ตอนที่ 20<< WinZer’s Mode >>“ถ้าแกไม่รับช่วงจากฉัน แกก็ทำลูกมารับช่วงแทนแก!!!”ปู่นะปู่!!!!แก่แล้วพูดไม่รู้เรื่องวะ
ผมถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ตอนนี้ผมกลับมาจากอเมริกาแล้วครับ กว่าจะพูดเคลียร์เรื่องที่ผมจะไม่ไปเรียนอเมริการู้เรื่องกินเวลาไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ปู่เข้าใจช้าเพราะแก่แล้วใช่ไหมเนี่ย? ยิ่งแก่ยิ่งหัวแข็งโว้ย แล้วไม่ใช่ยกเลิกไปถาวรนะครับ เหมือนผลัดมันออกไปเฉยๆ ถ้าจบตรีต้องไปต่อโทที่นู้นนั้นทำให้ปู่ปล่อยผมมาได้ แล้วไอ้เรื่องรับช่วงแทนอีก เรื่องนั้นพูดกันไม่รู้เรื่องเลยครับ ให้ตาย
“นายท่านถึงแล้วครับ”ไอ้รีเบคโก้หันมาบอกผมเมื่อมาถึงคอนโด ปวดหัวจริงๆ เลยวะ อยากจะไปนอนหลับข้ามวันข้ามคืนจริงๆ มีแต่เรื่องเข้ามาให้คิดวุ่นวายในหัว
“นายท่านพรุ่งนี้ตอนหกโมงเย็นท่านต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงของบริษัทดัชส์ที่โรงแรมโรยัลปรินซ์ครับ”ไอ้อับดัลที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับก็หยิบสมุดบันทึกมาอ่านแล้วเอ่ยบอกผม เจ้าอับดัลไม่ใช่ญาติของผมเหมือนเจ้ารีเบคโก้ ก็เจ้านี้เป็นหนุ่มแขกผิวเข้มตาคมสวยเลยนี่น่า แต่ยังไงสองคนนี่ก็เป็นเพื่อนผมเมื่อตอนผมไปอยู่อเมริกานั้นแหละนะ
“พวกแกจะมารับฉันเหรอวะ?”
“เปล๊า นายท่านฉายเดี่ยวนะครับงานนี้”
“พวกแกจะไปไหน?”ผมเงยหน้ามองพวกมันสองคนที่รีบส่ายหน้าปฏิเสธแล้วยิ้มๆ กันอย่างมีเลศนัย เห็นหูของพวกมันสองคนกระดิกแล้วผมก็ถลึงตาใส่พวกมันทันที นี่พวกมึงมาช่วยกูหรือมาเที่ยวกันฟ่ะ!?
“โธ่~ นายท่านพรุ่งนี้วาเลนไทน์น่ะครับ พวกผมก็ต้องไปตามหาความรักสิ”ไอ้รีเบคโก้พูดด้วยน้ำเสียงระริกระรี้เป็นที่สุด ส่วนไอ้อับดัลคู่หูหน้าม่อก็พยักหน้าด้วยใบหน้ายิ้มๆ ผมก็โบกมือปล่อยพวกมันไปตามล่าหาความรักกัน อย่าหาความรักจนได้ของแถมมาล่ะพวกมึง ถึงตอนนั้นกูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลยคอยดู
“เชิญครับนาย”ไอ้อับดัลลงมาเปิดประตูให้กับผมด้วยใบหน้ายิ้มทะเล้นของมัน ไอ้สองตัวนี้นิสัยแมร่งเหมือนกันชิบหาย! ถึงผิวหรือสีตาสีผมจะตรงกันข้ามกันก็ตามแต่เพราะถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันก็เลยมีนิสัยกะล่อนเหมือนกันเป๊ะ แต่ไอ้รีเบคโก้มันออกจะพูดมากกว่าสักหน่อย
“วาเลนไทน์งั้นเหรอ?”ผมเดินเข้ามาในคอนโดแล้วบ่นพึมพำ ไม่ต้องถามถึงไอ้สองตัวนั้นน่ะครับ พวกมันรีบขึ้นรถออกตัวไปล่าสาวตั้งแต่ผมก้าวลงมาจากรถแล้ว! ช่างเรื่องพวกมันสองคนเถอะ พรุ่งนี้วาเลนไทน์งั้นเหรอเนี่ย? ผมมัวแต่ทะเลาะกันปู่หัวแข็งนั้นจนลืมวันนี้ไปซะได้ เอาไงดีวะ?
ผมเดินมาเปิดประตูห้องของตัวเองแล้วเดินเข้าไปเปิดไฟในห้องถอดสูทออก ร้อนเป็นบ้าเลยวะ เปิดแอร์แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเปิดทีวีดูก็เห็นโฆษณาขัดหูขัดตาเลยครับ เสียงระฆังดังไปทั่วพร้อมกับเจ้าสาวชุดสีขาวผมทองฉีกยิ้มกว้าง แมร่ง ไอ้บ้าพรีสต์ ไอ้กะเทย!!! เจ้าสาวในชุดสวยเดินไปหาเจ้าบ่าวชุดสีขาวบริสุทธิ์ที่ยืนรอหน้าแท่น เจ้าบ่าวที่หันหลังอยู่ก็หันหน้ามาพร้อมกับรอยยิ้มล้านดอลลาร์ ดอกไม้ประกายฟีโรโมนฟุ้งกระจาย!!
ไม่อยากจะชมแต่หล่อวะ!ผมมองฮอยฮักในชุดเจ้าบ่าวที่ดูเป็นเจ้าบ่าวที่มีความสุขอิ่มเอมเปรมปรีดิ์สุดๆ ผมไม่เข้าใจเลยยิ่งมองก็ยิ่งไม่เข้าใจ มีคนชอบหมอนี้เยอะแยะแต่ทำไมถึงไม่เคยชายตามองแล้วยังมาชอบผมเนี่ยนะ? เป็นคุณคุณจะเชื่อเรื่องนี้ไหมวะ? ดูผิวเผินแล้วก็ออกจะแมนออกจะเท่ไม่เห็นเหมือนพวกเจ้าเรดริวอะไรพวกนั้นเลย ตัวก็สูงโปร่งน่าจะร้อยแปดสิบเซ็นต์ขึ้นไม่ได้เตี้ยน่ารักน่าเอ็นดู รูปร่างน่ะผอมเพรียวแต่ก็ไม่ได้อ้อนแอ่นอ่อนแอ แล้วยิ่งรู้ว่าเข้าคลาสลับแลนั้นกับพวกพี่ลอนดอนยิ่งนึกไม่ออกเลยว่ามันจะเป็นยังไง?
จะว่าไปผมก็เลื่อนนัดหลายครั้งแล้วสงสัยอาทิตย์นี้เนี่ยแหละที่จะไปซ้อมเดทกันสักที พี่ลอนดอนก็ช่างคิดนะครับ วิธีการแต่ละอย่างมาแกล้งรุ่นน้องเนี่ย เมื่อครั้งตอนที่พี่ยูไนเต็ดกำลังฝึกคลาสนี้พี่ลอนดอนก็จับพี่แกไปฝึกร้านคาเฟ่ซะงั้นแหละ เดือดร้อนแฟนอย่างพี่เท็กซัสไปนั่งเฝ้าอยู่ทุกวัน แหงล่ะ ถ้าไม่ไปนั่งเฝ้าไม่รู้ว่าเมียจะโดนฉุดไปตอนไหนนี่หว่า!!
ครั้งนี้ฮอยฮักก็ได้มาเดทกับผู้ชาย ก็โชคดีหน่อยที่ได้คู่เดทเป็นผมน่ะนะ พี่ลอนดอนแกไม่รู้หรอกว่าผมแอบมีซัมติ้งกับฮอยฮัก เหอะๆ เข้าทางผมสุดๆ เลยวะ!! แถมยังบอกว่าฮอยฮักมันไม่รู้ว่าผมรู้ว่ามันคือใครรู้แค่ว่าเป็นฮอลลี่น้องสาวของพี่ลอนดอนเท่านั้น พี่ลอนดอนบอกว่าอยากเห็นเลิฟมีผู้แสนเฟอร์เฟ็คส์หลุดมาด
“เฮ้ย!!”ผมขมวดคิ้วแล้วอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นฉากจบของโฆษณา แมร่งงงงงงงงงงงงง!!!!! ไอ้ห่าพรีสต์บังอาจมาจูบแก้มฮอยฮักของกู แถมฮอยฮักอุ้มไอ้พรีสต์ขึ้นแล้วเหวี่ยงไปรอบๆ อีก คนๆ นี้ก็จะแมนไปไหนวะ!!? ผมปิดทีวีแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างหงุดหงิด ถอดเสื้อผ้าออกจากตัวอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เปิดฝักบัวแล้วยืนให้น้ำไหลไปตามตัว ผมค่อยๆ หลับตาซึมซับความเย็นของน้ำ เสยผมที่ถูกน้ำจนเปียกออกจากหน้าแล้วลืมตาขึ้น ถ้าผมไม่ต้องการรับช่วงต่อจากปู่ผมต้องแต่งงานกับคนที่ปู่หามาให้ แบบนี้ผมก็ไม่เอาหรอก แล้วถ้าผมรับช่วงต่อมันก็ยุ่งยากวุ่นวายสุดๆ น่ะสิ ไม่เอาอ่ะ ผมอยากเป็นคนธรรมดาๆ
อาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นมือถือที่นอนแอ่งแม้งอยู่บนโต๊ะก็เดินไปเปิดเครื่อง ตอนที่ผมไปอเมริกาผมทิ้งมันไว้ที่ห้องครับ เดินมาหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้แห้งหมาดแล้วหยิบเครื่องเป่าผมมาเป่าให้แห้ง เสียงข้อความในมือถือเตือนขึ้นมาหลายครั้ง ผมก็หยิบมันมาเปิดดูแล้วเลิกคิ้ว
ข้อความแรก...จากใครก็ไม่รู้
ข้อความสอง...จากไอ้ชิน
ข้อความสุดท้ายเป็นของ....ฮอยฮัก
ผมกดข้อความดูแล้วยิ้มนิดๆ หมอนี่ก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ คิดว่าผมเป็นเด็กหรือไง ผมดูแลตัวเองได้ ไม่เห็นจะต้องพิมพ์ยาวๆ อ้อมนั้นอ้อมนี้เลยอยากจะบอกว่าคิดถึงก็พิมพ์มาสั้นๆ ว่าคิดถึงสิ! พิมพ์ยาวอ้อมโลกอยู่ได้ ผมส่ายหน้าไปมาทั้งๆ ที่ดูเหมือนจะไม่กล้าแต่ทุกครั้งก็จะพูดตรงๆ ออกมาจนผมยังอึ้งแค่พิมพ์มาตรงๆ ทำไมจะทำไม่ได้ ผมปิดเครื่องเป่าผมวางมือถือไว้เก็บเจ้าเครื่องเป่าไว้ที่เดิมก่อนจะเดินมาหยิบหวีผมเล็กน้อย สะบัดผมไปมามองตัวเองในกระจก
เฮ้อ...มองยังไงกูก็หล่อวะ!ผมเงินเท่โคตรๆ!เสียดายจริงๆ คนหล่อๆ แบบนี้มีคนจองแล้ว!!ผมเดินมาสวมกางเกงนอนตัวเดียวแล้วกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง อ่า ร้อนๆ แบบนี้ใส่กางเกงตัวเดียวก็พอแล้วล่ะครับ เผลอๆ อาจจะใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวนอนเลยก็มีนะครับ ผมหลับตาลงรู้สึกเหนื่อยจริงๆ ตอนอยู่อเมริกานั้นผมเครียดและกังวลจนแทบจะไม่ได้นอน
พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์
ฮักจะทำช็อกโกแลตให้ผมไหมนะ?
“เฮ้ย! วินเซอร์!! ในที่สุดแกก็มาจนได้ ฉันนึกว่าจะมาไม่ได้ซะอีก”
“เอ๊ะ พี่ลอนดอน? พี่นิวยอร์ก?”
“เออ อะไรวะ ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปีเอง จำกันไม่ได้หรือไง?”
