หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[Mookkun]

อึดอัดแทนโลมหว่ะ เหอๆ
ขอบคุณคนแต่ง chub~

[beery25]

โลมดูหน่วงๆ กดดัน ระฟ้าดูสับสน มีเรื่องให้คิดเยอะ อยากให้ืบหน้า

[akashita]

แหน่ ๆ ๆ ๆ .. คุณระฟ้าคะ ..
ดูเหมือนจะไม่คิดอะไรกะโลม .. แล้วจะซื้อตัวเอาไว้ทำไมถึง 7ล้านจ๊ะ .. ฮิฮิฮิ 

ความจริงชอบเค้า ก็บอกมาเลยดีกว่าาาา ..
หนูโลมจะได้ไม่ต้องมานั่งอึดอัด วิตกจริตไปคนเดียวว่าโดนไม่ชอบหน้าหนะ .. หุหุ

รออ่านนะคะ ...

[sukie_moo]

มาสู้น้ำท่วมไปด้วยกันค่ะ
สู้ๆ

[pare_140]

อ่านแล้วโลมน่าสงสารจิงๆเล๊ย 

เฮียระฟ้าก็จะซึนไปไหนนนน ทำอย่างอื่นไม่เป็นเรอะนอกจากสั่ง 

[HT...hanna]

มาแล้ววววว

แต่ยังดูกรุ่นๆ กันอยู่นะ

[kny]

 

[a_tapha]

นายใหญ่ใจดีผิดปกตินะเนี๊ยะ 

[TheWanFah]

โลมป่วยอยู่น่ะค่ะ
นายระฟ้า
สงสารน้องโลมหน่อย
 
 
 

[kikumaru]

ขนาดนายรากหญ้ายังไม่รักเลยยังดีด้วยขนาดนี้
ถ้ารักจะขนาดไหน
คาดว่าน้องโลมคงกระดิกตัวไปไหนไม่ได้แน่ๆ

[pae666]

นายรากหญ้าระฟ้าคนนี้เริ่มมีใจให้น้องโลมแล้วใช่ม๊ายยยย ไม่งั้นคงไม่มาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ พาตัวมาอยู่ที่นี่หรอก หุหุหุ
รอดูนายโลมหายจากป่วยคงจะปากดีกว่านี้ อิอิ อิ

[JJHJJH]

บวกๆ จ้า
น้ำท่วมมีแต่ฟิคนี่แหละ คลายเครียด

[ลู่เคอOlive♥]

โลมนี่เหมือนหุ่นยนต์ ใครสักอะไรก็ต้องทำตานนั้น น่าสงสารอะ
ยังไงซะก็อย่ายอมแพ้นะโลม เดี๋ยวนายรากหญ้าก็รักก็หลงแล้ว

[khunstar]

รันทดแห๊ะชีวิตโลม...ตอนไหนจะมีเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตโลมบ้างเนี่ย

โลมตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดมากน่าสงสาร

[m_pop91]

ทำไมผมอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม
สงสารความรู้สึกของนายโลมที่สุด

[Ciin]

รอตั้งน้านนานนนน ในที่สุดก็มา อิอิ

นายใหญ่แสดงออกซะทีสิว่าชอบโลมอะ
มัวแต่กัดโลมอยู่นั่น = ="

[ToffeE_PrincE]

ตอนนี้เหมือนจะหวานแต่ก็หม่นๆ เหมือนน้ำตาลขม

 

[aunpomm]

น้องโลมใจน้อยตลอดเวลาเลยนะ น่ารักจัง 

[prettypearl]

เหตใดมันถึงหน่วงเยี่ยงเน้!!!!!!!!!!!!!
*กอดปลอบน้องโลม*

[koraorni]

การต่อปากต่อคำกับนายใหญ่อาจจะเป็นการพูดคุยกันทางหนึ่งก็ได้นะ
ไม่งั้นโลมก็คงไม่รุ้จะเริ่มยังไงดี ก็ชอบทำหน้าเคร่งครึมตลอดเวลา
 

[CarToonMiZa]

ดูแลกันดีขนาดนี้
รีบๆบอกรักกับโลมซักที
อย่ามัวซึนให้มากนักน๊า
นายใหญ่เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน

[u_cosmos]

นายคะ
พาเขามาบ้านหลายทีแล้วนะ
แถมยังทุ่มไปเจ็ดล้านเนี่ย
ไม่ต้องงง ไม่ต้องสงสัยตัวเองแล้วดีกว่ามั้ยคะ

[CoMa]

โถนายใหญ่ถ้าจะห่วงกันขนาดนี้ก็แสดงออกมาเห้ออออออออ

[Bowbonk]

รอจร้าาาาาาาาา

[Seiki]

ตอนที่ 15 นายโลมกับรักจนตรอก

บานประตูปิดเข้าหากัน เสียงสับกลอนคือสัญญาณของการเปิดประชุมลับระหว่างนายใหญ่กับลูกน้อง ความลึกลับซับซ้อนที่นำมาซึ่งความขัดแย้งทางงธุรกิจเป็นเรื่องที่ต้องระมัดระวัง แผนการมีมากจนเราอาจจะนึกไม่ถึงก็เป็นได้ การที่อีกฝ่ายยอมถอยออกไปเพียงเพราะเจรจาอัพราคาหมอนวดมือใหม่สำเร็จไม่ได้หมายความว่าทางโน้นจะยอม
สำหรับทางโน้น โลมอาจจะไม่ใช่ตัวแปรที่สำคัญอะไร แต่สำหรับทางนี้ โลมเปรียบเสมือนแขกของนายใหญ่ในความเข้าใจของลูกน้องไปแล้ว มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าสำหรับที่นี่แล้ว ตัวเองเป็นอะไรกันแน่
เขารู้ว่าโลมสับสนจนหงุดหงิด อิสรภาพที่เคยมีถูกริดรอนไปหน้าตาเฉยแบบนี้มันยากที่จะทนและเข้าใจจริงๆ แต่จุดที่นายใหญ่ระฟ้ายืนอยู่นี้ การไว้ใจใครเกินไปโดยไม่ใช้เวลาพิสูจน์เป็นเรื่องต้องห้าม
ฐานะนายใหญ่ไม่เอื้อต่อการลองใจ สิ่งที่ทำได้คือพิสูจน์ความจริงเท่านั้น
ถึงระฟ้าจะเป็นนายใหญ่มือใหม่อายุน้อย เมื่อเทียบกับลูกน้องที่คอยคุ้มกันดูแลและเป็นที่ปรึกษาแล้วก็พอจะรู้อยู่หรอกว่านอกเหนือจากที่ทุกคนเห็นด้วยกับการเอาโลมมาอยู่ที่นี่ เพื่อที่จะให้นายใหญ่สับขาหลอกศัตรูให้หัวปั่นถึงการอยู่ไม่เป็นที่ของผู้นำแล้ว พวกนี้ต้องการกันตัวโลมออกมาจากการเป็นเครื่องมือของพี่ชายโดยที่เจ้าตัวอาจจะรู้หรือไม่รู้ตัวเพราะเชื่อแน่ว่าอีกฝ่ายกะจะล้มอาณาจักรเพื่อดันตัวเองให้เป็นจ้าวอาณาจักรธุรกิจมืดแทนที่เนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์
‘ดินแดนไร้รัก’ ชื่อนี้อาจจะแฝงไปด้วยปรัชญาที่ปู่ทิ้งไว้ให้เขาค้นหาเพื่อใช้ชีวิตโดดเดี่ยวท่ามกลางมรดกกองใหญ่ที่ปู่อุตส่าห์หาและทิ้งไว้ให้หลานชายเพียงคนเดียวก็เป็นได้ เพียงแต่ยังไม่รู้เลยว่าปรัชญาที่แฝงไว้ในสังคมที่อุดมไปด้วยกลิ่นคาวและวิบวับไปด้วยแสงสีนี้อยู่ตรงไหน
“จากที่ผมตรวจสอบเมมเบอร์ที่ยื่นขอใช้้บริการและเป็นตัวแทนพาลูกทัวร์เข้ามาครั้งนี้ ผมแน่ใจว่ามีสอดไส้แน่ครับนาย”
“เพิ่มการ์ดคอยดู เปิด CCTV ทุกตัว เฝ้าระวังอย่าให้ดูเอิกเริก ให้สถานการณ์ทุกอย่างดูเหมือนเราเฝ้าระวังตามปกติก็พอ วันนั้นชั้นจะเข้าอาณาจักร”
“แต่นายครับ”
“รู้มั้ยพง ความห่วงใยของพวกคุณกำลังทำให้นายใหญ่ตาขาว”
ทำไมจะไม่รู้ว่าคนเหล่านี้ทำงานแบบถวายชีวิตแค่ไหน ความภูมิใจของคนเหล่านี้ไม่ต่างอะไรจากทหารที่ปกป้องเจ้าเมือง แต่เจ้าเมืองอย่างระฟ้าจะนิ่งนอนใจส่งลูกน้องออกไปเผชิญหน้าทั้งๆที่ตัวเองถูกคุ้มครองโดยปลอดภัยเขาเองก็ทำใจไม่ได้ ปู่สอนไว้ว่าในสถานการณ์คับขัน ไม่ว่าจะยังไงให้เราอยู่เป็นกำลังใจให้ลูกน้อง คนคุ้มกันเขาหลายๆคนสืบทอดมาจากรุ่นพ่อรุ่นแม่ที่ทำหน้าที่นี้มาก่อนจะปลดเกษียณไปใช้ชีวิตบั้นปลายตามประสาคนวัยชราภาพ ความจงรักภักดีที่พวกเขามอบให้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าที่ผ่านมาปู่ต้องดูแลคนเหล่านี้เสมือนคนในครอบครัวเราเอง
“ชั้นจะอยู่ดูในห้องภาพ CCTV”
เป็นความต้องการที่ทำให้ลูกน้องสงบลงไปได้มาก หลังจากที่ตื่นตัวเพราะนายใหญ่จะเสี่ยงเข้าไปทั้งๆที่รู้ว่าวันที่ลูกทัวร์ลงนั้นมีอะไรมากกว่าการมาเที่ยวเฉยๆของแขก และนายใหญ่ก็คือเป้าหมายหากทางฝ่ายนั้นสบโอกาสเอาตอนชุลมุนอีกครั้ง สิ่งที่เคยเกิดไปแล้วทำให้เราย่ามใจว่ามันจะไม่ซ้ำรอยเดิมอีก แต่สำหรับเกมส์การแข่งขันที่ไม่มีคำว่าสปิริตเข้ามาเกี่ยวข้อง สิ่งที่เคยทำพลาดไปแล้วนั่นแหละคือสิ่งที่ควรทำซ้ำอีกครั้ง
“นอกจากแขกยื่นความจำนงเข้าคาสิโนแล้ว ยังขอให้เจ้เชอรี่หาหมอนวดแถวหน้าไว้ให้บริการด้วยนะครับนาย”
“อืม”
ครางครึมในลำคอเป็นการรับรู้ เรื่องที่พงรายงานเป็นเรื่องธรรมดาของนักเที่ยว ดื่ม เสี่ยงดวง หาความสุขใส่ตัว มันเหมือนสูตรสำเร็จที่มีขั้นตอนของมันเหมือนเราเข้าไปใช้บริการสปานั่นแหละ แต่ครั้งนี้อาจจะมีอะไรมากกว่าเล่นการพนันและฟาดหมอนวดของอาณาจักรแบบธรรมดาๆแน่ๆ
“อย่าให้ใครฉวยโอกาสให้อาณาจักรเป็นที่ส่งยาเสพย์ติดก็แล้วกัน เป็นเป็นวิธีการสกปรกที่ผมรับไม่ได้ ผมรู้ว่าธุรกิจตัวเองน้อยคนที่จะยอมรับว่ามันถูกกฎหมาย มีคนไม่เข้าใจผมไม่กลัวหรอก แต่ต้องไม่มีเรื่องเลวๆแบบนั้นในที่ของผมก็พอ”
“ครับนาย”
เพียงแค่ประตูห้องเปิดออกจากกันอีกครั้ง ภาพหญิงชราที่ผูกพันก็โผเข้ามาหาเหมือนรออยู่ก่อนแล้ว แววตาเข้มขรึมจริงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในเวลาอันรวดเร็ว
“คุณ ยังไม่นอนอีกเหรอครับ”
“คุณหนูละคะ ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังทำงานอยู่เลย คุณรอเพราะเห็นห้องทำงานยังเปิดไฟค่ะ”
“ผมสั่งงานลูกน้องนิดหน่อยครับ ไปนอนกันเถอะ”
“คนที่ไม่เต็มใจจะรับงานที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้ที่ไหนจะทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้คะ นี่มันเรียกว่ารับผิดชอบต่อหน้าที่ชัดๆ ขนาดมาอยู่บ้านสวนแล้วลูกน้องยังตามเข้ามารับงานกันเป็นพรวน”
“หูผมชาแล้วรู้สึกว่าขี้หูผมกำลังวิ่งหนีกันพลุกพล่านเลยนะครับคุณ ถ้าผมกลับมาที่เรือนนี้ ผมก็ต้องให้ลูกน้องมารับงานที่นี่ครับ แต่ถ้าผมเลือกทำงานที่อาณาจักร ผมก็ต้องพบกับคนแก่แถวนี้โอดครวญแกมขู่ไปทางลูกน้องอยู่ดีว่าถูกทิ้ง เกิดเป็นนายใหญ่ระฟ้านี่วางตัวลำบากจังเลยนะครับ โน่นก็ลูกน้อง นี่ก็แม่นมที่เลี้ยงดูมา โอ๊ย!! ไม่มีใครกล้าลงไม้ลงมือกับนายใหญ่เลยนะครับ ไหนว่าไม่มีแรงแล้วไงครับ แล้วไอ้รอยฝ่ามือแดงๆนี่มาจากไหน คุณตีเจ็บ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าสลดเลยค่ะ คุณนี่แหละกล้าตีนะรู้มั้ย คุณรู้ว่าพงกันพ่อหนุ่มคนนั้นออกมาจากอาณาจักรเพราะอะไร แต่คุณอยากรู้ว่าคุณหนูของคุณคิดอย่างที่ลูกน้องคิดหรือเปล่าคะ”
“ผมไม่เข้าใจครับ”
“อย่ามาไขสือนะคะ คุณไม่ได้คลอดคุณหนูมา แต่คุณก็เลี้ยงของคุณมาตั้งแต่โต๋เต๋เท่าปลายนิ้วก้อย ทำไมคุณจะไม่รู้ว่าคุณหนูเป็นคนยังไง คุณหนูไม่ได้กลัวพ่อหนุ่มคนนั้นก่อความเดือนร้อนให้อาณาจักรใช่มั้ยคะ”
“ทำไมคุณคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“เพราะมันมีอีกหลายวิธีที่คุณจะกันเด็กคนนั้นออกไปจากอาณาจักร แต่คุณเลือกที่จะเก็บเอาไว้”
“ผมไม่รู้อะไรเลยครับนม ผมเองก็สับสน”
“ไม่ต้องสับสนหรอกคะ ความรู้สึกสองทางที่มันขัดแย้งกัน ลองชั่งดูสิคะว่าทางไหนมันมีน้ำหนักมากกว่าก็ทำตามความรู้สึกนั้น นมว่าพ่อหนุ่มคนนั้นก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ออกจะซื่อตรงต่อความรู้สึก ตรงไปตรงมา เข้มแข็ง แล้วคุณก็รู้ว่าคุณหนูมองเค้าออกว่าเค้าหงุดหงิดแค่ไหนที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้”
“ผมอยากให้เค้าหายบาดเจ็บก่อน”
“หายแล้วจะทำยังไงต่อคะ เด็กคนนี้ไม่ใช่คนรักสบายที่จะอยู่เฉยๆไปวันๆนะคะ ดูก็รู้ว่าเค้าอึดอัดแค่ไหนที่ต้องนั่งๆนอนๆอยู่แบบนี้”
“เค้าเป็นช่างซ่อมรถน่ะครับคุณ อาจจะรำคาญที่ทำนู่นทำนี่ได้ไม่สะดวก”
“กระโดกกระเดกแบบนี้น่ะเหรอคะว่าที่ดาวของหมอนวดชายในอาณาจักร คุณว่าเค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมอนวดชายเค้าทำอะไรกันบ้างแล้วลูกค้าต้องการบริการจากเค้ายังไง”
“ก็เพราะไม่รู้แต่เริ่มรู้แล้วนี่ครับถึงได้เจ็บตัวอย่างนี้ เด็กคนนี้ไม่กลัวที่จะขายตัว แต่เขาไม่เต็มใจที่จะนอนกลับใครก็ได้ คุณว่าตลกมั้ยครับ”
“ไม่เลยค่ะ เค้าก็ตรงไปตรงมาดีนี่คะ เรื่องงานน่ะเค้าเต็มใจที่จะทำเพื่อปากท้องหรือเพื่ออะไรก็ตามนั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า แต่วิธีการทำงานคือสิ่งที่เค้ารังเกียจน่ะค่ะ”
“ดีจังเลยนะครับ หมอนั่นมาอยู่แค่วันสองวันคุณก็เข้าอกเข้าใจเค้าขนาดนี้ แล้ว 28 ปีที่ผ่านมาคุณเข้าใจผมแค่ไหนครับ”
“น้อยใจเหรอคะ คุณหนูน่ะชอบคุณว่าคุณอยู่เพราะบารมีคุณปู่ แต่คุณหนูไม่เคยมองตาคุณแล้วจับความรู้สึกเลยนะคะ”
“อ้าว แทนที่คุณจะต้องมาง้อผมดันมางอนเองซะงั้น ผมรักคุณนะครับ รักยิ่งกว่าแม่”
“ถ้าอย่างนั้นคุณบอกอะไรก็เชื่อฟังกันบ้างสิคะ”
“ผมจะเชื่อฟังคำแนะนำคุณทุกอย่างเลยครับ”
“หยุดแกล้งเด็กคนนั้นให้สับสนเสียที คุณไม่เคยสอนให้คุณหนูมองความทุกข์ใจของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกนะคะ ถ้าอยากศึกษาเค้า ก็เข้าหาเค้าดีๆ ไม่ใช่วางอำนาจกดขี่เค้าแบบนี้ นะคะ”
“ครับ”
“ไม่ต้องทำหน้าหงอยค่ะ ไปนอนได้แล้ว คุณเองก็ง่วงเต็มที”
“แล้วคนโปรดของคุณละครับ”
“หลับไปแล้วมั้งคะ ไม่รู้สิ คุณบังคับให้เข้าเรือนแล้วเอายาให้กินก็ออกมารอคุณหนูอยู่ที่ชานนี่แหละค่ะ”
“งั้นคุณไปพักผ่อนเถอะครับ ผมขอไปดูคนอวดดีหน่อยว่าจะแอบตบตาเอายาทิ้งหรือเปล่า”
“อย่าตีกันจนคนงานแตกตื่นนะคะ คุณขี้เกียจลงไปปรามในครัวตอนเช้าเรื่องบ่าวนินทานาย”
“ถ้ามีเรื่องแบบนั้น สั่งตัดลิ้นซะดีมั้ยครับ”
“นมไม่เคยสอนให้นายใหญ่ใจคอโหดร้ายนะคะ”
“คร๊าบผม เข้าใจแล้วคร๊าบ”
ผิวหนังที่เหี่ยวย่นและกลิ่นหอมแบบไทยที่หลายคนบอกว่าเป็นกลิ่นเอียนๆที่ไม่น่าเข้าใกล้กลับดึงดูดให้ตัวเองซุกจมูกเข้าไปหา มันไม่ใช่ความรู้สึกที่มีแบบหนุ่มสาว แต่มันเป็นความอุ่นใจที่มีจากคนในครอบครัว นายใหญ่ที่แผ่นหลังตรง คอแข็ง และตาคมดุที่ลูกน้องแอบนินทาให้ได้ยินบ่อยๆเลือกที่จะทำตัวตามสบายและอ้อนคนสูงวัยที่เลี้ยงดูกันมาเพียงคนเดียว ภาพเหล่านี้ไม่มีใครได้เห็น ภาพของนายใหญ่ในสายตาคนอื่นคือคนที่นิ่งแกมดุเท่านั้น
ไฟเรือนรับรองยังสลัวลอดช่องประตูออกมา แสงสีส้มจ้านั้นมาจากโคมไฟหัวเตียงที่ขับแสงไฟให้เด่นชัดในความมืด อำนาจของนายใหญ่ทำให้มองข้ามการเคาะประตูเป็นเชิงขออนุญาตนั้นเสีย
ก้อนสิ่งมีชีวิตกองอยู่มุมหนึ่งของเตียงใกล้แสงไฟ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจสม่ำเสมอ ผ้าห่มผืนหนาคลุมแค่เอวหมิ่นเหม่จะหล่นกองลงบนพื้นเต็มที บนหน้าอกมีหนังสือที่อ่านชื่อเรื่องแล้วถึงกับต้องย่นจมูกและเบ้หน้าใส่โดยไม่มีเหตุผล ‘ใจคนยากแท้หยั่งถึง’
หนังสือปรัชญาที่ตึงเครียดตั้งแต่บรรทัดแรกเล่มนี้ิ เขาปิดและเก็บมันเอาไว้เป็นหนังสือเลิกอ่านตั้งแต่เห็นอินโทร เป็นหนังสือที่บั่นทอนจิตใจในการใช้ชีวิตมาก ใครที่มีความคิดที่จะฆ่าตัวตายแล้วอ่านหนังสือเล่มนี้มีหวังได้ตายสมใจอยาก ที่สำคัญโลมสามารถอ่านมันมาถึงกลางเรื่องได้อย่างน่าทึ่ง ดูจากปริมาณของเนื้อหาที่กางทิ้งไว้บนอกก็พอรู้
หน้าบวมปูดยุบลงบ้างแล้ว รอยฟกช้ำสีเข้มค่อยๆจางลง แขนข้างที่หมอดามเฝือกดูท่าจะทำให้จับหนังสือลำบากแต่มันก็พยายามจนให้มือข้างนั้นได้เต็มความสามารถ ขาที่หมอดามเฝือกอ่อนอีกข้างถูกหมอนหนุนให้ยกสูง เป็นท่านอนที่น่าอึดอัดที่สุด แต่หมอนี่ก็หลับสบาย
สถาพภายนอกถูกเก็บเป็นระเบียบจนตรวจสอบได้ยากว่าหมอนี่ได้กินยาตามที่หมอสั่งเอาไว้แล้วหรือยัง ไม่มีทางไหนที่จะพิสูจน์ได้นอกจากสัมผัสไปที่ทางผ่านของยา ริมฝีปากบนล่างแนบสนิทกัน ปลายจมูกเชิดรั้นอย่างคนที่ควรจะเป็นคนที่เอาแต่ใจหาตัวจับยาก มีหลายครั้งที่หมอนี่แสดงออกมาให้รู้ แต่ทุกครั้งก็ต้องสมยอมโดยไม่เต็มใจ
ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามแนวริมฝีปากไปมา ถึงมันจะแห้งผากจนรู้สึกได้ แต่พอลงแรงกดลงไปอีกนิดมันก็นุ่มและยืดหยุ่นสู้ปลายนิ้วมือ
เป็นเรื่องที่น่าอายและน่าสมเพชที่นายใหญ่อย่างระฟ้าค่อยๆโน้มตัวเองพาริมฝีปากไปสัมผัสกับปากคู่นั้นเหมือนอีกฝ่ายรอรับอยู่แล้ว ปากปิดแน่นแต่ปลายลิ้นยังจาบจ้วงเข้าไปสำรวจภายใน เพียงนิดเดียวที่ได้กลิ่นและรับรสของยา แต่เวลาเนิ่นนานที่ให้ลิ้นกวาดสำรวจอยู่นั้นเรียกร้องให้น้ำหวานหลั่งขึ้นมากลบรสยาที่หลงเหลืออยู่เพียงเจือจาง ร่างข้างใต้เริ่มหลุกหลิกและคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันเหมือนไม่พอใจมากที่ถูกรบกวนตอนนอนแบบนี้
หมอนี่เป็นผู้ชาย สิ่งที่แสดงออกเหมือนคนถูกลักหลับอยู่นี้ไม่ได้น่ารักแบบผู้หญิง แต่ก็น่ามองชนิดที่ว่าคนมีชนักติดหลังที่ย่องเข้ามาล่วงเกินเค้าถึงในห้องนั้นไม่ยอมถอยหนี พอถอนริมฝีปากออกหมอนี่ก็พลิกตัวหาท่าที่สบายแล้วหลับต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ความคิดผุดขึ้นมาเมื่อนึกไปถึงคำถามที่คุณทิ้งไว้ ถ้าโลมหายจะให้เค้าทำอะไรต่อไปดี ส่งให้เจ้เชอรี่่ฝึกหัดอย่างที่เคยทำหรือจะเก็บเอาไว้ในบ้านสวนแห่งนี้ไม่ให้ไปพบเจอหรือเป็นเครื่องมือของคนภายนอกดี เรื่องในอนาคตที่คิดไม่ตกและหนทางที่จะหาทางออกก็ตีบตันเต็มที ปล่อยให้มันเป็นเรื่องที่ยังมาไม่ถึงแล้วระงับความคิดฟุ้งซ่านนี้เอาไว้ก่อน
‘เข้ามาสร้างความวุ่นวายให้ต้องคอยจัดการแล้ว ยังสร้างความวุ่นวายใจให้นายใหญ่อีกด้วยนะโลม นายมันแย่เข้าขั้นวิกฤตแล้วจริงๆ’
.
.
.
.
หลายวันมานี้เหมือนถูกปล่อยเกาะ นอกจากผู้สูงวัยเพียงคนเดียวของบ้านที่เยี่ยมหน้าเข้ามาหาและพูดคุยให้รู้สึกดีกลบเกลื่อนความเหงาและน่าเบื่อแล้ว ก็มีแต่คนทำงานบ้านที่ล้วนแต่เป็นผู้หญิงเวียนไปวนมาคอยถามหาเรื่องที่จะรับใช้
คนที่เป็นขี้ข้าเค้ามาตลอดชีวิตอย่างโลมไม่คุ้นชินและเริ่มจะหงุดหงิดกับสิ่งที่กำลังเผชิญทะลุขีดแดง ถ้าทำได้ก็อยากจะตะโกนให้เสาเรือนคลอนไปเลยว่าอึดอัดโว้ย อยากกลับอู่ อยากกลับบ้าน คิดถึงหมาหน้าปากซอย คิดถึงเพื่อนปากมากอย่างไอ้เหน่ง คิดถึงหน้าเถ้าแก่ตอนจะแยกเขี้ยวเพราะลูกน้องหายหน้าหายตาไปไม่ส่งข่าว คิดถึงทุกคนที่รายล้อมรอบตัว
คิดถึง
คิดถึงคนที่บ้าอำนาจที่หายหัวไปหลายวันแล้ว
ถ้าไม่มีคำสั่งอะไรจากไอ้บ้ารากหญ้านั่น ผมก็เหมือนถูกขังไว้ในตารางวีไอพีสุดสบายดีๆนี่เอง
“ข้าวเที่ยงมาแล้วค่ะ ส่วนนี่คือยานะคะ”
เด็กรับใช้ผู้หญิงที่อายุไม่น่าจะมากไปกว่าผมเท่าไหร่ยกสำรับมาประเคนให้ถึงห้องนอนทั้งๆที่ข้าวเช้ายังจุกที่คอหอยอยู่เลย
“ผมยังไม่หิว ปกติกินวันละสองมื้อนี่ก็เป็นบุญอันท่วมท้นของผมแล้วนะ นี่มาทั้งสามมื้อตรงเวลาร่างกายผมปรับตัวไม่ทันอะ”
“หนูทำตามคำสั่งค่ะ”
“คำสั่งใคร ไอ้บ้านายใหญ่นั่นมันไม่กลับมาเลยไม่ใช่เหรอ แล้วใครกันที่สั่งให้ทำกับลูกหนี้ดีขนาดนี้”
“หนูไม่รู้ค่ะ กว่าคำสั่งจะมาถึงหนูก็คงหลายทอดเหมือนกันค่ะ”
“เฮ้อออ บ้านนี้เค้าดูแลลูกหนี้ขัดดอกดีแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ ผมหายแล้ว ไม่เจ็บไม่ปวดทำไมยังต้องกินยา”
“เสียงอะไรดังไปถึงใต้ถุนเรือนคะ คนงานแตกตื่นนึกว่ามีใครอาละวาด”
รู้สึกตัวขึ้นมาทันทีว่าตัวเองมีท่าทางเหมือนเด็กช่างกำลังขมขู่สาวพาณิชย์แค่ไหน แต่ความหงุดหงิดปั่นรวมกับความอึดอัดใจแล้วมันช่วยไม่ได้จริงๆที่จะระเบิดออกมาแบบนี้
“ผมไม่หิวครับ แล้วผมก็หายแล้ว คุณครับถ้าเป็นไปได้ผมอยากขอตัวกลับบ้าน”
“ไม่อนุญาตค่ะ”
ใจแป้วกับน้ำเสียงเฉียบขาดถึงขั้นห่อเหี่ยวแทบหมดแรง เป็นลูกหนี้ที่หมดสิ้นหนทางต่อรองอย่างสิ้นเชิง
“ไม่หิวก็ต้องกินเพราะคุณยังมียาที่หมอสั่ง ส่วนกลับบ้านต้องรอนายใหญ่ค่ะ”
“แล้วเขาอยู่ไหนอะครับ ผมจะไปคุยกับเขาเอง”
“นายเข้าอาณาจักรค่ะ ต้องรอให้นายกลับมานะคะแล้วค่อยขอคุย”
นอกจากจิตใจจะห่อเหี่ยวแล้วรู้สึกเหมือนปอดก็พยศไม่อต็มใจจะฟอกอากาศสักเท่าไหร่ มันเลยหายใจได้อึดอัดแล้วน้ำลายก็พาลจะหนืดเหนียวจนกลืนไม่ลง
“เบื่อเหรอคะ”
“ครับ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นง่อย”
แปลกที่หญิงชรากลับส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ผมแทนสายตาที่ควรจะตำหนิ
“เป็นช่างยนต์ ซ่อมรถไถนาได้มั้ย”
“อะไรนะครับ”
“ก็พ่อหนุ่มเป็นช่างยนต์น่าจะซ่อมรถไถนาได้นะ นายใหญ่สั่งให้คนงานปลูกข้าวช่วงหน้าน้ำ เอาไว้เลี้ยงลูกน้องที่กรุงเทพ ทีนี้รถไถนาเสียจนตอนนี้แล้วยังไม่ได้หว่านเลย”
ไอ้นายใหญ่นั่นเป็นวัยรุ่นไทยที่พฤติกรรมโบราณจนอึ้ง มันอยู่ในใจกลางของสังคมที่ห่างไกลกับธรรมชาติอย่างสิ้นเชิง ภาพที่จินตนาการไปถึงไอ้คนบ้าอำนาจนั่นก็มีแต่หญิงสาวเนื้อตัวเปลือยเปล่าคอยห้อมล้อมมากกว่านายใหญ่ที่จะสั่งให้ลูกน้องไปปลูกข้าวนะ
“ผมไม่รับปากนะครับ ขอดูก่อนว่าหลักการเหมือนกันมั้ย”
“เอาเถอะพ่อ ถ้าซ่อมไม่ได้ค่อยสั่งซื้อใหม่ คุณหาอะไรให้ทำเล่นๆเผื่อคุณเบื่อที่จะอยู่เฉยๆ”
เสียดายแทนจนแรงฮึดมาจากไหนมากมายก็ไม่รู้ ถึงจะรู้ว่ารถไถนาคันเดียวคงจะเป็นแค่เศษเงินของนายใหญ่ ธุรกิจคาสิโน สปาและอ่างอาบน้ำพ่อบ้านเมียเผลอนั้นสร้างรายได้มหาศาล แต่คนหาเช้ากินค่ำอย่างผมก็แอบกลืนน้ำลายกับเงินที่ไม่ควรจะเสียอยู่ดี
ถึงจะไม่สะดวกที่จะลงมือซ่อมเอง แต่การได้แนะนำให้คนงานซ่อมก็ช่วยให้หายเบื่อไปได้บ้าง ดูตัวเองมีคุณค่า แต่พอเสร็จจากเรื่องที่ตัวเองพอช่วยได้ความรู้สึกที่เข้ามาแทนที่คือคิดถึงบ้าน คิดถึงอู่ทวีคูณซะอย่างนั้น พอได้จับต้องเครื่องยนต์ความคิดที่จะหนีออกไปจากที่นี่ผุดขึ้นมาเหมือนถูกอำนาจมืดเข้าครอบงำ สำนึกผิดชอบชั่วดีก็เกิดขึ้นมาตอนที่ขาหมดแรงจะก้าวเมื่อเห็นถนนลาดยางอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
ผมแค่เดินลัดเลาะมาจากสวนที่เป็นรอยทางคนเดินอยู่ก่อนแล้ว ไม่มีคนเฝ้า นั่นเป็นเรื่องปกติหรือผิดปกติของที่นี่ก็ไม่รู้ แต่ถ้ามันคือเรื่องปกติที่ไม่ต้องมีคนมาเฝ้านั่นเป็นเพราะผมคือคนที่น่าไว้วางใจแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็คือคนที่ไม่สำนึกบุญคุณชั่วๆคนหนึ่งนั่นเอง
รถกะบะเก่าๆสีขาวซีดจนเหลืองที่มองเห็นรอยปะผุปนแผ่นสนิมมาแต่ไกล แต่สภาพรถกับใจคนขับนั้นแตกต่างกันลิบลับ เพียงแค่เห็นคนไม่คุ้นหน้าแทนที่จะเร่งเครื่องให้ผ่านไปเร็วที่สุด ต่อให้คนนั้นมีเฝือกอ่อนดามแขนขามาอย่าละข้างก็เถอะ แต่ผู้ชายวัยกลางคนๆนั้นเลือกที่จะหยุดเครื่องยนต์ตรงหน้าผมพอดี
“จะไปไหนเหรอพ่อหนุ่ม”
อู่กับบ้านกระจ่างเข้ามาในสำนึก ความคิดถึงและอิสระภาพของตัวเองตีกันอย่างหนักหน่วงกับสิ่งที่ควรจะทำ ถึงตัวเองจะตกอยู่ในอำนาจของคนไร้เหตุผลคนนั้น แต่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าอำนาจที่ผมเรียกมันว่าบังคับกดขี่สบายอย่างกับราชา ซึ่งมันผิดแผกกับอิสระภาพที่ผมใช้เวลาอยู่บ้าน ที่นั่นผมจะไปไหนมาไหนทำอะไรก็ได้ ถ้าปลายทางผมสนองความต้องการของคนในบ้าน รถยังจอดรอคำถามโดยไม่มีวี่แววอ่อนใจที่จะรอ การตัดสินใจกดดันให้ผมต้องบอกออกไปด้วยความเกรงใจ
“พี่รู้จักบ้านนายใหญ่ระฟ้าใหม่ครับ ผมเดินลัดสวนแล้วหลงออกมา”
“ในระแวกนี้ไม่มีใครไม่รู้จักทายาทคุณบุญหรอกพ่อหนุ่ม ขึ้นมาสิ เดี๋ยววนไปส่งให้”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้ามันคนละทางกับที่พี่ต้องไป บอกแค่ว่าผมจะกลับไปที่นั่นยังไงก็พอ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่เสียเวลาอะไร ขึ้นมาเถอะ แขนขาไปโดนอะไรมาเรอะ”
“ผมโดนวัยรุ่นที่กรุงเทพซ้อมน่ะครับ”
“มิน่า เด็กช่างเดี๋ยวนี้มันก็น่าจับมาฟาดนะพ่อหนุ่ม พ่อแม่ส่งไปเรียนดันไปตีกันซะงั้น ถึงว่านะนายใหญ่คนใหม่ของบ้านสวนถึงได้สร้างโรงเรียนขึ้นมา นี่เห็นว่าให้เรียนฟรีด้วยนะ”
ผู้มีอิทธิพลหยาบช้าอย่างไอ้รากหญ้าอะนะคิดสร้างโรงเรียน เป็นความรู้ใหม่ที่ทำให้ผมเงียบฟังไปตลอดทาง ดูพี่คนนี้จะเคารพบูชาคนที่บ้านสวนนั่นเต็มที่ ไม่รู้จะมีใครสักกี่คนในละแวกนี้ที่รู้ว่านายใหญ่ของบ้านนั้นทำธุรกิจอะไร
“ถึงแล้วพ่อหนุ่ม คงอีกไกลกว่าจะถึงเรือน แต่ส่งได้แค่นี้ ยามคงไม่ให้พี่เข้าไปหรอก”
“ขอบคุณครับพี่”
ถึงมืออีกข้างจะเก้ๆกังๆแต่ผมก็พยายามให้มันพนมเข้าหากันเต็มที่เพื่อตอบแทนน้ำใจ รอยยิ้มกว้างส่งให้มาพร้อมๆกับพยักหน้ารับแล้วกลับรถออกไป ทันทีที่ผมหันหลังกลับและเดินผ่านซุ้มประตูใหญ่ แขนสองข้างของตัวเองถูกมือใหญ่สอดเข้ามาใต้ปีกแขนทั้งสองข้างแล้วยกขึ้นเหมือนผู้ชายอย่างผมไร้น้ำหนัก
“เฮ้ยพี่หิ้วผมทำไม เกิดอะไรขึ้น ปล่อยผมลง ผมเดินเองได้”
ทั้งๆที่รู้ว่าเค้าไม่ได้หวังดีจะอุ้มขึ้นเรือน แต่ไอ้การหิ้วปีกแล้วยกจนตัวลอยขึ้นขาสูงเหนือพื้นแบบนี้เค้าเรียกฉุดกระชากชัดๆ ผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ในชุดสีดำซาฟารีที่ผมไม่เห็นหน้ามาหลายวันเหมือนกับที่ไม่เคยเห็นหัวนายของสองคนนี้เลย แรงฮึดฮัดขันขืดไม่ให้ความร่วมมือใดๆทั้งสิ้นไม่ได้ทำให้การหิ้วปีกครั้งนี้หยุดชะงัก มีแต่จะมั่นคงและหิ้วร่างผมลอยหวือไปตามทางเดินไม่ต่างจากแบกนุ่นหรือฝ้ายยัดหมอน
แปลกมากที่สองข้างทางไม่มีคนทำงานบ้านที่มักจะเดินกันไปมาขวักไขว่ ผมมองหาคนช่วยเหลือที่คิดว่าจะช่วยผมได้อย่างคุณก็ไม่อยู่ในกรอบสายตา เหมือนเรือนทั้งหลังไร้ผู้คนผิดกับตอนกลางวันที่ผมได้ยินเสี้ยงเจี๊ยวจ๊าวของลูกคนงานวิ่งไปมาจนน่าปวดหัว
ใจชาวาบเมื่อเห็นคนที่ยืนหน้าทมึงตึงอยู่หน้าเรือนนอน ร่างนั้นหายเข้าไปในเรือนทันที่ที่เห็นสองคนนี้หิ้วผมเข้าไปหา เท้าตัวเองได้สัมผัสพื้นเมื่อตัวถูกส่งข้ามธรณีประตู แล้วบานไม้ใหญ่สองบานก็ปิดสนิทเข้าหากัน
หลังจากนั้นห้องทั้งห้องมีแต่ความเงียบ
ไม่เห็นหน้านายใหญ่แต่สองมือที่กำเข้าหากันแน่นบอกผมว่าเค้ากำลังโกรธมาก ไหล่กว้างสั่นจนผมกลัวจับใจ มันไหวแค่ไหล่เท่านั้น เพราะแผ่นหลังยังตั้งตรงประหนึ่งกำแพงเมืองดังเดิม
มีเวลาให้ตั้งสติได้ไม่นานตัวผมก็ถูกกระชากทันทีที่นายใหญ่หันหน้ากลับมา แผ่นหลังกระแทกที่นอนจนเสียงลมที่อัดแน่นอยู่ในที่นอนหนาดังออกมาเหมือนเสียงอากาศอัดแน่นรอทางระบาย สัญชาตญาณบอกให้ผมหลบ แต่สิ่งขีดขวางอย่างเฝือกอ่อนๆนี่กับเป็นอุปสรรคอย่างดีที่ทำให้ผมพลิกตัวหนีร่างใหญ่ที่ทาบทันลงมาอย่างลำบาก
คำเดียวที่ผมได้ยินจากคนตรงหน้าลอดออกมาจากไรฟันและแนวกรามที่บดกันแน่นจนน่ากลัว ประโยคเดียวเท่านั้นที่สะกดให้ผมนิ่งยอมรับกับชะตากรรม และประโยคเดียวเท่านั้นที่เรียกน้ำตาลูกผู้ชายโดยไม่รู้ตัว
แค่ประโยคเดียวที่นายใหญ่ใช้แทนตัวผม
‘สันดานงูเห่า’
มันเจ็บจนชาตั้งแต่ได้ยินประโยคนั้นแล้ว มันหมดเรี่ยวแรงตั้งแต่รู้ว่านายใหญ่ต้องการสื่ออะไรกับผม แรงบดและปลายลิ้นที่ช่วงชิงเข้ามาในปากรวดเร็วจนตั้งรับไม่ทัน ความรุนแรงของมันทำให้เจ็บแค่ไหนไม่รับรู้อีกแล้ว มีแต่กลิ่นคาวคลุ้งของเลือดที่ลอยกระทบปลายจมูก เชื่อไหม ผมกลับฝืนยิ้มรับกลิ่นนั้นเหมือนรู้ว่าสักวันหนึ่งมันจะต้องมาถึง ปลายลิ้นที่ฉกฉวยเกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นผมที่พยายามดึงดันที่จะหลบจนฟันยับเอากระพุ้งแก้มเลือดกลบปาก นายใหญ่ระฟ้าบ้าเลือดถึงขั้นไม่สนใจน้ำสีแดงฉานที่ไหลออกมาระมุมปากนั้น จมูกและริมฝีปากผละไปหาซอกคอที่ตั้งขึ้นเมื่อส่วนล่างถูกกระตุ้นด้วยฝ่ามือหนา
ไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆเกิดขึ้นจากผม
แรงตอบสนองทุกอย่างเป็นเพราะถูกอีกฝ่ายกระตุ้นด้วยชั้นเชิงที่เหนือกว่าจนทัดทานไม่ได้ เสื้อผ้าหลุดออกจากตัวไปตอนไหนไม่รับรู้พอๆกับทั้งเนื้อทั้งตัวบวบช้ำไปเท่าไหร่กับสัมผัสที่คุกคามไร้ความปราณีนี้ เนื้อตัวที่บดเบียนเข้าหากันรุนแรงแต่ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ไม่รู้สึกอะไรเมื่อประโยคก่อนหน้านั้นยังดังลั่นอยู่ในหู อย่างเดียวที่ผมพอรู้คือแรงโกรธแค้นทั้งหลายที่นายใหญ่ระบายผ่านร่างกายผมเหมือนความไว้เนื้อเชื่อใจได้ถูกทำลายไปแล้ว
สิ่งที่คิดไปเองฝ่ายเดียวว่ามันจะมี ความไว้เนื้อเชื่อใจที่ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้มันหายไปจากนายใหญ่ระฟ้าได้
ความเจ็บปวดครั้งสุดท้ายที่เกินทนเมื่อรู้สสึกเหมือนช่วงล่างถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บปวดเดียวของร่างกายที่รับรู้ได้ผ่านพ้นไปแล้ว เสียงหอบเหนื่อยของคนที่ล้มตัวลงไปนอนข้างตัวดังขึ้นมาแทนที่ มือข้างหนึ่งเหนี่ยวรั้งเอวผมเอาไว้เหมือนทำหน้าที่แทนโซ่ล่าม ปลายจมูกฝังซบอยู่ตรงซอกคอ ลมหายใจสม่ำเสมอเป่ารดต้นคอตลอดเวลาเหมือนข่มขู่ว่าห้ามหนีไปไหนอีก
ครั้งแรกในชีวิตที่น้ำตาแห่งความสมเพชหลั่งออกมาสมน้ำหน้าตัวเอง สิ่งที่นึกว่าเค้าคงจะสงสารหรือนึกเอ็นดูไม่มีจริง ที่สุดแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดของนายใหญ่รากหญ้าคืออาณาจักร ลูกน้อง และธุรกิจเท่านั้น
มันก็สาสมแล้วเพราะอารมณ์ชั่ววูบของตัวเองที่คิดจะหนีออกไปจากที่นี่จริงๆ ความสบายที่เค้าหยิบยื่นให้ถึงได้แปรเปลี่ยนเป็นทาสรับใช้ที่เค้านึกจะลงโทษตามอำเภอใจยังไงก็ได้ ถึงจะน้อยเนื้อต่ำใจแต่ก็บอกไม่ได้ว่าโกรธนายใหญ่ด้วยมั้ย ยังเกลียดเหมือนตอนแรกที่รู้สึกกับมันอยู่หรือเปล่า
ครั้งนี้ไม่ใช่แค่วาจาให้ร้ายเหมือนเมื่อที่ผ่านมาอีกแล้ว ความอัปยศมันอยู่ที่ตัวเองเป็นผู้ชายแท้ๆกลับโดนผู้ชายด้วยกันข่มขื่น ถ้อยคำปรามาสประโยคสั้นๆที่บั่นทอนเรี่ยวแรงจนหมดโอกาสต่อต้าน ในเมื่อบทสรุปมันเป็นแบบนี้ แล้วจะห้ามน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาสมน้ำหน้าตัวเองได้ยังไง

[Seiki]

๐ สวัสดีค่ะ ในที่สุดวันนี้ คนเขียนก็ยังคงสเตตัสเฝ้าระวังภัยเช่นเดิม 
๐ ณ วันนี้บอกตรงๆว่าด้านชาและพร้อมรับกับทุกสถานการณ์แล้วค่ะ เหนื่อยมากๆ เหนื่อยใจนะ ส่วนกายนั้นพักก็หายเนอะ แต่อย่างไรก็ดี คนเขียนยังอยู่ในกลุ่มที่โชคดีอยู่มากเมื่อเทียบกับคนที่บ้านน้ำท่วม หากคนอ่านคนไหนที่ประสบปัญหานี้อยู่ อยากให้มีสติ มีกำลังใจ และผ่านพ้นมันไปให้ได้นะคะ ตอนนี้พี่สาวคนเขียนออกช่วยเหลือผู้ประสบภัยอยู่ (เค้าออกไปช่วยส่วนตัวนะคะโดยรถและเรือส่วนตัว) ถ้าต้องการความช่วยเหลือด้านอพยพ ขนย้าย หากใครที่ยังเข้าเน็ตได้และรู้สึกว่าความช่วยเหลือยังเข้าไปไม่ถึง บอกได้นะคะ พีเอ็มหาSeikiหรือกว่าจะไร้เดียงส ได้เลยค่ะ
๐ สำหรับหนังสือเด็กป๋า คนเขียนมีขั้นตอนแพ็คดังนี้ค่ะ ใส่ถุงพลาสติก--->ห่อกันกระแทก---->ใส่กล่องไปรษณีย์---->ติดชื่อตามรายการ (ส่วนนี้ utellido รับจัดการให้ค่ะ ระบบไปรษณีย์วุ่นวายเกินคนเขียนขอบาย  ) ตอนนี้มาถึงขั้นตอนใส่ถุงพลาสติกเรียบร้อยแล้วนะ ขั้นตอนแรกก็จริง แต่มันก็ใช้เวลาตอนเอาหนังสือใส่ Box นี่แหละจ๊ะ
๐ จากกำหนดเดิมคือ ถ้าสิ้นเดือนนี้ น้ำไม่มาถึงบ้านคนเขียน จะทยอยส่งไปในพื้นที่ปลอดภัยก่อนสักล็อต เห็นทีจะต้องเลื่อนไปอีกแล้วค่ะ เพราะเค้าประกาศ 27-31 เป็นวันหยุดราชการ  ใครที่สั่งหนังสือเด็กป๋าไว้ และอยู่ในกรุงเทพและสามารถออกมารับหนังสือได้ ช่วยชูมือบอกด้วยนะคะ คนเขียนอาจจะนัดรับกันไปก่อน กำหนดการที่แน่นอนหรือรายระเอียดเดี๋ยวขอปรึกษากันก่อนนะคะ มันรวนจนตั้งหลักไม่ถูกแล้ว 
๐ นายโลมตอนนี้จะมีคนมาถล่มด่าคนเขียนมั้ย  หนีก่อนเลย
๐ วันนี้คนเขียนมาลงเองแหละค่ะ เซกิเข้าเน็ตไม่ได้  (บ้านนอก)
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากนะคะ ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ดูให้ด้วยค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ TRomance's Fanpage CLICK

[myapril]

นายโลมตอนนี้จะมีคนมาถล่มด่าคนเขียนมั้ย 

ไม่ค่ะ ไม่ทำอะไรคุณคนเขียนเลย 
แต่อยาก    นายรากหญ้า. ปากก็มี ทำไมไม่ถามสักคำ หะ

[Huasia]

เอาเป็ดไปค่ะ *O*

[yeyong]

อ่า  ไหงเป็นงี้
 

[petite.walnut]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันเหมือนจะหื่น อยากดีใจแต่น้ำตาดันปริ่มแทน
อะไรเนี้ยยยย ครั้งแรกแท้ๆ น้องโลมกลับโดนข่มขืน

ไม่เข้าใจนายใหญ่
ถามซักคำน่ะได้มั้ย รู้ว่าตอนแรกน้องโลมที่คิดจะหนีก็ผิด
แ่ต่น้องเค้าอุส่าต์กลับมาแล้ว ยังไปทำอย่างนั้นอีก

แง้้ เค้างอนคนเขียนแล้วน๊า
รีบมาต่อด่วนๆเลย ค้างจบแบบนี้มันบีบหัวใจอ้า น้องโลมมมม