กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
ตอนที่ 11 นายโลมกับรักจนตรอกที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือสนามลอบสังหารที่ดีที่สุดหลักฐานสีตะกั่วเงาวับกลิ้งไปมาบนโต๊ะทำงาน เงาวาบวับเมื่อโดนแสงไฟกระตุ้นอารมณ์ขุ่นแค้นให้กระพือขึ้นสูง มือปืนอาจหาญลงมือระยะประชิด หากสัญชาตญาณการระวังภัยของตัวเองไม่ทำงาน วันนี้ระฟ้าอาจจะดำดิ่งมาอยู่แนวราบกับพื้นดินก็เป็นได้วันนี้ที่สาขาย่อยที่เขาเข้าไปตรวจงานมีคนพลุกพล่านเพราะในเล้าจน์มีดนตรีแจ๊สมาจัดแสดง ทุกอย่างไม่ได้เกิดจากความประมาทแต่มารยาทในสังคมบอกให้เขาสั่งลูกน้องให้ดูแลห่างๆแทนการประกบหน้าหลังอย่างที่เคยเป็น ไม่อยากให้แขกมาหาความสุขแต่แฝงความกังวลถ้าเห็นว่ามีนักเลงหรือมาเฟียปะปนอยู่ในร้าน เหมือนฝ่ายตรงข้ามจะล่วงรู้นิสัยนี้ของเขาดี ถึงได้ชิงเอาโอกาสทองแบบนี้ลงมือ การเคลื่อนไหวของคนที่ปะปนอยู่ในเล้าจน์แห่งนั้นที่ต่ำลงมาจากเข็มขัดกางเกงเป็นความเคลื่อนไหวที่ต้องระวังตัวเองอยู่แล้ว เป็นเรื่องจงใจที่เขาเลือกพาตัวเองไปอยู่ตำแหน่งที่เป็นผนังของร้าน เจ้าของกิจการอย่างนายใหญ่ระฟ้าทำไมจะไม่รู้ว่าในผนังของร้านกรุฉนวนดูดซับเสียงอย่างดีเอาไว้ แนวทแยงคือเป้าหมายที่มือปืนเลือกจะลงมือ และมันเป็นแนวที่ทำให้เขาเบี่ยงตัวหลบแนวกระสุนจนโดนลูกหลงแบบฉิวเฉียดได้ทันท่วงที หลักฐานสำคัญชิ้นนี้ฝังตัวในฉนวนบุผนังให้ได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก หางตาเหลือบไปมองเห็นแผ่นหลังผู้ต้องสงสัยเดินลับไปทางห้องน้ำ เขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลาตามให้ลำบาก เพราะหนึ่งในแขกที่ปะปนอยู่ในเล้าจน์แห่งนี้มีฐานะเป็นพี่ชายนายโลมคนใหม่ของร้านตัวเอง ถึงจะแน่ใจว่ามือปืนจะเป็นคนละคนกับพี่ชายของโลม แต่ก็มั่นใจไม่ได้ว่าเขาจะไม่มาด้วยกันฝ่ายหนักกำลังรุกคืบหนักเข้ามาในกิจการที่เขาดูแลอยู่จริงๆแต่คนที่ลงมือทำแผลให้ล่ะ จะเกี่ยวข้องกับขบวนการนี้สักแค่ไหน ลูกกระสุนที่เก็บได้นี้เป็นกระสุนเก็บเสียงที่ประกอบขึ้นมาสำหรับปืนพกพาขนาดเล็ก เสียงที่หลุดลอดออกมาจากเครื่องมือสังหารแทบจะไม่ระคายหู ไม่มีใครสงสัยในเรื่องที่เกิดกับนายใหญ่ระฟ้า เสื้อนอกราคาแพงช่วยอำพรางไปได้มาก มันถูกเก็บเป็นความลับจนมาเจอหมอนวดคนใหม่นี่แหละเพราะกำลังตกใจกับอาการแตกตื่นของอีกฝ่ายจนลืมดูแลตัวเองให้ถูกจับได้ก๊อก ก๊อก“ใคร”“พงครับนาย”“เข้ามาได้”กระดุมเม็ดบนถูกกลัดเข้ารังลวกๆแต่มั่นใจว่าเรียบร้อย บาดแผลเริ่มอักเสบจนตึงไปทั้งหน้าอก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนถึงตายได้ง่ายดายนักเพียงเพราะถูกลูกตะกั่วนี่ฝังเข้าไปในร่างกาย แค่ถากๆยังโดนพิษของมันทำร้ายจนต้องขบฟันระงับเอาไว้จนกรามชา“อะไรเหรอพง”เห็นแล้วว่าลูกน้องคนใกล้ชิดถือกล่องอุปกรณ์เล็กๆเข้ามาด้วย แต่กล่องนั้นทึบจนมองไม่เห็นของข้างใน เขาเองก็ขี้เกียจจะเดา“ผมมาขออนุญาตทำแผลให้ใหม่ครับนาย ของเดิมทำไว้ไม่ค่อยดีนัก”“รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”“ครับ ผมพลาดที่ตอนนั้นอยู่ไกลตัวนายเกินไป”“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ มันเป็นคำสั่งของชั้นเองนี่”“แต่เรื่องนี้ไม่ควรจะเกิด ถึงนายจะดูแลตัวเองได้และระวังอยู่ตลอดเวลา มันก็เสี่ยงเกินไปครับ เพราะอีกฝ่ายก็จ้องจะทำร้ายนายตลอดเวลาเหมือนกัน”“หยุดบ่นเถอะน่าพง”“ครับ”ประเมินลูกน้องตัวเองผิดไปอย่างจัง นายใหญ่อยู่ในสายตาการ์ดตลอดเวลาจริงๆ เพียงแต่คนที่กันการ์ดออกไปให้ไกลตัวก็คือเขาเอง พงไม่ใช่ลูกน้องธรรมดาๆ แต่เขาเป็นถึงคนที่ปู่ฝากฝังมาให้ดูแลนายใหญ่คนต่อไป ถ้าไม่ใช่พง คงไม่มีใครกล้าแนะนำนายใหญ่อีกแล้ว อ้อ! คงจะมีอีกคนที่กล้าออกคำสั่งกับเขาเหมือนไม่กลัวเกรงและไม่เคยได้ยินกิตติศัพท์นายใหญ่ระฟ้าว่าน่ากลัวแค่ไหนในสายตาคนอื่นคนที่ทำแผลให้เขาคนนั้น“ยิ้มอะไรครับนาย”“เปล่า ไม่ต้องทำแผลใหม่หรอกพง ชั้นทำแผลแล้ว”“ขออนุญาตครับนาย แต่ที่เด็กคนนั้นทำเอาไว้ไม่สะอาดพอครับ เขม่าดินปืนอาจจะเกาะอยู่ขอบๆแผล ถ้าไม่สะอาด แผลนายจะระบมและอักเสบนะครับ”บางครั้งพงก็ออกจะรู้มากเกินไป เกินกว่าที่เขาอยากให้เป็น เพียงแต่พงพูดไม่ผิด ตอนนี้เขาเริ่มปวดบาดแผลและตึงไปทั้งหน้าอก แผลไม่ใหญ่แต่ความเร็วและแรงอัดกระแทกแค่เพียงฉิวเฉียดก็เล่นเอาต้องห่อปากกัดฟันตอนที่พงเอาสำลีกดย้ำและเช็ดแรงๆตรงบาดแผล“ผมให้คนตามประกบคนร้ายแล้วนะครับ ผมขออนุญาตขัดคำสั่งนายเรื่องที่ไม่ต้องป้องกันประชิดตัว”“จะขัดคำสั่งแล้วจะขออนุญาตทำไม”“ขอโทษครับ แต่ผมจะเสี่ยงกับชีวิตนายไม่ได้จริงๆ”“เอาเถอะ ถ้านายก็รู้แล้วเหมือนกันว่าคนลงมือเป็นใคร ก็ตามประกบเอาไว้อย่าให้มันรู้ว่าเรารู้”“ผมคิดว่าคนที่ลงมือจะถูกเก็บครับนาย”“ชั้นก็ว่างั้น มันทำงานพลาดนี่ใช่มั้ย”“ครับ มันคิดว่ามันเล็งตรงเป้า แต่มันไม่รู้ว่านายรู้ครับ”“พง”“ครับ”“บางครั้งไม่ต้องจ้องมองชั้นตลอดเวลาขนาดนั้นก็ได้นะ”“ผม”“รู้ว่าชีวิตชั้นสำคัญ ขอบใจที่นายจงรักภักดีกับตระกูลชั้นมาตลอด ไม่ขออะไรมากไปกว่าเวลาส่วนตัวหรอก”“ถ้าเป็นเรื่องที่เด็กคนนั้นทำแผลให้ ผมเห็นว่าเค้าเก็บยาและผ้าพันแผลไว้ผิดตำแหน่งน่ะครับ และเค้าก็อยู่กับนายเป็นคนสุดท้าย ผมไม่ได้...”“ขอให้นายใหญ่มีเวลาส่วนตัวบ้างเถอะนะ”“ครับนาย”ถึงแม้จะเรียกได้ว่าสถานเริงรมย์ทุกที่ไม่มีวันหลับไหล แต่ดึกดื่นขนาดนี้คงไม่มีใครอยู่ในสวนระหว่างตึกนี่ ถ้าไม่ใช่ลูกค้าที่อยากได้ความแปลกใหม่ส่วนใหญ่ก็คงจะหาความสุขอยู่ในห้องรับรองที่จัดไว้อย่างดีไม่แพ้โรงแรมห้าดาวด้านบน การได้อยู่กับตัวเองท่ามกลางบรรยากาศชวนผ่อนคลายแบบนี้ช่วยให้ปลดปล่อยภาระที่แบกเอาไว้ออกไปได้มาก ควันสีเทาจางๆเลือนหายไปกับความมืดของราตรี กลิ่นดอกไม้กลางคืนหอมอบอวล‘ผมทราบดีว่านายสนใจเด็กคนนั้นไม่มากก็น้อย แต่ไม่ว่านายจะสนใจเด็กนั่นแบบไหน แต่เราวางใจไม่ได้นะครับนาย เด็กคนนั้นเป็นคนของฝั่งศัตรูที่กล้าประกาศต่อกรกับเราแล้ว หมอนวดของสาขาที่จรัญฯถูกซื้อไปเป็นดาวด้วยราคาหลายล้านอีกคนนึงแล้วนะครับ ผมว่า’‘พอเถอะพง ชั้นรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่’เถ้าบุหรี่ถูกขยี้ดับไปบนถาดทราย คำเตือนของลูกน้องคนสนิทยังดังก้องอยู่ในหู ปกติพงจะไม่เข้ามาก้าวก่ายชีวิตของนายใหญ่มากนัก จะว่ากันจริงๆถ้าพ่อของเขายังอยู่ พงก็จัดได้ว่าเป็นรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อ การวางตัวและความห่วงใยที่มาจากคนเก่าคนแก่คนนี้ ระฟ้าไม่เคยมองข้าม ซ้ำยังรู้ดีว่าคนสนิทต้องการเตือนเรื่องอะไรนายใหญ่เพิ่งจะยินยอมสืบทอดอาณาจักรแห่งนี้ตอนปู่สิ้นลมหายใจด้วยโรคมะเร็ง ตั้งแต่เล็กจนโตได้แต่ต่อต้านอาชีพที่ตระกูลตัวเองเลือกมาโดยตลอด แต่เพราะตั้งแต่ระฟ้าเกิดมายังไม่ทันจำความได้ด้วยซ้ำ พ่อก็ถูกลอบยิงตายทั้งๆที่ยังไม่ได้รับตำแหน่ง สุดท้ายตัวเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจริงๆแล้วอาชีพนี้สุจริตและถูกกฏหมาย เพียงแต่มันเป็นอาชีพที่น่ารังเกียจเพราะคนที่ยึดอาชีพนี้ทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง เขาเลยต่อต้านการค้าประเวณีที่เกิดจากการบังคับจิตใจเป็นที่สุด กฎใหม่ของที่นี่ที่ออกโดยนายใหญ่ระฟ้า ถ้าไม่เดินเข้ามาด้วยตัวเองจะไม่รับให้เป็นนางโลมของที่นี่เด็ดขาด ไม่ว่าจะสวยหยาดฟ้าหรือพ่วงตำแหน่งนางงามจากเวทีไหนหญิงสาวใจแตกที่เดินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ เขาจำใจต้องมองข้ามไปว่าสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ส่วนคนที่ตั้งใจเข้ามาหาทุนรอนเพื่อไปตั้งตัว คนพวกนี้เขาเอาใจช่วยเต็มที่ เนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์ถึงได้ไม่มีพันธะผูกมัดนางโลมคนไหน หากอยู่แล้วมีความสุขเขาเองก็สบายใจ แต่ถ้าหากมีที่ไปที่ดีกว่า นั่นก็เป็นอีกทางที่นึกยินดีทุกครั้งที่มีนายโลมหรือนางโลมเดินออกไปจากที่นี่แต่ต้องไม่ใช่จากการเอาเงินมาฟาดเพื่อดูดตัวไป ถึงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะคนของเราไม่รักดี เห็นแก่เงินก้อนใหญ่ที่เค้าเอามาฟาดหัว แต่ถ้าคิดให้ดีๆแล้ว ด้วยมารยาทของคนอาชีพเดียวกัน ถ้าไม่จงใจประกาศศัตรู ไม่มีใครทำแบบนี้แน่ๆ เจ้านายของเกียรติคุณพี่ชายของหมอนั่นกำลังรุกหนักเค้าแบบนาทีต่อนาที เหมือนหายใจรดต้นคอกันเลยก็ว่าได้“อุ๊ยนาย เจ๊คิดว่าใครมาทำลับๆล่อๆที่นี่”“พูดเหลวไหลน่ะเจ๊ ถ้าใครกล้า ผมอนุญาตให้การ์ดยิงทิ้งทันที”“เปล่าค่ะ เจ๊่ไม่ได้หมายถึงคนร้ายบุกรุกที่นี่หรอกค่ะ เจ๊คิดว่า”“ต่อไปผมไม่อนุญาตให้ลูกค้าเอาพนักงานมาใช้สวนนี้ต่างห้องแล้วนะ มันดูไม่ดีกับร้าน”“ค่ะนาย”“แล้วเด็กใหม่”“โลมน่ะเหรอคะ”“ใช่ เขาเป็นไงบ้าง”“เค้าไม่ยอมเรียนรู้ที่จะรับแขกเลยค่ะนาย เหมือนไม่ได้เต็มใจจะมาทำอย่างนี้ รับมือกับแขกไม่ไหวหรอกค่ะ ถึงเขาจะยืนยันว่ามาเพื่อใช้หนี้ แต่ความรู้สึกเค้าต่อต้านกับหน้าที่นะคะ เจ๊ว่า........เรา.....”“ผมฝากดูเค้าหน่อยแล้วกัน สังเกตพฤติกรรมเค้าห่างๆ บางทีเราอาจจะโดนสอดไส้เข้ามาตบตา”“นายหมายถึง”“ผมรู้ว่าเจ้รู้ ถ้าพงเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ทางฝั่งคนดูแลอารักขา เจ๊เองก็เป็นเหมือนคนเก่าแก่ที่ดูร้านให้ผม ผมรู้ว่าเจ๊เข้าใจ”“ค่ะนาย”คนเก่าคนแก่อีกคนของที่นี่เดินหายไปตามทางเดินของตึกแล้ว วันนี้ระฟ้าได้รับความห่วงใยและความหวังดีจากคนที่รักเขาถึงสองคน มวลอากาศก้อนใหญ่่ถูกปล่อยออกมารวมตัวกับอากาศอีกครั้งบุหรี่ตัวต่อมาจ่อริมฝีปากทันท่วงที พอมีแสงไฟแดงวาบขึ้นมา เขาก็กลั้นความเจ็บสูดหายใจลึกส่งนิโคตินลงปอด หลายครั้งแล้วที่พงพูดถูก‘นายใหญ่ใจอ่อนเกินไปไม่ได้นะครับ ความใจดีที่มีอยู่ในตัวนาย จะทำให้นายอันตราย ชั่วชีวิตนี้ผมปฏิญาณเอาไว้แล้วว่าจะรับใช้นายของอาณาจักรนี้ไปชั่วชีวิต ชีวิตที่เหลือของผมกับของนาย ตามลำดับแล้วผมจะต้องตายก่อน ฉะนั้น ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนนายคนใหม่แล้วนะครับ’บางครั้งความใสซื่อก็หลอกเราให้ตายใจ ไม่ว่าจะเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ หรือเพราะใครบางคนใช้ธรรมชาตินั้นหลอกเล่นงานเขา‘การที่นายสนใจเด็กนั่น ไม่ว่าจะเพราะอะไร นายก็ก้าวขาข้างหนึ่งลงไปในอันตรายแล้วนะครับ’ชีวิตนี้สอนให้รู้ว่า บางครั้งการถูกกำหนดให้เป็นนายใหญ่ ไม่ควรให้ความสนใจใครเป็นพิเศษ แม้กระทั่งคู่ชีวิต เพราะการดูแลตัวเองยากเกินกว่าจะเหลืออะไรไปดูแลใครได้อีก“นายใหญ่มาทอดอารมณ์แบบนี้คนเดียวได้ด้วยเหรอคะ”“คุณจ๋า มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”“แต่นายใหญ่ก็ไม่เห็นจะตกใจ”“ทำไมมาดึกละครับ”“ต้องถามว่าระฟ้าหายไปไหนมามากกว่าค่ะ จ๋ามานานแล้ว”“ผมมีธุระต้องจัดการเยอะไปมั้งครับวันนี้”“เพิ่งรู้นะคะ ว่านายโลมคนใหม่ของที่นี่คือหนึ่งในธุระสำคัญให้ต้องจัดการ”“คุณประชดผมทุกคำเลยนะ”“หรือว่าไม่จริงคะ ใครๆก็พูดกันว่านายใหญ่ดูจะสนใจเด็กใหม่เป็นพิเศษ จ๋าไม่เคยเห็นคุณสนใจผู้ชายคนไหนเลยนะคะ แล้วจ๋าจะเชื่อได้ไงที่คุณบอกจ๋าว่าคุณเป็นเกย์ ในเมื่อ”สายตาที่มองสบกลับมาสื่อความหมายชัดเจน มือบางถือโอกาสกับสาบเสื้อเหมือนจะให้เขาตอบรับคำชวนเชิญ ริมฝีปากสีอ่อนวาววับเผยอน้อยๆรอจังหวะอยู่แล้ว หน่วยตาหรี่ปรือเมื่อเลื่อนริมฝีปากเข้าหา ปลายลิ้นส่งเข้ามาควานหาจูบดูดดื่มอย่างเต็มใจ ฝ่ามือซนของคุณหมอสาวลูบไล้ไปตามเนื้อตัวผ่านปราการของเสื้อตัวหนาจนเลื่อนต่ำลงมาที่ชายเสื้อ สติที่มีอยู่ครบและปราศจากความต้องการทางอารมณ์ยับยั้งมือคุณหมอให้หยุดอยู่แค่นั้น“ผมว่าเราควรจะหยุดแค่นี้นะครับคุณจ๋า”“ทำไมละคะ ในเมื่อจ๋าไม่ใช่พนักงานของที่นี่ แล้วก็ยินดีจะให้มากกว่าแค่สร้างอารมณ์เฉยๆด้วยนะคะ”“ไม่ใช่เพราะผมเอาคุณไปเทียบกับพนักงานของที่นี่หรอกครับ เพียงแต่วันนี้ผมเหนื่อยเกินกว่าจะให้ความสุขคุณจ๋าได้”“คุณรู้ระไรมั้ยคะระฟ้า คุณเป็นคนที่เข้าถึงยาก บางครั้งจ๋าก็คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของคุณ แต่บางครั้ง จ๋าก็เหมือนไร้ตัวตนสำหรับคุณ ทั้งๆที่เรากำลังสบตากัน”“ถ้าผมทำให้คุณรู้สึกอย่างนั้น ผมขอโทษนะครับ แต่ผมก็ยังย้ำเหมือนที่เคยบอกคุณไปแล้วว่า อย่าคาดหวังอะไรกับคนอย่างผมเลยนะครับ แม้แต่ผมเองก็ยังไม่เป็นตัวของตัวเองเลย”“จ๋าบอกแล้วไงคะ ความสุขของจ๋า คือการอยู่ใกล้ๆคุณ”“อากาศชื้นนะครับ ดึกแล้ว คุณจะค้างที่นี่หรือ...”“ถ้าไม่ใช่ในห้องและบนที่นอนของนายใหญ่ที่นี่ จ๋าเลือกกลับบ้านค่ะ”“งั้นผมจะไปส่งนะครับ”“ไม่เป็นไรค่ะนายใหญ่ จ๋าไม่ชอบไปไหนเป็นขบวน จ๋ากลับเองได้ค่ะ ที่นี่ใจกลางกรุงเทพนะคะ ดึกขนาดนี้บางทีรถยังติดอยู่เลย”“กู๊ดไนท์ครับ”“กู๊ดไนท์ค่ะ เอ้อ ระฟ้าคะ”“ครับ”“วันนี้จูบคุณจืดว่าที่เคยนะคะ รสหวานที่เคยมีหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ มีแต่รสฝาดเฝื่อนของบุหรี่”“หึ หึ แต่ก็ดีกว่ารสอาหารที่ผมกินมาไม่ใช่เหรอครับ”“ไปนะคะ”“บายครับ”วันนี้ เรื่องหลายเรื่องประเดประดังเข้ามาเหนือความคาดหมายจริงๆ ตำแหน่งที่ระฟ้ายืนอยู่ มีทั้งคนที่อยากอยู่ใกล้ๆและมีคนที่อยากเดินหนี ความสัมพันธ์ลึกของเขากับคุณหมอประจำที่นี่มีมานานแล้ว หลายคนคิดว่าคุณหมอคือคนพิเศษของนายใหญ่ แต่เจ้าตัวรู้ดีว่าเรื่องเหล่านั้นไม่มีวันเป็นไปได้ ต่อให้มีใครใจกว้างพอที่จะรักกับคนที่คลุกคลีอยู่แต่ในวงกามารมณ์อย่างเขารับได้ที่คนรักตัวเองกำลังกอดจูบกับใครไม่ว่าหญิงหรือชาย แต่ระฟ้ารู้ดีว่าไม่มีใครมีความสุขจริงๆกับสถานภาพนั้น ต่อให้มีคำนำหน้าว่านายหญิงของที่นี่ก็ตาม จริงๆแล้วนายใหญ่ของที่นี่รักเป็น แต่ยังไม่มีใครที่ทำให้อยากสารภาพคำๆนั้น และเพราะเหตุผลอีกอย่าง ระฟ้าไม่ได้เกิดมามีชีวิตเป็นของตัวเองอย่างที่ใจต้องการ นอกจากสติที่เขาต้องบังคับตัวเองให้มีตลอดเวลาแล้ว บาดแผลที่หน้าอกก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ทำให้ปฏิเสธที่จะสานสัมพันธ์ต่อจากจูบนั่น ไม่ใช่เพราะระคายถึงแผลจากการถูกสัมผัส แต่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร สิ่งที่ย้ำเตือนให้ปกปิดอาการบาดเจ็บนั่นต่อคุณหมอถึงได้เป็นหน้านายโลมคนใหม่แทนอาการเจ็บปวดที่บาดแผลเป็นเพราะกึกก้องคือนายโลมที่ต้องเฝ้าระวังตลอดเวลาใช่หรือเปล่า?อัพซ่อมแซมส่วนที่หายไปค่ะ......นักเขียนส่งตอนต่อไปมาให้แล้ว เดี๋ยวจะมาอัพให้ตอนกลางคืนนะคะ