ตอนที่ 30
<< Hoi Hug’s Mode >>
ซ่อนหางั้นเหรอ? ผมพ่นลมหายใจคล้ายๆ จะดูถูกเล็กน้อย พูดอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ ซ่อนหากับใครกันล่ะ? ผมครุ่นคิดแล้วชะงักเมื่อสะดุดกับความทรงจำก่อนจะได้เจอกับวินเซอร์ คนชุดดำพวกนั้นหรือเปล่า? บวกกับสภาพจะเป็นจะตายของเจ้าตัวยิ่งทำให้ผมมั่นใจหนักข้อเข้าอีกว่าจะต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ๆ แต่เขาไม่ยอมปริปากบอกอะไรกับผมเลยสักอย่าง มันก็ไม่ใช่อะไรที่เกินคาดหมายของผมนักหรอก ดูจากนิสัยของมันแล้วคงไม่เล่าอะไรให้ฟังง่ายๆ ยิ่งเรื่องที่ชวนกลุ้มยิ่งแล้วกันไปใหญ่ ผมนิ่งคิดกับตัวเองก่อนจะเหลือบสายตาไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ
ตอนนี้เรากำลังเดินทอดน่องกันอยู่ในห้างสรรพสินอย่างเปิดเผยโดยไม่ต้องกังวลเรื่องปาปารัสซี่ เนื่องจากพวกเราปลอมตัวกันแบบสุดโต้ง วินเซอร์ที่ปกติหล่อเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดเท้ากลายเป็นไอ้หล่อนักเลงสุดเถื่อน ส่วนผมที่ถูกยัดเหยียดแกมบังคับข่มขู่ให้ปลอมตัวเป็นแฟนสาวลูกครึ่งผมยาวลอนสวย ให้ตายก็คงไม่มีใครคิดว่าผมเป็นเลิฟมีคนนั้นหรอก เฮอะๆ วินเซอร์จ้องผมเขม็ง
อะไรน่ะ สายตาเข้มข้นที่อัดแน่นไปด้วยความต้องการแบบนั้น
“...เฮ้ย ไอ้สายตานั้นมันอะไร?”ผมหยุดคิดแล้วเอียงหน้าถามเสียงเบากับเจ้าหนุ่มเคราเข้มที่ตั้งแต่ออกจากห้องก็จ้องเอาๆ ไม่ยอมพูดจาแถมยังทำหน้าเคร่งขรึมซะเหลือเกิน
“ให้ตาย!”
ผมเลิกคิ้วงุนงงกับคำสบถอันหยาบคายที่พ่นออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง วินเซอร์ย่นหัวคิ้วทำหน้ายักษ์ เป็นปฏิกิริยาตั้งแต่ออกมาจากห้องแล้วล่ะครับ ที่ร้านอาหารก็ทำท่าข่มขู่ผู้คนไปทั่ว ทำอย่างกับว่าหน้าเถื่อนๆ นั้นจะไม่สมบทบาทมากพออย่างนั้นแหละ เขามองผมด้วยสายตาชวนร้อนวูบวาบ แต่พอคนอื่นมองมาก็ขึงตาใส่เสียตาจะถลนออกจากเบ้า ผมงงกับอารมณ์ปรวนแปรในตอนนี้ของเขาสุดๆ
“ไม่มีอะไรหรอก อยากแวะร้านหนังสือหน่อยไหม?”วินเซอร์พยายามสงบอารมณ์เข้ามาดึงตัวผมเข้าใกล้ ใช้มือโอบเอวรั้งเข้ามาใกล้จนชิดเนื้อตัว กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขาโชยเข้าจมูก หอมสดชื่นเหมือนหลังฝนตกชวนให้หมดความรู้สึกเหนื่อยล้า ผมล่ะชอบจริงๆ เขาก้มหน้าก้มลงเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนลงแต่ยังคงความหงุดหงิดอยู่ในน้ำเสียง ผมพยักหน้าหงึกหงักกับซอกคอแข็งแกร่งน่าซบหลับ
วินเซอร์คลายแขนจากเอวของผมแล้วคว้ามือไปกุมเอาไว้แน่น เขาดันตัวผมให้เดินอยู่ข้างๆ ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อคมคาย ยิ่งมีเคราครึ้มยิ่งทำให้ดูคมเข้มมากกว่าเดิม ให้ตายเถอะ เจ้าหมอนี้หล่อชะมัดยาก วินเซอร์ก้มลงมาสบตาแล้วยิ้มนิดๆ ให้ เขาเอื้อมมือขึ้นมาบีบจมูกของผมเบาๆ แล้วเอ่ยขู่เสียงลอดไรฟัน
“อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ เดี๋ยวโดนจิ้มกลางห้างหรอก”
“เจ้าบ้า นายไม่กล้าหรอก”ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“อย่าท้า”วินเซอร์หรี่ตาเอ่ยเตือนเสียงแหบพร่า ผมกระชับมือของเราแน่นแล้วช้อนตามองขึ้น ใช้ลิ้นเลียริมฝีปากเอ่ยตอบเสียงนุ่มนวล
“ไม่ได้ท้าแต่คาดหวังอยู่ต่างหาก”
“หืม? ให้ตายสิฮอยฮัก! อย่ายั่วตอนนี้ได้ไหม ขอร้องเลย”วินเซอร์ขึงตาดุดันใส่ผมที่ปิดปากขำกับหน้าสีเข้มระเรื่อ เขากัดริมฝีปากของตัวเองแล้วบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย
“ให้ตายเถอะ! อยากจะหมกอยู่ใต้ผ้าห่มตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาเห็นนายแล้ว”
“แล้วทำไมไม่ทำล่ะ?”ผมขยับตัวเข้าใกล้เขาแล้วถามขัดขึ้นอย่างหยอกเย้า อืม เหมือนว่าวันนี้ผมจะค่อนข้างมีอารมณ์หยอกมากกว่าทุกทีแฮะ อาจจะเป็นเพราะไม่ต้องห่วงเรื่องสายตาคนอื่นล่ะมั้ง? วินเซอร์เม้มปากเป็นเส้นตรงเขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและจริงจัง
“ขืนนายยังเพลิดเพลินกับการแกล้งแบบนี้ล่ะก็...รู้ตัวอีกทีอาจจะตื่นขึ้นมาบนเตียงเลยก็ได้นะ”
ผมพยักหน้าแล้วขยับตัวออกห่าง อีกฝ่ายหายใจคล่องโล่งอกดึงมือของผมมุ่งไปที่ร้านหนังสือ ผมเหลือบมองคนตัวโตแล้วยิ้มมุมปากรวดเร็วไม่ให้อีกฝ่ายได้เห็น ผมแกล้งบ่นลอยๆ เสียงเบา
“ได้แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ”
วินเซอร์เบรกเท้าหยุดอยู่กับที่แทบจะทันทีเขาหันขวับมาจ้องผมด้วยดวงตาวาว ใบหน้าเข้มเถื่อนๆ นั้นดูดุร้ายและคุกคาม ดวงตาสีดำยิ่งเข้มลึกล้ำมากขึ้น ริมฝีปากสีแดงระเรื่อคลี่ยิ้มเย็นๆ ผมกะพริบตารับอย่างคาดไม่ถึง รู้สึกอันตรายชวนหวาดหวั่นลึกๆ หัวใจเต้นตึกตักตื่นเต้นขึ้นมา เรี่ยวแรงมหาศาลฉุดดึงผมอย่างแรง ไม่ทันได้ตั้งตัวจนล้มหน้าคว่ำ วินเซอร์คว้าร่างของผมเอาไว้ก่อนที่จะล้ม ผมพยายามจะไม่เขินอายอย่างออกหน้าออกตา แต่สายตาของเขาก็มันทำให้ร้อนวาบวาม
วินเซอร์ยืดตัวแล้วดึงมือผมเดินออกไปไม่พูดอะไร ผมเดินสงบเสงี่ยมตามไปเงียบๆ ไม่กล้าจะหยอกเหมือนก่อนหน้าเลยสักนิด เมื่อกี้ถูกสายตาที่แทบจะกลืนกินผมไปทั้งตัวแบบนั้นทำเอาสะท้านถึงข้างใน หัวใจเต้นรัว ใบหน้าแดงและร้อนผ่าวอย่างควบคุมไม่ได้ สายตาช่างจาบจ้วงร้อนแรง รู้สึกเหมือนถูกแทะโลมร่างกายเปลือยเปล่าอยู่อย่างนั้นแหละ หรือเพราะว่าเราไม่ได้...กันนานจนตัวผมเพ้อหรือเปล่า? แต่...ไม่นะ ผมไม่ใช่คนหมกมุ่นสักหน่อย โอเค! เมื่อก่อนผมไม่ใช่คนประเภทนั้นแน่แต่หลังจากเจอหมอนี้ก็ชักไม่แน่ใจเหมือนกัน โอ๊ย ช่างมันเถอะ! ผมเลือกที่จะหุบปากเงียบจึงถือว่าเป็นทางเลือกที่ฉลาดอย่างยิ่ง
“รออยู่นี้นะ เดี๋ยวมา”
“จะไปไหน?”ผมคว้ามือของวินเซอร์ไว้อย่างรวดเร็วเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะผละเดินจากไป ไม่ใช่ว่าหึงหรือกลัวอีกฝ่ายจะไปหาเศษหาเลยอะไรหรอกนะครับ ที่ถามไปก็เพราะเป็นห่วง ยิ่งอยู่ในสถานการณ์ไม่รู้แน่ชัดอย่างนี้แล้วด้วย วินเซอร์ยิ้มแบบปลอบใจ เขาหันตัวกลับมาวางมือบนไหล่ของผมแล้วขยิบตาให้พร้อมกับพูดขึ้นเสียงดัง
“แป๊บหนึ่งนะที่รัก ทำแบบนี้ผมก็ลำบากใจนะ ใจจริงก็ไม่อยากจะไปเลย”
ผมสะดุ้ง ไอ้บ้า! จะพูดเสียงดังแบบนั้นทำไมวะ? ผมมองลอกแลกซ้ายขวาแล้วหน้าเห่อแดงด้วยความอับอาย คนแถวนี้หันมามองเป็นตาเดียว ใคร่รู้ใคร่เห็นออกหน้าออกตา วินเซอร์กรีดนิ้วเชยคางของผมขึ้นแล้วก้มลงมาจ๊วบปากของผม ยิ่งเรียกเสียงฮือฮาจากรอบข้างได้ชะงัก จากนั้นก็ละมือเดินโบกมือจากไปด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้จนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้เลย
ผมยืนหน้าแดงเถือกอยากจะระเบิดตัวหายไปในอากาศจริงๆ! เสียงซุบซิบนินทาดังเข้าหู ส่วนใหญ่ก็เป็นคำนินทาที่ไม่ค่อยเป็นที่รื่นหูนักหรอก ผมเม้มปากสูดลมหายใจเชิดหน้าหยิ่งเดินเข้าร้านหนังสือ ไม่สนใจเสียงวิพากษ์วิจารณ์อันน่าโมโหเหล่านั้น
กะจะเอาคืนเรื่องที่ผมแกล้งล่ะสิ ฮึ ไว้กลับมาก่อนเถอะพ่อจะเล่นงานคืนให้ดู! ผมตั้งปฏิญาณอย่างมุ่งมั่น
ผมเดินดูหนังสือในร้านไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนจนมาหยุดที่หนังสือเกี่ยวกับการตกแต่งบ้าน ผมหยิบเล่มใกล้มือขึ้นมาเปิดดูอย่างสนอกสนใจ ระหว่างที่ดูแบบการตกแต่งเพลินๆ ผมเงยหน้า สังเกตรอบข้างที่มีคนมายืนอ่านหนังสือกันเยอะผิดปกติ ที่อื่นก็มีทำไมมากระจุกกันตรงนี้ด้วย
ผมลดหนังสือในมือลงหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผู้ชายคนนั้นลดหนังสือในมือแล้วส่งยิ้มที่อีกฝ่ายคิดว่าดูมีเสน่ห์ที่สุดมาให้กับผม ผมหันกลับมาแล้วเหลือบไปมองอีกด้าน ผมก็เห็นผู้ชายอีกคนส่งยิ้มมีเลศนัยเหลือบสายตามองผมอย่างมีมาด ไม่ใช่แค่สองคนนี้เท่านั้นครับ ยังมีอีกหลายคนที่ยืนออกันในบริเวณที่ผมยืนอยู่นี้ แม้จะข้องใจแต่ผมก็ก้มหน้าดูหนังสือในมือต่อ ผู้ชายพวกนี้มายืนอะไรแถวนี้กันวะ? ผมไม่ทันจะได้สงสัยนานคำเฉลยก็แล่นเข้ามาพร้อมกับคำถามจากผู้ชายคนข้างๆ นี้นี่เอง
“ชื่ออะไรเหรอครับ?”หม้อหูดำหมายเลขหนึ่งถาม
“ไม่ทราบว่าว่างหรือเปล่า สนใจให้ผมเลี้ยงแมคไหม?”หม้อหูดำหมายเลขสองถามแบบอวดเบ่งเล็กน้อย
ผมแทบตะลึงทำอะไรไม่ถูก
คำตอบก็คือ ไอ้พวกนี้กำลังม่อกู!!!
ผมแอบเหวอในใจและระลึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังปลอมเป็นผู้หญิงอยู่ ผมกระวนกระวายหน่อยๆ ถึงแม้จะผ่านหลักสูตรอันเข้มข้นของคลาสลับแลของพี่ลอนดอนมาแล้วก็เถอะ แต่พอมาเจอผู้ชายม่อนอกเหนือจากการเรียนแล้วมันรู้สึกจั๊กจี้เป็นบ้า ผมเงียบไม่ตอบอะไรออกไป พวกนั้นก็ขยับเข้ามาชิดผมมากขึ้นและพยายามชักชวนให้ผมไปด้วย
“นี่คนสวย ไม่บอกชื่อจะเรียกว่านางฟ้านะ”คำหยอดของหมายเลขหนึ่งทำเอาผมเลี่ยน
แหวะ ผมอยากจะอ้วก อดที่จะขนลุกขนพองไม่ได้ โว้ย! เมื่อไรไอ้วินเซอร์มันจะมาสักทีวะ แฟนมึงกำลังถูกม่ออยู่นะโว้ย มัวแต่ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนอยู่วะ!? ผมขมวดคิ้วเข้าหากันหน่อยๆ
“ไม่ตอบถือว่าตกลงนะคนสวย”หมายเลขสองไม่ยอมแพ้
“...” ไอ้เด็กหัวเกรียนพวกนี้ต้องการอะไรจากกู!?
“นี่ๆ อยู่โรงเรียนไหนเหรอครับ? ไม่ตอบก็ได้แต่ขอเบอร์หน่อยสิ นะ?”หมายเลขสามแรง ยื่นมือถือมาตรงหน้าของผม เป็นพฤติกรรมข้ามหน้าข้ามตาเสียจนหมายเลขหนึ่งและสองจิกตาใส่อย่างไม่พอใจ ผมทนไม่ไหวหันมาเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็งๆ
“ขอโทษนะค่ะ กำลังรอแฟนอยู่ค่ะ”
“อ่า! พูดแล้ว เสียงน่ารักจัง”
“แฟนมาแสดงว่ามีแฟน แฟนไม่มาแสดงว่าแฟนไม่มี”
อนิจจาพวกมันไม่สนใจสักนิด!
หมายเลขทั้งหลายตาเป็นประกายวิบวับยิ่งคึกกันใหญ่ ผมตัดสินใจผิดจริงๆ ที่ดัดเสียงพูดออกไป ให้ตายเถอะ ผมสูดลมหายใจอดกลั้นพยายามใจเย็น วางหนังสือในมือที่ชั้นเหมือนเดิมแล้วเดินหนีพวกหน้าม่อทั้งหลายมายืนที่หมวดแต่งสวน เจ้าพวกนั้นก็เคลื่อนพลตามมาไม่ลดละ เวรเอ๊ย! เมื่อไรจะสลัดปลิงพวกนี้พ้นสักทีนะ! ผมเริ่มหายใจขัดเพราะหงุดหงิด ขยับมาที่หมวดสัตว์ พวกนั้นก็ยังตามมาไม่ยอมปล่อยสักที
“อย่าเล่นตัวหน่อยเลยน่า ไปด้วยกันดีๆ เถอะ”
พอมันไม่ได้ดั่งใจก็เริ่มทำท่าทีข่มขู่แทน เฮอะ เจ้าพวกโง่เอ๊ย คิดว่ากูกลัวพวกมึงหรือไงวะ ถ้าไม่ติดว่าถ้าไอ้วินเซอร์มาแล้วจะไม่เจออาจจะเป็นห่วงผมล่ะก็ป่านนี้พวกมันโดนผมซ้อมน่วมไปแล้ว ในขณะที่ผมกำลังจินตนาการกระทืบเจ้าพวกปลิงทั้งหลายในหัว มือปลาหมึกสมควรตายก็เริ่มระรานกันใหญ่ ลูบแถวๆ สะโพกของผม ผมขบกรามแน่น บัดซบ! มันหน้าด้านถึงขั้นลวนลามในที่สาธารณะเลยงั้นเหรอ!? ผมเม้มปากจวนเจียนจะระเบิดตูม
“โอ๊ย! ทำเหี้ยอะไรวะ!?”
ก่อนที่ผมจะได้ลงมือลงไม้ทำอะไรสักอย่างก็มีคนเข้ามาช่วยเหลือพวกหม้อหูดำซะก่อน ผมหันไปอย่างดีใจแต่ก็ต้องดีใจเก้อเพราะไม่ใช่คนที่ผมคิดเอาไว้ แต่เป็นคนที่เหนือคาดหมายไปหน่อย! ผมอ้าปากเหวอเมื่อเห็นโฉมหน้าอัศวินที่เข้ามาปราบหม้อทั้งหลาย ผมรู้จักเขาซะด้วยสิ!
“พวกมึงต่างหากทำเหี้ยอะไร อยากให้เรียกพนักงานร้านมาไล่เหรอวะ?”ชายผู้มากับความนิ่งสงบบนใบหน้าเอ่ยถามย้อนกลับมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แหบฟังแล้วชวนให้คิดถึงแวมไพร์ที่น่าสะพรึง พวกหม้อทั้งหลายถอดสีหน้าแล้วรีบก้มหัวเอ่ยขอโทษเผ่นหนีกันแทบไม่ทัน เหลือเพียงผมกับเจ้าของเสียงแหบชวนหวาดหวั่น เขามองตามพวกมันด้วยสายตาดูแคลนแล้วเอียงหน้ามามองผม
“โอเค?”
“อ๊ะ ขอบคุณ”ผมสะดุ้งได้สติเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายทันที เขาพยักหน้ารับเรียบๆ เหลือบสายตามองผมนิ่ง อะไร!? ผมพยายามทำตัวเป็นสาวน้อยแสนใสซื่อเพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้อีกฝ่ายจำตัวตนที่แท้จริงของผมได้ และภาวนาในใจอย่าให้ไอ้วินเซอร์กลับมาตอนนี้เลย ไม่อย่างนั้นความลับที่ปลอมตัวออกมาเที่ยวเป็นต้องแตกเพล้งในครั้งเดียวแน่ๆ ก็เพราะผู้ชายตรงหน้าของผมเป็นคนที่รู้จักกับไอ้วินเซอร์น่ะสิ รู้จักดีด้วย!
“เฮ้ย โซโล่ มีอะไรวะ?”
ผมหน้าซีดยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงเข้มราวกับเสียงชายหนุ่มโคตรหล่อโคตรแมน แต่เจ้าของเสียงหล่อเข้มที่ว่านี้กลับเป็นหนุ่มแว่นหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง วินเซอร์! อย่าเพิ่งกลับมาตอนนี้เลยนะ ขอร้องล่ะ! ถ้าผมจำไม่ผิดคนใส่แว่นเตี้ยที่สุดในกลุ่มมีชื่อว่าชิน เจ้าของเสียงชวนสะพรึงนั้นชื่อว่าโซโล่
“อือหือ! สาวสวยระดับพรีเมียม!”
“น้ำลายไหลหย่อยแล้วโว้ยไอ้หมอหมู!”
และแน่นอนว่าเมื่อหนึ่งสองโผล่มา สามสี่ต้องตามมาเสริมให้ครบทีม ผมก้มหน้ามองพื้นได้แต่ร้องในใจไม่ให้วินเซอร์โผล่หน้ามาจ๊ะเอ๋เพื่อนๆ ของมันในตอนนี้ ทำธุระนานๆ นะโว้ยวินเซอร์!
“อ๊ะ หน้าคุ้นๆ นะครับ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?”ลูกชุบหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของไอ้วินเซอร์มองหน้าผมแล้วอ้าปากค้าง สักพักก็เลิกคิ้วแล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้าจริงจัง เวรแล้ว หรือว่าจะรู้ว่าผมเป็นฮอยฮักแว่นนั้นแล้ว ไม่จริงน่ะ รู้ตัวเร็วเกินไปแล้ว! ผมขยับตัวหวาดระแวงก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
“ผมจำหน้าคุณได้ ไม่ผิดคนแน่”ลูกชุบเอ่ยยืนยันเสียงแข็ง ผมใจแป้วในทันที
“เราเคยเจอกันในฝันไงครับ คุณคือสาวในฝันของผมเลย”
“...” ฟาย! ผมสบถดุเดือดกับมุกจีบสาวโคตรเลี่ยนประลัย พวกเพื่อนๆ ก็ยืนนิ่งไว้อาลัยให้กับมุกของมัน ผมแทบจะหมดเรี่ยวแรง เอาความตื่นกลัวของกูเมื่อกี้คืนมาเลยเฟ้ย เสียไปโดยเปล่าประโยชน์ฉิบเป๋ง! ลูกชุบฉีกยิ้มกว้างถึงใบหู โซโล่ถอนหายใจอย่างเอือมระอาแล้วเอ่ยเตือน
“เมื่อกี้กูเพิ่งไล่พวกหน้าม่อไป อย่าให้กูต้องไล่อีกรอบ”
“จ้าๆ”
“เฮ้ย! พรีสต์มาแล้วโว้ย!”
ระหว่างที่โซโล่กำลังทำตัวเป็นพ่อคนที่สองของลูกชุบ ไอ้ชินก็วิ่งเข้ามาด้วยอาการตื่นๆ ทำท่ากระซิบกระซาบแต่เสียงดังฉิบหาย มันจะทำท่ากระซิบทำบ้าอะไรวะถ้าจะตะโกนใส่หูขนาดนั้น แล้วเมื่อกี้ว่าอะไรนะ พรีสต์มา? ขอถามหน่อย พรีสต์ที่มานี่ใช่ไอ้คุณเพื่อนนักบวชที่ไม่สมกับเป็นนักบวชคนนั้นหรือเปล่าวะ?
ก่อนที่ผมจะได้เอ่ยอะไรออกไป ไอ้โซโล่คว้าหัวของเพื่อนแต่ละคนหลบลงแทบจะทันทีทันใด ไอ้ชินน่าสงสารสุดหัวกระแทกเป้าไอ้หมอหมูอย่างจัง ส่วนไอ้คนที่น่าจะส่งโรงบาลมากที่สุดคือไอ้หมอหมูที่กำลังหน้าเขียวคล้ำด้วยแรงกระแทกจากหัวอันแข็งโปก และผมก็ไม่ต้องรอคำเฉลยนานเพราะมันเดินอาดๆ เข้ามาตรงหน้าแล้ว!
ฉิบ! ไอ้พรีสต์ ตัวจริงเสียงจริง!
สัญชาตญาณทำให้รีบก้มหลบตามแก๊งของไอ้โซโล่ ทำไมวันนี้พวกมันถึงได้พร้อมใจกันมาที่ร้านหนังสือที่นี้ที่เดียววะ? ร้านอื่นตั้งมากตั้งมายทำไมพวกมึงไม่ไปกันเล่า! ผมอยากจะคำรามก้อง เจ้าพวกสี่ตัวตั้งหลักได้ก็โผล่แง้มหน้าไปแอบมองไอ้พรีสต์ ผมนั่งมองพวกมันด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม ท่าทางพวกมันสี่ตัวช่างมีพิรุธเสียจริงๆ แอบส่องชาวบ้านอย่างกับสตอร์กเกอร์โรคจิตแน่ะ โดยเฉพาะไอ้โซโล่!
ผมหนาวสะท้านเมื่อนึกอะไรได้ขึ้นมา
ไอ้โซโล่แม่งชอบไอ้พรีสต์!
ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่งั้นเหรอวะ? เป็นความจริงที่ทำให้ผมแอบช็อกอยู่เล็กๆ ในตอนแรกผมคิดว่ามันก็แค่ชอบหน้าตาน่ารักของไอ้พรีสต์เท่านั้น คงจะไม่คิดเป็นจริงเป็นจังอะไรมากแต่ดูจากตอนนี้แล้วผมกลับพูดไม่ออก บอกไม่ถูก โอ้ มันชอบจริงๆ จังๆ ต่างหาก! ผมขยับตัวไปส่องไอ้พรีสต์บ้าง วันนี้มันมาแปลกว่ะ คนอย่างมันเข้าร้านหนังสือเป็นด้วย ผมไม่ยักกะรู้เลยนะเนี่ย
อืม จะว่าไปพอเห็นไอ้พรีสต์ก็ทำให้คิดถึงพี่เฮอร์มิตที่ผมแอบหนีกลับมาโดยไม่บอกกล่าวก่อน ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เขาจะเป็นยังไงบ้าง โดนพี่บอสสรรเสริญด่าทอไปแล้วกี่บทก็ไม่รู้ อืม รู้สึกผิดนิดๆ แฮะ งั้นเพื่อเป็นการไถ่โทษช่วงนี้ทำตัวดีๆ กับไอ้พรีสต์สักหน่อยล่ะกัน
พรีสต์เลือกหนังสืออยู่ไม่นานก็เดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อชำระเงิน เมื่อไร้เงาพรีสต์ในร้านหนังสือ สี่หนุ่มผู้ร่วมสะกดรอยตามเยี่ยงสตอร์กเกอร์ก็นั่งหันหน้าเข้ามากันเปิดประชุมด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“เฮ้ย เมื่อกี้พรีสต์ซื้อหนังสืออะไรไปวะ?”โซโล่เปิดประเด็นอย่างข้องใจ
“กูเห็นเป็นนิตยสารว่ะ”หมอหมูผู้มีสายตาย่ำแย่จนต้องใส่แว่นตอบเท่าที่ทำได้ และไอ้ชินก็เข้ามาตอบเสริมอย่างสมบูรณ์แบบและอ้างอิงแหล่งคำตอบอีกด้วย
“อืม กูก็เห็น แถมยังจำได้ว่านิตยสารเล่มนั้นเป็นเล่มที่เลิฟมีลงปกด้วย ที่บ้านกูก็มีน้องกูซื้อมา”
“เลิฟมี?”โซโล่เลิกคิ้วถามเสียงแหลมปี๊ด ผมเบือนหน้าหนี เลิฟมีกูเองว่ะ อืม เพิ่งรู้เหมือนกันว่าไอ้พรีสต์มันสะสมงานถ่ายแบบของผมด้วย ก็มันไม่เคยพูดถึงงานของผมเลยนี่น่า ผมเลยนึกว่ามันไม่สนใจซะอีก ผมลูบจมูกของตัวเอง รู้สึกสับสนนิดหน่อยที่เห็นเพื่อนสนิทแอบมาซื้อนิตยสารที่มีรูปของตัวเองแบบนี้ เอาเป็นว่าผมไม่พูดเรื่องนี้ล่ะกัน ในเมื่อมันไม่อยากพูดผมก็จะไม่ถามอะไร บางทีไอ้บ้านั้นมันอาจจะอายก็ได้
“หรือว่าพรีสต์จะชอบเลิฟมีอะไรนั้นวะ?”ไอ้ลูกชุบตั้งข้อสังเกตทะลุกลางปล้อง หมอหมูพยักหน้าเห็นด้วยในทันทีและเอ่ยเสริมพร้อมรอยยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นมึงก็มีโอกาสแล้วโซโล่”
“ยังไงวะ?”ไอ้โซโล่ย้อนถามด้วยสีหน้าข้องใจแถมยังอารมณ์บูดอีกต่างหาก อีแบบนี้เขาเรียกว่าหึงครับ! หมอหมูหัวเราะร่าไม่สนใจจะมองใบหน้าเป็นตูดของเพื่อนสักนิด
“เลิฟมีเป็นผู้ชาย พรีสต์ชอบผู้ชายไงเล่าไอ้โง่!”
“เออว่ะ ถ้าพูดจริงๆ ความหล่อของมึงกินขาดเลิฟมีอะไรนั้นอยู่แล้ว สบายใจได้เพื่อน!”ไอ้ชินก็เออออห่อหมกไปตามน้ำไม่พยายามจะว่ายทวนกระแสเลยสักนิด
ไม่นานทั้งสี่คนก็คล้อยตามเหตุผลไปอย่างง่ายดาย ผมมองพวกมันสี่ตัวคุยกันตั้งนานก็ทำได้แต่ส่ายหน้าให้ด้วยความเวทนาจับใจ พวกมันช่างเป็นสตอร์กเกอร์ที่สมบูรณ์แบบเหลือเกิน เสือกรู้เสือกเห็นทุกเรื่องและหลงตัวเกินพิกัด!
หลังจากปฏิบัติฝึกฝนของหลักสูตรการเป็นสตอร์กเกอร์มืออาชีพจบลง พวกเขาทั้งสี่คนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมมองพวกมันอย่างตกใจ นี่มาที่ร้านนี้เพราะแค่มาส่องไอ้พรีสต์เท่านั้นงั้นเหรอ? พวกมึงจะลงทุนเยอะไปไหม? ปิดเทอมไม่มีอะไรทำหรือไงวะ ว่างจัดเหรอ!? ทุกคนหายตัวไปจากร้านหนังสือแล้วยกเว้นไอ้หน้าม่อคนหนึ่งนะครับ
ไอ้ลูกชุบนั้นแหละ!
“ว่าแต่คนสวยชื่ออะไรเอ่ย? เห็นอยู่ในร้านตั้งนานแล้ว”ดวงตาเจ้าชู้ไก่แจ้มาแต่ไกลเชียว ผมถอนหายใจ ไอ้พวกหน้าม่อนี่กำจัดไปยังไงมันก็ไม่หมดสักที ให้ตายเถอะว่ะ ผมวางหนังสือไว้บนชั้นที่เดิมแล้วสาวเท้าเดินออกไปจากร้าน ไอ้วินเซอร์ไปทำอะไรอยู่วะ นานแล้วน่ะเนี่ย ผมชักกระหายน้ำแล้วสิ ในร้านมีเหตุการณ์ชวนตื่นเต้นตกใจเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้ผมกระหายน้ำสุดๆ เลย ผมหยุดเดินเพราะมือปลาไหลดึงเอาไว้ซะก่อน
“โถ~ อย่าเมินกันซี นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วเราไปหาอะไรทานด้วนกันเถอะ”ไอ้ลูกชุบเอ่ยชวนผมด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรและออดอ้อนนิดๆ โห นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นล่ะก็เสร็จเรียบร้อยโรงเรียนลูกชุบขนมไทยไปแล้วล่ะครับ แต่นี่คือผม ไม่ใช่ผู้หญิงแท้ๆ ซะด้วยเพราะฉะนั้นใสเจียว่ะ ผมยืนมองนิ่งเพราะอีกเดี๋ยวก็มีคนเข้ามาเคลียร์ให้
“เฮ้ย! ปล่อยมือจากเมียกูโว้ยไอ้หน้าตี๋ตาตีบ”ไอ้วินเซอร์เดินจ้ำพรวดๆ เข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง ดวงตาเย็นเยียบจับจ้องเพื่อนเหมือนสัตว์นักล่า ใบหน้าเถื่อนๆ ดูน่ากลัวกว่าเดิมอีกเป็นร้อยเท่า ลูกชุบปล่อยมือจากผมแล้วเอ่ยลาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“ขอให้วันนี้มีความสุขนะครับ”
เขาวิ่งแจ้นหายตัวไปชั่วพริบตา วินเซอร์คลายอารมณ์ตึงเครียดเดินเข้ามาโอบแขนรอบเอวของผม เขาถอนหายใจเล็กน้อย ผมเลิกคิ้วขึ้นเงยหน้ามองใบหน้าดิบเถื่อนนั้นอย่างเป็นห่วง
“ทุกอย่างโอเคไหม?”
“ก็เกือบ”วินเซอร์เอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงครุ่นคิดอยู่ในที ผมกะพริบตาถามต่อ
“ธุระยังไม่เสร็จ?”
“เปล่า เรียบร้อยแล้วเว้นเสียแต่ไม่รู้จะจัดการยังไงกับไอ้ความหงุดหงิดบ้าๆ ที่เห็นคนรักมีคนมาเกาะแกะนี่สิ ไม่โอเคเลย”วินเซอร์เอ่ยเสียงขมพร้อมทำหน้าบึ้งประกอบ ผมเม้มปากแล้วส่ายหน้าไปมาทำหน้าประมาณว่า ‘ฉันก็ช่วยไม่ได้’ วินเซอร์พ่นลมหายใจแรงๆ แล้วหมุนตัวดันหลังให้ผมก้าวเดินออกไป ผมคว้ามือของเขามาบีบแล้วก็ก้มดู งอแต่ละนิ้วเล่นพลางเดินตามทางที่เขาพาเดินไป
“เมื่อกี้เหมือนลูกชุบจะจำนายไม่ได้”ผมบ่นพึมพำเสียงเบา วินเซอร์ก้มลงมามองผมเขาย่นจมูกแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะๆ
“พวกมันไม่ฉลาดนักหรอก”
“...” หลังจากเห็นพฤติกรรมในวันนี้ผมก็โต้เถียงแทนพวกเขาไม่ออกจริงๆ!
TBC. [Chapter 30/2]
หัวข้อ: >>> ที่รัก~♥ รักผมสิ!! <<< (อ่าน 1484260 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก