ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
พอดีอยากแต่งแนวนี้เบาๆ ติชมกันด้วยเด้อ
----------------------
‘ จากฝันก็กลายเป็นมากกว่าฝัน ฝันกลายเป็นจริงขึ้นมา เมื่อในเวลานี้มีเธอทั้งคน …’
เสียงเพลงจากวิทยุตัวเล็กในห้องนอนเรียบๆ ก่อนดีเจประจำคลื่นจะเปลี่ยนเพลงไปเป็นเพลงสมัยนิยมแทน เพลงแล้วเพลงเล่าผ่านไปเรื่อยๆ จะเพลงเร็วหรือเพลงช้าก็ไม่ได้ทำให้น้ำตาหยุดไหลลงมาจากดวงตาเรียวเล็กของเจ้าของห้องที่นอนหงายไม่ขยับเขยื้อนมากว่าสามชั่วโมง มือสองข้างทิ้งลงข้างตัวราวกับร่างที่นอนอยู่นี้ได้ไร้ความรู้สึกไปแล้ว สักพักดีเจในคลื่นวิทยุก็กล่าวราตรีสวัสดิ์ผ่านมากับลำโพงเป็นอันสิ้นสุดรายการในเวลาตีสองครึ่ง จนกระทั่งเจ็ดโมงเช้าร่างที่นอนร้องไห้อยู่ทั้งคืนถึงเริ่มขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่อาการปวดหัวจี้ดกลับแผ่ไปทั่วจนต้องทิ้งตัวลงนอนเช่นเดิม เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นสักพักก่อนจะตัดเข้าระบบฝากข้อความเมื่อไม่มีคนรับ
‘ มึงเลิกทำร้ายตัวเองได้แล้วออกมาจากห้องเถอะ พวกกูเป็นห่วงนะ ’
เสียงเพื่อนในกลุ่มที่ส่งประโยคเดิมๆมาให้ทุกเช้าเป็นเวลากว่าหนึ่งอาทิตย์แล้ว แต่คนฟังก็ไม่ได้มีแนวโน้มจะปรับปรุงหรือเปลี่ยนแปลงกิจวัตรเดิมๆ ตอนเช้านอนหลับตอนเย็นอาบน้ำแล้วมานอนฟังวิทยุคลื่นเดิมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา หนึ่งอาทิตย์แล้วสินะ นับจากวันนั้น .. วันที่ทำให้ชีวิตของคนๆหนึ่งเปลี่ยนไปตลอดกาล
‘ เราเลิกกันเถอะ ’ คำตัดสัมพันธ์ดังจากผู้ชายร่างโปร่งเจ้าของดวงตาเรียวเล็กฉบับเชื้อสายจีน
‘ รัมม์ทำไมพูดแบบนี้ ! เราจะแต่งงานกันอยู่แล้วนะ ’
‘ เราไม่ได้รักเมย์ และไม่เคยรัก ’
‘ ทำไมล่ะรัมม์เมย์ผิดตรงไหน เมย์ไม่สวยหรอ เมย์ไม่ดีหรอ เมย์ไม่คู่ควรกับรัมม์หรอ ’ ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าสวยแล้วส่งยิ้มให้น้อยๆ
‘ เปล่าหรอก เมย์สวยมาก ดีมาก แต่รัมม์ต่างหากที่ไม่คู่ควรกับเมย์ ’
‘ คำว่าดีเกินไปมันใช้เป็นเหตุผลในการบอกเลิกไม่ได้นะรัมม์ ! ’
‘ … และถ้าเป็นเหตุผลที่ว่าตลอดห้าปีที่รัมม์คบกับเมย์รัมม์มีคนอื่นในใจที่ไม่ใช่เมย์ล่ะ ’
เพี้ยะ ! ‘ น่าจะบอกตั้งนานนะรัมม์ไม่ใช่รอจนเราจะแต่งงานกัน ! ’
แล้วเธอก็เดินออกจากชีวิตเขาไป พร้อมๆกันเขาผู้เป็นคนบอกเลิกก็เจ็บไม่แพ้กัน
เจ็บที่ทำร้ายผู้หญิงดีๆคนหนึ่งในต้องเสียใจ …
… และเจ็บที่ต้องพรากจากคนที่รักที่สุด ที่แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ก็ไม่อาจลบภาพของเขาออกจากหัวใจ
ย้อนกลับไปหลายปีที่รัมม์พึ่งย้ายมาไทย
‘ รัมม์นี่เค้าเรียกกันว่าดอกทานตะวันนะ ทุกๆวันมันจะหันหน้าเข้าหาดวงอาทิตย์เพื่อจ้องมองรอแสงแดด ’
‘ ทำไมต้องมองแสงแดดด้วยล่ะ ร้อนจะตาย ’
‘ เพราะถึงแดดจะร้อนแต่ดอกทานตะวันก็ต้องการแสงแดดในการดำรงอยู่ ’
‘ แต่ถ้าเป็นรัมม์จะนอนเปิดแอร์อยู่ในห้องดีกว่า ดอดทานตะวันน่ะโง่ ’
‘ ใช่ .. ดอกทานตะวันน่ะโง่ แต่มันก็ยังคงจ้องมองและรอคอยแสงแดดในทุกๆวัน แม้ความร้อนจะแผดเผามันอยู่ก็ตาม ’
‘ รัมม์ไม่ชอบดอกทานตะวัน ’
‘ ทำไมล่ะ เพราะมันโง่หรอ ’
‘ เปล่า .. เพราะว่าเสียงของลีฟังแล้วเศร้ามากต่างหาก แสดงว่าทานตะวันทำให้ลีเศร้า แล้วรัมม์ก็ไม่ชอบด้วย ’
ลีแปลกใจกับคำพูดของคนข้างตัว แต่ความแปลกใจก็แปรเปลี่ยนเป็นความเอ็นดูก่อนจะขยี้หัวทุยสวยไปมา
‘ ขอบคุณนะรัมม์ที่เป็นห่วง … ถ้าเปลี่ยนเป็นอีกคนก็คงจะดี ’
‘ เอ๋ ? … ลีชอบใครอยู่งั้นหรอ ’ ร่างสูงยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อเล็กน้อยแต่ก็อ้อมแอ้มตอบออกมา
‘ จำเมย์ได้มั้ย เมย์ที่สวยๆที่เป็นดาวคณะเราน่ะรัมม์ ’
‘ อื้ม .. จำได้ ชอบหรอ ’
‘ อือ เมย์นิสัยดีนะ รัมม์คิดว่าไงถ้าเราจะจีบเมย์ ’
‘ ถ้าลีชอบรัมม์ก็จะชอบเธอด้วย .. ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ ’
‘ นั่นสิเราโชคดีจังที่มีรัมม์เป็นเพื่อน ขอบใจนะรัมม์ ’
คำขอบคุณที่ไม่อยากได้คือสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจของรัมม์มาเสมอ แต่ก็คิดว่าคงแค่รู้สึกแปลกที่เพื่อนคนแรกในไทยจะมีแฟน
แต่แล้วเวลาผ่านไปหลายเดือนจึงเริ่มมั่นใจว่ามันได้แปรเปลี่ยนเป็นอะไรที่มากกว่านั้น แต่แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นจนได้
‘ รัมม์เมย์ชอบรัมม์คบกับเมย์ได้มั้ย ’ สาวน้อยที่เป็นผู้ครอบครองหัวใจของลีกลับเดินมาทางเขาสองคนเพื่อบอกรักรัมม์ ..
‘ เอ๋ แต่ … ลี .. ’
‘ อ้าวใจตรงกันพอดีเลยนี่ รัมม์ก็ชอบเมย์อยู่เหมือนกัน ไหนๆก็ไหนๆคบกันเลยแล้วกันนะ รักกันนานๆล่ะ นี่ก็เย็นแล้วรัมม์ไปส่งเมย์แล้วกัน เจอกันที่หอนะรัมม์ ’ ลีที่กำลังฝืนยิ้มดันหลังทั้งสองคนให้เดินไปคู่กัน ทั้งๆที่สายตาของรัมม์มีแต่ความงงงวย กับเมย์ที่
กำลังยิ้มเอียงอายจนไม่ได้สังเกตอะไร
‘ ทำไมลีทำแบบนั้นล่ะ ลีชอบเมย์นี่ ’ หลังจากกลับมารัมม์ก็เปิดประเด็น ..
‘ แต่เมย์ไม่ได้ชอบเรา ถ้าเธอรู้เธอก็ต้องรู้สึกไม่ดี ’
‘ แต่เราไม่ได้ชอบเมย์นี่ .. ’
‘ รัมม์มีใครในใจแล้วหรอ ’
‘ เปล่า .. ยังไม่มี ’ รัมม์ก้มหน้ากัดปากตัวเองเบาๆ ทั้งๆที่รู้ว่ากำลังโกหกแต่ก็พูดไม่ออก ..
‘ งั้นช่วยคบกับเมย์แทนเราก่อนได้มั้ย เราไม่อยากให้เมย์เสียใจ ช่วยเราก่อนนะ ’
‘ ก็ได้ .. ยังไงเราก็เพื่อนกันนะลี .. ’ กลัวเมย์เสียใจแต่ทำไมถึงไม่กลัวเราเสียใจบ้าง ..
‘ ขอบคุณนะรัมม์ เราดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับรัมม์นะ ’
จากวันนั้นก็ผ่านเลยไปห้าปีที่ผู้ชายเจ้าของชื่อ ‘ รัมม์ ’ คบกับหญิงสาวสวยที่สุดในมหาลัยจนกระทั่งเข้าสู่วัยทำงาน
ทุกคนรู้ว่าทั้งสองคนคบกัน
ทุกคนรู้ว่าทั้งคู่เหมาะสมกัน
ทุกคนรู้ว่าเมย์รักรัมม์
แต่ทุกคนไม่รู้ .. ว่ารัมม์ไม่เคยรักเมย์
ย้อนกลับมาที่ห้องๆเดิม เป็นอีกครั้งที่รัมม์ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา .. วิทยุคลื่นเดิมยังคงเปิดเพลงดั่งเช่นทุกวัน .. แต่วันนี้มันจะจบแล้ว .. วันเศร้าๆและอึมครึมแบบนี้จะจบลงแล้ว .. มันกินเวลามานานหลายปีจนในที่สุดก็เดินทางมาถึงจุดจบ รัมม์กระพริบตาเบาๆปล่อยให้น้ำตาหยดสุดท้ายหยาดรินลงกับหมอน ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะค่อยๆแผ่วจางแล้วหายไป เหลือแต่ความแน่นิ่งของร่างกาย .. สิ่งเดียวที่ยังคงเคลื่อนไหวคือเลือดมากมายที่ไหลทะลักออกมาจากข้อมือทั้งสองข้าง พร้อมๆกับการ์ดสีชมพูสวยสดใสใบหนึ่งวางอยู่ข้างๆ การ์ดที่เปิดออกให้เห็นชื่อคนสองคนที่เลอะด้วยเลือดสีแดงเล็กน้อย
‘ ขอเชิญร่วมงานแต่งงานของคุณ ลี กับ …. ’
จะมีสักกี่คนที่จะรุ้ว่าร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงนี้ ไม่เคยแม้แต่จะมองว่าเจ้าสาวเป็นใคร เธอชื่ออะไร .. แค่เพียงเห็นชื่อของคนที่มอบหัวใจให้ไปตั้งนานแล้วมันก็เป็นตัวตัดสินแล้วว่า ..
นับจากวันนี้ ไม่สิ .. นับจากที่มอบหัวใจให้กับคนชื่อลีเขาก็ได้กลับกลายเป็นเพียง
‘ ดอกทานตะวันที่แหงนหน้ารอแสงอาทิตย์ ’
และเมื่อแสงอาทิตย์โดนพรากไปชีวิตของดอกทานตะวันจะอยู่ได้อย่างไร ?
หัวข้อ: เรื่องสั้น : ทานตะวันกับแสงอาทิตย์ . (จบ) (อ่าน 26954 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก