หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[ljk_sj_lovelove]

หึงล่ะสิ หึงล่ะสิ นายใหญ่ หุหุ ><

[Ciin]

นายใหญ่ใจอ่อนแล้ววววว แอบหึง+เป็นห่วงโลมด้วยยย
ดีจังๆๆๆ

[myapril]

มีห่วงใย ทำแผลให้กันด้วย
คุณระฟ้าก็มีมาส่งโลมถึงบ้าน
มีอารมณ์เสียนิดหน่อย ที่อั้ม มากอด และจะจูบโลม หึ หึ

“อั้มไม่ได้ทำอะไรนายมากไปกว่าแตะต้องนิดๆหน่อยๆใช่มั้ย”  ประโยคนี้ได้ใจค่า 

[aft22423]

นั่น!!! คุณรากหญ้าดูท่าจะมีอาการที่เรียกว่าหวง&หึง นิดส์ๆๆๆๆ 
แหมๆทำไมจัดการไปซะเลยล่ะจะได้ถูกใจคนอ่าน เอิ๊กๆ! 

แล้วก็โลมเอ๊ยโลมหัดทำแผลไว้บ้างนะลูกในอนาตดอาจจะได้ทำอีกหลายแผล...อิอิๆ 

PS.รักคนแต่งเสมอ...เมื่อมาลงให้อ่าน....555+
 (ชอบที่สุด!! ได้ชื่อว่าเป็นงานของTRomance ซะอย่างใครจะว่ายังไงไม่สนล่ะ หึ!)

 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

โอ๊ยเมื่อไหร่นายระฟ้าจะเข้าใจโลมแล้วแว๋วกันล่ะเนี่ย โฮ่ๆๆๆๆๆ

[lidelia]

แอบห่วง 

[JA(e)jung]

แอบหวง แอบห่วงน้องโลมขึ้นมาแล้วล่ะสินายระฟ้า
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะคนแต่ง
 

[mundoo]

แน๊ะๆๆๆ โล่งใจเลยล่ะซิ
ที่พี่อั้มยังไม่ใด้สอนอะไรให้น้องโลมอ่ะ
คุณระฟ้า อิอิ


 

[taroni]

แหมนายระฟ้าแอบห่วงน้องโลมอยู่ก็ไม่บอก

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

นายระฟ้าหวงน้องโลมขั้นรุนแรงนะคะ 
ยอมรับมาซะดีๆ

[malula]

นายใหญ่ไปส่งเด็กฝึกงาน แอบคิดไรอยู่

[ลู่เคอOlive♥]

นายระฟ้าแอบหวงใช่ไหมเนี่ย
วันหลังต้องมาสอนด้วยตัวเองนะนาย

[CarToonMiZa]

 :กอด1:น้องโลม
+1ให้จ๊า

[Pa'veaw]

คิดถึงงงงงงงงงง

เมื่อไหร่น้องโลมจะมา

 

[tawanjantra]

เข้ามาดู เข้ามามองหา ระฟ้ากับนายโลม

[Seiki]

ตอนที่ 11 นายโลมกับรักจนตรอก

ที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือสนามลอบสังหารที่ดีที่สุด
หลักฐานสีตะกั่วเงาวับกลิ้งไปมาบนโต๊ะทำงาน เงาวาบวับเมื่อโดนแสงไฟกระตุ้นอารมณ์ขุ่นแค้นให้กระพือขึ้นสูง มือปืนอาจหาญลงมือระยะประชิด หากสัญชาตญาณการระวังภัยของตัวเองไม่ทำงาน วันนี้ระฟ้าอาจจะดำดิ่งมาอยู่แนวราบกับพื้นดินก็เป็นได้
วันนี้ที่สาขาย่อยที่เขาเข้าไปตรวจงานมีคนพลุกพล่านเพราะในเล้าจน์มีดนตรีแจ๊สมาจัดแสดง ทุกอย่างไม่ได้เกิดจากความประมาทแต่มารยาทในสังคมบอกให้เขาสั่งลูกน้องให้ดูแลห่างๆแทนการประกบหน้าหลังอย่างที่เคยเป็น ไม่อยากให้แขกมาหาความสุขแต่แฝงความกังวลถ้าเห็นว่ามีนักเลงหรือมาเฟียปะปนอยู่ในร้าน เหมือนฝ่ายตรงข้ามจะล่วงรู้นิสัยนี้ของเขาดี ถึงได้ชิงเอาโอกาสทองแบบนี้ลงมือ
การเคลื่อนไหวของคนที่ปะปนอยู่ในเล้าจน์แห่งนั้นที่ต่ำลงมาจากเข็มขัดกางเกงเป็นความเคลื่อนไหวที่ต้องระวังตัวเองอยู่แล้ว เป็นเรื่องจงใจที่เขาเลือกพาตัวเองไปอยู่ตำแหน่งที่เป็นผนังของร้าน เจ้าของกิจการอย่างนายใหญ่ระฟ้าทำไมจะไม่รู้ว่าในผนังของร้านกรุฉนวนดูดซับเสียงอย่างดีเอาไว้ แนวทแยงคือเป้าหมายที่มือปืนเลือกจะลงมือ และมันเป็นแนวที่ทำให้เขาเบี่ยงตัวหลบแนวกระสุนจนโดนลูกหลงแบบฉิวเฉียดได้ทันท่วงที
หลักฐานสำคัญชิ้นนี้ฝังตัวในฉนวนบุผนังให้ได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก หางตาเหลือบไปมองเห็นแผ่นหลังผู้ต้องสงสัยเดินลับไปทางห้องน้ำ เขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลาตามให้ลำบาก เพราะหนึ่งในแขกที่ปะปนอยู่ในเล้าจน์แห่งนี้มีฐานะเป็นพี่ชายนายโลมคนใหม่ของร้านตัวเอง ถึงจะแน่ใจว่ามือปืนจะเป็นคนละคนกับพี่ชายของโลม แต่ก็มั่นใจไม่ได้ว่าเขาจะไม่มาด้วยกัน
ฝ่ายหนักกำลังรุกคืบหนักเข้ามาในกิจการที่เขาดูแลอยู่จริงๆ
แต่คนที่ลงมือทำแผลให้ล่ะ จะเกี่ยวข้องกับขบวนการนี้สักแค่ไหน ลูกกระสุนที่เก็บได้นี้เป็นกระสุนเก็บเสียงที่ประกอบขึ้นมาสำหรับปืนพกพาขนาดเล็ก เสียงที่หลุดลอดออกมาจากเครื่องมือสังหารแทบจะไม่ระคายหู ไม่มีใครสงสัยในเรื่องที่เกิดกับนายใหญ่ระฟ้า เสื้อนอกราคาแพงช่วยอำพรางไปได้มาก มันถูกเก็บเป็นความลับจนมาเจอหมอนวดคนใหม่นี่แหละ
เพราะกำลังตกใจกับอาการแตกตื่นของอีกฝ่ายจนลืมดูแลตัวเองให้ถูกจับได้
ก๊อก ก๊อก
“ใคร”
“พงครับนาย”
“เข้ามาได้”
กระดุมเม็ดบนถูกกลัดเข้ารังลวกๆแต่มั่นใจว่าเรียบร้อย บาดแผลเริ่มอักเสบจนตึงไปทั้งหน้าอก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนถึงตายได้ง่ายดายนักเพียงเพราะถูกลูกตะกั่วนี่ฝังเข้าไปในร่างกาย แค่ถากๆยังโดนพิษของมันทำร้ายจนต้องขบฟันระงับเอาไว้จนกรามชา
“อะไรเหรอพง”
เห็นแล้วว่าลูกน้องคนใกล้ชิดถือกล่องอุปกรณ์เล็กๆเข้ามาด้วย แต่กล่องนั้นทึบจนมองไม่เห็นของข้างใน เขาเองก็ขี้เกียจจะเดา
“ผมมาขออนุญาตทำแผลให้ใหม่ครับนาย ของเดิมทำไว้ไม่ค่อยดีนัก”
“รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
“ครับ ผมพลาดที่ตอนนั้นอยู่ไกลตัวนายเกินไป”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ มันเป็นคำสั่งของชั้นเองนี่”
“แต่เรื่องนี้ไม่ควรจะเกิด ถึงนายจะดูแลตัวเองได้และระวังอยู่ตลอดเวลา มันก็เสี่ยงเกินไปครับ เพราะอีกฝ่ายก็จ้องจะทำร้ายนายตลอดเวลาเหมือนกัน”
“หยุดบ่นเถอะน่าพง”
“ครับ”
ประเมินลูกน้องตัวเองผิดไปอย่างจัง นายใหญ่อยู่ในสายตาการ์ดตลอดเวลาจริงๆ เพียงแต่คนที่กันการ์ดออกไปให้ไกลตัวก็คือเขาเอง พงไม่ใช่ลูกน้องธรรมดาๆ แต่เขาเป็นถึงคนที่ปู่ฝากฝังมาให้ดูแลนายใหญ่คนต่อไป ถ้าไม่ใช่พง คงไม่มีใครกล้าแนะนำนายใหญ่อีกแล้ว อ้อ! คงจะมีอีกคนที่กล้าออกคำสั่งกับเขาเหมือนไม่กลัวเกรงและไม่เคยได้ยินกิตติศัพท์นายใหญ่ระฟ้าว่าน่ากลัวแค่ไหนในสายตาคนอื่น
คนที่ทำแผลให้เขาคนนั้น
“ยิ้มอะไรครับนาย”
“เปล่า ไม่ต้องทำแผลใหม่หรอกพง ชั้นทำแผลแล้ว”
“ขออนุญาตครับนาย แต่ที่เด็กคนนั้นทำเอาไว้ไม่สะอาดพอครับ เขม่าดินปืนอาจจะเกาะอยู่ขอบๆแผล ถ้าไม่สะอาด แผลนายจะระบมและอักเสบนะครับ”
บางครั้งพงก็ออกจะรู้มากเกินไป เกินกว่าที่เขาอยากให้เป็น เพียงแต่พงพูดไม่ผิด ตอนนี้เขาเริ่มปวดบาดแผลและตึงไปทั้งหน้าอก แผลไม่ใหญ่แต่ความเร็วและแรงอัดกระแทกแค่เพียงฉิวเฉียดก็เล่นเอาต้องห่อปากกัดฟันตอนที่พงเอาสำลีกดย้ำและเช็ดแรงๆตรงบาดแผล
“ผมให้คนตามประกบคนร้ายแล้วนะครับ ผมขออนุญาตขัดคำสั่งนายเรื่องที่ไม่ต้องป้องกันประชิดตัว”
“จะขัดคำสั่งแล้วจะขออนุญาตทำไม”
“ขอโทษครับ แต่ผมจะเสี่ยงกับชีวิตนายไม่ได้จริงๆ”
“เอาเถอะ ถ้านายก็รู้แล้วเหมือนกันว่าคนลงมือเป็นใคร ก็ตามประกบเอาไว้อย่าให้มันรู้ว่าเรารู้”
“ผมคิดว่าคนที่ลงมือจะถูกเก็บครับนาย”
“ชั้นก็ว่างั้น มันทำงานพลาดนี่ใช่มั้ย”
“ครับ มันคิดว่ามันเล็งตรงเป้า แต่มันไม่รู้ว่านายรู้ครับ”
“พง”
“ครับ”
“บางครั้งไม่ต้องจ้องมองชั้นตลอดเวลาขนาดนั้นก็ได้นะ”
“ผม”
“รู้ว่าชีวิตชั้นสำคัญ ขอบใจที่นายจงรักภักดีกับตระกูลชั้นมาตลอด ไม่ขออะไรมากไปกว่าเวลาส่วนตัวหรอก”
“ถ้าเป็นเรื่องที่เด็กคนนั้นทำแผลให้ ผมเห็นว่าเค้าเก็บยาและผ้าพันแผลไว้ผิดตำแหน่งน่ะครับ และเค้าก็อยู่กับนายเป็นคนสุดท้าย ผมไม่ได้...”
“ขอให้นายใหญ่มีเวลาส่วนตัวบ้างเถอะนะ”
“ครับนาย”
ถึงแม้จะเรียกได้ว่าสถานเริงรมย์ทุกที่ไม่มีวันหลับไหล แต่ดึกดื่นขนาดนี้คงไม่มีใครอยู่ในสวนระหว่างตึกนี่ ถ้าไม่ใช่ลูกค้าที่อยากได้ความแปลกใหม่ส่วนใหญ่ก็คงจะหาความสุขอยู่ในห้องรับรองที่จัดไว้อย่างดีไม่แพ้โรงแรมห้าดาวด้านบน การได้อยู่กับตัวเองท่ามกลางบรรยากาศชวนผ่อนคลายแบบนี้ช่วยให้ปลดปล่อยภาระที่แบกเอาไว้ออกไปได้มาก ควันสีเทาจางๆเลือนหายไปกับความมืดของราตรี กลิ่นดอกไม้กลางคืนหอมอบอวล
‘ผมทราบดีว่านายสนใจเด็กคนนั้นไม่มากก็น้อย แต่ไม่ว่านายจะสนใจเด็กนั่นแบบไหน แต่เราวางใจไม่ได้นะครับนาย เด็กคนนั้นเป็นคนของฝั่งศัตรูที่กล้าประกาศต่อกรกับเราแล้ว หมอนวดของสาขาที่จรัญฯถูกซื้อไปเป็นดาวด้วยราคาหลายล้านอีกคนนึงแล้วนะครับ ผมว่า’
‘พอเถอะพง ชั้นรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่’
เถ้าบุหรี่ถูกขยี้ดับไปบนถาดทราย คำเตือนของลูกน้องคนสนิทยังดังก้องอยู่ในหู ปกติพงจะไม่เข้ามาก้าวก่ายชีวิตของนายใหญ่มากนัก จะว่ากันจริงๆถ้าพ่อของเขายังอยู่ พงก็จัดได้ว่าเป็นรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อ การวางตัวและความห่วงใยที่มาจากคนเก่าคนแก่คนนี้ ระฟ้าไม่เคยมองข้าม ซ้ำยังรู้ดีว่าคนสนิทต้องการเตือนเรื่องอะไร
นายใหญ่เพิ่งจะยินยอมสืบทอดอาณาจักรแห่งนี้ตอนปู่สิ้นลมหายใจด้วยโรคมะเร็ง ตั้งแต่เล็กจนโตได้แต่ต่อต้านอาชีพที่ตระกูลตัวเองเลือกมาโดยตลอด แต่เพราะตั้งแต่ระฟ้าเกิดมายังไม่ทันจำความได้ด้วยซ้ำ พ่อก็ถูกลอบยิงตายทั้งๆที่ยังไม่ได้รับตำแหน่ง สุดท้ายตัวเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจริงๆแล้วอาชีพนี้สุจริตและถูกกฏหมาย เพียงแต่มันเป็นอาชีพที่น่ารังเกียจเพราะคนที่ยึดอาชีพนี้ทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง เขาเลยต่อต้านการค้าประเวณีที่เกิดจากการบังคับจิตใจเป็นที่สุด กฎใหม่ของที่นี่ที่ออกโดยนายใหญ่ระฟ้า ถ้าไม่เดินเข้ามาด้วยตัวเองจะไม่รับให้เป็นนางโลมของที่นี่เด็ดขาด ไม่ว่าจะสวยหยาดฟ้าหรือพ่วงตำแหน่งนางงามจากเวทีไหน
หญิงสาวใจแตกที่เดินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่  เขาจำใจต้องมองข้ามไปว่าสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ส่วนคนที่ตั้งใจเข้ามาหาทุนรอนเพื่อไปตั้งตัว คนพวกนี้เขาเอาใจช่วยเต็มที่ เนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์ถึงได้ไม่มีพันธะผูกมัดนางโลมคนไหน หากอยู่แล้วมีความสุขเขาเองก็สบายใจ แต่ถ้าหากมีที่ไปที่ดีกว่า นั่นก็เป็นอีกทางที่นึกยินดีทุกครั้งที่มีนายโลมหรือนางโลมเดินออกไปจากที่นี่
แต่ต้องไม่ใช่จากการเอาเงินมาฟาดเพื่อดูดตัวไป ถึงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะคนของเราไม่รักดี เห็นแก่เงินก้อนใหญ่ที่เค้าเอามาฟาดหัว แต่ถ้าคิดให้ดีๆแล้ว ด้วยมารยาทของคนอาชีพเดียวกัน ถ้าไม่จงใจประกาศศัตรู ไม่มีใครทำแบบนี้แน่ๆ เจ้านายของเกียรติคุณพี่ชายของหมอนั่นกำลังรุกหนักเค้าแบบนาทีต่อนาที เหมือนหายใจรดต้นคอกันเลยก็ว่าได้
“อุ๊ยนาย เจ๊คิดว่าใครมาทำลับๆล่อๆที่นี่”
“พูดเหลวไหลน่ะเจ๊ ถ้าใครกล้า ผมอนุญาตให้การ์ดยิงทิ้งทันที”
“เปล่าค่ะ เจ๊่ไม่ได้หมายถึงคนร้ายบุกรุกที่นี่หรอกค่ะ เจ๊คิดว่า”
“ต่อไปผมไม่อนุญาตให้ลูกค้าเอาพนักงานมาใช้สวนนี้ต่างห้องแล้วนะ มันดูไม่ดีกับร้าน”
“ค่ะนาย”
“แล้วเด็กใหม่”
“โลมน่ะเหรอคะ”
“ใช่ เขาเป็นไงบ้าง”
“เค้าไม่ยอมเรียนรู้ที่จะรับแขกเลยค่ะนาย เหมือนไม่ได้เต็มใจจะมาทำอย่างนี้ รับมือกับแขกไม่ไหวหรอกค่ะ ถึงเขาจะยืนยันว่ามาเพื่อใช้หนี้ แต่ความรู้สึกเค้าต่อต้านกับหน้าที่นะคะ เจ๊ว่า........เรา.....”
“ผมฝากดูเค้าหน่อยแล้วกัน สังเกตพฤติกรรมเค้าห่างๆ บางทีเราอาจจะโดนสอดไส้เข้ามาตบตา”
“นายหมายถึง”
“ผมรู้ว่าเจ้รู้ ถ้าพงเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ทางฝั่งคนดูแลอารักขา เจ๊เองก็เป็นเหมือนคนเก่าแก่ที่ดูร้านให้ผม ผมรู้ว่าเจ๊เข้าใจ”
“ค่ะนาย”
คนเก่าคนแก่อีกคนของที่นี่เดินหายไปตามทางเดินของตึกแล้ว วันนี้ระฟ้าได้รับความห่วงใยและความหวังดีจากคนที่รักเขาถึงสองคน มวลอากาศก้อนใหญ่่ถูกปล่อยออกมารวมตัวกับอากาศอีกครั้ง
บุหรี่ตัวต่อมาจ่อริมฝีปากทันท่วงที พอมีแสงไฟแดงวาบขึ้นมา เขาก็กลั้นความเจ็บสูดหายใจลึกส่งนิโคตินลงปอด หลายครั้งแล้วที่พงพูดถูก
‘นายใหญ่ใจอ่อนเกินไปไม่ได้นะครับ ความใจดีที่มีอยู่ในตัวนาย จะทำให้นายอันตราย ชั่วชีวิตนี้ผมปฏิญาณเอาไว้แล้วว่าจะรับใช้นายของอาณาจักรนี้ไปชั่วชีวิต ชีวิตที่เหลือของผมกับของนาย ตามลำดับแล้วผมจะต้องตายก่อน ฉะนั้น ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนนายคนใหม่แล้วนะครับ’
บางครั้งความใสซื่อก็หลอกเราให้ตายใจ ไม่ว่าจะเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ หรือเพราะใครบางคนใช้ธรรมชาตินั้นหลอกเล่นงานเขา
‘การที่นายสนใจเด็กนั่น ไม่ว่าจะเพราะอะไร นายก็ก้าวขาข้างหนึ่งลงไปในอันตรายแล้วนะครับ’
ชีวิตนี้สอนให้รู้ว่า บางครั้งการถูกกำหนดให้เป็นนายใหญ่ ไม่ควรให้ความสนใจใครเป็นพิเศษ แม้กระทั่งคู่ชีวิต เพราะการดูแลตัวเองยากเกินกว่าจะเหลืออะไรไปดูแลใครได้อีก
“นายใหญ่มาทอดอารมณ์แบบนี้คนเดียวได้ด้วยเหรอคะ”
“คุณจ๋า มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”
“แต่นายใหญ่ก็ไม่เห็นจะตกใจ”
“ทำไมมาดึกละครับ”
“ต้องถามว่าระฟ้าหายไปไหนมามากกว่าค่ะ จ๋ามานานแล้ว”
“ผมมีธุระต้องจัดการเยอะไปมั้งครับวันนี้”
“เพิ่งรู้นะคะ ว่านายโลมคนใหม่ของที่นี่คือหนึ่งในธุระสำคัญให้ต้องจัดการ”
“คุณประชดผมทุกคำเลยนะ”
“หรือว่าไม่จริงคะ ใครๆก็พูดกันว่านายใหญ่ดูจะสนใจเด็กใหม่เป็นพิเศษ จ๋าไม่เคยเห็นคุณสนใจผู้ชายคนไหนเลยนะคะ แล้วจ๋าจะเชื่อได้ไงที่คุณบอกจ๋าว่าคุณเป็นเกย์ ในเมื่อ”
สายตาที่มองสบกลับมาสื่อความหมายชัดเจน มือบางถือโอกาสกับสาบเสื้อเหมือนจะให้เขาตอบรับคำชวนเชิญ ริมฝีปากสีอ่อนวาววับเผยอน้อยๆรอจังหวะอยู่แล้ว หน่วยตาหรี่ปรือเมื่อเลื่อนริมฝีปากเข้าหา ปลายลิ้นส่งเข้ามาควานหาจูบดูดดื่มอย่างเต็มใจ ฝ่ามือซนของคุณหมอสาวลูบไล้ไปตามเนื้อตัวผ่านปราการของเสื้อตัวหนาจนเลื่อนต่ำลงมาที่ชายเสื้อ สติที่มีอยู่ครบและปราศจากความต้องการทางอารมณ์ยับยั้งมือคุณหมอให้หยุดอยู่แค่นั้น
“ผมว่าเราควรจะหยุดแค่นี้นะครับคุณจ๋า”
“ทำไมละคะ ในเมื่อจ๋าไม่ใช่พนักงานของที่นี่ แล้วก็ยินดีจะให้มากกว่าแค่สร้างอารมณ์เฉยๆด้วยนะคะ”
“ไม่ใช่เพราะผมเอาคุณไปเทียบกับพนักงานของที่นี่หรอกครับ เพียงแต่วันนี้ผมเหนื่อยเกินกว่าจะให้ความสุขคุณจ๋าได้”
“คุณรู้ระไรมั้ยคะระฟ้า คุณเป็นคนที่เข้าถึงยาก บางครั้งจ๋าก็คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของคุณ แต่บางครั้ง จ๋าก็เหมือนไร้ตัวตนสำหรับคุณ ทั้งๆที่เรากำลังสบตากัน”
“ถ้าผมทำให้คุณรู้สึกอย่างนั้น ผมขอโทษนะครับ แต่ผมก็ยังย้ำเหมือนที่เคยบอกคุณไปแล้วว่า อย่าคาดหวังอะไรกับคนอย่างผมเลยนะครับ แม้แต่ผมเองก็ยังไม่เป็นตัวของตัวเองเลย”
“จ๋าบอกแล้วไงคะ ความสุขของจ๋า คือการอยู่ใกล้ๆคุณ”
“อากาศชื้นนะครับ ดึกแล้ว คุณจะค้างที่นี่หรือ...”
“ถ้าไม่ใช่ในห้องและบนที่นอนของนายใหญ่ที่นี่ จ๋าเลือกกลับบ้านค่ะ”
“งั้นผมจะไปส่งนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะนายใหญ่ จ๋าไม่ชอบไปไหนเป็นขบวน จ๋ากลับเองได้ค่ะ ที่นี่ใจกลางกรุงเทพนะคะ ดึกขนาดนี้บางทีรถยังติดอยู่เลย”
“กู๊ดไนท์ครับ”
“กู๊ดไนท์ค่ะ เอ้อ ระฟ้าคะ”
“ครับ”
“วันนี้จูบคุณจืดว่าที่เคยนะคะ รสหวานที่เคยมีหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ มีแต่รสฝาดเฝื่อนของบุหรี่”
“หึ หึ แต่ก็ดีกว่ารสอาหารที่ผมกินมาไม่ใช่เหรอครับ”
“ไปนะคะ”
“บายครับ”
วันนี้ เรื่องหลายเรื่องประเดประดังเข้ามาเหนือความคาดหมายจริงๆ ตำแหน่งที่ระฟ้ายืนอยู่ มีทั้งคนที่อยากอยู่ใกล้ๆและมีคนที่อยากเดินหนี ความสัมพันธ์ลึกของเขากับคุณหมอประจำที่นี่มีมานานแล้ว หลายคนคิดว่าคุณหมอคือคนพิเศษของนายใหญ่ แต่เจ้าตัวรู้ดีว่าเรื่องเหล่านั้นไม่มีวันเป็นไปได้
ต่อให้มีใครใจกว้างพอที่จะรักกับคนที่คลุกคลีอยู่แต่ในวงกามารมณ์อย่างเขารับได้ที่คนรักตัวเองกำลังกอดจูบกับใครไม่ว่าหญิงหรือชาย แต่ระฟ้ารู้ดีว่าไม่มีใครมีความสุขจริงๆกับสถานภาพนั้น ต่อให้มีคำนำหน้าว่านายหญิงของที่นี่ก็ตาม 
จริงๆแล้วนายใหญ่ของที่นี่รักเป็น แต่ยังไม่มีใครที่ทำให้อยากสารภาพคำๆนั้น และเพราะเหตุผลอีกอย่าง ระฟ้าไม่ได้เกิดมามีชีวิตเป็นของตัวเองอย่างที่ใจต้องการ
นอกจากสติที่เขาต้องบังคับตัวเองให้มีตลอดเวลาแล้ว บาดแผลที่หน้าอกก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ทำให้ปฏิเสธที่จะสานสัมพันธ์ต่อจากจูบนั่น ไม่ใช่เพราะระคายถึงแผลจากการถูกสัมผัส แต่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร สิ่งที่ย้ำเตือนให้ปกปิดอาการบาดเจ็บนั่นต่อคุณหมอถึงได้เป็นหน้านายโลมคนใหม่แทนอาการเจ็บปวดที่บาดแผล
เป็นเพราะกึกก้องคือนายโลมที่ต้องเฝ้าระวังตลอดเวลาใช่หรือเปล่า?





อัพซ่อมแซมส่วนที่หายไปค่ะ......นักเขียนส่งตอนต่อไปมาให้แล้ว เดี๋ยวจะมาอัพให้ตอนกลางคืนนะคะ 

[malula]

เม้นต์ใหม่ก็ยังคงยืนยันว่าไม่ชอบยัยหมอจ๋านี่เลย

[ละล้าละลัง]

น้องโลมของพี่ไม่ต้องทำอะไร ก็เป็นต่อคุณหมอจ๋านี่แบบเห็นๆ
ใช่มั้ยคะคุณระฟ้า

นี่แค่เป็นผู้สังเกตการณ์ห่างๆ ยังหลงรักน้องโลมได้ขนาดนี้
ไม่สงสัยเลยถ้าคุณระฟ้าจะสติแตกเพราะน้องโลม

[Magis]

มาอ่านตอนที่อัพขึ้นมาแก้ อีกรอบ เมื่อไรน้านายระฟ้าจะรู้ใจตัวเอง

[koraorni]

งานยุ่งมากแถมยังห่วงน้ำจะท่วมอีก ทำให้พลาดไป 2 ตอน
แต่ก็ตามจนทันแล้ว ระฟ้าแอบห่วงแต่ก็ยังจะส่งน้องโลมไปทำอีกนะ
พี่ก็พี่น้องก็น้องอย่าเหมารวมกัน แค่นี้โลมก็แย่แล้ว

[tartar]

นั่งรอตอนต่อไป   

[nopkar]

เข้าใจระฟ้านะ คงอึดอัด..จะต้องรีบเข้าใจน้องโลมนะะ

[nopkar]

เข้าใจระฟ้านะ คงอึดอัด..จะต้องรีบเข้าใจน้องโลมนะะ

[Thanks]

   นายใหญ่  เริ่มรักโลมแล้ว 

 รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ

 

[KURATA]

ไม่ชอบหมอจ๋า

[allenlover]

นายใหญ่เริ่มสับสนแล้วล่ะซี่

รอดูน้องโลมต่อไป

เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ 

[mundoo]

คุณระฟ้า...เริ่มมีใจให้นายโลมแล้วใช่ม๊า!!!
คิคิ

เกลียดยังจ๋า  มากกกกกกกกกกกกกกก

[EoBen]

พึ่งจะตามทันสดๆร้อนๆเลยคะ

กำลังสนุกเชียวว

[Seiki]

ตอนที่ 12 นายโลมกับรักจนตรอก

การเก็บตัวของนายใหญ่ตามคำแนะนำของลูกน้องคนสนิททำให้ระฟ้าตัดขาดจากโลกแห่งความจริงและอยู่กับโลกส่วนตัวที่เริ่มน่าเบื่อหน่าย
ไม่ใช่เพราะเริ่มรักและคิดถึงธุรกิจของตัวเองหรอกนะ เพียงแต่ที่ผ่านมามีงานให้ต้องทำและคิดทุกวันจนชิน พออยู่เฉยๆห้ามทำอะไรนอกจากออกกำลังกายและทานอาหารที่มีประโยชน์ตามที่แม่บ้านจัดให้แล้ว กิจกรรมของเขากลายเป็นช่องว่างหรือจุดไข่ปลามาตลอดหนึ่งสัปดาห์
หมดเวลาสำหรับการเก็บตัวแล้ว ไหนว่าเป็นนายใหญ่ต้องแกร่งดั่งหินผา แค่โดนลูกตะกั่วพอถากๆไม่จำเป็นเลยที่จะต้องพักนานขนาดนี้ ความจริงวันนั้นเขายังปกติถึงขั้นเดินตรวจงานได้อยู่แท้ๆ ความห่วงใยของลูกน้องคนสนิทกำลังจะทำให้นายใหญ่เป็นง่อยในไม่ช้า พอกันทีสำหรับความอดทนที่ทะยานถึงขีดสุดแล้ว
เพียงแค่เหยียบล็อบบี้หน้าเล้านจ์ ความวุ่นวายแปลกๆเข้ามากระทบสายตาทันที พนักงานชายหรือจะเรียกให้ถูกว่านายโลมกำลังนั่งประชุมกับเจ้เชอรี่ตามปกติ แต่บรรยากาศมีแต่ความตึงเครียด นอกเหนือจากนั้น เขายังไม่เห็นโลมอยู่ในวงสนทนานั่น ถึงแม้จะเป็นแค่พนักงานฝึกหัดและอยู่ระหว่างการเรียนรู้ แต่เวลามีประชุมก่อนเริ่มงานหมอนั่นจะต้องอยู่ด้วย อย่างน้อยๆหมอนั่นจะได้เรียนรู้บรรยากาศการทำงานจากเพื่อนพนักงานหลายๆคน พวกนั้นจะมาแชร์วิธีการรับมือกับแขกที่ตัวเองเคยเจอ เหมือนนั่งคุยบอกเล่าวิธีการทำงานของแต่ละคน แม่เล้าเก่าแก่ในชุดสีจัดจ้านหันมาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้เมื่อรู้ตัวว่านายใหญ่ยืนมองอยู่นานๆแบบนี้หมายความว่ายังไง
“นายต้องการพบเจ้มีอะไรให้รับใช้คะ”
“วันนี้พนักงานใหม่ไม่มาเรียนรู้งานเลยเหรอ หรือว่าเค้าพยศอะไรอีก”
“เค้าไม่ได้พยศอะไรเลยค่ะนาย แต่เค้าหายหัวไปเป็นอาทิตย์แล้วค่ะ ติดต่อไม่ได้เลย”
ระฟ้ารู้ดีว่าเรื่องของนายโลมไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหน้าที่คนอารักขานายใหญ่ แต่การหายตัวไปของโลมไม่มีในรายงานทั้งๆที่เขาสั่งแล้วว่าให้รายงานกิจกรรมความเคลื่อนไหวทุกอย่างในช่วงที่เขาพักอยู่นี้ให้หมด แล้วเพราะอะไรพงถึงหลีกเลี่ยงที่จะรายงานเรื่องนี้
“พง”
“ครับนาย”
“หมอนวดฝึกหัดหายไปร่วมอาทิตย์ทำไมไม่มีรายงาน”
“ผมเห็นว่าเด็กคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเราแล้วเลยไม่ได้รายงานครับ”
“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ คุณบอกเองว่าเด็กนั่นสมควรอยู่ในสายตาตลอดเวลา แล้วมันหายไปคำตอบที่ผมได้รับคือไม่เกี่ยวอะไรกันแล้วงั้นเหรอ”
“คือหลังจากวันที่นายหยุดพัก พี่ชายของเด็กคนนั้นเอาเช็คเงินสดมาวางที่บ่อนตามจำนวนเงินที่ติดหนี้เราอยู่ ผมเห็นว่าทางคนของเราคิดมากไปเองที่สงสัยเด็กนั่นว่าเป็นหนอนบ่อนไส้ เลยตัดประเด็นเด็กคนนี้ออกไปครับนาย”
“คิดว่าผมควรจะพอใจกับคำตอบไร้เหตุผลแบบนี้เหรอ ถ้าทำงานหละหลวมแบบนี้สั่งยกเลิกสายสืบชุดนั้นแล้วเอาคนของเราไปสืบเองไม่ดีกว่าเหรอ บอกความจริงมาดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น อย่าทำตัวเป็นหัวหน้าที่ดีแบกความผิดของลูกน้องไว้เลยพง”
“ตอนแรกที่สายรายงานว่าพี่ชายเด็กนั่นอาจจะส่งน้องชายเข้ามาทำงานแทนตัวเอง แต่ความจริงแล้วหมอนั่นเป็นหนี้กับบ่อนเราโดยที่หัวหน้าเค้าไม่รู้น่ะครับ คงไม่อยากเดือดร้อนเลยส่งน้องชายเข้ามาใช้หนี้แทน พี่ชายหมอนั่นเป็นนักการพนันตังยงครับ ทั้งๆที่คำสั่งจากนายแค่ต้องการให้ใช้การพนันเพื่อบังหน้าเท่านั้น มันพลาดที่ถลำลึกจนเป็นหนี้ก้อนโต”
“แล้วไงต่อ”
“ทีนี้พอทางโน้นเริ่มเปิดกิจการอาบอบนวด คงจะเพิ่งทราบว่าหมอนวดผู้ชายทำรายได้และเป็นที่นิยมมากกว่าผู้หญิง เลยคิดขายน้องชายให้นายตัวเองน่ะครับ”
“ระยำจริงๆ”
“นายครับ ผมว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วนี่ครับ สู้กันแบบซึ่งๆหน้ายังไงก็ดีกว่ามันมาแบบกองโจรนะครับนาย ดีกว่าเล่นไม่ซื่อส่งคนเข้ามาคลุกวงในแบบนี้”
“แต่มันเหมือนเล่นขายของมากไป เรามีกฎของเรา ถ้าคิดจะใช้หนี้เป็นเงินสด ทำไมไม่เอาเช็ควางตั้งแต่วันนั้น จะทำแบบนี้เพื่อยืดเวลาทำไม คิดว่าเราโง่หรือไง แล้วคิดเหรอว่าให้คนเข้ามาคลุกวงในอย่างที่บอกแล้วจะล้วงลูกเราออกไปง่ายๆ”
“นายครับแต่มันก็ยังไม่เกิน 30 วันที่เรากำหนดไว้นะครับนาย”
“แต่ทำแบบนี้ก็ไม่ใช่วิธีการของลูกผู้ชายใจนักเลงเหมือนกัน บอกคนให้เอารถออกเดี๋ยวนี้ มันไม่ใช่เวลาที่เราจะคุยเรื่องหนี้กันด้วยเงินแล้ว ผมต้องการเด็กคนนั้นแทนเงินสามล้านห้า”
“แต่ว่านายครับ....”
“ออกจากปากนายใหญ่มันคือคำสั่ง”
“ครับนาย”
ครั้งแรกสำหรับการตัดสินใจที่ดูจะเอาแต่ใจไปสักหน่อยสำหรับคนที่เป็นถึงนายใหญ่ของที่นี่ แต่ลางสังหรณ์อะไรบางอย่างทำให้เขาใช้อำนาจที่ตัวเองมีตัดสินใจ พงพูดไม่ผิดหรอก ถ้าโลมไม่ได้สอดไส้เข้ามาเผื่อทำงานให้พี่ชายจริงๆ หากเด็กคนนี้เป็นแค่น้องชายผู้โชคร้ายที่ต้องมาชดใช้หนี้แทนพี่ การเอาเงินสดมาวางเพื่อแลกกับอิสระของโลมจากเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แห่งนี้เป็นเรื่องธรรมดา เป็นหนี้เงินชดใช้ด้วยเงินเรื่องมันควรจะจบ โลมก็แค่คนที่ลูกหนี้ส่งมาขัดดอกชั่วคราวเท่านั้น
แต่ภาพไร้เดียงสาของคนแข็งกระด้างแต่อ่อนต่อโลกก็ผ่านเข้ามาในความคิด เขาจะหยุดวุ่นวายกับโลมเพียงแค่นี้ ถ้าหมอนั่นเป็นอิสระจากที่นี่และดำเนินชีวิตตามปกติของตัวเอง
จุดเดือดของความโกรธแตกพล่านตอนที่รู้ว่าโลมเป็นอิสระจากที่นี่เพื่อไปเป็นนายโลมของที่อื่น เด็กคนนั้นถูกพี่ชายตัวเองขายไปขายมาเหมือนสิ้นค้าชิ้นหนึ่งได้ยังไง และที่ระฟ้าโกรธมากกว่านั้นคือ อะไรนักหนาที่ทำให้เด็กคนนั้นยอมไม่เป็นตัวของตัวเองได้ขนาดนี้ อยากจะจับตัวมาเขย่าแล้วถามมันเหลือเกินว่าค่าความเป็นคนของตัวเองอยู่ที่ไหน อยากจะตะคอกถามให้สมกับการที่ต้องมานั่งตอบคำตอบตัวเองว่าจะไปวุ่นวายและสนใจเด็กคนนี้ทำไมนักหนา มันก็แค่คนๆหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วก็ผ่านไปเหมือนทุกคน
ถึงจะคิดได้แบบนั้น แต่ขาก็ก้าวขึ้นมาบนรถและหย่อนก้นนั่งที่เบาะหลังเรียบร้อยแล้ว จุดหมายคืออาบอบนวดคู่แข่งรายใหม่ที่ไม่ได้น่ากลัวในสายตาเจ้าเก่าที่มั่นคงแล้วอย่างอาณาจักรของตัวเอง แต่เพราะอีกฝ่ายประกาศชัดเจนว่าพร้อมจะเล่นไม่ซื่อและเหตุผลอีกอย่างที่ดูเหมือนจะยิ่งใหญ่กว่านั้น ระฟ้ารู้สึกว่าโลมกำลังอยูในอันตราย
.
.
.
.
“นั่นแต่งตัวจะไปอาบอบนวดหรือเปล่า”
“ครับพ่อ อ้าว วันนี้พี่เกียรติมากินข้าวที่บ้านเหรอ”
“ไม่ต้องไปทำแล้วงานใช้หนี้อะ วันนี้กูไปไถ่หนี้ให้แล้ว”
“จริงเหรอพี่เกียรติ”
ผมฉีกยิ้มจนเจ็บแก้ม มันต้องกว้างมากตามความดีใจแน่ๆ ไอ้โลมเป็นไทไวกว่าที่คิด ไม่ต้องขัดตัว ไม่ต้องนวดหน้า และไม่ต้องยืนให้ใครกอดจูบลูบคลำ และไม่ต้องฝืนใจฝึกบริการให้ใครแล้ว ข่าวใหม่กระตุ้นให้เจริญอาหาร กับข้าวบนโต๊ะชวนให้น้ำลายสอ วันแรกในรอบหลายต่อหลายวันที่รู้สึกอยากจะร่วมวงข้าวเย็นกับครอบครัว
ผมถูมือยิ้มรับกับไข่พะโล้ในชามที่ให้ความรู้สึกยิ่งกว่าอาหารเหลา ข้าวสวยร้อนๆ ข้าวธรรมดาๆที่ประมาณความหอมให้เหมือนกับว่ามันคือข้าวหอมมะลิอย่างดี น้ำพริกแมงดา ปลาทูทอดกรอบ ทุกอย่างกระตุ้นให้รีบนั่งขัดสมาธิแล้วยื่นมือไปรับจานข้าวมาถือเอาไว้ ช้อนเตรียมจ้วงลงในกับข้าวจานโปรด
“ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านนั้น แต่พี่ก็หาร้านใหม่ไว้ให้แล้วนะ ช่างยนต์ได้เงินไม่พอยาไส้หรอก บ้านที่อยู่จะถูกเวนคืนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เห็นว่าเค้าจะสร้างคอนโดตรงแถบนี้”
“พี่เกียรติหางานอะไรให้ผมอะ”
ถามทั้งที่ยังเคี้ยวไข่พะโล้ในปากตุ้ยๆ เราไม่ใช่ผู้ดีอะไร ไม่ต้องรักษามารยาท วางตัวตามสบาย น้อยครั้งที่จะทำอย่างนี้ได้ เพราะเวลาไปกับเพื่อน ผมก็ต้องรู้จักมารยาทสังคมบ้างเหมือนกัน
“นายกูทำร้านอาบอบนวดเองแล้ว”
ไข่ขาวผ่านลงคอไปแบบลืมเคี้ยว ลางสังหรณ์ไม่ดีกำลังคืบคลานเข้ามา ขนาดน้ำพะโล้ที่ควรจะลื่นไหลลงคอง่ายดายเหมือนจะหนืดเหนียวขึ้นมาจนกลืนลำบาก
“ให้ผมไปเป็นคนชงเหล้าเหรอ”
พยายามปลอบใจตัวเองให้ห่างจากงานบริการเรือนร่างอะไรเทือกนั้นให้มากที่สุด
“ชงเหล้า หน้าอย่างมึงเนี่ยนะไอ้โลมจะไปชงเหล้า เสียของ”
พ่อพูดขึ้นมาตอนที่วางมือจากแก้วยาดองที่เพิ่งยกแก้วส่งน้ำ 40 ดีกรีลงคอไปเมื่อกี้นี้
“เออ กูก็คิดเหมือนพ่อ หน้าอย่างมึงเหมาะกับหมอนวดเท่านั้นเว้ย เดี๋ยวนี้เรียกหมอนวดดูต่ำไปแล้ว เค้ามีชื่อเรียกใหม่ไฮโซกว่านี้ ถ้าผู้หญิงเรียกพริตตี้ ผู้ชายเรียกโฮสต์ ในญี่ปุ่นโฮสต์ผู้ชายดังมากนะเว้ย เป็นอาชีพที่มีเกียรติเหมือนๆอาชีพอื่นนั่นแหละ”
“ไม่เอาหรอกพี่เกียรติ ผมไม่ชอบงานแบบนี้”
“ไม่มีงานไหนที่เงินดีเท่านี้ถ้าเทียบกับความรู้เท่าหางอึ่งอย่างที่มึงมีนะโลม”
“แต่ผมทำไม่ได้หรอก มันขยะแขยงเวลามีใครมาทำอะไรกับตัวผมอะ ผมไม่ชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
“แต่พี่ตกลงกับนายแล้ว อย่าทำให้พี่ต้องลำบากและผิดคำพูดกับนาย กว่าจะทำให้นายไว้ใจได้ยากนะเว้ย”
“แต่พี่เกียรติน่าจะถามผมก่อนจะรับปากกับนายนะ”
“ไหนมึงบอกว่าถ้าอะไรที่ทำให้พ่อกับแม่สบายได้ก็จะทำไง ไม่ได้ทวงบุญคุณหรอกนะโลม แต่มึงพูดไว้แบบนี้เอง แล้วที่พ่อเลี้ยงมึงมาก็เพราะอยากฝากผีฝากไข้ตอนแก่ ถ้าแม่มึงกลับมาจากวงไพ่ก็ต้องพูดแบบนี้ ว่าไง หรือมึงจะให้พี่มึงหาเงินอยู่คนเดียว ลำพังเงินจากอู่นั่นมึงคนเดียวยังใช้ไม่พอเลยนี่ เคยมีอะไรใหม่ๆกับเค้าบ้าง กางเกงก็ขาดจนจะเปื่อยอยู่แล้ว เสื้อก็ดูแย่กว่าผ้าขี้ริ้วเสียอีก ศักดิ์ศรีไม่เหมาะจะใช้กับคนจนอย่างเราหรอก เป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรเชื่อพี่เค้าเถอะ ไม่นานถ้าเราตั้งตัวได้จะเลิกมาทำอย่างอื่นที่มึงชอบพ่อก็ไม่ว่า”
ช้อนร่วงจากมือไปนานแล้ว ข้าวยังไม่ทันจะพร่องไปสักเท่าไหร่ก็ตื้อจนกินอะไรไม่ลง พ่อไม่ได้พูดเพื่อกระตุ้นจิตสำนึก แต่ในความหมายมันคือคำสั่ง ความจริงคือต้องยอมรับว่าถ้าไม่มีพ่อกับแม่ วันนี้คงไม่มีโลม พี่เกียรติคงไม่ได้เข้าบ้านมาเพื่อกินข้าวแน่ๆ ผมควรจะนึกได้ตั้งนานแล้ว และโลมก็ไม่ใช่คนสำคัญถึงขนาดพี่เกียรติจะทิ้งงานเพื่อมาบอกข่าวดีว่าไถ่ตัวโลมออกมาจากอาณาจักรสวรรค์วิมานอะไรนั่นด้วย พี่เกียรติตั้งใจกลับบ้านเพื่อพาโลมไปหานายใหม่ งานใหม่เท่านั้น
“มึงทำหน้าเหมือนกูบังคับให้ไปตายงั้นแหละ หวังดีนะเว้ย อายุแค่นี้กับความรู้เท่าที่มี มันไม่มีงานไหนที่จะทำให้เราลืมตาอ้าปากได้เท่างานนี้แล้วล่ะ”
อยากจะอ้าปากเถียงเหลือเกินว่า ถ้าพี่เกียรติหยุดการพนันทุกชนิด ไม่เข้าบ่อน ไม่แทงบอลแทงม้า ไม่สนับสนุนให้พ่อกับแม่ทำอย่างเดียวกัน ถ้าเราช่วยกันทำงาน เก็บหอมรอมริบเข้าหน่อยก็พออยู่ได้ ถึงไม่สบายอะไรมากแต่ก็ไม่ต้องทำงานอะไรที่ฝืนใจขนาดนี้
“มันไม่เสียหายอะไรหรอกโลม ถ้าพี่หน้าตาดีเหมือนแก พี่ทำเองไปแล้ว”
ได้ยินแบบนี้ทำให้อยากล้างหน้าด้วยน้ำกรดให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป ถึงพี่เกียรติจะลดดีกรีความเผ็ดร้อนลงมาพูดกับผมดีๆแล้วก็เถอะ คำพูดเหมือนตบหัวแล้วลูบหลังนั่นไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาเลย
“ครับ”
“กฎของร้านนายพี่ก็ไม่ยุ่งยากเหมือนของไอ้ระฟ้านั่นด้วย แกจะรับแขกผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ เผลอๆนอนเฉยๆก็ได้เงินแล้ว แต่ที่นู่นแกต้องบริการลูกค้าเหมือนพวกผู้ดีอารมณ์เปลี่ยวพวกนั้นเป็นนายพญาเลยนะเว้ย เมื่อยทั้งปาก ปวดทั้งตูด แต่ที่นี่แกบายกว่าที่นั่นครึ่งๆ บริการเหมือนกันแต่เหนื่อยไม่เท่ากันเข้าใจมั้ย”
“พี่เกียรติไม่ต้องสาธยายผมก็ต้องทำอยู่แล้วล่ะ ตอนนี้ก็ขึ้นรถพี่มาแล้วนี่”
“อยู่ที่นั่นไม่มั่นคงหรอกโลม ไอ้นายระฟ้าหน้าจืดนั่นจะสู้เขี้ยวลากดินในวงการนี้ได้ยังไง เดี๋ยววันไหนสักวันก็ต้องถูกเลื่อยขาเก้าอี้จนร่วง”
พี่เกียรติอยากจะพล่ามอะไร จะยกยอที่ทำงานใหม่ขนาดไหนผมจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ทำไมต้องเอ่ยชื่อไอ้ระฟ้าถี่ขนาดนี้ จะพูดถึงนายใหญ่เข้าใจยากนั่นขึ้นมาให้ใจกระตุกทำไม ครั้งสุดท้ายที่เจอกันมันเพิ่งถูกลอบยิงมา จะด้วยบุญที่ทำเอาไว้ชาติที่แล้วมากหรืออะไรก็ตามที่ทำให้รอดมาได้แต่บาดเจ็บแค่พอคันๆนั่น มันก็มีชีวิตอยู่ท่ามกลางอันตรายอยู่ดี ยิ่งพี่เกียรติบอกว่า  ไอ้รากหญ้ากำลังถูกจ้องจะยึดตำแหน่งนายใหญ่ตลอดเวลาขนาดนั้นก็ทำให้นึกเป็นห่วงว่าป่านนี้แผลที่ผมทำให้มันหายดีแล้ว หรือเน่าจนต้องเข้าไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลก็ไม่รู้
ที่ทำงานใหม่ที่พี่เกียรติพามา แค่กวาดตามองปราดเดียวก็พูดได้ทันทีว่าที่นี่พยายามทำให้หรูเหมือนอาณาจักรนั่น แต่มันยังคงมีคุณสมบัติอีกหลายอย่างที่เทียบแต่ไม่เท่า อาจเป็นเพราะกิจการใหม่ที่นายพี่เกียรติเพิ่งจะมาจับ อะไรๆมันเลยดูวุ่นวายเหมือนตลาดสดตอนเช้าไปสักหน่อย
“นายครับ นี่น้องชายผม ชื่อกึกก้อง ชื่อเล่นชื่อโลมครับ”
ผมยกมือไหว้ แล้วแกล้งมองดูบรรยากาศรอบๆแทนการสบตากับนายพี่เกียรติที่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าตอนที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้แล้ว
“น้องแกหน้าตาดีกว่าพี่ชายขนาดนี้ แสดงว่าพ่อพัฒนาฝีมือได้ดีมากจริงๆนะ ฮ่าๆ”
นายพี่เกียรติเป็นผู้ชายรุ่นราวคราวพ่อแล้ว ภาพของเสี่ยเจียงให้อารมณ์เจ้าของซ่องและเจ้าพ่อบ่อนการพนันมากกว่าไอ้รากหญ้าเป็นไหนๆ คนที่จะเป็นผู้นำกิจการอย่างนี้ตามความเข้าใจของผม จะต้องดูเลวๆดูชั่วร้ายจนออกนอกหน้าแบบนี้แหละถึงจะเหมาะสมกับคำว่าผู้มีอิทธิพลมืด
พี่เกียรติไม่ได้แก้ต่างให้นายตัวเองเข้าใจ ว่าจริงๆแล้วผมไม่ใช่น้องชายแท้ๆ แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องแม่ทิ้ง ที่พ่อกับแม่พี่เกียรติเวทนาเก็บมาเลี้ยงเอาบุญ เรื่องหน้าตาไม่เหมือนกันเลยไม่ใช่เรื่องแปลก
บางสิ่งบางอย่างของที่นี่ก็คล้ายๆกับที่อาณาจักรนั่น เพียงแต่ไม่มีระบบเทรนด์พนักงานก่อนเข้าทำงาน มาปุ๊บก็สามารถรับแขกได้เลย ต้องจ่ายค่าแต่งหน้าทำผมและค่าชุดโดยแม่เล้าที่นี่จะหักออกจากรายได้ของแขกที่รับคนแรกเลย เพียงแต่ชุดของที่นี่ไม่ได้ดูดีเหมือนที่นู่น มันบ่งบอกโจ๋งครึ่มมากว่าทำงานอะไร มีตั้งแต่ชุดนักเรียน นักศึกษาและแบบฟอร์มทุกสาขาอาชีพให้เลือกใส่ แต่ที่ผมเห็นแล้วต้องเบือนหน้าหนีแอบถอนหายใจ เมื่อเหลือบไปเห็นชุดตาข่ายที่สวมอยู่บนหุ่นผู้ชายนุ่งทับด้วยกางเกงหนังขาสั้นสีสด เสื้อซีทรูที่ดูแล้วระดับความเครียดพุ่งขึ้นก้านสมอง อยากวิ่งหนีตั้งแต่ยังไม่ทันจะรับแขกเลยทีเดียว ได้แต่ภาวนาว่าตัวเองคงไม่ต้องสัมผัสกับชุดบนหุ่นโชว์ชุดนั้น
ผู้หญิงวัยกลางคนทำผมรวบตึงขมวดมวยไว้ที่ท้ายทอย หน้าตาเหมือนครูไหวใจร้าย ตาชั้นเดียวเหมือนพระเจ้าแค่เอาชอล์คขีดเส้นตรงเอาไว้ โยนกางเกงในผู้ชายสีขาวมาให้ผมตัวหนึ่ง กางเกงเว้าขาสูงที่ชีวิตนี้ไอ้โลมไม่เคยซื้อใส่เลย แค่เห็นยังสยอง แต่ตอนที่ถืออยู่ในมือแล้วพิจารณามองนี่แทบจะร้องไห้
“อะไรครับ”
รู้อยู่แล้วแหละว่ากางเกงในไม่ใช่เรื่อดำน้ำ แต่ผมไม่รู้ว่าใช้เพื่ออะไรในเมื่อวันนี้ผมก็ใส่ของตัวเองมา หรือว่าตอนที่นั่งไปเมื่อกี้แม่เล้าจะสังเกตเห็นว่ากางเกงในผมเก่ามากแล้ว ถ้าลูกค้าบังเอิญเห็นอาจจะไม่ประทับใจ
แต่ผมไม่ได้เตรียมใจที่จะมารับแขกวันนี้ ยังวาดหวังว่าจะเอาตัวรอดในช่วงฝึกงาน ยังมีเวลาให้ได้ทำใจ ยังหลอกปลอบใจตัวเองว่าสบายเหมือนตอนอยู่ซ่องไอ้รากหญ้า สุดท้ายก็ยังมีเรื่องให้ต้องวกกลับไปคิดถึงมัน แล้วใจไม่รักดีก็ตั้งคำถามต่อมาว่ามันจะเป็นยังไงบ้างอีกแล้ว
“เอาไว้ใส่ตอนขึ้นโชว์คืนนี้”
“โชว์ โชว์อะไรครับ”
“คืนนี้จะมีเปิดตัวโฮสต์หน้าใหม่ จะให้เดินแบบกางเกงในแล้วแขกพอใจใครก็เสนอเงินประมูลได้”
ไอเดียที่แม่เล้าสาธยายมาเรียกรอยยิ้มให้เสี่ยเจียงและพี่เกียรติเต็มหน้า ไฮไลท์ที่ทำเอาคนฟังอย่างผมเกือบลืมไปว่าต้องหายใจ ยังไม่รู้เลยว่าตอนที่ได้ยินเรื่องพวกนี้ ผมลืมกระพริบตาด้วยหรือเปล่า
“ไม่รู้จะทันหรือเปล่านะครับเจ้ ดูเหมือนจะมีคนสนใจน้องผมเข้าให้แล้ว”
สายตาพี่เกียรติหยุดอยู่ที่ผู้ชายวัยทำงานคนหนึ่งที่รูปร่างรวมไปถึงหน้าตาประกอบกันแล้วดูภูมิฐาน แว่นสายตาขับบุคลิกนักธุรกิจให้น่ามอง กระดาษสีขาวสอดเข้าฐานแก้วบรั่นดีสีเข้ม เวลาไม่นานที่คร่ำหวอดเป็นพนักงานฝึกหัดอยู่ในเล้าจน์ของที่โน่น สิ่งที่อยู่ในถาดบริกรและกำลังมุ่งหน้ามาที่ผมนี้เรียกว่าดริ๊งค์
เสี่ยเจียงและพี่เกียรติลุกขึ้นจากเก้าอี้และโค้งทักทาย อีกฝ่ายยกมือขึ้นห้ามเหมือนไม่ต้องการให้มีพีธีรีตองอะไรมากมายนัก แก้วเหล้าเสิร์ฟที่ผมจริงๆแต่กระดาษแผ่นนั้นพี่เกียรติสั่งให้บริกรเอาไปให้เสี่ยดู
ในแผ่นกระดาษสีขาวที่เสี่ยเจียงยื่นให้ดูรอบวงพร้อมรอยยิ้ม เป็นตัวเลขที่เขียนด้วยปากกาหมึกซึมสีน้ำเงินเข้ม ตัวเลขที่ผมต้องขยี้ตาแล้วมองซ้ำหลายต่อหลายรอบ ตัวเลขนั้นเสนอมาเพื่อขอออฟผม ครั้งแรกกับการรับแขกของนายโลมมีราคา 50000 บาท
กางเกงในที่พลิกดูกันอยู่เมื่อกี้ไร้ความหมาย ผมถูกส่งตัวเข้ามาในห้องที่เตรียมพร้อมสำหรับเรื่องพวกนั้นอยู่แล้ว ห้องนอนที่มีอ่างจากุซซี่เด่นกว่าเตียงวางอยู่กลางห้อง ล้อมรอบด้วยกระจกใส ที่อยู่ใกล้ๆกันทางฝั่งซ้ายมือเป็นห้องน้ำ ส่วนฝั่งขวามือเป็นเตียงหนาสีขาว สองด้านของมุมเตียงเป็นกระจกส่องหน้าที่เห็นทั้งตัว บรรยากาศตีให้ข้าวเย็นที่กินไปขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย ความรู้สึกครั้งสุดท้ายตอนที่อยู่สองต่อสองกับพี่อั้มกลับคืนมา
ยินดีที่จะเคลียร์กับพี่เกียรติทุกกรณี แต่ต้องเป็นหลังจากที่ผมหนีออกไปจากสภาพนี้ได้ก่อนนะ ผมแสร้งทำเป็นเดินให้ปกติที่สุดตอนออกมาจากห้อง ยิ้มให้กับแม่บ้านที่เข็นผ้าขนหนูผ่านมา แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นวิ่งไปทางหลังร้านที่คิดเอาเองว่าคงเป็นทางส่งของเหมือนตอนที่หลงไปเจอไอ้รากหญ้าครั้งแรก ทางนั้นคนคงไม่รู้ว่าผมคือใครและทำอะไรอยู่ที่นี่ แสงสว่างข้างหน้าคือประตูหลังร้าน เพียงแค่ผมวิ่งออกไปแล้วเลี้ยวไปทางซ้าย ผมก็จะมีชีวิตรอดจากการขายตัวไปอีกหนึ่งวัน
แต่โชคร้ายคงกำหนดมาแล้วว่าเหมาะกับผมในคืนนี้มากที่สุด เพราะเพียงแค่หลุดพ้นออกมาได้ ไม่ว่าจะตัดสินใจเลี้ยวไปทางไหนก็จะเจอกับผู้ชายร่างใหญ่และน่ากลัวยืนเป็นกำบังรอบประตูอยู่ 5 คน หนึ่งในนั้นคว้าแขนผมแล้วเหวี่ยงลงไปกับพื้น หลังจากนั้นผมก็แยกแยะไม่ได้แล้วว่าไหนหมัดหรือไหนตีนที่ประเคนลงมาไม่ยั้ง เจ็บและได้กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั้งปาก แขนและมือที่รวบรวมกำลังยกขึ้นป้องกันตัวเองชาจนไร้ความรู้สึกไปแล้ว สองขาก็ไม่ต่างกัน เสียงพูดคุยของไอ้ห้าตัวนั่นโหวกเหวกแต่จับใจความไม่ได้
ก่อนที่สติสุดท้ายจะดับไป
ผมเห็นเหมือนแสงไฟสาดเข้ามาจนแสบตา ได้ยินเสียงมาจากไกลๆจับคำพูดได้ว่า “หยุดนะ”
แล้วภาพลางเลือนที่เห็นก่อนจะดับมืดไปพร้อมกับสติและความรู้สึกคุ้นตา ถ้าไม่ใช่เพราะเบลอจนเกิดภาพหลอน คนที่เดินตรงเข้ามาทางผมคือนายใหญ่ระฟ้า ผมจำหน้าตอนโกรธจัดนั่นได้แม่น สายตาดุดันเหมือนจะฆ่าใครให้ตาย แทนที่ความหวาดกลัวจะทวีคูณไปจากที่เป็นอยู่ ผมรู้สึกว่าตัวเองพยายามจะฝืนยิ้ม
แต่จำไม่ได้เลยว่าผมยิ้มสำเร็จหรือเปล่า มันดับวูบไปเหมือนใครปิดสวิตซ์ ความทรงจำช่วงสั้นๆของผมหายไป


๐ สวัสดีค่ะ ดีใจจังที่เล้ากลับมาแล้ว เย้ๆ เซกิเมลล์มาบอกว่าคนเขียนบอกให้นางอัพซ่อมเรื่องน้องโลม จริงๆแล้วต้องอัพซ่อมเรื่องสิงหาภุมภาด้วย คนเขียนก็ อุ๊ย ลืมตัว นึกว่าพี่สิงห์ดองเอาไว้ก่อนวันที่ 5 เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เนื้อหาก็ยังอยู่ 
๐ นี่คือข้อเสียของการกอป talk ให้กันทาง MSN เพราะเวลาเกิดกรณีข้อมูลหาย เราจะจำ talk อันเก่าไม่ได้ค่ะ และต่างคนต่างขี้เกียจไปค้นฮิส เลยเอาวะ แค่มีนิยายให้คนอ่านไม่ขาดตอนก็น่าจะพอแล้ว ช่วง talk ใครจะไปอ่านของแก (อันนี้เซกิบอกนะ) 
๐ บ้านคนเขียนน้ำไม่ท่วมค่ะ สบายมาก แต่ออกไปไหนไม่ได้ เพราะน้ำท่วมซอย เอาสิ คนเรานี่บางทีก็บุญมีแต่กรรมบังนะ กลัวรถพังแล้วไม่มีปัญญาซ่อม ตอนอยู่บ้านเก่ารถพังไปคันนึงเพราะน้ำท่วมนี่แหละ เข็ดแล้ว เลยยอมกินอะไรก็ได้ที่มีอยู่ในบ้าน พอน้ำลดลงหน่อยก็เหมือนปลาได้น้ำอะคะ รีบเอามอเตอร์ไซค์ออกไปหาของมาตุนไว้ ปรากฎว่าหลังจากนั้น ถนนแห้ง ฟ้าสว่างโร่เชียว แดดแรงอีกต่างหาก แต่ถ้าวันไหนที่ตู้เย็นโล่งโจ้งแล้ว วันนั้นแหละค่ะ น้ำจะท่วมซอยจนออกไปไหนไม่ได้และเราจะไม่มีอะไรกิน
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ ขอบคุณคนที่ช่วยดูคำผิดให้นะคะ และขอให้ทุกคนดูแลสุขภาพตัวเองและคนรอบข้างด้วยค่ะ ปีนี้นอกจากน้ำหลากแล้วเค้ายังว่าหนาวหนักด้วยนะ ตั้งอยู่ในสติกันนะคะทุกคน
๐ ขอบคุณจริงๆค่ะ TRomance
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK

,,,,,,ฮูเรๆ วันนี้คนเขียนอัพเองนะคะทุกคน ตื่นเต้นมาก (เว่อ อย่าได้ใส่ใจ)
ขั้นตอนที่เซกิสอนลง มี 2 ข้อเท่านั้นค่ะ
1.ไปที่หน้าแรกของเรื่องนั้น แก้เลขตอน วันที่ ลงเลขหน้าให้คนอ่านด้วย แล้วกดบันทึก
2. ก๊อปปี้เนื้อหาไปวาง ก๊อปปี้ทอล์คไปวาง (ไปดูในเมลล์ส่งออกของตัวเองนะ ไม่มีเวลากอปให้แล้วจุ๊บๆ<<<<<เพื่อ???? ตีฉิ่ง?)กดตั้งกระทู้ จบ ง่ายมากใช่มั้ย <<<<ใช่จ๊ะ (ไหนมันบอกว่าหน้าที่มันยิ่งใหญ่มากไง )

,,,,,,,,,เกือบลืม!! จริงๆท่องจำเอาไว้แล้ว แต่เพราะเล้มล่มข้อมูลหายเลย quote ข้อความเป๊ะๆมาไม่ได้ แต่จำได้ประมาณว่าน้อง JrKr (ถ้าพี่พิมพ์ชื่อล็อกอินผิดขอโทษนะคะ) ถามว่าคนเขียนใช้โปรแกรมอะไรในการพิมพ์นิยาย เมื่อก่อนคนเขียนพิมพ์ลง word ค่ะ แต่พอเรื่องพี่เมฆรวมเล่ม คนเขียนเลยศึกษาโปรแกรมจัดหน้าหนังสือคือ indesign หลังจากนั้นคนเขียนก็พิมพ์เรื่องลงโปรแกรมนั้นมาตลอด เพราะมันถูกตั้งค่าจัดหน้าเอาไว้แล้ว  ทีนี้หนึ่งตอนคนเขียนกะยังไง อันนี้บอกลำบากนะคะ คือปกติคนเขียนก็จะแต่งไปเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าตันแล้ว หรือรู้สึกว่าไปต่อไม่เป็นแล้ว    ก็ตัดจบเลย ที่คนอ่านบ่นว่าค้างไง  แต่ละตอนสั้นยาวไม่เท่ากันหรอกค่ะ แต่หลังๆมานี้ สังเกตตัวเองว่าตอนนึงๆเนี่ยจะได้ประมาณ 10 กระดาษ A5 โดยเฉลี่ย แต่บางครั้งก็ 9 บางครั้งก็ 12 แล้วแต่ค่ะ พอระยะหลังมาอีก คนเขียนนับเลยพอเขียนมาได้จำนวนหน้าประมาณนั้นปุ๊บ ก็จะได้เวลาปิดตอนแล้ว บางครั้งคนเขียนก็ปิดตอนได้สมบูรณ์บ้าง(ตามความคิดตัวเอง) บางครั้งก็ค้างไปเลย  จริงๆแล้วคนเขียนเป็นคนที่ไม่มีระบบในการเขียนเลยนะคะ ไร้ระเบียบด้วย ไม่มีีกฎตายตัวสำหรับงานของตัวเอง ถ้าเอากฎเข้ามาเกี่ยวแล้วจะรู้สึกเหมือนถูกปิดกั้นทุกที เลยปล่อยไปตามจินตนาการ พล็อตเรื่องนี่คนเขียนจะมีแค่ตอนเปิดเรื่องเท่านั้นนะคะ แล้วมันดำเนินไปยังไงต่อนี่เหมือนด้นสด บางทีอยากแกล้งคนอ่าน พอเห็นคนอ่านเดาไปทางไหน คนเขียนก็หักหลบ(ชั่วร้ายมาก) ก็ประมาณนี้จ้า ความจริงแล้วทุกเรื่องถามได้หมดนะ (ยกเว้นเงินในบัญชี) คนเขียนตอบได้จ้า ไม่ต้องกลัวว่าไม่สมควรถาม คนเขียนแบบเบิร์ดๆน๊า
,,,,,,,,,,ไม่รู้น้องได้อ่านมั้ย มาเพิ่มข้อความทันหรือเปล่าน๊า 

[dokuro69]

อูย เปิดมาเจอตอนใหม่พอดี ลุ้นๆๆๆ นายระฟ้าจะมาช่วยน้องทันใช่มั้ยคะ>.<