หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[GAZESL]

ไอ้พี่ตัวดีจะหาเรื่องให้โลมอีกมั้ยเนี่ย 
นายใหญ่ รักแล้วก็บอกๆ โลมไปบ้างก็ดีนะ
ขออย่าให้มีเรื่องร้ายแรงเลยตอนหน้า

[JA(e)jung]

อ่าาาาาาา
น้องโลมจะได้กินมาม่าซองใหญ่มั้ยเนี่ยยยยยยยย
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นแทนน้องโลม อิอิ
นายใหญ่ก็บอกรักน้องโลมไปเล๊ยยยยยยย
บอกกันตอนกลางคืนใต้แสงเทียน...โรแม้นนนนนนนน สุดๆอ่ะ
อิอิ

[Magis]

ระฟ้าปากแข็งซะจริง โลมก็ซื่ิอซะเหมือนเซ่อเลยแฮะ

[MelodyKJJ]

อ่า อัพแล้ว ^^ โลมน่าสงสารอ่า ถูกพี่ชายหลอกเอาอีกแล้ว  ใจร้ายมากๆเลย
หวังว่านายใหญ่คงจะเข้าใจโลมน้าาาา  ติดตามต่อไปครับ สู้ๆครับ
ภาษาและการดำเนินเรื่อง ความรู้สึกตัวละคร ยังดี และมากกว่าเดิมด้วยครับ ^^

[agava1313]

งานนี้มีรุมจมกองบาทาแน่ไอ้คุณพี่ชาย

[NASS.NET]

โลมไม่ทันคนเลยอ่ะ
รากหญ้า รู้เรื่องที่โลมคุยใช่มั้ย?
ขอให้เรื่องไม่แย่ลงนะคะ

[ordkrub]

 :3125:โลม   เอาอีกแล้ว
สงสัยเตรียมต้มมาม่าอีกละ  ของยิ่งขาดๆอยู่

[Kfc_Pizza]

 

[❝CHŌN❞]

พี่ชายตัวดีของโลม สงสัยจะทำให้เกิดมาม่าชามใหญ่อีกแล้วววววว

ไม่อยากจะคิดถึงตอนหน้าเลย แต่อยากอ่านต่อนะคะ อิอิ

[myapril]

โลมเอ้ย จะโดนทำโทษอีกรึเปล่าเนี่ย
แต่คุณระฟ้าเขาก็รู้อยู่แล้วอ่ะนะ

[loverken]

 
มีแววมาม่าใช่ม๊ายยยยยย

[eern]

 :pig2:วันนี้วันเกิดขอของขัวญเป็นน้องโลมกับนายใหญ่ใด้ไหมคะ

[jira]

เฮ้อเหนื่อยแทนโลมจริงๆๆๆ หมดเรื่องโน้นก็มีเรื่องนี้มาแทน
แล้วจะบอกความจริงกับระฟ้าไหมเนี่ย ถ้ารุ้ทีหลังเรื่องใหญ่แน่

พามาส่งให้ทันตอนล่าสุดค่ะ ^^

[tagloveX-Mark]

ตามอ่านทันแล้ว ^^
อ่านตอนล่าสุดจบแล้วเครียดจัง โลมกำลังจะโดนพี่ชายหลอกอีกแล้วอะ
คุณระฟ้าจะตามไปช่วยมั๊ยเนี่ย อ๊ากๆ ลุ้นนนนนน ><

[t2007]

อ่านตอน 29 อบอุ่นดี กับคำพูดของพง และบรรยากาศระหว่างน้องโลมกับนายใหญ่

[inhyung]

อ้ากกก นายโลม ทำไมไม่ดูมั่งว่าพี่นายมันชั่วขนาดไหน ที่ทำงานช่วยมาทั้งชีวิตก็ชดใช้พอแล้ว

=.=

[ลู่เคอOlive♥]

นายระฟ้าไม่ได้ดักฟังโทรศัพท์แล้วเหรอ
ถ้าดักฟังก็น่าจะรู้นะ

[khuan]

คิดถึงน้องโลม   

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ไอ้พี่เลววววววว อยากจะจ้างคนไปรุมโทรม
ถ้านายใหญ่รู้ งานก็เข้าน้องโลมของเดี๊ยนอีก

[eern]

 :sad4:คิดถึงน้องโลมกับนายใหญ่เข้ามารอคะ

[Seiki]

ตอนที่ 30 นายโลมกับรักจนตรอก


“โอย อูย ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”

เสียงครางโอดโอยดังลอดบานประตูไม้ตอนที่นายใหญ่ของบ้านเดินผ่านพอดี สองเท้าชะงักหยุดมองและชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะผลักบานประตูเข้าไปข้างใน
บานพับผีเสื้อส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดและดังซ้ำเสียงเดิมอีกครั้งเมื่อประตูเปิดออกและปิดเข้าหากันดังเดิม สายตาวาววับของเจ้าของห้องกำลังจ้องมาที่เขาเหมือนคาดไม่ถึง โลมนั่งขัดสมาธิบนที่นอนสองแขนยังจับขาข้างหนึ่งเอาไว้เหมือนค้างมาจากภารกิจที่ทำก่อนหน้านี้ ถ้าระฟ้าเดาไม่ผิด หมอนี่คงยกขาตัวเองขึ้นมาเพื่อหาร่องรอยที่ทำให้เสียงดังลอยไปถึงหน้าห้อง
“มีอะไรจะเรียกใช้ผมหรือเปล่าครับ”
พอเห็นว่าเขาจ้อง นายน้อยคนใหม่ของบ้านถึงได้รู้สึกตัวและปรับท่านั่งให้ดูดีกว่าเดิม แต่ก็สายเกินกว่าจะรอดพ้นสายตานายใหญ่เสียแล้ว
“เปล่า แค่จะเข้ามาถามว่าเป็นอะไร”
“คุณหมายถึงผมเหรอ” ปลายนิ้วชี้เข้าหาตัวเองแล้วเอียงคอสงสัย
“ฉันเข้ามาในห้องใครล่ะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”
“แล้วท่าประหลาดๆเมื่อกี้มันคืออะไร”
“อ๋อ ผมเล่นโยคะก่อนนอน ไม่ได้มีอะไร”
“งั้นเหรอ รู้หรือเปล่าว่าการโกหกนายใหญ่นอกจากเป็นความผิดแล้วต้องได้รับโทษยังไง ถ้าเป็นพนักงานก็ไล่ออก แต่ถ้าเป็นนายนี่ต้องลงโทษยังไงดีนะ จะไล่ออกก็คงไม่ได้ด้วยสิ”
“ก็..................................”
“ขอดูหน่อย”
เขาแบมือขอตามคำร้อง แต่โลมอึกอักอ้ำอึ้งเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรสักอย่าง ก่อนจะค่อยๆยื่นขาข้างที่ยกขึ้นเมื่อกี้มาให้ดู
“หักโหมเกินกำลังตัวเองล่ะสิถึงได้อักเสบบวมช้ำขนาดนี้”
“โอ๊ะ โอ๊ย”
“เจ็บเหรอ”
รอยฟกช้ำสีเขียวอมม่วงวงใหญ่ลอยเด่นอยู่บนขาขาวนวล หนุ่มช่างยนต์ไม่ได้มีขนหน้าแข้งดกดำให้รกหูรกตาเลย ไรขนอ่อนเป็นสีทองขึ้นเพียงประปราย เอาปลายนิ้วเกลี่ยไปมาเบาๆบนรอยช้ำโลมก็ชักขาหนีมือเขาตามสัญชาตญาณ เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดอุทานออกมาเร็วกว่าที่กลืนเก็บเอาไว้ได้ ยิ่งพลิกท่อนขาพิจารณาก็ยิ่งพบรอยแบบเดียวกันอีกหลายรอย
เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าอีกฝ่ายที่กำลังเกร็งขาตัวเองทำหน้าเหยเกข่มความเจ็บปวดไว้ไม่ให้ร้องออกมา ก็รู้ว่ามันไม่ใช่แผลฉกรรจ์อะไรแต่บางครั้งการร้องระบายออกมาก็ลดความอึดอัดที่เกิดจากความเจ็บปวดได้ มันไม่ใช่การแสดงความอ่อนแอเสมอไป แต่เด็กช่างยนต์อย่างโลมคงไม่คิดแบบนั้น ฟันขบกันจนเห็นแนวกราม
“อย่าเกร็งสิ”
เป็นคำสั่งห้ามที่ทำได้ยาก ถึงแม้น้ำเสียงจะอ่อนโยนเกินกว่าจะหมายความว่ามันคือคำสั่ง แต่อาการแตะต้องและพลิกมองอย่างตั้งอกตั้งใจนั้นเรียกกระแสไฟให้ไหลผ่านร่างจนร้อนวูบวาบ ปลายนิ้วนายใหญ่ระฟ้ามีพิษร้ายพอๆกับปากและอำนาจในมือที่มี สายตาคมกริบไหวระริกเมื่อเจอรอยฟกช้ำ แล้วตอนที่นายใหญ่ช้อนตามอง แววตากร้าวหรี่แสงจนอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด และมันทำให้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้อกข้างซ้ายจะอุ่นวาบขึ้นเหมือนได้รับพลังจากความห่วงใยที่ส่งมาให้
“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”
พยายามจะชักขาตัวเองกลับคืนมา แต่มือใหญ่ขนาดนั้นถ้าไม่ยอมคลายแรงรัดเสียอย่างมีเหรอแรงแค่นี้จะสะบัดหลุด ยิ่งกล้ามเนื้อกำลังอักเสบและบอบช้ำหนักด้วยแล้ว สิ่งเดียวที่จะทำให้ตัวเองหลุดจากการเกาะกุมได้คือเอามีดมาตัดขาทิ้งซะ แต่ใครล่ะจะทำแบบนั้น ผมก็รักชีวิตตัวเอง
“อยู่นิ่งๆเถอะนา”
สายตาดุมองปราดเดียวทำให้อีกฝ่ายเหมือนถูกสาปเป็นหิน ต้องให้เขาออกคำสั่งแสดงอำนาจทั้งๆที่ไม่อยากทำเลยกว่าอีกฝ่ายจะสงบลงได้ ถึงแม้ยังมีอยู่บางจังหวะที่โลมยังกระตุกขาหนี แต่ลดอาการเกร็งลงไปมากแล้ว ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อนอกเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเรียกยานวดและยากินคลายกล้ามเนื้อจากคุณ สิ้นคำสั่งไม่นานเด็กในบ้านก็เอายามาให้ก่อนจะหลบออกไปเหมือนรู้หน้าที่
“ผมทำเองได้ครับ”
คนอวดเก่งสอดมือเข้ามายื้อหลอดยาเอาไว้ แววตาปรามของนายใหญ่เริ่มใช้ไม่ได้กับนายน้อยของบ้านนี้เสียแล้ว
“บอกว่าให้อยู่นิ่งๆไงล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เดินไม่ได้ จะไปเที่ยวไม่ใช่หรือไง”
หมดสิ้นทุกคำโต้แย้ง ไอ้รากหญ้าบ้าอำนาจนี่พูดถูก พรุ่งนี้มีนัดกับพี่เกียรติแล้วชะรอยว่าต้องใช้กำลังขามากเสียด้วย เวลาวันเดียวกับธุระส่วนตัวที่ต้องจัดการ คิดแล้วก็เหนื่อยจนต้องถอดถอนลมหายใจ
“เจ็บเหรอ”
“เปล่าครับ”
“แล้วถอนหายใจทำไม หรืออยู่กับคุณจนติดอาการคนแก่”
“เอ่อ................”
แค่เผลอลืมตัวใครจะนึกว่านายใหญ่จะช่างสังเกตขนาดนี้
“นวดอย่างเดียวไม่พอหรอก กินยาซะ พรุ่งนี้จะได้หายปวด”
“ครับ แค่ต้นกล้วยไม่น่าจะเจ็บขนาดนี้เลย”
“มันไม่ใช่ต้นเดียวนี่ ใครใช้ให้หักโหมล่ะ”
“ผมทำตัวเอง”
“รู้ก็ดีแล้วนอนซะ”
“ครับ ขอบคุณ แล้วนั่นคุณจะทำอะไรอะ”
ล้มตัวลงติดพื้นที่นอนแล้วแท้ๆก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนายใหญ่ถอดเสื้อนอกของตัวเองพาดไว้ที่เก้าอี้โยกข้างเตียงก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนที่นอนคล้ายจะเบียดให้ผมขยับกลายๆ
“จะนอนไง”
“แต่นี่ห้องผมนะ”
“แล้วยังไง ห้องนายแต่บ้านฉันไม่ใช่หรือไง”
ผมล้มตัวลงนอนอย่างเดิม ยู่หน้าแลบลิ้นใส่มันไปก็เท่านั้น ก็ต้องนอนใกล้กันอยู่ดี ห้องนี้เตียงแคบกว่าห้องมันตั้งเยอะ ยังจะมาลำบากนอนเบียดกันอยู่ได้
แผ่นหลังนายใหญ่ระฟ้ากว้างและหนาจนบังสายตาเสียมิด ไม่ต่างกับนอนหลังกำแพงใหญ่ ดูปลอดภัยและอบอุ่น ลองเอามือแตะเบาๆก็รู้สึกถึงความแน่น ทำไมเราเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ต่างกันขนาดนี้นะ มันมีคุณสมบัติของการเป็นผู้นำอยู่เต็มเปี่ยม ส่วนผมก็มีคุณสมบัติของผู้ตามและเป็นข้าทาสบริวารมันเต็มเปี่ยมเหมือนกัน แปลกที่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอนาทรกับสภาพที่ตัวเองเป็นอยู่ ไม่รู้สึกเจ็บปวดขมขื่นอะไรเมื่อเปรียบตัวเองเป็นทาส เหมือนกับจะยอมรับสภาพหรือไม่ก็เริ่มเต็มใจกับสถานะนี้แล้ว
หมอกตอนเช้าหนาวเสียดเข้าไปถึงกระดูก ถ่อสังขารลุกจากเตียงในสภาพที่ควรจะแย่แต่ก็ไม่แย่อย่างที่คิด อาการปวดเมื่อยหายไปแต่ถ้าออกแรงกดลงไปที่รอยฟกช้ำก็ยังเจ็บอยู่บ้าง ส่วนที่ต้องนอนเบียดกับคนตัวใหญ่ทั้งคืนนั้นก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ควรจะเป็น ตะคริวไม่ได้แตะต้องส่วนไหนของร่างกายเลยสักนิดเดียว
นายใหญ่พลิกตัวตื่นตามมาติดๆ เป็นคนตื่นนอนใหม่ๆที่น่าอิจฉา ทุกอย่างยังคงสภาพเดิมเหมือนตอนก่อนนอนไม่มีผิด ดูดี สง่าห์ จับหัวฟูๆของตัวเองแล้วก็ต้องปลงว่าคนละชั้นกันคงเทียบกันไม่ได้ คนที่เนี๊ยบกริบอย่างนายใหญ่กับคนที่ไม่สนใจอะไรนอกจากทำมาหากินไปวันๆอย่างโลมมันก็ต้องต่างกันทุกเวลาอยู่แล้ว ไม่เห็นจะแปลก ไหวไหล่ปลอบใจตัวเองแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ วันนี้นกกระจอกกำลังถูกปล่อยออกจากกรงทอง
“เดี๋ยวสิ”
เจอสิ่งที่เหมือนกันระหว่างตัวเองกับนายใหญ่แล้ว อย่างน้อยตอนตื่นมันก็เสียงอู้อี้ขึ้นจมูกเหมือนกัน แต่นั่นอาจจะเป็นเพราะอากาศหนาวเย็นเพราะหมอกหนาจัดก็ได้
“ครับ”
“เดี๋ยวออกไปข้างนอกพร้อมกันนะ แล้วถ้านายจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ไปช่วยชั้นแต่งตัวหน่อยได้ไหม”
เป็นคำถาม เป็นการร้องขอที่แว่วหวานในความรู้สึก คนปากร้ายอย่างนายใหญ่กับเวลาแบบนี้ยังไม่เคยมีให้เห็น ไม่รู้เพราะใจง่ายเองเป็นทุนหรือเพราะยังตะลึงอยู่เลยพยักหน้าตอบรับไป แล้วแขนที่นายใหญ่คว้าไว้ทันเมื่อครู่ก็คลายให้เป็นอิสระ เหมือนความกล้าแกร่งในตัวเองจะถูกกัดกร่อนลงไปทุกวัน ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองก็แน่มาตลอด เหมือนกำลังจะเจอกับความจริงที่ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้ายังไงก็ไม่รู้
ห้องส่วนตัวนายใหญ่เงียบเชียบจนต้องค่อยๆกดน้ำหนักลงบนฝ่าเท้าให้น้อยที่สุด แผ่นหลังนายใหญ่ตระหง่านอยู่ตรงหน้า แต่สายตาที่กำลังส่องกระจกคงเห็นผมแล้วถึงได้หันหน้ามาหา เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่เพิ่งถูกขยับให้พอดีกับตัวคนสวมและเริ่มกลัดกระดุมไปได้แค่เม็ดเดียว ผมเดินเข้าไปประชิดตัวนายใหญ่โดยไม่ต้องรอคำสั่ง รับหน้าที่กลัดกระดุมเม็ดต่อไปมาทำเสียเอง
กระดุมเม็ดสุดท้ายกำลังสอดเข้าหารังดุมอยู่แล้วหากไม่ถูกมือหนาของใครอีกคนเชยคางผมขึ้นมาเสียก่อน ตาประสานกันได้ครู่เดียวยังไม่ทันจะซักถามให้หายสงสัยก็ต้องหรี่ปรือจนปิดสนิทไปในที่สุดเมื่อริมฝีปากอุ่นค่อยๆโน้มลงมาทาบทับ แรงบดเบียดร้องขอให้เปิดปากมากกว่าจะทำรุนแรง ลิ้นชื้นกวาดเข้าไปสำรวจข้างในเชื่องช้าแต่ทว่าหนักหน่วงจนตัวอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง สองมือจับสองแขนนายใหญ่เอาไว้เป็นหลักยึด สองปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันดูดดื่มเคลิบบเคลิ้มอยู่นานกว่านายใหญ่จะปล่อยให้เป็นอิสระ  รอยชื้นที่เปลือกปากถูกจูบซับจนแห้ง กรุ่นกลิ่นลมหายใจนายใหญ่ยังอบอวลอยู่ที่จมูก ไม่กล้าสบตานายใหญ่อีกต่อไปแล้ว ขัดเขินและกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อกี้ขึ้นมาอีกรอบ
“ออกไปข้างนอกวันนี้ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“ผมไปแค่จตุจักรเอง ไปบ่อยแล้วไม่ต้องเป็นห่วง”
ถึงจะอวดดีตามนิสัยจนวินาทีสุดท้ายแต่พวงแก้มก็ยังซบอยู่กับอกกว้าง บรรยากาศอ่อนหวานจนลืมไปเลยว่าตอนนี้มีผู้ชายสองคนยืนกอดรัดกันอยู่ อยากจะแหงนหน้าขึ้นมองนายใหญ่ให้เต็มตาแต่ไม่ทันปลายจมูกที่ลดลงมาเกลี่ยแล้วฝังลงไปที่ข้างแก้ม อบอุ่นจนถึงขั้นร้อนวูบวาบ ปลายจมูกที่ว่าร้ายแล้วก็ยังมีปลายนิ้วที่ลูบไปมาทำให้รู้สึกดีจนพูดไม่ออก
“สัญญาก่อนสิว่าจะดูแลตัวเอง”
ไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องเป็นห่วงขนาดนั้น แต่ผมก็รู้สึกดีใจจนน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่อขอบตาจนร้อนผ่าว เป็นครั้งแรกที่รู้สึกมากกว่าการเป็นแค่ลูกหนี้ ความอบอุ่นและความอ่อนโยนที่นายใหญ่มีให้ทำให้รู้สึกว่าตัวเองสำคัญกว่านั้น สำคัญถึงขนาดต้องร้องขอให้ผมสัญญา
“ครับ ผมสัญญา”
“เสร็จธุระแล้วชั้นจะเป็นคนไปรับนายด้วยตัวเอง”
“ผมกลับเองได้ ไม่รบกวนนายใหญ่หรอกครับ”
“นะ รอฉันไปรับกลับมาด้วยกัน”
สายตาแบบนี้แปลได้ว่ากำลังเว้าวอนหรือเปล่า ถ้ามันหมายความว่าอย่างนั้น
“ผมจะรอคุณมารับครับ”
แล้วปลายจมูกก็ฝังลงมาที่ข้างแก้มอีกครั้ง ครั้งนี้หนักแน่นและนานกว่าที่คิด นายใหญ่สูดลมหายใจแรงจนวูบวาบไปทั้งแผ่นหลังก่อนจะมารวมกันอยู่่ในตำแหน่งที่ปลายจมูกกดลงไป
“ออกไปกันเถอะ คุณคงเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว”
แขนข้างหนึ่งจับจูงผมไว้แล้วลากนำมาที่โต๊ะทำงานประจำตัว เงินฟ่อนหนาดึงออกมาจากลิ้นชักพร้อมกับการ์ดอีกหนึ่งใบ
“เงินนี้ติดตัวเอาไว้ ส่วนบัตรใบนี้เผื่อเงินที่ให้ไปไม่พอ รหัสคือวันและเดือนเกิดของนาย เปลี่ยนรหัสซะด้วยล่ะ”
“คุณเอาคืนไปเถอะครับ ผมคงไม่ได้ใช้อะไรขนาดนี้ มันมากเกินไป”
“นายใหญ่สั่ง”
“ครับ”
นายใหญ่ปล่อยมือผมออกจากการจับจูงเมื่อก้าวออกมาจากเรือนนอน ตลอดทั้งทางเดินมีแต่รอยยิ้มและแววตาอิ่มเอมของคนที่เดินผ่านไปมาจนนึกกระดากเขิน ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่เดินตามนายใหญ่ออกมาจากห้องนั้น ถ้าในหัวไม่ได้มีแต่ภาพของบรรยากาศที่ผ่านไปเมื่อกี้ตลอดเวลาคงไม่ประหม่าอย่างนี้ ผมเลยรู้สึกว่าตัวเองห่อตัวลีบเล็กกว่าปกติจนมาถึงเรือนชาน
รอยยิ้มของคุณทำให้ผมผ่านมื้อเช้าไปอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้และขอบคุณที่นายใหญ่เหมือนจะรู้เห็นเป็นใจไม่ก่อเรื่องให้แก้มต้องร้อนผ่าวขึ้นมาอีก
รถสองคันเทียบรออยู่หน้าบ้าน คนขับรถเชื้อเชิญให้ผมขึ้นนั่งเบาะหลัง ของรถคันหน้า ถึงจะรู้สึกว่ามันดูจริงจังเกินไปหน่อยกับแค่เรื่องเข้าไปทำธุระในกรุงเทพ แต่ถ้ามันเกิดจากคำสั่งนายใหญ่ก็ต้องยอมออกไปแบบมีคนคอยอารักขา นายใหญ่หยุดมองส่งที่หน้าบ้านจนรถเคลื่อนตัวออกไป ทั้งๆที่มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มีพิรุธอะไรให้รู้ว่ากำลังจะไปทำอะไรแต่ก็รู้สึกกังวลใจแปลกๆ
.
.
.
หลังจากที่รถรับส่งนายน้อยคนใหม่ของบ้านขับผ่านไปจนลับตา รถอีกหลายคันที่ซุ่มคอยเวลาอยู่ก็ขับตามออกไปและที่เคลื่อนตัวตามไปเป็นคันสุดท้ายมีนายใหญ่ของอาณาจักรนั่งอยู่ในนั้น
“เราจะไปยึดร้านเสี่ยเจียงก่อนไปรับโลม”
“ครับนาย”
“ให้คนติดตามโลมรายงานความเคลื่อนไหวตลอดนะพง”
“ได้ครับ”
สิ้นสุดเสียงสั่งการนายใหญ่พิงหลังกับเบาะรถนั่งไขว่ห้างในท่าทางสบายๆ ไม่ได้กังวลเรื่องยึดอำนาจเสี่ยเจียงครั้งนี้ ความจริงถ้าระฟ้าจะเล่นสกปรก ด้วยอำนาจที่มีเขาจะทำแบบนั้นเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ว่าจะธุรกิจไหนที่เสี่ยเจียงทำเหมือนกับที่อาณาจักรทำมักจะเป็นร้านชั้นกลางค่อนไปถึงชั้นล่าง ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจให้นึกอยากได้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักร แต่การวางเฉยของเขาดูเหมือนจะทำให้อีกฝ่ายย่ามใจคิดการใหญ่ เสี่ยเจียงอาจจะไม่รู้ว่าลูกน้องคนสนิทกำลังแทรกแซงยึดอำนาจตัวเอง ขณะซ่องสุมกำลังเกียรติคุณจะต้องใช้เงินจำนวนมากและต้องหามาโดยไม่ให้เสี่ยเจียงรู้ และช่องทางทำเงินของไอ้ระยำนั่นก็มาจากน้องชายที่เลี้ยงไว้ใช้งานอย่างโลม
นี่ต่างหากคือเหตุผลที่นายใหญ่สั่งยึดอำนาจเสี่ยเจียงเอาไว้
มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าเกียรติคุณยึดอำนาจเจ้านายตัวเองได้ สุดท้ายก็อยู่ภายใต้การบริหารของอาณาจักรอยู่ดี เป็นเพียงดอกเห็ดที่ผุดขึ้นมาจากดินใต้โคนไม้ใหญ่เท่านั้น
สิ่งที่นายใหญ่กังวลมีเพียงเรื่องเดียวคือวิธีการที่เกียรติคุณใช้รีดเงินจากโลม ความห่วงใยไม่ได้อยู่ที่นายน้อยคนใหม่จะตกอยู่ในอันตราย เขาเชื่อว่าทีมที่พงส่งไปคุ้มกันจะต้องดูแลโลมได้เป็นอย่างดี แต่สิ่งที่เขากลัวคือกลัวโลมจะเสียใจกับการกระทำของพี่ชายตัวเองเท่านั้น ในขณะที่เด็กคนนี้รักและปรารถนาดีกับครอบครัวตัวเองจนหมดใจ แต่ไม่มีใครเลยที่จะให้รักตอบแทนกลับมา เด็กตาดำๆที่ถูกแม่ทิ้งคนนั้น ถูกเลี้ยงไว้เพื่อใช้ประโยชน์ในอนาคตอย่างเดียวจริงๆ
โลมถูกลดค่าจากคนที่ตัวเองรักมากเท่าไหร่ ระฟ้าจะเพิ่มค่าให้นายน้อยคนใหม่มากกว่าเท่ากัน
ทุกความเจ็บปวดโลมจะแปรเปลี่ยนมันจนเป็นความแข็งแกร่งถ้าได้เจอและสัมผัสด้วยตัวเอง
“คุณโลมขอให้จอดส่งประตูสวนด้านหลังครับนาย เดินหายไปทางร้านขายของเก่า เป็นโซนปลอดคนพลุกพล่านครับ”
พงหันมารายงานความเคลื่อนไหวที่ได้รับมาจากลูกน้องอีกที
“ให้คนคอยตามแล้วเปิดเครื่องดักฟังได้เลยว่าเขานัดเจอกันที่ไหน”
“ล็อคเล็กๆท้ายสวนที่พวกวิ่งยาเช่าเก็บของตบตาตำรวจครับนาย หน้าร้านเปิดขายกาแฟบังหน้า”
“โอเค”
.
.
.
โซนที่พี่เกียรติบอกให้เดินมานี้เป็นโซนที่ห่างจากตัวตลาดหลักๆพอสมควร เป็นโซนที่แทบจะไม่มีคนเดินเลย เหมือนอยู่กันคนละโลกกับตลาดนัดสวนจตุจักรที่ผมรู้จัก ส่วนใหญ่เป็นร้ายขายของเก่าที่มีของโชว์ทิ้งเอาไว้เกลื่อนร้าน สภาพทางเดินเงียบและอับแสงจนเหมือนสถานที่แห่งนี้เป็นโกดังร้างเอาไว้เก็บของ แปลกใจที่ยังมีร้านกาแฟมาขายในโซนที่อับคนขนาดนี้ ร้านอยู่ลึกเหมือนกลัวลูกค้าจะหาเจอ และผมกำลังสงสัยว่าเค้าจะเปิดร้านไว้ขายใคร
“รับอะไรดีครับน้อง”
“คือผมเป็นน้องพี่เกียรติน่ะครับ เค้านัดผมไว้ที่ร้านนี้”
“อ้อ น้องชายเกียรติเหรอ มันอยู่หลังร้าน เข้าไปสิ แหวกม่านเข้าไปก็เจอแล้ว”
“ขอบคุณครับพี่”
ร้านกาแฟเล็กๆร้านนี้ตกแต่งสไตล์ตึกแถวโบราณ ทุกอย่างทำให้เก่าและดูมืดกว่าปกติ หน้าร้านแคบเจาะช่องทำเป็นซุ้มประตูทะลุไปอีกร้านของซอยถัดไป หลังม่านของซุ้มประตูมีโต๊ะกาแฟเล็กๆที่พี่เกียรตินั่งรออยู่แล้ว
“ทำไมถึงได้ลึกลับอย่างนี้ล่ะพี่เกียรติ”
“พี่เบื่อคนพลุกพล่าน ช่วงนี้ต้องเก็บตัว แกเป็นไงบ้าง ดูดีขึ้นนะ”
“ผมก็สบายดี เรื่อยๆ”
“ซ่องที่แกไปอยู่ไม่แย่ล่ะสิ รับแขกผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
จุกไปถึงลิ้นปี่เลยนะคำถามนี้ แต่ความจริงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
“ผู้ชาย”
“เดี๋ยวนี้หมอนวดผู้ชายบูมกว่าผู้หญิงเยอะ เฮอะ! _ีดูดหรือจะสู้ตูดตอดจริงมั้ย คนเรารักศักดิ์ศรีในแบบโง่ๆขายตัวไม่เสียหายแถมได้เงินดีกว่าอยู่อู่ซ่อมรถกระจอกๆนั่นอีก เหม็นกลิ่นน้ำมันเครื่องก็เท่านั้น เนื้อตัวสกปรก หึ ดีแล้วที่แกเดินทางสายนี้”
“แล้วพี่ล่ะเป็นไงบ้าง”
“ลำบากสิถามได้ หนีหัวซุกหัวซุนอยู่เนี่ย แต่พี่คงอยู่ในสภาพนี้อีกไม่นานหรอก เราจะสบายกันแล้วล่ะโลม พี่เบื่อชีวิตแบบนี้เต็มที”
“ผมเห็นด้วยนะพี่เกียรติ ไอ้ที่แล้วไปแล้วก็ช่างมันเถอะ เราเริ่มใหม่ไม่สายหรอก”
“พี่กำลังจะทำธุรกิจกับเพื่อนน่ะ จะออกมาจากตรงนั้นได้เราต้องมีอะไรมารองรับก่อนไม่งั้นจะเอาอะไรกินล่ะ ถ้าแกช่วยพี่ เราก็จะหลุดจากวงโคจรนี้เร็วขึ้น แล้วที่พี่ขอเอาไว้แกหามาได้เท่าไหร่”
“นายผมได้เงินสดติดตัวมาจำนวนนึง ผมให้พี่ครึ่งหนึ่งได้มั้ย ถ้าใช้หมดมันจะน่าเกลียดเกินไป”
“อะไรกันวะ เศษเงินที่นายแกโยนให้มามันก็คือเงินที่แกรับแขกให้เค้าไม่ใช่หรือไง พี่บอกแล้วว่าให้ใช้มารยาที่เค้าสอนเอาทิปมาจากแขก แค่นี้ทำไมต้องเข้าใจยาก”
“พี่เกียรติเอาไว้ก่อนแล้วกัน ผมจะหาทางช่วยพี่มากกว่านี้ ถ้าพี่เอาไปรวมกับทองที่เถ้าแก่ให้ผมมาตอนปีใหม่ก็พอจะรวมกันได้สักก้อน ค่อยๆเก็บไปเดี๋ยวก็ได้นะพี่เกียรติ”
“แกโง่หรือซื่อกันแน่โลม ลงทุนต้องใช้เงินเป็นล้าน เศษเงินแค่ไม่กี่หมื่นจะเอาไปทำอะไรได้วะ ถ้าคิดจะช่วยๆจริงพี่พอมีทาง อยู่ที่แกว่าจะเต็มใจทำหรือเปล่า”
“พี่จะให้ผมช่วยอะไร”
“รับแขกที่พี่หามา เขาจะออกเงินทุนให้พี่ก่อนบางส่วน แกลืมไปแล้วเหรอว่าตอนที่แกเข้าไปรับใช้หนี้แทนพี่ แกมีค่าตัวถึงเจ็ดล้านเชียวนะโลม ไอ้นายใหญ่หน้าโง่นั่นยอมทุ่มเงินเจ็ดล้านเพื่อหมอนวดคนเดียวมันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”
“แต่ผม ถ้าหากว่าจะมีหนทางอื่น”
“แกอยากให้พ่อกับแม่จมปลักอยู่ในบ่อนนั่นไปจนวันตายหรือไง แล้วใครที่มันบอกว่าอยากให้ครอบครัวเราสบาย ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วจะมีทางไหนที่หาเงินได้เร็วกว่านี้มั้ย ส่งยาเหรอ แกเลือกเอานะว่าส่งยากับขายตัวเองแลกเงินอะไรมันคุ้มแล้วเสี่ยงน้อยกว่ากัน”
เข่าแทบทรุดเมื่อรู้ข้อเสนอของพี่ชายตัวเอง ทุกทางคือสิ่งที่ผมรังเกียจและต่อต้านมาโดยตลอด ความฝันคืออยากให้ครอบครัวเราหลุดออกมาจากตรงนั้น แต่ข้อแลกเปลี่ยนกลับทำให้ตีบตันในลำคอ ผมจำภาพตัวเองที่หนีออกมาจากพี่อั้มได้ จำวันที่หาทางเอาตัวรอดจากแขกได้ จำได้ทุกวันที่อยู่กับนายใหญ่ สิ่งเหล่านั้นทำให้ผมแยกแยะได้ว่าความข่มขื่นจากการขายตัวไม่ได้อยู่ที่เสียศักดิ์ศรีของผู้ชาย มันอยู่ที่ผมไม่สามารถนอนกับใครโดยไม่เต็มใจได้ต่างหาก ความรู้สึกจากรสสัมผัสมันต่างกัน สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่ผมกล้ำกลืน
แต่พี่เกียรติพูดก็ถูก หนทางที่จะหาเงินให้ได้มากๆมันมีไม่กี่ช่องทางและในไม่กี่ช่องทางนั้นมีช่องทางเดียวที่ไม่ผิดกฎหมายและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
“ว่ายังไง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของแกซะหน่อย ฝืนใจแค่ไม่กี่ชั่วโมงกับเงินขนาดนี้มันไม่มีงานไหนแล้วล่ะ ส่งยามันเสี่ยงแกก็รู้ ต้องส่งล็อตใหญ่ขนาดไหนถึงจะได้เงินเป็นล้าน ถ้าตำรวจจับได้เราก็จะซวยกันทั้งบ้าน ถ้าธุรกิจของพี่อยู่ตัวแล้วพี่เปิดอู่ให้แกยังได้เลย”
“พี่เกียรติ แล้วถ้าพี่จะออกมาจากงานที่ทำกับเสี่ยเจียงเลยไม่ได้เหรอ แล้วเราค่อยหาทางกัน ได้มั้ย”
“แกคิดว่าไอ้เสี่ยเจียงมันจะปล่อยคนทำเงินให้มันไปง่ายๆเหรอ ถ้าพี่ไม่มีอะไรไปงัดข้อกับมัน มีทางเดียวที่พี่จะออกมาจากที่นั่นได้ คือตาย”
“ผมต้องรับแขกที่พี่หามากี่ครั้งถึงจะได้เงินที่พี่ต้องการ”
“ถ้าครั้งแรกแกทำให้เค้าประทับใจได้ ก็อาจจะไม่ต้องมีครั้งที่สอง”
“แล้วผมจะต้องทำงานนี้ให้พี่เมื่อไหร่”
คำถามสุดท้ายภายใต้สภาวะหายใจลำบากของตัวเอง
“มันไม่หากินง่ายไปหน่อยเหรอเกียรติคุณ”
“คุณพง” ผมครางชื่อนี้ออกมาเหมือนคนไม่รู้สึกตัว
การปรากฎตัวของลูกน้องคนสนิทนายใหญ่ไม่ได้ทำให้ช็อคมากไปกว่าร่างของใครอีกคนที่เดินตามเข้ามา ท่าทางนิ่งขรึมดุดันน่าเกรงขามนั้นเหมือนไม่ใช่คนๆเดียวกับผู้ชายใจดีที่อ่อนโยนเมื่อเช้า แววตาากร้าวมองหน้าพี่เกียรติเหมือนจะสั่งให้ตายอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ตกถึงจนเกือบช็อค พี่เกียรติเองก็หน้าซีดปากสั่นเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันว่างเปล่าไปทั้งสมอง แค่ประคองตัวเองให้ยังยืนอยู่ได้ก็ยังเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจสำหรับตัวเอง จำได้ว่านายใหญ่บอกจะมารับ แต่ผมไม่รู้ว่าเขาหาผมเจอได้ยังไง ไม่มีอะไรที่ผมรู้เลยสักเรื่อง
“พาคุณโลมไปรอที่รถ”
คำสั่งนั้นทำเอาร่างของผมลอยหวือออกมาแล้วรู้สึกตัวอีกทีเมื่อหลังแต่พนักพิงแล้วเรียบร้อย ไม่มีใครบอกอะไรให้ผมงงน้อยลงกว่านี้เลย ลูกสมุนนายใหญ่ยืนเฝ้าอยู่รอบรถ คนขับติดเครื่องเปิดแอร์แล้วก็นั่งรอเหมือนเบาะหลังไม่มีผมนั่งอยู่ ไม่มีใครยอมพูดกับผมเลยสักคนเดียว


๐ สวัสดีค่ะ ขอโทษที่ทิ้งน้องโลมไปถึง 7 วัน จริงๆก็วางแผนจัดการตัวเองไว้แล้ว แต่เนื่องด้วยหลายสิ่งอย่างที่ทำให้ไม่เป็นไปตามแผน เลยล่าช้านะคะ
๐ ฝากข่าวถึงคนที่สั่งจองหนังสือรีปริ๊นท์กันเข้ามา คนเขียนรอแก้วอย่างเดียวก็พร้อมแพ็คส่งแล้วค่ะ (ร้านแก้วบอกว่าภายใน 23 จะส่งของค่ะ)
๐ สำหรับพี่เดือน 8 กับน้องเดือนสอง ที่ยังติดค้างตอนพิเศษอีกตอนก็ยังไม่ลืมนะคะ ตอนแรกคิดว่าจะลงคืนนี้พร้อมน้องโลมแหละ แต่พอดีติดพันข่าวพี่เสกโลโซซะก่อน องค์กวีกระเจิงเพราะร็อคแอนด์โรลเลยทีเดียว
๐ ขอบคุณทุกคนมากนะคะ เรื่องนี้ดราม่าไม่หนักอย่างที่กลัวหรอกค่ะ เหมือนเราจะเน้นไปที่ความรักของนายใหญ่กับนายน้อยกันนะ  วกเข้าเรื่องให้เค้ารักกันตลอด บ้าไปแล้ว
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ

[PUINUN]

คิดถึงน้องโลมใจจะขาดแล้วววว

เย้ๆ ได้อ่านแล้ววว

[area71]

พึ่งรู้ตัวว่ามาปาด ขออภัยครับ

[Seiki]

ฝากข่าวประชาสัมพันธ์ค่ะ


ประกาศรวมเล่มนิยาย

สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับคนอ่านที่ทวงถามกันเข้ามาเรื่องรวมเล่มพี่เดือน 8 กับน้องเดือน 2 นะคะ วันนี้มีรายละเอียดมาบอกกล่าวแล้วค่ะ 


1.นิยาย 1 เล่มจบ "สิงหากุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยน" ราคา 450 บาท

๐ เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 420 หน้า ++
(เนื้อหาตั้งแต่ต้นจนจบมีให้อ่านในเล้าเป็ด พร้อมตอนพิเศษ 2 ตอน)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24154.0.html
๐ ตอนพิเศษเพิ่มเติม ไม่ลงเนื้อหาในเล้า 2 ตอน
๐ อาร์ตเวิคปกพิมพ์ลงกระดาษสีน้ำตาล (สีกระดาษลัง)
๐ ที่คั่นกระดาษ และที่คั่นแม่เหล็ก (ตามมาตรฐาน TRomance)

*** การ์ตูนบนปกเป็นส่วนตกแต่งปกเพื่อสื่อให้ปกมีมิติของอารมณ์และสร้างเสริมจินตนาการเพิ่มขึ้นเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหานิยายแต่อย่างใด และนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่แฟนฟิคการ์ตูนค่ะ

2.นิยาย 1 เล่มจบ (มีเรื่องเดียวตลอดทั้งเล่ม) Unequality รักเราไม่เท่ากันไม่มีใครรักฉันได้เท่าเธอ ราคา 300 บาท

๐ เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 250 หน้า ++
๐ อาร์ตเวิคปกพิมพ์ลงกระดาษ Fabria Bianco 240 แกรม (กระดาษวาดเขียน groove line texture)
๐ ที่คั่นกระดาษ และที่คั่นแม่เหล็ก (ตามมาตรฐาน TRomance)

*** การ์ตูนบนปกเป็นส่วนตกแต่งปกเพื่อสื่อให้ปกมีมิติของอารมณ์และสร้างเสริม จินตนาการเพิ่มขึ้นเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหานิยายแต่อย่างใด และนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่แฟนฟิคการ์ตูนค่ะ


คำอธิบายที่สำคัญ (อ่านก่อนนะคะ)

๐ นิยายเรื่องนี้ ยังไม่เคยลงเรื่องที่ไหนมาก่อนแม้สักตอนเดียว และจะไม่ลงที่ไหนทั้งนั้นตลอดไปจนหลังการขาย ผู้ซื้อย่อมมีความเสี่ยงต่อเนื้อหาด้านในค่ะ
๐ เรื่องนี้เหมาะสำหรับคนที่มีใจเอ็นดูนายเอกเป็นหลัก หมั่นไส้พระเอกเป็นรอง เป็นเรื่องราวของคนสองคนเท่านั้น ไม่มีตัวอิจฉา ไม่มีดราม่าน้ำตานอง อาจจะอึดอัดใจหรือลุ้นตามนายเอกไปบ้าง และอาจจะมีที่อยากจะกระโดดถีบพระเอกเป็นบางเวลา อาจจะมีฮา มีขำ มีซึ้งบ้างปะปนกันไป
๐ ไม่บังคับซื้อนะคะ ไม่จำเป็นว่าถ้าซื้อรวมเล่มสิงหากุมภาแล้วจะต้องซื้อเรื่องนี้ด้วย ที่นำมารวมเล่มพร้อมกันเป็นเพราะคอนเซ็ปไปด้วยกันได้ ใช้พระเอกเป็นคนดำเนินเรื่องเหมือนกัน และเป็นเรื่องที่แต่งตอนที่คิดเนื้อเรื่องหลักๆที่กำลังลงอยู่ไม่ออกเท่านั้นเองค่ะ
๐ เนื้อเรื่องโดยย่อ

"ปกป้อง" ถูกเด็กผู้ชายท่าทางเฉิ่มเชยและมีนิสัยประหลาดสุดๆเท่าที่เคยเห็นมา กล้าได้กล้าเสียเยี่ยงเด็กใจแตกแต่ก็ไร้เดียงสาเยี่ยงผ้าขาว กระโดดขวางหน้าเพื่อขอเป็นแฟนอย่างกับโจรมุมตึกปล้นทรัพย์ เหตุผลที่เด็กหัวรั้นคนนั้นบอกว่าชอบเขาเพราะชื่อ "ปกป้อง" แล้วคนดีๆที่ไหนเค้าจะไปสนใจจริงจังกับมันกันล่ะ คนเจนจัดอย่างปกป้องได้แต่ตอบสนองไปตามเกมส์ที่เด็กคนนั้นต้องการ เพราะคิดว่ามันแค่อยากทำแต้มโชว์เพื่อนเท่านั้น หรือไม่ก็เล่นพนันอย่างที่วัยรุ่นชอบทำ กว่าจะรู้ตัวว่ารับเด็กคนนี้เข้ามาในชีวิตแล้วก็เกือบจะสาย กว่าจะรู้ว่าไอ้ซื่อบื้อมันทุ่มเทความรักให้ด้วยการกระทำทดแทนที่อธิบายเขาไม่ได้ว่าชอบเขาเพราะอะไรก็เกือบจะยกมันให้ใครไปแล้ว คนที่ไม่รู้จักความรักจริงๆคือปกป้องเองต่างหาก ไม่ใช่ไอ้ซื่อบื้อคนนั้นเลย

...

พิเศษ สำหรับคนที่สั่งซื้อพร้อมกันทั้ง 2 เรื่อง แถมฟรี "รวมเล่มหลากเรื่องสั้น Love Floods รักแท้ไม่แคร์น้ำท่วม"

๐ ขณะที่เปิดจองอยู่นี้มีทั้งหมด 5 เรื่องสั้น
1.ทหารอากาศขาดรัก (คนที่สอง กับ ผู้ฝูงพสุธา)
2.อาสามาหารัก (คนที่หนึ่ง กับ นัมเบอร์วัน)
3.เอาอยู่ (ขวาน กับ ซอ )
4.รู้ไม่ทันน้ำ รู้ไม่ทันรัก (เมฆกับฉาน จากเมื่อแหงนมองจันทร์ผมเห็นตะวัน)
5.ต่างตอบแทน (นักเลงใหญ่พี่ดิน กับภูตะวัน)

๐ นิยายมีขนาด 13*13 cm
๐ แถมฟรีไม่แยกขายทีหลังค่ะ ทุกเรื่องที่มีในรวมเล่มแถมฟรีนี้ มีให้อ่านในเล้าเป็ดทั้งหมด (ในหนังสือมีเท่ากับในเล้า)

ทั้งสองเรื่องไม่ว่าจะเป็น สิงหากุมภา หรือ Unequality มีแพคเกจถุงผ้าสำหรับพกพาไปไหนมาไหนด้วยถุงผ้าขนาดพอดีกับหนังสือ เรื่องละใบ ถุงผ้าทั้งสองใบสามารถพกพาร่วมกันได้เยี่ยงข้าวต้มมัดค่ะ

**** รูปแบบที่นำเสนอเป็นเพียง Sketch Design จากคนเขียนเท่านั้น แบบอาจเปลี่ยนแปลงตามความเหมาะสมของร้านถุงผ้าค่ะ

ค่าจัดส่งชนิดลงทะเบียนเล่มละ 50 บาท 2 เล่มขึ้นไปแต่ไม่เกิน 4 เล่ม ค่ำจัดส่งชนิดลงทะเบียน 80 บาท
มากกว่า 5 เล่มขึ้นไป จัดส่งแบบ EMS ค่าจัดส่ง 50+30*(จำนวนเล่ม นับจากเล่มที่ 2 เป็นต้นไป)

สนใจสั่งซื้อ เมลล์ไปจองได้ที่ romancefic แอด hotmail.co.th และ Utellido สารพัดจัดให้

* หมายเหตุ หนังสือมีราคาสูง เนื่องจากคนเขียนสั่งทำตามจำนวนคนโอนเงิน ไม่ได้สั่งเป็นจำนวนมากเพื่อขายปลีกหรือวางขายตามร้านหนังสือ พิจารณาก่อนสั่งซื้อนะคะ

ตั้งชื่อหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจองหนังสือ"

โดยระบุรายละเอียดดังนี้ค่ะ

1. ล็อกอินในเล้าเป็ด (ถ้ามี)
2. เบอร์โทรที่สามารถติดต่อได้
3. ชื่อเรื่องที่ต้องการจอง และจำนวนที่ต้องการ

รอรับ Code สำหรับโอนเงิน (ดำเนินการโดยทีมงาน Utellido)
มีข้อสงสัยเมลล์หรือสอบถามได้ที่ TRomance's Fanpage

เปิดจองและโอนเงินวันนี้ - 15 กุมภาพันธ์ 2555

ขอบคุณค่ะ TRomance

[evilheart]

ระฟ้าขี่ม้าขาวมาช่วยเหมือนเคย
แกล้งให้โลมมาให้รู้สันดานของพี่ชายจอมปลอม
เจ็บปวดแต่โลมจะได้รู้ความจริงสักที

ปล.ไม่มีรีปริ้นท์รอบ 3 บ้างหรอ

[veeva]

  จิ้ม กระแทกให้ทรวงอย่างว่องไว แล้วก็ค่อยอ่าน.....

[yeyong]

โลมหนอโลม มีพี่เลวๆพรรณนั้น กรรมจริงๆ

[YouandMe]

 

อ๊ากกกกกกกกกกกก อ้ายพี่เกียรติ...แบบนี้ต้องฆ่ามัน 
นายใหญ่อย่าใจอ่อนเด็ดขาด...โทษฐานจะเอานายน้อยไปขาย แบบนี้มันต้องเก็บอย่างเดียว 
อุตส่าห์หวีดหวานกับนายน้อยตอนเช้า สายๆ กลับต้องมามีเรื่องจนได้ 

แก้ตามเคย 
ทุกอย่างยังคงสภาพเดิมเหมือนตอนก่อนนอนไม่มีผิด ดูดี สง่าห์
สองปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันดูดดื่มเคลิบบเคลิ้มอยู่นานกว่านายใหญ่จะปล่อยให้เป็นอิสระ
นายผมได้เงินสดติดตัวมาจำนวนนึง ==> ให้
ถ้าคิดจะช่วยๆจริงพี่พอมีทาง ==> ช่วยจริงๆ
สิ่งเหล่านั้นทำให้ผมแยกแยะได้ว่าความข่มขื่นจากการขายตัวไม่ได้อยู่ที่เสียศักดิ์ศรีของผู้ชาย ==> ขมขื่น
ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ตกถึงจนเกือบช็อค ==> ตกใจ

[dawnthesky]

เป็นพี่ชายที่เลวสุด ๆ เลย  อยากกระทืบ!!!!!

คนเขียนเก่ง ที่เขียนให้เกลียดได้ถึงขนาดนี้ 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[rujaya]

น้องโลม ตายแน่ๆๆๆ นายใหญ่คงไม่ทำอะไรน้องโลมนะ