หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[myd3ar]

ไอ้เกียตริสุดเลว

ทำกับโลมได้ชนาดนี้

นายใหญ่จัดการมันไปเลย

แต่โลมดิ คงเสียใจน่าดูเลย

[river]

นายใหญ่ไม่มีรีรอ ลีลามาเร็วแท้

[naja-kitase]

โอ้ยยยยยยยย เกลียดเนรคุณ << ไปเปลี่ยนชื่อเค้าซะงั้นอ่ะ
เลวมากอ่ะ
สงสารโลมอ่ะ นายใหญ่อย่าโกรธโลมเลยนะ
แต่นายใหญ่ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าโลมจะไปเจอพี่ชั่ว

[pp4]

หวานกันเบาๆ
น่ารักโคตรรรร~♥
นายใหญ่น่ารักเว่อร์~
โลมยังไม่ชิน นักอ่านก็ไม่ชิน
พี่เกียรติเลวว่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ รีบๆมานะคะ

[taroni]

ให้นายใหญ่สั่งสอนพี่ชายน้องโลมหนักๆไปเลยคนอะไรเลวเสมอต้นเสมอปลาย

[pp_song]

ค้าง...มาต่อเร็วๆนะ

[Betpa_Jeab]

คุณพระ!! หวังว่านายใหญ่จะไม่โกรธน้องโลมนะ
แต่....ทำไมพี่มันเลวขนาดนี้!! (อินี่จะตะโกนทำไม -*-)
ขนาดน้องทำให้มันถึงขนาดนี้แม่่มยังจะขายน้องกินสงสาร
สงสาวน้องโลมจับใจ กลับบ้านไปหวังว่านายใหญ่จะไม่โกรธน้องนะ
ปลอบน้องดีๆหน่อยนะน้องเจ็บมากเยอะแล้ว
โธ่ลูก..มาซบตักป้าก็ได้มา -,,-

[JA(e)jung]

น้องโลมเป็นคนดีสุดๆอ่ะ
ส่วนมัน...ไอ้พี่เลววววววววววววววววววว 
แกต้องไม่ได้ตายดีแน่
พี่พงฆ่ามันนนนนนนนนนนนนนนนน

[jiki]

หวานจังคอนนี้

[GAZESL]

เกียรติคุณเลวไม่เปลี่ยนเลย
หลอกล่อน้องโลมทำเรื่องชั่วอีกละ
นายใหญ่ค่ะ มาจัดการมันทีเถอะ 

[t2007]

สายเลือดเดียวกัน ทำไมจิตใจต่างกันจังเลย น้องโลมต้องทำความดี มีกตัญญู อีกเท่าไร ถึงจะเห็น

[Ciin]

โอ้ยย นายใหญ่เท่สเมอค่ะ มาทันเวลาตลอด หุหุ
ชอบจังอะ นายใหญ่ฉลาดดี ไม่ได้เป็นพระเอกแล้วต้องโง่

[SungJimun]

เอาไอ้เหี้ยพี่เกียรติไปถ่วงทะเลซะ
แล้วพาน้องโลมกลับบ้านไปจัดหนักซักยกนึง 

[Huasia]

สนุกมากกกก


บอกได้คำเดียว

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ว้าวโลม

คิดถึ๊ง คิดถึง

[YounIn]

แปะ ไว้ ก่อน


สอบ เสร็จ เดี๋ยว จะ มา อ่าน

[nopkar]

จริงๆควรจะยัดพี่ชายโลมให้ไปเดินเล่นในคุกก็คงทำให้ปัญหาเรื่องนี้หายไปได้รึป่าว.....

[BitterSweet~]

อ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้..

ชอบเรื่องนี้มากค่ะ พล็อตแปลกดี ^^

สงสารน้องโลม ที่มีครอบครัวที่เลวร้ายแบบนี้..

ระฟ้าจะช่วยเติมเต็มชีวิตให้น้องโลมได้มั้ยน๊อ..

[Ari]

เมื่อไหร่ไอ้พี่เกียรติมันจาตายๆๆไปซะที


น้องโลมอะ เลิกโง่ซะทีดิ ทนอยุได้ พี่ชายแบบนี้อย่ามีเลยค่ะ

[greensoda]

นายใหญ่ฆ่าไอ้เกียรติให้ตายไปเลยยย
เลวระยำแบบนี้อยู่ไปก็รกโลก 
น้องโลมก็ใสซื่อตลอด ดีนะที่นายใหญ่คอยดูแล 
หวานกันแบบนี้อ่ะ ชอบบบ 

[tamekung]

นายใหญ่มาช่วยน้องโลมแล้ว 
เล่นไอ้พี่ชั่วนั่นให้หนักเลย!!!!!


สงสารน้องโลม 


ปล.รอรับหนังสือค่ะ 

[Seiki]

ตอนที่ 31 นายโลมกับรักจนตรอก


เลือดแดงฉานกระเซ็นไปทั้งผนังร้าน กลิ่นคาวคละคลุ้งกระจายไปทั่วทั้งบริเวณ เด็กเฝ้าร้านที่วิ่งตามเสียงปืนเข้ามายืนช็อคตัวสั่นอยู่กับที่ ตาเบิกโพลงเมื่อเห็นว่าเกียรติคุณกำลังคุกเข่าร้องขอชีวิตตัวเองเหมือนคนขาดสติ เลือดสีสดไหลทะลักออกมาจากไหปลาค่อนไปทางหัวไหล่ตลอดเวลา

ชายฉกรรจ์หน้าเหี้ยมที่ยืนล้อมค้ำหัวเกียรติคุณอยู่นี้ ไม่ได้น่ากลัวเท่าชายร่างสูงสง่าห์หน้าตาดีที่ยืนอยู่ตรงกลางเลยสักนิด
ผู้ชายแววตาดุดันคนนี้ไม่เหมาะกับการเป็นมาเฟียเลย ไม่ควรเป็น เสียดายใบหน้าหล่อเหลาที่ควรค่าต่อการแย้มยิ้มมากกว่า

สาเหตุที่ทำให้ชายรูปงามกลายมาเป็นแบบนี้ไม่พ้นคนที่นั่งเอามือกดแผลตัวเองเอาไว้แล้วร้องขอให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างเกียรติคุณ เพื่อนร่วมธุรกิจค้ายานรกที่ขอยืมพื้นที่ร้านเพื่อตกลงธุระสำคัญกับน้องจนเกือบกลายมาเป็นแดนประหารชีวิตตัวเอง
แววตาคมดุของคนรูปหล่ออัดแน่นไปด้วยความโกรธแค้นจนแข็งกร้าว ถึงแม้ท่ายืนจะปล่อยมือเอาไว้ข้างตัวตามสบายก็ตาม สิ่งเดียวที่รู้จากที่อยู่ในแวดวงเสี่ยงต่อความเป็นความตายแบบนี้คือ ชายคนนี้ไม่ตั้งใจจะสั่งให้ลูกน้องตั้งใจฆ่าเกียรติคุณจริงๆ ลูกน้องที่ยืนรายล้อมอยู่นี้ไม่น่าจะมีใครไม่แม่นปืน  ยิ่งพื้นที่ร้านจำกัดแบบนี้ด้วยแล้วไม่น่าจะพลาดนอกจากจงใจจะสั่งสอนให้อีกคนนึกรักชีวิตตัวเองมากกว่านี้ แล้วน้องชายที่เพิ่งจะถูกเอาตัวออกไปจะต้องสำคัญกับผู้ชายคนนี้มากแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่นึกทำการอุกอาจกลางตลาดนัดใหญ่ของกรุงเทพหรอก โดยเฉพาะบุกเข้ามาในร้านนี้แบบไม่กลัวเจ้าถิ่นแม้แต่น้อยด้วยแล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา

“ทีนี้ก็คงจะรู้เรื่องของน้องชายตัวเองมากขึ้นแล้วสินะ สำหรับนายใหญ่ระฟ้าแล้วของสำคัญก็คือของสำคัญแตะต้องไม่ได้ รู้เอาไว้ซะ”
เกียรติคุณพยักหน้าปะหลกๆตาไหวระริกด้วยความหวาดกลัว

“ก่อนจะมาที่นี่นายแกก็รู้แล้วเหมือนกันว่านายใหญ่ระฟ้ายังไม่ตาย ถ้าอยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้ก็ไปถามกับเสี่ยเจียงเอาเองแล้วกัน แผลแค่นี้คงทนไหวใช่มั้ย เมื่อครั้งที่นายใหญ่ของกูถูกลอบทำร้ายหนักหนากว่านี้ยังไม่เป็นอะไรเลยนี่นะ เอามันไปหาเสี่ยเจียง”

คนที่ถูกเรียกว่านายใหญ่ยังยืนท่าทางสบายๆอยู่ที่เดิม คนสั่งการเป็นผู้ชายวัยกลางคนค่อนไปทางผู้ใหญ่ คงจะมีอำนาจรองลงมาจากนายใหญ่คนนั้นเมื่อชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่พยักหน้ารับคำสั่งโดยพร้อมเพรียงกัน

“เสร็จเรื่องแล้วใช่มั้ย”

ประโยคสั้นๆที่เด็กเฝ้าร้านได้ยินจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนายใหญ่ น้ำเสียงทรงพลังขัดกับใบหน้าอ่อนวัยนั้นอย่างสิ้นเชิง ร่างหนาพลิกตัวเดินออกไปทางหน้าร้าน ขอบแขนเสื้อเฉียดปลายจมูกให้พอสะดุ้ง ลูกน้องที่ออกคำสั่งเมื่อกี้เดินตามออกมาแล้วหยุดเอาเงินฟ่อนใหญ่ยื่นให้ตรงหน้า มือสั่นๆยื่นออกไปรับกล้าๆกลัวๆ

“ขอโทษแล้วกันที่ทำให้ร้านสกปรกนิดหน่อย”

ใจคนรับเงินคงอยากจะพูดว่าขอบคุณที่ไว้ชีวิตและไม่เป็นไรสำหรับรอยสกปรกเพียงแค่นี้ แต่สิ่งที่ทำได้เพียงแค่ก้มหัวให้เหมือนสมองบังคับให้ร่างกายทำได้แค่นั้นในสภาวะช็อคจนเกือบลืมหายใจแบบนี้



.
.
.




ฟึบ!!

ที่นั่งๆข้างๆยุบลงไปเมื่อคนตัวใหญ่แทรกตัวเข้ามานั่ง ผมพยายามยืดคอมองหาพี่ชายตัวเองแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพี่เกียรติ เสียงประตูรถปิดเข้ามาดังปังจนสะดุ้งตกใจหดคอกลับเข้าที่เดิม ตั้งใจจะถามหาพี่ชายกับนายใหญ่ แต่พอหันหน้าไปหาก็พบว่าอีกคนทำหน้านิ่งสนิท

นายใหญ่อารมณ์ไม่ดีถึงไม่ดีมาก!!

จากที่คลุกคลีกันมาไม่ต้องเดาก็รู้

ความสงสัยทั้งหลายถูกทดเก็บเอาไว้ในใจ นายใหญ่ตีหน้านิ่งและไม่ไหวติงส่วนไหนของร่างกายจนกลับมาถึงบ้าน ความสงสัยรวมตัวกับความอึดอัดจนกลายเป็นความหงุดหงิดจนถึงขั้นไม่พอใจและโกรธไอ้คนเข้าใจยากคนนี้ เรื่องบางเรื่องที่สมควรจะพูดออกมาถ้ามันจะทำให้ผมเข้าใจอะไรๆขึ้นมาได้มันกลับไม่เคยปริปากพูด ทั้งๆที่อำนาจของมันทำอย่างนั้นได้เต็มที่ไม่ต้องคำนึงว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไรเสียด้วยซ้ำ ส่วนบางเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องพูดมันกลับพูดขึ้นมาได้หน้าตาเฉย

ผมไม่รู้ว่ามันตามไปเจอผมที่นั่นได้ยังไง คงไม่ยากเกินไปสำหรับคนกว้างขวางและมีอำนาจล้นมืออย่างมันมั้ง ผมรู้ว่าตัวเองผิดที่ไปตกลงกับพี่เกียรติอย่างนั้น แต่วินาทีนั้นผมคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ ผมแค่ตกลงไปก่อนเพื่อไม่ให้พี่เกียรติโมโหแล้วตั้งใจจะประวิงหรือต่อรองเพื่อยืดเวลาเอาตัวรอดอยู่แล้ว มันนั่นแหละที่เข้ามาทำให้วงแตกเสียก่อนแล้วพาลโกรธจนไม่พูดอะไรสักคำแบบนี้

ถ้ารู้ว่าความเงียบของนายใหญ่ทำให้อึดอัดจนหายใจอึดอัดขนาดนี้ละก็ ผมยอมให้มันป่าเถื่อนบังคับเอาแต่ใจอย่างที่ผ่านมายังจะดีเสียกว่า อย่างน้อยผมก็ได้ไถ่โทษให้ตัวเองแล้ว ถึงจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ความจริงที่ผมไม่เคยลืมว่าอยู่ใต้การปกครองของใคร
นายโลมส่วนตัวของนายใหญ่ไม่ควรเสนอตัวให้ใครอีก ผมรู้!! แต่ตอนนั้นมันช่วยไม่ได้นี่โว้ย เริ่มโกรธแล้วนะ!

ผมฮึดฮัดต่อยตีเบาะรถระบายความอึดอัดใจที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ทันทีที่รถจอดเทียบหน้าบ้านและประตูฝั่งนายใหญ่ถูกลูกน้องเปิดออกให้ แผ่นหลังนายใหญ่ก็ห่างสายตาออกไปจนหายวับเข้าไปในเรือนทันที

“โธ่โว๊ยยยย”
เสียงสบถของตัวเองดังก้องไปทั่วทั้งคันรถ ไม่สนใจแม้กระทั่งว่าคุณพงยังนั่งอยู่เบาะหน้า และคนขับรถยังไม่ดับเครื่องแต่อย่างใด
“ตะโกนออกมาแล้วหายอึดอัดไปบ้างมั้ยครับคุณโลม”
“ไม่เลย” ยังหายใจลำบากเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีผิด
“นายใหญ่กำลังโกรธมากครับ”
“ผมรู้ โกรธผมหรือโกรธอะไรก็พูดออกมาสิ จะสั่งให้ลงโทษผมก็ได้ ผมตัดสินใจโดยพลการใช่มั้ยล่ะ ผมไม่ควรตัดสินใจอะไรเอง ผมผิดก็ลงโทษผมเลย ผมก็แค่นายโลมคอยบริการเค้าเท่านั้น จะมัวเฉยอยู่ทำไมล่ะ”
“นายใหญ่โกรธคุณ คุณเข้าใจถูกครับ แต่ก็ไม่ถูกทั้งหมดซะทีเดียว และผมคิดว่านายใหญ่เองก็กำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่เหมือนกัน นั่นมันก็เป็นเรื่องดีสำหรับคุณไม่ใช่เหรอ”
“เรื่องดีสำหรับผมเหรอครับ หึ”
ถ้ามันเป็นเรื่องดีจริงๆ ผมจะคุ้มคลั่งอยู่อย่างนี้เหรอ
“คุณคิดเอาเองแล้วกันนะครับ ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ทางธุรกิจหรือไม่ อาณาจักรเราไม่เคยซื้อหมอนวดคนไหนมาขายบริการครับ และนายใหญ่เองก็ไม่เคยหลับนอนกับหมดนวดคนไหนให้เสียการปกครองเหมือนกันทั้งๆที่จะเรียกหมอนวดคนไหนมานอนด้วยก็ได้ แล้วนายใหญ่ก็ไม่เคยมีใครเป็นหมอนวดส่วนตัวด้วยครับ”

พงตอกหน้าผมกลับมาชัดถ้อยชัดคำจนเหมือนจะกระชากลมหายใจให้ขาดหายไปเป็นห้วงๆ ความคิดในหัวกำลังประมวลผลกันจนรอยหยักเต้นตุบตับสะเทือนไปทั้งสมอง ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องบ้านนี้ชอบพูดให้คิด หลายต่อหลายครั้งถ้าผมบังอาจคิดเข้าข้างตัวเองแล้วถูกปฏิเสธกลับมากับไม่กล้าแม้แต่จะคิดอะไรจะเจ็บปวดมากไปกว่ากันนะ

“คุณพง ในฐานะที่คุณใกล้ชิดกับนายใหญ่ คุณคิดว่าผมควรจะ.....”
“ผมให้คำตอบคุณไม่ได้หรอกครับ แต่ผมบอกได้แค่ว่านายใหญ่ถูกเลี้ยงมาอย่างผู้นำ ถูกสอนมาแบบนักเลงอาจจะปากหนักไปซะหน่อย แต่ถ้าคุณอยากรู้อะไร ผมคิดว่านายใหญ่คงจะตอบได้แน่ครับ”
“ผมต้องขอโทษเค้าใช่มั้ย”
“ถ้าคุณประเมิณได้ว่าเพราะอะไรนายใหญ่ถึงได้โกรธคุณ คุณก็จะรู้ครับว่านายใหญ่บุกเข้าไปทำไม ถ้าคุณพอจะรู้แล้วคุณเป็นนาย คุณจะโกรธมั้ยครับ”

คลิ๊ก!! ปัง!!

ผมไม่รอให้คนสนิทนายใหญ่พูดอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ในเมื่อชอบพูดให้คิดกันนักผมก็จะคิดอย่างที่ใจคิด วิ่งลงมาจากรถได้ไม่เท่าไหร่ก็คิดขึ้นมาได้ว่า
“ผมขอโทษนะครับที่ปิดประตูแรงไป ถ้ามันหลุดผมจะมาซ่อมให้ทีหลัง ขอบคุณมากครับ”

ขอบคุณที่ตอกย้ำให้ผมคิดได้ว่าถ้าอยากรู้และอยากมั่นใจเรื่องอะไรต้องง้างปากนายใหญ่ให้พูด

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้กระดานดังสนั่นไปทั้งเรือน ความเร็วและน้ำหนักตัวที่ถ่ายลงไปที่พื้นหนักหน่วงเหมือนเรือนจะคลอน ผมไม่สนใจสายตาเหล่าแม่บ้านที่ละมือจากงานที่ทำมองผมอย่างคนตื่นตกใจ วิ่งไปถึงหน้าห้องส่วนตัวนายใหญ่ก็ผลักประตูพรวดพราดเข้าไปไม่สนใจว่าจะต้องเคาะขออนุญาตก่อน สายตาของคนงานในบ้านทำให้ผมไม่ลืมที่จะยับประตูให้ปิดสนิทดังเดิม

พอมาถึงที่หมายเข้าจริงๆแล้วความมั่นใจลดหายไปกว่าครึ่ง ที่คิดว่าหงุดหงิดจนโกรธนายใหญ่ก็หายไปตั้งแต่ได้คุยกับพงแล้ว ลมที่ตีขึ้นมาจนรู้สึกผะอืดผะอมเพราะประหม่าจนเครียด เสียงตึงตังของเท้าที่วิ่งมาเมื่อกี้จึงเปลี่ยนเป็นย่างเข้าหานายใหญ่ให้เกิดเสียงน้อยที่สุด ก่อนจะประจันหน้ากับนายใหญ่ก็ไม่ลืมที่จะสูดหายใจให้ลึกสุดปอด

“คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้เข้าห้องนายใหญ่โดยไม่เคาะประตูก่อน”
เสียงเรียบไร้ความรู้สึกใดๆดังขึ้นมาจนเกือบสะดุดขาตัวเองล้มคว่ำ นายใหญ่นั่งเอนคอพักไว้กับพนักพิงโซฟาตรงหน้า ตายังปิดสนิทเหมือนคนนอนหลับก่อนจะค่อยๆลืมขึ้นมาเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้
“ผมไม่สนใจหรอกเรื่องเคาะประตูอะไรนั่นน่ะ ผมมีเรื่องสำคัญกว่านั้นอยากถาม”
“เรื่องอะไร”
“คุณรู้เรื่องที่ผมจะไปหาพี่เกียรติวันนี้อยู่แล้วใช่มั้ยครับ”
“เรื่องนี้ไม่น่าถาม เธอน่าจะรู้ตัวเองว่าเป็นคนของใคร”

นอกจากนายใหญ่จะไม่สะทกสะท้านกับคำถามแล้วยังตอบมาด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกและคำพูดห่างเหินอย่างแทนตัวผมว่าเธอนั่นอีก ไอ้ที่คิดว่าจะพูดด้วยดีก็ๆก็คงต้องเปลี่ยนเป็นขู่เอาคำตอบอย่างที่นายใหญ่เองก็ชอบใช้กับผมบ้างแล้ว

“คุณตามไปรับเพราะคุณเป็นห่วงผมใช่มั้ย ทั้งๆที่คุณสั่งแล้วว่าให้ผมดูแลตัวเองแต่คุณก็ยังไปรับผม”
“ตามไปเอาตัวคนผิดสัญญามาลงโทษต่างหาก”
“คุณโกรธเพราะผมจะยอมขายตัวให้คนที่พี่เกียรติหามาใช่มั้ย คุณโกรธเพราะคุณหึงหวงผมใช่มั้ยล่ะ ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่บอกล่ะว่าคุณรักผม ห๊ะ ทำไมคุณบอกว่ารักผมไม่ได้ ถ้าผมเข้าใจผิดก็พูดออกมาให้ผมตาสว่างสักทีสิ อย่าทำอะไรให้ผมสับสนแบบนี้ ถ้าคุณเป็นคนมีความรู้สึกผมก็มีเหมือนๆกับที่คุณมีนั่นแหละ”

เพราะม่านตาเริ่มพร่าไปหมดแล้วเลยไม่รู้ว่าตัวเองถลามาทุบตีนายใหญ่ตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่าหมัดและแรงที่ผมใส่ลงไปไม่ได้เบาเลยแต่นายใหญ่ไม่ได้ป้องปัดหรือตอบโต้อะไรกลับมา นั่งนิ่งๆให้ทุบตีอยู่อย่างนั้นจนผมรู้สึกตัวและเลิกทุบไปเอง

ลงทุนบากหน้ามาถามขนาดนี้แล้วนายใหญ่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมา ความเงียบทำให้ก้อนแข็งจุกอยู่ที่คอระบายออกมาเป็นน้ำตา ไม่ได้อยากร้องไห้หรอกแต่มันอัดอั้นจนเกินจะทนแล้ว ผมไม่เคยรู้เลยจริงๆว่าในสายตานายใหญ่ผมคือตัวอะไรกันแน่ ตั้งแต่วันแรกที่ผมเอาตัวเองมาพัวพันกับคนๆนี้ ผมผิดเองที่เล่นกับไฟ คิดเอาเองว่าจะทนความร้อนของไฟได้ มั่นใจว่าเกลียดไม่มีวันเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอย่างอื่นแน่นอนโดยเฉพาะกับคนๆนี้ที่รอบตัวคลุกคลีอยู่กับเรื่องที่ผมเกลียดและบอกตัวเองให้ห่างออกมาให้ไกล

สุดท้ายผมก็หลงรักไฟร้อนเข้าจนได้ ใครใช้ให้ไม่เจียมตัวเองกันล่ะ มีแต่ผมที่ลืมเองทั้งนั้น ลืมไปว่าตัวเองอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร ก็ดีแล้วที่เป็นแบบนี้ อย่างน้อยผมจะได้วางตัวกับนายใหญ่ให้ถูกหน้าที่จริงๆเสียที

“ผมขอโทษนะครับนายที่วันนี้ทำเรื่องวุ่นวาย”

ปาดน้ำตาแล้วโค้งให้เหมือนที่ลูกน้องคนอื่นๆทำเมื่อต้องการจะลาหรือทักทาย หันหลังให้กับเรื่องหน้าไม่อายที่โพล่งถามออกไปแบบนั้นโดยไม่ดูตัวเอง แต่ผมพูดออกไปแล้ว ถามความในใจที่เคยคิดออกไปหมดแล้วไม่สามารถเรียกมันกลับคืนมาได้

“แล้วที่ผ่านมาไม่ได้บอกอะไรเลยเหรอ หรือว่าคนทุกคนต้องการคำว่ารักมากกว่าการกระทำ ถ้านายต้องการอย่างนั้น ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันรักนาย พอจะทำให้มั่นใจขึ้นบ้างหรือยัง”

ผมอึ้งไปกับคำตอบที่ไม่ได้เตรียมใจไว้ล่วงหน้าว่าถ้าได้ยินจริงๆจะต้องทำตัวหรือทำหน้ายังไง นอกจากอยู่นิ่งๆแล้วผมก็อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เลยเพราะทำอะไรไม่ถูก นายใหญ่ยอมรับว่ารัก ผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง ถึงไม่ใช่ฝันแต่ไม่คิดจริงๆว่าจะได้ยินคำนี้ ผิดหวังกับสมหวังเกิดขึ้นเร็วเกินว่าจะปรับความรู้สึกได้ทันจริงๆ

“ถ้ายังไม่เชื่อจะย้ำให้ฟังอีกทีก็ได้ว่าฉันรักนายจริงๆ แต่อย่าถามหาเหตุผลที่ฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้เลยนะ ฉันรู้แค่ว่าฉันไม่ได้เก่งพอที่จะดูแลลูกน้องมากมายขนาดนี้ได้หรอก ฉันเองก็อยากมีใครสักคนคอยเป็นกำลังใจอยู่ใกล้ๆเหมือนกัน”
“ผม...........................................”
“เมื่อกี้ยังตะโกนใส่หน้าฉันอยู่เลยนี่ ตอนนี้ได้คำตอบแล้วไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรือไง”
“ผมแค่อยากจะแน่ใจว่าไม่ใช่ฝัน”
“อะไรกัน นายเก่งถึงขนาดวิ่งมาหาฉันจนเรือนจะพังขนาดนี้เนี่ยนะฝัน”
“ผมหมายถึงหลังจากนั่นต่างหาก หลังจากที่ผมตะโกนถามออกไป ผมไม่ได้หมดสติไปใช่มั้ย”
“ไม่เลย นายร้องไห้ด้วย ใจหายหมดเลยที่ทำให้นายร้องไห้”
“คุณโกรธผม ผมไม่ชอบความรู้สึกนั้นเลย มันอึดอัดเหมือนมีอากาศเท่าไหร่ก็หายใจไม่พอ”
“นั่นเค้าเรียกว่าแคร์ความรู้สึกฉันต่างหาก ฉันก็เหมือนนายนั่นแหละโลม แคร์ความรู้สึกนายมากจนทำอะไรผิดมาตรฐานนายใหญ่ไปซะหมด เพียงเพราะกลัวนายจะเสียใจทีหลัง”
“คุณรู้อะไรมากกว่าที่ผมรู้ใช่มั้ยครับ มีเรื่องที่ผมยังโง่ไม่รู้อยู่คนเดียวใช่มั้ย”
“นายเองโตมาจนป่านนี้ก็พอรู้ใช่มั้ยว่าโลกไม่ได้สวยงามเหมือนในละคร ฉันเองก็อดจะทึ่งกับนายไม่ได้ที่อยู่รอดมาจนถึงป่านนี้ ฉันก็หวังว่าความเข้มแข็งของนายจะสอนให้นายรู้เองว่าอะไรเป็นอะไร แต่เป็นฉันเองที่อดทนให้นายเจอด้วยตัวเองไม่ได้ ฉันยอมรับว่ารักและหวงนายกว่าที่ตัวเองคิดอีกโลม ฉันถึงไม่ยอมให้นายออกไปเสี่ยงรับแขกหน้าไหนของพี่ชายนายอีกแล้ว แม้แต่ให้ไปเจอกันฉันก็ไม่อยากให้เจอ”
“ผมรู้ว่าพี่เกียรติหลงผิดอยู่ในวงโคจรที่ไม่ดี ผมเองก็อยากดึงพี่ชายออกมาจากตรงนั้น แต่ผมไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นยังไง”
“มันมีอะไรลึกซึ้งและซับซ้อนกว่านั้นมากโลม ฉันถึงไม่อยากให้นายลงไปเสี่ยงอะไรอีกแล้ว ไม่ควรเลย”
“ผมไม่น่าโง่ดูไม่ออกเลยนะว่าคุณรักผมมากขนาดนี้ ผมไม่คิดว่าจะมีอะไรให้คุณติดใจ”
“ฮึ ทำไมล่ะ นายคิดว่าเจ้าของอาบอดนวดหรือคาสิโนอย่างฉันจะต้องช่ำชองโชกโชนมากขนาดไหน หรือจะต้องติดใจคนแบบไหนเหรอ”
“ผมไม่รู้”
“ฉันชอบที่นายเป็นนาย”

ประโยคสุดท้ายของนายใหญ่ดังก้องอยู่ในหัวและหวานซาบซ่านอยู่ในอกยิ่งว่ารสรักที่นายใหญ่เพียรตอกย้ำให้มั่นใจหลังจากนั้นเสียอีก เมื่อมองย้อนกลับไปแล้วมองข้ามความเจียมตัวที่ตัวเองมีก็พบว่ามีเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ที่นายใหญ่ทำให้รู้ว่าเป็นคนสำคัญ ในหลายต่อหลายเหตุการณ์นั้นทำให้ผมต้องกลายมาเป็นนกน้อยในกรงทองหลังใหญ่หลังนี้


๐ สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่รอนะคะ  คิดว่าตอนนี้น่าจะเป็นตอนที่หลายคนรออยู่หรือเปล่า 
๐ ฝากข่าวสำหรับคนที่รอหนังสือรอบรีปริ๊นตืด้วยนะคะ ของมาครบแล้วค่ะ กำลังแพ็คอยู่  ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคงได้ส่งก่อนปีใหม่นะคะ
๐ สุขสันต์วันคริสมาสต์ค่ะ 
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นเดิม และฝากเรื่องคำผิดเหมือนเดิมนะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ

[evilheart]

ระฟ้าบอกรักออกไปแล้ว เมื่อไหร่โลมจะบอกรักบ้างหล่ะ
ในเมื่อรักกัน ก็ปฏิบัติต่อกันดีๆ หล่ะ ออมแรงออมมือกันบ้างนะ 

[myapril]

 
ตาร้อนๆๆมากมาย
อร๊ายยยย หนูโลม

[koraorni]

ในเรื่องร้ายๆๆก็ยังพอจะมีเรื่องดีอยู่บ้างนะ อย่างน้อยโลมก็ได้รู้สักทีว่าระฟ้าคิดยังไง แล้วก็ได้รู้ใจตัวเองสักที
 

[Mileson]

ในที่สุดนายก็พูดออกมาแล้วว่ารักโลม .....คืนนี้ฉลองเลย

[bulldog17]

 :a2:เลิกซึนกันแล้ว

[zabzebra]

โอ๊ยยยยยยยยยย บอกรักกันไม่มีความโรแม๊นเลย แต่น่ารักอ้ะ 

อยากอ่านตอนหลังจากบอกรักกันเสร็จอ่ะ หึหึหึ

[HaNuiIZiN]

อ๊ากกกกกก  ขอตายอย่างสงบ3วิ!!!
อะไรกันเนี่ย?? นายใหญ่ช่างตรงซะจิงๆ
ตอนแรกก้อไม่พูดๆ แต่พอได้พูดก้อตรงเผงซะเหลือเกิน!
ชั้นไม่ใช่นายโลมชั้นยังเขินแทบแย่เลยอะ 
ไม่ไหวแล้วจิงๆ ตอนนี้น่ารักมากๆๆๆๆๆ นายโลมกะนายใหญ่เข้าใจกันแล้ว บอกรักกันด้วย
ชอบอะ ปลื้มมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[chae]

น่ารักมาก
ตอนแรกเล่นเอาใจหายนายใหญ่นิ่งมาก แถมพูดแบบไร้ความรู้สึกอีก ฮือ เศร้า
กว่าจะบอกรักกันได้แถบตาย