หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[pp4]

เหอะ! เข้าใจนะว่านายใหญ่พยายามอยู่
แต่เหมือนจะแค่การปรับตัว ไม่ได้ปรับใจไปพร้อมกัน
นายใหญ่แค่ลบแง่ร้ายที่มีต่อโลมทิ้ง
ถ้าลองมองโลมลึกๆหน่อย ก็น่าจะคุยง่ายขึ้นนะ
เฮ้ออออ แอบเครียดเบาๆ....
รอตอนต่อไปค่ะ

ปล.แอบหวังให้โลมประชดซะหน่อยเนอะ เอาให้ไอ้นายใหญ่จุกไปเลย
อารมณ์ประมาณ เออ เอ็งว่าไงว่าตามกัน แต่อย่ามาเสียใจทีหลังละกัน!

[Choiaop]

แงๆๆ ทำไมถึงทำกับชั้นได้
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
น่าตีพอกันทั้งคู่
แต่นานยใหญ่งี่เง่ามากกว่า
เอาน้องโลมมาให้เค้านะ
เค้าจะให้ราคาสูงสุดเอง กระซิกๆ

ตอนต่อไปด่วนๆนะคะ T^T

[moriku]

ขัดใจคู่นี้จริงจริ๊ง!!!! จะซึนกันไปไหนหนอ...

[sinorita]

ถึงแม้นายระฟ้าจะซึนแค่ไหน เชื่อสิว่าอิตานี้ไม่ยอมให้โลมกับใครหรอก
แค่ติดชอบประชดประชัน แต่ว่าก็อยากให้มากไปนะคะ เผื่อบางครั้งมันอาจจะสายเกินแก้ก็ได้

รอๆตอนต่อไปคะ 

[bennnyyy]

 

[Huasia]

ร่วมด้วยช่วยกันประมูลโลม

[Thanks]

โลม  นายซวยแล้วว

 

           

[bow55]

ดีกันนับวันได้- -"3

[TheWanFah]

ฮ่วยยยยยยยยยย
ทำไมนายใหญ่พูดแบบนี้ว่ะ(นักเลงจริง)
 
ถ้ามีคนเสนอราคาตัวของโลมสูงสุดแล้ว
กลัวแต่นายใหญ่จะไม่ยอมยกโลมให้นั่นแหละ
(หรือจะเป็นนายใหญ่ที่เสนอราคาสูงสุด)

ปล.แอบหวังว่าโลมจะประชดนายใหญ่
 
 
 

[fannan]

เอ้าระฟ้าโลมเค้าซื่อมากอะไม่พูดออกมาโลมไม่รู้หรอก


จะขายโลมจริงอะปากหนักไม่พูดไปโลมไม่เข้าใจหรอกน่ะ

[Non_stop]

 

สองคนนี้เขาจะเป็นเช่นไร

มาแบบนี้คนแต่งฆ่าให้ตายซะยังดีกว่าจะค้างขนาดนี้

 

[agava1313]

>__< ไม่รู้ใจกันบ้างเลย...ว่าใครคนหนึ่งจะคิดอะไรไปไกลไปมากกว่านั้น...ฮื้มฮึม....

[u-only-one]

ที่จริงเรื่องนี้พล๊อตก็น่าสนใจดีนะคะ แต่การพัฒนาตัวละครและความสัมพันธ์ช้าไปสักหน่อย
เหมือนจะจูนกันไม่ติดสักที ต่างคนต่างคิดไปคนละทาง การเดินเรื่องเลยอืดๆ 
ถ้าเทียบกับเรื่องอื่นๆที่คุณ TRomance แต่งน่ะค่ะ ยกตัวอย่างเรื่องพี่สิงห์น้องกุมภ์
มีจุดน่าสนใจน่าติดตามกว่า พัฒนาตัวละครได้กระชับกว่า อ่านแล้วติดมาก 

ปล.ปกติเป็นแฟนคลับทุกเรื่องเลยค่ะ แต่อาจจะเม้นท์ไม่บ่อยค่ะ ^ ^

[kingkakingka]

อย่ามะเลาะกันเลยยยยยยย....

สงสารโลมอ่ะ  

[anuyasha]

โอยยยยยยยยยยยยยยยย
เพลียละเกิน T___T

ระฟ้าาาา ได้โปรดอย่าขัดใจชั้นไปมากกว่านี้เลยย

[A_ay]

เฮ้ย

ถ้าน้องโดนขายจริงๆนะ
อย่ามาน้ำตาเช็ดหัวเข่านะว้อยย

[bytoey]

ทำไมนายพูดแบบนั้นอะ

[kazuribum]

เฮ้อออ เหนื่อยใจกับทั้งโลม ทั้งนายใหญ่....
ถึงจะทำแทบตายแต่ถ้าไม่พูดไม่บอก บางคนก็ไม่รู้หรอก
โดยเฉพาะคนแบบโลม

[Ipatza]

เอ๊ะ
ยังไงกันเนี้ย
แปปเดียวหาเรื่องทะเลาะกันอีกละ
ก็ท่าละฟ้าไม่พูดแบบนั้นโลมจะคิดไปเองหรือไงที่ตอบแบบนั้นอะ
เห่อทั้งคุ่อะ
เยอะกันจริงๆไห้ตายสิ
แล้วยังงี๊โลมจะทำไงต่อ

[ladyzakura]

อ่านไปอ่านมาก็หมั่นไส้ว่ะ!!!

ทั้งโลมทั้งระฟ้า มันอะไรกันละเนี่ย

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[pae666]

พูดไปนั่นนายระฟ้าเอ๊ย!!!  ไม่ใช่สุดท้ายก็ประมูลซะเอง โด่!!! อัฐยายซื้อขนมยายนะนายระฟ้าาาาาาา 5555555++ ((หัวเราะไว้ก่อน)) ก๊ากกกกกกกกกกกกกก

[myd3ar]

เดี๋ยวทำไปจริงๆ แล้วจะมาเสียใจทีหลัง เชอะ

[audio]

 :z1:นุกมากเลยนะคับ

ต่อไวๆนะคับ

[Ciin]

อย่าประชดอย่างงั้นสินายใหญ่ T T

[KiissHy]

อ้าวนายยยยยยยยยยทำไมพูดงี้
จะให้โลมรับแขกจริงหรอออ อย่ามาแย่งแขกประมูลก็แล้วกันย่ะ! = ='
รอติดตามนะคะ สู้ๆค่าาาา

[VINQ]

โอ่ย ยย ยยย นายใหญ่ทำเป็นปากดีเข้าไปเถอะ
หมันไส้จริงๆ คนอะไรปากแข็งแล้วยังขี้ประชดอีก
ถ้าใครได้น้องไปนะ อย่าไปตามน้องคืนมาล้ะกัน!

[JA(e)jung]

เอ้า! เอากันเข้าไป...
คนนึงก็ซื่อ อีกคนก็อ่ะนะ...
มันจะอะไรกันนักหนาวะเนี่ย
คอยดูนะ ถ้าแกให้น้องโลมออกไปรับแขกฉันจะเกลียดแกจริงเลยคอยดู
แล้วแกจะเสียใจ ที่ตัดสินใจไปแบบนั้น หึหึ
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะคนแต่ง...อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดอยู่แล้วอ่ะ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Seiki]

ตอนที่ 23 นายโลมกับรักจนตรอก

ความอึดอัดใจทำให้พูดไปแบบนั้น แต่ก็สะใจดีแล้วที่มีคำสั่งออกมาแบบนี้ อย่างน้อยมันก็ช่วยตอกย้ำให้รู้ว่าผมอยู่ในฐานะอะไร
เจ้เชอรี่พาผมมาส่งที่ห้องรับรองแขกห้องหนึ่งบนชั้นสูงสุดของตึก สภาพห้องน่าตื่นตาตื่นใจเพราะมันครบครันและหรูหราในแบบที่ผมไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน แต่จิตใจผมห่อเหี่ยวยิ่งกว่าจะชื่นชมความสวยงามนั้น ทำเป็นปากดีต่อหน้าใครๆ แต่จริงๆแล้วใจผมเต้นโครมครามอย่างกับมีใครมารัวกลองศาลเจ้าอยู่ในอก ความหวาดกลัวสั่นสะท้านรวมกับเสียงกลองอยู่ข้างใน
เจ้เชอรี่ไม่พูดอะไรกับผมเลย ตลอดทางเดินเหมือนเราไม่รู้จักกัน ผมเพิ่งสำเหนียกได้ว่าตัวเองรู้สึกโหยหาการพูดคุยกระแทกแดกดันหรือจิกกัดเรียกยิ้มของเจ้เป็นที่สุด มันรู้สึกเป็นกันเองมากกว่านี้ และอย่างน้อยก็ไม่รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้
ผมกับนายใหญ่รากหญ้าถึงจะอยู่กันคนละระดับชั้น แต่เรามีศักดิ์ศรีเท่ากัน มันเป็นผู้นำที่พูดคำไหนคำนั้น ส่วนผมก็เป็นลูกหนี้ที่ไม่ยอมกลับคำพูดตัวเองเช่นกัน
“เจ้ เงียบทำไมอะ โกรธอะไรผมหรือเปล่า”
พอผมเปิดบทสนทนา เจ้เชอรี่ก็ถอนหายใจยาวเหมือนรออยู่นานแล้ว
“ปากพาจนจริงๆนะพ่อคุณ สยองกันไปทั้งอาณาจักรแล้ว”
“ผมทำให้ทุกคนเดือดร้อนเหรอครับเจ้”
“เฮ้อ ชั้นจะอธิบายยังไงดีล่ะ มันก็เปล่าหรอกนะ พ่อทำตัวของพ่อเองแต่ผลกระทบมันแผ่กระจายเป็นวงกว้างอะ ไม่เข้าใจใช่มะ”
“ครับ”
“พูดยากว่ะ โลม เจ้ถามจริงๆเถอะ อยากรับแขกจริงๆเหรอ”
“ผม เอ่อ มันก็เป็นหน้าที่ที่ผมต้องทำอยู่แล้วนี่ครับเจ้ ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะยื้อเวลาไปทำไม”
“เด็กโง่ ชั้นไม่โทษเธอหรอกนะ เพราะชั้นเองก็ได้แค่คิด แต่ฟันธงไม่ได้”
“คิดอะไรเหรอครับ”
“ความคิดเห็นส่วนตัวย่ะ แต่ชั้นก็เชื่อในเซ้นส์ชั้นนะ ชั้นว่านายใหญ่สนใจเธอมาก”
เป็นความคิดเห็นที่ทำให้ผมกระตุกตัวชาวาบตาเบิกโพลงเหมือนไม่เชื่อหู เจ้เชอรี่เอาจากไหนมาคิดว่าหมอนั่นสนใจผม ถึงเจ้จะเป็นหนึ่งในลูกน้องที่ใกล้ชิดนายใหญ่โดยตรงคนหนึ่งก็เถอะ แต่่่ไม่น่าจะอ่านความรู้สึกหมอนั่นออกขนาดนั้น คนเข้าใจยากอย่างมันน่ะเหรอจะสนใจใคร
“เจ้เอาอะไรมาพูดครับ ถ้าการ์ดของนายมาได้ยินแล้วมีคำสั่งตัดลิ้น เจ้โดนคนเดียวนะผมไม่เอาด้วยหรอก”
“ตาขาวนะยะ ผู้ชายเสียเปล่า เพราะตาขาวอย่างนี้นี่ไงล่ะถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้”
“เจ้อย่าพูดให้คิดสิ ผมคิดไม่ออก เจ้ก็รู้ว่าผมเรียนน้อย”
“โอ๊ย ชั้นเชื่อแล้วจริงๆว่าคนแบบเธอชั้นคงเจอแค่ครั้งเดียวในชีวิตเนี่ยแหละ เธอรู้ใช่มั้ยว่านายใหญ่อนุญาตให้เธอรับแขกเพราะความโกรธ โลม เจ้จะบอกให้นะ ขายตัวของที่นี่ไม่ใช่แค่ขึ้นเตียงนอนกับใครก็ได้แล้วจบ มันคืองานบริการอย่างหนึ่ง เราจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้แขกติดใจ เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะถ้าแขกติดใจแล้วเค้ามักจะกลับมาหาเรา เราเองก็จะไม่ต้องนอนกับใครไม่ซ้ำหน้า ยิ่งถ้ามีหน้าตาเป็นทุนอย่างเธอแล้วก็นะ มีมารยาใส่ไปอีกหน่อยเธอจะมีแขกประจำเป็นเสี่ยกระเป๋าหนัก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างน่ะนะ มันต้องเกิดจากความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย แขกเค้าจ่ายเงินซื้อหมอนวดมาเค้าก็หวังอย่างที่เค้าอยากจะได้ แต่เธอล่ะเต็มใจทำให้เค้าได้หรือเปล่า เต็มใจหรือไม่เต็มใจเราก็รับเงินเขามาแล้วนะ ถ้าเธอฝืนใจแล้วเกิดหนีออกมาเหมือนตอนที่เรียนรู้กับอั้มวันนั้น อาณาจักรจะเสียหายแค่ไหนรู้มั้ย ถ้าเกิดว่าแขกคอมเพลนแล้วพูดกันปากต่อปากว่านี่คือแผนของอาณาจักรจะว่ายังไง เพราะงานบริการด้านนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก นายถึงอยากให้มีแต่หมอนวดที่เต็มใจและรู้ว่างานด้านนี้ต้องทำยังไงบ้างเข้ามาจริงๆ แล้วที่เจ้บอกว่านายใหญ่สนใจเธอน่ะ เพราะนายไม่เคยห่วงใยใครเท่าที่ทำกับเธอ และที่สำคัญยังไม่มีหมอนวดคนไหนเคยเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของนายอย่างเรือนใหญ่หลังนั้น แม้กระทั่งหมอนวดหญิงชายที่อวดอ้างว่าเคยนอนกับนายก็เถอะนะ ใครๆก็รู้ว่าการนอนกับนายคือแค่ไหน เอ้อ เธอคงจะใสเกินไปที่จะรู้ ไหนๆเจ้ก็พูดมาถึงนี่แล้ว เจ้จะพูดตรงๆเลยแล้วกันนะ นายไม่เคยหลับนอนกับหมอนวดคนไหนถึงขั้นสอดใส่ เพราะหมอนวดคือพนักงาน และนายไม่ใช่สมภารที่กินไก่วัด ถ้านายกินใคร แสดงว่านายไม่ได้มองคนนั้นเป็นแค่พนักงานหรือเป็นหมอนวดของอาณาจักร อีกอย่างนะโลม ที่นี่ยังไม่มีหมอนวดคนไหนที่นายจะต้องซื้อตัวเข้ามาเลยนะ แม้กระทั่งซุปเปอร์สตาร์ที่ทำรายได้สูงสุด ทุกคนล้วนเดินเข้ามาเอง”
เจ้จะพูดให้ผมรู้สึกผิดและหดหู่ขนาดนี้ทำไม เจ้จะยกระดับให้ผมรู้สึกตัวเองมีค่าขึ้นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งตอกย้ำว่าผมโง่และหลงตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ถ้าการเป็นนายใหญ่แล้วต้องเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ แล้วให้ผมตรัสรู้ด้วยตัวเองเป็นคือคนที่มันสนใจ ผมน่ะเหรอจะคิดได้ขนาดนั้น
“มันสายเกินไปแล้วใช่มั้ยครับเจ้”
“ค่าของคนไม่ได้อยู่ที่ว่าเราจะผ่านใครมาสักกี่คนหรอกโลม ถ้าเธอกำลังเสียใจในการกระทำของตัวเอง ใครอีกคนหนึ่งก็คงรู้สึกเจียนตายเท่ากัน บทพิสูจน์ของลูกผู้ชาย มันควรต้องผ่านอุปสรรคลูกเดียวกันไปสิถึงจะมีค่า”
“เจ้หมายถึงอะไรครับ”
“เอาน่ะ ทำไมจะต้องเป็นเราที่ตามหาหัวใจตัวเองแค่คนเดียวล่ะ จริงมั้ย”
“คำพูดเจ้เต็มไปด้วยปรัชญาที่เข้าใจยากจังเลยนะครับ แม่เล้าใจร้ายจะต้องมีมุมอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ”
“จริงๆชั้นไม่ควรจะรู้สึกเอ็นดูเธอนะ เพราะเธอน่ะมันเด็กปากเสีย”
“ถ้าจะต่อว่าผม อย่ามองด้วยแววตาอ่อนโยนแบบนั้นสิครับเจ้”
“ย่ะ ทีเรื่องที่แสดงออกโจ่งแจ้งแบบนี้ล่ะฉลาด ชั้นขอให้เธอโชคดีนะโลม คืนนี้ขอให้เธอผ่านมันไปให้ได้”
เจ้เชอรี่เอื้อมมือมาตบบ่าผมแค่เบาๆ แต่น้ำตาผมก็ไหล เจ้อ่านใจผมออก อารมณ์ชั่ววูบบอกตัวเองว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมจะนอนกับใคร ผมเคยขึ้นเตียงกับนายใหญ่มาแล้ว ถ้าผมจะต้องขึ้นกับใครอีก มันก็คงจะไม่ต่างอะไรกัน สูดหายใจเข้าปอดลึกอย่างเรียกขวัญและกำลังใจ ถึงแม้ความจริงแล้วมันไม่ได้ช่วยให้หายหดหู่และสมเพชตัวเองน้อยลงเลย แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ผมหาเหตุผลมาหักล้างความหงุดหงิดจนกลายเป็นรู้สึกโกรธที่มีต่อนายใหญ่ไม่ได้ ไม่รู้ว่าที่ตัวเองไม่พอใจนั้นเค้าเรียกมันว่าอะไร ผมอาจจะอิจฉาที่นายใหญ่ยิ้มให้ใครพร่ำเพรื่อ และให้ความสนใจใครต่อใครมากมาย ไม่รู้เมื่อไหร่กันที่ผมอยากได้สิ่งเหล่านั้นไว้แค่คนเดียว ใฝ่สูงเกินตัวจริงๆ
.
.
.
“นี่น่ะเหรอค่าตัวที่แพงที่สุดสำหรับเปิดตัวนายโลมคนใหม่”
“ครับนาย เช็คไม่กรอกตัวเลขและขีดคร่อมมาแล้วเรียบร้อยครับ”
“เขาเป็นใคร”
“เป็นลูกชายเจ้าสัวเจ้าของแบรนด์อสังหาริมทรัพย์ที่กำลังขยายตัวแบบก้าวกระโดดอยู่ตอนนี้ไงครับ แวดวงสังคมกำลังจับตามองเลย”
“คงเหมือนผมตอนที่ขึ้นรับตำแหน่งที่นี่แรกๆสินะ”
“คนละแบบครับนาย คนนี้ไม่ได้ถูกจับตามองเรื่องความสามารถหรอกครับ แต่เกี่ยวกับเรื่องความเหมาะสม”
“ยังไง ถ้าเป็นทายาทโดยตรง จะขึ้นมารับตำแหน่งก็เหมาะสมอยู่แล้วนี่”
“ก็ตระกูลนี้เค้าเป็นคนจีนตระกูลใหญ่นี่ครับ ถ้าทายาทเป็นเกย์มันลดความเชื่อถือของหุ้นส่วนน่ะครับ แล้วมาซื้อหมอนวดชายแบบนี้อีก”
“ประชดวงศ์ตระกูลสินะ”
“ครับนาย แต่นายครับ”
“อย่าพูดเหมือนรู้ใจกันดีเลยน่าพง มันใช่ความต้องการของผมเสียที่ไหน ก็ได้ยินอยู่ว่าเค้าต้องการอย่างนั้นเอง”
“ผมกลัวแค่ว่าถ้าลูกค้าเป็นเกย์ขึ้นมาจริงๆแล้วติดใจ เอ่อ ขอโทษครับนาย ผมเข้าใจว่านายต้องการจะสั่งสอนให้คุณโลมรู้จักต่อต้านและทำตามความรู้สึกของตัวเองบ้าง แต่มันเป็นทางที่ล่อแหลมไปนะครับนาย ผมกลัวคุณโลมจะพลาด”
“พง ผมไม่ใช่คนหัวโบราณขนาดที่ว่าคนของนายใหญ่จะต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องขนาดนั้นหรอกน่า เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่สุดสักหน่อย”
“แต่มันก็ยากนะครับที่จะอดทน โดยเฉพาะเรารู้อยู่ว่าเค้าจะต้องเจอกับอะไร”
อึดอัดใจจนเกือบระเบิดเลยล่ะ
เมื่อได้เป็นเจ้าของ ความหวงแหนก็จะตามติดมาเป็นแพคเกจแถม
ความทรมานกับการปล่อยให้คนที่มีใจให้ไปอยู่กับใครอื่นสองต่อสองมันยากที่จะข่มใจและเก็บอาการอย่างที่ควรจะเป็นได้
แต่การเป็นผู้นำและเป็นนายใหญ่ของใครหลายๆคนสอนให้เขาต้องทำแบบนั้น การที่จะยกย่องให้ใครก้าวขึ้นมามีอำนาจทัดเทียมนายใหญ่ ไม่ใช่แค่เพราะนายใหญ่รักเท่านั้น แต่ต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งและมีความเป็นผู้นำเสมอเหมือนกัน โดยเฉพาะคนๆนั้นจะเป็นผู้ชาย ความเด็ดขาดและเด็ดเดี่ยวที่จะประจันหน้ากับปัญหาและเอาตัวรอดให้ได้คือบททดสอบสำคัญของคนที่จะมาเป็นเจ้าคนนายคนในวงการนี้
ช่วยไม่ได้ที่ทุกคนพร้อมให้ระฟ้าเปิดใจเอง เมื่อเขาเปิดใจแล้วก็ยากที่จะถอยหรือเปลี่ยนใจ และถ้ามั่นใจแล้วว่าเลือกคนไม่ผิด เมื่อนั้นแหละที่นายใหญ่จะปิดใจโดยถาวร
“เอาการ์ดตอบรับนี่ไปให้ลูกค้าคนนั้นซะพง”
“นะ นายยอมให้คุณโลมรับแขกจริงๆเหรอครับ”
“แน่สิ แต่ภายใต้เงื่อนไขนี้นะ”
“อะไรกันครับนาย ค่าตัวคุณโลมห้าแสนต่อชั่วโมง ห้ามแตะต้องร่างกาย ให้ได้แค่ลวนลามทางคำพูด นายครับ ใครจะไปยอมครับนาย”
“รู้มั้ยพง คนที่บังอาจเสนอราคาโลมมาผมนับว่าเค้าใจกล้าแล้วก็บังอาจ ถ้ารับข้อเสนอนี้ไม่ได้ก็ให้เค้าเก็บเช็คคืนไปแล้วกัน”
“โธ่ นายครับ ลูกค้าจะไปรู้ได้ไงครับนาย ว่านายโลมคนที่ตัวเองเลือกไว้นั้นเป็นคนสำคัญของนายใหญ่ที่นี่ ขนาดตัวหมอนวดเองยังไม่รู้ตัวเลยนี่ครับ”
“นั่นสิ แล้วพวกลูกน้องที่สู่รู้นี่ผมควรจะทำโทษยังไงดีล่ะ บังอาจละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเจ้านายเชียวนะ”
“นายก็รู้นี่ครับว่าพวกผมห่วงนาย”
“รู้อย่างนี้แล้วไม่ขัดขวางผมอีกเหรอพง พี่ชายโลมเป็นลูกน้องของศัตรูเรานะ”
“ลูกน้องผมพลาดเรื่องนี้ ผมยอมรับโทษครับนาย แต่นายก็ได้ยินแล้วนี่ครับ คุณโลมเลือกที่จะเก็บเรื่องนายเป็นความลับ แสดงว่าคุณโลมก็พออ่านสถานการณ์ของทางเราออกว่าไม่อยากให้ใครรู้ความเคลื่อนไหวของนาย”
“นั่นสินะ ตอนเค้าคุยโทรศัพท์กับพี่ชายผมลุ้นจนเกือบลืมหายใจแน่ะ”
“ถ้าคุณโลมรู้ว่า...”
“รู้ว่าอะไร รู้ว่าผมกำลังจะฝึกให้เค้าเป็นนายอีกคนของที่นี่น่ะเหรอ”
“เรื่องนี้ด้วยครับ แล้วก็เรื่องแอบดักฟังโทรศัพท์”
“ถ้าความแตกก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันสิ ส่วนหนึ่งก็เป็นเรื่องที่คุณเสนอแนะผมมาเองนะพง ลูกน้องคนสนิทไม่ใช่แค่ดูแลรักษาชีวิตนายใหญ่นะ เรื่องหัวใจผมก็ยังอยู่ในความรับผิดชอบของคุณด้วยเหมือนกัน”
“ผมมองนายผิดไปจริงๆนะครับ”
“เสียใจใช่มั้ย ที่ผมไม่ได้หัวอ่อนอย่างที่คุณปู่หลอกเอาไว้ อาจจะแอบเสียใจอยู่ด้วยล่ะสิ ที่ดูเหมือนผมจะร้ายกว่าปู่”
“ผมพูดได้แค่ว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นครับนาย แค่พวกผมมีนายใหญ่ให้ปกป้องจนกว่าตัวเองจะตาย แค่นี้ผมก็ได้ทำตามความตั้งใจของตัวเองแล้วครับ”
“นอกจากเมียแล้ว ผมก็ไม่ได้อยากให้ลูกน้องร่างยักษ์คนไหนมาพูดหวานๆใส่หรอกนะ ไปจัดการเรื่องนี้เถอะ
“แล้วนายจะให้ผมซ่อนกล้องในห้องรับรองมั้ยครับ”
“ผมเชื่อความรู้สึกของตัวเอง แล้วถ้าอีกฝ่ายใจตรงกับผม ผมรู้ว่าเค้าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง”
ถึงแม้การพิสูจน์ครั้งนี้จะเป็นแบบที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย และดูเหมือนจะเป็นเขาฝ่ายเดียวที่ต้องลุ้นอย่างทรมาน
.
.
.
การรอคอยในเรื่องที่ตัดสินใจไปแล้วทรมานจนอยากจะกรีดร้องระบายความเครียดที่ตีสุมจนมวนไปทั้งท้องน้อย อุปทานฝ่ายตื่นกลัวมักสะดุ้งตกใจทุกครั้งที่รู้สึกเหมือนมีใครหมุนประตูเข้ามา ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าก่อนเล้าจน์จะส่งแขกขึ้นมาจะมีอินเตอร์คอมพ์รายงานข้อมูลเล็กน้อยของลูกค้าก่อนเพื่อให้เราสร้างความประทับใจตั้งแต่แรกพบกับลูกค้า
ตู้เย็นเครื่องเล็กตรงมุมหนึ่งของห้องเตรียมอุปกรณ์และเครื่องดื่มเอาไว้ให้หมอนวดได้เตรียมดริ๊งค์ให้ลูกค้าเอง ผมท่องจำตั้งแต่มาเรียนรู้การเป็นนายโลมใหม่ๆแล้วว่า เหล้าหนึ่งช็อต น้ำแข็งก้อนเดียว
ถึงแม้จะเตรียมใจไว้แล้วแต่พอนับถอยหลังขึ้นจริงๆความรู้สึกรวมไปถึงร่างกายกลับต่อต้าน ไม่เห็นจะคุ้นชินเหมือนอยู่ต่อหน้านายใหญ่แค่สองต่อสองเลย อาจจะเป็นไปได้ว่าเพราะแขกคือคนที่เราไม่เคยพบเจอและรู้จัก
‘ห้อง 2122 VIP อีกไม่เกินสิบห้านาทีแขกจะเข้าห้องนะคะ แขกชื่อคุณฉัตรชัย เป็นพรีเมียมเมมเบอร์ของที่นี่ เพิ่งใช้บริการของทางเล้าจน์กับอาณาจักรเป็นครั้งแรก ขอให้เต็มที่กับการบริการลูกค้าด้วยค่ะ เวลาที่ลูกค้าต้องการคือสองชั่วโมง รบกวนพนักงานฟังสัญญาณหมดเวลาด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ’
ได้เวลาของความจริงแล้วสินะ ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองพร้อมแล้ว แต่เหงื่อก็ยังผุดซึมตามมือและหน้าผากเต็มไปหมด ความเจ็บปวดฉายชัดเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง และร่างกายก็เริ่มต่อต้านเมื่อนึกไปถึงว่าตัวเองจะต้องเปลื้องผ้าและปลดปล่อยความใคร่ให้กับใครอื่น
ใครอื่นงั้นเหรอ?
อย่างกับผมมีเจ้าของที่ควรจะเก็บไว้ให้เขาคนนั้นเพียงคนเดียวงั้นแหละ ถ้าหากลูกค้าคนนี้มีลีลาและชั้นเชิงดีแบบไอ้นายใหญ่นั่น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆผมก็คงมีอารมณ์ร่วมและลืมความเจ็บไปง่ายๆ
แกร๊ก!!
เผลอสะดุ้งจนได้ สั่นไปทั้งตัวเหมือนคนถูกบังคับจิตใจ ทั้งๆที่ตัวเองเลือกเอง ขายบริการคือการให้ความสุขกับลูกค้าเพื่อแลกกับเงิน แต่ถ้าลูกค้าไม่มีปัญญาจะหาความสุขจากร่างกายผมล่ะ มันก็ไม่ใช่ความผิดของนายโลมนะ...ใช่มั้ย
“สวัสดีครับคุณฉัตรชัย ผมชื่อกึกก้องครับ เรียกสั้นๆว่าโลม”
“สวัสดีครับโลม ทำตัวตามสบายเลยครับ”
ควรจะเป็นผมสิที่ต้องพูดประโยคนี้ ไม่ใช่ลูกค้า แต่อย่างน้อยก็โล่งใจไปทีที่ลูกค้าดูสุภาพและสะอาดสะอ้านดี ไม่ใช่พวกที่สุมความกำหนัดจนพร้อมจะปล่อยปล่อยเต็มที่แบบที่พอประตูปิดแล้วก็โหมเล้าโลมเลยแบบไม่สนใจอะไร อย่างน้อยคุณฉัตรชัยก็เว้นช่องว่างให้ผมได้ต่อเวลาทำใจ
“ต้องการเครื่องดื่มอะไรมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะเตรียมเสื้อคลุมอาบน้ำให้ครับ”
“เหล้าหรือบรั่นดีก็ได้ครับ แล้วเรื่องเสื้อคลุม ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมคิดว่าคงไม่ลงอ่าง”
สะดุดจังหวะการเดินไปครึ่งจังหวะจนเกือบสะดุดขาตัวเองหน้าคะมำ ถึงจะยอมรับว่าผู้ชายตรงหน้าดูขาวสะอาดและมาดก็ดูจะเป็นลูกผู้รากมากดี แต่ถึงจะอย่างนั้นก็ควรจะอาบน้ำสักหน่อยไหม ตัวขาวก็ใช่ว่าเหงื่อจะไม่เค็มนี่หว่า ผมยื่นดริ๊งค์แรกเป็นบรั่นดีที่มีฤทธิ์กระชากสติคนคออ่อนได้ชงัดนักให้ ไม่ได้ตั้งใจจะมอมลูกค้า แต่ทั้งใจและร่างกายผมยังไม่ส่งสัญญาณมาว่าพร้อมรบเลย
“ดริ๊งค์ครับ”
“ขอบคุณครับ ผมอยากได้แค่เพื่อนคุยหรือคนที่คอยฟังตอนผมระบาย หวังว่าโลมคงไม่รังเกียจใช่มั้ย”
อยากจะกระโดดหอมหัวเหม่งเลยแหละขอบอก ถึงจะแอบกลืนน้ำลายที่คุณตี๋หน้าแว่นเค้าสาดเหล้ารวดเดียวลงคอแบบไม่กลัวเมา ทำให้ผมคิดถึงวันแรกที่ถูกสอนให้ดริ๊งค์ วันนั้นผมโดนมอมเมาทั้งเหล้าและจูบจากคนบางคน ความลุ่มหลงมันสร้างขึ้นง่ายๆเพียงแค่การสัมผัสแตะต้องเท่านั้น ฤทธิ์มันน่ากลัวพอๆกับเหล้าที่ซัดเข้าไปนั่นแหละ
“ยินดีครับ”
แย้มยิ้มที่คิดว่าน่าประทับใจที่สุดออกไป ถึงแม้ในใจจะเต็มไปด้วยข้อกังขาและวิธีการที่จะเอาตัวรอดถ้าหากลูกค้าคอทองแดงและเกิดความต้องการขึ้นมา ผมอยากรู้จริงๆว่าลูกค้าคนนี้ต้องจ่ายค่าตัวผมเพื่อเป็นเพื่อนคุยในราคาเท่าไหร่
“ผมพยายามเลือกนายโลมหน้าใหม่ ไม่ใช่เพราะอยากได้ความสดหรืออะไรนะครับ แต่ผมคิดว่าคงเป็นทางเดียวที่จะทำให้หมอนวดรู้สึกว่าไม่เสียเวลา”
นอกจากยิ้มให้อีกครั้งแล้ว ผมก็รู้สึกอยากจะกราบแนบอกเหมือนเด็กเสี่ยเด็กป๋าเหมือนกันนะ อยากจะบอกว่าเป็นความกรุณามาก แต่คุณตี๋อาจจะเข้าใจผิดที่คิดว่าถ้าซื้อหมอนวดเจนเวทีมานั่งคุยด้วยจะทำให้เค้าเสียเวลา ความจริงแล้วหมอนวดทุกคนคงรู้สึกดีด้วยซ้ำที่ไม่ต้องฝืนใจตัวเองและเหน็ดเหนื่อยเพื่อตอบสนองอารมณ์ใคร ไม่ใช่ว่าหมอนวดที่ถูกออฟจะอยากมีเซ็กส์กับลูกค้าทุกคน แต่ก็ดีแล้วที่คิดแบบนี้ เพราะโอกาสที่ผมจะรอดไปอีกวันมีสูงมาก
ผมยื่นเหล้าให้อีกแก้ว รอบนี้ใส่น้ำแข็งให้หนึ่งก้อน ไม่แกล้งลืมแบบแก้วเมื่อกี้เพราะรู้สึกผิดและสงสาร ลูกค้าไม่ใช่นักเที่ยวและคอทองแดงอย่างที่คิดและนึกหวาดกลัว
“ระวังผมเมาแล้วเราไม่ได้คุยกันนะ ไม่เห็นโลมจะดื่มบ้างเลย”
“ผมคอไม่แข็งครับ ถ้าดื่มแล้วจะไม่มีใครดูแลคุณ”
“มีแต่คนอยากให้ผมดูแล ยังไม่มีใครคิดจะดูแลผมเลย ดีจัง คิดไม่ผิดที่มาเที่ยวคืนนี้”
อยากจะถามจังว่าขาดความอบอุ่นมาจากไหน แต่ไม่ใช่มารยาทที่นายโลมอย่างผมควรทำ สิ่งเดียวที่ควรคือยื่นเหล้าและยิ้มให้เท่านั้น ผมเต็มใจบริการสุดใจขาดดิ้น ถ้าลูกค้าไม่รุ่มร่ามแบบนี้ ถึงจะเสียใจที่ปากดีท้าทายไอ้นายใหญ่ระฟ้า แต่ก็ยังมีโชคดีติดตัวอยู่บ้าง
“พอก่อนดีมมั้ยครับ ผมคิดว่าคุณเริ่มเมาแล้ว”
“ถ้าผมเหงา ผมซื้อเวลาโลมอีกได้มั้ย”
มันได้อยู่แล้วล่ะถ้าคุณตี๋คนนี้เงินถึง แต่ประเด็นคือผมทำอะไรให้ประทับใจตรงไหน นอกจากโปรยยิ้มแล้วผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย และดูเหมือนคุณลูกค้าเองก็จะเมาก่อนที่จะระบายอะไรเสียด้วยซ้ำ
“ยินดีครับ ถ้าคุณรู้สึกปวดหัว ลงแช่น้ำอุ่นจะดีขึ้นนะครับ ถ้าคุณต้องการผมจะไปเตรียมให้”
“แล้วโลมจะลงแช่กับผมด้วยมั้ยล่ะ”
“ถ้าคุณต้องการครับ”
“ต้องการสิ แต่ทำอย่างนั้นไม่ได้ ผมเพิ่งเคยเที่ยวอะไรที่มีเงื่อนไขแบบนี้นะ”
“เงื่อนไขเหรอครับ”
“ช่างมันเถอะ ถ้าผมไม่เคารพกฏ คงจะกลายเป็นศพที่เป็นข่าวใหญ่ไปทั้งประเทศแน่ๆ ฮ่าๆ เอิ๊ก”
บางทีหมอนี่อาจจะเมาจนเพ้อแล้วก็ได้
“ผมเตรียมผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ดีมั้ยครับ”
หน้าที่ถนัดเลยเช็ดตัวเนี่ย มั่นใจว่าตัวเองทำได้ดีแน่ๆ
“ขอบคุณครับ”
แปลกดีที่การรับแขกครั้งแรกไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด แขกสุภาพเกินกว่าคนที่ซื้อบริการอย่างคนที่เอาเงินฟาดหัวแล้วเอาแต่ใจโดยไม่ใส่ใจที่จะให้เกียรติหรือต้องสุภาพด้วย คุณฉัตรชัยคงเป็นนักเที่ยวมือใหม่เหมือนที่ผมเป็นคนขายบริการมือใหม่สินะ การเช็ดตัวให้คนแปลกหน้าที่เรียกเหงื่อกาฬแตกพลั่กตั้งแต่แรกราบรื่นกว่าตอนที่ต้องเช็ดให้นายใหญ่ตั้งหลายต่อหลายวันนั่นเสียอีก ไม่รู้สึกประหม่าหรือขัดเขิน อีกทั้งใจยังไม่สั่นและเต้นโครมครามให้ต้องเสียหน้าเหมือนตอนเช็ดให้นายใหญ่ อาจจะเป็นเพราะคุณฉัตรชัยไม่ได้มองตามทุกการกระทำของผมเหมือนที่นายใหญ่มอง แววตาเลื่อนลอยอย่างคนเมาไม่ได้คมหวานแต่ดุดันอย่างนายใหญ่ ลูกค้าคนนี้ทำให้ผมรู้สึกเป็นกันเองเหมือนกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนอย่างเหน่งมากกว่าเจ้านายอย่างไอ้รากหญ้านั่น
ไม่นานก็ครบสองชั่วโมงอย่างที่ลูกค้าซื้อเวลาเอาไว้ เสียงสัญญาณร้องเรียกแต่ลูกค้าเมาหลับไปบนโซฟาแล้ว นึกสงสารที่ต้องมาเสียเงินฟรีๆเพียงเพราะตัวเองไม่ถูกกับเหล้า แต่มันก็เป็นความสบายของหมอนวดอย่างผม สบายทั้งตัวสบายทั้งใจ
‘คุณโลมครับ นายให้รีบมาที่รถครับจะกลับแล้ว เดี๋ยวจะมีคนขึ้นไปรับช่วงต่อดูแลลูกค้าเองครับไม่ต้องห่วง’
เพิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอกได้ไม่นานความลำบากก็ถาโถมเข้ามาระลอกใหญ่ ผมคิดว่านายใหญ่กลับไปนานแล้ว ดึกดื่นค่อนคืนขนาดนี้ไม่คิดว่าจะมีใครรอ เอาจริงๆผมคิดว่าตัวเองต้องปักหลักรับแขกอยู่ที่นี่โดยไม่ต้องกลับเรือนแล้วเสียอีก เสียงตามสายที่ไม่ใช่เสียงหวานของโอเปอเรเตอร์คนเดิมทำให้รู้ลึกหลอนและเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้
ประตูรถด้านหลังเปิดรออยู่แล้ว เพียงแค่ผมสาวเท้าขึ้นและทิ้งตัวลงบนเบาะ รถก็เคลื่อนที่ออกจากอาณาจักรทันทีพร้อมความเงียบที่ครอบงำจากคนตรงข้าม
เรื่องที่ผมต้องเตรียมใจเพื่อจะพร้อมตั้งรับจริงๆคือการเผชิญหน้าและรองรับอารมณ์นายใหญ่ต่างหาก ไม่ใช่การรับแขกอะไรนั่นเลย ผมพิงหลังกับพนักพิงแล้วหลับตาเพื่อรอพบกับสิ่งที่ต้องเจอในภายภาคหน้า
แต่ไม่มีใครรู้หรอก
ระหว่างที่คนหนึ่งนั่งหลับตา อีกคนกำลังมองมายังคนที่นั่งข้างๆอย่างหวงแหนและยังไม่คลายกังวลในหน่วยตา
ระฟ้าเพิ่งรู้ว่าเวลาที่ทรมานยิ่งกว่าเส้นแบ่งความเป็นความตายตอนถูกยิงกับความทรมานที่ต้องรอคนข้างๆออกมาจากห้องนั้นแตกต่างกันแค่ไหน แค่รู้ว่าโลมเดินตัวปลิวออกมาจากตึกนั้นโดยที่ไม่มีอะไรผิดปกติทำให้เขาหายใจคล่องขึ้นมาก มากจนยกยิ้มได้ออกมาได้



๐ สวัสดีค่ะ ขอโทษจริงๆที่ช้าซ้ำซ้อน
๐ ช้าแรกคือล็อคอินชื่อเซกิไม่ได้ พิมพ์พาสผิดเพราะนางเปลี่ยนใหม่
๐ ช้าที่สองคือพิมพ์ทอล์คกันสดๆ ค่ะ  ขอโทษ
๐ อยากรู้ว่าเซจะเปลี่ยนพาสทำไม ในเมื่อสุดท้ายแล้วนางก็ให้คนเขียนมาลงเรื่องเองอีกครั้ง อาจจะเป็นภาวะของคนที่เริ่มไม่ติดนิยายและขี้เกียจแล้วก็เป็นได้ 
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ หากมีความผิดพลาดโปรดอภัยนะคะ
๐ แฟนเพจคนเขียน คลิก ค่ะ

[ljk_sj_lovelove]

โฮ่ยยย หายใจแทบไม่ทั่วท้อง นายใหญ่เนี่ย จริงๆเล้ยยย

ยังดีนะมีเงื่อนไข ประกอบกับคุณฉัตรชัยยังสุภาพหน่อย

น้องโลมเอ๋ยย สู้ๆต่อไปนะจ้า นายใหญ่เขาก็แข็งนอกอ่อนในเท่านั้นเอง

[zabzebra]

ขอสารภาพว่า อ่านตอนนี้แล้วก้อลุ้นจนปวดใจจจจ

โอยยย ปาดเหงื่อค่ะ ทำไมนายใหญ่ไม่บอกดีๆล่ะ แปลกคนนะ เดี๋ยวโบกเลย