หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[Bowbonk]

รออยู่นะค่ะ   มาต่อเร็วๆๆน้า 


มันค้างงงงงงงงงงงง


รักโลมหมดใจ  หุหุ

[yayee2]

หึ หึ หึ นายใหญ่กำลังเตรียมและฝึกให้โลมเป็นนายใหญ่(ใหญ่กว่า)ในอนาคต
โดยโลมไม่รู้ตัว
แต่ก็เนอะ คนเคยถูกยกไว้สูงตลอดเวลา เคยแต่สั่งการ
เคยมีแต่คนคอยพะนอมาตั้งแต่เกิด ไม่เคยต้องเอาอกเอาใจใคร
ก้ทำได้่แค่นี้แหละเนาะ

[yeyong]

ชอบตอนนี้จัง

[indy❣zaka]

ระฟ้าก็คงความปากหมาได้ดีจริงๆ 
แถมยังคิดฟายๆไม่เลิกด้วยเหอะ! 

[ลู่เคอOlive♥]

อั้ยยะ!!!
นายใหญ่เขาหึงไงโลม แต่หึงแล้วโลมเจ็บตัวอย่างนี้ หึงบ่อยๆ ก็ดีนะคะ

[pinkky_kiku]

นายใหญ่ พูดให้เข้าใจหน่อยเถอะ พูดแต่ละอย่าง 
ให้คิดเองแล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจตรงกันหล่ะนี่ สงสารนุ้งโลม 
ไม่รู้จะอยู่ตรงไหนดี 

[janeyuya]

นายหึงโหด! ว๊าฮ่าๆ อิยะฮ่ะๆ
บอกแล้วเตือนแล้วก็ไม่เชื่อว่าน้องมันจะเอาไปโทรหาชู้
เป็นไงหล่ะทีนี้ เมียพี่มีชู้วววววววว *นิ้วจิ้มหน้าผากนายใหญ่จึ๊กๆ* << โดนอิพงยิงไส้แตก

หนูรักคุณ *เอาหัวถูๆ*
คุณรู้ คุณเห็น คุณแม่นยิ่งกว่าอับดุล
แต่แหมๆ คุณส่งน้องเข้าห้องนายงี้คนอ่านจะอ่านเกมส์ว่าคุณรู้เห็นเป็นแม่นมสื่อได้นะเนี่ย =_,=

[NASS.NET]

อ๊ากกกก เอ้อออ...ให้มันหวานบ้างอะไรบ้างก็ดีแล้วรากหญ้า
แสดงออกมากกว่านี้เถอะนะ ได้โปรดดดดดดดดด
หนูโลม ควรจะเฉลียวมากกว่านี้นะลูกนะ

[DraCo_SLa13]

เค้าได้กัน (อีกแล้ว) ชอบอ่ะ 

คราวนี้นายใหญ่ อ่อนโย๊นอ่อนโยน

[~มือวางอันดับ1~]

+1 นู๋ โลม เต็ม ๆ อ่ะ ส่วนนายใหญ่ อยู่ในอาการหึง ขั้นสุดท้าย ขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีก น่ะ อิอิ :z2:คนเรา
ชอบฉากหวาน ๆ แบบนี้ ก็ดีน่ะ

[Still_14OC]

นายใหญ่รากหญ้า น้องโลมเค้าไม่ประสีประสา ก็ค่อยเป็นค่อยไปหน่อยซิ

[evilheart]

เริ่มรู้สึกตรงกันแล้วหล่ะสิ
คนหนึ่งหวงมากเกินไป ได้ยินอะไรก็หึง
คนหนึ่งก็มีน เข้าใจอะไรยาก ไม่สามารถรับรู้การกระทำที่คนหวงส่งมาให้
คงต้องลุ้นกันต่อไป

[Ipatza]

ใช้เวลา หราย ชม.ในการอ่านจนตามทัน
โอ้ย
ลุ้นสะเหนื่อย
สุดท้ายแล้วก็เริ่มจะเข้าใจกันได้แล้ว(ถึงโลมจะยังอึนๆอยุ่)
ไงก็มาต่อเร็วๆนะ

[BuzZenitH]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด....>0< (นานจะคอมเม้นที....ขอกรี๊ดดังๆค่ะ)
อะไรมันจะ...ทำให้คนอ่านม้วนไปม้วนมาได้ตลอดเลยนะ

นายใหญ่ต้องสอนโลมบ่อยๆนะ...โลมจะได้รู้ซะที...คริๆ...

ปล. คุณ...น่ารักจริงๆ...ยุให้พระนายรักกันเร็วๆนะคะ

[koraorni]

ออกอาการหึงซะแล้วนายใหญ่ของเรา
ถ้าไม่พูดออกมาโลมก็คงไม่รู้หรอก ก็คนไม่เคยมีความรักนิ
พูดอ้อมๆๆ ก็ยังดีกว่าปล่อยให้คิดไปเรื่อยเปื่อยนะ
 

[sukie_moo]

นายใหญ่พูดเยอะๆหน่อย ใครมันจะไปรู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่

จะชอบจะรักก็บอกมันตรงๆเลย โลมมันยิ่งหัวทึบอยู่

[CarToonMiZa]

 :เฮ้อ:คู่นี้ไม่เลิกซึนกันซักที

[hikaru00]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด บันไซ!!!!   

เมื่อไหร่นายใหญ่จะเลิกซึนซักที อย่างนี้น้องโลมก็ไม่รู้ความรู้สึกจริงๆ สิจ๊ะ

ปูเสื่อรอตอนต่อเจ้าค่ะ

[toou]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย  โลมเสียตัวอีกรอบแบบ งงๆ ฮ่าๆๆๆๆ 

[greensnake]

คนนึงก็ซื่อ อีกคนก็ซึน แล้วจะรู้เรื่องกันมั๊ยเนี่ย ดีนะที่ยังมีคุณ
นายใหญ่คะ แถวบ้านเค้าเรียกอาการอย่างนี้ว่าหึงค่ะ
ถ้าหากว่าเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่หึง แนะนำว่าให้หึงบ่อยๆค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆค่ะ

[ja ne]

คนท่ามากปากแข็ง มาหลงรัก คนหัวอ่อนซื้อบื้อ
ทำเอาแม่สื่อวันดึกอย่างคุณนม ส่ายหัว หงึกๆ ^^

[sam3sam]

แอร๊ย! ได้กันอีกรอบแล้ว
FCคุณเป็นปลื้มจ้า เพราะคุณเลยนะเนี่ย
ไม่อย่างนั้นโลมคงได้นอนหยอดข้าวต้มอีกแน่

[akashita]

โอ๊ยยยย .. เพราะหนูโลมเชื่อฟังคุณแท้ ๆ เลยนะเนีย ..
ไม่งั้นไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้.. อิอิ

 เลยไม่ได้โดนแบบตอนนั้น ..
แต่เป็นสมยอม คล้อยตามแทนนนนน ฮิ้ววววว~
เมื่อไหร่นายใหญ่จะบอกความจริงในใจซะทีเนี่ยยยย
หนูโลมก็น่าจะคิดเข้าข้างตัวเองบ่อย ๆ หน่อยน้าาา .. ว่าเราหนะสำคัญนะเออ

แต่อ่านตอนนี้แล้วมันกิ๊บมากอะ่ค่ะ.. ฮิ้วว~
รออ่านนะคะ .. ^^

[Non_stop]

 

คุณค่ะน่าจะแนะนำโลมแบบนี้ตั้งนานน่ะค่ะ

นายใหญ่ก็น่ะรักแต่ก็แสดงออกไม่เป็น

โลมก็ยังเป็นหนูน้อยที่น่าสงสารเช่นเคย 

[ToffeE_PrincE]

กิ๊วๆ นายใหญ่ถ้าอยากได้อีกก็ต้องแกล้งโกรธบ่อยๆเลย

[bytoey]

 

[KURATA]

  แหมนายรากหญ้า เย็นลงไปเยอะเลยซิ ชิส์
น้องโลมของช้านนน ขาดทุนอีกแล้ว

[audio]

เรื่องน่ารักมากคับ
และน่าติดตามดีคบ
จะเป็นกำลังใจให้นะคับ^^

[ลู่เคอOlive♥]

รออยู่คะ

[Seiki]

ตอนที่ 22 นายโลมกับรักจนตรอก

ทุกสิ่งทุกอย่างแปรเปลี่ยนตามวันเวลา รวมไปถึง ‘บ้าน’
ทั้งๆที่ผมหายไปนานเป็นเดือนๆแต่รู้สึกเหมือนออกไปจากบ้านหลังนี้ไปเมื่อวาน พ่อก็ยังวางของเกะกะอย่างที่เคยวาง บนโต๊ะกินข้าวมีแต่ข้าวของๆแม่ บ้านมีแต่สภาพการใช้งานโดยไม่ผ่านการเก็บกวาดเลยแม้แต่น้อย ฝุ่นจับเกรอะกรังตามขั้นและราวจับบันได ชั้นบนของบ้านก็เหมือนเดิม
แล้วอะไรกันที่ทำให้บ้านเปลี่ยน
ห้องเล็กๆที่ผมเรียกมันว่าห้องส่วนตัวมีสภาพคล้ายห้องเก็บของ ทุกอย่างถูกโยนสุมๆกันเอาไว้แทบไม่เห็นเนื้อที่ที่ปูฟูกไว้ด้วยซ้ำ ไม่มีใครสงสัยว่าผมหายไปไหน เอาแบบไม่หลอกตัวเองคือไม่มีใครสนใจ
ไม่มีใครสนใจว่าผมจะไปหรือจะกลับมา
ความเหน็บหนาวสะท้อนไปทั้งอกเมื่อสำเหนียกถึงความจริงที่ว่าผมเองก็เป็นตัวแถมที่บ้านนี้เลี้ยงไว้ด้วยเวทนามาตั้งนานแล้ว แต่ไม่คิดจริงๆว่าจะไม่มีความหมายทางจิตใจของใครเลยสักคน แม้กระทั่งคนที่ผมเรียกว่าพ่อกับแม่
“คันหูไม่รู้เป็นอาร๊ายยยยยย เอิ๊กก เอ่อออออ”
“แม่”
ผู้หญิงที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงหยุดเดินและหรี่ตามองเหมือนผมคือสิ่งแปลกปลอมที่ร้างสายตาไปนาน กางเกงตามสมัยคนวัยกลางคนไม่พ้นกางเกงแล็กกิ้งสีสดกับเสื้อเชิ๊ตเต็มไปด้วยลวดลาย แม่กลับเข้าบ้านมาคนเดียวด้วยอาการเมา ถ้าเดาอย่างคนที่อยู่กับแม่มาทั้งชีวิตอย่างผม เมื่อคืนแม่ไม่ได้กลับบ้าน และบ้านหลังนี้ไม่เคยปิดแบบลงกลอนหรือคล้องแม่กุญแจเลยสักที
“โลมเหรอ มาก็ดี มีสักร้อยห้าสิบบาทมั้ย เอิ๊ก แม่จะเอาไปจ่ายค่าแท็กซี่”
“เดี๋ยวผมเดินไปจ่ายให้ครับ แม่ แล้วพ่อล่ะ”
“พ่อแกเร๊อ เอิ๊ก เอ่อออ นอนโต๊ะม้ามั้ง ไม่รู้สิ ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว”
“พ่อไปทำอะไรที่นั่นครับแม่”
“ไปทำงานสิ เอ๊อ รอแกกับพี่แกคงอดตายพอดี เป็นไงลูก เงินดีมั้ยที่ไปทำน่ะ เสี่ยเจียงปลื้มลูกหรือเปล่า”
“เสี่ยเจียง”
“เออสิ เอิ๊ก โอย เรอไม่ออกแล้วอึดอัดจัง เมาไปหน่อย ก็เสี่ยเจียงไง นายผู้มีพระคุณของเราไงลูก พี่เกียรติบอกว่าโลมไปทำงานสบายๆ แล้วไหนล่ะ เงินอยู่หนาย เอิ๊ก”
“แม่ไปอาบน้ำนะครับ แล้วนอนซะ ผมออกไปเคลียร์กับแท็กซี่ก่อน เดี๋ยวหาซื้ออะไรมาให้กินนะแม่”
“ไปๆ อือๆแม่นอนละนะ ถ้าแกจะออกไปไหนแล้วแม่ยังไม่ตื่น วางเงินไว้ด้วยนะ เดือนนี้ยังไม่เริ่มเปิดโพยหวยเลย”
ความเปลี่ยนแปลงภายในเวลาไม่กี่เดือนทำให้ผมรู้สึกไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ทั้งๆที่บ้านหลังนี้คือที่ที่ผมเกิดมา ดูแท็กซี่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่แม่เมาแล้วเรียกรถเค้ามาส่งแบบนี้ ดีหน่อยตอนรถส่งนายใหญ่ลงที่อาณาจักรได้ยัดเงินใส่มือมาให้บ้าง เป็นครั้งแรกที่ผมจ่ายเงินไปโดยระงับความเสียดายไว้ได้ มิเตอร์ขึ้น 147 บาท แต่ผมใจป๋าให้เค้าไปห้าร้อย ค่าคอยนานและทำให้รถเค้าอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้า
เสื้อผ้าที่ใส่มาวันนี้ถูกถอดผึ่งแดดไว้ลวกๆ อยากจะไปรื้อเสื้อผ้าเก่าๆของตัวเองมาใส่ แต่ห้องก็เต็มไปด้วยของและฝุ่น จนปัญญาเกินกว่าจะฝ่าเข้าไปถึงตู้เสื้อผ้าได้ เลยต้องลงมือเก็บกวาดบ้านทั้งกางเกงสแลคมันปลาบนั่นกับเสื้อยืดคอกลมข้างใน
กว่าอะไรๆจะเรียบร้อยก็กินเวลาเกินกว่าครึ่งวัน ผมสั่งสุกี้ร้านอาหารตามสั่งทิ้งไว้ให้แม่ เงินที่มีอยู่ในกระเป๋าวางเอาไว้ข้างๆกัน ใจหายเมื่อรู้สึกว่าบ้านหลังนี้ไม่ใช่ที่ของผมเสียแล้ว
ตอนแรกกะเวลาไว้ว่ากลับมาบ้านแล้วจะแวะไปหาเหน่งที่อู่ แต่ดูเวลาแล้วเสี่ยงต่อการอาละวาดของนายใหญ่เอาแต่ใจนั่นมาก มันจะโวยวายทุกครั้งที่ติดต่อผมไม่ได้

ติดต่อไม่ได้เหรอ!! ต่ายห่าแล้ว

ลืมไปเลยว่าตัวเองมีโทรศัพท์ ความดีใจที่จะกลับบ้านทำให้ลืมเครื่องมือสื่อสารไปชั่วคราว
ความซวยมาเยือนเมื่อหลายต่อหลายสายเป็นมิสคอลจากนายใหญ่และคนคุ้มกัน ผมคว้าเสื้อนอกได้ก็รีบวื่งไม่คิดชีวิตไปที่หน้าปากซอยเพื่อเรียกแท็กซี่ ส่วนมือก็กดต่อสายหานายใหญ่พร้อมกัน
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“ไม่ได้ยินครับ”
เหนื่อยก็เหนื่อย หอบยิ่งกว่าหมาหอบแดด จะพูดก็ยังลำบาก กลืนน้ำลายยังไม่ลงคอแต่ก็ต้องตอบนายใหญ่ให้ได้
“ทำอะไรอยู่ถึงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ อยู่ไหน”
แล้วกูต้องตอบคำถามไหนก่อนกันวะ แม้แต่จะหายใจยังเหนื่อย ไหนจะต้องรัวคำตอบที่ถามมาแบบไม่ยั้งอีก
“ผมทำความสะอาดบ้านอยู่ครับ กำลังจะเรียกแท็กที่ อ๊ะมาแล้ว คุณรอแป๊บนะครับ บอกทางแท็กซี่แป๊บ พี่ครับไปเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์ตรงแยก xxx อะครับ”
ปัง!!
“ว่าไงนะครับนาย ผมอยู่บนแท็กซี่แล้ว”
“ไม่ได้ไปไหนต่อใช่มั้ย”
เฮ้อ จะให้ไปไหนต่อวะ แค่กวาดบ้านถูบ้านเก็บเสื้อผ้าให้พ่อก็หมดวันแล้วมั้ย ยังมีที่ให้ไปอีกเหรอ
“ไม่ครับ กำลังจะกลับอาณาจักร”
รายงานมันไปงั้น นายใหญ่อย่างมันคงหูกระดิกรับรู้ไปตั้งแต่ผมบอกแท็กซี่แล้วล่ะ เสียงเข้มที่กรอกมาตามสายถึงได้ลดระดับความน่ากลัวลงบ้างเล็กน้อย
“ไม่ต้องแวะเล้าจน์นะ ขึ้นมาห้องชั้นเลย”
เสือกรู้อีกว่าผมจะแวะหาเจ้เชอรี่ก่อนไปรายงานตัวกับมัน
“ครับนาย”
“ชั้นลืมบอกไปว่าคราวหน้าคราวหลังให้เอาการ์ดไปด้วยสองคนนะ”
การ์ด? เดี๋ยวนี้การ์ดต้องติดตามลูกน้องด้วยกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“ครับ”
คุณสอนไว้ว่าถึงจะสงสัยหรือไม่พอใจก็อย่าไปขัดคอมัน เพราะคนที่จะซวยคือผม นายใหญ่ลงโทษโลมไม่เหมือนใครอื่น เรื่องนี้ผมท่องจำขึ้นใจเลย
อาณาจักรก็ยังตระหง่านและยิ่งใหญ่สมชื่อเรียก ไม่มีผู้คนพลุกพล่านให้ต้องปั้นหน้าตั้งแต่ก้าวเท้าลงจากแท็กซี่ แต่ผมรู้ว่าสี่ตึกที่อยู่ตรงหน้านั้นเต็มไปด้วยลูกค้าเศรษฐีมีเงินล้นหลามแน่ๆ
“ไงยะพ่อสุดหล่อ ไปอยู่ในป่าในสวนดูดีขึ้นเยอะเลยนี่”
“เจ้เชอรี่ หวัดดีครับ”
“ย่ะชั้นเอง แต่ยกมือไหว้เมื่อกี้หยาบคายนะยะ พ่อเก็บไว้ไหว้พระเถอะย่ะ”
“ยังปากดีเอ๊ยยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะครับเจ้ แฮ่ๆ”
“นั่นมันของตายสำหรับสาวสองพันปีอย่างชั้นอยู่แล้วย่ะ พร้อมรับแขกแล้วสินะวันนี้”
ผมแทบสะดุดลมหายใจตัวเองตาย อะไรกันวะที่ทำให้ผมลืมไปว่าตัวเองเคยมีหน้าที่อะไรในอาณาจักรแห่งนี้
“หน้าซีดเชียว เจ้พูดเล่นย่ะ เหอะ แค่จะให้เดินหล่อๆเรียกแขกในเล้าจน์นายยังมองหน้าเลย มีอะไรดีวะพ่อ ไหนดูสิ”
“เฮ๊ย เจ้ เล่นอะไรอะ”
“แหม ปกป้องๆ จะขอสัมผัสกล่องดวงใจแค่นี้ทำหวง”
ผมเองก็อยากรู้จริงๆว่ามีหมอนวดคนไหนควงออกมาให้เจ้แกลูบเล่นเหรอ อยู่ๆส่งมือมาตรงนั้น เป็นใครๆก็ต้องป้องกันทั้งนั้นแหละ สัญชาตญาณธรรมดาๆของคน ไม่ได้ดีดดิ้นอะไรเลย
“ผมตกใจ เเจ้เล่นอะไรก็ไม่รู้”
“ย่ะ ชั้นน่ะเล่นอะไรก็ไม่รู้ แต่ชั้นเชื่อว่ามีคนเล่นได้ ใช่มะ”
“ผมไปละนะครับ เดี๋ยวลงมาคุยด้วยถ้ามีโอกาสนะเจ้ ตอนนี้มีข้อหาติดตัวอยู่”
“อ่อ แกนี่เองตัวทำพายุใส่นาย รีบๆขึ้นไปก่อนไฟไหม้อาณาจักรเถอะย่ะ เจ้ล่ะไม่ไหวจะเคลียร์ล่ะ บุหรี่ยังเกือบเอาไม่อยู่”
เอาเป็นว่าผมรีบมากแค่ไหนก็คิดดูแล้วกัน ผมวิ่งมาถึงห้องมันโดยลืมไปว่าที่นี่มีลิฟท์ ความน่ากลัวของนายใหญ่ทำให้ผมเอ๋อได้ขนาดนี้เลย
“คุณอย่าพูดอะไรนะ ขอผมเหนื่อยก่อน”
ผมยกมือห้ามเพราะเห็นมันกำลังจะอ้าปาก แทบจะเดาถ้อยคำที่จะพรั่งพรูออกมาได้ เลยดักคอไว้ก่อน เหนื่อยจนเถียง เอ๊ย แก้ตัวไม่ทัน
“โอเค คุณตามตัวผมทำไมครับ”
“กินไรยังอะ”
“ห๊า”
“ทุกคนออกไปก่อน”
“ครับนาย”
“เอาล่ะ ชั้นถามว่ากินอะไรยัง”
“ยังเลย ถามทำไมเหรอ”
“เปล่า จะถามว่าแฟ้มรายชื่อพนักงานที่เล้าจน์อยู่ไหน”
“แค่นี้เหรอ...คะ...ครับ”
ห่านจิกเด็กตายเด็กตายบนปากโอ่งเอ๊ย รีบชนิดขี้หดตดหายเพื่อสิ่งนี้เหรอ ปัญญาอ่อนชนิดที่โวยวายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย
“อือ หาแฟ้มนั้นไม่เจอ”
มึงเคยต้องหาอะไรรึเปล่าเหอะ อัมพาตจะจับตัวอยู่แล้วยังไม่รู้สึกอีก ตั้งแต่เป็นพยาบาลจำเป็นตอนมันไม่สบายก็ต้องกลายมาเป็นผู้ช่วยจำเป็นตอนมันหายแล้ว และมันก็เลยตามเลยมาถึงตอนนี้
“ชั้นจะเปิดเล่นหุ้นอีกอย่างนึงในคาสิโนดีมั้ย”
เอาเถอะพ่อคุณ ที่นี่มีมึงเป็นเจ้าของ จะจัดให้ใครมาเล่นโดดยางก็ไม่มีใครว่า เพราะมัวแต่วุ่นวายอยู่กับเรื่องนายใหญ่จนลืมเรื่องเศร้าของที่บ้านไปซะฉิบ ขอถอนหายใจแบบสะเทือนปอดทีเหอะ เฮ้อ
เล่นหุ้นอย่างที่ไอ้รากหญ้าบอกมันก็คือการพนันชนิดหนึ่งที่เอาอัตราการขายหุ้นมาเป็นเกณฑ์ ผมไม่รู้รายละเอียด แต่มันเป็นเกมส์การวางแผนอย่างหนึ่งและเป็นการเสี่ยงแบบที่นักธุรกิจมือเติบเค้าชอบกัน ถ้าไม่ได้ไปคดโกงหลอกลวงเงินใครเค้ามา ผมก็ไม่ต่อต้านหรอก อีกอย่างคือไม่มีสิทธิ์ขาดขนาดนั้น
“แล้วแต่คุณสิครับ แล้วที่มีในคาสิโนนี่ยังไม่พอเหรอ”
“ก็เอาอย่างอื่นเข้ามาแล้วค่อยๆลดงานหมอนวดลงไง จริงๆอยากให้แค่เป็นเพื่อนดริงค์แล้วล่ะ ไม่อยากให้ออฟไปต่ออะไรกันแล้ว”
“อ้าว นั่นรายได้หลักเลยนะคุณ”
เป็นรายได้หลักของหมอนวดชายหญิงและเป็นรายได้หลักของที่นี่ด้วย ถ้านายใหญ่เลิกกิจการอ่างอาบน้ำนี่และผันไปเป็นเพียงนั่งดื่มกินกับแขกมันก็ดี แต่มันจะทำให้หมอนวดทั้งหลายเสียรายได้ เพราะหลักๆแล้วรายได้เธอและเขาเหล่านั้นก็มาจากตรงนี้
“ชั้นจ่ายเป็นเงินเดือนแทนไง”
“โห ต้องใช้เงินเท่าไหร่ในแต่ละเดือน”
หมอนวดคนนึงมีรายได้เดือนละเกือบแสนรวมที่หักเข้าอาณาจักรแล้ว ถ้าเกิดตัดงานนวดออก หมอนี่จะต้องจ่ายเงินเดือนหมอนวดแต่ละคนใกล้เคียงรายได้เฉลี่ยในแต่ละเดือน รู้ว่ามันมีจ่าย แต่แลดูหนักไปหน่อยสำหรับภาระตรงนี้
“งั้นระงับโปรเจคนี้ไว้ก่อน”
“ครับ”
เฮ้ย!!แล้วนายใหญ่มันเชื่อฟังคำแนะนำผมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
จะว่าไปแล้วตั้งแต่ผ่านคืนนั้นมา ทุกอย่างก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่ นายใหญ่ก็ยังเฉยชาและบ้าอำนาจของมันเหมือนเดิม นอกจากจูบจิบชาเบาๆตอนมันหิวน้ำแล้ว ยังไม่มีครั้งไหนที่จะจริงจังอย่างคืนนั้นอีกเลย
ครั้งแรกที่กลับมาอาณาจักรหลังจากเป็นสินค้าที่ถูกซื้อตัวไปมาโดยที่ผมเองก็สับสนว่าแต่ละคนทำเพื่ออะไรกัน จนวันนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองมีความหมายอะไรในทางธุรกิจ ไม่มีส่วนไหนในตัวผมที่จะเรียกลูกค้าได้เมื่อเทียบกับหมอนวดชายคนอื่นๆ การมาในวันนี้ของตัวเองก็เพียงเพื่อเอาเอกสารที่เกี่ยวข้องกับงานบัญชีมาเคลียร์กับคนที่ต้องทำหน้าที่นี้ของอาณาจักรเท่านั้น
ผมมองตัวเลขสิบหลักในมือถือตัวเองที่แอบเซฟเบอร์มาจากโทรศัพท์ที่แม่วางทิ้งไว้บนโต๊ะตอนเก็บบ้าน พ่อกับพี่เกียรติรวมถึงแม่เปลี่ยนเบอร์บ่อยมาก เพราะทั้งสามเบอร์ไม่ใช่เบอร์ที่ลูกน้องนายใหญ่หามาให้ผม นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ติดต่อได้แค่เหน่งคนเดียว และไม่รู้ว่าเบอร์ที่ได้มานี้จะเปลี่ยนอีกวันไหน ความลึกลับในครอบครัวตัวเองทำให้นึกห่วง ความเปลี่ยนแปลงทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำเอาผมรู้สึกสับสน ช่องว่างในครอบครัวเราเริ่มห่างออกไปทุกที
เป็นครั้งแรกที่กดเบอร์หาพี่เกียรติแล้วมีเสียงรอสายให้ใจชื้น แต่ส่วนหนึ่งก็ทำใจไว้แล้วว่าอาจจะเจอกับเสียงตอบกลับอัตโนมัติทำนองว่าหมายเลขนี้ติดต่อไม่ได้หรือยังไม่เปิดใช้บริการ
“สวัสดีครับ ผมเกียรติคุณพูดสาย”
“พี่เกียรติ นี่ผมเองนะ”
“ผมเองน่ะใคร”
“โลมไง พี่จำเสียงผมไม่ได้เหรอ”
“เฮ้ย แกจริงๆเหรอ โลม พี่คิดถึงแกมากรู้มั้ย”
อยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่า ‘ไม่รู้เลย’ ถ้าพี่เกียรติไม่บอก ผมก็คิดว่าตัวเองคือบุคคลสูญหายของครอบครัวไปแล้ว ดูจากสภาพบ้านแล้วอดที่จะคิดแบบนั้นไม่ได้
“พี่เกียรติสบายดีมั้ย”
จริงๆแล้วไม่น่าจะถาม เสียงพี่เกียรติใสขนาดนี้ก็พอจะรู้แล้วว่าพี่ชายสบายดีถึงดีมาก
“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่หรอก แกก็รู้ว่าพี่ต้องทำงานหนักแค่ไหน”
“อืม แล้วพ่อล่ะ”
“ตอนนี้นายพี่ให้งานพ่อทำ เค้าก็มีความสุขดี แต่มันก็ไม่พอใช้หรอกนะเว้ย แล้วนี่แกอยู่ที่ไหนวะ อยู่ในไทยหรือเปล่า”
“ครับ”
“ครับน่ะอยู่ที่ไหน เออ โลม แกยังเป็นคนของอาณาจักรนายใหญ่ระฟ้าอยู่หรือเปล่า หรือเค้าขายแกต่อให้ที่อื่นแล้ว ไม่เห็นได้ข่าวว่าแกจะอยู่ในอาณาจักรเลยนี่ แล้วเค้าว่ากันว่า นายใหญ่ระฟ้าตายแล้วจริงมั้ยวะ”
“พี่เกียรติได้ยินข่าวนี้มาจากไหนเหรอ”
“ก็พวกที่ไปเที่ยวในอาณาจักรนั่นแหละลือกันว่านายใหญ่ตายแล้ว และตอนนี้ที่นั่นก็กำลังแย่งอำนาจกันเองดุเดือดเลยนี่ ว่าไง ตกลงแกอยู่ไหน ตกลงรู้ข่าวอะไรในอาณาจักรเปล่าเนี่ย”
“ไม่รู้หรอกพี่ ผมไม่ได้ไปที่นั่นนานแล้ว”
ไม่ได้ตั้งใจจะโกหกพี่ชายตัวเองหรอกนะ แต่ผมก็ไม่ได้มาอาณาจักรนี่นานแล้วจริงๆ
แปลกประหลาดมาก!! และอาการงงกำลังแผ่กระจายไปทั่วทั้งโสตประสาท พอจะเข้าใจว่าวันที่นายใหญ่ถูกยิงมีคนเห็นกันเยอะ แต่ข่าวลือที่ว่าหมอนี่ตายนั้นทำไมคนในอาณาจักรถึงไม่ยอมแก้ข่าวกันนะ ทำไมถึงปล่อยให้คนเข้าใจว่านายใหญ่ของที่นี่เสียชีวิตแล้ว และอาณาจักรกำลังระส่ำระส่ายแย่งชิงอำนาจกันอย่างหนัก ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้ว ทุกอย่างยังดำเนินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาณาจักรยังเปิดบริการตามปกติ เพียงแต่นายใหญ่ไม่ได้เข้ามาดูแลอาณาจักรอย่างที่เคยทำเท่านั้น ขนาดพี่เกียรติยังเข้าใจว่านายใหญ่ของที่นี่ตายแล้ว ไม่รู้จริงๆว่านี่คือแผนการอะไรของใครหรือเปล่า เอาเข้าจริงๆแล้วผมไม่เห็นจะเข้าใจที่นี่เลย
“อ๊ะ อ้าวพี่พง มาตามผมเหรอครับพี่”
“เปล่าครับ ผมแค่มาป้องกันคุณเฉยๆ”
ป้องกันนี่เหมือนจะฟังดูดีดูมีค่านะ แต่ความเป็นจริงแล้วผมคิดว่าลูกน้องคนสนิทนายใหญ่ต้องการมาเฝ้าผมมากกว่า ถึงจะมีหน้าที่ช่วยงานนายใหญ่ตอนที่ไม่สบายอยู่บ้าง แต่ลึกๆแล้วรู้สึกว่าตัวเองยังถูกควบคุมความประพฤติและถูกจับตามองจากลูกน้องที่อารักขาชีวิตนายใหญ่ตลอดเวลา เป็นความอึดอัดที่ทำให้โหยหาบรรยากาศอิสระที่อู่มาก แต่การ์ดเหล่านี้ก็เฝ้ามองอยู่ห่างๆไม่ได้เข้ามารุ่มร่ามอะไรให้ทนไม่ได้
“ถ้านายใหญ่ไม่ได้เรียกหา ผมขอไปหาเพื่อนได้มั้ย”
“ที่ไหนเหรอครับ”
“อู่ที่ทำงานผมน่ะครับ”
“ผมคิดว่าอย่าเลยครับ”
มันน่าเบื่อหน่ายก็ตรงนี้แหละ ตรงที่เหมือนจะมีชีวิตสะดวกสบาย แต่มันก็รู้สึกไร้อิสรภาพ ความจริงแล้วลูกหนี้ขัดดอกอย่างผม ไม่ควรจะเรียกร้องอะไรเลยสักอย่าง บุญแค่ไหนแล้วที่ไม่ต้องติดเบอร์ให้บริการแขกคนไหน เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ผมยอมรับความสบายภายใต้การถูกคุมขังนี้ได้ และไม่คิดจะถามว่าตัวเองจะต้องเริ่มงานตอนไหนอีกเลย
“งั้นผมควรจะไปนั่งรอเงียบๆอยู่ที่ห้องนายใหญ่ใช่มั้ยครับ”
“นั่นก็ไม่ควรครับคุณโลม”
วะ!! แล้วผมจะต้องอยู่ที่ไหนล่ะ ที่นั่นก็ไม่ดีที่นี่ก็ไม่ได้ ยอมรับเลยว่าเริ่มหงุดหงิดแล้ว เจ้เชอรี่ไม่ให้ผมเดินเพ่นพ่านในเล้าจน์ พงบอกว่าห้ามไปไหน แล้วตกลงผมจะต้องทำตัวยังไงวะเนี่ย ไปไหนไม่ได้แต่ก็ไม่มีที่จะให้อยู่เนี่ยนะ
ผมชักสีหน้าไม่พอใจออกมาแบบไม่เกรงกลัวลูกตะกั่วในรังปืนที่เหน็บอยู่ข้างตัวคนสนิทนายใหญ่เลยแหละ ผมเองไม่ใช่คนใจเย็นอะไร อดทนได้ในสิ่งที่คิดว่าตัวเองควรจะอดทน แต่บางที การอดทนในสิ่งที่ไม่เข้าใจและสับสนก็เร่งให้สติขาดผึงเหมือนกันนะ
“นายใหญ่มีแขกคนสำคัญมาเยี่ยมจากสิงคโปร์ครับ”
นี่สินะคือเหตุผลที่มันลากสังขารออกมาจากเรือนได้ เพราะมีแขกสำคัญมาหา อาจจะเป็นคุณหมอคนสวยประจำอาณาจักรที่ชื่อจ๋านั่น บางทีมาแค่ครั้งเดียวอาจจะได้งานหลายอย่างก็ได้ อย่างมาเรียกขวัญกำลังใจให้หมอนวดมีอารมณ์ที่จะรับแขกอะไรแบบนี้
อาการหงุดหงิดทำให้ผมมองข้ามตำแหน่งมัจจุราชประจำตัวนายใหญ่นี่ซะ ถึงแม้ก้าวที่สามของผมอาจจะจบลงเพราะอีกคนลั่นไกปืนที่ผมเสียมารยาทต่อหน้าคนอารักขาคนสนิทและเหมือนจะไม่พอใจกับการถูกควบคุมทุกย่างก้าวนั้น แต่ผมก็เดินลิ่วๆออกมาแล้วและตัดสินใจจะเดินเข้าตึกคาสิโน ที่ที่ผมแทบจะไม่เคยเข้ามาเลยสักครั้ง
ด้านนอกเงียบสงบจนรู้สึกเหวอเมื่อเดินข้ามประตูมาเพียงบานเดียวก็พบเจอกับบรรยากาศคึกคักและคนจำนวนมากกำลังยืนล้อมโต๊ะที่วางเป็นจุดๆ บางโต๊ะก็มีคนนั่งล้อมรอบ และตึกแห่งนี้ก็เป็นตึกที่มีเสียงดังจนรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เข้ามาที่นี่
พนักงานของอาณาจักรที่เดินผ่านไปมาก้มหัวให้เมื่อผมเดินผ่าน ไม่เว้นแม้กระทั่งบริกรที่ในมือมีถาดเครื่องดื่มน่าหวาดเสียวแก้วน้ำสีอำพันนั้นจะร่วงลงมาเพราะแรงคำนับแบบไม่คิดว่าจะต้องทำมาก่อน ผมเมินอากัปกริยาเล่านั้นเพราะเข้าใจว่าเค้าคงคำนับพง แต่ผมเข้าใจผิด พนักงานเหล่านั้นคำนับเป็นรอบที่สองเมื่อเดินผ่านพง กลายเป็นผมเองที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวประหลาด และมั่นใจยิ่งกว่านั้นเมื่อนักพนันหลายคนมองผมเป็นตาเดียวเมื่อผมเดินผ่าน
ผมไม่ได้รูดซิปกางเกงหรือก็เปล่า แล้วคนพวกนั้นมองอะไรกันวะ?
ถึงจะไม่เข้าใจแต่เรื่องอะไรผมจะยอมเสียฟอร์ม ผมเป็นพนักงานของที่นี่ จะเดินไปตึกไหนก็ได้ที่อยากจะไป และถ้าใครอยากตามผมก็ให้มันตามไปก็แล้วกัน
“คุณโลมครับ”
เสียงเรียกดังขึ้นประชิดตัวเมื่อพงสาวเท้าเข้ามาใกล้กว่าช่วงแรกๆที่แค่เดินตามห่างๆ ผมต้องหยุดเพราะมันเป็นเป้าสายตามากเกินไป แค่นี้คนก็มองกันเหมือนผมเป็นสัตว์ชนิดใหม่ที่เพิ่งเปิดให้เข้าชมในคาสิโนแห่งนี้แล้ว
“มีอะไรอีกล่ะ”
คงมีผมคนเดียวสินะที่หงุดหงิดแต่ก็ยอมกระซิบคุยกับพงดีๆ ไอ้ที่ทำเหมือนท้าทายแต่แรกนั้นดูหมดความหมายเลย
“นายเรียกตัวแล้วครับ”
ผมกลับหลังหันเดินไปตามทางที่ควรจะต้องไป เบื่อที่จะเล่นแง่แล้ว ไม่ว่าทางไหนก็ไม่หายหงุดหงิดอยู่ดี และการท้าทายนายใหญ่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมจะชนะ มีแต่เจ็บตัวแล้วก็เปล่าประโยชน์อะไรที่จะทำอย่างนั้น
ประตูห้องส่วนตัวนายใหญ่เปิดออกมาตั้งแต่ผมเพิ่งเดินพ้นโถงลิฟท์ด้วยซ้ำ แต่มันไม่ได้เปิดเพราะนายใหญ่รอเรียกพบผมอยู่ มันเปิดเพราะมีผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางสุขุมคนหนึ่งในชุดพอดีตัวใส่หมวกปีกกว้างประดับด้วยลูกไม้มีราคา ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่คนนี้สวยสง่าและผายยิ้มเผื่อแผ่มาทางผม ดวงตาหวานปนเศร้านั้นมีอำนาจของผู้นำอยู่เต็มเปี่ยม เป็นแววตาที่ผมเห็นบ่อยๆเวลานายใหญ่อยู่ต่อหน้าลูกน้อง
“สวัสดีจ๊ะหนู”
ผมผงะและอึ้งไปไม่น้อยที่ผู้หยิงคนนี้ทักทายผมด้วยสรรพนามว่าหนู ก่อนจะพยักหน้าเหมือนเข้าใจอะไรกันเองสักอย่างกับพง ไม่มีอะไรเลยที่ทำให้ผมเข้าใจง่ายๆ โลกภายในอาณาจักรกับโลกของผมแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“คะ ครับ”
ผมโค้งรับคำทักทายนั้นถึงจะไม่ชอบใจที่เธอเรียกผู้ชายเถื่อนถึกอย่างผมได้น่ารักน่ารักเหมือนเรียกเด็กน้อยอย่างนี้
“นี่มาดามเหอ เป็นพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจที่นายใหญ่เคารพ มาดามครับนี่คือ.......”
“ชั้นรู้จักแล้วจ๊ะ รอแค่จะได้เห็นหน้าผู้ชายที่มีเสน่ห์เกินห้ามใจเท่านั้นแหละพง”
พูดอะไรกันวะ? ผมงงจริงอะไรจริง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ผู้หญิงคนนี้เป็นคนสิงคโปร์แต่พูดไทยได้คล่องไม่แพ้เจ้าของภาษากับเรื่องที่เหมือนเธอจะรู้จักผมอยู่แล้ว
“ชั้นกลับก่อนนะหนู ระฟ้าตาถึงมาก ไว้เจอกันนะ”
ผมต้องโค้งคำนับให้เธออีกครั้งเพื่อเป็นการร่ำลา ทุกข้อสงสัยยังคลุมเครือและไม่ได้รับคำตอบ แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมกระจ่าง ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่ธุรกิจที่นายใหญ่เคารพมากจริงๆ เพราะลิปติกสีส้มสดยังเป็นรอยเด่นชัดตรงข้างแก้มอยู่เลย สองคนนี้เคารพกันแบบไหนกันนะ
“ไม่มีใครบอกหรือไงว่าคาสิโนไม่ใช่สนามเด็กเล่น”
แค่คำทักทายประโยคเดียวก็ทำให้ผมพรูลมหายใจเฮือกใหญ่ๆได้ รู้เลยว่าชะตากรรมต่อไปของตัวเองจะเป็นแบบไหนเมื่อนายใหญ่ตีรวนตั้งแต่เจอหน้ากันแบบนี้
“พี่พงบอกว่าคุณมีแขก ผมเลยเดินเล่นๆรอคุณไง”
โวยวายทำไมวะ!! ไม่รู้จะพูดอะไรเลยโยนความผิดให้คนของมันซะเลย
“ไม่เลวนี่ เดินเข้าไปแป๊บเดียว ออร่าซุปเปอร์สตาร์จับตัวแล้ว”
“คุณพูดอะไรของคุณเนี่ย ผมไม่เข้าใจ ออร่งออร่าอะไรกัน ผมเดินเข้าไปเพราะไม่รู้จะไปที่ไหน ผมขอไปอู่ก็ไม่ได้รับอนุญาต จะเข้าไปที่เล้าจน์ก็โดนสั่งห้าม จะให้ไปสปาก็หมดเวลาร้านเปิดแล้วนี่”
“ไม่กี่นาทีที่นายเดินเข้าไปที่นั่น มีลูกค้าติดต่อเจ้เชอรี่เพื่อขอราคาค้างคืนของนาย”
ใจหายวาบตั้งแต่เจ้เชอรี่ติดต่อขึ้นมาด่วนทั้งๆที่รู้ว่าเขากำลังมีแขกสำคัญแล้ว สั่งทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องแล้วว่าไม่ให้โลมเดินไปในกลุ่มลูกค้า ถ้าหากวันนี้มาดามเหอไม่มาหาและถ้าไม่เห็นว่าเป็นโอกาสที่จะเข้ามาเคลียร์งานที่ค้างทิ้งเสียนานก็คงไม่ลากหมอนี่มาด้วยหรอก ไม่ใช่แค่นายใหญ่คนเดียวเท่านั้นที่ศัตรูกำลังสะกดรอยตามอยู่ แต่คนที่อยู่รอบตัวนายใหญ่ก็กลายเป็นจุดสนใจคนหนึ่งเหมือนกัน แล้วนายโลมฝึกหัดที่อยู่ๆหายตัวไปแล้วกลับเข้ามาใหม่โดยบุคลิกหน้าตาที่ดูดีกว่าเดิม ใครบ้างจะไม่สนใจ
มันเป็นนิมิตหมายที่ดีของอาณาจักรที่มีคนสนใจโลมขนาดนี้ ว่าที่ซุปเปอร์สตาร์มองเห็นอยู่ไม่ไกล แต่ไม่ดีใจเลย กลับกันรู้สึกหงุดหงิดจนเสียมารยาทไล่แขกกลับกลางคันแบบไม่มีเหตุผล
“ไม่ดีเหรอครับที่ผมจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำรายได้ให้คุณ อีกอย่างมันก็เป็นผลดีกับผมที่จะเป็นอิสระได้เร็วขึ้นด้วย”
สะอึกกับคำตอบที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน ไม่คิดเลยว่าต่อให้ทำดีด้วยขนาดไหนโลมก็ยังโหยหาอิสรภาพของตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายใหญ่อย่างเขากำลังปรับตัวและพยายามทำให้เป็นรูปเป็นร่างอย่างช้าๆไม่มีประโยชน์อะไร
การยอมรับใครสักคนมันง่ายเพียงแค่นายใหญ่ออกคำสั่ง แต่ถ้าจะมีใครสักคนถูกฉุดขึ้นมามีอำนาจเท่าๆกัน เขาก็อยากให้ทุกคนยอมรับเหมือนตอนที่ยอมรับตอนที่เขาก้าวขึ้นมาเป็นนายใหญ่ของที่นี่
สุดท้ายแล้วคำพูดหวานๆก็มีค่ากว่าการกระทำอยู่ดี พอกันทีสำหรับการเปิดใจอย่างที่คุณแนะนำ โลกสวยงามในมุมที่คุณบอกให้มองจริงๆแล้วสวยได้ไม่นาน เหมือนดอกไม้ที่บานขึ้นมาแล้วก็ต้องเฉา ไม่มีใครอยากมีชีวิตอยู่ท่ามกลางอันตรายแบบนี้ ขนาดตัวเองยังเคยต่อต้าน แล้วจะมีใครหน้าไหนจะยอมร่วมหัวจมท้ายด้วย ไม่มี!!อย่าได้หวังอะไรลมๆแล้งๆเลยระฟ้า
“ดี จะได้บอกเจ้เชอรี่ไปว่าใครให้ราคามากที่สุดจะได้นายไปบริการคืนนี้”


๐ สวัสดีค่ะ รู้สึกว่าเรื่องนี้จำทำให้คนอ่านหลายคนขัดใจในความงี่เง่าของพระนายคู่นี้นะ  จริงๆไม่อยากให้คิดว่าโลมซื่อจนโง่นะคะ หรือนายใหญ่ปากแข็งเกินไป อยากให้คนอ่านเข้าใจว่า คนสองคนต่างสังคมต่างการเลี้ยงดู บางครั้งมันก็เข้าใจกันยากนะ อยากให้คู่รักสักคู่ เรียนรู้กันแบบที่ผ่านอะไรที่เกือบจะสายจนกว่าจะเข้าใจกันอะไรประมาณนี้อะคะ
๐ คนเขียนเองก็สร้างปมหลายปมขึ้นมาแต่ก็ไม่แก้เลยสักปม ตั้งแต่หมอจ๋า พี่ชายและครอบครัวโลม หรืออาหมวยลูกเถ้าแก่เจ้าของอู่ที่ชอบโลม ตอนนี้มีตัวละครใหม่ที่ชื่อมาดามเหอเข้ามาดี เป็นพล็อตที่สร้างความลำบากให้ตัวเองแท้ๆเล้ยยยยย
๐ ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ขอบคุณคนอ่านที่สละเวลาดูคำผิดให้ด้วยค่ะ
๐ คลิกตรงนี้โผล่ที่แฟนเพจTRomance
๐ ขอบคุณค่ะทุกคน