SPECIAL FLIGHT
GOODBYE MY LOVE… [ONLY] IN MY DREAM
บันทึกรัก..ไว้เพียงแค่.. “กล่องดำ”
ลมกรรโชกที่ยังคงไม่หยุดพัก แม้ดวงหน้าที่แห้งกร้านเพราะลมต้องจนเกิดรอยแตกบนผิวหนัง... น้ำตาที่ไม่ว่ามันจะไหลรินออกมามากมายสักเท่าไหร่ มันก็มิอาจทำให้โชคชะตาพลิกผันกลับไปสู่ในห้วงอดีตได้อีกแล้ว... ความทรงจำและวันเวลาที่แสนดีของคนเรามักจะผ่านไปเร็วเกินไปนัก... เสียงสะอื้นและการร้องไห้ มักจะมีมากและตราตรึงเป็นที่จดจำมากยิ่งกว่าความสุขที่คนๆหนึ่งจะพึงมี ลองคิดดูให้ดี..ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร...การที่คุณได้เคียดแค้นใครและชิงชังคนๆนั้นมากเท่าไหร่ หากความผูกพันมันเคยเกิดขึ้น...คุณจะไม่มีวันลบล้างสิ่งดีๆเหล่านั้นให้ออกไปจากความรู้สึกได้..แม้หัวใจในวันนี้ มันจะมีแต่เรื่องที่บาดหมางกัน...
สายตาของหนุ่มหน้าหยกทอดมองเครื่องบินที่พังพินาศส่วนหัวด้านล่างจากชั้นดาดฟ้าของตึกอาคารผู้โดยสาร ใกล้กันกับหอบังคับการบิน... ดวงตาสั่นพร่ามองความสงบเงียบ ราวกับนกยักษ์ที่ไร้วิญญาณ ไร้หัวใจ..มันพรากใครบางคน ที่เขาเคยคิดฝันว่าคนๆนั้น... จะได้อยู่เป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ... ให้ตายจากเขาไปในวันนี้...ลมตึงถึงแม้มันจะมากับละอองหิมะที่ตกลงมาหนายิ่งขึ้น...แต่หนุ่มหน้าขาวก็ไม่อยากที่จะออกไปจากจุดๆนี้... เขาต้องการที่จะยืนร้องไห้ตรงนี้ ไม่ว่าอากาศจะเย็นลงและเหน็บหนาวอีกสักเพียงไหน...เขาจะรอดูวินาทีที่ร่างของ “คนที่เขารัก” ถูกลำเลียงออกมาจากส่วนหัวของเครื่องบินนั้น... แม้ใจหนึ่งจะบอกว่ามันไม่ใช่ภาพที่หน้าดูเท่าไหร่... แต่วินาทีนี้อาจจะเป็น “วาระสุดท้าย” ที่เขาจะได้เห็นใครคนนั้น...ก่อนที่เขาจะไม่มีวันได้พบเจออีกแล้ว..ตลอดกาล...
“คุณเป็นคนแรก..คุณดรอว์เยอร์........ คุณเป็นคนแรก.......และคนเดียว....... ที่ทำให้ผม...ร้องไห้....” เปล่าเลย... คำพูดที่ดังก้องอยู่ในหัวทิมมี่ตอนนี้...หนุ่มหน้าหยกกลับคิดว่าเขาต่างหากที่เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกย่ำแย่มากที่สุด...ทุกๆหยดน้ำตาที่เคยสูญเสียเพราะเขา.. มันล้วนกลั่นกรองออกมาจากคำว่า “รัก” ทั้งหมดทั้งสิ้น... แต่หากว่าในวันนี้... หนุ่มหน้าหยกนั้นไร้ซึ่งโอกาสเสียแล้ว..โอกาส.. ที่จะบอกคนๆนั้นว่า... เขา “รัก”... คนๆนั้น มากมายเพียงไร...เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา...ทิมมี่รู้สึกได้แม้เสียงลมจะตึงกรอกหู... เขาไม่ต้องการให้โรเจอร์มารบกวนในยามนี้...หากแต่โรเจอร์ก็เป็นคนที่ช่วยอุ้มเขามาอยู่ในที่ๆปลอดภัย...
“....คุณซินแคลร์....... ผม....ผมอยากอยู่คนเดียว....” เสียงสั่นของทิมมี่ ดรอว์เยอร์...บนชั้นดาดฟ้าที่สายลมแม้จะรุนแรงกว่าเบื้องล่าง แต่มันก็ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังได้ยินชัดเจนอย่างไม่ลำบากที่จะฟัง...
“...อยู่คนเดียวตรงนี้.... ที่นี่น่ะหรือ...?.........ไม่หนาวรึไง?” ทิมมี่เรียบเรียงคำพูดที่ได้ยิน... เขาคิดที่จะตอบกลับไปทันทีว่าเขาไม่ได้รู้สึกทรมานเพราะความหนาวเหน็บอะไรหรอก... แต่ทว่า! เขากลับชะงักอึ้งไปเพราะน้ำเสียงของคนที่ยืนอยู่ด้านหลังนั้น... พาให้หนุ่มหน้าหยก.. ตอบคำถามนั้นไม่ออกเสียแล้ว...
ไม่ใช่เสียงของโรเจอร์....“..... ถ้านายไม่รักใคร... รักตัวเองบ้างก็ดีนะ....”น้ำเสียงของหนุ่มตาคม... ดังอยู่ด้านหลัง..ทิมมี่ ดรอว์เยอร์...
ความรู้สึกสับสน.. สมองที่ตึงไปด้วยความตกใจ...พาใบหน้าซีดหันกลับไปมองคนที่ยืนตัวตรงอยู่ด้านหลัง... ดวงตาของทิมมี่ ดรอว์เยอร์ เบิกกว้าง...ริมฝีปากเรียวบากที่แตกแห้ง อ้าออกเล็กน้อยราวกับคนตกตะลึงต่อภาพตรงหน้าที่เห็น... บุรุษหนุ่มในชุดเครื่องแบบ “กัปตัน” ยืนตรงมาดงดงามอยู่ตรงหน้าเขาคนนี้! เจ้าของดวงตาคมกริบยืนมองทิมมี่ด้วยความรู้สึกโหยหา.. ชุดเสื้อผ้าที่ไร้รอยเปื้อน ทำให้ทิมมี่ถึงกับชะงักราวกับคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า..ล่องลอยออกมาจากในห้วงคำนึงที่พึงฝัน..
“....ค...คุณ.....คุณ....” รอยยิ้มบางของกัปตันหนุ่มรูปงามเบื้องหน้า ค่อยๆคลี่ออกมาเล็กน้อย มันเป็นรอยยิ้มของความรู้สึกเศร้าที่เขามอบให้หนุ่มหน้าขาวในยามนี้..
“....ร้องไห้ทำไมกัน.....น้องสาวของนายก็ปลอดภัยไม่ใช่หรือ?....” คนที่ถาม...ถามเพราะความที่ไม่รู้และไม่เข้าใจจริงๆ... ในขณะที่คนที่ถูกถามเองก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอีกยกใหญ่..พลางใจภาวนาขอให้บุรุษตรงหน้านี้มีตัวตนจริงๆด้วยเถอะ
“...ผม.....ผม....” ทิมมี่ยกฝ่ามือเย็นเฉียบของตัวเองมาปกปิดใบหน้า ใจยังพร่ำภาวนาขอให้การเปิดตามองคนตรงหน้าอีกครั้ง... ขอให้เขายังคงยืนอยู่... ขอให้เขายังอยู่ตรงนั้นจริงๆ!
ฝ่ามือเรียวบางค่อยๆเปิดออกช้าๆ...รูปหน้างดงามของกัปตันลูคัส กาโรลกับรูปร่างสูงโปร่งอันน่าหลงใหลยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่จากไปไหน! สิ้นสุดความคิดแต่สติที่หนุ่มหน้าหยกพึงมี...เขาวิ่งตรงเข้าไปกัปตันหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า! อ้อมแขนบอบบางโอบกอดร่างของคนที่หนุ่มหน้าหยกรู้สึก “รักเต็มล้นหัวใจ” ร่างกำยำที่ถูกสวมกอด ดวงตาคมกริบเบิกกว้างเล็กน้อยราวกับประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น..
“...เป็นอะไรไปทิมมี่....” น้ำเสียงตระหนกถามอย่างไม่รู้อะไรเช่นเคย..หนุ่มหน้าขาวไม่ตอบ แต่กลับร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่เสียแล้ว...อ้อมแขนแกร่งกอดรัดตอบโต้ร่างบาง กัปตันหนุ่มหัวใจทระนงถ่ายทอดความอบอุ่นให้แก่ร่างที่บางกว่า..ท่ามกลางละอองหิมะขาวที่ร่วงโรยรายลงมาจากฟากฟ้าไม่ยอมสุดสิ้น หากแต่คนทั้งคู่ในยามนี้ มันช่างรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน..ความหนาวเย็นไม่ใช่อุปสรรคต่ออ้อมกอดแห่งรักในยามนี้ของทิมมี่เลยสักนิดเดียว..
“...ผมรักคุณ...! ผมรักคุณ คุณลูคัส! ผมรักคุณ!” เจ้าของร่างแกร่งและดวงตาคมกริบยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นอ้อมกอดที่เขาไม่ยอมปล่อยให้พ้นไปอีก ความสงสัยและอารมณ์ตะลึงงัน พยายามถามพระผู้เป็นเจ้าว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลานี้...หากแต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดถาม เพราะเขาไม่ต้องการสิ่งใดและความหมายอะไรอีกแล้ว...นอกจากคำพูดที่ทิมมี่ ดรอว์เยอร์... มอบให้เข้ามาแล้วอย่างชัดเจนที่สุด...ฝ่ามืออุ่นวางลงบนศีรษะของหนุ่มหน้าหยก รอยยิ้มปลื้มใจปรากฏบนใบหน้าของกัปตันหนุ่มที่แสนดีกับน้ำตารื้นตื้นตันกับถ้อยคำที่ได้ยินเมื่อครู่...
“ไม่ว่าสิ่งๆนั้น...มันจะคืออะไรสิ่งที่ทำให้นายบอกรักฉันมันจะเป็นสิ่งไหน...ฉันก็ไม่อยากรู้หรอกทิมมี่.... แต่สิ่งที่ฉันอยากรู้จริงๆ.......ตอนนี้... ฉันรู้แล้ว...............ขอบคุณครับ...”
++++++++++++ร้อยเล่ห์...เหลี่ยมเทวา++++++++++++
หน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ PARIS POST ในวันรุ่งขึ้น... “โศกนาฏกรรม สายการบินดานอสซี่ แอร์ไลน์...คร่าชีวิตกัปตันสองคน เสียชีวิตคาที่ และผู้โดยสารอีกสี่คน สามคนเป็นผู้สูงอายุ ส่วนอีกคนเป็นเด็กทารกวัยเพียงหกเดือน : คาด...เป็นเพราะมรสุมและลมกรรโชกแรง และสุขภาพของกัปตันมือหนึ่งบกพร่อง จนเกิดอุบัติเหตุอันน่าสลดใจในครั้งนี้... [เนื้อหาข่าว] >> ห้องประชุมใหญ่ ที่ อาคารศูนย์ปฏิบัติการลูกเรือของสายการบินดานอสซี่ แอร์ไลน์... ผลการประชุมจากผู้บริหารระดับสูง นายริชาร์ด คลูเซอร์ และนายเปอโรล เดอ กาลิเย่ ประธานบริหารท่าอากาศยานนานาชาติแห่งกรุงปารีส ...สรุปได้ว่า สายการบินดานอสซี่ แอร์ไลน์จะถูกยกเลิกเที่ยวบินทั้งหมดเป็นระยะเวลาสามเดือน แต่นายเปอโรล ยืนยันว่าไม่ใช่การยุบสายการบินอย่างแน่นอน เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพราะความผิดพลาดจากการทำงานของตัวเครื่อง...แต่เป็นเพราะความประมาทต่อสภาพบรรยากาศของนักบินเอง...ทั้งนี้ทั้งนั้น พนักงาน ลูกเรือ และเจ้าหน้าที่ของสายการบินที่ถูกพักงานทั้งหมดจะได้รับค่าชดเชยครบถ้วน เว้นแต่ค่าชั่วโมงบิน ซึ่งทางองค์การท่าอากาศยานฯจะเป็นผู้รับผิดชอบส่วนหนึ่ง และทางสายการบินจะเป็นผู้รับผิดชอบอีกส่วนหนึ่ง รวมถึงค่ารักษาพยาบาลของผู้บาดเจ็บ และค่าทำขวัญแก่ญาติผู้เสียชีวิตด้วยค่ะ”
ข่าวคราวความเสียหายยังคงมีอยู่ทุกช่วงต้นชั่วโมงของรายการข่าวมากมายทุกๆช่องทั้งในฝรั่งเศสและทั่วโลก..แม้วันเวลาจะผ่านไปสามสี่วัน ความวุ่นวายยังคงไม่จบ..ชีวิตของลูกเรือบางส่วน ถูกย้ายไปประจำอยู่ที่สายการบินพันธมิตรที่มีคุณภาพต่ำกว่า แต่ก็ยังดีกว่าการถูกพักงานเฉยๆไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะทำมาหากินอะไรกันในช่วงสามเดือนที่บริษัทถูกหยุดพักทุกเที่ยวบิน กัปตันลูคัสที่ว่าจะวางแผนสำหรับการพักผ่อนของตัวเองก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าจะได้คนรู้ใจร่วมพักผ่อนไปด้วยอีกคน.. เขาตั้งใจเริ่มชีวิตใหม่กับคนรักคนใหม่.. อีกทั้งคนๆนี้ซึ่งมี “เพศ” เดียวกัน.. หากแต่ความรู้สึกตะขิดตะขวงใจนั้นเขาไม่มี หากจะมีก็มีตรงที่ว่า... ทิมมี่เป็นที่ชอบทำตัวเงียบเชียบเกินไป หากเพราะหนุ่มหน้าหยกไม่ต้องการให้โลกรู้ว่าเขามีรสนิยมแบบไหนด้วยทั้งการงานอาชีพ รักษาหน้าตาของตัวเองและเพื่อรักษาเกียรติของคนรักของเขาเอง ซึ่งเป็นถึงระดับกัปตัน..
หากแต่ก่อนหน้านี้...เมื่อตอนที่ทุกชีวิตถูกสั่งพักงานและบางส่วนอาสาโยกย้ายตัวไปทำสายการบินมิตรสหาย...โรเจอร์ ซินแคลร์ก็ยังแผลงฤทธิ์ไม่เลิกรา ครั้งหนึ่งซึ่งการกระทำของเขาทำให้ตัวเองต้องพบกับความสูญเสียที่น่าเวทนา... เขาตัดสินใจขับรถพุ่งชนกัปตันลูคัส หากแต่เหตุการณ์กลับพลิกผัน เมื่อถนนที่ลื่นและเต็มไปด้วยหิมะ มันพาให้ล้อรถเกิดเสียหลักชายหนุ่มหน้าขาวเผชิญเคราะห์กรรมของตัวเอง โดยการที่รถของเขาได้พุ่งชนเข้ากับเสาไฟฟ้าอย่างแรง... จนทุกวันนี้เขาต้องนอนเจ็บแค้นอยู่บนเตียงหนานุ่มภายในโรงพยาบาลของรัฐคุณภาพต่ำกับสภาพของคนพิการท่อนล่างเสียทั้งหน้าที่การงาน...และเสียทั้งคนที่เขารัก...หากแต่ยังมีอีกคน.. ที่ได้รับผลกรรมของตัวเองเช่นกัน..
คืนวันก่อนที่ทิมมี่และกัปตันหนุ่มช่วยกันเตรียมข้าวของ เพื่อไปพักผ่อนระยะยาวที่ซิดนีย์... วีว่า เลอคอติสบุกเข้ามาจู่โจมภายในร้านขายของในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใจกลางกรุง หากแต่หล่อนก็ถูกกัปตันหนุ่มผลักไสอย่างเช่นเคย แต่มันมีเหตุการณ์ที่ย่ำแย่กว่านั้นตามมา..วีว่า เลอคอติส ย้ายสังกัดไปทำงานกับ ROYAL PARADY AIR ชั่วคราว... หล่อนใช้ “สันดาน” เดิมที่ตัวเองได้เป็นอยู่อย่างไม่คิดปรับปรุงตัว เผยแพร่ความร้ายกาจให้ผู้ร่วมงานหน้าใหม่หน้าเก่าได้เห็น.. แต่มีเหตุการณ์หนึ่งที่จะทำให้หล่อนเข็ดขยาด และรู้ถึงความเจ็บปวดและความอับอายจากที่หล่อนเคยกระทำแก่ผู้อื่นเอาไว้ หากแต่หล่อนกลับเป็นฝ่ายถูกกระทำบ้าง จากผู้หญิงสามคน!? ภายในห้องพักผ่อนของ ROYAL PARADY AIR ... วีว่า เลอคอติสแผลงฤทธิ์เดชใส่กับแอร์โฮสเตสสาวคนหนึ่ง...ที่เดินหักเลี้ยวมาชนหล่อนจนถ้วยกาแฟร้อนในมือของหล่อนเองหกรดหน้าอกใหญ่โต จนหล่อนหวีดร้องออกมา
“ยัยบ้า!! ใช้ตาหรือใช้ตี_ เดินยะ! เห็นมั้ยเนี่ย! เสื้อผ้าฉันเปรอะหมดแล้ว!! นังร่านเอ๊ย!” ช่างเป็นคำด่าที่ติดปากหล่อน คำพูดหยาบคายนั้นทำให้แอร์ฯสาวหน้าเจื่อนก้มหน้าเงิกๆเงิ่นๆขอโทษขอโพย..แต่ไม่ทันที่เข็มนาฬิกาจะเดินครบนาที... สายน้ำที่มีอุณหภูมิเย็นเยือก ถูกสาดเข้ามาจากทางด้านหลังตัวหล่อนอย่างแรง พาให้หล่อนกรีดวีดว้าย หันหลังไปทำตาเขียวใส่บุคคลที่สาดน้ำเย็นใส่เธอ!
“น...นัง! ...... นังชอริต้า!!” แก้วน้ำเย็นที่เหลือแต่ความว่างเปล่า ถูกเขวี้ยงใส่หน้าผากวีว่า เลอคอติส เป็นการซ้ำเติม... ชอริต้าในชุดเครื่องแบบใหม่ชั่วคราวยิ้มเยาะ แต่มันยังไม่สาแก่ใจ!
“เย็นมั้ยล่ะ! หล่อนนั่นแหล่ะร่าน!! ... ฮึ... หล่อนคงไม่คิดสินะ ว่าตัวหล่อนจะได้รับความรู้สึกแบบนี้ จากฉัน!! เป็นยังไง!! รู้แล้วใช่มั้ย! .... อีตอนที่หล่อนสาดน้ำในห้องน้ำใส่ฉัน แถมจะกดหัวฉันให้ตายคราวนั้น! แค่นี้มันยังน้อยไป!!”
“นี่แกถือดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้!! แกกล้าเหรอ!!” ชอริต้ายิ้มเยาะแทนคำตอบ หากแต่อีกสองสาวเดินออกมาทางด้านหลังของวีว่า อีกด้านหนึ่ง... เพราะกับน้ำเสียงเย้ยหยันตอบแทน
"ตอนนี้เธอก็ไม่ได้ต่างอะไรจากพวกเราหรอก... วีว่า เลอคอติส...” คำพูดของเอลลี่ผู้เคยเจ็บปวดต่อการกระทำของสาวเจ้า พูดขึ้นด้วยสีหน้าเข้มและมือที่กำแน่น หญิงสาวอีกคนที่ยืนกอดอกชื่อ “เทลิซ่า” ก็มองจ้องเธอด้วยความเจ็บแค้นไม่ต่างจากกัน ถึงเวลาแล้ว...กับการที่หล่อนย้ายมาที่นี่ และได้รับบทบาทแค่การเป็นแอร์โฮสเตสธรรมดาๆเช่นพวกเธอ...และโอกาสนี้แหล่ะ... ที่เทลิซ่าจะตอบแทนบุญคุณของ วีว่า เลอคอติส...ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวของเธอต้องตาย!
“ระวังตัวเอาไว้เถอะ.... วีว่า เลอคอติส....เที่ยวบินที่เธอต้องชำระค่าชั่วโมงให้กับฉัน...มันยังอีกนาน...นานทีเดียว!”
++++++++++++ร้อยเล่ห์...เหลี่ยมเทวา++++++++++++
ผลการเอ็กซเรย์เป็นไปได้ด้วยดี...ร่างกายของบาเรลล์ คลูเซอร์ พ้นขีดอันตรายได้อย่างปาฏิหาริย์...ชายหนุ่มลืมตาขึ้นครั้งแรกหลังจากที่หมดสติไปนานแสนนานเหลือเกิน หากแต่วินาทีแรกที่เขาได้มองทุกสิ่งบนโลกอีกครั้ง.. เขาก็ได้พบกับหญิงสาวที่เขาไม่เคยลืมแม้ยามนิทราที่แสนนาน
“ดีจัง.... ที่ตื่นขึ้นมา... ก็เห็นเธอ...คนแรก” นั่นคือคำพูดของเขา ที่เอ่ยทักเทลิซ่าทันทีที่ตื่น... เทลิซ่าน้ำตาตื้นตัน ฝ่ามือของหญิงสาวกุมไว้ที่ชายหนุ่มแน่น..ไม่ว่าเขาจะรอดชีวิตออกมาและต้องประสบกับร่างกายที่จะต้องอยู่ในสภาพใดก็ตาม เธอจะไม่มีวันทิ้งเขาคนนี้ไปที่ไหนแน่นอน... บาเรลล์ยิ้มไม่หุบน้ำตาไหลไม่หยุด... ท่ามกลางสายตาของใครบางคนที่แอบจ้องมองมาจากหน้าต่างขุ่นๆของบานประตู... เขายืนหน้าเศร้าอยู่หน้าห้องนั้น อย่างไม่คิดที่จะเหยียบย่างเข้าไป..
คนดังกล่าวเดินทางไปสารภาพผิดกับคุณซินดี้และคุณโรสรอยด์... เขาได้รับการอภัยจากคุณซินดี้ และเธอก็บอกว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้ผู้บริหารรับรู้ ขอให้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันเป็นเพียงแค่ “อุบัติเหตุ” หากแต่คนๆนี้ที่ชื่อ “เควิน” ...ก็จะต้องได้รับบทลงโทษตามเหตุและผลเช่นกัน..ใช่..คุณซินดี้เชิญเควินออกจากอาชีพนี้อย่างถาวร หากแต่เธอยังเปิดโอกาสให้เขาทำตามความฝันอยู่ โดยการไม่กรอกประวัติด่างพร้อยลงไปในสมุดส่งตัว... แต่เควินก็ปฏิเสธอนาคตของตัวเอง... เขาออกจากสายการบินดานอสซี่ แอร์ไลน์ และไม่คิดที่จะกลับสู่เส้นทาง “เทวดา” อย่างอาชีพสจ๊วตที่ดูดีเช่นนี้... อีกเลย...
หลังจากที่เควินออกจากวงการเทวาไปได้หนึ่งสัปดาห์...สัปดาห์ต่อมาก็มีนางฟ้าที่สลัดปีกอย่างไม่เต็มใจอีกหนึ่งคน... เธอคือนางฟ้าวีว่า เลอคอติส...ที่อดทนกับการถูกกลั่นแกล้งจากนางฟ้าอีกสามนางไม่ไหว หล่อนพาตัวเองออกมาจากวงการที่สูงส่งกลับลงมาใช้ชีวิตแบบนางงามกระจอกๆเรื่อยไปในอาชีพเซลล์ขายของตามห้างสรรพสินค้า แต่หล่อนก็ยังไม่วายถูกไล่ออกยังไม่ทันจะข้ามคืนข้ามวัน เพราะอารมณ์ร้อนของเธอที่ทำให้เธอขาดสติและไม่เหมาะกับงานเหล่านั้น...ใช่แล้ว...เธอไม่สมควรกับงานบริการทุกประเภท เธอควรจะอยู่เฉยๆ หรือไม่ก็หาสามีที่ “ดีๆ” มากกว่า... แต่หากเธอหาได้แล้ว... ก็ไม่มีใครกล้ารับประกันว่า “คนๆนั้น” ของเธอ.. จนทนกับพฤติกรรมของเธอ และใจเย็นได้เท่ากับ“กัปตันลูคัส กาโรล” บ้างหรือเปล่า...
++++++++++++ร้อยเล่ห์...เหลี่ยมเทวา++++++++++++
สายลมเย็นชื่นฉ่ำใจ.. หิมะหายตกแล้วในมหานครซิดนีย์ แต่บนพื้นก็หนาไปด้วยหิมะขาวนวลสร้างบรรยากาศให้เย็นย่ำอยู่อย่างไม่สร่าง.. สเว็ตเตอร์สีน้ำตาลเข้ม กัปตันหนุ่มเป็นผู้ซื้อให้คนรักได้สวมใส่ มันอุ่นยิ่งกว่าเสื้อกันหนาวตัวไหนๆบนโลกใบนี้..บนหอคอย Sydney Tower ...สองหนุ่มเทวดากำลังยืนมองวิวทิวทัศน์มหานครซิดนีย์อย่างเพลิดเพลินด้วยความสูงจากพื้นดิน 304 เมตร...หากแต่มันไม่ได้สร้างความหวาดเสียวให้แก่คนทั้งคู่เลย..หากเพราะว่าเขาทั้งสอง เคยบินเหนือหอคอยแห่งนี้สูงขึ้นไปมากกว่านี้อีกเสียด้วยซ้ำ ก็แน่นอนล่ะ...บอกแล้วไง..พวกเขาคือเทวดา..
“เมื่อไหร่จะหมดหนาวเสียทีเนี่ย..” หนุ่มหน้าหยกพูด พลางยกมือที่สวมถุงมือหนา ขึ้นมาประกบริมฝีปาก และเป่าลมอุ่นในร่างกายออกมา ..ไอควันจากความหนาวเย็นพวยพุ่ง กัปตันหนุ่มเห็นแล้วอดยิ้มออกมาเสียไม่ได้
“หน้าหนาวเนี่ยแหล่ะดีที่สุดแล้ว..”
“...ทำไมล่ะครับ?... ผมว่ามันเป็นช่วงที่ทรมานที่สุด... หลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ไหนวันที่จะต้องสระผม... ผมรู้สึกแย่กับโรคภูมิแพ้ของตัวเองเสียจริง” กัปตันหนุ่มยังยิ้มไม่หุบ คนข้างกายน่าเอ็นดูกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา หากเพราะวันนี้..เขาได้หัวใจของหนุ่มหน้าหยกคนนี้มาครอบครองแล้ว...และเขาไม่มีวันที่จะปล่อยให้เกิดเหตุการณ์เลวร้ายเหมือนที่ผ่านมาอีก...
“...หน้าหนาวน่ะนะ... มันทำให้เราได้รับรู้...ได้สัมผัส... ถึงความอบอุ่น ได้ชัดเจนมากที่สุดต่างหาก.....ยามใดที่ฉันหนาว... แค่เพียงได้เห็นหน้านายยิ้มเท่านั้น...ต่อให้อุณหภูมิจะติดลบกว่านี้อีกสักสิบองศา... มันก็ไม่ใช่อุปสรรคเลย...” ทิมมี่ข่มหน้านิ่งหลบความเขิน เขาเก่งในการควบคุมอารมณ์เช่นนี้ แต่ดูเหมือนว่ากัปตันหนุ่มจะพยายามให้เขาตบะแตกได้อยู่เรื่อยๆและเกือบทุกครั้งไป...ครั้งนี้ก็เหมือนกัน.. รอยยิ้มของคนข้างเคียง ทำให้เขาเริ่มอดใจไม่ไหวปล่อยความแดงบนใบหน้าให้ปรากฏชัดเจนในเวลาต่อมา
“....หนาวหรือเปล่า?...”
“...ก็เห็นอยู่....” ทิมมี่ตอบห้วนๆดวงตากวาดมองมหานครที่แออัดอย่างไร้สาระ
“ถ้าฉันจะกอดนายตรงนี้ล่ะ...”
“อย่าน่ะ... ทุเรศ...”
“ฉันไม่บ้าหรอกนะ...” ดูเหมือนทิมมี่จะหน้าเสียไปเหมือนกันที่ถูกประชดด้วยสีหน้าหยอกเย้าของกัปตันลูคัส
“คุณโรคจิต... ผมเดาใจคุณไม่ถูกหรอก...ถ้าเกิดตอนไหนคุณบ้าขึ้นมาจริงๆ...ผมคง....”
อุ๊บส์! ประโยคคำพูดยังไม่จบสิ้นดี...ริมฝีปากเรียวบางก็ถูกประกบแน่นจากชายหนุ่มตรงหน้า..อ้อมแขนแกร่งโอบรัดร่างที่บางกว่าเอาไว้แน่นแนบลำตัว สายตาคนอื่นที่เริ่มเบี่ยงเบนมา พากันตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้าของพวกเขา..กัปตันหนุ่มค่อยๆถอนริมฝีปากอุ่นออกมาช้าๆ...ก่อนที่รอยยิ้มสะใจจะปรากฏขึ้น ทิมมี่ดวงหน้าแทบจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ความอับอายพุ่งพล่านเต็มอก
“นายคง....คงอะไร?... ยังพูดไม่จบเลย...” ทิมมี่ผละตัวถอยออกมา สายตาคนอื่นรีบหันกลับไปวางตำแหน่งที่เดิม เมื่อหนุ่มหน้าหยกมองกลับไปทางพวกเขาอย่างอับอาย
“ไอ้กัปตันโรคจิต... คุณเป็นเกย์!”
“ชู่ววว์!” กัปตันลูคัสทำหน้าตระหนกรีบเอานิ้วชี้ขึ้นมาแปะที่ปากทิมมี่อย่างรวดเร็ว...หนุ่มหน้าหยกรู้สึกแปลกใจที่ว่า.. ทำไมกัปตันหนุ่มคนนี้ ถึงยังไม่ทำใจ “ยอมรับ” กับคำว่า “เกย์” ได้เสียที
“ฉันบอกแล้วไง... ว่าฉันไม่ชอบคำนี้...”
“..หึ... บ้าที่สุด...หากคุณไม่ใช่เกย์...ผมคงรู้สึกแย่เหมือนเดิมนะ...” ทิมมี่หันหน้าไปทางกระจกบานใหญ่ สายตามองลงไปยังภูมิทัศน์ของมหานครอันกว้าง...ความรู้สึกหงุดหงิดตามมาอย่างเจ็บปวด เขายังไม่ยอมรับเสียที...แล้วถ้าวันหนึ่ง ชายคนนี้จะคิดกลับไปคบกับผู้หญิงล่ะ? ...ตัวเขาในวันนั้น... จะอยู่ตรงไหน... ในหัวใจของเขา...
ร่างที่บางกว่าตอบสนองปฏิกิริยาสะดุ้งเล็กน้อย...เมื่อร่างแกร่งประชิดตัวด้านหลัง แล้วใช้อ้อมแขนอันแสนอบอุ่นพาดกอดร่างของหนุ่มหน้าหยกเอาไว้...ใบหน้าคมสันวางลงที่ไหล่บางของทิมมี่ รอยยิ้มดีใจที่เห็นอาการดังกล่าว เป็นไปตามความต้องการของผู้ชายเจ้าเสน่ห์เช่นเขา...
“...ไม่เห็นจำเป็น...ที่เราจะต้องใช้คำว่าเกย์ในชีวิตเลยนี่.....ฉันคิดว่า... นายจะเข้าใจฉันดีแล้วเสียอีก”
“เข้าใจ?..... เข้าใจว่าอะไร?....” จมูกโด่งสัน แนบชิดติดแก้มบางของหนุ่มหน้าขาว พลางสูดดมกลิ่นหอมจากบุรุษเพศเดียวกันอย่างพึงพอใจ ทิมมี่หน้าเริ่มเข้าสู่ภาวะแดงก่ำอีกครั้งหนึ่ง... และไม่ช้า คำตอบที่ทำให้ทิมมี่ยิ้มออกมาได้... และความเข้าใจสุดท้ายและท้ายสุดที่ทิมมี่สัญญากับตัวเองว่า... คำว่า “เกย์” จะไม่ทำให้เราสองคน..เปลี่ยนแปลงไปจากวินาทีนี้... อย่างแน่นอน
“ฉันเคยบอกแล้วไง......ฉันจะเป็น ‘ผู้ชาย’…..ที่รักนาย.... มากที่สุด” -FLIGHT ENDING-
จบจริงๆแล้วนะคะ ไม่มีต่อแล้วล่ะ ^_^ เป็นไงคะ โล่งอกกันเลยใช่มั้ยล้า ขอโทษที่กลั่นแกล้งกันไปเมื่อตอนที่แล้วนะคะ 55+
ในฐานะหนึ่งในผู้ที่ติดตามนิยายเรื่องนี้มาตลอดจนกระทั่งมันจบ...ขอขอบคุณพี่โจโจ้...ที่สรรค์สร้างผลงานดีๆ และน่าประทับใจเรื่องหนึ่งออกมาให้เราได้อ่านกัน หลายครั้งที่แอบขัดใจบ้างอะไรบ้าง ประมาณว่า...ทำไมเป็นงี้เนี่ย...ทำไมกัปตันทำแบบนี้...อะไรประมาณนั้น...แต่สุดท้ายแล้ว....เราก็ตามอ่านและลุ้นไปอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ดี 55+ อยากจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นหนึ่งในดวงใจเลยนะคะ อิอิ
ในฐานะคนโพสต์....ขอขอบคุณทุกความเห็น ทุกกำลังใจ ทุกคะแนนบวกที่มีให้กันมาตลอดนะคะ แม้จะไม่มากมายเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ แต่มันก็ทำให้คนโพสต์จอมขี้เกียจคนนี้มีแรงมานั่งอัพเสมอๆ เวลาอ่านคอมเม้นท์ก็นั่งขำไป เพราะได้เห็นปฎิกิริยาที่ตัวเองเคยเป็นมาก่อนนี่เนอะ กร๊ากกกก แล้วก็ขอใช้โอกาสนี้ขอบคุณทุกๆคนแทนพี่โจโจ้ด้วยนะคะ เสียดายที่คอมเมนท์ของพี่เขาหายไปแล้วตอนที่เล้าล่ม ไม่งั้นจะเอามาแปะให้อ่านกันถ้วนหน้าเลยล่ะ
คอมเม้นท์สั้นๆที่บอกว่า 'ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาติดตามผลงาน'
สุดท้ายนี้ก็ขอก้มกราบงามๆแทบตักแฟนคลับนิยายเรื่องนี้ทุกคน ดีใจมากๆที่ทุกคนชอบกัน
ขอบคุณค่ะ^_^
S.T.Kalafina
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
