หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[KURATA]

โลมน่าสงสาร...ชีวิตรันทด
พ่อกับแม่ก้อไม่เคยจะสำนึกเล้ยยยยย
รอทดลองงานขั้นต่อไปอยู่นะจ๊ะ วี๊ด วิ้ว

[greensnake]

วะ วะ ว้าววว น้องโลมมาแว้วว อืมม นับว่าก้าวหน้าไปอีกขั้น (เล็กๆ) 
รออ่านบททดสอบต่อไปค่ะ  ว่าจะเป็นยังไง

ป.ล. 1 ยอมรับว่าหลายใจอย่างที่คนเขียนว่าจริงๆแหละ 
ป.ล. 2 รักเท่ากันทุกเรื่องเหมือนเดิมค่ะ

[YJism]

โลมมาแล้ววววว 

อิเจ๊นั่นแอบน่ากลัวมาก >O<" โลมไม่มีโรคหรอกค่ะคุณระฟ้า ไม่ต้องตรวจก็ได้

ยังไงๆตัวเองก็ตรวจก่อนหมอไปแล้วนี่ เอิ๊กๆๆๆๆๆ

รอวันที่โลมจะได้รับแขกไม่ไหวแล้ว คุณระฟ้าจะยอมได้จริงๆหรอคะ? หุหุ

แล้วคุณหมอคนสวยนั่นเป็นใคร O.<

โลมสู้ๆนะ เอาใจช่วย 

[boworange]

    มาต่อทุกวันเลยนะคะ     อยากอ่านก่อนนอนทุกวันอ่ะ

[sam3sam]

เอ่อ.. โลมเป็นลูกแท้ๆของบ้านนี้หรือเปล่า

[u_cosmos]

ชีวิตครอบครัวรันทดมากอ่ะโลม
พ่อแบบนี้ไม่ใช่ว่าจริงๆแล้วมันจะไม่มีคนแบบนี้ซะหน่อย
แต่ก็อย่าไปยอมมากเลย มีแต่เสียกับโคตรจะเสีย
แอบเก็บเงินไว้เองก็ยังดี ดีกว่าไปลงเหล้าลงหวยหมด

อ่ะ มีคุณรากหญ้า เอ้ย ระฟ้าโผล่มาแสดงความคิดนิดนึงก็สุขใจจจจจ ^^

[ayanae]

ระฟ้าได้ของเล่นใหม่ไว้แก้เบื่อ
แต่ระวังหยอดไปหยอดมาจะตกหลุมรักนายโลมเข้านะจ๊ะ
 

[Akamei]

คุณเจ้านายจอมเจ้าเล่ห์!!!

[aum_15597]

ชีวิตนี้โลมต้องทำงานไปจงวันตายแน่ๆเลยมีครอบครัวแบบนี้
สู้ต่อไปโลม

[thesilkmai]

แล้วโลมจะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย เดาต่อไม่ถูก 

 

[aekporamai2]

โลมน่ารักจัง

[pppp]

โอ้ สงสารโลมจัง ที่บ้านนี่ไม่มีสลดบ้างเลยน้า

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

น้องโลมถึงกับขยาดกล้วย 
ไม่อยากให้น้องรับแขกเลยค่ะ
ขอผูกขาดลูกค้าเป็นคุณระฟ้าคนเดียวได้มั้ยน้า 

[sasa]

รอน้องโลมแปลงโฉม 

[MoMoRin]

  :เฮ้อ:รันทดไปมั้ย...ชีวิตน้องโลมอ่ะ

[Heisei]

อยากอ่านต่อแล้วอะ ><
สนุกมากมาย

[sureerat25476]

  นายโลม เธอเสร็จแน่!!!!

[Yunatsu]

 

เมื่อไหร่จะรักกันเนี่ยยยยย

[taroni]

ชีวิตน้องโลมรันทดมาก

[i-love-you]

คนแต่งเก่งมากๆๆ เลย  ทำเอาคนอ่าน อยากอ่านต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น มากมาย

สู้ๆๆคร๊า
 

[JA(e)jung]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
นายโลมมาแล้ววววววววว
 
ทดลองงานครั้งแรกเจ้านายคนใหม่ก็เริ่มชักจะติดใจซะแล้วสิ
ชิมิ

[sukie_moo]

โลมสู้ๆ

[ต่ายน้อย]

ระฟ้า อย่าขู่น้องโลมมากสิฮับ

[i_lost in..]

อ่านแล้วคิดถึงดินจัง

[koraorni]

เมื่อไหร่โลมจะหลุดพ้นไปจากครอบครัวนี้ซะที
เอาใจช่วยน้องโลมมือใหม่ของเรา

[runynam]

รู้สึกเหมือนอยากจะ :z6:พ่อน้องโลมจริงๆ
(แบบว่ารับไม่ค่อยได้เท่าไหร่ที่พ่อแม่เป็นแบบนี้อะนะ)
แต่ก็นะ น่าสงสารน้องโลมจริงๆๆ แต่ว่า ระฟ้านี่ยังไง
ติดใจเด็กใหม่หรอ อิอิ หาเรื่องแกล้งตลอดอะ ว่าไง
รอตอนต่อไปนะค่ะ

[R@!nY~==~N!GhT]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
เรื่องใหม่
เริ่ดที่สุดอ่ะคุณที

[Seiki]

ตอนที่ 5 นายโลมกับรักจนตรอก

“มีสายส่งข่าวมาครับนาย”
ข่าวที่ลูกน้องบอกมาอยู่ในซองสีน้ำตาลระดับความหนาที่ระฟ้าคิดว่าวันนี้เขาต้องปวดหัวและหนักสมองกับข้อมูลที่เพิ่งได้มานี้แน่ๆ
“มาจากสายไหน”
“จากฝั่งธนครับ เก็บข้อมูลอยู่สักพักแล้วครับนาย”
“ขอบใจมาก ออกไปเถอะ”
ไล่ให้ลูกน้องออกไปเพราะระฟ้าอยากยกมือขึ้นมายันหน้าผากตัวเองเอาไว้ ผู้มีอิทธิพลนี่เค้าต้องมีเรื่องให้คิดกันอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า มีปัญหาให้ตามแก้กันทุกวันมั้ย ถ้าอย่างนั้นแล้วอยากเป็นกันทำไมไม่รู้ ระฟ้าไม่ได้อยากรับสมญานามนี้เลย แต่ก็ต้องจำใจรับมันมาเพราะหน้าที่ที่ต้องทำ
ถ้าลองว่าสายกล้าส่งข้อมูลมารายงาน ต้องเป็นข้อมูลที่กรองมาแล้วอย่างดีแน่ๆ ไม่มีใครกล้าส่งข้อมูลชุ่ยๆมารบกวนนาย ไม่มีใครอยากถูกระฟ้าอาละวาดเพราะเอาเรื่องไร้สาระมาทำให้เสียเวลา และเสียเนื้อที่ในสมองให้ต้องจำและใช้ความคิดไปกับมัน
นอกจากสาขาใหญ่อย่างเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แล้ว เขายังมีสถานเริงรมย์ลักษณะนี้ที่ได้รับมรดกตกทอดมาอีกหลายที่ ทุกที่มีคนถือสัมปทานดูแลอยู่ แต่แน่นอนว่าการบริหารและคุ้มครองในหลายๆเรื่องยังอยู่ในอภิสิทธิ์ของเขาเต็มที่ เพียงแค่โปรโมทว่าเป็นสาขาที่แตกออกไปจากที่นี่ ต่อให้ใช้ชื่อที่ไม่เชื่อมโยงอะไรกับเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์เลยก็ยังเจริญรุ่งเรืองดี
กระดาษถูกขยำและปาทิ้งทีละแผ่น จนมาถึงแผ่นสุดท้าย รายงานเรื่องนี้แจ้งว่าในอาณาจักรแห่งนี้กำลังจะมีหนอนบ่อนไส้เกิดขึ้น โดยผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาขอทำงานใช้หนี้แทนพี่ชาย ภายใต้ใบหน้าและท่าทางซื่อๆนั้นจะมาเกี่ยวข้อมูลของที่นี่ เพื่อสุดท้ายแล้ว อาณาจักรแห่งนี้จะถูกยึดครองเป็นที่สุดท้าย หลังจากพวกมันค่อยๆยึกสาขาลูกที่ละสาขาจนหมดแล้ว
ระยำ!!
ผ่ามือกำเข้าหากันแน่น ถึงธุรกิจที่นำมาถึงความเริงรมย์นี้จะเข้าข่ายธุรกิจมืดที่ยังคลุมเครืออยู่ว่าถูกหรือผิลศีลธรรมกันแน่ ไม่ได้เต็มใจรับทอดมรดกชิ้นนี้เลย ไม่เคยเข้ามาย่างกรายที่นี่จนวินาทีสุดท้ายที่ต้องจำยอม ระฟ้าตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่าจะบริหารงานอย่างตรงไปตรงมา และให้ความยุติธรรมกับทุกสาขาเท่าๆกัน ระฟ้าเกลียดกบฎและวิธีการหมาลอบกัดมากที่สุด ไม่เคยคิดจะไประรานใคร แต่ก็ไม่ใช่จะนิ่งเฉยรอการรุกรานของใครเหมือนกัน
“ใครอยู่ข้างนอกบ้าง”
“ครับนาย”
“เรื่องนี้เริ่มมาจากวันที่มันส่งลูกน้องมาแพ้พนันในนี้ใช่มั้ย”
“เค้ากำลังสืบคับนาย ว่าเรื่องนี้ถูกวางแผนหลังจากที่ไอ้เกียรติคุณมันมาแพ้พนัน หรือเป็นแผนที่พวกมันวางกันไว้ก่อนแล้ว”
“มันส่งคนมาศึกษาทุกซอกทุกมุมของที่นี่สินะ”
“น่าจะเป็นอย่างนั้นครับนาย”
“หึ ก็แสดงได้แนบเนียนสมบทบาทดี จับตามองนายโลมคนใหม่ที่ชื่อกึกก้องเอาไว้ให้ดี รายงานพฤติกรรมของหมอนั่นทุกวัน ตามนี้นะ”
“ครับนาย แล้ว”
“มีอะไร”
“นายจะให้เด็กนี่รับแขกมั้ยครับ”
“รับสิ เค้าตั้งใจจะมาขายตัวแสดงละครแล้วนี่ ก็ให้เค้าทำไปตามบทบาท”
“แล้วนายจะเทรนด์เอง หรือ...”
“ใครก็ได้”
“ครับนาย”
ซื่อ ไม่ได้หมายความว่าโง่สินะ คิดจะใช้ความไร้เดียงสาเป็นไส้ศึกในถ้ำเสือ มันจะง่ายไปหน่อยมั้ย ไม่น่ามองว่าโลกนี้ยังมีแสงสว่างสวยงามให้เราได้ชื่นชมเลยจริงๆ ไม่น่าหลงกลมาตั้งแต่ต้นแล้ว จะมีใครที่เดินเข้ามาเพื่อสมัครงานในอาบอบนวด แล้วไม่รู้ว่างานที่ต้องทำคืองานอะไรบ้าง
ข้อมูลเบื้อต้นที่ลูกน้องรายงานคืนที่เด็กนี่เข้ามาเพราะอยากพบเขา กึกก้องเป็นเด็กกำพร้าที่แม่มาเกิดทิ้งไว้ให้พี่สาวเลี้ยง พ่อติดเหล้าและการพนัน แม่ติดการพนันรวมไปถึงหวย พี่ชายถูกไล่ออกจากโรงเรียนตั้งแต่ยังไม่จบ ม.6 ข้อหาเสพกัญชาในห้องน้ำหลังโรงเรียน ส่วนหมอนี่ ประวัติดีกว่าใครทั้งบ้าน จบ ม.6 แล้ว แต่พ่อแม่ไม่ยอมให้เรียนต่อ ไปขอฝึกงานในอู่จนได้เป็นช่างยนต์อย่างทุกวันนี้
เด็กที่ถูกเลี้ยงให้คนมองเสมือนว่า ‘ดี’
แล้วอะไรถึงทำให้ไม่ฉุกคิดล่ะระฟ้า ลูกเสือมันก็เหมือนแม่เสือ แล้วอะไรที่ทำให้คิดว่าเด็กนี่ถูกพี่ชายหลอกใช้ให้เข้ามาหาข้อมูลที่นี่ ทั้งๆที่คืนนั้น มีการ์ดรายงานว่าเด็กนั่นเดินไปทั่วทั้งตึกและสำรวจลามไปถึงในสวน ไม่มีคำว่าหลอกใช้ในหมู่พี่น้องหรอก นอกจากสมรู้ร่วมคิดกันเท่านั้น จะมีใครยอมลำบากเอาตัวเข้าแลกเพื่อใช้หนี้แทนพี่ชายตัวเอง จะมีใครที่ยอมทำอย่างนั้นได้ ไม่มีทางมี!!
แล้วไอ้ท่าทางไร้เดียงสาตอนที่เขาสอนบทเรียนบางอย่างให้คืนนั้น ก็คงจะเป็นบทหนึ่งของการแสดงละครสินะ ไอ้ท่าทีอ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งตอนถูกปรนเปรอด้วยออลรัลเซ็กส์ เสียงร้องครวญครางตอนที่ต้องการจะปลดปล่อย คือเสียงที่ฝึกมาอย่างดีแล้วว่าคนที่เจอแบบนี้ครั้งแรกจะต้องทำ ไม่ต่อต้านขัดขืน แต่ก็ต้องไร้เดียงสาให้มากๆ ต้องทำเป็นไม่รู้มากกว่า และตอบสนองตามจังหวะและลีลาที่เขาทำให้ดูเท่านั้น ทำยังไงให้อีกฝ่ายตายใจ ให้เชื่อว่าไม่เคย ให้มีความรู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่น่าจะต้องมาแปดเปื้อนกับงานแบบนี้เพราะหนี้ก้อนแค่นั้นเลย ตีบทแตกจริงๆนะนายโลมคนใหม่!!
ลืมไปได้ไงว่าพี่ไอ้หมอนั่น เป็นมือขวาเจ้ามือหวยแล้วยังเป็นเจ้ามือโต๊ะบอลตัวใหญ่คนหนึ่งในวงการซะด้วย ถ้าระฟ้าถูกเปรียบกับคำว่าผู้มีอิทธิพล นายใหญ่ของพี่ชายหมอนั่น ก็คงอยู่ในพวกเดียวกันกับระฟ้า แต่อาจจะมีเขี้ยวเล็บเหนือชั้นกว่าก็ได้
.
.
.
.
“อะ นี่”
แก้วทรงสวยข้างในมีน้ำสีอำพันใส กลิ้งกระฉอกตามแรงมือคนส่งที่ตั้งใจกระแทกลงมาอย่างไม่กลัวแก้วบางใบนี้จะแหลกตามแรงมือเธอเลย
“อะไรครับเจ้”
“ดริ๊งค์”
“ผมไม่ดื่มครับ”
ยื่นให้ผมทำไม ผมไม่ชอบดื่ม ถ้าเลือกได้ก็เลือกที่จะไม่ดื่ม ไม่นับกรณีที่ถูกป้อนผ่านปากเมื่อคืนก่อนที่คนสอนหลอกว่ามันคือน้ำแห่งความกล้า แต่จะว่าไปไอ้รากหญ้าก็ไม่ได้โกหกหรอก เป็นผมเองที่โง่ กลิ่นมันน่าจะเตะจมูก แต่เพราะจดจ่ออยู่กับอย่างอื่น รู้ตัวอีกทีก็เมาจูบหมอนั่นซะแล้ว
“โอ๊ย เหล้าเนี่ย ที่นี่เรียกว่าดริ๊งค์ พ่อคุณลองกินดูสิจ๊ะพ่อจ๋า เจ้จะดูปฏิกริยาว่าพ่อเมาง่ายดายแค่ไหน”
เหตุผลทั้งหมดที่ยัยเจ๊มัจจุราชนี่บอกมา สุดท้ายก็คือนายโลมเป็นหนูทดลองอีกแล้วสินะ ใครๆที่นี่ก็เห็นผมเป็นหุ่นทดลองกันไปแล้วทั้งนั้น นับจากหัวหน้าทีมพ่อเล้ารากหญ้านั่น แล้วลูกน้องคนสนิทก็ทำตามนโยบายกันมาติดๆ
ผมสาดเหล้าลงคอทีเดียวหมดแก้ว ในแก้วสวยใบนี้ มีน้ำเหล้าอยู่แค่ค่อนแก้วเท่านั้น แต่รสขมและความร้อนแรงของมันเล่นเอาคอเกือบขาด
“แค่ก แฮ่ก แฮ่ก ขะ ขอน้ำหน่อยครับ”
“สมน้ำหน้า อะ น้ำ กินตามลงไปเลยนะก่อนจะน็อคตั้งแต่แก้วแรก ก็บอกแล้วว่ามันคือเหล้า แกคิดว่าชั้นยื่นน้ำแดงโซดาให้หรือไง นายรับพวกไม่กร้านโลกมาทำงานได้ไงนะ ลำบากต้องสอนสั่งกันตั้งแต่ทฤษฎีบท เหนื่อยจริงๆ แล้วนี่โอเคหรือยัง”
“ครับ พอไหวแล้วครับ เหมือนใครเอาสมองผมไปแช่ช่องฟรีซเลย”
“ต้องทำตัวเองให้เคยชินนะยะ แก้วแรกที่ลูกค้าซื้อให้ สำคัญมากนะพ่อคุณ เพราะเค้าจะชิมก่อน ชิมแล้วป้อนให้ หรือชิมกันไปป้อนกันไปก็แล้วแต่ลูกค้าผู้มีพระคุณจะคิดได้ตามต่อมหื่นของเค้า”
แค่ก แค่ก อุ๊บ!!
น้ำที่กินลงไปล้างคอเกือบพุ่งไปรดหน้าที่โบ๊ะมาแล้วอย่างหนาพอๆกับผิวคอนกรีต ดีนะที่เอามือปิดปากไว้ทัน ไม่ได้กังวลที่เจ้แกจะตอบโต้กลับมาด้วยฝ่ามือ แต่กลัวเครื่องสำอางค์ที่เจ้แกแต่งมาไม่ได้มาตรฐาน ถ้ามันหลุดร่อนออกมาตามแรงน้ำก็ต้องเสียเวลาโบกใหม่อีก เพราะถ้าเครื่องสำอางค์ราคาแพงมาก เจ้แกคงไม่กล้าลงได้หนาขนาดนี้ ขนาดที่ว่าถ้ายิ้มหรืออ้าปากด่าผมแต่ละทีจะเห็นรอยปริแตกนิดๆให้ได้ลุ้น
เจ้แกจะพูดเรื่องป้อนเหล้าจากปากให้ผมลืมคืนนั้นไม่ลงทำไมนะ ไอ้เหน่งก็ยื่นกล้วยให้ มาเจอเจ้เชอรี่ตอกย้ำความทรงจำเข้าไปแบบนี้อีก นายโลมมือใหม่อย่างผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลย มันจะฟุ้งซ่านไปหาคืนนั้นอยู่ร่ำไป
“เอ้า นี่”
“อีกแล้วเหรอครับ”
“ย่ะ แขกที่นี่มีระดับและมีเงินนะยะ เค้าไม่ได้เตรียมเงินมาแค่ค่าเหล้าหมอนวดกับค่าออฟหรอกย่ะ บางคนเค้าก็อยากโชว์ศักยภาพเหนือระดับมากกว่านั้น ดริ๊งค์หนึ่งดริ๊งค์ กินภัตคารหรูๆได้หนึ่งมื้อเลยนะยะ เพราะฉะนั้นถ้าใครสั่งดริ๊งให้เด็กตัวเองมาก มันก็เหมือนบอกเป็นนัยๆว่าถ้าน้องบริการดี พี่ทิปไม่อั้นไงล่ะย่ะ เสี่ยบางคนถึงกับพกสมุดเช็คมาเที่ยวเลยนะเธอ แต่ถ้าเช็คเด้งขึ้นมานี่นายเอาตายเลยนะ เสี่ยกำมะลออยากลองดีก็เข้ามากระตุกหนวดนายอยู่บ่อยๆ ไฟไหม้หนวดกลับไปทุกทีแหละย่ะ”
ทำไมทุกคำบอกเล่าที่เกี่ยวกับนายถึงได้น่ากลัวและตรงข้ามกับที่ผมเจอมาอย่างนี้ล่ะ ทุกคนพูดเหมือนนายมีอาวุธทำลายล้างอยู่ในมือตลอดเวลา ฆ่าคนเล่นๆเหมือนผักปลา และไม่สนว่าบ้านเมืองมีขื่อมีแป (แต่ผมยังไม่เห็นนะว่า ขื่อกับแป ของบ้านเมืองนี่ติดตั้งอยู่ที่ไหน แต่เค้าว่ามีก็ต้องมีตามเค้า)
คราวนี้ผมค่อยๆส่งน้ำสีน้ำตาลใสแจ๋วลงคอไปอย่างช้าๆ ปรากฎว่ามันดื่มง่ายกว่าแก้วแรกมาก มันมีแค่รสฝาดนิดหน่อยแล้วก็ซ่าๆ ออกไปทางจืดสนิท
“ทำไมมันจืดล่ะครับแก้วนี้”
“เอ๊ะ ถ้ากินเพียวแก้วต่อแก้วแบบนั้น คอทองแดงก็เมาย่ะ เหล้าแก้วนี่ชงแล้ว คนชงเค้าจะสังเกตพนักงานทุกคน ว่าแต่ละคนลิมิตได้แค่ไหน แก้วต่อๆไปเค้าก็จะผสมให้ แต่ต้องแน่ใจแล้วนะว่าลูกค้ามันจะไม่โชว์ป้อนด้วยปากแล้ว”
พอหันไปมองโซฟายาวตลอดแนวผนังของฝั่งเล้านจ์แล้ว ก็นึกขนหัวลุก ลูกค้าแต่ละคนรุ่นพ่อ ที่สำคัญบางคนรุ่นปู่ เดินก็จะไม่ไหวกันอยู่แล้ว ยังจะมาฝืนสังขารกันอยู่อีก อยากจะปลงแต่ก็ทำใจให้ปลงยาก แล้วถ้าลุงๆเหล่านั้นอมเหล้าเข้าปากแล้วป้อนผมทางจูบล่ะ ถ้าคนป้อนไม่ใช่ไอ้พ่อเล้ารากหญ้าแบบคืนนั้นล่ะ ฮึ่ย!! ไม่อยากจะคิดเลย
“แต่สีเหมือนเพียวเลยนะครับ”
“แน่สิยะ ไม่งั้นนายเค้าจะจ้างคนชงเหล้ามาดองมะม่วงหรือไง ไม่ได้ขายยาดองนะพ่อคุณ เป็นไง สองแก้วแล้วเป็นไงบ้าง”
“ก็โอเคครับ พอไหว อยู่ในช่วงกำลังปล่อยตัวปล่อยใจเลยครับ”
เจ้เชอรี่พยักหน้าพอใจ ก่อนจะหันไปสั่งคนชงใหม่ในศัพท์ที่ผมไม่รู้เรื่องเลย เรียกว่าไม่กระดิกกับศัพท์ที่เกี่ยวกับของมึนเมา ไม่รู้ว่าจะต้องลองชิมกี่แก้ว ไม่กล้าบอกเจ้ว่าช่วงปล่อยตัวปล่อยใจ ผมเกิดตั้งแต่แก้วแรกแล้ว มัวเมาและลุ่มหลงในรสชาติของเหล้าและรสชาติของปากคนป้อนเหล้า ไม่งั้นผมคงไม่ขึ้นนั่งคร่อมตักเค้าแบบนั้นหรอก แต่เรื่องนี้ ให้ตายก็บอกใครไม่ได้ ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ฝังใจสุดๆในตอนนี้ก็เถอะ
“แก้วนี้จะมีระดับกว่าสองแก้วเมื่อกี้หน่อย แขกบางคนก็จะโชว์รสนิยมของตัวเองว่ามีหลากหลายแค่ไหน เห็นมันใสๆแบบนี้ไม่ใช่เหล้าขาว 40 ดีกรีนะยะ แต่ก็เมาพอกัน เพราะฉะนั้นกินดีๆ แขกมักจะสั่งตอนที่เบื่อดริ๊งค์แล้ว”
“เจ้ครับ ผมถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไร”
ผมขยับเข้าไปใกล้เจ้มากขึ้น ยื่นปากให้เข้าไปในอาณาเขตใบหูเจ้ให้มากที่สุด
“แขกหัวล้านพวกนั้น คอแป๊บคอประปากันขนาดสั่งหลายๆแก้วเลยเหรอครับ”
ที่ต้องกระซิบเพราะกลัวแขกจะได้ยินแล้วมีน้ำโห ที่นี่ทุกอย่างจะต้องดูดีมีระดับ เพราะไม่ใช่อาบอบนวดข้างทาง อาบอบนวดที่นี่เข้ากันดีมากกับคอนเซ็ป ‘นวดกับพริตตี้’
“แกนี่ ถามคำถามเสี่ยงชั้นตกงานนะยะ เค้าสั่งมาเค้าก็แค่จิบๆส่วนใหญ่เอาตัวเองเป็นทางผ่านให้พวกแกนั่นแหละย่ะ”
แล้วน้ำลายของแต่ละคนที่แถมมาเป็นมิกเซอร์นั้น จะหอมหวานวาบหวามเหมือนที่ได้จากไอ้รากหญ้าหรือเปล่าล่ะ
คิดแล้วสยองแทนที่จะเสียวขึ้นมาเลย
เหล้าแก้วใหม่ที่เจ้เชอรี่ยื่นมาให้ชิมเป็นแก้วเล็กๆเหมือนแก้วไวน์ย่อส่วน ปริมาณที่กินเข้าไปน้อยนิด แต่ความขมกดลึกลงไปตั้งแต่โคนลิ้นไปสุดที่ปลายไส้ติ่ง มันไม่บาดคอเหมือนแก้วแรกที่กลืนลงไป แต่มันเป็นความขมผสมความร้อนที่ทรมาน เป็นเครื่องดื่มราคาแพงที่ดื่มยาก ผมไม่ชอบไอ้เหล้าขาวคนรวยแก้วนี้เลย
“ฮื่อๆ ขม กินยากมากเลยครับเจ้”
“งั้นถ้าลูกค้าสั่งให้ ก็อ้อนเค้าไว้นะว่าเกรงใจเฮีย แค่นี้เฮียก็เมตตาผมมากแล้ว ประมาณนี้แหละ ไม่ต้องให้สอนเยอะหรอก มารยาน่ะ รู้กันทุกคน”
“ยกเว้นผมไว้คนนึงเถอะครับเจ้ ผมเอาใจใครไม่เป็น”
“แล้วอยู่มาได้ยังไงจนป่านนี้ ไม่เคยเอาใจใครเลยเนี่ยนะ”
“ก็ผมถูกบังคับมาตลอด ก็เลยไม่ต้องเอาใจใครแล้วน่ะ เพราะสิ่งที่ควรจะต้องเอาใจ เค้าสั่งให้ผมทำไปเรียบร้อยแล้ว”
“นี่ชั้นจะสมเพชหรืือเอ็นดูแกดีเนี่ย อะไรกัน โดนว๊อดก้าเข้าไปแก้วเดียว หน้าแดงแจ๋เลย เมาแล้วแน่ๆ พักก่อนแล้วกันนะ ยัดลงไปช็อคตาตั้งกันพอดี”
“ตอนกินเข้าไปยังเฉยๆเลยครับ แต่ตอนนี้เริ่มปวดหัวตึบๆ เริ่มมองหน้าเจ้ไม่ชัดละ แต่ปากยังแดงดีอยู่ครับ ผมรู้ว่าเจ้อยู่ไหนเพราะเห็นสีปากอย่างเดียวเลยตอนนี้”
“ไอ้เด็กผีเปรต ปากดีนักนะ ถ้าไม่ใช่เด็กนายฝากฝังไว้ แม่จะตะบันหน้าด้วยแก้วเหล้า”
“ขอโทษค๊าบเจ้ ฟุ่บ”
“อ้าว บทจะเมาก็ไปง๊าย ง่าย แล้วแบบนี้จะเป็นหมอนวดได้ไงวะ ต้องไปบริการเค้านะเว้ย ไม่ได้ไปเป็นคุณชายให้เค้ามาคอยบริการ”
เสียงด่าลอยมาเข้าหูนะ แต่ แว่วๆมาจากที่ไกลๆเหลือเกิน
.
.
.
.
ไม่บ่อยนักหรอกที่นายจะลงมาดูแลความเรียบร้อยของร้านเสียเอง แต่เพราะวันนี้มีแต่เรื่องที่ทำให้หงุดหงิด เลยเลือกที่จะลงมาเปิดหูเปิดตาบ้าง แต่สงสัยจะเปิดตากว้างไปหน่อย ตรงเคาน์เตอร์หน้าบาร์เหล้าถึงได้มีผู้ชายในชุดพนักงานฝึกหัดนั่งฟุบหน้าอยู่กับเคาน์เตอร์บาร์
“มีอะไรกันเหรอเจ้เชอรี่”
“แหะ แหะ เจ้เทสเหล้านิดหน่อยค่ะนาย”
“นิดหน่อยนี่กี่แก้ว”
“เพียวสอง ผสมหนึ่งค่ะ”
“คออ่อนขนาดนั้นเลย”
“ถ้าไม่เคยหรือนานๆครั้งก็แบบนี้แหละค่ะนาย เทสทุกวันๆก็จะอยู่ตัวเอง เพราะยังไงก็ยังรับแขกไม่ได้ค่ะ ต้องไปขัดตัวและเรียนมารยาทก่อน แล้วถึงจะให้ลองจริงๆสักครั้ง ตอนนี้ยังนับหนึ่งอยู่เลยค่ะนาย”
“ทำทุกอย่างไปพร้อมๆกับเทสเหล้า เอาให้รับแขกเร็วที่สุด”
“ค่ะนาย....แล้ว”
“แล้วอะไร”
“จะให้เอาไว้เก็บที่ไหนดีคะ”
“เจ้ถามแบบนี้กำลังจะถามว่าให้ใครเอาไปนอนรอที่ห้องผมหรือเปล่าใช่มั้ย”
“ไม่กล้าค่ะ เจ้ไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ แต่ที่นี่เราไม่มีนโยบายให้พนักงานเอาห้องรับรองแขกนอนพักนี่คะ”
“เด็กคนนี้มีบ้าน ให้เค้ากลับบ้านเค้าสิ หรือถ้าเค้าเมาไม่จริงแล้วใครสนองเค้าได้ ก็ตามสบาย”
ความทรงจำช่วงที่กำลังหนักอึ้งอยู่กับฤทธิ์เหล้าขาดหาย ได้ยินเสียงเป็นห้วงๆ แต่จับใจความไม่ได้ พยายามรวบรวมสติเฮือกใหญ่ๆ ความพยายามสำเร็จจนได้ยินประโยคสุดท้ายของ ‘นาย’ พอดี
ตอนนี้โลมรู้จัก ‘นาย’ อย่างคำบอกเล่าที่เคยได้ยินแล้ว นายที่เหมือนคนอื่นเล่าให้ฟังทุกคำพูด นาย คนละคนกับที่เคยรับรู้และเคยสัมผัสด้วยตัวเอง


๐ ว๊าวววววว มันเกิดอะไรขึ้นคะ จอร์จ TRomance อัพนิยายวันเดียวกัน 2 เรื่อง เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยคะ พายุถึงได้พัดเข้า กรุงเทพและภาคกลางพร้อมกันสองวันด้วยกัน 

๐ จะว่าไป ตอนที่กำลังจิ้มทอล์คนี้ส่งให้เซกิ คนเขียนอยากออกไปซื้อขนมหวานที่ตลาดมาก ไม่เคยกินขนมหวานที่ไหนอร่อยเท่าเจ้านี้มาก่อน เข้มข้น หวานมัน (แต่ไม่หวานเกินจนแสบคอนะ) และคนเขียนก็อยากจะไปซื้อเสาวรสสดๆ มาผ่าครึ่งโรยเกลือโรยน้ำตาล คนๆ แล้วเอาช้อนตัก ซู๊ดดดดด!! สุดยอด ไอ้ที่บอกมานี่ได้แต่นั่งฝันนะ เพราะฝนเทลงมาซะก่อน จะไปเรียงอิฐซ้อนๆกันเพื่อวางกระถางต้นไม้ยังทำไม่ได้เลยค่ะ เซ็งมาก เลยได้นิยายมาอีกตอน กะว่าจะอู้ไว้อัพพรุ่งนี้นะเนี่ย

๐ ตอนนี้ดันแบ่งแยกพระเอกนายเอกชัดเจน เลยไม่ได้แบ่งสีให้นะคะ หวังว่าคงไม่งงเนอะ
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ขอบคุณที่ช่วยดูคำผิดให้ด้วยนะคะ ขอทราบให้ชื่นใจหน่อยสิ คำผิดคนเขียนพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นหรืือเปล่าคะ กังวลเรื่องนี้ที่สุดในปฐพี 

๐ บอกทางเข้าแฟนเพจเหมือนเดิมค่ะ Click

[YouandMe]

มาจิ้มก่อนอ่าน 

เรื่องคำผิด บางเรื่องก็หาแทบไม่เจอ แต่บางเรื่อง...เยอะนะ 

ใครบังอาจมาปล่อยข่าวว่าน้องโลมเข้ามาเป็นไส้ศึก ทำเอานายโกรธเลย แล้วแบบนี้ก็ต้องไปรับแขกหล่ะซิ 
แต่น้องโลมเมาน่ารักมากกกกกกก เล่นพูดว่า "ผมรู้ว่าเจ้อยู่ไหนเพราะเห็นสีปากอย่างเดียวเลยตอนนี้" ไม่โดนเจ้ตบก็บุญแล้ว 

ตอนนี้เจอเยอะอยู่นะ 
หลังจากพวกมันค่อยๆยึกสาขาลูกที่ละสาขาจนหมดแล้ว ==> ยึด/ทีละ
ผ่ามือกำเข้าหากันแน่น ถึงธุรกิจที่นำมาถึงความเริงรมย์นี้จะเข้าข่ายธุรกิจมืดที่ยังคลุมเครืออยู่ว่าถูกหรือผิลศีลธรรมกันแน่ ==> ฝ่า/ผิด
เค้ากำลังสืบคับนาย ==> ครับ
ข้อมูลเบื้อต้นที่ลูกน้องรายงานคืนที่เด็กนี่เข้ามาเพราะอยากพบเขา ==> เบื้องต้น
ไอ้ท่าทีอ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งตอนถูกปรนเปรอด้วยออลรัลเซ็กส์ ==> ออรัล
ดริ๊งค์หนึ่งดริ๊งค์ กินภัตคารหรูๆได้หนึ่งมื้อเลยนะยะ ==> ภัตตาคาร

[Akamei]

“เด็กคนนี้มีบ้าน ให้เค้ากลับบ้านเค้าสิ หรือถ้าเค้าเมาไม่จริงแล้วใครสนองเค้าได้ ก็ตามสบาย”

นายใจร้า ย ย ย ยT^T