หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[boworange]

 . เยี่ยมมากมาย 

มาต่อบ่อยๆนะคะ 

[kikumaru]

ตอนนี้หวานแบบนายใหญ่
น่ารักแบบเก๊กๆจริงๆ

[crazythe]

ตอนนี้น่ารักทั้งคู้เลย 

[bangkeaw]

นายใหญ่ส่งโลมเข้าคอร์สเตรียมตัวเป็นนายหญิง
โดยที่โลมก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย ยังคิดแค่ว่ามาช่วยงาน

[myd3ar]

เหมือนนายใหญ่จะแสดงความรู้สึกมากขึ้นเยอะเลย

ไม่ปากแข็งเท่าไหร่แล้ว 555

[eern]

 :z3:เค้าอยากอ่านน้องโลมกับนายใหญ่ทุกวันเลยขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:ตอนนี้น่ารักมากเลย

[EoBen]

หลักสูตร หวานใจนายใหญ่ไง

555+

ไม่ต้องสงสัยเลย

[agava1313]

อ๊าย........ย...น่ารัก....>_< ขอให้เรื่องร้ายจบเร็วๆ จะได้สวีทหวานกันนานๆ

[kny]

 

[pp4]

เอร๊ยยยย แอบมาน่ารักกันเบาๆ~♥

[loverken]

 
ชอบมาม่าเล็กน้อยแต่พองาม

[JunnieTM]

นายใหญ่น่ารักค่ะตอนนี้ แต่ยังปากแข็งอยู่น๊า
น้องโลมก็ยังคงไม่รู้ตัวอยู่ว่าเป็นคยสำคัญของนายใหญ่แค่ไหน
ชอบๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณค่ะ

[Thanks]

 

 

 

[Oilsaoo]

ตอนนี้หวานๆ
นายใหญ่น่ารักมากกก
เป็นเเบบนี้ต่อไปน่ะ อย่ามาม่าเลย

[Zinub]

น้องโลมคนซื่อ น่ารักจัง

นายใหญ่อย่าปล่อยน้องไปเจอพี่ชายก็แล้วกัน

มันจะหลอกใช้เอาเนอะ   นายใหญ่สู้ สู้

             

[kunt]

เรารู้ตัวผู้อยู่เบื้องหลังนายใหญ่ตัวจริงแล้ว 

[kungyung]

 :m12:แหมๆๆนายใหญ่น่ารักกะเค้าก็เป็น

[GAZESL]

โลมกลายเป็นเด็กปั้นนายใหญ่ไปซะแล้ว อิอิ
นายใหญ่ก็นะ หวงขนาดนี้แล้วยังจะปากแข็งได้อีก
เอาหวานๆ ตอนหน้าจะมีเรื่องอะไรร้ายแรงมั้ยอ่ะ
รอลุ้นค่ะ ให้กำลังใจนะคะ 

[Ciin]

ว๊ากกกก จัดแบบนี้ดีแล้วค่ะ ไม่เอามาม่าา มันไม่มีประโยชน์ ><

นายใหญ่น้าา เมื่อไหร่จะบอกรักโลมซะที
โลมอะรักนายใหญ่อยู่แล้ว ปล่อยไว้งี้คาราคาซัง โลมทำตัวไม่ถูกเน้อออ

[JA(e)jung]

ตอนนี้น่ารักดีอ่ะ
ระฟ้าอิจฉาน้องโลมมมมมม
5555

[boworange]

หลังจากอ่านน้องโลมมาหลายตอนก็ได้จิ้นน้องโลมกะนายรากหญ้าบอสสุดหล่อแห่งอาณาจักรหน้าตาน่าจะออกแนวใกล้เคียงกับหนูทาคาบะกะป๊าอาซามิ 
 หน้าตาน่ารักน่าหยิกทั้งคู่  ดูไปจิ้นไปแล้วใจละลาย  ก๊ากๆ   

   

ใครไม่เคยอ่านเรื่องนี้ไปหามาอ่านให้ได้นะ...สนุกแบบบวกเป็ดได้เป็นฟาร์มๆอ่ะ 

[ho-mo_mikiiz]

โลมมี่น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกขึ้นทุกวันเรยเนี่ย
นายใหญ่ก็ค่อยๆเผยความรู้สึกตัวเองให้ชัดขึ้นอีกแล้ว รู้ตัวซะทีสิโลมมี่ว่าเธอหนะของรักของหวงนายใหญ่เค้าล่ะ

[TheWanFah]

 
 
 

[fastation]

คู่นี้จะน่ารักไปไหนนะ ><!!
แล้วจะเอายังไงกับคุณหมอหว่า... ???

รออ่านต่อจ้า^^

[kingkakingka]

 

[eern]

 :m20:แหมนายใหญ่มีแอบอิจฉาเด็กด้วยเรียกร้องความสนใจจากเด็ก555

[iforgive]

ไม่เอาดราม่า  เอาฮา ๆ ดีกว่านะ  ตอนนี้ระฟ้าน่ารัก

[Seiki]

ตอนที่ 27 นายโลมกับรักจนตรอก

ลมหนาวมาเยือนโชยกลิ่นพญาสัตบรรณหอมเย็นแต่ทว่าฉุนกึกติดจมูก แขกของนายใหญ่หรือผู้ช่วยคนใหม่กำลังนั่งสั่นในห่อผ้าห่มผืนหนา เสียงคนงานเริ่มทยอยกันออกมาทำงานของตัวเองบ้างแล้ว ในเรือนครัวดูจะครึกครื้นที่สุดเพราะผมได้ยินเสียงโขลกเครื่องแกงเป็นจังหวะหนักหน่วงสม่ำเสมอกัน
เมื่อคืนนายใหญ่ระฟ้าไม่กลับบ้าน
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นายใหญ่โดนยิงปางตายคราวนั้น การรอคอยเจ้านายกลับมาในแต่ละวันเป็นเรื่องที่หน่วงในอกจนทรมาน กลายเป็นความกังวลที่ค่อนไปทางห่วงใยในแบบที่อธิบายให้ใครฟังไม่ได้
ในขณะที่ทุกคนก็ห่วงนายใหญ่เหมือนกันแต่ทำไมต้องเป็นผมคนเดียวที่เหมือนจะทุรนทุราย
“หน้าหนาวฟ้าไม่สว่างง่ายๆหรอกค่ะ นอนต่อได้นะคะ หรือว่าหนวกหูเสียงในครัว”
ไม่กล้าบอกคุณหรอกว่ายังไม่ได้นอนเลย แววตาเอ็นดูนี้ฉายแววห่วงใยเมื่อเห็นสภาพหนอนดักแด้อย่างผมนั่งจามน้ำมูกไหลซืดซาดอยู่อย่างนี้ ผมฝืนอากาศหนาวเย็นยิ้มให้จนแก้มตึงเหมือนจะปริ
“เปล่าครับ อากาศเย็น กลิ่นดอกไม้หอม เสียงไก่ขันเพลินดีครับคุณ”
หอมมากจนน้ำมูกไหลย้อยกันเลย ฟุดฟิดจะจามตลอดเวลา
“พงโทรมาบอกคุณว่านายใหญ่กำลังเดินทางกลับเรือน”
สะดุดลมหายใจตัวเองจนเหมือนชักสีหน้าใส่ผู้สูงอายุ พงยังมีเวลาโทรรายงานคุณได้ แต่สำหรับผมนั้น ภายใต้ผ้าห่มหนาผืนนี้ มือสองข้างที่ประสานและซุกอยู่ข้างในนั้นกำลังประคองโทรศัพท์มือถือเพื่อรอแต่ไม่มีแม้กระทั่งเสียงสั่น ความห่วงใยที่หนักหน่วงจนข่มตาหลับไม่ลงนั้นเป็นความรู้สึกที่สูญเปล่าและกลายเป็นความโกรธเคืองที่ทำให้คนอื่นเค้าต้องอดตาหลับขับตานอนเพื่อสุดท้ายได้รับแต่ความว่างเปล่า
“ครับคุณ”
“คุณจะให้เด็กหาชาอุ่่นๆมาให้นะคะ จะได้หายหนาว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปนอนแล้วดีกว่า”
“ไม่รอนายใหญ่ก่อนละคะ เดี๋ยวกลับมาแล้วไม่เจอจะอาละวาดจนลูกน้องผวาอีกหรอกค่ะ”
“บอกว่าผมไม่สบายแล้วกันนะครับ คัดจมูก น้ำมูกไหล เป็นไข้ ปวดศรีษะ”
“ถ้าเยอะมาก ก็จะเดือดร้อนคุณหมอต้องรีบลุกมาตรวจอาการนะพ่อหนุ่ม”
“ผม เอ่อ ผม”
“เอาเถอะค่ะ พ่อหนุ่มก็ดูจะเหมือนไม่สบายจริงๆนั่นแหละ เดี๋ยวคุณจะบอกให้นะคะ”
“ขอบคุณครับ”
แปลกใจตัวเอง!!ก่อนที่จะรู้ว่านายใหญ่กำลังกลับบ้าน ทุกความรู้สึกและทุกโสตประสาทของร่างกายสั่งว่าให้รอ ไม่ว่าจะยังไงก็ข่มตาหลับไม่ได้ถ้าไม่รู้ว่านายใหญ่ปลอดภัยดี พอถึงตอนนี้กลายเป็นว่าผมไม่อยากจะเจอหน้านายใหญ่อะไรนั่นแล้ว โทรศัพท์ก็ดูจะไม่มีความหมายอะไร สุดท้ายผมก็ปิดและโยนมันทิ้งเอาไว้แถวนั้นแล้วซุกตัวบนที่นอน
เสียงไม้กระดานเสียดกันเป็นโทนสูงต่ำบ่งบอกน้ำหนักของฝ่าเท้าที่กดลงพื้น ในขณะที่ผมนอนฟังเสียงฝีเท้านั้นด้วยใจระทึก เหมือนสิ่งเร้นลับตั้งใจจะเล่นตลกหรือกลั่นแกล้ง เสียงนั้นมาหยุดที่หน้าห้องผมพอดี แล้วมันก็ตามด้วยเสียงกระชากบานประตูจนเสียดเข้าไปในแก้วหู
ถึงผมจะพลิกตัวนอนหันหลังให้แขกไม่ได้รับเชิญทัน แต่ตัวผมใต้ผ้าห่มผืนหนาก็ยังสั่นไหวและกลัวว่าคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังนั้นจะจับได้ ปากเม้มสนิทเพราะลุ้นเผลอขบเปลือกปากจนเลือดซิบ
“โลม”
ผมเงียบ แกล้งหลับตาเสมือนว่าไม่รับรู้อะไร แต่น้ำเสียงเหนื่อยล้าของคนเรียกนั้นดังก้องอยู่ในหู แล้วเสียงเรียกซ้ำครั้งต่อๆก็ดังขึ้นและเหมือนเสียงนั้นอยู่ใกล้ตัวผมมากขึ้นทุกที
จนครั้งสุดท้าย
มันเกิดจากความตกใจที่ไม่ได้ตั้งใจ
ไม่ได้ตั้งใจจะสะบัดตัวหนีมือหนาที่จับลงมาที่ต้นแขน แต่สัญชาตญาณของการป้องกันตัวสั่งให้ร่างกายต่อต้านไปแบบนั้น
ใจหล่นหายเมื่อลอบเห็นว่านายใหญ่ชะงักและผละออกไปแล้ว
“คุณบอกว่านายไม่สบาย แต่ คงไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วมั้ง พ่อหนุ่มของคุณก็ยังแข็งแรงดีนี่ หึ”
แผ่นหลังนั้นหันกลับไปทั้งๆที่ผมไม่ทันจะได้เรียกเอาไว้หรืออธิบายทัน ลุกขึ้นเอาหลังพิงขอบเตียงด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในสมอง นี่ผมต้องการอะไรจากนายใหญ่กันแน่ เหมือนเขาจะทำอะไรก็รู้สึกว่าไม่ดีไปซะหมด แล้วก็ต้องมานั่งเสียใจเองเมื่อเขาหันหลังให้และเดินจากไปเหมือนไม่แคร์หรือไม่มีอะไรให้ต้องใส่ใจ
.
.
.
เนื้อตัวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แทนที่แช่น้ำอุ่นๆแล้วจะคลายจากความเมื่อยล้า เปล่าเลย เหนื่อยกายบรรเทาเบาบางแต่เหนื่อยใจเข้ามาแทนที่
เสร็จจากความวุ่นวายจากอาณาจักรแล้วสั่งให้ลูกน้องออกรถกลับบ้านเพื่อมาพบกับความมึนตึงของคนที่คิดว่ารออยู่
ความยินดีเต็มตื้นเข้ามาในหัวใจตอนที่คุณบอกว่าโลมเพิ่งเข้าห้องนอนไปเมื่อไม่นานมานี้ ความห่วงใยทำให้ต้องรีบสาวเท้าเข้าไปหาเพราะคุณบอกว่าเหมือนโลมจะไม่สบาย แต่แล้วการสะบัดตัวเหมือนรังเกียจที่เขาแตะต้องนั้นทำให้ชาไปทั่วทั้งร่าง ความเย็นชาที่ได้รับตั้งแต่ถูกหันหลังให้ทำให้นายใหญ่นอนแช่น้ำตาค้างอยู่อย่างนี้
ถ้าหากเรื่องที่โลมมึนตึงใส่เพียงเพราะเขากลับบ้านผิดเวลาจากที่เคยบอกไว้มากและปัญหาที่ต้องขบคิดตลอดเวลาทำให้ไม่ได้โทรบอก เรื่องนี้เขาเองก็พอจะรู้ว่าแค่ให้เวลาโลมสักนิด พูดจากับเขาดีๆและตีหน้ามึนสไตล์นายใหญ่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โลมก็จะหายเป็นปกติไปเอง
แต่ปัญหาที่กำลังจะตามมานี่สิ เขาจะจัดการกับมันยังไงดี
ร.ป.ภ.ที่เห็นว่าหมอจ๋าถูกลากตัวขึ้นรถตู้ไม่รู้ที่มาและเลขทะเบียนถูกฆ่าปาดคอปิดปากไว้ตรงที่ทิ้งขยะของอาณาจักร เหมือนคนซ้ายมาซุ่มรอไว้ก่อนแล้ว และที่นายใหญ่ต้องเหนื่อยมากกว่าปกติเพราะหมอจ๋าไม่ได้เพิ่งหายไป แต่ถูกปิดบังจากลูกน้องคนสนิทเพราะอยากเห็นนายมีความสุขไปนานๆเลยคิดจะจัดการกันเอง ไม่มีใครคิดว่ามันจะร้ายแรงถึงขั้นตามฆ่าปิดปากคนที่เห็นเหตุการณ์ และตอนนี้ก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนบงการเรื่องหมอจ๋าและรู้ว่าพวกมันเอาหมอไปซุกไว้ที่ไหนจนกระทั่งไปช่วยออกมาได้
สิ่งเดียวที่เขาให้อภัยคนทำไม่ได้เลยคือหมอจ๋าถูกข่มขืนเพื่อรีดเอาข้อมูลบางอย่างที่เจ้าตัวเองไม่รู้ และเพราะความไม่รู้นั่นเองที่คนร้ายคิดว่าหมอจ๋าพยายามจะปกป้องอาณาจักร แล้วคนที่ทำให้นายใหญ่คาดโทษไว้ถึงตายก็คือพี่ชายคนเดียวของโลม เกียรติคุณเป็นคนแรกที่ลงมือข่มขืนหมอจ๋า และลูกน้องอีกไม่ต่ำกว่าสองคนรุมกันซ้ำรอย กว่าจะบุกไปชิงตัวออกมาได้คุณหมอก็บอบช้ำและตกใจจนไม่มีสติแล้ว ถึงแม้ไอ้ลิ่วล้อสองคนนั้นจะต้องตายสังเวย แต่ไอ้ระยำเจ้าของแผนการยังรอดไปได้ ไม่ใช่เพราะคนของอาณาจักรฝีมือตกหรืออะไร แต่ที่เขายังสั่งให้ไว้ชีวิตก็เพราะคนๆนั้นเป็นพี่ชายของโลม และดูเหมือนคนรับคำสั่งจะรับรู้ความหนักใจของนายใหญ่ดีถึงได้ปล่อยให้รอดกลับไปได้อีกครั้ง ถึงแม่ฝ่ายนั้นจะสะบักสะบอมเต็มทีแต่มันก็ยังไม่สาสมกับการกระทำเลวระยำเลยสักนิดเดียว
.
.
.
เรือนใหญ่ที่เคยเต็มไปด้วยความสุขทั่วทุกข์มุมบ้านกลายเป็นความมึนตึง ภาพของนายใหญ่และแขกคนสนิทเคยนั่งตัวติดกันให้คนในบ้านเห็นจนชินตาบัดนี้แยกย้ายกันไปคนละมุม นายใหญ่ยังคงนั่งขีดเขียนทำงานที่เรือนชานเหมือนเดิม แต่ผู้ช่วยที่เคยเป็นเงาไม่ยอมห่างคนสูงวัยเห็นว่ากำลังดูเด็กตกปลากันที่ท่าน้ำ
เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่หมอตัดสายสะดือทำไมคุณจะไม่รู้ว่าตอนนี้คุณหนูของตัวเองสติไม่ได้จดจ่ออยู่กับงานเลยสักนิดเดียว
“ผิดใจอะไรให้เด็กในบ้านได้ซุบซิบกันอีกละคะ”
“คุณหมายถึงมีคนงานในบ้านนินทานายใหญ่เหรอครับ”
คุณหนูผู้อ่อนวัยวางปากกาแล้วเงยหน้ามองคนถาม แต่ก็สบได้ไม่เต็มตานักก็ต้องหลบวูบเมื่อพบกับสายตาที่รู้ทัน
“สามวันดีสี่วันงอนแบบนี้ ถ้าพ่อหนุ่มเค้ามีมดลูกเห็นทีลูกจะดกนะคะ ตกลงเที่ยวนี้เกิดอะไรขึ้นคะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับคุณ คุณต้องไปถามพ่อคนโปรดว่าโกรธอะไรผมนักหนา แล้วลงไปเที่ยวเล่นแบบนั้น ไหนว่าไม่สบาย คิดว่าตัวเองแข็งแรงแล้วป่วยไม่ได้หรือไง”
“เป็นห่วงก็ลงไปตามสิคะ”
“ไม่เอาละครับ เดี๋ยวจะเจอท่าทางขยะแขยงนายใหญ่เข้าอีก”
“ถ้าเป็นคำสั่งนายใหญ่ใครจะกล้าขัดละคะ คุณยังไม่กล้าเลย นอกเสียจากว่าไม่อยากจะใช้คำสั่งกับพ่อหนุ่มเค้าอีกแล้ว”
“ผมว่าผมทำงานดีกว่า”
“หึหึ ครูสอนยิงปืนฝากมารายงานนายใหญ่ว่าโลมเรียนรู้และเข้าใจอะไรได้เร็วนะคะ”
“ผมให้เค้าเรียนเพื่อรู้ ไม่ได้ให้เป็นบอดี้การ์ดอะไรนี่ครับ เรื่องนั้นพงเค้าจัดการของเค้าอยู่แล้ว ผมทำงานต่อแล้วนะครับ”
“ตกลงเป็นห่วงพ่อหนุ่มเค้าแต่ไม่ลงไปตามสินะคะ แล้วอย่างนี้ในช่องที่มันต้องมีตัวเลขทำไมถึงได้ยึกยือไม่เป็นตัวหนังสืออย่างนั้นละคะ หรือว่าคุณหนูกำลังฝึกมือเพื่อเรียนศิลปะ”
“คุณก็ ผมไปตามก็ได้ครับ”

ตูม!

กรี๊ด

ว๊าย

“ใครก็ได้รีบลงไปช่วยที บอกว่าให้รีบลงไงล่ะ”

ตูม!

ตูม!

ถึงแม้ลูกน้องจะกระโจนลงน้ำไปตามคำสั่งแล้ว แต่สัญชาตญาณของการช่วยเหลือก็ทำให้แขกคนสำคัญของนายใหญ่กระโจนตามลงไปอยู่ดี ทั้งแม่บ้านและคนงานที่อยู่แถวนั้นกรีดร้องด้วยความตกใจก่อนจะกรูกันมามุงจนล้นริมท่าน้ำ เสียงคนตกน้ำและเสียงร้องทำให้นายใหญ่และคุณที่อยู่บนเรือนรีบรุดลงมาหา
คนงานหลายคนกำลังดำผุดดำว่ายควานหาอยู่ในท้องน้ำ และหัวที่ผลุบๆโผล่ๆขึ้นมาก็คือคนที่ออกคำสั่งให้ลูกน้องกระโดดลงไปช่วยเด็กผู้ชายที่ลื่นไถลตกน้ำแบบไม่ทันระวังตัว
ทั้งๆที่คนงานแถวนั้นจะต้องกระโจนลงไปทันทีที่ตั้งสติได้ แต่บางส่วนที่ยังหยุดนิ่งอยู่กับที่เพราะเสียงที่ตะโกนสั่งนั้นราวกับนายใหญ่อีกคนของบ้าน ทุกคนรู้ว่าโลมจะต้องไม่รู้ตัวเองว่าตะโกนสั่งอะไรออกไปในอารมณ์ตกใจแบบนั้น แต่ลูกน้องย่อมรู้ดีว่าเจ้านายคนใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว ความเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดในน้ำเสียงไม่มีอะไรผิดแผกไปจากนายใหญ่ระฟ้าเลยสักนึด ไม่มีการประหม่าหรือชั่งใจ และเหนือไปกว่านั้นที่ทุกคนต้องขนลุกคือ
โลมทำเหมือนนายใหญ่ตอนเข้ารับตำแหน่งใหม่ๆไม่มีผิด
ไม่ว่าคำสั่งนั้นลูกน้องจะเชื่อฟังและทำตามหรือไม่ แต่นายใหญ่ก็จะทำแบบเดียวกันกับที่สั่งลูกน้องด้วย จุดเปลี่ยนยิ่งใหญ่ที่ทำให้ทุกคนต้องก้มหัวให้นายใหญ่อายุน้อยก็เพราะมั่นใจว่า ถ้านายสั่งให้ไปตายจะไม่มีลูกน้องคนไหนที่จะตายอย่างเดียวดาย เพราะในคำสั่งเป็นสั่งตายนั้นมีนายใหญ่ลงมือร่วมกับลูกน้องด้วย ไม่ต่างอะไรกับโลมที่ด่ำดิ่งลงไปหาร่างเด็กน้อยคนนั้นเลยสักนิด
“พบแล้ว เรียกรถพยาบาลเลยเดี๋ยวนี้”
ลูกน้องที่ยืนรอริมตลิ่งปฏิบัติตามทันทีโดยไม่รีรอคำสั่งย้ำจากนายใหญ่ระฟ้าที่กำลังวิ่งมาที่ท่าน้ำ
ว่าที่นายใหญ่อีกคนกำลังดึงร่างเด็กน้อยขึ้นมาร่วมกับลูกน้องอีกคน พ่อแม่เด็กที่เพิ่งมีคนไปตามร้องไห้ปริ่มจะขาดใจเมื่อเห็นร่างสงบนิ่งของลูก
การ์ดหรือลูกน้องผู้ดูแลนายใหญ่ทุกคนปฐมพยาบาลเป็น เพียงแค่เด็กขึ้นมาถึงฝั่งระบบปฐมพยาบาลที่ถูกต้องก็ดำเนินการทันทีโดยมีร่างนายตัวน้อยอีกคนนั่งหอบตัวโยนอยู่ข้างๆ
ฝูงไทยมุงแตกเป็นสองทางเมื่อนายใหญ่มาถึง เป็นไปตามคาดว่าสิ่งแรกที่ผวาไปหาคือร่างของเด็กน้อยที่สำลักน้ำออกมาและเริ่มมีสติกลับมาบ้างแล้ว สีหน้าซีดเซียวของวงใบหน้าน้อยๆเริ่มมีเลือดไหลเวียน พอมั่นใจว่าทุกอย่างปลอดภัยดีถึงได้หันไปหาคนที่เปียกปอนไปทั้งตัวและเริ่มหนาวสั่น
แม่บ้านของที่นี่รู้หน้าที่และมีสติดีเสมอ ผ้าขนหนูผืนใหญ่ถูกยื่นถึงมือนายเป็นคนแรก ก่อนจะแจกจ่ายให้คนเปียกคนอื่นๆที่ลงไปช่วย
“เป็นไงบ้าง”
เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะเค้นคำพูดได้ คำตอบเดียวที่มีให้คือส่ายหน้าระรัว ลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจที่มึนตึงใส่กันเสียสนิท
“ขึ้นเรือนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย”
“แต่ว่า”
“ลูกสมุนตัวจ้อยของนายไม่เป็นอะไรแล้วโลม ชั้นสัญญาว่าเค้าจะต้องปลอดภัย เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาถึง หมอของเราก็ต้องมาด้วย”
“ครับ”
ภาพนายใหญ่ที่ค่อยๆตระกรองกอดแขกคนสนิทกลายเป็นจุดรวมสายตาของเหล่าคนงานที่ยืนมุงอยู่อย่างนั้น ยิ่งรู้ว่าเด็กจะต้องปลอดภัยก็ยิ่งทิ้งสายตาไปที่นายใหญ่กับโลมจนหายลับตาเข้าไปในเรือน
“ทีหลังถ้ามีคนลงไปช่วยแล้วนายก็ไม่ต้องลงไปเข้าใจมั้ย ถ้าว่ายน้ำไม่เป็นจะทำยังไง กลายเป็นว่ามีคนจมน้ำสองคน”
เพราะระฟ้าคือนายใหญ่ ความห่วงใยทั้งหลายที่มีและอัดแน่นอยู่ในอกพร่างพรูออกมาเสมือนคำตำหนิมากกว่าปลอบประโลม แต่คนฟังก็ไม่ได้ติดใจที่จะเคืองโกรธหรือน้อยใจอะไร ไม่ใช่เพราะไร้สตินึกคิด แต่เพราะคนที่ถูกห่วงใยเริ่มชินกับการปฏิบัติแบบแข็งนอกอ่อนในนี้แล้ว
“ขอโทษครับ ตอนนั้นผมเป็นห่วงแล้วก็กลัว”
“ครั้งนี้มันผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ครั้งต่อไปต้องมีสติและวางตัวเป็นผู้นำให้ได้เข้าใจมั้ย ถ้าไม่มีใครคอยคุมหรือบริหารจัดการ ลูกทีมจะเขวไม่รู้จะเริ่มและไปต่อทางไหน วันนี้โลมทำดีมากแล้วนะ”
“เด็กคนนั้นจะปลอดภัยจริงๆใช่มั้ย เค้าเป็นเพื่อนของผมนะ วันก่อนผมเพิ่งต่อจักรยานให้แกไปเอง”
“ปลอดภัยสิ ถึงทุกคนจะเป็นคนงานเป็นลูกน้องของที่นี่ แต่เราอยู่กันเป็นครอบครัวนะ เด็กคนนั้นก็คือคนในครอบครัว ชั้นไม่ปล่อยให้คนในครอบครัวของตัวเองเป็นอะไรไปหรอก ไม่มีวัน”
อากาศยังหนาวไม่หายถึงแม้จะมีแดดขึ้นมาบ้างแล้ว น้ำในคลองก็เย็นจับขั้วหัวใจ แต่ตอนนี้ผมกลับอุ่นเป็นพี่เศษ อุ่นทั้งกายและใจจนลืมไปแล้วว่าเมื่อช่วงรุ่งสางเพิ่งจะน้อยใจนายใหญ่ไม่หยุดรอที่จะฟังว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจจะสะบัดหนี แต่ตอนนี้เหมือนเรื่องหมางใจนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายแล้ว ความอบอุ่นเริ่มกลายเป็นความรุมร้อน ปากขาวซีดสั่นถูกบดขยี้รุนแรงและหนักหน่วง ปลายลิ้นสากลากไล้สร้างความชุ่มชื้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบดูดดื่มที่ต่างฝ่ายต่างตอบโต้และดูดกลืนซึ่งกันและกัน
ภายในห้องส่วนตัวที่มีบรรยากาศและคนงานในบ้านเป็นใจ
ไม่มีใครเสนอหน้าเข้ามารับใช้นายใหญ่เลยสักคน ทั้งๆที่เวลาแบบนี้ควรจะมีคนเข้ามาห้อมล้อม ความประหม่าที่โลมกลัวจะมีคนเข้ามาเห็นค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นคล้อยตามการชักนำ มือบางล้วงต่ำลงไปปลุกอารมณ์ช่วงล่าง ในขณะที่ผู้เป็นนายระดมจูบและสำรวจไปทั้งตัวและหยุดขบเม้มที่ยอดอกสีอ่อนเนิ่นนาน
เสียงที่กัดฟันข่มกลืนเก็บเอาไว้ค่อยๆลอดไรฟันกลายเป็นเสียงที่โหมให้ความต้องการยิ่งกระพือ เสียงกระซิบพร่าสั่นข้างหูบอกว่าอยากให้โลมดูดกลืนส่วนนั้นเหมือนที่นายใหญ่เคยทำให้บ้าง มันไม่ใช่เสียงแห่งคำสั่งของผู้มีอำนาจ แต่มันเป็นเสียงขอร้องจากคนที่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ไม่มีเสียงตอบรับหรือถ้อยคำปฏิเสธ แต่คนถูกขอเลื่อนตัวลงต่ำ ยังไม่ทันจะถึงที่หมายก็ถูกสองมือของนายใหญ่ต้านเอาไว้ เสียงที่สั่นและกระเส่ากว่าเมื่อกี้บอกโลมว่าให้สลับกัน มันควรจะเป็นท่าทางที่น่าเขินอาย แต่เมื่อต่างฝ่ายต่างมองไม่เห็นสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสียวซ่านแบบนั้นก็ลดความเขินอายลงไปได้มาก โลมมั่นใจพอที่จะใช้ลิ้นหยอกล้อกับส่วนนั้นจนมีหยดน้ำเหนียวใสไหลออกมา มันเริ่มจากปริมาณที่เพียงพอที่จะใช้ปลายลิ้นกวาดต้อนได้ก็ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นจนต้องครอบทั้งปากลงไป เสียงร้องของนายใหญ่แหบห้าวแต่ทุ้มเสนาะหู ส่วนปากที่ครอบครองของโลมเอาไว้นั้นดูดหนักหน่วงและเร่งจังหวะเพิ่มขึ้น ความหนาวเหน็บที่ต้องหุ้มผ้าขนหนูเอาไว้ถูกดึงออกเหลือแต่เนื้อตัวเปลือยเปล่า ถึงจะสัมผัสกับอากาศโดยตรงขนาดนั้นแต่ดูเหมือนโลมกับนายใหญ่ต่างฝ่ายต่างร้อนรุ่ม สติพร่าเลือนจนแทบจะทำตามสิ่งที่นายใหญ่สอนไปพร้อมๆกันไม่ไหว ความช่ำชองของนายใหญ่ประคองให้ต้องทรมานหลายต่อหลายครั้งเพื่อที่จะปลดปล่อยไปพร้อมกัน ถึงแม้ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวกันอย่างทุกที แต่ครั้งนี้โลมก็มีความสุขสมไม่ต่างจากทุกครั้ง เพราะเราสองคนได้ทำในสิ่งที่เท่าเทียมกัน เมื่อนายใหญ่ดูดกลืนเข้าไปจนหมด โลมก็ทำแบบเดียวกัน สิ่งสุดท้ายที่รับรู้ก่อนจะหลับไหล นายใหญ่ประคองขึ้นมานอนเคียงข้างกัน ห่มผ้าให้และกล่อมด้วยรอยจูบเหนือหน้าผาก
แล้วทุกอย่างก็อบอุ่น เบาสบายเหมือนล่องลอย ถึงแม้จะรู้ตัวดีว่าความอบอุ่นและเร่าร้อนทั้งหลายที่นายใหญ่ตั้งใจมอบให้ ตื่นเช้าขึ้นมาตัวเองก็ต้องไม่สบายอยู่ดี แต่มันก็น่าจะเป็นการไถ่โทษที่ทำให้นายใหญ่ต้องเข้าใจผิดที่คุ้มค่า เพราะเช้าต่อมาถึงจะป่วยแค่ไหน แต่โลมมั่นใจว่าจะตื่นขึ้นมาในบรรยากาศอบอุ่นเช่นเดิม
 


๐ สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้คนเขียนลงเองและรีบมากค่ะ แต่อยากมาลงนิยายให้ก่อน ถึงแม้ข้างบ้านจะตั้งวงและเคาะแก้วกดดันแล้วก็ตาม
๐ คนเขียนของดพูดคุยและฉลองวันแรกของเดือนสุดท้ายของปีสักวันนะคะ (นี่ขนาดยังไม่ทันกัน)
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจจิ้มเลย

[m_pop91]

น้องโลมมาแว้วววววววววววววว

[sayhi11]

ระฟ้า...ดูอบอุ่นจัง
ชอบเรื่องนี้ค่ะ