ตอนที่ 28 ทำไม<< Winzer’s Mode >>“คุณวินเซอร์ครับ”
“คุณวินเซอร์คะ”
“...” ผมยืนเหม่อลอยเสียงพูดของคนข้างๆ แทบจะไม่เข้าหูผมเลย อ่า ช่วงนี้โหมงานจนกลายเป็นซอมบี้อยู่แล้วล่ะครับ ยิ่งหน้าร้อนซัมเมอร์เป็นเดือนที่ต้องวุ่นวายมากกว่าเดิมเพราะมีเด็กใหม่เข้ามาในสังกัดเยอะไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง ทำเอาผมเหนื่อยหน่ายใจสุดๆ ผมก้มหน้ากุมหัวแล้วขยี้ผมปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้นมาสะสางงาน
“คุณวินเซอร์กลับไปพักก่อนดีไหมครับ?”
“ไม่เป็นไร อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว”
“ท่านประธานฝากบอกให้คุณวินเซอร์นอนให้ครบแปดชั่วโมงกินให้ครบสามมื้อด้วยน่ะค่ะ”
“...” ผมพยักหน้ารับแต่ไม่ได้คิดจะปฏิบัติตามเลยสักนิด ผมรู้ว่าพ่อเป็นห่วงผมแต่งานมันรุมล้อมซะขนาดนี้จะมัวแต่ทำตัวเป็นเด็กอนุบาลรักอนามัยได้ยังไงเล่า
“คุณวินเซอร์ สวัสดีครับ”
“สวัสดี”ผมหันไปมองหนุ่มน้อยที่เดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มนายแบบคนอื่นๆ แต่เขาดูน่ารักและทักทายผมเสียงดังเป็นพิเศษทำให้ผมจำเขาได้ในทันที เขายิ้มกว้างให้ผมเป็นพิเศษเลยล่ะ ไม่อยากจะหลงตัวเองหรอกนะครับแต่ว่าเขาต้องชอบผมแน่ๆ เลยว่ะ เหอะๆ เจ้าเรดที่เดินเข้ามาพร้อมกันมองผมด้วยหางตาแล้วเชิดหน้าใส่ทันที ไอ้นี่นิ กล้าเชิดใส่เจ้านายงั้นเหรอ!?
“เรด”
ผมกวักมือเรียกเจ้าเด็กแสบเข้ามาหา เจ้านั่นก็เหลือบมองมาแล้วเดินเข้ามาหาผมอย่างไม่เต็มใจ เดี๋ยวนี้นี่ทำท่าทางแบบนี้กับกูเชียวนะ! พออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ในรัศมีฝ่ามืออรหันต์ผมก็ไม่ลังเลถวายมันให้กับเจ้าเด็กนี่เลยสักนี่ เจ้าเรดกุมหัวแล้วร้องโวยวายเสียงดังที่ผมไปทำร้ายร่างกายนายแบบอย่างมัน ถุย กูไม่สนใจหรอกว่ามึงจะเป็นยังไง! ผมกับเรดแกล้งกันไปแกล้งกันมาตามประสาคนสนิทกัน
“พี่ พอแหละ เดี๋ยวผมจะมีศัตรูมากกว่าเดิม”ไอ้เรดยกมือห้ามผมอย่างเซ็งๆ ผมเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“เอ็งสนใจด้วยหรือไงวะ?”
เรดชำเหลืองสายตาไปมองพวกเด็กใหม่แล้วกลับมามองผมพร้อมกับเอ่ยหยอกล้อ
“สนหรือไม่สนก็ช่างเถอะ แต่สายตาเจ้าพวกนั้นแทบจะฆ่าผมได้เลยนะนั้น”
“หึๆ สมน้ำหน้า”ผมยิ้มกว้างอย่างพอใจที่ประสบความสำเร็จบรรลุเป้าหมายในครั้งนี้ แน่ล่ะ ผมไม่ลืมหรอกนะว่าไอ้เรดตัวดีมันเล็งฮอยฮักอยู่น่ะ ให้มันมีภาระมากๆ นั้นแหละจะได้ไม่มีเวลาไปตามวอแวกับคนของผม
“โห ตั้งใจนี่หว่า!”ไอ้เรดที่เพิ่งเข้าใจเป้าหมายของผมก็หน้าบึ้งตึงก่อนจะกระทืบเท้าเดินออกไปอย่างโมโห
ผมไม่สนใจอาการงอนของเรดหันมาตั้งใจสะสางทำงานเพื่อกลับไปนอนพักเอาแรง จะว่าไปแล้วนี่มันกี่วันแล้วที่ฮอยฮักไปทำงานเมืองนอกนะ? มัวแต่ทำงานไม่ลืมหูลืมตาจนลืมนับวันเวลาไปด้วย ให้ตาย ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วล้วงมือถือขึ้นมาดูวันเวลาก่อนจะกลับมาตั้งสมาธิกับงานตรงหน้า ไม่นานนักด้วยความช่วยเหลือแกมเห็นใจของเหล่าสตร๊าฟฟ์ทำให้งานเสร็จลงอย่างรวดเร็วและงดงาม ผมถึงได้สิทธิ์กลับไปนอนเสียที ระหว่างที่ผมกำลังเดินไร้เรี่ยวแรงก็มีเสียงเรียกชื่อของผม
“คุณวินเซอร์ครับ! รอเดี๋ยวครับ!”
ผมหันกลับไปก็เห็นนายแบบหนุ่มน้อยคนนั้นวิ่งหอบแฮกตามหลังผมมา อะไรหว่า? หรือว่าในสตูดิโอมีปัญหางั้นเหรอ? ผมที่ตาปรือง่วงเต็มทนจ้องเขานิ่ง เด็กคนนั้นก็อ้าปากเอ่ยตะกุตะกักเสียจนผมชักจะทนรอไม่ไหว
“เธอชื่อ?”
“เอ่อ! ผะ...ผม...ชื่อ ซันนี่ครับ”
“มีอะไรเหรอซันนี่?”ผมพยายามถามอย่างสุภาพมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แน่นอนว่าภาพลักษณ์ของผมนั้นเป็นคนที่ไม่ว่าจะเป็นใครขอให้หน้าตาสวยหรือน่ารักก็จะสุภาพด้วยอยู่แล้วนี่นะ เด็กนั้นมองผมอ้าปากเหวอแก้มแดงระเรื่อ เฮ้อ ขนาดกูโทรมจัดขนาดนี้ยังมีเสน่ห์ทำเอาเด็กน้อยไร้เดียงสาจ้องตาค้างแบบนี้เลยว่ะ หนักใจจริงๆ!
“ปะ...เปล่าครับ คือ...ผม...คะแค่อยากจะบอกว่า...”
คงไม่ใช่มาสารภาพรักหรอกนะ? ผมชักจะอารมณ์เสียซะแล้วสิ ไม่เห็นหรือไง สภาพของกูจะเป็นซอมบี้ที่เพิ่งผุดขึ้นจากหลุมอยู่แล้ว ถ้าจะสารภาพจริงๆ ล่ะก็เลือกเวลาหน่อยโว้ย! แหกตาดูซะบ้างว่าตอนนี้มันควรไหม!? ระหว่างที่ทางนั้นยังมัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ ติดอ่างผมก็พ่นคำด่าในใจอย่างดุเดือด
“คือ...รักษาสุขภาพด้วยนะครับ!”
พูดเสร็จเขาก็วิ่งแจ้นไปทันที ผมยืนเบลอเกาหัวแกรกๆ แม่ง กลับไปต้องสระผมซะแล้วสินะ ผมหันตัวเดินโซซัดโซเซเข้าลิฟต์เพื่อลงไปข้างล่างกลับห้องนอนสักที ผมผิงผนังลิฟต์หลับตาพักรอเสียงสัญญาณสักพักเสียงลิฟต์ก็เปิดออกจอดอยู่ชั้นล่างสุด ผมเดินออกมาจากลิฟต์อย่างเชื่องช้าไร้แรงก้าวเดิน ไม่ไหวแฮะ หรือจะนอนที่บริษัทดีวะ? อีแบบนี้จะขับรถรอดไปถึงคอนโดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ระหว่างที่ผมลังเลตัดสินใจไม่ถูกสองแขนก็เหมือนถูกพยุงดึงขึ้น
“...หือ?”ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองคนที่เข้ามาพยุงอย่างสงสัย อ่า! ไอ้พวกนี้นี่เอง ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับแต่เป็นไอ้อับดัลกับไอ้รีเบคโก้นั้นแหละ กลับมาตั้งแต่เมื่อไรกันวะ ไม่เห็นโทรมาบอกกูเลย เดี๋ยวก็ไปเดี๋ยวก็มาตกลงกูยังเป็นเจ้านายพวกมึงอยู่หรือเปล่าวะ?
“โห นาย! อาบน้ำบ้างหรือเปล่าเนี่ย?”
ฟายเอ๊ย! กูต้องอาบอยู่แล้ว ผมลืมตาอย่างหงุดหงิดแทบอยากจะเบิร์ดกะโหลกไอ้รีเบคโก้ปากมอมมันทำจมูกฟุดฟิดแล้วถามกวนตีน โชคดีของมึงที่ตอนนี้กูไม่อยากจะเปลืองแรงไปสั่งสอนมึง เหอะ ไอ้อับดัลมองผมอย่างเป็นห่วง
“นายท่าน ไม่ได้นอนมากี่วันแล้วครับ?”
“สี่วันมั้ง?”ผมตอบมันไปแล้วหาวหวอดๆ เจ้าสองคนนั้นก็พยายามลากผมขึ้นรถแล้วขับมาส่งที่คอนโด อืม ดีจริงๆ ว่ะที่ไม่ต้องเสี่ยงอันตรายขับรถมาเอง ผมหลับตานอนอย่างสนิทใจ เดี๋ยวพวกมันก็พาผมไปส่งที่ห้องแล้วขนไว้บนเตียงเองนั้นแหละ แน่นอนว่าผมไว้ใจพวกมันอยู่แล้ว
“นายท่าน! ตื่นสิครับ!”
“นาย! โธ่เอ๊ย!”
ระหว่างที่นอนอยู่นั้นผมเหมือนจะฝันว่าไอ้สองตัวนั้นพยายามที่จะปลุกผมอย่างร้อนใจ หือ? เกิดอะไรขึ้นวะ? เข้าห้องไม่ได้งั้นเหรอ? ผมขยับตัวพยายามจะตื่นขึ้นมาแต่แล้วเสียงต่างๆ ก็หายไป อ้าว หรือว่าผมกำลังฝันอยู่กันนะ เอาล่ะ ขี้เกียจตื่นแล้วโว้ย! พวกมึงก็แก้ปัญหาเอาเองล่ะกัน กูจะนอนแล้ว!
“...”
สัมผัสเย็นๆ ตามแขนขาทำให้ผมรู้สึกเคลิ้มผ่อนคลายขึ้นเยอะ มือนุ่มนิ่มที่กำลังเช็ดตัวให้กับอย่างแผ่วเบา นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหม? ฮอยฮักกลับมาแล้วงั้นเหรอ? ดีจัง! ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ผ้าม่านสีขาวปลิวพลิ้วไสว แสงอาทิตย์อ่อนๆ ทอดตกลงมาบนปลายเตียง หือ? ที่นี้ที่ไหนกันนะ? หรือว่าผมกำลังฝันอยู่จริงๆ? ไม่เป็นไร ขอแค่ที่นี้มีฮักก็เพียงพอสำหรับผมแล้ว
“ฮัก...”ผมเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบาแล้วยิ้มออกมาพลิกหน้ามามองแล้วขมวดคิ้วฉับพลันเมื่อเห็นคนข้างๆ ถนัดชัดกับตา สมองของผมหยุดแล่นแล้วหันมองรอบข้างอย่างงุนงง เฮ้ย ที่นี้มันที่ไหนกันวะ? แล้ว...แล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!?
ผมลุกขึ้นพรวดทันทีแล้วสะบัดมือของผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักมักจี่ที่กำลังนั่งเช็ดตัวให้กับผม ผมก้มมองท่อนบนที่เปลือยเปล่าแต่รู้สึกได้ว่าท่อนล่างยังใส่เสื้อผ้าอยู่ งั้นก็ไม่ใช่มันไม่มีสติขนาดไปคว้าผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาด้วยล่ะมั้ง งั้นที่นี้มันที่ไหนกันล่ะ? ไอ้พวกสองตัวนั้นหายไปไหนวะ? ก่อนจะหลับผมจำได้ว่าพวกมันเป็นคนพาผมไปนอนนี่! ผมพยายามมองทิวทัศน์ในห้องแล้วมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเห็นสวนที่มีพันธุ์ไม้ต่างๆ จัดแต่งเป็นอย่างดี แถมไกลออกนั้นเป็นบ่อน้ำพุคิวปิดตัวน้อยที่ทำให้สมองของผมค่อยๆ ผุดความทรงจำขึ้นมาอย่างช้าๆ
ไม่... ไม่ใช่!
ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี้!? ผมก้าวพรวดลุกขึ้นจากเตียงแล้วกระโดดไปเกาะหน้าต่างห้องเพื่อมองภาพต่างๆ ของบ้าน ไม่สิ คฤหาสน์ที่อยู่ในความทรงจำในวัยเด็ก ทุกซอกทุกมุมเหมือนเดิมไม่มีผิด! ผมตัวสั่นเล็กน้อยกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ไม่ ที่นี้ต้องไม่ใช่คฤหาสน์ของพ่อแน่ๆ! ที่นั้นมันปิดตายไม่มีใครอยู่มาตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ทำไม? หรือว่าพ่อ? ไม่สิ พ่อไม่มีทางมาที่นี้และไม่พาผมมาที่คฤหาสน์หลังนี้แน่ๆ ไม่ใช่พ่อ! แล้วใครกันล่ะ? คำถามนั้นทำให้ใจของผมสะท้านไหวเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องค่อยๆ ปิดพร้อมกับเสียงไม้เท้าเคาะพื้นตามจังหวะการก้าวเดิน
ผมตัวแข็งทื่อ หันหลังกลับไป
“คุณปู่?”
“ตื่นแล้วเหรอหลานรักของปู่ หลานนอนขี้เซาเหมือนตอนเด็กๆ เลยนะ”
ร่างสูงใหญ่ในชุดโค้ทยาวสีดำตัวเก่งเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ บนใบหน้าหล่อเหลาที่แทบจะไม่เสื่อมไปตามอายุที่มากขึ้นของเจ้าตัว ผมมองเขาด้วยสายตานิ่งและเย็นชาอย่างที่ไม่เคยใช้มองใครมาก่อน บรรยากาศระหว่างผมกับปู่เหมือนมีอุณหภูมิสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่อากาศกลับเยือกเย็นที่ทำให้หญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องตัวสั่นระริกมือที่ถือชามใส่น้ำก็ไร้เรี่ยวแรงทำให้มันหล่นลงกระทบพื้นเสียงดัง ส่งผลให้บรรยากาศอันขัดแย้งที่น่าอึดอัดคลายตัวลง
“ดูสิ เพราะพวกเรามัวแต่เงียบทำให้หนูโรซ่าอึดอัดแย่เลย”
“ขอโทษค่ะ”ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขอโทษออกไปแล้วย่องตัวลงเก็บชามหันเหลียวหาผ้าเพื่อมาเช็ดพื้นที่เปียกเปื้อนไปด้วยน้ำ คุณปู่ก้มลงมองแล้วห้ามปรามเธอ
“ไม่ต้องๆ หนูไปตามคนรับใช้มาทำเถอะ”
สาวเจ้าลุกขึ้นแล้วพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายเมื่อคุณปู่บอก เธอหันมามองผมเมื่อเห็นว่าผมกำลังจ้องเขม็งเธอก็หลบสายตาไปอย่างเอียงอายแล้วรีบก้มหน้าเดินออกไปจากห้อง ท่าทางอายๆ ของเจ้าหล่อนเป็นเรื่องปกติสำหรับผมอยู่แล้วเพราะมีน้อยคนที่เห็นผมเปลือยอกแล้วไม่เขินแต่ไอ้แววตาหมายมาดนั้นมันอะไรกันวะ? และแล้วในห้องก็เหลือผมกับคุณปู่ ชิบ ไม่ได้เตรียมตัวมาเผชิญหน้าซะด้วย ให้ตาย แล้วจู่ๆ ทำไมถึงมาอยู่ที่เมืองไทยโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้วะ? คงจะไม่ได้แอบวางแผนอะไรอยู่หรอกนะ
“ผมรู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นคุณปู่อยู่ที่นี้”
“หลานที่แปลกใจมากกว่านั้น ถ้ารู้ว่าย่าของหลานก็อยู่ที่นี้ด้วย”
อะไรนะ!? ผมชะงักเล็กน้อยก่อนจะปรับท่าทางเป็นสบายๆ ยกมุมปากขึ้นมานิดๆ พยักหน้ารับอย่างเยือกเย็นแต่ในใจนั้นกำลังตีกันวุ่นวายเพื่อขบคิดสาเหตุที่หอบทั้งสองมาอยู่ที่นี้คืออะไร ระหว่างที่ผมยืนนิ่งไม่พูดอะไรต่อคุณปู่ยิ้มนิดๆ เดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ แล้วยืนอยู่ข้างๆ ผม ถึงท่าทางของปู่จะดูผ่อนคลายแต่เขากลับแผ่แรงกดดันออกมาเพื่อข่มขวัญศัตรูนั้นก็คือผมนั้นเอง
“ที่คฤหาสน์นี้สวยดีนะ เหมาะจะเป็นที่เริ่มต้นใหม่ของแก”
เริ่มต้นใหม่งั้นเหรอ? ผมนิ่งฟังปู่พูดพร้อมกับหันไปมองนอกหน้าต่างธรรมชาติอันสวยงามที่ชวนให้คิดถึงความทรงจำในอดีตซึ่งสมาชิกในครอบครัวยังอยู่ครบ ช่วงเวลานั้นช่างเป็นช่วงสุดแสนมีความสุขและล้ำค่าเกินว่าจะให้ใครบางคนมาทำให้มันแปดเปื้อน ผมคุครุ่นอยู่ในใจ อดทนรอให้เขาเอ่ยจุดประสงค์ที่มาทำให้ที่นี้ฟื้นตัวขึ้นมาอีกครั้ง
คนๆ นี้ไม่ทำอะไรโดยไม่หวังผลนักหรอก!
ปู่หันตัวกลับแล้วค่อยๆ เดินไปที่ประตูห้อง ผมมองตามเขาไปแล้วคิดในใจว่าเขาจะต้องหันกลับมาพูดทิ้งท้ายตามนิสัยของเจ้าตัว และปู่ก็ค่อยๆ หันกลับมาหยุดยืนนิ่ง ผมแทบจะกระตุกมุมปาก ท่าทีลีลาเชื่องช้าที่พยายามก่อกวนให้คู่สนทนาร้อนอกร้อนใจนั้นผมก็ดูออก แน่ล่ะ ธาตุแท้ของปู่น่ะผมรู้มาหมดแล้วเพราะเจ้าตัวสอนผมเรียนรู้เรื่องพวกนี้มานานโข
“แกเองก็รีบแต่งตัวดีกว่า อีกไม่นานจะมีงานแถลงข่าวหมั้นระหว่างแกกับหนูโรซ่า”
แถลงข่าวหมั้น!?
“ผมจำได้ว่าเคยปฏิเสธไปแล้ว”ผมค่อยๆ เอ่ยชัดถ้อยชัดคำอย่างใจเย็น อดกลั้นความรู้สึกไม่พอใจที่อีกฝ่ายมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว คิดว่าพูดรู้เรื่องตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแต่ผมดูถูกความหัวแข็งดื้อรั้นไม่ฟังใครของปู่มากเกินไป! แถลงข่าวหมั้นอะไรกันเล่า!? นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันฟะ ปู่เลิกคิ้วรับด้วยท่าทีชวนให้หมั่นไส้แล้วเอ่ยตอบกลับอย่างเจ้าเล่ห์
“จำได้ ตอนนั้นแกปฏิเสธไม่แต่งงาน ฉันก็เลยคิดว่าหมั้นก่อนแล้วค่อยแต่งตอนแกตอบตกลง”
“ผมไม่มีทางตอบตกลง!”ผมตอบออกไปอย่างรวดเร็วแทบไม่ต้องคิดคำตอบเสียด้วยซ้ำ อีกฝ่ายก็ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจกับคำปฏิเสธอันชัดเจนและท่าทางดุดันของผม ปู่ยิ้มรับ
“แกเปลี่ยนใจยอมรับตำแหน่งต่อจากฉันสินะ?”
“ไม่มีทาง”
“งั้นแกก็เหลือทางเลือกเดียวก็คือแต่งงานกับหนูโรซ่า!”ปู่สั่งด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเป็นแข็งกระด้างแล้วหันตัวเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วไม่รอให้ผมพูดโต้ตอบอะไรได้ ผมกัดฟันกรอดโมโหหันไปฟาดแขนระบายกับแจกันใกล้ๆ จนมันหล่นตกแตกดังเพล้ง น้ำและดอกไม้กระจายบนพื้นเละเทะหาความสวยงามแบบตอนแรกไม่ได้ ผมหายใจเข้าเสียงดังแล้วก้าวข้ามแจกันที่แตกเป็นเสี่ยงๆ เดินออกไปเพื่อหาทางหนีทีไล่ ผมไม่ยอมให้ปู่ได้อย่างที่หวังสมใจหรอก
ไม่มีทาง ไม่มีทางเด็ดขาด!
ผมใส่เสื้อผ้าเดินออกมาจากห้องเดินสำรวจคฤหาสน์ที่เหมือนถูกปรับปรุงให้เป็นเหมือนแต่ก่อนที่ผมเคยอยู่เมื่อตอนเด็กๆ ก่อนจะเกิดโศกนาฏกรรมอันแสนเศร้ากับแม่ของผมที่คฤหาสน์แห่งนี้ นั้นทำให้พ่อและผมไม่ยอม ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม่กล้า ไม่มีความกล้าหาญพอที่จะอยู่ในสถานที่อันมีความทรงจำแสนเลวร้ายนั้น เป็นว่าสถานที่แห่งนี้มีความทรงจำทั้งดีและร้ายในวัยเด็ก แต่ดูเหมือนเวลาผ่านไปเป็นสิบกว่าปีแล้วมันทำให้ความรู้สึกอคติต่อที่แห่งนี้ลดน้อยลงไปตามกาลเวลา
ผมค่อยๆ เดินผ่านที่ต่างๆ อย่างเชื่องช้าใช้สายตามองทุกจุดอย่างละเอียด แม้แต่รายละเอียดในจุดเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังทำออกมาได้เหมือนกับในอดีตเสียจนผมอดทึ่งไม่ได้ ผมเดินตามระเบียงหินอ่อนสีขาวออกมาที่สวนหลังบ้านที่มีศาลาสีขาวนวลตั้งโดดเด่นท่ามกลางดงกุกลาบสีแดงสวย ผมเดินเลาะไปตามแผ่นหินที่วางตัวบนพื้นหญ้าสีเขียวขจี ทอดสายตามองสวนกุหลาบที่จึงสมัยยามเด็กๆ ผมกับพ่อช่วยกันปลูกและดูแลพวกมันอย่างทะนุถนอมเพราะว่าชื่อแม่ของผม ‘ไรซ่า’ มีความหมายว่าดอกกุหลาบ และที่มันเป็นสีแดงก็เพราะว่าแม่ชอบสีนี้น่ะสิ ผมยืนหลับตาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของกุหลาบเข้ามาในปอด ผมยังจำได้ว่าแม่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของกุหลาบอยู่ทุกครั้งที่ผมวิ่งเข้าไปกอดท่าน
“ ‘ไรซ่า’ เป็นภาษารัสเซียที่หมายถึงดอกกุหลาบสินะ”
เสียงเล็กๆ เอ่ยขึ้น ผมค่อยๆ ลืมตาแล้วพยักหน้ารับกับประโยคที่กล่าวมานั้น ใช่แล้วครับ ไรซ่าเป็นภาษารัสเซียที่แปลว่าดอกกุหลาบ ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคุณแม่ของผมถึงมีชื่อรัสเซียนั้นก็เพราะแม่ของผมเป็นคนรัสเซียน่ะสิ แม่ของผมเป็นนางแบบชาวรัสเซียจึงพ่อไปเจอกับแม่ที่งานเดินแบบที่ปารีส ที่ผมออกมาหล่อเหลาไร้ที่ติแบบนี้ก็เพราะส่วนหนึ่งได้ยีนของแม่ช่วยเอาไว้เยอะทีเดียว จะนับผมเป็นลูกครึ่งก็ได้นะ ครึ่งรัสเซีย อังกฤษและไทย
“ผมแปลกใจมากทีเดียวที่คุณปู่บอกว่าคุณย่าก็อยู่ที่นี้ด้วย”ผมเอ่ยปนหัวเราะค่อยๆ หันหน้าไปมองร่างบอบางในชุดสีกระโปรงวันพีชสีขาวผมสีดำสลวยปล่อยสยายเป็นลอนคลื่นนุ่มนิ่มคลอเคลียใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก คุณย่ายิ้มกว้างแล้วค่อยๆ กระโดดย่องตามแผ่นหินเข้ามาหาผม
“ฉันก็ถูกหลอกมาเหมือนกับแกนั้นแหละน่า”
“ผมไม่ได้ถูกหลอกสักหน่อย ถูกลากมาตอนนอนไม่ได้สติต่างหาก”ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายและชินชากับพฤติกรรมไม่ปกติของปู่ ว่าแต่เจ้าสองคนที่ลากผมทั้งๆ ที่นอนอยู่มันหายหัวไปไหนกันนะ? เดินสำรวจคฤหาสน์ก็ไม่เห็นพวกมันมาเสนอหน้าเลย เป็นลูกน้องภาษาอะไรวะ? ยอมให้คนอื่นจับตัวเจ้านายตัวเองมาได้ยังไง เจ้าสองคนนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ!
“ถือว่าเป็นความซวยของแกที่เผอเรอเอง”
“ใครจะไปคิดว่าจะโดนคุณปู่ลักพาตัวมาหมั้นบ้าบออะไรอย่างนี้ล่ะครับ”ผมถอนหายใจแรงๆ หนึ่งทีแทนความไม่พอใจที่ถูกลากมาเผชิญชะตากรรมอันไม่เต็มใจแบบนี้
“ถ้าแกไม่อยากแต่งแล้วทำไมถึงไม่ยอมรับตำแหน่งต่อดีๆ ล่ะ”
“ผมไม่อยากได้ตำแหน่งนั้น! ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับมัน!”ผมขึ้นเสียงอย่างลืมตัว น้ำเสียงของผมดูแข็งกระด้างหยาบจนแม้กระทั่งตัวของผมเองยังตกใจกับปฏิกิริยาอันรุนแรง อาจจะเป็นเพราะคฤหาสน์หลังนี้ทำให้ความทรงจำนั้นชัดเจนมากกว่าปกติถึงทำให้ผมเผลอมีท่าทีก้าวร้าวแบบนั้นออกไป ผมชำเหลืองมองใบหน้าของคุณย่าอย่างเสียใจแต่คุณย่าก็ไม่ได้มีท่าทีใดๆ กับปฏิกิริยานั้นท่านเงียบไม่เอ่ยใดๆ จนกระทั่งคุณย่าจะหันตัวมองไปรอบๆ แล้วโพล่งขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“ที่นี้สวยนะ น่าเสียดายทิ้งไปตั้งสิบกว่าปีแน่ะ”
“คุณย่าเป็นคนสั่งให้ซ่อมแซ่มที่นี้งั้นเหรอครับ?”ผมเงียบแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อนลง คุณย่าเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับผมแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
“เปล่า วอลเธอร์เป็นคนทำต่างหาก”
“คุณปู่น่ะเหรอ?”ผมขมวดคิ้วถามด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อสักเท่าไร ปู่น่ะไม่ชอบแม่นี่น่าเพราะว่าพ่อไม่ยอมรับตำแหน่งต่อจากปู่ต้นเหตุก็มาจากแม่ คุณย่ามองผมด้วยสายตาเอ็นดูแล้วพยักหน้ายืนยันคำพูดเดิม
“ใช่แล้ววอลเธอร์นั้นแหละ จริงๆ แล้วเขาน่ะชอบที่นี้มากพอๆ กับพวกเธอเลยล่ะ ก็เพราะที่นี้เขาได้เป็นแค่คุณปู่ธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ไม่มีทั้งตำแหน่งหรือหน้าที่อะไรเข้ามาเกี่ยวนี่น่ะ คนแก่น่ะยังไงก็รักลูกรักหลานตัวเองอยู่แล้ว”คุณย่าหันตัวเดินออกไปปล่อยให้ผมคิดติดใจกับคำพูดของท่าน ปู่นี่นะ? จะดูยังไงก็ไม่เห็นความรักอะไรนั้นเลยแม้แต่สักนิด คุณย่าชะงักตัวแล้วหันกลับมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้
“จริงสิ เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อกี้ผ่านไปห้องโถงได้ยินเจ้าฮันนี่กำลังเถียงกับพ่อตัวเองดุเดือดเชียว ดูจะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยล่ะ”
หา? พ่อ!?
ผมแอบตกใจเบาๆ เมื่อได้ยินแบบนั้น พ่อน่ะเหรอโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง? ผมไม่เคยเห็น สาบานได้ผมไม่เคยเห็นพ่อของตัวเองโมโหเลยสักครั้ง คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าพ่อที่เอาแต่ทำตัวเห่อลูกแบบนั้นจะโมโหแล้วเป็นยังไง? ผมกำลังจินตนาการตอนที่พ่อฟิวส์ขาดแต่ก็สังเกตเห็นเจ้าลิ่วล้อสองตัวโบกไม้โบกมือทำท่าลับๆ ล่อๆ เหลียวซ้ายแลขวาเหมือนกลัวใครจะมาเจอตัว
“ทำอะไรของพวกมึงวะ?”
“ชู่ว~~~!!!”พวกมันพร้อมใจยกนิ้วส่งเสียงห้ามไม่ให้ผมเสียงดัง ผมก็เงียบไปแล้วยืนรอพวกมันที่รีบคลานเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว อะไรของพวกมันวะ? หรือว่าปู่ไม่ให้พวกมึงมาหากู? ในที่สุดพวกมันก็คลานมาถึงผมแล้วนั่งพักหายใจกัน
“นาย พวกเราพยายามปลุกแล้วแต่นายไม่ตื่น”ไอ้รีเบคโก้อ้าปากมาก็รีบแก้ตัวก่อนทันที ผมพยักหน้ารับอย่างไม่สนใจ
“เอ่อ กูรู้แล้วว่าแต่พวกมึงหายไปไหนมาวะ?”
“พวกเราโดนนายใหญ่กักบริเวณและไม่อนุญาตให้มาเจอกับนายท่านครับ”ไอ้อับดัลตอบอย่างจริงจังเป็นงานเป็นการ ผมหันไปมองมันเล็กน้อย ก็พอเดาได้ล่ะนะว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นแล้วผมก็เอ่ยถามบางอย่างที่สงสัยกลัวปู่จะรู้เรื่องเข้า
“ปู่รู้เรื่อง ‘เขา’ หรือยัง?”
“ยังครับนายแต่นายใหญ่พอจะระแคะระคายเรื่องของลูกพี่แล้ว”
ผมพยักหน้ารับเรียบๆ แล้วถามถึงสถานการณ์ข้างนอก ไอ้รีเบคโก้ก็รีบรายงานถึงจำนวนและตำแหน่งของลูกน้องของปู่ที่กระจายตัวอยู่ตามที่ต่างๆ ในคฤหาสน์และพูดถึงงานแถลงข่าวที่ล่มตั้งแต่เริ่มเพราะพ่อของผมเข้ามาโวยวายได้ถูกเวลาแถมยังขู่พวกนักข่าวที่มาทำข่าวในงานเป็นการใหญ่ โอ้แฮะ พ่อของรับบทโหดอีกแล้ว! ผมหัวเราะอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย
“งั้นแสดงว่าปู่ต้องเปลี่ยนแผนการแน่ๆ เอาล่ะ ก่อนที่กูจะโดนจับไปเข้าพิธีหมั้นมาลักลอบหนีออกไปจากที่นี้กันเถอะ หึๆ”
หลังจากที่พวกเราวางแผนเผ่นหนีก็ได้ยินเสียงเอะอะเล็กน้อย ไอ้อับดัลหันมามองผมเหมือนบอกว่าพวกลูกน้องของปู่รับรู้การหายตัวของพวกมันแล้ว ผมพยักหน้าให้กับพวกมันเล็กน้อย จากนั้นเราก็แยกย้ายกันหลบหนีกันคนละทางเพราะทางนั้นต้องคิดว่าพวกเราจะหนีออกไปทั้งสามคนแน่ๆ ถ้าขืนหนีไปเป็นก้อนอย่างนี้ต้องเสี่ยงต่อการถูกจับได้ง่ายๆ น่ะสิ ผมเดินมาที่ส่วนข้างหน้าของคฤหาสน์ซึ่งมีรถจอดอยู่หลายคันก่อนจะค่อยๆ ย่องเบาไร้เสียงมาที่รถตู้ใกล้ๆ ระวังไม่ให้ลูกน้องของปู่ที่ยืนประจำอยู่ในจุดต่างๆ ของคฤหาสน์พบเห็น
ผมลองเปิดรถคันใกล้ตัวแต่ประตูมันล็อกทำให้เปิดไม่ได้ ถ้านี่มีอะไรที่ใช้สะเดาะได้ก็คงจะง่ายกว่านี้ ผมเลือกลองเปิดรถตู้มากกว่าจะเป็นรถยนต์เพราะปลอดภัยและซ่อนตัวได้ดีกว่า และแล้วรถตู้เกือบคันสุดท้ายไม่ได้ล็อกประตูเอาไว้และมีคนขับรถยืนสืบบุหรี่อยู่ใกล้ๆ นั้นด้วย ผมค่อยๆ เปิดประตูแผ่วเบาแล้วแทรกตัวเข้าไปข้างในอย่างยากลำบาก ให้ตายเถอะ รถตู้แคบเป็นบ้า!
“อ้าว งานเสร็จแล้วงั้นเหรอครับ?”
“เสร็จบ้าอะไรล่ะ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่!? ตกลงหมั้นหรือไม่หมั้นกัน!?”
“บ้าบอคอแตกที่สุด! เสียเวลาจริงๆ แถมยังต้องโดนข่มขู่อีก!! น่าโมโหชะมัด อย่าให้มีโอกาสนะจะเขียนข่าวละเลงให้เละทั้งพ่อทั้งลูกนั้นแหละ!!”
“เฮ้ย อย่าทำบ้าๆ ดีกว่า”
พวกนักข่าวที่คาดว่าเป็นพวกรถคันที่ผมกำลังใช้เป็นที่หลบหนีเดินเข้ามาเปิดประตูพร้อมกับบ่นเสียงดังไม่พอใจ พวกเขาเดินขึ้นมานั่งข้างหน้าแล้วถอดป้ายออกจากคอโยนกระดาษปากกาใส่เบาะรถเหมือนระบายอารมณ์ที่เหมือนถูกรังแกอย่างไม่เต็มใจ ผมหมอบอยู่เบาะหลังสุดได้ยินเสียงรถสตาร์ทติดเครื่องและค่อยๆ ออกตัวไปอย่างช้าๆ
“ชิ มียงมียามเฝ้าหน้าประตูทำอย่างกับบ้านนายกอย่างนั้นแหละ!”
“แกนี่หุบปากทีเถอะ พวกเราไม่อยากเดือดร้อนไปด้วยหรอกนะ”
“ใช่ แกคิดว่าเบื้องหลังของพวกเขามันธรรมดาหรือยังไง!? ถ้าไม่อยากหมดอนาคตแกเงียบไปเลย”
ผมค่อยๆ ขึ้นมานั่งบนเบาะแล้วมองกลับไปดูด้านหลังที่รถกำลังค่อยๆ แล่นจากออกไปจากคฤหาสน์เรื่อยๆ อ่า ในที่สุดก็ออกมาจากที่นั้นได้แล้ว ดีจริงๆ ที่เหมือนคุณปู่จะยังไม่ออกคำสั่งให้จับตาดูอย่างเข้มงวด ผมขยับตัวไปข้างหน้าแล้วเอ่ยบอกให้คนขับรถจอด
“ช่วยจอดรถให้หน่อยได้ไหมครับ?”
“แว๊กกกก!!!”นักข่าวที่กำลังนินทาผมอย่างสนุกปากหันมามองแล้วสะดุ้งตกใจจนเสียงเรียกหลงเสียดังลั่นทำเอาแอบตกใจไปด้วย ทุกคนในรถหันมามองผมอย่างตกใจแกมสงสัย คนขับรถชะลอความเร็วแล้วจอดข้างทางให้กับผมทันที ประตูรถถูกเปิดเป็นอันดับต่อมา ก่อนจะรถจากรถผมก็ยิ้มให้กับพวกเขาที่ยังคงมองผมด้วยสายตาตกตะลึง
“ขอบคุณครับ”
อ่านต่อรีล่าง
หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<< (อ่าน 1483251 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก