หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<<

[kapukluk]

งืออออออ ถ้าจะเป็นมาม่าชามโตมากกกกกกกก
ยังมีรสหวานติดปลายลิ้นอยู่เลย ไหงขมซะแล้ว
หรือคุณปู่ของลิงค์จะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
ลิงค์อย่ายอมแพ้นะ ต้องพาฮักผ่านไปให้ได้นะ
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใรให้คนเขียนค่ะ 

[ritZine]

ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง ค้าง
  รอดราม่า );

[candynosugar+]

รอ ฉันรอเธออยู่ 

[annachang]

หายไปนานแล้วนะค๊าาาาา 

[yuyie]

  เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก ถึงตอน 23 แล้ว

เม้นก่อน เดี๋ยวมาอ่านต่อนะ 

[lovelypolly]

เย้ยยยยย! วินเซอร์จะหมั่น
หมั่นกับใครอะ? ทำยังงี้ได้ยังงายยย
แล้วฮักจะทำยังไงละทีนี้

[poypoy]

‘วินเซอร์ประกาศหมั้น’ !!!


ผมยืนค้างที่เดิมสมองเหมือนมีนิวเคลียร์ลงอย่างไรอย่างนั้น หมั้น? บ้าน่ะสิ! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!! แค่ไม่กี่อาทิตย์ไอ้วินเซอร์จะข้ามขั้นจากมีกิ๊กมีกั๊กโดดไปหมั้นเลยได้ยังไงกันเล่า ข่าวนี้มันมั่วแน่ๆ ผมว่าพวกนักข่าวคงไม่มีอะไรจะเขียนกันก็เลยหาเรื่องมาแต่งนั่งเทียนเขียนขึ้นมาแน่ๆ แต่ทำไมต้องเป็นเรื่องของไอ้บ้านี่ด้วยวะ? ดาราดังๆ คนอื่นๆ ก็ออกจะมีเยอะแยะมากมายแล้วทำไมต้องเจาะจงแต่งเรื่องของไอ้วินเซอร์ หรือว่ามันจะเป็นเรื่องจริง?


ระหว่างที่ผมสองจิตสองใจลังเลว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องเท็จ ผมก็ยื่นมือไปหยิบนิตยสารเล่มนั้นขึ้นมาถือไว้สักพักก็ตัดสินใจนำมันไปจ่ายเงิน ผมเดินออกมาจากสนามบินโบกแท็กซี่ที่ขับผ่านมาหาลูกค้า ไม่รอช้าผมรีบบอกสถานที่จุดหมายไปอย่างรวดเร็วแล้วขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังของรถ และเปิดไอ้นิตยสารเจ้าปัญหาอ่านหาความจริงทันที


วินเซอร์ประกาศหมั้น เรื่องจริงหรือมั่วนิ่ม หน้า 15


ผมรีบกรีดหน้านิตยสารไปที่หน้า 15 โดยด่วนจากนั้นก็ก้มหน้าอ่านไม่พูดไม่จา


‘เมื่อไม่กี่วันก่อนกลายเป็นข่าวเด็ดซุบซิบไปทั่วประเทศเมื่อมีคนหูดีได้ยินข่าวว่าหนุ่มรูปหล่อสุดแสนจะเพอร์เฟ็กท์ว่าที่ผู้บริหารคนต่อไปของบริษัทดีเอ ‘วินเซอร์’ ประกาศหมั้นอย่างลับๆ โดยผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเป็นใจ ทำเอาสาวๆ กว่าค่อนประเทศต้องร้องไห้ฟูมฟาย เราจึงมาถามข้อเท็จจริงจากปากของวินเซอร์และแกะเกาเรื่องหวานใจของวินเซอร์ ที่นี้ที่เดียว!’


ตอนแรกนั้นคำสัมภาษณ์ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการหมั้นเลย ถามเรื่องทั่วๆ ไปซะมากกว่า ผมกวาดสายตาหาประเด็นที่ถามเรื่องหมั้น


Q : ไม่ทราบว่าได้ทราบเรื่องข่าวที่กำลังเป็นหัวข้อสนทนาตอนนี้หรือเปล่าคะ?

W : ข่าวพอทราบแล้วล่ะครับ

Q : ตกลงแล้วข่าวนี้เป็นความจริงหรือเปล่าคะ?

W : แน่นอนว่าไม่จริงหรอกครับ

Q : อ้าว ไม่จริงหรือคะ? แล้วทำไมถึงได้มีข่าวออกมาว่าคุณวินเซอร์หมั้นแล้วได้ล่ะคะ?

W : ผมก็ไม่ทราบเช่นกัน

อาฮะ! ข่าวเท็จนี่เอง เฮ้อ~ รู้สึกโล่งอย่างกับยกภูเขาออกจากอกแน่ะ ผมอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อยแล้วอ่านบทสัมภาษณ์ของไอ้วินเซอร์ต่อ

Q : แหม แบบนี้สาวๆ ก็ไม่ต้องเศร้าแล้วสิค่ะ แล้วไม่ทราบว่าตอนนี้คุณวินเซอร์กำลังคบใครอยู่หรือเปล่า?

W : อืม คิดว่ายังไงล่ะครับ?

Q : แหม หนุ่มฮ็อตอย่างคุณวินเซอร์ต้องมีแน่ๆ!

W : ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ

Q : อีกอย่างเมื่อก่อนตามข่าวปาปารัสซี่มักจะมีเรื่องคุณวินเซอร์แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเลย ฮันแน่ หรือว่าจะมีหวานใจตัวจริงแล้ว?

W : ตอนนี้ก็ยังไม่มีล่ะมั้ง

Q : เห เชื่อได้หรือเปล่าเนี่ย งั้นน่าจะคนถูกใจหรือเล็งๆ ไว้หรือเปล่าคะ?

W : แน่นอนครับ หึๆ

Q : กรี๊ดดด! เป็นคนในวงการหรือเปล่าคะ?

W : ไม่หรอกครับ เป็นคนนอกวงการน่ะ

Q : โอ๊ะ! คนโชคดีคนไหนเป็นใครกันคะ!?

W : แหม ต้องขอโทษด้วยที่ผมบอกไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวเขาจะโกรธเอา


“...”


คะ ใครน่ะ? คนที่มันเล็งๆ ไว้ใช่ผมหรือเปล่า!? คนนอกวงการ? เอ๊ะ หรือว่าจะหมายถึงไอ้แว่นฮอยฮัก!? มือที่ถือนิตยสารอยู่นั้นแทบจะดึงทึ้งมันขาดเป็นสองส่วน อ๊ะ ให้ตาย อ่านแล้วรู้สึกใจเต้นนิดๆ ผมสินะ ผมใช่ไหม? ระหว่างที่ผมทำหน้าบานเป็นจานดาวเทียม รถแท็กซี่ก็จอดแล้วคนขับก็หันมาด้านหลัง


“ถึงแล้วครับ”


“...” ผมไม่ได้เอ่ยตอบกลับไปล้วงตังค์แล้วจ่ายเป็นแบงก์ใหญ่เปิดประตูรถเดินลงไป ทายสิว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน? หึๆ แน่นอนอยู่แล้วว่าผมต้องอยู่ที่คอนโดของไอ้วินเซอร์ เรื่องอะไรผมจะกลับไปให้ประธานทิมและพี่ยิ้มต่อว่ากันเล่า เดี๋ยวไว้สองสามวันแล้วจะกลับไปล่ะกัน ผมล้วงหาของสำคัญในกระเป๋าออกมาดู ดีจังที่พกมาด้วย


มันคือคีย์การ์ดห้องที่ไอ้วินเซอร์ให้ผมไงล่ะ!


ผมเดินเข้าไปในคอนโดแทบจะรอเจอหน้ามันไม่ไหวแล้วล่ะครับ ตอนนี้ยังเช้าอยู่สงสัยเจ้าบ้านั้นคงจะนอนหลับอุตุบนเตียงอยู่แน่ๆ ผมเข้าลิฟต์มาแล้วพบว่ามีคนอยู่ไม่น้อยในลิฟต์นั้น แถมยังมีคนไปชั้นเดียวกันกับผมซะอีกแน่ะ ผมพยายามดึงหมวกที่ใส่อยู่ลงต่ำ ถ้ามีคนจำได้ว่าผมคือเลิฟมีเดี๋ยวจะซวยครับ ลิฟต์เคลื่อนตัวไปชั้นต่างๆ และแวะจอดชั้นที่ถูกกดไว้จนกระทั่งมาจอดชั้นที่ผมเลือก


ผมก้าวเดินตามหลังชายชุดดำกลุ่มหนึ่งที่ออกมาจากลิฟต์ที่ชั้นเดียวกันกับผม พวกเขาเดินนำหน้าไปหลิวๆ ผมค่อยๆ ชะลอเท้าเดินอย่างช้าๆ สังเกตเห็นความผิดปกติของคนกลุ่มนั้น สูทดำเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าใบหน้าเรียบตึงแถมยังเป็นคนต่างชาติด้วย พวกเขาตรงดิ่งไปที่หน้าห้องของไอ้วินเซอร์ยืนกดกริ่งอยู่ตั้งนานแต่ประตูห้องนั้นก็ไม่เปิด


ผมยืนมองพวกเขาอย่างสงสัย ก่อนจะที่ไหวตัวคว้าพวงกุญแจแสดงสกิลนักแสดงแสร้างทำตัวกำลังหัวเสียเพราะหาคีย์การ์ดไม่เจอเมื่อพวกเขาหันมามองผม คนพวกนั้นเลยมองข้ามผมไป พวกเขายืนกดกริ่งครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ประตูนั้นก็ไม่มีท่าทีจะเปิดออกมาแม้แต่น้อย หรือว่าไอ้วินเซอร์จะไม่อยู่ห้อง? คนพวกนั้นยืนรอสักพักแล้วพวกเขาก็โทรไปหาใครบางคน


“ครับ ผมคิดว่านายท่านไม่อยู่ห้องครับ ท่านจะให้พวกผมไปหาที่ไหนอีกไหมครับ? ครับ ที่บ้านของเพื่อน? ครับ พวกผมจะลองสืบค้นดู แน่นอนครับ พวกเราจะต้องหาตัวนายท่านไปเข้าพิธีหมั้นให้ได้ ครับ นายใหญ่ไม่ต้องกังวลใจไปครับ”


เมื่อวางสายไปพวกเขาหันตัวกลับเดินออกไปจากหน้าประตูห้องเข้าลิฟต์ไป ผมหันไปมองพวกเขาอย่างตกใจ อะไรกัน!? หมายความว่ายังไง? อะไรกัน นายท่าน? เข้าพิธีหมั้น? นายใหญ่? คนพวกนั้นเหมือนหลุดออกมาจากหนังมาเฟียห่วยๆ สักเรื่องเลยนะ ผมพยายามจะเชื่อมโยงสิ่งที่พวกเขาพูดเข้ากับวินเซอร์ นี่คงไม่ใช่ว่าหาผิดห้องหรอกนะ? ผมค่อยๆ เดินมาหยุดที่หน้าห้องของไอ้วินเซอร์ ลองกดกริ่งไปหลายครั้งเหมือนก่อนหน้านั้นเป๊ะ ประตูห้องไม่เปิดออกเลย หรือว่ามันจะไม่อยู่จริงๆ?


ผมหยิบคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปอย่างง่ายดาย ประตูห้องค่อยๆ เปิดออก ข้างในนั้นมืดสนิทไม่มีแม้แสง ผ้าม่านถูกรูดเปิดไว้มิดชิดราวกับไม่มีใครอยู่ที่นี้มาหลายวันแล้ว ผมเดินเข้าไปในห้องเปิดประตูไม่ลืมล็อกประตูเอาไว้ก่อนจะถอดรองเท้าเดินเข้าไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ในห้องมืดๆ แบบนี้ทำให้ผมมองอะไรไม่เห็น ผมพยายามคลำทางไปเปิดไฟในห้องให้สว่างแล้วมองสำรวจไปรอบห้อง


“...?”


สภาพห้องทำให้ผมยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเสียอีก ทั้งๆ ที่วินเซอร์เป็นคนที่ใส่ใจตัวเองและดูแลห้องมากแท้ๆ แต่นี่กลับรกผิดปกติ มีขวดเหล้าเกลื่อนห้อง บุหรี่วางเรี่ยราด! ผมเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเจ้าของห้องขึ้นมาฉับพลัน เกิดอะไรขึ้นกับวินเซอร์หรือเปล่า? หรือจะเกี่ยวกับคนชุดดำพวกนั้น? ผมพยายามเดินระมัดระวังในห้องรกๆ ไม่ให้ตัวเองไปเตะหรือเหยียบสิ่งแปลกปลอมใดๆ เข้า สำรวจห้องนั้นห้องนี้แต่ก็ไม่เห็นเจ้าของห้องเลย


วินเซอร์ไม่อยู่ที่นี้? แล้วเขาอยู่ไหนล่ะ?


ผมค่อยๆ เปิดประตูห้องนอนซึ่งเป็นห้องสุดท้าย ในห้องนอนก็มืดไม่ต่างจากภายนอกเลย เป็นไปไม่ได้ที่วินเซอร์จะอยู่ในห้องมืดๆ แบบนี้เพราะหมอนั้นกลัวความมืด ทุกครั้งที่นอนจะเปิดโคมไฟหรี่อ่อนๆ เอาไว้เสมอ ผมกำลังจะเดินออกไปแต่ได้ยินเสียงครางแปลกๆ ถึงได้หยุดชะงัก ตัดสินใจเดินอ้อมมาที่หัวเตียงเพื่อเปิดโคมไฟ แสงสว่างนวลๆ ทำให้เห็นว่าบนเตียงนั้นมีใครบางคนนอนขมวดคิ้วกัดฟันครางราวกับสัตว์ป่าที่ทนทุกข์ทรมานจากบาดแผล ผมยืนมองเขาเงียบๆ พักหนึ่งแล้วก้มตัวลงไปปลุกเขา


“วินเซอร์”


“หือ”เขาตอบกลับแต่กลับไม่รู้สึกตัวเลย บนตัวมีกลิ่นเหล้าและบุหรี่คลุ้งไปทั่ว มันหนักเสียจนผมต้องขมวดคิ้ว


ทำไมเขาถึงมีสภาพแบบนี้?


เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ผมไปทำงานที่เมืองนอกกันแน่? มันเกี่ยวกับการที่ประธานทิมต้องรั้งตัวผมไว้ที่นั้นต่อหรือเปล่า? มันเกี่ยวกับการประกาศหมั้นนั้นหรือเปล่า? หรือมันจะเกี่ยวกับคนชุดดำพวกนั้น? สมองผมมันว่างเปล่า วุ่นวาย สับสน ดูจากสภาพห้องที่ไม่ได้เก็บกวาดและขวดเหล้าเบียร์บุหรี่ที่เกลื่อนกลาดและสภาพของเขาแล้วเดาได้ว่าต้องเกิดปัญหาอะไรขึ้นแน่ๆ แถมปัญหานั้นมันหนักหนาซะด้วยสิ ผมถอนหายใจเบาๆ ตอนนี้ผมควรจะทำอย่างไรดี? ทั้งๆ ที่เขากำลังลำบากแท้ๆ แต่ผมกลับไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้จะช่วยยังไง


ผมเม้มปากตัดสินใจเดินไปค้นผ้าขนหนูผืนเล็กๆ และรองน้ำใส่กะละมังเพื่อมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเขาก่อนเป็นอันดับแรก สภาพเมาเละไม่ได้สติแบบนี้มันดูไม่ได้เลยสักนิด ถ้าไม่นับในตอนที่เจ้าบ้านี่แกล้งเมาในตอนนั้นผมก็ถือว่าไม่เคยเห็นเขาเมาเลยสักครั้ง แถมยังปล่อยตัวให้โทรมขนาดนี้ก็ไม่เคยเห็นเลย ผมบิดน้ำจนหมาดแล้วจับแขนของเขาเช็ดไล้ตามผิวกายเบาๆ


ในแสงสว่างบางเบาของโคมไฟผมมองใบหน้าที่ไม่ได้รับการดูแลทำให้เคราขึ้นเขียวครึ้ม มันเป็นภาพที่ชวนให้ดูแปลกตาจริงๆ ไม่มีเวลาไหนที่ผมจะเห็นเขาในสภาพนี้ เมื่อก่อนผมจะเห็นเขาในสภาพที่หล่อเหลาหน้าใสปิ๊งอยู่ตลอดเวลา ได้มาเห็นแบบนี้ก็อดที่จะรู้สึกแปลกๆ และดีใจยังไม่รู้สิครับ เหมือนว่าเป็นผมคนเดียวที่จะต้องเห็นสภาพนี้ของเขา


ผมวางแขนที่เช็ดเสร็จแล้วลงวางอย่างเบามือ จากนั้นก็ยกแขนอีกข้างขึ้นมาเช็ดใช้เวลาไม่นานผมก็เช็ดเนื้อตัวให้กับเขาเกือบเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายเจ้าบ้านี่มันไม่ใส่เสื้อผ้านอนทำให้ผมเช็ดตัวได้สะดวกขึ้นเยอะ ผมบิดผ้าให้หมาดแล้วขยับตัวเช็ดไล้ตามใบหน้าและลำคอของเขา ด้วยที่ผมกลัวว่าจะรบกวนการหลับของเขาจึงทำเบามือที่สุดแต่แล้วผมก็ต้องผงะเมื่อจู่ๆ วินเซอร์ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว


“...”เขาเหลือบมามองผมโดยไม่พูดอะไรแม้แต่สักคำ ในเวลานี้ผมก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ก็ถูกจ้องด้วยดวงตาโหยหาซะขนาดนั้นมันทำให้หัวใจของผมมันเต้นตูมตามอย่างระงับไม่อยู่


“ตื่นแล้วเหรอ?”


“...ฮัก?”น้ำเสียงแหบแห้งเหมือนคนขาดน้ำเอ่ยเบาๆ ราวกับไม่มั่นใจว่าคนตรงหน้าตอนนี้คือผมเอง ผมพยักหน้ารับแล้วขยับตัวช่วยพยุงเขาที่พยายามจะลุกขึ้นมา เมื่อเขาลุกขึ้นมานั่งได้ผมก็ขอตัวไปเอาน้ำมาให้แก่เขา ผมประคองแก้วน้ำมาแล้วยื่นให้เขาดื่ม วินเซอร์ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแล้วหันมามองผม


“มาได้ยังไง?”


เสียงดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลย สงสัยจะได้น้ำช่วยไว้ ผมรับแก้วน้ำนั้นแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะตอบ


“นั่งรถแท็กซี่มา”


ไอ้วินเซอร์ขมวดคิ้วมองผมนิ่ง


“นายไม่ได้...”


ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง


“ไม่มีอะไรหรอก ฮัก...?”


“หือ?”ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มือใหญ่ลูบไล้ใบหน้าของผมอย่างแผ่วเบา ดวงตาของผมจับจ้องที่ใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง นิ้วที่ไล้ไปตามแก้มของผมมันนุ่มนวลและอ่อนโยนจนหัวใจของผมมันอ่อนยวบ เขาถอนหายใจเบาๆ ใบหน้าที่ครึ่งหนึ่งเป็นเคราเขียวครึ้มค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาบางๆ


“...ไม่ได้จริงๆ ด้วย”


อะไรไม่ได้? ผมไม่เข้าใจกับท่าทางของไอ้วินเซอร์เลยสักนิด เจ้าบ้านี่มันเป็นอะไรไปน่ะ? อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นสิ ท่าทางแปลกๆ ของเขามันทำให้ผมเป็นกังวล วินเซอร์ดึงผมเข้าไปโอบกอด อ้อมแขนของเขารัดผมไว้แน่นราวกับกลัวผมจะหลุดหายไป ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ก้มหน้าสวมกอดตอบกลับไป เขากอดผมอยู่เงียบๆ เสียงลมหายใจที่ดังเบาๆ อยู่เหนือศีรษะสม่ำเสมอ ร่างกายที่แข็งเกร็งค่อยๆ ผ่อนคลายลงอย่างเป็นธรรมชาติ ผมเงยหน้ามองวินเซอร์ที่หลับตาใบหน้านั้นมีความอ่อนล้าอยู่บางๆ จนผมไม่กล้าจะทักท้วงอะไรออกไป ทำได้แต่ปล่อยให้เขากอดอยู่เงียบๆ


“วินเซอร์?”


“...”


“จะนอนก็นอนดีๆ”


วินเซอร์ใช้คางที่มีเคราแข็งๆ ลูบซอกคอของผม มันจั๊กจี้แถมยังเจ็บนิดๆ ด้วย ผมพูดเตือนออกไปแล้วดันหน้าของเจ้าคนที่กำลังถูคางเอาเคราแหลมๆ นั้นทิ่มผิวของผม


“ไม่ได้อยากนอน นอนจนเบื่อแล้ว”เขาพูดงึมงำในลำคอระหว่างที่ยังพยายามซุกไซ้ลำคอของผม


“งั้นก็ไปอาบน้ำ สภาพนายตอนนี้ยิ่งกว่ามหาโจรซะอีก”พูดไปก็ถอนหายใจไป วินเซอร์หยุดปั้นหมุนคางของตัวเองแล้วปล่อยตัวผม เขาเอียงหน้าลูบเคราเขียวครึ้มก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มยียวน


“หมายถึง หล่อ เข้ม เถื่อนได้ใจใช่ไหม?”


ช่างกล้าพูดไอ้หนวดชีเปลือยนี่! วินเซอร์ยังคงลูบคางของตัวเองอย่างชื่นชมแถมยังพลิกตัวก้าวลงจากเตียงไปส่องกระจกพิสูจน์ความจริงบนใบหน้าของตัวเองอีก แถมยังทำตาเป็นประกายวิบวับหน้านี่ดูภูมิใจสุดๆ


“หนักใจตัวเองจริงๆ เคราขนาดนี้ก็ยังหล่อ! นี่ๆ ถ้าฉันลองไว้เคราดูมันจะเข้าท่าไหม?”


“รีบไปจัดการกับตัวเองเถอะ!”


“อะร้าย~ ลุคนี้ไม่โดนใจงั้นเหรอ?”วินเซอร์หันมายิ้มเคราครึ้มให้กับผม ถึงจะดูแปลกๆ ตาไปอีกแบบแต่มันไม่คุ้นกับไอ้เคราโหดแบบนี้นี่น่า ผมไม่ได้ตอบอะไรเลือกที่จะเงียบแทน เจ้าบ้านั้นก็หันไปมองกระจกอีกครั้งแล้วเหลือบตามามองผม ก่อนจะทำปากเบ้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงมึนตึง


“ไม่ชอบจริงๆ เหรอ? ฉันคิดว่าหน้าฉันจะเปลี่ยนไปยังไงนายก็ยังชอบฉันไม่เปลี่ยนซะอีก นี่นายชอบแต่หน้าหล่อๆ ใสปิ๊งนั้นอย่างเดียวสินะ!”


“หา?”ผมถึงกับงงไปชั่วขณะ พูดบ้าอะไรของมันกันวะ?


“ฉันจะไว้มันอย่างนี้แหละ จะไว้จนเป็นหนวดยาวเฟื้อยเลย!”


ผมมองคนตัวโตอย่างกับตึกที่ทำท่างอนเสียจนน่าขำมากกว่าน่าสงสาร อะไรของมึงไม่ทราบ! อย่าบอกนะว่าหึงตัวเองตอนไม่มีเคราน่ะ? ผมเผลอตัวหลุดยิ้มขำออกไป ไอ้วินเซอร์ถลึงตาใส่ทันที


“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ! นายต้องชอบฉันทุกอย่างสิ”


“อ่า~”ผมพยักหน้ารับไปอย่างไม่จริงจังนัก วินเซอร์ทำปากยื่นไม่ยอมรับท่าทางของผมแล้วจ้องผมเขม็งอย่างมุ่งมั่น ไอ้บ้านี่จะมาจริงจังอะไรกับเรื่องบ้าบอพวกนี้ด้วยเนี่ย ผมหมุนตัวเอาขาหย่อนลงพื้น นั่งตั้งศอกบนต้นขามือประสานวางคางบนมือจ้องร่างสูงล่ำสันที่ยืนตัวเปล่าเปลือยตรงหน้าด้วยท่าทางจริงจัง


“อะ...อะไร? ทำอะไรของนาย?”เจ้าชีเปลือยเริ่มตื่นตระหนกกับท่าทางที่เปลี่ยนมาจริงจังของผม


“กำลังมองนายอยู่ไง”


“...แล้วเป็นยังไง?”


เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อผมตอบออกไป จากนั้นก็ทำหน้าครุ่นคิดบางอย่างก่อนจะยิ้มที่มุมปากและเสยผมโพสต์ท่าอย่างมั่นใจในตัวเองเต็มร้อยและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า ผมค่อยๆ หรี่ตาลงแล้วลืมตาขึ้นมองรูปปั้นเดวิดเวอร์ชั่นเคราครึ้มก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินมาแตะไหล่เขาเบาๆ แล้วเอ่ยแผ่วเบา


“ถึงจะเหมือนโจรไปนิด แต่ก็น่ากินไปอีกแบบ”


พูดจบผมก็ผละตัวไปจากเขาแล้วเดินออกไปจากห้องนอก ไม่ลืมหันมาเตือนอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง อีกฝ่ายยังยืนนิ่งเป็นตอไม้


“อย่าลืมอาบน้ำล่ะ”


“...ฮักกก!!! เมื่อกี้หมายความว่ายังไง!!?”เสียงโวยวายดังตามมาจากด้านหลังแทบจะทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องนอน ผมที่กำลังจะทำความสะอาดห้องเงยหน้าไปมองเจ้าคนที่แก้ผ้าวิ่งโครมครามมาหาแล้วก้มเก็บของต่ออย่างไม่ใส่ใจนัก เจ้าชีเปลือยนั้นก็ยังโวยวายประท้วงต่อไป


“พูดอะไรแล้วต้องรับผิดชอบสิ! มาพูดแบบนี้แล้วจากไปได้ยังไง ไม่ยุติธรรม!”


อย่างมึงควรมาเรียกร้องความยุติธรรมด้วยหรือไง! ผมมองไอ้โรคจิตที่เต้นเหยงๆ อยู่รอบตัว เห็นเจ้าตัวกลับมาบ้าๆ บอๆ แบบนี้แล้วก็รู้สึกเบาใจขึ้นมาหน่อย เห็นท่าทางหมดอาลัยตายอยากแบบนั้นแล้วผมไม่สบายใจเลย แต่ว่านะ ผมเหลือบตามองด้านข้าง รู้สึกอยากจะเชือดไอ้ที่ห้อยโตงเตงนี่ให้มันรู้แล้วรู้รอด! ถึงจะเคยเห็นมาหลายครั้งแต่ไอ้การที่มันมาแนบชิดแทบตีแหกหน้าในตอนที่ยุ่งๆ มันก็อดที่จะอยากประทุษร้ายมันไม่ได้!


“ฉันว่าไปทำอะไรกินก่อนดีกว่า”ผมลุกขึ้นทิ้งขยะในมือลงเหมือนเดิมแล้วกำลังจะเดินไปที่ห้องครัว ไอ้วินเซอร์จับแขนของผมเอาไว้เสียก่อน ผมหันกลับมามองนิ่ง วินเซอร์คลี่ยิ้มออกมา


“จะไปทำทำไม? ในเมื่อของกินก็อยู่ตรงนี้แล้วไง”


พูดจบก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดรอบเอวก้มหน้าใช้จมูกไซ้ต้นคอของผม แทรกตัวเข้ามาแนบชิดอย่างรวดเร็ว ผมยกมือสัมผัสผิวเปลือยเปล่าที่ร้อนผะผ่าวแล้วเม้มริมฝีปาก ให้ตายเถอะ ผมไม่น่าไปพูดล้อเล่นแบบนั้นเลย! ผมเสียเปรียบอยู่ตลอดทุกทีเลยสิน่า แถมตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานและยังไม่ได้เตรียมตัวจะมีอะไรกันเลยนะ! ผมถอนหายใจแล้วพูดปฏิเสธออกไป


“ฉันไม่สนใจกินของค้างคืน”


“พูดแบบนี้ฉันชักจะโกรธจริงๆ แล้วนะ”วินเซอร์ผงะหน้าออกห่างแล้วเอ่ยเสียงตึงๆ ผมส่ายหน้านิดๆ


“บอกให้ไปอาบน้ำไง”


“ไม่ไป”วินเซอร์ปฏิเสธอย่างดื้อรั้น แถมยังทำหน้าบึ้งอีก จัดการยากเสียจริงๆ เจ้าเด็กดื้อนี่! ผมพยักหน้ารับแล้วลูบมือตามแนวไหล่หนาอย่างช้าๆ เรียกสายตาอีกฝ่ายหันไปมอง ผมเอื้อมมือโอบกอดลำคอของเขาพร้อมกับรั้งให้ต่ำลงมา


“แล้วถ้าฉันจะไปอาบด้วยล่ะ จะไปไหม?”


วินเซอร์ไม่ตอบอะไรสักคำแต่กลับอุ้มผมขึ้นแล้วพุ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว มันเป็นคำตอบที่ชัดเจนมาก! ไอ้หื่นเอ๊ย!!! ผมอาบน้ำอย่างยากลำบากเพราะมีปลาหมึกยักษ์เกาะหลังอยู่ตลอดเวลา เผื่อจะบังคับแกมอ้อนวอนให้มันอาบน้ำได้ก็แทบแย่ ไอ้หมอนี้มันก็ใช้โอกาสนี้เอารัดเอาเปรียบเสียจนอยากจะกระโดดถีบจริงๆ ผมจะโกนหนวดให้ก็ถูกปฏิเสธไม่ยอมท่าเดียวทำให้ยังคงสภาพมหาโจรเอาไว้ได้


“จะไม่โกนออกจริงๆ เหรอ?”


“หึๆ ไม่ล่ะ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ!”


หรือว่าวินเซอร์จะชอบแบบนี้จริงๆ เนี่ย? ผมเลิกเซ้าซี้อีกฝ่ายแล้วหันมาหาชุดใส่แต่ดันไปเห็นไอ้วินเซอร์คว้าวิกผมยาวมาใส่ซะก่อน ผมกะพริบตาปริบๆ ผมยืนมองวินเซอร์ที่หยิบนั้นหยิบนี้มาใส่จนกลายเป็นใครก็ไม่รู้ นี่จะปลอมตัวทำไมน่ะ? วินเซอร์หันมายิ้มให้กับผมแล้วโยนชุดเข้าคู่มาให้กับผม


“รีบใส่เถอะ จะได้ไปกินข้าวกันสักที หิวจะตายอยู่แล้ว!”


ผมแทบอยากจะส่งค้อนขวับให้ ที่เสียเวลาขนาดนี้มันก็เพราะมึงนั้นแหละ! ผมหยิบชุดที่ไอ้วินเซอร์โยนมาให้แถมยังยืนเลือกวิกผมส่งมาให้กับผมอีกต่างหาก แต่เดี๋ยวสิ! นี้มัน...นี้มันชุดผู้หญิงไม่ใช่หรือไง!? แถมไอ้วิกที่ยื่นมาให้มันก็วิกผมลอนของผู้หญิงอีก ผมขมวดคิ้วฉับพลันแล้วเงยหน้ามองเจ้าหนวดแสนเซ่อ


“นี่มันอะไรกัน?”


“เราจะเล่นเกมซ่อนหาไงล่ะ!”




TBC.



หายไปเกือบสี่เดือน? นานมากทีเดียว! ตั้งแต่เปิดเทอมสองล่ะมั้ง?
ต้องขอโทษจริงๆ ที่ทำให้รอกันนานขนาดนี้ มีใครรอบ้างล่ะเนี่ย T T
ตอนนี้ได้เป็นอิสระจากงานวิจัยทั้งปวงแล้ว อ่า~~ มันช่างรู้สึกดีจริงๆ!

[patchylove]

หายไปนานมากอ่ะ   

[krit24]

หายไปนานมาก รออยู่ค่า
ดีใจมากที่ได้อ่านต่อแล้ว

[shockoBB]

เย้ มาแล้วๆๆๆๆๆ
 

[sbeam14]

น้ำตาจะไหลลลลลลลลลล
ในที่สุดก็กลับมา
หลังจากไปไซโคในเฟสมาตั้งนานนนนนนนนนนน   
 

[nunnan]

มาแล้วววว พร้อมปริศนา 

[ณ ที่เดิม™]

ในที่สุดก็มา
พร้อมกับเรื่องค้างคา   

[NOoTuNE]

รอจิ เค้ารักปอยปอย กับฮักจะตายยยย 

[white-goddess]

ซ่อนหา (?)

เอิ่มยังไงซะก็จะรอตอนต่อไปนะคะ  ^^

[nanny-2529]

  รอนานมาก แต่ก็ยังรออ่านต่อไป อย่างมีความหวัง สุดท้ายก็สำเร็จเพราะมาต่อให้แล้ว อิอิ ขออย่าให้หายไปนานอีกนะค่ะ 

[took-ta_naka]

   เย้เย้....กลับมาแล้ว  อย่าหายไปไหนอีกนะ


     +1   จ้า

[Violet Rose]

กลับมาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[fay 13]

เริ่มเกมได้ 

[N_N]

อ๊ากก นานแสนนาน นึกว่าโดนอุ้มไปแล้ว ในที่สุดก็มาต่อจนได้
ว่างแล้วนาาา มาต่อให้เสร็จถ้าหายไปอีก โดนเจื๊อนแน่ๆ

ปล. วินเล่นเเก้ผ้าทั้งตอนเลยหรอ โอ้ววแม่เจ้าาาาา อยากเห็น 

[Rafael]

หายไป
หายไปนานมว๊ากกกก
คิดถึงสุดๆอะ
กอดพี่ปอยยยย

[akira26095]

คิดว่าตาฝาด 55555 แต่ดีใจมากค่ะที่มาต่อ 

[Kalamall]

   นานจนนนนนนวินเซอร์โทรมเลยฮัก

รอตอนต่อไปค่ะ

[WilpeR]

เย้ มาต่อแล้ว >3<

วินเซอร์ปลอมตัวก็เพื่อไม่ให้จับตัวไปหมั้นใช่มั้ยเนี่ย แล้วที่ปลอมตัวให้ฮักเนี่ยเพราะปู่รู้จักหน้าตาของฮักใช่รึเปล่าหรือว่าเป็นการชอบส่วนตัวอ่ะ ^^

[kyoya11]

 

[loveaaa_somsak]

กลับมาแล้ว

เรื่องโปรดอีกเร่อง

 

[DoubleBass]

คุ้มค่าการรอคอย สนุกมากเลยจ้า 

[Yunatsu]

โหหห นี้หายไปนาน จนวินเซอร์กลายเปนมหาโจรไปแล้วเนี่ยย
เด๋วฮักก้กลายเปน ผญ

แต่วา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มาต่อเร็วๆนะ

[☥ŹeMî☠kändä☥]

ฮักกลับมาแล้ววววว คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง T_T

รอตอนต่อไปงับ สู้ๆ

อ๊าา ในที่สุดก็ได้อ่านอีกครั้ง มีความสุข ><

[noy]

นานจนแทบจะคิดว่าคงไม่มาต่อแล้ว