึงขิงเลย!!
หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<< (อ่าน 1484345 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก