อีกนิดเดียว...อ๊ะ ได้ล่ะ!
ผมปล่อยมือจากเจ้าสวีตที่ตอนนี้นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาเชียว ไอ้หมานี่มันทำไมนิ่งผิดปกติจังวะ ตั้งแต่ซื้อมาผมยังไม่เห็นมันจะเห่าหรือทำอะไรนอกจากนอนเลยน่ะครับ เขาว่าปอมมันเห่าเสียงดังแล้วก็ชอบวิ่งไม่ใช่หรือไงวะ ทำไมเจ้าสวีตมันถึงเอาแต่นั่งๆ นอนๆ งี้ล่ะ แต่เอาเถอะ ผมมองเจ้าสวีตที่ล้มตัวลงนอนอีกครั้งเมื่อผมผูกโบว์สีแดงที่คอของมันเสร็จ ไอ้หมานี่มันขี้เกียจจริงโว้ย ผมปล่อยให้มันนอนต่อไปแล้วมารับโทรศัพท์ประจำห้องที่มันดังขึ้น
“ครับ?”
“ได้แล้วงั้นเหรอครับ? ครับๆ เดี๋ยวผมจะลงไปเอา โอเค ขอบคุณครับ”ผมวางหูโทรศัพท์ไปแล้วลุกขึ้นจากโซฟา เจ้าสวีตก็แหงนหน้ามองผมรีบยืนขึ้นทันที แกอยู่ห้องเนี่ยแหละ ไม่ต้องไปด้วยหรอก ผมตบมือบนหัวของมันเบาๆ แล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อไปเอาของที่สั่งเอาไว้
“ขอบคุณครับ”
เมื่อได้ของผมก็รีบขึ้นมาที่ห้อง เหลือเวลาอีกตั้งหนึ่งชั่วโมงจะทำอะไรดีนะ? เดินออกมาจากลิฟต์แล้วเลี้ยวเดินไปที่ห้องของตัวเองก่อนจะหยุดเดินเมื่อเห็นใครบางคนนั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้อง ผมแปลกใจนิดหน่อยนี่มันเร็วกว่าเวลาที่นัดกันตั้งหนึ่งชั่วโมงแน่ะ ผมสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วลุกขึ้นยืน
“ไหนนายบอกว่าจะมาตอนบ่าย?”
“งานเสร็จเร็วน่ะ”
แสดงว่าเลิกงานแล้วตรงมาหาผมทันทีเลยสินะ แหม่ มันน่าดีใจนัก! ผมใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้าไป ฮักก็เดินตามผมเข้ามาก่อนจะหันไปปิดประตู
“นายกินข้าวมาหรือยังล่ะ?”
“ยัง”
“ฉันกำลังจะทำมื้อเที่ยงพอดีเลยนายก็มากินด้วยกันสิ อ๊ะ จริงด้วย เมื่อวานนี้พ่อเพิ่งให้องุ่นรูบี้โรมันส์กับเนื้อโกเบมา งั้นเราเปลี่ยนมา..”ผมพูดไปเดินไปจนถึงหน้าตู้เย็นเปิดออกมาก็เห็นองุ่นรูบี้โรมันส์กับเนื้อโกเบที่พ่อเอามายัดเหยียดให้เมื่อวานนี้ ย่างเนื้อหรือทำเป็นสเต็กดี?
“วินเซอร์”
ผมหยุดพูดแล้วหันไปมองฮอยฮักที่เรียกผม หมอนั้นมองผมเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ผมปิดตู้เย็นแล้วหันมายิ้มให้กับเจ้าเด็กที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ทำงานหนักขนาดนั้นก็คงจะเหนื่อยสินะ เอาล่ะ ไม่ต้องอายหรอกที่รักโผเข้ามาสู่อ้อมกอดของดาร์ลิ้งคนนี้ได้เลย! ผมเดินเข้าไปคว้าฮักเข้ามากอดไว้อย่างนุ่มนวล
“ทำงานเหนื่อยใช่ไหม ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะทำให้นายหายเหนื่อยเอง”
“ขอบใจนะ ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงนายมากเลยล่ะ”
“หึๆ มากขนาดไหนกันหนอ? มากเท่าที่ฉันคิดถึงนายหรือเปล่า?”
“พูดเป็นเล่นต้องมากกว่าอยู่แล้ว”
“ไม่เชื่อหรอก~ อย่างนี้มันต้องพิสูจน์”ผมหัวเราะเบาๆ แล้วค่อยๆ ผละตัวออกมาจากฮัก หยิบแว่นที่เกะกะนั้นออกไปจากหน้าของฮักแล้วก้มหน้าจรดริมฝีปากลง ไม่ได้จูบมานานแล้วคิดถึงจริงๆ น่า
เอ๋ง เอ๋ง เอ๋ง!!
“โอ๊ะ เสียงอะไรน่ะ?”ฮักหันหน้าไปมองหาเจ้าเสียงแปลกๆ ที่ดังขึ้น ผมเนี่ยหยุดชะงักอย่างไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แม่ม ยังไม่ได้จูบเลยวะ ไอ้สวีตมาเห่าอะไรตอนนี้ฟะ เห่าตอนไหนไม่เห่านะมึง! ผมยืนตัวเกาหัวแกรกๆ
“นั้นสิ เสียงอะไร?”ทำตัวมึนๆ ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ฮักหันมามองผมเล็กน้อย
“เสียงเหมือนลูกหมาเลยนะ”
“งั้นเหรอ เสียงมันมาจากแถวโซฟานั่งเล่นนะ”
ผมเริ่มเดินนำมาก่อน ฮักก็เดินตามมาอย่างสงสัย ผมเหลือบมองเห็นเจ้าสวีตนั่งอยู่ที่เดิมบนโต๊ะแถมมันยังนั่งตัวตรงนิ่งหยั่งกับตุ๊กตาแน่ะ ผมหยุดเดินให้ฮักไปก่อน หมอนั้นเดินผ่านผมไปแล้วหันมองไปทั่ว รู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้แฮะ อ่า! อีกนิดเดียวก้มลงมองบนโต๊ะสิฮัก! ผมเชียร์ฮักอยู่ด้านหลังของเขา ฮักก้มหน้ามองบนโต๊ะก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูง ใช่แล้ว! นั้นแหละฮัก!!
“...ไม่เห็นมีตัวอะไรเลยนี่”
ฮักมองอยู่สักพักแล้วเงยหน้าหันมาพูดกับผมด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ผมเนี่ยยิ้มเก้อทันที ฮักกก! นายเห็นแบบเต็มๆ ตาเลยล่ะเมื่อกี้นี้ อะไรกันวะ หรือว่าฮักจะเข้าใจว่าเจ้าสวีตน้อยเป็นตุ๊กตาไป? ผมเหลือบมองสวีตเล็กน้อย มองผ่านๆ นึกว่าก้อนสำลีเลย อย่านิ่งเด้สวีต! ทำอะไรสักอย่างสิ เห่าก็ได้ เอ้า!
“ลองหาดีๆ สิ เมื่อกี้นี้นายก็ได้ยินเสียงเห่าแปลกๆ ใช่ไหมล่ะ?”
“อ้อ ขอโทษที เมื่อกี้นี้น่ะเป็นเสียงเตือนข้อความเข้าของฉันเองน่ะ”
ฮักเดินมาที่โซฟาแล้วนั่งลงเปิดกระเป๋าหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมากดดู ผมเอ๋อแดกทันที อะไรนะ!? เมื่อกี้นี้ไม่ใช่เสียงเห่าของสวีตแต่เป็นเสียงข้อความมือถือ? ผมมองฮักที่ยังกดมือถือของตัวเองแล้วผมก็หันไปมองเจ้าสวีต เฮ้ย! นั่งเงียบอยู่ได้ไอ้หมานี่ มึงเป็นหมานะโว้ยเห่าสิ วิ่งก็ได้ ทำอะไรก็ได้ ขยับตัวให้ฮักดูหน่อยสิฟะ!
ฮักเก็บมือถือใส่กระเป๋าของตัวเองแล้วหันหน้าไปมองบนโต๊ะอีกครั้ง ไอ้เจ้าสวีตนั้นก็กะพริบตาปริบๆ มองฮักอย่างสนใจใคร่รู้ โอ้เยส! เห็นแล้วใช่ไหม เห็นแล้วสินะ! ผมก็เตรียมเก๊กบทบาทที่เตรียมไว้เป็นอย่างดี เดี๋ยวฮักก็ร้องกรี๊ดแล้วเข้ามากอดผมไว้อย่างดีใจแน่ๆ หึๆ
“โอ๊ะ จริงสิ นายกำลังจะทำอะไรกินเหรอ?”
ฮักเงยหน้าขึ้นมาถามผมโดยไม่ได้นำพาไอ้ก้อนสำลีที่กะพริบตาได้นั้นเลย ผมแทบอยากจะจับเจ้าสวีตโยนใส่ฮักให้มันรู้แล้วรู้รอด อะไรกันเนี่ย ฮักนายมันตาถั่วได้ใจจริงๆ วะ นายไม่แปลกใจกับไอ้ก้อนสำลีที่กะพริบตาปริบๆ นั้นเลยเหรอ!? ฮักนายจะไม่ใส่ใจรอบข้างเกินไปแล้ว!!
“วินเซอร์ นายดูสูงขึ้นหรือเปล่า?”
“อ๊ะ งั้นเหรอ?”
“ดูคล้ำขึ้นด้วยนะ”
ก็ดีใจนะที่นายใส่ใจรายละเอียดของฉันขนาดนี้แต่นายช่วยใส่ใจไอ้สวีตมันหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะ พรีสสส!! ฮักลุกขึ้นยืนพร้อมๆ กับเจ้าสวีตมันลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาผมมันหยุดอยู่ตรงขอบโต๊ะพอฮักหันไปมองเจ้าบ้านั้นก็นั่งลงส่งสายตาแบบหมาๆ ให้ผม
“เดี๋ยวฉันทำมื้อเที่ยงให้นะ นายนั่งรอก่อนล่ะกัน”
เวร ฮักไม่เห็นตอนที่มันเดินก็เลยไม่เอะใจสินะ แต่ไม่สงสัยหรือไงว่าทำไมไอ้ก้อนสำลีนั้นมันเปลี่ยนที่ได้เองน่ะ หรือว่าไม่สังเกตเลยฟะ? ฮักเดินเข้าครัวไปปล่อยผมกับไอ้สวีตมองหน้ากันตามลำพัง
เอ๋ง เอ๋ง เอ๋ง!!
ไอ้สวีตมันเห่าแล้วแลบลิ้นแฮะๆ ใส่ผม เอ่อ ทีตอนนี้มึงกลับเห่านะไอ้หมา ผมถอนหายใจเฮือกแล้วเดินมานั่งบนโซฟาจับเจ้าสวีตที่ดูกระตือรือร้นอยากจะเล่นมาถือไว้ มันก็รีบเลียมือของผมทันที อ้าวๆ มึงนี่อ้อนผิดคนแล้วเฟ้ย ผมล่ะหนักใจกับเจ้าหมาน้อยตัวนี้จริงๆ ผมเอนตัวนอนลงแล้ววางเจ้าสวีตไว้บนอก อืม ดูเหมือนฮักจะไม่เป็นไรแล้วล่ะมั้ง สีหน้าก็ดีขึ้นมากจากตอนที่เจอกันในกองถ่าย สงสัยผมจะเป็นห่วงเขามากเกินไป
“อืม...”
แล้วจะให้ฮักเห็นเจ้าสวีตยังไงล่ะเนี่ย?
“วินเซอร์ จะทำเนื้อย่างหรือทำสเต็กดี?”
“ทำเนื้อย่างดีไหม มีเตาเนื้อย่างด้วยนะ”
ผมเงยหน้ามองฮักจะโผล่หน้ามาเหนือพนักโซฟาแล้วตอบออกไป ฮักมองผมนิ่งจากนั้นก็พยักหน้ารับแล้วหายตัวไปอีกครั้ง หือ? เหมือนเมื่อกี้เหลือบมองเจ้าสวีตด้วยแฮะ ผมก้มมองเจ้าสวีตที่นอนหมอบบนท้องของผม เห? ฮักเห็นเจ้านี่แล้วแน่ๆ แต่ว่าทำไมเขาดูไม่สนใจเลยล่ะ? หรือว่าไม่ชอบงั้นเหรอ? ผมจับเจ้าสวีตแล้วลุกขึ้นยืน วางเจ้าสวีตไว้บนไหล่แล้วรีบเดินเข้ามาในห้องครัว
“ฮัก~! นายไม่ชอบสวีตเหรอ!?”
“สวีต?”ฮักหันมามองผมอย่างงงๆ
“ไอ้หมานี่ไง!”
“น่ารักดี”ฮักพยักหน้ารับแล้วพูดออกมาแบบขอไปทีก่อนจะหันกลับไปเตรียมของทำเนื้อย่างต่อ ผมยืนเคว้งเหมือนเสียศูนย์ความมั่นใจไปทั้งหมด ง่ะ ไม่สนใจอย่างที่ผมคิดไว้เลยแฮะ นี่มันอะไรกันวะ? ผมจับเจ้าสวีตปล่อยลงพื้นแล้วเลื่อนเก้าอี้ทิ้งตัวลงนั่งอย่างโมโห มองฮอยฮักเตรียมแล่เนื้อเป็นแผ่นบางๆ เพื่อจะได้ย่าง ฮักไม่ชอบไอ้สวีตงั้นเหรอ!?
“ดูเหมือนมันจะหิวนะ”ฮักยกถาดผักมาวางบนโต๊ะแล้วพูดขึ้นขณะที่ก้มหน้ามองเจ้าสวีตที่วิ่งไปรอบๆ เท้าของผม ผมมองเจ้าสวีตแล้วสะบัดหน้าหันไปมองทางอื่น เหอะ ไอ้ตัวไร้ประโยชน์เอ๊ย ไม่ต้องมาอ้อนแดกนมเลยมึง! ผมทำหน้าบึ้งไม่สนใจเจ้าหมาที่เริ่มโวยวายขอนม ไปไกลๆ เลยมึง!
“นายน่าจะดูแลมันให้ดีๆ หน่อยนะ”
ฮอยฮักพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนเดิมจากนั้นก็ก้มลงไปอุ้มเจ้าสวีตที่ดิ้นต่อต้านฮักสุดแรงเกิดพอฮักวางมันไว้บนโต๊ะไอ้หมานั้นก็วิ่งสุดชีพมาที่ผม อะไรของมึงเนี่ย ชอบกูนาดนั้นเลย? ผมมองไอ้สวีตอย่างแปลกใจ เจ้าของมึงน่ะไม่ใช่กูเฟ้ย ใช้นิ้วดีดไอ้สวีตไปทีหนึ่งไอ้หมาตอแหลก็ทำเป็นร้องอิ๋งๆ
“วินเซอร์! นายทำอะไรน่ะ?”
“ในเมื่อมันไม่มีประโยชน์ฉันก็ไม่สนใจมันหรอก”
“แล้วนายเอามันมาทำไม?”
ฮักถอนหายใจแล้วอุ้มเจ้าสวีตขึ้นมา เขาหันมาถามผมอย่างไม่เข้าใจ เหอะ ก็เอามาให้นายน่ะสิแต่นายดันไม่สนใจมันเอง ช่วยไม่ได้อะไรที่ไม่มีประโยชน์ผมก็ไม่เก็บมันไว้รกสายตาหรอก! ดูสายตาที่มองผมเข้าเซ่ จะหาว่าผมใจร้ายที่แกล้งไอ้หมานี่งั้นเหรอ? เหอะ! ผมหลบสายตาไปอย่างไม่สบอารมณ์
“ก็ซื้อมาให้นายไง เจ้าบ้า!”
“ซื้อให้ฉัน?”
“ก็ใช่น่ะเซ่”
“ทำไม?”
ผมค่อยๆ หันหน้าไปมองฮอยฮัก เจ้าหมอนี่ก็ยังทำหน้าไม่เข้าใจจ้องผมด้วยดวงตาแป๋ว ฉลาดมากแต่บางเรื่องก็ไม่เข้าใจเอาซะเลย ผมถอดใจปลงกับส่วนนี้ ฮอยฮักมองผมอย่างงุนงงทำให้ผมรู้สึกขำตัวเอง เพิ่งจะเจอเจ้าคนที่เหนือจากความคาดหมายเอาไว้ขนาดนี้แหละนะ เล่นซะผมไปต่อไม่เป็นเลย ผมค่อยๆ ยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ
“เราไม่ค่อยได้เจอกันเพราะฉะนั้นฉันจะให้นายคิดซะว่าเจ้านั้นเป็นตัวแทนของฉันล่ะกัน”ผมยิ้มตาหยีบอกเหตุผลไปแบบแถ อันที่จริงก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้ไว้หรอกนะแต่จู่ๆ มันก็ผุดขึ้นมาในหัวของผมเมื่อกี้นี้เอง ฮอยฮักมองผมนิ่งแล้วหันไปมองเจ้าสวีตในมือ
“ตัวแทนของนาย?”
“ใช่ ดูแลมันดีๆ ล่ะ”
“ตัวแทนของนายมันน่ารักเกินตัวจริงอยู่นะ”
“...ฮัก เรื่องนั้นไม่ต้องไปใส่ใจมันได้ไหม?”
ผมล่ะหมดแรงกับคนๆ นี้จริงๆ นะครับ! ทั้งอยากหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมๆ กัน ให้ตายเถอะ! เจ้าบ้าเนี่ยมันเป็นคนยังไงกันฟะ!? อุตส่าห์คิดว่าจะดีใจแล้วโผเข้ามากอดผมเลยแท้ๆ แต่เนี่ยไม่เห็นเหมือนที่คิดไว้เลยสักนิดแถมยังไปพูดเรื่องบ้าบออะไรกับความน่ารักของมันกับผมล่ะเนี่ย ฮักช่างเป็นคนที่คาดเดาไม่ได้เลยจริงๆ ผมขอยอมแพ้!
“มันชื่อว่าสวีตเหรอ?”
“สวีตฮาร์ต!”
“สวีตฮาร์ตเหรอ น่ารักจัง”ฮอยฮักยกเจ้าสวีตขึ้นมาสูงระดับหน้าแล้วมองมันนิ่งๆ เจ้าสวีตฮาร์ตก็ดิ้นทำเหมือนกลัวฮักซะเต็มประดา จากนั้นฮักก็เรียกมันแล้วยิ้มกว้างเชียว อ่า นายต่างหากล่ะที่น่ารักน่ะ! ดีจริงๆ ที่ผมตัดสินใจซื้อไอ้หมานี่มาได้เห็นรอยยิ้มล้านดอลล่าร์ก็พอใจแล้วล่ะครับ ผมมองฮักกอดฟัดเจ้าตัวเล็กอย่างอิจฉา เอ่อ...แล้วคนซื้อให้ล่ะ จะไม่ให้รางวัลหน่อยเหรอ?
“วินเซอร์ขอบคุณนะ”
“อ่า ไม่เป็นไรหรอก นายชอบก็พอแล้ว”
“อืม แล้วก็ขอโทษนะ”
“หา? ขอโทษเรื่องอะไร?”ผมมองฮอยฮักอย่างงุนงง จู่ๆ ก็มาขอโทษ ขอโทษเรื่องอะไรกันฟะ? ฮอยฮักเม้มปากตัวสั่นๆ แล้วทำหน้าเหมือนจะยิ้ม
“จริงๆ แล้วฉันเห็นสวีตตั้งแต่แรกแล้วน่ะ”
“...”ผมใบ้แดกอีกรอบ ตกลงที่ทำเป็นเซ่อเนี่ยเพราะจริงๆ แล้วอยากจะแกล้งกูงั้นเหรอ? โธ่เอ๊ย!! จริงๆ แล้วฮอยฮักไม่ได้โง่หรอกครับพี่ลอนดอน หมอนี่มันแค่เจ้าบ้าที่ชอบเล่นสนุกเท่านั้นแหละ!
“วินเซอร์ อาหารของเจ้าสวีตล่ะ?”
“อยู่ในถุงบนตู้เก็บของด้านบนนั้นแหละ”
“สวีต หิวแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวจะชงนมให้นะ”
“...” ผมนั่งกอดอกมองฮอยฮักที่ชงนมให้ลูกหมา เจ้าสวีตพอเห็นของกินเนี่ยตาวาวเชียว จากที่ดิ้นหนีก็กลายเป็นออดอ้อนออเซาะ เหอะ ไอ้หมาสตอเบอรี่เอ๊ย! หมั่นไส้หมาวะ
“เบาะนอนล่ะวินเซอร์?”
“อยู่ในห้องนอน”
หลังจากนั้นฮอยฮักก็เอาแต่เล่นกับเจ้าสวีต เอ่อ แล้วเนื้อย่างตูล่ะเฮ้ย! ผมมองฮอยฮักที่เดินไปเดินมาโดยมีเจ้าหมาสวีตวิ่งตามตัวดิกๆ ไปมา ดูท่ามันจะติดเจ้าของคนใหม่แล้วล่ะ เออดี! ผมก็รำคาญมันเหมือนกันแหละน่า ไปติดคนอื่นนั้นแหละดีแล้ว ผมนั่งรอแล้วรออีก นานเกินไปล่ะ เนื้อย่างล่ะฮักกก!? นี่เขาเรียกว่าถูกลืมใช่ไหมเนี่ย? ผมลุกขึ้นเดินมาเปิดประตูห้องนอน เห็นฮอยฮักนั่งดูหมากินนม
“ฮัก! เนื้อย่างล่ะ!?”
“นายรอไปเงียบๆ ก่อนเถอะ”
ไม่ได้รางวัลตอบแทนแถมยังโดนเมินอีกกู!
ผมเดินมาล้มตัวนอนลงบนเตียงมองหนึ่งคนกับหนึ่งตัวเล่นกันสนุกเชียว ผมมองไปนานเข้าก็เริ่มเบ้หน้า แม่ง ไอ้สวีตมันมาแย่งเวลากูชัดๆ เลยวะ ผมตะแคงตัวพลิกมาคว้าหมอนข้างแล้วกอดเอาไว้ เมินกูนานๆ เดี๋ยวมีงอน เหอะ ฮอยฮักเล่นกับเจ้าสวีตต่อ ผมก็มองเขาเล่นกับหมาไปเงียบๆ มื้อเที่ยงกูจะกลายเป็นมื้อเย็นก็ทีนี้แหละมึงเอ๊ย ไม่ยอมปล่อยเลยนะ นอนดูไปจนเคลิ้มหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ครับ พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกหนักแขนเหมือนมีอะไรมาทับมันไว้ เหลือบไปมองก็คนทั้งคนทั้งหมานอนอุตุอยู่ข้างๆ
“ฮัก”ผมพยายามปลุกฮอยฮักที่เริ่มสะลืมสะลือตื่นขึ้นมา
“ฉันเตรียมของเสร็จแล้วแต่นายนอนอยู่ก็เลยไม่ปลุกน่ะ”
“งั้นล้างหน้าล้างตาแล้วไปกินเนื้อย่างกันเถอะ”
“อืม”
ฮักพยักหน้าแล้วอุ้มเจ้าสวีตที่เอาแต่โดดเหยงๆ ใส่ผม อะไรของมึงเนี่ย ตื่นขึ้นมาก็ห้าวเชียวนะ พวกเราล้างหน้าให้ตัวเองตื่นเต็มตาแล้วก็มาที่ห้องครัวประจำที่ของแต่ละคนเตรียมเตาแล้วก็เริ่มทำการกินเนื้อย่าง ไอ้สวีตมันนั่งบนโต๊ะสงบเสงี่ยมแสนรู้ ตรงหน้าของมันมีถ้วยนมสำหรับลูกหมาวางไว้พร้อม
อร่อยวะ สมกับเป็นเนื้อโกเบ!
อ่าฮะ มึงก็อยากกินใช่ไหมล่ะสวีต จ้องกูตาแป๋วเชียว เหอะๆ
“ห้ามเอาเนื้อให้สวีตนะ มันเป็นลูกหมาอยู่เดี๋ยวท้องเสีย”
“คร้าบ”
สมน้ำหน้า! ผมมองไอ้สวีตอย่างเยาะเย้ย จากนั้นผมก็ไม่สนใจมันอีก หันมาสนใจเนื้อบนเตาที่ฮอยฮักคอยดูอยู่ ผมก็เอาพวกผักลงต้มแล้วนั่งรอ เหลือบสายตาไปมองฮอยฮักแล้วยิ้มออกมา รู้สึกว่าการกินเนื้อย่างครั้งนี้แตกต่างจากกินกับพวกเพื่อนๆ ลิบลับ ระดับความสุขมันมีมากกว่าเป็นไหนๆ
“อิ่มแล้วคร้าบ!”
หลังจากกินนานแบบมาราธอนผมก็ยกมือยอมแพ้ อิ่มจนท้องแน่นเลย พุงออกมาเชียว ฮ่าๆ ไม่ได้กินท้องเกือบแตกแบบนี้มานานแล้ว ผมเอนตัวนอนแผ่บนเก้าอี้ ฮอยฮักที่กินอิ่มก่อนผมก็เริ่มเก็บกวาดข้าวของบนโต๊ะ ฮอยฮักเนี่ยกินน้อยจังน่าหรือว่าเขาใส่ใจเรื่องอาหารการกินเพื่อดูแลหุ่น? เฮ้อ แค่นี้ก็หุ่นดีเซ็กซี่จะตายอยู่แล้ว!!
“เดี๋ยวฉันช่วยเก็บ”
ผมลุกขึ้นช่วยฮอยฮักเก็บถ้วยจานอีกแรง ผมช่วยฮอยฮักล้างจานแล้วเช็ดทำความสะอาดวางไว้ที่เดิมเรียบร้อย ถ้าไอ้สวีตล่ะก็นู้นสลบไปนานแล้วล่ะครับ เจ้าลูกหมาขี้เซาที่ฮักต้องพาไปนอนที่เบาะ ดีแล้วล่ะ ผมจะได้อยู่กับฮักสองต่อสอง นานๆ ทีได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ไม่เลว ค่อยๆ ใช้เวลาไปด้วยกันสองคนก็มีความสุขแล้วเนอะ ผมหันไปมองฮอยฮักแล้วส่งยิ้มให้ทันที อีกฝ่ายก็ส่งยิ้มนิดๆ กลับมา อ่า นี่แหละความสุขของคนมีความรักล่ะ!
กินเนื้อย่างเสร็จผมก็ดึงฮอยฮักมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วถืออัลบั้มรูปมาให้กับเขา ฮอยฮักมองผมแล้วเปิดอัลบั้มรูปพวกนั้นดู มันเป็นรูปที่ไปเที่ยวกันตอนนั้นนั่นแหละ ผมเป็นคนถ่ายเองและแน่นอนว่าล้างเองด้วย! เพราะฉะนั้นมั่นใจได้เลยว่าจะไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันอย่างเช่นรูปหลุดไปเป็นข่าวอะไรแบบนี้แน่นอน คนอย่างผมทำอะไรรอบคอบอยู่แล้ว ผมนั่งลงข้างๆ ฮอยฮักใช้แขนโอบไหล่ของเขาแล้วก้มดูรูปแต่ละหน้าพร้อมๆ กับฮอยฮัก
“เห็นรูปนี้แล้วคิดถึงตอนที่ไอ้เบคโก้แข่งโต้คลื่นกับนายเลย ฮ่าๆๆๆ”
“เบคโก้ห่วยกว่าที่คิด”
“จริง! ขนาดไอ้อับดัลยังชนะมันเลย”
ผมกับฮอยฮักหัวเราะพร้อมกันเมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้น ไอ้เบคโก้มันโม้ว่าเก่งเล่นเซิร์ฟโต้คลื่นแล้วมาท้าแข่งกับฮอยฮัก แต่ฮอยฮักดันไม่เคยเล่นเซิร์ฟทำให้ผมต้องสอนเขาเล่นประมาณชั่วโมงเขาก็เล่นได้คล่องแถมยังเอาชนะไอ้เบคโก้ได้อีก ไอ้คนขี้โม้ถึงกับเป็นใบ้พูดไม่ออกเมื่อแพ้ให้กับคนเพิ่งหัดเล่น
“ว่าแต่สองคนนั้นหายไปไหนเหรอ?”
“อ้อ พวกมันกลับไปตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อนแล้วน่ะ”
ผมค่อนข้างจะระแวงที่พวกมันกลับอเมริกาแบบกะทันหัน ผมสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ หวังว่าพวกมันคงจะไม่ได้ขายฮอยฮักให้คุณปู่ฟังหรอกนะ ไม่งั้นชิบหายทั้งผมและฮอยฮักแน่ๆ อ่า! รู้สึกไม่สบายใจเอามากๆ เลยล่ะครับ เวลาที่รู้สึกมีความสุขทีไรผมก็อดที่จะกลัวไม่ได้ ผมกระชับแขนกอดฮอยฮักแน่นแล้วดูรูปต่อ
“อ่า ดูนี่สิ ไม่ว่ารูปไหนๆ ที่ฉันแอบถ่ายก็ดูเหมือนนายจะรู้ตัวตลอดเลย แถมยังมองกล้องได้มุมแจ๋วอีก”ผมชี้นิ้วไปแต่ละรูปที่ถ่ายฮอยฮัก ดูสิครับ ทั้งๆ ที่ผมก็แอบถ่ายตอนที่เขาเผลอแล้วเชียวแต่ยังได้แต่รูปถ่ายท่าสวยๆ ทั้งนั้น เขาจะเป็นนายแบบมืออาชีพเกินไปแล้ว!
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่”
“นายนี่เกิดมาเป็นนายแบบหรือไงนะ”
“ไม่หรอก”ฮอยฮักส่ายหน้าปฏิเสธรวดเร็ว อะไรกันกลัวว่าผมจะรู้หรือไงว่าเขาเป็นคนเดียวกันกับเลิฟมีที่เป็นดารานายแบบคนนั้นถึงได้ปฏิเสธทันทีแบบนี้ ฮอยฮักเงียบไปผมก็หัวเราะออกมาเบาๆ สงสัยจะทำให้ฮักกดดันแหงเลย ผมกำลังจะพูดเพื่อเปลี่ยนประเด็นฮอยฮักก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนผม
“ที่มันถ่ายแล้วออกมาเป็นแบบนี้มันมีสาเหตุอยู่”
“เอ๊ะ? มีสาเหตุด้วย?”ผมหันมามองฮอยฮักอย่างสนใจ อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นนายแบบมืออาชีพขนาดนี้งั้นเหรอ? ฮอยฮักพยักหน้าแล้วเงยหน้ามองผมก่อนจะค่อยๆ พูด
“อืม ก็เพราะว่าฉันมองนายตามตลอดถึงได้ดูเหมือนมองกล้องอยู่ไงล่ะ”
“...”
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรทำหน้ายังไงดี รู้อย่างเดียวว่าเขินสุดๆ ทั้งใบหน้าที่นิ่งดูมั่นใจ ทั้งดวงตาที่ดูจริงจังนั้นมันทำให้ผมประหม่าอย่างเจ้าหนุ่มไก่อ่อนที่ไม่เคยจีบสาว ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้จริงๆ เลย ผมเงียบไม่รู้จะพูดอะไรตอบกลับไปถึงจะดี นั้นทำให้ผมได้แต่ยิ้มให้เขาแล้วดึงอีกฝ่ายมาจูบ มันทนไม่ไหวจริงๆ ครับ
“ฮัก ฉันมีอะไรจะให้ด้วยนะ”ผมผละจูบแล้วล้วงมือเข้าไปเอาของในกระเป๋ากางเกง ฮอยฮักมองผมนิ่ง ผมก็หัวเราะในลำคอแล้วดึงเจ้าสิ่งนั้นมาแกว่งโชว์ตรงหน้าของเขา
“นี่ไง! คีย์การ์ดห้องของฉันเองแหละ เพราะเราว่างไม่ค่อยตรงกันใช่ไหมล่ะ ถ้าฉันไม่อยู่ห้องตอนที่นายมาหาฉันก็ไม่ต้องรอหน้าห้องอีกแล้ว แค่นี้นายก็เข้ามาในห้องของฉันได้ตลอดเวลา เอ่อ แล้วอย่ามาลักหลับฉันล่ะ หึๆ”
“ใครจะไปทำ”
“แหม ถึงนายทำจริงฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ”ผมพูดเล่นแกมเสียดายหน่อยๆ โถ มาจริงก็ดีนะ เขาไม่รังเกียจจะโดนลักหลับหรอกหึๆ ผมยื่นคีย์การ์ดให้กับฮอยฮักที่รับมันเอาไว้
“จะดีเหรอที่ให้กุญแจห้องน่ะ”
“ไม่เป็นไร! นายอยากมาตอนไหนก็ได้ ฉันจะอยู่ที่นี้รอนายเอง”
เพราะฮอยฮักคนนี้...ผมรักที่สุด!
“ขอบใจนะ”
“ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร แค่นายบอกรักฉันแล้วจูบฉันแบบดูดดื่มก็พอแล้ว!”
“...”ฮอยฮักเหล่มองผมด้วยสายตาประณามกันเต็มที่
“ชิ แค่นี้เอง นายทำไม่ได้เหรอเนี่ย ฉันอุตส่าห์ทำคีย์การ์ดให้นะ”ผมก็แกล้งบ่นพึมพำกับตัวเองไม่หยุด ฮอยฮักก็ถอนหายใจเฮือกแล้วพยักหน้า ผมก็ยิ้มกว้างทันที หันมาหลับตาพริ้มรอให้ฮักจูบแบบดูดดื่ม ผมรู้สึกถึงสัมผัสจากมือนุ่มๆ ที่จับใบหน้าของผมไว้ คงจะไม่เหมือนหนังหรอกนะที่เอาอะไรสักอย่างมาจูบแทนน่ะ เฮ้ย แบบนั้นไม่ยอมนะ! สักพักผมก็รู้สึกถึงไออุ่นของลมหายใจต้องหน้า อ่า ตื่นเต้นชะมัดยาก!
“ดาร์ลิ้ง รักนะครับ”
อุว๊าววว!!! เหมือนโดนน้ำเสียงนิ่งๆ และนุ่มนวลนั้นฆ่า ใจมันจะละลายให้ได้เลยล่ะครับ หลังจากการบอกรักที่เล่นทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม ผมก็รู้สึกถึงสัมผัสนุ่มนวลที่ริมฝีปาก อืม นี่มันจูบโรแมนซ์นุ่มนวลชวนฝันแต่มันไม่ใช่ที่ผมต้องการนี่น่า อย่างผมมันต้องร็อก! ผมยึดไหล่ของฮอยฮักเอาไว้แล้วเริ่มการรุกทันที อืม ฮอยฮักไม่ยอมแพ้พยายามรุกไล่ผมเต็มที่แต่แหม ผมมีประสบการณ์มากกว่านี่น่า เสียงมือถือของผมดังขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้การแลกลิ้นของเราหยุดชะงัก จนกระทั่งมันตัดสายไปแล้วดังขึ้นมาอีก ผมถึงค่อยๆ ผละจากริมฝีปากของฮอยฮัก
“ขอตัวแป๊บเดี๋ยวมาต่อกันใหม่”ผมฉวยมือถือแล้วเดินออกมาที่ระเบียงห้อง มองมือถือที่โชว์ชื่อของคนโทรเข้ามาแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ลุงทิมโทรหาผมทำไมกันวะ? ผมกดรับสายแล้วกรอกเสียงไปแบบไม่รีบร้อนใดๆ
“สวัสดีครับลุงทิม มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”
[ วินเซอร์ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับแกหน่อย ]
น้ำเสียงของลุงทิมฟังดูซีเรียสจริงจังจนผมต้องจริงจังไปด้วย
“ครับ เรื่องอะไรครับ?”
[ พรุ่งนี้ตอนสองทุ่มแกว่างไหม? ]
“ครับ”
[ เจอกันที่ร้านเฮฟเว่นแถวบริษัทดีเอ ]
“ครับ”แล้วลุงทิมก็ตัดสายไปโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ผมยืนมองมือถือของตัวเองอยู่นาน เสียงของลุงทิมมันจริงจังไร้วี่แววล้อเล่นใดๆ แบบนั้นทำให้ผมสังหรณ์ใจแปลกๆ คงจะไม่ใช่เรื่องของผมกับฮอยฮักหรอกใช่ไหม? ผมมองไปที่ฮอยฮักแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ อ่า นั้นสินะ คงจะไม่มีรักไหนที่จะราบรื่นปราศจากอุปสรรคไปได้แต่ว่ารู้สึกว่ายิ่งผมกับหมอนี้แล้วมันเหมือนมีมากกว่าอุปสรรคซะอีก เฮ้อ คงได้แต่ภาวนาขอให้อุปสรรคนั้นไม่หนักหนาอะไร และอย่างสุดท้ายที่ผมอยากภาวนา นั้นก็คือขอให้ผมเข้มแข็งเอาไว้ เพราะผมสังหรณ์ใจว่า...
ถ้าผมอ่อนแอทุกอย่างก็จะจบ!
TBC.
เอาล่ะ เมฆหมอกแห่งความดราม่าเริ่มปกคลุมซะแล้ว!
เริ่มเบื่อหวานๆ กันหรือยัง? เพราะต่อไปจะเริ่มดราม่าเส้นอืดแล้วนะ~
แต่ไม่รู้ว่าคนแต่งจะดราม่าได้เข้มข้นไหมเพราะไม่ค่อยถนัดเลย
แต่ก็จะพยายามให้มันดูเป็นดราม่าให้ถึงลูกถึงคนเลยล่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ยังไม่ทิ้งเค้าไปไหน ยังรออ่านอยู่เหมือนเดิม ขอบคุณจ้ะ!
ปล. มีคนสงสัยว่าถ้าโซโล่ตั้งชื่อให้สวีตฮาร์ตจะตั้งว่าอะไร? ไปถามโซโล่กัน!!
คนแต่ง ::: โซโล่จะตั้งชื่ออะไรให้หมาของวินเซอร์เหรอ?
โซโล่ ::: อืม...ตัวขาวๆ กลมๆ ใช่ไหม? ก็น่าจะเป็น...ซาลาเปา!
คนแต่ง ::: มันก็น่ารักดีนะเนี่ย แล้วทำไมถึงตั้งชื่อแมวของตัวเองว่าอาบังล่ะ?
โซโล่ ::: ตอนนั้นอยากกินโรตีน่ะ
คนแต่ง ::: ...ตอนนี้คุณมึงก็อยากกินซาลาเปาชิมิ!!!?
โซโล่ ::: ...
หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<< (อ่าน 1563157 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก