ตอนที่ 21เคร้ง~!!
“สอบเสร็จแล้วโว้ยยย!!”
เสียงแก้วเบียร์ขนาดบิ๊กเบิ้มกระทบกันดัง พวกผมก็ตะโกนออกมาพร้อมกัน เยสสส!! ในที่สุดผมก็หลุดพ้นจากการสอบที่ยาวนานกินเวลาเกือบครึ่งเดือนนั้นไปสักที โล่งเป็นบ้า ผลสอบมันจะเป็นยังไงก็แล้วแต่การกระทำที่ทำไว้นั้นแหละครับ ไม่ได้หวังอยากได้เอเพราะรู้ตัวดีว่าไม่ได้ทำตัวให้สมกับเกรดเอ
“ปิดเทอมนี้พวกมึงมีแพลนอะไรบ้างวะ?”ไอ้ลูกชุบมันเอ่ยถามเป็นคนแรกครับ หลังจากนั่งซดเบียร์กันเงียบๆ ผมก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แพลนตอนปิดเทอมงั้นเหรอ? หึๆ มันแน่อยู่แล้วว่ากูต้องไปสะหวีวี่วีกับฮอยฮักสองต่อสอง! เหลือบมองคนอื่นๆ แล้วยักไหล่
“กูทำงานวะ”บอกพวกมันไปแบบนั้นแล้วก้มหน้าจิบเบียร์ต่อไม่ให้มีพิรุธใดๆ
“กูก็คงจะไปฝึกงานที่บริษัท”ไอ้โซโล่มันตอบด้วยหน้านิ่งๆ ปกติเวลามันว่างจากการเรียนมันก็จะไปฝึกงานที่บริษัทของบ้านมันเองนั้นแหละครับ ไปให้พี่โมโนแกจิกหัวใช้มันว่างั้นแหละ ไอ้ชินก็หัวเราะร่าแล้วเคล้งหัวไปมา
“กูว่าจะไปตะลอนเที่ยวสักหน่อย”
“ไปประเทศไหนวะ?”ไอ้ลูกชุบถามอย่างสนใจ ไอ้หมอหมูเอ่ยดัก ไอ้หมอนี้มันดอดมานั่งฉลองด้วยทั้งๆ ที่ตัวมันยังสอบไม่เสร็จเหมือนคนอื่นๆ ช่างกล้าจริงๆ ครับไอ้หมอคนนี้!
“โห เที่ยวในประเทศดิวะ ไปทำไมเมืองนอกเมืองนา เปลือง!”
“ไปไหนล่ะวะ?”
“ไม่รู้วะ กำลังมองหาอยู่”ไอ้ชินมันส่ายหน้าแล้วตอบไอ้ชุบมันไป
“ปิดเทอมไมพวกเราไม่ไปเที่ยวทะเลเหล่สาววะ”ไอ้ชุบมันเอ่ยนำเสนอพร้อมกับชักชวนคนอื่นๆ ในกลุ่มให้เห็นด้วยแล้วไปออกทริปกับมัน ไอ้หมอหมูเนี่ยเป็นคนแรกที่ถูกล่อลวงให้ไปด้วย ไอ้เหี้ยหมูมันก็เต็มใจไปส่องสาวกับไอ้ชุบมันแหละครับ เรื่องพวกนี้พวกมันออกจะว้อนท์ขนาดนั้น
“มึงจะไปด้วยไหมวะ?”
“กูคงไม่ว่างวะ”ผมปฏิเสธออกไป เวลาว่างช่วงแรกๆ ในตอนปิดเทอมผมก็เทไปให้ฮอยฮักหมดแล้วนอกจากนั้นกลับมาจากทริปผมก็งานจ่อแน่นเอี๊ยดเลย ทั้งถ่ายหนัง ทั้งงานทางบริษัทอีก เยอะวะ ไอ้โซโล่มันหยุดคิดเล็กน้อยแล้วหันมาพยักหน้า
“กูไปด้วย”
“เห็นไหมไอ้วิน ขนาดไอ้โซโล่มันยังไปด้วยเลย แล้วทำไมมึงไม่ไปวะ”
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า”ผมยักไหล่อย่างไม่มายด์ไอ้พวกนั้นก็โห่ไม่พอใจใส่ อะไรของพวกมึงวะ ก็ดีแล้วนี่ที่ขาดกูไปไม่งั้นกูจะไปแย่งซีนสาวแล้วพวกมึงจะมาว่ากูไม่ได้นะโว้ย พวกเราห้าคนนั่งดริ้งค์ไปเรื่อยๆ ฟังเพลงพูดคุยเม้าท์แตกตามประสาของผู้ชายนั้นแหละครับ
“เอ่อ ไอ้วินมึงจำน้องแพรวาคณะกูได้เปล่าวะ”
“ใคร”ผมขมวดคิ้วมุ่นมองไอ้ลูกชุบที่มันเกริ่นขึ้นมา แพรวาไหนล่ะ? กูไม่ค่อยจำคนที่ไม่สำคัญ
“ที่เป็นดาวคณะปีนี้ไง น้องเขาสนใจมึงวะ ถ้ามึงสนใจเดี๋ยวกูติดต่อให้”
“หือ ไม่วะ”ผมหยุดคิดเล็กน้อยแล้วตัดสินใจส่ายหน้าปฏิเสธไป ไอ้พวกเพื่อนๆ มันก็หยุดนิ่งกันเลยครับ อะไร? กูทำอะไรผิดวะ? ผมมองหน้าพวกมันอย่างงงๆ
“เห็นไหม!? กูบอกพวกมึงแล้วว่าไอ้ห่าวินเซอร์มันแปลกๆ ไป!”ไอ้ชินโวยวายขึ้นมาเป็นคนแรก ผมหันไปมองมันแล้วขมวดคิ้ว แปลกตรงไหน กูก็แค่เบื่อๆ ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับใคร ไอ้หมอหมูมันรีบยื่นข้อเสนอให้มันตรวจอาการเช็คสมองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เวร มึงปีสองเองนะโว้ย!
“ไม่ต้องเลยไอ้หมอ กูสบายดี”
“สบายเหี้ยมึงสิ! มึงไม่ได้ไปเที่ยวไม่ได้ควงใครนานแล้ว นี่มันผิดปกติสุดๆ เลยนะโว้ย”ไอ้ลูกชุบมันเปิดตรงประเด็นแล้วจ้องผมอย่างจับผิด เหรอวะ ช่วงนี้กูเป็นอย่างนั้นเหรอ ไม่รู้สึกตัวเลยแฮะ มันก็ช่วยไม่ได้นะเพราะช่วงนี้ผมวุ่นวายกับปัญหาของปู่แล้วก็ฮอยฮักนั้นแหละ
“มึงมีแฟนแล้วใช่ไหมไอ้วิน!”
“บอกมาซะดีๆ อย่ามาปิดบังพวกกู!”
“มีหรือไม่มีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกมึงวะ?”ผมตอบกลับอย่างเฉยเมยไอ้พวกนั้นก็โวยวายเสียงดัง เบาๆ หน่อยเถอะ กูอายชาวบ้านเขา ไอ้โซโล่มันนั่งซดเบียร์ไม่ได้สนใจร่วมวงกับไอ้แก๊งเสือกเรื่องชาวบ้าน
“อุ้ย! วินเซอร์~! โซโล่~!”
“...!!!”
ชิบหายแล้ว!!!
พอได้ยินเสียงเรียกนั้นพร้อมกับร่างโปร่งโบกมือเดินเข้ามาหาพวกผมที่นั่งกันมุมร้าน ไอ้โซโล่หน้าซีด ส่วนผมโคตรเซ็งวะ เวร นึกว่าปิดเทอมแล้วจะพ้นตัวอันตรายแบบพี่นิกกี้คนนี้ไปแล้วซะอีก แต่ที่ไหนได้ดันมาเจอที่ร้านเหล้าอีกโว้ย!! ไอ้ชินหัวเราะเยาะเอามันส์เลยครับ
“แหมๆ มากินก็ไม่ชวนพี่เลยวะ”
“ทำไมต้องชวนพี่ด้วยวะ ไม่ได้สนิทกันสักหน่อย”ผมเอ่ยเสียงเย็นตอบกลับ พี่นิกกี้ตัวอันตรายของคณะวิศวะยิ้มรับอย่างไม่ยี่หระแล้วเดินมาวางมือบนพนักเก้าอี้ไอ้โซโล่โน้มตัวเข้ามาใกล้ผม
“ปากเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะวินเซอร์ เพราะอย่างนี้ฉันถึงถูกใจนายเป็นพิเศษ”
“คราวที่แล้วบอกว่าถูกใจไอ้โซโล่ไม่ใช่หรือไง?”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันก็ถูกใจพวกนายสองคนพอๆ กันนั้นแหละ เลือกไม่ถูกเลยว่าจะเอาคนไหนดี”พูดเสร็จแล้วทำสายตาชวนขนลุกส่งมาให้ ทำเอาผมหมดอารมณ์ที่กินเบียร์ต่อ ไอ้โซโล่ทำหน้านิ่งสู้กับสายตาแทะโลมอย่างเปิดเผยนั้น ผมขมวดคิ้วมองรุ่นพี่คนนี้อย่างไม่ชอบใจนัก
พี่นิกกี้แกเป็นเกย์ที่เปิดเผยมาก และก็เป็นประเภทที่น่ากลัวมากครับ ในคณะเนี่ยพี่นิกกี้ดังมากเลยนะ ดังในเรื่องเสียๆ ครับ แกชอบหาเหยื่อไปมอมเหล้าจากนั้นก็พาเหยื่อไปปล้ำ อืม นั้นแหละ ไอ้พวกที่เคยโดนเนี่ยขวัญผวาเมื่อเจอหน้าพี่นิกกี้ แล้วอีเจ๊คนนี้ก็โรคจิตที่พอได้ใครแล้วก็จะใส่เสื้อผ้าให้เขาครบถ้วนน่ะครับแต่มีแค่กางเกงในเท่านั้นที่พี่แกก็ใส่กลับด้านให้ บ่งบอกว่าเสร็จพี่แกแล้วนั้นเอง!
ด้วยเหตุนี้ล่ะมั้ง เด็กวิดวะแมร่งคอแข็งกันทุกคนเลยครับ พี่นิกกี้แกเคยชวนผมกับไอ้โซโล่ไปกินเหล้าเหมือนกันแต่บังเอิญพวกผมมันคอแข็งก็เลยไม่ได้แอ้มซ้ำยังเสียค่าเหล้าฟรีอีกต่างหาก แต่พี่แกก็ไม่เคยย่อท้อ ชอบมาชวนไปกินบ่อยๆ แต่ผมก็มักก็เอาตัวรอดโดยอ้างพี่ไลค์มาเป็นเหตุครับ พี่นิกกี้แกกลัวพี่ไลค์ครับ! เรื่องมันมีอยู่ว่าช่วงปีหนึ่งพี่นิกกี้ก็ไปชวนพี่ไลค์ไปกินเหล้าตามเสต็ปครับ แต่เหตุการณ์มันไม่ได้เป็นไปตามที่พี่นิกกี้หวังน่ะสิ พี่ไลค์แกเมาแล้วอาละวาดครับ พี่นิกกี้เกือบตายนอนโรงบาลตั้งสองอาทิตย์! หลังจากนั้นพี่นิกกี้แกก็เลยกลัวพี่ไลค์จับใจ พี่นิกกี้แกก็เลยไปพูดกับไอ้โซโล่ที่ค่อยข้างเล่นง่ายกว่าผม ไอ้บ้านั้นก็นั่งนิ่งไม่โต้ตอบอะไรสักอย่าง พี่นิกกี้แกก็ได้ใจครับหันมาเล่นกับผมบ้าง
“วินเซอร์ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นควงใครเลย พี่ยังว่างอยู่นะ สนใจไหม?”
“ให้ฟรีก็ไม่เอา”ผมตอบกลับไปอย่างเย็นชา
“แหมมมม! วันนั้นยังทำเอาพี่อ่อนแรง พูดแบบนี้พี่เสียใจนะ”
วันไหนไม่ทราบฟ่ะ!!? ผมนั่งคิ้วกระตุกกับท่าทางสะดีดสะดิ้งของรุ่นพี่ ก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไรตอบกลับเสียงมือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ผมล้วงมือถือขึ้นมาดูแล้วเลิกคิ้ว
ฮอยฮัก?
รอยยิ้มปรากฏจางๆ ขึ้นโดยไม่รู้ตัว อ่า มีอะไรหรือเปล่า ผมเงยหน้ามองไปรอบๆ ที่รู้สึกถึงสายตาจ้องเขม็งมาอย่างแรงกล้า พวกแก๊งเสือกเนี่ยจ้องจับผิดผมกันตาเป็นมัน ส่วนพี่นิกกี้แกก็เหลือบมองผมอย่างสงสัย ผมก็เลยตัดปัญหาเดินออกมาจากโต๊ะนั้นแล้วรับสาย
“มีอะไร?”
[ อยู่ไหน เสียงดัง ]
“กินเหล้ากับเพื่อน”
[ สอบเสร็จหรือยัง? ] เสียงของฮอยฮักถามดังขึ้น ผมก็นั่งลงบนม้านั่งนอกร้านแล้วตอบกลับไป
“เสร็จแล้ว”
[ ทำได้หรือเปล่า? ]
ผมแอบยิ้มขำ เจ้าคนพูดน้อยนั้นเวลาโทรมาทีไรก็จะพยายามพูดนั้นพูดนี้เพื่อเป็นการชวนผมคุยนานๆ แบบนี้เสมอ มันทำให้ผมรู้สึกว่าไอ้การทำแบบนี้ของมันน่ารักสุดๆ ไปเลยล่ะ
“ก็พอได้น่ะนะ แล้วมึงทำอังกฤษได้ไหม?”
[ พอได้ ขอบใจที่ติวให้ ]
“ไม่เป็นไร ก็ถือซะว่าเป็นสิ่งตอบแทนที่ช่วยดูแลห้องให้ล่ะกัน”ก่อนสอบหนึ่งอาทิตย์ได้ล่ะมั้ง ผมติววิชาอังกฤษให้ฮอยฮัก ห๊ะ หลายคนบอกว่าไม่เชื่อ? ให้ตายสิ มันเป็นเรื่องจริงนะครับ ก็แอบสงสัยนิดหน่อย การติวมันค่อนข้างแปลกๆ และผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าหมอนั้นมันใช้เป็นข้ออ้างชัดๆ!
ก็ดูจากที่สอนให้ไม่เคยจะฟังหรือดูเลยสักนิด เอาแต่จ้องหน้าผมเขม็ง กว่าจะติวเสร็จผมแทบแย่แน่ะ ลองให้คนที่คุณชอบมาจ้องคุณใกล้ๆ แทบจะได้ยินเสียงลมหายใจบ้างสิจะเข้าใจว่าผมน่ะลำบากลำบนแค่ไหน นี่มันยั่วกันใช่ไหม ให้ท่ากูอยู่หรือเปล่าเนี่ย!?
“พรุ่งนี้จะให้ไปรับที่บ้านไหม?”
[ ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปหานายเอง ]
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
[ อืม ]
ผมกดตัดสายแล้วยิ้มกับตัวเอง อือฮือ ตื่นเต้นเป็นบ้าเลยวะ ผมกำลังจะไปเที่ยวกับฮอยฮักสองต่อสอง หึๆ บ้านพักจองแล้ว เคลียร์พื้นที่เรียบร้อยแล้ว เฮ้อ อำนาจเม็ดเงินเนี่ยสะดวกสบายจริงๆ เลยนะ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างฟาดหัวข่าวหน้าหนึ่งผมต้องจัดการพื้นที่นั้นให้เป็นส่วนตัวนิดหน่อยน่ะครับ เดินมานั่งที่เหมือนเดิมพร้อมกับเลิกคิ้วรับสายตาแปลกๆ จากพวกเพื่อน
“ไอ้วิน มึงมีแฟนใช่ไหมมมมม!!!?”
“พวกมึงเมาแล้วเหรอไง?”ผมตอบกลับไปด้วยท่าทางเรียบเฉย
“บอกพวกกูมานะโว้ย! เดี๋ยวนี้หัดซุกสาวน่ะมึง”
“ซุกอะไร ไม่มี”
หนุ่มต่างหาก เหอะๆ!
“เออ อย่าให้พวกกูรู้ล่ะกัน!”
ก็ไม่อยากให้พวกมึงรู้เท่าไรหรอกวะ มองพวกเพื่อนๆ ที่มันเป็นเอามาก จะอะไรกับกูนักวะ แฟนพวกมึงกูก็ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวด้วยแล้วทำไมพวกมึงชอบมายุ่งกับกูจัง! เริ่มจะหงุดหงิดก็จับแก้วเบียร์มาจิบ จินตนาการทริปในวันพรุ่งนี้ อ่า ผมเตรียมพร้อมไว้ทุกอย่างแล้ว เซอร์ไพรส์แบบคอมโบเซ็ตไปเลย อยากรู้จังว่าฮอยฮักจะมีปฏิกิริยายังไงกับมัน โดยเฉพาะไอ้ที่ผมซุ่มซ้อมเป็นเวลาสองอาทิตย์ เฮ้อ ตื่นเต้นจังเลยน่า
“นั้นไง!! มึงต้องมีแน่ๆ ไอ้วิน!”
“...” กูล่ะหน่ายกับพวกมึงจริงๆ!
“เหนื่อยหรือเปล่าฮัก?”ผมหันมาถามคนที่เดินอยู่ข้างๆ อย่างเป็นห่วง นั่งเครื่องมาต่อด้วยลงเรืออีกสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงเกาะที่หมายแล้วยังต้องขึ้นรถมาที่พักอีกสามสิบนาที นี่ก็ถึงที่พักแล้วล่ะครับ รีสอร์ทเป็นหลักที่อยู่ไกลจากบริเวณผู้คน ค่อนข้างเป็นส่วนตัวสูง ฮักเงยหน้ามองผมแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“นายยยย~ พวกผมต่างหากที่เหนื่อยน่ะ! ลูกพี่เขาไม่เหนื่อยหรอก”เสียงตะโกนดังมาจากข้างหลัง ผมหันไปมองมันด้วยสายตาว่างเปล่า กูให้พวกมึงมาด้วยก็ดีแค่ไหนแล้วไอ้รีเบคโก้! ผมยิ้มเยาะให้กับมันแล้วโอบไหล่ฮักเดินนำเข้าบ้านพักไปหลิ่วๆ ปล่อยให้ไอ้รีเบคโก้กับไอ้อับดัลหิ้วกระเป๋าข้าวของตามมา แหม มีลูกน้องก็ต้องใช้ให้คุ้มหน่อยล่ะครับ
เดินเข้ามาในบ้านพักเจ้าสองคนนั้นก็จัดการวางกระเป๋าสัมภาระของผมวางแล้วบ่นกระปอดกระแปด ผมยืนกอดอกมองพวกมันปล่อยให้ฮอยฮักเดินสำรวจบ้านพักตามลำพัง พอฮอยฮักหายตัวไปข้างในผมก็พูดกับพวกมันสองคน
“เอาล่ะพวกมึงไปพักได้ อย่าลืมไปจัดการเรื่องที่กูสั่งไว้ล่ะ”
“คร้าบบบ~!!!”พวกมันทั้งสองยืนตรงแล้วยกมือแตะปลายคิ้วรับคำสั่งแล้วยกกระเป๋าเดินโบกไม้โบกมือออกไปอย่างกระตือรือร้น ผมมองกระเป๋าในมือของไอ้อับดัลแล้วยิ้ม เอาล่ะ กระเป๋านั้นผมก็กำจัดออกไปได้แล้ว มองกระเป๋าที่วางบนพื้นแล้วยกพวกมันมาจัดเก็บ
“เป็นไง ถูกใจไหม?”ผมเดินหาฮอยฮักเข้ามาข้างใน เห็นเขากำลังยืนจ้องเตียงในห้องนอนเขม็ง อ่า มันมีห้องนอนเดียวครับแถมเป็นเตียงคู่แบบพิเศษด้วย แฮะๆ มันดูมีเจตนาชัดเจนสุดๆ เลยวะ ฮอยฮักหันมามองผมด้วยสายตารู้ทันผมก็ได้แต่ยิ้มรับ
“ก็ดี”ฮอยฮักตอบกลับมาแล้วเดินผ่านผมไปเปิดประตูระเบียง ผมหันไปมองตามแล้วถอนหายใจเล็กน้อย ยังดีที่ไม่โวยเรื่องเตียงนอน ฮอยฮักก็คงจะรู้ตัวอยู่แล้วล่ะมั้ง ผมมองด้านหลังของร่างสูงโปร่งแล้วมองห้องโทนสีแดงเร่าร้อนนี้มองเตียงนอนแล้วยิ้ม ตกแต่งได้ดีเยี่ยม สมกับไอ้รีเบคโก้เป็นคนเลือกจริงๆ ผมเดินออกมาจากห้องมาที่ระเบียงทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้มองออกไปที่ทะเล ตอนนี้ก็ค่ำมองเห็นแสงไฟดวงเล็กๆ จากทะเลสีมืด
“หิวไหม?”
“ไม่ เหนื่อยอยากพัก”
“งั้นนายไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน มีอะไรหรือเปล่า?”ผมถามออกไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองผมอย่างแปลกใจ ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปจับไหล่ของฮักแต่หมอนั้นกลับสะดุ้งแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ผมมองตามฮักที่รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างแปลกใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ อ่าฮะ ฮอยฮักกำลังตื่นเต้นใช่ไหม หึๆ
ผมหันมาชมบรรยากาศต่อ นั่งอยู่นาน เสียงประตูระเบียงก็ถูกเลื่อนเปิดออก ฮักอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำโผล่ออกมา
“กระเป๋าเสื้อผ้าฉันล่ะ?”
“หือ? ตรงนั้นไม่มีเหรอ?”ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้มาหากระเป๋าของฮักแต่มันก็ไม่เจอ ผมถอนหายใจแล้วหันมามองฮอยฮัก
“เดี๋ยวฉันจะโทรหาเบคโก้บางทีพวกนั้นอาจจะเห็น”ผมเดินมาหยิบมือถือแล้วกดไปหาไอ้รีเบคโก้ ไม่นานผมก็หันมาส่ายหน้าอย่างจนใจ ฮอยฮักขมวดคิ้วทำหน้าครุ่นคิด ผมก็เดินมายกกระเป๋าของตัวเองแล้วหิ้วส่งไปให้ฮัก
“นายใช้เสื้อผ้าในกระเป๋านี้ก่อนล่ะกัน”
“...”ฮอยฮักมองผมที่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วถอนหายใจเฮือก ฮักจับกระเป๋าจากมือผมแล้วเปิดค้นหาชุดเพื่อเปลี่ยน สีหน้านิ่งๆ นั้นเปลี่ยนเล็กน้อยผมแอบยิ้ม ในที่สุดคอเล็คชั่นที่สะสมไว้ก็ได้ใช้สักที!
“นายนี่มัน...”ฮอยฮักจนใจกับผมถึงขนาดไม่รู้จะด่าอะไรดี ผมยิ้มร่าอย่างเป็นสุข มาเที่ยวทั้งทีเรื่องอะไรที่ผมจะให้ฮักอยู่ในสภาพจืดๆ แบบนี้กันล่ะ! หลังจากสั่งการให้ฮอยฮักใส่ชุดตามที่ผมต้องการแล้วผมก็ไปอาบน้ำบ้าง อาบเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำ หันมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นเงาของฮอยฮัก ไปไหนวะ?
ใส่เสื้อผ้าเสร็จผมก็ออกเดินหาฮอยฮักจนมาเห็นร่างสูงโปร่งยืนนิ่งรับลมทะเลอยู่หาดทราย ผมค่อยๆ เดินไปหาแล้วสวมกอดอีกฝ่ายจากด้านหลังไม่ทันให้ตั้งตัว และฮอยฮักก็มัวแต่อยู่ในความคิดของตัวเองก็เลยไม่รู้ตัวจนผมหอมแก้มเขาไปหลายฟอดแล้วนั้นแหละ ฮอยฮักดิ้นเล็กน้อยก่อนจะหันมามองผมถึงได้หยุด ผมยิ้มแล้วก้มหน้าประทับริมฝีปากเบาๆ บนปลายจมูกของฮัก
“คิดอะไรอยู่?”
“เปล่า ไม่ได้คิดอะไร”
“แน่เหรอออ~”ผมลากเสียงยาวล้อเลียน ถ้าไม่คิดแล้วจะโดนกอดแบบนี้ได้เหรอ ปกติก็ระวังตัวแจมแน่ะ ฮอยฮักไม่ตอบอะไรแกะมือผมแล้วเดินออกไป ผมถอนหายใจเล็กน้อยกับอาการกลัวจนตัวสั่น ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนอย่างหมอนั้นก็กลัวกับเขาด้วยเหมือนกันแฮะ ผมมองตามหลังของฮักแล้วตัดสินใจเดินตามไป เสียงคลื่นสาดกระทบฝั่งท่ามกลางความเงียบงันที่ไม่มีใครเอ่ยทำลายมันก่อน
“นายกลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“...”ฮอยฮักเงียบไม่ตอบอะไร เขาเดินมาหยุดที่ม้านั่งริมหาดแล้วนั่งลงไป ผมก็เดินมานั่งตัวข้างๆ เขา ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ ผมมองหน้านิ่งๆ นั้นแล้วถอนหายใจเอนตัวนอนไปกับม้านั่งรับลมเย็นๆ จากทะเล นิ้วเคาะกับพนักแขนเป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ตอนนี้ ผมเคาะนิ้วไปเรื่อยๆ แล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเปล่งเสียงร้องเพลงคลอเบาๆ
เธอคงไม่รู้ความรู้สึกของฉัน แม้บางครั้งมันจะดูไม่ชัดเจน
ฉันยังคงคิดมาก มัวลังเล ไม่กล้า จับมือที่ยื่นมาหา
เธอจะรู้ไหมว่าตัวฉันก็กลัวเหมือนกัน ตัวฉันนั้นไม่กล้าจะตกหลุมรักใคร
อย่าเพิ่งเข้ามาใกล้เกินกว่านี้ ฉันกลัวจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
แค่การโอบกอดใครสักคน ไม่เคยรู้เลยว่าต้องใช้ความกล้ามากมายขนาดนี้
ตัวฉันนี้ไม่กล้าจะตกหลุมรัก กลัวสักวันมันจะทนไม่ไหว
เธอเคยกลัวแบบฉันบ้างหรือเปล่า ฉันไม่รู้ว่าทำไมต้องกลัวโดนทอดทิ้ง
บอกได้ไหมว่าควรต้องทำเช่นไร เพื่อให้ใจดวงนี้เลิกกลัวสักที
ผมเงียบแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ฮอยฮักจะเป็นยังไงผมไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมอายสุดๆ! ร้องอะไรไปฟ่ะนั้น!!? หว่า อยากจะเอาหัวดำน้ำทะเลตายๆ ไปซะจริงๆ ผมเดินมาเรื่อยๆ แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าสีมืด คนเรามักจะกลัวในสิ่งที่ต้องการมากที่สุด ผมเห็นด้วยกับคำนี้ หากต้องการความรักคุณก็จะกลัวมัน ผมไม่รู้ว่าฮอยฮักกลัวอะไร เดินอยู่ริมหาดอยู่นานผมก็กลับมาที่บ้านพัก ล้างเนื้อล้างตัวเดินเข้ามาที่ห้องนอนเห็นฮอยฮักนอนอยู่อีกฝั่งของเตียง
สงสัยจะเหนื่อยจากการเดินทางเลยนอนหลับไปล่ะมั้งครับ ผมรู้สึกเหนียวตัวก็เลยอาบน้ำอีกรอบเปลี่ยนเป็นชุดนอนผมเดินมานั่งบนเตียงแล้วล้มตัวลงนอนอีกด้าน บรรยากาศเหมือนคู่รักที่เพิ่งทะเลาะกันเลยแฮะ นอนหันหลังห่างกันลิบโลก ฮอยฮักกลัวผมทำอะไรเขาขนาดนั้นเลยเหรอวะ? ผมลืมตาครุ่นคิดเรื่องของคนนอนข้างๆ เนี่ยแหละครับจนกระทั่งได้ยินเสียงขยับตัวแล้วรู้สึกถึงน้ำหนักตัวของอีกฝ่ายนอนทับลงมาที่ตัวผม
“จริงอย่างที่นายว่า ฉันกลัวจริงๆ นั้นแหละ”
“กลัวว่าถ้าหากนายได้สิ่งที่ต้องการ หลังจากนั้นฉันอาจจะถูกเฉดหัวทิ้งก็ได้”
“...”คิดแบบนั้นงั้นเหรอเนี่ย? อืม บางทีมันอาจจะเป็นเพราะภาพพจน์ที่ผ่านๆ มาล่ะมั้งที่ทำให้หมอนี้คิดแบบนี้ มันก็ไม่แปลกหรอกเพราะที่ผ่านๆ มาผมก็เอาแต่ฟันแล้วทิ้งนี่หว่า ฮอยฮักเงียบผมก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
“วินเซอร์”เสียงร้องแผ่วเบา สัมผัสกอดทำเอาผมตัวแข็งทื่อ
“รักฉันสิ”“นายกำลังยั่วให้ฉันสติแตกสินะ?”ผมพลิกตัวขึ้นมาคร่อมอีกฝ่าย มองใบหน้านิ่งนั้นเขม็ง ฮอยฮักยิ้มที่มุมปากตอบกลับ
“แล้วมันได้ผลได้ไหม?”
“หึ ไม่น่าถาม”
มายั่วมากๆ เดี๋ยวนายจะไม่มีแรงแม้แต่จะร้องครางฮอยฮัก!TBC.ตายไปเลยยยยย~!!! ไม่สบาย เป็นหวัดน้ำมูกไหล ปวดเฮดที่สุด!!
มาเป็นอะไรตอนที่มีงานรุมขนาดนี้เนี่ย อาทิตย์หน้าก็สอบ เฮ้อ
ไม่มีเวลาเลย แทนที่จะพักก็มาปั่นนิยายแทน กลัวจะหายไปนาน
ถ้าไม่ปั่นตอนนี้มันก็ไม่มีเวลาแล้วจริงๆ ใครมาเป็นฉัน
ไม่เข้าใจความลำบากนี้หรอก T T หึ!
เอาล่ะ บ่นระบายไปพอสังเขปก็มาวกถึงเนื้อเรื่องกันบ้าง
ถึงไหนแล้วเนี่ย อ้อ วินเซอร์~!! เจอแบบนี้ไปใครจะทนไหว
เฮ้อ ในที่สุดก็... อ่านะ ถึงเวลาแล้วสินะ หึๆ แต่ก็เจอมารผจญ
คงจะมาต่อตอนต่อไปนานอยู่น่ะเนี่ย อั๊ยยะ!! ทรมานคนอ่านน่ะเนี่ย 555
หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<< (อ่าน 1483324 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก