หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[bow55]

เขินนนนน
น่ารักอ่า
อยากให้รวมเล่ม อิอิ

[greensoda]

ตามอ่านทันแล้ววววว
สงสารนายใหญ่ แค้นพี่ชายโลมก็ฆ่าไม่ได้

ป.ล. ตอนนี้หวานมากก หวานต่อไปแบบบนี้น้าาา

[Seiki]

ตอนที่ 28 นายโลมกับรักจนตรอก

ไม่เคยมีครั้งไหนเลยสักครั้งที่ลูกน้องคนสนิทของผู้มีอิทธิพลมืดอย่างเสียเจียงจะต้องอยู่ในสภาพที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนเหมือนครั้งนี้

อาณาจักรไร้รักนั่นเข้มแข็งเกินกว่าจะเข้าไปโจมตีได้ง่ายๆ

ขนาดแผนการที่เกียรติคุณคิดว่าจะทำให้หัวหน้าของที่นั่นเต้นเหมือนเจ้าเข้าได้ก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด
ภาพติดตาก่อนที่จะหนีออกมาจากที่นั่นคือการปรากฎตัวของนายใหญ่หน้าจืดที่ยืนจ้องหน้าเขาเหมือนมัจจุราชที่คอยชี้เป็นชี้ตายให้กับคนที่ทรุดอยู่แทบเท้าเพียงแค่พยักหน้าหรือยกมือขึ้นห้ามปรามเท่านั้น สายตานายใหญ่หน้าอ่อนนั่นบอกความหมายว่าเขาเป็นเพียงเศษฝุ่นที่เผลอเหยียบติดเท้ามาเท่านั้น ไร้ค่าและไม่มีอะไรที่คู่ควรจะเป็นคู่ชกของนายใหญ่เลย น่าเจ็บใจจริงๆ
และมันก็แน่่เสียยิ่งกว่าแน่ว่านายใหญ่ระฟ้ายังไม่ตาย
ภายใต้การเปิดบริการอย่างปกติของทุกส่วนธุรกิจของอาณาจักรไม่ใช่ภาพลวงตาศัตรูอย่างที่คิด การที่นายใหญ่ของที่นั่นบาดเจ็บปางตายไม่ใช่สัญญาณที่จะทำให้เราเตรียมพร้อมชักธงชัยของผู้ชนะ
แต่มันคือสัญญาณที่เกียรติคุณคิดว่าคนที่มีส่วนร่วมให้เกิดเหตุไม่ปกติในอาณาจักรแห่งนี้จะต้องชดใช้ เพียงแค่อยู่เฉยๆเพื่อรอให้ศัตรูเดินเข้ามาพบกับจุดจบเองเหมือนกับที่ตัวเองโดนอยู่นี้ แต่ไม่มีทางหรอก ไม่มีทาวที่ขึ้นหลังเสือแล้วจะกระโดดลงมาได้ง่ายๆ
เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างที่เสี่ยเจียงเคยกรอกหูอยู่ทุกวันไม่ใช่ไก่อ่อนที่คนคร่ำหวอดในวงการมืดมายาวนานอย่างเสียเจียงจะประมาทได้ และดูเหมือนตอนนี้จะสิ้นไร้หนทางที่จะบอกนายของตัวเองให้รู้ตัว
สาเหตุที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนอยู่อย่างนี้เพราะคนของอาณาจักรแห่งนั้นตามดูอยู่ทุกฝีก้าว
ถึงจะไม่ใช่ลูกคนรวยอะไรแต่ไม่เเคยลำบากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ลูกน้องของนายใหญ่ระฟ้าไม่ได้สั่งสอนฝ่ายตรงข้ามด้วยกระสุนปืน ฝ่ายนั้นทำร้ายให้อวัยวะภายในร่างกายบอบช้ำ ที่ทรมานไปกว่านั้นคือมันปวดร้าวไปทั้งตัวจนไม่รู้ว่าส่วนที่บาดเจ็บจริงๆมันอยู่ตรงไหน
ถ้าโลมอยู่!!!
ชื่อน้องนอกไส้แจ่มชัดในห้วงความคิด ถ้าเขารู้ว่าโลมอยู่ที่ไหน อย่างน้อยเค้าก็อาจจะให้โลมช่วย โลมเป็นเด็กหัวอ่อน สั่งอะไรก็ทำ และเรียนรู้อะไรรวดเร็วเสมอ ช่วงเวลาที่ตัวเองกำลังเอาตัวรอดอยู่อย่างนี้ โลมก็น่าจะเฝ้าโต๊ะม้าหรือเฝ้าคาสิโนของเสี่ยได้ เพราะโลมเคยเฝ้าบ่อนวิ่งให้พ่อกับแม่มาก่อน มันรู้ทางหนีทีไล่ถ้าตำรวจนอกพื้นที่มาตรวจ แล้วสิ่งที่น่าเสียดายที่สุดที่ตัวเองไม่น่าพลาดขายโลมไปง่ายๆเพราะคิดว่าเสี่ยจะมีส่วนแบ่งให้ ถ้าเขาเล่นตัวอีกสักนิด โลมก็อาจจะเป็นคู่นอนพวกเกย์ที่ต้องรักษาภาพพจน์ นั่นเป็นหนทางที่ทำให้เขาอาจจะรวยไม่รู้เรื่องและไม่ต้องมาดิ้นรนเอาชีวิตรอดแบบนี้ ถ้าตัวเองหายจากอาการบาดเจ็บและติดต่อเสี่ยได้ เราอาจจะต้องเปลี่ยนแผนที่จะล้มอาณาจักรนั่นมาบุกตลาดอ่างอาบน้ำอย่างเต็มตัว และจะต้องตามหาตัวขายอย่างโลมให้พบ และวันนั้นเขาจะต้องเติบโตอย่างสง่างามและเทียบชั้นอาณาจักรไร้รักนั่นให้ได้ ไม่ใช่ต้องคอยหนีแบบไม่รู้ชะตาชีวิตอยู่อย่างนี้
.
.
.
“ใครอนุญาตให้คนป่วยกินอาหารย่อยยากขนาดนั้น”
มือที่จับช้อนลงควานหาเนื้อเป็ดในน้ำแกงชะงักค้าง ลอบมองไปรอบๆบริเวณเรือนชานมีเหล่าแม่บ้านที่คอยอยู่ดูแลเรื่องอาหารการกินนั่งเบียดเหมือนถูกต้อนไปอยู่ในจุดเดียวกันของมุมเรือนชาน เห็นจะมีแต่คุณคนเดียวที่ยังมีใบหน้าเปื้อนยิ้ม
คนที่บังอาจก็คงจะเป็นผมสินะ มือยังจับช้อนค้างเติ่งในชามน้ำแกงอยู่เลย รู้ตัวอย่างนั้นแล้วก็ต้องทิ้งของกลางมามองหน้าคนอาละวาดแทน
“นายใหญ่หมายถึงผมเหรอ”
พยายามเรียกนายใหญ่อย่างที่ใครๆในบ้านหลังนี้เรียก
“คนป่วยต้องกินอะไรอุ่นๆ”
ไม่ตรงคำตอบซะทีเดียวแต่คนๆนั้นคือผมแน่แล้ว ถอนหายใจพรืดจนสะดุ้งตามกันไปทั้งเรือนอีกครั้ง แกงเผ็ดเป็ดย่างที่ควันกรุ่นอยู่เหนือชามน้ำแกงนี้อุ่นจนเกือบเรียกว่าร้อน แต่ก็ยังไม่ถูกใจคนบ้าอำนาจเรือนนี้อยู่ดี อาณาจักรกิจการดีเกินไปจนทำให้นายใหญ่ว่างถึงเพียงนี้เลยเหรอ
“นี่ก็ยังอุ่นนี่ครับ”
“นี่มันอาหารรสจัด นายต้องกินอาหารอ่อนๆย่อยง่ายๆไม่มีใครเตรียมอาหารสำหรับคนป่วยให้คุณโลมเหรอ”
เพียงแค่นายใหญ่กวาดตามองคนงานก็พากันก้มหลบกันเป็นลูกคลื่นบนแสตนด์เชียร์กีฬา บางคนที่หลบตานายใหญ่ไม่ทันก็อึกอักเหมือนน้ำท่วมปากและกำลังหาทางเอาชีวิตรอดจากสายตาคมกริบคู่นั้น
“ผมเป็นคนบอกในครัวว่าจะกินกับข้าวตามปกติเองแหละ”
แม้จะได้ยินมาว่านายใหญ่ดุและเจ้าระเบียบจนคนงานและแม่บ้านไม่กล้าเข้าใกล้แค่ไหน แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นนายใหญ่สั่งลงโทษคนในบ้านเลยสักที แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยงที่จะให้ใครต้องลองเหมือนกันเลยช่วยรับหน้าแทนแม่บ้านเอาไว้
“อวดเก่ง ทำไมถึงไม่รู้ตัวเองว่าป่วย”
อยากจะเถียงให้ลั่นเรือนชานว่าใครกันล่ะที่ทำให้ผมต้องนอนซมอยู่เป็นวันๆทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นแค่รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเฉยๆ ตอนขึ้นมาจากคลองรู้สึกหนาวจนปากคอสั่นก็จริง แต่การให้ความอบอุ่นตามแบบฉบับของนายใหญ่นอกจากจะทำให้รู้สึกร้อนเร่ามากกว่าอบอุ่นแบบเบาๆแล้วต้องกลับกลายเป็นคนป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ไปเลยเป็นวันๆ
“ผมรู้ตัวเองว่าป่วยแต่ไม่รู้ว่าคนป่วยกินแต่ข้าวต้มหรือโจ๊กได้แค่อย่างเดียวนี่”
ไม่อยากจะรื้อฟื้นอดีตในตอนนี้ แต่นึกย้อนกลับไปแล้วตอนที่ผมป่วย ไม่มีครั้งไหนที่จะปฏิบัติเหมือนคนป่วยคนอื่นๆเขา ที่บ้านมีอะไรก็กินอย่างนั้น บางครั้งไม่มีอะไรให้กินต้องฝืนสังขารลุกขึ้นมาทำกินกันตายก็เคยมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ผมเลยมองการกินข้าวเหมือนคนปกติตอนป่วยเป็นเรื่องธรรมดา แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับเจ้าของเรือนที่บ้าอำนาจอย่างนายใหญ่รากหญ้าคนนี้
“แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะหายกันล่ะ พอจะให้หมอมาตรวจก็งอแง พอให้ดูแลตัวเองก็ดื้อแบบนี้นี่สิ ถึงได้ทิ้งไปไหนไม่ได้”
อย่าบอกนะว่าที่นายใหญ่ดูเหมือนว่างแบบนี้เพราะต้องการเฝ้าคนป่วยอย่างผม ถึงจะรู้สึกดีใจขึ้นมากระทันหันแต่ก็อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลย ไม่อยากเป็นเป้าสายตาของเพชฌฆาตผู้ดูแลนาย
ความสงสัยเรื่องหมอประจำบ้านนายใหญ่กับหมอประจำอาณาจักรทำไมถึงได้เป็นคนละคนกันมาเฉลยเอาในวันที่ผมมีไข้สูง ไม่ได้มีสติพอที่จะจับคำพูดของนายกับลูกน้องคนสนิทได้ละเอียดขนาดนั้น แต่ถ้าผมฟังไม่ผิด หมอจ๋าไม่ใช่หมอจริงๆแต่เป็นเหมือนพยาบาลผู้ช่วยของคลีนิคหมอประจำบ้าน ผมออกจะแปลกใจเมื่อคุณยืนยันว่าหมอจ๋าไม่เคยมาที่บ้านหลังนี้เลย ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ได้รับความสนิทสนมจากนายใหญ่ขนาดนั้นจะไม่เคยมาในพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้ ในขณะที่ผมต่อต้านที่นายใหญ่จะให้หมอเข้ามาตรวจไข้ก็ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องบางอย่างของหมอจ๋าที่นายใหญ่จะต้องจัดการ และเหมือนหมอจ๋าเองก็กำลังไม่สบายอยู่เหมือนกันเพราะเหมือนนายใหญ่จะสั่งให้คุณหมอไปดูแลพนักงานที่อาณาจักรและฉีดวัคซีนแทนหมอจ๋า มันเลยเป็นอีกสาเหตุที่ผมไม่อยากให้คุณหมอต้องวิ่งรอกไปมาถึงสองที่ อาณาจักรกับเรือนหลังนี้ไม่ได้อยู่ใกล้ๆกัน มันเลยกลายเป็นประเด็นให้นายใหญ่ของบ้านค่อนขอดผมว่าดื้อด้าน
“นายมีงานก็ไปทำสิครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ร่างกายปรับสภาพกับอากาศไม่ทันเท่านั้นเอง”
“งั้นเหรอ แล้วจะต้องให้บอกมั้ยว่าคืนนั้นคนป่วยไข้สูงจนเพ้อว่าอะไรบ้าง ถ้าคิดว่าเล่าได้ก็จะ”
ผมหาญกล้าพอที่จะเอามืออุดปากนายใหญ่ซะ ถึงไม่มีอะไรจะต้องอายแต่ก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองเพ้อเพราะพิษไข้เรื่องอะไรไปบ้าง ถ้าจะเพ้อเพราะเป็นห่วงลูกสมุนตัวน้อยที่จมน้ำก็คงจะไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าเพ้อถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนจะหลับไปเพราะไข้จับล่ะ นี่คงเป็นเรื่องที่คนหน้าหนาอย่างนายใหญ่อาจจะไม่อาย แต่ผมอาย ยังไงก็ยังได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายและการที่อยู่ในห้องส่วนตัวของนายใหญ่สองต่อสองแบบนั้นอาจจะไม่ชวนให้คิดอะไรมากเพราะเป็นผู้ชายด้วยกัน แต่ผมก็รู้ตัวเองดีว่าในนั้นมีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านายกับลูกน้องธรรมดาบ้าง อย่างน้อยผมก็คิดว่าได้ยินเสียงน่าอายของตัวเองประสานกับเสียงนายใหญ่อยู่ในหู และมันก็เป็นเสียงที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นในเวลาปกติซะด้วยสิ
พอหันไปเห็นว่าเหล่าคนงานมองมาที่ผมเป็นจุดเดียวด้วยความตกใจก็รีบปล่อยมือที่กั้นปากนายใหญ่แล้วส่งสายตาเว้าวอนเข้าไปแทนที่ทันที คราวนี้ผมเสียเปรียบมากเกินกว่าจะต่อกรได้จริงๆ
“โอเคครับ ผมป่วยหนักก็ได้ ป้าครับผมขอน้ำร้อนหน่อยได้มั้ย”
“พ่อหนุ่มจะเอาไปทำอะไรจ๊ะ”
คนที่ถามกลับมากลายเป็นคุณที่ยังอมยิ้มอยู่ไม่จาง
“ราดบนข้าวครับคุณ พอเอาน้ำร้อนราดข้าวสวยก็จะกลายเป็นข้าวต้ม ถ้ามีปลาแห้งทอดยีๆก็จะกลายเป็นอาหารคนป่วยแล้วครับ หรือใส่เกลือลงไปแค่พอมันๆก็โอเคแล้วครับ”
ต้องยอมแพ้บอกไปแบบนี้ทั้งๆที่นึกเสียดายกับข้าวดีๆเต็มโต๊ะ นายใหญ่บ้านี่คงจะกินดีอยู่ดีแบบนี้มาทั้งชีวิตสินะ ถึงได้กินข้าวอย่างกับแมวดมทั้งๆที่มีของดีอยู่เต็มโต๊ะแบบนั้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดูจะบึกบึนและแข็งแกร่งสมชายมากกว่าผมที่กินเหมือนยัดทะนานอยู่ดี
.
.
.
ถึงจะรู้ว่าคนป่วยไม่พอใจแต่ก็ช่วยไม่ได้ นายใหญ่ไม่มีสติที่จะจัดการอะไรเลยทั้งๆที่มีเรื่องใหญ่รออยู่ข้างหน้า การที่คนข้างกายป่วยแบบนี้เป็นความกังวลที่นอกเหนือมาจากความห่วงใย ใครว่าพาโลมมาซ่อนไว้ที่นี้แล้วจะสบายใจทำอะไรก็ได้อย่างที่ใจคิด แค่เสียงตะโกนมาจากท่าน้ำและเสียงแซ็งแซ่ที่ร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากคนที่กระโจนลงไปในน้ำ แค่นั้นก็ทำให้นายใหญ่ใจหล่นวูบ ยิ่งไปเห็นว่าคนที่นั่งหอบหมดท่าอยู่ข้างคนจมน้ำเป็นใครก็ยิ่งใจหายหนัก
เด็กคนนี้ไม่เคยรักตัวกลัวตายเลยสักนิด คนที่ใจกระตุกด้วยความห่วงใยซะอีกที่กลัวคนตัวเล็กจะเป็นอะไรไป ถึงลูกคนงานในบ้านจะน่าเป็นห่วงแต่เขาก็เชื่อว่าต้องปลอดภัยเพราะลูกน้องปฐมพยาบาลกันอย่างดีและกำลังตามหมอมาช่วยดูแล ระฟ้าถึงได้มุ่งความห่วงใยไปที่โลมเพียงคนเดียว ถึงจะไม่ผิดหวังเรื่องที่โลมตอบแทนเขาขนาดนั้น แต่ตกดึกฮีโร่ดันไข้ขึ้นและเพ้ออะไรที่เขาไม่รู้ออกมามากมาย และดูจะหนักหนาเกินกว่าที่คนๆนี้จะเติบโตและนั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้านี้ได้ เด็กคนนี้อายุเพียง 19 ปีแต่ดูเหมือนจะใช้ชีวิตมามากกว่าเขาเสียอีก
โลมเพ้อถึงพ่อกับแม่ที่ไม่เคยมองว่าโลมคือลูกเลยนอกจากคนที่เลี้ยงมาเพื่อช่วยหาเงินจุนเจือครอบครัวและอำนวยความสะดวกสบายให้ ไม่เคยมีความห่วงใยและปรารถนาดีอย่างที่คนเลี้ยงดูกันมาพึงมี ขนาดคุณกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวพันกันทางสายเลือด แต่ระฟ้ารู้ว่าที่คุณไม่ยอมรามือก็เพราะยังเป็นห่วงนายใหญ่มือใหม่คนนี้ และทุกครั้งที่อยู่ใกล้คุณก็ยังสัมผัสถึงความรักที่คุณมีให้จริงๆ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าโลมไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคนที่ตัวเองเรียกว่าพ่อกับแม่เลย
ท่าทางเหน็บหนาวและสองมือที่ควานหาอ้อมกอดอบอุ่นทั้งๆที่น้ำตานองหน้า เนื้อตัวร้อนระอุเหมือนถูกสุมไฟ เหงื่อผุดไหลเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำ และที่ทำให้เขาไม่สามารถละทิ้งโลมไปไหนได้ถ้าโลมยังไม่สบายอยู่อย่างนี้ ก็เพราะโลมเรียกหาความรักความอบอุ่นทั้งๆที่กำลังหลับและเป็นไข้ ไม่รู้ว่าเพราะเด็กคนนี้แข็งแรงเป็นทุนอยู่แล้วหรือความอบอุ่นที่เขากอดเอาไว้ทั้งคืนถึงได้ทำให้โลมสร่างไข้เร็วกว่าที่คิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดื้อสมกับที่เป็นโลมจริงๆ
“โลม ยังไงคืนนี้ก็ยังไม่ต้องไปนอนที่ห้องตัวเองนะ”
เห็นคนที่จ้วงข้าวสวยราดน้ำร้อนจนลืมหายใจทำช้อนร่วงและสะดุ้งเพราะความตกใจแล้วนึกขำ มันกวาดตามองคนงานและแม่บ้านที่ห้อมล้อมอยู่เต็มเรือนก่อนจะยื่นหน้าข้ามโต๊ะเข้ามาใกล้ที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้ก่อนที่จะกระซิบว่า
“คุณจะประกาศเสียดังทำไมเนี่ย กลัวลูกน้องจะไม่รู้ว่านายใหญ่ติดใจการนอนกับผู้ชายหรือไง”
“ก็ไม่แปลกนี่ นอนกับนายก็มีความสุขดี ถึงจะเหนื่อยไปหน่อยก็เถอะ”
“ผมบอกว่าอย่าพูด”
คนที่เสียงดังยิ่งกว่านายใหญ่ก็เห็นจะเป็นคนที่ตะโกนจนตายิบหยีนี่แหละ โลมคงลืมตัวถึงได้ตะโกนออกมาแบบนั้น แต่พอตั้งสติได้เขาก็ทรุดตัวลงไปนั่งเขี่ยข้าวในชามตัวเองเงียบๆ
“ปลาแห้งจะละลายกลายเป็นน้ำข้าวต้มแล้วมั้ง”
“เรื่องของผมน่ะ ผมกินของผมได้แล้วกัน”
ถ้าไม่นับความคิดที่โตเกินตัวแล้วโลมก็เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่เอาแต่ใจตัวเองไม่มีผิดคนหนึ่งเท่านั้น และขยันทำปากยื่นปากยาวใส่เขาโดยที่เจ้าตัวเองคงไม่รู้
“แม่ของเด็กฝากมาบอกว่าขอบคุณนายน้อยมากเลยนะที่ช่วยเหลือจ้อยเอาไว้ ถ้าไม่ได้นายน้อยจ้อยอาจจะตายก็ได้”
อยากจะขำออกมาดังๆอีกทีที่โลมเบิกตาโพลงอย่างนั้น แต่ก็ต้องระงับความรู้สึกเอาไว้แล้วตีหน้าตัวเองให้เรียบสงบสมเป็นนายใหญ่คนเดิม
“คุณว่าอะไรนะ แม่จ้อยเรียกผมว่านายน้อยเหรอ”
“ใช่”
“ไปกันใหญ่แล้ว แม่จ้อยเค้าเป็นแม่ยกลิเกหรือเปล่า”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ยังไงล่ะ นายใหญ่นี่ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกนะว่าเรียกกันมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษแล้ว แต่นายน้อยนี่มันไม่ลิเกไปหน่อยเหรอแล้วผมก็ไม่ใช่”
“ไม่ใช่อะไร ก่อนที่จะเป็นนายใหญ่ คนในบ้านนี้ก็เคยเรียกฉันว่านายน้อยมาก่อน แปลกตรงไหนเหรอ”
“มันเป็นชื่อเรียกหนึ่งของเจ้านายเหรอ”
“อือ ทำไมล่ะ”
“ผมไม่ชิน เรียกไอ้โลมไม่ได้เหรอ”
“ได้สิทำไมจะไม่ได้ แค่ไม่มีใครกล้าเรียก”
“ทำไมล่ะ ผมก็เด็กกว่าทุกคน”
“หึ หึ อยู่ไปก็รู้เองละนะ นายก็เรียนรู้อะไรๆในบ้านนี้ได้เยอะขึ้นแล้ว อย่างน้อยก็ออกคำสั่งได้ไม่ขัดเขินหรือเรียนยิงปืนได้แม่นจนครูฝึกสอนยังรู้สึกกลัวลูกศิษย์ตัวเอง”
“ก็เป้ามันเป็นรูปคนปลอมๆผมก็กล้ายิงสิ ถ้าเป็นคนจริงๆใครจะไปกล้า ฆ่าคนผิดกฎหมายแล้วก็บาปนะ”
“แล้วถ้าคนนั้นคือคนที่หันกระบอกปืนเข้าหานายใหญ่ล่ะ โลมยังจะกล้ายิงเค้าไหม”
“เอ่อ คำถามคุณยากอะ ผมตอบไม่ได้หรอก”
“อาจจะมีวันที่ชั้นได้คำตอบนี้ก็ได้นะ”
“ผมไม่รู้ เอาจริงๆแล้วก็ไม่คิดว่ายังมีคนแก้ไขปัญหาด้วยการฆ่ากันนะ”
ถ้าคนๆนั้นคือพี่ชายตัวเองล่ะโลม?
ดูก็รู้ว่าเกียรติคุณตกใจเสียสติแค่ไหนที่รู้ว่านอกจากคนของอาณาจักรจะเข้าไปชิงตัวคุณจ๋าแล้วคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามันคือนายใหญ่ระฟ้าที่ตัวเองคิดว่าลูกน้องยิงตายไปแล้ว
ถ้าหมอไม่ยืนยันกับเขาเองว่าคุณจ๋าไม่ได้บบอบช้ำและมีร่องรอยการต่อสู้อย่างที่ควรจะเป็นสำหรับการถูกเรียงคิวกระทำชำเราเกินคนหนึ่งคนขนาดนั้น แล้วอะไรที่ทำให้เค้าเห็นภาพผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งหมดสติไปต่อหน้าตัวเอง
ถึงจะรู้ว่าคำนำหน้าหมอคือสรรพนามที่พนักงานเรียกเพื่อให้เกียรติและเห็นว่าเป็นคนสนิทของนายใหญ่ แต่วินาทีนั้นต่อให้เป็นหมอจริงๆก็ไม่น่าจะเซฟตัวเองจากความป่าเถื่อนของคนร้ายได้ แต่หมอประจำบ้านก็ยืนยันว่าคุณจ๋าแค่มีร่องรอยการถูกร่วมเพศธรรมดาไม่ได้มีร่องรอยการทรมานหรือบังคับด้วยวิธีวิตถารอะไร นี่คือบทสรุปที่ค้านกับความจริงที่เห็นในวันนั้น ไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะสั่งให้ลูกน้องพลิกแผ่นดินหาเพื่อเอาตัวเกียรติคุณมาทรมานให้สมกับที่ทำกับผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้คนหนึ่งได้ นอกจากทรมานเสมอเหมือนกันแล้วก็อยากจะบังคับให้ไอ้เดรัจฉานนั่นกราบตีนคุณจ๋าซะ ถ้ามันยังมีความเป็นผู้ชายพอ
อีกเหตุผลที่ทำให้นายใหญ่ใจร้ายได้ไม่เท่าความคิดคือคนที่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่เขารู้ว่าโลมกังวลในคำถามเมื่อกี้มาก คุณบอกว่าวันที่คนหามร่างไร้สติของตัวเองในวันถูกยิงขึ้นมาแล้วโลมมองเขาด้วยแววตาสะเทือนใจแค่ไหนก็ไม่มีโอกาสได้เห็น แต่มันก็อาจไม่ต่างอะไรกับสายตาตอนที่หรุบต่ำลงไปเมื่อกี้ ถ้าหากไม่คิดว่าจะเข้าข้างตัวเองมากเกินไป นายใหญ่กับนายโลมจำเป็นอาจจะใจตรงกันแล้วก็ได้


๐ สวัสดีค่ะ หายไป สี่ห้าวันก็อย่างที่รู้กันนะคะ 
๐ คงมีคนงงกับวิธีการแต่งเรื่องนี้ของคนเขียนบ้างแหละเนอะ ขลุกขลักอะไรไปบ้างก็ให้อภัยกันนะคะ จะพยายามพัฒนาให้ฉีกออกไปจากจุดเดิมๆคะ มีคนเคยบอกว่า เขียนดราม่าบ้างสิคะหนูอยากอ่าน เลยจัดนายโลมมาให้ คนอ่านอีกคนมาบอกว่า พี่คนเขียนคะ เมื่อไหร่พี่จะเขียนฮาๆอีกหนูชอบรั่วๆแบบพี่สิงห์ หรือซื่อบื้อแบบพี่มหาก็ได้ค่ะ แบบพี่แก๊กหนูก็ชอบนะคะ คนเขียนเข้าใจค่ะ แต่ พี่แก๊กกับพี่มหานี่มีออร่าความเป็นพระเอกตรงไหน 
๐ คนเขียนสรุปยอดสั่งหนังสือรอบรีปริ๊นไปแล้ว เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวายกับ utellido เรื่องจัดส่งปลีกย่อย คนเขียนเลยสั่งแบบ +- 5 ชุดต่อเรื่องเท่านั้น และเรื่องเด็กป๋า @Quartette สั่งไปขายที่ร้านนะคะ ไปซื้อหาที่นั่นได้ค่ะ ส่วนคนที่ลืมโอนเงินและตั้งใจจะโอนมาแล้วแจ้งโอนเลย คนเขียนแนะนำว่าเมลลืไปถามทีมงานนะคะว่ายังมีเหลือจากที่สั่งเพิ่มไปไหม ไม่งั้นต้องโอนเงินคืนกันนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
๐ ตอนนี้ก็หวานกันอีกตอนเนาะ เรื่องนี้อาจจะไม่อยู่ๆแล้วดราม่าเลยนะ ตั้งใจว่าจะค่อยๆซึมเข้ามาๆแล้วแตกโพล๊รอบเดียวไปเลย มีประเด็นมาดราม่าบ่อยๆ เดี๋ยวคนอ่านเอาระเบิดมาปาบ้านค่ะ   
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมนะคะ รวมถึงคนที่ดูแลคำผิดให้ด้วย ขอบคุณค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก

[indy❣zaka]

จิ้มก่อนๆ

อ้าววว  ตกลงคุณหมอเขาสมยอมรึนี่!! อื้อหืออออ! 
อาจจะกลัวโดนทำร้ายเลยสมยอม  หรือว่าคุณเธอนึกอย่างไงกันแน่เนี่ย 

[คันจัง]

จิ้มด้วยๆ

[Oilsaoo]

ว้าวตอนนี้หวานอีกเเล้ว
นายใหญ่น่ารักก

[BExBOY]

สงสัย....
หมอจ๋าโดนข่มขืน หรือ.....สมยอม ชะเอิงเอ๋ย~

ตอนนี้หวานแอบม่า...มีเรื่องให้โลมต้องคิดหนักในการหน้า

[RGB.__]

แอบตกใจกับ 'คุณคนเดียว' บร๊ะ ทีแรกก็ตกใจ โผล่มาจากไหนฟระ ที่แท้ก็นายใหญ่นี่เอง 55555

หวานเบาๆ แต่แอบช็อคกับที่คนแต่งบอกว่าจะค่อยๆซึมแล้ว โพล๊ะ !!!! มันก็ต้องดราม่าอยู่แล้วล่ะ บู๊แหลกลาญขนาดนี้

พี่ชายโลมนี่มัน ...  ไม่มีคำบรรยาย โลมยิงทิ้งไปซะ !!!!!!

[silent_loner]

ตอนนี้หวานเล็กๆ
นี่โลมยังไม่รู้สึกตัวอีกหรอเนี่ยว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

ชอบแนวเขียนแบบพี่สิงห์เหมือนกันค่า อ่านสบาย ไร้กังวล (ไม่ได้โฆษณาสินค้านะคะ  )
ตอนน้องโลมโวยวายน่ารักจัง
นายระฟ้าก็กวนดีแท้ แต่ก็ชอบค่ะ ><

[chompoonut139]

เห้อ  เรื่องนี้มันแบบว่า....

แต่ก็ชอบน่ะ

นายใหญ่ก็ปากแข็ง

โลมก็ซื้อบื้อเกิน 5555

[NCJung]

นอกจากดราม่าแล้วขอแบบหื่นๆอย่าง ป๋า คุณคนเดียว นายใหญ่อีกก้อดีนะคะ อิอิ

[Betpa_Jeab]

น้องโลมน่ารักน่าฟัด

นายใหญ่ก็น่ารัก ดูอบอุ่นแบบเย็นชานิดๆ ฮาาาา (เอ๊ะ ยังไง)

ตอนนี้เป็นนายน้อย แต่อนาคตจะเป็นนายน้อยที่มีอำนาจเหนือนายใหญ่ป่ะน้องโลม 

[A_ay]

ฮ่าๆ
น้องโลมกำลังจะท้อง(?) 

เลยอยากกินอะไรเผ็ดๆ(เกี่ยว?)



น่ารักอ้ะ
กอดน้องงง

[naja-kitase]

เอ เรื่องหมอจ๋านี่มีลับลมคนในอะไรรึเปล่า
น่าสงสัยจริงๆ

ยังไงก็ชอบความหวานแบบดิบๆ แบบซึนๆ
ของนายใหญ่กับโลมอยู่ดี มันค่อยๆซึมไปเรื่อยๆ น่ารักดี

[sz4music]

ยังเกลียด ไอ้เกียรติคุณเหมือนเดิม เป็นพี่ที่เลวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สงสารโลมอ่ะ ทั้งพี่ ทั้งครอบครัว แย่จริงๆ 

เฮ้ออๆๆ แล้วสรุปยัยคุณหมอจ๋าเนี่ยย สมยอมใช่ม้าาา

รู้สึกเหมือนยัยนี่อันตรายกว่าที่คิด 

[aphanite]

นายใหญ่ เคย เปน นายน้อยมาก่อน
ฮ่า ๆๆ
ชอบอ่ะ มันอบอุ่นแบบครอบครัว
แต่เอ่ะ.....
เหมือนกินข้าวโชว์ ไงพิกล
รายล้อมไปด้วยเหล่าธารกำนัล ฮ่า ๆๆๆๆๆ
ปล.แอบตกใจ คุณคนเดียวว (แต่เราสองคน)ฮ่า ๆๆ

[boworange]

  คู่นี้ก็ยังน่ารักกันต่อ....อิจฉาโครตๆอ่ะ 

[momo9476]

ชอบจังหน้าที่หนึ่งร้อยพอดี หนูโลมถึงเวลาต้องเลือกระหว่างพี่กับแฟนคงลำบากใจแย่

[zatamare]

ได้อ่านแล้ว แต่อยากจะบอกว่า เบื้องหลังตัวละครทั้ง2ตัวน่ะผ่านความดราม่าของชีวิตตัวเองมาเยอะแล้ว และก็ยังมีความเครียดและกังวลอยู่ภายในลึกๆ จนอดคิดไม่ได้ว่า น่าจะมีความสุขจริงๆบ้างได้แล้วนะ (แต่ก็นะชีวิตคน ยังต้องเจออะไรอีกมากถ้าไม่เรียนรู้เพื่อที่จะเข้มแข็งก็คงจะสุขจริงได้ยาก)

[popeye]

นายน้อยโลมมี่ น่ารักจัง :]]

[lucifel]

ไหนๆก็รู้ว่าใจตรงกัน นายใหญ่ก็เลิกปากแข็งได้แล้ว พูดเคลียร์ๆกับโลมไปเลย

[POPEA]

ชีวิตโลมที่ผ่านมามันดราม่ามากอ่ะ!
ชอบแนวเรื่องแบบพี่เดือนแปดน้องเดือนสองนะ อ่านแล้วฮาสบายๆ
รอตอนต่อไปจ้า~

[u_cosmos]

โลมซื่อไปไหนเนี่ย เป็นถึงนายน้อยแล้วนะ
><

[GAZESL]

ง่า สั้นไปหน่อยอ่ะ นายใหญ่เป็นห่วงโลมจนาดนี้ น่ารักจริงๆ 
แล้วถ้าคนที่จะยิงนายใหญ่เป็นพี่ชาย โลมจะกล้ายิงเค้ามั้ยหน่ะ
แปลกๆ อ่ะ คือหมอจ๋าสมยอมหรอ?? มันมีอะไรกันแน่
 

[khunstar]

มีเงื่อนงำน่าติดตามดีครับเรื่องนี้

รออ่านต่อไปครับ

[YouandMe]

ในที่สุดน้องโลมก็ได้เป็นนายน้อย (เมียนายใหญ่) 
ว่าแต่...ที่ไข้ขึ้นนี่เพราะนายใหญ่ใช่ไหม ก็บอกแล้วว่าให้ถนอมหน่อย 

แก้จ้า...
ไม่มีทาวที่ขึ้นหลังเสือแล้วจะกระโดดลงมาได้ง่ายๆ ==> ทาง
ถึงจะไม่ใช่ลูกคนรวยอะไรแต่ไม่เเคยลำบากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
แค่เสียงตะโกนมาจากท่าน้ำและเสียงแซ็งแซ่ที่ร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากคนที่กระโจนลงไปในน้ำ ==> เซ็งแซ่
คุณจะประกาศเสียดังทำไมเนี่ย ==> เสียงดัง
ถ้าหมอไม่ยืนยันกับเขาเองว่าคุณจ๋าไม่ได้บบอบช้ำและมีร่องรอยการต่อสู้อย่างที่ควรจะเป็น

[DraCo_SLa13]

อ๋าว  สมยอมซะงั้นเอ๊ะ  หรือนี่คือวิธีเอาตัวรอดหว่า


เราต้องคิดบวกเข้าไว้  ชีคงไม่ร้าย  หรอกมั๊งเน๊อะ

[kazuribum]

รู้สึกว่าเหมือนจะมีวันที่โลมต้องเลือกว่าจะยิงคนหรือไม่อย่างงั้นแหละ

แล้วก็ตอนนี้น่ารักอีกเช่นเคย

[ladymoon_yy]

ตอนนี้น่ารัก