หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[Seiki]

สวัสดีค่ะทุกคน...วันนี้มาแปลก คนเขียนขอพูดคุยก่อนนิยายสักนิดนะคะ 

๐ แรกเริ่มเดิมที ตัวเองตั้งใจดองทั้งพี่สิงห์กับนายโลมไว้ก่อนชั่วคราว เพื่อจัดการต้นฉบับส่งโรงพิมพ์ให้เสร็จ จะได้เอาตัวอย่างหนังสือมาให้ krappom ตรวจคำผิด (มันบอกมันกลัวตรวจช้าแล้วคนเขียนจะผลักภาระให้ไปด่ามัน  ) และคนเขียนเองอยากสั่งพิมพ์นิยายหลังปิดโอนเงินให้เร็วที่สุด (เกรงใจคนที่จองและโอนเงินมาเป็นคนแรกๆ) และกลัวว่าเมื่อเห็นตัวอย่างแล้วมีส่วนที่อยากแก้ไขน่ะค่ะ

๐ วันนี้ มีคนอ่านมาเคาะแฟนเพจว่าเป็นวันเกิด โดยส่วนตัวแล้วคนเขียนก็อวยพรใครไม่เก่งและไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้เลย สิ่งที่คนอ่านขอเป็นของขวัญก็น่ารักสุดใจ เรื่องอะไรที่พอจะทำให้คนอ่านได้ และมีใครอีกหลายๆคนได้มีส่วนร่วมไปกับมัน คนเขียนก็ยินดีนะคะ

๐ นายโลมตอนนี้เลยเป็นทั้งของขวัญวันเกิด และเป็นตอนที่เอามาให้ได้อ่านก่อนที่คนเขียนจะไปปั่นงานต่อนะคะ (มันช้าก็ตรงตอนพิเศษที่เขียนใหม่นี่แหละ) 

๐ สำหรับเจ้าของวันเกิด ขอให้มีความสุขและมีสุขภาพพลานามัยที่แข็งแรงนะคะ ถ้ามีสองสิ่งนี้ ทุกๆอย่างจะตามมาเองเป็นคอมโบ้เซตเลยค่ะ ทั้งการเงิน การเรียน และเงินทอง เริ่มต้นดีมักจะมองเห็นเส้ยชัยนะคะ สุขสันต์วันเกิดค่ะ 

๐ สุดท้าย ขอบคุณคนอ่านทุกคนด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ TRomance 



ตอนที่ 3 นายโลมกับรักจนตรอก

บอกได้คำเดียวว่าเซ็งระดับชาติ!!
และถ้าโลมเป็นนายกนี่คือปัญหาใหญ่ระดับประเทศ!!

โคนันที่ถูกสกัดดาวรุ่งเลยต้องเดินหน้ามุ่ยตามแผ่นหลังกว้างมาอย่างเซ็งโดยสมบูรณ์แบบ
เจ้านายคนใหม่เป็นคนประหลาดที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา ทุกครั้งที่เจอหน้ากันไอ้พ่อเล้าไม่เคยมีอารมณ์ซ้ำกันให้เห็นเลยสักครั้ง บางเวลาก็ยียวนกวนตีน บางเวลาก็จริงจังจนนึกทึ่ง แต่สำหรับวันนี้ ไม่กล้าโวยวายอะไรมากเพราะไอ้หมอนี่
น่ากลัว!!
ใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกแต่แววตาดุดันน่ากลัว หัวใจสำคัญของการอยู่ใกล้ศัตรูคือไม่รู้จะรับมือหรือแก้เกมส์ยังไงนี่แหละ โดยเฉพาะแผ่นหลังนั้นตั้งตรงและไม่มีแม้จะหันกลับมามองด้านหลังเพราะเสียงฟึดฟัดไม่พอใจที่โลมตั้งใจบอกความนัยเลยสักนิด
“โอ๊ะ อูย”
เมื่อไหร่ดั้งมันจะแข็งเท่ากระดูกสันหลังสักทีวะ ชนจังๆกับแผ่นเนื้อแต่แน่นและแข็งปั๊กแบบนี้ มึนตึบไปชั่วขณะเลยเหมือนกัน
“หึ เดินนะไม่ใช่นั่งสมาธิ มีสติบ้าง”
แล้วใครใช้ให้มึงหยุดเดินกระทันหันละโว้ย เวลารถจะหยุดหรือจะเลี้ยวยังเปิดไฟให้สัญญาณ แล้วมึงให้อะไรกูบ้างเนี่ย คิดว่าเป็นเจ้าที่เจ้าทาง นึกจะหยุดก็หยุด แล้วจะรู้มั้ย? ไม่ได้เข้าไปนั่งกลางใจสักหน่อยถึงจะหยั่งรู้ได้
“ทำหน้าแบบนั้นทำไม ไม่พอใจเหรอ”
ทำหน้าแบบไหนวะ? ไม่รู้ มองไม่เห็นหน้าตัวเองเหมือนกัน
“ทำหน้าแบบไหน”
เห็นทีคนที่เดินตามหลังที่คอยแผ่แม่เบี้ยขู่ฟ่อให้รู้ว่ายังเดินตามมาโดยไม่ต้องหันหลังกลับไปมองหาให้เสียการปกครองนั้น ไม่รู้จริงๆว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน ยิ่งพอเขาถาม หน้าผากที่ย่นเข้าหากันยิ่งปรากฎร่องรอยให้เห็นชัดขึ้น และมันเบียดเข้าหากันจนน่ากลัวว่ามันจะพันกันเป็นเกลียว เลยสงเคราะห์เด็กอวดดีด้วยการเอาปลายนิ้วชี้ไปเคล้นคลึงให้มันคลายออกจากกัน
“เฮ้ย”
“ทำไม แค่นี้เจ็บหรือไง”
แม่ม!! ไม่ได้เจ็บ ไม่ได้สาวแตกขนาดนั้น แล้วไม่ใช่ตุ๊ดที่จะให้กรีดร้องแบบใส่มารยาลงไปให้เกินพอดี แต่มันตกใจ อยู่ดีๆเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากคนอื่นเค้าแบบนี้ เจอพ่อจิ้มตาคืนแล้วจะเข้าใจ มันแอ๊บโซลูทโซเซ็งตรงที่ได้แต่คิดทำร้ายมันในใจเนี่ยแหละ
อีกอย่าง ถ้าใจกล้าบ้าบิ่นตอบโต้มันไปตอนนี้ เท่ากับเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่ซ่องแห่งนี้ฟรีๆเลยนะเนี่ย ในรัศมีราวๆหนึ่งช่วงคันรถเก๋ง มีผู้ชายในชุดซาฟารีสีดำ(โคตรเชย) อยู่รอบๆ ชุดพวกนี้เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของผู้คุ้มกันเจ้าพ่อไปเสียแล้ว ทำไมไม่คิดใหม่ทำใหม่ ออกแบบเหมือนชุดหมีอย่างเวลาที่โลมใส่ซ่อมรถ หรือเป็นเสื้อชอปเวลาที่ใส่ทำงานเล็กๆน้อยๆในร้านบ้างวะ
“นี่คุณจะพาผมไปไหน”
ความรู้สึกช้ามาก ถ้าให้เปรียบเทียบแบบเห็นภาพชัดๆก็ต้องประมาณโดนทับจนท้องแล้วเดินมาถามหาว่านี่ลูกใครประมาณนั้นเลย ระฟ้าเลยได้แต่ส่ายหน้าให้กับความป้ำเป๋อของพนักงานใหม่
“มาม่าซังไม่ได้บอกเหรอว่านายต้องทำอะไรบ้าง”
ยัยเจ้นั่นน่ะเหรอ บอกสิ! เพราะคุณป้านั่นบอกนี่แหละถึงได้เกือบเป็นโคนันคุงเพราะเดินตามหาพ่อเล้าตัวจริงอยู่นี่ไงล่ะ
“บอก”
“ในเมื่อเค้าบอกแล้วมาเดินเอ้อระเหยอยู่ทำไม ที่นี่ไม่ใช่สวนสาธารณะที่นายจะเดินเล่นชมนกชมไม้ เพราะไม่มีอะไรพวกนั้นให้ดูหรอก นอกจากของดีบางอย่างที่เด็กไม่ควรดูและไม่ใช่มารยาทที่ดีของที่นี่ด้วย”
อยากจะตะโกนกลับไปเหลือเกินว่าถ้าไม่ออกตามหาจะเจอคุณชายเหรอขอรับ อาณาจักรของมึงชวนหลงเยี่ยงเขาวงกต ลึกลับซับซ้อนเหมือนปราสาทแดรกคิวล่า มีสี่มุม สี่ตึกขนาดนี้ ขาลากตั้งแต่เดินทางเชื่อมระหว่างตึกแล้ว
“ผมอยากพบคุณ”
“ฮ่าๆ”
หัวเราะทำไมวะ!
“เรียนรู้เร็วเหมือนกันนี่”
ต่อให้หมอนวดคนใหม่ไม่ชักสีหน้าสงสัยออกมา เขาเองก็รู้ว่ามันต้องไม่เข้าใจแน่ๆ ตั้งใจว่าจะพูดคนละเรื่องเดียวกันอยู่แล้ว คำว่าอยากเจอของไอ้หมอนี่เค้าพอจะรู้ความหมาย แต่ที่ตั้งใจจะสื่อออกไปอยากให้มันรู้ว่า ถ้ามีใครของที่นี่อยากเจอนาย นั่นหมายถึงอยากจะอุ่นเครื่องเล็กๆน้อยๆก่อนเข้าทำงาน แขกของที่นี่เป็นแขกระดับสูง เป็นผู้รากมากดีและมีเงิน แน่นอนว่าส่วนใหญ่อายุมาก การที่หมอนวดจะให้บริการแขกพวกนี้ได้จะต้องมีตัวช่วย นอกจากเหล้าราคาแพงที่แขกจะต้องซื้อดริ๊งให้แล้ว มันไม่พอที่พวกเธอหรือเขาเหล่านั้นจะบิ้วอารมณ์บริการแขกได้ เจอหัวล้านๆ หน้าเหี่ยวๆ พุงพลุ้ยๆเข้าไปใครล่ะจะมีอารมณ์บริการ แต่เม็ดเงินที่ได้รับในแต่ละครั้งบวกความรับผิดชอบที่ตัวเองเลือกจะทำงานแบบนี้แล้ว จะต้องจำใจเสมือนว่าตัวเองกระปลี้กระเปล่าและเร่าร้อนมาก นายอย่างเขาเลยเหมือนตัวก่อเชื้อไฟ
ระฟ้าไม่เคยมีอะไรกับพนักงานของตัวเองถึงขั้นสอดใส่ มันเป็นกฎที่ตัวเองตั้งขึ้น ทุกอย่างคืองาน อย่างดีที่เขาพอจะช่วยพนักงานได้ก็แค่จูบปากแลกลิ้นหรือลูบไล้แค่พอรู้สึกเคลิบเคลิ้ม หลังจากนั้นคงอยู่ที่ความร่วมมือของแขกและเหล้าที่สาดลงคอเข้าไป แต่ของเหล่านี้ก็ใช่ว่าทุกคนจะกล้าร้องขอจากนาย เพราะภาพพจน์ที่ทุกคนเห็น นายเข้าถึงตัวยาก และมีบอดี้การ์ดคุ้มกันมากมาย ซ้ำร้ายไปกว่านั้น ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่านายน่าเกรงขามเกินกว่าจะเข้าใกล้ ดุดันและเขร่งขรึม
ถ้าไม่ทำอย่างนั้น ใครล่ะจะเชื่อฟังนายที่อายุ 28 ปีเต็มอย่างเขา มันไม่ใช่แค่เล้าจน์ คาสิโน หรืออาบอบนวดที่ Never Lover Land เท่านั้นที่ต้องดูแล ยังมีสถานบันเทิงอีกหลายที่ที่ขายสัมปทานให้คนอื่นบริหาร ภาระมันหนักหนาเกินกว่าจะแจกแจงไหว
“เรียนรู้อะไร”
มันพูดแล้วยิ้มแปลกๆ เหมือนต้องการสื่อความหมายบางอย่างให้ต้องคิด แต่ถ้าไม่ใช่ระบบเครื่องยนต์กลไกแล้ว ให้เค้นสมองทุกหยัก โลมก็ยังต้องใช้เวลาตรึกตรองอยู่ดี ถามเลยตรงๆง่ายกว่า
“ใครๆที่เรียกหานายก็เพราะเรื่องอย่างว่าทั้งนั้นแหละ นายเองก็คงจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกันสินะ เจ้คงบอกเทคนิคทางลัดให้แล้วสิ”
คิดไว้ไม่ผิดจริงๆ ไอ้เด็กนี่มันรู้ความหมายของเรื่องอย่างว่าถึงได้เบิกตาโพลงขนาดนั้น
“ทางล้งทางลัดอะไร”
ยัยเจ้นั่นบอกกำกวมจะตายใครจะไปรู้ แล้วไอ้ต้องการเรื่องอย่างว่าเหมือนกันมันเอาสมองส่วนดมกลิ่นมาคิดหรือไง ประสาทแดกเพราะฟาดกะหรี่เกินขนาดหรือเปล่า
“ในสัญญาระบุวันเริ่มนับใช้หนีคือวันที่พี่นายลงชื่อยอมรับ นี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว นายเหลือเวลาอีกกี่วันนะ สามล้านห้ากับเวลาที่เหลือเนี่ย ต้องเป็นซุปเปอร์สตาร์ของที่นี่เชียวนะถึงจะหาเงินจำนวนนั้นได้”
ให้ความรู้สึกเหมือนปลายกระบอกปืนจี้อยู่ที่ขมับ คำขู่เล่นเอาหดหู่ไปถึงหัวใจ ไม่เห็นจะง่ายอย่างที่พ่อบอกเลย แม่ก็บอกว่าไม่ยาก แค่อาบน้ำให้แขกและนวดคลายเครียดเท่านั้น แต่หลังจากนั้นนี่สิที่โลมรู้สึกหนาวๆร้อนๆ แม่บอกว่าหลังจากนั้นแขกจะทำอะไรให้ตามใจแขก
ประตูบานใหญ่ที่โลมกับไอ้พ่อเล้ามายืนอยู่นี้ไม่มีคนเฝ้าด้านหน้าเหมือนทุกห้องที่โลมเคยผ่าน เพราะคนหน้าโหดพวกนั้นยืนออกกันอยู่เป็นแผงๆตั้งแต่โถงลิฟท์แล้ว และดูเหมือนว่านี่คือชั้นบนสุดของอาคารฝั่งทิศเหนือ ตึกนี้เป็นตึกที่โลมยังไม่เคยมาเหยียบเลยสักครั้ง เงียบเหมือนปราสาทร้าง แสงไฟสลัวเหมือนเจ้าของไม่ได้จ่ายค่าไฟ
“เข้ามาสิ”
“ที่นี่ที่ไหน”
คนถามกวาดตาไปมาเหมือนเฝ้าระวังภัยสุดฤทธิ์ ดีนะที่ไม่ทำหน้าตาแบบนี้ตอนแก้ผ้าและนอนอ้าขาอยู่บนเตียง
“ห้องทำงานของชั้นเอง”
ไหนว่าที่นี่คือหอนางโลม แล้วไหนว่าต้องมาขายตัวใช้หนี้ แต่สถานที่ๆที่โลมยืนอยู่นี้คือห้องทำงานนาย ไม่ได้เสียใจที่ไม่ได้ขายตัวหรอกนะ แต่มันงงตรงที่ว่าโลมไม่ถนัดเป็นเลขาหรือธุรการพอๆกับขายน้ำให้ใครนั่นแหละ
“แล้วมาที่นี่ทำไมเหรอ”
“แล้วนายคิดว่าเราต้องไปที่ห้องไหน”
ชอบนักเชียวไอ้พวกเกรียนยอกย้อนเถียงคำไม่ตกฟาก อยากกำราบไอ้พวกนี้มานานแล้ว วันนี้ระฟ้ามีของเล่นแก้เบื่อแทนโน๊ตบุคที่ใช้ท่องอินเตอร์เน็ตยามทำงานถือได้ว่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเชียวล่ะ
“ห้องลอง”
“ที่นี่ก็ลองได้ เร้าใจไม่แพ้ห้องนั้นหรอก”
ห้องที่มีกระจกรอบด้านเร้าใจตรงไหนวะ หลอนจะตาย เหมือนมีสายตาจับจ้องตอนเอากันตลอดเวลาเนี่ยนะเร้าใจ ถึงจะเปิดไฟแสงสีชวนให้มีอารมณ์ก็เถอะ แต่มันก็ดูเหมือนกำลังถ่ายหนังโป๊อยู่ดี กระปู๋มันจะแข็งปึ๋งปั๋งได้ยังไง แค่คิดมันก็หดอยู่ใต้กระดองสองลูกแล้ว
“กลัวเหรอ”
“กะ กลัวที่ไหน”
วุ๊ย!! อยากตีปากตัวเอง เสือกคร่อมจังหวะในช่วงเวลาสำคัญ
“ห้องน้ำอยู่ทางซ้ายมือ ผ้าขนหนูอยู่ตรงตู้เก็บของใต้อ่างล้างหน้า”
สนองคุณอีกชุดใหญ่หลังจากคนไม่กลัวเค้าตอบโต้หน้าซีดปากสั่น คราวนี้มันช็อคนิ่งอยู่กับที่หลายวินาที ไอ้เด็กนี่มันน่าขำ ไร้เดียงสาเกินเหตุ เปิดเผยทุกความรู้สึกแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่จนถึงใช้หนี้หมดหรือเปล่า ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นแล้วค่อยๆส่ายหัวไล่ความรู้สึกอะไรบางอย่างก่อนจะหันมาจ้องหน้าต่อปากต่อคำด้วยอีกครั้ง
“ไม่ได้ปวดห้องน้ำ”
เกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อได้ฟังคำตอบ ไม่รู้จริงหรือแกล้ง เริ่มน่าสงสัยซะแล้วว่าไอ้นี่มันไร้เดียงสาหรือมารยาเอาตัวรอดกันแน่
“ไม่ได้ให้เข้าไปฉี่หรือทำอย่างอื่นหรอกน่า ให้เข้าไปอาบน้ำ อ่อ แล้วฟอกสบู่ให้สะอาดล่ะ”
“อะ อาบทำไม ก่อนมานี่อาบมาแล้ว ไม่เปื้อนหรอก มะ เมื่อกี้ยังไม่ลงไปเหยียบดิน”
ตกใจจนลิ้นพันกันเป็นขนมโปเต้เลย พอจะรู้แล้วว่าข้างหน้ามีอะไรรออยู่ แต่โลมยังไม่ได้เตรียมตัวและเตรียมใจจะมาเรียนรู้ขนาดนี้ มันเลยนึกถ้อยคำที่จะเอาตัวรอดแทบไม่ถูก
“ไม่มีแขกคนไหนเค้ารับบริการจากพนักงานที่เหม็นกลิ่นน้ำมันเครื่องหรอกนะ ไอ้กลิ่นที่มันติดตามตัวนายมะน่ะ ทำให้นกเขาไม่ขัน”
สู่รู้!! แววตาเย้ยหยันที่มองมาอย่างคนเป็นต่อนั้นทำให้ต้องกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ต้องการมองหน้าไอ้รากหญ้าอัมหิตนั่น หน้าตามันก็ดูดีมีสง่าราศรี คมเข้มและก็หล่ออยู่พอประมาณหรอกนะ แต่ไม่น่าหื่นกามแบบนั้นเลย นึกแล้วก็ขนลุกแบบแปลกๆ มันก้ำกึ่งระหว่างรังเกียจกับอยากเอาชนะขึ้นมายังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าเกลียดแววตาที่มองมาแบบนั้นที่สุด แววตาที่ทำให้โลมรู้สึกด้อยกว่าในทุกๆอย่าง
พ่อจะอาบน้ำให้สะอาดหมดจดเลยเชียว ลำไส้ใหญ่กับลำไส้เล็กพ่อจะปลิ้นออกมาแช่น้ำยาทำความสะอาด จะเอาไส้ติ่งแช่น้ำยาอุทัยให้สีสดสวยถึงใจไปเลยแม่ง!
แก้วทรงสูงด้านในมีน้ำสีอำพันในระดับมาตรฐานกำลังกลอกกลิ้งไปมาด้วยคนถืออยู่นั้นกำลังอารมณ์ดีเกินพิกัด มันใช่หน้าที่ของนายใหญ่ที่นี่ซะเมื่อไหร่ในการเทรนด์ใครสักคนเพื่อให้เป็นพนักงานขายบริการ แต่เพราะประวัติและภูมิหลังของเด็กคนนี้ที่รับรู้มาทำให้นึกเป็นห่วง เด็กที่เต็มใจจะทำงานนี้เพราะโดนบังคับ เต็มใจในส่วนของการชดใช้บุญคุณ แต่ไม่เต็มใจในสิ่งที่ต้องทำ คนที่เดินหน้ามาขอทำงานที่นี่ไม่ใช่เดินเข้ามาแล้วเป็นได้ง่ายๆ ต้องผ่านการคัดเลือก ผ่านการตรวจโรค และผ่านการทดลองงานถึงจะผ่านเข้ามาเป็นพนักงานของที่นี่ได้
ไม่มีใคร ในเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แห่งนี้ อยู่ในตู้กระจกติดเบอร์ ไม่มีระบบยืนเลือกแล้วชี้นิ้วแสดงความต้องการที่หน้าตู้ ระบบการให้บริการสวยหรูกว่านั้น มันไม่ได้ต่างอะไรกับเล้าจน์ดีๆเลย แขกสามารถเดินเข้ามาที่นี่ ฟังเพลงและสั่งเครื่องดื่มได้ตามปกติ แต่ถ้าอยากได้บริการพิเศษกว่านั้น คอมพิวเตอร์ไร้สายที่กำลังนิยมอยู่ในขณะนี้เปรียบเสมือนเมนูของพนักงานบริการของที่นี่ให้เลือก รายละเอียดและเงื่อนไขแตกต่างกันไปในแต่ละคน และถูกลงข้อมูลเอาไว้อย่างละเอียดถี่ถ้วนให้ได้ตัดสินใจ แต่ถ้าอยากได้คำแนะนำ มาม่าซังของที่นี่ที่ใครๆเรียกว่าเจ้จะเป็นคนทำหน้าที่นั้น
“ออกมาแล้วเหรอ”
ฤทธิ์สุราที่กรอกปากไปหลายแก้วไม่ได้ทำให้สมรรถภาพในการมองเห็นลดลง มีแต่จะยิ่งเพ่งพินิจพิจารณามากขึ้น ร่างเปลือยเปล่าท่อนบนที่ปกปิดท่อนล่างแค่เพียงผ้าขนหนูผืนเดียวกั้นนั้น เหมือนจงใจจะแกล้ง แกล้งไม่เช็ดตัวแล้วปล่อยให้หยดน้ำเกาะพราวไปทั่วทั้งหน้าอกเปลือยเปล่าและแผ่นหลัง หน้าอกมีมัดกล้ามบ่งบอกความเป็นชายเพียงน้อยนิด ผลพลอยได้มาจากเป็นช่างซ่อมในอู่นั่นแน่ๆ
“เสร็จแล้ว รีบมากเลยนะเนี่ย กลัวนายรอนาน”
รีบพันผ้าเช็ดตัวออกมาลวกๆ แต่เหน็บชายผ้าไว้กับเอวอย่างดี แต่ที่เสียเวลาจนเหล้าพร่องลงไปครึ่งขวดนั้นเพราะกลิ่นน้ำมันเครื่องมันติดทนนาน ต้องขัดต้องถูหลายครั้งกว่ากลิ่นจะหมด มันบอกเองนี่นาว่าขอสะอาดๆ
“รอได้อยู่แล้ว”
ถ้ารอแล้วแลกกับภาพที่ยืนยั่วอยู่ตรงหน้านี้ก็คือว่าคุ้ม ท่าทางตามธรรมชาติที่ไม่ได้ปั้นแต่งพอมองแล้วก็เพลินดี เวลาของระฟ้าเริ่มนับตั้งแต่ตอนนี้ได้เลย
“พร้อมแล้วก็มานี่”
ไม่รอให้เดินมาเองให้เสียเวลา คว้าข้อแขนแล้วรั้งทีเดียวเนื้อตัวนุ่มนิ่มก็กระแทกลงบนตัก อาการสนองตอบโดยการดีดตัวเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ แต่พอเจอมือรัดเอาไว้รอบลำตัวก็ต้องทรุดนั่งลงใหม่ แต่เหมือนคนที่นั่งอยู่บนตักนี้ไร้ชีวิต แข็งทื่อเป็นรูปปั้น แล้วก็สงบปากสงบคำโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลยสักนิด
“อย่างแรกเลย ทำงานที่นี่ต้องกล้า ถ้าชั้นเป็นแขกและเลือกนายมาแล้ว ไม่พอใจยังไงก็ต้องทำรู้หรือเปล่า”
“อือ”
ไม่รู้จะตอบอะไรได้มากไปกว่านี้ มันรู้สึกแปลกๆที่นั่งตักเพศเดียวกันแล้ว และมันยิ่งกว่านั้นก็เพราะทันทีที่ได้สัมผัสมันผ่านกางเกงเนื้อดีก็รู้สึกวูบวาบขึ้นมาตรงท้องน้อย มันรู้สึกว่าอยาก....ปลดปล่อยเรื่องอย่างว่ามากๆ มันเป็นอารมณ์ที่อธิบายที่มาที่ไปไม่ได้ มันเกิดขึ้นตอนที่ก้นได้สัมผัสกับบางสิ่งบางอย่างบนหน้าตักกว้างอันนี้
“แรกๆที่เริ่มรับแขกใหม่ๆ ส่วนมากพนักงานจะประหม่า แต่นี่แหละคือสิ่งที่ลูกค้าชอบ อย่ารีบขึ้นคร่อมเป็นผู้นำเค้านะเข้าใจมั้ย ต้องรอดูท่าทีลูกค้าก่อนว่าเค้าอยากให้ทำอะไร”
“อื้อ”
ตอบรับให้รู้ว่าฟังอยู่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเข้าใจสิ่งที่มันอธิบาย เพราะแค่ลมหายใจร้อนๆกับคำพูดที่เป่ารดหูและซอกคออยู่นี้มันก็เสียววูบวาบจนเกินจะบรรยายแล้ว มันชวนให้อยากเอาสองมือที่เก้งก้างขึ้นไปคล้องเอาไว้ที่รอบคอ แต่ยับยั้งสติเอาไว้ได้ว่าไม่ควร ไม่มีอะไรเสียหายและเป็นสิ่งที่ต้องจำใจทำอยู่แล้ว แต่ท่องไว้นะไอ้โลม สิ่งที่มึงคิดอยู่คือสิ่งที่ไม่ควร
“กฎของที่นี่เมื่อลูกค้าเลือกพนักงานได้แล้วจะต้องซื้อดริ๊ง หน้าตาก็จะเหมือนที่ชั้นถืออยู่นี่ น้ำนี่เป็นเหมือนตัวช่วยในเรื่องของความกล้า งานก็จะลื่นไหล 1 ชั่วโมงก็จะผ่านไปไวมาก”
“รับแขกหนึ่งคนใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวเองเหรอ”
“ใช่ ราคาที่บอกไว้คือราคาต่อชั่วโมง”
ตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์ขึ้นมาทันที ราคาค่าบริการของที่นี่แพงจนกลืนน้ำลายแทบจะไม่ผ่านพ้นคอ เพิ่งรู้ว่านั่นคือราคาต่อหนึ่งชั่วโมง โลมทำงานวันละ 8 ชั่วโมงได้ 200 ตกชั่วโมงละ 20 กว่าบาท แต่เหนื่อยสายตัวแทบขาดออกมาเป็นเส้นๆ เมื่อเทียบกับราคาเลขห้าหลักของที่นี่แล้ว ถือว่าเป็นงานที่เงินดีอย่างที่พ่อบอกจริงๆ ถ้าคืนหนึ่งโลมกล้ำกลืนรับแขกทีละเยอะๆไม่กี่เดือนโลมก็ใช้หนี้หมด นึกถึงวันนั้นแล้วก็มีกำลังใจเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งระดับ
“งั้นชั้นรับทุกชั่วโมงจนกว่าร้านจะปิดเลยได้ไหม”
“หือ เอาอย่างนั้นเลยเหรอ ที่นี่มีกฎสองข้อคือ รับแขกได้ไม่เกินสองครั้งต่อคืน แต่ถ้าอยากได้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงที่ร้านมีให้ แขกก็ต้องเบิ้ลราคาตามชั่วโมง ไม่มีเหมาจ่าย”
วันละสองชั่วโมงก็ยังดีวะ ก็ยังถือว่าคุ้มนะ สองชั่วโมงตกสามหมื่น แล้วถ้าแขกใจป๋าหน่อยซื้อเวลาทั้งคืนจะได้เยอะขนาดไหน คิดแล้วก็รู้สึกเนื้อเหมือนจะเต้นระบำได้ แต่โลมตั้งมั่นเอาไว้กับตัวเองแล้วว่าจะทำงานนี้แค่ใช้หนี้ให้พี่เกียรติหมดเท่านั้น ไม่ว่าจะเงินน้อยและเหนื่อยแค่ไหน แต่โลมก็ยังรักอาชีพในอู่รถที่ขวนขวายหาความรู้มาด้วยตัวเอง มากกว่างานดีแต่ไม่มีศักดิ์ศรีแบบนี้ แล้วงานนี่ก็ใช่ว่าจะมั่นคง พอแก่ตัวไปใครจะมาซื้อ ถ้าออกมาจ่ายเงินเลือกพนักงานแก่ๆ สู้กินน้ำพริกถ้วยเก่าอยู่ที่บ้านดีกว่า
“วันนี้จะให้ชิมน้ำเรียกความกล้าก่อนนะ หันหน้ามาสิ”
ไม่รอให้ไอ้มนุษย์หินนี่หันเองอีกครั้ง มือจับล็อคปลายคางเอาไว้แล้วหมุนให้มารับน้ำเรียกความกล้ารสขมเฝื่อนทางปาก เด็กใหม่ดิ้นขลุกขลักต่อต้านและสุดท้ายเหล้าก็ส่งผ่านปากลงไปในลำจนหมด ตัวเย็นเฉียบร้อนวูบวาบทันทีที่ได้รสสัมผัสแปลกใหม่ มือไม้เปลี่ยนจากจะทำร้ายร่างกายเป็นยึดบ่าเขาไว้แน่น ถ้าคนที่ไม่ถนัดลิ้มลองบรั่นดีแบบนี้ รสขมจะติดอยู่ที่เพดานและโคนลิ้น รสหวานจะรับรู้ได้แค่ชั่วอึดใจเดียว และรสฝาดเฝื่อนจะฝังแน่นอยู่ตามลำคอ ความร้อนของน้ำสีอำพันจะแล่นผ่านไปทั่วทั้งร่าง เราจะได้รู้จักกับลำไส้ทุกขดจากความร้อนที่แล่นอยู่นี้
ปฏิกิริยาของโลมทำให้รู้ว่ายังใหม่กับบทเรียนแรกนี้อยู่มาก ยังรับแขกตอนนี้ไม่ได้แน่ๆ โลมยังไม่รู้วิธีการเอาใจแขก ยังไม่รู้แม้กระทั่งต้องเริ่มต้นยังไง เรียวลิ้นที่เขาตั้งใจแช่ค้างไว้ในปากเริ่มขยับสำรวจโพรงปากของฝ่ายตรงข้ามช้าๆ ลิ้นอุ่นชื้นอีกก้อนก็ตวัดหลบหนีเหมือนให้ทาง มือเริ่มลูบไล้ไปตามโคนขาอ่อนเบาๆ แล้วย่ามใจที่จะสำรวจสูงขึ้นไปกว่านั้น เสียงครางแหบพร่าบางเบาผ่านพ้น่ออกมาจากลำคออย่างไร้สติ หน่วยตาปรือและเหม่อลอย ตาดำขลับฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนาที่เพิ่งเริ่มการเรียนการสอนไปแค่ปฐมบทเท่านั้น เอ็นไซม์ในน้ำลายเริ่มให้ความหวานมาแทนทีรสขมไปทั่วทั้งโพรงปาก ลิ้นร้อนยิ่งเพิ่มความเร็วในการสำรวจและดูดชิมความหวานมากขึ้นกว่านั้น โลมเริ่มส่งลิ้นเข้ามาเกี่ยวทักทายด้วยท่วงท่าเชิญชวนที่ระฟ้าค่อยๆสอนให้
“สภาพที่นายเป็นอยู่ตอนนี้ ไม่มีแขกคนไหนหยุดอยู่แค่นี้หรอกรู้มั้ย”
เสียง อื้อ ครางออกมาจากลำคอเหมือนถูกขัดใจนักหนา แต่ที่ระฟ้าต้องผละออกมาแบบนี้เพราะเริ่มเป็นแค่ครูสอนไม่ไหว โลมไม่มีจริตของนายโลมเลยสักนิด ไม่มีการหลบหลีก มีแต่สนองตอบทุกการเรียกร้องของอีกฝ่าย
“จะเรียนต่อไหม”
“กะ ก็ได้ แต่ขอหายใจก่อน”
เกือบหลุดเสียงหัวเราะออกมากลางความต้องการที่อยากได้รับการปลดปล่อยเสียแล้ว ที่นิ่งเงียบไปนี่เพราะหายใจไม่ออก และที่ส่งเสียงไม่พอใจก็เพราะถูกปิดกั้นลมหายใจนานเกินไปนั่นเอง
“ทิ้งระยะเวลานานเกินไปจะทำให้ขาดตอนนะ”
“รู้แล้ว แต่มันหายใจไม่ทันเว้ย”
“ถึงเป็นผู้ชาย ต่อให้แขกเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ห้ามสบถคำหยาบ”
“ขอรับ กระผมทราบแล้ว แต่พอดีคุณพี่กินลิ้นผมแบบไม่บอกกล่าว เอาลิ้นมาพันเกลียวลิ้นผมจนหายใจไม่ทันน่ะขอรับ ขอพักสักแป๊บแล้วเชิญคุณพี่เอาต่อได้ตามสบายเลยนะครับ จะให้ผมขึ้นไปอ้าขอรอลิ้นคุณพี่เลยมั้ย”
“คนที่ต้องใช้ลิ้นบริการให้ลูกค้าคือนาย”
“อะไรนะ”
ตะโกนถามออกไปสุดเสียงเพราะกลัวมันเมาน้ำลายแล้วพูดผิด
“คนที่ต้องเป็นฝ่ายทำออรัลเซ็กส์คือนาย”
ชัดเลย!! โลมได้ยินไม่ผิด พอถึงจุดนี้แล้วอยากหยุดหายใจไปเลย แล้วแทบจะพ่นพรวดอากาศที่จ้วงเข้าไปสุดแรงเกิดทิ้ง อย่าว่าแต่ต้องอมกระปู๋ให้ใครเลย แค่ปลดปล่อยให้ตัวเองด้วยมือยังนานๆครั้ง แต่ละครั้งก็แค่เอาออก ไม่ได้มีพิธีรีตองอะไรมากมาย แค่ใจพร้อม กายพร้อม และจังหวะพร้อม ก็ตัวเบาสบายแล้ว

แล้วนี่มันอะไร หา นี่มันอะไร

ไอ้ที่มันโป่งนูนออกมาตรงหน้าขามีแผ่นผ้าปิดกั้นนั้นมันอะไรกัน
แล้วทำไมถึงได้ร้อนและเสียววูบวาบบั้นท้ายได้ขนาดนั้น?
มันเกิดอะไรขึ้นครับเจ้านาย???????????????

[ordkrub]

โลมมมมม  ถึงกับช็อค!!!!!
แต่ก็น่าเห็นใจเนอะ  เด็กมันซื่อ

[BeeRY]

เด็กน้อยโลมต้องโดนสอนอีกเยอะแน่เลยเนี่ย แค่บทเรียนแรกก็ทำเอาลมแทบจับ

[sureerat25476]

  ตัดฉับแบบนี้ ฆ่ากันเหอะ!

[fffx]

  ค้าง อ๊ากกกก
รีบมาต่อนะค๊าาาาา ระฟ้าต้องถูกใจแน่ เอิ๊กกก
+1

[LalaBam]

ถ้างั้นคุณระฟ้าก็เหมาจ่ายโลมตลอดไปเลยสิ

[yeyong]

แค่หลักสูตรพื้นฐานจะรอดไหมเนี่ย

[หมวยลำเค็ญ]

คิกๆ ได้อานิสง วันเกิดใครเน้อ ส่งมาเราๆได้อ่านด้วย ดีจัยๆ

[เกี๊ยวกุ้ง]

ตัดตอนแบบนี้ เอามีดมาจิ้มคอกันเลยดีกว่า...
ระฟ้าคงได้ซื้อชั่วโมงนายโลมไปตลอดชีวิต...หุหุ

[MiSS-U]

  นายโลมได้เรียนรู้งานโดยตรงจากนายใหญ่เลย  ต่อไปนายใหญ่คงไม่ปล่อยให้ใครสอนงานแทนแน่

[doginhiso1]

If i can't be yours

[@BUA@]

สอนเข้าไปเยอะๆ สุดท้ายก็คงได้ใช้กับตัวเองนะคะคุณระฟ้า 

[naja-kitase]

อั่้ยย๊ะ
เจ้านาย สอนเด็กคนนี้ได้ แต่อย่าให้ใครมาสอนน้องโลมอีกนะ
ไม่ย๊อมไม่ยอม
แต่ก็อย่างว่า ไม่แน่เจ้านายอาจจะติดใจเด็กเองก็เป็นได้ ฮ่าๆ

[Non_stop]

 

โลมต้องสอนอีกนานน่ะเนี๊ยะ

แค่บทเรียนแรกก็เริ่มไม่ไหวซะแล้ว

 

[beery25]

  :pig4:สอนกันอีกนานต่ะ

[MoMoRin]

  หึหึ น้องโลมยังคงต้องเจออีกหลายบทเรียนนะคะลูกกก นี่แค่เริ่มนะเนี่ยยย
ท่าทาง*นาย*ระฟ้า คงต้องใช้เวลา*สอน*อีกนานเลยนา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ 

[Ottomechan]

โอ๊ยยยยย!!!! เอาอีก

[เฉาก๊วย]

Follow Me, Lesson 1   

[kinjikung]

อ่ะฮิ๊วววววว เจ้านายกะจะสอนรวบยอดเลยไหมเนี่ยย
 

[pppp]

จะสอนนายโลมมือใหม่จนขั้นสุดท้ายมั้ยคะคุณระฟ้า
แกล้งเทคบ่อยๆ น้องจะได้ไม่ต้องออกรับแขกเนอะ รับนาย อย่างเดียวก็พอ 

[samsoon@doll]

ตายแต่อีหนู๋ 55555555555

[yaninjinna]

55555 นู๋โลมเอ๋ย ตายแน่งานนี้

ว่าแต่คุณระฟ้า ถ้าสอนแบบครบขั้นตอนแล้ว จะยอมปล่อยโลมไปรับแขกได้เร้ออ

 

[poypoy]

เอาแล้วไง บทเรียนแรก ฮิ้วววววว~

[Piaanie]

คนสอนก็กวน คนถูกสอนก็กล้าๆกลัวๆ มันจะไปได้ไกลแค่ไหนน๊อ 

[qq_oo]

สนุกมากๆๆๆค่ะ
โลมตลกดี

[A_ay]

น้องโลมมม   

ถ้าจะไม่ประสีประสาขนาดนี้


มีแววว่าจะเก็บไว้กับตัว  ขอให้โลภมากๆ  อย่าได้ส่งน้องขาย

[myapril]

โลมเอ๋ยโลม แค่น้ำจิ้มนะเนี่ย
ถ้าเจอคอมโบเซ็ทของคุณระฟ้าเข้าไป จะเป็นไงหนอ

[harumi]

 

[nokkie]

อ่า น้องโลมจะกลายเป็นนายโลมจริงเหรอ อีตาคุณระฟ้าจะส่งลูกแกะให้หมาป่าลงจริง ๆ เหรออ

ปล. ตอนนี้อ่านแล้วบางครั้งงง ๆ ว่าบทไหนเป็นบทของใครพูดเวลาสลับไปมาอ่ะค่ะ แล้วก็คำที่ใช้ผิดนะคะ อัมหิต --> อำมหิต

[kazhiki]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก อยากจิอ่านต่ออออแล้วอะ