หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[debubly]

ที่แท้ก็อย่างนี้เอง

 

[BaII]

ตามทันแล้วววว นายใหญ่หายไวๆนะ  อยากอ่านฉากหวานๆจัง

[ToffeE_PrincE]

โดนยิงเพราะมัวแต่ใจลอยคิดถึงคนอื่นสินะ
แต่นายใหญ่ก็เปิดศึกจู่โจมโลมแล้วเหมือนกัน ฮิ้วว

[u_cosmos]

รักคุณจังเลย พูดเชียร์โลมใหญ่เลยนะคะ 

ที่มาของอาการบาดเจ็บเป็นเพราะนายใหญ่คิด ถึงโลมหรือนี่ 

ตอนนี้ใช้ เปลืองจริง ว่าแล้วก็อีกหนึึ่ง  :-[อิอิ

[JipPy]

ต่างคน ต่างจิต โอ้ยๆ อ่านแล้วขัดใจ

[tuek]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
ระฟ้าชอบโลมก็บอกกับโลมไปตรงๆเลย

[roseen]

 

[loverken]

เคลียร์ได้เพราะปล้ำเนียแหละ 

[kp]

เอาใจช่วยแล้วกันให้น้ำลดไวๆนะครับ
มีความสุขกันมากๆ นะครับ พี่น้องชาวไทย

[agava1313]

>__< สนุกมาก...

[aft22423]

เป็นห่วงเป็นใยกันแบบนี้ อย่าเรียกว่าถูกชะตาเลยดีกว่ามั้งค่ะ อิอิ!! เรียกว่า 'รัก ' ดีกว่าน้า...

[evilheart]

เพราะอ่อนไหวกับโลมเลยทำให้ระแวง ขาดเหตุผล
ต่อไปนี้จะจีบโลมติดไหมเนี่ย กว่าจะรู้ว่ารักว่าชอบก็เกือบแย่

[fannan]

บ้านน้ำท่วมไปเรียบร้อยปาเก้ลอยฟ่องน้ำในหมู่้บ้านเกือบเอวแล้วอ่ะแย่ที่สุดเพิ่งมีเนตใช้วันนี้เอง


น้องโลมดูแลนายใหญ่เป็นอย่างดีระฟ้าเริ่มเปิดใจให้น้องโลมแล้วอ่ะ



รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[aimaim]

เอ~~! ถ้าดักฟังก็น่าจะรู้สิว่าโลมโดนหลอกใช้อ่ะ ไม่ได้รู้เรื่องด้วย รึว่าฟังไม่หมด?? -  -* นายรากหญ้านี่มันน่าจะจับไปนอนคุยกะรากมะม่วงจริงๆ

[Thebroccolli]

พี่ชายโลมนี่ อื้อหือ อ้าหา มากเลยอ่ะ 

[agava1313]

อ่านไปแก้มแดงไป อยากเห็นนายโลม อายอีกเอยะๆเลย ฮุฮุ

[tamekung]

น่ายิงไอ้พี่เกียรตินี่ทิ้งจริงๆ
ส่วนน้องโลมก็ไม่ต้องกลับบ้านหรอกค่ะ อยู่นี่ล้ะ 55555



เข้าใจนายใหญ่ว่ายืนอยู่ ณ จุดนี้
ก็ต้องระแวงนู่นนี่เป็นธรรมดา ความเสี่ยงสูง
หวังว่าน้องโลมจะทำให้ไว้ใจได้
(ซึ่งก็เริ่มจะไว้ใจนิดๆแล้วใช่มั้ยล้ะ ก็เด็กมันน่ารักก )


รอตอนหน้าค๊า
ขอให้ปลอดภัยจากน้ำท่วมนะคะ 

[PRiiNZE]

รอ~ ร้อออ~ รอ~

[wordpdf]

พ่อคุ๊ณณณณณณ
สับสนสิเนาะ ไม่อยากสับสนก็จับทำเมียถาวรซะเลย

[sanfran]

รอด้วยอีกคนนะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

รอด้วยเหมือนกัน

[oilzii]

ปูเสื่อ~

[ja ne]

อ้าว กลายเป็นว่านายใหญ่โดนไข้โป้ง เพราะพะวงถึงโลม
เจ้าตัวจะรู้บ้างไหมนะ ว่ามีคนเป็นห่วง

[Thanks]

รอด้วยยย

 

[pochu52]

มั่วแต่ต่อปากจ่อคำกับโลมนี้เอง ถึงเผลอตัวโดนยิง อย่างนี้พี่จะคิดแล้วล่ะว่าคุณระฟ้าหลง....รักน้องโลม 555

[BBnuna]

อ่า น้องโลมกับนายใหญ่เมื่อไรจะเข้าใจกันสักทีน่ะ

 

[Seiki]

ตอนที่ 20 นายโลมกับรักจนตรอก

มันเป็นอารมณ์หงุดหงิดที่หาที่มาที่ไปไม่ได้และมันก็พุ่งสูงจนตกใจความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน
หงุดหงิดอยากอาละวาด แต่ทำไม่ได้ ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างนั้น รู้แต่ว่าโกรธ โกรธมาก ทางเดียวที่จะระบายความอัดอั้นนี้ได้ก็คงจะเป็นหน้าที่ของสมุดเล่มเล็กที่พกติดตัว
ผมเขียนคำว่าโกรธตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้าย ไม่สนใจความสวยงาม ไม่สนว่ามันจะอ่านว่าโกรธทุกคำไหม มันจะยึกยือแค่ไหนก็ช่างมัน ขอแค่ให้อารมณ์นี้หายไป ผมขอแค่นั้น
น้ำสีม่วงในแก้วใสบอกความเย็นเจี๊ยบด้วยไอน้ำเกาะพราวไปทั่วทั้งแก้วยื่นมาวางตำแหน่งถูกต้องตามหลักการวางเครื่องดื่ม เสียงทักทายของคนสูงวัยทำให้ต้องผินหน้ากลับไปหา
“โกรธอยู่เหรอคะ”
รอยยิ้มอ่อนโยนและแววตาที่มองมาด้วยความเอ็นดูนั้นทำให้ต้องรีบพับสมุดแล้วซุกไว้ใต้โต๊ะตัวเล็ก ไม่อยากเพิ่มความห่วงใยให้หญิงชราถึงแม้จะปิดไม่มิดแล้วก็ตาม
“ผมหงุดหงิดนิดหน่อยน่ะครับคุณ ดื่มน้ำอัญชัญเย็นเจี๊ยบแล้วก็คงหาย”
ว่าแล้วก็ยกแก้วน้ำสีม่วงขึ้นจ่อริมฝีปาก แค่เพียงน้ำสีสวยแตะลิ้นรสชาดที่ปรุงมาอย่างดีที่หวานอมเปรี้ยวดับกระหายและให้ความสดชื่นนั้นไหลลงคอรวดเดียวเหลือแต่แก้วว่างเปล่า
“ถ้าหงุดหงิดไม่มากแสดงว่ามีแรงเหลือมาก เพราะคุณเห็นว่าพ่อหนุ่มกดปากกาจนตัวหนังสือทะลุกระดาษเลยนี่คะ”
ไม่คิดเลยว่าคุณจะช่างสังเกตขนาดนี้ แต่บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าคุณอาบน้ำร้อนมาก่อนนานมาก ถึงความอัดอั้นจะถูกระบายออกมาไม่หมด แต่ถ้าระบายให้คุณฟังคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีและไม่เหมาะสมแน่ๆ
เฮ้อ!!นี่สินะที่เรียกว่าลำบากใจขั้นสุด
“ผม เอ่อ.................”
นั่นแหละ แปลง่ายๆว่าแถต่อไปไม่ถูก
“โกรธนายใหญ่ที่ยังเจ็บหนักอยู่แต่ดื้อที่จะทำงานใช่มั้ยคะ”
จริงๆคำถามนี้ก็เคยตั้งขึ้นมาเพื่อถามตัวเองและปฏิเสธไปแล้วว่าไม่ใช่ ไม่มีทางเด็ดขาดที่จะรู้สึกอย่างนั้น ไอ้นายใหญ่รากหญ้านั่นจะเป็นจะตายก็ช่างมันสิ มันเจ็บหนักจะตายขนาดนั้นยังไม่เจียมตัวเองแล้วคนนอกอย่างผมจะไปรู้สึกอะไรได้ แต่ทำไมเวลาคำถามนี้ออกมาจากปากคุณ ผมเหมือนถูกของแหลมจี้เข้ามากลางใจจนเจ็บจี๊ด มันเหมือนความจริงฟ้องออกมาว่าผมเก็บความรู้สึกไม่เก่งอย่างที่ควรจะเป็น แล้วถ้าคนที่จับความรู้สึกนี้ได้กลายเป็นไอ้นายใหญ่รากหญ้า ผมจะไม่โดนหมอนั่นหัวเราะเยาะเอาเหรอ
“ผมโกรธนายใหญ่คุณไม่ได้หรอกครับ มันไม่สมควร ผมกับเค้าอยู่คนละชั้น ผมรู้จักที่ต่ำที่สูงดี”
“อย่าตีค่าตัวเองต่ำขนาดนั้นสิคะ คุณดีใจด้วยซ้ำที่เห็นคุณโกรธ เพราะถ้าไม่ห่วงใยจะมีใครละคะที่จะโกรธคนอื่นด้วยเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองขนาดนี้ คุณเองก็โกรธค่ะ แต่คุณเลือกที่จะเข้าใจ”
“เข้าใจว่าอะไรครับ คนทั้งบ้านดูแลเค้าขนาดนี้ แทนที่จะให้ความร่วมมือจะได้หายๆ นี่อะไรกัน ให้มีคนอื่นรักเค้าแค่ไหนแต่ถ้าเค้าไม่รักตัวเองมันก็เปล่าประโยชน์นะครับ”
“มีคนรักนายใหญ่เหรอคะ”
คุณยกยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาทางผมจนรู้สึกว่าตัวเองพลาดที่พูดคำนี้ยังไงก็ไม่รู้
“ผมหมายถึงลูกน้องคนงานที่รายล้อมเค้าน่ะครับ พูดรวมๆถึงทุกคน”
“อ๋อ ค่ะ คุณจะเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟังนะคะ”
ผมขมวดคิ้วฉงน เรื่องสนุกๆมาเล่าตอนนี้เนี่ยนะ แต่ผมก็พยักหน้ารับ บางทีมันอาจจะผมให้ผมลืมโกรธไปด้วยก็ได้
“ทรัพย์สมบัตินายใหญ่น่ะไม่ต้องทำงานอะไร ใช้ล้างใช้ผลาญไปบ้าง กว่าจะตายก็ยังใช้ไม่หมดเลยนะคะ แต่ที่นายใหญ่ต้องเอาชีวิตตัวเองมาวางเดิมพันไว้อย่างนี้ เพราะกองทัพต้องมีผู้นำไงคะ ลูกน้องก็ต้องการที่พึ่งทางใจ เราอยู่รวมกันหลายร้อยชีวิตเป็นครอบครัวไปแล้วล่ะคะ บางคนก็อยู่กันมาหลายชั่วอายุคนแล้ว เพราะความรัก ความผูกพัน ที่นายใหญ่ทำอยู่เค้าเรียกว่ารับผิดชอบค่ะ จริงๆทำธุรกิจแบบนี้มันควรมีเรื่องหักหลังกันเองเหมือนในหนังใช่มั้ยคะ แต่เชื่อมั้ย ว่าเราไม่เคยทะเลากันเองเลย มีแต่ป้องกันตัวเองเวลาใครมาหาเรื่องก่อน การต่อต้านมันคืออคติค่ะ แต่พอลองมาสัมผัสจริงๆแล้วจะรู้ว่ามันไม่ได้แย่อย่างที่เรามองเลยนะคะ”
เรื่องสนุกที่คุณเล่า ผมรู้ว่ามันแฝงความหมายลึกซึ้งบางอย่างเอาไว้ เป็นความลึกซึ้งที่ผมไม่กล้าสานต่อทางความรู้สึก เพราะปลายทางของผมถ้านายใหญ่หายดี ถ้าเค้าเคลียร์เรื่องที่เป็นปัญหากันอยู่ได้ ถ้าเหตุการณ์กลับเข้าสู่สภาวะปกติเมื่อไหร่ ผมก็คงต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆอีกครั้ง หาเช้ากินค่ำ ใช้หนี้ มันก็ต้องวนเวียนเป็นวัฎจักรที่ไม่รู้วันสิ้นสุดอยู่อย่างนี้แหละนะ
“เป็นเรื่องสนุกที่ออกจะซึ้งนะครับคุณ มีแต่ความดีของนายใหญ่ทั้งนั้นเลย”
“ที่คุณเล่าให้ฟัง เพราะคุณอยากให้พ่อหนุ่มเข้าใจหรอกค่ะ บางเรื่องใช่ว่านายใหญ่เค้าจะเต็มใจทำนะคะ”
“ครับ ผมเข้าใจ”
จริงๆแล้วผมควรจะพูดว่า ผม(ต้อง)เข้าใจ ด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจชีวิตนักเลงเลยจริงๆ นอกจากจะคิดถึงตัวเองคนเดียวไม่ได้แล้ว ยังต้องเอาชีวิตไปวางไว้บนเส้นด้ายไม่รู้วันไหนมันจะขาดผึงออกมา ถ้าช่างยนต์อย่างผมจะต้องมามีชีวิตท่ามกลางอิทธิพลมืดที่ไม่เข้าใจ มันก็คงจะเป็นผลมาจากกรรมเก่าที่ผมสร้างเอาไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้วแน่ๆ
.
.
.
“นายครับ ผมสั่งให้เปิ้ลกับนุตอบตกลงที่เสี่ยเจียงติดต่อขอซื้อตัวไปจากเราแล้วนะครับ”
“ดี เค้าเสนอราคาสองคนนั้นดีมั้ยล่ะ”
“ราคาสูงครับ แต่ก็ต้องทำตามกฎของที่นั่นนะครับ เลือกแขกไม่ได้ ถูกเรียกเมื่อไหร่ต้องไป เค้าไม่ได้เปิดเป็นเล้าจน์เหมือนเรานะครับ เค้าหาแขกตามโต๊ะม้า โต๊ะบอล เดี๋ยวนี้พวกนั้นเจาะกลุ่มขาพนันตามบ้านแล้วด้วยนะครับ”
“ยังไง”
“เค้าเปิดแทงบอล เปิดหวยใต้ดินตามชุมชนแล้วครับ”
“เจาะกลุ่มคนหาเช้ากินค่ำแบบนั้น เดี๋ยวก็ฉิบหายกันหมดหรอก มอมเมาชัดๆแค่วัตถุประสงค์ก็ต่างกันแล้ว”
“จะเปิดอาณาจักรมันต้องสั่งสมบารมีครับนาย ถ้ารุกก้าวกระโดดอย่างที่เคยทำมาต้องใช้ทุนสูง และถ้าต้องไปกู้เงินมาทำทุนเค้ากลัวเราจะรู้แผนธุรกิจเค้ามั้งครับนาย”
“ตลก เค้าต่างหากที่คิดจะแข่งกับเรา เราไม่เคยคิดจะแข่งกับใคร เค้าทะเยอะทะยานของเค้าเอง แล้วไประดมทุนใต้ดินแบบนั้นมันเท่ากับเสี้ยมให้คนติดการพนันติดอบายมุขทั้งนั้นเลยนี่”
“นั่นแหละครับนาย เค้าคงซื้อหมอนวดเราไปเพื่อดิสเครดิตเราด้วย อยู่อาณาจักรเป็นหมอนวดนางพญาดีๆ ลดตัวลงไปหาแขกลำบากลำบนขนาดนั้น แสดงว่าอาณาจักรเราไม่น่าปรารถนาเท่าเดิมแล้วนะครับ”
“ปล่อยไปก่อน ดูท่าทีกันไป แล้วเรื่องมือปืนค่อยๆสืบ ไม่ต้องรีบหรอก ให้มันรอข่าวว่าเมื่อไหร่ผมจะตายนั่นแหละดีแล้ว จะตีงูมันต้องตีให้ตายใช่มั้ยพง ผมไม่ลืมหรอกนะว่าพวกมันกำลังลักลอบใช้อาณาจักรของเราค้ายาและลอบค้าประเวณีน่ะ ผมไม่ยอมให้อาณาจักรแปดเปือนโดยที่เราไม่ได้ทำความสะอาดหรอก”
“ครับนาย ส่วนนี่เป็นโทรศัพท์ที่นายให้ผมจัดการให้ครับ ผมให้คนติดตั้งโปรแกรมดักฟังอัตโนมัติแล้ว ถ้าเครื่องเปิด เราเชคสนทนาได้ตลอดเวลาครับ ผมใช้พาสเวิร์ดเดิมๆที่เคยใช้”
“ขอบใจนะพง”
“นายพักผ่อนเถอะครับ วันนี้นายทำงานเกินที่หมออนุญาตแล้วนะครับ ถ้าแผลอักเสบหรือติดเชื้อขึ้นมาอีก ผมเกรงว่าหมอจะไม่ยอมให้นายพักรักษาตัววอยู่ที่เรือนแล้ว”
“ผมรู้ตัวเองหรอกน่า”
“แต่คุณโลมกับคุณบอกผมตรงกันนะครับว่านายปวดแผลบ่อยๆจนต้องตามคุณหมอกลางดึก”
“ทำไงได้ ขึ้นหลังเสือแล้วนี่ อีกอย่าง เราเองยังต้องเปลี่ยนแผนอยู่บ่อยๆทางโน้นเค้าก็คงทำเหมือนกัน”
“ครับ พยาบาลที่ผมจัดให้เป็นไงบ้างครับนาย”
“ก็ดีกว่าไม่มีมั้ง ถามทำไม”
“ผมเห็นว่าคุณโลมลืมเรื่องที่อยากกลับบ้านไปตั้งแน่นายไม่สบาย เลยอดเดาไม่ได้ว่าเหนื่อยจนไม่มีเวลาจะคิดถึงเรื่องนั้นน่ะครับ”
“แล้วพ่อแม่บุญธรรมของโลมเค้าว่าไงบ้างที่คนทำรายได้เค้าหายไป”
“เฮ้อ สองคนผัวเมียนั่นเค้าหาเงินเองได้แล้ว คุณโลมจะเป็นจะตายหรือหายไปไหนเค้าไม่สนใจหรอกครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ลูกน้องเสียเจียงให้พ่อตัวเองรับแทงบอลนี่ครับ ส่วนแม่ก็ให้ขายหวยเปิดวงไพ่ในสลัมนั่นแหละ อีกอย่างผมคิดว่าลูกชายเค้าคงไม่ได้บอกพ่อกับแม่ว่าโลมไม่ได้ทำงานให้เสี่ยเจียงแล้ว”
“เรื่องนี้ผมควรจะด่าใครดีล่ะ”
“มันเป็นไปตามยถากรรมครับนาย”
ปกติเวลาที่ระฟ้าประชุมงานเสร็จก็มักจะเห็นพยาบาลจำเป็นนั่งเล่นอยู่ที่เรือนชานเสมอ แต่วันนี้บ้านเงียบเป็นปกติ แต่เรือนชานโล่งผิดปกติ
“มองหาใครคะคุณหนู”
“ผมมองดูความเรียบร้อยในบ้านน่ะครับ”
“คุณก็คิดว่าจะปวดแผลจนต้องมองหาพยาบาลส่วนตัว”
การที่นายใหญ่จะมีคนรู้ใจสักคนมันก็เป็นเรื่องดีอยู่หรอกนะ แต่ถ้าคนรู้ใจคนนั้นดันรู้ทันด้วยนี่สิ จะใช้สายตาดุมองปรามเหมือนลูกน้องคนอื่นๆก็ไม่ได้ มีทางเดียวเท่านั้นที่ควรทำก็คือยอมรับความจริงซะก็เท่านั้น
“แล้วเค้าไปไหนเสียล่ะครับ”
“อยู่ท่าน้ำค่ะ ติดใจน้ำอัญชัญที่คุณให้เด็กต้มใส่น้ำผึ้งผสมน้ำมะนาวแช่เย็นเอาไว้ เลยลงไปช่วยเก็บมาเพิ่ม แล้วก็เห็นลูกๆคนงานยืนตกปลาที่ท่าน้ำเลยอยู่ร่วมวงด้วยน่ะค่ะ”
“ซนไม่เข้าเรื่อง เล่นเป็นเด็กๆเนี่ยนะ”
“ว่าแต่พ่อโลม คุณหนูเองตอนเด็กๆยังเคยกระโดดตามเรือคุณปู่เลยนี่คะ”
“คุณให้ใครไปตามเค้ามาเช็ดตัวผมทีนะครับ เหนื่อยจนตัวจะฉีกอยู่แล้ว ผมจะรอที่เรือนนอน”
“คุณจัดการให้เองมั้ยคะ จะได้ไม่ต้องรอ”
“อย่าดีกว่าครับ คุณไปทำเรื่องที่ต้องทำเถอะครับ ผมรอได้ คุณยิ้มแบบนั้นหมายความว่ายังไงครับ”
“เปล่านี่คะ คุณยิ้มไม่ได้หรือไงกัน”
“ยิ้มได้ครับ แต่คุณยิ้มเหมือนรู้ทัน คุณกำลังล้อนายใหญ่อยู่นะครับ”
“แล้วจะสั่งให้ลูกน้องตัดปากคุณโทษฐานที่ยิ้มหรือเปล่าคะ”
“ไม่กล้าหรอกครับ ใครๆก็รู้ว่าเหนือนายใหญ่ก็คือคุณ”
“วันนี้อาจจะใช่ แต่วันต่อไปนี่ไม่รู้นะคะ อาจจะมีคนที่เหนือนายใหญ่เป็นคนที่สองก็ได้”
“ผมเหนื่อยจังครับ ขอไปพักก่อนนะ ฝากเรื่องด้วยนะครับคุณ”
“ค่ะ หึหึ”
.
.
.
“คุณให้เด็กไปตามผมบอกว่านายใหญ่เรียกพบ”
“ใช่ หายไปไหนมา ไม่รู้หน้าที่ตัวเอง”
แล้วอีกคนหนึ่งล่ะ ไม่เห็นจะรู้ตัวเลยว่าตัวเองคือคนไข้ ถึงนายใหญ่ระฟ้าจะถึกจนฟื้นตัวได้เร็วก็เถอะ แต่หมอก็เตือนจนปากจะฉีกอยู่แล้วว่าความเครียดก็มีผลทำให้แผลหายช้า หรือการที่นายใหญ่ให้ร่างกายหักโหมเกินไปก็ไม่เป็นผลดีต่ออาการบาดเจ็บทั้งนั้น แต่คนที่มีอำนาจเหนือใครทุกคนนั่นเหรอจะฟัง มาถึงก็เอาเลย อ้าปากบ่นเลย
“ผมไปเก็บดอกอัญชัญแล้วก็ดูเด็กๆตกปลามา”
“เช็ดตัวให้หน่อยสิ เหงื่อออก เหนียวตัว”
“ครับ รอสักครู่”
กลายเป็นความชำนาญของพยาบาลจำเป็นไปเสียแล้วกับการเตรียมน้ำสำหรับเช็ดตัวนายใหญ่ ถึงแม้อีกฝ่ายจะฟึดฟัดไม่ดั่งใจไปบ้าง แต่โลมก็ทำหน้าที่ตัวเองได้ดี ไม่น่าเชื่อว่าคนที่อยู่กับเครื่องยนต์และอุปกรณ์แข็งกระด้างมาตลอดนั้น เมื่อต้องทำงานอะไรที่ต้องใช้ความระมัดระวังขนาดนี้ หมอนี่ก็ทำได้ดีเหมือนกัน
“เฮ้ย”
“โวยวายอะไร ชั้นก็แค่อำนวยความสะดวกถอดเสื้อรอแค่นี้ตกใจอะไร”
ดีเท่าไหร่ที่ผมไม่เผลอกรี๊ดแตก สภาพเปลือยท่อนบนไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจซะหน่อย แต่ที่ผมร้องเสียงหลงก็เพราะมันกระชากผมให้นั่งลงใกล้ๆมันจนเกือบเซไปโดนแผลมันเนี่ยแหละ จะด่าก็ด่าไม่ได้ เพราะมันเป็นเจ้านาย ผมเกลียดคำนี้จริงๆ แล้วถ้าผมโดนแผลมันแล้วเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ลูกน้องที่ดูแลความปลอดภัยของมันจะต้องมองกดดันผมเหมือนผมพยายามฆ่านายใหญ่มั้ย ไม่ว่าจะทางไหนผมก็ซวยอยู่ดี
“เอ้า นี่”
“อะไรครับ”
เห็นแต่แรกแล้วว่ามันคือโทรศัพท์ เป็นรุ่นที่เค้านิยมใช้กันทั่วบ้านทั่วเมืองที่ผมก็เห็นเด็กในอู่ใช้กัน ไม่ใช่ยี่ห้อหรือรุ่นที่แพงอะไรมากมาย แต่พอรู้ว่าผมจะมีเจ้าเครื่องนี้เป็นเพื่อนก็อดดีใจจนยิ้มออกมาไม่ได้
“โทรศัพท์ เป็นสวัสดิการพนักงานน่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เด็กหนอเด็ก ต่อให้พยายามทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่เกินตัวแค่ไหน แต่เวลาที่ได้อะไรที่ตัวเองอยากได้ก็มักจะดีใจจนเก็บอาการไม่มิดแบบนี้ละนะ รู้สึกเพลินที่จะมองดูเด็กใต้ปกครองคนใหม่พลิกโทรศัพท์เพื่อหาปุ่มเปิดเครื่องและตื่นตาตื่นใจกับฟังก์ชั่นภายในโทรศัพท์จนลืมไปว่าตัวเองนั้นต้องเช็ดตัวให้นายใหญ่
“คุณเอาคืนไปเถอะครับ”
“ทำไมล่ะ กว่าจะได้มาต้องเชคกันเยอะนะว่ารุ่นไหนโมเป็นชนวนระเบิดไม่ได้”
“ผมไม่มีเบอร์ใครเลยน่ะสิ มีไว้ก็เท่านั้น”
น่าเจ็บใจตัวเองจริงๆที่ไม่คิดจะขอหรือจำเบอร์พ่อแม่ พี่เกียรติ หรือแม้กระทั่งเพื่อนร่วมอู่รถอย่างเหน่ง แต่ก่อนก็ไม่เคยคิดว่าโทรศัพท์จะจำเป็นอะไรกับตัวเองเลยไม่คิดจะสร้าง เช้าไปอู่ เย็นกลับบ้าน คนที่ต้องคุยด้วยก็เจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว พอมาวันนี้ วันที่คิดว่าโทรศัพท์มีความจำเป็นขึ้นมาก็ดันไร้ประโยชน์ที่ว่าผมไม่มีเบอร์ใครเลย
“จดเบอร์โทรศัพท์ของคนที่นายอยากได้มาแล้วกัน เดี๋ยวจะให้คนหามาให้”
“จริงเหรอครับ”
“ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นนะ บอกว่าได้ก็ต้องได้สิ”
ไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นเสียงเพื่อจะเห็นหน้าสลดๆของอีกคนหรอกนะ แต่ที่ต้องทำอย่างนั้นเพื่อรักษาระดับความสัมพันธ์เอาไว้ ถึงแม้เกินครึ่งใจจะเชื่อว่าโลมจะเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่ศัตรูดึงมาใช้เพื่อให้งานตัวเองคล่องตัวมากขึ้น แต่อีกค่อนใจนายใหญ่อย่างเค้าก็ต้องไม่ประมาทที่จะระวังตัวเอง รอแค่เพียงให้ตัวเองหายดี แล้วจะเร่งจัดการเรื่องที่มันคาราคาซังให้จบๆเสีย
“โอ๊ย เฮ้ย จิ๊ เล่นอะไรของคุณเนี่ย”
เป็นช่วงเวลาผีเข้าผีออกนายใหญ่อีกแล้วหรือไง ลูบหลังแล้วตบหัวหลังจากนั้นกระชากขึ้นมาปลอบประโลมใหม่เนี่ยนะ ตกลงมันคิดว่าผมเป็นลูกหนี้ คนงาน หรือตุ๊กตาล้มลุกไว้ให้มันเล่นตามอารมณ์กันแน่ อุตส่าห์เจียมเนื้อเจียมตัวทำหน้าที่ตัวเองแล้วการกระชากคนอื่นเข้ามากอดทั้งๆที่ได้ยินเสียงครางเบาๆเพราะมันเจ็บแผล ผ้าเช็ดตัวปลิวหายไปไหนแล้วไม่รู้ มันเล่นอะไรของมัน
“เหนื่อย”
เหนื่อยแล้วรัดคนอื่นเค้าไว้ทั้งตัวแบบนี้มันจะหายเหนื่อยมั้ย แล้วถ้าหิวน้ำทำไมต้องมาวุ่นวายกับปากคนอื่น จูบจาบจ้วงที่จู่โจมเข้ามาแบบไม่ตั้งตัวค่อยๆเปลี่ยนเป็นนิ่มนวลขึ้นและเหมือนจะมีรสหวาน ปากลิ้นค่อยๆเล็มชิมไปตั้งแต่เปลือกปากลากวนไปถึงซอกคอและกกหูแล้วส่งลิ้นเข้าไปดูดหาความชื้นในโพรงปาก แรงอารมณ์ชักพาให้ตัวเบาหวิว สมองขาวโพลนจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง อีกฝ่ายช่ำชองในเรื่องนี้ผมรู้ดี แค่เพียงไม่นานนายใหญ่สามารถสะกดให้คล้อยตามในสิ่งที่เขาชักนำได้ เรี่ยวแรงที่เคยมีหดหายยากที่จะต่อต้านขัดขืน ใจผมคัดค้านการดำเนินตามครรลองที่มันควรจะเป็น รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะผลักกำแพงเนื้อหนาตรงหน้านี้ออกไป ไม่ใช่ครั้งแรกและดูเหมือนว่ามันจะเป็นหน้าที่ที่นายโลมอย่างผมต้องทำอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่นายใหญ่จะต้องโหมแรงตัวเอง มันอันตรายเกินไป
ยากแสนยากที่จะหยุดความต้องการทางอารมณ์รู้ว่าอีกฝ่ายคงต้องการแกล้งเล็กๆน้อยๆแต่การเล่นกับความใคร่เป็นเรื่องเสี่ยง ไม่ง่ายที่จะหยุดอยู่แค่จูบดูดดื่มเร่าร้อน จมูกและปากไต่ระดับลงมาหยุดที่หน้าอก ชายเสื้อถูกสองมือเลิกขึ้นไปเมื่อปลายลิ้นฉกเข้าหาติ่งไตทั้งสองเม็ดนั้นสลับกัน ก่อนที่ท้องน้อยและสันหลังจะวูบวาบทรมานไปมากกว่านี้ แรงที่เหลือน้อยเต็มทีผมดึงเอามาใช้จนหมด ผลักสุดแรง หรุบตาต่ำไม่อยากเห็นว่านายใหญ่มองมาด้วยสายตาแบบนไหน
โกรธจัดหรือแค่ตัดพ้อเพราะความต้องการถูกต้านทานเอาไว้
“ถ้านายไม่ห้ามชั้นเองก็ไม่มั่นใจว่าจะหยุดมันได้ ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ”
นอกจากไม่ถูกด่าแล้วยังได้ยินถ้อยคำที่ประหลาดที่สุดออกมาด้วย นายใหญ่ระฟ้าพูดว่าขอโทษ ทั้งๆที่ไม่พูดก็ได้ ไม่พูดก็ไม่ผิดอะไร
“คุณคงค่อยๆสอนผมเพื่อไม่ให้เสียเวลาสินะครับ”
“สอนอะไร”
“เอ่อ สอนอย่างว่า เอ้อ นั่นแหละ ผมรู้ว่าคุณรู้”
ผมว่าผมไม่ได้พูดอ้อมอะไรมากนัก แค่เลี่ยงคำตรงตัวที่รู้สึกกระดากปากที่จะพูด แต่อย่างนายใหญ่น่าจะแปลความหมายของมันได้ไม่ยาก จะมีสักกี่เรื่องที่นายโลมต้องเรียนรู้
“อ๋อ ถ้านายหมายถึงงานพยาบาล เค้าไม่ต้องให้อ็อกซิเจนกันทางปากหรอกนะ มันยิ่งจะทำให้ขาดอากาศมากขึ้นแทนที่จะเพิ่มอากาศหายใจน่ะ”
มันใช่เรื่องนั้นที่ไหนกันละโว้ย!!!
คนที่แกล้งซื่อบื้อมันน่าจะกระทืบให้แผลฉีกนัก แน่ใจแล้วว่าไอ้บ้านี้รู้แน่ๆว่าผมหมายถึงอะไร
“ถึงเวลากินยาก่อนอาหารและทำแผลแล้ว ผมจะไปตามพยาบาล”
“เดี๋ยวสิ”
หมอนี่จะรู้มั้ยว่ากำลังส่งสายตาตำหนิใส่นายใหญ่ รู้ว่าโลมกำลังโกรธที่ถูกแกล้ง เพียงแต่ไม่ชอบเลยที่หมอนี่ชอบเอาตัวเองไปผูกติดกับเรื่องหมอนวดอยู่เรื่อย ในขณะที่ทุกคนกำลังยกโลมให้สูงขึ้น แต่หมอนี่กลับกดตัวเองให้ต่ำลงซะอย่างนั้น พอโลมจะลุกออกไปเขาเลยรั้งข้อมือเอาไว้จนถูกมองด้วยสายตาต่อว่าอย่างนั้น
“ไม่เช็ดตัวแล้วเหรอ”
“ไม่ชงไม่เช็ดแล้ว เชิญนายใหญ่เน่าหนอนอยู่อย่างนั้นแหละ”
กระแทกเท้าออกจากเรือนไปไม่ทันจะลับแผ่นหลังก็ต้องเห็นหน้าบูดบึ้งของพยาบาลจำเป็นเดินกลับเข้ามา
“คุณช่วยไปยืนยันกับลูกน้องคุณหน่อยว่าผมไม่ได้จะพยายามฆ่านายใหญ่ ใครกันแน่ที่พยายามพรากอากาศหายใจจากคนอื่นน่ะ ผมหงุดหงิดแล้วนะ คนของคุณกันผมเอาไว้”
ไม่รู้จะเก็บอาการขำยังไงให้มิดชิดดี อยากจะบอกเหลือเกินว่าไอ้ที่กล้าขึ้นเสียงโวยวายและกระแทกเท้าใส่อย่างที่โลมทำน่ะ ยังไม่เคยมีใครทำ คนงานในบ้านและคนคุ้มกันก็ต้องแตกตื่นตกใจเป็นธรรมดา ใครจะคิดว่านายใหญ่จะปล่อยให้คนในปกครองทำแบบนี้ได้ นอกเสียจากอีกฝ่ายทำร้ายนายใหญ่ให้หมดสติซะ
“ไม่มีอะไรหรอก แกล้งกันเล่นน่ะ ปล่อยเค้าไปเถอะ เค้าจะไปออกไปตามพยาบาล”
“ครับนาย คุณโลม เชิญครับ”
ไอ้นายใหญารากหญ้างี่เง่าเอ๊ย!!
แม่งทำให้คนอื่นเค้าลำบากขนาดนี้แล้วยังจะมีหน้ามาหัวเราะขำอีก ขอให้แผลมันเป็นหนอง ขอให้หนอนไชแผล ขอให้ๆๆๆ
ให้มันหายเร็วๆละกันวะ ถ้ามันเจ็บนาน ตัวเองก็ต้องเดือดร้อนดูแลมันไปอีกนานเหมือนกัน


๐ สวัสดีค่ะ วันนี้เอาแบบรั่วๆกันไปก่อนนะคะ จนถึงวันนี้แล้วน้ำก็ยังฝ่าด่านป้อมยามเข้ามาไม่ได้ แต่ข่าวร้ายคือน้ำเริ่มผุดบางจุดให้หมู่บ้านแล้ว ตื่นเต้นมาก แต่พร้อม (เสียงอ่อยๆ)
๐ วันนี้คุยกันแบบสั้นๆนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องคำผิดที่ดูแลให้ค่ะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ
๐ เจอกันตอนหน้านะคะ TRomance
๐ ปล.ถ้าลง ฟิคอคาเมะในเล้าจะมีคนอ่านมั้ยเนี่ย ถ้าไม่มีอะไรมากดดัน ตอนต่อไปมักจะโดนดองจนถึงวาระสำคัญเช่นวันเกิดพระนาย วันที่เค้ารู้จักกัน วันที่เค้าตีกันอะไรแบบนี้อะคะ มันคืบหน้ากว่านี้มากถ้ามีคนลงมาทวงอะไรประมาณนี้ (ซาดิสม์นั่นเอง )

[m_pop91]

มาแล้ววววววววววววววววว

[ljk_sj_lovelove]

เย้ๆ มาแล้วว

ตอนนี้หวานจังค่าา กำลังน่ารักแบบพอดีๆ หุหุ 

น้องโลมนี่ยิ่งอยู่ยิ่งน่ารัก น่าแกล้งจัง ><

ปล.เป็นห่วงคนเขียนแฮะ สู้ๆนะคะ สู้ต่อไปกับน้องน้ำค่าา

[Still_14OC]

คุณระฟ้า นี่น้า แกล้ง น้องโลม จน งอน ไปอีกแระ อิอิ น่ารัก