ห๊า? ได้ข่าวว่าเราเพิ่งจะเจอกันไม่กี่อาทิตย์ที่แล้วนะครับ ไม่ได้นานเป็นปีๆ ขนาดนั้นสักหน่อย ผมมองพี่ลอนดอนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วหันไปมองพี่นิวยอร์กที่แย้มยิ้มมาให้ อ้าว พี่นิวยอร์กตัดทรงผมใหม่สั้นเชียวแต่ก็ดูดีแฮะ แล้วยกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อยู่มองผมด้วยตาโตๆ ผมมองแม่หนูคนนี้อย่างสงสัยแล้วเงยหน้าขึ้นมามองพี่ลอนดอน
“อ้าว ทำเป็นจำไม่ได้ นี่น้องน้ำตาลไง ลูกของพวกฉันไง”
“เอ๊ะ พวกพี่มีลูกตอนไหนวะ?”ผมมองทั้งสองหนุ่มอย่างงุนงง ไปคลอดกันตอนไหนครับพี่น้อง!!?
“อะไรของแกวะ ก็ลูกบุญธรรมที่พวกฉันรับมาเลี้ยงไง แกเป็นอะไรเนี่ย แปลกๆ นะ”
“งั้นเหรอครับ?”ผมพยักหน้าไปแล้วมองเด็กผู้หญิงคนนั้นไปด้วย อ่า พวกพี่ลอนดอนไปรับเด็กมาเลี้ยงตอนไหนเนี่ย? ทำไมผมไม่รู้เลยวะ ยืนอยู่สักพักก็เห็นไอ้ชินที่เหมือนมันจะสูงขึ้นมาหน่อยเดินมาพร้อมๆ กับไอ้หมูและไอ้ลูกชุบ พวกมันใส่สูทอย่างเป็นทางการเชียวครับ
“กูนึกว่ามึงจะมาไม่ได้แล้วซะอีก ที่อเมริกายุ่งไม่ใช่เหรอวะ?”
“ห๊ะ?”ผมหันไปมองพวกมันอย่างงงๆ อเมริกาอะไร? ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผมสักหน่อย ไอ้หมอหมูที่ใส่แว่นหัวเราะเสียงเบา แล้วทำไมไอ้หมูมันใส่แว่นวะ? ผมไม่เคยเห็นมันใส่สักที
“กูก็เกือบมาไม่ได้วะ ยุ่งกับการฝึกงานที่โรงบาลนั้นแหละ ยิ่งใกล้จะจบแล้วด้วย”
ฝึกงาน!? นั้นมันตอนปีหกไม่ใช่เหรอวะไอ้หมอ มึงเพิ่งปีสองเองนะโว้ย แต่มองพวกมันแล้วผมก็แปลกใจครับ พวกมันดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นใบหน้าก็คมขึ้นเป็นเท่าตัว อะไรเนี่ย? ไอ้ชุบมันก็หันมาคุยกับผม
“ไม่ได้เจอมึงเป็นปีเลยวะวินเซอร์ดูหล่อขึ้นนะโว้ยเพื่อน ตอนนี้กูเริ่มเบื่องานที่ทำอยู่ เดี๋ยวกูอาจจะบินตามไปเรียนต่อเมกาแบบมึงบ้าง”
“เออวะ พ่อกูก็บ่นๆ อยากให้ไปต่อนอกเหมือนกัน บางทีกูอาจจะไปต่อเมกาก็ได้”ไอ้เตี้ยชินมันก็หันมาพูดเรื่องเรียนต่อกับผม ผมก็มึนๆ สิครับ เรียนไรวะพวกเราเพิ่งปีสองเองไม่ใช่เหรอไง!? พูดเหมือนพวกมึงเรียนจบไปแล้วงั้นแหละ!! ผมมองไปรอบๆ มีแต่เรื่องที่ผมไม่เข้าใจทั้งนั้น!!
ตอนนี้พวกเรายืนอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งและทางเข้างานอะไรสักอย่างเนี่ยแหละครับ พวกไอ้ชินมันก็ลากผมเข้ามาในงานนั้นด้วย อะไรวะ? งานอะไร? ผมหันไปมองรอบๆ อย่างงุนงง แล้วพวกไอ้ชินมันก็เดินไปคุยกับใครก็ไม่รู้ครับ ปล่อยให้ผมยืนเอ๋ออยู่คนเดียว
“วินเซอร์มานั่งนี้โว้ย ยืนขาแข็งอยู่ได้!”ไอ้ชินกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งด้วยกัน ผมก็เดินมานั่งมองไปรอบๆ โต๊ะ มีใครก็ไม่รู้ครับนั่งอยู่กับพวกเราด้วยแต่ท่าทางพวกไอ้ชินจะสนิทกับพวกนี้ ผมก็นั่งฟังพวกมันคุยกันเงียบๆ ตอนนี้สมองของผมพยายามแล่นประมวลผลอย่างเร็วจี้อยู่
“อยู่กินกันตั้งนานเพิ่งจะมาแต่ง กูล่ะงงกับพวกมันจริงๆ วะ”
“เออ นี่ถ้าไอ้พรีสต์มันเป็นผู้หญิงกูว่าลูกเต็มบ้านแล้ว!”
“จริงของมึงวะไอ้โจ้ แล้วเมื่อไรมึงจะแต่งวะ?”
“สัด! กูหาเงินแต่งอยู่โว้ย”
“ทำไมมึงไม่ไปอยู่ด้วยกันเลยวะประหยัดเงินจัดงานแต่งนะโว้ย”
“แบบมึงกับไอ้บู๊ลิ้มน่ะเหรอไอ้เตี้ยสตางค์!”
“พวกมึงจะเถียงไร้สาระอะไรในวันแต่งเพื่อนวะ”
“ไอ้พ่อลูกอ่อนอย่างมึงหุบปากไปเลยเหอะไอ้แซม”
ผมขมวดคิ้วฟังจากที่พวกนี้คุยกันงานนี้ก็เป็นงานแต่งของเพื่อนพวกมัน เพื่อนมันชื่อพรีสต์? ไอ้พรีสต์? มันจะใช่ไอ้พรีสต์ที่ผมรู้จักหรือเปล่าวะ แล้วทำไมพวกผมต้องมางานแต่งไอ้พรีสต์ด้วยเล่า!! ผมนั่งขมวดคิ้วนิ่วหน้าจนไอ้ชินหันมาถามอย่างเป็นห่วง
“มึงเป็นอะไรวะ?”
“งานแต่งใครวะ?”ผมไม่ตอบมันแต่ถามมันกลับไปด้วยความไม่เคลียร์
“อ้าว ไอ้ห่าวิน! มึงกินเหล้าเมามาเหรอวะ?”
“เออๆ กูเมาอยู่”ผมรีบพยักหน้าเอออไปกับมัน ไอ้ชินมันก็มองผมอย่างแปลกใจ
“ห่า เดี๋ยวฟ้องเมียมึงจัดการเลย”
“เมียกู!?”ผมหลุดอุทานออกมาอย่างแปลกใจ ไปกันใหญ่แล้วครับ!! เมียผมมาจากไหนล่ะเนี่ย ไอ้ชินมองผมอย่างกับเห็นคนแปลกประหลาด มันพยักหน้ารับ
“ก็เมียมึงไง”
“คนไหนวะ?”
“อ้าว ไอ้ห่า!! หาเรื่องตายแล้วมึง ลืมเมียตัวเองอีก”ไอ้หมูหันมาแทรกอย่างเหลืออด ผมก็ยังมึนๆ อยู่ เมียกู? ตอนนี้กูยังไม่ได้เอาใครเป็นเมียกูเลยนะ คนเก่าๆ กูก็ไม่ได้ติดต่อแต่นั้นไม่ใช่เมียกู กูแค่เล่นๆ เท่านั้นเอง พวกมึงมั่วแล้ว กูยังไม่มีเมีย!
“กูว่าแล้วแมร่งไปไม่รอดหรอกวะ เสือมันก็ออกลายเหมือนเดิมนั้นแหละ”ไอ้เตี้ยที่ไม่ใช่ไอ้ชินน่ะครับ รู้สึกว่าจะชื่อสตางค์มันมองมาทางผมด้วยสายตาถากถางแล้วพูดประชดออกมา ผมก็ยังงงเหมือนเดิม
“วินเซอร์มึงเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ หรือว่าก่อนมาที่นี้มึงรถคว่ำความจำเสื่อม?”
“เออวะ มึงจะมีใครอีกนอกจากคนเดียวนั้นน่ะ ชิงตัดหน้าพวกกูแต่งตั้งแต่ยังเรียนไม่จบอีก”
“วินเซอร์มึงแปลกๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า?”
อะไรนะ!!!!? กูแต่งงานตั้งแต่เรียนไม่จบ!?ไม่จริง กูออกจะหวงความโสด!!!ไม่มีทางแต่งงานง่ายๆ!!เสียงฮือฮาดังขึ้นแล้วพวกไอ้ชินก็รีบลุกขึ้นชะโงกหน้าไปดูทันที ผมก็เลยได้ลุกขึ้นไปดูท่ามกลางความมึนงงอยู่ มองภาพบ่าวสาวเดินเข้ามาด้วยกันแล้วอ้าปากเหวอ โน!!! มันต้องไม่ใช่แบบนี้ซี!!! เป็นไปไม่ได้!!! ผมร้องตะโกนในใจ รู้สึกจุกที่หน้าอก หัวใจเต้นถี่ขึ้นมา
“โอ้~ แมร่ง! วันนี้ไอ้พรีสต์เป็นเจ้าสาวอย่างสวยเลยวะ!!”
“ไอ้ฮอยฮักก็โคตรหล่อเลยวะ!!”
ใช่แล้วครับ!!!ที่เดินออกมานั้นคือ...ไอ้พรีสต์กับฮอยฮัก!!!!ไอ้พรีสต์ยิ้มหน้าบานในชุดเจ้าสาว แมร่งงงงง!!! แต่งชุดเจ้าสาวได้ขึ้นสุดๆ มันเกาะแขนฮอยฮักในชุดทักซิโด้สีดำ ผมมองฮอยฮักที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและดูเหมือนจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย ดูบรรยากาศรอบตัวจะไม่คมกริบเหมือนเดิม ดูซอฟต์ๆ ลงแต่ก็ยังให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก ใบหน้าสวยนั้นก็ดูจะคมขึ้นแถมผมสีดำเข้มก็ไว้ยาวที่ถูกรวบเป็นหางม้าข้างหลัง
งานแต่งของไอ้พรีสต์กับฮอยฮัก!!!?
เป็นไปไม่ได้!!!!ไม่จริงงงงงง!!!!“เป็นอะไรวะไอ้วินเซอร์หน้าซีดๆ นะ?”ไอ้ชินหันมามองผมอย่างเป็นห่วง มันแตะแขนผมเบาๆ ผมหันไปมองไอ้ชินแล้วยิ้มแห้งๆ ให้กับมัน
“เปล่า ไม่มีอะไร”ผมส่ายหน้าปฏิเสธแล้วนั่งลงเหมือนเดิม ผมกำลังฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!!? ไอ้พรีสต์จะแต่งกับฮอยฮัก? บ้าไปแล้ว! ฮักชอบผมไม่ได้ชอบไอ้พรีสต์สักหน่อย!! แล้วตกลงผมแต่งงานกับใครวะ!? มึนและงงไปพร้อมๆ กัน ตกลงนี่มันเรื่องในอนาคตเหรอ?
ไม่ๆๆๆๆๆ!!!“เป็นอะไรไปน่ะวินเซอร์?”เสียงถามที่ไม่ใช่ไอ้ชิน ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองเห็นฮอยฮักยืนอยู่กับไอ้พรีสต์ ฮักหันมาถามผมด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม ไอ้พรีสต์มองมาที่ผมแล้วย่นจมูกเล็กน้อย
“สำออยวะ งานแต่งงานมงคลอย่ามานั่งหน้าซีดเป็นทุกข์ได้ไหม?”
“มันไม่สบายนิดหน่อยน่ะ”ไอ้ชินลุกขึ้นมาแก้ตัวแทนผมที่ไม่พูดอะไร ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะนั้นก็มีแต่เสียงเพื่อนๆ ของผมเรียกตามหลังมา ผมเดินเข้าห้องน้ำไปมองตัวเองในกระจกยิ่งตกใจมากกว่าเดิม ผมทำทรงผมนี้งั้นเหรอ!? ไม่ใช่! ผมมันยาวกว่านี้เนี่ยน่าไม่ใช่สีนี้ ตอนนี้ผมทำสีเงิน ไม่ใช่สีดำ ผมไม่มีทางทำผมสีดำแน่นอน!!!!
นี้มันบ้าอะไรวะ!!?“วินเป็นอะไร?”
“ฮัก?”ผมหันไปมองคนที่เดินเข้ามาในห้องน้ำมองผมอย่างเป็นห่วง ผมกลืนน้ำลายมองหน้าอีกฝ่ายอย่างสับสนแล้วเดินไปหาคว้าตัวมากอดไว้แน่น ฮักก็ปล่อยให้ผมกอดไม่มีขัดขืนสักนิดแล้วสักพักฮอยฮักก็ดันผมออก
“โทษทีได้เวลาพิธีแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกัน”ฮอยฮักพูดกับผมแล้วหันหลังเดินออกไป ผมรีบจับแขนอีกฝ่ายไว้ ฮักก็หันมามองผมอย่างงุนงง
“กูไม่ให้มึงไป!”
“เป็นอะไรของนาย?”
“ไม่ต้องถาม! เรื่องบ้าอะไรจะยอมปล่อยไปให้ไอ้พรีสต์!! แม้แต่ในฝันกูก็ไม่ยอม!!”ผมลากฮักออกมาจากห้องน้ำแล้ววิ่งออกไปจากงาน กูไม่ยอมให้มึงไปแต่งหรือมีความสุขกับคนอื่นหรอก ไม่มีทาง!!!
“มึงเป็นของกูคนเดียว!!!”
“เดี๋ยวๆ เป็นบ้าอะไรของนายวะ!!?”
“วินเซอร์!!!”
!!!!!?“...”ผมลุกพรวดขึ้นมาอย่างงงๆ มองไปรอบๆ ตัว นี่มันห้องนอนของผมนี่น่า? มองตัวเองที่ใส่กางเกงนอนมองเตียงที่เพิ่งลุกขึ้นมา ยกมือปาดเหงื่อจากหน้าผากที่ไหลโชกเชียว ผมเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจโล่งอก
มันคือฝันนนนนน!!!! 
ฮักไม่ได้แต่งกับไอ้พรีสต์!! 
ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินมาดูนาฬิกาก็เช้าพอดี ถึงจะไม่เช้าผมก็คงจะนอนต่อไม่ได้แล้ววะ หลับไม่ลง แถมเหงื่อโชกทั้งตัวแบบนี้อีก ทั้งๆ ที่เปิดแอร์ไว้แท้ๆ ผมเดินถอนกางเกงแล้วเข้าห้องน้ำไป แมร่ง ฝันโคตรร้ายเลยวะ ไอ้พรีสต์แมร่งเป็นมารผจญถึงในฝันเลยเหรอเนี่ย!!?
ไอ้พรีสต์ ไอ้พรีสต์...
ผมต้องกำจัดมันไปให้พ้นๆ ทางดีที่สุด!!!
ทำยังไงดีวะ?
หือ? จะว่าไปแล้วไอ้โซโล่มันชอบไอ้พรีสต์อยู่นี่น่า หึๆ
พรีสต์อยากมีผัวเปล่าวะ เดี๋ยวกูจัดให้มึงเลย!!!
หล่อ รวย นิสัยดี(?) บุญทุ่ม ดีแบบนี้หาได้ที่ไหนวะ!!!!?
โชคของมึงแล้วพรีสต์!!ว่าแต่ในฝันนั้นไอ้โซโล่มันหายไปไหนวะ?
ผมขมวดคิ้วนิดๆ แต่ก็ช่างเถอะมันก็เป็นแค่ฝันเท่านั้นแหละ ผมแต่งตัวไปเรียนอย่างอารมณ์ดี มาถึงคณะก็เจอพายุช็อกโกแลตและกล่องของขวัญ เวรรรรร!!! กูลืมไปว่าวันนี้วันวาเลนไทน์นี่หว่า ผมกะจะไม่มีเรียนวันนี้แล้วกลัวจะเจอพายุของขวัญแบบนี้น่ะสิ แต่ละคนเดินเข้ามากะจะแห่มาให้ของขวัญกับผม ผมทำหน้าเหี้ยมเก๊กหน้าโหด ใครกล้าเข้ามามึงตาย!!!
พอทำแบบนี้ก็ไม่มีใครเข้ามาใกล้สักคน เออดี! ทั้งวันผมก็เก๊กหน้าเหี้ยมจนไม่มีใครเข้าใกล้ผมเลยครับแต่พวกนั้นยังไม่วายฝากมากับพวกเพื่อนๆ พวกนั้นก็บ่นอิจฉาผมกันใหญ่ จนคาบบ่ายไอ้โซโล่มันก็โผล่มาครับ แมร่ง มึงโดดเรียนนี่หว่าไอ้สัดโซโล่!!
“มึงมาทำไมวะไอ้โซโล่ โดดไปแล้วทำไมไม่โดดไปเลย!”
“วันนี้มาเทสต์ย่อยกูจำเป็นต้องมา”ไอ้โซโล่มันตอบหน้าตาย สาวๆ ที่รอไอ้โซโล่ก็เจอสายตาแช่เย็นพิฆาตก็ไม่กล้าเข้าใกล้มันเลยครับ ผมกับไอ้โซโล่ปั้นหน้าจนเมื่อยสุดท้ายก็เลิกเรียนสักที ไอ้ชินมันได้ช็อกโกแลตจากแฟนแล้วก็หายกันไปสองคน เชอะ ไอ้เตี้ยมันก็ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ย
“โซโล่มึงตามจีบไอ้พรีสต์ไปถึงไหนแล้ววะ?”
“...ถามทำไม?”มันเงียบไปแล้วหันมามองผม กูว่าท่าทางแบบนี้คงจะไปไม่ถึงไหนอีกนั้นแหละวะ ไอ้โซโล่แมร่งอ่อนจริงๆ!!
“เดี๋ยวกูช่วย”
“แล้วแต่มึงล่ะกัน”ทำเป็นเก๊กวะไอ้โซโล่ เอาตัวเองไม่รอดยังทำเป็นปากแข็ง! แต่ช่างเถอะ นี่ถ้าผมไม่ได้ประโยชน์ล่ะก็ฝันไปเถอะว่าผมจะมายุ่งเรื่องของไอ้โซโล่มัน เชอะ ไอ้พรีสต์น่ะจัดการง่ายๆ อยู่แล้ว ดูท่าทางแรดจะตาย!! เชื่อผมสิถ้าผมยื่นมือไปจัดการให้ไม่ถึงเดือนหรอก เสร็จแน่!!!!!
ผมกับไอ้โซโล่เดินแยกกลับรถใครรถมัน พอมาถึงรถแล้วต้องถอนหายใจเฮือก กองกล่องของขวัญวางกองกันเต็มเลยครับ!! ผมต้องเสียเวลาเก็บของพวกนี้เข้ารถเพราะมันขีดขวางทางรถออก เฮ้อ พวกนี้ช่างพยายามกันจริงๆ วะ มองดูกล่องช็อกโกแลตแล้วคิดได้ วันนี้วันวาเลนไทน์นี่น่าแต่ไม่เห็นไอ้ฮอยฮักเลย หรือว่ามันจะไม่รู้ว่าผมกลับมาแล้ว? ผมก็ยังไม่ได้บอกมันซะด้วยสิ หรือว่าฮอยฮักจะไม่ให้ช็อกโกแลตผมวะ? อาจจะเป็นไปได้ มองกล่องด้านหลังแล้วขมวดคิ้ว เยอะแยะมากมายแต่ว่า...
ผมอยากได้จากฮักมากกว่า!!ว้อนท์โคตรๆ!!!TBC.บางคนบอกว่า เฮ้ย!!!! ตาฝาดหรือเปล่า ปอยมันมาอัพเว้ยเฮ้ย!!!?
ไม่ได้ว่างนะแต่อู้อ่ะ 555 ไม่รู้ทำไมพอเป็นพาร์ทของวินเซอร์ ชอบแต่งอ่ะ~
งานที่มีเสร็จไหม? ม่ายยยยยยยยย แต่เขามีความสุขอ่ะ (สุขชั่วคราวเดี๋ยวมันก็ทุกข์)
และแล้วคนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้พรีสต์มันได้สามีเป็นตัวเป็นตนก็เปิดเผย
แถมยังมีผู้ช่วยตัวสำคัญอีกหนึ่งคน! รับรองว่าพรีสต์ต่อให้มีปีกก็หนีโซโล่ไม่ได้!!
หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<< (อ่าน 1557913 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก