หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[t2007]

เขินจัง นายโลม เจ้าตัวเขารู้แหละ

[t2007]

นายใหญ่ ดวงแข็ง

[faareeyong]

นายโลมเลื่อนขั้นเป็นนายน้อย.... น่ารักจริงๆ

[t2007]

ตอน 21 นายใหญ่ทำให้น้องโลมเจ็บ

[crazythe]

หมอจ๋าน่าสงสัยซะแล้ว 

[t2007]

ตอน 23 โล่งใจกับนายโลม

[Kfc_Pizza]

 

[t2007]

ตอน 24 น้องโลมจนมุม

[eern]

 :z3:วันนี้น้องโลมไม่มาเหรอคะคิดถึงหายไปหลายวันแล้วมานั่งรอด้วยคน

[t2007]

อบอุ่นจังเลย ถูกใจตรงที่คุณพูด ถ้าเป็นผู้หญิงลูกคงดกมาก งอนกันจัง

[t2007]

ตอน 28 คนงานตกใจ กับนายโลม

[Huasia]

แหม  กว่าจะหวานกันได้นะ

[CarToonMiZa]

คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยย

[JJHJJH]

คิดถึงโลมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก >"<

[Seiki]

ตอนที่ 29 นายโลมกับรักจนตรอก


ในห้องที่มีเพียงนายใหญ่กับคนสนิทที่รู้ใจ

“มาดามเหออยากพบนายเพราะเรื่องเสี่ยเจียงเหรอครับ”
“อืม มาดามบอกว่าเสี่ยเจียงบินไปหาถึงสิงคโปร์เพื่อเรื่องนี้”
“เสียงเจียงจะกู้เงินมาดามขนาดนั้นเพื่ออะไรครับ เพื่อเอามาลงทุนหรือฟอกเงิน”
“ผมคิดว่าอย่างหลัง แต่มาดามคิดว่าเสี่ยเจียงกำลังจะทาบรัศมีอาณาจักรถึงได้เอาเรื่องมาบอกผม”
“มาดามดูจะเอ็นดูนายมากนะครับ”
“เพราะมาดามไม่มีลูกละมั้งพง”
“ผมเกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องนั้น”
“ผมกับมาดามไม่ได้มีอะไรกันหรอกน่า ผมรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร”
“เหมือนที่กำลังจะปั้นนายอีกคนของที่นี่ใช่มั้ยครับ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ทันเหมือนคุณเลยน่ะ คุณจ๋าเป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นแล้วครับ แต่สภาพจิตใจนี่ผมไม่ทราบ หมอบอกว่าเธอกังวลแต่ไม่ใช่เรื่องที่ถูกจับตัวไปวันนั้นนะครับ ผมกับหมอลงความเห็นตรงกันว่าหมอจ๋ากลัวนายจะรับไม่ได้”
“ถ้าผมจะบอกว่าผมพอรู้ แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะ ความจริงแล้วผมสงสารเธอนะ ต่อให้ไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นผมก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะเป็นอันตรายอะไรกับผม”
“หมอบอกว่าเธอต้องการหาส่วนเติมเต็มนะครับ แล้วถ้าวันไหนที่อยู่ภายใต้จิตสำนึกที่ถูกขุดขึ้นมา เธอจะโหยหามันไม่มีที่สิ้นสุด ผมกลัวว่าเรื่องนี้ต่างหากที่จะทำให้หมอจ๋าเตลิด เหมือนไส้เทียนที่ยังปกติตอนไม่เจอไฟ แต่พอเจอแล้วก็ไหม้จนกว่าจะมอด”
“แต่ถ้าจะให้ผมมีอะไรกับเธออย่างที่เคยทำมา ผมก็บอกตรงๆว่าไม่ได้นึกสนุกอย่างแต่ก่อนที่เป็นวัยคะนองแล้ว และพอเกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมคงตอบสนองอย่างที่เธอต้องการไม่ไหว”
“จะรักษาก็ไม่ได้นะครับนาย มันไม่ใช่โรค แต่เป็นอาการผิดปกติอย่างหนึ่งเท่านั้น”
“นั่นแหละที่ผมกังวล คุณจ๋าเป็นคนน่ารัก ผมรักเธอเหมือนเพื่อน เหมือนน้องสาว”
“ผมกลัวว่าความโกรธและความทะเยอทะยานของเสี่ยเจียงจะเอาจุดอ่อนรอบตัวเราเหล่านี้ไปเล่นสกปรกน่ะครับ เสี่ยเจียงเลี้ยงลูกน้องแบบเอาอำนาจเข้าล่อแบบนี้ ผมกลัวว่าพวกที่อยากขึ้นมามีอำนาจเมื่อหมดบารมีเสียจะยอมทำทุกวิถีทาง”
“ผมจะขอให้มาดามรับข้อเสนอของเสี่ยไว้ก่อน ถ้ามาดามเห็นด้วยเราคงจะมีมาดามเป็นหูเป็นตาให้อีกทาง แล้วไอ้เลวระยำนั่นเป็นยังไงบ้าง”
“ลูกน้องรายงานมาว่ามันช้ำในหนักครับ กำลังหนีหัวซุกหัวซุนเพราะผมให้ลูกน้องสะกดรอยตาม คงจะขู่สะกดเอาไว้ไม่ให้มันนึกทำการใหญ่ไปได้อีกสักพัก ผมคิดว่ามันคงจะหาทางติดต่อนายมันหรือติดต่อกับทางบ้าน”
“ผมเห็นโลมร้อนใจที่โทรหาที่บ้านไม่ติด”
“ตอนนี้พ่อกำลังติดโต๊ะม้าอย่างหนักครับ คุมด้วยเล่นด้วย ส่วนแม่ก็อยู่แต่ในบ่อนการพนัน จะออกมาดูโลกภายนอกก็วันหวยออกนั่นแหละครับ”
“เสี่ยเจียงมันเลี้ยงลูกน้องด้วยวิธีไหนของมัน ถ้าจะขายยาคนส่งยาต้องติดยาก่อนงั้นเหรอ แล้วเมื่อไหร่จะเทียบรัศมีอาณาจักรได้ล่ะ เพราะผมกำลังจะถีบห่างออกไปให้สูง ให้หลุดจากคำว่าเริงโลกีย์และอบายมุขให้ได้ คาสิโนกับบ่อนการพนันจะต้องแยกความหมายออกจากกันจริงๆเสียที”
“ผมคิดว่าเสี่ยเจียงมันหากินจากคนหมู่มากในสังคมเพื่อเอามาเป็นทุนสร้างธุรกิจขายคนหมู่น้อยครับนาย”
“ปล้นคนจนมาโกยเงินต่อจากคนรวยเนี่ยนะ ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเลย ถ้าวิธีการที่พวกนั้นทำจะไม่เลวระยำแบบนี้”
“และนายก็คงจะตัดไฟเสียแต่ต้นลมมากกว่านี้ ถ้าหนึ่งในคนกลุ่มนั้นไม่สำคัญต่อคุณโลมใช่มั้ยครับ”
“ออกไปได้แล้วพง”
“ครับนาย นายครับ”
“อะไรอีก”
“ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ยังมีหน้าที่แค่อารักขาและเป็นที่ปรึกษานายนะครับ คงเติมเต็มหน้าที่ส่วนอื่นไม่ได้”
“ทำไมแต่ละคนถึงได้กดดันให้ผมต้องพูดว่ารักเด็กคนนั้นด้วย ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือแม้กระทั่งคุณห๊ะพง”
“เพราะทุกคำที่ออกมาจากปากนายคือประกาศิตไงครับ พวกผมแค่ต้องการความมั่นใจว่าเรากำลังจะมีนายอีกคนให้ปกป้องแล้วจริงๆ”
“ถ้าต้องการแค่นี้ ผมจะบอกให้ก็ได้ ทายาทของอาณาจักรรุ่นนี้ไม่มีนายหญิงให้ มีแต่คู่ครองที่เป็นผู้ชาย พอใจกันหรือยัง”
“เห็นทีพรุ่งนี้ผมคงต้องจัดทีมอารักขาคุณโลมเป็นทางการเสียแล้ว”
“อย่ากระโตกกระตากไปล่ะ ผมอยากให้เขาแข็งแกร่งด้วยตัวเองไม่ใช่จากการสปอยล์ของใคร”
“แล้วเมื่อไหร่เค้าจะหายงงล่ะครับ ทุกวันนี้ยังคิดว่าตัวเองเป็นลูกหนี้อยู่เลย แต่คนในบ้านเรียกเค้าว่าคุณโลมกันทุกคน”
“โลมเป็นคนกล้าหาญนะพง นี่เป็นคุณสมบัติสำคัญที่ผู้นำต้องมีไม่ใช่เหรอ แล้วที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือความมั่นใจ ไม่ต้องให้ผมพูดว่ารักเค้าแค่ไหนหรอก เค้าจะรับรู้ได้จากการกระทำมากกว่าคำพูด คำว่ารักไม่ได้การันตีความรู้สึกเสมอไปหรอกนะ แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมต้องมาบอกรักกันให้คนอื่นฟัง  ถึงผมไม่พูดเค้าก็รู้กันทั้งเรือนแล้วนี่ เพราะฉะนั้นผมจะเก็บคำนี้ไว้พูดกันสองคน”
“บารมีของผู้มีอำนาจอย่างนายใหญ่มันสืบทอดกันทางสายเลือดจริงๆนะครับ ไม่ใช่เพิ่งมีเพราะถูกบังคับให้รับตำแหน่ง ความคิดและความรู้สึกไม่เหมือนความสามารถที่จะต้องฝึกฝน ในสายตาผมเด็กคนนั้นอาจจะเป็นเด็กข้างทางธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรที่เทียบชั้นนายใหญ่เลยสักนิด แต่ในสายตานายคงมองเห็นมากกว่านั้นใช่มั้ยครับ นายไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครยอมรับคุณโลมหรือกังขาหรอกครับ เพราะไม่ใช่แค่พวกผมเคารพการตัดสินใจของนายเท่านั้น แต่เด็กคนนั้นก็ทำให้เห็นแล้วว่า ยอดปิระมิดไม่จำเป็นต้องมาจากฐานรากเดียวกันก็แข็งแรงได้”
“ขอบคุณครับ ดูแลเขาให้เท่ากับที่ดูแลผม”
“ทราบครับนาย”
“ให้คนคอยดูแลคุณจ๋าด้วย ผมจะปรึกษาหมออีกทีว่าจะต้องทำยังไง”
“ครับนาย แล้วถ้า”
“ถ้าไม่มีคนเริ่ม เค้าจะไม่มีความต้องการหรอกนะ ผมเชื่อว่าในสภาวะปกติ คุณจ๋าเค้าเลือก”
“ครับ”
เขาจำได้ว่าตอนลงมาจากเรือนครั้งแรก ทางเดินตรงลานกว้างนี้มีต้นกล้วยปักในดินเรียงแถวกันยาวเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ตอนนี้สภาพเหล่านั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นเสื่อมสภาพไปแล้ว แต่ละต้นหักงอ บ้างก็แยกส่วนกระเด็นออกจากกันไม่เหลือชิ้นดี คนงานแจ้งตั้งแต่เขายืนมองคนปักเรียงต้นกล้วยพวกนี้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นหนึ่งในบทเรียนของวิชาต่อสู้และป้องกันตัวของโลม เพียงแต่ระฟ้าไม่รู้ว่ามันคือหลักสูตรของวิชาไหน มวยไทย ไอคิโด้หรือเทควันโด้ รู้แต่เพียงว่าสุดท้ายนักเรียนคงทำได้ดีโดยไม่มีที่ติ ระฟ้าไม่อยากจะนึกสภาพว่าถ้าต้นกล้วยเหล่านั้นคือคนจริงๆแล้วจะเป็นยังไง
สยองไส้ถ้าคิดว่าวันไหนนายใหญ่เกิดกวนโมโหจนนายโลมส่วนตัวทนไม่ไหวขึ้นมา
“ฝีมือคุณโลมครับนาย เด็กๆชอบใจกันใหญ่ บางต้นคุณโลมเตะทีเดียวเองนะครับ เห็นผอมๆแบบนั้นแรงดีชะมัดเลยครับ”
“อืม”
คิดในใจว่าจะรายงานให้สยองรอบสองทำไม แค่ดูจากสายตาระฟ้าก็พออนุมานเอาได้แล้ว ถึงโลมจะไม่ใช่พวกที่สมัยนี้เรียกกันว่ากล้ามปู แต่ไอ้หมอนั่นก็แบกอะไหล่รถยนต์มาจนชินแล้ว เพียงแต่ไม่ได้ออกกำลังเพื่อสร้างมัดเนื้อที่ถูกวิธีเท่านั้น การที่ต้นกล้วยจะพังยับหรือขาดสะบั้นก็คงไม่ใช่เรื่องอัศจรรย์ใจแต่อย่างใด
“คุณโลมอยู่ไหน”
“เรียนเสร็จแล้วคุณบอกให้ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ครับ นั่นไงคุณโลมออกมาแล้ว”
แถมยังเดินยิ้มมาทางเขาอีกด้วย
“มีอะไรเหรอ”
“ไม่รู้สิ คุณบอกให้ผมมาหาคุณ เผื่อคุณต้องการให้ผมช่วยทำอะไร”
“ต้องการสิ แต่เป็นกลางคืนนะไม่ใช่ตอนนี้ ไปหาอะไรทำเหอะ ชั้นจะไปเคลียร์งานสักพัก ไม่ใช่งานส่วนที่ให้นายช่วยหรอก”
“งั้นผมไปเดินเล่นในสวนนะ จะไปช่วยเค้าจับไก่”
“จับไก่เหรอ ไก่อะไร”
“ไก่แจ้ตัวเล็กๆน่ะ เค้าว่ามันหลุดออกมาแล้วเที่ยวเตร่จนไม่ไปฟักไข่ เด็กๆออกตามหาช่วยจับกัน เลยอยากไปช่วยบ้าง ถ้าคุณไม่ให้ช่วยงานผมก็ว่างอะ”
พยักหน้าให้เป็นเชิงอนุญาต ก่อนจะลอบถอนหายใจด้วยความหนักอก เพิ่งจะชมกับคนสนิทไปว่าโลมเริ่มมีภาวะเป็นผู้นำแล้ว กล้าคิดและกล้าตัดสินใจมากขึ้น วางตัวอ่อนน้อมถ่อมตนได้เสมอต้นเสมอปลาย และเพราะเขาไม่ได้ชัดเจนอะไรกับโลม ไอ้หมอนวดเลยทำตัวเป็นธรรมชาติเมื่ออยู่กับพวกคนงาน ไม่ได้ถือตัวหรือเจ้ายศเจ้าอย่างทั้งๆที่ทุกคนในบ้านรู้ว่าโลมมีสิทธิ์นั้นเต็มที่แน่แล้ว เขาไม่ได้กลัวว่าถ้าประกาศไปแล้วว่าโลมสำคัญยังไงกับที่นี่แล้วนิสัยโลมจะเปลี่ยนไป แต่เขากลัวว่าโลมเองนั่นแหละที่จะลำบากใจ อึดอัดกับความเปลี่ยนแปลงจนทำตัวไม่ถูกเอง ทุกคนที่เรือนแห่งนี้ไม่มีใครสับสน เพราะระฟ้าก็ถูกปู่เลี้ยงมาแบบนี้ ไม่เคยบอกด้วยซ้ำว่าโตขึ้นจะต้องรับผิดชอบและมีภาระอะไรบ้าง แต่วันเวลาก็ทำให้เรารู้ตำแหน่งและหน้าที่ไปเองโดยปริยายและมันจะค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปอย่างเป็นธรรมชาติ
แต่การที่นายน้อยไปวิ่งไล่จับไก่แจ้้กับลูกคนงานนี่นายใหญ่อย่างเขาแทบถามหายาหอม จะเล่นสนุกเหมือนเด็กน้อยไปไหน? หรือเพราะโลมก้าวข้ามชีวิตวัยเด็กมาเป็นผู้ใหญ่เกินตัวเลย
.
.
.
นานๆจะมีเสียงเพลงเรียกสายดังเข้ามาสักทีจนผมเกือบลืมไปว่าตัวเองมีโทรศัพท์ ทั้งๆที่กำลังต้อนแม่ไก่ตัวหนึ่งจนเกือบจะจนมุมอยู่แล้วเชียว ต้องผละออกมาเพื่อรับสายที่ไม่เคยเห็นและไม่รู้จักนี้
“ครับ”
“โลมหรือเปล่า พี่เอง”
“พี่ พี่เกียรติเหรอ พี่ไปอยู่ไหนมา รู้มั้ยผมโทรหาพี่ไม่ติดเลย โทรหาพ่อกับแม่ก็ไม่มีใครรับ โทรเข้าบ้านก็เงียบหมดเลย ผมเป็นห่วงแทบแย่”
“พ่อกับแม่ต้องไปทำงาน แกไม่อยู่ทุกคนก็ต้องดิ้นรนทำมาหากินสิวะ แล้วนั่นแกอยู่ไหน”
“ผมไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน พ่อกับแม่ลำบากมากเลยเหรอพี่เกียรติ ผมเองอยากกลับไปช่วยแต่พี่ก็รู้ว่าผมต้องใช้หนี้ และไม่มีเงินเดือนส่วนตัวเหมือนตอนอยู่ที่อู่แล้ว”
“นี่แหละนะ อาชีพที่ต้องหาเงินผ่านแม่เล้า แกเป็นลูกหนี้เค้าก็ริบใช้ให้หมดสิ แล้วใช้เค้าไปเท่าไหร่แล้วล่ะ”
“ไม่รู้”
“อะไรวะโลม เรียนไม่สูงแต่ก็ไม่ใช่ไม่ได้เรียนนะเว้ย แกไม่รู้ค่าตัวๆเองเลยเหรอ รับแขกไปกี่ครั้งกี่คนก็นับแล้วหักลบกับหนี้ไปสิ ไม่คิดจะออกมาใช้ชีวิตนอกซ่องเลยหรือไง”
“พี่เกียรติหงุดหงิดอะไรมา ผมคิดอย่างที่พี่บอกมาไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะว่า”
ผมจะบอกได้ไงว่ารับใช้นายใหญ่บนเตียงไปกี่ครั้งแล้ว ถ้าบอกไปแล้วใช่ว่าพี่เกียรติจะเชื่อว่าผมรับแขกจริงๆจังๆแค่นายใหญ่คนเดียว
“ช่างมันเถอะ ว่าแต่แกออกมาเจอพี่หน่อยได้มั้ย แล้วถ้าเป็นไปได้แกช่วยหลอกเอาทิปมาจากลูกค้าหนักๆแล้วเอามาให้พี่หน่อยนะ พี่ต้องใช้เงิน”
“พี่เกียรติไปทำอะไรไว้ถึงต้องใช้เงิน แล้วนายของพี่”
“ตอนนี้พี่ติดต่อนายพี่ไม่ได้ เงินแค่ไม่กี่หมื่นหามาให้พี่ก่อนไม่ได้เหรอ”
“ผมจะเอาจากไหนมาให้พี่ล่ะ”
“ซ่องที่แกอยู่ เค้าไม่สอนให้หลอกเอาเงินจากแขกนอกจากค่าตัวเลยเหรอ มันไม่สอนมารยาให้แกเลยหรือไง”
“ผมไม่เคยทำแบบนั้น”
“กระจอกชิบหายเลยนะ อาณาจักรไร้รักนั่นมันขายแกไปที่ซ่องเกรดไหนกันวะเนี่ย”
“ผมจะหาทางออกไปหาพี่นะ แต่เรื่องเงินไว้ค่อยคิดแล้วกันว่าจะหามายังไง”
ผมตีบตันหนทางที่จะคิดต่อแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงินหรือเรื่องที่ออกไปหา แต่ถ้าไม่มีใครไปรื้อสมบัติผมในห้องนอนที่กลายเป็นห้องเก็บของไปแล้วในตอนนี้ สร้อยทองที่เถ้าแก่เคยให้เป็นของขวัญปีใหม่ที่ผมสะสมไว้น่าจะยังอยู่ คงจะจำนำให้พี่เกียรติไปใช้ก่อนได้บ้าง ตอนนี้ตัวเองคิดได้เท่านี้จริงๆ ของมีค่าชิ้นเดียวที่อุตส่าห์เก็บไว้ ทองแค่สองสลึงคงไม่ได้เงินเท่าที่พี่เกียรติต้องการ แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ช่วยอะไรพี่ตอนลำบากแบบนี้เลย
“เออ เอาแบบนั้นก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องบอกใครล่ะว่าออกมาหาพี่ ช่วงนี้ศัตรูพี่เยอะ ไม่อยากมีปัญหากับใครตอนไม่พร้อม”
“ผมต้องไปเจอพี่ที่ไหน”
“ตลาดนัดสวนจตุจักรวันเสาร์ที่จะถึงนี้แล้วกัน ที่นั่นคนพลุกพล่าน ปลอดภัยต่อเราทั้งสองคนดี”
“ผมโทรหาพี่ที่เบอร์นี้ได้ใช่มั้ย”
“พี่จะเป็นฝ่ายโทรไปหาเอง”
“ครับ”
ผมทิ้งแม่ไก่ตัวนั้นแล้วเดินกลับเรือนมาด้วยสมองที่หนักอึ้ง ไม่รู้รายละเอียดว่าพี่เกียรติเดือดร้อนเรื่องอะไรมา ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าพ่อแม่ไปทำงาน แต่เป็นงานอะไรและลำบากแค่ไหนก็ไม่รู้ ผมอาจจะเป็นส่วนเกินของบ้านจนพี่เกียรติคิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่ผมต้องรู้อย่างที่ผ่านมาละมั้ง
“ระวังหน่อยก็ดีนะครับ”
“คุณพง ขอโทษครับ ผมไม่ได้มองทางเอง”
“นายใหญ่รอทานข้าวอยู่บนเรือนชานแน่ะครับ สั่งให้เด็กลงมาตามคุณอยู่พอดี”
“ขอบคุณครับ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวครับคุณพง”
“มีอะไรเหรอครับ” คนอารักขานายใหญ่เลิกคิ้วสูงจนประหม่าที่จะเรียบเรียงคำพูดเลย
“ถ้าวันเสาร์นี้ผมอยากจะเข้ากรุงเทพไปซื้อของ ผมจะต้องทำยังไงครับ”
“ขออนุญาตนายใหญ่ครับ ถ้านายอนุญาตจะมีคนพาคุณไป จะไปซื้อของเหรอครับ”
“เอ่อ ครับผม”
ให้ไปขออนุญาตไอ้รากหญ้าเนี่ยนะ กัดฟันหนีออกไปเองจะง่ายกว่าไหม แต่ก็จะซ้ำรอยกับเหตุการณ์ราหูอมเรือนอย่างวันนั้นอีกสินะ ครั้นจะขอดีๆผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเก็บอาการต่อหน้านายใหญ่ได้มากน้อยแค่ไหน ยิ่งถ้านายใหญ่ซักรายละเอียดขึ้นมาความจะแตกหรือเปล่า
“ติดมาจากไก่หรือไงไอ้เขี่ยข้าวเล่นเนี่ย”
เหม่อลอยจนลืมตัวไปเลยว่ากำลังกินข้าวอยู่กับผู้มีอำนาจสูงสุดของบ้าน เสียงดุๆน่ากลัวจนสติรีบกลับเข้าร่างแต่ก็ยังปรับตัวไม่ทันอยู่ดี
“ผมขอโทษ”
รีบตักกับข้าวแล้วช้อนเข้าปากจนเกือบลืมไปอีกครั้งว่าต้องเคี้ยวและรับรู้รสชาติก่อนกลืน มันเลยไม่แปลกที่จะสำลักเมื่อน้ำแกงกระเด็นไปที่หลอดลมแทนหลอดอาหาร
“แค่ก แค่ก”
“เป็นอะไรไป”
“เปล่า ผมกินข้าวผิดจังหวะไปหน่อยไม่มีอะไร แค่ก แค่ก”
“กินน้ำซะ หน้าแดงไปหมดแล้ว น้ำตาก็ไหลอีก อ้าว เอาเข้าไป”
“ผมไม่เป็นไรแล้ว สำลักนิดหน่อย”
“แล้วตกลงเป็นอะไรถึงได้ดูเหม่อลอยไร้ชีวิตชีวาแบบนี้”
“ผม เอ่อ ผม”
“ฝากความกล้าไว้กับไก่แจ้หมดแล้วหรือไง”
“ผมอยากจะขออนุญาตคุณไปสวนจตุจักรวันเสาร์นี้ครับ”
กลั้นใจแล้วก็กัดฟันขออนุญาตไปแบบลูกผู้ชาย ทำใจเผื่อไว้ถ้าหากนายใหญ่จะไม่อนุญาต
“แค่นี้ ทำไมต้องทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่”
“คุณให้ไปเหรอครับ”
“อือ เดี๋ยวจะให้คนไปส่งแล้วรอรับกลับไปเลย ส่วนเงินมารับที่ชั้นก่อนไปก็แล้วกัน จะไปซื้ออะไร”
“ยังไม่รู้เลยครับ”
“ถ้าไงจะให้บัตรกดเงินสำรองไปด้วยก็แล้วกัน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมใช้เท่าที่คุณจะให้ติดกระเป๋าไปก็ได้”
“แล้วถ้าเกิดนายน้อยอยากได้ลูกช้างมาเลี้ยง คิดว่าเงินที่ให้ติดตัวไปจะพอเหรอ ไม่ใช่ไก่แจ้นะที่จะได้มาฟรีๆ”
“คุณก็พูดเปรียบเทียบเกินไป ใครมันจะไปอยากได้ของใหญ่อย่างช้างกันล่ะ”
“นายเข้าใจผิดแล้วโลม ความหมายของชั้นคือ นายน้อยจะซื้ออะไรก็ได้ต่างหากล่ะ อะไรก็ได้ที่นายอยากได้น่ะเข้าใจมั้ย”
มันจะปัญญาอ่อนตามคนในบ้านไปทำไมวะ ไม่รู้สึกว่านายน้อยนี่มันลิเกบ้างเลยหรือไง หรือบางทีมันอาจจะเรียกแค่สนุกปากก็ได้ เป็นถึงนายใหญ่แต่ชอบแกล้งชอบทำอะไรปัญญาอ่อนๆแบบนี้
ยิ่งนายใหญ่มันแอบใจดีกับผมมากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งลำบากใจเรื่องที่ต้องปกปิดที่จะไปหาพี่เกียรติเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ผมอยากจะช่วยเหลือคนในครอบครัวให้เต็มที่อย่างที่ได้ตั้งใจเอาไว้ ซึ่งมันจะบรรลุเป้าหมายได้ ผมจะต้องหมดภาระเรื่องหนี้กับไอ้เสาไฟฟ้าเสียก่อน แต่ถ้าถามความรู้สึกจริงๆของผมตอนนี้ ลืมที่เคยประกาศว่าเกลียดมันไปแล้ว และที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เริ่มทำให้ผมไม่อยากปลดหนี้ตัวเอง
ไม่ได้อยากจะสุขสบาย แต่ผมไม่รู้ว่าถ้าเดินห่างออกจากนายใหญ่แล้วจะมีโอกาสได้เห็นบรรยากาศดีๆแบบนี้อีก คงไม่ได้เห็นคนขี้เก๊กยิ้มอย่างที่เคยเห็น ผมหวงแหนและเสียดายแค่ความอบอุ่นและความใจดีของมันเท่านั้น ไม่ได้สนใจสมบัติอำนาจเงินทองของมันเลยจริงๆ



๐ สวัสดีค่ะ เหมือนจะหายไปหลายวัน ก็วุ่นวายนิดหน่อยนะคะ ไม่มีเวลาว่างต่อนิยายแบบจริงจังเท่าไหร่
๐ ตอนนี้หน้าหนาวแล้วอย่าลืมดูแลสุขภาพนะคะ
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ดูให้ด้วยนะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ Click

[BEEM]

จิ้มๆ คนแรกเลย 
อย่าคิดมากไปเลยโลม เพราะยังไงนายใหญ่ก็ไม่ปล่อยโลมไปอยู่แล้ว 
ส่วนเรื่องของเกียรติ นายใหญ่คงจะรู้แล้วล่ะ(เพราะติดเครื่องดักฟังไว้นี่นา)
ว่าโลมจะออกไปพบน่ะ  แต่ก็คงอยากรู้ล่ะมั้งว่าโลมจะทำไง
ส่วนนายใหญ่ ถ้าจะให้โลมรับรู้ความรู้สึกจากการกระทำมากกว่าคำพูดน่ะ
คงอีกนานเลย กว่าโลมจะเข้าใจในความหมาย  บอกรักหน่อยก็ดีนะ
คนอ่านก็อยากได้ยินเหมือนกัน 

[hongzaa]

จิ้ม

[นัชชี่~นะจิ]

นายพี่แสนเลวจะหลอกเอาเงินน้องอีกแล้วสินะ ขนาดหนีหัวซุกหัวซุนยังจะทำบาปไม่เลิก
เข้าใจโลมนะว่าเขารักครอบครัวมากแค่ไหน แต่กลัวจะไปทะเลาะกับระฟ้าอีก
ตอนนี้ก็รักกันดีแล้วไม่อยากให้มีดราม่าอีกเลย(แต่ยังไงก็ต้องมี T^T)

[A_ay]

อยากให้ระฟ้ารู้เลย
ว่าน้องโลมจะไปหาใคร
*มีตัวดักฟังนี่  คงไม่รอดหูหรอกใช่มั้ยย

สงสารน้องง

[dolphins]

“ถ้าต้องการแค่นี้ ผมจะบอกให้ก็ได้ ทายาทของอาณาจักรรุ่นนี้ไม่มีนายหญิงให้ มีแต่คู่ครองที่เป็นผู้ชาย พอใจกันหรือยัง”  ::เขินแทนโลมเลยอ่ะ 
... ถ้านายใหญ่รู้จะโกรธโลมมั้ยเนี่ย หวังว่าจะไม่เข้าใจผิดกันอีกนะ
 

[Gaem]

ได้กลิ่นดราม่าตะหงิดๆ 

[ladymoon_yy]

“ถ้าต้องการแค่นี้ ผมจะบอกให้ก็ได้ ทายาทของอาณาจักรรุ่นนี้ไม่มีนายหญิงให้ มีแต่คู่ครองที่เป็นผู้ชาย พอใจกันหรือยัง”

 

[myapril]

นายระฟ้ารู้อยู่แล้วล่ะ ว่าโลมไปไหน
และก็คิดว่าโลมคงไม่ทำให้นายผิดหวังนะ
 

[khunstar]

คงไม่มีมาม่าให้กินอีกน่ะกำลังหวานกันแล้วเชียว

[naja-kitase]

ยอมรับว่าอ่านเรื่องนี้ด้วยความระแวงมาม่าจริงๆ
เฮ้ออออออ 
นี่ก็ส่อแววอีกแล้ว

[pp4]

เอร้ยยยย ชอบอ่ะ! นายใหญ่น่ารัก 5555
โลมเอ้ยยย หนูนี่ก็นะ
ซื่อได้น่ารักน่าชัง ระวังจะเจอนายโมโหอีก
รอตอนต่อไปค่ะ

[tamekung]

เหมือนเห็นแววดราม่ามาไกลๆ 
พี่เกียรตินี่ก็จะเลวไปไหน - - "

แล้วนายใหญ่ก็บอก(คนอื่น) ว่ารักน้องโลม
คนเขียน พี่เซกิ ดูแลสุขภาพด้วยค๊า
รอตอนหน้าค่ะ 

[YouandMe]

  จิ้มก่อน เดี๋ยวมาดิทนะจ้ะ

ดิทจ้ะ
อ่านแล้วขัดใจ เมื่อไหร่โลมจะเข้าใจสถานะของตัวเองสักที มัวแต่ไปไล่จับไก่แจ้อยู่นั่นแหล่ะ 
แบบนี้นายระฟ้าช่วยกระตุ้นหน่อยซิ 
แต่ท่าทางว่าตอนหน้าโลมจะลำบากนะเนี่ย 

แก้จ้า
เสียงเจียงจะกู้เงินมาดามขนาดนั้นเพื่ออะไรครับ ==> เสี่ย
ผมกลัวว่าพวกที่อยากขึ้นมามีอำนาจเมื่อหมดบารมีเสียจะยอมทำทุกวิถีทาง ==> เสี่ย

[cocorico]

นายน้อยยังคงไม่รู้ตัว
และนายใหญ่ก็ยังคงไม่ยอมบอก

เห้อๆๆ พอกัน 

แล้วไอ้พี่เกียรตินี่นะ ไม่ไหวๆ 

[lucifel]

นายใหญ่ปากแข็งขนาดนี้ ซื่อๆแบบโลม รอไปอีกนานกว่าจะเข้าใจ